Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

62s,e jaargang nummer 37 woensdag 12 september 2007 1,65 euro

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Weekblad P60872I Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Het Collabocordon

We hebben vorige week als eens een paar paragrafen gewijd aan Bart de Wever en zijn kornuiten en we moeten eens te meer vaststellen dat de N-VA en haar voorzit­

ter de laatste tijd om de haverklap in het nieuws zitten. Itempje nodig voor Terzake?

De Wever wordt de hele dag gevolgd door een cameraploeg, om dan te moeten con­

stateren dat dat alleen maar de aanleiding is om aan een VLD-kamerlid te kunnen vra­

gen of men met zo’n man wel in zee kan gaan. Nieuw programma te lanceren, neem bijvoorbeeld ‘De keien van de Wetstraat’? Centrale gast is Bart de Wever, die tot in den treure moet uitleggen wat hij deed op die foto met Jean-Marie Le Pen en zich alweer moet verantwoorden voor dat schofterige veto tegen Herman de Croo. De radio heeft een paradox klaar: is het wel normaal dat de N-VA zoveel aandacht krijgt?

Dus mag De Wever komen opdraven en tussen een filemelding en twee jingles door uitleggen dat de N-VA wel aandacht krijgt, maar niet de aandacht die ze verdient: zij­

nde een correcte en objectieve aanpak. Het Laatste Nieuws zit nog om een interview verlegen? Wie anders dan de onvermoeibare De Wever legt uit dat hij zo moe is dat hij bijna geen fut meer heeft om zijn veters dicht te knopen, waarop hij het verwijt te horen krijgt dat hij de lat ook veel te hoog legt!? (Wat wij juist niét vinden.) Enfin, hit- tentit hier, hittentit waar. De Wever is ginder en De Wever is daar.

En het zijn dus absoluut geen liefdesbetuigingen, integendeel. De media hebben bloed geroken, en zijn volop bezig met het leggen van een nieuw cordon. Zonder de min­

ste géne scharen ze zich daarmee aan de kant van Ecolo, dat eiste dat de N-VA van de onderhandelingstafel zou verdwijnen vooraleer de groenen desgevallend hun intrede overwegen te doen. (Ook volgens de Vlaamse groene nitwit Vera Dua geeft De Wever meer en meer blijk van intolerantie!) En afgelopen zondag verklaarde senaatsvoorzit­

ter en MR-bourgeois Armand de Decker dat de aanwezigheid van de N-VA in de for­

matie belet dat de Franstaligen over de brug komen.

Dus komt een stelletje snotneusjournalisten op de buis en op antenne verklaren dat

‘de mensen het spelletje beu zijn’: dump de N-VA. Een opiniepeiling die uitwijst dat 40 (veertig!) procent van de Vlamingen intussen voor onafhankelijkheid gewonnen is, wordt omgekeerd: 60 procent is tegen onafhankelijkheid! Daarmee beginnen De Wever en co aan den lijve te ondervinden wat het cordon sanitaire echt betekent, en hoe poli­

tiek en media al jaren samenspannen om het Vlaams Belang tegen de muur te zetten.

Na het VB is nu de N-VA aan de beurt. (Moet De Wever zijn vitriool tegen het Belang eens niet dringend gaan opbergen!?)

De gauchisten van de VRT voeren de collaboratie aan. Ze gaan er zelfs toe over een reclamespot van huisblad Humo over de monarchie uit de ether te weren. De voor­

keur gaat uit naar een schaamteloze hagiografie van Paola, die na 70 jaar met moeite vijf woorden Nederlands van een papiertje af kan lezen. Media en politiek versterken elkaar. B^ij de VLD zijn de violen opnieuw gestemd en klinkt het nu dat we ons niet blind moeten staren op het communautaire, maar dat het sociaal-economische pri­

meert: verlaag de belastingen (veel verder reikt de fantasie niet). Dewael orakelt nu dat de splitsing van BHV niet zonder compensaties kan. Caroline Gennez, voorbestemd om voorzitter te worden van de SP.a, vindt plots dat ‘we na I0 juni in een Vlaamse kramp geschoten zijn’. De SP.a wil de resoluties van het Vlaams Parlement gaan her­

zien en er alvast de gezondheidszorg en de kinderbijslagen uit kieperen. Tiens, was het Vande Lanotte niet die twee dagen na de verkiezingen vaststelde dat de kiezers dui­

delijk Vlaams gestemd hadden? Luister naar mijn woorden, kijk niet naar mijn daden.

De bocht is wellicht te verklaren door het feit dat de SP.a ondanks alle grote verkla­

ringen ernstig rekening begint te houden met een tripartiet, en dus moet de uitgangs­

positie worden voorbereid.

De Koninklijke Verkenner, die volgens indiscreties geen hoge dunk koestert van Leterme en de manier waarop die zijn formatiepoging heeft aangepakt, zoekt koorts­

achtig naar een manier om beweging te krijgen in het dossier Brussel-Halle-Vilvoorde.

Om olie op het vuur te werpen - en de eisen van de onderhandelende Franstalige par­

tijen verder op te drijven - eist Charles Picqué namens de PS nieuwe massale geldin­

jecties in een stad die alsmaar Vlaamsonvriendelijker wordt, plus uiteraard een uitbrei­

ding van het Brussels Gewest. Picqué vreest dat Brussel door Vlaanderen omsingeld zal worden. Laten we hem niet teleurstellen. Naar het voorbeeld van Berlijn bouwen we er een muur rond en we geven één corridor van 100 meter breed om water en brood aan te voeren vanuit Wallonië. Of hebt u misschien gemerkt dat Picqué door de hoofd­

moot der media beschuldigd werd van ... blokkering van de onderhandelingen?

Het was des te opvallender hoe hard de collaboratiemedia vorige week juichten over de wederopstanding van Verhofstadt en paars. De oude regering houdt het land over­

eind! België stuurt troepen naar Tsjaad (vijfjaar te laat). De begroting wordt gecon­

troleerd, en levensnoodzakelijke voorlopige twaalfden voorbereid. Eindelijk opnieuw goed bestuur, én: het is duidelijk niet alleen de Franstalige pers meer die om Verhof­

stadt roept. Of hebben we precies de media die we verdienen, omdat we - op één par­

tij na - te laf of te terughoudend zijn om het Vlaams Parlement te gebruiken als spring­

plank naar onafhankelijkheid?

Deze week:

• Vlamingen, let op uw zaak 2

• De chocolade scheiding 3

•Vlaamse muziek interesseert hen niet 5

• Zoekertjes 6

•Jezus of Mohammed? 7

Een weekje “ nieuws ”

l€OK€ 2«rT...

verbmdimt ,

SCRiTTA MANENT ZE - hu H

£€U>FT£..,

...dolt 0? W'iEK.

'"k

De liefhebbers van het genre 'menselijk leed’ komen stevig aan hun trekken. De ver­

dwenen kleuter Maddie biedt ruim leesvoer en wanneer de moeder als mogelijke dader in het vizier komt, wordt de appetijt van lezers en kijkers alleen maar groter. Dichter bij huis hadden we de neergestoken Gentse leer­

ling Simon. Als de beeldspraak niet zo pijn­

lijk was. zouden we schrijven: weer gesne­

den koek.

Diep in ons zijn we tenslotte allemaal voy­

eur, ramptoerist en roddelaar; kortom jour­

nalist. Een leesvoervoederaar moet zorgen dat er altijd iets op de tafel komt. Slecht nieuws, stom nieuws, oudbakken nieuws, verzonnen nieuws desnoods. Maar nooit 'geen nieuws’. Daarvoor koopt niemand de krant.

Een journalist heeft dus wel wat van die handige moeder, die ook na sluitingstijd en met lege koel- en voorraadkast nog iets op tafel moet brengen. Opwarmertjes van gis­

teren bijvoorbeeld. Of wat geïmproviseerd door-elkaar-gekluts. Maar er moet gegeten worden.

Voorbije weekeinde lazen we de artikels over de schoolsteekpartij nog eens opnieuw.

Op een rijtje nu. Uiteraard, onze hooggebo­

ren stand getrouw, alleen stukken uit zoge­

heten kwaliteitskranten. Voor alle duidelijk­

heid: wat volgt betreft wel degelijk één en dezelfde steekpartij.

“Van problemen op school was er nooit sprake”, lezen we woensdagochtend. De leerlingenbegeleider van de school geeft wel toe: "Heel uitzonderlijk zijn er op de school incidentjes waarin leerlingen een wapen dra­

gen.” "Slachtoffer noch daders waren pro­

bleemgevallen”, vernemen we donderdag.

De leerlingenbegeleider beweert nu: “In de geschiedenis van de school zijn er nog nooit ofte nimmer vechtpartijen voorgekomen waar wapens bij betrokken waren.” “Het gerucht dat de twee verdachte broers al van vorig jaar vonden dat ze ‘een appeltje te schil­

len hadden’ met het slachtoffer, wordt ner­

gens bevestigd.”

Grote kop in de vrijdagkrant: “Simon W.

al maanden mikpunt van pesterijen en drei­

gementen.” De daders die de dag daarvoor

“geen probleemgevallen" heetten, worden nu als volgt beschreven: "De twee broers stonden op school bekend als ‘onhandelbaar.

Ze hadden een lijvig tuchtdossier tegen hen

lopen wegens pesterig gedrag, schermutse­

lingen en agressie. Ze werden allebei al eens vijf dagen geschorst. Ze stoorden de lessen en verpestten de gemoedelijke sfeer." De dag ervoor vertelde de CLB-begeleider: “Noch het slachtoffer noch de daders hadden een 'speciaal dossier' liggen bij de CLB.”

Zaterdag komt de schooldirectie aan het woord. Die vertelt dat er vorig jaar een

‘tuchtincident’ plaatsvond. "Het verdere gedrag van deze leerlingen (Lev en Michaël - de daders) gaf sindsdien geen aanleiding om in te grijpen." Zo onhandelbaar als vrij­

dag bleken ze op zaterdag dan toch weer niet te zijn.

"Het zijn fatsoenlijke jongens uit een fat­

soenlijke familie”, lezen we diezelfde dag in een andere kwaliteitskrant. Maar die haalt daarbij wel de advocaat van de verdach­

ten aan. Die zijn nog erger dan CLB-mede- werkers of journalisten. Advocaten liegen bewust.

Daarom heet een krant ook wel eens

‘dag'blad. Zou moeten gedrukt worden op papier dat ‘s anderendaags automatisch ver­

pulvert. Twee verschillende kranten lezen zou al helemaal verboden moeten worden.

EENMANSCOLLECTIE.F DCN StOOTEN KoONINCH.

U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres

12 september 2007

De dingen dezer dagen

De Vlaamse school van Komen leeft nog

Dit op apegapen liggend apenland

Vlamingen, let op uw zaak

Ook in Komen weten ze hun tradities in ere te houden. En dus werd het begin van het nieuwe schooljaar ook dit jaar "opgeluis­

terd" door de traditionele pesterijen aan De Taalkoffer, (www.detaalkoffer.be) de enige Vlaamse school in Komen, Waalse gemeente met faciliteiten voor de Vlamingen. Maandag­

morgen, 3 september, vond de gemeente het plots nodig straatwerken te beginnen aan de Vlaamse school. De moeder van een meisje dat in de school was ingeschreven werd al na I5 minuten weggehaald omdat de moeder schrik had haar werk te verliezen. Zij werkt namelijk op de gemeente.

Een paar maanden geleden werden er in de straat van de school voetpaden gelegd.

Deze voetpaden stoppen aan het linkerpunt van de school en beginnen terug aan het rechterpunt van de school, maar vóór de school is er géén voetpad.

Komen biedt een perfect voorbeeld van de manier waarop Franstaligen de facilitei­

ten verstaan.

De Franstalige scholen in de Vlaamse faci­

liteitengemeenten ontvangen jaarlijks van de Vlaamse Gemeenschap een onderhoudssub- sidie van ongeveer 9 miljoen euro, voor in totaal zo een 3.000 leerlingen onder de I2 jaar. (dus ongeveer 3.000 euro per kind)

De Vlaamse school in de Franstalige facili­

teitengemeente Komen heeft van bij de start in I979 onder geen enkele vorm ooit enige subsidiering vanwege de Franstalige gemeen­

schap ontvangen voor het onderhoud van het patrimonium. Hoewel vorig schooljaar de Vlaamse school een 35-tal Franstalige leerlingen had. Dat aantal groeit nog aan omdat heel wat Franstalige ouders om dege­

lijk Nederlandstalig onderwijs door Neder­

landstalige leraars vragen.

Dus zou de Franse Gemeenschap ons énkel voor het schooljaar 2006-2007 een evenredig bedrag van 105.000 euro dienen te geven voor het onderhoud van het patri­

monium.

Nu zijn er gemiddeld op jaarbasis een 260 tal Komense kinderen die in Vlaande­

ren hun lager onderwijs volgen (Menen, Wervik, leper,...). En de belangstelling groeit. Alleen al in de kleuteropvang zijn dit jaar 25 kinderen ingeschreven. Ook voor de cursus Nederlands voor Fransta­

lige ouders(avondonderwijs) is de belang­

stelling groot.

Heldenmoed

Even de Belgische praktijk van 37 jaar in herinnering brengen.

Eind november I979 hadden een vol­

doende aantal Vlaamse ouders de gemeente Komen verzocht een Vlaamse kleuterschool en lagere school op te richten. Volgens de taalwet moest de gemeente de school op I september volgend op de aanvraag openen.

De gemeenteraad verwierp de aanvraag, de provincie Henegouwen was nalatig, schorste dit onterechte besluit niet en minister Hoy- aux wimpelde de verplichting met schijnar- gumenten weg.

De Vlaamse verenigingen, de Vlaamse pers en de publieke opinie reageerden zo furieus dat de regering uiteindelijk via het kernka­

binet in augustus crisisberaad moest hou­

den. Het gevonden besluit was de slechtste

oplossing mogelijk. Namelijk een beslissing die inging tegen de conclusies van de Raad van State. In de plaats van de gemeente zou het Rijk het karwei opknappen, maar voor de verloning van het personeel moest de Vlaamse Gemeenschap opdraaien.

Uiteindelijk kreeg de prefect van het Athené Royale van Komen de opdracht in zijn rijksschool een lokaal ter beschikking te stellen. Gefrustreerde francofonen dreigden herrie te schoppen als die school er kwam, want voor hen moest elke Vlaamse school worden geboycot. En ze deden het ook: met vlaggengezwaai, heksengekrijs en gejouw.

Toch kwamen de ouders van acht kinderen het schorremorrie - een horde racistische en rexistische belhamels, zoals Komenaar Noël Decramer hen toen typeerde - trotseren.

Dankzij die zelfbewuste en kalme ouders, samen met de even kalme nieuwe onderwij­

zer, startte de school. Uiteindelijk is er een autonome Vlaamse school op eigen domein gekomen.

Noël Decramer besloot zijn verslag:

"... en als je dan heel even maar bedenkt dat die Vlaamse mensen, zonder enige politieke, economische, financiële of sociale macht, er de glimlach niet bij verloren, dan voelen wij, Vlaamse Komenaars ons terecht fier op onze mensen. Heldenmoed vergt het en in Vlaanderen zal men stellig nooit besef­

fen dat die simpele werkmensen een stand­

beeld verdienen’.

Vzw KNOKK

De vzw Knokk (Komitee voor Nederlands Onderwijs en Kuituur in het Komense vzw) is eigenaar van het patrimonium en dus ook verantwoor­

delijk voor dit patrimonium, bestaande uit de schoolgebouwen, uit Huize Robrecht - een kasteeltje uit het begin van de vorige eeuw - en de groene omgeving (park).

I n het verleden heeft de vzw Knokk zijn begroting steeds in evenwicht kun­

nen houden dankzij een volgehouden sponsoring van duizenden Vlamin­

gen, de verankering met de Marnix- ring, Internationale Servicedub (www.

marnixring.org) én een streng financi­

eel beleid.

Met de noodzakelijke verbouwings­

werken aan Huize Robrecht - inge­

huldigd op 30 juni 2007 - is de vzw heel diep moeten gaan in haar finan­

ciële middelen. Hopelijk worden de steunbijdragen van de duizenden Vla­

mingen gedurende de voorbije jaren binnenkort gewaardeerd door een definitieve structuur voor de school van Komen. Want KNOKK vraagt enkel dezelfde middelen, in evenredig­

heid met het leerlingenaantal, zoals de Franstalige scholen in Vlaamse facilitei­

tengemeenten krijgen van de Vlaamse Gemeenschap. Een werking met ter­

mijnvisie opbouwen, gebaseerd op gif­

ten en steun, is niet evident. Vandaar dat een structurele oplossing noodza­

kelijk wordt.

Toegegeven, dit is een herhaling van een vroegere titel. Maar iedereen weet dat een zinvolle herhaling nooit kwaad kan. Zeker niet als iedereen ziet dat aan de horizon de Belgisch knipperlichten alsmaar sterker wor­

den. Het gemakzuchtige Vlaanderen lijkt zich evenwel te nestelen in die Belgische chaos.

Men gaat er blijkbaar van uit dat er toch geen Belgische oplossing meer komt, dat de afwe­

zigheid van een echt Belgisch gouvernement niemand stoort, dat we dus gewoon maar de Vlaamse kat uit de Belgische boom kun­

nen kijken.

Bij de buitenlandse toeschouwers is men wel wakker geschoten. Van de Luxemburgse premier - waar bemoeit die zich mee? - kreeg Brussel publiek de dringende raad om snel tot bezinning te komen. Zelfs het Europese Brusselse Schumannplein wordt publiek zenuwachtig. Onze buren hebben het Bel­

gische probleem “ontdekt”, het journalis­

tiek en diplomatiek uit mekaar gehaald. Men heeft zowat alle mogelijke kenners van het Belgische geval aan het woord gelaten en is tot het besluit gekomen dat de Belgische patiënt inderdaad op sterven na dood is.

Meer nog, dat stervende België moet liever niet al te lang moeilijk doen, beter vandaag nog één of ander internationaal advocaten­

bureau inschakelen en de boedelscheiding vragen. Zelfs de eerbiedwaardige van Britse sérieux druipende The Economist schreef het zonder omwegen: met den Belgique is het eens en voorgoed gedaan. Vlaanderen leest al die buitenlandse verhalen natuur­

lijk niet: wie dat toch wil doen, kan terecht op de website van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen, www.ovv.be waar men al die lectuur netjes geordend samen brengt. Een monnikenwerk, maar vooral een onmisbaar archief voor wie later het verhaal van het Belgische einde wil schrijven.

In Brussel zelf hebben ze natuurlijk ook wel door wat het buitenland ziet, lezen ze uiteraard wat die anderen schrijven en dus spartelen ze daar als duivels in het wijwater­

vat om het zo goed als onvermijdelijke toch te voorkomen. Niemand durft daar luidop toegeven dat de Belgische uit Vlaanderen afkomstige Zaventemminister Van Landuyt dat buitenlands gelijk bevestigde toen hij op televisie met drie cirkels rond de kaart van de “nationale" luchthaven duidelijk maakte dat je daar geen vliegtuigen meer kunt laten landen of opstijgen. Dat we straks alleen nog de keuze hebben: onmogelijke boetes beta­

len of Zaventem gewoon sluiten. Anders gezegd, het Belgische systeem heeft zich­

zelf zodanig vastgewerkt dat het niet meer vooruit of achteruit kan. Het zo moeizaam in mekaar geknutselde Belgische raderwerk is gewoon in stukken gevallen, nog meer olie op het ding helpt al lang niet meer. Kortom, het Belgische verhaal is gedaan. En dat is niet de schuld van de Vlamingen.... Zij schreven weliswaar het Warandemanifest, maar onze Franstalige overburen wuifden ons uit met

Debat

Volgens een peiling van het BRT-pro- gramma Koppen (televisie)is 90% van de Waalse bevolking tegen de splitsing van België en in Vlaanderen 40% voor de split­

sing. De ochtend daarop breidde het BRT- programma De Ochtend (radio) daar een staartje aan met wat werd aangekondigd als een debat. En wie traden tegen elkaar in het strijdperk? B-Plusser Mark Eyskens en oud-VU-voorzitter Vic Anciaux. Eyskens stak een hele paternoster af tegen het bar­

sten van België. Zijn zogezegde tegenspeler Anciaux gaf Eyskens volkomen gelijk. Dat noemen ze op de BRT een debat.

Het klopt

Volgens de Franstalige media draagt Vlaanderen minimaal 3 euro per persoon per dag of 160.000 BEF per jaar per gezin van 4 over aan Belgofonië. Dat komt vrijwel overeen met wat het Warande-Mannifest heeft berekend. Ze moeten dus niet meer afkomen dat de Warandemannen zo maar wat uit hun duim hebben gezogen.

Petitie

Op www.vlaamseonafhankelijkheid.be hebben reeds duizenden mensen de peti­

hun Bye Bye Belgium. Met als resultaat dat over een onafhankelijk Vlaanderen schrij­

ven, vandaag geen wenkbrauwen meer doet fronsen.

Wakker worden!

Maar zie, in Vlaanderen schijnt niemand zich daarover druk te maken. Het luie Vlaan­

deren nestelt zich integendeel in het ver­

moedelijk toch onomkeerbare en wacht geduldig op Godot! Wat zijn wij toch een vreemd volk....De onafhankelijkheid waar­

voor andere volkeren soms jarenlang moe­

ten vechten, zelfs letterlijk, ligt in het land van Schelde en Maas binnen Vlaams hand­

bereik en de Vlamingen doen alsof dit een vanzelfsprekendheid is. Alsof we nu al zeker zijn dat er straks toch een Belgische regering komt die voor de laatste Belgische staatsbe­

grafenis zal zorgen zodat we dan binnen onze Vlaamse grenzen kunnen verder leven, alsof we nooit binnen de Belgische grenzen heb­

ben moeten leven.

Wat zijn wij toch voor een bende dat wij ons zo laten indutten door de Belgische salons van Laken tot de vakbonden, dat wij geen moord en brand schreeuwen omdat de in Vlaanderen verschijnende in het Neder­

lands gedrukte gazetten zo slaafs de Belgi­

sche pompiers spelen, dat wij zomaar die historische kans om eindelijk uit het Belgi­

sche carcan los te breken zomaar aan ons laten voorbijgaan. Nu en dan een zoveel­

ste gespierde Vlaamse verklaring, zelfs wat stoere woorden op de Ijzerbedevaart, maar van bijvoorbeeld een bijeenroepen van een Vlaamse Staten-Generaal was tot vandaag niets te horen. Gaat de “afwezige meerder­

heid” van wijlen Lode Claes” weer wach­

ten tot de nochtans "afwendbare (Vlaamse) nederlaag” toch niet werd afgewend?

Zeer zeker, van het Belgische front is tot vandaag formeel ook niets te horen. Alleen zou het best kunnen dat we ons pas druk zullen moeten maken als het weer veel te Iaat is. Daarom de vraag om minstens de Vlaamse stem te laten horen. Kort, krachtig maar vooral onomwonden en zelfs dreigend- Zo nodig elke week opnieuw. Niet naar de Franstalige overkant, wel naar Vlaamse par' tijen die toch weer “bereid” zouden willen zijn. Het Belgische tegenoffensief is onder onze ogen bezig en we lachen er mee. “De vijand trekt te velde, we lachen met zijn woede"....Dat Belgische verweer heeft geen nood aan deftig geformuleerde verklaringen- Er zijn nog altijd meer dan genoeg Vlaamse slaven die willen meehelpen aan de Belg'*

sche heropleving. Zij weten wat wij zeker niet mogen krijgen.

We zullen het dus zelf moeten doen. Hele­

maal alleen. Nu is het nog tijd om de Vlaams- Belgische partijen misschien toch nog nodige daver op het lijf te jagen zodat dat z minstens eerst nadenken voordat ze vree eens “oui” stamelen.

MARC Platel

tie getekend van ‘ik ben voorstander va Vlaamse Onafhankelijkheid'. Vele leze van 't Pallieterke beschikken echter m«

over een computer en internetverbinding- U kunt echter langs telefonische weg 00 intekenen: geef uw voornaam, achternaam'’

beroep en woonplaats door op het numm 0521309307 en uw naam komt op de 'ils'

Natuurlijk staat ter verdediging van„-r belzjieksken één en onverdeelbaar de Bh op de eerste rij. Dat blijkt uit duizend klei"

of minder kleine vingerwijzingen. Zfi vorige donderdag, toen Mark Demesnta ker radiofonisch op de rooster werd ge'e?

omdat hij zo stout was geweest, in deze a moeilijke tijden van vastgelopen on^er^a delingen, voluit achter het verbod te ga staan om in Holle nog tweetalige mede lingsborden te plaatsen. Is dat geen pa?>

tje Franstaligen pesten, werd hem ven'Lj(

gevraagd? Waarop hij terecht on£vvooriva$

dat dit verbod niks meer of niks minder dan in een eentalig Vlaamse gemeente taalwetten doen toepassen.

De dingen dezer dagen

De chocolade scheiding

De pogingen van de Vlaamse regering om de naam Vlaanderen bekend te maken in het buitenland werden in De Standaard, die daar­

voor een anonieme Amerikaanse diplomaat citeert, "weggesmeten geld” genoemd. De huidige politieke crisis lijkt terzake meer suc­

ces te boeken. Het Vlaams Belang nodigde de internationale pers uit om wat de partij ‘de Belgische regimecrisis’ noemt wat toe te lich­

ten. De persconferentie mocht op behoor­

lijke bijval rekenen. Want de internationale media hebben intussen wel begrepen dat er hier meer aan de hand is dan een wat moei­

zame coalitiebespreking.

Frankrijk volgt de zaak op de voet. Le Nouvel Observateur drukte een lang arti­

kel af onder de titel: “Notre pays était une erreur de l’histoire". Marie-Rose Morel is de moeder van dat citaat, dat treffend genoeg werd geacht om het stuk mee te versieren.

Jean-Marie Dedecker en Remi Vermeiren komen ook aan bod langs Vlaamse zijde.

Claude Eerdekens (die zijn sympathie voor een unie met Frankrijk nog eens bevestigt), Antoinette Spaak en José Happart vertol­

ken de francofone stem. Samen met Fadila Laanan, minister van cultuur van de Franse Gemeenschap. Uit haar mond tekent de journalist volgend staaltje van begrip voor de Vlamingen op: "De Vlamingen hebben een identiteitsprobleem. Ze zijn maar met zes miljoen, spreken een taal zonder internatio­

nale uitstraling, terwijl wij deel uitmaken van de Franse cultuur. Wij zijn meer open, terwijl zij zich op zichzelf terugplooien."

De auteur noemt dit een voorbeeld van het wederzijds onbegrip tussen noord en zuid. “België heeft de vrede gezocht in het vergeten van de andere. Het federalisme heeft een monster voortgebracht. Twee samenlevingen die in feite gescheiden zijn.”

De Brusselse correspondent van Le Monde. Jean-Pierre Stroobants, bracht een stuk over de Vlaamse strevers naar onafhan­

kelijkheid, waarin Remi Vermeiren van de Warandegroep en Mare Platei hun opvat­

tingen mogen uiteen zetten. In een door Le Monde georganiseerde webontmoeting met Stroobants pikken we volgende interventies.

“Zou een referendum geen oplossing kunnen bieden?”, vraagt een lezer. "Ik denk van niet, om een evidente reden: het laatste referen­

dum dat in België werd georganiseerd vond plaats na de oorlog over de eventuele terug­

keer van Leopold III op de troon. Het leidde bijna tot een burgeroorlog. Tegen de mening

*an de meerderheid der Vlamingen in keerde de koning niet terug. Het lijkt sedertdien onmogelijk in België om een referendum te organiseren over een ander onderwerp, want dan riskeert men dat nieuwe en diepe verschillen tussen de meerderheidsgroep

*an Vlamingen en de minoritaire Franstali- gen aan te oppervlakte te brengen.”

“Wat is het risico op een splitsing van België?”, vraagt een andere belangstellende.

“Die is een beetje groter dan gisteren. Het is echter niet de meest waarschijnlijke hypo­

these bij deze diepe crisis. Vele observato­

ren, zowel Vlamingen als Franstaligen, heb­

ben in elk geval het gevoel dat indien de crisis lang voortduurt de scheiding van het land dichterbij komt."

Overbodig land

In de Britse The Times lezen we: “Zelfs een tussenkomst van de koning kon de Bel­

gen niet weerhouden het ondenkbare te den­

ken: zouden de twee twistende helften van het land apart niet beter af zijn?” De krant haalt Het Laatste Nieuws aan: “In één land leven wordt onmogelijk als jaar na jaar de minderheid de meerderheid hindert om de belangrijkste wensen uit te voeren.” - “Het idee van separatisme heeft de belangstelling opgewekt in Frankrijk, waar een columnist van de krant Le Figaro suggereerde dat pre­

sident Sarkozy Wallonië graag zou verwel­

komen als een nieuwe provincie als het rijke Vlaanderen zich zou afscheuren."

The Daily Telegraph citeert een conser­

vatief europarlementslid. “In de echte bete­

kenis bestaat er geen Belgische natie: geen Belgische taal, geen Belgische cultuur, weinig Belgische geschiedenis. (...) Groot-Brittannië heeft geen enkele reden om het kunstmatig voortbestaan van de Belgische staat te steu­

nen. Als een van de gemeenschappen beslist dat het er genoeg van heeft, dan moeten wij hen het beste wensen. (...) Wat moet er dan gebeuren? Zoals altijd als de zaak van zelf­

beschikking op tafel ligt, is het aan de lokale bevolking om te beslissen. Als de Vlamingen een onafhankelijk Vlaanderen willen, in orde.

Vlaanderen was een oude en betrouwbare vriend van Engeland.”

Het scherpst is The Economist, leidend opinieblad in Europa. “Soms is het juist voor een land om vast te stellen dat de job gedaan is. (...) Als België niet bestond, zou vandaag iemand de moeite nemen om het uit te vin­

den. Dat kan van meer landen gezegd wor­

den, maar als zelfs de eigen inwoners die vraag beginnen stellen...” Naar analogie met de fluwelen revolutie in Tsjecho-Slowakije, spreekt The Economist van de chocolade revolutie.

We kunnen zo nog een tijdje doorgaan.

Het valt op dat de meeste buitenlandse kranten die over de Belgische crisis berich­

ten, behoorlijk objectief te werk gaan en de Vlaamse grieven keurig weergeven. De naamsbekendheid van Vlaanderen is er de jongste weken in Europa in elk geval met sprongen op vooruitgegaan. Dat België een aflopend verhaal zou kunnen zijn, daar hou­

den ze buitengaats ernstig rekening mee.

Aan Patrick Janssens De zot van A

A

B rie f aan ..

Gij Neerwaartse,

We kunnen u moeilijk betitelen als rap­

porteur. want al in de eerste regels van het rapport dat gij hebt opgesteld over de nederlaag van I0 juni, geeft gij te kennen dat er niet mag gesproken worden over een ‘rapport Janssens’. Ah neen, want gij hebt het over een collectieve verantwoor­

delijkheid voor de afgang van de SP.a, en dan mag Janssens natuurlijk niet optre­

den als betweter, vermits hij ooit nog zelf de SP.a gelanceerd heeft. Derhalve hebt gij een cataloog samengesteld van aller­

lei kritieken die gij her en der hebt opge­

vangen en die gij officieel aan het partijbu­

reau voorlegt. Gij presenteert daarbij geen duidelijke oplossingen, want dat zou wel­

licht ook nogal betweterig overkomen - en het zou wat ons betreft vooral betwe­

terig overkomen dat gij dénkt dat er nog oplossingen zijn voor de SP.a. De socialis­

ten boeren stelselmatig achteruit en niets wijst erop dat die trend zich zal keren, integendeel.

De BS (Bekende Socialist) Carl Devos, die om de twee dagen op de VRT de Pravda mag komen voorlezen als zogenaamd onaf­

hankelijke politoloog - waar nooit wordt bij verteld dat hij hoofdredacteur is van Sampol, het maandblad voor socialisti­

sche denktankers - wel, de heer Devos had nochtans al snel een angel ontdekt in uw redenering dat het fameuze rapport vrij was vanjanssens-subjectiviteit. Gij schrijft namelijk op pagina vijf van uw epistel dat er heel wat opinies zijn 'die ervan uitgaan dat SP.a-Spirit niet links genoeg was tijdens de laatste jaren. Ontegensprekelijk is ech­

ter dat SP.a-Spirit kiezers verloor in het centrum en niet of minder ter linkerzijde.

Dit is geen opinie, dit is wiskunde.’ Met andere woorden: de SP.a is links genoeg en moet niet linkser worden. Een typisch voorbeeld van de techniek der spring- sprongspagaat!

Om uit te leggen wat we hiermee bedoe­

len, moeten we nog even een andere zin uit de inleiding citeren en daarna overgaan tot de orde van de dag. Uw woord vooraf eindigt als volgt: 'Het is daarom (omdat er geen duidelijke strategie voor de toe­

komst is, nvdr) aangewezen na de analyse het bord af te vegen en met een schone lei te beginnen.’

Profetische woorden, geachte vriend, méér: er zijn er in uw partij die dat parool

al volop in de praktijk aan het omzetten zijn, terwijl gij daar zelf nog helemaal niet aan toe lijkt. Hoe anders verklaren dat Caroline Boemboem Gennez afgelopen weekend in A een opdoffer van formaat kreeg en als gedoodverfde opvolger van Vande Lanotte door een duidelijke meer­

derheid van de lokale afdeling - üw afde­

ling - in de steek werd gelaten ten voordele van ene Eric de Bruyn, een kameraad van SP.a-rood die vindt dat de SP.a ... opnieuw veel linkser moet worden!? Nochtans had Gennez de steun van het lokale partijbe­

stuur - uw partijbestuur - en naar wij uit goed ingelichte stadhuisbronnen vernemen heerste er aan de top na afloop van de bij­

eenkomst ontzetting en paniek. Wellicht minder omdat De Bruyn van het trots­

kistische Vonk ten langen leste voorzit­

ter zou kunnen worden - quod non - maar wel omdat er een hele hoop coryfeeën in hun blootje werden gezet: Gennez, Van Brempt. Vande Lanotte, Voorhamme en natuurlijk gij zelf. Zot van A.

Polleke Goossens, die andere zot, had enkele weken geleden voor één keer eens een helder moment toen hij schreef dat het totaal ongeloofwaardig is een partij te willen vernieuwen met iemand die als ondervoorzitster zelf mee verantwoor­

delijk is voor de historische nederlaag. En natuurlijk zal in A wel de rancune meespe­

len van de clan Detiège die nog een heel hard ei met u te pellen heeft, toch zijt gij afgelopen weekend uzelf tegengekomen, want dat van die schone lei geldt natuurlijk op de eerste plaats voor de lagere góden en niet voor burgemeesters en bescher­

melingen van de partijtop. Ook al wor­

den ze van links naar rechts geslingerd en gesleurd, om vanuit hun ruime loft (op het Eilandje bijvoorbeeld) het gepeupel te ver­

wensen en over alle hoofden heen te sprin­

gen ondanks het knagend gevoel van onbe­

grepenheid.

Dat is wat wij bedoelen met de spring- sprongspagaat, waarbij men beweert alle verworpenen der aarde te vertegenwoor­

digen, maar wel voortdurend ouwe trouwe kiezers schoffeert en afstoot, iedereen uit­

lacht die klaagt over de toenemende crimi­

naliteit, groteske OCMW-carrousels toe­

dekt, en hoert en boert dat het een lieve lust is. Nieuwe nederlagen wenken, wij wensen ze u van

Hoe worden wij onafhankelijk?

Een eventueel onafhankelijk Vlaanderen Za' het lidmaatschap moeten aanvragen bij de Verenigde Naties, de EU, de NAVO, de Raad van Europa. Is dat een probleem? Nee.

J men dan vergeten dat, bij de secessie van Kroatië, Slovenië, Bosnië-Herzegovina en Macedonië, deze landen vrijwel onmiddel- 'jk opgenomen werden in de UNO? Ex-

^«goslavië werd niet meer erkend door de NO als rompstaat. Het moest het lidmaat-

?S"ap aanvragen onder de naam van Servië- ontenegro en werd aldus erkend. Maar de secessie van Montenegro (650.000 inwo- ners) heeft niet tot gevolg gehad dat Servië

*erder bestond. Montenegro werd door e UNO erkend als lidstaat.

Het moge duidelijk zijn dat het unitaris- Sche establishment voluit gaat tegen wat 'I meer en meer aanvoelen als het onver- 'idelijke. Alle middelen zijn toegelaten. En

Ceen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds,

hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

È

Hoogstratenplein 1 • 2800 Meedelen - www.mlie

wat stellen wij daar tegenover? De ontbin­

ding van België is, hoe men het ook draait of keert, onafwendbaar.

Een boedelscheiding zoals tussen Tsjechen en Slovaken zou ideaal zijn.

Maar te vrezen valt dat het bij ons zal moeten gaan om een afscheiding, tenzij de optie van Montenegro wordt overwogen:

een volksraadpleging die duidelijk gaat uit­

monden in de uitoefening van het zelfbe­

schikkingsrecht.

Nu wordt er wat kabaal gemaakt over wat dit gaat kosten. Niets vergeleken met de jaarlijkse transfers. Ook worden bedenkin­

gen gemaakt over de details van de boedel­

scheiding. Daarover bestaan in het interna­

tionaal recht regels: over de staatsschulden, de archieven, het patrimonium, etc... De Vla­

mingen moeten zich door deze problemen niet laten afschrikken.

Ook over de grenzen van Vlaanderen kan niet worden getwist. Bij de onafhankelijk­

heid van de Joegoslavische deelstaten werd gesteld dat de grenzen van die deelstaten ook de grenzen zouden zijn van de onafhan­

kelijke staten. Dat is de toepassing van het principe: uti possidetis iuris dat toegepast werd bij de dekolonisatie van Zuid-Amerika en van Afrika.

Bij het verdwijnen van de DDR werd er op enkele weken tijd een verdrag gesloten tussen Oost en West-Duitsland. De Bonds­

republiek had reeds gedurende jaren de blauwdruk voor dit verdrag klaar. Over de

opvolging tussen Servië en Kosovo bestaat er een tekst van 55 bladzijden die alles regelt.

Hier in Vlaanderen is men reeds tevreden met de roep naar de afkondiging van de onaf­

hankelijkheid.

Er bestaat m.i. geen enkel ontwerp van geen enkele studiedienst of denkgroep met een blauwdruk over alle aspecten van een statenopvolging. Met uitzondering misschien van de studie die Gerolf Annemans, Luc van

Nieuwenhuysen en Karim van Overmeire reeds in 1998 het licht lieten zien, hoewel dit eigenlijk meer een pleidooi pro is dan een blauwdruk voor de onafhankelijkheid.

(Project Vlaame staat, 1998, 182 blz.) De dag dat de secessie er zal zijn, zal Vlaande­

ren niet weten wat die afscheiding in feite en in rechte betekent. Laten wij daar ern­

stig werk van maken zodat wij klaar zijn om met een duidelijk concept op te treden. E.

12 september 2007

De dingen dezer dagen

Luciano Pavarotti (1935-2007)

In 1987 produceerde ik samen met een Nederlandse collega een documentaire voor Teleac over de grote Italiaanse tenoren van Caruso tot Pavarotti. Hoe we het klaar­

speelden weet ik niet, meer maar we kre­

gen het telefoonnummer van Big P te pak­

ken. We belden en vroegen hem een kort interview voor het programma. Pavarotti luisterde naar de opzet en was akkoord, maar zei dat we wel moesten afspreken met zijn manager Hubert Breslin. We belden dus Breslin, zeiden wat we wilden (een inter­

view van 15 minuten) en kregen de vraag:

“Hoeveel betalen jullie!" We hadden al het akkoord van een ster als Renata Tebaldi die geen cent vroeg, maar Pavarotti was de kers in de taart: “Duizend gulden," zeiden we dan maar. Breslin kwam bijna niet meer bij van het lachen, hinnikte “forget it” en gooide de hoorn op de haak.

Diezelfde Breslin schreef een paar jaar geleden zijn memoires (“The King and I;

Doubleday 2004”) die vernietigend zijn voor de tenor. Dit is het soort herinneringen waar de lijfwachten van Presley dertig jaar mee wachten en zelfs dan zich nog afvragen of het wel kan. Breslin nam op een vreselijke manier wraak voor het gedrag van een mon­

ster van Frankenstein dat hij zelf gecreëerd had, dat hem schatrijk had gemaakt, maar dat hem volledig boven het hoofd was gegroeid.

Pavarotti dreigde wel met juridische maatre­

gelen, maar daar bleef het bij, want de hele operawereld wist dat Breslin de waarheid had verteld.

Bescheiden begin

Pavarotti is een Modenees, geboren in oktober 1935. Als jongeman wordt hij lid van het bekende Rossinikoor waar zijn vader ook zingt. Hij is een enorme bewonderaar van de Amerikaanse filmtenor Mario Lanza die hij graag imiteert. Hij wordt onderwij­

zer en verzekeringsverkoper. In zijn vrije tijd studeert hij zang bij een paar goede maes- tri. Dat gebeurt op de ouderwetse manier:

jaren adem- en zangoefeningen. Theorie is niet nodig. Pavarotti zal nooit een partituur leren lezen en nazingen: een vreselijke han­

dicap zodat hij zes maanden nodig heeft om een rol voor te bereiden. Die studeert hij meestal in met behulp van de LP-opnames van zijn grote voorgangers Gigli. Corelli en Bergonzi. Eens hij een superster is, vertikt hij het dan ook nog iets nieuw aan te leren.

Pavarotti maakt zijn debuut in 1961. Hij heeft een bandopnemer bij zich en die eer­

ste Rodolfo in La Bohème zit in mijn collec­

tie. De stem klinkt nog wat groen en onze­

ker, maar toch is er al het vermoeden van grootheid: de hoogte staat als een huis en de stemkleur is mooi en vooral persoon­

lijk. Zijn internationale loopbaan begint twee jaar later, in Amsterdam en Utrecht nota bene. Het jaar daarna doet hij voor de eer­

ste keer Antwerpen aan. Tijdens een gala­

opvoering van Traviata zingt hij in de K.VO Alfredo in Traviata. Een jaar daarna verge­

zelt hij de grote Australische sopraan Joan Sutherland op een tournee in haar vader­

land en neemt bij wijze van spreken iedere dag lessen om haar fabelachtige ademtech- niek te kopiëren.

Een ondernemende producer van Decca biedt hem een platencontract aan, maar de grote baas van de firma staat alleen een ver­

nederend 45-toertje toe, want Decca heeft al genoeg tenoren. Geen enkele klassieke artiest aanvaardt in die tijd zo een voorstel maar, Pavarotti doet het toch. Nog in 1968 probeert Decca hem over te hevelen naar EMI, maar dat lukt maar voor één opname.

Tussen 1980 en 1995 zijn de Pavarottipla- ten goed voor de helft van de omzetcijfers van Decca.

De stem wordt altijd beter, de LP’s ver­

schijnen toch en de debuten in de belangrijk­

ste theaters volgen. Zijn definitieve door­

braak volgt in 1972 wanneer hij aan de New Yorkse Met een triomf scoort. Hij is dan al vijf jaar de cliënt van Herbert Breslin, een marketingjongen die in de ronde goed­

lachse Italiaan iemand ziet die hij kan kne­

den. Breslin zet een andere jonge tenor, ene Placido Domingo, aan de deur om zich vol­

ledig aan Pavarotti te wijden. Hij leert hem Engels, laat hem Italiaanse deuntjes zingen in tv-shows en overtuigt American Express om de tenor te gebruiken als uithangbord in een reclamespotje voor de kredietkaart.

Heel de VS kent weldra dat gezicht en dat rare accent. De meeste Amerikanen die hem live horen, constateren verrast dat hij een

echte grote zanger is en niet zo maar een sandwichman en vertellen het voort. Breslin neemt het risico om eerst Carnegie Hall en later Madison Square Garden af te huren voor recitals waar duizenden naar toestro­

men. De operawereld kijkt jaloers naar de bordjes “sold out”.

Vergoddelijking

De jaren 70 zijn de grote artistieke jaren.

Ik heb hem toen dikwijls live gehoord en het was iedere keer bingo. Natuurlijk is de stem op de plaat veel groter dan in werkelijkheid (Decca gebruikt dezelfde truuk om de kleine stem van Bartoli op te blazen) maar ze pro­

jecteert heel goed, is warm, soepel en per­

soonlijk. Zijn pianissimo is schitterend, hij zingt stijlvol en muzikaal en zijn topnoten klinken helder en zeker. Hij weegt al 120 kilo­

gram maar je merkt nog de ex-voetballer in zijn bewegingen op de scène.

Hij wordt één van de groten, al hoort hij niet bij de allergrootsten. Hij beschikt niet over de goddelijke klank van Caruso, Björ- ling of Corelli. Hij heeft niet de intense muzi­

kaliteit van Tauber of Bergonzi, maar hij is geen supermarkttenor en ik zet hem in de eeuwige tenorrangschikking op zo’n twin­

tigste plaats.

Zijn vergoddelijking begint in 1983, op het moment dat de stem geleidelijk haar schoon­

heid verliest en de monotone kleur van een staaldraad krijgt. Samen met Breslin huurt de Hongaarse impresario Tibor Rudas reusach­

tige ruimtes waar Pavarotti optreedt, profi­

terend van de betere en digitale techniek die versterking mogelijk maakt zonder vervor­

ming. Pavarotti wordt een geldmachine voor iedereen, zichzelf inbegrepen. Rudas vraagt minimum twee miljoen euro voor een Pava- rotticoncert (10 percent voor de tenor en de rest voor orkest, medesolisten. techniek, marketing). De plaatselijke organisator die voor de tickets zorgt, verdient daar 350.000 euro mee. Het Festival van Vlaanderen ver­

zorgt bijvoorbeeld de Pavarotticoncerten in het Antwerpse sportpaleis midden de jaren negentig. Jan Briers jr. maakt er geen geheim van dat Pavarotti feitelijk zijn grootste spon­

sor is, want het Festival gebruikt de winsten van die concerten om moeilijker muziek te programmeren.

Monster

De druk op de ster is natuurlijk immens, want een afzegging brengt de boterham van veel mensen in gevaar. Hij is een groot paar­

denliefhebber en bezoekt een stoeterij in Lanaken. Hij komt de te warme auto niet uit (geen airco, dodelijk voor een zanger) en bekijkt de paarden vanachter de ruit van de wagen, want stel je voor dat hij verkou­

den wordt. Maar met zijn roem stijgen zijn eisen. Zijn zwak punt is zijn gulzigheid. Hij denkt permanent aan eten en drinken. Hij weegt al jaren minimum 150-160 kilogram, zijn knieën kunnen zijn gewicht niet meer dragen. In Antwerpen eist hij een spoor van zijn loge tot in het baldakijn op de scène zodat men hem in een wagentje kan rijden en hij maar één stap moet zetten vooraleer het publiek hem ziet. Hij omringt zich per­

manent met vleiers en nietsnutten die op zijn kosten leven en in ruil al zijn grillen vervullen.

Hij heeft slaapproblemen en aarzelt niet om iedereen uit zijn bed te zetten om poker te spelen om drie u 's nachts. Hij gilt en krijst als iets hem niet bevalt. Hij vernedert aanhou­

dend Breslin en diens medewerkers.

Hij laat zich omringen door secretaresses die voor zijn kleren zorgen, zijn correspon­

dentie bijhouden en hem seksuele diensten verlenen. Hij belooft sommigen te trouwen, maar denkt er lang niet aan zijn vrouw Adua en drie dochters in de steek te laten. Wan­

neer één bijzondere vlam hem de bons geeft, moet Breslin tussenbeide komen om te ver-

Vlaming voor (uilen) spiegel

Bij 't kluchtspel van de regeringsonderhandelingen, waarin als dei ex machina de oude góden hun vermanend vingertje mogen heffen op de tonen van het Ter­

minale volkslied “Allons, enfants de la patrie-ie-e”.

Ons vaderland dat edel en uniek en schoon is, door onverlaten wordt ‘t bedreigd en ondermijnd.

Dat vaderland dat haast twee eeuwen Frans van toon is, voorwaar, niks liever wensen zij dan dat *t verdwijnt.

Gelukkig dat er in ons edel land een pers is die onverdroten aan de zijde van het Hof

de letters kruist met al wie zo verdomd pervers is dat hij het land vergaan zou willen zien tot stof.

Gelukkig ook dat d’oude garde zo alert is dat zij niet raken laat aan onze unité,

maar ‘t vals discours ontmaskert dat je reinste snert is, omdat het af wil van de solidarité.

Bravo voor ‘t oud verbond dat voor dit land zo lief is dat ‘t ongevraagd advies geeft aan het jonge grut dat in de harde politiek nog zo naïef is

dat het de Leeuw wil wekken die is ingedut.

“Laat dutten”, sussen zij, "da’s beter dan een crisis die Brussel aan het Vlaams gewest ontrukken zou en laten wij u leren wat een compromis is:

gijzelf er warmpjes in, uw kiezers in de kou”.

De kiezer weet als ‘t clubje van Jean-Luc en Claes, en Eyskens en nog meer vergane glorie los is:

“Ik stemde voor een Vlaamser Vlaanderen maar, helaas,

*k vergat wie in dit apenland altijd de klos is.

Wanneer ik in de spiegel blik, dan weet ik ‘t weer: de klos ben ik...”

Hectorvan Oevelen

De Morgen waarschuwt

Het belgicistische parochieblad toonde zich vorige week geschokt omdat Le Nouvel Obser­

vateur een artikel had gepleegd over "de oorlog in België, een land aan de rand van de ontplof­

fing". Het stoort Ruud Goossens, zoon van..., vooral dat het Franse kwaliteitsweekblad als voornaamste bronnen voor zijn oorlogscor­

respondente Jean-Marie Dedecker (LDD) en Marie-Rose Morel (VB) opvoert. Omdat wij ook Frans kunnen lezen, kunnen wij de lezer ver­

tellen dat observator Claude Askolovitch wel­

iswaar met die twee begint, maar dat hij ook Claude Eerdekens, Remi Vermeiren, Fadila Laa- nan, Philippe Dutilleul, José Happart en Antoi­

nette Spaak aan het woord laat. En ja, pas op de tweede bladzijde mag ene Wilfrid Maertens het ook eens komen zeggen en daar stoort de kwaliteitsmorgen zich aan. Vandaar zijn waar­

schuwing: "Ja, kwaliteitsjournalistiek, het is niet makkelijk. Gelieve uw Franse vrienden en kennis­

sen massaal te laten weten dat ze niet alles moe­

ten geloven wat hun pers over dit land schrijft.

Merci. Dank u". Onze lezers zouden wij willen aanraden hun Vlaamse vrienden en kennissen massaal te laten weten dat ze niet alles moeten geloven wat De Morgen over dit land schrijft, want kwaliteitsjournalistiek is inderdaad moei­

lijk, héél moeilijk.

Niet geliefd in Amerika

Tijdens een kruisvaart van Potsdam naar Praag met een dertigtal Duitsers, een dertigtal Amerikanen en acht Vlamingen, werd onze hof­

dichter aangeklampt door een Amerikaan met de vraag of iemand hem al eens had gezegd dat hij heel erg op vice-president Dick Cheney leek, waarop hij onmiddellijk liet volgen dat die man in de States verre van geliefd was. Typisch Ame-

hinderen dat hij zelfmoord pleegt. Zijn laat­

ste secretaresse slaagt tenslotte waar al de anderen faalden. In 2003 scheidt hij (kostprijs zo n 12 miljoen euro) en hij trouwt met een 35 jaar jongere dame.

Hij treedt nog zelden in de opera op en overschrijdt zijn vocale houdbaarheidsda­

tum met zeker tien jaar. Zijn concerten met rockers zijn artistiek beneden alles. Maar hij brengt miljoenen mensen in contact met de opera die er zonder zijn stem, zijn cha­

risma, zijn glimlach en zijn witte zakdoek, nooit zouden aan denken naar een echte zan­

ger te luisteren. Velen worden fan, ontdek­

ken later de grote kunstenaar die hij dertig jaar geleden was; velen leren dank zij hem het genre en soms grotere zangers kennen.

Grazia Luciano.

Jan Neckers

rikaans compliment; zeg dat wel. Op die boot, waar alle aankondigingen gebeurden in Duits en Engels, werden de Vlamingen aanvanke­

lijk begroet als “die Belgier”, maar na beleefd protest van de belanghebbenden, werden zij al heel gauw als Vlamingen aangesproken, met als voorspelbaar gevolg dat Amerikaanse curieuzeneuzen aan die acht kwamen vra­

gen hoe dat nu eigenlijk in mekaar zat in dat rare Belgium. Gevolg: toen de bootreis ten einde liep, kwam een Amerikaans koppel de Vlamingen alle succes toewensen met hun afscheiding van de "Walloons”. Als zelfs de Amerikanen het al zien zitten, waarop wacht minister-president Peeters dan nog?

Volgens de zelfverklaarde intellectuelen die in dit apenland denken te mogen veror­

denen wat u en wij mogen, nee moéten den ken, zijn we naar dat soort "benauwde, reoe tionaire" staat op weg als de confederaliste*

Vlaams-nationalisten, VVB’ers en andere Ta tivistische Voorposten niet in hun noodlottig drang gestuit worden. Maar kijk, kijk, er b'l ken in Vlaanderen ook "linksen” te huizen 1 onbeschaamd het kapitalistische kaartenhui zeke van Seks & Coburg omver willen blaze Wie het niet gelooft, begeve zich op za^e dog 29 september a.s. naar Zaal Rubens, St tionsstraat 175 (vlakbij station) 2600 be chem waar, onder leiding van Miel ^uh°z de vierde Sociaal-Flamingantische Tref plaatsvindt met als weinig omfloerst thern^

“Het belgicisme in de Vlaamse culturele se tor." De ondertitel vertelt de rest: "Portret v een zonderlinge culturele elite die de P0,^^

emancipatie van haar volk verwerpt ■ ƒ tekeningetje hoeft daar niet bij. De Rul*

opent de deuren om 10.30 u en de kers van de dag zijn: Dirk de Haes nard Daelemons (Meervoud), Bart Madoe (hoofddocent politicologie KUL), Lukas de (VRT-radio), Jean-Pierre Rondas (radio Kla1 en Joost Vandommele (R. De ^erc9'stl at ting, Priester Daensfonds en SFL). 5FL st voor Sociaal-Flamingantische Landdag streeft naar een Vlaamse republiek in P'a van het kapitalistische koninkrijk waar we &

mee opgescheept zitten. Deelnemen aan,,0.

SFL-trefdag kost 5 euro (3 euro voor Wë' zen en studenten) of 10 euro voor wie teraf het uitgebreid verslagboek toegestf wil krijgen. Rekening 000-3253185-96- . mits wij nergens een telefoonnummer , ben gevonden, kan wie meer wil weten e terecht op de e-post info@landdag.org einde van de trefdag is voorzien rond -n.

het einde van 't belzjieksken heel waars

lijk iets later. j

De dingen dezer dagen

Luc Famaey: Vlaamse muziek?

Het interesseert hen niet.

Ik heb LucFamaey meer dan 40 jaar geleden voor het eerst ontmoet. Op ver­

zoek van eenbibliotheekstagiaire gaven we geregeldmet eenpaar lezers onze mening overde Mechelse bibliotheeken discotheek en Luc spaarde nochdekool noch de geit.Hijkondigde aandat hij graag de aankooppolitiek vandeMechelse discotheek wou fileren en ik verheugdemealop declash, maar toen het grote momentdaar was, daagdehij niet op. Hij kon het zich permitteren, wanthij was detelg vanéénder betere Mechelse families. Zijn oom was een priester enmijn leraar godsdienst in het Atheneumenzijn zuster was hetmooiste meisjevan de stad.

Luc werd verkoopsdirecteurin Jabbeke en ikliep hem jaren later weertegen het lijf toenikmet hemengezamenlijkekennissen naar Knokke reedvoor eenbel- cantoconcert. Luc was toen al een gepassioneerdeen gruwelijk kritischemuziek- consument die zijn mond nietmetzeepspoeldealshij zijnmening gaf. Toen een assistent de omroep verliet, liet Luc een goedbetaalde baanvallen omhem te vervangen bijde Openbare Uitzendingenen Ontvangst.

Dat betekende dat hij voortaan in con­

tact kwam met alles en iedereen die zich bij de VRT met klassieke muziek bezighield of er te gast was. Dat waren verrijkende, maar ook frustrerende jaren, want Luc ont­

dekte dat de meeste radioproducers bijzon­

der eigenwijs en bepaald niet nederig waren.

Ze hadden geen oren naar een suggestie die niet uit het eigen inteeltwereldje kwam. En zeker niet als die uit de mond van een assi- stentje kwam dat soms meer over muziek vergeten was dan zij ooit zouden kennen, famaey werd meer en meer als een lastpost beschouwd en dus creëerde hij een eigen functie. Manusje-van-alles van de nieuwe dirigent van het Philharmonisch Orkest van de omroep (nu het Vlaams Radio Orkest al zorgde B. de Graeve ervoor dat de omroep bet orkest buitens schopte).

De Pers Alexander Rahbari was mis­

schien niet de grootste dirigent, maar wel ééntje met een neus voor commercie. Hij sloot een akkoordje met het goedkope merk Naxos (en later met Brilliant Classics) en nam samen met zijn Vlaams orkest tientallen cd’s op met bekende opera’s en instrumen­

tale werken. Er werd indertijd wat gegrom­

meld dat het orkest een PR- en geldmachine was voor de dirigent, maar de hele wereld kocht wel de cd’s en nu zijn vele gepensi­

oneerde musici fier dat ze zoveel opgeno­

men hebben.

Luc Famaey leerde zeer veel tijdens die opnamesessies en droeg geregeld zijn steen­

tje bij. Hij overtuigde de dirigent om Vlaamse zangers ook een rolletje te geven in de ope- taopnames. Hij zeurde Rahbari de oren van de kop om Vlaamse muziek op te nemen. We hebben er nog altijd een paar prachtige cd’s met“Flemish Romantic Music” en "Flemish Rhapsodies” aan te danken.

In I992 had Famaey er genoeg van om eeu­

wig aan de rand van het speelveld te blijven staan en dus stichtte hij een eigen cd-label:

Phaedra dat vooral opnames van Vlaamse componisten uitbrengt.

Het begin

J-N.: Waarom ben je met Phaedra gestart’

L.F.: Het muziekwereldje wordt beheerst door internationale impresariaten. Zij plaat­

sen solisten en dirigenten. Impresario’s Zorgen ervoor dat hun onbekende musici sPeelgelegenheid krijgen in de 'provincie’, in Zogeheten try-out steden. Bij ons zijn dat bij­

voorbeeld Antwerpen en Gent. Uitvoerders eigen land krijgen nauwelijks of geen kans 'I onze belangrijkste orkesten en concert­

organisatoren. Onze componisten evenmin, J*ant Vlamingen spelen toch zo graag wereld- urger. De Vlaamse componist Vic Legley zei

°it: Als een Fins orkest hier optreedt, is de sta'^ent 6en P'n’soleert een Finse artiest, en aat er minstens één Fins werk op het pro-

«rarnma. Als wij naar ginder gaan, dirigeert d°k een Fin en spelen wij Finse muziek in vi h°°P ^at wi*eens mo?en terugkeren.” Ik

^nd dus dat een gezond evenwicht tussen 'Oenlandse en eigen musici nodig is en dat hed Ct beste van de eigen componisten uit

en en verleden moeten presenteren.

”'8 ? ^Ot ^e^eurt niet ? te wel"

F - Het ontbeert onze muziekwereld durf aan de *<enn's’ het inzicht, de de Vi overtu'g’ng en de fierheid. Als je

*ind aarnse musicologen moet geloven, dan

*an f*6 h'er maar interessante composities beh jaren 50. Tevoren is hier nooit iets Orid°0r|l|ks gecomponeerd. Wel. ik wil eerst

|gj®rz°eken wat er zoal verscheen tussen jelj i en 1950 en dan zal ik zeggen: “Je hebt

Ik of ongelijk”. Al die Vlaamse componis­

ten die door omstandigheden verwaarloosd zijn of gewoon doodgezwegen werden, krij­

gen bij Phaedra hun kans. Natuurlijk zocht ik voor mijn eerste cd naar componisten met naam en dat werden dus de strijkkwartetten van Peter Benoit en Jef van Hoof, want een orkest kon ik niet betalen: maar ik zocht wel naar twee componisten met impact. Jij kunt je zeker de gevolgen in de toenmalige VRT indenken: gekoeioneerd door een paar poli­

tie kbenoemden die ik niet wil noemen (Nota JN: eerst de onbekwame neef van Van den Boeynants, later het intrigantenneefje van VRT-voorzitter Verhuist). Ik ben dan ook zo vlug mogelijk met pensioen vertrokken.

j.N.: Om een nieuwe loopbaan te beginnen?

L.F.: Ja, en daarenboven een onbetaalde.

Ik noch een paar medewerkers verdienen er één cent aan. We zijn dan ook een VZW. Ik laat van iedere cd duizend exemplaren per­

sen en als ie goed verkoopt laat ik er nog eens vijfhonderd bijmaken. Reclame kan ik niet maken. Een pagina in Muziek en Woord van Klara kost al gauw duizend euro. De grote Engelstalige platenmagazines eisen doodleuk dat je eerst advertentieruimte koopt voor ongeveer 12.000 euro. Doe je dat niet, dan recenseren ze je opnames niet.

Ik betaal mijn artiesten alleen wat reis- en verblijfkosten, maar geen ereloon, want dat is onmogelijk. De meesten beschouwen die opname dan ook als een visitekaartje. Alle voorraden staan bij mij thuis in een kamer.

Mijn vrouw en ikzelf pakken de cd s in en ver­

zenden ze naar de klanten.

j.N.: Wat staat er zoal in je catalo­

gus?

L.F.: Phaedra steunt op twee grote pei­

lers. In de reeks ‘Classics’ vind je composities van de allergrootsten zoals Brahms, Schu- bert, Liszt, enz. Natuurlijk zijn dit opnames van muziek die gecomponeerd is voor een klein ensemble of voor één of een paar solis­

ten. Ik probeer hier zoveel mogelijk kansen te geven aan goede Vlaamse musici zoals de basbariton Werner van Mechelen die Schu­

berts Die Schone Müllerin zingt of Jozef de Beenhouwer die pianomuziek van Schumann speelt; een van de bestsellers in onze cata­

logus. Maar het vlaggenschip van Phaedra is natuurlijk de reeks “In Flander's Fields”: zo’n vijftig cd’s met muziek van Vlaamse compo­

nisten. Jef van Hoof zei altijd: "Ze kennen wel mijn liekes, maar mijn echte muziek kennen ze niet”. Hij zou dus blij zijn met de opna­

mes van zijn symfonieën. Er is ook veel sym­

fonisch werk bij van Lodewijk Mortelmans, Arthur Meulemans en Marinus de Jong en zeer veel is een absolute platenpremière.

Ik heb Klara kunnen overtuigen om mij de prachtige opname van Daan Sternefelds eer­

ste symfonie en zijn ballet Pierlala met Renaat Verbruggen ter beschikking te stellen. Maar ook de postromantici zoals Ernest van der Eycken en Frits Celis heb ik in mijn catalo­

gus. En zelfs de moderne Vlaamse compo-

Praktische gegevens: U vindtde catalogusopwww.phaedracd.com U kan naar deplatenboer stappen of U kan ook rechtstreeks bestel­ lenbij

Phaedra, Donkerstraat 51, 9120Beveren en u kunt altijd een inlichting vragen met een mail naar info@phaedracd.comof luc.

famaey@telenet.beHet telefoon­

nummer is 03/7554037.

nisten zijn aanwezig zoals Stefan Meylaerts, Piet Swerts en Jan van der Roost die heel de wereld kent als de beroemdste componist voor harmonieën en fanfares, maar die hier zijn symfonisch werk in absolute wereldpre­

mière opnam. Veel van de grotere werken moet ik in een van de vroegere Oostblok­

landen opnemen, want de vakbondseisen bij onze orkesten zijn meestal niet te betalen.

J.N.: En waar kun je die dingen zoal kopen?

L.F.: Mijn cd’s in de reeks “In Flander's Fields" verkopen beter in het buitenland dan in Vlaanderen. Je mag rekenen dat zo’n 60%

in Duitsland, Nederland, maar ook Spanje, Zwitserland en Japan verkocht wordt. In Vlaanderen doen nu toch alle winkels mee waar klassiek nog een belangrijk artikel is.

Dat zijn er zo’n 26. En in Brussel vind je ze in de Koninginnegalerij. Bij de bekende winkel van Wouters d'Oplinter aan het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel kun je ze bestel­

len, want hij heeft ze niet in voorraad. Veel te Vlaams.

Minachting voor eigen cultuur

j.N.: Hoe steunen de Vlaamse over­

heden je?

L.F: Niet. Op geen enkele manier. Ik heb provincies gecontacteerd. Afgewezen. Minis­

terie van Cultuur: vreselijke procedures;

gedetailleerde staten in 17 exemplaren en misschien tenslotte een habbekrats waar je niets kun mee doen. En neen, de Vlaamse overheden kopen ook nooit een cd aan als relatiegeschenk voor een buitenlandse bezoeker. Ze hebben geen interesse voor hun erfgoed van vijftig of honderd jaar gele­

den. Ze hebben zo weinig fierheid over wat we zelf hebben. Hier lacht iedereen met Jef van Hoof, Lodewijk de Vocht, Flor Alpaerts;

in ‘t buitenland niet. Velen willen zelfs niet eens luisteren naar die muziek en ze krij­

gen al de mazelen als ze het woord Vlaams horen.

j.N.: Bedoel je nu de VRT, het minis­

terie van Cultuur, allerlei cultuurdien- sten?

L.F.: Die minachting zit overal, echt overal.

Dat heeft dan weer het voordeel dat ik onaf­

hankelijk kan oordelen of iets muzikaal de moeite is en dan hoef ik geen dank je te zeg­

gen tegen een broodheer.

j.N.: Wat wil je, maar kan niet?

L.F.: Ik droom van een mecenas die me 25.000 euro geeft en zegt: "Luc, neem nu eens eindelijk een Vlaamse opera opl”. Ik heb er in mijn jonge jaren zoveel gehoord en gezien: “Prinses Zonneschijn” van Paul Gilson, “Winternachtsdroom" van August

Geen echt verweer

Lezer Willy Bécu uit Wemmel ergerde zich aan het feit dat hij van Lidl altijd tweetalige folders in de bus kreeg met het Frans altijd op de eerste plaats. Wemmel is, zoals u weet, een Vlaamse gemeente met faciliteiten voor Belgofonen. Normaliter zou het Nederlands op de eerste plaats moeten komen.

Willy Bécu vroeg tekst en uitleg aan Softe Bombeeck, manager publiciteit van Lidl. Zij antwoordde dat de tweetalige folder volko­

men in orde was met de taalwetgeving. Beide talen waren even groot gedrukt en volgens har dus even belangrijk. De volgorde speelde geen rol. De taalwetgeving gold enkel voor openbare besturen en niet voor commerci­

ële ondernemingen.

Willy Bécu wilde weten of het wel klopt wat Sofie Bombeeck vertelt. Ja, dat klopt.

De taalwetgeving is inderdaad niet van toe­

passing op een commercieel bericht: Lidl oor­

deelt zelf in welke taal en op welke manier zij met de buitenwereld communiceert Het bedrijf in kwestie kan dus perfect een tweeta­

lige folder verspreiden en de gebruikte talen in de volgorde plaatsen die zij wil.

De taalwetgeving slaat enkel - maar dan in zeer uitgebreide zin - op aankondigin­

gen van de overheid, maar dat is een begrip

NB: Ik zougraag een artikel wij­ den aanRenaat Verbruggen, ooit Vlaanderens populairste klassieke zanger. Nochde Vlaamse Opera noch hetVlaamsMuziekcentrum heeft enig idee waar ik de fami­

lie kan vinden. Ik ben ervan over­ tuigd dat meer dan één lezer wel de coördinatenvan de kinderen Verbruggen kent en ze mij wil meedelen.

de Boeck, “Quinten Matsijs” van Wambach,

“De lelijke meisjes van Bagdad" van Mari­

nus de Jong, “Marijke van Niemeghen" van de Gentenaar Frans Uyttenhoven, enz. enz.

en natuurlijk "Anne-Marie" van Renaat Ver- emans. Het is toch niet te geloven dat “Her­

bergprinses” en “De Bruid der Zee” van Jan Blockx die indertijd in de hele wereld gespeeld werden, niet op cd staan. Kroa­

tië, Slovakije, Nederland, Griekenland heb­

ben allemaal opnames geproduceerd van hun opera's. Vlaanderen denkt er niet eens aan. Daar zit nochtans in al die werken een schat aan ongelooflijk mooie en melodi­

euze muziek. Sommige van die opera’s zijn indertijd in de opera zelf opgenomen en ik heb de banden beluisterd. De opera’s zijn goed gezongen, maar de kwaliteit van de opname is zo verslechterd dat ik ze niet kan op cd zetten. Vroeger zou de radio dat mis­

schien gedaan hebben, maar dat is tegen­

woordig een danstempel en geen cultuur- tempel. Ik zou ook graag cd’s produceren met grote Vlaamse zangers uit het verleden zoals een Edward de Decker, een Jef Ster- kens, een Renaat Verbruggen (JN: het veel armere Wallonië doet dat wel in de gesub­

sidieerde reeks Musique en Wallonië) maar ook dat kan ik niet zonder steun. Daarenbo­

ven vergen zo’n historische opnames nogal wat opzoekingen in verband met de rech­

ten en ik kan me niet permitteren één foutje te maken en een boete te krijgen, want dan loopt Phaedra gevaar.

J.N.: En dan staat daar een wereld- ster als Nina Stemme, de Isolde van de Tristan und Isolde met Placido Domingo, in je catalogus.

L.F.: Ik heb Nina leren kennen bij het ope- raconcours van Cardiff jaren geleden en dat is een vriendin geworden. Ik heb haar nog aanbevolen tezamen met Bryn Terfel bij het toenmalige Radio 3. Afgewezen. Op een dag zei Nina me dat ze graag de Wesendoncklie- der van Wagner wou opnemen plus een pre­

mière van sommige liederen van Sibelius. Ik heb haar gevraagd of ze dat niet bij mij wou doen en ik heb toen met pianist Jozef de Beenhouwer naar liederen van een Vlaamse componist gezocht en we hebben de cyclus

"Le cuisinier” van August de Boeck gevon­

den en Nina heeft die dus op cd opgeno­

men naast Wagner en Sibelius. Haar impre­

sario was bepaald niet gelukkig dat ze zo’n cd voor een klein Vlaams label maakte ter­

wijl EMI ook vragende partij was. Dat is dus de bestseller uit mijn catalogus en die heeft al wat Vlaamse muziek gesponsord.

j.N.: Dank je, Luc en succes

gewenst. JanNeckers

dat intussen een wel erg brede interpreta­

tie kreeg. Zo eisen de Franstaligen dat bus- sen van De Lijn die bijvoorbeeld van Brussel Noord (tweetalig grondgebied) naar Leuven rijden (via een faciliteitengemeente) en dan verder Vlaams Nederlandstalig grondgebied, de aankondigingen op die bussen tweetalig zouden zijn. De Vlaamse regering wil daar niet op ingaan.

Iets heel anders is de vraag of het bedrijf zich daarmee zelf geen schade berokkent In Kraainem bijvoorbeeld was een kapperszaak gevestigd binnen de plaatselijke Carrefour dat na verandering van eigenaar plots alle informatie alleen in het Frans afficheerde.

Mits wat aandringen zijn de aankondigingen nu tweetalig. Indien ze dat niet deden waren daar wellicht klanten weggebleven.

Maar echt wettelijk verweer hebben inder­

daad niet. Het enige verweer is protest en als dat niet helpt, een Aldi opzoeken bij­

voorbeeld.