Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

61s,e jaargang _nummer 43 woensdag 25 oktober 2006 1,55 euro

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

WAT*>er ntMCrzrcc - -

^AAOHE'D

AfgiftekantoorAntwerpenX

Verrijzenis

Driftig toegejuicht door de media die in geen geval een terugkeer aan de macht wil­

len van de christendemocraten - dat wil zeggen zowat alle media op de krant ‘De Tijd' na die voorlopig nog een zekere afstandelijkheid bewaart - bestormde Verhofstadt vol­

gepropt met pervitine het spreekgestoelte van de Kamer om korte metten te maken met alles en iedereen die hem vroegtijdig afgeschreven had. “Paars leeft weer!” “Paars staat er weer!” “Paars doet het weer!” kweelden in orgastisch genot de titels en de schrijvelaars, en uiteraard de openbare omroep die zich de komende maanden volle­

dig zal inschrijven in het project om Leterme en co te stuiten.

Inderdaad, Paars doet het weer. Het verbergt zich achter de retoriek van de pre­

mier en tracht de aandacht af te leiden met een aantal snoepjes. Dat wordt dan “visie”

genoemd. Vijf miljard euro moesten de onderhandelaars vinden om een begroting te bereiken met een licht overschot. Waar komt dat geld vandaan ? In geen geval van dras­

tische maatregelen die de burger raken, want als deze begroting en deze regering al visie vertoont, dan op de eerste plaats televisie met het oog op de federale verkiezin­

gen van volgend jaar. Daarom wordt de rekening deels doorgeschoven naar het over­

heidsapparaat (maar ook weer niet te fanatiek, want al die ambtenaren moeten ook naar de stembus), en naar het bedrijfsleven. Daarnaast komen er nieuwe heffingen - dus belastingen - op verpakkingsafval. Er komen extra accijnzen - dus nieuwe belastin­

gen - op allerlei tabaksproducten (die eeuwige melkkoe). Halleluja, er is de veel beter dan verwachte economische groei dit jaar en dat brengt veel meer op uit... fiscaliteit en parafiscaliteit - belastingen dus. De bedrijven krijgen wel een verdere lastenverla­

ging op nacht- en ploegenarbeid, maar dat stond al in het Generatiepact, en daar was de regering dus al meer dan een jaar mee aan het leuren. Ah, zijn er de helft minder eenmalige inkomsten dan vorig jaar? In totaal toch nog altijd voor 1,25 miljard euro, en het feit dat er minder zijn, wijst erop dat het arsenaal langzaam op begint te gera­

ken. (Je kunt de ambassade van Tokio ook maar één keer verkopen.) Trouwens, al eens goed bekeken hoe de paarse televisiemakers dat probleempje hebben opgelost met dat plotse gat van 600 miljoen euro omdat de verkoop van een 70-tal overheidsgebou­

wen voor de begroting van dit jaar niet dreigde door te gaan (de Raad van State floot de regering terug wegens procedurefouten, wegens knoeiwerk dus)? Wel, een zekere Federale Investeringsmaatschappij die zogezegd een onafhankelijke boekhouding voert, maar voor de rest wel I00 procent in handen is van de staat, gaat geld lenen - inte­

resten komen op de kap van de belastingbetaler - om die gebouwen voorlopig aan te kopen en dan pas later door te verkopen op de vastgoedmarkt. Daarna zal de regering dan dure huren betalen om die gebouwen te blijven gebruiken, en de begrotingen voor de komende jaren verder gaan ... belasten. Het hoeft dus helemaal niet te verwonde­

ren dat de belastingdruk in België de derde hoogste is van de zowat 30 lidstaten van de OESO (Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling) en er is niets dat erop wijst dat dat in de komende jaren zal verbeteren.

En dan die roerende eensgezindheid op de regeringsbanken terwijl Verhofstadt van jetje stond te geven op het spreekgestoelte. Enkele uren daarvoor waren Onkelinx en de VLD nog vechtend over de mat gerold - in zulke gevallen wordt dan steevast De Gucht ter hulp geroepen om op een kalme en serene manier een eind te maken aan de discussie. Dus duurde die de hele nacht lang, en de bevolking was er eens te meer getuige van hoe de paarse parelvissers eens te meer een uitputtende marathon nodig hadden om de nodige televisie te ontwikkelen. ‘De Tijd' maakte overigens uit verkla­

ringen van kabinetsmedewerkers op dat de regering na afloop van de onderhandelin- gen niet precies wist waar ze eigenlijk was uitgekomen. Maar goed dus dat er tenmin­

ste visie was. Met één zin torpedeerde Verhofstadt op het einde van zijn toespraak - volgens de paarse media heet zoiets beleidsverklaring - de schaars overgebleven hoop dat de VLD volgend jaar bereid zou zijn om mee een schuchter pasje te doen rich­

ting nieuwe staatshervorming. “Simplistische antwoorden, diepe polarisaties, mensen hebben genoeg van de polarisaties, van het beschuldigen van andere groepen, Vlamin­

gen tegen Franstaligen, Franstaligen tegen Vlamingen" - let daarbij op de volgorde. Met een sneer naar Leterme, zoals dat een groot staatsman waardig is. Dat 90 procent van de ondernemers vindt dat er inderdaad meer Vlaamse bevoegdheden moeten komen, dat zal een progressieve liberaal met visie wellicht worst wezen. Als hij maar voor de derde keer verkozen geraakt, en de formatie overleeft.

(Trouwens, die opiniepeiling stond in ‘De Tijd’, en die zal zo langzamerhand door de verdraagzamer! van Paars wel als een oppositieblad worden beschouwd. Onder het motto: wie niet voor ons is, is tegen ons. Bij Gazet van Antwerpen hebben ze daar des­

tijds een oplossinkje voor bedacht.)

En als men het geld afpakt van het Vlaams Belang, kan men dan de belastingen gaan verminderen > Neen dat geld wordt wellicht opzijgezet om in de toekomst Paars verder te bedienen. En dan zijn er nog die diegenen willen monddood maken omdat ^zij menen dat wie met de PS in zee gaat, bij de maffia inbed kruipt. 'e p-» f dient er hier eigenlijk de polarisatie?

Deze week:

• Leterme is geslaagd 2

• Brief aan Luc Cortebeeck 3

•Armoede in Vlaanderen 5

• Geheim | 2

•Vlaams geld redt Paars 14

Onze Lievevrouw

LEOK€ ^Z&rT-

- decepties .

'N HET STADHUIS

VAN -'A:

ToAST KANAhßÄAL

fcAppERKES --- -

EN-OPVRAA&VAN VAN CAMP£NPO ü T- PARFÀ i T d/W0ÜR

Wie kijkt opbijde naam An Huysmans?

Niemand, hoe gek de naam An ook mag klinken voor een huisman.Maar we zijn het paternalismein onze familienamen gewend.

Dirk Lievevrouw doet wel wenkbrauwen fronsen. Die lijkt van een andere planeet te komen. Isook zo.Jarenlang leiddehij de stelplaats Destelbergen van DeLijn en als we de uitkomst van zijn functioneringsge­

sprek mogen geloven, deed hij dat ronduit dictatoriaal.

Bleekook toen de gemasterofbusinessad- ministrationente Lijnmanagers hem uit zijn functie verdreven. Zijn chauffeurs legden er dagenlang de blok op, wantwarenbijzonder solidair methun dictatoriale baas. Toen 85%

van de chauffeurs koos omvoort te staken, besliste dedemocratische vakbondom het op een akkoordte gooienmet dedirectie en deactie af te blazen.

Lievevrouw is dus vaneen andere planeet.

Hij begon als chauffeur, klom op in de hië­ rarchie enleidde zijnafdeling met een hart voor zijn personeel. Maar zonder managers- feelingen die domineert vandaag. Lievevrouw werkt ook al eenheelberoepsleven langvoor dezelfde werkgever. Nog zo’n relict uit het verleden dat in deze flexibele tijden argwaan opwekt. De strijd voor de Lievevrouw vande Lijn wastendodeopgeschreven. Tegen het managersgeweld isgeenkruid gewassen.

Tegen economische logica evenmin. De regering versoepelt de openingstijden van winkels en dat lokt de nodigenegatieve reac­ ties uit. De algemene directeur van Voka- Kamer van Koophandel Limburg, Johann Leten, verdedigt de regering. Want “detijd van deheilige zondagsrust is voorbij". Niet alleen deLievevrouwmoet er aan geloven.

"De reglementering op het vlak van ope-

ningstijden en zondagsrust is eeuwenoud.”

Leten lijkt ereen argumentin te zien om de zaak te herzien. Oudissynoniem van ver­

sleten. “Onze maatschappijverandert. De consument wil consumeren. En uiteraard op die ogenblikken die hem hetbest passen.” Letenis er niet demannaar om doekjes te winden. Zondag is in onze traditie de dag waarop we onze heiligen eren.Datblijft zo.

Maar de heiligen veranderenvan naam. Nu wordt Sint-Consumptie aanbeden. En dus bezoeken we ‘s zondags denieuwe kathe­ dralen,Shoppingcenter genoemd. Om onze offergaven tebrengenaan Onzelievevrauw van deEeuwigdurend Consumptie. De han­ delaars nemen wraak op Jezusen bezetten opnieuw hunplaats in detempel.

Vroeger werkten pastoors ook opzondag, wantzonderpriesters geen eredienst. Zijver­

kochten in hun kerken de heilige schrift. De bedienaars vande nieuwedominante gods­ dienst nemenhun taak over. Debiechtstoel wordt vervangen door het pashokje.Gelovi­

gen zijn altijdwelkom.

Wie op winkelzondagen wel eens zo’n koopcentrum wilbinnenstappen, merkthoe levendig het geloof is in Onzelievevrauw van de Eeuwigdurende Consumptie.

Processiegewijs schuiven de praktiseren- den aanom denieuwe kerken te bezoeken.

Erwordt soms zelfs gebeden. Toen bleek dat een cool merkkledingstuk was uitver­ kocht,hoordenweeenjonge gelovige zuch­ ten: “oh, my god."

EENMANSCOLLECTIEF

Den Blooten Kooninck

U mag rechtstreeks opde pianist schieten viadenblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ookvia het gewone redactieadres

Plankzeil naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus

Brilli-A-ntinenozems

g| 25 oktober 2006

Van bokshandschoen naar boksbal?

Niemand zal kunnen ontkennen dat in de aanloop naar de voorbije verkiezingen en in de dagen daarna de media de objectiviteit met de grofste middelen geschonden hebben. Nog afgezien van het negeren van naakte resul­

taten stak de collectieve verheerlijking van alle “goeden" schrijnend af tegen de hoeveel­

heden modder die over de enige “slechte”

werden uitgekieperd. Maar omdat alles altijd beter kan - lees nog vuiler - moet men zich bij Vlaams Belang vooral geen illusies maken over de objectiviteit en de neutraliteit van de vierde macht in onvoorwaardelijke dienst van drie andere. De spontane getuigenis van een ex-burgemeester van Antwerpen daar­

omtrent op het Schoon Verdiep zal nog lang in menig geheugen blijven nazinderen. En het uitblijven van scherpe en gerechtvaardigde repliek op dat soort uitspraken vanuit de VB- partijleiding zit een miljoen kiezers niet echt lekker. Toegegeven, de vierde macht zou ook dat soort weerwerk proberen te boycotten, mocht het er al zijn. Maar de vraag kan ook gesteld worden of de partijtop er genoeg aan doet om zo’n boycot tot leven te brengen?

Het Vlaams Belang mag dan al (terecht) een door de bokshandschoen geschonden imago hebben afgeschud, dat wil nog niet zeggen dat het zich moet schikken in een rol van boksbal voor correcten, "verdraagzamen” en alle andere categorieën van ware democra­

ten. Ik heb, met andere woorden, dikwijls de indruk dat het respect van de VB-top én van de meeste mandatarissen voor journalisten te schril afsteekt tegen het te dikwijls schrij­

nend gebrek aan respect van diezelfde jour­

nalisten voor wat die als hun boksbal zien.

Soms zou men gaan denken dat VB’ers daar genoegen mee nemen uit schrik dat camera’s en praatperen zich helemaal van hen zouden afkeren en pennen en notitieboekjes op zak zouden blijven. Misschien wordt in dat ver­

band wat al te snel over het hoofd gezien dat Vlaams Belang niet groot geworden is dank­

zij, maar ondanks de media. En dat men hen dus minder nodig heeft dan wel omgekeerd.

Al was het alleen nog maar - en helaas is dat in de praktijk ook nog de trieste realiteit - om op televisie en in kranten en weekbladen naar hartelust en vooral ongestraft te kunnen schofferen, schelden, ridiculiseren en verne­

deren om zodoende een lucratief - lees kijk­

cijfers en verkoop - alternatief te creëren voor de saaie kost van de politieke eenheids­

worst, zoals die vandaag wordt opgediend door de zelfbenoemde democraten. Gebrek aan echt weerwerk tegen die praktijken van­

wege de permanente slachtoffers van dienst jaagt dat alternatief mettertijd naar de rond­

uit schandelijke pieken die men in de aanloop naar 8 oktober heeft gezien. Overdreven?

Wie vertrouwd is met het mediawereldje weet wel beter! En ik vermoed dat een mil­

joen “boze kiezers” zich niet alleen te plet­

ter ergert aan genoemde "pieken" maar zich tevens afvraagt hoe, waar en vooral wanneer men zich daar vanuit de partijleiding eindelijk eens gaat over bezinnen.

Levend voorbeeld

Een aanvaardbaar uitgangspunt voor zo'n bezinningsronde zou kunnen zijn dat men er zich binnen het VB bewust zou van worden dat een “te braaf” imago het journaille er alleen maar toe aanzet om alsmaar driester te werk te gaan. De regelrechte onbeschoft-

Thori^^^xkistrie

Als eigen haard goud waard is

dan verdient uw thuis beslist het vlekkenloos

vochtweringsmiddel

Transfect-Speciar

www.thomas-industrie.be thomas-industric@skynet.be

«09-251 07 42 «©09-251 71 00

heid waarmee “journalisten" in debatten stel­

selmatig VB-mandatarissen al dan niet sma­

lend onderbreken of zonder meer het woord afnemen is soms - om niet te zeggen meestal - ronduit schokkend. Bovendien moet men er zich aan de VB-top bewust van zijn dat een mandataris van die partij enkel en alleen wordt uitgenodigd met de bedoeling om hem spitsroeden te laten lopen. Daar dient echt geen tekening meer bij. Een remedie daarte­

gen! Onder de slagzin “wij hebben U min­

der nodig dan U ons" voorafgaandelijk dui­

delijke afspraken maken in de zin van "we willen op uw uitnodiging ingaan en dit zijn de voorwaarden. Kunt U die niet waarborgen, dan blijven we weg. Krijgen we die garanties wel, maar worden ze op het moment zelf niet ingevuld, dan stappen we gewoon op." En dat dan doen ook, einde van het verhaal. Neem maar aan dat een dergelijke houding vruchten afwerpt. Filip Dewinter is er zelf het levende bewijs van. Het dateert van enkele jaren gele­

den dat Knackschrijvelaar Joël de Ceulaer het bestond om hem in "De zevende dag" der­

mate te schofferen dat Dewinter gewoon voor het oog van de camera's, tot consterna­

tie van de De Ceulaer en tot verbijstering van de andere “duiders” recht stond en opstapte.

Het gevolg? Voor het aantal keren dat kame­

raad joël sindsdien nog op televisie kwam, vol­

staat vijf keer minder dan de vingers van één hand. Diezelfde Dewinter zou het vandaag dus ook niet mogen over zich heen laten gaan dat een journalist met afluisterpraktijken dui­

delijk tegen de déontologie van het vak heeft gezondigd. Actie vraagt in zulke gevallen om (stevige) reactie, ook al staat het bij voor­

baat wel vast dat de gerechtelijke molen de vierde macht niet al te nadrukkelijk “in de uit­

voering van haar taak" zal belemmeren. Maar het zou wel eens kunnen dat dit soort reac­

ties het journaille, één, tot enige voorzich­

tigheid zou kunnen aansporen, en twee, een aanzet zou kunnen zijn voor het afdwingen van wat broodnodig respect van de dames en heren die er vandaag van uitgaan dat ze zich tegen “de mestkevers” zowat alles kunnen en mogen veroorloven. Tijdens het traditionele VRT-debat van de partijvoorzitters na de ver­

kiezingen dacht Siegfried Bracke aan de hand van de naakte cijfers te mogen suggereren dat het kartel CD&V/N-VA in Vlaanderen sterk gewonnen had. De Oostendse keizer Vande Lanotte schoot zwaar uit zijn krammen en brieste dat het een rode zondag was geweest op grond van de uitslagen in “de grootsteden".

Ik zag Bracke onder de woedeaanval van een van zijn broodheren - excuseer, de VRT is en blijft neutraal - bijna letterlijk in elkaar krim­

pen. Dat was geen bewijs van respect, maar van spontaan opwellende schrik. Dit maar om te zeggen dat journalisten niet ongenaak­

baar zijn, zoals men dat soms ten onrechte in het sanhedrin van het VB schijnt te denken.

Waarmee ik niet zeggen wil dat optredens i la Vande Lanottes als lichtend voorbeeld moe­

ten dienen. Maar daartussen en de manier waarop het VB zich vandaag door de media laat behandelen, liggen meerdere paden en wegen. Het komt er op aan er enkele uit te zoeken en die ook te (blijven) bewandelen. In tegenstelling tot “gevestigde waarden" moet een underdog immers proberen om respect af te dwingen. Cadeau krijgt hij dat nooit.

D.Mol

Reklaam

Hoeveel Vlaams-nationale gemeenteraads­

leden zitten er nu na 8 oktober in de Vlaamse gemeenteraden? Het Vlaams Belang heeft er 794 (een stijging van maar liefst 355), de N- VA heeft er 191. Dat maakt samen 985. Als we er die van Spirit bijtellen - we hebben een goed hart, niet waar? - moeten we toch om en bij de duizend komen. Als die allemaal in hun eigen gemeente of stad reklaam gaan maken voor een onafhankelijk Vlaanderen, moet dat toch een slag gaan geven.

De volgende ronde

De campagne is dood. Leve de compagne!

De federale verkiezingen zijn gepland voor juni volgend jaar. Maar de datum van 13 mei wordt al genoemd. En sommigen gokken zelfs op maart. Waarom zo vroeg. De splitsing van BHV heeft daar mee te maken. Dat ligt als een reusachtig koekoeksei in het paarse nest van Verhofstadt.

De dingen dezer dagen

Geslaagd voor Belgisch toegangsexamen

“De Franstaligen kunnen toch moei­

lijk zonder ons een Belgische regering vor­

men!” Een waarheid als een koe, een zoveel­

ste Vlaamse politieke dooddoener van ene Yves Leterme op bladzijde 122 van zijn pas verschenen boek over zichzelf. Een net niet dreigende taal die ook bij nogal wat Vlaamse Vlamingen als muziek in de oren klinkt: die

"nouveau CVP"-excellentie uit leper durft het toch nogal zeggen!

Het moet inderdaad gezegd, de voorzitter van het Vlaamse gouvernement neemt geen blad voor zijn Vlaamse mond. Een Belgische koning? Die heeft Leterme niet echt nodig.

Franstaligen die in de Vlaamse rand rond de hoofdstad van Vlaanderen geen Neder­

lands willen leren en die taal van ter plaatse dus ook niet spreken, zijn gewoon te dom!

Zelfs voor de ACV-manitoe Luc Cortebeeck houdt Leterme zijn mond niet: de Vlaamse syndicale baas kreeg het niet erg vriende­

lijke verwijt dat hij liever zoveel mogelijk werklozen heeft, want hoe meer werklo­

zen hoe beter voor de vakbondskas. Tus­

sendoor liet hij de Franstaligen al meer dan eens weten dat Vlaanderen volgend jaar zo goed als net niet onafhankelijk wil zijn! Hij gebruikt natuurlijk dat stoute woord niet, maar wat hij vraagt, moet zelfs de meest fla- mingantische flamingant kunnen aanspreken.

Je moet inderdaad een wel heel slecht karak­

ter hebben om na al deze en zelfs nog meer boude uitspraken van de Vlaamse minister­

president de man geen opgewarmd Vlaams hart te willen toedragen!

Wie anders?

Ik geef toe dat mijn karakter inderdaad zo slecht is. Zeker nu we van op het balkon de georchestreerde klucht mochten meemaken rond de presentatie van het boek dat iemand anders over hem mochten schrijven. Een presentatie met niemand minder dan de ook in Vlaanderen niet onbekende royale kabi­

netschef Van Yperseele de Strihou als ere­

gast op de eerste rij. Een boek dat meteen een Franse vertaling kreeg zodat “de Waalse landgenoten de persoon van Yves Leterme beter zouden kunnen leren kennen”.

Mogen we deze opvoering anders omschrij­

ven en stellen dat Leterme zijn persoonlijk toegangsexamen naar de Belgische top op een briljante manier organiseerde, dat hij dus nu maar beter openlijk toegeeft wat ieder­

een allang weet: dat hij het slechte voorbeeld van zijn liberale voorganger Dewael zal vol­

gen om het Vlaamse opstapje te laten schie­

ten voor wat het toch maar is om zich vier­

klauwens naar de Brusselse rue de la Loi te haasten. Een andere kandidaat heeft zijn nouveau CVP trouwens niet. Vlaanderen wil zich blijkbaar wat graag weer laten slachtof­

feren op het altaar van de machtswellustige CD&V. Tenzij de kiezende Vlaming volgend jaar voor dé electorale verrassing zorgt en tegen beter weten in Verhofstadt toch een derde paars huurcontract bezorgt.

In dat geval hoeft Leterme zich niet eens moe te maken om een bedelende hand uit te steken om toch nog de zoveelste staats- hervormende schertsvertoning te mogen bij­

wonen of misschien zelf voor te zitten. Dan zullen de Belgische Franstaligen inderdaad wel voldoende uit Vlaanderen afkomstige kandidaat-excellenties vinden om toch nog een Belgische regering in elkaar te knutse­

len. Een regering die zelfs de installatie van

een zoveelste “Forum”, nog maar eens een

“Dialoog van Gemeenschap tot Gemeen­

schap" of misschien wel een nieuwe Werk­

groep van de 28 zal beloven. Waar men rond pot en pint nog maar eens een inventaris kan maken van alles wat in dit apenland zou kun­

nen veranderen, het vele waaraan zeker niet geraakt mag worden, het weinige dat wel­

licht toch zou kunnen worden aangepast als men het natuurlijk eens wordt over de Bel­

gische prijs!

“ Hefbomen ”

Yves Leterme liet Vlaanderen intussen al meer dan eens likkebaarden. Alle hefbomen die nodig zijn om Vlaanderen alle kansen te geven, moeten naar Vlaanderen. Zo ook nu weer: “Op papier zijn al heel wat bevoegd­

heden overgeheveld naar de gewesten. Bud­

gettair en fiscaal missen de gewesten cruciale hefbomen om die bevoegdheden ook naar behoren te kunnen uitvoeren.” Zo laat hij op bladzijde 108 van zijn boek noteren. Er is wel een klein voorbehoud: de Franstalige over­

kant heeft niet de minste interesse voor die nochtans correcte maar exclusief Vlaamse redenering. Leterme probeert het dan maar met de zachte handschoen: “België heeft maar een toekomst in de mate dat de deel­

staten meer autonomie verwerven. Als men echt de fles op de kurk gaat zetten, gebeuren er ongelukken.” (blz. 110) Hij waarschuwt de Franstalige buren. "Meer staatshervorming betekent niet het einde van België. Dat komt er ironisch genoeg wellicht sneller als we er niet in slagen om die operatie door te voe­

ren.” (blz. III)

Of er een schijn van kans is dat de over­

kant naar zijn smeekbede wil luisteren? Dat vertelt de heer Leterme er wijselijk niet bij.

Voor eigen publiek - zijn boek verschijnt ook in het Frans - dat er voldoende Vlaams begrip moet zijn voor mogelijke Franstalige verzuchtingen: "Zolang er geen basis voor een gesprek is waarbij ook de Franstaligen hun voordeel bij een nieuwe staatshervor­

ming inzien, maken we weinig kans.” (blz.

114) Ook zijn Vlaamse onderdanen weten dus waaraan zich te houden. Ten einde raad, krijgen de Franstaligen uiteindelijk wel het vermanende vingertje te zien:” De Frans­

taligen moeten goed beseffen dat ze met de toekomst van het land spelen. Wie pleit voor het status-quo, bewijst het land geen dienst.

Dat kan op korte termijn een overwinning zijn, iets waarmee je glimlachend kan para­

deren op de schermen van RTBF en RTL/

TVI....” (idem)

Mogen we het zo samenvatten: Yves Leterme weet dat hij een grote kans heeft om de volgende huurder van de Wetstraat 16 te worden. Zijn allerpersoonlijkste ego zegt hem terecht daarvoor te gaan. Die­

zelfde Leterme beseft beter dan wie ook dat zijn Belgische premierschap enkel kan als hij zijn staatshervormende hefboomdromen in het verre leper in een verlaten waterput achterlaat! En bovendien heeft hij de Walen al meer dan een keer gerustgesteld: aan de

‘solidariteit” - versta: de sociale zekerheid, de gezondheidszorg, de transfers - wordt niet geraakt. Het is niet de “nouveau CVP die hem dat echt kwalijk zal nemen.

MarcPlatel

F. Rogiers, Leterme uitgedaagd, 164 blz- 2006, uitg. Lannoo, Tielt.

De dingen dezer dagen

3

De baas is een smeerlap

Een vergramde lezer vindt ondergete­

kende veel te links: “KE’s plaats is bij De Morgen”, zo laat hij aan de hoofdredacteur weten. Man, je hebt nog niks gezien. Toch even deze nuancering: dat nieuw-linkse van De Morgen, dat is mijn ding zo niet, maar het werk van oud-links, dat ben ik met de jaren wel meer gaan herwaarderen. Mij dus liever een baantje bij de Volksgazet.

Neem nu de stakingsgolf van een jaar gele­

den. Opvallend hoeveel stemmen in politiek en media toen met de grootste vanzelfspre­

kendheid het recht van vakbondsmensen om piket te staan in twijfel trokken in naam van het “recht op arbeid”. Toegegeven, piket staan is een vorm van dwang (kom kom, in feite alleen een beetje ontradende druk uit­

oefenen), die werkwilligen verhindert (nou ja, hindert) om te gaan werken. Dit was een noodzakelijke tactiek in de tijd toen de werk­

willigen evenzeer onder dwang handelden, namelijk de dwingende angst om bij stakings- deelname ontslagen te worden en zonder inkomen te vallen. In de jaren 70 werd het geweld van de Rote Armee Fraktion gerecht­

vaardigd met verwijzing naar het “structu­

reel geweld” van het kapitalisme. Een beetje overdreven, die rechtvaardiging, maar het begrip “structureel geweld” lijkt mij nog steeds heel zinnig.

Even een vergelijking die flaminganten zouden moeten begrijpen. Toen de Vlaamse beweging in Brussel aan ouders de ver­

plichting wilde opleggen hun kinderen naar Vlaamse scholen te sturen, repliceerden de Franstaligen dat dit strijdig was met de

“liberté du père de familie”: het was toch het recht en de vrijheid van die ouders om voor hun kinderen op de vrije onderwijsmarkt een Franse school te kiezen? Men perkte de vrijheid van individuele Vlamingen in om een vermeend recht (nl. op voortbestaan) van de collectieve Vlaamse natie in Brussel te beschermen tegen het structureel geweld van de verfransing.

Eerlijk loon

En de katholieke lezers zou ik eraan wil­

len herinneren dat de Kerk altijd tegen het kapitalisme (“woeker”) geweest is. Toen de huidige Poolse regeringspartij aan de macht kwam, beschreef een VRT-nieuwsIe- zer haar met blijkbaar oprechte verrassing als “ethisch conservatief, maar sterk sociaal gericht”, wat hem deed denken aan “Rerum- Novarum-katholieken uit de jaren 50", de oorspronkelijke CVP. Men moet niet, zoals links doet, alle minder linkse strekkingen op één hoop gooien en conservatisme met liberalisme verwarren. Toen het liberalisme opkwam, werd het bestreden door conser­

vatieve krachten, waaronder de Kerk. Sinds Thomas van Aquino aanvaardde zij bijvoor­

beeld de notie van een “eerlijk loon”. Die komt onvermijdelijk in conflict met de libe­

rale vrijheid om het loonniveau zo laag moge­

lijk te drukken, zoals nu massaal in de VS gebeurt, waar patroons illegalen aantrekken die voor een grijpstuiver de verworvenhe­

den van de legale arbeiders onderuit halen.

Een symbooldossier in de historische tweestrijd tussen liberalen en conservatie­

ven was de afschaffing van kerkelijke feest­

dagen, die vooral in katholieke landen ruim in de tientallen liepen en de maximale pro­

ductie hinderden. De Kerk was tegen de 24-uurseconomie, het monotheïsme van de markt. In het Verenigd Koninkrijk waren het Margaret Thatcher en John Major die de vrijmaking" van de kalender voltooiden met

Echos uit de Koepelzaal

Onderonsje___________ ___

Bij de opening van de zesde plenaire zit­

ting van 18 oktober maakte het blauwsel- blauwe voorzitterschap, eeuwige puber Marleen Porta (pardon: Vanderpoorten), bekend dat zij een missive had ontvangen van tie eveneens (?) blauwe madame de fractie­

voorzitster van VLD-Vivant, zijnde het Leu-

*ens Genie Patricia Ceysens, aangaande het dat de Oostendse brulboei Jean-Marie edecker voortaan niet langer deel uitmaakt

*an haar schaapskudde en derhalve als onaf- ankelijke zetelt in de Vlaamsche Parochie- raad. Waarvan akte.

Jertje____________________

Een van de in alle betekenissen ergste re?elneven in de Vlaamse regering is wel Bert

de afschaffing van de verplichte zondagsrust.

Hun partij heette conservatief, maar hun beleid was neoliberaal, dus anticonserva- tief. Het thatcherisme (parasi)teerde op nog bestaande gezinswaarden, maar droeg zelf bij tot hun afbraak. Sindsdien heeft de “flexibi­

lisering" steeds meer werknemers uitgeput en gezinnen uit verband gespeeld.

De Thatcher-jaren waren ook de tijd van een omwaardering van goeden en slechten in de economie. Zagen de softe seventies kapitalisten en banken nog als boosdoeners, dan werden dat nu de helden van de wel- vaartsschepping. Nee, je moest rijken niet via belastingen aan de sociale zekerheid doen meebetalen; als je hun meer van hun rijk­

dom liet, dan zouden ze zelf wel aan werk­

verschaffing en soms zelfs aan liefdadigheid doen. Guy Verhofstadt wou zelfs de moge­

lijkheid scheppen om “uit de staat te tre­

den”, echter zonder aan de betrokken flin­

kerds de toegang te ontzeggen tot wegen die met gemeenschapsgeld aangelegd zijn.

Wel, ik deel de scepsis van Louis Tobback terzake.

De gelegenheid maakt de dief

Enkele jaren geleden besloot een radiore­

clame voor een Belgische bank met het zin­

netje: “Bank u wel”, een gezochte woordspe­

ling op “Dank u wel”. Chomeini, waar was je toen we je nodig hadden? Als er ooit een doodvonnis wegens heiligschennis gewet­

tigd was, dan wel tegen de maker van die reclame. Gewoon walgelijk om zoiets innigs als dankbaarheid te willen koppelen aan het meedogenloze bankwezen. Elke kleine zelf­

standige die al eens in het rood gegaan is, niet door iets fouts te doen, maar gewoon door toedoen van de onvermijdelijke wan­

betalers (en in mijn sector zijn wanbetalende opdrachtgevers meer regel dan uitzonde­

ring), heeft ondervonden dat de banken dan beslist niet aan de kant staan van wie onder­

en risico’s neemt. Wel zullen ze je graag bij­

brengen hoe het voelt om als het vuil van de straat behandeld te worden. Dan liever kers­

verse Nobelprijswinnaar Mohammed Yunus van de Grameen Bank in Bangladesj: “Er zijn geen kredietonwaardige mensen, alleen mensonwaardige banken.”

Dus: natuurlijk mag de staat als politieke arm van de natie beperkingen opleggen aan de markt. Libertariërs zeggen: “De markt is moreel”, maar dat gaat uit van een uto­

pisch en onjuist mensbeeld. Ik zou daarte­

genover een diepchristelijke observatie over de menselijke aard willen stellen: “De baas is een smeerlap.” (Lukas 18:25, of was het Volksgazet?)

Geschokt, iemand! Kijk, wij zijn allemaal zondaars, ook de baas. Bovendien gaat de baas zelf zeer openlijk uit van de veronder­

stelling: “De werkman is een smeerlap.”

Waarom al die camera’s die tegenwoordig de arbeiders bespieden, of ze niet lanter­

fanten of iets pikken? Waarom de prikklok?

De baas meent te weten dat zijn werkne­

mers (van wie Harry Mulisch ooit opmerkte dat zij in feite de werkgevers zijn) bij de min­

ste gelegenheid materiaal of werktijd zul­

len stelen.

Natuurlijk maakt de gelegenheid de smeer­

lap, in het kamp van de arbeid, maar evenzeer in dat van het kapitaal. Het grote verschil is dat de kapitaalzijde veel meer gelegenheid heeft om het spel vals te spelen. Daar mogen wij dus wel iets aan rechtsmiddelen en actie- vormen tegenover stellen.

Koenraad Elst

de Tranenproducent. Omdat hij (helaas) minister is van Cultuur, Jeugd, Sport en Brus­

sel heeft hij in die sectoren reeds een breed spoor van betuttelende ingrepen getrok­

ken. Wellicht telt zijn kabinet minstens één woordkunstenaar met Spirit-partijkaart wiens taak erin bestaat nieuwe namen te bedenken voor alle zotte en heel zotte ini­

tiatieven van Anciaux fils. Zo staat zijn depar­

tement thans op het punt te bevallen van het concept ‘Vrije Tijds+kaart.

In het kader van de ‘werelddag van ver­

zet tegen extreme armoede vroeg Steven Vanackere (CD&V) hoe ver het stond met de uitvoering van dat deel van het regeer­

akkoord.

Op de hem eigen volstrekt onnavolgbare wijze wist de heer mini-ster van zijn ant­

woord een volkomen onbegrijpelijke mix

Aan Luc Cortebeeck En andere

vakbondspotentaten Te lande

Gij pezewevers,

De voorbije week hebben ons verschil­

lende meldingen en documenten bereikt van vakbondsleden die naar aanleiding van de verkiezingen door lokale vakbondsbo- bo’s van allerlei kleur werden afgedreigd in het kader van de strijd tegen "extreem­

rechts". Wij nemen aan dat zulks onder meer mooi aansluit bij de oproep die afge­

lopen weekend op het ACV-congres in Oostende werd verspreid om in het kader van openheid en verdraagzaamheid geen extreemrechtse steen op de andere te laten. Laat staan dat gewone leden voor zichzelf zouden mogen durven uitmaken dat ze op een VB-lijst willen gaan staan.

Vertel ons nu eens eerlijk, wat wilt ge op termijn gaan doen met mensen die opko­

men voor het Vlaams Belang of er zelfs nog maar op zouden durven stemmen?

Uitschakelen, figuurlijk en letterlijk? Hen collectief verdrinken? Braden? Roosteren?

Radbraken op de Grote Markt? Want gij hebt het altijd wel over de arrogantie die van die partij uitgaat, maar zelf zijt ge geen haar beter. Is het normaal dat een vakbond, een christelijke vakbond zelfs dan nog, zich in Berendrecht-Zandvliet-Lillo in het poli­

tieke debat mengt en de verantwoorde­

lijke van de lijst Polderbelangen intimideert omdat die misschien wel eens eventueel een klein beetje zou durven nadenken over een coalitie met het VB? Is het de taak van een vakbond om aan partijpolitiek te doen ? We dachten van niet, zoals dat evenmin de taak is of mag zijn van de Raad van State, waar men zich op dit ogenblik buigt over de partijsubsidies van het Belang.

Als het conservatisme in Vlaanderen al een gezicht heeft, dan toch wel een syndi­

caal gezicht. Of beter: een syndicale janus­

kop. De ene dag verklaart gij, mijnheer Cortebeeck, dat de vakbonden vooruit moeten kijken, de andere dag kan er geen

te maken van neologismen allerhande en fraaie kretologie, met deze keer als opval­

lende pareltjes in zijn Babelse woordenbrij:

participatiedrempel, doelgroepwerking en kansengroepen.

Gelukkig het land dat (veel) geld en (veel) tijd en (veel) energie veil heeft voor het in de waggel houden van zulke staatslieden!

Zou 'ons Damienne’ wel weten op hoeveel oprecht medeleven zij kan rekenen bij de Noord-Belgische goegemeente?

Politiek op de openbare omroep?_______________

Jurgen Verstrepen (VB) is niet zelden een onmogelijke mens, maar als het goed is, zeg­

gen we het ook. En op zijn terrein, dat van de moderne media, moet niemand hem smoe­

len leren trekken, nietwaar Kristien Hem- merechts en Bart Brinckman? In ‘ons’ parle- mentje sloeg hij alweer nagels met koppen over Bettina Geysen, het lief van ex-VRT- topman Aimé van Hecke en zelf toevallig

sprake zijn “van een staatshervorming die de belangen van de werknemers schaadt".

En dus moet de sociale zekerheid federaal blijven... een boodschap die verre van ver­

nieuwend is, en in de kaart speelt van de gevestigde machten in dit land die zich met hand en tand tegen zelfs iets meer Vlaan­

deren zullen verzetten.

Gij dorst, Cortebeeck, de heer Leterme niet met naam te vernoemen, maar als het ware in een echo van Verhofstadt enkele dagen daarvoor in de Kamer, stelde gij in vraag of een staatshervorming tot een goed of beter bestuur zou kunnen leiden.

Anderzijds kont gij Leterme ook niet open­

lijk afvallen, gezien het gevoelig karakter van zo’n uitpraak voor en binnen de chris­

telijke zuil. Dus klonk het dat gij ervan uit gingt dat er minstens gesprekken over een staatshervorming komen, maar “dat zal allemaal bekeken worden in het licht van wat het opbrengt voor Jan de arbei­

der en Mia de bediende”. Het betere tsje- venwerk dus voor wie uw uitspraken tegen het licht houdt.

Tegelijk maakte gij wel duidelijk hoe veel - of beter hoe weinig - speelruimte een Leterme of andere staatshervormers bin­

nen CD&V zouden krijgen. Dat doet ons enthousiasme niet bepaald toenemen. Ge dreigt bovendien een objectieve bond­

genoot te worden van de paarse coali­

tie, die liefst van al CD&V zou braden en roosteren om er voorgoed vanaf te zijn en tot het einde der tijden met beide han­

den te kunnen graaien in de vetpotten van de macht.

Saluut, kameraad, voor ons hoeft het niet echt. Als gij op die manier de belan­

gen van zes miljoen Vlamingen onder de mat veegt, schrap dat woord solidariteit dan maar uit uw codex. Het hoort daar dan niet meer

ook directeur bij de zogeheten openbare omroep.

Als kersvers verkozen spiritiste onderhan­

delt zij in Lierke Plezierke over een bestuurs­

akkoord dat voorzittend Marleentje (mis­

schien) haar burgemeesterssjerp kan kosten.

Die luisterde dus met rode oortjes naar de stekelige opwerpingen van Verstrepen. Tja, als zelfs de hournalisten (onze term) van de VRT vinden dat La Geysen een brug te ver is gegaan... Na nog een fraaie sneer richting Spirit-icoon Bertje (die als de volstrekte idi­

oot die hij is de verdediging van het onverde­

digbare op zich had genomen) mocht Geert Burger weer even de zielige gladjanus uit­

hangen. De bevoegde minister viel terug op een reeds bekende stelling, namelijk... dat hij noch de Raad van Bestuur ter zake bevoegd zijn doch slechts de gedelegeerd bestuurder!

Veen propagandakanaal is van welke strek­

king dan ook - wat ik natuurlijk nooit zou durven beweren (sic) - dan kunnen we beter stoppen met een openbare omroep.

Lees verder blz. 14

'4

Een Dame met Klasse

landen, maar heeft het veel te druk in het Roomse Rijk. Marguerite vervangt hem en moet er ook voor zorgen dat de kinderen van Filips en zijn waanzinnig geworden vrouw behoorlijk opgevoed worden. Acht jaar lang bestuurt ze de Nederlanden vanuit Meche­

len. De stad wordt nu hofstad en de hoge adel laat er paleizen bouwen; zij het met enorme subsidies van de stad die het geld bij de gewone Mechelaars haalt via verbruiks­

belastingen op voedsel en drank.

Een mondje Brabants

Marguerite wantrouwt Frankrijk. Zij is niet vergeten dat de Fransen Bourgondië, het stamland van de dynastie, in beslag heb­

ben genomen en haar verstoting heeft haar niet gunstiger gestemd. Vader Maximiliaan probeert haar opnieuw uit te huwelijken; ze weigert. Ze weet zeer goed dat ze als vrouw van... misschien een meubel wordt terwijl ze nu zelf regeert, zij het dat de Staten-Gene­

raal en de hoge Nederlandse adel ook een flink woordje meepraten.

Haar verhouding met de oudste zoon en opvolger van broer Filips is niet al te best.

De jonge Karei staat onder de invloed van Guillaume de Croy, de belangrijkste Neder­

landse edelman die een hekel heeft aan de anti-Franse politiek van de regentes omdat dat maar tot oorlog en ellende in de Neder­

landen leidt. Karei wordt volgens Marguerite teveel opgevoed als Nederlander. De voer­

taal van het hof in Mechelen is Frans, maar Filips heeft indertijd geordonneerd dat zijn zoon ook ‘Brabants' moet leren; iets wat hij trouwens sowieso bij de meiden en knech­

ten opsteekt. Er zijn een paar aanwijzigingen dat Marguerite ook wat Nederlands geleerd heeft, het in ieder geval begrijpt, maar men richt zich altijd in het Frans tot haar.

Marguerite vindt dat Karei als erfgenaam van Castilië-Aragon, half Italië en nog een stuk van het Rijk wat verder mag kijken dan de Nederlanden. Ze is bijzonder onaange­

naam verrast als Croy erin slaagt de 15-jarige Karei meerderjarig te laten verklaren en ze niet langer regentes is. Vier jaar duurt die interne ballingschap, maar dan begrijpt Karei dat zijn tante het beste met hem voor heeft;

dat ze trots is dat het huis van Bourgondië nu half Europa regeert en dat ze altijd bereid is om de belangen van de Nederlanden onder­

geschikt te maken aan de belangen van de dynastie. En dus wordt ze opnieuw regen­

tes van de Nederlanden en deze keer zijn er geen meningsverschillen.

Te weinig wild

Ze voert zijn vreselijke maatregelen uit tegen de ketters. Ze oefent zoveel mogelijk druk uit op de Staten-Generaal om geld op te hoesten dat Karei kan gebruiken voor zijn vele oorlogen. Dat de Nederlanden daar niet bij gebaat zijn, kan haar minder schelen. Zij is inderdaad een dame met klasse, zij het dan eentje die zoals de meeste monarchen de belangen van haar klasse belangrijker vindt dan die van de onderdanen. Haar belangrijk­

ste diplomatiek succes is de Damesvrede die ze met de moeder van Kareis eeuwige vijand, Frans I van Frankrijk, sluit, maar de belangrijkste bepaling is vooral in het belang van de familie. Het graafschap Vlaanderen is niet langer een leen van Frankrijk zodat Karei geen leenhulde moet brengen aan zijn groot­

ste tegenstander.

In december 1530 krijgt ze een infectie aan het been en sterft kort daarop. Ze is 52 en Karei is haar enige erfgenaam. Haar opvolg­

ster is Kareis zuster Maria, de weduwe van de gesneuvelde koning van Hongarije. Die vindt dat er in de omgeving van Mechelen te weinig wild is en ze vertrekt naar Brus­

sel ter wille van het Zoniënwoud. Daarmee is Mechelen hofstad af en daarmee blijft het ook een Nederlandstalige stad, want anders zou de Franstalige besmetting veel verder gegleden zijn en misschien zelfs Antwerpen bereikt hebben.

Jan Neckers Een paar weken geleden schreef Mare Pla­

tei in dit blad een stukje over het prachtige boek “Dames met klasse”, tevens catalogus, bij de Mechelse tentoonstelling over Marga- reta van York en Margareta van Oostenrijk.

In de 366 pagina’s wordt met geen woord gerept over Hendrik Vos, Johan van Essen en Frans van der Hulst. En toch zijn die namen niet onbelangrijk. Vos en Van Essen waren twee augustijnenmonniken die op I juli 1523 op de Brusselse Grote Markt verbrand wer­

den als straf voor hun ketterij; de eersten in de Nederlanden. Van der Hulst was de inquisiteur die hen op de brandstapel bracht:

een leek. De man werkte in opdracht van de wereldlijke overheid, want de bisschoppe­

lijke inquisitie was niet streng genoeg. Een jaar later nam Van der Hulst ontslag en Mar­

gareta van Oostenrijk stelde onmiddellijk drie anderen aan om de ketterjacht op te voeren. Blijkbaar past dit verhaal niet in het opzet van een tentoonstelling die de lof van Margareta, van Mechelen en uiteraard van B. Somers & co moest zingen.

Marguerite, zoals haar echte naam is, wordt geboren in 1480: het tweede en laatste kind van Marie de Bourgoigne en de Habsburger Maximiliaan, aartshertog van Oostenrijk en ondanks zijn titel arm als een kerkluis. Als dochter van Maximili­

aan, zoon van de keizer (niet van Oostenrijk maar van het Heilige Roomse Rijk der Duitse Natie) krijgt Marguerite ambtshalve de titel van aartshertogin, vandaar haar bijnaam

‘d’Autriche’ al zal ze nauwelijks een voet in dat arme en onbelangrijke land zetten. Om de vrede met Frankrijk te bezegelen, verlo­

ven de Staten-Generaal de driejarige tegen de zin van Maximiliaan met de Franse dau­

phin (13 jaar). Ze vertrekt naar Frankrijk waar ze trouwt, al wordt dat huwelijk uiter­

aard nog niet geconsumeerd. Een paar maan­

den later wordt haar man koning van Frank­

rijk en zij dus koningin. Ze wordt heel de tijd opgevoed in Amboise en daar is natuur­

lijk geen letter Nederlands bij. Als ze elf is heeft haar man een betere partij gevonden:

Anne, de hertogin en enige erfgename van Bretagne, waardoor de Franse vorst dat hele gebied kan binnenrijven. Het eerste huwe­

lijk wordt geannuleerd. Marguerite keert een paar jaar later weer naar de Nederlanden en gaat bij haar stiefgrootmoeder, Margareta van York, in Mechelen wonen.

Dubbelhuwelijk

Haar vader en broer (Filips de Schone) hebben een idee om Frankrijk in de tang te nemen: een dubbelhuwelijk. Marguerite zal met Don Juan, de zoon en erfgenaam van Isabella van Castilië en Ferdinand van Ara- gon trouwen en Filips trouwt met juana, de zuster van Don Juan. Marguerite moet nog twee jaar wachten vooraleer ze eindelijk naar Spanje vertrekt. Op zee komt haar schip in een storm terecht en de 17-jarige schrijft cynisch haar eigen grafschrift (in het Frans):

"Hier rust Margareta, twee keer getrouwd en nog altijd maagd." Vijf maanden duurt haar huwelijk en dan is ze weduwe. Ze is zwan­

ger, maar haar dochtertje wordt doodge­

boren. Ze keert terug naar de Nederlan­

den waar broer Filips op zoek gaat naar een nieuwe man. Dat wordt Philibert, hertog van Savoye, een gebied tussen Frankrijk en Ita­

lië. Het huwelijk is een succes, want Margue­

rite is geïnteresseerd in staatszaken en haar man niet. Ze heeft veel opgestoken bij Isa­

bella van Castilië. haar ex-schoonmoeder en dus bestuurt zij op haar eentje het hertog­

dom. Drie jaar duurt dat geluk en dan sterft haar man. Ze zal hem nooit vergeten en een van de mooiste monumenten van Frankrijk laten bouwen, de kerk van Brou bij Bourg- en-Bresse met de praalgraven van Philibert en van Marguerite zelf.

Ze keert weer naar Mechelen en is er nog maar juist wanneer ze verneemt dat haar broer Filips gestorven is. Haar vader Maximiliaan wordt regent van de Neder-

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Vlaams &Neutraal Ziekenfonds

Hooldzetel: Hoogstratenplem 1 - 2800 Mechelen ■ www.vnz.be

De dingen dezer dagen

Roddels uit de Wetstraat

Geflopt solonummertje

Volgens de Grondwet van Het Edel Land (HEL) moet het parlementaire jaar geopend worden op de tweede dinsdag van oktober.

Gewoonlijk houdt de eerste minister dan zijn zogenaamde State of the Union. Maar daar kwam dit jaar niks van in huis. Om het met het woord van de fijnbesnaarde cultuurmens van De Morgen. Walter Pauli, te zeggen:

F...ck de grondwet. Twee dagen na bollekens- kermis en met een begroting waarvan men nog niet eens begin en einde zag, durfde of kon Vrhfstdt zich niet tonen in de Kamer.

Maar het Orakel van Brakel De Croo kon niet wachten. Wilde niet wachten, want hij zag de kans schoon om zelf een solonum­

mertje op te voeren. Hij stak wat blabla af en stuurde daarna iedereen naar huis.

Een week later...

... was het dan zover. In zijn onnavolgbare stijl en verpakt in een slecht zittend kos­

tuum pakte het Liegebeest uit met zijn paarse successen. Minutenlang werd hij toegejuicht door Paars, ook al werd een forse belasting via de verpakkingstaks in de maag van de bur­

ger gesplitst. Als liberaal moet ge toch blij zijn met iets, nietwaar’ Desnoods met een vergiftigd geschenk. Grote lichten a la Hilde Vautmans en Annemie Turtelboom met het onvermijdelijke ooievaarsnest op het hoofd zaten puberaal te grijnzen en het applaus aan te steken. Ook de PS glunderde, want zij besefte dat de Vlaamse sossen de VLD compleet hadden ingepakt en er alle con­

trole over hebben.

Afblafcultuur______________

Vrhfstdt maakt er altijd een sport van om de oppositie belachelijk te maken. Nog maar net was ampersander De Crem aan zijn betoog begonnen of de premier viel hem herhaaldelijk in de rede. Iets wat hij overi­

gens zelf niet kan verdragen. Dat werd zelfs De Croo al te bar, hij riep herhaalde malen Verhofstadt tot de orde, maar hij had even goed tegen een telefoonpaal kunnen spre­

ken.

Vrhfstdt weet ook wel dat volgend jaar de tsjeven zijn plaats wel eens kunnen innemen in de federale regering. Vandaar wellicht het instandhouden van de openafblafcultuur.

Tant

Omgekeerd was het ook leuk. Toen Vrh- fstdt de lof zong over de paarse weldaden en zijn heilsboodschap stond uit te zingen, kon Polle Tant zich ook niet inhouden en deed

- Patrick Janssens (van A) wordt door de koning ontvangen. Eerst die Remmery en nu Janssens... Heeft Albert een zwak voor mannen met liefdesaffaires?

- Grootste probleem voor Patrick: "Moet ik dan mijn onderlijfke uittrekken?”

- Maar het is toch schoon, héél schoon, van Albert Second, dat hij ook eens audiëntie wil verlenen aan een volksmens.

- Ik hoor het Patrick daar in Laken al vragen: "Euh..., Sire, zou u die Flup van u niet willen ruilen voor de mijne?"

- En het antwoord van Sire: "Tja, jong, intellectueel zou het voor mij geen slechte zaak zijn, maar ik kan ons Matil toch niet in de klauwen van een kannibaal

jagen?"

HvO

”0 O

o‘

X- n

’-i

n>’

cn

alle moeite om de premier te onderbreken.

Vrhfstdt sloeg terug met de sneer dat Polle blijkbaar nog niet over het pak stembus­

slag zondag in Kruishoutem heen was. Tant schudde meewarig het hoofd bij dergelijke onzin. De ampersanders verloren weliswaar 4%, maar de blauwen ook evenveel. In de uiteindelijke zetelverdeling kwam het er op neer dat de VLD één zetel verloor ten gunste van ... de ampersanders. Het Liegebeest had zijn naam weer eens alle eer aangedaan.

Eurostat

Om te bewijzen dat hij het goed deed, beriep Verhofstadt zich op de statistieken van Eurostat. “Precies gisteren" had volgens de blauwe goeroe, Eurostat de cijfers mee­

gedeeld dat er sinds 2003 157.000 nieuwe banen waren bijgekomen. Boze Annemans, zoals steeds niét van gisteren, was om een en ander te checken zijn licht eens gaan opste­

ken bij Eurostat of dat allemaal wel waar was.

En wat bleek’ Niemendalle! Helemaal geen cijfers van Eurostat de dag voor de regerings­

verklaring. Vrhfstdt is een ordinaire leuge­

naar, ook al mag Boze Gerolf dat woord niet gebruiken van De Croo. Hij verbeterde zich­

zelf dan ook met de woorden "... dat Vrhfstdt de waarheid geweld durft aan te doen”.

Vautmans, Turtelboom en gelijkgewichten deden alsof ze niks gehoord hadden.

Arm schaap

Wie er het hele debat vermoeid en schaap­

achtig bijzat, was het langbenige media- idool uit Gent, Freya Fraaibeen, ook minis­

ter van Begroting. Zij kreeg een spervuur van opmerkingen van een complete cohorte ampersanders over zich heen: De Crem, Bogaert, Desseyn en De Vlies. Ze sloeg zo een wartaal uit dat de kleine Tobback haar herhaalde malen kwam depanneren.

In het weekeinde verklaarde ze in De Stan­

daard dat ze zeker niet in de toppolitiek zal blijven, want dat ze eigenlijk maar goed is voor een rol op het tweede plan. Astem- blieft! Ja, het verstand komt niet voor de jaren. Bovendien zou ze na haar veertigste wel wat anders willen doen. Voor ons moet ze zolang niet eens wachten. Dat de Schone het in Gent nog eens met het Liegebeest gaat “doen” na een afspraakje op een bank in het park...

2007 ___________________

De laatste rechte lijn naar de verkiezin­

gen van 2007 is ingezet. 24 juni’ Mei? Of zelfs maart’ Ge hoort van alles in de wandelgan­

gen. De posities voor de lijstvorming wor­

den al ingenomen, messen worden gewet en ellebogen gescherpt. Sommigen zullen nog even in gang schieten om het dolce far niente van de voorbije jaren wat te camoufleren.

Nog anderen zullen alles doen om de aan­

dacht te trekken van hun partij-instanties en het stof uit hun sloffen lopen om toch maar opgemerkt te worden. Ruzies zullen op zijn minst pro forma bijgelegd worden en plots zal veel kunnen gerelativeerd worden. Som­

migen worden de minzaamheid zelve en de kameraad bij uitstek. Het gaat nog plezant worden.

Op de praats to el Forum Arm & Rijk

Julien Borremans: “ Armoede in Vlaanderen bestaat.“

‘Vlaanderen is een rijke regio’, ‘de Vlamingen hebben het nog nooit zo goed gehad’, of nog: ‘de Vlaamse productiviteit staat wereldwijd aan de top’. Stuk voor stuk zijn het de onderdelen van een discours dat kwistig rondgebazuind wordt.

Hoe geloofwaardig dat verhaal ook klinkt, het gaat schijnbaar voorbij aan een belangrijk segment van de samenleving. “Naast de welvaart”, zo onderstreept Julien Borremans van het forum ‘Arm & Rijk’, “worstelt Vlaanderen met een erg miskend armoedeprobleem.” En hij vervolgt: "De duale samenleving is een rea­

liteit die zich in Vlaanderen steeds scherper aftekent.”

t P.: Nu en dan verschijnt in een aan­

tol kranten een opiniestuk van een forum Arm & Rijk’, een orgaan dat niet onmid­

dellijk uitblinkt in bekendheid. Kunt u ons het forum voorstellen?

J.B.: Wij bestaan uit een aantal mensen die zich - zoals de naam laat vermoeden - bezighouden met de discussie en studie over armoede in ons land. Om te beginnen nemen We de verschillende dimensies van het ver­

schijnsel armoede onder de loep. Dat gaat immers veel verder dan de financiële invul­

ling, wat de meest gangbare is. Er bestaat ook zoiets als kansarmoede, waarmee bedoeld wordt: een gebrek aan kansen om in de samenleving je draai te vinden. Intellectu­

ele armoede is ook een vorm van armoede.

VVij focussen ons niet enkel op de armoede als dusdanig, maar ook op een meer globale manier op de groeiende kloof tussen arm en fijk in onze samenleving.

De mensen die in het Forum actief zijn, hebben een uiteenlopende achtergrond. Er zitten enkele economisten bij, mensen uit de vakbondswereld, uit de sociale sector, maar ook één iemand uit de media. De acti­

viteiten die we ontplooien zijn heel divers.

Enerzijds verzamelen we zoveel mogelijk informatie over het probleem, van cijferma­

teriaal tot allerhande sociologische studies.

Anderzijds trachten we ook zoveel moge­

lijk ruchtbaarheid aan de problematiek te geven. Dit gebeurt aan de hand van debat­

ten of opiniestukken, maar ook door de aan­

dacht te focussen op het probleem in elk van de domeinen waarin we individueel bedrij­

vig zijn.

‘t P.: En wat moeten we ons precies voor de geest halen wanneer het thema

‘armoede in Vlaanderen’ op tafel ligt?

J.B.: Je mag eerst en vooral niet vergeten dat Vlaanderen van oudsher een regio met veel armoede geweest is. De toestanden die we tijdens de 19de eeuw meemaakten, waren ronduit schrijnend. Een zekere beter­

schap kwam er na de Eerste Wereldoor­

log, om na de Tweede Wereldoorlog in een stroomversnelling te komen. Pas dan kreeg je iets wat op een kenniseconomie begon te lijken. Alleen, bleek - en blijkt - zo een eco­

nomische ontwikkeling onvoldoende te zijn

°m iedereen mee aan boord te hijsen. Van­

daag stelt men dan met enige verbazing vast dat er nog steeds heel wat armoede bestaat, vaak verdoken. Deze is vaak ook sterk geo­

grafisch geconcentreerd. In de Dender­

streek of Aalst, maar ook in Limburg en telfs in bepaalde steden van West-Vlaan- eren is de concentratie vrij hoog. Brussel ' de hoofdstad van Europa! - spant werke- 'jk de kroon. Niet minder dan 20% - dat is

®en vijfde - van de bevolking woont tegen e armoedegrens aan. Professioneel ben ik

^erkzaam in de regio van Oudenaarde en le°nse. En ook daar ontdekt men nu geval- haVr1 arrnoe<fe die men niet eerder gezien y, ’ Globaal genomen mag je stellen dat in

^aanderen zo’n 20% van de mensen in een 0 °rt van armoede zitten die hen verhindert (j?1 °P een fatsoenlijke manier hun draai in

samenleving te vinden.

^verstand

niej 'fceemd toch dat zoveel mensen Per ?1eera^en 'n onze kenniseconomie.

dere °l VOn re^en'ng hebben we in Vlaan- tatie'f^0^ een wereldwijd erkend kwali-

bijzonJ<~>Ver Ons or|derwijs, of meer in het bestaarer sch°l'ngsgraad in Vlaanderen de en ,een draak van een misverstand. Aan de Vlam ant h°or ie we' dat zes procent van heeft een ur|iversitair diploma op zak verhaal nr ^at 's s'ecf’ts één deel van het sen Vlam 3t ^'ina v*j^de van de volwas- dair Ond 'n^en n'et over een diploma secun- h'j- Dat erw'is beschikt, vertelt men er niet s nochtans een erg slecht cijfer. En

van hen die wel hun diploma halen, begint slechts de helft aan een hogere opleiding.

Nog eens de helft hiervan haalt trouwens de eindmeet niet. Op een dergelijke manier verkrijg je onvoldoende menselijk kapitaal om aan een hightecheconomie te participe­

ren. Voor velen is het zelfs al erg moeilijk om zelfs op een lager echelon in de samenleving hun draai te vinden. Onderzoeken hebben aangetoond dat 18 procent van de volwassen Vlamingen zich op het laagste lees- en schrijf- niveau bevinden, wat ruimschoots onvol­

doende is om een elementaire briefte begrij­

pen, laat staan te schrijven.

Onze samenleving wordt ook stelselma­

tig ingewikkelder. Vind je weg maar eens in de wirwar aan diensten en instellingen. Zelfs een sollicitatieproces is vaak niet meer zo eenvoudig als vroeger.

‘t P.: Akkoord, maar niet iedereen kan qua opleiding hoge toppen scheren. Moet dan niet gewoon vastgesteld worden dat deze kenniseconomie te arm aan jobs is om iedereen aan het werk te helpen?

J.B.: Deze verklaring is, meen ik, niet cor­

rect. Er is nog heel zeker een aanbod voor laaggeschoolden. Je hebt het voorbeeld van de rand rond Brussel waar een pak vacatures niet ingevuld raken. Tegelijkertijd is de werk­

loosheid in Brussel torenhoog, maar toch speelt de BGDA - de Brusselse variant van de VDAB - daar niet op in. Ook in Ronse zie ik een sterke vraag naar werkkrachten, ter­

wijl ook daar een pak laaggeschoolden aan­

wezig zijn. Ik geloof dat het probleem zich niet zozeer aan de aanbodszijde situeert, maar dat aanbod en vraag onvoldoende op mekaar afgestemd raken.

‘t P.t Hét klassieke pijnpunt voor het bedrijfsleven is de hoge arbeids­

kost. Zolang die niet naar omlaag gaat, hoort men haast dagelijks in patronale middens, zal er nooit schot in de zaak komen.

J.B.: De arbeidskost is een probleem, dat hoor je me niet ontkennen, maar niet het belangrijkste. Ons land is duur wat lonen betreft, alleen wordt dit grotendeels gecom­

penseerd door onze hoge productiviteit.

Het grote knelpunt is omscholing en inno­

vatie. Het is niet zozeer de loonkost die zal bepalen of een buitenlands bedrijf al dan niet in ons land zal investeren. Wel facto­

ren als de goede ligging, een fatsoenlijk kli­

maat, geschoold personeel of de nabijheid van Zaventem. Dat zijn faciliteiten die ze in India vaak niet hebben.

Onderklasse

‘t P.: Hoe verklaart u dan dat die vele kandidaten toch hun weg naar de bedrij­

ven niet vinden?

J.B.: Veel van die mensen voelen zich uit­

gerangeerd en futloos. Ze leven in een totale andere realiteit dan u en ik. Er is ook een gebrek aan beleid die deze mensen aanzet zich om te scholen of werk te gaan zoeken.

En zeker op dit laatste punt contrasteert ons land met de buurlanden. Als je in Frankrijk twee jaar zonder werk zit, vervalt je werk­

loosheidsuitkering en moet je het met een minimumuitkering rooien waar je eigenlijk niets mee kan beginnen. Deze wetenschap is een duidelijke stimulans. Maar het is alle­

maal wat te makkelijk te zeggen dat wie wil werken ook effectief werk vindt. Dat is een fabeltje dat door sommige bedrijfsleiders in stand wordt gehouden.

‘t P.t Als ik die redenering doortrek, denk ik dat een belangrijke taak voor de overheid weggelegd is?

J.B.: Absoluut, alleen moeten we dan weer vaststellen dat de politieke wil én de instru­

menten ontbreken of slecht verdeeld zijn.

Het grote probleem is dat het beleid in Bel­

gië te uniform is. Elk regio moet zijn eigen klemtonen kunnen leggen, maar hier ont­

beert Vlaanderen de noodzakelijke hefbo-

25 oktober 2006

men. Hoe vaak hoor je het argument niet dat we niet over de instrumenten beschik­

ken om ons bedrijfsleven concurrentiëler te maken? En wellicht klopt dat wel. Maar ik zou graag wat vaker horen dat we ook de instrumenten missen om het probleem van de armoede aan te pakken. Iedereen ent zich wat op een klassiek communautair dis­

cours in plaats van eerst te denken aan een bepaalde problematiek die men de wereld zou willen uithelpen.

‘t P.: Hoe verklaart u dat over dit pro­

bleem, dat toch grotere proporties aan­

neemt dan men zou vermoeden, bitter weinig gesproken wordt? Voor de meeste mensen is die ‘onderklasse’ haast onzicht­

baar.

J.B.: Voor een groot deel heeft dit te maken met de discretie van de mensen zelf.

Er is een soort van taboe waardoor men niet te kijk wil lopen met zijn problemen. Boven­

dien staat deze realiteit ook haaks op het imago dat de politiek graag van ons land ver­

spreidt. Wij zijn een productieve en dynami­

sche regio, heet dat dan. Het beeld van een regio waarvan 20 procent van de bevolking een soort van subproletariaat vormt, staat daar haaks op. Nu is die kloof tussen arm en rijk niet nieuw, alleen neemt ze de laat­

ste jaren exuberante vormen aan zonder dat de politiek echt aan de alarmbel trekt.

Ondertussen stel je ook politiek vast dat dit segment van de bevolking voor een flink deel door het Vlaams Belang is ingenomen.

Zij zijn de enige politici die je in die wijken trouwens nog ziet. Zij palmden het terrein in dat de socialisten al jaren geleden verla­

ten hebben.

Globalisering

‘t P.: En terwijl de situatie erger wordt, gedijt de globalisering. Aan de stelling dat iedereen hier beter van zal worden, hecht haast niemand nog geloof. Zal dit de druk op de ketel nog verhogen en de kloof tussen arm en rijk verder in de hand werken?

J.B.: Ik vrees inderdaad dat de globalise­

ring de kloof zal vergroten. Wie stevig in zijn schoenen staat en voldoende concurrenti- eel is, heeft weinig te vrezen. Je ziet vandaag hoe bedrijven hun boekhouding of andere taken naar lagelonenlanden exporteren, waardoor de middelen worden vrijgemaakt om zich in andere takken te specialiseren.

Alleen maakt dit de rekening van de laagste

Die goeie ouwe tijd?

Nee bedankt.

Eenheel trouwe lezer beschouwt dit blad als hetenige in heel Vlaanderen waarin hij nog kwijt kan wat er op zijn hart en zijn lever ligt.

Hij schreefons een briefjen.a.v. een bezoek dat hij had mogen brengen aan de oudste gevangenis van onsedel land der be-elgen, die van Tongeren.Vol lof is hij overdeuitstekende kwaliteit van de daarbijvertoonde videobeel­ denen bijhorende commentaar. Onze lezer waserdoor gepakt, want 60 jaar geleden (hij is nu 80, proficiat!) “mocht"hij die gevangenis zelfvan binnenuit lerenkennen. Nuwordt er misbaar gemaakt, schrijfthij, omdat de gevan­ genen, ocharme, metvierin een cel moeten.

In 1946 werd ik als 20-jarige uniformdra­ geralsnummer7 ineen cel gesmeten die te klein wasom er voor elkeen dunne strozak in teleggen. Achtereen houtenscherm zaghij tweeijzeren toiletemmers metdeksel enop een schamel hoekkastje eenheeloude was­

kom met waterkan. Spiegeltjes waren verbo­

den. Dikke buizen dedendienst als warmte­

5

lagen van de bevolking niet. Je mag boven­

dien niet uit het oog verliezen dat die onder­

klasse vandaag tientallen talen spreekt. Van de honderd nieuwe vreemdelingen die ons land binnenkomen, moet er minstens zeven­

tig bijgeschoold worden. Ze spreken de taal niet of onvoldoende en missen de vereiste kwalificaties om aan werk te raken.

Men moet zich daar geen illusies over maken. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, met het cliché van de Poolse loodgieter voorop.

Een beperkte omscholing volstaat vaak voor hen om aan de slag te kunnen in de bouw of in de transportsector. Dan doet zich echter het probleem voor dat ze allochtonen van de derde generatie wegconcurreren. Vaak werken ze voor erg lage lonen en verblijven ze in ons land in weinig benijdenswaardige omstandigheden. Maar heel vaak ook bekij­

ken ze dat als een investering. Wat ze hier kunnen sparen, komt hun koopkracht thuis ten goede. Allochtonen wonen hier en blij­

ven hier. Wist u dat de werkloosheid onder allochtone jongeren onlangs tot meer dan 50 procent gestegen is? De typische proble­

men van schoolverlaters en analfabetisme zijn in deze categorie nog scherper. 42 pro­

cent van de allochtone schoolverlaters is laaggeschoold. En wat meer is: van een ver­

betering bij de huidige derde generatie is amper sprake.

Als ik nog even op de werkloosheid mag terugkomen. De cijfers die hierover van overheidswege worden bekendgemaakt, zijn een lachertje. Met alle nepstatuten die men gefabriceerd heeft, mag je er gerust enkele honderdduizenden bijtellen. In ons land is ongeveer een miljoen mensen afhankelijk van een of andere vorm van uitkering!

‘t P.t Voor zo’n ingewikkelde proble­

men bestaan natuurlijk geen simpele oplossingen. Waarvan moet volgens u prioritair werk gemaakt worden?

J.B.: We hebben nood aan een politieke klasse die dit probleem niet enkel erkent, maar die het ook vertaalt in een politiek dis­

cours dat de basis van een beleid uitmaakt.

Want zolang dit aansleept, zal de ganse maat­

schappelijke situatie blijven verzuren. Als we vandaag niet ingrijpen, zitten we over twin­

tig jaar met Amerikaanse toestanden opge­

zadeld. Misschien niet zo acuut, maar toch.

Of wil men soms een samenleving waarin 70 procent van de bevolking het goed heeft en de overige 30 procent in een sukkelstraatje

zit?”

P

M.

bron en als...seinposten. “Zo was dat toen”, lezen wij in de briefdie verdergaat over de verbeteringen van vandaag: verstevigde eiken deuren,moderne sloten, luxekamertjesmet echte wastafels én spiegel, echt toilet met stromendwater en zelfs stapelbedden die in een jeugdherbergniet zouden misstaan. Van­

daag mogen de kostgangers hun verblijf kleu­

renmetverschillendeviltstiften en artistieke pornomodellenlonken u toe. Wij moestenhet stellen met, in het beste geval,een stompje potlood, klinkthet ons bitter tegen, en van zo’n cel met mooigedekte tafel en vlekke­

loos wit eierdopje met volledig bestek, kon­ den wij alleen maar dromen. In alle cellen staan nu heuseradiatoren en zijn er verschil­ lende stopcontacten voor radio, tv en,desge­ wenst, pc.Op de video zag onzelezer gezel­ lig gevangenen (onherkenbaar gemaakt,want privacy weet je wel?) op gerieflijke zitban­

kenmetmekaarkeuvelen. Als ex-ingezetene van de oudste nor des lands, hoefjevanonze lezer echt nietteverwachten dat hij heimwee heeftnaardetijd van toen en daar kunnen wij in komen.