€ 2,30
74ste jaargang • nummer 12 • donderdag 22 maart 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Op goed een half jaar van de gemeente- raadsverkiezingen en minder dan vijftien maanden van de federale en Vlaamse verkie- zingen ziet het Vlaamse politieke landschap er aan de rechterkant tamelijk stabiel uit. De N-VA mag stilaan hopen dat opnieuw 30 procent halen realistisch is, ondanks vier jaar regerings- deelname zonder communautaire trofee. Het Vlaams Belang fietst weg van de kiesdrempel en zal een aantal extra parlementsleden naar de Kamer en het Vlaams Parlement mogen sturen. Alleen is de grens van 10 procent niet realistisch, want zolang Theo Francken zich in de media op de borst klopt, zullen een aan- tal ex-VB-kiezers trouw blijven aan de N-VA.
Open Vld weet dat het een kleine partij is en dat een mix van cultureel links-liberalisme voor de trendy stedelingen en donkerblauw eco- nomisch liberalisme voor de ondernemers de partij kan doen stabiliseren tussen 12 en 15 procent.
Ter linkerzijde bestaat de vijver uit onge- veer 40 procent van het Vlaamse electoraat.
Een stuk minder dan de rechtse en zeker de centrumrechtse populatie. Maar links krijgt in de Vlaamse pers gewoon meer aandacht omdat driekwart van de journalisten links is.
Niet dat ze op de socialisten stemmen. Bij het schrijverslegioen van De Standaard, De Mor- gen, Humo, Knack en de journalisten van de VRT staat Groen bovenaan in de populariteits- polls. De aandacht die een hyperkineet als Kri- stof Calvo de voorbije maanden heeft gekre- gen, is zelden gezien.
Tussendoor maakt de pers zich belachelijk door in een kramp te schieten voor elk inter- view dat N-VA-voorzitter De Wever geeft. Door een ziekelijke aversie voor de N-VA en de bur- gemeester van Antwerpen, maar ook omwille van de jaloezie binnen de pers. Het voorbije half jaar heeft De Wever welgeteld drie grote
interviews gegeven aan de geschreven pers in België: in november 2017 aan Trends en recen- telijk in het Franstalige magazine ‘Wilfried’ en in ‘De Zondag’. Joël de Ceulaer van De Mor- gen is daar zo lastig over, dat hij dit weekend snel überbelgicist en politicoloog Dave Sinar- det interviewde om iemand anders te laten zeggen “dat de pers niet kritisch genoeg is voor de N-VA”.
Groen wil de non-profitkiezers kapen
De journalisten zijn zo pisnijdig op de N-VA dat ze proberen andere aspecten van het poli- tieke debat op te kloppen. Zoals de grote aan- dacht voor de strijd om het linkse Vlaamse elec- toraat. Feit is dat het drummen wordt aan de linkerkant van het electorale spectrum. CD&V- voorzitter Wouter Beke heeft duidelijk geko- zen voor een politieke vertaling van het Heilig Hart-marxisme van Broederlijk Delen, 11.11.11 en Oxfam (maar dan zonder seksschandalen).
CD&V staat in de christendemocratische ‘new- speak’ voor ‘verbindend’, ‘dialoog’ en ‘tegen uitsluiting.’ In mensentaal betekent dit: open grenzen, meer migratie en vooral plat op de buik gaan liggen voor het groeiende alloch- tone electoraat.
Economisch wordt gekozen voor een her- verdelingsverhaal, waarbij de volgende rege- ring voor nieuwe en hogere belastingen moet zorgen die officieel door de rijken moeten wor- den betaald, maar eigenlijk vooral de al geteis- terde middenklasse sterker zal verarmen. Wou- ter Beke hoopt een deel van de malcontente socialisten, die geen vertrouwen hebben in hun partij en ook niet in de soms elitair-stede- lijke groenen, binnen te rijven.
Bij Groen kan de pret dan weer niet op. De partij hoopt in 2019 dé linkse politieke kracht te worden in Vlaanderen. Hier vist de partij voor CD&V kiest voor een socio-cultureel links programma in de aanloop naar de gemeen- teraadsverkiezingen en de stembusgang van 2019. De sp.a vaart economisch volle kracht links. Groen hoopt links van het centrum de grote politieke kracht te worden. De PVDA droomt van de kiesdrempel. Het wordt drummen aan de linkerkant van het Vlaamse poli- tieke spectrum, al is dat maar goed voor maximaal 40 procent van de Vlaamse kiezers.
141 dagen in een Spaanse gevangenis:
Oriol Junqueras, voorzitter van ERC en
Joaquim Forn, minister van Binnenlandse zaken
158 dagen in een Spaanse gevangenis:
Jordi Sanchez, voorzitter Catalaanse Nationale Vergadering
en
Jordi Cuixart, voorzitter Omnium Cultural
met stilzwijgende instemming van Europa
Telenet zwaar in de fout
Begin deze week werden in enkele eentalige gemeenten van de Vlaamse Rand rond Brussel huis aan huis grote tweetalige folders verspreid van het Vlaamse mediabe- drijf Telenet. Het bedrijf gaat hiermee zwaar in de fout. De Vlaamse gemeentebe- sturen in de Rand doen veel inspanningen om het Nederlandstalig karakter van hun gemeente te bewaren en worden nu in de rug gestoken door een groot Vlaams bedrijf dat in bepaalde marktsegmenten quasi over een monopolie beschikt.
We hebben hierover naar het mediabe- drijf gebeld en daar wenste niemand van het hoger kader of de directie aan de lijn te komen.
Men verwees ons naar de webstek. Via die weg kan je inderdaad een klacht formuleren, maar enkel wanneer je klant bent bij Telenet.
Je bent immers verplicht je klantnummer op te geven. Als alternatief raden ze een gewone brief aan naar de hoofdzetel. Een mailtje gaat blijkbaar niet.
We kunnen die anti-Vlaamse houding van
Telenet niet zomaar laten passeren. In de eer- ste plaats roepen we alle politici in de raad van bestuur op om dit aan te klagen en ervoor te zorgen dat dit nooit meer gebeurt.
Graag nodigen we ook onze lezers uit om bij Telenet te reageren tegen die anti-Vlaamse opstelling. Het klachtenformulier vind je onderaan de openingspagina van webstek www.telenet.be onder de rubriek ‘Hulp en advies’. Een brief kan je sturen naar Directie Telenet, Liersesteenweg 4, 2800 Mechelen.
BL een deel in dezelfde vijver als de CD&V. Socio-
culturele werkers, non-profit, onderwijzend per- soneel, tenminste uit het katholiek onderwijs:
dit zijn de kiezers die Calvo en Almaci willen binnenhalen. Een geslaagde kaping van de non- profitkiezers duwt Groen richting 10 procent.
Aanval van Crombez op CD&V
Beke probeert dat te counteren door linkse figuren als Mieke van Hecke en Hilde Crevits naar voor te schuiven. Maar intussen worden de christendemocraten zelf aangevallen door de sp.a. Het in de ogen van John Crombez zwakke zorgbeleid van CD&V’er Jo Vandeurzen, Vlaams minister van Zorg, is plots een aandachtspunt.
De sp.a heeft het over ‘zorgzekerheid’, een garantie dat er geen wachtlijsten meer zijn in de zorgsector en iedereen meteen zou kunnen geholpen worden.
Dat alles overgoten met een links-populis- tisch sausje. Crombez heeft het over 15 mil- jard euro voor straaljagers en geen geld voor
de zorgzekerheid. Volle kracht links dus, ook met de eis om iedereen een pensioen van 1.500 euro te garanderen. Hoe dit te financie- ren: door hogere belastingen. Straks duwt de sp.a de fiscale druk richting 60 procent, nooit gezien in West-Europa.
Vraag is of de sociaaldemocraat John Crom- bez dat zelf gelooft. Hij kan echter niet anders dan links kijken en zich zelfs door een crypto- communist als Jeremy Corbyn laten inspireren.
De PVDA doet het in de peilingen in Vlaande- ren immers plots een stuk beter.
Tot voor kort werd gedacht dat die partij in Vlaanderen één zetel zou halen in 2019: voor partijvoorzitter Peter Mertens in Antwerpen.
Nu zou er zeker één bijkomen in Oost-Vlaan- deren. En wellicht een tweede in Antwerpen.
Daarmee zou de PVDA in die provincie even- veel zetels halen als de sp.a. In dat geval zijn de dagen van Crom-
bez als partijvoorzit- ter geteld.
Het wordt drummen op links
Actueel 22 maart 2018
2
Uit de smalle beursstraat
Verknoeit CD&V de beursgang van Belfius?
Even terug in de tijd. De regering-Michel heeft op 11 oktober 2014 maar pas de eed afgelegd wanneer nieuwbakken minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) in een interview laat weten dat hij vindt dat delen van de staatsbank Belfius gepri- vatiseerd moeten worden. In oktober 2011, in de nasleep van de financiële crisis, betaalde de overheid 4 miljard euro om Dexia Bank België uit de noodlijdende Dexia-groep te halen.
Een half jaar later wordt Dexia Bank België omgedoopt tot Bel- fius. Het lijdt ondertussen zware verliezen. In de loop van de jaren gaat het beter en beter met de bank. In 2017 wordt 606 miljoen euro winst geboekt, een stijging van 13 procent in ver- gelijking met 2016. In juli 2017 beslist de regering om Belfius naar de beurs te brengen. In principe kan de overheid 49 pro- cent van de bank verkopen, maar in een eerste fase zal 25 tot 30 procent naar de beurs worden gebracht. Het zou de rege- ring 2 miljard euro opleveren. Geld dat dan kan gebruikt wor- den om de staatsschuld te verlagen.
Nationaal imago
Inmiddels zijn grote spelers als UBS, Merrill Lynch en Citigroup aangeduid om de beursgang voor te bereiden en te begeleiden om zo investeerders aan te trekken. Eenvou- dig wordt dat immers niet, omdat Belfius een sterk nationaal imago heeft. Maar daar zit het grootste probleem niet. Wel bij
de vraag of het voorbereidend werk voor de beursgang tijdig wordt afgerond. Concreet betekent dit dat de federale rege- ring de komende weken het licht op groen moet zetten voor de beursgang van Belfius. Dat zou moeten gebeuren tegen de paasvakantie, of ten laatste in juni. Daarna is het ‘momentum’
voorbij, zeggen financiële analisten, want veel potentiële inves- teerders zitten al maanden te wachten op concrete gegevens rond de beursgang zodat ze kunnen beslissen hoeveel aande- len ze willen kopen.
Binnen de regering staat de CD&V echter op de rem. De christendemocraten willen enkel een ‘go’ geven voor de beurs- gang als er zekerheid is over het afronden van de Arco-deal. Zij gaan ervan uit dat zonder een regeling voor de Arco-coöperan- ten niet alle voorwaarden vervuld zijn voor een beursgang. In de Dexia-periode waren de Arco-beleggers deel van de bank waaruit Belfius voortkwam. Het is nog altijd niet duidelijk hoe- veel de coöperanten precies zullen krijgen. 400 miljoen euro?
600 miljoen euro? Of 1,6 miljard euro, de volledige waarde van de Arco-claim? Een deel zal gefinancierd worden door Belfius.
Tevens zijn er vragen over de houding van de Europese Com- missie, die een regeling nog altijd kan afschieten.
Beurswaarde
Feit is dat investeerders de totale claim van 1,6 miljard euro
zullen verrekenen bij het bepalen van de beurswaarde zolang er geen duidelijkheid is over de Arco-vergoeding.
Waardoor de beurswaarde een stuk minder zal uitvallen dan vooraf voorzien. Hetgeen minder opbrengsten betekent voor de staatskas en dus ook minder goed nieuws is voor de bur- gers. Kris Peeters, Koen Geens, Hilde Crevits en voorzitter Wou- ter Beke houden de druk op premier Charles Michel hoog en willen voor hun Arco-achterban zoveel mogelijk binnenrijven.
Dit tot ergernis van andere politici. Een regeringslid zei in de Franstalige beurskrant L’Echo: “Dat toont aan dat de CD&V niet geïnteresseerd is in de economische belangen maar zijn elec- torale belangen voorrang geeft. Dat noem ik een gijzelneming.”
Bij CD&V – die in juli akkoord was met de beursgang – is plots te horen dat het geen noodzaak is om Belfius gedeelte- lijk te privatiseren via een beursgang. Meer nog, de christen- democraten vinden dat men beter nog wat overheidsaandelen van bpost, Proximus of BNP Paribas verkoopt om de staats- kas te spekken.
Wat de CD&V’ers niet beseffen, is dat het op de lange baan schuiven van de beursgang een groot risico inhoudt. Ze drei- gen de hele operatie te verknoeien. Zoals gezegd bestaat de kans dat bepaalde beleggers zich terugtrekken. Ook is het zo dat het beursklimaat nu gunstig is.
Maar zal dat na de zomer nog het geval zijn? Zeker als de rente gaat stijgen, wat nooit goed is voor de aandelenbeurzen.
De beursgang van Belfius dreigt zo weg te zinken in het Belgi- sche partijpolitieke moeras.
Angélique VAnderstrAeten Het stappenplan voor de beursgang van staatsbank Belfius moet tegen de paasvakantie of ten laatste in juni
klaar zijn. Anders is het momentum voorbij en dreigt de opbrengst van de beursgang voor de staatskas en dus voor de burgers tegen te vallen. CD&V staat echter op de rem en wil pas groen licht geven voor een beursgang nadat er zekerheid is voor de vergoeding van de Arco-coöperanten.
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Beste lezer van
’t Pallieterke:
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Pretoetredingssteun van EU aan Turkije grotendeels zinloos
De Europese Rekenkamer, hoedster van de EU-financiën, bracht midden maart een interessant rapport uit: “Pretoetredingssteun van de EU aan Turkije: tot dusver slechts beperkte resultaten”. Wie de omfloerste taal van de Rekenkamer kent, weet dat het rap- port bijzonder kritisch is.
Sinds de jaren vijftig is Turkije volgens de Europese Rekenkamer langzaam maar zeker in de richting van de EU opgeschoven. “Het land erkent de rechtsmacht van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens en is sinds 1999 kandidaat-land voor EU-lidmaatschap.
Sinds de algemene verkiezingen van 2002 is de conservatieve Partij van Rechtvaardigheid en Ontwikkeling, of AKP, aan de macht. Deze partij regeert het land onder leiding van minis- ter-president Recep Tayyip Erdogan die sinds 2014 president van de republiek is.”
Miljarden voor Turkije
Dit toetredingsproces gaat gepaard met pretoetredingssteun van de EU. De pretoetre- dingssteun wordt uitgevoerd in samenwerking met de Turkse autoriteiten en houdt in dat de Europese Commissie projecten financiert op een breed scala aan beleidsgebieden, zoals dat van rechtsstatelijkheid, bestuur, landbouw, infrastructuur (bijvoorbeeld milieu, vervoer) en de ontwikkeling van het menselijk potentieel door middel van onderwijs, werkgelegenheid en sociaal beleid. Met beoogde toewijzingen van 9 miljard euro (!) is Turkije het land bui- ten de EU dat de meeste EU-steun ontvangt.
Terugval
Sinds 2013 kennen de hervormingen in Tur- kije evenwel een zware terugval. Met name sinds de mislukte militaire staatsgreep in juli 2016 hebben het uitroepen van de nood- toestand en vele schorsingen, ontslagen en inhechtenisnemingen in Turkije de positie van het land ten opzichte van de EU ondermijnd.
Die repressieve maatregelen na de staatsgreep,
die door de Turkse regering werden verdedigd als maatregelen ter bestrijding van terrorisme, hadden gevolgen voor de hele Turkse maat- schappij: de rechterlijke macht, de politie, het leger, het ambtenarenapparaat, de academi- sche wereld, leraren, advocaten, de media en het bedrijfsleven.
Vernietigende conclusie
De miljarden van de EU voor Turkije zijn in theorie verbonden aan voorwaarden. Maar vol- gens de Rekenkamer werd met de bestede middelen van de EU nauwelijks ingespeeld op enkele fundamentele behoeften: de onaf- hankelijkheid en onpartijdigheid van de recht- spraak, de strijd tegen corruptie op hoog niveau en georganiseerde misdaad, persvrij- heid, het voorkomen van belangenconflicten en het versterken van externe controles en het maatschappelijk middenveld. Volgens de analyse van de Europese Commissie zelf was de vooruitgang op deze gebieden al meerdere jaren onbevredigend vanwege een gebrek aan politieke wil bij de Turkse autoriteiten. Er was ook sprake van tekortkomingen bij het moni- toren van de prestaties van projecten.
Tussen 2015 en 2016 nam het aantal leden van Turkse organisaties die zich inzetten voor rechten, waaronder fundamentele rechten, af van 200.096 tot amper 50.598. Dat is een afname van liefst 75 procent. Toch ging voor 36 miljoen aan Europees geld naar Turkije voor de ondersteuning van die organisaties. Het is net deze tegenstelling die de Rekenkamer tegen de borst stuit. Kortom, de pretoetredingssteun is de laatste jaren een dure slag in het water
gebleken. thierry debels
Debatclub
De Debatclub nodigt u graag uit voor een debat tussen Björn Rzoska, Fractievoorzitter Groen in het Vlaams
Parlement en Jean-Marie Dedecker, Voorzitter LDD
Thema: Het klimaat – Verhitten onze geesten omdat
de aarde opwarmt?
Datum: Donderdag 22 maart – 20.00 uur Plaats: Hotel de Basiliek (Trooststraat 22, Edegem) Inkom: 5 euro (studenten 3 euro) Alle informatie: www.debatclub.org
BIZAR BONDGENOOTSCHAP
The Women’s March is een Amerikaanse vereniging die bekend werd door het organi- seren van grote optochten en bijeenkomsten, gericht tegen de ‘vrouwonvriendelijke’ presi- dent Trump.
Maar de leiding van die organisatie komt in toenemende mate onder druk te staan door haar bizarre bondgenootschap met de zwarte racist en antisemiet Louis Farrakhan van de Nation of Islam.
Sommige prominente leden van Women’s March, zoals de islamistische Palestijnse pro- vocatrice Linda Sarsour, zijn zelfs lid van de Nation of Islam. Onlangs hield Farrakhan weer eens een uren durende scheldtirade, waarbij - zoals meestal - ‘de Joden’ als satani- sche wereldcomplotteurs werden weggezet. In de zaal zaten een aantal bekende leden van Women’s March, die zich achteraf haastten om Farrakhan uit de wind te zetten.
In de weken nadien namen echter verschil- lende hoge stafleden ontslag, en de belang- rijkste sponsor van The Women’s March, de pro-abortusorganisatie Planned Parenthood, kondigde aan de samenwerking te willen her- zien.
Ondertussen haken verschillende afdelin- gen af, net als duizenden militanten. De lei- ding van Women’s March houdt echter voet bij stuk, en bestempelt de kritiek als een uiting van vrouwenhaat. Ook in de Europese media kon The Women’s March steeds op welwillend applaus rekenen.
Maar nu dat fijne gezelschap definitief als een extremistische bende wordt ontmaskerd, blijft het opvallend stil.
VAN DE KROONPRINS GEEN KWAAD
De Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman is op bezoek in de VS. Hij komt daar de hervormingen in zijn thuisland verdedigen en in één moeite hengelen naar Amerikaanse investeringen. Het CBS-programma ’60 Minu- tes’ had een interview met de hoogverhevene uit het uiterst strenge islamitische koninkrijk.
De kroonprins betoogde dat ook zijn gene- ratie het ’slachtoffer’ is van de wahabitische waanzin die vooral sinds 1979 zijn land in de greep houdt.
Maar juist onder zijn impuls worden nu hervormingen doorgevoerd. Zo mogen vrou- wen sinds kort met de auto rijden. Moham- med beklemtoonde dat mannen en vrouwen
‘absoluut’ gelijk zijn, met de dooddoener ‘we zijn allemaal mensen’.
Nochtans blijven mannen in zijn land in hoge mate voogdij uitoefenen over de vrou- wen, die geen stap mogen zetten zonder hun toestemming. De kroonprins zal ook nooit een duimbreed afwijken van de sharia, wat bete- kent dat de lippendienst die hij bewijst aan de gelijkheid van man en vrouw slechts voor de galerij is.
Taqqiya, zeg maar, misleiding van de arge- loze ongelovigen. 60 Minutes ging er niet op in. Vragen over de gelijkheid van moslims en niet-moslims - zoals bekend niet welkom in Mekka - werden al helemaal niet gesteld. De steenrijke kroonprins mag op zijn twee oren slapen: de Amerikanen zullen zonder verve- lende vragen te stellen hun portemonnee opentrekken. Zijn missie is nu al geslaagd.
Actueel
22 maart 2018 3
We hebben het over het fenomeen van de Niet-Begeleide Minderjarigen (NBM), dat sinds een aantal jaren een zodanig felle groei kent dat bijvoorbeeld in Frankrijk sprake is van een explosie van het sociale budget van die departementen die zich met jeugdzorg bezighouden.
Het gedogen van de NBM lijkt bij onze zuiderburen voor een aanzuigeffect te zor- gen: enkele duizenden drie jaar geleden, zo’n 50.000 vandaag.
Een ‘begeleid’ fenomeen
Reeds in 2014 publiceerde de blog Polé- mia een artikel over Geïsoleerde Minderjarige Vreemdelingen (zoals het fenomeen vroeger werd omschreven), met veel uitleg waarom het zich zo snel ontwikkelde.
Nogal wat organisaties van de pro-migra- tielobby waren begaan met deze instroom en probeerden de (juridische en andere) hindernissen op te doeken. De overheden deden bijzonder weinig om dit fenomeen in te dijken, en gaven gaandeweg meer en meer ruimte aan de Mineurs Isolés Etrangers.
In 2014 werd het aantal NBM geschat op 1.500 personen. Einde 2017 schatte de Jeugdzorg in Frankrijk het aantal op 15.000, terwijl de voorzitter van de Departementen in Frankrijk het aantal raamde op 25.000, bijna een verdubbeling ten opzichte van 2016.
Het wordt nog erger
In een reflectienota van januari 2018 over deze NBM heeft de eerste minister van Frank- rijk het over 41.741 minderjarigen die uit het totale aantal aanvragen van zogenaamde Niet-Begeleide Minderjarigen als echte min- derjarigen kunnen worden erkend. In de rege- ringsnota worden drie scenario’s naar voor
geschoven, waarbij het aantal nieuwe NBM in Frankrijk voor het komende jaar geschat wordt op 40.000, 50.000 of zelfs 60.000.
Jaarlijkse kost minstens 50.000 euro
In 2014 schatte de organisatie France Terre d’Asile de jaarlijkse kosten van een NBM op 55.000 euro. In een artikel in de krant Le Figaro werd de dagelijkse kostprijs in 2016 geschat op ruim 200 euro per dag, of een jaarkost van 73.000 euro, wat door de voor- malige minister van Binnenlandse Zaken, Brice Hortefeux, bevestigd werd. In een land met miljoenen werklozen en miljoenen men- sen die onder de armoedegrens leven, legt dat een zware druk op de staatsfinanciën:
een jaarlijkse kost van minimaal 1,5 miljard euro tot ongeveer 3 miljard euro!
Verontrustend is in elk geval dat de Franse regering in deze nota duidelijk te verstaan geeft dat het belang van die buitenlandse minderjarigen voorrang heeft op het natio- naal belang van betaalbare sociale lasten. Met andere woorden, het aanzuigeffect zal nog een tijd voortduren, ook als men beseft dat ongeveer de helft van die NBM in feite meer- derjarig blijkt te zijn. De rol van allerlei pro- migratieorganisaties in deze ontwikkeling is verpletterend: niet alleen bieden ze onthaal, begeleiding, logement en voeding, boven- dien overtuigen ze de al dan niet minderja- rige NBM dat ze rechten hebben en helpen ze die mensen om hun rechten uit te putten.
Frankrijk staat voor belangrijke financiële en andere uitdagingen. Macron verplaatst in dit kader bijzonder veel wind, maar een echte omslag hebben ze in Frankrijk nog niet gezien. Integendeel!
Pietvan nieuwvliet
Niet-Begeleide Minderjarigen – nieuwe migratie-uitdaging!
Alle Europese regeringen willen illegale migratie bestrijden. Zeggen ze. Maar meer en meer blijkt dat bepaalde vormen van illegale migratie niet alleen gedoogd wor- den, maar zelfs worden aangemoedigd
Oxdonk in het vizier van de Bouwmeester
Oxdonk is niet bepaald een naam die bij Vlamingen bekend in de oren klinkt. Het is de naam van een landelijk gehucht van Kapelle-op-den-Bos aan de oostzijde van het kanaal Brussel-Willebroek. Dit vredige oord van hooguit 200 woningen haalt norma- lerwijze nooit het nieuws. Tot de Vlaamse Bouwmeester Leo van Broeck er zijn licht liet op schijnen.
Het overheidsorgaan Vlabinvest, dat in Vlaams-Brabant woningen bouwt voor men- sen met een lokale band, plant een groeps- project van een 30-tal woningen en vond het nodig hiervoor advies te vragen aan de Bouw- meester. Dat hadden ze beter niet gedaan, want die bizarre man antwoordde prompt dat er een woontoren zou moeten komen van acht verdiepingen.
Zoiets kan verkieslijk zijn in een grote stad, maar zeker niet in een dorpje waar tot op heden nooit meer dan drie hoog werd gebouwd. Wanneer de toren bovendien weinig aantrekkelijk is (wat doorgaans het kenmerk is van hoge woontorens) dan dreigt bovendien de ontsiering van het hele dorp en de ruime omgeving.
Haat tegen verkavelingen
De plaatselijke bevolking is inmiddels in actie geschoten: in een mum van tijd heeft een buurtcomité 280 handtekeningen verzameld.
Het schepencollege haastte zich om afstand te nemen van het project en wees met de vin- ger richting Bouwmeester.
Hopelijk hebben de schepenen inderdaad
de moed om diens plannen naar de prullen- mand te verwijzen. Zeker wanneer het gaat om woongelegenheden met een sociaal karakter, moet gezorgd worden voor een goede inpas- sing in het bestaande weefsel, zodat vermeden wordt dat de betrokken inwoners gestigmati- seerd worden als ‘die van de blokken’.
De Vlaamse Bouwmeester is een fanatieke voorstander van hoogbouw en koestert een ongelooflijk diepe haat tegen verkavelingen.
De man heeft gelijk wanneer hij stelt dat in Vlaanderen al genoeg open ruimte is verloren gegaan, maar om dan meteen te besluiten dat alle Vlaamse dorpsgezichten voortaan ontsierd moeten worden met hoge woontorens, dat is echt wel drie bruggen te ver.
Het is absoluut niet wenselijk dat onze dor- pen hun landelijk karakter verliezen en dat de stedelijkheid er van bovenaf wordt opge- drongen. Er zijn in de landelijke gebieden mogelijkheden genoeg om aan verdichting en inbreiding te doen. Hopelijk staan ook elders in Vlaanderen wakkere burgers op wanneer Bouwmeester Van Broeck hun dorp in het vizier neemt.
Bl
Ouders kamperen in de koude om hun kinderen op school in te schrijven
SNELHEIDSCONTROLES
Daar zijn ze weer, die cijfers over hardrij- ders. Tijdens de eerste helft van 2017 werden in dit land 1,74 miljoen snelheidsovertredin- gen geregistreerd. Op wegen met een snel- heidslimiet van 30 km per uur waren dat er 80.113 (59 procent in Vlaanderen, 31 procent in Brussel en 10 procent in Wallonië). Voor wegen met maximaal 50 km per uur, waren er dat tienmaal zoveel (806.951, waarvan 69 procent in Vlaanderen, 21 procent in Wallo- nië en 10 procent in Brussel). De 120 kilome- ter werd 312.637 keer overschreden (65 pro- cent in Vlaanderen, 35 procent in Wallonië en 1 procent in Brussel). Die cijfers zeggen heel veel over de regionale verschillen, vooral dan over de andere aanpak van snelheidsremmers, het aantal controles, de boetes, etc.
Onlangs werd bekend dat de ernst van auto-ongevallen in Wallonië een groot pro- bleem is. Er gebeuren er minder, maar ze lei- den wel tot bijna twee keer zoveel doden. Per duizend letselongevallen vallen er ruim drie keer meer dodelijke slachtoffers dan in Vlaan- deren. Stef Willems van Vias ziet maar één ver- klaring. “Ongevallen vinden er gemiddeld met
hogere snelheid plaats. Vlaanderen contro- leert al sinds jaar en dag meer op snelheids- overtredingen.”
DE KINDARMOEDE VAN LIBELLE
België heeft een van de hoogste kinderar- moedecijfers van Europa: in Brussel groeit 40 procent van de kinderen op in armoede (4 op de 10), in Wallonië 25 procent (1 op de 4) en in Vlaanderen 12,5 procent (1 op de 8). Het is goed dat ook een blad als Libelle daar al eens op wijst (a). Het damesblad geeft nog een tweede gegeven mee: cijfers van Kind en Gezin onthullen dat de kinderarmoede in Vlaanderen “al meer dan tien jaar op rij blijft toenemen” (b). Een kritische waarnemer merkt meteen hoe de invalshoek vaak de boodschap kleurt. Vlaanderen doet het inzake kinderar- moede regionaal uitstekend (a), of Vlaande- ren doet het met die kinderarmoede almaar slechter (b). Libelle koos voor de “duiding”
van Lise Vandecasteele, huisarts bij Genees- kunde voor het Volk, PVDA-gelieerd. Meteen volgt de gekende progressieve boodschap: er is almaar meer miserie, en kansarmen wor- den vaker ziek (gezondheidsproblemen), wat dan weer zorgt voor slechte studieresultaten
(onderwijsproblemen), de uitkeringen zijn te laag (geldproblemen), er zijn te weinig goede sociale woningen (huisvestingsproblemen)…
Leuk, dat links zelf die opsomming van het kos- tenplaatje van de migratie brengt. Nu nog toe- geven dat de middelen van de overheid helaas niet onbeperkt zijn. En dat te veel migratie het probleem vooral vergroot en bestendigt.
LISDOONVARNA ZEGT NEEN!
Zoals veel lidstaten van de Europese Unie heeft ook Ierland zich ertoe verbonden bepaalde quota asielzoekers op te nemen.
De verdeling van de vluchtelingen verloopt echter niet zonder slag of stoot. Steeds meer Ieren verzetten zich tegen de komst van grote groepen migranten. Lisdoonvarna – bij fana- tieke Vlaamse Ierlandfans zeker bekend – is een dorp met amper 300 inwoners. De Ierse regering bedeelde dat dorp met niet minder dan 115 vluchtelingen. Maar ze heeft buiten de Ieren zelf gerekend. In het dorp werd hier- over een stemming georganiseerd. En 93 pro- cent van de uitgebrachte stemmen was tegen de komst van die asielzoekers. Een duidelijk én democratisch signaal! De stemming en vooral het resultaat ervan zetten een rem op het Ierse inplantingsbeleid. Maar de eerste asielzoekers werden niettemin in het dorp ondergebracht.
Allicht wordt de befaamde “saucissonerings”- strategie in werking gezet: druppelsgewijs, dus beetje bij beetje, asielzoekers het dorp binnenbrengen, maar in elk geval onder de marge van 115 blijven. Wat de Ierse autoch- tone bevolking bovenmatig stoort, is het feit dat ze over de instroom van 115 vluchtelingen in een dorp van 300 inwoners door het Recep- tion & Integration Agency (RIA) niet eens wer- den geraadpleegd. Een agentschap dat onder het Ministerie van Justitie en Gelijkheid valt – alsof men nog eens duidelijk wil maken dat niet iedereen gelijk behandeld zal worden.
In Ierland laaien de emoties hoog op omdat de dorpsbewoners zich voor voldongen feiten zien geplaatst. Een terugkeer naar een realis- tisch beleid, waarbij men enkelingen in een gemeenschap kan opvangen, gaat moeilijk samen met ‘goede bedoelingen’ en een uto-
pisch en gevaarlijk mensbeeld. Resultaat: niet alleen in Ierland, maar in heel Europa komen burgers in verzet.
IK DOOD U ALLEMAAL, VUILE BLANKEN”
Echt racisme, vermeend racisme en wat voor racisme doorgaat bij autochtonen wordt met een vergrootglas gevolgd, niet alleen door rechtbanken en media-scherprechters, ook door UNIA, het vroegere CGKR, het zoge- naamde Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding. Het instituut dat het bui- tenland ons benijdt. Een inquisitierechtbank, zeg maar. Met de focus op autochtoon écht of vermeend racisme. We horen er bijzonder wei- nig over, we lezen er nog minder over, maar het is er. We bedoelen het àndere racisme, het racisme van allochtonen tegenover autochto- nen in Europa. Vrij vertaald: antiblank racisme.
We lezen en horen daar niets over omdat het niet past in het plaatje dat men wil ophan- gen: vreemdelingen komen naar Europa met de beste bedoelingen. Ze komen om een beter leven op te bouwen. Ze zijn een verrijking, dus komt antiblank racisme storend over. Het is er nochtans, zoals ook in het buitenland voor- beelden tonen. In het Franse Rennes liep het op 24 februari helemaal uit de hand.
Een regionale krant bracht het nieuws uit.
Een allochtone wegpiraat die zich aan vlucht- misdrijf schuldig had gemaakt en door twee agenten werd achtervolgd en gestopt, gedroeg zich bijzonder agressief: hij schold de agenten uit en spuwde op hen. Hij schreeuwde: “Op de Koran zweer ik dat ik u allemaal zal doden, vuile blanken!” Toch liet de politie hem gaan.
Hij moet op 3 juli voor de rechtbank verschij- nen. In de (inter)nationale pers werd er niet over gerept.
Het politiesyndicaat Alliance roept op tot politieke actie, vooral “omdat wij ons ver- wonderen dat deze overdreven reacties met doodsbedreigingen gewoonweg worden gebanaliseerd”. Over antiblank racisme geen gebenedijd woord, terwijl het dat wel is, van- zelfsprekend.
Dokters en communautaire bommen Als het van een aantal N-VA-Kamerleden afhangt, moeten alle buitenlandse zorgverle- ners in de toekomst een taaltest afleggen om te bewijzen dat ze de taal machtig zijn van de regio waarin ze zich vestigen. Het Nederlands voor Vlaanderen, het Frans voor Wallonië. Voor artsen van buiten de EU is dat reeds het geval, maar N-VA wil dat via een wetsvoorstel uitbrei- den naar alle zorgverstrekkers uit EU-landen.
Volgens cdH-fractieleidster Catherine Fonck gaat het om een “sluwe” manier om Brus- selse artsen te verplichten tweetalig te zijn.
“Moeten artsen, tandartsen, kinesisten, apo- thekers, verplegers en vroedvrouwen in het Brussels Gewest en in de faciliteitengemeen- ten nu plots slagen voor een taaltest als ze hun job willen uitoefenen?”, vroeg Fonck, meteen sprekend over “une bombe communautaire”.
Alsof ze niet weet dat dit alvast niet de bedoe- ling is. Dat zou bovendien in strijd zijn met de grondwet. Brussel is tweetalig, en het is vol- doende om daar één van de twee landstalen te kennen. Het voorstel betreft alleen niet-Bel- gen. Het wordt nog spannend in de Kamer- commissie Volksgezondheid. Al in 2011 deed Ben Weyts een gelijkaardig voorstel, dat toen door de PS werd afgevoerd
Veel geblaat
Pandemonium in de Kamer, op maandag- voormiddag. In de verenigde commissies voor Volksgezondheid, Milieu, Landbouw en Mid- denstand zou gedebatteerd worden over de problematiek van Veviba en problematische vleesverkoop. Probleem: het gerecht stak daar een stokje voor door het rapport van het Federaal Agentschap voor de Voedselvei- ligheid in beslag te nemen, om te verhinde- ren dat het gerechtelijk onderzoek zou wor- den gedwarsboomd door de bokkensprongen van de dames en heren volksvertegenwoordi- gers. Waarop de oppositie uiteraard in haar gat gebeten was, want die denkt altijd in ter- men van aantasting van de parlementaire
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 22 maart 2018
4
macht. De scheiding der machten is op der- gelijk moment flinterdun. Uiteindelijk werd na bijna drie uur debatteren besloten een en ander uit te stellen. Een resultaat dat al van bij het begin vastlag, maar de poppenkast moet nu eenmaal worden gespeeld.
Boze minister
Het gebeurt niet vaak, een minister die de Kamervoorzitter terechtwijst. Vorige week donderdag was dat uitzonderlijk een keer het geval. Maggie de Block werd tijdens de ple- naire vergadering ondervraagd over haar plannen inzake borstkankerscreening. Daar- over werden de laatste tijd, vooral aan Frans- talige kant, zoveel nonsens verteld dat Mag- gie het er serieus van op haar heupen had.
Toen Siegfried Bracke haar lang uitge- sponnen antwoord wilde afronden, kreeg hij prompt het deksel op de neus van mevrouw de minister: met al het vuil dat over haar was uit- gestort in dat verband, vond zij dat zij het recht had zich omstandig te verdedigen. Het regle- ment van de Kamer kon haar op dat ogenblik even worst wezen. Uit armoede besloot Bracke dan maar haar micro af te sluiten. Het leven van een Kamervoorzitter kan hard zijn!
Regionale armoedeaanpak blijft nodig
Knack pakte uit met spektakel: ruim één op de vijf Belgische gezinnen leeft in energiear- moede, een percentage dat al enkele jaren stabiel blijft. Dat blijkt uit de jaarlijkse Baro- meter Energiearmoede, opgesteld door Uni- versiteit Antwerpen en ULB op vraag van de Koning Boudewijnstichting. Wie met energie- armoede kampt, wordt vlugger ziek. Terwijl 8,8 procent van de totale bevolking gezond- heidsproblemen heeft, ligt dat cijfer bij men- sen in “gemeten energiearmoede” met 19,4 procent meer dan dubbel zo hoog. De energie- armoede is – wat niet in dit land? – een veel groter probleem in Wallonië. Daar leeft 20,4 procent van de gezinnen in gemeten energie- armoede, tegen 11,4 procent in Vlaanderen en 13,4 procent in Brussel.
Niet alleen zijn geallieerde vijanden oor- delen zo, ook vroegere medewerkers plei- ten zich op die goedkope manier vrij. De geallieerden vragen officieel zijn uitleve- ring, maar ze zijn opgelucht wanneer Neder- land weigert. Eén geallieerde die zich met succes achter de schermen tegen een uit- levering verzet, oefent hetzelfde beroep uit:
koning Albert.
Eindelijk is er een Nederlandse verta- ling verschenen van de beste biografie van Wilhelm. Auteur Christopher Clark werd wereldberoemd met zijn “ Slaapwande- laars”, het boek dat bewijst hoe de Euro- pese naties de Eerste Wereldoorlog in strui- kelden. In zijn “Wilhelm II” maakt hij korte metten met de kwalijke reputatie van de keizer zonder dat zijn boek een apologie is voor de vele gebreken van die man.
Weeffouten
Clark vestigt de aandacht op de weeffou- ten van het Tweede Rijk (1871-1918): een republiek van kleine en grote staten met een keizer als permanente president. Die kei- zer is ook koning van Pruisen; met 65 pro- cent van de oppervlakte en de bevolking de grootste van die staten. Hij is de opper- bevelhebber van het rijksleger, maar Beie- ren heeft bijvoorbeeld wel een eigen gene- rale staf. Geheel in de Pruisische traditie is het leger uitsluitend ondergeschikt aan het staatshoofd, niet aan een minister.
Het leger staat buiten en feitelijk boven de politiek en alleen de keizer coördineert het civiele en het militaire. Zijn belangrijk- ste dienaar is de eerste minister van Pruisen die op één uitzondering na ook de rijkskan- selier is. De Pruisische ministers zijn dikwijls machtiger dan de leden van de (federale) rijksregering. Politiek wordt een perma- nente spagaat.
Als eerste minister van Pruisen moet de rijkskanselier de zeer conservatieve Pruisi- sche Landtag tevreden houden. Die Landtag wordt via een ondemocratisch getrapt kies- stelsel gekozen en zit vol met kleine en grote landeigenaars (ook ‘Junkers’ genaamd).
Als rijkskanselier heeft hij te maken met een Reichstag die verkozen wordt volgens het principe één man één stem. Geleide- lijk halen de socialisten een derde van de stemmen binnen.
Modern en conservatief
Wilhelm is geen dommerik. Hij volgt aan een elitecollege een studie die wij “Weten- schappen-Talen-Latijn” zouden noemen.
Zijn belangstelling gaat vooral naar weten- schap en techniek. Hij verbaast veel men- sen met zijn kennis over moderne weten- schappelijke toepassingen. Hij wil dat minder Grieks en Latijn en meer en beter Duits gestudeerd wordt.
Overal stimuleert hij goed technisch onderwijs. Politiek is hij zeer conserva- tief, deels als reactie op zijn liberale vader en moeder: kroonprins Friedrich en prin- ses Victoria (dochter van de Britse gelijk- namige koningin). Rijkskanselier Bismarck vreest het moment dat de kroonprins kei- zer Wilhelm I opvolgt en heeft er plezier in de jonge prins diplomatieke opdrachten te geven tegen de wensen van de ouders in.
Vader en zoon spreken nog nauwelijks met elkaar.
Dat wordt zelfs praktisch niet meer moge- lijk wanneer Friedrich keelkanker krijgt en drie maanden na zijn troonsbestijging sterft.
De 28-jarige Wilhelm wordt keizer. Twee jaar later zet hij Bismarck aan de deur, want de kanselier wil weer eens de socialisten ver- nietigen. Niet dat Willem enige sympathie heeft voor hen gezien hun revolutionaire slogans (terwijl ze in praktijk kleinburgers zijn), maar veel liefde toont hij ook niet voor de grootkapitalisten die volgens hem de arbeiders uitbuiten.
Macht zonder doel
Clark beschrijft in brede penstreken zeer goed hoe de keizer streeft naar zoveel mogelijk macht maar tezelfdertijd geen idee
heeft wat hij met die macht wil aanvangen.
Hij heeft geen maatschappijproject. Hij stelt zich geen doelen en geregeld wisselt hij wispelturig van mening. Het gevolg is dat hij geleidelijk de teugels uit handen geeft.
Arbeidsdiscipline is niet zijn sterkste punt.
Dolgraag reist hij per trein, of vaart hij rond met zijn yacht.
De helft van de tijd is hij niet in Berlijn, zodat zijn greep op zijn dienaars verslapt.
Wilhelm denkt zijn afwezigheid te compen- seren via zijn benoemings- en bevorderings- recht in zijn regeringen, leger en vloot. Meer en meer trekken zijn poppetjes echter aan de touwtjes en ze laten de keizer naar hun zin dansen. In een moderniserend en rijker wordend Duitsland begint de macht van het paleis traag maar zeker te tanen en naar de kanselier en zijn tegenspelers in de rijksdag te verhuizen.
Willem begrijpt dat niet altijd. Als echte Pruis is hij een overtuigd lutheraan met een hekel aan katholieken die volgens hem Rome boven Berlijn verkiezen. Maar de katholieke partij is de sterkste in het parle- ment en de kanseliers hebben haar nodig als er weer extra geld nodig is voor het leger en de dure vloot. Willem moet toegeving op toegeving doen. Eén principe respec- teert hij wel.
Hij is bezorgd over de erg fragiele een- heid van het rijk, want hij was al 7 jaar toen de Noord-Duitse en de Zuid-Duitse staten nog een burgeroorlog uitvochten. In tegen- stelling tot zijn grootvader en vader reist hij voortdurend door heel het rijk om monu- menten te openen, fabrieken te bezoeken, feeststoeten bij te wonen en de Duitsers eindelijk een gevoel van eenheid te geven.
Met zijn prachtige bariton is hij de eerste vorst die graag lange en pompeuze toespra- ken houdt.
Wel met veel flaters, die door zijn entou- rage rechtgezet worden. Wilhelm is ook de man die met een Hochseeflotte tevergeefs concurreert met de Britse zeemacht. Clark beklemtoont dat die vloot niet de oorzaak is van de alliantie tussen Frankrijk, Rusland en het Verenigd Koninkrijk. De Britten merken dat Duitsland hen economisch overvleugelt, dat “made in Germany” een begrip wordt, en ze verzinnen veel boosaardige smoezen over Duitse arrogantie om de Duitsers eron- der te houden.
Zwakkeling
Clark stelt dat Wilhelm tegen 1908 op binnenlands gebied niets meer te vertellen heeft en dat hij dat ook weet. Hoe staat het met zijn verantwoordelijkheid voor de oor- log? Klein en toch ook groot.
Hij draagt graag iedere dag verscheidene uniformen (dikwijls uit beleefdheid voor zijn bezoekers), maar hij kent niets van het leger.
Toch benoemt hij de generaals. Zij geloven in een preventieve oorlog tegen Frankrijk en Rusland. Hij niet en hij wil liever vrede, maar hij delft het onderspit. Neef Nikolaas in Rus- land is ook zo’n zwakkeling die zijn arm laat forceren. Zodra de oorlog begint, wordt Wil- helm zorgvuldig afgeschermd van de harde realiteit, al brengt hij graag bezoeken aan de soldaten die naar het front trekken.
In 1915 nemen zijn generaals hem alle macht uit handen en hij legt zich daar bij neer. Nog eenmaal heeft hij de kans een hoofdrol te spelen. Hij verzet zich lang tegen een onbeperkte duikbotenoorlog, want dat betekent de dood van onschuldige burger- passagiers, van vrouwen en kinderen.
En volgens hem leidt het de Verenigde Staten naar de oorlog. Hij heeft gelijk, maar hij gaat weer door de knieën. Eerst eind sep- tember 1918 verneemt hij dat het leger ver- slagen is. Begin november vlucht hij naar Nederland.
Hij koestert nog vijftien jaar de hoop terug te kunnen keren naar Duitsland, maar Hit- ler lacht met hem. Hij is dolgelukkig met de Duitse zege over Frankrijk in 1940, maar hij sterft vooraleer Duitsland de fatale aanval op de Sovjet-Unie inzet. Jan neckers
Wilhelm II
“Beest”, “mensaap”, “psychopaat”, “lafaard” en “bazige bruut” zijn een paar lief- lijkheden over de laatste Duitse keizer gespuid na zijn vlucht naar Nederland in 1918.
Inreisverbod
De Canadese activiste Lauren Southern is pas tweeëntwintig, maar ze heeft al car- rière gemaakt in verschillende rechtse, nationalistische en islamkritische bewegin- gen in Canada, de VS en Europa.
In 2016 schreef zij het boek ‘Barbarians:
How Baby Boomers, Immigrants, and Islam Screwed My Generation.’
Zij protesteerde tegen de holebilobby, en zij nam deel aan de actie Patriot’s Day tegen het muilkorven van dissidenten op Berkley University in 2017, die uitmondde in een golf van geweld en vernielingen door linkse extremisten. Zij werkte bij Rebel Media en zij werd een onafhankelijke journaliste, met rechtstreekse toegang tot de persconferen- ties op het Witte Huis. Zij nam deel aan acties van Génération Identitaire in de Mid- dellandse Zee en zij steunde de identitaire groep Defend Europe.
Zij oogstte dan ook veel applaus als gast- spreekster op het recente congres van Vlaams Belang Jongeren in Mechelen. Maar toen zij daarna naar Groot-Brittannië wilde
reizen, werd ze door de Britse grenspolitie tegengehouden. Zij mocht het land niet in, want zij zou “racistisch” zijn. Martin Sellner van de Identitäre Bewegung en de YouTube- journaliste Brittany Pettibone, hadden kort daarvoor hetzelfde lot ondergaan. En dat is hetzelfde Groot-Brittannië dat duizenden islamitische illegalen, terroristen, Syriëstrij- ders, haatpredikanten, vrouwenbesnijders, seksuele roofdieren en IS-propagandisten ongehinderd hun gangen laat gaan. Het- zelfde Groot-Brittannië dat door zijn politiek correcte waanzin, en zijn weigering paspoor- ten in te voeren, een magneet is geworden voor volksverhuizers uit alle continenten.
Maar ach, Southern, Pettibone en Sellner bevinden zich in het goede gezelschap van Geert Wilders en Robert Spencer van jihadwatch.org.
Actueel
22 maart 2018 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Wegennet
Recent bleek uit een internationaal onder- zoek dat onze vaderlandse wegen slechter zijn dan die in Rwanda. Het volstaat overi- gens om even een buurland in te rijden om zich van een en ander te vergewissen. Althans in Vlaanderen lijkt men nu toch eindelijk tot inkeer te zijn gekomen en is een soort inhaal- slag geprogrammeerd.
Marino Keulen (Open Vld) stelde vast dat het fileprobleem blijft toenemen. Nederland kampt daar ook mee, maar pakt de dingen aan en verhoogt zijn wegencapaciteit. Een na te volgen voorbeeld vond Keulen. Dirk de Kort (CD&V) had het wat betreft de files over “een gigantisch probleem”. Minister Weyts lichtte toe dat eindelijk “recordinvesteringen” wor- den gedaan om het wegennet aan te pakken en hij was ook trots op de moed van zijn rege- ring om dit te doen. Het woord “historisch”
nam hij nog net niet in de mond, maar het begint in de buurt te komen.
Joris Vandenbroucke (sp.a) was niet over- tuigd. Investeren in wegcapaciteit is volgens hem vrij zinloos. In de socialistische heil- staat van 2030 zal privé-autobezit niet meer bestaan en zal iedereen supermobiel zijn met bus en fiets (en kartonnen schoenen dra- gen, wellicht). Niet verwonderlijk kantte ook Björn Rzoska (Groen) zich tegen extra inves- teringen.
We kunnen alleen maar hopen dat Weyts duchtig aan het “schuppen” (Koepelzaaljar- gon voor “infrastructuurwerken”) gaat en de karrensporen die hier voor wegen doorgaan ter hand neemt.
Lam Gods
Wat hebben het Lam Gods, de kruisvaar- ders en IS-”strijders” met elkaar te maken?
Een vraag waar (kunst)historici nog niet uit zijn, maar een of andere Gentse cultuurdrager blijkbaar wel. Het gaat over de rel die door het NTGent is ontketend. Een platte publiciteits- stunt in het beste geval, maar te vrezen valt dat enige cultureel begaafden voldoende ver- dwaasd zijn om het spul ernstig te bedoelen.
Ortwin Depoortere (VB) was niet blij en vond dat enige subsidies mochten worden herzien. Marius Meremans (N-VA) was van
“het Lam Gods geslagen”, wat eigenlijk niet kan, want het is alleen de hand Gods die dat doet, maar we zullen het Meremans niet aan- rekenen, want hij was evenmin over de zaak te spreken.
Zelfs de zeer links-liberale en zelfverklaarde
“cultuurminnaar” Jo de Ro (Open Vld) stond voor één keer aan de goede kant en wenste geen podium te geven aan lieden die onze gekoesterde waarden bestrijden.
Gesprek
Minister Gatz sprak over “artistieke vrij- heid”, echter vreesde hij dat het niet om een
“stunt” van de NTGent potsenmakers ging, maar wel degelijk om een serieus idee.
Hij zou met de artiesten gaan praten. Mere- mans vond dat de cultuursector zichzelf ook eens kritisch mocht bekijken. Depoortere bleef bij het standpunt dat de subsidiekraan dicht moet, wat dan weer niet zo hoefde van De Ro. Verrassend was een Bart Caron (Groen), voorzitter van de cultuurcommissie en toch een kenner van het “veld”, die het alle- maal niet zo erg vond. Het ging alleen maar om een vraagstelling over “radicale geloofs- beleving” en hij verwachtte een “fantastisch”
stuk.
Het is maar wat je fantastisch noemt natuurlijk. Wellicht had men iets in de tabak van Caron gestopt. Meremans leek dat stand- punt ook maar zo-zo te vinden en wees Caron op de smakeloosheid van het hele gedoe.
De Ro wilde de 99,95 procent “goede jonge- ren” (die dus geen Syriëgangers zijn) behoe- den voor het kwade daglicht en eerder hun creatieve potentieel aanboren, dat zou heel wat constructiever zijn. De minister van Cul- tuur hield het er ten slotte bij dat hij een “pit- tig en openhartig gesprek” zou gaan voeren.
Zaak gesloten?
Vlaamse Rand
Brussel blokkeert Vlaamse trams
Al sinds 2013 koestert de Vlaamse overheid plannen om in de Vlaamse Noordrand een uitgebreid tramnetwerk te installeren. De ‘vertramming’ van Vlaanderen is een idee van de socialisten: zij willen, vooral sinds Steve Stevaert, een veel dominantere rol voor het openbaar vervoer. De aanleg van een tramlijn verandert het straatbeeld totaal en duwt alle andere transportmiddelen in een ondergeschikte rol. Zo’n tram- lijn is vooral erg duur en de aanleg duurt jaren: het hele wegdek moet grondig wor- den aangepast, er moeten bovendien vele tonnen staal (tramrails) in de grond worden gestoken en er dienen kilometers lelijke kabels te worden gespannen.
Volgens sommige bronnen waren in het ver- leden vooral de socialisten de grootste pleit- bezorgers van deze ‘vertramming’ omdat zij daartoe werden aangezet door hun vrienden van de PS: de stalen tramrails zorgen voor hogere omzetcijfers voor de Luikse staalin- dustrie. We vonden hiervan geen bevestiging, maar wie hierover meer kan vertellen, mag ons altijd iets laten weten.
Brabantnet
Om die reden was het enigszins verwon- derlijk dat de huidige Vlaamse regering abso- luut wilde doorgaan met de plannen voor het Brabantnet, dat voorzag in drie nieuwe tram- verbindingen naar en rond Brussel: van Wille- broek naar Brussel-Noord, van Brussel-Noord naar de luchthaven en van de luchthaven naar de Heizel. De hoofdreden om het openbaar vervoer te stimuleren, is vanzelfsprekend de toenemende verkeersdrukte op de Ring. Maar de vraag blijft waarom dat alternatief absoluut via tramlijnen moet geboden worden.
Intussen werd de verbinding tussen Zaven- tem en de Heizel hertekend en heeft men de idee van een tram op dit traject naar de Griekse kalender verwezen: er komt voorlo- pig (zeker de eerste 10 tot 20 jaar) een zoge- heten “trambus”. Dat is een voertuig dat gro- tendeels in een eigen bedding rijdt, zoals een tram, maar dan een uit de kluiten gewassen bus, met grote wendbaarheid en zonder elek- trische bovenleiding.
Groot voordeel van zo’n infrastructuur is dat die veel sneller kan worden aangelegd, dat de werken veel minder duur zijn en dat de bus al veel sneller (vanaf voorjaar 2019) in actie kan komen. Waarom wordt dan geen tram- bus voorzien op de twee andere verbindin-
gen? En waarom blijft men daar hardnekkig aan traminfrastructuur vasthouden? Vooral de lijn Willebroek-Brussel is duur, met een prijs- kaartje van liefst 400 miljoen euro. Ook de lijn Brussel-Zaventem zou Vlaanderen meer dan 100 miljoen kosten. Dat zijn duizeling- wekkende bedragen. Dat geld kan veel nut- tiger aangewend worden. Bovendien zou het zeker 4 tot 5 jaar duren vooraleer de nieuwe tramlijnen kunnen ingezet worden.
Nieuwe obstakels
Heel recent zijn nieuwe obstakels opge- doken voor deze twee tramlijnen: Brussel heeft nog steeds niet toegestemd en lijkt de twee projecten op de lange baan te willen schuiven. De krant De Tijd bracht onlangs uit waarom: Brussel zal dit ‘Vlaams’ project pas goedkeuren wanneer Vlaanderen plooit voor de Brusselse eisen inzake de geluidsoverlast rond de luchthaven. Enkel wanneer Vlaande- ren akkoord zou gaan met het afwentelen van alle geluidsoverlast op de Vlaamse Rand, zou de Brusselse regering ermee instemmen dat de Vlaamse tramlijnen aansluiten op Brus- selse sporen.
Misschien kan dit zoveelste vijandige maneuver van Brussel een belletje doen rin- kelen bij de Vlaamse ministers, en in het bij- zonder bij minister Ben Weyts. Waarom zou Vlaanderen mordicus moeten voortdoen met deze vertramming, wanneer Brussel deze dos- siers blokkeert? Er is namelijk een alternatief voorhanden. Zeker op de verbinding Wille- broek-Brussel is een trambus veel voordeli- ger dan een echte tram. En de infrastructuur ligt er al: de pechstrook van de A12. Net zoals de pechstrook van de E411 (Namen-Brussel) in Overijse gebruikt wordt als busbaan kan,
mits bescheiden aanpassingen, een snelbus of een trambus gebruik maken van de pech- strook langs de A12.
Het eerste belangrijk voordeel is dat Vlaan- deren op die manier een smak geld kan bespa- ren. Een trambus op de pechstrook van de A12 kost maar een fractie van de 400 miljoen die de tramlijn Willebroek-Brussel zal kosten. Bij- komend voordeel is dat een grote oppervlakte aan groen- en bosgebied langsheen de A12 (ettelijke hectaren!) kan gevrijwaard worden.
Eurostadion
Een ander aspect is het wegvallen van het Eurostadion. Nu dat stadion er (voorlopig) niet komt, is er vooralsnog geen reden meer om een speciale brug over de Ring te spannen en een tramlijn te laten afbuigen richting Parking C. De trambus kan gewoon rechtdoor blijven rijden tot aan de grens met Brussel, waar de passagiers kunnen overstappen op de trams van de MIVB. Ook de Werkvennootschap, die de plannen voor de aanpassingen aan de A12 en de Ring uitwerkt, staat open voor de idee om Parking C over te slaan.
Een keertje overstappen is inderdaad niet zo comfortabel en vergt iets meer tijd. Maar dat kan ook een gunstig neveneffect heb- ben. N-VA’er Willy Kerremans, schepen van Meise, legde een tijdje geleden de vinger op de wonde: een echte sneltram die het cen- trum van Meise, Londerzeel en Willebroek met hartje Brussel verbindt, zal onvermijde- lijk leiden tot een toename van de verfransing in die gemeenten. Wie daaraan twijfelt, moet eens gaan rondwandelen in de centra van Lie- dekerke en Denderleeuw, waar de verbrusse- ling zwaar heeft toegeslagen ten gevolge van de snelle treinverbinding met Brussel. Studies hebben aangetoond dat nog steeds vele dui- zenden Brusselaars overwegen de stad te ver- laten zodra de snellere trein- en tramverbin- dingen van het Gewestelijk ExpresNet (GEN) zullen gerealiseerd zijn.
De vraag is dan: waarom wil Vlaanderen zoveel geld ophoesten om de verfransing te stimuleren, terwijl met dat geld veel zinvollere dingen kunnen gedaan worden?
BL
De Vlamingen bezetten de topfuncties bij het Rijksinstituut voor Ziekte- en Invaliditeits- verzekering en ze negeren de wetenschappe- lijke adviezen om meer RIZIV-nummers voor artsen aan Wallonië toe te kennen (gezond- heidszorg), en ze krijgen meer agenten. Ze profiteren meer van de tweede pensioenpij-
PS ziet België vervlaamsen
Het federale beleid van N-VA (en Michel) verzwakt de armen, is een gevaar voor de vrijheid en vervlaamst België. Zo luidt de driedubbele aanklacht van de PS. Kamerfrac- tieleider Ahmed Laaouej heeft het over de “culturele hegemonie” van de Vlamingen en een De Wever die zijn programma realiseert zonder via het separatisme te moeten pas- seren. Voor de PS uit die Vlaamse machtsgreep zich in het “pakken” van postjes en jobs in de gezondheidszorg, pensioenen, defensie, fiscaliteit en infrastructuur.
ler (aanvullend pensioen, beter uitgebouwd in Vlaanderen) en van investeringen in Defensie (Museum Jubelpark moet weg, Vlaamse kazer- nes krijgen voordeel, de keuze van de opvol- ger van de F-16 is nadelig voor Waalse tewerk- stelling…) Zelfs de vennootschapsbelasting is op maat geschreven van het Vlaamse kmo-
model, en karaattaks op maat van Antwerpse diamantairs.
De N-VA ontkent (“Ons beleid is hetzelfde van Oostende tot Arlon”), maar dat de partij haar stempel drukt op het federale beleid, kan ze maar beter toegeven. Dat is de logica zelve.
De beloofde “verandering”, toch?
Interessanter zijn de commentaren. De N-VA hoopt bij de PS een vraag te creëren naar meer autonomie, “en dat zou kunnen lukken”, meent Matthias Verbergt in De Standaard.
“Deze regering heeft maar een minderheid van de kiezers aan Franstalige zijde achter zich”, weet Peter de Roover, N-VA-fractielei- der in de Kamer. De PS mag dat een schande vinden, maar het Belgische systeem laat dat nu eenmaal toe. “Als de PS daar problemen mee heeft, moet ze maar met ons meestap- pen in het afbakenen van nieuwe democrati- sche ruimten.” De PS moet kiezen: “België of het socialisme… Zolang de Vlaamse kiezer ons dezelfde steun blijft geven, zal het socialisme nooit meer de ruimte krijgen die de PS wil.”
Dat klopt als een bus, met die bemerking dat De Roover wel weet dat de federale rege- ring virtueel zonder meerderheid regeert, vooral door het verlies van de drie N-VA-part- ners. Dat leerde ons toch de jongste VTM/HLN- peiling. Benieuwd of de peiling van VRT/DS van volgend weekend die trend zal bevestigen.
Nog volgens De Roover is de cruciale vraag voor de PS: zijn we socialist of zijn we Belg?
Het lijkt op een uitnodiging om voor de eer- ste optie te gaan, maar niets wijst erop dat de PS zo’n scenario of een akkoord met de N-VA zelfs maar overweegt. Laaouej voorspelt dat de N-VA zich te pletter zal lopen op haar foute prioriteiten (veiligheids- en migratiedis- cours, maar falend sociaal beleid). Als met progressieve partijen geen zaken kunnen wor- den gedaan, met welke bondgenoot dan wel?
AnjA Pieters
Marc van Peel stopt ermee (als ’t waar is)
Dwars door Vlaanderen 22 maart 2018
6
Wij hebben geen gelijk gehaald met onze voorspelling dat havenschepen Marc van Peel niet zou stoppen, en dat hij ook na de bollekeskermis van oktober zou aan- blijven. Deze week heeft hij zijn marsbevel bovengehaald en gezegd dat hij ophoudt met de plaatselijke politiek. Met uitspraken van Marc moet je wel oppassen, want vorige keer pakte hij plots uit met een samengaan met de partij van “Zot van A”.
Gesteld dat hij voet bij stuk houdt, wie volgt hem dan op als havenschepen? Marc meent dat Kris Peeters voldoende gewicht in de verkiezingsschaal moet leggen om te maken dat zijn partij (CD&V) voldoende zetels haalt om de huidige coalitie voort te zetten. Is Peeters daartoe in staat? Wij betwijfelen het. De vroegere minister-presi- dent (die in die functie schitterend slaagde) is volgens ons totaal niet bekwaam om De Wever te verslaan, laat staan dat hij in de voetsporen van Van Peel zou kunnen treden en havenschepen worden. Er wordt op die mogelijkheid gemikt: Peeters geen burge- meester, maar wel havenschepen. De andere kandidaat-burgemeesters voeren schijnge- vechten. Tom Meeuws beklaagt zich dat hij achtervolgd wordt door schandalen (iemand ontdekte dat hij een appartement zou heb- ben in een bouwproject) en die andere kan- didaat-burgemeester, Van Besien, geraakt niet verder dan wat gewauwel op tv over allerlei onbenulligheden.
De ronde van De Wever
Intussen is De Wever aan een toer begon- nen langs de districten. Een eerste bezoek bracht hij aan het polderdistrict Beren- drecht-Zandvliet-Lillo. De plaatselijke N-VA
had een zaal afgehuurd van de Martinus- hoeve in Zandvliet. Die zaal was redelijk vol- gelopen, met vooral militanten van de par- tij. De Antwerpse burgemeester kwam er praten over Antwerpse aangelegenheden:
drugs, veiligheid, mobiliteit en de haven. Na afloop zouden er vragen “mogen” gesteld worden, maar zover kwam het niet. Want bepaalde partijinstanties hadden vernomen dat er weinig fraais uit de bus zou komen over plaatselijke toestanden.
Het “gevang” - het opvangcentrum voor criminele asielzoekers - van Francken en de onder water gezette polders van Beren- drecht en Stabroek, waardoor de bewoners al jaren geplaagd worden door ondergelo- pen kelders, behoorden tot de reeks die zou behandeld worden door onder meer men- sen van het plaatselijke actiecomité. Dat zou minder glans gegeven hebben aan het bewind in het polderdistrict, dat de afgelo- pen vijf jaar gevoerd is onder leiding van de N-VA. Het moest allemaal mooi blijven. De klachten werden afgevoerd naar de recep- tie achteraf. Daar gingen ze verloren in het gedrang, want iedereen wilde met Bart de Wever spreken over dingen die liefst niet openbaar worden gemaakt.
Pagadder
Zuhal Demir
Hoewel de krant Het Belang van Limburg vorige week nog aangaf dat Jos Lantmeeters de N-VA-lijst in Genk zou trekken, heeft een meerderheid van N-VA-leden in Genk staatsse- cretaris voor Gelijke Kansen Zuhal Demir als de meest geschikte kandidaat naar voren gescho- ven om Wim Dries (CD&V) uit te dagen voor de burgemeesterssjerp.
Het eventuele gemor binnen N-VA-Limburg over de keuze voor Demir kan men klasseren als behoudsgezind en niet toekomstgericht naar verandering strevend. Zuhal Demir is dui- delijk de keuze van het hart, de vrouwelijke toets en het jeugdig enthousiasme dat geen uitdaging uit de weg gaat.
Juist wat in Genk nodig is, zeker nu CD&V- schepen Ali Caglar liet weten het vertrouwen in de CD&V op te zeggen als zijn partij in zee zou gaan met N-VA. Caglar was goed voor ruim vier- duizend naamstemmen bij de vorige gemeen- teraadsverkiezingen. Daarmee plaatst Caglar een Turkse pad in de CD&V-korf.
Islamitische school in Genk
De Milli Görus-beweging bezit acht mos- keeën verspreid over de voormalige mijnge- meenten in Limburg. Na Brussel en Charleroi wil ze al in september in Genk starten met een islamitische middelbare school. En dat in het voormalige gebouw van de katholieke school Regina Mundi.
Volgens Ramazan Erbas coördinator van de nieuwe school, ‘krijgen de kinderen met een islamitische achtergrond niet genoeg kansen in het Vlaamse onderwijs’. In ‘De Kern’ (HBvL) zei Liliana Casagrande daarover: “We hebben in Vlaanderen goed onderwijs, maar de alloch- tone leerlingen blijven op achterstand, en daarin falen wij.” Als Turkse ouders hun kinde- ren vanaf de geboorte opvoeden in de Turkse taal, met de Turkse cultuur en het islamitisch geloof, dan komen al die kinderen met grote achterstand in het lager onderwijs terecht.
Wij hebben geen islamitische scholen nodig, maar allochtonen die willen integreren.
De Ryelandtzaal
Protesteren kan (soms) helpen. Het Brugse stadsbestuur koesterde plannen om de voor- malige kapel van het Theresianenklooster op het Achiel van Ackerpleintje te verkopen aan Johan Vandendriessche van VDD Pro- ject Development, die er - na de ombouw tot appartementen van de nabije bouwvallige Weylerkazerne - een architectonisch en ste- denbouwkundig geheel zou van maken zoals de site al eeuwenlang was.
Men had echter zonder de waard, met name
Van Demol tot decumul
Komt de decumul-regeling er zonder meerderheid aan Vlaamse kant? Het zou een historisch precedent kunnen worden. Of worden we getuige van een ander prece- dent: Vlaams-Brusselse politici die voldoende lef aan de dag leggen om de politieke instrumenten die beschikbaar zijn daadwerkelijk te gebruiken?
De Geuzenberg
De polemiek die destijds woedde tussen Hans Kelsen en Carl Schmitt zou een leuk gespreksonderwerp bij een afterworkdrink van rechtsfilosofen kunnen zijn. Maar de debatten, hoe theoretisch ook, blijken ook de kern van de Brusselse politieke praxis te raken. Een argument dat Schmitt, de meest omstreden van de twee, wel eens gebruikte, was het gevaar van een onbeperkt aantal toepassingen die een wet in zich draagt. Zijn de toepassingsvoorwaarden verzameld, dan zal een wet automatisch gelden, ondanks de soms heel andere omstandigheden dan bij de totstandkoming.
Terug neer naar de realiteit rond de Lom- bardstraat. Destijds was er een maatregel die men al snel de ‘wet-Demol’ is gaan noe- men, doelend op de voormalige politiecom- missaris van Schaarbeek. Even zag het ernaar uit dat, met hem als lijsttrekker, het VB de absolute meerderheid aan Vlaamse kant in het Brussels Parlement zou halen. En aan- gezien voor het besturen van Brussel een dubbele meerderheid in beide taalgroepen nodig is, komt dat neer op een blokkering van de instellingen. Lap. Dus paste men de zaken wat aan. De dubbele meerderheid bleef bestaan, maar bij een patstelling zou er na dertig dagen nog maar dertig procent nodig zijn in die ene taalgroep. Geen 50+1 meer. Het VB haalde die meerderheid niet, en Demol verdween roemloos in de neve- len van de geschiedenis, maar de regeling bleef bestaan. En kijk, in een heel ander dos- sier blijkt ze plots haar nut te bewijzen, de decumul.
Vlaams-Brusselse tegenstanders
Met Samusocial en aanverwanten heeft dit in se niets te maken, al gooien sommigen de dingen graag op een hoopje. Wel met de vraag in hoeverre een parlementair mandaat verenigbaar is met een uitvoerende functie op gemeentelijk niveau. We besparen de ver- schillen tussen de diverse voorstellen die op tafel liggen, maar in essentie komt het hierop neer. Aan Franstalige kant is er een comforta- bele meerderheid, maar aan Vlaamse kant is het net andersom. N-VA, CD&V en Open Vld verzetten zich. Persoonlijke belangen, zeker in hoofde van de liberalen, doorkruisen meer inhoudelijke argumenten. Natuurlijk, in der- gelijk scenario zouden mensen als Els Ampe (om er één te noemen) volgens berekenin- gen van Cumuleo er op jaarbasis ruim 50.000
euro bij inschieten, maar het gaat om meer.
De Vlaamse politieke klasse is onder een kritische massa gezakt. Loskoppelen van gewestelijke en gemeentelijke niveaus, een rechtstreeks gevolg van het cumulverbod, zou betekenen dat nog meer kandidaten gevonden moeten worden, nu al een seri- eus probleem.
Men kan ook vrezen dat dit een versterking van het gemeentelijk niveau zou teweeg- brengen, wat erg jammer zou zijn op een moment dat iedereen met drie cent verstand toch is gaan beseffen dat het rationalise- ren van de Brusselse bestuurlijke instellin- gen een conditio sine qua non is om deze stad uit het derdewereldmoeras te tillen.
Toch is er een oplossing, benadrukt de frac- tie Vuye&Wouters. Het is met het staatsrecht een beetje als met Gods wegen: beide zijn ondoorgrondelijk.
Vanhengel aan zet
Sp.a en Groen beschikken over precies dat één derde aan zetels om na die dertig dagen van patstelling ook aan Vlaamse kant de regeling erdoor te krijgen. Maar wat dan?
Na stemming moet een bekrachtiging en afkondiging door de Brusselse regering vol- gen, stelt grondwetspecialist Hendrik Vuye.
Dit gebeurt bij consensus.
Binnen de regering wordt immers niet gestemd. Twee figuren kunnen hier een rol spelen aan Vlaamse kant: Pascal Smet (sp.a en dus voor) en Guy Vanhengel (Open Vld en dus tegen). Staatssecretarissen komen hier niet aan te pas. “Indien Guy Vanhengel zijn veto stelt, dan is er geen consensus en zal de ordonnantie niet worden bekrachtigd, noch afgekondigd”, schrijft Hendrik Vuye in een bijdrage voor Doorbraak.
“De consensusregel beschermt hier de Vlamingen. Dat schrijft zelfs Charles-Etienne Lagasse, voorzitter van de studiedienst van DéFI (Centre d’Etudes Jacques Georgin) in zijn handboek publiekrecht.” Vanhengel mag dan waarschuwen voor een gevaarlijk prece- dent waarbij Franstaligen tegen de wil van de meerderheid van de Vlamingen, enfin, Vlaamse Brusselaars of hoe ze zich zo graag noemen, zouden besturen, misschien kan hij zelf voor het precedent zorgen door de instrumenten die zich in het arsenaal bevin- den eens met wat meer politieke durf te gaan bedienen. Guy is aan zet.
KNIN.
“Red de Ryelandtzaal”, gerekend. Het regende protesten en uiteindelijk mochten Pol van den Driessche (N-VA) en Andries Neirynck (Groen) melden dat het schepencollege op zijn stappen terugkwam en dat de kleinste cultuurtempel van Brugge haar huidige functie zal behouden.
Eind goed, al goed?
Fedasil vraagt (hier en daar) geld terug
Minder opvangplaatsen voor asielzoekers nodig, dus minder geld nodig voor de opvang?
Zo simpel is het niet. Volgens de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG) moe- ten de OCMW’s inderdaad 26,5 miljoen terug- betalen aan de federale opvanginstelling Feda- sil. Brussel en Wallonië maar 5,7 miljoen euro.
Interessante communautaire verhouding. Het gaat over cijfers (reserves) voor 2016, die voor 2017 zijn nog niet berekend.
Waarom die terugvordering? Omdat 41 procent van de 8.760 lokale opvangplaatsen momenteel leegstaat. Van die 26,5 miljoen moet 20,8 miljoen uit Vlaanderen komen, omdat er in Vlaanderen veel meer lokale opvangplaatsen zijn geopend. Die immer
“egoïstische Vlamingen” deden het dus nog zo slecht niet. Het wordt toch uitkijken of dat allemaal lukt.
Gemeenten die met het geld “al investerin- gen gepland hadden”, kunnen nog overleggen of afwijking van de terugbetaling.
Minder inburgeraars, minder geld
Liesbeth Homans wil in 2019 de provin- cies afschaffen. Dat meldde de kop boven een interview in een paar Vlaamse kranten. Dat ze bij het Agentschap Integratie en Inburgering en na het weer krimpen van de piek van inburge- raars nu 170 van de 700 werknemers wil zien vertrekken, zorgde - volledig voorspelbaar – voor zure oprispingen bij links.
“Er is altijd gezegd dat de middelen die we toen hebben bijgekregen om de asielcrisis aan te pakken van tijdelijke aard waren. De men- sen die werden aangeworven, wisten dat heel goed. Nu is de instroom gedaald, en moeten we afbouwen.” In 2016 waren er 18.000 inbur- geraars, in 2017 nog 15.000.
Het gaat om tijdelijke middelen voorzien om de asielcrisis aan te pakken. In 2016 en 2017 was dat 10 miljoen euro extra per jaar. Omdat de instroom nu minder is, is dat bedrag dit jaar gezakt naar 3,2 miljoen. In dat licht is het opmerkelijk dat al die tijdelijke werknemers een vast contract kregen. “Op vraag van de vak- bonden”, geeft Homans nu toe. Bij de herstruc- turering gaat dat veel geld kosten.
