Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

x

63s,e jaargang nummer 35 woensdag 27 augustus 2008 1,75 euro

Weekblad P60872I Afgiftekantoor 2099 Antwerpen

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De B-finale

Wie zei daar op de Ijzerwake ook alweer dat België in een impasse verkeert? Een gedurfde uitspraak, nog geen dag nadat nationale Tia over twee meter en vijf was gewipt en de Brabançonne in volle glorie door alle huiskamers schalde. Nog geen twee dagen nadat ideale schoondochter Kim Gevaert met enkele medemeiskens een zilveren esta­

fette had gelopen. Toegegeven, de Amerikanen hadden zichzelf al uitgeschakeld en de Jamaicanen schakelden niet alleen zichzelf, maar ook de Britten uit, en dat maakte een en ander wel een stuk gemakkelijker. Maar het technisch kunnen van “de Belgen" heette plotsklaps weer baanbrekend te zijn, de kroonprins belde in houterig Nederlands met de bejubelden nadat een lakei het juiste nummer had gevormd op de paleis-gsm, en ‘t was allemaal van vivan België, hup met de geit van Leterme, en petatten met sossissen ! Hoe schoon niet de woorden in de anders zo hatelijke Soir: ‘Vier meisjes in onze tijds­

geest. Noorden, zuiden, blank, zwart, Vlaams. Frans, lachen, wenen, vriendschap, arbeid, jeugd, ervaring. Een mix van België 2008. Samen kunnen we sterk zijn.’ Komt daar zo’n bende bekrompenen op een wei nabij Bachten de Kupe plotsklaps het tegengestelde beweren. En van confederalisme willen ze niet eens weten, ‘t moet ineens onafhanke­

lijkheid zijn. Spring verdorie zelf eens twee meter en vijf, mijnheer de voorzitter van de Ijzerwake, en liefst hoog, niet alleen ver, en kom dan nog eens klappen, als het de Olympische góden belieft. Vooraleer gij voort wilt gaan met Vlaanderen alleen.

Maar kijk: wat zegt Eric van Rompuy in een interview in de Coreliokranten? ‘We zit­

ten in een patstelling.’ Aha, hadden die van de Ijzerwake dan toch gelijk? Eric van Rom­

puy, die zich al grappend de extremist van CD&V noemt: 'Zonder staatshervorming zal deze regering ook geen resultaten boeken op andere terreinen, en moet er dus wor­

den getwijfeld aan de toekomst van België.’ Fijn, zullen we dan maar meteen de boeken toedoen ? Hoe extremistisch ook, daar is Van Rompuy niét zo onmiddellijk toe geneigd.

Want: zolang België bestaat, moet het land zo goed mogelijk worden bestuurd, en dat is - uiteraard - ook de verantwoordelijkheid van CD&V als grootste Vlaamse partij, zeker nu er zoveel andere maatschappelijke problemen opduiken (versta: nu het ACW moeilijker en moeilijker begint te doen). De patstelling van Van Rompuy blijkt eruit te bestaan dat de regering niet kan vallen. Enerzijds is er de “raison d’état” en anderzijds zullen nieuwe verkiezingen niets oplossen (en wellicht postjes doen sneuvelen). Stel evenwel dat de onbestuurbaarheid jarenlang blijft aanslepen, dan zal op middellange ter­

mijn de keuze opduiken tussen de onbestuurlijke staat en het separatisme. Aldus de broer van de koninklijke verkenner die in bochtige bewoordingen het innerlijke con­

flict uittekent bij de Vlaamse christendemocraten. De patstelling dat de regering niet kan vallen, draait voor hem rond het feit dat CD&V door de 800.000 voorkeurstem­

men van Leterme op dit ogenblik “incontournable”, dus onmisbaar is, wat na nieuwe verkiezingen mogelijk/wellicht niet meer het geval zal zijn. CD&V moet dus zowel het land redden als de staatshervorming, benieuwd of Leterme er tegen eind september uit zal zijn. Laten we intussen een ander citaat bovenhalen. ‘Een regionalisering van het fiscale beleid is absoluut noodzakelijk. Efficiënt bestuur en fiscale verantwoordelijk­

heid gaan hand in hand. Op dit ogenblik kan de federale staat het niet meer trekken, terwijl er langs Vlaamse kant geld zat is en langs Franstalige kant geld op een onverant­

woorde manier wordt uitgegeven. Een fundamentele staatshervorming kan niet wach­

ten. De Belgische staat is dood.’

Zijn we opnieuw op de Ijzerwake? Neen, we hebben De Standaard in handen van ver­

leden vrijdag. Aan het woord is Frans Vanistendael, emeritus-hoogleraar fiscaal recht aan de KU-Leuven. Vanistendael is niet bepaald de eerste de beste. Hij doceerde der­

tig jaar aan de KU-Leuven, en was er zes jaar decaan van de rechtsfaculteit. In de jaren

‘80 van de vorige eeuw was hij Koninklijk Commissaris voor Fiscale Hervorming. Hij was twintig jaar lang lid van de Hoge Raad voor Financiën (waakhond van ‘s lands begro­

ting), en werkte voor internationale instanties als het Internationaal Monetair Fonds, de OESO en de Europese Unie. Kijk, als de patissier van achter de hoek zo’n stelling lanceert, dan mag die best tussen de koffiekoeken terechtkomen. Maar als iemand met zo’n academische achtergrond en bestuurlijke ervaring een dergelijk standpunt inneemt, dan kan en mag in principe niemand daar naast kijken. Temeer daar Frans Vanisten- dael technisch minstens even onderlegd is als onze Zilveren Vloot uit Peking. Het ver­

baast mij dat als het over de regionalisering van belastingen gaat, er altijd over de ven­

nootschapsbelasting gesproken wordt. Dat is een beperkte belasting waarmee je us ook geen financiële verantwoordelijkheid creëert. De deelstaten worden nu voorna­

melijk gefinancierd via de btw, maar die kun je niet regionaliseren. De personenbelas­

ting regionaliseren is dan de meest voor de hand liggende weg om tot meer inancie e en fiscale verantwoordelijkheid te komen.’

Volgens Vanistendael kan er wel een federale sokkel blijven binnen e P®rs°"

lasting. van tien of vijftien procent. Laten we zeggen dat het niet onmiddellijk detwee meter en vijf van Tia Hellebaut is, maar eerder een goede B-finale als voorbere ding

°P de definitieve split. Want ook de professor heeft het eigenlijk over een patstelling, de personenbelasting regionaliseren, of België gaat eraan. Zouden ze et ezui en

taalgrens hebben verstaan?

pflÇyîolcXKÆ.

Deze week :

• Het land van de rijzende regen 2

• Ijzerwake 5

• Opruimmentaliteit 7

• Smakelijke boterhammen 10

•JanBretelle 12

En nu de post-Olympische spelen

l€0K€ Z-ÇGrT.

De VRT 2.

zag S

Ziende blind, zeker?

—?---

Fade away shot

Laten we de politieke beschouwingen even voor wat ze zijn en voor het gemak vergeten dat topsport vooral een zaak is van veel geld en dikwijls dubieuze preparatie. Dan zijn zo’n Olympische Spelen natuurlijk wel een feest. En een poel van verdriet en teleurstelling. Dikwijls op één foto gevat, met de triomferende winnaar en de balende verliezer zij aan zij.

Ook weken van hernieuwde kennismaking met sporten waarvan het bestaan vier jaar lang amper of niet opviel, omdat het kop­

pel voetbal/wielrennen met zowat alle aan­

dacht gaat lopen. Boogschieten, kajakken, schermen, synchroonzwemmen, tafeltennis, komen op zo’n Olympische Spelen nog eens onder de aandacht. Het heeft allemaal ook wel iets.

Toen we dit schreven, wonnen Togo en Tadzjikistan al een medaille. Benjamin Bou- kpeti en Rasui Boqiev, heten de sporthelden op wie wij alleen maar jaloers kunnen zijn.

Mongolië zit al aan een gouden en een zil­

veren plak. Zimbabwe telt al één keer goud en drie keer zilver. Maar allemaal gewon­

nen door dezelfde Kristy Coventry. Die dan nog blank is ook.

Waarom heeft de paarse regering de Armeniër Tigran Gevorg Martirosian inder­

tijd niet geregulariseerd als asielzoeker. (Dat de man nooit onze bodem heeft betreden, kon in paarse tijden een detail genoemd wor­

den.) Dan was het gewichtheffen voor man­

nen tot 69 kilogram hier uitgegroeid tot een waar volksfeest. De voetballers halen ons land misschien uit de poel van ellende.

Omdat voetballen op de speelplaats niet was toegelaten, speelden we op school nood­

gedwongen basketbal. Niet echt op olym­

pisch niveau moet worden toegegeven en de belangstelling voor die balsport heeft het verlaten van de middelbare schoolban­

ken niet overleefd. Maar tijdens Olympische Spelen pikken we graag een wedstrijd mee.

Commentaar bij een sportwedstrijd hoort de onwetende kijker te helpen wegwijs te gera­

ken in het op beeld getoonde. Meenden we, maar we dwaalden.

De spelers drongen binnen in de paint,

de lichamen werden fantastisch gebruikt in de drive, de ploeg probeerde te ontsnappen aan de pressing, waarop een dunk volgde.

Na de turnover kreeg de man van de assists de bal, zoekend naar een shooting guard.

Maar hij bleek een speler met iets minder skill en verloor de bal. Je hebt trouwens niet altijd te kiezen in het draft-systeem. Toen volgde, na een lopend screen, een fade away shot. De bal raakte de ring, maar de rebound was voor een ploegmaat.

Geloof het of niet, maar die voorbeelden van geheimtaal noteerden we in een tijds­

spanne van vijf minuten. Gelukkig zijn we zelf in staat te zien wanneer de bal door de ring gaat en wanneer niet. Het scorebord hielp ons verder om de essentie toch enigs­

zins te volgen.

In de mate de commentator van dienst wilde bewijzen thuis te zijn in het jargon, slaagde hij met onderscheiding. Als het zijn bedoeling was ook de niet-kenners van het spelletje wat behulpzaam te zijn, faalde hij over de ganse lijn.

Wat hij daar de ether inzwierde, leek wel Chinees.

EENMANSCOLLECTIEF

Den Blooten Kooninck

U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus

Lood en klatergoud

2

Voor “verrijking” van de nieuwsgaring

In het journalistieke vak, afdeling geschreven pers, zit een groot aantal maso­

chisten. “Wat we zelf doen, doen we niet beter”, lijkt hun lijfspreuk. Want geen gebeurtenis van enig belang of er wordt een blik “Bekende Vlamingen” open­

getrokken die er in een “column” tegenaan mogen gaan. Meestal via de pen van een échte journalist die niet weet - mag weten - hoe het prijskaartje oogt voor zijn werk dat aan de BV wordt toegeschreven. Diens inbreng reikt immers meestal niet verder dan wat telefonisch meegegeven lulkoek aan de inktkoelie van dienst die er een “persklaar stuk” moet van maken. Het neerhalen van het eigen vak dateert niet van vandaag. Maar zeggen dat de wildgroei van het feno­

meen nooit eerder een “hoogtepunt” bereikte als tijdens de voorbije “spelen”, lijkt niet overdreven.

Peking heeft de jongste trend voor "ver­

rijking” van geschreven nieuwsgaring inge­

luid met “columns” van politici. Het Laatste Nieuws hield als meest verkochte krant in Vlaanderen ook in deze de koord. Met een dagelijks “standpunt” van jean-Marie Dedec- ker en van, godbetert, Bertje Anciaux. En toen Yves Leterme op zijn beurt aansloot bij de Belgische sliert “onmisbaren" in China op kosten van de gemeenschap, werd de trouwe lezer er enthousiast over ingelicht dat de premier de komende dagen onze atleten zou volgen en dagelijks zijn indrukken zou door­

sturen, exclusief voor de krant.

Met die “exclusiviteit” viel het nogal mee.

Want toen Het Leste uitpakte met het exclu­

sieve geintje van Leterme over elf gouden medailles die nog voor de voetballers in het olympische vat lagen, stond datzelfde geintje dezelfde dag ook nog te lezen in Het Nieuws­

blad. Ook dat “dagelijks” was trouwens eer­

der ruim opgevat, vermits ik na “Leterme in Peking dag I” en verschenen op bladzijde twee, tevergeefs naar “Leterme in Peking dag 2” op dezelfde bladzijde ben blijven zoe­

ken. Maar wie weet, had nationale Yves er na zijn “exclusieve” eersteling en gezeten achter zijn “laptop” in het broeierige Peking - stel U het tafereel even voor! - misschien over nagedacht waarom hij zich verder te pletter zou blijven schrijven voor een krant die een gans jaar weinig anders gedaan had dan hem een politieke mislukkeling te noemen. Maar het kunnen ook de plotsklaps vlak voor zijn afreis opgedoken politieke verplichtingen zijn geweest die hem te elfder ure voor priori­

taire keuzes hebben gesteld.

Rijzende regen

Bij gebrek aan de indrukken over dag twee moet ik het noodgedwongen houden bij mijn eigen indrukken over de indrukken van dag een van een premier. Zijn indruk was dat de eer van ons land goed verdedigd werd in China en dat de medailles wel zouden vol­

gen. Ik had een ietwat andere indruk, maar ik ben dan ook geen van-alle-markten-thuis- premier. Overigens wil ik de eerste zijn om te betreuren dat er na dag I geen dag 2 meer is gekomen. Want wat had ik buiten die elf klaar liggende medailles en die goed verde­

digde eer zowaar nog opgestoken uit die eer­

ste beklijvende column? Niet meer of niet minder dan dat de regen niet naar beneden valt, zoals ik tot dan toe in mijn grenzeloze naïveteit altijd al had gedacht, maar inte­

gendeel rijzende is. Of minder romantisch uitgedrukt - ik ben dan ook geen rasechte columnschrijver - naar omhoog valt.

Yves had bij zijn aankomst als eerste punt van zijn dagéénbalans namelijk vastgesteld dat het regende in Peking. En dat uitzonder­

lijk fenomeen had hem als lyrische omschrij­

ving voor zijn gastland China "het land van de rijzende regen” ontlokt. Voor wie in een onbewaakt ogenblik de Marseillaise met de Brabançonne verwart, komt een vergelij­

kende dichterlijke vrijheid van een onver­

valste columnist tussen een land van de rij­

zende zon en een van zelfbedachte dito regen niet echt over als een kemel. Eerder als een fijnbesnaarde columnistische flard. Het is dan ook met spijt in het hart dat ik van verdere literaire hoogstandjes van de hand van een premier verstoken ben moeten blijven.

Verloren papier

Het goede columnnieuws is dat Bertje het herleiden van het journalistieke vak tot een “dit kan iedereen”-randgebeuren de volle duur van zijn Chinese vakantie - excu­

seer, regeringsopdracht - naar waarde heeft ingeschat. Inclusief het allicht niet-onaardige bedrag aan schnabbeleurootjes verbonden aan de pakkende bijdragen van lui die toela­

ten dat hun naam onder het werk van ande­

ren wordt gezet. Onder de titel “schitte­

rend” stelde Bertje, al dan niet vestimentair getooid met de ministeriële short van “kijk eens hoe ik altijd mezelf blijf” bij vertrek in Zaventem, bij aankomst in Peking om vijf uur

‘s ochtends vast dat de stad sliep. Ik ben al voor minder sterke openers op het puntje van mijn stoel gaan zitten. Hij was voor de atleten gekomen. En om te zien hoe hij de mensenrechten bespreekbaar kon maken en zijn steentje bijdragen voor de culturele rechten en de erkenning van de Tibetanen.

Of hoort U niet goed? Zijn persoonlijke begeleidster was een leuke dame. Maar ze moest hem ook duidelijk in het oog houden.

In zijn zelfverklaarde functie van aspirant- steentjesbijdrager tot erkenning van de Tibe­

tanen waarschijnlijk. Je hebt van die mensen die je nooit uit het oog mag verliezen. Al dan niet voor hun eigen welzijn.

Tijdens zijn bezoek aan het atletenres­

taurant had Bertje tijd gekregen om naar die bonte verzameling wereldsterren te kij­

ken. Het waren stuk voor stuk knappe men­

sen met schitterende lichamen en sterke karakters. Wat een opmerkingsvermogen!

De helft van het olympische team was hem handjes komen geven. De andere helft was denkelijk op de loop gegaan toen “hun minis­

ter" in short kwam aansloffen zonder schit­

terend lichaam en zonder al de rest. Daarna was hij naar het Vogelnest getrokken. En had hij Gouden Kim de baan zien opkomen. Ik citeer en voel met me mee: “Een elegantie en kracht om U tegen te zeggen. Deze grote atlete in dit immense stadion. Ze voelde zich klein en groot tegelijk. Een voorbeeld voor miljoenen.” Zeg dat Bertje het gezegd heeft en voeg er in dezelfde moeite aan toe dat ik stil ben geworden van de inhoudelijke draagkracht en de literaire impact van zijn columns. Over die van Jean-Marie Dedecker ten slotte, zwijg ik. Omdat hij de enige was die wist waarover hij het had. Zodat toch nog niet alle aan de nieuwe columntrend besteed papier ook verloren papier is geweest.

D.Mol

Gered door de stembus

Frans van Cauwelaert en het

Convegno Volta van 1932 (jaar XI)

Heel lezend Vlaanderen heeft met grote aandacht kennis genomen van de bio-hagiografie die de Leuvense emeritus Lode Wils wijdt aan de man die hij omschrijft als “de Messias van Vlaanderen”, Frans van Cauwelaert. Dit krantje is niet altijd een even grote vriend geweest van de Messias in kwestie, die wel eens oneerbiedig werd aangeduid als “Van Kamerbaard” (in zijn periode als Kamer­

voorzitter) of zelfs, o schande, als “Van Flauwenbaard”. Dat was inderdaad flauw, maar dat van die baard was zijn eigen schuld.

Hoog tijd dus om iets goed te maken, en aandacht te vragen voor het belang van de voormalige burgemeester van de Scheldestad, bekeken in Europees per­

spectief. Eigenaardig genoeg is immers zelfs bij Lode Wils niets terug te vinden over de voorgenomen deelname van Van Cauwelaert aan het “Convegno di scienze morali e storiche”, beter bekend als “Convegno Volta” van november 1932.

Splits zelf de sociale zekerheid!

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij hetVlaams ziekenfonds.

Belhiervoor ons gratis nummer:0800-179 75.

Ons kantorennetwerk vindt u terugop:

www.vnz.be

13;_______—

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be Lj^l^nVlJarnse sociale zekerheid^^

Na afloop van de Ijzerwake riep Filip Dewinter voor de VTM-camera op tot radi­

calisering van de Vlaamse beweging. “De Vlaamse beweging moet radicaliseren en burgerlijke ongehoorzaamheid als actiemid- del toepassen. Waarom nog gehoorzamen aan een overheid die de democratische ver­

zuchtingen van de bevolking toch naast zich neerlegt? Desnoods organiseren we een betaalstaking voor wat belastingen en tak­

sen betreft" En verder: Verkiezingen heb­

ben geen zin aangezien men de wil van het volk hoe dan ook negeert. Daarom moet de Vlaamse Beweging nadenken over andere geweldloze actiemethodes zoals burgerlijke ongehoorzaamheid.’

Burgerlijke ongehoorzaamheid kan, vol­

gens Dewinter, o.a. betekenen dat opge­

roepen wordt om niet langer belastingen en taksen te betalen aan een overheid die weigert rekening te houden met wat een

Laat ons om te beginnen toch even her­

inneren aan de betekenis van de acht afleve­

ringen van het “Convegno Volta voor het Italiaanse geestesleven van de jaren dertig.

In 1931 vond een eerste aflevering plaats van deze congressen, georganiseerd door de Koninklijke Academie van Italië. Het thema was “kernfysica”, en de voorzitter van de hele bedoening was niemand min­

der dan de uitvinder van de draadloze tele­

grafie, Guglielmo Marconi. Veel uitvindin­

gen deed Marconi niet meer in die tijd, hij was intussen bijna zestig, en hield zich liever bezig met politieke activiteiten. Sinds 1930 was hij onder meer lid van de Grote Fascis­

tische Raad.

Hoewel slechts een veertigtal mensen deelnamen aan het eerste congres, kreeg dit grote weerklank in de media, zodat de Italiaanse regeringsleider, ene zekere Benito M„ inzag dat dit soort congressen erg nuttig kon zijn bij het opvijzelen van de Italiaanse reputatie in het buitenland. Onder zijn lichte druk werd voor een tweede aflevering dan ook gekozen voor een politiek gevoeliger thema, namelijk “Europa”.

Ditmaal moest het congres ook een stuk prestigieuzer worden. Gedaan met veertig deelnemers, er zouden er niet minder dan 120 zijn, uit alle landen van Europa, en van allerlei politieke strekkingen als ze maar niet links waren. Ook drie “Belgische” spre­

kers zouden optreden, namelijk de voor­

malige premiers Paul Hymans (liberaal) en Henri Jaspar (katholiek), en ook de burge­

meester van Antwerpen, minister van staat Frans van Cauwelaert.

Crisis

Helaas, het mocht niet zijn. Op 14 novem­

ber 1932 (alle documenten van het congres vermelden ook de datum in de fascistische jaartelling, jaar XI elf jaar na de Mars op Rome) zou het congres beginnen, maar geen van de drie genoemde heren was erbij. Een goede maand daarvoor, op 9 oktober, von­

den echter in België gemeenteraadsverkie­

zingen plaats, die werden gewonnen door de socialistische oppositie, met zware ver­

liezen voor de katholieke partij van premier Renkin. Zijn liberale coalitiepartner, die op 9 oktober goed stand had gehouden, zag de kans schoon om de eigen positie te verster­

ken en eiste de ontbinding van het parle­

ment. Renkin weigerde, met een regerings­

crisis tot gevolg.

Van Cauwelaert kan hierop niet positief gereageerd hebben. De regering-Renkin was zo ongeveer zijn troetelkind, het vlaggen­

schip van het Vlaamse minimalisme, dat erin was geslaagd een taalwet door te drijven inzake onderwijs en in bestuurszaken. Van de zeven katholieke ministers waren er niet minder dan vier Vlamingen. Dat was wel een beetje anders in de regering-de Bro- queville, die op 22 oktober aantrad en met­

een nieuwe verkiezingen uitschreef voor 27 november. Van de zeven katholieke ministers konden er drie met veel goede wil als Vla­

mingen omschreven worden, en een ervan was dan nog Van Cauwelaerts eeuwige con­

current Gustaaf Sap. In die omstandigheden

kon Van Cauwelaert er niet aan denken naar Rome te trekken.

Tot mijn grote spijt

Blijkbaar vond hij dat toch erg jammer, zoals we kunnen lezen in zijn brief aan de organisatoren van de Convegno Volta:

“Ik ben werkelijk erg teleurgesteld niette kunnen deelnemen aan het Congres, waarop de Koninklijke Academie van Italië me de grote eer deed me uit te nodigen. De ont­

binding van het parlement, die is tussengeko­

men nadat ik had aanvaard deel te nemen, en de hevigheid van de politieke strijd die eruit voortvloeit, beletten me op dit moment het land voor een week te verlaten. Geloof me, dit is een groot offer dat mijn politieke plich*

ten me opleggen en u zult zo goed willen zijn aan de voorzitter van het congres mijn grootste gevoelens van spijt over te maken- Ook zult u daaraan willen toevoegen, mijn herhaalde dank voor de vleiende uitnodiging en tegelijkertijd mijn beste wensen voor het succes van het Congres. U zou me overigens een heel groot plezier doen, indien u me, ondanks mijn afwezigheid, de documenten die verspreid zullen worden of al versprei zijn aan de leden van de vergadering, d°°r te sturen. Ik ben er immers bijzonder op gesteld om minstens vanop afstand de wer zaamheden te volgen waarop u me had uitge nodigd.” (Wie de Italiaanse tekst wil nalezen, die natuurlijk een stuk mooier klinkt, kan da op bladzijde 27 van de handelingen van he congres: Convegno di Scienze morali o stof che. 14-20 novembre 1932-XI. Tema: L’EuropA Reale Accademio d’ltalia, Roma, 1933-XI)-

Fraai gezelschap

Nu is de vraag: waarom vond Van Cauwe laert dit congres zo belangrijk? Wie had absoluut willen horen? Was het Luigi Fe ® rzoni, op dat moment voorzitter van de ‘a^

cistische Senaat, en een van de protagonist®

van het congres? Was het de latere minist van Onderwijs van Pétain, Jéróme Carco pino, die sprak over Europa en het ^orn®'r'L Rijk? Of misschien de Roemeense ideolo^

van de eenheidspartij, Manoïlesco. Zijn to spraak ging over “De Europese tegenste 1 gen en de geestelijke eenheid van Europa Er kwam nog mooier volk. Op don dagochtend 17 november hield ene Al Rosenberg, aangekondigd als “volksver genwoordiger, directeur van de Völkis Beobachter”, een toespraak over Cr'sl*jng herleving van Europa”. De namiddagzo van diezelfde dag werd overigens v°°r®

zeten door een zekere mijnheer ge voorzitter van de Duitse Rijksdag- dagen later sprak Hjalmar Schacht, malig voorzitter van de Duitse R Uir^r o*®r later minister van Financiën van Hitler

"De actuele economische situatie’ ■ Kortom, het was een soort congres. nt de aanwezigheid van een derderangs^1 van een rechts-nationalistische part'J gr, daag genoeg zou zijn om De Morgen u' en vingers te doen aflikken. U kunt zi krantenkoppen al voorstellen. e|.a.

Eigenaardig genoeg is de historische 1 tuur over Van Cauwelaert (en hetzelf ® aflS) natuurlijk voor die overjaspar en Hy bijzonder discreet over dit congres _ Frans met de baard erg graag na’rt‘SJr<!‘!

zijn geweest. Achteraf beschouwd bet hij zijn afwezigheid allicht wel wat min was niet gered door de gong, maar vo keer door de stembus. verk'e’

O ja, de katholieke partij won de af­

zingen van 27 november 1932. De gr j noê liezers waren de liberalen. Franske een reden om "content” te zijn. mirOv

LÉOPOLD ,

democratische meerderheid van de bevol­

king wil. Genoeg gepalaverd, onderhandeld en genegocieerd... Het is tijd voor actie! De Vlaamse politici hebben bewezen niet in staat te zijn om de Vlaamse eisen te rea­

liseren. Desnoods moet het volk doen wat de politiek niet wil en niet kan: de Vlaamse zelfstandigheid realiseren door de macht van het getal en de kracht van een overtui­

ging in de praktijk te brengen.’

De dingen dezer dagen

3

Het VNJ tussen de boterham van Tom

Tom Cochez heeft de opdracht iedere morgen minstens een Vlaams Belanger of iemand van gelijke strekking tussen zijn boterham te leggen. Hij doet dat met toe­

wijding en zoals gebruikelijk bij De Morgen op Der Stürmer-achtige wijze.

Wat wil het geval? De feiten. In Duitsland wordt een kamp van de “Heimattreue Deut­

sche Jugend” (HDJ) door de politie gesloten.

De politie stelde er feiten vast die in Duits­

land strafbaar zijn. Op landkaarten met de Duitse rijksgrenzen van voor 1918 moes­

ten de kinderen de teloorgegane gebieden duiden, er waren dagboekfragmenten met gedroedelde swastika’s in de marge en ze wasten er de vaat met een swastikakeuken- handdoek.

Een of andere antifawebstek had al vlug ontdekt dat er ooit eens twee HDJ’ers op bezoek waren geweest op de VNJ-meiboom- planting. Het nazi-monster dook weer op.

Gefundes Fressen voor Tom Cochez voor een "onthullend” artikel in Der Stürmer van 16 augustus. Hij sprokkelt van het internet de citaten die in zijn verhaaltje passen, plaatst er wat halve waarheden naast, blaast iets op, maakt wat fouten, verkoopt wat menin­

gen als een vaststaand feit en klaar is Kees:

bewezen wat bewezen moest worden: “VNJ en Duitse neonazi’s, één front”.

Wat is dé waarheid? Die HDJ’ers zijn inderdaad ooit op bezoek geweest op de VNJ-meiboomplanting. Iedereen mag daar trouwens komen. Niemand had er ooit van de HDJ gehoord. Alleen toenmalige ver- bondsleider Hugo Pieters scheen ze te ken­

nen. Het HDJ heeft het VNJ uitgenodigd

voor een tegenbezoek, maar daar is - uit voorzichtigheid - nooit op ingegaan. Goede relaties? En volgens het VNJ had het eer­

ste bezoek nooit plaatsgehad als ze hadden geweten wat ze nu weten.

Tom Cochez had dit kunnen achterhalen met enkele telefoontjes. Maar wat doet hij?

Hij belt (in dit geval) naar de huidige Ver- bondsleidster van het VNJ, en als die - naar waarheid - beweert het HDJ niet te ken­

nen (het bezoek was eenmalig, is jaren gele­

den en dus voor haar tijd) verkoopt hij het in zijn artikel als bewijs dat er meer aan de hand is.

In het artikel nam hij voorts een citaat op, gevonden op het internet, van jaren terug, rukt het uit zijn context en voilà; het VNJ wordt een mantelorganisatie van het Vlaams Belang. Bewijs: verschillende parlementai­

ren komen uit het VNJ. En dus is het Vlaams Belang ook goede maatjes met “nazi’s”.

Joris Jansen, voorzitter VNJ-verbonds- raad; Elke Serpieters, verbondsleidster en Gaby Rosci, voorzitter vzw VNJ, stuurden een recht van antwoord, dat - o wonder! - ook werd gepubliceerd.

Zij stelden onomwonden dat het VNJ een onafhankelijke vereniging is die al lang bestond voor de oprichting van het Vlaams Blok en dat in geen enkele van de VNJ- bestuursorganen het Vlaams Belang is ver­

tegenwoordigd. Voorts dat er geen banden bestaan tussen de vereniging HDJ en het VNJ en tenslotte dat het VNJ ijvert voor een zelfstandig, democratisch Vlaanderen.

Neonazi’s en hun symbolen zijn bij het VNJ niet welkom.

Dialoog tussen de gemeenschappen

Als John Vrancken dat zelf zo gezegd heeft, moet hij toch eens goed tot zichzelf laten door­

dringen wat hij heeft gezegd. En eens goed in de spiegel kijken.

•n de spiegel

vlaams Belanger (nu ex) John Vrancken

*Ordt een volgeling van Jean-Marie Dedec-

*er- Hij voelt zich niet meer thuis bij Vlaams

“elang omdat de meeste parlementsleden

"Un individueel belang laten primeren op dat VQn de partij.

Nog?

Vkuuttorhr Kceuiu

"'WW. vlaamscheleeuw.com

of bel 03-385 81 90

het Vlaamsche Leeuw bier

^ordt gebrouwen door de trouwerij Van Steenberge

Als we Jean-Marie Dedecker enjurgen Ver­

strepen mogen geloven, gaan nog ettelijke dikke legumen zichzelf overplanten naar de LDD-tuin. Ook van het Vlaams Belang. Het is bijvoorbeeld geweten dot zowel Marie-Rose Morel als Anke van Dermeersch azen op een Europese parlementszetel. Van beide dames is geweten dat ze gewend zijn hun goesting te krijgen. Of anders...

Het is een gouden regel dat de partijen zo laat mogelijk hun kandidatenlijst bekend­

maken, juist om te beletten dat ontevrede­

nen schampavie spelen. Misschien heeft het Vlaams Belang een fout gemaakt door Linda Vissers als prima donna van Limburg naar voor te schuiven voor de verkiezingen van vol­

gend jaar.

Geen Vlaams, geen centen

In Le Soir van 18 augustus hield Bernord Clairfayt een pleidooi voor “een revolutie”.

Hij vindt de taalwetten achterhaald en eist de afschaffing van de wet die zegt dat 25%

Aan Henri Pécriaux alias Rik Daems

Herent

Gij Hooggefrustreerde,

Diegenen die u ooit al van dichterbij hebben bekeken, onthouden voorname­

lijk twee dingen. Eén: ge kunt niet met uw pollen van de vrouwen afblijven, en dat verergert nog naarmate er een glas alco­

hol mee gemoeid is. Twee: ge wilt o zo graag overal de eerste viool spelen, tot ge door uw eigen flaters keihard met uw hoofd tegen de muur loopt. Nochtans is dat laatste een eigenschap die ge bij voor­

keur toeschrijft aan nationalisten en popu­

listen, zoals ge vorige week verklaarde in De Morgen. Want nu ge getrouwd zijt met uw blonde PS-poppemie Sophie Pécriaux hebt gij voorwaar uw blikveld verruimd en zijt gij veel meer begrip gaan opbrengen voor wat er beneden de taalgrens leeft. En dat is heel wat anders ‘dan het land in stuk­

ken te willen gaan kappen’. De nieuwe wijn van Rik Daems zal voortaan heel wat beter gebotteld zijn dan die zoete bocht van des­

tijds in De Laatste Show!

Uw gepraal met Sophie uit het land van Maas en Waal heeft u twee jaar geleden wel het fractieleiderschap van de VLD in de Kamer gekost. En die functie was al een afdankertje na uw stuntelig ministerschap van Telecommunicatie en Overheidsbe­

drijven onder Verhofstadt I. De socialis­

ten waren u al spottend ‘de omgekeerde Midas’ gaan noemen, die niet lood in goud maar goud in lood veranderde. Gij waart er namelijk niet in geslaagd veel geld bin­

nen te halen voor de staatskas met de ver­

koop van nieuwe UMTS-licenties (mobilo- foontechnologie van de derde generatie), uw liberale kompaan Frans Rombouts maakte er een zootje van aan het hoofd van De Post, en onder uw glorierijk bewind ging Sabena nog eens glansrijk op de fles ook. Het strafste van die affaire was dan nog dat Verhofstadt en Vande Lanotte u als bevoegde minister volledig buiten het fameuze Astoria-akkoord met Swissair hadden gehouden, de overeenkomst die bedoeld was om Sabena met Zwitsers geld in de lucht te houden en het faillissement alsnog af te wenden. Verhofstadt wou die eer volledig voor zichzelf opeisen, en hoe­

wel gij zowat het ganse meubilair van uw kabinet aan diggelen moet hebben gesla­

gen, hebt gij nooit in het openbaar dur­

ven protesteren tegen het Übermachi- avellisme van uw meest intieme liberale vijand. Integendeel, gij likte braaf de zolen van de meester in de hoop later opnieuw aan bod te zullen komen bij de verdeling

van de ambtenaren Nederlandstalig moet zijn, omdat minder dan 25% van de dossiers Nederlandstalig zouden zijn.

Hij wil minder Vlaamse beambten, eenta­

lige ambtenaren met tweetaligheid van dienst en ook een gegarandeerde vertegenwoor­

diging van de Franstaligen in de rand in het Vlaamse parlement.

De houding van de Belgofone Brusselse

van de ministerposten, maar dat kondtge in 2003 op uw buik schrijven: Verhofstadt maakte iedereen nog eens goed duidelijk wie de baas was in de VLD en gij kwaamt er nog bekaaider van af dan Verwilghen die van Justitie naar Ontwikkelings-samenwer- king werd gedegradeerd.

En wat moesten ze u dan nog geven toen ook het fractieleiderschap u door uw losse pollekes ontviel? Sinds begin dit jaar zijtge zowaar voorzitter van het Liberaal Ken­

nis Centrum (wat stelt dat in godsnaam voor?) en moogt ge volgend jaar een ide­

ologisch congres van uw partij gaan leiden.

Met uw gebruikelijke grootspraak kondigt gij nu al aan dat ge voor ‘groot onderhoud’

gaat zorgen om het sociaal-economische opnieuw te doen primeren op het commu­

nautaire (hetzelfde welles-nietes-spel waar Bart Somers zich al veertien maanden aan bezondigt), en dat gij de herinnering aan Jean-Marie Dedecker volledig zult doen verbleken. In oktober vorig jaar opperde De Standaard nog dat gij stappen in de rich­

ting van LDD overwoogt, wat gij haastig in alle toonaarden ontkende, maar wat nooit volledig is opgehelderd. ‘t Zal dus wel zo zijn dat gij graag zo snel mogelijk een punt zet achter Jean-Marie.

Laten wij ten slotte de lezer vermaken met nog enkele pointes van uw hand. Vier jaar geleden moest het ineens Hendrik zijn in plaats van Rik, maar dat sloeg niet aan, en tegenwoordig houdt ge het in conver­

saties maar opnieuw bij de afgekorte voor­

naam. Edoch, uw officieel e-postadres in het parlement blijkt nog altijd hendrik.

daems@dekamer.be te zijn, de oude gewa­

den zijn dus nog niet afgelegd. Ge maakt u sterk dat er een commissie moet komen om socialefraudedossiers te onderzoeken, waarmee ge opnieuw het beeld oproept van de welgestelde patapoef die destijds op de trappen van zijn dure villa in Hever- lee poseerde als illustratie bij een interview over het geparasiteer van uitkeringstrek- kers en de noodzaak om langdurig werklo­

zen twee dagen per week gemeenschaps- werk te laten doen. En kijk, wie is er naast u directeur geworden van het Liberaal Ken­

nis Centrum? Ene zekere Koert Deboeuf, gewezen woordvoerder en speechschrij- ver van ... Verhofstadt. Die ongetwijfeld zijn echte baas nauwgezet op de hoogte zal houden van wat gij met het oog op de toekomst nog allemaal bekokstooft. Char-

' ,H" ! TUCteRc

burgemeesters is gekend: zij vertikken het gewoon de taalwetten toe te passen.Hoe hen van gedachten doen veranderen? Heel simpel, maar geen Vlaamse politieker die het durft voorstellen: geen Vlaams, geen centenIWie de wet niet naleeft, wordt getroffen in zijn gemeentelijke portemonnee.

Hoeveel miljoenen euro’s gooit Vlaanderen ieder jaar in de bodemloze Brusselse put?

De Redder

Hij redde ‘t vaderland met medewerking van de Kroon die hield als wijze Salomon ‘t ontslag wat in beraad.

Zo kwam de geitenboer terug als ons verdiende loon, met veel blabla bewierookt door d’elite van de staat en ietsje minder door de bietekwieten van de straat die zich belazerd voelden en ze vonden dat niet schoon.

Ochgottekes, wie maalt er om de mening van de straat wanneer het gaat om Saksen-Coburg en het staatsbelang?

Er wordt geconsulteerd, gekonkelfoesd tot ‘s avonds laat, want al wie baat heeft bij de staat, die wordt een beetje bang en kronkelt zich in bochten allerlei zoals de slang

die zich in ‘t struikgewas bedreigd voelt en aan ‘t sissen slaat.

Het land gered, zo vraagt de straat zich af, maar wie regeert en houdt de koopkracht en de olieprijzen in ‘t vizier?

Wie is bekommerd om de sukkel die bijna crepeert en om de levensduurte en de prijs van ‘t pintje bier?

De veel geprezen held die hem naar China is gesmeerd, heeft ‘t vaderland gered, zo grijnst de straat, maar... is niet

h|er' HectorvanOevelen

4

De dingen dezer dagen

Giacomo Puccini (1858 -1924) (2)

Na het succes van zijn Manon Lescaut begint een nieuw leven voor Giacomo Puccini. Hij reist eerst heel Italië en dan heel Europa af om de première van zijn opera bij te wonen en opvoeringen te stimuleren De royalties stromen binnen maar die gaan allemaal naar zijn muziekuitgeverij Ricordi als afbetaling voor de maandelijkse voorschotten die hij jarenlang ontvangen heeft. Soms moet hij zelfs nog wat geld lenen om een treinticket te kopen. Maar hij is weer de grote hoop van de Italiaanse opera en geleidelijk komt er een lijn in zijn leven als per­

soon en kunstenaar.

Als componist is het vlug duidelijk dat hij een eigen synthese heeft gevonden tussen de Italiaanse tradities en de Duitse vernieu­

wingen. Hij is een superbe melodieënschrij­

ver die niet alleen haast onmiddellijk her­

kenbare meezingers van aria’s componeert, maar die ook voor de recitatieven en de dramatische actiescènes melodieuze the­

ma’s vindt die als perfecte raderen in elkaar passen. Puccini is daarenboven een geniale orchestrator die er altijd in slaagt de nieuw­

ste en gewaagdste harmonieën te verwer­

ken in combinatie met zijn prachtige melo­

dieën. Zijn stijl is krachtig, maar kort, zonder de oeverloze uitweidingen van een Wag­

ner of Debussy. En hij wordt geholpen door de omstandigheden. De platte shellack-plaat heeft alle andere nieuwe toondragers ver­

drongen, maar de speelduur van die enkel- zijdige platen is aanvankelijk tot zo’n drie tot vier minuten beperkt: veel te kort voor een groot deel van de aria's van Wagner, Doni- zetti, Bellini en zelfs Verdi. De Puccini-aria’s passen perfect.

De meeste arbeiders verdienen met een dag werken niet genoeg om een plaat met een aria te kunnen kopen. De opera is wel de meest geliefde muziek van de kapitaal­

krachtige burgers en bij de tienduizenden geproduceerde platen tussen 1900 en 1910 is meer dan de helft operamuziek, met een ereplaats voor de toen bijzonder moderne muziek van Puccini.

Triomfen

Puccini weet daarenboven perfect wat werkt of niet werkt op het toneel, hij drijft zijn librettisten soms tot razernij met zijn eisen. Onder zijn charmante vriendelijke uiterlijk zit een stalen wil die weinig scrupu­

les kent. Zijn volgende opera is La Bohème:

een thema dat hij bij collega Leoncavallo gapt die met zijn eigen Bohème te laat komt. Puc- cini’s Bohème wordt de populairste van alle

opera’s en brengt hem zoveel tantièmes op dat hij eindelijk financieel onafhankelijk wordt.

Zijn volgende opera is Tosca; een ver­

haal dat hij eerst niet ziet zitten. Zijn col­

lega Franchetti heeft al een akte gecompo­

neerd als hij grootmoedig zijn libretto aan Puccini afstaat. Zijn volgende werk, Madama Butterfly, is aanvankelijk een enorme flop omdat hij zijn wil weer doordrijft en een veel te lange tweede akte componeert, maar na een herwerking wordt deze opera ook een triomf. Veel had het niet gescheeld of But­

terfly was nooit gecomponeerd, want men vreest een tijd voor zijn leven na een zwaar auto-ongeval.

De charmeur heeft tijdens de composi­

tie van Butterfly een stomende verhouding met een twintig jaar jongere knappe lerares.

Elvira, zijn “levensgezellin” en moeder van zijn zoontje Tonio, achtervolgt hem waar hij gaat, controleert ieder briefje en maakt avond na avond hysterische ruzies. Niet de beste methode om hem te binden, want wet­

telijk kan hij haar onmiddellijk aan de deur zetten. Maar dan sterft haar wettige man en alle familieleden en kennissen zetten Puccini onder druk om zijn relatie met Elvira te wet­

tigen. Hij neemt bedroefd afscheid van zijn lerares, betaalt haar een zeer grote som en trouwt Elvira. Hij wenst verbitterd zijn zus­

ters geluk met hun herwonnen fatsoen.

Triptiek

En dan komen nog twee zwaardere cri­

sissen. Zijn muziekuitgever die hem altijd gesteund heeft, vindt dat hij wel eens wat harder mag werken, zich wat meer moet vernieuwen en dat het tijd is voor grootsere thema’s dan de dood van een naaistertje, een sopraan of een geisha. Hij eist dat Puccini een voorbeeld neemt aan Wagner en Verdi.

Puccini, met zijn geringe algemene cultuur en zijn minderwaardigheidscomplex, gehoor­

zaamt schijnbaar. Hij laat libretti schrijven, begint met de compositie en stopt er dan mee. Heiligen of koninginnen zijn zijn ding niet. Artistiek zit hij schijnbaar op een dood spoor. En persoonlijk ook. Elvira bespiedt hem iedere seconde van de dag, zij heeft het in haar hoofd gehaald dat hij een verhouding heeft met een jong dienstmeisje. Zij pest het kind, ontslaat haar en begint een niet- aflatende roddelcampagne. Het meisje slikt tabletten chloride en sterft na een afschuwe­

lijke doodsstrijd van vijf dagen. De autopsie bewijst dat ze maagd was. De hele wereld­

pers heeft er een kluif aan. Een rechtbank veroordeelt Elvira tot effectieve gevange­

nisstraf. De componist betaalt een reusach­

tige schadevergoeding aan de familie van het meisje en die trekt de klacht in.

Puccini heeft voortaan een argument om Elvira op haar plaats te zetten. De artistieke gevolgen zijn er naar. Pas zes jaar na Butterfly gaat er weer een nieuwe opera in première:

La Fanciulla del West. Hij gunt de première aan de New Yorkse Metropolitan. Natuur­

lijk is het werk een triomf, maar ééntje van korte duur. Zijn orkestratie is nog geraf­

fineerder, zijn melodieën zijn schitterend, maar wel kort, en zijn muziekuitgever wei­

gert aanvankelijk plaatopnames toe te staan uit schrik om te weinig partituren te ver­

kopen. Na een tijdje verdwijnt Fanciulla uit alle theaters.

De nieuwe baas van Ricordi vindt Puccini een ouwe zak en steunt hem niet meer. De toekomst is aan de moderne atonale muziek.

De Italiaan is zo ontmoedigd dat hij zelfs aan­

vaardt een Weense operette te compone­

ren. De wereldoorlog verhindert de opvoe­

ring en Puccini herwerkt La Rondine tot een volwaardige opera die in Monte Carlo in pre­

mière gaat. Succes natuurlijk. En dan niets meer. Puccini ontvangt geen auteursrech­

ten meer uit Duitsland en Oostenrijk-Hon- garije, landen met de meeste operaschouw- burgen ter wereld. Hij kan niet meer reizen en werkt eindelijk geregeld. Eind 1918 zijn er drie korte operaatjes klaar: Gianni Schicchi, II Tabarro en Suor Angelica. De New Yor- kers hebben weer de eer. Vooral het komi­

sche Schicchi is een succes.

Verbitterd moet Puccini na een paar jaar toestaan dat zijn triptiek uit elkaar getrokken wordt, want theaters willen alleen Schicchi opvoeren. Zijn laatste opera, Turandot, kan hij zelfs niet voltooien. Hij sterft in 1924 in Elsene vooraleer het slotduet klaar is. Dat is

het overigens uitstekende werk van Franco Alfano. Buiten een paar aria’s is Turandot ook geen blijvertje... tot in onze jaren 60 Franco Corelli en Birgit Nilsson de opera definitief in het ijzeren repertoire zingen.

Geen opvolgers

Dan gebeurt wat ik het Merckx-verschijn- sel noem. Merckx en Van Impe moeten ieder jaar in juli permanent interviews geven, want de huidige generatie renners heeft niets te bieden. In de operawereld zijn er na Pucci- ni’s dood geen echt populaire werken meer geschreven en dus worden de aanvankelijk wat vergeten opera’s van de maestro van onder de mottenballen gehaald en met veel vertraging erkent men eindelijk de geniali­

teit van Fanciulla, Rondine en de hele trip­

tiek. Puccini staat vandaag in het rijtje naast Mozart, Wagner en Verdi en hij zou er zelf over verbaasd zijn.

Een echte opvolger heeft Puccini nooit gekregen. Operadirecteurs genre Mortier, Clémeur, De Caluwe, enz. laten geregeld nieuwe werken opvoeren waar geen hond in geïnteresseerd is, en ze gebruiken hun grote mond om de opera als een vitale in plaats van een gestorven museale kunst voor te stel­

len. Ze liegen en weten dat ze liegen maar ze leven van de subsidies en de onnozele onwe- tendheid van politici. Ze beseffen heel goed dat het La Scala-gordijn dat neerkwam na de première van Turandot op 25 april 1926 niet alleen op de voorstelling, maar ook op het genre als levende kunst neerkwam.

JanNeckers

NB: In het magazine van de Muntschouw­

burg wordt directeur P. de Caluwe niet moe om de eenheid van La Belgique te bezingen en de goede verhoudingen in zijn schouw­

burg te beklemtonen. In werkelijkheid barst het er van eentalige arrogante Belgofonen en moeten Vlamingen er niet proberen uit­

sluitend Nederlands te spreken. In het pr0’

grammaboek van vorig seizoen stond he(

"Beige” uiteraard op de eerste plaats m®1 daarachter het Nederlands cursief gedrukt- Dit seizoen staat het omgekeerd, maar1,1 tegenstelling tot vorig seizoen waar over het taalgebruik niets staat, heeft de Vlaamse co- labo De Caluwe er nu bij laten zetten: De volgorde van de talen alterneert conform “e federale wetgeving.”

Kruipdier!

De jaarlijkse halfoogstprocessie, beter gekend als die van Blindekens, herinnert aan de Slag van Pevelenberg in 1304 en de belofte die de Brugse dames toen aflegden.

Ze zouden elk jaar een kaars van 36 pond offeren aan Onze-Lieve-Vrouw van de Pot- terie als hun zonen en/of echtgenoten heel­

huids van het slachtveld terugkwamen. Ze keerden terug met een bijna-overwinning op de Pevelenberg nabij Rijsel, maar met minder geslaagde opgedrongen onderhan- delingen.

Na 704 jaar en evenveel Blindekenspro- cessies kwam Jean-Luc Meulemeester tot de ontdekking dat er in 1304 geen echte Vlaamse gravinnen de eer konden genie­

ten de kaars te mogen dragen. De vrouwen van Gwijde van Dampierre en Robrecht van Bethune waren toen immers reeds overle­

den, dus moest de Italiaanse Filippa van Milly, gravin van Guardiagrele, dochter van de grootmaarschalk van Napels, gehuwd

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Verliefd op de natuur- ? Kom ze cens proeven te Achouffe-!

n ' £ HOTEL

Achouffe 19-6666 llouffalize De keuken is enkel open voor hotelgasten Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting I loufl'alize (afslag Nadrin) of via Luik

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061 -2« 90 82 (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan de kust nu!

HOTEL DIE PRINCE

zal u extra verwennen.

Albert l-Wandeling 41 -42 - OOSTENDE Tel. 059-70 65 07

met de zoon van Gwijde, inspringen. Beter laat dan nooit verving men in de proces­

sie van 15 augustus jongstleden de Vlaamse

“kaarsgroep” door een Italiaanse. Een geschiedkundige vergissing hersteld!

Probeer te volgen. “Sinds begin juli 2008, het risico op het uitbreken van een oorlog in deze regio is reëel. De 8ste of august 2008 zeer zware gevechten hebben uitgebroken.

In verband met de huidige veiligheidssitua­

tie in Georgië, wordt aan Belgischen aange­

raden hun reis uit te stellen. Landgenoten die zich in Georgië bevinden worden gead­

viseerd contact op te nemen met de Belgi­

sche Ambassade in Ankara, Turkije, of de Ere Consulaat in Tiblissi. Dienvolgens dient men de actualiteit op te volgen.”

Dat stond op 9 augustus te lezen op de reisadviespagina van de webstek van de FOD Buitenlandse Zaken, zeg maar de werkvloer van het personeel van Karei de Gucht.

Vincent de Roeck die zinnens was naar Tbilisi te vertrekken, liet de Fod'ers van De Gucht in een beleefd e-postje weten dat hun Nederlands nogal krakkemikkig was.

Negen dagen later kreeg hij een nogal arro­

gant antwoord terug van de Fod’ders die zich blijkbaar in hun kruis getast voelden.

Wist meneer De Roeck wel hoeveel werk zij hadden? Wist meneer De Roeck wel dat zij daar overuren zaten te kloppen? Wist meneer De Roeck wel dat zij ook recht op vakantie hebben? Besefte meneer De Roeck wel hoe onbeschoft hij wel was? En zou het meneer De Roeck niet misstaan wat meer eerbied voor de ambtenarij op te brengen?

Nou moe! Wat een pretentie! De bur­

gers die reisadvies van Buitenlandse Zaken willen, hebben geen boodschap aan hoe de zaken op het ministerie geregeld worden.

De boodschap moet correct zijn en in cor­

rect Nederlands.

Basta!

Kleine Onvolledige Encyclopedie Voor Ongeletterden En Transintellectuelen

B

Bagatel: prutsding dat slechts vijf minuten politieke moed vergt zoals de split5*0^

van Brussel-Halle-Vilvoorde

Bakvis: soort vis die vroeger in een pan werd gebakken, maar die je vandaag al hier en daar ziet zwemmen in het troebel water van de politiek.

Ballast: last die onze nationale voetbaltrots, de Rode Duivels, op Europees en mon­

diaal vlak hebben met de bal.

Barst: vaderlandse scheur die vooralsnog

Bart, voornaam van een aantal wijze staatslieden die verantwoordelijkheid opnemen in plaats van te staan roepen langs de zijlijn. _

te klein is

ÎXTR4

l&'TOfXS ï

RRl’JiCC“i1 fWLSEl

|3£W$

--- “ ' ond

Bel: gebiedende wijs van het werkwoord bellen die in Peking op de boezems van het lopende viertal dat voor ons vaderland een zilveren medaille verove maar waèr er precies gebeld moest worden, stond er niet bij. pesten-

Belasting: gedwongen gift van de burger aan de staat, waarvan het bedrag dig zakt, hoewel het de burger de indruk geeft bestendig te stijgen.

België: klein landje waarin de minderheid belg is en de meerderheid gebe g Belofte: wordt door politici vaak gedaan, maar nooit gehouden.

Bezuinigen: wat altijd een ander moet doen.

Bistro: stro voor biseksuelen regen de

Blasfemie: belediging van godsdienstige zinnebeelden, aanbevolen als het 6 katholieken is, maar streng verboden als het om Allah gaat.

Bleiter: minister van Cultuur

Blokrijden: sinds eind 2004 veranderd in Belangrijden.

Bloot: toestand die niets om het lijf heeft. . cjaUx te Borrelhapjes: voorgeschoteld aan parlementsleden die volgens Bert An veel z... euh drinken

Broek: krijgen de Vlamingen al sinds 1830 van hetzelfde Laken jn eVen' Broeksriem: riem die zal moeten aangetrokken worden om de begroting

wicht te krijgen jet door

Broodje: product dat door bakkers in een oven wordt gebakken, maar oven Robert Stevaert en Cathy Bercx, wier broodje gebakken was zonder dat er

aan te pas kwam. a|isme- I

Burgermanifest: vaag overblijfsel uit de (h)oertijd van het Vlaamse liber j

De dingen dezer dagen Ijzerwake nummer 7

Durven met Vlaanderen

5

Wind in de zeilen

Volgens de bijbel is 7 een geluksgetal en, ja hoor, aan de glunderende gezichten te zien enaan de geestdriftige commentaren te horen, was dezezevendeuitgave eenvan de beste uit de reeks, al leek ook ditmaal de traditievan slecht weer in ere (?)te wor­

den gehouden. Bijde bedevaarders niks dan lof opgevangenover de radicalebindteksten en de vlotteregie. Wind in de zeilen dus en een uitgesprokenVlaams teken aan de Bel­ gische wand.

Droog

Toen de Ijzerwake zou beginnen, sloegen de regengoden toe. Een serieuze bui. De paraplu’sgingen open. Wie noggeen regen­

scherm had, repte zich naareen standje waardie werdenverkocht. Zowaar iemand die goudenzaken heeft gedaan die dagin Steenstrate. Zemoesten hun extra voorraad aanspreken. Enbijeen volgende vlaag gaven de leeuwenparaplu’s met de opdruk ‘Vlaan­

derenis leuk’ een geelzwart tintje aan de weide, ‘tIs eens watanders dan de traditi­ onele vlaggen.

Hoewelhet regende zeide omroeper met dienst Word Steffensdat "ze” ons beloofd had­ den dat de regenzou ophouden bij het begin van de plechtigheid. En ja hoor, enkele minu­ ten voor elf uur was het zwerkboven de IJzer- wakeweide droog.

Sermoen

Met pater Aernoutsweetje wat je kan ver­

wachten. Maardithadden weniet verwacht.

De eerwaarde pater begon detraditionele eucharistie zowaar met een klein sermoen.

VVaarinhij nog eensongezouten zijn mening gaf overde vernieuwingen van de Ijzerbe­

devaart en denakendeheiligverklaring van pater Damiaan. Deze eucharistieviering, zei hij met een niet mis te verstanevingerwijzing naar “Diksmuide”, staat niétlosvan de rest vanhetprogramma. Wij blijven trouw.

Zij vroegen geen faciliteiten

Pater Aernouts, dominicaan, is niet meer van dejongsten, maar zijn stem galmtnog als een Bormse klok over de vlakte en van com­

plexen blijkt hijgeenlastte hebben.

Demissionarissen hebbennergens faciliteiten gevraagd, maar hebben de taalvan deplaatse­

lijkebevolking geleerd en gesproken. Wij hopen, zei hij, dicht bij de dageraad vande Vlaamse onafhankelijkheid te staan. Wijweten niet voor wanneer die zal zijn,maar wijzullenons ervoor inzetten, nu en later.

Pater Aernouts vroeg een gebed voor demar­

telaars van Gorkum, de slachtoffersvandebok­

sersopstand inChina,de oorlogaan hetoost­ front en deBelgische repressie. De voorbeden werden beslotenmet de dooriedereen meege­

beden Psalmvan die I9de-eeuwse rebel Albrecht Podenbach. "Wil't jonggeslachtaanhoren, red Vlaanderen uit zijn diepe val. Zegen de eed doorallentrouw gezworen: Vlaanderen, Vlaan­ deren bovenal.”

Torens van Dietsland

Pater Aernouts schijnt wat te sukkelen rnet zyn ogen, metaf en toe wat haperin­

gen van dien, maar de kracht van zijn stem blinkt nog altijd even fors als de kracht van 2ljn Vlaamse overtuiging!Niet nieuw, maar n°g steeds even indrukwekkend daverden

*'Jn Torens van Dietsland opons af, met het andvan JeroenBosch, PieterBreughel,Rem- r°nd van Rijn, Vondel en Guido Gezelle.Ons Werdgevraagd te bidden voorde vaderen van 1^^’Zonnekin die vocht tegen hetgrafe- 'A geweld, Jakobvan Arteveldeende geu- v°nbos- en waterkant die blijk gaven van 'etsemoed.Demooie enstijlvolleMis werd esloten met het Gebed voorhet Vaderland, geschreven en getoonzet (vergeethet niet, Zar>gers!) in het mensonwaardige hechte-

^skampvanLokeren.Dirigent van het altijd Parate Scheldekoor, Jan Fossey, dirigeerde

°t Gebed zó gedreven en bezield dat hijer 'Jn petbijverloor.

^ et perfide Hof van Laken

De herauten van het VNJ bliezendeelI van yeze Ijzerwake open. Dat stond in het teken ,^ef^'mons’ verrassend actueleaanspo- DatVlaanderendan hetuur, dat het is, erkenne - en toegrijpe!” De bind-

teksten werden krachtig en overtuigenduit­ gesprokendoorHansSchoofs en ElkeHey- len. Krachtig klonk de boodschap,op papier gezet doorAnton Aldi. Hij bezweert de Vla­

mingen vanvandaagniet meer te wijken voor de "perfide spelletjes van het Hofen zijn fransdolle bondgenoten”.

Vlot en hedendaags

Een pluimvoor deteksten.Luister op de Ijzerwakenaar de heerlijkefrasenvanAnton Aldi, sluit de ogen en je staat zo weer op een bedevaart uit de tijd“toen wij nog allen samen waren". Klasse.Aldiweet in een vlotte hedendaagse taal te verwoorden waarover het gaat.En dat zat mooi inhetprogramma.

Terug in de tijd, 1918,het arme Vlaanderen de oorsprongvan deIJzerbedevaarttraditie en dan de brug naar de eisen van vandaag.

Twee teksten om in tekaderen.

Tegenstanders fel onderschat

Ook een meerwaarde op deze zevende Ijzerwake wasde kleindochter vanJan van Hoogten, Hilde, die een aantalprachtige lie­ deren ten beste mochtgeven. Terechtkreeg zij applaus voor de Ode aan Vlaanderen, maar ikhoop dat dit applaus ook een waar­

dering vertolkte voor de (veel te) beschei­

den Mia Brans-Dujardin die detekst heeft geschreven en de (iets minder) bescheiden PieterVisdie de vlotte melodie uit zijn muzi­ kalemouw heeftgeschud. En dan ander­ maal luisteren naar AntonAldidiehet heeft over dit"ontvaderd vaderland"en volkomen terecht waarschuwt voor onze tegenstan­ ders, die wij fel plegente onderschatten.

Toch geen mirakel?

Ondanks de gedurfde belofte van omroe­

per Steffens, begonhetteregenenendan nog tijdens eenvan de aangrijpendste momenten vandeze Ijzerwake: de massaleparadevan bloemenkransen en -ruikers, aangedragen door jonge mensen van KVHV, NSV, VNJ en Vlaams Kruis. Goed om te weten: debloe­

men worden na de wakeopsoldatenkerkho­

ven in de buurt gebracht.

Stop de staatshervorming!

VoorzitterJohanVanslombrouck zei in zijn toespraakdat de belze staatalgestorven is, maardat de club die zichzelf federalerege­ ringnoemt, dit onland niet meer bestuurt.

Totale afwezigheid van enige politieke visie, klinkt het scherp en het zijn nietde drie koninklijke kwakzalvers die het lijk zullen kunnen reanimeren. Hij gispt al even scherp de rapporteurs van de Europese Raad die onsland niet kennen en hier niets te zoeken hebben. Stop staatshervorming, want hetis hoogtijdvoor staatsvorming, hoog tijd om tedurvenmet Vlaanderen, besluithijonder lang applaus.

De ondergang

Even commotie als erplots iemand met een Belgische vlag op het podiumkomt gelo­

pen en zowaar klinkt er precies een Bra- bançonneachtig deuntjedoor deboksen...

als evenlater ook leeuwenvlaggen opkomen blijkt dat heteen onderdeel isvan de wake.

Eenknipoog naar de actie vanenkele belgi- cisten een paar jaar geleden? Endan durft Guy Tegenbos in DeStandaardte schrijven dat de Ijzerwake ons niet verrast. Ik moet bekennen dat heteven schrikken was. Het was een mooiesymbolische ondergang van België. Indemuziekhoorde je de Braban­

çonne ondergaan in een sterkere Vlaamse Leeuwen andere volksdeuntjes. Een opener van een zangfeest uit de jaren stillekens, die iemandvan de regie blijkbaar nogopcd had.

Op het podium werd dat vlaggenzwaaiend in beeld gebracht. Traditioneel en modern.

Mooi zo. Enhet werdhelemaal mooi als het rood van de Belgische vlag er op het podium vlotjeswerd afgehaald. Het publiek lustte het wel. Kijk voor zo’nsfeertjekomen wij graag naar de Ijzerwake.

Sire, uw tijd is om

Een tekst van AntonAldi brachtvuur op de wei. Niet toevallig begon die met"Zijne majesteitdekoning en de drie uitverkoren heren”. Nog eens een tekst die blijkbaar heel goed verwoorddewat de massa dacht

27 augustus 2008

en voelde. Het eindevande tekst liet niets aan het toeval over. "Tot Vlaanderen niet krijgt,maar uiteindelijk zelf neemtwaarhet recht op heeft: namelijkeeneigen Vlaamse staat, noch min, noch meer.“En datonder het kopje"als hetom de natie gaatzijn we één". De bekende uitspraak van professor Defoort.Zowasdie toch nog eenbeetje op zijn familiefeest.

Verder bestaat Aldihet om aan het hoofd vanLaken te zeggen: “Sire, uw tijdis om. De Vlaamse maat is vol en het Vlaams geduld is op!” België barst wordt er geroepen.

Daarna zingt Hilde van Hoogten, opdevoois van “Don’tcry for me,Argentina": “Treur niet ommij, arm Vlaanderen”op tekst van Dries Bogaert, gewezenvoorzitter van de VVNA (Vereniging van Vlaams-Nationale Auteurs).

De ene Gui is de andere Guy niet

Hem vergelijken met Guy Verhofstadt zal hij allicht als een affront aanvoelen en dat doen we dus niet, maar de “ster” van deze zevende Ijzerwake was naar ieders mening Gui Celen, gewezen voorzittervan deMarnixring en vanafvolgendeweekvoor­ zittervan Pro Flandria, tevens geneesheer van opleiding en neurochirurg van stiel,dat waseraantehoren. Hij kreeg verscheidene keren de lachersopzijn hand en dat begon al bij zijn begroeting: “Beste griezels, men­

taal gehandicapten, mestkevers, fanaten van familiefeestjes zoals het Vlaams-Nationaal Zangfeest,xenofoben, neonazi’s, fascisten en alle andere Vlamingen.” Hij veronderstelde dat iedereen zich daardoor aangesproken zouvoelenbehalve de aanwezige Staatsvei­

ligheid. Verder vond hijhet mottovandeze Ijzerwaketebraaf. Laat hetdurvenachter­ wege, vindt hij, en begin nu eenseindelijk te

"doen" met Vlaanderen, zonder achterhaalde Belgische complexen. Zijn goede raad als medicus: "Zachte heelmeesters maken stin­ kende wonden. Duszonder uitstel: snijden, snijden en nog eens snijden." Hij moet niks hebben van confederalisme, die dode mus, enal even weinig van Belgische borrelnoot­

jesen vette visin de pan.Geen vis, klinkthet, maar geefons de pan, zodat weonzeeigen Vlaamse vis kunnen bakken. Geen herstel van de Belgische bouwval,luidthet, maarde volledige afbraak. Niet tot opde grond, maar tot onderde grond!

Gui Celen wil nog wel solidair zijn met de Waalse broeders, maar daarmoettegenover staan: pas in Brussel de taalwetgeving toe, stop het Franse taalimperiolisme, stop degebieds- roof, stop met deboycot van de Vlaamsestaat,

- Wie had ddt van hem gedacht: dierenbeschermer Vandenbosch knijpt de krokodillen in het donker.

-Je kunt in Aywaille het verschil niet zien tussen een echte en een wassen krokodil, zei Michel. Had hij dan geen wasknijper bij de hand?

- YvesLetermeisinChinadevaderlandseatletengaanaanporrenomvoorons edellandmedaillesteveroveren.Hijisteruggekomenomhierdekeerzijdevan de medaille te bekijken...

- ...en Yves zag het al direct: die keerzijde is in 't Frans.

- Michel Vandenbosch zou een aanbieding gekregen hebben van Madame Tussaud om, als ervaringsdeskundige, bezoekers rond te leiden in haar wassenbeeldenmuseum.

- Wilfried Martens, Mark Eyskens, Jean-Luc Dehaene, Louis Tobback en andere oude krokodillen hebben al aan Gaia laten weten dat ze geen bescherming nodig hebben.

- Wij zijn niet van was, hebben ze laten weten, maar als het land in nood is, komen wij wel altijd van pas.

spuw niet in dehand vande gever! Merkwaar­ digdatCelen zijnvlammende toespraak besluit met een citaat van Anton Aldi uit een vroegere...

Ijzerbedevaart (toen mochtdat nog):“Sire, zwijg nu voorgoed. En abdiceer. En treed -nuhet nog kan - ten minste af met eer. En werpuw kroon naar Borms.” Minutenlang duurdehet applaus, maar toen was het tijd om diep onder deindruk te komen vande schitterendeapotheose met een heus bos van leeuwenvlaggenenhet geest­

driftig zingen van de drie nationale liederen.

En nu, Vlaanderen, opter daad, omdatdurven alleenniet volstaat.

Kinderijzerwake

Dan werd het tijdvoor de apotheose, zoals het hoortmetVlaggen en met de kinderen, veel kinderen. Naast het succes van de Ijzer­ wakegroeitook het succes van de Kinder­ ijzerwake die hetVNJtijdensde Wake orga­

niseert. Meer danISO kinderen tussen 5- en 12jaar kwamenspelend lerenwaar het in de Ijzerwake eigenlijk om draait. Met ballonnen en vlaggen kwamenze voorde apotheose het podium vullen.Jong en fijn en ongetwijfeld voor ouders en kinderen eenleukeervaring.

En per slotvan rekeningis het voor dejonge­

ren dat we het allemaal doen, nietwaar?

Pluim

Hetwaseenmooie en stijlvolle Ijzerwake met meer dan 5.200 aanwezigen, vlotmeer dan vorig jaar. En wijsprakenmeteenaan­ tal bekendendie(opnieuw of voor heteerst) kwamen afgezakt naar Steenstrate en ze waren enthousiast en komen volgendjaar zeker terug. Een pluim voorde regie.

Familiefeest

En na deIjzerwake wordt het echt een familiefeest. In de tent van het IJzertreffen is er achteraf tijd voor eenhapjeen een drankje envooral om eens bijte praten.Ook datis eengroeiend succes. De tent was alweer veel te klein. De bekenden talrijk. En de tijdte kort.Het IJzertreffen geefteen extra dimen­ sie aandewake. Wie recht naar huisging, heeftietsgemist.

Koppen tellen

Over hetaantal Ijzerwakers zal wel weer getwist worden. Volgens de organisatoren waren het er 5.200. Volgens Belga waren er 5.100, volgens de websstek van de VRT,

"deredactie.be" waren er "zo’n 5000". In de reportage op ‘het Journaal’ van de VRTwaren het er plotsmaar zo'n 2.500 meer.Die han­ teren daar waarschijnlijk de Chinese wis­ kunde (altijd tellenin functie vanhetregime).

Bij VTM waren het er 5000.

HvO/PSF

O“O

o zr co .ZT

n' cn