Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

62sle jaargang nummer 36 woensdag 5 september 2007 1,65 euro

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

SP

Weekblad P60872I Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Het Nationaal Rampenplan

Zover is het gekomen: Bébert beeft en bibbert voor het voortbestaan van zijn konink­

rijk (en zijn dotaties). Samen met een aantal slechte raadgevers is hij tot het besluit geko­

men dat het tijd is voor de contrareformatie. Maar omdat het veel moeilijker bleek dan gedacht om geschikte contrareformateurs te vinden, moest eerst een aantal ministers van staat worden aangesproken. Dat leverde - naast de nodige bedenktijd - een aantal gedenkwaardige televisiebeelden op. met een Martens en een Claes die als kleine kinde­

ren zaten te glunderen omdat ze nog eens voor de schijnwerpers mochten komen. Ter­

wijl, om het met de woorden van Louis Tobback te zeggen, de rest van de kroonraad- bende gefrustreerd bij het telefoontoestel te wachten zat. Overigens wensten Martens en Claes en co niet als oude politici door te gaan. Wel als ervaren en wijze politici. Met een hoop dédain dus voor de huidige generatie die er voorlopig nog niets van gebakken heeft. De vaderlandsche politiek een beetje kennend krijgen zij én de koning daar vroeg of laat de rekening voor gepresenteerd. Wat we deze week al wel zagen gebeuren, is dat de jacht op de N-VA open werd verklaard. Onder meer op basis van de fameuze geflitste nota van Dehaene, met de zinswending: ‘Quid N-VA?’. Dat lijkt te suggereren dat de lastpakken De Wever en Bourgeois best zo snel mogelijk aan de kant worden gezet. Het opperhoofd van de N-VA heeft daarop de loodgieter uit Vilvoorde gecon­

tacteerd en die zou hem hebben gerustgesteld dat bewuste nota een persoonlijke her- senkronkel was en niet eens hoefde te betekenen dat de N-VA echt een vijfde wiel aan de wagen werd. Maar blijkbaar bestaat er ook nog een nota Leterme die de relatie met de kartelpartner aftast, en hoezeer De Wever ook mag ontkennen dat alles nog steeds koek en ei is met CD&V, als wij hem waren, dan zouden we ons zo snel mogelijk gron­

dig laten inenten tegen het beruchte tsjevenvirus om terug te keren op gedane beloften en volop te gaan grabbelen in de vetpotten van de macht.

Maar het ancien régime krijgt zoetjesaan ook meer en meer hulp van de weldenkende media, die gruwelen bij het idee dat een Vlaams-nationalistische partij kan wegen op de regeringsvorming. We noteren voorlopig drie lijnen van kritiek. De N-VA is verant­

woordelijk voor de blokkering van de formatiegesprekken. Bart de Wever heeft hoogst­

persoonlijk Herman de Croo getorpedeerd als koninklijk bemiddelaar en het paleis in opspraak gebracht. En diezelfde De Wever is een fanaat van Bloed en Bodem omdat hij De Croo niet als "een echte Vlaming" beschouwt.

Welnu, diegenen die de N-VA als dé storende factor zien, is het blijkbaar ontgaan dat die partij al heel ver is meegegaan in de overweging om niet de splitsing te eisen van de sociale zekerheid en het stopzetten van de transfers van noord naar zuid. Wellicht hoopt de N-VA één en ander aan de onderhandelingstafel toch nog te kunnen bespreken, maar in het oranjeblauwe lijstje met Vlaamse verlangpunten ontbreken er heel wat die in de Vlaamse beweging gemeengoed zijn en die ook voorkomen in de fameuze vijf resoluties van het Vlaams Parlement uit I999. Men zou beter de N-VA op dat punt eens de levie­

ten lezen, in plaats van De Wever en co voor te stellen als eeuwige saboteurs met een verrottingsgeur. (De N-VA kan er anderzijds mee schermen dat het lijstje in kwestie voorlopig nog alleen maar mondeling is meegedeeld, en ze dus niet aan handen en voe­

ten gebonden is.) Wat de figuur van De Croo betreft, kreeg De Wever van verschillende kanten bijtende kritiek over zich heen dat hij tegen zo’n waardevol en ervaren iemand zijn veto had uitgesproken. Welk veto? Voor zover ons bekend, heeft De Wever na de Ijzerbedevaart al schertsend gezegd ‘dat men bij De Croo was uitgekomen omdat men geen Vlaming vond’. Da’s nog wat anders dan in een wijdverbreid interview een demo­

cratische denkrichting uitmaken voor mentaal gehandicapten en daar nog eens een schep bovenop doen. Alsof De Wever trouwens zo maar zijn telefoon te pakken heeft om het paleis te bellen en aan Bébert te zeggen dat De Croo uit beeld moet verdwijnen. In De Morgen boorde ene Ruud Goossens, zoon van, de N-VA-voorzitter nog verder de grond in omdat hij kritiek had durven uiten op de vorst en diens afwezigheid wegens vakantie.

Maar daags nadien was er dezelfde kritiek vanwege grondwetspecialist Senelle en Rik Van Cauwelaert in Knack, en nog andere kritiek vanwege Martens en zowat elke vrou­

wenbond dat er geen vrouwelijke ministers van staat waren uitgenodigd op het paleis.

Daarvan iets gehoord of gelezen in geciteerde gazet! Of over het feit dat vooral Reyn- ders het paleis voor zijn kar heeft proberen te spannen? Om de dooie dood niet. Wel een bijdrage van Paul Goossens, vader van, die in een terminaal delirium tremens De Wever uitscheldt voor rotte vis en etnische zuiveraar omdat hij De Croo het Vlaming- schap niet gunt (sic!). Het speeksel van de auteur vliegt daarbij verkrampt en woedend in het rond, zoals dat blijkbaar past bij de top van onze huidige Wetstraatpers.

Het heeft er alle schijn van dat de operatie “Beschadiging N-VA” stelselmatig zal wor­

den voortgezet, maar de partij zal wellicht vroeg of laat ook zelf voor de keuze worden gesteld: blijven vasthouden aan haar principes en ermee kappen, of mee met de ande­

ren de bocht en de boot ingaan. De Koninklijke Verkenner Van Rompuy draagt de oude CVP-traditie van “verantwoord staatsmanschap" in zich, en Vlaams minister-president Peeters wil de Franstaligen geruststellen door hen alvast te beloven dat deze staats­

hervorming de laatste zal zijn. Wat de andere kant er alleen maar toe kan aanzetten zo

**einig mogelijk toe te geven. Het nationaal rampenplan gaat langzaam in een hogere

"r,n""’ ’s lUC&kUc

Deze week:

• 27ste Gordel: De Raad is Vlaams 4

• Een prinsenvolk waardig 5

• De clown Deprez 7

• Nog erger dan de Boeren 8

• Vande Lanotte heeft zijn filmfestival 10

Tricolore estafette

Roza, Fatima en al de anderen...

LtOKC 2£óT...

SPliWÓ BHV-'

ÏADViNPER.

HERMAN:

Ik zag Roza vandaag. Toevallig,gewoon op straat. Even praatje methaar gemaakt. Tien jaar washet ook alweer geleden dat zeweg ging. Ze zag er een stuk ouder uit. Oud had ze er altijd uitgezien. Verzorgd oud, maar oud. Nu waszeouder geworden.

Roza was de poetsvrouw op mijn werk.

Al van toen iker begon. Enfin, poetsvrouw...

Rozawasvan alles. Officieel gewoon poets­

vrouw. Voor een zwart extraatje deedze ‘s middags en tijdens de pauzes ook de‘toog’ in decafetaria. Ze opende, letterlijk,alle deu­ renals trotse bezitter vaneen indrukwek­ kendesleutelbos. Maaktenieuwelingen weg­ wijs in het complex.Was eenhandig vat vol praktische tips. Kende bijvoorbeeld de ope­ ningsuren van alle winkels inde omgeving. En hetwel en wee ervan,voorwie tijd en zin had om naarhaarverhalen te luisteren. Beheerde demedicijnenkast. Gewetensvol. Endefami­

liale bedrijfsgeheimen.Doorgaans - maarniet altijd - ookgewetensvol. Roza kende ieders thuissituatie, informeerde naar vrouw,kind enhond, kendedebedrijfsgeschiedenis van naaldje tot draadje.En Roza beschikte,naast een driftigpratende mond, over eenluiste­

rend oor. Kortom, demachtigstevrouw in het bedrijf.Een instituut. En latenwe eerlijkzijn:

je kon beter goed met Roza opschieten. Tien jaargeleden lokte het pensioenhaar uit onze professionele leefwereld.

Na Roza kwam Fatima. Poetste beter, want Roza’s drukke nevenactiviteiten wil­

den wel eens hinderen bij de goede uitoefe­ ningvan haar feitelijkeopdracht. Maar daar bleef het, wat Fatima betreft, bij.Zij kon de naam van het bedrijfamperjuist uitspreken.

Als zewerd aangesproken, schoof zeschich­

tig weg. Een snellegroet ‘s ochtends of ‘s avonds, dat was het wel ongeveer. Ze nam Roza’s toogdienstover, maarer hadnet zo goed een automaat kunnen staan. Niksmis methaar koffie overigens,maar de fles onder detoog was definitief verdwenen. Fatima informeerde nietnaar vrouw,kind of hond.

Ze kende niet eens onze namen. Multicul- tuurbleek allerminst synoniem van ontmoe­

ting en verrijking. Het hoofd was achterge­ bleven in het Atlasgebergte. Wij legden ons er bij neer. Te gemakkelijk misschien.

Driejaar geleden werd Fatima weggesa­ neerd. Nu wordt de boel proper gehouden door eenpoetsfirma. Van Fatimakenden we devoornaam nog. Nu hebben we het over'die van woensdag’. Vooral over 'die van woens­ dag’overigens, een frivole,rondborstige blon­ dine. Uit Krakow, ontdekte een onderne­

mendejonge collega.Op woensdag vergeten we zelf vrouw, kinden hond wel eens. De andere weekdagen ogen droeviger. Behalve inde zomermaanden, wantdon nemen vlotte jobstudentes het heft ende zwabber in han­

den.Men zou er zijn eigen vakantie voor ver­

leggen naarseptember.

Indecafetaria staat er nu een echte auto­ maat. Die instantkoffieschenkt, ofbeter, morst.

Dat hebik Roza vertelt, want zeleek wel een opkikkerte kunnen verdragen. Wij ook, maar onder de toogheerst al een decennium de droogte.

EENMANSCOLLECTIEF

Den Blooten Kooninck

U mag rechtstreeks op depianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, moor natuurlijkookvia het gewone redactieadres

5 september 2007

De dingen dezer dagen

Aan de aandacht

Terwijl de inmiddels bekende verzameling

“wijzen” uit de beide landsgedeelten er alles aan gedaan heeft om samen met Ie roi Albert de Belgische toestanden opnieuw op het goede (?) spoor te zetten, moet in de regime- media nog altijd de eerste ernstige commen­

taar geleverd worden bij één recent voor­

beeld van die toestanden. Een voorbeeld dat overduidelijk aangeeft hoe erg het in dit apenland wel gesteld is met het geringschat­

ten en misprijzen door de politieke bestuur­

sélite van de bevolking die haar heeft moeten kiezen. Ik blijf dan beleefd, want er bestaan andere woorden voor de manier waarop de huidige premier van lopende zakenbeharti- ging het nodig vond om vlak voor de verkie­

zingen Jan met de Pet voor een zoveelste keer te belazeren. Hij bestond het namelijk de publicatie van een rapport van de OESO tegen te houden. De reden? Zijn “model­

staat” wordt er zowat met de grond gelijk in gemaakt.

Voor een goed begrip, de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikke­

ling (OESO) is inzake betrouwbaarheid het meest prestigieuze studie- en onderzoeks­

bureau voor sociaal en economisch beleid.

Het zou bijvoorbeeld goed geweest zijn voor Mark Verwilghen als hij daar een spoedcur­

sus had kunnen volgen. Maar dat terzijde. Ere wie ere toekomt: Mark Grammens, uitgever van het tijdschrift Het Journaal, heeft als eer­

ste voluit de aandacht gevestigd op het weg­

moffelen van een rapport dat, in tegenover­

gesteld geval, de door "paars” opgelopen pandoering bij de verkiezingen van 10 juni waarschijnlijk nog groter had gemaakt dan ze nu al was. Overigens was het niet alleen Ver- hofstadt, maar met hem zijn volledig kernka­

binet dat ermee heeft ingestemd de publica­

tie van dat rapport "ongeschikt te achten”, zoals Grammens dat staaltje van pure poli­

tieke zwendel nog bijzonder hoofs en eufe­

mistisch omschrijft.

Dat de slaven van de regimemedia vandaag nog altijd doen alsof hun neus terzake bloedt, wordt "begrijpelijker" voor wie enkel nog maar de confrontatie aangaat met de hoofd­

lijnen van het rapport.

Zo wil het OESO bijvoorbeeld kwijt dat het Belgische ministerie van Financiën op twee stuks na het slechtst bestuurde minis­

terie is - gaat U even zitten en zit U al, houd dan de leuning van uw stoel vast - van gans de wereld! Jawel, van gans de wereld. En omdat alles altijd nog beter kan, zorgen Bra­

zilië en het Afrikaanse Benin dat die waar­

heid ook in dit geval overeind blijft. Mocht het U in de politieke "rush" naar de volgende federale regering zijn ontgaan, Didier Reyn- ders, de zogeheten onderkoning van Bel­

gië en gewezen informateur voor in de eer­

ste plaats eigen eer en glorie, heeft voor genoemd ministerie acht jaar lang “verant­

woordelijkheid gedragen", zoals dat heet.

Het is maar dat ge het weet voor het geval deze excellentie "incontournable" zou zijn in een volgende regering. Hetzij om een poging te doen zijn huidig ministerie de achterstand op Brazilië en Benin te doen inlopen, hetzij om een ander ministerie dezelfde richting te doen uitgaan. Met eeuwige glimlach, dat spreekt voor zich.

OESO is evenmin mals voor het contin­

gent ambtenaren dat "la belgitude” in de loop der jaren op de been heeft gebracht en dat onder de regeringen-Verhofstadt is opgeklommen tot het hallucinante cijfer van

VLAAMS ZlEKEKFONbSL

H

t 0800/174.75

“ ontsnapt ”

850.000 stuks. Wat alleen al tijdens de jong­

ste legislatuur een stijging met 20.000 eenhe­

den betekent. Daartegenover staat wel dat Guy de Grote ooit de plechtige belofte deed het snoeimes in het ambtenarenkorps te zet­

ten. Maar dat was dan voor hij die andere belofte over de creatie van 200.000 nieuwe jobs door zijn regering probeerde waar te maken. Feit is dat liefst 18 procent van de beroepsbevolking vandaag “ambtenaar” is - in Wallonië is dat 40 procent - en dat alle ambtenaren samen goed zijn voor een slor­

dige 70 procent van de overheidsuitgaven.

“Pour la petite histoire" is het misschien nuttig om weten, dat U en ik een kwart minder belastingen zouden moeten ophoes­

ten indien het huidige teveel van 200.000 ambtenaren dat voor de staat werkt - of in nogal wat gevallen van politieke benoe­

mingen eerder verondersteld wordt dat te doen - zou worden weggewerkt. In Neder­

land gebeurt dat vandaag door slechts een vervanger aan te werven voor elke ambte­

naar die daar met pensioen gaat. Maar in een land met zes regeringen en zeven par­

lementen waar elke politicus aan de macht wel zijn/haar clubje heeft waarvan de leden voor een vet betaald postje in aanmerking komen, is dat uiteraard onmogelijk. En nog veel nadrukkelijker in Wallonië waar de poli­

tici onveranderlijk met hun "non" klaarstaan wanneer er in die richting, en ook onveran­

derlijk, Vlaamse hervormingsplannen wor­

den geopperd.

Bovendien is het zo dat de ministeriële kabinetten - ging Verhofstadt die niet afschaf­

fen of op zijn minst tot een strikt minimum herleiden? - in la Belgique uitgebreid, om niet te zeggen uitsluitend, bevolkt worden door de vrienden en vriendinnen van de betrok­

ken excellentie en/of diens partij. Een uniek

“systeem" dat nergens anders op het poli­

tieke wereldplatform bestaat, aldus stelt het OESO-rapport in alle nuchterheid vast.

Mocht U niet helemaal mee geweest zijn bij de aanhef van deze bijdrage waarin gewe­

zen wordt op de door de media in acht geno­

men oorverdovende stilte rond dit voor de Belgische structuren in feite dodelijk rap­

port, dan zal deze beknopte initiatie tot wat de publieke opinie vanwege “hogere belan­

gen" beter niet weet het waarom van die stilte hopelijk hebben verduidelijkt. Waar­

door U ongetwijfeld helemaal mee bent.

Overigens zonder dank.

D.Mol

Euthanasie voor den belijiek

Veel internationaal volk - journolisten uit Japan, Spanje, Noorwegen en natuurlijk vooral uit Frankrijk en Nederland - op de internationale persconferentie van Filip Dewinter, Marie-Rose Morel en Joris Vanhauthem van het Vlaams Belang. Verwijzend naar de voorbeelden van Schotland, Catalonié, Baskenland en de schei­

ding tussen Tsjechen en Slovaken legde Dewin­

ter het gezelschop geduldig uit dat de formatie, waarbij men zelfs moet onderhandelen om uit te maken of men verder zal onderhandelen, het beste bewijs dat dit apenland niet meer werkt.

«Het is een doodstrijd van een land dat termi­

naal ziek is en waar wij euthanasie in de prak­

tijk willen brengen», aldus Dewinter, die meent dat de Vlaamse onafhankelijkheid nabij is. Hij kondigde in een adem aan te proberen in het Vlaams parlement een debat op gang te bren­

gen dat moet leiden tot de afkondiging van een autonoom statuut en de onafhankelijkheid van Vlaanderen.

Spoedbetoging

Op 7 oktober organiseert Voorpost een

“spoedbetoging" in Sint-Genesius-Rode. Onder het motto: 't Is tijd voor onafhankelijkheid. De eisen zijn: de onmiddellijke splitsing van BHV zonder enige Vlaamse toegeving, afschaffing van de faciliteiten, geen enkele toegeving meer in Brussel en de Vlaamse rand, teruggave van de ontstolen gebieden, geen staatshervorming, maar Vlaamse staatswording. Wilt u er alles van weten, kunt u terecht bij Wouter Jeanfils, 0477- 822895 of bij Luc Vermeulen, 0475-295765, e- post: rode7oktober@telenet.be, webstek: www.

voorpost.org

Dit op apega pen li ggend apenland

België is nog niet gebarsten

Of we dat nu graag horen of niet, zolang niemand het daartoe dwingt, zal dit apen­

land niet toegeven dat het op apegapen ligt.

Anders gezegd, als we het niet zelf doen, komt het er niet van. Wij weten dat, de over­

kant van de taalgrens weet dat beter dan wie ook, maar de Belgische overlevingsdrang is zo onvoorstelbaar sterk dat Vlaanderen nog veel ministerpresidenten zal moeten fokken voordat "het” zo ver is.

Zeg nu zelf: bijna 800.000 volwassen Vla­

mingen verpandden hun electoraal hart aan de man uit leper. Vlaanderen plebisciteerde hem als de volgende huurder van de Brus­

selse Wetstraat 16. Alvast die kiezers gelo­

ven dus dat hun Yves de man is van de grote stap voorwaarts richting de onomkeerbare Vlaamse staatsvorming. De sociale en econo­

mische hefbomen en nog veel andere staats- hervormende zoetigheden die we nodig heb­

ben om van Vlaanderen een aards paradijs te maken tot zelfs een nieuw statuut van Brussel. Zelfs BHV zou de geitenboer uiter­

aard onverwijld oplossen. Men moest al een doortrapt slecht karakter hebben om deze Vlaamse Yves - in woorden althans - inder­

daad niet tot de eer van het Vlaamse altaar te verheffen.

Maar zie, vandaag zit Yves op het bankje.

Met een eerste rode kaart in de hand. Onze brave jongen die het ook in Vlaanderen vol­

gens sommigen toch zo goed kan "zeggen”, slaagde er niet in Franstalig België te over­

tuigen van zijn en dus ook ons Vlaams gelijk.

Hij werd letterlijk en figuurlijk de laan uitge­

stuurd, mocht "zijn kot” op Hertoginnedal"

leeghalen - een tiental dozen vol persoon­

lijke schrijfsels allerhande over zijn dagen op Hertoginnedal - en wacht nu ergens te velde op misschien ooit nog betere tijden.

Tot anderen hem zullen zeggen dat hij een tweede kans krijgt, maar dan wel op hun (Belgische) voorwaarden. Precies zoals zijn leermeester - tenminste volgens het zeggen van de betrokkene zelf - ene Wilfried Mar- tens moest ondergaan toen hij einde van de jaren zeventig zijn eerste regering in mekaar mocht knutselen.

Ook die uitgesproken Vlaamse nieuwko­

mer in de Brusselse Wetstraat werd toen door la Belgique francophone op zijn plaats gezet: niemand minder dan grootmeester- loodgieter Paul Vanden Boeynants deed in zijn plaats het nodige "verkenningswerk".

Hij bricoleerde een regering aan mekaar, schreef het regeerakkoord en Wilfried mocht ‘Tenfant chéri van Boudewijn" wor­

den. Voor zover toen nog nodig had Wilfried zijn opmerkelijk Vlaamse verleden bij onder meer de VVB en zijn toespraak namens de Vlaamse jeugd in Diksmuide buiten voor de deur achtergelaten om aan een Belgische politieke topcarrière te beginnen waarbij hij zich opvallend weinig nog herinnerde van zijn Vlaamse wortels. Hij werd de politieke architect van de drieledige Belgische gewest- vorming met Brussel als volwaardig derde gewest, precies het omgekeerde van wat Wilfried zijn Vlaamse toehoorders ooit zo overtuigend had voorgehouden. Vandaag is

Wilfried Martens lid van B Plus.

Zoals toen...

Zo en niet anders zal het ook gaan met zijn bijna opvolger van vandaag. Ook hij zal het nooit meer hebben over de resoluties van het Vlaams parlement, ook hij zal geen werk meer maken van zelfs maar een mini­

male beperking van de transfers, zelf weet hij nu al niet meer dat hij ooit een nieuw sta­

tuut voor Brussel voorop stelde. Dat moest er - weet u het nog? - allemaal zijn voordat het hem zou believen Belgisch premier te worden. De Belgische salons waar “Madame Non” zo hardnekkig voor opdraafde, hebben hun slag thuis gehaald. De Vlaamse Leterme zit op het Belgische bankje! Voor "Madame Non" is het institutionele vandaag niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk bijkomstig.

Aldus deze standvastige dame op televisie op vrijdagavond 31 augustus.

Voor Yves blijft er niet veel keuze: Belgi' sche premier worden of simpele Vlaamse senator blijven. Een Vlaamse heer van stand zou natuurlijk meteen weten wat hem te doen staat.... We kijken met grote ogen toe. Hij is nog jong, kan het zich dus veroor­

loven om een tijdje in afzondering te ver­

dwijnen. Tenzij hij natuurlijk met grote en vooral bange ogen zit te kijken naar het kor­

date Vlaamse elan van zijn opvolger aan het hoofd van de Vlaamse regering Kris Pee- ters, die hem zonder omwegen zeer precies omschreven liet weten dat hij eigenlijk geen Vlaamse ruimte heeft om toe te geven. Heeft l’ancien CVP misschien haar boegbeeld vzn vandaag toch al geslachtofferd? Men heeft bij die partij enige ervaring in het liquideren van de eigen chefs.

En Bart?

Overigens is er dan ook nog altijd één grote onbekende: Bart en zijn N-VA waar­

van een van die geconsulteerde ministers van staat - Jean-Luc Dehaene - zich afvroeg wat daarmee moest gebeuren. U weet vve<

dat toch toevallig uitgelekte spiekbriefje daarop: Quid N-VA? Diezelfde N-VA werkt op die l’ancienne Belgique als een zwart gele lap op een razende stier. Diezelfde N VA heeft wel de parlementaire meerder heidssleutel voor blauworanje in handen- Men kan zich voorstellen dat partijaanvoer der De Wever zich vandaag niet gemakke*

lijk voelt. Zijn belofte was "zonder splits10»

BHV, geen regering". Splitsing, jawel, maa met inschrijvingsrecht?

Zijn belofte was "geen echte staatsher*°r ming, geen Belgische regering". •=

Het zal hem wellicht verbazen, maar geven hem vandaag het voordeel van de twU fel, een privilegie dat we aan zijn lep®r

kompaan niet gunnen. -

Maar geloof ons: de Franstalig Belgen g3^

er van uit dat hun apenland ook deze ^°°er strijd wel weer zal overleven. Omdat zi|

nog altijd van overtuigd zijn dat deze kant v de taalgrens toch de rekening zal betalen-

Marc Plat£U

ue gingen aezer aagen

Kunnen is nog niet willen

Voor wie de draad een beetje zou kwijt zijn: we hebben dus nog geen Belgische rege­

ring. Dat mag de oppervlakkige toeschouwer verbazen, want het is stil geworden op het politieke front. De jongste weken regende het ellenlange artikels met ontboezemingen van hoofdrolspelers uit de Wetstraat. Daar­

bij werd zelfs de figuur van de vorst niet ont­

zien. Lakenaanhangers spraken er schande over dat de discretie tegenover de koning zowat is verwasemd. Zo kwam een onbe­

twistbare patriot als Willy Claes voor de televisiecamera’s even zijn kijk op de zaken uit de doeken doen, alvorens naar Laken te vertrekken. Albert had zich dat bezoek kun­

nen besparen. Het tv-toestel inschakelen was voldoende geweest. Het is dus niet alleen de jonge generatie die de koning steeds meer begint te beschouwen als een gewone deel­

nemer aan het spel. Een man als Claes kent de oude geplogenheden en handelde daar vroeger getrouw naar. Nu werpt hij alle gêne af en babbelt over een koninklijke ontmoe­

ting alsof het een repetitie met Koen Crucke betrof. Misschien speelt hier zijn ijdelheid.

Jarenlang opgesloten in de vergetelheid - ten­

zij wanneer het zijn laattijdige huwelijkspro­

blemen betrof - geniet zo iemand natuurlijk graag ten volle van een schijntje mediabel­

angstelling. Het zou zijn laatste keer kunnen geweest zijn en dan werkt zo’n televisieca­

mera als een magneet.

Anderen, als Louis Tobback, mochten niet aanschuiven in het rijtje ministers van staat op audiëntie. Reden genoeg om de koning een sneer te geven. Handige Louis ver­

meed daarbij de rol van verongelijkt kind en hekelde het optreden van de koning in het algemeen. Laken heeft ook de vrouwen seri­

eus op de schattige teentjes getrapt, door ze collectief te vergeten. Uitgezonderd Magda Aelvoet waren ze er niet over te spreken.

Het empathische vermogen van Wilfried Martens voor het andere geslacht is wijd en zijd bekend en hij zette zich als een mid­

deleeuwse ridder vooraan in de strijd voor de eer van het vrouwvolk. Kortom, Laken werd de jongste weken met een kleine T geschreven.

Overlijdensberichten

En toen trad de relatieve windstilte in. Dat is te danken/wijten, naargelang het stand­

punt. aan Herman Van Rompuy. Sedert hij verkenner mag spelen, lekt er nog amper nieuws en moeten de kranten zich werpen op fait divers, commentaren en analyses.

Van Rompuy is geen Vlaams-nationalist. Er

■s weinig reden voor Vlaamsgezinden om al te veel vertrouwen te hebben in wat hij bekokstooft. Maar vanuit staatsmanschap bewees hij vorige week toch uit een uitzon­

derlijk hout gesneden te zijn. Voor het eerst sedert de verkiezingen lijkt er zoiets als sere­

niteit neergedaald over de coalitiebesprekin- gen. Hoe ver hem dat brengt, moet worden afgewacht, maar het is opmerkelijk.

We geloven niet echt dat België aan het eind van zijn Latijn is. Maar dat het steviger rammelt dan ooit, ontgaat niemand. Ook de

Nieuwsblad effent pad

De satelliet van bovengenoemde De Stan­

dard, Het Nieuwsblad, steekt een tandje d in de tricolore strijd tegen Vlaanderen.

Het publiceerde zaterdag een hoofdartikel

**ïarin onverbloemd gepleit wordt voor de 'Hvoering van een zogeheten “inschrijvings- recht" ten behoeve van de Franstaligen in de

°and: in ruil voor de splitsing van de Brus- kieskring zouden de Franstaligen uit Halle-Vilvoorde hun stem mogen gaan uit­

ingen in de hoofdstad.

Dit zou de grootst mogelijke absurditeit Z|jn die men zich kan inbeelden, want op die Minier maakt men de splitsing meteen weer

°ngedaan. De splitsing van de kieskring B- yf-V houdt immers in dat de band tussen de 'ezers van Halle-Vilvoorde en de Brusselse andidaten wordt doorgeknipt. Wanneer die and dan opnieuw wordt tot stand gebracht V|a het inschrijvingsrecht, dan blijft er van de foordelen van die splitsing niets meer over.

e Brusselse politici zullen in dat geval hun /pperialistische politiek in de Rand gewoon

'|ven voortzetten.

|. Onbegrijpelijk dat Vlaamse (?) editoria-

^sten niet dit soort waanzin uitpakken, nog

°°r de onderhandelingen zelfs maar begon- en zijn. Hebben de journalisten van Het

internationale pers niet, waar de doodsbe­

richten over het koninkrijk tussen Neder­

land en Frankrijk elkaar opvolgen in een rotvaart. Nu werd het overlijden van Stijn Streuvels ook voortijdig aangekondigd en de bakker uit Ingooigem kon er mee lachen. Of Albert I zich met die stukken uit Le Monde of NRC Handelsblad ook zo amuseert, mag betwijfeld worden. Hij weet dat de berich­

ten over Streuvels’ verscheiden voortijdig werden afgedrukt, maar zijn kennis van de Vlaamse letterkunde reikt ver genoeg om te weten dat Frank Lateur intussen wel degelijk onder de zoden ligt.

Alleen tricoloristen

De Standaard publiceerde dit weekeinde een bladzijden lange “virtuele oefening" over het einde van België. "De impasse in de rege- ringsonderhandelingen zet wel meer men­

sen aan het denken over de splitsing van het land", lezen we in de inleiding. Bart Sturtewa- gen schrijft in zijn commentaarstuk: “Schei­

ding was nooit eerder zo aanwezig in het politiek debat". Hij neemt daarbij een verras­

send neutraal standpunt in: “Wat voor ons de juiste keuze is, zal moeten blijken. In ieder geval verdient het de voorkeur dat proces een rationele weg te laten volgen." Opmer­

kelijk, voor een krant die enkele maanden geleden een peiling publiceerde samen met Le Soir die leerde dat amper 6% van de Vla­

mingen separatist is. Intussen regent het peilingen die aangeven dat die 6% blijkbaar kweekt als konijnen, want ze zit nu heel dicht bij de 50%. We willen de wetenschappelijk­

heid van die peilingen niet overdrijven, maar dat over het voortbestaan van België zo drif­

tig gepold wordt, is nieuw.

Wie de bijlage in De Standaard door­

neemt, leert wel wat. Ten eerste dat vooral tegenstanders van de Vlaamse onafhankelijk­

heid er het woord mogen nemen. Vooringe­

nomenheid van de redacteurs? Dat speelt zeker mee. Als een Mare Reynebeau er aan meewerkt, weet je het wel. Willy Claes, Eric Corijn, Philippe van Parijs of Rudy Aern- oudt zijn actieve tricoloristen. Mensen uit de Warandegroep worden deskundig uit het stuk gehouden. Maar er is natuurlijk meer.

Intellectueel Vlaanderen telt weinig over­

tuigde voorstanders van de Vlaamse onafhan­

kelijkheid. Wie er toch voor opkomt, wordt doorgaans uit de kolommen geweerd.

Brengt ons bij de tweede les. Zelfs met genoemde ploeg Belgiëverdedigers, lijken de argumenten tegen Vlaamse onafhankelijk­

heid, fijn beschouwd, pover en zeker over- winbaar. Dat er serieuze wrijvingskosten zul­

len zijn, beseft iedereen. Maar fundamentele tegenwerpingen op lange termijn moeten ook in De Standaard met een vergrootglas gezocht worden.

Slotsom: Vlaamse onafhankelijkheid is geen kwestie van kunnen, maar van wil­

len. Om één of andere reden mankeert het spraakmakende Vlaanderen aan die wil.

Misschien groeit uit deze crisis een nieuwe generatie intellectuelen die de zaak minder bevangen durft onderzoeken.

J.K.

Nieuwsblad dan werkelijk zo weinig dossier­

kennis? Weten zij dan niet dat het Egmont- pact dertig jaar geleden sneuvelde op het inschrijvingsrecht en dat nu opnieuw een woedende en massale protestgolf zal opste­

ken uit de Vlaamse Rand tegen dit soort idi- otieën? Nog straffer is dat Het Nieuwsblad dit inschrijvingsrecht verdedigt met het argu­

ment dat het vooral zou moeten dienen als compensatie voor zogezegd noodzakelijke extra waarborgen voor de Brusselse Vla­

mingen. Die zouden volgens Het Nieuws­

blad na de splitsing anders in een totaal iso­

lement terecht komen en zelfs geen kans meer maken op een Kamerzetel.

Ook dit is manifest onwaar: om de Brus­

selse Vlamingen te beschermen, wordt in het splitsingsvoorstel van de burgemeesters voorzien in een systeem van apparentering.

zodat geen enkele Vlaamse stem in Brussel verloren zou gaan. Zijn die kwieten van Het Nieuwsblad daar dan niet van op de hoogte?

Of liegen zij hun lezers bewust wat voor?

Aan Mieke van Hecke

‘ t Islam Gods Guimardstraat

Mevrouw de Rikketikketavi,

Naar gij zelf vertelt in het weekblad Knack is een rikketikketavi een soorte­

ment hyperkinetische aap, en het was uw totemnaam toen gij in uw jonge jaren vermaak en verantwoordelijkheid zocht bij de scouts. Juister nog: het was Zorg­

zame Rikketikketavi, wat erop wijst dat de toenmalige scoutsleiding al wist welk vlees ze in de kuip had: een moeial die het allemaal goed bedoelde, maar gere­

geld de hele boel op stelten zette. Noch­

tans - of precies daardoor - hebt gij het later ver geschopt. Op uw zestigste bezet ge al enkele jaren de troon van directeur- generaal der Guimardstraat, het mytholo­

gische hoofdkwartier in Brussel van waar­

uit het vrij onderwijs wordt bestierd. Dat is ongetwijfeld zo geregeld door de Voor­

zienigheid, want gij gelooft ‘dat God een plan met mij heeft’. Daarom moet gij al uw talenten zo goed mogelijk gebruiken omdat gij ooit in het Land aan de Overkant door hem ter verantwoording zult worden geroepen. Allahluja!

Meedeinend op de golf van collec­

tieve zinsverbijstering die onze contreien treft, houdt gij, uw totem getrouw, een omzwachteld pleidooi voor het invoeren van islamonderricht in het lager onderwijs.

Omzwachteld, want er moet een belang­

rijke moslimpopulatie op de betreffende scholen zijn (hoeveel?), de leerkrachten in kwestie moeten loyaal zijn ten opzichte van de katholieke inspiratie van de school (ja, dat zal wel, fluitje van een cent) en er moet een ‘marginale’ controle zijn over de inhoud van het vak - een niet nader omschreven toetsing aan de grondrech­

ten van onze samenleving (in wezen twij­

felt gij dus!). Bovendien (‘maar we zijn er nog niet helemaal uit’) zouden moslimkin­

deren één uur islam en één uur katholieke godsdienst krijgen opdat ze ook zouden weten dat er volgens de Vlaamse cultuur ooit een stal is geweest met een os en een ezel en een kribbe en een kindekijn en drie koningen daarbij.

Om uw LSD-trip compleet te maken, stelt ge dat er zelfs een aantal vakken in de eigen taal kunnen worden voorzien (Ara­

bisch. Farsi, Urdu. Turks, Albanees, Tamil?) om het keurslijf van het lager onderwijs niet te strak te maken en alle leerlingen

Bart in het vizier

De Libre Belgique pakte vorige zater­

dag uit met een foto van een jonge Bart de Wever met een broske zijdelings van Jean- Marie Le Pen. De foto dateert van 1969 en werd gemaakt ter gelegenheid van het optreden van de Franse FN-leider voor de Vlaams-Nationale Debatclub in Edegem.

De Libre probeert de N-VA-voorzitter nu daarmee te compromitteren. Wat heeft Bart Daarop te zeggen? Vrij vertaald: dat als die foto iemand choqueert, hem dat geen fluit kan schelen. En ons ook niet.

‘mee te nemen’. Hierbij hantere men het volgende syllogisme: ik heb een taalachter­

stand, daarom krijg ik les in een vreemde taal, bijgevolg zal mijn leerachterstand ver­

dampen. Ik pas in mijn pyjama, mijn pyjama past in mijn valies, ik pas in mijn valies. Rik- ketikketik, wiebennekik? Zacht gekookt of niet goed snik?

Omdat gij voor de keuzevrijheid zijt, gaat ge u bovendien niet mengen in het debat over de hoofddoek, want ‘de mos­

limvrouwen zullen zichzelf wel emancipe­

ren'. Tsjif tsjaf tsjeef. Wie zich emancipeert draagt geen hoofddoek, impliceert uw ant­

woord eigenlijk, maar ge trekt de conse­

quenties niet; en dus voegen wij eraan toe:

wie zijn kop in het zand steekt, laat zijn gezicht ook niet meer zien. Doe dan maar ineens de boerka aan, dan kan je tenmin­

ste rechtop blijven staan. Heeft bisschop Muskens van Breda trouwens al een zitje in het Guimardbestuur? Die zal wel een goed woordje doen bij Allah, die ook al de hoge noten zingt in het Brusselse stadhuis.

Waarom zou hij dan geen onderdanigheid

lieke onderwijs?

Wij weten niet, mevrouw, of gij als jonge Rikketikketavi destijds de pampers van nog jongere scouts hebt ververst, maar ge kunt het pamperen op latere leeftijd in elk geval niet laten. In een of ander idioot pro­

gramma op de Nederlandse televisie over integratie - dat betekent boven de Moer­

dijk meer en meer de plicht van de autoch­

tone bevolking om zich te spiegelen aan de islam - figureren de "Meiden van Halal" die ongelovigen tot "respect” oproepen. De verbaasde kijker meent eerst dat de van kop tot teen ingepakte dames een karika­

tuur van jewelste opvoeren, maar ze blij­

ken het bijzonder ernstig te menen met hun strijd tegen de Westerse “bimbomaat- schappij". We stellen voor dat gij zo snel mogelijk een lidkaart van die club aanvraagt en intussen alvast de koran achterstevoren van buiten leert reciteren. Dat kan voor een Rikketikketavi geen groot probleem zijn en weinigen zullen het verschil mer­

ken met de wartaal die gij momenteel uit­

kraamt. Ite, missa est.

Bart, ons kan het evenmin een Puit schelen wat die Brusselse Belgofonen daarvan denken.

Het is trouwens opmerkelijk hoe de jong­

ste dagen Bart in de media opgevoerd wordt als het zwarte beest. U moet maar eens het haatproza lezen dat ene Paul Goossens vorige zaterdag gepleegd heeft in De Mor­

gen, toevallig hetzelfde orgaan waarin Bart de Wever om de twee weken aan het woord mag komen. Volgens die collabo van het Bel­

gische regime moet Bart de Wever - naar het woord van Willy Claes - onder de lat. Maar dat zal moeilijk gaan. Bart kan zich amper nog bukken.

5 september 2007

e dingen dezer dagen

27e Gordel: de Rand is Vlaams!

De 27e Gordel begon onder een grijze hemel, maar het bleef de hele dag perfect fiets- en wandelweer. Samen met de poli­

tieke actualiteit zorgde dat voor een dege­

lijke opkomst, meer dan 77.000 deelnemers, volgens Carla Galle exact 77.303. De eerste Gordel vond plaats in 1981, met de intus­

sen traditionele fietstocht van 100 kilome­

ter en een wandeling in Sint-Genesius-Rode.

Nu zijn er vier start- en aankomstplaatsen:

Rode, Dilbeek. Zaventem en Overijse. En meer dan ooit is en blijft de Gordel een uit­

gesproken Vlaams evenement.

Zelfklevers

Je kon er niet naast kijken dit jaar: opval­

lend veel deelnemers liepen of reden rond met een Vlaamse leeuw in de een of andere vorm. Daarvoor zorgden weliswaar niet de organisatoren, maar de mensen van de Vlaamse Volksbeweging, TAK en Vlaande­

ren Vlagt. Ze deelden massaal zelfklevers en andere parafernalia uit. Iets van gemerkt op het VRT-journaal’ Uiteraard niet, daar von­

den ze het al erg genoeg dat ze het de hele dag moesten hebben over Brussel-Halle- Vilvoorde. En dan nog eens gaan vertellen dat veel Gordelaars gretig naar de Vlaamse leeuwkes grepen zeker!’ Ongetwijfeld weer een perfiede samenzwering van het Vlaams Belang.

Politiekers

Uiteraard konden de politici niet naast de Gordel kijken, en wij niet naast de politici.

Eric Van Rompuy had aangekondigd dat hij

voor de laatste keer ging meerijden in zijn T-shirt ‘Splits Brussel-Halle-Vilvoorde’, en wat dat betreft hield hij woord. Of hij en zijn broer dat de komende weken ook daad­

werkelijk in de Wetstraat gaan doen, zal wel een ander paar mouwen zijn. In elk geval stond zowat de ganse familie Laeremans in Zaventem paraat om hem aan zijn belof­

ten te herinneren. Eric liet niet na iedereen te verzekeren dat hij en zijn broer dezelfde taal spreken, waarop enkele omstaanders onmiddellijk concludeerden dat de CD&V

‘wel opnieuw zou gaan toegeven'. Hardleers dat ze zijn in die Vlaamse Beweging, of zou­

den ze hun pappenheimers beter kennen dan men vermoedt?

Eerste Piet

Ter vervanging van Yves Leterme kwam de nieuwe Vlaamse minister-president Kris Pee- ters opdraven. Blijkbaar vond hij een zwart- geel tenue te provocerend, en dus had hij maar een knalrode sporttrui aangetrok­

ken. In het CD&V-jargon had hij het voor de camera’s over een 'oplossing' voor BHV, het woord splitsing hebben we nergens zien of horen vallen. Wordt hier het “betere”

bochtenwerk voorbereid’ Of zijn ze aan de

VLAAMS-NATIONALE DEBATCLUB

ondervoorzitter

Kamer van Volksvertegenwoordigers over:

"BHV: splijtzwam voor België"

Donderdag 13 september 2007 om 20.30u In

Hotel De Basiliek teEdegem Moderator, voorzitter Koen Dillen

top van CD&V bang aan het worden van hun eigen schaduw’ Eens tsjeef, altijd tsjeef!

Wat nog opviel aan de minister-president, was dat - ondanks zijn in de media veelge­

roemde sportiviteit qua bergbeklimmen en dodentochten - ter hoogte van de navel een duidelijke blijk van versverworven welvaart over de broeksband kwam bollen. Daar kan je al eens op teren als je 100 kilometer trap­

pen moet.

Croo Magnon

TAK en de VVB hadden voor de politieke kopstukken nog een verrassing in petto. Ze kregen een houten been van een etalage­

pop overhandigd om te beklemtonen dat ze bedoeld lichaamsdeel de komende tijd stijf moeten houden. De meesten konden er om lachen, maar niet zo de heer De Croo. Hij kwam bij de start snelsnel zijn neus laten zien - voor zijn bekend Vlaams imago - maar haalde diezelfde neus scherp op voor zoveel extremisme. Het eerste wat hij deed toen hij wegreed, was "zijn” been uit de wagen wer­

pen. Nog een geluk dat Bart de Wever niet in de buurt was, want die had het misschien nog op zijn mentaal gehandicapte kop kun­

nen krijgen ook.

VLD: toe!

De openbare weg ging even dicht voor Patrick Dewael, die anders dan De Croo wel een fysieke inspanning wou leveren op de Gordel. Vlaamse actievoerders versper­

den hem vijf minuten lang de doorgang, zin­

speling natuurlijk op de vijf minuten politieke

moed die nodig zijn om BHV door te kap­

pen. ‘t Was dat er zoveel camera’s en foto­

grafen op stonden gericht of Dewael had de Vlaamse militanten met plezier opgepeuzeld, zo stond op zijn gezicht te lezen. We zullen al eens nauwkeurig de houding van de VLD in het oog houden als eind deze week de commissies van de Kamer worden samenge­

steld, en de parlementaire procedure over BHV zou moeten beginnen lopen. Overigens geldt deze opmerking evenzeer voor de tsje- ven die we hierboven hebben vermeld. (Bart Somers had trouwens zijn kat naar de Gor­

del gestuurd.)

N-VA

Niet alleen het Vlaams Belang, maar ook de N-VA had veel volk naar de Gordel afge­

vaardigd. Bart de Wever kwam nog eens het geduld van zijn kroostrijk gezin op de proef stellen door alweer een zondag niet thuis te zijn. Hij werd onmiddellijk omstuwd door de Franstalige pers, die hij ook in het Frans te woord stond. Achter zijn rug vertrok Bert Anciaux, de sterkhouder van Spirit. Hij had waarschijnlijk een afspraak met de chiro van een aantal dorpen onderweg.

Geert Bourgeois van zijn kant liet horen dat de bespreking van het wetsvoorstel over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde

“onverwijld” moet beginnen (woordkeuze van ons).

Sabotage

De klassieke pesterijen staken ook dit jaar de kop op. Er werd met de wegwijzers van de wandelingen geknoeid in Sint-Genesius- Rode en op verschillende plaatsen op het parcours van de I00 kilometer. Daar werd ook kwistig met spijkers gestrooid.

Lees verder b/z. 14

(Con)Federaal “ België ”

Doemnisll! (mijn lievelingsvloek; schaam­

teloos gestolen bij Conscience die hem in de mond van Breydel legt). Wat zijn Vlaamse politici toch een zootje onbenullen zonder historische kennis. Zelfs een Bart de Wever die toch ooit echt een cursus “Instellingen Nieuwe Tijden” gestudeerd heeft, refereert nooit aan de eeuwen waarin dit land een (con)federatie was, daar geen problemen mee had en ook dan aan de kop van bescha­

ving en welvaart stond in Europa. Altijd en opnieuw wordt er maar geleuterd over de bijna 180 jaar van België. Nogmaals, dat is klinkklare nonsens. Het land bestaat nu bijna 600 jaar en alleen die laatste 180 jaar is het een unitaire staat geweest naar het perfide Parijse voorbeeld.

Alleen in die laatste 180 jaar heeft een antidemocratische Waalse minderheid de meerderheid belet haar rechten op te eisen en alleen in die periode is die meerderheid verraden door haar voormannen en door haar eigen lafheid want, eerlijk is eerlijk, nie­

mand in dit land heeft ooit de Vlamingen met een mes in de rug gedwongen om de lam­

melingen te kiezen die ons zo representa­

tief vertegenwoordigen.

Overigens moet je vandaag weer overal lezen dat het land als bufferstaat gecreëerd is in 1830. Dat is niet juist, want dat gebeurde al in 1648. Het was één van de peilers van de buitenlandse politiek van de Republiek om niet aan Frankrijk te grenzen en dus moesten de Koninklijke Nederlanden (de term Zuide­

lijke werd nooit gebruikt) blijven bestaan, al stond men Frankrijk toe er een paar stuk­

ken van af te knabbelen. Die hooghartige houding van het Noorden heeft dan wel belet dat het hele Zuiden Noord-Frankrijk werd (brrr. je mag er niet aan denken) maar heeft dan ook diepe morele wonden gesla­

gen in dit land zodat het project van Willem I haast onmogelijk kon slagen zelfs al zou de koning de onbehoorlijke toenmalige financi­

ële transfers van Zuid naar Noord vermin­

derd hebben.

Willem was echter ook een kind van zijn tijd die niet wou inzien dat goede afspraken en correcte rekeningen passend zijn wan­

neer er verscheidene partners in één staat moeten samenleven. En dus kwam zijn beslis­

sing om het Zuiden autonomie te geven veel te laat, want de plaatselijke adel, bourgeoi­

sie en kerk hadden al lang besloten om de oude Koninklijke Nederlanden weer te her­

stellen, zij het in een unitaire jas. Misschien moeten Vlaamse politici eens aan de mensen zeggen dat ze hun inspiratie in de Nederlan­

den gevonden hebben en ze niet zo tuk zijn op de structuren die indertijd uitgevonden werden door bloeddorstige Franse schurken als Danton, Robespierre en Bonaparte.

Confederatie

Maar dat betekent dus dat dit land meer dan drie eeuwen een vrij behoorlijk wer­

kende confederatie (later meer federatie) geweest is. En zonder de Franse aasgieren die vanaf 1794 de eerste echte bezetters van dit land zijn, zou de (con)federatie het heus nog wel een tijdje uitgezongen heb­

ben. Ze ontstaat in 1433 wanneer Filips de Goede (feitelijk Philippe Ie Bon) ook nog eens graaf van Holland, Zeeland en Hene­

gouwen wordt. De Bourgondiër is al graaf van Vlaanderen, hertog van Brabant, graaf van Namen en Artesië en elf jaar later krijgt hij er nog Luxemburg bij. De lijm in de con­

federatie bestaat eerst uitsluitend uit de per­

soon van dezelfde vorst en de “landen van herwaerts over” ontdekken verrast dat ze nog wel met elkaar kunnen ruziën, maar de wapens zijn er uiteraard niet meer bij, want de vorst kan als hertog van x geen oorlog meer voeren met zichzelf als graaf van y.

Oorspronkelijk onderhandelt de vorst over de belastingen nog met zijn afzonder­

lijke landen, maar tenslotte vindt hij het gemakkelijker om de vertegenwoordigers van al zijn staten bij elkaar te roepen in de Staten-Generaal. De leden van de Staten- Generaal vertegenwoordigen hun landen en niet de natie zoals in de Belgische grondwet staat. Zij moeten vertellen wat de Staten (rudimentaire parlementen) van de diverse landen hun opdragen.

Zij zijn ondergeschikt aan hun opdrachtge­

vers in de landen van de confederatie en zij moeten voor iedere toegeving in de verga­

dering de toestemming vragen van hun res­

pectievelijke Staten. En natuurlijk haalt het egoïsme het al eens op de algemene lands­

belangen.

Wanneer Maarten van Rossum in opdracht van de hertog van Gelderland Brabant bin­

nenvalt en plundert, kijken Vlaanderen en Holland eens schijnheilig naar de sterren, want veel last hebben zij daar niet van. Met Karei van Gent stoppen die verschijnselen.

Zijn landen die inmiddels meer en meer de Nederlanden genoemd worden (Belgica in het Latijn) krijgen structuren die zonder veel problemen bijna 300 jaar zullen duren. De maatregelen overleven zelfs de Opstand en de scheuring van de Nederlanden. Er komt zoiets als een centrale regering in Brussel (de collaterale raden) die in de loop der eeuwen meer bevoegdheden naar zich toetrekt; o.a.

op het terrein van internationale politiek, maritieme aangelegenheden, wegen die de verscheidene landen verbinden, douaneta­

rieven, enz. zodat het land meer en meer federalistisch wordt.

Maar dan geen consumptiefederalisme zoals vandaag. De graaf, hertog, enz. die in Madrid en later in Wenen woont, zal er nooit in slagen één belasting te heffen in alle landen zonder de toestemming van al die Neder­

landen. Als één van de Staten die belasting weigert, heeft de vorst geen repliek. Meer nog, de Staten beheren alle, maar dan ook alle in hun land geheven belastingen. Een deel geven zij aan de vorst (voor het leger en de hofhouding) maar een deel houden ze zelf. Ze heffen ook belastingen voor om het even welk doel in hun eigen land: open­

bare werken, subsidies, onderwijs, enz. En er is geen sprake van dat de centrale rege­

ring hun inkomsten afroomt om ze aan een ander te geven in de naam van de heilige soli­

dariteit; iaat staan dat dit geld moet dienen om een partij van georganiseerde misdadi­

gers permanent in het zadel te houden. Hallo Leterme en De Wever’

Legende

De Nederlanden zijn dan wel een onder­

deel van een groter Spaans of Oostenrijks geheel, maar dat betekent niet dat zij altijd hun vorst in zijn dwaasheid volgen. Tijdens de oorlog tussen keizerin Maria Theresia en Frederik van Pruisen verklaart het Neder­

landse onderdeel zich leukweg neutraal en daar moet de keizerin maar mee leven. Brus­

sel herbergt zelfs een eigen "corps diploma­

tique" dat de Europese naties bij de Konink­

lijke Nederlanden vertegenwoordigt. Dat is een ander niveau dan die schamele Vlaamse vertegenwoordiger bij sommige Belgische ambassades.

De diverse landen worden bestuurd door Raden die zowel wetgevend als juridisch baas in eigen land zijn (de scheiding van machten bestaat nog niet). De vorst kiest dan wel die bestuurders, maar bijna altijd uit een lijst van juristen van het land in kwestie. Geen sprake van dat een Namenaar het voor het zeggen krijgt in Vlaanderen of Brabant. In Mechelen zetelt wel de hoogste rechtbank, de Grote Raad waar iedereen in burgerlijke zaken beroep kan gaan. Maar Brabant en Henegou­

wen staan op hun soevereiniteit en erken­

nen die Mechelse rechtbank niet. In stra zaken heeft die trouwens niets te zeggen Brabant tenslotte heeft ook het recht onj de besluiten van de centrale regering g°e of af te keuren.

Een toemaatje, want ook die historisc legende tiert welig in de huidige crisis:

wijsvinger die de Walen verwijt dat zij n1^

de Unie van Atrecht Vlaanderen en Braban uitzijn Nederlandstalige biotoop gescheur^

hebben, is niet correct. De Unie is inderdaa een initiatief van Franstalige gewesten zoa^

Namen, Henegouwen en Artesië, maar aversie tot de andere Nederlanden is n' tegen het Nederlands, maar tegen het pr testantisme gericht. De Waalse Ze'Ne*t a zijn katholiek en willen dat ook blijven (°- omdat de abdijen er zeer belangrijk zijn)-

Ze worden afgeschrikt door het fanatie Calvinisme dat Holland en Zeeland in greep heeft (en dat de katholieke naeer°®i() heid in die landen geen godsdienstvrijn toestaat). Ze merken dat diezelfde °nVe[1 draagzaamheid ook in Gent en Antwe''P voor weinig terugdeinst al wil de bevo liever bij de oude moederkerk blijven- nese zal de overwegend Nederlandsta gewesten Vlaanderen en Brabant herove en zonder al te veel problemen weer °n de koninklijke scepter brengen omdat'' y II al zijn eisen laat vallen en weer braaf g en hertog wordt en omdat de mensen vertrouwde katholieke kerk verkiezen

Jan Nec***

De dingen dezer dagen

Het Algemeen Diets Jongeren Verbond

“ Een Prinsenvolk waardig” : het flamingantisme voorbij

“Heer, laat het Prinsenvolk der oude Nederlanden, niet ondergaan in haat, in broedertwist en schande**. Hoe dikwijls zingen wij, flaminganten, nationalisten dit lied van Gaston Feremans en Remi Piryns niet op Vlaamse feesten en herden­

kingen? En toch kan men zich afvragen wie van al die zingende mensen nog iets beseft van dat (Heel-)Nederlandse aspect van de Vlaamse strijd. Veel inkt is er al over de “Dietsers” in onze beweging gevloeid, maar één van de mooiste boe­

ken van de jongste tijd verscheen onlangs en luistert naar de titel: “Een Prinsen­

volk waardig... Historiek van en terugblik op het Algemeen Diets Jongeren Ver­

bond (ADJoV)”.

De belangrijkste samensteller van dit boek is de leperling Maurits Cailliau, gekend als secretaris van het Studiecentrum Joris van Severen in leper, dat een Nieuwsbrief en jaarboeken rond de gestalte van de Verdi- nasoleider, de ideologie en de geschiedenis van diens beweging uitgeeft. Daarnaast publi­

ceert hij de Zannekinjaarboeken, gewijd aan de zuidelijkste Nederlanden (in Frankrijk).

Om die historiek van het Algemeen Diets Jongeren Verbond (1961-1969) - waarvan hijzelf leider was, samen met Ronsenaar Pol van Caeneghem en Mortselaar Rik Nauwe- laerts - tot een waardevol stuk geschiedenis en een getuigenis te maken, schaarde Cail­

liau een kernredactie van zes oud-ADJoV’ers rond zich, 38 jaar na de tijd van toen: Pol van Caeneghem, Hugo Morael, Jan Rutten, Stan Sluydts, Luc Rochtus en Rik Nauwelaerts.

Het idee van een boek kwam van de jongste van die zeven: Luc Rochtus. Het werd dus een werk van insiders, anders dan zijn voor­

loper: “Oranjedassen, 1944-1961. Geschie­

denis van het Algemeen Diets Jeugverbond", (1986) van Marijke van Hoorebeeck. wel geïnspireerd en gedragen door de onverge­

telijke, te vroeg gestorven, felle Gentenaar Staf Vermeire (1926-1987).

Staf Vermeire was één van die Dietse

“wonderdoeners", die te midden van de anti- Vlaamse repressie (1946-47) de, nu ondenk­

bare. moed had opnieuw van start te gaan met nationalistische jeugdvendels en -tijd­

schriften, onder het aloude blauwvoetem- bleem.

Om de ADJ(o)V-geschiedenis te begrij­

pen zijn de inleidende bijdragen van Cail­

liau en Nauwelaerts een basis. In zijn Ten Geleide situeert Maurits duidelijk de plaats en de betekenis van zijn "groenhemden"

ADJoV'ers: “Onder het Blauwvoetem- bleem waren sedert het eind van de Tweede Wereldoorlog verscheidene, elkaar opvol­

gende jeugdformaties actief. Uit het "Jeugd- verbond der Lage Landen" groeide het “Alge­

meen Diets Jeugd Verbond" (ADJV), geleid door Staf Vermeire. Toen Jaak de Meester halverwege jaren vijftig de teugels overnam, veranderden de initialen in BJV (“Blauwvoet- jeugdverbond”).

Bij het verdwijnen van dit verbond grepen enkele kaderleden terug naar de oude initi­

alen en startten ze het Algemeen Diets Jon­

geren Verbond (ADJoV) op. In 1968 werd dit het Algemeen Nederlands Jeugd Verbond (ANJV).”

Over die laatste periode (1961-1969) biedt dit boek een overzichtelijke en sobere histo- r'ek én een reeks van geëngageerde getui­

genissen. De chronologie, de “standpun- ten', verslagen en “ontmoetingen" maken,

°p boeiende wijze en met de jeugdige zin avontuur, duidelijk wat dit “handjevol"

Dietse groenhemden toen bezielde.

Verweer tegen verval

Trilt in vele van deze teksten nog steeds het "oude" Dietse idealisme, het Heel- Hederlandse vuur, toch beseffen de auteurs

■nu bijna allemaal zestigplussers - dat het Heel-", voor sommigen “Groot-Neder- andse" streven, ook bij de radicalisering

\an het flamingantisme en nationalisme in e jaren 50 en 60. op toenemend onbegrip tl>itte. Het aloude woord "Diets” (=taal van et volk) - door velen als “romantisch” ver- eten - werd uit het taalgebruik gebannen.

.. 'I de overheden in Zuid en Noord bleef nog een min of meer vage Vlaams-Nederlandse

^menwerking geoorloofd", zoals Nauwe- V|erts aar>stipt. Ook bij “cultuurbewuste"

amingen ging de integratiegedachte, het la ^htbeerlijke eenheidsbesef der Neder- n en , zoals Hendrik Fayat het ooit for­

ceerde, grotendeels verloren.

de u**en d'e voortschrijdende neergang van ADi ^'Nederlandse gedachte hebben de J°V-jongeren zich trachten te verweren

en ze probeerden te redden wat te red­

den viel.

Nuchter en enigszins pessimistisch stelt Rik Nauwelaerts, in zijn bijdrage "Diets ende Paaps", het volgende vast: “I. De Tweede Wereldoorlog betekende in wezen het einde van het algemeen-Nederlands denken en doen van de Vlaamse beweging; 2. de Roden- bachse jeugdbeweging in haar meer radicale uitdrukking was na de teloorgang van het AKVS in de jaren dertig verworden tot een kernbeweging, ook tijdens die oorlog zelf; 3.

het katholieke geloof en de Kerk oefenden in Vlaanderen en niet het minst op zijn jeugd ook na de tweede wereldbrand (tot diep in de jaren zestig) nog altijd een zeer opmerke­

lijke maatschappelijke invloed uit; 4. de tradi­

tionele, niet van chauvinisme vrij te pleiten, rivaliteit tussen Antwerpen en Gent liet zich voelen in de jeugdbeweging.”

In dat artikel toont Nauwelaerts aan hoe diep die Noord-en-Zuid-gedachte in het ver­

leden doordringt. "Het was reeds promi­

nent aanwezig nog vóór de beweging haar eigen naam kende": “vader" jan-Frans Wil- lems, Ferdinand Snellaert en Prudens van Duyse, dichters en taalgeleerden beseften ten volle hoe rampzalig de scheiding van 1830 voor Vlaanderen wel was. Zij waren “oran­

gisten" en Rodenbach, de "Dietse Prins” van de ADJoV’ers, en zijn blauwvoeterie trokken het Dietse spoor door tot in het roemrijke AKVS en bij zijn nazaten, tot bij het ADJ(o)V en zijn erfgenaam, Oranjejeugd (l982-’92).

Katholiek, maar voor Oranje

“Ik ben katholiek als de heren zo goed, maar ik koos de partij van Oranje”, schreef ooit de grote Brabantse dichter Anton van Duinkerken. Dat katholieke geloof en de daaruit voortvloeiende, zedelijk hoog­

staande levensvisie voerden de ADJoV'ers (én hun voorgangers) bewust in hun Dietse schild. In de geest van Guardini, de Duitse Wandervögel én Ernest van der Hallen met zijn AKVS, lag het zwaartepunt van de ADJoV-werking op de vorming van persoon-

Levenswet

Mijn eer is oprechtheid

Christelijk-trouw aan God en volk In dienst van de gemeenschap Kameraad die geeft en eist

Voornaam, een Prinsenvolk waardig Plichtsbewust en gehoorzaam Blijmoedig, ook in kamp

In de natuur vinden wij de Schepper Het Lichaam taai als leder, hard als staal

De geest, zuiver als de lelie, helder als kristal.

lijkheden, van karakters. Het katholicisme was daartoe een zuurdesem. Medewerker Wouter Hooglant (1963): “De belangrijkste opdracht van het mens-zijn ligt in het beant­

woorden van zijn roeping. Iedere mens heeft een roeping te volgen, een zending te ver­

vullen. Het onderkennen van die roeping ligt vervat in het bewustwordingsproces van de mens, dat hem tot persoonlijkheid omvormt en hem zijn roeping doet aanvaarden. In de bewuste aanvaarding van zijn roeping ligt de vervulling van zijn zending, die tevens de weg naar zijn eindbestemming als mens - God - in zich draagt.”

De drie krachtlijnen van het ADJoV, waren ook die van Staf Vermeires ADJV: zelfstandig, maar los van elke politieke invloed, christe­

lijke godsdienst als te beleven grondwaarde, Diets, met bijzondere aandacht voor het Zuid-Afrikaanse broedervolk. Die levens­

visie en -houding droegen de ADJoV'ers uit via het maandblad “Ter Waarheid. Met de Nederlanden in Europa”. Staf Vermeire, hun grote wegbereider, die "onmisbare frontsol­

daat" stak ermee van wal in mei 1962.

EN AAN

DE OVERKANT

Onverkort Heel-Nederlands

Na een historiek van het reilen en zei­

len van het ADJoV door Maurits Cailliau en een duidelijke situering ervan te midden van verwante volksnationalistische jeugdgroe­

pen, die hun werking en idealen uitten in een veelheid van tijdschriften, werpen enkele geëngageerde getuigen, die erbij waren, een terugblik op hun ervaringen van toen en hoe zij dit alles, in geest en hart, beleefden. De

“groene" aanwezigheid - met de Blauwvoet, de Dietse Leeuw en oranje-blanje-bleu-vlag- vertoon! - bleef niet onopgemerkt op zang­

feesten, Ijzerbedevaarten, marsen op Brus­

sel... Die jonge Dietsers “bewogen zich net op het randje van de Vlaamse beweging. Zij bleven onverkort vasthouden aan de geeste­

lijke erfenis van de blauwvoeterie en hadden precies daardoor veel kritiek op de toen­

malige Vlaamse beweging die verzand leek in dagjespolitiek, materialisme en oppor­

tunisme.

Ons nationaal bewustzijn uitte zich als onverkort Heel-Nederlands", aldus Cailiau.

Stuk voor stuk geschreven vanuit de eer­

lijke herinnering aan hun Dietse tijd zijn de bijdragen van acht oud-ADJ(o)V'ers, die allen "het flamingantisme voorbij waren"...:

Pol van Caeneghem, Hendrik Starckx, de dichter Hendrik Carette, Johan Velghe, Jan Rutten. Hugo Morael, Maurits Cailliau en Stan Sluydts.

Het besluit is duidelijk: “Het Algemeen Diets Jongeren Verbond zal zijn: een hecht verbond dat de kampvaardigsten onder de Dietse jongeren verzamelt om hen geeste­

lijk en moreel uit te rusten voor de taken die het volk van de Lage Landen in de toe­

komst wachten."

Europa der volkeren

Dat die groene jongens toekomstgericht waren en de verruiming van de Vlaamse beweging in Heel-Nederlandse en Europese zin nastreefden, wordt bevestigd door hun activiteiten. Zo trokken zij door Noord- Nederland in 1963, waar zij geestverwante Dietsers bezochten: Arnold Meijer. Dick Andree, Dirk Volker, Ernst Voorhoeve - medewerker van Van Severen in het Noord- Nederlandse Verdinaso - en Henk van Gelre.

Hun kamp in “ons Nederland in Frankrijk”

(1964). op de Katsberg, culmineerde in een bezoek aan die andere, grote en geleerde Dietser in dat uiterste Zuiden, priester Jean- Marie Gantois. Een vaste pleister- en kam­

plaats was voor de ADJoV’ers Menez-Kamp in Bretagne, waar het oranje-blanje-bleu wapperde naast de Bretoense “Gwenn ha du”-vlag. In augustus 1965 ten slotte waren

zij, voor een echt natuurbad, te gast in het

"Naturschutzgebiet Lüneburger Heide”, uit­

genodigd door de oude Wandervogel Alfred Töpfer, een naam met klank bij de Duitse conservatief-revolutionairen.

Uit de "Ontmoetingen" van het laatste hoofdstuk treedt de bijzondere aandacht voor dichters, ideologen en beeldende kunstenaars, bij wie de ADJoV’ers te gast waren, op de voorgrond. Wat de initiatief­

nemers daartoe dreef, is niet ver te zoe­

ken: het sterke, nationale bewustzijn, maar ook schoonheid, voornaamheid, religiositeit!

Naast de genoemde voormannen genoten de jonge Dietsers van woord en beeld bij gro­

ten uit de Vlaamse kunst: schrijver Valère Depauw, de Sint-Amandse religieuze schilder Romain de Saegher. kunstglazenier Michiel Leenknegt, de Vlassenbroekse pastoor en beeldhouwer Valery Stuyver, kunstschilder en boer Gaston Theunynck en kunstschilder Jos van den Abeele.

“Plus est en vous!”

Het pure idealisme, de aristocratische geest van het ADJoV druiste regelrecht in tegen de toenemende gelijkschakeling en het platte materialisme dat reeds in de jaren zestig om zich heen greep. Verbaasd verne­

men wij de trouw van deze, nu veel oudere, Dietse groenhemden aan hun eens gekozen idealen. Zo Pol van Caeneghem ("Een Dietse jeugd", blz. 33): “Ik blijf ervan overtuigd dat de twee pijlers, die onze overtuiging heb­

ben gestut, meer dan ooit de broodnodige meerwaarde dienen toe te voegen aan een hernieuwde nationale beweging: ° de visie van de eenheid der Lage Landen, opdat wij ons niet zouden terugplooien in de loop­

gracht van een egoïstische, plat materialisti­

sche en navelstarende klein-Vlaamse Staat, een doordruk van België op lager niveau; ’ en het streven naar een Europa der volkeren, dat tegen de gelijkschakeling van de globali- serende pletwals in, de vele en diverse bron­

nen van onze culturen opnieuw zal weten aan te boren en te valoriseren." Deze woorden kunnen gelden als een onvervalst “Plus est en vous". gericht naar de toekomst!

BREDERODE

“Een Prinsenvolk waardig...” is te verkrijgen door storting van 20 euro (verzendkosten inbegrepen) op post­

rekening 000-1586636-07 t.n.v. Stuur­

groep Oud-ADJV, Paddevijverstraat 2, 8900 leper; of rechtstreeks te beko­

men bij Rik Nauwelaerts, Neuris 3, 2640 Mortsel, tel. 03-440.55.26.