Uren in doodsangst - Verhalende structuurkenmerken in verschillende soorten nieuwsgenres en kra

Rockfan Denys Plaud vreesde voor zijn leven tijdens de aanslagen in Parijs

Hij verschool zich drie uur lang in een kleedkamer van het Bataclan, terwijl beneden terroristen negentig mensen afslachtten.

Een jaar later ziet Denys Plaud de avond van 13 november nog precies voor zich. „De vloer lag bezaaid met lichamen.”

Hij kende de band uit het voorprogramma niet, maar het duo White Miles blijkt boven verwachting goed. Sterker nog, Denys Plaud danst zo uitbundig op hun nummers, dat hij zijn kruit al voor de hoofd-act verschoten heeft. Zijn verstuikte enkel speelt op en het is zo warm in de zaal dat hij zijn t-shirt heeft uitgetrokken. De Fransman is een groot fan van The Eagles of Death Metal, maar hij besluit het concert vanaf het balkon op de eerste verdieping te bekijken. Daar is het koeler en kan hij zitten als het nodig is.

„Daarmee heb ik ontzettend geluk gehad”, zegt Plaud in een broodjeszaak in de Parijse voorstad Saint-Germain-en-Laye. De 48-jarige wiskundeleraar woont tijdelijk bij zijn ouders in een dorp in de buurt, en wil liever buitenshuis afspreken. „Achteraf bleek dat een vriendin van me ook in

het Bataclan was. Philly stond beneden, ze raakte zo getraumatiseerd dat ze zich niets van die avond kan herinneren.” Dat geldt niet voor Plaud. Vandaag is de aanslag een jaar geleden, maar hij vertelt zonder haperen wat er is gebeurd. Dat hij niet meer emotioneel wordt, betekent niet dat hij het niet moeilijk heeft gehad. Maar het helpt hem om regelmatig met een psycholoog te praten. Ook schreef de Fransman een roman over 13 november en de nasleep, die hij op internet zette. Terwijl de rockliefhebber boven van het concert geniet, dringen terroristen Samy Amimour, Ismaël Mostefaï en Foued Mohamed-Aggad het Bataclan binnen. Als zij iets voor tienen vanaf de bar het vuur op de zaal openen, denkt Plaud net als vele anderen dat het geknal bij de show hoort. „Die band bestaat tenslotte uit Amerikaanse cowboys. Maar toen ik de eerste lichamen zag liggen en gegil hoorde, dacht ik: dit is helemaal verkeerd.” Hij rent direct weg. Plaud schiet een ’loge’ in, een klein kamertje met een make-upspiegel en een koelkast. „We stonden met z’n twintigen in een ruimte van 10 m2, ik vouwde mezelf op onder een wastafel. We hoorden schoten, gegil, een korte stilte en daarna begon het weer opnieuw. Voor ons was niet duidelijk wat er gaande was, wij konden niet weten wie er schoot: de politie of de jihadisten.”

Bomgordel

Als terrorist Amimour door twee agenten is neergeschoten en zijn bomgordel af laat gaan, nemen de andere twee gijzelaars mee naar boven. „Ze renden al schietend de trap op, langs de muur van onze loge. Ik hoorde de kogels tegen het dunne wandje ketsen, en voelde het trillen.” Hoe langer het duurt, hoe banger Plaud wordt dat een van de schutters de deur opengooit en zijn kalasjnikov leegschiet. „Ik zat achterin dus zou het kunnen redden, de anderen konden als menselijk schild dienen. Ik vind dat geen rare gedachte, mijn overlevingsinstinct sprak. Ik realiseerde me dat ik zou kunnen sterven. Dat idee accepteerde ik.” Achttien over twaalf vallen elitediensten de ruimte binnen waar de terroristen zich hebben verschanst. Mohamed-Aggad, dodelijk geraakt door politiekogels, laat zijn explosievengordel afgaan. De schroefbouten uit zijn bom doorzeven Mostefaï. Ruim een half uur later wordt Plaud ’bevrijd’. „We werden naar buiten geleid, de lichten in de zaal waren aan.

149 Agenten zeiden dat we niet moesten kijken naar de ravage, maar je moet toch zien waar je loopt. Overal lagen lichamen, overal zat bloed. Op de grond, de muur, de stoelen.” De overlevenden worden naar een binnenplaats naast het theater geleid. „De meesten waren totaal in shock. Een vrouw ging helemaal door het lint omdat er stukjes vlees in haar haar zaten.”

Na de aanslag heeft Plaud steun aan zijn vriendin Philly, die ook in het Bataclan was. „Drie weken later brak ik. Ik werkte voor een bijlesinstituut, maar was tijdens een wiskundeles ineens totaal afwezig. Ik kwam pas bij zinnen toen ik merkte dat mijn leerling aan m’n mouw zat te trekken. Ik ben toen direct gestopt met werken en nam later ontslag.” In de maanden die volgden zette de

wiskundige zijn verhaal op papier. Ook begon hij weer bijlessen te geven. Hij stond ooit voor de klas, maar dat wil hij niet meer. Plaud is een natuurliefhebber, het liefst zou hij rondzwerven en af en toe een bijles geven om de kost te verdienen. De Fransman is helemaal klaar om terug te gaan naar het Bataclan. Hij vindt het jammer dat hij niet is uitgenodigd voor het concert van Sting vanavond, maar kocht zelf een kaartje voor Pete Doherty, komende woensdag. „Ik ga weer op de eerste verdieping staan. Alles komt terug, dat weet ik zeker. Ik wil ook naar de plek waar we vastzaten, misschien kom ik de anderen tegen. Ik heb nu een jaar gerouwd, dit optreden is de laatste etappe.”

150