Fortissimi sunt Belgae
'De Belgen zullen zwaar getroffen worden door de Fortis-crisis.' Dat voorspelde Julius Caesar al een halve eeuw voor de geboorte van Christus. En hoewel hij net als de poli
tici in de Wetstraat op de eerste plaats voor eigen propagandadoeleinden schreef, sloeg hij de spijker op de kop. Net zoals België niet meer op een rationele manier te bestu
ren is, dreigt ook het dossier-Fortis uit te draaien op een totaal imbroglio. Het aantal aandeelhouders van Fortis in België loopt in de honderdduizenden en meer, potenti
ële kiezers die in deze crisisperiode door alle partijen (inclusief de SP.a!) worden opge
vrijd. In die zin hoeft het niet te verbazen dat de loensende Modrikamen al genoemd wordt als grote naam op de lijst Lidé van Rudy Aernouts, om ook aan de andere kant van de taalgrens het poujadisme van brulboei Dedecker gestalte te helpen geven. Pro
beer op zo'n manier maar eens een serene oplossing te bereiken voor een financiële instelling die bovendien binnenkort door een parlementaire onderzoekscommissie dreigt te worden gefileerd.
Naast het electoralisme van de politieke partijen steekt ook de totaal misplaatste, rancuneuze koppigheid van Leterme stokken in de wielen. Deze onwaardige ex-pre- mier heeft zich in het hoofd gehaald dat bedoelde commissie hem zal zuiveren van elke blaam, waarna hij weer ongehinderd op het politieke voorplan kan treden. Door dit waanidee schopt hij opnieuw keet in het CD&V-huishouden, waar de meeste verant
woordelijken nu wel echt genoeg hebben gehad van de geitenboer, maar nog altijd bij
zonder beducht zijn voor zijn grillen. Het gerucht van vorige week dat Dehaene of Van Rompuy gedurende een eerste periode zou rijden als interim-premier, tot Leterme opnieuw “salonfähig” zou zijn, sluit hierbij aan. Het mag dan van bijzonder weinig poli
tieke realiteitszin getuigen, het past perfect bij het revanchegevoel van de leperling die al langer dan vandaag alle contact met de werkelijkheid heeft verloren. Bovendien heeft CD&V tot nu toe nog niet met zoveel woorden gezegd dat Leterme niet meer voor een nieuwe rol in aanmerking komt. Leterme is een destabiliserende factor buiten catego
rie geworden, in de Vlaamse en Belgische politiek, en zou best zo snel mogelijk worden gecolloceerd. Maar gaat CD&V dat durven? De opmerking van Herman Van Rompuy in een van de laatste afleveringen van Terzake voor Kerstmis 'dat nog eens goed beke
ken moest worden hoe men het thema van de scheiding der machten zou behandelen', spreekt boekdelen. We mogen veronderstellen dat er achter de schermen volop gema- chineerd en gemarchandeerd wordt om die beloofde onderzoekscommissie de richting in te sturen die door het bange CD&V-hoofdkwartier wordt gewenst.
Vanuit Toscane stuurt Verhofstadt intussen elke dag ijlboden naar het liberale hoofd
kwartier in België, want hij en zijn "Open" VLD achten de tijd rijp om de tsjeven de rekening te presenteren. De blauwen weten maar al te goed dat enkel het kanon Ver
hofstadt in staat is om nog een verschil te maken met Dedecker, die liever vandaag dan morgen verkiezingen wil. En om niet helemaal weg te deemsteren. probeert nu ook Vande Lanotte zich opnieuw op de voorgrond te wurmen. Dat hij daardoor de positie van Caroline Gennez voortdurend ondermijnt, zal deze totaal principeloze politicus worst zijn. Net als Leterme is hij op revanche belust, nadat hij de SP.a vorig jaar na de verkiezingsnederlaag nochtans zonder meer in de steek had gelaten. Voeg bij dit alles in Wallonië het gekrakeel tussen Reynders en het kartel PS-cdH, en op den duur ver
wondert het zelfs niet meer dat Albert niets anders kon verzinnen dan superkroko- dil Martens van stal te halen. Een pure wanhoopsdaad, vermits er met dit land gewoon geen land meer te bezeilen valt. Een teruggrijpen naar de droom van het unionistisch federalisme, terwijl dat compleet voorbijgestreefd is en de blokkering der instellingen alleen maar erger maakt. Zelfs Karei De Gucht lijkt dat meer en meer te beseffen. In Knack: ‘We zijn aan het einde van een tijdvak gekomen in een land dat nog heel moei
lijk te besturen is. Er zit ook geen rek meer op ons constitutioneel model. Er is geen deeg meer voor een communautaire wafelijzerpolitiek.’
Het valt ons op hoe weinig politieke commentatoren de voorbije twee weken licht zagen aan het einde van de tunnel, laat staan een perspectief voor 2009 dat zich niet alleen politiek, maar ook sociaaleconomisch bijzonder zwaar aandient.
De enige oplossing voor deze patstelling is een nieuw begin en een boedelscheiding.
Als alle Belgische mechanismen zijn vastgelopen, door institutionele, communautaire en daarmee gepaard gaande persoonlijke belangen, dan is het onze plicht op de spijker van zelfbestuur en onafhankelijkheid te blijven hameren! Alle wegen leiden naar Rome, zei nonkel Juul toen hij de Rubicon overstak. Hij zei ook nog iets anders, over ‘alea iacta est, en dat het nu tijd was om te handelen. Dat zelfbestuur en die onafhankelijkheid zal mis
schien nog niet voor morgen zijn, maar overmorgen is er weer een dag. Een dag dat Bel
gië zich verder en dieper vastrijdt in het moeras, om het even wie het Le Palias/Het Paleis nog uit de mottenballen gaat halen. Laten we daarom van 2009 het beste maken dat er van te maken valt. We hebben misschien niet de legioenen van Caesar, maar dat mag de strijdvaardigheid er niet op doen verminderen.
Lieve lezeres, beste lezer, een hoopvol 2009 toegewenst!
X'RiCÊfcEifec.
Z£ö-T...
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
X Cp
Weekblad P60872I Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Deze week:
•Brief aan LeoTindemans 3
• Franse les 4
•Het land der Allachtonen 7
• Erst das Fressen 9
• Het zal beteren in 2009 15
Luxueuze ergernissen
Hoe slecht kan een dag beginnen? Het was natuurlijk een maandag. Beetje oversla
pen, maar met een beetje vaart lukt het nog, jutten we onszelf op. Snelle boterham, kof
fie niet dit keer, slechts heel even onder het stortbad. De klok leefde mee en tikte tra
ger dan gevreesd. Tot het aankleden begon.
We waren aan een nieuw hemd toe. Gloed
nieuw, recht uit de verpakking, bij gebrek aan direct alternatief. Daar liep het mis. Wie houdt zich bezig met het verstoppen van een immense hoop spelden in zo’n nieuw hemd?
Een speld vinden in een hooiberg is een klus?
Neem een nieuw hemd en je lacht de hooi
berg weg. Na talloos draaien, keren en naal
den vissen, wagen we het er op. Te optimis
tisch; we geraken halfweg het hemd vast, want ergens bleef een speld steken. Terug uit het ding gewurmd, meten we de schade op. Eén schram op de binnenarm en, wat erger is, een gaatje in het linkerschouder- stuk. Splinternieuw hemd, met een splinter
nieuw gaatje nog voor het uit de badkamer was geraakt.
Op veel medelijden moesten we niet reke
nen, toen we het verhaal 's avonds vertel
den aan een cafétafel. Och, ik zou er ook mee lachen... als het een ander overkwam.
Maar mijn tafelgenoten herkenden het wel allemaal. “Wanneer vinden ze een hemd uit dat zonder spelden kan verpakt worden?", gooiden we in de groep, daarmee een doos van Pandora op tafel smijtend. "Of een bric melk die kan geopend worden zonder te mor
sen?", vraagt mijn overzijde zich af. "Of toi
letpapier waar je niet de helft van moet afrol
len, vooraleer de gaatjes over elkaar zitten”, mijmert beider buurman. "Waar blijven de hersluitbare kaasverpakkingen die na twee
keer nog sluitbaar zijn?", gooit de overkant er tegenaan. “Ik krijg die plastiek niet los die rond mijn kauwgomdoosjes zit", klinkt het hulpeloos aan de linkerzijde. "Waarom breken die klipjes van al mijn balpennen, zodat ik ze altijd onderaan mijn binnenzak moet opvissen?” bleek nog een dagelijkse zorg. Maar toen bleek dot die balpennen van ‘den Aldi' komen, vond de helft van het gezelschap dat het slachtoffer het zelf had gezocht. Waarop de andere helft de plat- tekaas aanvoerde om te bewijzen dat Aldi kwaliteit levert. "Waarom werken betaal
automaten van De Lijn nooit?" vulde Her
man aan. Die moet na een nachtje stappen altijd naar huis gevoerd worden door de Bob van dienst, omdat alle trams dan al in de stelplaats staan. "Waarom worden knopen nooit serieus vastgenaaid aan een nieuwe broek?” "Waarom vindt wie voor mij staat aan een kassa nooit zijn geld?" "Waarom vormt zich altijd een file in de richting die ik uit moet en niet aan de andere kant?”
"Waarom zit de wind altijd tegen als je op de fiets zit?" "Waarom noemen ze een spoed- afdeling 'spoed'afdeling?" "Waarom krijg je altijd tandpijn op vrijdagavond, net voor het weekeinde?”
Werkloosheid, bankenensis, politieke ellende? Geen kattenpis, dat geven we toe.
Maar hoe gelukkig is een samenleving als een groep veertigers in een café zich kan opwinden over de hierboven genoemde luxe
problemen?
En toch. Een speldenloos hemd, we blijven er in spanning op wachten.
EENMANSCOLLECTIEf
Den Blooten Kooninck
Plankzeil naar www.pallieterke.info
Marcus Thesaurus A2 *tje
LI mag rechtstreeks op de pianist schieten
Mocht “live teevee”
de toekomst zijn
ATV,het Antwerpse zendertjedat zich voornamelijk manifesteertals propa- ganda-apparaat voor in de eerste plaats“Patrick” en in tweede instantie diens partij, bestaatvijftien jaar. Dat bleek“hot news” te zijn voor Gazet vanAntwer pen. Een inschatting die je aan jezelf verplicht bent als je ookbekendheid geniet alsde Gazet van Janssens. En alsgeschreven aanhangsel van ATV de onweer
staanbare drang voeltopborrelen dit grootse gebeurenmet een volledige pagina in de aandacht te brengen.
Veel verder dan de bij dat soort gelegen
heden gebruikelijke blabla ging de “jubile- umreportage" niet. Ik zal het er inhoudelijk dus ook niet verder over hebben. Tenzij om te melden dat de Antwerpse superheraut voor de onvolprezen diversiteit er voor de meerwaardetint in eigen personeelsrangen
"jammer genoeg nog altijd niet in geslaagd is om een gezicht van allochtone origine te vinden". Dixit hoofdredacteur Hans Hetle- mans. Kan gebeuren in een stedelijke samen
leving. gekleurd door een niet meer bij te benen aantal nationaliteiten én na een maan
denlange speurtocht naar een "nieuw ATV- gezicht”! Nochtans moet dat niet zo moei
lijk zijn. Er leven, althans volgens de Frut. in Antwerpen niet minder dan 160 nationali
teiten. Tenzij natuurlijk Hellemans met "een gezicht van allochtone origine" een Marok
kaans of een Turks gezicht bedoelt. Maar met een beetje positieve discriminatie moet dat toch rap te vinden zijn.
Maar de “clou" van zelfverheerlijking bin
nen het "ons kent ons"-systeem leek me de toekomstgerichte uitspraak dat ATV "een klein beetje het CNN-aan-de-Schelde wil worden! "Maar schrijf dat liever niet op", betoogde Hans, een rode balpen voor onder
strepen aanreikend, “want dat klinkt zo pre
tentieus." Als ge het mij vraagt, helemaal niet. Zij het op voorwaarde dat de journalis
tieke karikatuur Karl Apers de rol van Larry King krijgt toegewezen en "Patrick" die van zijn wekelijkse gast. Succes verzekerd!
Borrelhapje
Gedaan met lachen en over naar het ern
stiger werk. Hellemans oreerde dat "live-tv"
de toekomst is voor dat medium. Ik wil dat niet per definitie ontkennen. Maar de ATV- hoofdredacteur mag het me toch niet kwalijk nemen als ik enigszins huiver bij de gedachte dat "live-tv" volgens de methode van zijn rode medestrijdster Linda de Win (VRT), en zoals bij de regeringscrisis "op antenne"
gegaan, ooit het alfa en omega van "bericht
geving in een modelstaat" zou worden.
Dat Linda de Win een politieke overtui
ging heeft is haar volste recht. Dat ze die met haar job verwart, is dat veel minder. Ze is in de rode burcht uiteraard niet de enige die dat doet, maar de manier waarop zij niet eens probeert om zelfs maar de schijn van onpartijdigheid op te houden, is uniek. Wie herinnert zich niet de bijna nachteli|ke beel
den - de computeruitslagen van de gemeen
telijke verkiezingen bleven maar uit - op de Antwerpse Grote Markt waar la Linda een vreugdedansje maakte met een sliert andere prominente rode militanten toen de zege van
"Patrick" eindelijk kon worden afgekondigd?
Maar ik geef toe dat dit nog een borrelhapje was. vergeleken met het "live" verslaan van de georchestreerde politieke begrafenis van Yves Leterme.
De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat niet alleen dame De Win daar schuld aan had. Een zichtbaar tsjevenbloed ruikende Herman de Croo zag er geen graten in, om als fervente verdediger van het “verschul
digde respect voor onze instellingen” een aan de Kamervoorzitter persoonlijk en ver
Vijf centjes
Depolitiek is een schone zaakenschenktdelezersvan*tPallieterkeveel vermaak. Een vermoedelijke regering, een virtuele regering, geen regering, een regeringin vrijeval,een regering in suspens, eentussenregering, een Interim-regering, een ontslagnemende regering, een regering vanlopende zaken; al dieleukedingen wetenzein Brussel tebedenken. Helaashebben vermakelijkheden ook hun prijs. Enzois hetgekomendat vanaf I januari 2009 ‘t Pallieterkevijf eurocentjes meer kost: 1,80 euro dus.
Sociaalvoelend als wijzijn, doen wij dat uiteraard ookom de koopkracht van de papierfabrikanten, decomputerverkopersende drukkerijbazen op peil tehouden.En,niet vergeten,ookomonzeweelderige kantoren nog weelderiger te maken.
trouwelijk gerichte brief voor te lezen bij het licht van de camera’s. En door De Win voorturend aangepord om niemand en niets ontziend verder te lezen. Tot verdediging van zijn rol in wat een ronduit schabouwe
lijk "live"-spektakel was had De Croo mis
schien nog niet helemaal door dat hijzelf al een tijdje Kamervoorzitter af is. Op zijn leef
tijd kan zich onder de hersenpan al eens een hiaatje voordoen. En het zal Linda De Win niet zijn die hem daar met de nodige discre
tie zou aan herinneren.
Schulp
Dat was nog niet alles. Want waar in "nor
male" tijden voor de praatpeer van Linda nauwelijks of geen plaats is voor “boze"
parlementariërs, sleurde ze in haar volrode
"nood breekt wet”-ijver een door deze plots- klapse voorkeurwending ietwat verbouwe
reerde Gerolf Annemans tot voor haar boe
zem. Voor een ander en voor Leterme niet minder dodelijk "live”-voorleesnummertje.
Waarbij dame De Win zelfs niet te beroerd was de door zoveel onverwachte belang
stelling begrijpelijkerwijze wat van zijn stuk gebrachte Gerolf af en toe een voorleesindi- catie mee te geven. Ik neem aan dat de VB- fractieleider te veel van zijn melk was om het mens het enige te geven wat ze in feite verdiende. Met name een schop tegen haar journalistieke achterste.
In een vorig leven heb ik me meer dan eens te pletter geërgerd aan de zelfgenoegzame arrogantie waarmee televisiemensen menen door het journalistieke leven te kunnen/
mogen schrijden. Dat ligt voor een gedeelte aan hen die bij het horen van het magische woord "televisie" onmiddellijk de rode loper uitrollen waarvoor al de rest moet wijken.
Voor een ander gedeelte ligt dat aan hen die zowel de arrogantie als dat uitrollen lijd
zaam blijven ondergaan. Ik heb het dan meer bepaald over de schrijvende pers. De Win bestond het om de achter haar verzamelde en naar haar zin wat te rumoerige meute
"collega's" toe te snauwen dat "dit hier een live-uitzending was." Versta hieronder dat iedereen een eerbiedige stilte diende op te brengen. Ook al tartte haar vertoning alle verbeelding, het mag bijna een wonder heten dat ze het woord "respect" niet uit de cli- chimand opdiepte.
De enig juiste reactie in de gegeven omstandigheden van "er een heel eind over"
had die van zoveel meer lawaai moeten zijn, dat dit onwaarschijnlijke "live"-nummer van la De Win in het water was gevallen. Het tegendeel was echter waar. De "collega’s"
kropen in hun schulp. De houding van de rest van de media t.o.v. televisie toont, alle verhoudingen in acht genomen, veel gelijke
nis met die van Vlaanderen t.o.v. Wallonië.
Waarin toegeven en zwijgen Vlaamse orde
woorden zijn.
Het is maar dat U zou weten dat ik niet echt gewonnen ben voor een toekomst die bepaald of, erger nog. gedomineerd zou wor
den door live-tv. Daarvoor zijn de zenders van dit apenland en hun personeelsbestan
den totaal ongeschikt.
D.Mol
Welkom in het nieuwe jaar!
Belanghaters snellen ter hulp
DeVlaamse oppositieter rechter
zijde mag niet klagen over gebrekaan persaandacht. Jean-Marie Dedecker hoeftmaar metde vingerste knip
penendepersmuskieten staan aan te schuiven. Maar hetmediageweld dat Bartde Wever de jongste weken ont ketende, stelt zelfs de oud-judocoach in de schaduw. De Wever bouwde zich
zelfin enkele jaren tijd zo’n sterke reputatie op datde uitgave van een boek met opgewarmde opiniestuk ken die van zijnhand verschenen inde kranten - oudnieuws dus - uitgroeide tot het politieke mediagebeuren van de week. Vorig weekeinde mochten De Wever en Dedecker samen drie blad zijden in De Morgen vullen.
Dat het Vlaams Belang, toch nog altijd de grootste oppositiepartij, niet aan bod zou komen, is overdreven. We overlopen even de voorbije weken. De soap Vanhecke/Morel vulde dagenlang alle kranten. Daarover ver
der meer. Het lukt Vlaams Belangmandata- rissen in de regel nooit om door te dringen tot in de opiniebladzijde van De Standaard.
Kamerlid Luc Sevenhans slaagde daar wel in op I december, met een ruime lezersbrief.
Weliswaar een waarin hij zich scherp afzet tegen de beslissing van de partij niet akkoord te gaan met het desgevallend zenden van troepen naar Kongo.
De Morgen maakte zich op II decem
ber vrolijk over de keuze van Linda Vissers als lijsttrekker voor de Kamer in Limburg, onder het kopje “Slimste vrouw". Linda Vis
sers ging in een kwisje voor Belang van Lim
burg ooit zwaar onderuit met antwoorden die niet echt blijk gaven van veel politieke kennis. De Morgen kon het niet laten het mes nog eens rond te draaien.
Filip Dewinter liet dan weer het offer
feest niet aan zich voorbijgaan en ontpopte zich tot dierenvriend die het niet kan aan
zien dat schapen zonder verdoving worden geslacht. Eén strijd met Michel Vandenbosch die de mediastilte rond Gaia nog eens kon doorbreken.
Negatief nieuws
En dan was er de nieuwe klacht tegen Frank Vanhecke, die in november 2007 voor de Franse zender A2 zei dat de Franstaligen zich in Vlaams-Brabant gedragen als koloni
alen en de Vlamingen beschouwen als ‘petits nègres’. Niet naar de zin van een Kameroe- nees. Dat Vanhecke zijn onschendbaarheid in het Europees Parlement kwijtspeelde omdat hij verantwoordelijk uitgever was van een lokaal partijblaadje waarin nogal morsig was bericht over een lokale aangelegenheid, ging ook niet meteen ongemerkt voorbij.
De veroordeling van oud-senator Roe
land Raes wegens negationisme leverde hem in De Standaard een volle pagina op. Ook andere media besteedden daar min of meer ruim aandacht aan. Kleine partijgarnalen die Duitse liedjes kwelen of Blood-and-Honour- adepten in hun facebookvriendenkring tel
len. mogen ook altijd op een persberichtje rekenen. Tussendoor, op 6 december, mocht Bruno Valkeniers in een ruim interview voor Gazet van Antwerpen zijn aanpak als partij
voorzitter komen verdedigen.
Besluit: als het Vlaams Belang in het nieuws komt, is dat doorgaans met negatief nieuws over interne onenigheid, processen of veroordelingen, zwak optreden van man
datarissen, (vermeende) banden met nazisti
sche figuren of ideeen, of smeuïge verhalen.
Slechts uitzonderlijk lukt het de partij zich inhoudelijk te profileren.
Concurrentie
Fout van de pers die het Vlaams Belang alleen kent als er slecht nieuws kan worden verspreid? Zeer zeker. “Maar sommigen uit onze partij blijken toch nog altijd niet goed te beseffen hoe ze zich moeten gedragen , merkt een partijtopper off the record wat ontmoedigd op.
Als het Vlaams Belang vorige week aan
drong op vervroegde verkiezingen, was dat een oppositiereflex en geen uiting van onge
duld om nog eens voor de kiezer te mogen verschijnen. Bij het Vlaams Belang beseffen ze maar al te goed dat de concurrentie met Lijst Dedecker en N-VA moordend is. Het unieke speelveld van de partij werd de jong
ste jaren een stuk kleiner. De slechte peilin
gen (in de buurt van 15%) en het feit dat de partij zal vergeleken worden met het super- resultaat bij de vorige Vlaamse verkiezin
gen, doen het bloed in de partij door de ade
ren gieren.
We grijpen even terug naar twee kran
tencitaten. Bart Sturtewagen in het edito- riaal van De Standaard op 8 maart 2004:
"Intussen is de tijd dat het Vlaams Blok tus
sen twee verkiezingen in geen deel uitmaakte van het spel, bijna voorbij. (...) Maar ook het Blok zelf is in ijltempo bezig zich een nieuwe rol aan te meten. De manier waarop voor
zitter Frank Vanhecke gisteren afstand nam van de harde antimigrantenlijn, was adembe
nemend." Dan De Morgen van 16 juni 2006.
de voorpagina: “Vlaams Belang even groot als CD&V-N-VA". Eerste zin: “Het Vlaams Belang zet zijn opmars ongestoord verder.
Het gaat over een peiling die de partij op 26.6% schatte. Sedertdien vloeide veel water door de Schelde.
Uit onverwachte hoek
Maar misschien komt de redding uit onverwachte hoek. De fenomenale over
winning van 2004 dankt de partij in grote mate aan de veroordeling van het Vlaams Blok. De kiezer koos voor het slachtoffer van wat als een aanval op de vrije menings
uiting werd gezien.
Onhandige Belanghaters zouden ook nu voor (een stuk) redding kunnen zorgen. Het Knack-stuk van Dirk Draulans over Morel en Vanhecke draaide uit op een debacle voor Knack zelf.
Het pamflet 'Slacht u ook een schaap in uw bad?, de Vlaamse brievenbussen waarin de party inspeelde op het offerfeest, kreeg extra aandacht door een klacht van het Groen!- Kamerlid Meyrem Almaci, die racisme rook.
Almaci gaat niet het politieke debat aan met het Belang, maar dreigt met censuur en gaat daarvoor aankloppen bij een overheidsin
stantie, het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding.
De heisa over het verlies van Vanheckes parlementaire onschendbaarheid wegens een bagatel kan alleen maar de sympathi*
opwekken bij het gros van de Vlamingen. Als Vanhecke voor deze zaak ook echt politie zou worden uitgeschakeld door het gerecht, zal dat weer een golf van medeleven met de partij teweegbrengen. Vreemde vaststelling- het zijn vooral Belangvreters die de partij helpen om nu en dan uit de moeilijke p° 1 tieke omknelling weg te geraken. Vreem wereldje, die politiek. *****
Kleine Onvolledige Encyclopedie Voor Ongeletterden En Transintellectuelen
S
Saksen-Coburg: koningshuis waarvan het opperhoofd moet opstaan als de regering gevallen is en dan oproept tot verdraagzaamheid, hoewel die een grens niet mag overschrijden: de verdraagzaamheid eindigt waar het Vlaams belang begint.
Sant: als een heilige vereerd persoon, wat men nooit in eigen land is; vraag het maar aan volksweldoener Leterme
Schandaal: verschijnsel dat, eigenaardig genoeg, niét in het woordenboek van Belgische politikasters staat
Schatkist: staatsinstelling die elke burger, van boreling tot ouderling, met een schuld van meer dan 25.000 euro opzadelt, maar als bij wonder toch vol blijft Scheiding der machten: beginsel uit de Belgische grondwet waarmee in
't belzjieksken de democratische rechtsstaat staat of valt, maar waaraan bepaalde democraten wel eens hun voeten durven vegen als het hun niet goed uitkomt Schielijk: snel, in de gauwte, zoals Vlaamse staatslieden hun kiesbeloften ten
uitvoer brengen
Schot: inwoner van Schotland, al dan niet in de roos
Shit: vreemd woord voor uitwerpsel dat in eigen taal onwelvoeglijk klinkt Sint: goedheilig man die in Antwerpen zónder mijterkruis de schoentjes van de
brave kindjes volkiepert met halalsnoepjes en andere voorhammetjes,
Slakkengang: tempo waarmee de regeringen-Leterme-Peeters de onverwijlde splitsing van B-HV zullen doorvoeren
Slangen: volkomen onbaatzuchtige raadgever van Lange Wappers en andere aandewegtimmeraars, die in ‘t enkelvoud al bedrijvig was in ‘t aards paradijs om Eva te verleiden
Smeerlapperij: afkeurenswaardig kenmerk van zelfverklaarde kwaliteitsjournalis- tiek à la Humo, Knack en diergelijke
Smet: vlek op het blazoen van geografische Vlaming Wilfried Martens. Zegswijze:
Hij loopt met zijn Smet te pronken.
Solidariteit: begrip dat in ons eigen (?) vaderland uitsluitend betrekking heeft op de sollen die van noord naar zuid stromen
Solo: l/botermerk 2/eenmansoptreden in cultuur en politieke specialiteit van minister Den Bleiter, die politiek al jààààrenlang met zijn gat in de boter zit SPArit: rit van ex-Spirit Bert naar SPA om alsnog aan den bak te geraken nu de
SPoeling zo dun geworden is
SPArtèl: verzamelnaam (onzijdig) voor groepje VlaPro’s dat zieltogend ligt over te blijven na het afspringen van het kartel met SPA
Spoorweg: vervoermiddel waarvan het spoor weg is bij vakbondsacties Staatshervorming: typisch Belgische vermakelijkheid om politici aan een bezig
heidstherapie te helpen waar nooit een eind aan komt
Staatsvorming: verwezenlijking van Vlaamse en Waalse staat, die een definitief einde zou maken aan de hervorming van de Belgische en dûs door de belgicisten niet in overweging wordt genomen
Syndicaat: gallicisme èn belgicisme voor de vaderlandse vakbondshorden die aan de papieren regeerders dicteren wat ze wél en vooral wat ze niet mogen doen voor “de mensen"
Jo Crepain,
ondergrondse flamingant
Jo Crepain (58) was een flamboyante
»rchitect en kreeg terecht veel lof, bij zijn tragische dood aan botkanker op té jonge 'eeftijd, De sinjoorse Bruggeling is door zijn
*ak een ondergrondse flamingant gewor
den.
Sla er de lijst van ondertekenaars van het Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen van de Denkgroep in De Warande op na.
Zijn naam staat tussen de vijftig sympathi
santen van de independentistische tekst van Remi Vermeiren en zijn maten. Eén telefoon
tje was genoeg om Jo Crepain tot steun te bewegen.
De signatuur van Crepain en meer lui van die vijftig maakte in 2005 duidelijk dat, in tegenstelling tot het gekraai van de Fransta- l'gen en in de Vlaamsvijandige Vlaamse gazet
ten, de opstellers en medestanders van het Manifest geen bond vormden van tandenloze sullen zonder maatschappelijke relevantie.
www.vlaamscheleeuw.com of bel 03-385 81 90
het Vlaamsche Leeuw bier wordt gebrouwen door de Brouwerij Van Steenberge
Een Crepain woog en weegt honderdmaal zwaarder dan de professionele flaminganten
haters van De Morgen. Humo en VRT.
Bij de heropening van de Beursschouw
burg in 2004, gerenoveerd door B-Archi- tecten, oud-studenten van Crepain, was de maestro present om het glas te heffen, met zijn pupillen. Daar liet hij zich ontval
len geabonneerd te zijn op Trends, niet zijn natuurlijke lectuur, om de radicale Vlaamse standpunten die daar regelmatig in afgedrukt werden.
Crepain motiveerde die keuze door zijn ervaringen met Brussel en de Franstalige wereld van aannemers en projectontwikke
laars. Vlamingen, dus ook Vlaamse architec
ten, worden daar geboycot en gebroodroofd omdat zij Vlamingen zijn.
Crepain komt niet uit een flaminganten
nest maar leerde zijn land al doende kennen.
Geen toeval is het, dat hij zijn grootste suc
cessen boekte in Nederland. Daar wordt aan professionalisme eerlijke kansen gegeven.
Niet in het corrupte Brussel van Jean Tho
mas, Immobel en tutti quanti.
Vlaanderen telt veel ondergrondse flamin
ganten.
Men moest Remi Vermeiren zeer goed kennen om te weten dat zijn radicale Vlaamse ideeen oud zijn en slechts naar boven kon
den komen toen hij na zijn oppensioenstel- ling met zijn ferme standpunten de omzet van Kredietbank niet meer kon beschadi
gen. De smeerlappen van het establishment zouden die o zo graag gebruikt hebben, om de Vlamingenbank te jennen. Denk aan de zever van een oen als de gouverneur van de Nationale Bank. Quaden (PS'er in het kwa
draat). over KBC, bij de start van de ban
kenensis.
Democratuur
Padvinder Wilfried heeft dus overlegd met alle "democratische partijen". Met ondere
Leo, Leehehejo,
Overkomst dringend gewenst Edegem
Eerwaarde Vader Tindemans.
Vermits wij er ernstig rekening mee hou
den dat uw boezemvijand Wilfried Mar
tens te jong en te frivool van geest is om de zware taak tot een goed einde te brengen waarmee Le Palais/Het Paleis hem heeft belast, verzoeken wij u om u de komende weken stand-by te houden om de Natie alsnog voor te bereiden op wat komen gaat. Tegenover de onervarenheid van de jeugd (Martens is nog maar 72 en eigenlijk nog maar 65, want madam Smet is thuis de baas) kunt gij de mérites stellen en de wijsheid van uw volle 86 jaren. Het is alsof we een fles tafelbier zouden vergelijken met een Bordeaux grand cru uit een geze
gende oogst. En gij zult bij uw aankomst ten paleize of in de Wetstraat tenmin
ste denken aan het imago van het land: gij zult niet met de kinderen uit uw eerste of tweede huwelijk recht vanuit Eurodisney Brussel komen binnenscheuren, terwijl de vrouw uit uw derde huwelijk minzaam de pers toewuift en achteraf “in de boeks- kes” vertelt dat ze de Verkenner de weg heeft moeten wijzen voor die met zijn ver
kenning kon beginnen. Neen, gij zult - de Wetstraatonthullingen van Hugo de Rid
der getrouw - 's morgens stipt om acht uur de trein nemen in het Centraal Sta
tion, in een wagon met houten banken die aansporen tot godsvrucht en soberheid, om eenmaal in Brussel aangekomen met fikse pas het Warandepark te doorkrui
sen richting Wetstraat 16 of Ambtswoning Premier. Zo hebt ge meteen de tijd gehad voor ochtendgymnastiek en meditatie, ter
wijl Wilfried tot een kot in de nacht in de tv-studio’s is blijven plakken om te bejube
len hoe erotisch en mentaal bevredigend zijn nieuwe huwelijk wel is.
Naast uw gezegende leeftijd en gerijpt
heid is er nog een bijzondere reden waarom gij ter hulp zoudt kunnen worden geroe
pen. Er loopt in de Wetstraat een manneke rond dat iedereen op de zenuwen werkt, dat de kiezer bedrogen heeft, tegen ieder
een gelogen heeft en absoluut de plaats wilde innemen van de voorzitter van het Hof van Beroep in Brussel. Bedoeld man
neke verwijst te pas en te onpas naar de 800.000 stemmen die hij destijds gekregen heeft om dat allemaal te mogen doen. En er is praktisch niemand bij uw aloude partij die tegen dat manneke durft ingaan. Welnu, één blik uit uw vuurspuwende ogen zal vol-
CS o
doende zijn om hem tot de orde te roe
pen. En gij zult hem daarbij toesnauwen:
‘Ik. Tindemans, 1979. Europese verkiezin
gen. 983.000 voorkeurstemmen! Da's nog eens wat anders, hé, West-Vlaamse klun- gelaar!’ En gij zult hem verder toebrullen:
‘Voor mij zijn het juridische wetboek en de scheiding der machten geen vodje papier.
Onwaardige, rep u naar het Paleis, en bied voor eens en voorgoed uw ontslag aan uit alle niveaus van de politiek!’
Zo zal er tenminste al één hindernis uit de weg geruimd zijn om in dit land opnieuw serieus aan politiek te kunnen doen. En Verhofstadt is zelfs nooit in de buurt geko
men van die 800.000 stemmen, dus die past ge zonder veel problemen van het
zelfde laken een broek.
Voor de rest moet gij niet al te veel ini
tiatieven nemen. Gij moet eigenlijk op de eerste plaats optreden als een soort cura
tor van het oude Belgié dat ge verzinne
beeldt. Het Egmontpact hebt ge destijds nog kunnen tegenhouden, maar daarna zijn er een stuk of vier andere staatshervor
mingen geweest die ge onmogelijk kunt terugschroeven. Dit land gaat met zo'n rotvaart op de ontbinding af dat gij hoog
stens palliatieve zorgen kunt toedienen.
Heb alleen wat medelijden met de Vorst op zijn residentie in Laken. De mens is al zo ongelukkig dat zijn zomer- en winterva- kanties voortdurend onderbroken worden door al dat communautaire gezwets waar maar geen einde aan komt.
Fluister hem zachtekens in het oor dat er wel degelijk een einde aan zou kun
nen komen, maar dan op een heel andere manier dan hij het zich voorstelt. Raad hem aan Filip en de rest van de sibbe alvast in te schrijven bij een uitzendkantoor, wil
len ze niet plots zonder gegarandeerde inkomsten vallen. En zeg hem dat hij zon
der dralen zijn wijnkelder leegmaakt, voor die fletse Van Rompuy, die vol steekt met tafelbier!
Dus Leo, als ge dit land echt nog een laatste dienst wil bewijzen, trek dan naar Brussel en maak met het hele cir
cus voor eens en voorgoed komaf! Des te meer plaats zal voor u zijn weggelegd in de annalen van koningen en kardinalen.
Leee...jo! Leehehejo!
ZIE FOTO
REDEN?
ONCE WENST CADEAU
SITE ?
WWW HEAMANVANftOMPd/ BE PR ijs ?
« at ’ is
Eerste 'foute' cadeaus al te hoop op internet
woorden: het Vlaams Belang was niet gevraagd.
Bruno Valkeniers en zijn kompanen zullen wel niet anders verwacht hebben van een eminente B-Plusser en van een gewoardeerd lid van de Belgische democratuur.
Misschien mogen ze zich op de Madouto- ren nog gelukkig prijzen dat ze niet uitgeno
digd waren, want er volt weinig eer te rapen in het Belgische circus. Iedereen die zich daarin waagt, maakt zich eindeloos bela
chelijk.
Geen woorden maar daden!
Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Vlaams & Neutraal Ziekenfonds biiBiinniwi-mtinTTm
HooMmel Hooostutrnplem 1 - MOO UkMm wwwmi I»
Franse les
In Doorbraak, het maandblad van de VVB,staat eenstukje van Mare Gevaert overhet belang van het Frans.Gevaertwas indertijd de secretaris vanCasimir Goossens, de administrateur-generaalvan de BRTN. Hijvond hetnietnodig dat deomroeponder Vlaamsekleuren zou varen, want...danmoesthetbriefpapier vervangenworden. Gevaert werd ten slotte bestuursdirecteur van de nieuws dienst(superhoofdredacteur vanzowelderadioals de tv-nieuwsdiensten). Toen denieuwewind een einde maakte aan de BRTN en zijn politieke aanstellingen, ging Gevaert een tijdjenederigweer werkenals journalist vooraleer hijmet pen sioen vertrok. In zijn stukje doet hij een paar voorstellen, typisch voor de brave welwillende Vlamingdie altijd bereid is zich een paar oren te laten aannaaien.
Gevaert voelt "plaatsvervangende schaamte als ik hoor hoe de meeste Vlaamse politici en journalisten zich uitdrukken in een schabouwelijk Frans”, het gevolg van het gebrek aan belangstelling voor de tweede landstaal.
Ten eerste is La Belgique ons land niet en dus is Ie Beige niet “onze" tweede landstaal.
Ten tweede valt het met dat slechte Frans wel mee. Het is "bon ton" om te klagen over dat slechter geworden Frans en er is inder
daad een groot verschil met vroeger. In mijn retoricarapport zie ik dat we in 1962 nog 6 uur Franse les per week kregen en dat het vak meetelde voor 700 op 5.555 punten.
Twee punten minder dan 350 en je mocht het jaar hernemen.
De school was een voorbereiding op het echte leven. Bij een test bij de Bank van Brus
sel zei men ronduit dat de Vlaamse kandida
ten hun kennis van het Frans moesten bewij
zen; kennis Nederlands was niet nodig voor Belgofonen. De Antwerpsche Hypotheek- kas (toen nog op de Meir en bekend als de
“Caisse”) eiste kennis Frans bij de laagste bediende, want misschien zou er ooit eens een telefoon van een franskiljon arriveren. Ik heb er het woord recépissé geleerd en herin
ner me nog de angst in de ogen van de oude bedienden toen ik er ontvangstbewijs van maakte. Wat moest de familie Legrelle wel denken? Dat is allemaal voorbij en daarmee ook de grondige kennis van het Frans. Maar om het even welke Vlaming kan nog altijd de weg vragen in Frankrijk en een bord frites bestellen wat meer is dan 90% van de Walen in een vreemde taal kan. Alleen brave oude Vlamingen voelen dus die schaamte over dat utilitaire Frans.
Iedere buitenlander staat wel verwonderd over onze talenkennis. Doet me denken aan
de Gentse unief tot in de jaren 60. Romaanse filologie werd gedomineerd door franskiljons die op iedere slak zout legden en het klein
ste foutje afstraften zodat alleen kinderen van franskiljons succesvol afstudeerden. De unief nodigde daarom Franse proffen uit die uiteraard van het standpunt vertrokken dat Frans een vreemde taal was voor Vlamingen.
Ze waren verwonderd over het hoge niveau van de Vlaamse studenten en legden het oor
deel van de franskiljons naast zich neer.
Goed voor de integratie
Zeg ik dat we geen Frans moeten kennen ? Soms wel. maar meestal niet en in ieder geval niet als de verplichte tweede taal waarmee men onze scholieren opscheept. In de poli
tiek kan het gebrek aan kennis van het Frans een groot voordeel zijn. De Belge-onkundige politicus kan zich spiegelen aan het voor
beeld van de Milquets en de Onkelinxen van deze wereld. Die spreken onbeschaamd alleen hun eigen patois, kunnen alleen pra
ten met Belgofone burgers, informeren zich alleen maar met Belgofone media en trek
ken zich niets aan van de Vlamingen: “pos vu, pas connu". Vlaamse politici zouden er dus beter aan doen dit voorbeeld van “nous d’abord"te volgen en zich op dezelfde manier op te stellen.
Ik herinner me een vergadering met RTBfers over een eventuele gezamenlijke productie van programma's over de staats
hervormingen. Een dame van de School-
uitzendingen en ikzelf spraken consequent Nederlands (de VRT-hiërarchie sprak Frans, nietwaar Ludo Bekkers!) en we vertikten het de Nederlandsonkundigen één faciliteit toe te staan. Dat was dus de eerste en tezelfder
tijd de laatste poging om gezamenlijk te pro
duceren. Overigens waren wij nog altijd te gematigd want we waren zo vriendelijk om Beige te begrijpen; iets wat de racisten aan de andere kant van de tafel niet deden omdat ze nooit Nederlands geleerd hadden of het niet wilden leren.
Kortom, kennis van Ie Beige maakt Vlaamse politici zwakker, doet hen luiste
ren naar de argumenten van de tegenpar
tij en dat leidt maar tot een uitstel van de noodzakelijke splitsing van La Belgique. In een onafhankelijk Vlaanderen hebben we dat Beige ook niet nodig in de administra
tie. Dat is goed voor de integratie. In grote delen van Brussel en in heel Wallonië den
ken gelukszoekers er niet aan een andere taal dan de streektaal te gebruiken omdat ze zeer goed weten dat ze op een bot “non”
botsen als ze iets anders willen spreken. In Vlaanderen veroorzaken nogal wat onbe
schofte vreemdelingen (vooral Afrikanen) problemen omdat ze het vertikken een paar woorden Nederlands te leren, want “la Bel
gique est quand-même bilingue".
Leer Nederlands
Natuurlijk moeten sommigen behoorlijk Frans kennen. Frankrijk is handelspartner nr. 3 en daar kunnen onze kmo’s niet terecht met iets anders.
Maar in plaats van Frans zouden Vlamingen beter Nederlands als tweede taal studeren.
Dit blijft een land van miserabele domkop
pen die hun schurftdialect maar niet willen opgeven; die na 200 jaar nog altijd dezelfde stompzinnige letterlijke vertalingen uit het Beige gebruiken ("een wet wordt goedge
keurd en niet gestemd", "appelen tegen I euro en niet aan", enz., enz.) Waarom zou een Belgofoon respect hebben en Neder
lands leren als hij bijvoorbeeld het Bargoens van Vilvoorde hoort?
Ik heb ooit in het Atheneum van Verviers een voordracht in het Nederlands over het huidige Vlaanderen gehouden. De gekste reactie kwam van een leerling die zei dat ik geen Nederlands, maar Hollands sprak (en ik gebruik nooit die gruwelijke huigklanken).
Toen ik zijn vader sprak, begreep ik wat de student bedoelde. Pa was een bonze van de voetbalbond en zoonlief zat samen met vader
bijna iedere week in een Vlaams stadion in de eretribune waar hij geconfronteerd werd met het taaltje van de betere klasse die zich een zitje van minimum 35 euro (tarief KV Mechelen) kan veroorloven en dus had hij nog nooit een zin in normaal Nederlands gehoord.
Natuurlijk heeft de kennis van het Neder
lands gevolgen: geen ondertitels meer bij interviews met vooral West-Vlamingen, want in tegenstelling tot Walen, Nederlan
ders en Fransen die een en ander bijsturen, blijven Vlamingen onbeschaamd dialect pra
ten met een tv-camera op hun snuit. En een beetje kennis van het Nederlands is ook niet slecht voor de relatie met handelspartner nr.
2: Nederland. Het percentage minderwaar
digheidsgevoel zou drastisch dalen en Vla
mingen zouden zich minder laten ringeloren door arrogante buren.
Duits nummer 3
Als derde taal kunnen we beter Duits stu
deren. Duitsland is nou eenmaal handels
partner nr. I, al zou je dat niet zeggen als je onze media bekijkt of leest. De vele Vlamin
gen die bruggen leveren aan Duitsland, die er margarinefabrieken bouwen, enz. ontmoet je alleen bij kanaal Z waar geen hond naar kijkt en bij VRT en VTM zijn alleen stakingen en massaontslagen nieuws. Duits is niet alleen belangrijk voor zakenlui. Engels mag dan een wereldtaal zijn, Duits is de belangrijkste Europese taal van Lissabon tot en met Mos
kou. Gewone mensen komen meestal ergens als toerist en in ieder Middellandse Zeeho- tel valt het op dat iedereen meer Duits dan Engels kent.
Als je echt de wereld wil verkennen, is aan het Engels niet te ontsnappen, maar in de praktijk van het gewone leven is die taal veel minder belangrijk dan ze altijd voorgesteld wordt. Vlamingen kennen trouwens per defi
nitie Engels, zelfs al hebben ze de taal nau
welijks gestudeerd. Maar Vlaanderen is het enige land in Europa (samen met Nederland) waar kijkers met tv en dvd dagelijks uren pas
sief Engels leren en zich bijna altijd in die taal uit de slag kunnen trekken. Vlamingen besef
fen te weinig dat de rest van Europa nooit een woord Engels hoort want alles is nage
synchroniseerd. Spanjaarden, Fransen, Duit
sers, Polen. Russen. Italianen kennen nauwe
lijks yes of no. En als er na Nederlands. Duits en Engels nog tijd en energie overblijft, kan men eventueel Frans leren.
Jan Neckers
Grafschrift met dubbel bodempje O
Hier ligt Van Rompuy,
s uT’l
boegbeeld van de tsjeven. n
Hij zette zich op koninklijk verzoek xr2
als Vlaming braafjes in de Waalse hoek. ZT1
O Hij is erin gebleven. 3
Twaalfden
Een tiende van de praatbarakkers had z’n kerstkat gestuurd vorige woensdag 24 december. De anderen waren op post op deze uitzonderlijke samenscholing in het Paleis der Natie. Ook al was er geen rege
ring meer, toch moest het parlement ter stemming komen om de kaduke begroting te vervangen door de zogenaamde 'voorlopige twaalfden', zodat de lonen van de ambtena
ren kunnen worden uitbetaald en... er nog belastingen kunnen worden geheven. Voor
lopige twaalfden worden berekend op basis van de begroting van het jaar voordien. De overheid mag dan per maand ten hoogste één twaalfde uitgeven van het laatste goed
gekeurde budget. Cynici hadden het na de goedkeuring in de Kamer dan ook over een
"meevaller voor de begroting", die op die manier alvast niet (meer) kan ontsporen....
Schichtig, schuw en weg
Nog voor de parlementsleden binnensij
pelden in het halfrond, zat ontslagnemend Yves Leterme al op zijn plaats, godverlaten en alleen, en tokkelde op zijn BlackBerry.
Toen hi| wat later het spervuur van de oppo
sitie over zich heen kreeg, bleef hij onbewo
gen zitten. Hij keek niet links, niet rechts, niet vooruit en zeker niet achteruit. Het kon hem geen fluit schelen. Zijn ministeri
ele kompanen zaten er ook voor spek en bonen bij. een verplicht nummertje dat zij opfleurden door te bellen, te e-posten en
hier en daar was er zelfs iemand die last had zijn ogen open te houden. Halverwege het debat had Leterme zijn bekomst. Hij kneep er tussenuit zonder nog om te kijken, het verstand op nul, de blik op oneindig.
Vijf minuten tijd
Bij de aanvang van de zitting nam Boze Gerolf Annemans meteen het woord om te komen meedelen dat hij een motie had ingediend om de agenda te wijzigen en de splitsingsvoorstellen B-HV alsnog goed te keuren. Hij sprak meteen richting Ampersan-
VI. Pro wordt SLP maar blijft tvtn slap
ders. Hij prees het moment als een unieke kans om terug te keren naar het moment waarop zij de kiezer hadden ontmoet, dik anderhalf jaar geleden, en waarop zij juist de splitsing hadden beloofd. Ze hadden nu - zonder regering - toch wel vijf minuten tijd om dit met grote moed tussendoor even te regelen. Uiteraard bleef men doof aan alle kanten voor dit voorstel. Het was toch wel een beetje vreemd dat de Niveanen en de zeanmaristen hier niet mee op de kar spron
gen. Al was het maar om de stampei wat gro
ter te maken.
Doofpot___________________
De rel kwam er wel toen Peter van Lom- mel-Velthoven. zoontje van..., de agende
ring en de stemming kwam vragen om de vorige week door iedereen geëiste onder
zoekscommissie over de financiële crisis, het Fortisdossier en de mogelijke politieke beïn
vloeding eindelijk effectief op te richten. Dat de voorzitter van de Kamer. Herman kardi
naal van Rompuy, dat nog niet opportuun had gevonden, deed hem uitschruwelen dat de 'operatie doofpot' was begonnen. In de discussie die daarop ontstond zouden Boze Annemans. Niveaan Jambon, Meloen Almaqi, Vuil Blad Zean-Marie en Spallochtoon Van- velthoven nog eens goed van jetje geven en het mes wellustig in de wonde draaien. Col- laboraal Bart Tommelein probeerde nog wat tegengas te geven, maar werd compleet
Grafschrift op Yves Leterme
Hij zou de kieskring B-HV doen splitsen zonder wijlen, zo maakte hij ons diets op hoge toon in alle stijlen,
moor eens door ‘t Vlaamse leeuwenheir met grote glans verkozen, vergat hij 't onverwijld beloofde splitsen zonder blozen.
Wil daarom, kiezer, even mediteren bij z’n kist dat wie als Vlaming belgisch wil regeren, zich vergist.
De flamingant die in dit land op vette vissen vist, komt tot z’n scha en schande aan z’n eind als belgicist.
weggehoond. Ampersander Servaas Ver- herstraeten - geheel trouw aan zichzelf met slecht geknoopte plastron - hield wijselijk zijn mond en stak naar gewoonte zijn neus in de lucht.
A propos: Mark van de Looverbosch van Radio I en van de Propagandastaffel van Patrick Janssens. had blijkens zijn ver
slag op de radio (om 5 en om 6 uur) alleen de "democratische” partijen gehoord. Het Vlaams Belang had, volgens hem. helemaal niks te zeggen.
Wensen _________
De gebruikelijke eindejaarswensen van de Kamervoorzitter waren dit jaar derhalve in mineur en handelden over een goede gezondheid en geluk.
Een en ander kwam over als een verplicht nummer, waarbij het aan het onbewogen gelaat van de kardinaal te zien was dat hij zijn wensen met zeer gemengde gevoelens uitsprak. Klap op de vuurpijl kwam wel van Didier Reynders: "Mijnheer de voorzitter namens de regering wil ik u danken voof uw wensen en ook voor de perfecte samen werking tussen het parlement en de regerinl gedurende het hele jaar 2008.”
Perfecte samenwerking? Jawadde! E parlement dat onverpoosd naar het P'i?*?
van de regering danst... In de ogen *an^
regering is dat natuurlijk de optimale *°
van samenwerken!
I
Toen de bevrijding uitbrak
Vraaggesprek met Jos L.
(volle naam bij onze redactie gekend)
't P.: Is dat nu écht waar dat gij 97 jaar zijt geworden?
J.: Jaja, ik ben geboren op 14 november 1911, maar elk jaar in november/december word ik een week ziek en dat is voor mij een vermaning.
't P.: Toen de Eerste wereldoorlog gedaan was, waart gij zeven jaar. Hebt gij daar nog herinneringen aan?
J.: Bij het begin van die oorlog heeft mijn grootvader, die aan het arsenaal in Meche- len woonde, ons allemaal de trein op gezet naar Oostende en daar zijn we overgesto
ken naar Engeland. Wij hebben vier jaar in Schotland geleefd. Mijn verste herinnering gaat terug naar de geboorte van mijn zus
ter. Ik was toen vier jaar en wij woonden in Kilmarnock, de stad van Johnny Walker, waar mijn grootvader drie jaar gewerkt heeft. Wij waren daar de enige Vlamingen. Mijn moeder maakte legeruniformen. Ik heb mijn Engels op straat geleerd.
't P.t Na die vier jaar was de oorlog gedaan en dan?
Dan moesten wij helemaal opnieuw beginnen. Ik kende niemand, geen buren, geen familie. Wij waren aan de Molenstraat in Mechelen gaan wonen. Toen ik 18 was, kwam ik terecht bij de Vlaamse Wacht, die toen nog op losse schroeven stond. Het was een organisatie ter bescherming van Vlaamse betogingen, waaruit later de DMO (Dietse Militanten Orde) enz. zijn ontstaan. Ik was ook bij de Vlaamse Harmonie. Met vier man van die Harmonie zijn wij Dr. Borms na zijn vrijlating gaan afhalen aan het station en ik heb van hem toen dit boek gekocht (toont mij “10 Jaar in den belgischen Kerker" - let op de hoofdletter). Ook de stormloop van 't jaar 30 in Diksmuide heb ik meegemaakt.
*t P.: Kunt ge ook vertellen hoe ge eigenlijk bij de Vlaamse beweging zijt terechtgekomen?
J.: Ik ging naar het atheneum, de "Ecole Moyenne", en trok er met klasgenoten op uit. En toen ik negentien was. in het jaar 1930. beleefden wij toppunten in de Vlaamse Beweging: de Landdag in Kessel, de inwij
ding van de IJzertoren, de oprichting van het Verdinaso. In ‘31 was ik soldaat en in oktober ging ik bij het Verdinaso. Ik heb voor het Verdinaso (Verbond van Dietsche Nationaal Solidaristen) gekozen (toont mij zijn lidboekje). maar ik had ook vrienden bij het VNV (Vlaams Nationaal Verbond, in 1933 opgericht door onderwijzer Suf de Clercq).
*t P.: Hoe was de sfeer tussen die twee wereldoorlogen?
).: Wij waren jong en idealistisch en wer
den flamingant. In Mechelen hadden wij in die tijd een burgemeester die geen woord Nederlands kende. Hij heette Dessain en was katholiek zoals zijn baas, kardinaal Mer- cier. Omdat hij geen Nederlands kende, moest ene Verbist in zijn plaats het woord voeren. Ik heb hem eens tegen die Verbist horen zeggen: “’t Is kij zijt een koet babbe
laar.” Gelukkig hebben wij in 1930 Vlaamse regimenten gekregen, maar de kapitein en de onderluitenant kenden ook geen Neder
lands.
‘tP.:En na 1930 komt 1940.
J.: Ik ben negen maanden gemobiliseerd geweest. Wij lagen in Mons-chez-Liège in houten barakken en daarna moesten wij naar Beverlo en Mariaburg, waar we alle dagen loopgraven moesten maken. We heb
ben met het Belgische leger gelachen, maar moesten het soms wel negen dagen zonder eten stellen. Ik herinner mij generaal Denis, en Spaak heb ik in Oostende zien vertrek
ken naar Frankrijk. Wij waren een reserve- regiment van 29/30-jarigen, maar geen van ons is gesneuveld. Dan ben ik opnieuw gaan werken. Bij het ontstaan van de eenheids
beweging sloot ik mij aan bij het VNV. bij de Zwarte Brigade, waarvan ik schaarleider ben geweest, en bij de Fabriekswacht.
‘t P.t Ook aan die tweede oorlog komt een eind en dan hebt gij natuur
lijk wel een en ander meegemaakt.
).: Ik was toen in Duitsland en had daar in een krant gelezen wat ons te wachten stond. Ik heb eerst nog een tijd bij Duitse boeren ondergedoken gezeten, in Korbach.
Die boeren moesten een briefje uithangen met de mededeling dat ze vreemdelingen herbergden. Zo hebben de Amerikanen ons gevonden en zijn wij in open camions naar Luik gevoerd. Ik stond daar niet genoteerd en mocht naar huis. Mijn broer was toen al opgepakt en ik ben mezelf gaan aangeven.
Ik kwam eerst in de gevangenis van Meche
len terecht en daarna in de Dossinkazerne.
Maar daarna stuurden ze mij terug naar de gevangenis, en mocht ik het verdict van de auditeur vernemen: zeven jaar en verlies van mijn rechten.
*t P.: Hoe lang hebt gij gezeten?
J.: De helft: 3,5 jaar. In Leuven zat ik bij moordenaars en daar werd mijn haar afge
sneden. Beverlo heb ik ook bezocht. Ik ben twee keer voor de commissie moeten ver
schijnen in Merksplas, bij een gewezen aal
moezenier met zoooo een gezicht. Dat werd twee keer niks. Maar dan werd ik een derde keer geroepen en toen zat daar een jong aal- moezenierke. “De laatsten zullen de eersten zijn", zei die en ik mocht naar huis, waar de politie mij kwam vertellen dat het vijf jaar geworden was en “teken dat eens".
*t P.: En hoe zat het met uw burgerrecht?
J.: Als wij een paar jaar vrij waren, moch
ten we die terugvragen, maar ik zat zonder advocaat. In ‘64 stond ik al op de lijst van de Volksunie. In de gevangenis hadden wij noch
tans allemaal gezworen dat we nooit meer aan politiek zouden doen... Ik heb de Mars op Brussel meegedaan en later heb ik gemar
cheerd en we marcheren nog, van mijn 18/19 jaar tot vandaag.
Moordverdachte Kitty nog zeker 2 weken in cel
P.: Voelt gij u bedrogen door de Volksunie?
J.: Drie keer ben ik bedrogen: na mijn legerdienst door de scheuring VNV/Verdi- naso, door de Nieuwe Marsrichting en dan door de Volksunie. Ik kon niet geloven dat een voorzitter van de VU naar de liberalen was gegaan.
P.t Welke herinneringen uit uw gevan
genistijd zijn u het best bijgebleven?
j.: In Merksplas zaten wij met 240 (!) in een zaal en van de bewakers mochten wij niet spreken. Na enkele maanden heb
ben ze dat wel afgeschaft. Naast mij zat een zekere Luypaert, die van alles versja
cherde. Hij moest naar de brandhoutkappers en zijn plaats werd door iemand anders inge
nomen. We hebben hem niet meer terugge
zien en moesten vernemen dat hij zich ver
hangen had. Ge hoort niks van zo’n mensen.
Jef Nuyts moest voor een appendicitis naar Brussel, maar daar was geen plaats en ze hebben hem laten creveren. Dat moest een mens allemaal maar laten gebeuren.
‘t P.: Hoe kijkt gij terug op de repres
sie?
J.: In Limburg was die het ergst met de Bende van de Dameskous, maar die zijn allemaal vrijgelaten omdat ze van 't verzet waren. Maar ik hoop nog lang genoeg te mogen leven om de Vlaamse onafhankelijk
heid mee te maken. Dat houdt mij recht, zoals ook Berkenkruis en de FLAK en de verkiezingen. Maar ze stellen altijd maar uit.
Het is weer gelijk vroeger.
HVO
In ons nummer van 24 december jl. verscheen een ruim artikel over de nieuwe biografie van Alice Nahon. Bij het artikel werd de overbekende foto van het lieftallige hoofd van de dichteres afgedrukt, terwijl als onderschrift verkeerdelijk “Houtsnede van Wim De Cock” werd vermeld. Hierbij bren
gen we nu de échte houtsnede (naar die oude foto van E. Barbaix), een heel recent en voorbeeldig geslaagd kunstwerk van de Waaslandse graficus, dichter en Villon-vertaler Wim de Cock.
In Memoriam
Omer Stuer
Zijn naam zal alleen een lichtje doen flikkeren bij lezers die met ondergetekende al eens mee door Zuid-Afrika hebben gereisd. Omer was niet actief in de Vlaamse bewe
ging. Sinds hij in het beruchte Hechteniskamp van Lokeren en later in een Duits straf
kamp had gezeten, hield hij zich ver van alle activisme. Wél had hij een bitter soort van wraakgevoel tegenover een Belgisch "vaderland" dat hem had laten boeten voor wat hij niét had gedaan. Hij was in Lokeren beland omdat in zijn dorp van het niet altijd zo zoete land van Waas iemand jaloers was op zijn betrekking bij een melkerij en die wilde inpikken. Zelfs in de herfsttij van zijn gevulde leven was die wrok om die verlo
ren jaren van zijn jeugd, nog niet uit deze in de omgang nochtans charmante en soci
aal voelende man geweken.
Nadat hij als natiebaas met pensioen was gegaan en nadat hij zijn vrouw had verloren, leerde hij met uw dienaar het weidse, warme en gastvrije Zuid-Afrika kennen en ver
loor er zijn hart aan een Pretoriaanse weduwe, met wie hij in genegen kameraadschap zijn laatste levensjaren mocht doorbrengen. Sinds hij met Pets Jansen was getrouwd, was het voor het koppel altijd zomer, want als in Zuid-Afrika de winter voor de deur stond, in maart, verhuisden zij naar Vlaanderen waar de zomer in aantocht was, en liep hier de zomer ten einde, stapten zij op het vliegtuig naar Johannesburg. Toen Pets in Zuid-Afrika geopereerd moest worden en daarvoor vroeger moest vertrekken, bleef Omer in Vlaanderen achter, met liefde verzorgd en gesteund door zijn kinderen en kleinkinderen, maar hij wist dat die laatste ziekte hem noodlottig zou worden en zijn grote hart kroop waar het niet gaan kon. Met heel veel moeite geraakte hij nog op het vliegtuig om in zijn tweede vaderland te gaan sterven. Hij overleed er de achttiende december op de leeftijd van 86 jaar.
Op zijn eigen verzoek is zijn asse verstrooid in Zuid-Afrika's rode aarde die hij. net als mijn vrouw Marie-Jeanne zaliger, zo lief gekregen had. Hij ruste in vrede en in de serene nagedachtenis van alle vrienden die. samen met hem. een bindteken zijn geweest tussen Vlaanderen en Zuid-Afrika.
HVO
