De boulevard van tranen - Verhalende structuurkenmerken in verschillende soorten nieuwsgenres e

Verdriet en verbijstering bij overlevenden door Silvan Schoonhoven

Nice - „Moeders, kinderen, ouderen, ik zag geen gewonden, alleen maar lijken.” Baptiste, die om de hoek woont, ijsbeert woedend en met bloeddoorlopen ogen voor het afzetlint heen en weer. Hij heeft alles gezien, op wat hij de ’boulevard van de gebroken mensen’ noemt. „Frankrijk is moe, we hebben al te veel voor de kiezen gehad. Meer kunnen we niet meer aan.”

Tussen blauwe lucht en blauwe zee scheren vliegtuigen voor de kust langs. Alsof de piloten hun passagiers willen laten zien: kijk naar rechts, daar is het gebeurd. Beneden op de boulevard zelf heerst een wezenloze sfeer. Rolluiken zijn omlaag, op de branding en de vliegtuigen na is het stil. Een jongen met een pet en gescheurde broek legt een boeket neer bij het hek en zakt dan door de knieën van het huilen. Tegelijkertijd lijken andere toeristen buiten de afzetlinten nog een poging te wagen om van de stralende zon te genieten. Ze eten ijs, maken selfies van de verlaten weg en kijken zwijgend naar de vodden en geknakte fietsen die nog op straat liggen. De goot ligt vol gebruikte rubber handschoenen. Een vuilniskar komt een verwrongen invalidenwagentje ophalen. Het valt uit elkaar als ze hem inladen.

Hulp nodig

Hier langs de dranghekken hebben honderden mensen een verhaal. Sommigen zijn ontkomen aan de truck doordat hun programma die avond net een paar minuten vertraging opliep, of omdat ze iets een kwartiertje eerder genoeg kregen van het vuurwerk. De Franse Charlene zag de vrachtwagen recht op zich afkomen. Omdat de chauffeur een zigzagbeweging maakte, leeft ze nog. Ze is praktiserend moslim. „Maar daar wil ik het nu niet over hebben. Ik heb vooral psychiatrische hulp nodig. Ik wist op dat moment zeker dat ik dood zou gaan.” De jonge moslim Jomaa Sami wil graag een filmpje laten zien dat hij gisteravond op zijn telefoon heeft gemaakt. „Kijk die arme mensen nou toch liggen”, snikt hij. Op het schermpje verschijnen vreselijke beelden. In het donker zwenkt zijn camera van het ene geknakte lichaam naar het andere hoopje mens. Iemand op de grond heeft nog een lampje in de handen dat feestelijk brandt. Stromen bloed weerspiegelen het licht van de straatlantaarns.

Paniek

Bij Floor uit Nederland begint door te dringen hoe weinig het had gescheeld. Ze zat met een vriendin in een hotel vlakbij de boulevard. „We waren van plan om die avond naar het vuurwerk te gaan, maar bleven nog even om een spelletje te spelen. Ik had eigenlijk niet zo’n zin om uit te gaan. Plots hoorden we geschreeuw. Uit het raam zagen we enorme hoeveelheden mensen rennen voor hun leven. Een moeder met een kinderwagen stormde een restaurant binnen. Door elke deur en opening wrongen zich mensen naar binnen. Beneden hoorden we de onderbuurvrouw in paniek vertellen wat er aan de hand was. Mijn vader zag iemand op straat liggen, met militairen er omheen. Normaal gesproken hebben die hun geweren naar beneden, nu waren ze om zich heen aan het richten. Toen hebben we alle lichten uitgedaan en zijn we op de grond gaan liggen. Met zaklampen schenen ze bij ons naar binnen. Pas om drie uur kon ik slapen, ik zat nog vol adrenaline.” ’s Avonds is er een speciale dienst in de katholieke kerk. „Het is onrechtvaardig’’, zegt de priester. „Het is onrechtvaardig dat mensen doodgaan omdat ze naar vuurwerk wilden kijken.”

162

STAP 2 + 3

[event structure: 2]

[spanningsboog: expositie]

„Moeders, kinderen, ouderen, ik zag geen gewonden, alleen maar lijken.” Baptiste, die om de hoek woont, ijsbeert woedend en met bloeddoorlopen ogen voor het afzetlint heen en weer. Hij heeft alles gezien, op wat hij de ’boulevard van de gebroken mensen’ noemt.

[event structure: 2A]