uitsluitend op voorwaarde dat noch het geheel noch delen worden gereproduceerd zonder toestemming van het KITLV. Dit behoudt zich het recht voor een vergoeding te berekenen voor reproductie.

MMETA 0757

SIGNATUUR

MICROVORM:

SHELF NUMBER MICRDFDRM:

uitsluitend op voorwaarde dat noch het geheel noch delen worden gereproduceerd zonder toestemming van het KITLV. Dit behoudt zich het recht voor een vergoeding te berekenen voor reproductie.

Indien op het originele materiaal auteursrecht rust, dient men voor reproductiedoeleinden eveneens toestemming te vragen aan de houders van dit auteursrecht.

Toestemming voor reproductie dient men schriftelijk aan te vragen.

This film is supplied hy the KlTL V only on condition that neither it nor part of it is further reproduced without first ohtaining the permission of the KITL V which reserves the right to make a charge Jor such reproduction. If the material filmed is itself in copyright, the permission of the owners of that copyright will also he requiredfor such reproduction.

Application jor permission to reproduce should he

made in writing, giving details of the proposed

reproduction.

. .

DE SCH , VA DE

BO OBO DOER

[ _{n.,.,. .}Il I lP!', I/It'

:::,,J RI]

DRUKKERIJ-UITGEVERIJ NIEUWVOORDE . RIJSWIJK Z.H.

[I SJ

111\\\11\11\\ 1111 1111 1111 1111 111101951258

\~

~l\\

" ... en zo is het mij een grote eer op deze gewichtige dag aan den Heer J. Vandenbergh het einddiploma met de hoogste onderscheiding uit te kunnen reiken!"

Professor Stafford had zijn rede beëindigd.

Even was het stil. John Vandenbergh had uiterlijk kalm.

stil toegeluisterd. maar binnenin hem stormden zijn gedachten en gevoelens. zodat hij soms maar half verstond.

Dan weer hoorde hij niets en zat hij in gepeins verzonken.

terwijl hij de woorden van den professor over zich heen voelde golven. Hij schrok bijna van het klappen en het gewoel om zich heen, nu het plotseling loskwam na de laatste zin uit de toespraak. H.mden zochten naar de zjjnen, hij hoorde van alle kanten gelukwensen tot hem gericht.

"Wat een geluk voor je. jongen". Het was de zachte stem van zijn Moeder, die hem terugbracht uit een lichte duizeling, die zich bijna van John meester maakte.

Eerst toen hij naast haar. zachtverend achter in de auto zat en z'n vader voor zich zag, die met rustig zekere hand het stuurrad omklemde, besefte hij tenvolle. dat er weer een grote periode in zijn leven afgesloten was: hij was nu afgestudeerd aan de universiteit.

Zes jaar lang had hij gewerkt, halve nachten soms, vooral de laatste maanden. Zes jaar lang had hij college gelopen en dictaten gepend. Zes jaar lang had hij gestudeerd in dikke boeken. En in die tijd was hij vertrouwd geraakt met bijna alle volken der aarde. wist hij van al hun geheimzinnigheden en godsdiensten.

En toch, er was nog zoveel duister en onbekend gebleven op 't gebied van zijn arbeidsveld, de volkenkunde.

Er was een verlangen in hem gekomen méér te weten van al die verschillende mensen op de grote wereld.

Nu was hij afgestudeerd. Als hij nog méér wilde weten, moest hij de dingen zelf ter plaatse gaan bestuderen.

Eigenlijk verlangde hij er al naar, nu een mooie studiereis te gaan maken, om de vele wondere dingen, waar z'n boeken vol van stonden, meer van nabij te leren kennen.

Vreemd toch, daar zat hij alweer te denken over al die mensen en dingen in de verre wereld, terwijl hij de gevels van de villa-wijk, waarin hij woonde voor zich zag en naar huis reed. De remmen piepten. Met een schokje stond de auto stil. John was er al uitgewipt en hielp z'n Moeder uitstappen.

Samen liepen ze het grintpad over, dat vertrouwelijk onder hun voeten knerpte.

In de salon was alles reeds in gereedheid gebracht voor de feestdis.

In afwachting van den Directeur der vliegtuigenfabriek.

die door drukke werkzaamheden verhinderd was geweest eerder te verschijnen, rookten de ingenieur en z'n zoon een sigaar. Er , erd gebeld. Even later stapte Directeur Parker binnen, om de familie Vandenbergh hartelijk geluk te wensen.

"U bent zeker wel trots op uw zoon?", zei hij. de gelukkige ouders ~oelachend.

"Dat kunt U begrijpen", was het antwoord.

Mevrouw Vandenbergh wiste een traan weg.

"Ja", zei ze, "ik ben zo blij, dat hij een vak heeft, waarbij hij stil op z'n kamer kan werken. U weet, ik ben vol bewon- dering voor uw werk, maar toch, om altijd tussen die gevaar- lijke machines te zitten . . . . "

De Directeur glimlachte.

"En", ging Mevrouw verder. "ik heb m'n zoon maar liefst Hoevele volken waren er nog niet. kleine rest-volken soms.

waarvan men bijna niets wist of begreep. wier taal men zelfs niet kende?

Er bleef nog zoveel onopgelost uit de geschiedenis der mensen van de vroegste tijden af, tot aan de tegenwoordige Amerikaanse machine-mens. Deze had hier in de wolken- krabberstad maar een knop om te draaien om licht, warmte.

snelheid. vuur, water, muziek. ja voedsel te hebben. terwijl z'n broeder nog leefde in de geheimzinnige onbekendheid van 't tropen woud. een hele dag hunkerend naar een vrucht of een dier, om z'n honger te stillen. Uren, dagen had hij daarover nagedacht tijdens zijn studie. Hoe gaarne had hij een tipje opgelicht van de sluier, die over die vraagstukken hing. Maar inplaats van een ontdekking te doen, waren er steeds meer vraagstukken gekomen,

Dan was zijn vader. de eenvoudige ingenieur van de vliegtuigenfabriek. toch een andere man, door wiens uit- vinding nu sinds een jaar een geregelde stratosfeerdienst bestond over de Grote Oceaan.

Of John nog eens ooit z'n naam eer aan zou doen?

Bij hem was alles zo rustig eenvoudig gegaan! En wat had z'n vader door zijn studie en uitvinding moeten beleven?

John herinnerde zich z'n tocht om de gehele aarde bijna.

die vreselijke uren van angst en spanning in de jacht naar z'n verloren vader, die gelukkig nog steeds gezond voor hem zat en de auto over het asfalt voort deed glijden. alsof hij nooit ergens anders geweest was,

Toen, terug van 't grote avontuur, waarin John zoveel van de wereld en de mensen gezien had. had hij opeens geweten wat hij studeren zou na z'n H, B, S.-tijd.

bij me, nadat ik hem en z'n vader doodgewaand had, toen ik hen zolang moest missen."

.. Kom. kom vrouwtje", sprak Vandenbergh, "je moest er juist trots op zijn, dat je ook een offer gebracht hebt voor de techniek en mijn uitvinding. Het was een zware tijd, maar nu kunnen we toch terugzien op een prachtig resultaat."

..Ja, het gaat gesmeerd", zei Parker, ..door middel van uw uitvinding hebben we nu reeds een geregelde dienst op Tokio."

Ze gingen aan tafel en lieten zich de uitgezochte spijzen best smaken.

..En wat ga je nu doen, John?", vroeg de Directeur onder 't dessert. "Ik heb zeer weinig verstand van je vak, maar het zal er wel net mee zijn als met het onze. Je komt nooit uitge- studeerd."

"Dat is ook zo", zei John, "ik ga deze week nog naar mijn Professor om over verdere studie te spreken. U zult verno- men hebben, dat ik geslaagd ben met de hoogste onderschei- ding. Dat is niet alleen een grote eer, maar wil bovendien zeggen, dat mij de beschikking te beurt gevallen is over een beurs uit 't Rockefeller-fonds. Dat zal me in staat stellen m'n studie verder voort te zetten. Over de Einantëele kant behoef ik me dus verder niet bezorgd te maken, zelfs niet al zou ik naar 't andere einde van de wereld willen voor 'n studiereis."

John had de laatste woorden slechts weifelend gezegd. Hij wilde z'n Moeder niet verontrusten door nu reeds te spreken over 'n reis. Nog pas had zij gezegd, dat ze zo blij was, dat hij een vak had, waarbij hij thuis kon studeren.

'Maar toch, een kamergeleerde wilde hij niet worden. Hij wilde er nu niet verder over spreken en bracht 't gesprek weer op de vliegtechniek,

Het duurde nog geruime tijd eer de Directeur vertrok, maar de uren vlogen voorbij in de prettige stemming. die er in 't kleine gezelschap heerste, Bij 't afscheid nemen nodigde de Directeur John uit nog eens 'n avondje bij hem te komen praten. Hij wilde óók wel eens iets meer weten van de negers en Chinezen. waar John zes jaar studie van gemaakt had.

"Ik denk, dat we 't dan binnen vijf minuten toch weer over vliegtuigen en motoren hebben", sprak hij, "maar daar stel ik ook belang in, d~s ik kom."

John kon die nacht de slaap niet gemakkelijk vatten. Z'n gedachten bleven bij de gebeurtenissen van die dag. Hij hoorde weer de stem van den professor in de gehoorzaal.

Stemmen gonsden om hem heen en weer voelde hij de vele handdrukken.

Maar eindelijk toch greep de vermoeienis hem aan en zonk hij in 'n diepe .,laap. waaruit hij eerst laat in de morgen ontwaakte.

HET LEVENSlDEAAL VAN DR. STAFFORD

"Komt U binnen", zei de gedienstige van Dr. Stafford.

"Wilt U hier binnengaan, dan zal ik even belet aanvra- gen. Wie mag ik zeggen. dat er is?"

John reikte haar een kaartje over, dat hij uit zijn portefeuille haalde.

"Dank U. Neemt U plaats."

Het meisje verwijderde zich, om naar 't studeervertrek te gaan van den professor. Na een bescheiden tikje en een zacht "ja" van daarbinnen. opende ze de deur en deelde onder het overreiken van het kaartje mede. dat deze .heer doctor wilde spreken.

,,0. ja, laat mijnheer binnen; wacht ik ga met je mee."

"Zo Vandenbergh, het doet me genoegen je al zo spoedig bij mij te zien. Ik had gedacht. dat je na al dat vossen wel een paar maanden vacantie genomen zoudt hebben. Je schijnt van hetzelfde ras te zijn als ik. Ik kan me maar niet losmaken van de problemen. die nog steeds om een oplossing vragen.

Als ik mijn boeken en tijdschriften niet heb gezien. is de dag voor mij geen dag geweest. Was ik nog zo jong als jij . . . . Kom binnen. kom binnen."

John was opgestaan en had met een lichte buiging zijn leermeester begroet. Deze was hem voorgegaan in de richting van de studeerkamer. opende de deur van dit vertrek. liet John binnen en bood hem vriendelijk een stoel aan.

In de kamer was het gezellig warm. De wanden werden schaars verlicht door een laag op tafel staande lamp. die alleen een fel licht wierp op de boeken en papieren. welke ordeloos verspreid lagen.

Langs de wanden zag men lange rijen boeken, grote en kleine. die de professor nodig had voor zijn onderzoekingen en studiën.

John zat in een gemakkelijke stoel bij een rooktafel en had vanuit dat knusse zitje het gezicht op een prachtige electrische klok. die op de schoorsteen stond en zonder ook maar een enkel tiktakje te laten horen, de tijd aanwees.

Naast de klok. op de hoek van de schoorsteen. prijkte een reproductie van den Christus uit de Andes.

Ook Dr. Stafford had plaats genomen en terwijl hij Vandenbergh een sigaar presenteerde. ontspon zich tussen

beide heren een wetenschappelijk gesprek.

"En zo zet zich bij mij". vervolgde de gastheer. "hoe langer hoe meer het idee vast. dat we de bakermat van de mensheid moeten gaan zoeken ergens in Azië. Merkwaardig is het. dat we juist hier tot in de diepste oudheid toe nergens onbe- schaafde oermensen aantreffen. Maar dit heeft met de zaak.

die ik wil uitvorsen niets te maken. Het is alleen een con- clusie. die ik naast mijn wetenschappelijke hoofdarbeid voor mij zelf heb getrokken.

Het gaat er dus om: waar moeten we de plaats vinden waar eenmaal Adam en Eva hebben geleefd.

Nu ben ik tot de overtuiging gekomen. dat die kwestie alleen maar kan worden uitgezocht aan de hand van allerlei gegevens omtrent de godsdiensten der mensen."

Terwijl John in gespannen aandacht over alles zat na te denken, ging de professor naar één van de boekenkasten en haalde daar een grote kartonnen koker uit te voorschijn.

Uit die koker ontrolde hij een kaart. spreidde die op de tafel en nodigde zijn oud-leerling uit deze wat meer van nabij te bekijken. John werd echter dusdanig in beslag genomen door

alles wat hij hier vernomen had, dat hij de vriendelijke uit- nodiging niet hoorde. Eerst toen het verzoek werd herhaald, drong dit tot hem door. Hij stond op, begaf zich naar de tafel en beide heren bogen zich over een grote zelf getekende kaart van Oost- en Zuid-Azië. Met rode en blauwe inkt waren er allerlei aantekeningen op gemaakt.

"Het gebied, dat zich hier voor U uitstrekt, geniet mijn volle belangstelling. Het ideaal van mijn leven is dit nog eens persoonlijk te kunnen gaan onderzoeken. Daar is echter veel, zeer veel geld voor nodig. Zo zal er dus wel nooit iets van kunnen komen."

Nadat ze de kaart aandachtig bekeken hadden, namen beide heren hun plaats weer in. Na een stilzwijgen van enkele minuten zette John zich rechtop in zijn stoel. .

"Professor. mag ik U eens een voorstel doen?

"U heeft mijn belangstelling voor dit studiegebied zó gaande gemaakt, dat ik U zou willen vragen, of mijn studie- beurs uit het Rockefellerfonds misschien toereikend zou zijn, om samen die onderzoekingen te beginnen. Daar is een dub- bel voordeel aan verbonden: eerstens, dat U uw ideaal ver- wezenlijkt zul.t zien en vervolgens, dat ik het buitengewone voorrecht zal hebben, om onder uw leiding m'n studie te voleinden."

"Maar mijn beste mijnheer Vandenbergh. ik zie dat U nog behoort tot de theoretici. Ik heb indertijd eens een calculatie gemaakt van de allernoodzakelijkste onkosten. die er aan verbonden zouden zijn en kwam tot een bedrag van ongeveer 20.000 dollar. Uw beurs staat U slechts 10.000 dollar toe, zodat we een tekort zouden hebben van de helft van het geraamde bedrag."

John schrok. Dat had hij zich niet kunnen indenken.

Weer trad een ogenblik van stilzwijgen in.

"Misschien . . . ., misschien ...."

"Wat bedoelt U. mijnheer Vandenbergh?"

" ... zou de directeur van vaders fabriek. Mr. Parker . . . Die heeft me gevraagd of ik nog eens bij hem kwam praten.

Hij wilde ook wel eens iets meer weten van de negers en Chinezen, waarover ik zolang gestudeerd heb. - zei hij."

Dr. Stafford keek John aan met grote ogen, die tegelijk een vraag en een hopen inhielden.

OP BEZOEK

De kleine rode auto van John Vandenbergh snorde over de stofvrije rubberweg, die naar het villapark leidde, waar de directeur van de vliegtuigenfabriek "Detroit" woonde,

Na 'n kwartiertje stopte hij aan de ingang van een grote tuin, die zich uitstrekte voor 'n prachtig landhuis. waarvan de rode pannendaken zich hoekig aftekenden tegen de groene bomen.

John sprong uit z'n wagentje en wilde zich naar de hoofd- ingang van het huis begl'ven, toen een stem hem riep:

"Hé John, kom hier zitten!" . 't Was meneer Parker zelf, die hem op die manier uit- nodigde bij hem te komen zitten op 't terras, waar ze heerlijk van de avond konden genieten,

Na 'n hartelijke begroeting namen beide heren plaats in gemakkelijke ligstoelen,

Terwijl John 'n sigaar opstak, liet de directeur z'n blik gaan over 't fris-groene gazon, dat vóór hem lag.

"Wat ziet er dat heerlijk fris uit", merkte John op.

"Ja, ondanks de warmte van vandaag, zie je wel. De zon heeft er 'n hele dag op gebrand, maar er is geen sprietje ver- schroeid."

John knikte.

"M'n hygroscopische besproeiing werkt schitterend", ver- volgde Parker.

,,0, dát is dus 't geheim", hernam John, "die nieuwigheid wordt tegenwoordig nogal veel toegepast. naar 't schijnt, doch ik heb 't de laatste tijd te druk gehad. om me er van op de hoogte te stellen hoe 't mechaniek in elkaar zit."

r

..Och betrekkelijk eenvoudig. Door heel het gazon is een waterleiding aangebracht, waarvan de buisjes eindigen in tientallen sproeiers, die juist onder de oppervlakte zijn aange- bracht, zodat ze bij 't grasmaaien niet beschadigd worden.

De sproeiers treden automatisch in werking, wanneer de aarde te droog wordt, terwijl de watertoevoer ophoudt, wan- neer de bodem te nat dreigt te worden.

Deze automatische regeling, die dus op de vochtigheids- toestand van de bodem berust, wordt langs electrische weg tot stand gebracht. Dit is mogelijk, omdat, zo U weet, het geleidingsvermogen van vochtige aarde groter is, dan van droge."

,:t Bespaart U zeker menig litertje water?" vroeg John.

..Dat niet alleen, maar 't is voor de planten ook beter. dat ze juist genoeg water krijgen."

"Ja, men vindt van alles uit."

..Gelukkig wel. Tussen haakjes, de laatste verbetering die je vader aan de motor van ons stratosfeer-vliegtuig heeft aangebracht, voldoet buitengewoon. 'n Tochtje over de Grote Oceaan is nu absoluut zonder gevaar. Als je dus zin hebt ....

John dacht aan z'n gróte tocht, die hij met professor Stafford wilde maken, maar zei niets.

..Of ben je van plan. om bij Moeder thuis te blijven?" ging de directeur verder.

..Dat nu juist niet, maar wat heb ik aan de andere kant van de wereld zonder geld?"

..Kom. kom vriend. mij dunkt, jij hebt een aardig duitje uit 't Rockefellerfonds."

..Dat is waar, maar als ik op reis ga, wil ik trachten een belangrijke studie te maken en die kost veel geld:'

..Je maakt me nieuwsgierig, wou je misschien de inhoud

van alle nzgerkoppen gaan uitrekenen?" grapte de directeur, John lachte hartelijk mee, maar dan opeens ernstig sprak hij:

,.U moet weten, dat 't voor ons nog een open vraag is, waar de eerste mensen leefden."

.. In 't Aards Paradijs, als ik 't wel heb", zei de directeur et een wijs gezicht.

.. Nu ja, maar niemand weet, wààr zich dat precies bevond."

..En nu wilde jij die heerlijke plaats eens gaan ontdekken?"

.. .Ik zou dolgraag in de gelegenheid zijn met professor tafford op onderzoek uit te gaan, maar, ... "

.. Maar?"

.. We komen nog de helft, d.w.z. 10.000 dollar te kort", zuchtte John.

Meneer Pnrker floot tussen z'n tanden.

.. Geen kleinigheid. Tienduizend dollar!"

"Ja 't is een reuze moeilijkheid ... :'

.. Die er ook weer is om te overwinnen. Zo is het leven.

Zie, bij de kinderen is 't al zo. 't Is alsof de mens van jongsaf aeplaatst wordt voor moeilijkheden. En daar heb je eigenlijk ook plezier in, Vanmiddag nog speelde ik met n'n zoon golf.

't Is 't liebte wat hij doet, en wat is het anders dan de moei~

lijkheden overwinnen met handigheid en berekening."

,.Inderdaad, maar ik heb covendien 'n goede geest nodig, die over 'n groot vermogen beschikt." .

.. Er is misschien wel zo iemand, die zich voor je ideëen interesseert. "

"Zoudt U denk~n?"

.. Nu ja, kijk eens, je hebt me op een idee gebracht. _Mis~

schien is 't nieuws voor je, wat ik vertel. maar dat is niet erg.

Ik ben namelijk van plan geweest je Vader rijk te belonen voor z'n uitvinding, die de oorzaak is van de geweldige bloei

.1

van m'n fabrieken. Doch je Vader weigerde steeds de som te aanvaarden, nadat ik z'n salaris verdubbeld had."

"Ja, m'n Vader vindt, geloof ik, dat hij behoorlijk beloond wordt door U en dan heeft hij nog de eer van z'n uitvmding."

..Toch, ceste vriend, hij is met geen goud te betalen, doch nog eens, hij wil niet. Maar ter zake. er zal waarschijnlijk geen bezwaar zijn, dat ik den Vader in den zoon beloon."

John's ogen fonkelden, z'n hart bonsde in z'n borst. Doch hij luisterde geduldig .

.. Daarom", ging de directeur verder, "zou ik jou 't bedrag wat je nodig hebt. wel willen schenken."

Ontroerd stond John op en liep op meneer Parker toe.

,,0, meneer", zei hij, "als U dàt doet, maakt U mij gelukkig en m'n Vader zal 't zeker goedvinden."

"Afgesproken dan, je kunt op mij rekenen."

Bij deze woorden haalde de directeur z'n chequeboek te voorschijn, waaruit hij een cheque van 10.000 dollar invulde die hij John overhandigde.

.. Ik dank U duizendmaal", stamelde John.

,..Ja, dat is in orde", lachte de directeur.

..Als U 't goedvindt, ga ik 't blijde nieuws vlug thuis ver- tellen en professor Stafford gelukkig maken."

..Ik begrijp, dat U daarnaar verlangt". was 't antwoord.

De heren stonden op en directeur Parker deed John uit- geleide tot aan het tuinhek.

Hier namen zij hartelijk afscheid en met een "tot weer- ziens" zette John de motor aan.

Daar schoot het slanke autootje de weg af naar huis.

Nog dezelfde avond belde John professor Stafford op, om hem van de heugelijke tijding op de hoogte te stellen,

Deze was buitengewoon in z'n schik en nodigde John uit.

zo spoedig mogelijk bij hem te komen, om hun verdere plan~

nen te bespreken en de nodige maatregelen te treffen voor hun toekomstige reis.

Reeds de volgende morgen zat het tweetal alweer over kaarten en boeken gebogen, om hun plan ineen te zetten.

Ze zouden eerst naar S. Francisco reizen. daarna naar Japan om vervolgens door Indië in Z. O. Azië te komen.

Beide mannen waren zo enthousiast. dat hun thee koud werd. Ze beraamden plannen en overwogen mogelijkheden.

tot een gongslag hen plotseling deed opschrikken, dat 't al 12 uur was, dus tijd voor de lunch.

John haastte zich naar huis. overgelukkig, dat z'n vurig verlangde reis nu werkelijkheid ging worden.

NAAR 'N VERRE KUST

De lange trein van de ..Central Pacific" stond onder stoom in 't geweldige station.

Puffend en sissend wachtte de reusachtige locomotief, ge- reed voor 't vertrek.

De tweede machinist liep de machine nog even om, vóór langs de grote koeschuiver, die bijna tot aan de rails reikte.

Alles was in orde. De man klom op z'n plaats en keek uit of 't vertreksignaal nog niet gegeven werd. 't Was tijd om af te rijden. Haastig zochten 'n paar laatkomende reizigers nog 'n plaatsje.

De locomotief met de grote koeschuiver.

22

"Nog juist op tijd, heren", hijgde 'n binnenvallende heer, terwijl de trein zich met zachte schokjes in bewegin§ zette.

Professor StaHord knikte.

"Ja", zei John, "U hadt geen twee seconden later moeten komen."

.. 't Is altijd haasten", sprak de vreemdeling.

.. Misschien mag ik me even voorstellen aan het gezelschap.

M'n naam is Stuart, vertegenwoordiger van de export- slachterij "Speedy" in Chicago.

Professor StaHord en John bogen en noemden hun naam.

..Als de heren 't goed vinden", sprak Stuart, die een spraak- zaam man bleek te zijn, "ben ik hun vandaag tot gezelschap, want 't zal wel avond worden, eer we Lincoln bereiken."

..Ja, dat is nog wel 'n uur of tien sporen", zei professor Stafford.

..Zo ongeveer", antwoordde Stuart, "en U zult me toe- geven. dat 'n hele dag zwijgen niet meevalt, Alleen zullen de heren mij, hoop ik, 'n ogenblikje verontschuldigen."

Hierop begaf Stuart zich naar de telefooncel. waaruit hij na 10 minuten terugkwam en weer plaats nam tegenover zijn beide medereizigers,

"Dat is tenminste een g~luk, dat men ook in de trein kan telefoneren. U moet weten, dat ik er weer 'n dag mee uitwin.

Ik behoef er nu in Chicago niet uit, om aan 't kantoor te gaan vertellen, dat men morgen 25.000 varkens naar Lincoln moet zenden."

..Dat gaat nogal", merkte John op.

,,0, dat is dagwerk, meneer. Onze fabriek kan er per dag 30 à 40 duizend verwerken."

Hierop begon Stuart 'n verhaal over z'n fabriek,

Vanuit boot of trein werden dagelijks tienduizenden var-

23

kens tussen hekken geleid en opgestuwd tot ze in de fabriek aankwamen, waar ze in een eindeloze rij, geslacht en ver~

werkt werden.

Ondertussen reed de trein met regelmatige snelheid door 't heuvelland, dat weinig afwisseling bood.

Professor StaHord en John vertelden van hun vak en de wereldreis, die ze die dag begonnen waren .

"Ja, volkenkunde lijkt me 'n mooie studie", zei Stuart,

"maar U begrijpt, dat ik alleen maar weet, hoe 't tegenwoor~

dig ongeveer is, waar dagelijks 'n ontzettende vraag is naar vlees voor de millioenensteden."

"Vroeger", sprak de professor, "was er van al die steden weinig of niets te bekennen. Chicago b.v. was vóór honderd jaar een houten dorpje van ongeveer 50 inwoners. En nu ..."

"Meer dan 3 millioen", zei Stuart.

"En waar we nu langs onafzienbare korenvelden rijden", ging de professor verder, "was weleer de wildernis, waarin de Indiaan heer en meester was. Maar zijn blanke broeder kwam, moordde hem uit met vuurwapen en vuurwater, en nam hem zijn vruchtbaar land af.

Nu leidt het hopeloze restje van wat ééns een machtig volk was, sluw en onbetrouwbaar geworden, zijn dtoef bestaan in hun afgeperkte districten.

"Maar we maken toch 'n nuttig gebruik van hun vrucht- baar land, dat zij woest lieten liggen", merkte Stuart op.

"De schijn bedriegt hier, meneer", antwoordde John.

"U weet misschien, dat 't land hiel langs de spoorweg beschikbaar gesteld werd voor de farmers, die er hun koren~

velden aanlegden. Afgezien van de knoeierijen, waardoor het land in hun bezit kwam, en waardoor zij verplicht waren met onmenselijke inspanning te werken voor hun bestaan,

putten zij de grond totaal uit. Zij hebben over 't alge- meen heel weinig verstand van boer-zijn en laten zich ver- lokken door de gouden oogsten van de eerste jaren. Met hun machines bewerken zij de grond, zaaien en oogsten, alles machinaal en zelfs zo geperfectioneerd, dat uit de machine die aan een zijde maait, aan de andere kant het gedorste graan in zakken afgeleverd wordt.

Dan drukt de geweldige overproductie de marktprijs. ter- wijl na enkele jaren de grond hun niets meer oplevert.

Als gevolg van deze roofbouw moet de farmer dan zijn hoeve verlaten. dikwijls verarmd.

Ik vraag me af. waar blijft de hooggeroemde vooruitgang en 't nuttig gebruik van het vruchtbaar land, zoals U,dat noemt?"

"U zult zien, dit alles zal verdwijnen, zo-Is de bisons ver- dwenen zijn, die vroeger hier in geweldige kudden voor- kwamen. Die zijn ook uitgemoord door de mens, die ze neer- schoot uit amusement of voor 't genot van de enkele tong, welke ervan gebruikt werd als lekkernij."

Op dat ogenblik kwam de ober melden. dat 't diner van de heren geserveerd werd.

Het gezelschap stond dadelijk op en begaf zich naar de restauratiewagen, waar ze zich de opgediende spijzen best lieten smaken.

Na 't diner bleef men nog een paar uurtjes praten.

De avond was intussen gevallen en zo kwam 't uur, waarop de professor en John hun reisgenoot goedennacht wensten om hun plaatsen in te nemen in de slaapwagen. Ze namen tevens afscheid en wensten elkaar een voorspoedige reis, want Stuart moest aan 't volgende station de trein verlaten.

Daarna reed men de gehele nacht met dezelfde snelheid

door en kwam zo in 't hoogland, dat naar het Westen, in de richting van 't Rotsgebergte, steeds hoger ~ordt.

Zij volgden nu het dal van de Platte Rivier, een der vele ::ijrivieren van de geweldige Missouri, die haar water ten- slotte in de Missisippi stort, zodat deze als een reusachtige Gtroom in de golf van Mexico uitmondt.

geyzer. daar in het bekken. Weliswaar komen er tien~

tallen prachtige geyzers voor, die alle periodiek spuiten. maar de Old faithfull is vooral bekend, omdat hij precies om de 65 minuten een kokende waterzuil 65 meter hoog opspuit, die in de prachtigste kleuren schittert. Doch je blijft natuurlijk niet steeds op dezelfde plaats en zo kan ik je ook nog aan~

bevelen om eens in het "Lake Camp" te verblijven. Je hebt daar aan de Noordelijke oever van het Yellostonemeer op bijna 2500 meter boven de zeespiegel een pracht uitzicht op de Alpenvelden. "

"We zijn van plan als echte verkenners het park van Noord tot Zuid door te trekken."

"Dat wordt dus een tocht van een paar honderd km.?"

vroeg John.

Errant knikte

..Dan maakt je zeker gebruik van de autobussen. die voor de reisgezelschappen gereed staan?"

..In geen geval."

..Maar dan is het niet zonder gevaar, zo maar in de wil~

dernis te kamperen. 't Is mogelijk dat je bezoek krijgt van prairiewolven of beren."

..Daar zijn we niet bang van. de beren eten uit je hand".

sprak de jongste scout, 'n wakkere jongen van ongeveer 13 jaar.

De ouderen lachten.

..Ja, vriendje", zei John. "de beren zijn betrekkelijk tam en worden ook gevoederd. maar de puma's durven je best aan te vallen en op deze beesten wordt, evenals op de wolven, druk jacht gemaakt, omdat ze gevaar opleveren voor de andere dieren. als herten. bisons en zo meer, die onder be- scherming staan:'

Toen de trein de volgende morgen het station .te Cheyenne binnenliep, waren onze reizigers reeds midden In het hoog~

gebergte. . een viertal

Na het ontbijt ontmoetten zij in hun coupe scouts, die juist waren ingestapt. .

Het gaf een hele drukte, eer die een plaatsje ~add~nvoor hun bagage, welke uit een volledige kampeerUitrustmg b~~

stond. Maar eindelijk waren zij toch gezeten en v~or de trem de Evens-pas door reed, waren de scouts reeds In een druk gesprek gewikkeld.

Daaruit kwamen de professor en John te weten. dat het doel van hun reis het wonderland van het Yellostone~

park was.

Professor StaHord nam het woord:

Luitjes". sprak hij ...je gaat inderdaad een van de merk~

w~~rdigste

i~

k da t het land der gele lavasteen eE:n onUltwlsbme

ze er van, I "d

indruk op je zal achterlaten. Ik denk ten.mi~s:ea tiJ weer met genoegen terug aan de vacantie. die Ik er eens heb doorgebracht."

W

.. e 0 , • kk E ant

gen". zei de oudste der scouts. die door z n ma ers rr genoemd werd.

"De jongens branden van verlangen erheen.~egaan, om er eens paar weken in de wildernis te kampe~en. .

Dat is ook zeer goed mogelijk, doch Ik zou Je de raad wiiien geven in de oHiciele kampplaatsen te bivakkeren. ~.v.

. 't Old faithfull Camp". dat genoemd is naar de mOOiste

In "

'N NIEUWE ONTMOETING

De Qld faïthfull.

, ..u

Hierop haalde Errant 'n kaart van 't Yellostone-park te voorschijn, waarop met een stippellijn de route aangegeven was, die zij dachten te volgen.

Professor Stafford en John bekeken de kaart nauwkeurig . .. Ik zie wel, dat je een mooie tocht op 't program hebt staan. ,.

"Ja, we willen zoveel mogelijk zien, en stellen ons niet tevreden met kilometers lange naald wouden of te kijken naar de zwemvogels in het meer en de bisons te bewonderen. die netjes in een afgerasterd park, ongevaarlijk te kijk staan, als zielig restje van de vroegere machtige kudden, die d' prairiën doortrokken."

.. Nu. ik kan je geen ongelijk geven", hernam de professor weer.

Terwijl hij op de kaart wees, sprak hij:

"Dat is heel merkwaardig daar, die versteende wouden.

Die vind je nergens ter wereld."

Errant keek hem aan.

.. Nu ja, versteende wouden natuurlijk wèl. maar ik bedoel dat hier de versteende stammen nog rechtop staan, Toen het land nog meer vulkanisch was dan nu, heeft plotseling een lavastroom 't gehele woud bedolven. Dit is trouwens enkele malen gebeurd. want men ziet nu enkele versteende bossen boven elkaar. nadat de tand des tijds er de eeuwen door de lavaformatie tussenuit geknaagd heeft."

Ondertussen gleed de wijsvinger van den professor langs de stippellijn op de kaart. De loop van de Yellostonerivier volgend, sprak hij:

..Hier in de bovenloop zul je een paar prachtige water~

vallen vinden. Ze bevinden zich in een naar schatting 300 meter diepe kloof. tussen kleurrijke vulkanische gesteenten.

Het aardige is. dat men langs de z.g. "trap van Oom Tom"

naar beneden kan afdalen tot aan de voet van èe onderste waterval. die zich van zeker honderd meter hoogte bruisen neerstort. Daar beneden aan de oever van de rivier ziet men ook nog een p:lar kleine geysers, die om beurten wcrken."

..Ja. ik weet dat het overal heel merkwaardig moet zijn.

maar uw verhaal heeft ons nog nicuwsgieriger gemaakt naar dat eigenaardig stuk natuur."

.. Ik geloof, dat het zo stilaan tijd gaat worden, dat wc onze bagage weer eens opnemen", zei een der scouts, terwijl hij op z'n horloge keek.

"Inderdaad, als ik me niet vergis, zie ik daar het grote zout- meer schitteren", antwoordde Errant.

De reizigers keken uit het coupéraam.

"Daar in de verte", wees Errant.

Tussen twee bergketens door. kon men een bl'nkendc streep onderscheiden, schitterl'nd in de avondzon. 't Leverdc een prachtige aanblik op, maar de scouts gunden zich weinia tijd om cr lêng naar te kijken.

In Ogdc:1 aan de oever van het Great Salt Lake moeste.

zij de trein verlaten.

Ze namen hartelijk af cheid v n den professor en Johr..

waarna zij hun rugzakken en riemen viJsthaakten. Reis- vaardig wachtten zij het ogenbl'k af. waarop de trein stilstond.

Na enige minlten verminderde de trein zijn vaart en lang- zaam schoof hij 't station binnen,

Men wenste elkaar voor 't laatst een goede reis en toen

... prachtige watervallen .

80ROBOEDOER 2

Central Pacific line. was dus afgelegd. Het deed de reizigers goed. hun benen weer eens flink te kunnen bewegen.

Ze begaven zich naar de uitgang van het station en be- vonden zich nu in de machtige havenstad aan de boorden van de Stille Oceaan: San Francesco.

De beide mannen wilden deze dag op hun gemak door- brengen. Enige rust zou hun zeer ten goede komen. Dan waren ze weer geheel fris voor hun Oceaan-vlucht. die ze morgen zouden beginnen. Ze zochten daarom een hotel in de buurt van het vliegveld. waar ze ook de nacht wilden door- brengen.

stapten de vier scouts met veerkrachtige tred het perron over naar de uitgang. om hun tocht verder voort te zetten naar 't wondermooie Yellostone-park. dat in 't hart van Amerika de waterscheiding vormt tussen Atlantische en Stille Oceaan.

"Flinke kerels. die verkenners". sprak professor Stafford.

toen de trein zich weer in beweging gezet had."

"Ze zien op die manier nog eens iets van de wereld."

"Dat is zo, maar wij behoeven hen, wat dat betreft niet te benijden, nu we in staat zijn onze studiereis te doen. die ge- lukkig prettig aangevangen is, Morgenmiddag zullen we San Francisco bereikt hebben en dan kan onze Oceaanreis be- ginnen,

..Ja, we zijn nu alweer door 't hooggebergte en over 'n uurtje volgen we 't rivierdal van de Humboldt River,"

.. Daar zullen we echter niet veel van bemerken. want 't wordt tijd om ons bed op te zoeken. Enige uren nachtrust zullen ons goed doen, want ik ben een beetje moe geworden,"

"Laten we dan maar dadelijk gaan slapen". stelde John voor.

Weldra lagen de oeide metgezellen te bed. terwijl de trein steeds maar onvermoeid doorstoomde naar het Westen.

Toen zij de volgende morgen ontwaakten. bevonden zij zich weder in het hooggebergte van de Sierra Nevada. die zich een paar duizend meter boven de zeespiegel verheft.

Op 't ogenblik, dat de trein door de Truckee-pas reed, blonken de bergtoppen purperkleurig in de opkomende zon.

Langzamerhand ging de trein nu weer bergafwaarts naar Sacramento en het zou nog enkele uren duren, eer de verre Westkust bereikt was,

Het eerste gedeelte, de geweldige treinreis. langs de

MET DB RAKET

Met een korte nijdige tik klikte het deurtje van de auto dicht. die zoëven professor Stafford en John op 't vliegveld had gebracht. De beide heren spo~dden zich naar de start- plaats. terwijl gedienstige handen hun bagage verzorgden.

"Ik geloof. dat ze ons tQestel daar ginds al uit de hangar trekken". zei John. die direct het type herkende. waarvan z'n Vader de uitvinder mocht genoemd worden.

"Dan zullen we er maar vlug op afstappen. misschien heb- ben we nog wel even tijd. om de vogel eerst eens te bekijken.

voor we er mee wegvliegen."

Het toestel bleek van een zeer bijzonder ma'aksel te zijn.

Het was zó gebouwd. dat het tot zo weinig mogelijk weer- stand aanleiding gaf. Zo kon b.v. het landingstoestel geheel worden opgetrokken. Bovendien kon men het startwiel tijdens de vlucht geheel in de romp laten verdwijnen. De cockpit leek aanmerkelijk kleiner dan van een gewone vliegmachine.

Daarbij kwam. dat die ook hoger gelegen was. waardoor het uitzicht belangrijk werd verbeterd.

"En wat zal de snelheid nu zijn". vroeg professor Stafford.

"als we ons op de gewenste hoogte bevinden?"

"D3t zal ik ti dadelijk zeggen". antwoordde John. die zich danig gevleid voelde. dat hij den professor uitleg mocht geven van de inrichting en werking van het toestel.

"Zoals U het toestel hier ziet staan. vertoont het aanmer- kelijk veel overeenkomst met de veel in gebruik zijnde Fokker- modellen van het allern:euwste type. zoals b.v. F. 36.

.Ook inwendig vertoont het er veel overeenkomst mee. Het zal een gemiddelde snelheid kunnen bereiken van circa

300 k,m. per uur. Maar als U nu eens even hier komt kïk

~an

~:;.

en en nagenoeg vlak tegen de romp van 't vlie t ' k - worden aangebracht. Hierachter kunnen vier

kle:;:~ un~en

geopend. waarin zich de uitmondin ⁰ wor en pijpen bevinden." gen van enIge stellen

,,0, dat is dan de raket" bracht f

het midden. • pro essor Stafford in

"Dat is te zeggen" . J h d

raket d d . zei 0 n, ., eze machine kan in een veran er worden. Dit gebeurt echter pas, wanneer wc

~a~enoegop een hoogte zijn van 10.000 meter. Door inscha- elJng van de ontploHingsmachine hierachter zullen d naar schatting een snelheid kunnen be ok' we an 800 k

" rel en van circa

m. per uur.

,Terwijl John uitleg stond te geven, waren on emerkt piloot en de mechanici en van het vliegtuig genad;rd en

ha~~

den het laatste gedeelte van het gesprek der be'd h

opgevangen. I e eren

"Pardon. mijnheer" ⁰ d h ' ⁰ zo

" ti . zei e mec amclen. "uit hetgeen ik even van hoorde s h" t h• C IJn t mij toe dat U 1 stand hebt van deze machine," • noga ver-

"N'i~~:=~uⁱ⁷~ene;'" an~owoorddeJohn met lachend gezicht.

m n er an miJn Vader is er de uitvinder van"

"Is U dan mijnheer Vandenbergh?" .

"Om U te dienen" hernam J h

vertrekken we? Is • ⁰ ho 0 n. "maar a propos. wanneer . er mlssc len nog tijd om het I even van binnen te bekijken?" . toeste nog st~~~:~"SPijt me voor U. maar over 5 minuten moeten we Meteen loeide een sirene. wat als waarschuwingssein dienst

deed om de passagiers te beduiden, dat zij zich ten spoedigste gereed moesten maken voor het vertrek.

Het gezelschap bleek niet groot te zijn. Het bestond uit professor StaHord. John en twee Japanners. Nadat hun passagebiljetten waren gecontröleerd. nam ieder z'n plaats in.

De deuren werden gesloten en enkele ogenblikken daarna verhief zich het toestel in de lucht. Een opvallend verschijnsel was, dat men de schroeven niet hoorde zoemen, wat professor Stafford de vraag deed stellen. of dit toestel buiten de stratosfeer zonder schroeven werkte.

Dit was zelfs iets nieuws voor John. maar het moest dan een uitvinding zijn van de allerlaatste tijd en hij moest _toe~

geven er niets van te begrijpen. Achteraf was dat ook weer te verklaren. De voorbereiding voor de grote expeditie had hem geheel en al in beslag genomen. Zelfs de belangstelling voor het werk van zijn Vader was er door verminderd.

Professor Stafford en John hadden achter elkaar plaats genomen in 'n paar heerlijke fauteuils. die vlak langs de _uit~

kijk waren geplaatst.

De Japanners hadden zich aan de andere zijde neergezet.

Verrassend snel was het toestel in de hoogte gestegen.

Onder zich zagen zij. dat de talloze lichtjes in de stad reeds ontstoken waren. Zij konden aan de lange rijen het verloop van de wegen. die op de stad toeliepen. volgen.

Het centrum leek overzaaid met ontelbare sterretjes. die het een sprookjesachtig aanzien gaven.

Ofschoon 't in het stratosfeervliegtuig nog volop licht was.

knipte de mecanicien toch reeds de electrische lampjes in de cabine aan.

Nadat ze enige tijd hadden doorgevlogen. verscheen deze weer en zeide lachend: "Zouden de heren zo vriendelijk

willen zijn mij al hun lichtmakend materiaal af te staan? Uw rookgerei kunt U wel houden, want zonder lucifers kunt U daarmee toch niets uitrichten."

Onze reizigers keken hem verbaasd en tevens vragend aan. zodat deze zich haastte uitleg te geven van zijn zonder- ling verzoek,

"Zoals U weet", sprak hij. "bevinden we ons spoedig in de stratosfeer. Alle luchttoevoer van buiten wordt dan afge~

sloten en wij zullen aangewezen zijn op de zuurstofapparaten.

Wij moeten nu met het gebruik daarvan zeer zuinig zijn. daar er niet meer in onze ruimte wordt toegevoerd dan strikt nodig is voor de mensen, die zich in het toestel bevinden En daar iedere verbranding ook zuurstof verbruikt. is het dus wel zeer gewenst, ons te onthouden van elke verspilling op dit punt:'

Na deze uitleg voldeden de heren natuurlijk dadelijk aan dit vriendelijk verzoek.

Toen de mecanicien zich verwijderd had. merkte John op:

"Nu zullen alle naden en kieren van het toestel wel herme- tisch gesloten moeten worden, daar anders onze kostbare zuurstof. waar wij zo zuinig op moeten zijn. naar buiten ont- snapt, aangezien de spanning hier binnen groter is dan die van de ijle lucht daarbuiten." Nog pas had hij deze opmer- king gemaakt of jawel hoor, daar zagen zij dat men met dit werkje bezig was.

De professor en John zaten nog met elkaar te praten over de vernuftige uitvindingen op het gebied van 't vliegwezen.

toen ze eensklaps werden opgeschrikt door een hevige knal.

Met verschrikte gezichten sprongen de vier reizigers in de hoogte en keken elkaar verbaasd en angstig aan, Ze dachten.

dat ze met een vaartje naar de aarde duikelden, toen gelukkig

de mecanicien verklaring kwam geven van dit onaangenaam geluid. Hij had wel gedacht. dat ze hevig zouden _geschrok~

ken zijn en daarom haastte hij zich alom het geval te _ver~

klaren. Toen ze dan ook het doodbedaarde gezicht van den vakman voor zich zagen. begrepen ze wel. dat hen niet het minste gevaar bedreigde. In deze overtuiging werden ze nog bevestigd. toen hij zei:

..We gaan dadelijk van de gewone schroefkracht over op de rakettenvaart. Door de explosie in slechts één der buizen heeft U zoëven die knal gehoord en die schok gevoeld. U zult cr direct nog een paar voelen. totdat alle pijpen regel~

matig functioneren:'

Nauwelijks was hij uitgesproken of daar hoorden zij ~éér een knal en kregen zó 'n schok. dat ze met hun hoofden tegen elkaar botsten. waarop een algemeen gelach volgde.

Zij vielen van de eene verbazing in de andere, want nau~

welijks waren zij van de schok bekomen, of daar beleefden zij weer een andere emotie. Door het bewegen van een handle, zagen zij. hoe de twee vleugels zich als het ware tegen het toestel vouwden, zodat de machine een geheel andere vorm had gekregen.

De explosies volgden elkander nu zó snel op. dat er van schokken geen sprake meer was. doch de machine bewoog zich nu voort met zachte, nauw~voelbaretrillingen.

Na enige tijd vertoonde zich de mecanicien nog eens. nu echter niet om te waarschuwen, doch om te zeggen, dat indien de heren er behoefte aan gevoelden. zij gerust een heerlijk dutje konden doen, want dat er niets meer te beleven viel en de machine zich rustig voortbewoog.

Met een "Welteruste heren". nam hij zijn plaats naast den piloot weer in.

IN DE STRATOSFEER

Professor StaHord en John bleven nog zitten praten. Immers van naar bed gaan was geen sprake: ze zouden de nacht toch in hun fauteuils moeten doorbrengen.

Bovendien al lag de aarde reeds donker onder hen. nadat daar de schemering langzaam gevallen was. zij dachten niet aan de nacht. nu het witte zonlicht de cabine nog verlichtte.

Doch het duurde niet lang. of plotseling dook de zon achter de kim en als bij verrassing zat men in de nacht die. hier buiten de atmosfeer. zonder merkbare schemering invalt.

Onze stratosfeer-reizigers keken elkaar even vragend aan.

Toen sprak John:

"Dat is natuurlijk een eigenaardigheid van de stratosfeer."

"Maar je moet 't toch eerst eens even meemaken, voor je daar aan denkt; 't is voor je gevoel als aardbewoner een beetje vreemd. Die heren daar voor in de cockpit zijn er natuurlijk al lang mee vertrouwd. Ik begrijp nu ook. waarom de mecanicien zo vroeg de electrische verlichting inschakelde.

Hij heeft ons blijkbaar voor een onaangename verrassing willen bewaren:'

"Er waren immers geen emoties meer te beleven:'

"Nu ik daarover nadenk. kom ik tot de conclusie. dat de nacht. waarin we ons nu bevinden. voorlopig nog niet geëin- digd zal zijn. Wij v1:egen in dezelfde richting als waarin de zon zich schijnbaar om de aarde beweegt. Indien we hier op dezelfde plaats bleven. zou b.v. over 10 uur de dag weer aanbreken, doch nu zal 't wel langer duren eer de zon ons ingehaald heeft."

"Dat zal wel uitkomen. We vliegen nu met 'n snelheid van 700 à 800 km. per uurI"

"Dat zou men toch niet zeggen, als men hier zo rustig zit.

Er is van die geweldige voortbeweging niets te merken dan de zwakke schokjes, die het toestel doortrillen."

"Neen, we kunnen ons nergens oriënteren. Buiten ons is de eindeloosheid, waarin alleen het licht der sterren schittert.

Doch hoe helder die hier ook schijnen, wij vliegen toch in 't voor ons onbekende.

Als ik me wel herinner heb ik directeur Parker en m'n Vader eens over deze nachtvluchten horen spreken. Ik heb er toen niet zoveel aandacht aan geschonken, maar ik geloof.

dat alles juist zó berekend is, dat we even vóór zonsonder- gang aan de Amerikaanse kust vertrekken' en bij 't nieuwe morgenlicht aan de andere zijde van de Stille Oceaan zijn, zodat we in 't volle daglicht de Japanse kust bereiken."

"In elk geval kunnen we ons voorbereiden op een lange nacht:'

"Dat is zo en de beste manier, (",m die door te komen is wellicht het voorbeeld van die Japanners te volgen en ook maar stilletjes te gaan slapen."

"Je hebt gelijk John, ik wens je een aangename nachtrust."

"Dank U, ik hoop dat U goed rusten kunt:'

John schoof 'n blauw foudraal over de cabinelamp om het sterke licht te temperen.

De heren zwegen nu en 'probeerden in te sluimeren.

Doch terwijl de een van de ander dacht, dat hij reeds in diepe rust was, bleven beiden wakker, ieder met zijn eigen gedachten alleen.

Professor Stafford dacht na over het werk wat te doen stond, als zij eenmaal in Indië zouden zijn.

John was met z'n gedachten thuis in de huiskamer.

Hij zag zijn Moeder voor zich, die zeker nu wel aan hem denken zou. Misschien sliep zij ook nog niet, zoals hij?

Ze zou er waarschijnlijk nog niet aan gewend zijn, dat haar zoon van huis was, nu hij zovele jaren thuis geweest was. Gelukkig, dat zijn Vader haar gerust kon stellen. 't Was immers zijn eigen uitvinding, die hem over de oceaan bracht.

't Was veilig! Nog nooit was er een ongeluk mee gebeurd en al zou 't kunnen gebeuren, John wist dat zijn Moeder ver- trouwen had in 't werk van haar man en dat stelde hem gerust. Maar toch, hij kon niet in slaap komen. Hij wilde zich echter doodstil houden, om geen geluid of beweging te maken waardoor de professor in diens nachtrust mogelijk zou ge- stoord worden.

Maar tenslotte werd hij zó moe in zijn ledematen, dat hij niet laten kon z'n benen eens uit te strekken en een andere houding aan te nemen.

Toen hij dat voorzichtig probeerde te doen, keek Dr.

Stafford in John's richting.

John schrok.

"Ik heb U toch niet wakker gemaakt?" fluisterde hij.

"Wel neen, vriend, ik heb nog geen ogenblik kunnen sla- pen", zei de professor zachtjes, bang dat hij de andere passa- giers zou wekken, die met gesloten ogen achterover in hun fauteuils leunden.

John glimlachte mat.

"Ik ook niet. 't Is een taaie nacht en er zijn nog maar enkele uren van om."

"Konden we voor tijdverdrijf maar een sigaar roken."

"Dat gaat niet. U weet, de zuurstof!"

De professor knikte.

..Toch mooi."

John keek hem vragend aan.

.. Met die zuurstof bedoel ik. Buiten dit toestel is hier geen leven mogelijk en wij zitten hier alsof we thuis waren, behalve die sigaar dan natuurlijk en een kopje thee, waar ik wel zin in zou hebben.

John bood hem z'n thermofles aan.

.. Ik heb hier nog drinken. Wilt U?"

.. Nou graag."

Toen de professor z'n dorst gelest had, sprak hij:

.. Kom John, laten we nog eens proberen te slapen. Morg~n zijn we in Tokio en we moeten toch een beetje fris bij m n

vriend aankomen. .

..Ik hoop, dat we zo welkom zijn bij Doctor Tsji Loeng Wang, als hij in z'n brief aan U schreef."

"Daar ben ik zeker van. 't Is een aardige kerel. wien het een genoegen is, iemand van dienst te kunnen zijn."

"Dat is prettig."

Hierop kwam er beweging in een der Japanners. Professor Stafford en John vreesden hem coor hun gesprek wakker gemaakt te hebben en ofschoon de man niet op of om keek en als steeds zweeg, hielden onze reizigers zich toch maar verder stiJ.

Langzamerhand maakte de vermoeienis zich nu toch zo van hen meester, dat de slaap hen overmande.

Traag vergleden de uren.

Om beurten staarden de piloten in de oneindige verte en lazen de koers aan de sterren af.

De raketten werkten regelmatig en met razende snelheid schoot het vliegtuig door de stratosfeer.

Op 't uur, dat de zon boven Amerika scheen, ontwaakte

John. Het was echter hier nog donker, doch dat verwonderde hem niet.

"Dit is toch de gewone tijd, om op te staan", meende hij.

.. Hoelang duurt het nog, eer de zon opkomt?" vroeg hij aan den mecanicien, die aan een tafeltje in de cabine zat, en blijkbaar juist z'n ontbijt beëindigd had.

De man keek op z'n horloge.

,Ongeveer twee en 'n half uur", was het antwoord.

..Hebt U goed gerust? U hebt lang geslapen. In Amerika is men reeds volop aan het werk."

..Goede morgen", sprak de professor, die nu ook wakker was geworden en de laatste zin verstaan had. waarop hij nu met bewondering in z'n stem zei:

.. U bent natuurlijk steeds aan het werk geweest?"

..Inderdaad, meneer, al loopt de machine prachtig, ze vraagt toch voortdurend onze opmerkzaamheid. Kan ik de heren mis- schien dienen met 'n kop warme thee?" ging hij verder.

..U kunt aan dit tafeltje uw ontbijt gebruiken,"

..Heel graag,"

De passagiers gebruikten nu hun eenvoudig ontbijt en doodden daarna de tijd met nog wat te praten, toen even plotseling als de zon was verdwenen, deze opeens weer de cabine verlichtte.

John trachtte door 't raam naar beneden te kijken. doch het lukte hem niet.

Daaronder was aIIes nog donker en zwart.

-Eerst langzamerhand schoof het licht verder en verder en eindelijk meende hij iets van de wolken beneden zich te ont- dekken, die als een onmetelijk gordijn de aarde omsloten. Hij maakte er Dr. Stafford opmerkzaam op.

"Daar is dus de atmosfeer. waar we straks weer naar toe gaan", sprak hij.

"Ja, het is me alleen een raadsel, hoe de piloot de weg weet. nu de sterren verbleekt zijn:'

"Men zal de juiste koers wel kennen". meende John.

"Gelukkig is men niet alleen op de sterren aangewezen.

Ik vermoed. dat er op kompas en tijd gevlogen wordt:'

"Zij weten natuurlijk precies het uur, waarop de zon op·

komt en bepalen met de zonnemeter de hoek, waaronder zij nu moeten vliegen."

Na enige uren kwam de mecanicien mededelen, dat men weldra de stratosfeer verlaten zou.

"De hoogte wijst nu nog 10.000 meter. doch over enkele minuten dalen we tot in de atmosfeer en wordt het toestel weer 'n gewoon vliegtuig,"

Inderdaad, men zag duidelijk, hoe de teruggeslagen vleu.

gels langzaamaan weer voorwaarts gebracht werden. terwijl de kop van het toestel door 't hoogteroer omlaag gedrukt werd. Plotseling vielen de raketten stil en in een prachtige glijvlucht schoot het toestel kilometers naar beneden.

Dat alles was een vreemde gewaarwording voor de passa·

giers en vol spanning keken ze naar beneden.

Opeens zag men niets meer, geen wolken. geen zon, geen aarde ... 't Was alsof een dikke mist hen omhulde.

Ze waren nu in de wolken en hadden dus reeds enige kilometers in de atmosfeer afgelegd.

Het toestel begon licht te trillen: de propeller draaide weer en al was hun snelheid nog een 300 meter. de drijfkracht was nu geheel gelijk aan die van een gewoon vliegtuig.

De mecanicien liet de atmosferische lucht binnen. wat

merkbaar was aan de koude lucht, d'ie in de cabine kwam.

Omdat het wolkendek slechts een geringe dikte had. vloog men er spoedig doorheen en zo strekte zich weldra de onaf- zienbare oceaan onder hun ogen uit.

Professor Stafford begroette met dankbare blik de zee.

Heilige Foedsjiama.

"Hallo, John, dat is een bekende aanblik. Ik vind de uit- vinding van je Vader prachtig, doch ik ben toch weer blij.

dat we weldra vaste grond onder de voeten zullen hebben."

"We naderen nu de J~panse kust", zei John, die z'n kijker uitgehaald had, "ik meen er al iets van te ontdekken:'

Aan de horizon tekende zich de wazige kustlijn af van 't grote eiland Hondo, dat aan de Oostkust van Azië de Japanse zee van de oceaan afsluit.

Langzaamaan werden de omtrekken scherper en toen de Heilige Foedsjiama, een vuurspuwende berg. die haar eeuwige rookpluim ten hemel opzendt. in zicht kwam, was 't uur ge- komen, waarop de landing zou plaats hebben.

Eén der piloten had reeds radiografisch hun komst ge- meld. zodat op 't vliegveld van Tokio alles voor de landing gereed gemaakt werd.

Daar vloog het toestel over de haven van Yokohama en na enige minuten kwam men in de buurt van de luchthaven.

.. Let U eens op de vleugels van het vliegtuig", sprak John.

..We vliegen nu nog met 'n snelheid van 2 ft 300 km., doch als we dalen moet die veel geringer zijn. Ziet U die kleppen aan de vleugels? Die werken aanstonds als _~en soort lucht- rem en zijn zo geconstrueerd dat het evenwicht van het toe- stel van de plotselinge vermindering der snelheid geen nadeel ondervindt. Met 'n gewoon vaartje als landingssnelheid komen we dan op de aardbodem aan:'

Pas had John dit uitgelegd of ze zagen duidelijk, dat de kleppen, die eerst vlak tegen de vleugels aanlagen. in schuine stand werden gebracht. waarna het vliegtuig in een mooie glijvlucht naar de aarde ging.

Het landingsgestel was intussen ook uitgestoken en ving met lichte schokken de machine op, die langzaam tot stil- stand kwam.

Enige leden van het terreinpersoneel schoten dadelijk toe.

De cabine werd geopend en daar stapten onze stratosfeer- reizigers op de Japanse bodem.

BIJ TSJI LOENG WANG

Nadat professor Stafford en John hun lunch in 't restaurant van de vlieghaven gebruikt hadden. bracht een taxi hen naar Tokio.

Toen ze daar aankwamen. reden zij eerst door een warnet van drukke straten, die gevormd werden door lage houten huisjes, die van voren open waren, zodat men er van buiten af de Japanners aan hun werk kon zien.

Overal was men vlijtig bezig met allerlei huisarbeid: de een schilderde, een é)nder schreef of sneed vreemde figuren in donker hout. weer anderen weefden of waren bezig met vlechten of borduren. Doch hoe afwisselend het ook scheen.

er lag toch iets eentonigs in die Japanners met hun zelfde strakke gezichten. die men wel nooit uit elkaar zou leren kennen, dacht John.

Ook de straten waren vol afwisseling, kleurig gestoffeerd met allerlei vreemde. onleesbare schrifttekens. die op lange verticale doeken waren aangebracht.

Aan luchtig gespannen draden hingen kleurige lampions van allerlei vorm, die zeker 's avonds een geheimzinnig schijnsel in de nauwe halfduistere straten zouden werpen.

't Zou echter voor onze reizigers weer onmogelijk geweest zijn. die straten uit elkaar te houden. In al hun bonte ver- scheidenheid leken ze toch weer op elkaar.

John dacht dan ook een paar maal, dat ze door dezelfde straten reden. doch te controleren was dat niet. Immers al zouden er straatnamen aangebracht zijn geweest. dan zou hij nog die geheimzinnige Japanse letterfiguren niet hebben kun- nen ontcijferen.

Gelukkig echter bleek het een vergissing te zijn. want op zeker ogenblik bevonden ze zich in een nieuw stadsgedeelte, dat er zeer modern uitzag en het karakter droeg van een Europese grootstad.

In dit gedeelte woonde blijkbaar ook Tsji Loeng Wang, De taxi stopte tenminste voor een modern huis en de be- leefde Japanse chauffeur wist te beduiden, dat men hier aan het opgegeven adres was.

Zodra professor Stafford en John zich naar de deur be- gaven, sprong deze vanzelf open,

Tsji Loeng Wang had hen blijkbaar aan zien komen en stond in de hal. om hun met een hoffelijke buiging en een yriendelijke glimlach welkom te heten.

Men schudde elkaar de hand en spoedig hadden de drie mannen kennis gemaakt. Het bleek. dat Tsji Loeng Wang zich volmaakt Westers tegenover z'n vrienden gedroeg. Dat was een prettige ervaring. óók voor professor Stafford, die tot dusver alleen maar met hem in correspondentie gestaan had. Ze kenden elkaar van vroeger uitgewisselde foto·s.

Tsji Loeng Wang sprak vloeiend Engels, zodat de heren weldra in een druk gesprek gewikkeld waren, nadat de gast.

heer in onverstaanbare klanken aan een bediende opdracht gegeven had. thee te serveren.

Professor Stafford vertelde z'n vriend over hU,n reis en zette nu verder de plannen uiteen, die hij met John dacht uil te voeren.

Tsji Loeng Wang luisterde heel belangstellend. doch drukte er daarna z'n spijt over uit, dat z'n nieuwe vrienden de volgende dag weer vertrekken moesten. Hij begreep.

dat er weinig aan te doen was. daar de plaatsen op de boot, die hen naar Singapore zou brengen. reeds vanuit Amerika

besproken waren. Gaarne had hij z'n gasten in de volgende dagen eens rondgeleid door Tokio. om met hen verschillende merkwaardige gebouwen te bezichtigen, zoals b.v. het paleis en de prachtige tempels, die Tokio rijk is.

Na het avondeten sprak Tsji Loeng Wang:

..We zullen ons dus tevreden moeten stellen met slechts één avond in elkanders gezelschap te zijn. maar ik hoop, dat U mij. na uw studiereis, nog eens een langer bezoek zult brengen, We kunnen dan meer intiem kennis' maken. Deze avond zullen we echter niet alleen blijven. Ik verwacht n.l.

dadelijk een vriend van me. Hij doceert evenals ik aan de universiteit en is een der weinigen van m'n vierhonderd collega's, waar ik speciaal mee bevriend ben."

..Dan is het zeker óók een archeoloog?" vroeg John.

.. Neen. hij geeft college in de optische instrumenten: zeer interessant ... Daar is hij aH"

Inderdaad. zonder dat onze vrienden iets gehoord hadden.

stond plotseling een kleine man onder het flauwe licht van een lampion. die bij de ingang hing van de kamer. waarin men zich bevond,

De bezoeker trad zachtjes naderbij en maakte daarna een diepe buiging.

"Mag ik je m'n Amerikaanse vrienden voorstellen. Buzan Kimura?" sprak Tsji Loeng Wang.

Ook deze. op 't eerste gezicht eenzelvige Japanner, bleek bij nadere kennismaking een vriendelijk heer te zijn.

"Je hebt me beloofd vanavond iets meer te vertellen van je nieuwe vinding. Hoe staat het er mee?" vroeg Tsji Loeng Wang, om het gesprek te beginnen.

Professor Stafford en John keken nieuwsgierig naar Buzan.

Zou dat ook een uitvinder zijn?

..Best. ik hoop mijn apparaat de volgende week te kunnen demonstreren. "

"Ik weet, dat je er op de universiteit altijd geheimzinnig over gezwegen hebt, doch nu je er toch publiek mee voor de dag komt. zal verdere zwijgzaamheid wel overbodig zijn. niet waar?"

"J e hebt gelijk, als het de Amerikaanse heren tenminste interesseren kan1"

"Ongetwijfeld", sprak professor Stafford, ..al zijn wij op studiere:s naar eeuwenoude dingen, wij zijn toch vol belang- stelling voor het nieuwe. Zonder de nieuwste uitvinding zou- den we op 't ogenblik niet hier zijn. Wij hebben er zelfs meer dan dat aan te danken. U moet weten, dat de Vader van mijnheer Vandenbergh de uitvinder is van' het stratosfeer- vliegtuig, dat ons over de oceaan bracht.

,,0. maar mijn vinding is van geheel andere aard. Het is U bekend. dat een gewone film zoals die in de bioscopen ge- bruikt wordt, op een plat vlak geprojecteerd wordt. Daarbij hebben we dus eigenlijk een beeld, dat slechts twee afmetin- gen, n.l. lengte en breedte, bezit. De diepte wordt ons slechts door lichte en donkere vlakken gesuggereerd, doch hoe geperfectioneerd de film ook moge zijn. we komen bij het aanschouwen daarvan toch niet gemakkelijk los van het idee.

dat we feitelijk maar met een plaatje te doen hebben.

Met het apparaat. dat ik heb samengesteld is het echter mogelijk ook in de derde demensie te projecteren. De diepte van het beeld wordt dus inderdaad vastgelegd en daardoor is het voor een toeschouwer onmogelijk verschil te zien tussen het voorwerp en het beeld, dat geprojecteerd wordt.

Het natuurlijke effect wordt nog verhoogd, doordat we in staat zijn, een natuurlijk kleurenbeeld te scheppen."

Met verbaasde ogen zaten de toehoorders te luisteren.

"Het is wonderbaar". sprak professor Stafford.

John. die alle moeite deed, om zich de werking van het geheimzinnige toestel voor te stellen. zei:

.:t Is misschien erg dom van me. maar als ik U iets vragen mag. zou ik graag willen weten. waarop U die derde afme- ting projecteert. Kan dat op 't zelfde platte projectiedoek?"

Kimura lachte even, doch haastte zich verder uitleg te geven:

.:t Best kan dit geschieden in een ruimte, waarvan de kleur varieert tussen blauwen zwart."

Intussen vlogen de uren om en zo was het ogenblik van afscheid nemen eerder gekomen, dan men al pratende ver- wacht had. Nadat Kimura vertrokken was, begaf men zich spoedig ter ruste.

De volgende dag bracht een kleine boot de drie heren naar Yokohama, waar professor Stafford en John scheep moesten gaan voor Singapore.

Zij namen hartelijk afscheid van Tsji Loeng Wang en na een uurtje dobberden zij reeds op 't wijde water van de grote oceaan, waarna zuidwaarts koers gezet werd naar de Indi- sche wateren.

Het was een lange tocht, doch onze vrienden wisten de tijd aan boord van de oceaanstomer door te komen met zich in 't gezelschap van de andere passagiers te vermaken.

Nadat het eiland Formosa gepasseerd was, kwam men in de Zuid-Chinese zee.

De reis door dit onmetelijke water. waarin men dagenlang niets anders zag dan water en lucht. verliep voorspoedig.

Maar professor Stafford en John waren toch blij, toen de boot de haven van Singapore binnenliep.

TB SINGAPORE

Langzaam dreef de Oceaan~stomerin de vroege morgen naar de haven van Singapore en zo konden na enige tijd onze reizigers weer vaste voet aan wal zetten.

Het viel hun dadelijk op. hoe deze havenstad bevolkt werd door vertegenwoordigers van allerlei rassen.

In bonte mengeling dwarrelden zij dooreen. Vooral in 't havenkwartier gaf 't een geweldige drukte.

Singapore. dat gelegen is op een eilandje voor de

~ust

Malakka. heeft zich door z'n gunstige ligging,

voorUltst~kend

in de Archipel. vooral onder de Engelse leiding.,

ontwlkke~d

tot een zeer belangrijke overscheep-haven. terwijl het de Uit- voerhaven is van het dichtbevolkte. dus belangrijke achterland.

Het eiland van Singapore is door een dam met Malakka verbonden. waarover een treinverbinding gaat. die de handelsproducten uit het binnenland naar de haven brengt.

Professor Stafford en John begaven zich naar een halte van de electrische tram en al gauw vonden zij plaats in de eerste open wagen, die uitsluitend voor niet-kleurlingen be- stemd is. 'n regeling waaraan strikt de hand gehouden wordt.

"Je ziet". sprak de professor tot John. wijzend op de

a~n­

hangwagen. waar alleen kleurlingen in zaten. "hoe hier dadelijk een scheiding valt. tussen

European~n

lingen. Trouwens onder de kleurlingen zelf IS de.

grootst~

afscheiding. tengevolge van het Hindoeisme. zo Je

~eet.

"Ja en ik geloof niet. dat het kasten-wezen. spoedig

~al

verdwijnen. al schijnt het Christendom toch enige vorderIO- gen te kunnen maken."

"Missionering is een langzame. maar naar ik meen. toch de enige manier. om de ellendige toestanden. vooral in Voor- Indië. te verbeteren. Met geweld zal het niet zo gauw lukken.

om de diep~gelovigeHindoe de dwaling van zijn afgodenleer te doen inzien. Men vergete niet. de geweldige invloed. die de Brahmanen. priesters. die zich afstammelingen van God Brahma noemen. op dit volk hebben."

"Voor Engeland is het in elk geval een geweldig probleem.

om dat deel van hun Rijk te besturen. Op vele gewelddaden volgt een nieuwe opstand. maar hoe het ook zij. ik hoop. dat wij spoedig in de gelegenheid zullen zijn. die landstreken nader te bestuderen. waar we zo ongemerkt in de geest alweer mee bezig zijn."

Intussen was de tram in de Highstreet aangekomen. waar de reizigers uitstapten. Ze liepen deze winkelstraat door, toen professor Stafford zich ineens bedacht en zei:

..Zeg John, we spraken daar juist over de regeringsmoeilijk- heden. speciaal in Voor-Azië. Het lijkt me niet ongewenst in deze woelige tijden, onze papieren te laten viseren door den Amerikaansen Consul, dan kunnen we, zo nodig. ons altijd op hem beroepen."

"Laten we dan maar gebruik maken van een rickshaw, dan behoeven we niet te zoeken en komen zeker aan ons doel.

Van dat vervoermiddel schijnt hier nogal druk gebruik ge- maakt te worden. Daar staan er al een paar."

Pas had John gewezen naar een paar Chinezen. die schijn- baar bij hun wagentjes stonden te dromen. of er kwam bewe- ging in, en met een paar vlugge stappen stonden zij met hun hoge tweewielige wagentjes gereed. Professor Stafford be- duidde hen, dat zij naar het Amerikaanse consulaat gebracht wensten te worden. De Chinezen knikten.

maken. Om veel te lopen is het te warm en in 'n rickshaw heb ik geen trek meer,"

..Je hebt gelijk, in een taxi zitten we rustig bij elkaar en dat is wel zo prettig."

"Tussen haakjes, hebt U opgemerkt. dat die Chinezen de bomen van hun wagentje onder 't rijden met gestrekte arm neerdrukken?

De negers, die een rikshaw trekken. plaatsen de bomen hoger, zodat zij er met hun onderarm op rusten. Onder 't rij- den maken ze dan evenwicht met hun vracht en behoeven daardoor hun eigen gewicht bijna niet te dragen."

..Ze hangen dus als 't ware aan hun rickshaw", begreep de professor.

..Jui:;t, en wel zó, dat hun voeten nog even de grond raken.

Met meterslange passen schrijden ze dan voorwaarts en 't maakt dan wel even de indruk. alsof hun tenen dienst doen als haken. Zelf heb ik het nog nooit gezien, maar m'n Vader, die ook enige tijd in de Zuid-Afrikaar.se steden doorgebracht heeft. vertelde 't me, toen hij eens over de negers sprak, waarvoor hij nogal een zwak schijnt te hebben, sedert hij er z'n leven aan te danken heeft."

"Kijk", sprak de professor, het verhaal van John onder- brekend, "daar hebben we wat we zochten,"

Ze waren juist aan een parkeerplaats van taxi's gekomen en riepen daarom een chauffeur. Weldra toerden zij door destad.

"Wat mij vooral opvalt is de huizenbouw", sprak John.

"Ziet U wel, die grote huizenblokken? Dat schijnt de gelief- koosde bouwwijze van de Engelsen te zijn, ook in de tropen.

Toch schijnt mij de Hollandse villabouw, zoals we die, b.v.

in Bandoeng en Weltevreden zien, verkieslijker in zo'n warm land,"

Professor Stafford en John namen ieder plaats in hun rickshaw en daar ging het heen. met snelle pas. terwijl de Chinezen de wagentjes trokken.

Ze reden langs onbekende straten en na enige tijd waren zij op de plaats van bestemming. zodat de passagiers hun hoge zitplaats konden verlaten.

Doch nu bleek. dat de Chinees, die professor StaHord ver- voerd had, bijna het dubbele loon vroeg van wat John moest betalen. Toen hij zijn bevreemding daarover te kennen gaf.

kreeg hij een relaas te horen in een' taaltje, waar hij niet veel van begreep. maar wat met de nodige gebaren onderstreept werd, Doch weldra kwam er hulp opdagen in de vorm van een forse Brits-Indischen politieagent. die al gauw bemerkt had. wat er aan de hand was. '

Hij legde uit, dat het de gewoonte van die rickshaw- voerders was, zoveel te vragen, als ze meenden te kunnen krijgen, doch dwong meteen den gulzigen Chinees, het teveel terug te betalen. Daarop bestrafte hij hem. door 'n paar flinke stoten tegen z'n ribben, wat hier de gewone manier van op- treden scheen te zijn.

, Na dit korte oponthoud vervoegden zich de reizigers bij den consul, die hun papieren afstempelde en met belangstel- ling, 'hun reisplan vernam. Hij wenste hun alle goeds toe op hun reis naar het Noorden. Ook noemde hij een goed hotel in de buurt van het station. waar zij konden verblijven tot ze de reis per trein wilden voortzetten,

..Ziezo, John", sprak Dr. StaHord. toen ze weer buiten ston- den . ..laten we de rest van de dag gebruiken. om de stad eens te bezichtigen, dan kunnen we morgen doorreizen naar Alor-Star.'

..All right", sprak John, ..doch laten we dan een autoritje