blauwe hemel en een witte zachte wollen grond verdoezelde de realiteit van de wereld eronder.
Een fascinerend zicht.
Mijn lichaam lijkt zich wat sneller te herstellen. Dat idee had ik gisteren ook, met name in het eerste deel van de wandeling. Vandaag leek ik op momenten wel te vliegen en dat geeft mij een enorme kick. De afstand vandaag was vandaag niet
groot en de wandeling telde veel afdalingen. Ruim 600 meter ben ik vandaag afgedaald. Dat dalen is wel iets dat niet onderschat moet worden. Het gevaar van nieuwe blaren ligt continu op de loer. Mijn veters trek ik dan ook extra strak aan en ik verzorg mijn voeten extra goed en plak preventief Leukoplast op de kwetsbare delen.
Met nog 133 kilometer te gaan begint het proces rondom de Camino wat vorm te krijgen. Een proces dat zich alleen doet gelden wanneer je de Camino in één keer loopt. Grofweg kan dit proces ingedeeld worden in drie delen:
het fysieke, het mentale en het emotionele. Wanneer je de Camino start, vanaf elke willekeurig punt zijn pelgrims vooral bezig met een fysieke
Triacastela is een kleine gemeente met ongeveer 640 inwoners. Het ligt 655 meter boven zeeniveau.
Halverwege de negentiende eeuw heette het dorp Triancastelaen. In de middeleeuwen hadden verschillende koningen en leden van de adel een relatie met de stad. De grootste weldoener was koning Alfonso IX (1188-1230), die er -naar verluidt- zelfs enige tijd heeft doorgebracht.
In de nabije omgeving in de Eirós-grot zijn 35.000 jaar oude overblijfselen gevonden en diverse rotstekeningen uit het tijdperk van de Homo Neanderthaler en Homo Sapiens. De Eirós-grot bewaart de enige reeks in het noordwesten van het Iberisch schiereiland waar de overgang tussen de laatste Neanderthalers en de eerste moderne mensen kan worden bestudeerd. Sinds augustus 2012 is de grot als cultureel erfgoed aangemerkt.
101 Triacastela
inspanning. Hiervoor heb ik getraind al weet ik dat niet iedere pelgrim dat doet. De wandeling is de training.
Fysieke inspanning is tijdens de hele Camino nodig, maar er ontstaat gewenning. Toch neemt het mentale deel het over. Deze gaat over zingeving en omgaan met tegenslag, het toelaten van emoties en hoe daar mee om te gaan. De Meseta kan dit alleen maar versterken. Het laatste deel is vooral lopen met gevoel alsof alles op de juiste plek valt. Het is voor mij ook de fase waarin ik meer berusting heb over wat er met mij gebeurd. Ik voel ook een toenemende behoefte om alleen te zijn.
Voor de Camino had ik wel verwacht een proces te doorlopen maar wist niet welk dat proces voor mij zou zijn. Enige voorwaarde is om een langere tijd achter elkaar te lopen. Ik denk daarbij aan Peter die vanuit België vertrok.
Peter die in 2020 gastheer is geworden in een albergue net buiten Triacastela: albergue ecologico El Beso.
Na een hele tijd wandelen loop ik langs een café waar o.a. Sandra en Hernan uitrusten. Het is niet heel ver meer naar Triacastela. Beide zijn een stuk vroeger vertrokken vanmorgen en Sandra lacht en zegt dat ze Hernan zojuist vertelde dat ze mij wel snel zou verwachten omdat ik zo snel loop. Na een korte rustpauze voor mij lopen we een tijdje met elkaar op waarna ik op een gegeven moment weer mijn eigen tempo volg tot in Triacastela. Bij de eerste bar bestel ik mijn lunch: kipfilet met salade en wat patat en een lemon bier.
Ik zit aan tafel met Pete en Pat en niet veel later komen Sandra en Hernan er ook bij.
De albergue is netjes. Een ruime slaapzaal met voldoende ruimte tussen de bedden. Pete, Pat en een koppel uit Nieuw Zeeland, Jenna en Ian, dat ik regelmatig tegenkom slapen er ook. Als ik het dorpje verken zie ik dat er naast mijn albergue nog een albergue ligt die eigenlijk veel meer sfeer uitstraalt. Er zijn veel jongeren. Ik herken er veel waaronder Eefke. Ik kom
102 Triacastela Michael tegen. Michael ben ik ook al vaker tegengekomen en hij is een gepensioneerde Spanjaard.
We lopen langs een restaurant waar hij vanavond gaat eten met Sandra, Pete, Pat en Madeleine. Ik sluit ook aan. Ik heb een klik met Madeleine. Ze komt uit Canada en ik ontmoet haar voor het eerst. Met zijn zessen hebben we een fijne avond. En ik mag nog zes dagen verder wandelen.
28-1 “Drijvende” eilanden in O Cebreiro
het grootste klooster van de westerse wereld. Het is in de 6e eeuw gesticht en wordt nog altijd actief gebruikt. Zij het door 5 monniken. De route via Samos is echter 7 kilometer langer en daarbij is mijn behoefte om van alles te bezoeken niet zo groot. Mijn wacht ik hoe mijn gevoel mij een kant op laat vallen. Naar links, dus op naar Sarria via Samos. Het eerste stuk loopt nog langs de openbare weg. Het is vroeg en de bewolking hangt laag. Er schijnt een rode gloed achter de wolken die sprookjesachtig aandoet. Het moment dat ik de openbare weg afga loop ik onder een door bomen overvleugeld pad die de weg verduisteren en een
Sarria is een gemeente en stad in Galicië en telt ongeveer 13.300 inwoners waarvan 9000 in de stad zelf.
De stad kent vele monumenten. Onder andere het klooster van La Magdalena, gebouwd in de 13e eeuw. In totaal vind je in de hele gemeente wel 20 kerken uit de romaanse periode.
Sarria is het punt waar de meeste pelgrims de Camino de Santiago starten, aangezien het 111 km van Compostella ligt en het minimum om de Compostella te bereiken bij aankomst in Santiago is 100 km te voet of te paard.
Veel van degenen die niet meer dan 111 km willen doen, komen hier met de trein rechtstreeks vanuit Madrid, Barcelona of Baskenland, of met de bus vanuit heel Spanje. Ze hoeven alleen maar naar de hoofdtrap te zoeken om hun pelgrimstocht te beginnen.
Na Sarria zijn de punten waar de meeste pelgrims beginnen Roncesvalles, Astorga, San Juan Pie de Puerto en O Cebreiro.