Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

x

63s,e jaargang nummer 13 woensdag 26 maart 2008 1,75 euro

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Weekblad P60872I Afgiftekantoor 2099 Antwerpen

De Leterme-Passion

Dat de ware geest van Pasen ons allen moge verblijden! Vorige week waarschuw­

den wij Bart de Wever nog hardop in onze briefrubriek: "Uw trouwbetuigingen aan Leterme zijn bijna ontroerend in hun simpliciteit, maar wat zal de geitenboer uit leper beletten u nog maar eens een dolk in de rug te steken zoals hij de voorbije maanden al herhaaldelijk heeft gedaan?" De inkt van de drukpers was nauwelijks droog of het was al van dat: de N-VA kondigde aan toch het vertrouwen aan Leterme I te zullen geven ... en kreeg in ruil meteen vijf Franstalige staatssecretarissen op haar dak. En alsof dat nog niet genoeg was, bestond het de oppertsjeef op de dag zelf van de stemming zijn kartelpartner op een beschamende manier af te dreigen in een gesprek in de Concen- trakranten. Eerste interview Yves Leterme in Wetstraat I6: “Wij laten ons niet gij­

zelen door N-VA.” Ad majorem Dei gloriam en tot lering van het misprezen Vlaamse plebs daarom de volgende beschouwingen.

Niet Leterme wordt gegijzeld, hij gijzelt zelf zijn eigen partij en het kar­

tel. Het is verdorie met Leterme nog erger gesteld dan met Verhofstadt die zijn eigen moeder zou hebben verkocht om in de I6 te kunnen blijven. Leterme toont zich een nog veel plattere sjacheraar om plaats te kunnen nemen op zijn tijdelijke troon. Alle sociale departementen heeft hij verlapt aan de Franstaligen, en het departement Werk - dat zogezegd het meest voor regionalisering in aanmerking zou komen - is in handen gevallen van Milfoisnon die de Vlamingen in het algemeen en Leterme in het bijzon­

der een wel heel pijnlijke les in onderhandelen heeft gegeven. Er is de al aangehaalde stortvloed aan Franstalige staatssecretarissen, en voorts krijgt de VLD vier ministers, met Annemie Turtelboom die oorspronkelijk nog uit de rangen van CD&V komt en nu op Asiel en Migratie zoete broodjes kan gaan bakken met Milquet die ook de por­

tefeuille van Gelijke Kansen in de wacht heeft gesleept (groot gevaar voor anti-Vlaams racisme!). Bovendien krijgt het CDH met Wathelet op Begroting een tweede verte­

genwoordiger in het kernkabinet - het feit dat hij zogezegd alleen maar staatssecretaris is, is van ondergeschikt belang want hij zal alle belangrijke beslissingen mee instigeren.

Schouppe mag gaan knoeien op Mobiliteit en Vervotte blijven klooien op Overheids­

bedrijven en Ambtenarenzaken. Merci, Yves, merci!

Er begint openlijke misnoegdheid te heersen in CD&V-rangen, maar Leterme veegt er zijn voeten aan. In de totale zinsverbijstering die hem heeft getroffen na 10 juni vorig jaar, heeft hij er zelfs niet aan gedacht bij de traditionele groeps­

foto op het bordes van het koninklijke paleis in het midden plaats te nemen, zodat daar triomfantelijk Didier Reynders prijkt die nog snel een staatssecretaris voor het FDF mee in de regering heeft gesluisd. Samen kunnen die twee het departement Financiën verder saboteren, zodat fraudebestrijder Carl de Vlies (CD&V) er al op voorhand aan is voor de moeite. Als klap op de vuurpijl heeft hij het Europese Commissariaat van Louis Michel - dat normaal bij toerbeurt aan CD&V zou zijn toegekomen - nu al ver­

kocht aan Karei de Gucht, en dan weten we nog niet eens welke geheime beloften er zijn gedaan aan Verhofstadt zelve "die zo bedankt is om mij te hebben geholpen”. Cha- peau, Yves, chapeau!

Het ware verdriet van België heet Yves Leterme. We mogen ons beginnen opmaken voor een van de meest ordinaire woordbreuken uit de geschiedenis van het tsjevendom. Met zijn achterbakse aanval op de N-VA in hogergenoemd interview heeft Leterme definitief in zijn kaarten laten kijken: mijnheer wil tot elke prijs voort regeren na midden juli, en daarom zal er hooguit een technische verfijning komen van de afspra­

ken uit het fameuze “eerste pakket”. Het arbeidsmarktbeleid ? “Ik denk dat de werkloos­

heid in Wallonië gunstig zal evolueren." Voer af dat dossier. De vennootschapsbelasting?

"Oppassen voor de verhuis van de maatschappelijke zetels van de ondernemingen.”

Voer af dat dossier. Fiscale autonomie? “Er zijn nu al mogelijkheden die trouwens niet helemaal worden opgebruikt.” Klein beetje aanpassen en afvoeren dat dossier. Brus- sel-Halle-Vilvoorde? “Het moet een onderhandelde oplossing zijn, en dat is nooit een­

zijdig. Er moet dus voor de Franstaligen ook iets inzitten.” Kan de N-VA daar niet mee leven? Dan moet zij maar opkrassen, mijnheer 800.000 heeft die krabbers van flamin­

ganten niet nodig, want mijnheer heeft plots ontdekt dat hij premier moet zijn van alle Belgen en de N-VA past niet in dat plaatje.

Met de dood in het hart zal CD&V de geitenboer volgen in zijn afbraakpolitiek, want ondanks het interne gemor hangen er intussen teveel posten en teveel benoemingen van af om erin juli al de brui aan te geven. We mogen hopen dat de N-VA het tegen die zijd grondig beu is zich te laten ringeloren en te laten vernederen door een politieke prutser die in elk krantengesprek opnieuw begint te zagen over zijn drachtige geiten.

Er hangt over deze regering en dit regeerakkoord geen blauwe, maar een grauwe mist.

De totale onbetrouwbaarheid van Leterme, gecombineerd met de politieke oorlog in VVallonië, de onwil aan Franstalige kant om het communautaire status quo te door­

breken, de al te doorzichtige poging van de PS om na het Waalse Gewest en de Franse Gemeenschap ook Brussel tegen Vlaanderen te aligneren, de windhaanpolitiek van de Collaboralen, het leidt allemaal tot de onvermijdelijke conclusie: dit land is door en door r°t, en het smeekt erom de genadestoot te krijgen. KT C,«

Hoe sneller, hoe liever, uiteraard. X IclxxLCAX’ttTC.

Deze week:

• N-VA is er aan voor de moeite 2

• De grootmeester 5

• Pro Bruxsel 6

• De “zachte dood ’ ’ 7

• Habemus... I6

Vrienden

“Pas als je iemand hebt, die met je lacht en met je grient, dan pas mag je zeggen: ik heb 'n vriend.” En daar gaat het toch om in het leven: vriendschap. De aangehaalde woor­

den komen van Toon Hermans, door ken­

ners wellicht een woordenkramer genoemd die niet aan de hielen komt van Hugo Claus.

Maar u en ik zijn eenvoudige luiden en hou­

den wel van het naïeve optimisme van Her­

mans.

Woorden die bij ons opkwamen bij het lezen van de kranten na het overlijden van Claus. Geniaal schrijver en dichter, wereldbe­

roemd in Vlaanderen, veelgelauwerd. Maar vooral, zo mochten we vorige week vast­

stellen, iemand die zich mocht verblijden in zowat dozijnen vriendschappen. De kran­

ten stonden bol van getuigenissen van men­

sen die de indruk wekten Claus die laatste avond nog warm te hebben ingestopt. Want stuk voor stuk intiem met het icoon van de Vlaamse letteren. Boezemvrienden, boeze- mervrienden, boezemstvrienden.

Claus moet een gelukkig man geweest zijn, zo warm omringd.

Hij zal die vele vriendschappen niet meer tegenspreken natuurlijk, want intussen over­

gestapt naar het Grote Niets. Dus mogen die talloze dwergen onbetwist getuigen dat ze vertoefden in de directe schaduw van de reus.

Vreemd hoe vrijzinnigen - want dat zijn het doorgaans - ook nood hebben aan heiligen.

Iemand die zich graag opwarmt aan enkele flitsen die afstralen van de Groten is Hugo Camps. Zijn stukje in De Morgen na het overlijden van Claus moet hem - we nemen graag voor de gelegenheid zijn woord­

gebruik over-zowat een orgastisch genoegen verschaft hebben. De laatste vrijdag bracht hij door in een Antwerpse brasserie in gezel­

schap van Claus en Veerle, Guy Verhofstadt en Dominique, Pierre Chevalier en de dames van Chevalier en Camps. Die laatste twee blijven naamloos in het stuk, want voegden naar het aanvoelen van de schrijver van het

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus Sotternie

stuk wellicht niets toe aan het prestige van de avond. Geef toe, niks om mee uit te pak­

ken dat je gegeten hebt met de echtgenote van Pierre Chevalier. Onze gedachten gaan naar Claus, die een van zijn laatste avonden moest doorbrengen met het stuk chagrijn dat Camps heet.

Verhofstadt zelf beviel van een hommage aan Claus, waarin hij zijn eigen literaire talen­

ten tentoonspreidde. Een tekst die gemengde gevoelens opriep. “J’écris, donc je suis gold niet meer," schrijft de gewezen premier. Als verklaring waarom het beter was voor Claus om uit het leven te stappen. Daarmee Claus reducerend tot een schrijver en niets meer.

Was een Hugo Claus die geen gevleugelde woorden meer op papier kon zetten zinloos geworden?

Was het dat wat Claus geleerd had van die horden vrienden? Dat hij voor de ande­

ren maar de moeite was in de mate hij kon trakteren op literaire hoogstandjes?

Was er niet één vriend die Claus er van kon overtuigen dat hij ook de moeite bleef, al kwam er sleet op? Dat hij meer was dan de grote schrijver?

Dan was Claus een eenzaam man. Zon­

der echte vrienden.

EENMANSCOLLECTIEF Den Blooten Kooninck U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres

2

De dingen dezer dagen

De nieuw aangesneden “ dimensie ”

Mocht er bij lezers van dit krantje nog twijfel hebben bestaan dat “peilingen naar het stemgedrag” tot de bezigheidstherapie behoren van het zichzelf bijzon­

der “au sérieux” nemende Wetstraatjournaille, dan zal Den Blooten Kooninck in het vorige nummer van *t Pallieterke die wel weggenomen hebben. Voorzet­

ten vanuit professionele peilerrangen gegeven, smeekten gewoon om in één tijd in wereldgoals omgezet te worden. Den Blooten liet de wenkende kans niet lig­

gen om zich naast Kooninck ook nog tot topschutter te kronen.

Gelijktijdig “opsnuiven” van het stemge­

drag door enerzijds VRT/De Standaard en anderzijds RTL/La Libre Belgique, spraken elkaar tegen waar dat maar mogelijk was.

En nog een derde surfronde in Het Laat­

ste Nieuws “a la tête du cliënt", onthulde dat Verhofstadt inderdaad de Eddy Merckx van de politiek was en dus de grootste aller tijden. In de drie hopeloze peilinggevallen waarvan sprake, werden er telkens om en bij de duizend mondige burgers geraad­

pleegd. Of die al dan niet voorafgaandelijk op hun “betrouwbaarheid" - lees voorspel­

bare keuze - waren gescreend, werd er in geen enkele peiling bij gezegd. Toch zal ik de enige niet zijn die daarover enige achter­

docht durft te koesteren. Mocht inmiddels een enkele lezer (m/v) van dit krantje ooit al voor een peiling” geselecteerd” zijn, dan mag hij me altijd bellen. Maar niet als hij of zij toe­

vallig ook nog op de VRT-loonlijst zou staan.

Want dan is de kans niet denkbeeldig dat hij of zij gewoon peilingabonnee is.

De tsunami peilingen die over de koppen van het kiesvee rolde bij de jongste stembus­

gangen, leidde tot een enkele op grond van sterke bewijskracht te trekken conclusie.

Het zijn kosten op het sterfhuis en talloze werkuren voor een resultaat dat twee keer niks betekent. Maar realiteitszin is niet echt de grootste eigenschap van bekende duiders binnen ons aller regimemedia. Imagobuilding door middel van "doordachte” commentaar in functie van kiezersmanipulatie is dat des te meer. En dus werd er na het bankroet van de jongste manipulatie van alles getrok­

ken, behalve die éne conclusie die getrokken had moeten worden door media die vooral hopen dat ze nog min of meer ernstig geno­

men worden.

Het onthouden waard

Vandaar dat veertien maanden voor de deelstatenverkiezingen de peilingregisters al opnieuw werden opengetrokken in func­

tie van een nieuw opgetrokken dimensie in de strijd tegen de partij waarrond een abso­

luut “sssst” in acht moet genomen worden - tenzij in negatief opzicht - na een reeks win­

nende stembusgangen. Toen die reeks op een zeker moment een limiet bereikte en logischerwijze afgeremd werd tot een sta- tus-quo, interpreteerde het gespecialiseerde journaille dat fenomeen unaniem enthousi­

ast en in die volgorde als één, een klinkende nederlaag en twee, als een onweerlegbaar begin van het einde. Onnodig daaraan toe te voegen dat de Vlaamse televisie voor die vorm van soelaas brengende duiding voor het Belgische regime de hoofdrol opeiste.

Frut-peiling, maar geen frutbeiling

Als ge de Frut van de Koekestad - www.

defrut.be - nog niet kent, moet ge daar toch eens gaan piepen. Er staat daar nu een hoogst interessante opiniepeiling, afgeno­

men door de Frut van de Koekestad zelf De peiling werd gehouden tussen 18 en 22 maart (net voor en net na de regeringsverkla­

ring van Yves Leterme) bij maar liefst 4.015 kiesgerechtigde inwoners van Vlaanderen. Er werd maar één vraag gesteld: op welke par­

tij zou u vandaag stemmen?

En weet ge wat? De uitslag ziet er enigs­

zins anders uit dan die na de peilingen van de VRT/De Standaard en de LibreIRTL. Kwa­

men er in beide peilingen het kartel CD&V/

N-VA en de VLD er goed vanaf en het VB zeer slecht, dan is het bij de Frut van Koeke­

stad omgekeerd. Het kartel lijdt zwaar ver­

lies, de VLD ook, terwijl het VB en LDD sterk vooruitgaan. Volgens de Frut van de Koeke­

stad zou het Vlaams Belang nu zelfs 23,2 procent halen, het kartel 23,1. Ga dus maar eens kijken.

Twee soorten haat

Het CGKR - de Gedapo - heeft een speci­

aal “meldpunt” waar mensen hun medebur­

gers kunnen verklikken. Officieel heet dat

En die met meer dan verve blijft opeisen, te oordelen naar wat in de rode burcht aan de Reyerslaan als “historisch” door de strot van het kiesvee werd geramd ter gelegenheid van de al berucht geworden peiling, afgenomen in samenwerking met een ook al “Vlaamse"

kwaliteitskrant. De nieuwslezers (m/v) van dienst en opperduider Vaddertje blonken van zelfgenoegzaamheid en dito bevrediging toen het verlies van vier procent voor “ssstt”

niet alleen de verbale meerwaarde “histo­

risch in de VRT-peilingen” meekreeg, maar voor de hogere belangen van het Vlaamse volk daar ook de "gepaste duiding” werd bij verstrekt. In TerZake, bij Phara en andere tutti quanti. Om bij dat ene - het onthouden waard - voorbeeld te blijven dat aan de open­

baarheid werd prijsgegeven zonder enige bij­

bedoeling, dat spreekt voor zich, verklaarde orakel Jean-Marie Dedecker, vurige zelfbe­

noemde tegenstander van het “cordon sani­

taire”, leukweg voor de VRT-camera’s en praatpeer “dat de schutkring wel degelijk werkte (sic) en het nu eens en voor altijd bewezen was dat een stem voor de “sssst”- partij een verloren stem was”(resic). Als voorbeeld van op de verkeerde vijand schie­

ten, als aanhef voor zijn eigen kiescampagne en als sollicitatie om bij een voor hem gun­

stige afloop van bollekenskermis 2009 door het “establishment” hem op zijn minst tot Vlaamse minister van Sport te bombarderen, kon dat visionaire hoogstandje er wel mee door. Maar geen “duidende mediakracht”

die daaraan tilde.

Het moet wel enorm veel pijn gedaan heb­

ben aan de verzamelde politiek correcte har­

ten dat het “historische verlies” van vier procent voor “sssstt” in een andere en gelijk­

tijdig geopenbaarde peiling - ramp der ram­

pen ook nog een die beneden de taalgrens was gehouden! - tot nul werd herleid en plaats moest ruimen voor het status-quo waarvan hoger sprake. Het is echter de objectieve medialogica zelf dat er over dat nooit eerder vertoonde peilingverschil met geen half woord gerept werd. Noch in jour­

naals, noch in TerZake, noch bij Phara, noch in de betrokken kwaliteitskrant. Ik kan en wil daar begrip voor opbrengen. Zelfs onverbe­

terlijke manipulators die voor een besten­

dige afbraakopdracht van “ssst” een nieuwe dimensie hebben aangesneden, zijn er als de dood voor om als onsterfelijk belachelijk in de belangstelling te komen door een niet echt ongelukkige, maar veeleer lullige own- goal. Daarom is het nuttig, in afwachting van een volgende historische peiling, even aan­

dacht te schenken aan de voorzet die daar­

toe geleid heeft. D.Mol

meldpunt Cyberhate. Het is bedoeld voor internetgebruikers die daar echte of ver­

meende "racisten" kunnen verklikken. Vorig jaar kwamen daar volgens De Witte Jozef

330 klachten binnen. “Het fenomeen ver­

spreidt zich snel", zegt de Gedapochef. “We maken ons zorgen. Haatberichten infecteren tegenwoordig het hele net.”

Best mogelijk.

Alleen vreemd dat De Witte nooit even­

veel misbaar maakt over de islamitische fun­

damentalisten die overal op het internet hun boodschap van haat, geweld, terreur en anti­

semitisme verspreiden. Maar dat zal allicht hun cultuur zijn die wij geacht worden te res­

pecteren.

Het mag

Het heeft moeite gekost, maar ‘t Pallie­

terke mag voortaan in de bibliotheek van Schoten liggen. Daartoe werd besloten op de extra gemeenteraad die het VB had samenge­

roepen en waarop andermaal de Schotense meerderheidspartijen niet verschenen waren, omdat zij de door het VB aangebrachte agen­

dapunten niet hoogdringend vonden. Niette­

min stemde de voorzitter van de gemeente­

raad, de VLD’er Paul Valkeniers, met de elf VB’ers mee om ‘t Pallieterke niet langer uit de Schotense bib te verbannen zoals de bibli­

othecaresse placht te doen.

Oef!

Dit op apegapen liggend apenland

N-VA is er aan voor de moeite!

Ik kies voor het kartel “maar niet voor de gijzeling. Men moet een akkoord kun­

nen goedkeuren dat niet al onze punten bevat. Ik vind het jammer dat de N-VA zo meewarig doet over het eerste pakket. Daar zitten écht goede dingen in. Ik vind het spijtig dat soms te sterk de nadruk wordt gelegd op symbolen. Daarom zeg ik in alle duidelijkheid: als de N-VA op een bepaald ogenblik vindt dat het om die en die reden niet genoeg is, en ik vind die reden niet verantwoord, dan gaan we onze verantwoordelijkheid opnemen. We zullen nooit volledig krijgen waar we van dromen. Niemand. Nooit”. Anders gezegd, de N-VA kan de staatsher- vormende pot op. Aan het woord is Yves Leterme.

De nieuwe ACW-premier in een week- endgesprek met Gazet van Antwerpen en Het Belang van Limburg heeft in zijn aller­

persoonlijkste CVP-kaarten laten kijken.

Voor één keer klare en duidelijke taal!

We weten nu dat ‘t Pallieterke - tot spijt van wie het benijdt - zeker nog zijn dia­

manten bestaan zal mogen vieren voor­

dat minstens de vijf resoluties van het Vlaamse parlement, het Vlaamse mini- mumprogramma, bewaarheid worden.

We weten nu dat we gelijk hadden toen we hier tot vervelens toe herhaalden dat met Leterme het Vlaamse minimumpro- gramma niet voor morgen en zelfs niet voor overmorgen zal zijn. We weten nu dat de N-VA ongelijk had toen de par­

tij geen lessen wilde trekken uit de her­

haalde publieke uitspraken van Leterme dat hij en zijn partij maar vijf kilometer staatshervorming wilden fietsen ter­

wijl de kartelpartner er minstens twin­

tig wilde doen. Het worden niet eens vijf kilometer. We weten dat Leterme gewoon leugens verkocht met zijn “histo­

rische” uitspraken van de voorbije dagen over 15 juli als het volgende moment van de ultieme CVP-waarheid.

Yves Leterme heeft wat hij wilde, de Brus­

selse Wetstraat 16, hij zal zich daar nes­

telen en enkele opstandige CVP’ers zullen hem daar niet verjagen. Yves Leterme voelt zich duidelijk een god in het diepst van zijn gedachten. Hij weet wat goed is voor “de mensen"! Zijn kartelpartner - om te voorko­

men dat 200.000 stemmen in verkeerde han­

den zouden vallen, doet een politicus graag een efforke - weet nu: de partij mag nog wel meedoen, maar dan wel in alle stilte, geen gemor meer, applaus op alle banken als de dirigent zegt dat het mag en zelfs moet.

Leterme doet er misschien wel goed aan - goede raad is natuurlijk niet aan hem besteed - het gegrom in de eigen partijrangen niet te onderschatten. Het ook al weer weekend- verhaal in De Standaard over dat ongenoe­

gen binnen de partij laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Dat zoveel CD&V’ers zo onomwonden hun misnoegen, zacht uit­

gedrukt, laten horen over de gang van zaken, lijkt misschien bijzaak, Leterme zou mis­

schien toch eens beter naar Edegem trek­

ken voor een lange babbel met een oudge­

diende als LeoTindemans! Die was ooit ook het lievelingskind van zijn partij, werd ooit ook “incontournable" met bijna een miljoen Europese stemmen in zijn binnenzak. De rest van het verhaal kent iedereen.

Magere sprotjes

Blijft intussen de vraag of de N-VA al dan niet gelijk had toen de partij stelde dat het eerste pakketje staatshervorming toch niet veel meer was dan een schotel­

tje verschraalde borrelnootjes. Voor wie

“maar” vijf kilometer wil rijden, kan die eerste omslag zinvol lijken, voor de lief­

hebbers van een vette vis in de pan is dat eerste hoofdstuk niet veel meer dan een uitgedroogd sardientje.

In de enveloppe steken een paar wens- kaartjes. Een eerste voor meer regionale economische bevoegdheden. Daar zit onder meer bij dat de gewesten voortaan zullen beslissen of er ergens nog een nieuwe Ikea.

een extra Blokker of een nog grotere Carre- four mag komen. Voorts krijgen de gewesten - dus ook Brussel - toegang tot onder meen het participatiefonds, krijgen ze hun zeg over het prijsbeleid voor producten die onder de zorgen van de gewesten en de gemeen­

schappen vallen, worden ze betrokken bij het energie- en het telecommunicatiebeleid.

Tweede wenskaart: de huishuur wordt een gewestelijke bevoegdheid, zoals ook de pachtwet en de regelgeving betreffende ont eigeningen "met uitzondering van deze die betrekking hebben op onteigeningen door d federale overheden”. Als er voortaan ove het gezinsbeleid gesproken wordt, dan kon1 men bij de gemeenschappen terecht voo de “middelen en de diensten van het fon voor collectieve uitrustingen” dat onde meer zorgt voor de financiering van kin deropvang.

Dan is er nog een hoofdstukje verkeer . veiligheid: de gewesten - dus ook Brusse zeggen voortaan hoe snel je op hun èr°r'y/e gebied mag rijden, ze mogen administratie sancties opleggen voor overtredingen va de eerste en de tweede graad, het zijn gewesten die zullen bepalen hoe en waar meeste" verkeerstekens komen, zij moet ook zorgen voor de veiligheidsnormen voor voertuigen in het wegverkeer’, hou zich voorts bezig met de rijscholing, °r8a seren het verkeer op de waterwegen en binnenvaart. Het vastleggen van brand*

ligheidsnormen wordt ook al een zaak vo de gewesten.

Tenslotte krijgen de gewesten en gemeenschappen - dus ook Brussel en Duitstaligen - maar vice versa ook de fe rale overheid toegang “met stemrecht ••••

de instellingen of organismen die zij aan zen”. Als de Vlamingen toch nog hun Vlaa vertegenwoordiger willen in de NMBS.

zou dat dus moeten kunnen, zeker als anderen” dat goedvinden!

En dan is er ook nog Brussel: nu al g voor jaar na jaar 125 miljoen euro. Dat wo vanaf volgend jaar verhoogd met enkele t^

tallen miljoenen euro. Nog altijd zonder het minste toezicht vanwege de milde sc kers.

Als er lezers zijn die vinden dat de N ongelijk had om dit veel te weinig te vin dan mogen ze ons dat gerust laten **®te1.Éi.

De dingen dezer dagen

3

De apotheose van Claus

Zij die in de oorlog aan de verliezende kant stonden, ook kinderen, hadden het nadien moeilijk. Maar dat kon een prikkel zijn om er hard tegenaan te gaan en het ver te brengen. Naast Hitlerjunge André Leysen was Hugo Claus (°I929), destijds lid van de Nationaal-Socialistische Jeugd Vlaanderen, allicht de succes­

volste onder de prille “zwarten”.

De zelfgekozen dood van Claus was in De Morgen aanleiding tot diverse debatten, onder meer over de reputatie van miskend genie die deze bourgeois-bohémien lange tijd gecultiveerd zou hebben. Een vranke vrij­

denker in het benepen katholieke Vlaande­

ren, die moet logischerwijze toch miskend of zelfs vervolgd zijn, niet? Het blijkt ech­

ter dat hij in het bestaansonzekere schrij- verswereldje juist een bevoorrechte positie innam. Zijn eerste roman De Metsiers (1951) zat meteen bij een prestigieuze uitgeverij en kreeg veel aandacht, meestal lovende, zelfs in "het reactionaire katholieke weekblad ‘t Pallieterke”. Het ordewoord schijnt echter te luiden dat dit aspect van Claus’ vormings­

jaren schroomvallig ontweken moet worden:

de meeste rouwberichten reppen met geen woord over zijn NSJV-verleden.

De geschiedschrijving zal alleszins min­

der aandacht besteden aan zijn jeugd dan aan zijn levenseinde. “Groots”, zo noemde prof. Etienne Vermeersch de soevereine wijze waarop de schrijver de dood omhelsd had. Hij stierf zoals hij geleefd had, want zijn euthanasie bevestigde hem in de rol van heraut van de culturele revolutie die het brave Vlaanderen onherkenbaar veranderd heeft en die volgens Vermeersch praktisch zonder voorgaande is, eender waar of wan­

neer.

Enscenering?

Van een zelfgekozen dood kun je binnen zekere perken ook het tijdstip kiezen en daarin heeft Claus zich een meester van het historische gebaar getoond. Zijn laatste paar dagen mocht Claus de aanblik genieten van mediabijdragen alom over zijn magnum opus.

Het verdriet van België, dat net 25 jaar eerder uitgekomen was. Mogelijk is de datum van 19 maart hem wel door oud-jezuïet Ver­

meersch ingefluisterd, want dat is de feest­

dag van Sint-Jozef, patroon van “de goede dood". Maar wat de timing van zijn eutha­

nasie echt symbolische lading gaf, is dat zij samenviel met de laatste dag van het pre­

mierschap van Guy Verhofstadt.

Toen de afscheidnemende premier recent gevraagd werd naar de belangrijkste verwe­

zenlijkingen van zijn paarse regime, noemde hij als eerste de doorbraak in de ethische kwesties. Zijn records in budgettair wan­

beheer en in communautair gepruts waren gewoon deel van immer fluctuerende Belgi­

sche verschijnselen, het vrijgeven van eutha­

nasie vormde daarentegen een eenmalige radicale breuk met duizendjarige zekerhe­

den. Bovendien benam praktisch gelijktijdig een Franse kankerpatiënte zich het leven na een gerechtelijk vonnis dat haar expliciet de euthanasie ontzegde. In Frankrijk wordt nu honderduit verwezen naar het Belgische alternatief en naar het precedent-Claus.

Zwarte Hugo schrijft geschiedenis.

Vandaar de triomfantelijke toon in Ver- hofstadts eerbetoon aan de schrijver. Voort­

aan laat de mens zich zijn leven niet meer dicteren, noch door de Kerk noch door de

natuur. Waar zwangerschapsafbreking of homoadoptie nog inzet zijn van twist over het recht om voor de betrokken kinderen te beslissen, niet louter “zelf’-beschikking dus, is het geval van de euthanasie veel zui­

verder: daar beslist men alleen over het eigen leven. Het ziet ernaar uit dat de vrije dood een paarse verworvenheid is die men in de afzienbare tijd niet meer ernstig in vraag gaat stellen. Zelfs de islam, die op andere vlakken de klok terug wil draaien, zal hier geen strijdpunt van maken. Voor onze en volgende generaties wordt het "anders gaan sterven”.

De eigen wil

Het is een echt paarse ontwikkeling, die de liberale zorg voor de individuele vrijheid combineert met de socialistische bekom­

mernis om de verplichte solidariteit. Ik neem aan dat we geen opzet moeten vermoeden achter het feit dat de liberalisering net plaats­

vindt nu de sociale zekerheid door de ver­

grijzing onbetaalbaar begint te worden. We kosten aan de ziekteverzekering méér tij­

dens ons laatste levensjaar dan tijdens de hele rest van ons leven, dus voor het systeem is het wel meegenomen als terminaal zieken zich een jaar besparen.

Toch moeten we erop letten, geen valse voorstelling te geven van de redenen voor euthanasie. De betrokkenen verklaren dit vooral als een kwestie van zelfrespect. Zij willen hun nabestaanden niet tot last zijn, niet de erfenis erdoor jagen voor nutte­

loos geworden medische bemoeienissen, niet afhankelijk zijn van betuttelende ver­

pleging, niet in de herinnering voortleven als een dement wezen dat buiten de mense­

lijke communicatie stond. Zelfrespect staat hier tegenover de bevoogdende goedheid - palliatieve zorgen bijvoorbeeld - die zij als ongewenste dwang afwijzen. Ondanks het zeer reële gevaar voor misbruiken en ont­

sporingen - de “Gnadentot voor demente bejaarden, gehandicapte baby’s, mensen die gebukt gaan onder “ondraaglijk psychisch lij­

den” - heeft de gelegaliseerde euthanasie een maatschappelijk draagvlak. Zelfs de CD&V liet tijdens de verkiezingscampagne voor 10 juni 2007 weten niet aan de “ethische ver­

worvenheden” te raken.

Toen Friedrich Nietzsche God had dood verklaard, voegde hij daar een lof op de "vrije dood” aan toe. Zelf kon hij de daad niet bij het woord voegen, want de geestelijke afta­

keling overviel hem zodat hij nog elf jaar als een lege huls de dood moest afwach­

ten. Claus takelde langzamer af en was nog in de gelegenheid om in een helder moment voor de ingreep te tekenen. Het gaf hem als papenvreter het ultieme genoegen kar­

dinaal Danneels uitgedaagd te hebben tot een bedekte vermelding in zijn preek, uit­

gerekend met Pasen. De Kerk viert met de verrijzenis van Jezus de overwinning op de dood. Paars viert met de dood van Claus de Triumf des Willens.

Koenraad Elst

Aan Guy Verhofstadt CÖ

Dienst Monumentenzorg Toscanegem

Gij Bruggepensioneerde, ' Wij staan erop u mee uit te wuiven na al ’ de stunten en vermakelijkheden waarvoor i gij de afgelopen negen jaar hebt gezorgd i en die dit gazetje massa’s kopij hebben | opgeleverd. Maar dat zal dan ook zowat de enige positieve bedenking zijn die we bij uw (voorlopig) vertrek gaan maken. Uiteraard zijtgij op de BRT overladen met hagiografi­

sche bijdragen zonder weerga, en politieke hoeren genre Yves Desmet hebben pagina- breed hun broek afgestoken om uw genia­

liteit nog eens uitgebreid te bejubelen. De eer van 't journalistengild werd een klein beetje gered door Eric Donckier in Het Belang, en Rik van Cauwelaert in Knack, die niet nalieten erop te wijzen dat gij de staatskas deskundig geplunderd hebt, aan de basis ligt van de aanhoudende proble­

men rond de nachtvluchten, en het dossier Brussel-Halle-Vilvoorde hebt laten vast­

lopen in een moeras. Omdat de geschie­

denis haar rechten heeft, willen wij graag nog even een paar andere zaken in herin­

nering brengen.

Gij zijt op een uiterst dubieuze manier premier geworden na de dioxineverkie- zingen van juni 1999, nadat gij Dehaene hadt gedwongen de ministers Pinxten en Colla buiten te zwieren op basis van zeer betwistbare documenten van de blauwe veearts Destickere die zelf tot over zijn oren in het schandaal verwikkeld zat. De fabel van de actieve welvaartsstaat ein­

digde niet alleen maar begon dus ook, met bedrog. Tijdens de besprekingen over het paarsgroene regeerakkoord ontdekte De Standaard dat gij onder tafel extra geld had beloofd voor het Franstalige onderwijs, wat gij in alle toonaarden ontkende tot in december 1999 uw aperte leugens voor iedereen zichtbaar werden in het Sint- Elooisakkoord, dat inderdaad extravoor- delige verdeelsleutels voor dat Franstalige onderwijs voorzag. Vermeld paarsgroen regeerakkoord draagt ook een histori­

sche verantwoordelijkheid voor de mas­

sale illegale immigratie naar België, door het invoeren van de snelbelgwet en een grootscheepse regularisatiecampagne. Het migrantenstemrecht dat gij toen zogezegd wist tegen te houden, kwam tijdens uw tweede regeerperiode door de voordeur naar binnen, toen gij naar loffelijke tradi­

tie al uw verkiezingsbeloften met de voe­

ten tradt en uw partij forceerde dat stem­

recht toch mogelijk te maken. Toen Karei de Gucht liet verstaan dat hij niet geamu­

seerd was, ontspon zich het koningsdrama bij de VLD waarbij gij trachtte De Gucht monddood te maken, en uw sloef Bart Somers bombardeerde tot partijvoorzit­

ter, wat ei zo na mislukte door de kandida­

tuur van Jean-Marie Dedecker, die daarna uiteraard ook gekortwiekt moest wor­

den. Derhalve heeft de ‘Open VLD’ nu zware concurrentie op haar rechterflank, en zijtgij de grote schuldige voor de libe­

rale broederstrijd. Wij onthouden ook uw

n so

=5

voortdurende associatie met de figuur van “strategisch denker” Noël Slangen, die door verjaring nipt aan een zware gerech­

telijke veroordeling ontsnapte. Fameuze politieke erfenis, moeten we zeggen, ge kunt er fier op zijn.

Het lijstje is overigens nog lang niet afge­

lopen. Oktober 2000, het Lambermontak- koord. Een staatshervorming die de regio’s meer bevoegdheid geeft over gemeenten en provincies, maar financieel opnieuw erg voordelig is voor de Franstaligen, en qua fiscale autonomie volledig tekortschiet.

November 2001, het failliet van Sabena, na het beruchte Astoria-akkoord met Swis- sair dat de handen vrij krijgt om vooral de eigen problemen af te wikkelen. (De bevoegde minister, Rik Daems, wordt er buiten gehouden en staat compleet voor aap.) Tijdens uw tweede mandaat voert gij de driedaagse zogeheten superminis- terraden in, en op de eerste daarvan, in Gembloers, belooft gij een spoedige oplos­

sing voor het behoud van DHL in België, waarbij zelfs het idee ter sprake komt om een volledig nieuwe luchthaven te bou­

wen ver weg van Zaventem. Het dossier- DHL blijkt uiteindelijk onbeheersbaar, en daar draagt gij met uw fameus volunta­

risme (beloven, beloven en nog eens belo­

ven voor de camera’s) de politieke ver­

antwoordelijkheid voor. Hetzelfde dient gezegd voor al die zogenaamde begrotin­

gen in evenwicht, met uiteraard als klap op de vuurpijl de inbeslagname in 2003 van het Belgacom-pensioenfonds voor een bedrag van 5 miljard euro, een operatie die door Europa overigens nooit is aanvaard. De fiscale amnestie of Eenmalig Bevrijdende Aangifte voor kapitalen die in het buiten­

land stonden geparkeerd, bleek zodanig eenmalig dat ze het jaar daarop een stevig vervolg kreeg. Daarbij lanceerde de vol­

ledig principeloze Vande Lanotte de vol­

gende gevleugelde uitspraak: als ge eenma­

lige maatregelen elk jaar opnieuw neemt, dan krijgen ze een structureel karakter en is er niks mee aan de hand!!! (Lees de zin opnieuw, beste lezer, en laat de implicaties : ervan volledig tot u doordringen.)

Die laatste uitspraak is dan ook symp- ' tomatisch voor de “modelregeringen” die

■ gij hebt geleid, en waarover het Planbu­

reau onlangs nog een vernietigend oor­

deel velde: jarenlang zijn alle budgettaire

■ meevallers (hoge economische groei, lage I rente) door ramen en deuren naar buiten

• gesmeten in het kader van een electorale kortetermijnpolitiek. Daar gaan we nog decennia de gevolgen van dragen, terwijl gij schoon weer zit te spelen in Toscane of op het een of andere internationale forum. In de Atheense democratie zoudt gij 25 eeu­

wen geleden ongetwijfeld ten prooi zijn gevallen aan het schervengerecht. Maar vermits ge hier de democratie zelf zoveel mogelijk hebt afgeschaft, komt ge er jam­

mer genoeg onge- __ . . _ straft vanaf

Echo ’s uit de Koepelzaal

Speerpunt ___________ ____

Vlaanderen vraagt al langer meer bevoegd­

heden rond arbeidsmarktbeleid. Maar vol­

gens Joris van Hauthem (VB) - misschien soms wat saai, maar beslist oerdegelijk - zal van die zogeheten prioriteit niet veel in huis komen. Hij verwees daarvoor naar het 'ederale regeerakkoord waarin al maatre­

gelen rond arbeidsmarktbeleid worden aan- gekondigd: de activering van werklozen, het aanpassen van de werkloosheidsreglemen-

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Ö Vlaams * Neutraal Ziekenfonds rraiHimmBHuinn

J^tdretel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

tering of het ontwikkelen van een doelgroe­

penbeleid. 'Dit is codetaal om te stellen dat we het mogen vergeten dat het in juli wordt overgeheveld’, zei hij.

Maar volgens minister-president Pee- ters kwam die conclusie veel te vroeg. Voor hem blijft de regionalisering van het arbeids­

marktbeleid een van de speerpunten van de Vlaamse regering in het debat over de staats­

hervorming. Hij verwees naar 15 juli: ‘Dan kunt u zeggen of ik mij met een kluitje in het riet heb laten sturen!’

Speerpunt (2) ____________

Partijgenoot Eric van Rompuy (CD&V) sprong hem bij - en men doet er goed aan deze woorden te onthouden: ‘Onderschat de wil van CD&V en N-VA en van de Vlaamse regering niet om op 15 juli een bilan op te maken van de bevoegheidsoverdrachten!’

Van Hauthem peilde ook naar de houding van de socialisten in dat verband. Voor frac­

tieleider Ludo Sannen is er geen probleem:

de SP.a vindt arbeidsmarktbeleid een belang­

rijk thema om te regionaliseren, zei hij. Zijn partij wil ook op 15 juli oordelen over de voorstellen rond staatshervorming: die moe­

ten voor de socialisten ‘zorgen voor meer coherentie en mogen de solidariteit niet aan­

tasten'. Dat zinnetje en recente uitlatingen van foorwijf Gennez (van de botsautootjes) nemen elke twijfel weg over de interesse van de Spallochtonen in de verdere regionalise­

ring van een aantal zaken!

Smak ___________________

Het Gentse Museum voor Hedendaagse Kunst, dat 940.000 euro werkingssubsidies van de Vlaamse Gemeenschap krijgt, moet een goed beheer van de collecties kunnen garanderen. Dat vindt Spiritueel Bertje, ant­

woordend op een vraag van Johan Deckmyn (VB) in de commissie Cultuur - en daar kun­

nen we het alleen maar mee eens zijn.

Onlangs kwam immers via de pers aan het licht dat het SMAK het vorige werkjaar heeft afgesloten met een tekort van 490.000 euro. Die put zou vooral te maken hebben met de opgelopen kosten voor de tentoon­

stelling van de Amerikaanse kunstenaar Paul McCarthy, waarop zakelijk leider Sven Jacobs door de raad van bestuur werd “gevraagd”

op te stappen.

Smak (2)

Grappig is wel dat de Vlaamse overheid officieel nog altijd van niks weet! ‘In de bewijs­

stukken die het museum moet overmaken, werden tot op heden geen onregelmatighe­

den vastgesteld. De voor 2007 ingediende en door de raad van bestuur goedgekeurde begroting voorzag geen tekort.’

Anciaux stelde verder voor dat er een duidelijke taakverdeling komt tussen de vzw SMAK en de VMHK (Vrienden van het Museum voor Hedendaagse Kunst). De hoofdverantwoordelijkheid voor meer trans­

parantie en een goed beheer ligt bij de raad van bestuur en de stad Gent, meent Anciaux.

Nu kunnen we pas echt gerust zijn!

k

4

Condi: een excuustruus naar de top

“Zo’n 80% van de hiërarchie van de VRT is volslagen onbekwaam.” De spreker was het toenmalige diensthoofd Volwassenenvorming (en kunstcriticus) Ludo Bekkers in een vergadering met Nederlandse collega's ergens in de jaren 80. Ikzelf en andere programmamakers keken elkaar verbaasd aan terwijl we ons afvroe­

gen wie dan wel die 20% bekwamen waren. Het cijfer van Ludo was nogal opti­

mistisch, maar alla, het lijkt me een goed gemiddelde voor de meeste openbare diensten en voor heel wat grote bedrijven. Die onbekwaamheid stopt zeker niet aan onze grenzen en wordt stuitend wanneer ze op grote schaal mensenlevens eist. Een voorbeeld van onbekwaamheid in persoon is de figuur van Condoleezza Rice, gewezen Nationaal Veiligheidsadviseur van George Bush en tot 20 januari toekomend jaar minister van Buitenlandse Zaken van de VS.

Amerikaanse journalisten zijn dikwijls nit­

wits, maar als ze goed zijn, zijn ze meestal heel goed. Zo eentje is Elisabeth Bumiller, jarenlang Witte Huis-correspondente voor de New York Times die een jaar bij de krant verdween om een boek te schrijven over;

Condoleezza Rice: An American Life; uitge­

verij Random House; 400 blz.

Rice wordt geboren in 1954, dochter van een dominee en een lerares wetenschap- pen-muziek. Als kind maakt ze nog de laat­

ste stuiptrekkingen van de segregatie mee in Alabama: zich uitkleden in een voorraadka­

mer omdat ze niet in de pashokjes van een warenhuis mag, niet welkom bij een circus­

voorstelling en verscheidene keren thuis blij­

ven omdat haar zwarte lagere school valse bommeldingen krijgt. Haar ouders beklem­

tonen voortdurend het belang van studeren en hard werken. Rice wil kunstschaatsster worden, maar ze ontbeert talent. Ze stu­

deert tot haar 17de om concertpianiste te worden, maar ontdekt dat weer dat ietsje extra ontbreekt (ze speelt nog altijd kamer­

muziek en treedt al eens voor een liefdadig doel op met Brahms of Beethoven).

Ze volgt dan cursussen aan de universiteit van Denver over internationale politiek en botst daar op de eerste man die haar zal ver­

der helpen in haar loopbaan: de hoogleraar Josef Korbel, vader van Madeleine Albright die minister van Buitenlandse Zaken wordt van Bill Clinton. Ze specialiseert zich in de relaties met het Oostblok en werkt hard en gedisciplineerd. Ze wordt assistente en later docente aan de universiteit van Stanford (Californië). De eerste die haar opmerkt is Brent Scowcroft; een belangrijk heer in de omgeving van George Bush Sr. Als die in 1988 president wordt, volgt Scowcroft hem op als Nationaal Veiligheidsadviseur. Condi krijgt twee jaar onbetaald verlof en gaat mee als Sovjetexpert. Bush Sr. stelt haar bele­

zen, maar altijd bescheiden geformuleerde mening erg op prijs.

Na twee jaar keert ze weer naar de uni­

versiteit, maar inmiddels kent ze George Shulz, de vroegere minister van Buitenlandse Zaken bij Ronald Reagan. Die zit inmiddels in de Raad van Bestuur van Chevron en in politiekcorrecte tijden is een “all white male Board" niet meer aanvaardbaar. Condi heeft het ideale profiel: vrouw en zwart. Na een gesprek van 15 minuten is ze lid van de Raad van Bestuur (60.000 $ per jaar plus een aan­

delenpakket). Maar ze werkt ook. Ze kent de president van Kazakstan en bemiddelt bij een Chevrondeal van 10 miljoen dollar. Het bedrijf doopt een olietanker “Condoleezza Rice”. Na Chevron volgen nog een reeks andere multinationals (o.a. HP).

Aan de universiteit is ze natuurlijk een bekende naam. De nieuwe rector heeft een adjunct nodig en Rice is de gedroomde kan­

didate wegens haar kleur en geslacht zoals hij ruiterlijk toegeeft aan de biografe. Ze wordt benoemd en men ontdekt te laat dat ze geen hoogleraar is zoals het hoort. Politiekcor- recten hebben geen moraal en dus wordt Rice niet gedegradeerd, maar onmiddellijk tot hoogleraar gebombardeerd. Ze moet 25 miljoen dollar bezuinigen en doet dat op een originele manier. Gedaan o.a. met allerlei voorkeursbehandelingen van minderheids­

groepen (vooral zwarten). Die kunnen haar tot vandaag levend opvreten, maar Rice trekt er zich niets van aan en snijdt keihard en met weinig takt in het vet van Stanford.

Vriendin des huizes

Midden 1998 begint George W. Bush aan zijn campagne in het Republikeinse kamp om de presidentiële nominatie te krijgen. Hij bezoekt de vroegere minister van zijn vader en vraagt hem wat kennissen uit de academi­

sche wereld uit te nodigen. Rice is de enige vrouw in het gezelschap. Bush Jr. kent wei­

nig zwarten en hij is onder de indruk van de charme van Rice. Hij is nog meer onder de indruk als hij ontdekt dat ze ook over base-

ball en American football kan praten ter­

wijl ze hem nooit de indruk geeft dat hij een lichtgewicht is. Binnen de kortste tijd wordt ze een huisvriendin die veel weekends door­

brengt bij de familie. Als hij president wordt in 2001 wordt de vriendin Nationaal Vei­

ligheidsadviseur en dus de opvolgster van roemruchte heren als Henry Kissinger.

Condi heeft twee grote problemen. Zij is specialiste op een terrein dat grotendeels niet meer bestaat: het vroegere Oostblok.

Van de nieuwe uitdagingen met een kwaad­

aardige ideologie als de islam weet ze weinig.

En haar tweede probleem is haar warme per­

soonlijke relatie met de president. Ze denkt er niet aan die vriendschap in gevaar te bren­

gen. Maar zoals één van haar critici schrijft:

de Veiligheidsadviseur moet de president dingen vertellen die hij niet wil horen, hem gedachten influisteren die hij niet wil denken en hem beslissingen aanbevelen die hij niet wil nemen. De hele zomer van 2001 verwit­

tigen alle veiligheidsdiensten Rice dat islami­

tische terroristen een en ander voorberei­

den. Ze valt er Bush niet mee lastig.

Na de aanslagen van II september leg­

gen oude krokodillen als vicepresident Dick Cheney en minister van Defensie Donald Rumsfeld onmiddellijk de link met Sadam Hoessein en Irak. De heren weten zeer goed dat Bush al voor zijn verkiezing luid en dui­

delijk gezegd heeft dat hij niet zal aarzelen naar Bagdad te trekken als hij in een situ­

atie terechtkomt die enigszins op die van

De dingen dezer dagen

zijn vader in 1990 gelijkt. Rice geeft op geen enkel ogenblik tegengas. Zij ziet haar taak niet als adviseur, maar als vriend die de pre­

sident de argumenten toespeelt die hij graag hoort en politiek kan gebruiken. Een van de hoogste ambtenaren van Buitenlandse Zaken die haar vraagt ook de tegenargumenten op een rijtje te zetten, wordt afgesnauwd.

Ze weigert zelfs te luisteren want “de pre­

sident heeft toch al beslist”. Haar vroegere mentor Brent Scowcroft schrijft een artikel

“Don’t attack” (hij heeft het laten lezen aan vader Bush die geen enkel bezwaar oppert).

Hij krijgt dezelfde behandeling. Rice zet zich 100% voor de oorlog in. In december 2002 schrijft ze een artikel in de New York Times over de zogenaamde massavernietigingswa­

pens: “Why we know Irac is lying.” Tegen diplomaten die opmerken dat de inspecteurs in Irak er niet in slagen een “smoking gun” te vinden, zegt ze dat ze niet wil wachten tot dat rokende pistool eruit ziet als een pad- denstoelwolk.

Carrièremadame

Vijfjaar na de invasie zijn de resultaten er dan ook naar: een ontwricht Midden-Oos- ten; een schurkenstaat als Iran die mächti­

ger is dan ooit; een boevenbende als Harnas die als doel heeft iedere permanente vrede met Israël zo doeltreffend mogelijk te sabo­

teren en een supermacht die alle moreel prestige verloren heeft. En dan zwijgen we eventjes over de honderdduizend Iraakse en de drieduizend Amerikaanse doden en daar zal de teller wel niet stoppen. Maar Rice krijgt wel haar beloning in 2005 wanneer ze gepromoveerd wordt tot minister van Bui­

tenlandse Zaken.

Weer valt tijdens de tweede ambtstermijn van Bush op hoe Rice hem naar de mond praat, geen eigen ideeën lanceert maar trouw en loyaal zijn mening verdedigt. Ze gebruikt wel haar charme om de slechte betrekkingen met de Europese bondgeno­

ten te lijmen want Europa is nu eenmaal het terrein dat ze het beste kent en waar ze zich met haar intellectuele interesses veel beter thuis voelt dan de meeste Amerikanen.

Het besluit van de biografe is hard voor Rice. Volgens Bumiller heeft Rice één ide­

ologie: zo hoog mogelijk klimmen en daar­

mee basta. Rice is een voorbeeld van een excuustruus". Iemand die ver boven het niveau van haar competentie functioneert omdat vriendschap en in haar geval huids­

kleur en sekse er bovenop belangrijker zijn dan bekwaamheid.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat

Stoelendans

Een bizarre week in een absurd land. Don- derdag was er plots een regering en meteen daarna ook een regeerverklaring in de Kamer over een regeerakkoord dat zo leeg is als een lege doos. Zelfs binnen de (Vlaamse) rege­

ringspartijen is er een flink aantal Kamerle­

den dat er zo over denkt.

De zitting werd meteen ingezet door een stoelendans. Een flink aantal opvolgers van nieuwe ministers en staatssecretaris­

sen moesten de eed afleggen. Donderdag waren dat er vijf en zaterdag ook nog drie.

Onder deze laatste ook Sofieke Pécriaux, de bijzit van Henri Daems. Met een slordige 9.000 euro per maand is daarmee ook alweer haar bestaansminimum verzekerd.

Ooievaarsnest is terug______

De nieuwe ministersploeg zat te blinken op de eerste rij. Onder deze blinkers een oude bekende van deze roddelrubriek: Hek- semie Turtelboom, die minister van Asiel en Migratie werd. We hoeven ze u niet meer voor te stellen: de madam met het kleine zwarte brilletje en een ooievaarsnest op het hoofd. Kwade tongen beweren dat Patje Bril­

lantine Dewael die bevoegdheden uit zijn portefeuille van Binnenlandse Zaken kwijt- wilde omdat hij het beu was altijd weer geambeteerd te worden met lastige asiel­

zoekers en hongerstakers met wie geen eer te rapen valt, tenzij negatieve reklaam in de media. Bovendien zou hij met lede ogen de grenzeloze ambitie van Turtelboom aanzien en gaf hij haar daarom deze met vergif inge­

spoten appel. Destijds liep Turtelboom van de CVP over naar de VLD en vorige legisla­

tuur kwam zij als vervangster in de Kamer terecht, maar op 10 juni werd ze door de

liberale kiezer weggestemd. Dat zette ech­

ter geen domper op haar brandende ambi­

tie - vandaar misschien dat haar kapsel ook als het brandende braambos omschreven kan worden. Ze was kandidaat om gecoöp­

teerd te worden als senator. Ook dat feest ging niet door. De jongste maanden zou ze naar verluidt hemel en aarde bewogen heb­

ben nog in de prijzen te vallen. En dat lijkt nu gelukt.

Spandoek________________

Bij de aanvang van de zitting werd er op een van de tribunes onder leiding van oude CVP-krokodilla Miet Smet een spandoek ontvouwd met het opschrift “Meer vrou­

wen in de regering”. Natuurlijk werd die snel verwijderd door de militaire politie en de veiligheidsdiensten. Eigenlijk feitelijk had­

den zij beter een spandoek gehangen met de vraag "Meer Vlamingen in de regering", want het is voor het eerst in decennia dat de minderheid in dit onzalige land een meer­

derheid aan excellenties heeft in het gou­

vernement. Zoals de big chief van de Nivea­

nen terecht opmerkte: niet te geloven! Maar geloof het toch maar. Leterme heeft er blijk­

baar alles - ALLES - voor over om zich in de 16 te installeren.

Ook zaterdag

Donderdag was het dus enkel luisteren geblazen naar wat Leterme te zeggen had.

In minder dan drie kwartier was die klus geklaard en mocht iedereen naar huis. Maar zaterdag - paaszaterdag - zou er 'gedebat­

teerd’ worden en gestemd. Flink wat praat- barakkers waren daar niet mee opgezet. Stel u voor: een zaterdag komen ‘werken’. Wat een offer voor de verkozenen des volks! Ze

zegden er wel niet bij dat zij na zaterdag maar liefst twee volle weken congé krijgen, net als de schoolmeesters.

Ten aanval

De eerste spreker op zaterdagmorgen was een goed uitgeslapen Gerolf Anne- mans. De Ampersanders moesten het zwaar ontgelden en ook de Niveanen wer­

den niet gespaard. Hij herinnerde hen aan hun gespierde Vlaamse verkiezingsbeloftes en kwam tot het besluit: “Wij zouden min­

der België krijgen. Wij hebben meer België gekregen.” Maar ook de VLD en de kuipe­

rijen van de jongste weken werden strie­

mend gehekeld. De Niveanen zagen ook nog sterretjes toen Vuil Blad Zean-Marie DD de N-VA omschreef als de 'Naamloze Vennoot­

schap van Angsthazen’. Ippon!

Boterhammen eten

Servaas Verherstraeten, de nieuwe ACV- fractievoorzitter van de Ampersanders zal toch nog veel boterhammen moeten eten alvorens hij zijn rol overtuigend zal kunnen spelen. Hij deed alles wat kon, theatraal en met slechtgeknoopte plastron - als vanouds - om Leterme te verdedigen en het regeer­

akkoord als een goed regeerakkoord te bestempelen. Hij werd herhaaldelijk onder­

broken door bijvoorbeeld de kleine Tobback en Boze Koen Bultinck die over volksgezond­

heid, over het ontbreken van cijfers in het akkoord en de vage beloftes dermate rake tikken uitdeelden, dat Servaiske uit Mol het in Keulen hoorde donderden.

Paladijn

De namiddagzitting vatte aan na een goed diner in het restaurant van de Kamer. Het mag immers iets zijn als de fluweelzitters zowaar op een zaterdag worden opgevor­

derd. Herman kardinaal Van Rompuy opende

de zitting met de woorden: “Mag ik ieder­

een vragen zijn posities in te nemen, zodanig dat de vijandelijkheden kunnen hervatten, om de heer Mark Eyskens, van weliswaar 25 jaar geleden, te citeren.” Wat de ganse dag tijdens de ‘vijandelijkheden’ opviel, was de grote tevredenheid van de Franstalige rege­

ringspartijen over het bereikte regeerak­

koord. Uiteraard werden zij daarin gesteun door het omhooggevallen wonderkind uit Oostende, Bartje Tommelein. Hij heeft maar één doel en dat is zijn broodheren De Gucht en Dewael naar de mond te spreken. Als er een paladijn in de Kamer is die tegelijk de marionet en de buiksprekerpop is van e VLD-bazen, dan is hij het wel. Daarbij zakt zelfs Hildeke Vautmans in het niets weg- En dat wil toch al wat zeggen!

Onthouding ________

Bij de uiteindelijke stemming stemde de meerderheid tegen de oppositie. All®e Bart de Wever onthield zich symbolisch, ten teken van waakzaamheid. Zijn applausje aan het adres van de regering-Leterme was t>’J zonder gereserveerd en niet echt van harte- Ook in zijn toespraak was hij zeer terughol dend tegenover deze regering. Hij maakt zit sterk dat zijn partij in juli een duidelijk stan punt kan en zal innemen, trouw aan zijn kie zers en zonder plat op de buik te gaan. I zal vooral moeten uitleggen waarom zijn Par tij het - voorlopige - vertrouwen gaf aan ee regering met het FDF en met de PS. waa - tegen hij zijn campagne voor 10 juni richt We wensen hem veel sterkte en moed.

Brandhout_________

En dan was het uitkijken naar de sPeej|j van de kersverse voorzitter van het Vlas Belang, Bruno Valkeniers, die als allerlaats de Kamerkatheder mocht beklimmen.

Lees verder op blz- 1

De dingen dezer dagen

Eerherstel voor Filip de Pillecyn?

Op de winteravond van woensdag 13 februari jl. ging deze brave ^enci^' het cultuurhuis De Buren in het koude hart van Brussel waar in een kale donkere zaal een soort van hommage aan de Vlaamse schrijver, leraar en journa i p de Pillecyn (°Hamme 1891 - Gent 1962) werd georganiseerd.

Er waren drie sprekers. De eerste was de voorzitter van het Filip de Pillecynco­

mité, Emmanuel Waegemans, een bemin­

nelijke witbehaarde geleerde man (hij is sla­

vist en streekgenoot van De Pillecyn) die in zijn openingstoespraak over deze niet hele­

maal vergeten Vlaamse schrijver al dadelijk het wat vage en daardoor verdachte woord

‘omstreden’ liet vallen. De tweede was Eti- enne van Neygen, een germanist en mede­

werker van het christelijke weekblad Tertio, en deze spreker wees terecht op het jaren­

lange monnikenwerk van Herman Verbeeck die de monumentale bibliografie van Filip de Pillecyn 1912-2005 heeft samengesteld. De derde spreker was de Nederlander Piet van Hees (een historicus en nota bene een oud- medewerker van de beroemde professor en Groot-Nederlander Pieter Geyl) die erop wees dat onze nationalistische of ‘volksver­

bonden’ schrijver De Pillecyn in Nederland helaas veelal onbekend en dus onbemind is gebleven, maar dat geldt momenteel, zo stelde deze pientere man, evenzeer voor schrijvers met grote naam als Stijn Streu­

vels en Felix Timmermans. Ook hij wees op het feit dat De Pillecyn wellicht ‘omstre­

den’ was en is. Maar de vraag waarom onze schrijver van vier meesterwerken als Mon­

sieur Haworden en Hons van Malmedy (1935), De soldaat Johan (1939) en Mensen achter den dijk (1949) dan wel ‘omstreden’ is, werd niet echt beantwoord.

Klein in memoriam voor een grootmeester

Wat is het verschil tussen een grootmees­

ter en een genie? De Amerikaan Edgar Allan Poe was een genie en ook de Fransen Char­

les Baudelaire en Arthur Rimbaud waren genieën.

Ook de Ierse in het Engels schrijvende dichter William Butler Yeats was zonder meer een literair genie. Was Felix Timmer­

mans een genie of een grootmeester? En met welk een schroomvolle eerbied en bewon­

dering moeten wij het literaire werk van een Flip de Pillecyn, een Stijn Streuvels, een Mau­

rice Gilliams of een Guido Gezelle benade­

ren? In elk geval moeten wij een dichter en een schrijver enkel en alleen op zijn beste werken beoordelen.

Bij de heisa in de media bij de dood van Hugo Claus (Brugge, 1929 - Antwerpen, 2008) en de te verwachten heiligverklaring of literaire canonisatie moet ik hier toch een paar bedenkingen maken. Hugo Claus was een groot dichter en begenadigd toneelau­

teur en zijn liefde (met als keerzijde uiter­

aard een soort van haat) voor een donker, primitief Vlaanderen dateerde al van kort na de Tweede Wereldoorlog in de grijze jaren vijftig. De jonge Claus had de grote gave van de grote verwondering en bewon­

derde als twintigjarige de waanzin van een geniale figuur als Antonin Artaud (Le théâ­

tre de la cruauté) en die bewondering is navolgbaar in zijn later theater en in bijna al zijn gedichten.

Claus was geen sierlijke sonnettenbakker en ook geen poète maudit, daarvoor was hij al te vaak en al te graag een Vlaamse vedette.

Hugo Claus had zeer zeker veel lezers (zijn roman Omtrent Deedee uit 1963 kende tien jaar later in 1973 al een dertiende druk!), maar slechts weinig of geen echte vrien­

den of geestverwanten, vooral veel narrige bewonderaars en vleiende leden van een soort hofhouding met als meest serieuze de Antwerpse schrijver Freddy de Vree die als getrouwe exegeet zelfs een paar jaar eerder an zijn Meester overleed. Ook de kleurrijke arokke schilder en schrijver Pjeroo Roob-

|ee mocht soms tafelen aan de rijk gevulde tafelen van de Meester, maar de Meester kon eze Roobjee helaas niet binnenloodsen bij e grote uitgeverijmachine van de Amster­

damse Bezige Bij.

Het privéleven van Heer Hugo (Everzwijn) laus is voer voor lezers van andere week-

Westland

Als rechtlijnige nationalist verkeerde De Pillecyn uiteraard in kringen van de cultu­

rele collaboratie. En nadat hij van 1922 tot 1928 al medewerker was geweest van het radicaal-flamingantische satirische weekblad

‘Pallieter’ was hij in 1942 ook nog de stich­

ter en eerste hoofdredacteur van het tijd­

schrift ‘Westland’, maar al één jaar later in 1943 verdween zijn naam van het titelblad van dit door de De-Vlag gesteunde (gefinan­

cierde?) eenheidstijdschrift. En ook Romain Vanlandschoot kan in het derde jaarboek (2007) van het Filip De Pillecyncomité het ontslag of de plotse verdwijning van De Pil­

lecyn niet verklaren. Overigens is het wel merkwaardig en verrassend vast te stellen wie of welke namen van letterkundigen uit die toenmalige nieuwe ordetijd wel hebben gepubliceerd in dat ‘kultureel-letterkundig tijdschrift voor Vlaanderen’. Het zijn namen die aantonen hoe ruim de culturele collabo­

ratie toen nog kon gaan. De jongere lezers zullen ongetwijfeld het hoofd schudden bij het lezen van namen als de dichter Hubert van Herreweghen, de romanschrijvers Piet van Aken (jawel, de socialist en vader van Piet van Aken) en Marcel Matthijs en de dichters Willy Vaerewijck, René Verbeeck en Jozef de Beider (de vader van Hans de Beider), Paul de Vree, de latere modernist en hoofdredacteur van het tijdschrift 'De Tafelronde’ en Remy de Muynck die later

bladen, maar getuigt toch van een diep slui­

merende onrust en een latent onbehagen.

En hierbij durft blijkbaar niemand de vraag te stellen hoe het nu in deze rouwdagen zou gaan met Elly Overzier, de moeder van zijn zoon Thomas voor wie hij ooit het mooie, ontroerende, en zeker niet melige of sen­

timentele gedicht ‘Op Thomas zijn vierde verjaardag’ heeft geschreven. Met aan het eind de laatste versregels die klinken als in een wiegelied: "En nog later, jongetje, wordt / je leven een plakboek. / Maar nog lange niet,

nog lange niet.”

En verder viel mij op dat ook niemand meer aan het lange maar indrukwekkende prozagedicht 'In het teken van de hamster’

heeft gedacht, dat voor het eerst in het tijd­

schrift Randstad verscheen (met toen twee Vlaamse en twee Hollandse redacteuren:

Hugo Claus, Ivo Michiels, Simon Vinkenoog en Harry Mulisch) en dat een denkbeeldige reis omschrijft van Brugge naar Gent en weerom met o.m. de ongewoon krachtige verzen: “een worst voor de dorst / een terts voor een vers”.

Claus’ levensreis liep van een nonnen­

school in Aalbeke naar een hospitaal in Ant­

werpen en laten we hopen dat hij zo nu en dan toch nog wreed gelukkig is geweest, want één van zijn beste dichtbundels ver­

scheen negen jaar geleden (in 1999) onder de mooie sprekende titel Wreed geluk.

DBH

Wakker

Ze liggen nergens wakker van die wij stemden naar het parlement.

Wat malen zij om ‘t Vlaams belang?

Interesseert die lieden voor geen cent.

Of het nu gaat om BHV --

of om ‘t fluks hervormen van de staat tot belgisch Huisje Weltevree, geen BV die er z’n slaap voor laat.

Ze liggen nergens wakker van

en ze malen met de maalstroom mee, behalve... tegen stembusgang.

Dan malen zij om Vlaanderens wel en wee.

Dan liggen zij wél wakker... om hun pree. Hectorvan Oevelen enige bekendheid kreeg onder zijn wellui­

dende schuilnaam Saint-Remy, en uiteraard ook de namen van Pol Ie Roy (oud-Dinaso), de kapelaan Cyriel Verschaeve en Ferdinand Verknocke die ooit een ode aan de Führer schreef. Maar ook een Urbain van de Voorde die nog lang na de Tweede Wereldoorlog jarenlang als criticus een medewerker aan de Standaard der Letteren was. De brave Hendrik bezit drie nummers (eerste jaar­

gang nrs. 2, 6 en 10) van dit toch serieuze tijdschrift waarin ook dr. R. van Roosbroeck zijn essays kon publiceren, maar de namen van Wies Moens, Félix Timmermans, Gérard Walschap en Stijn Streuvels (helaas voor zijn biograaf Hedwig Speliers) heb ik toch niet gevonden.

Hoe dan ook, de term 'culturele collabo­

ratie’ was in de oorlogsjaren 1942 en 1943 een begrip dat in Vlaanderen toentertijd zeer ruim was verspreid en met de nodige histo­

rische afstand moet worden benaderd. Ook in het toenmalige Frankrijk was de ‘culturele collaboratie’ (van Jean Cocteau tot Pierre Drieu la Rochelle) trouwens een fenomeen dat tot op heden heel wat stof biedt voor historici en schrijvers. Nog in het jaar 2000 verscheen bij de Franse uitgeverij Pion een interessant boek Le voyage d’automne van ene François Dufay over de culturele propa- gandareizen (nu zou men spreken van gra­

tis ‘snoepreisjes’) in oktober van het jaar 1941 naar Weimar en andere Duitse oorden waar zowaar ook een Vlaamse dichter (gaat het hier om Ferdinand Verknocke of Filip de Pillecyn?) aan deelnam. De auteur geeft zijn naam niet, maar spreekt van 'un jeune auteur flamand’ die honderd kilo woog en één meter negentig hoog zou zijn geweest.

Vrees voor het

Russische bolsjewisme

In elk geval nam Filip de Pillecyn wel deel aan een reis naar het dodenwoud van Katyn,

“We zijn hier toch niet bij de

Hugo Claus in de BRT-journaals, in Ter­

zake bij Lieven Verstraete en Kathleen Cools, die te zien aan haar gelaatsuitdruk­

king geen flauw benul had over wie ze het hadden, en natuurlijk in Phara, waar o.m.

hadden plaatsgenomen Piet Piryns (zoon van Remi en papa van Freya) en Cees Noote- boom. Er werd over van alles gepraat, maar bijna niet over het werk van de Meester. Het ging o.m. over de “ontvoogdende” rol die Claus in Vlaanderen zou hebben gespeeld.

Nou, Cees wilde wel toegeven dat Claus zijn steentje had bijgedragen, al was het maar door een paar dingen "duidelijk” (het eufe­

misme van de avond) te stellen. Cees herin­

nerde zich “dat blaadje met die rare naam...

‘t Pallieterke” dat wel eens durfde twijfe­

len aan de grootheid van de Grootmeester, waarop Piet Piryns, de hagiograaf van Claus, nijdig inpikte met “Laten we die naam maar vlug vergeten...”.

Terwijl er verder gekeuveld werd, moet nuchtere Cees zich toch afgevraagd hebben in welke parochiezaal van het Drenthse ach­

terland hij verzeild was geraakt, want op een bepaald moment liet hij zich ontvallen: “We zijn hier toch niet bij de Privé...”.

En dan was er natuurlijk de geschreven pers, bladzijden en bladzijden lang over welk een universeel genie Hugo Claus wel was.

Met uitzondering van de Nederlandse kran­

ten, niks van gemerkt in de buitenlandse bla­

den. De hoofdvogel werd in ieder geval afge­

schoten door Walter Pauli, raaskaller van

26 maart 2008

20 km ten westen van de Wit-Russische stad Smolensk, waar de Duitse legers op 13 april 1943 massagraven van Poolse officieren en intellectuelen hadden ontdekt.

Deze reis was dit keer beslist geen snoep- reis, maar eerder een door de Duitse pro­

paganda opgezette reis om het ‘dodenwoud’

van Katyn te bezoeken. De Belgische dele­

gatie bestond uit de schrijvers Filip de Pille­

cyn, Ferdinand Verknocke en de Waal Pierre Hubermont en ook professor Speleers (over wie Joris de Deurwaerder nog onlangs een biografie schreef) bemoeide zich met deze zaak die het Rode Leger van de Russische bolsjewisten duidelijk in een slecht daglicht stelde.

Dit alles en nog veel meer kan de lezer opzoeken en nalezen in het derde Jaarboek van het Filip de Pillecyncomité. Maar dit alles mag ons niet doen vergeten dat de neoro­

mantische prozaïst Filip de Pillecyn een groot schrijver was van Europees niveau en in dit verband wil ik graag wijzen op het succes van zijn boek Mensen achter den dijk dat ook in het Russisch werd vertaald en aan de boor­

den van de Wolga of in de steden Leningrad en Stalingrad tot op heden (o ironie van het lot!) een groot succes kent. Dat De Pillecyn in de Duitse overwinning geloofde, kan nie­

mand ontkennen, maar hij was toen zeker de enige niet en dat hij een groot en helaas ook wel ondergewaardeerde schrijver was van wie de beste novellen en romans ook nu nog leesbaar blijven, is ook meer dan veertig jaar na zijn dood een feit.

Debrave Hendrik

Filip de Pillecyn, Studies III, 2007, 15 euro, 271 blz., ISBN 9789080985032 en de bibliografie van Herman Verbeeck (2 delen) voor 50 euro, zijn te bekomen via het Filip De Pillecyncomité, Markt­

plein I, 9220 Hamme.

beroep - niet verwonderlijk als ge dat geleerd hebt in Veto - peilloze “dieptegraver” van De Morgen. Pauli bezingt Hugo Claus als “Een Hollander in Vlaanderen”. Terwijl er toch andere zijn die vinden dat Claus tot aan zijn enkels in de West-Vlaamse klei stond. Vol­

gens Pauli was o.a. de film “Mira” een “kan­

telmoment in de Vlaamse cultuurgeschie­

denis”. Nou, moe! Hij sleurt er ook nog de voormalige BRT-baas Paul Vandenbussche bij, die, volgens Pauli, een grote bewonde­

raar van Mira was. Tja, zelfs en raaskaller zegt soms de waarheid.

Paul Vandenbussche liep inderdaad hoog op met Hugo Claus. Voor het peperdure Rubensfeuilleton met Leysen en Ingrid de Vos (niet de kotmadam) vond Vandenbus- che alleen het allerbeste goed genoeg en het allerbeste was volgens hem Hugo Claus. Hij mocht dus de scenario’s schrijven. Voor een formidabel bedrag voor die tijd (1973): een paar miljoen. Toen de eerste teksten arri­

veerden, legden de producer en zijn baas de teksten voor aan Nic Bal (zelf de scena­

rist van De Loteling-film met Decleir) en ze kwamen allen tot dezelfde conclusie: dit was pure oplichting. Claus had, dixit Nic Bal, op een verloren middag wat zinnen bij elkaar gehannest en noemde dat een scena­

rio. Iemand anders moest daarna de scena­

rio’s schrijven, maar Claus had zijn centen binnen. Hugo Claus was overigens niet aan zijn proefstuk toe...

Maar als het goed is, zeggen we het ook.

En dus zeggen we: toneel kon Claus wel schrijven. Hoewel hij met zijn stukken de goegemeente dikwijls bewust shockeerde.

Of zoals Cees Nooteboom opmerkte: Claus sommige dingen wel heel "duidelijk”. Wat eigenlijk betekende dat hij de grenzen van het fatsoen overschreed. Met als gevolg dat Claus voornamelijk het progressistische en vrijdenkende publiek trok. Na Claus heeft het NTG het toneelminnende publiek nooit weer voor zich kunnen winnen.

Werelderfgoed

Sensationeel nieuws: de vier scheeps- liften bij La Louvière staan op de Wereld- erfgoedlijst. We zouden zeggen: zet er de Vlaamse flitspalenconcentratie in één moeite bij, kwestie van de wafelijzerpolitiek wat te respecteren!