126 Vila do Conde
36. Vila do Conde
21 augustus 2019
Na een redelijke nacht in Porto ben ik iets voor zeven uur opgestaan.
Eerst een douche en daarna mijn voeten ingesmeerd met Gehwohl creme. Mijn 2e Camino gaat nu echt beginnen. En zo ook de bekende zoektocht naar een voedzaam ontbijt. En niet zoals in de diverse vroeg geopende koffietentjes zoetigheid. Veel trek had ik nog niet en met de oversteken en zowaar zag ik snel een eerste gele pijl in de richting van het strand. Ik liep langs een eetgelegenheid waar voor mij een heerlijk ontbijt werd gemaakt. Dusdanig veel, dat het eigenlijk iets te veel was. En dat voor
€ 5,20.
Met het strand aan mijn linkerhand loop ik in noordelijke richting. De zon in rechts en in de rug. Nagenoeg de hele etappe liep ik langs de kustlijn met mooie afwisseling door strand, rotsformaties en verrassend veel groen op onverwachte plekken.
Ik heb vandaag de hele dag alleen gelopen ondanks dat ik andere pelgrims tegen kwam. Qua aantal overigens verwaarloosbaar in vergelijking met de eerste dag vorig jaar naar Roncesvalles.
Vila do Conde is een gemeente in het Portugese district Porto. De gemeente heeft een totale oppervlakte van 149 km2 en telt ongeveer 80.000 inwoners.
Vila do Conde is een plaats van scheepswerven en vissers en is vooral bekend vanwege het kantwerk, dat met veel geduld en kennis door de vrouwen van de regio worden gemaakt. Het is een oude stad dat met dezelfde naam voor het eerst stond beschreven in 953.
Voor surfers is het een geliefde plek daar de stad aan zee ligt met een bijna ononderbroken strand van ongeveer 6 kilometer.
127 Vila do Conde
Het was warm en ook weer niet. De zon scheen volop maar van zee kwam een verkoelende wind. Dat was ook de reden om te kiezen voor de kust route. De keuze om de andere route landinwaarts te nemen kwam na een paar uur voorbij. Ik ben wel van de eigenlijke route afgeweken door het strand te blijven volgen. Maar de betimmerde houten weg waarop ik liep zag er zo nieuw uit dat het goed mogelijk is dat dit nog niet in het routeschema is opgenomen. Het bracht wel een leuke verrassing!
Ik liep langs een busje dat tot “Carrinha do Caminho” is omgedoopt. Vrij vertaald: de truck langs de weg. Bewoond door een heel leuk stel samen met hun baby. Een meisje. Ze zijn reizigers maar sinds de kleine zijn ze wat meer aan het settelen. De man van het stel vroeg mij of ik wat wilde drinken. Verse sinaasappelsap of koffie of sap met citroen. Zonder aarzeling nestelde ik mijzelf in een klapkrukje en perste hij met de hand de sinaasappels uit. Zelf had hij ook de Camino Frances gewandeld in 2012. We deelden onze ervaringen en praatten over het leven. Dat was fijn. Het maakte dat ik mij erg dankbaar voelde en wenste het stel veel bezoekers toe. Toen ik mijn weg vervolgde was het geen Bom Caminho maar “Ultreya.” Wat zoveel betekend als: “Hou vol” of “Vooruit”. Maar ook met de energie van een onverwachte zegen.
De laatste kilometers gingen vlot. Zo vlot dat ik bijna twee uur te vroeg bij mijn first choice albergue arriveer (Santa Clara).
Ik had kunnen weten dat de albergue pas om 15:00 zou open gaan. Het was niet vervelend. Op de hoek zit een eenvoudig maar goed restaurant waar ik voor €6,- een pelgrimsmaaltijd naar keuze mag uitzoeken. Het werd daarmee een stevige lunch met als vooraf een groentesoep. Als hoofdgerecht gebakken vis, salade en frietjes. Om de eerste wandeldag te vieren bestelde ik er een biertje bij. Tijdens het wachten zag ik pelgrims de stad binnenlopen en liet ik mijn voeten luchten door mijn voeten te bevrijden van mijn
128 Vila do Conde schoenen en sokken om vervolgens in mijn superlichte rode Adidas foam slippers te schuiven die ik speciaal voor deze Camino had gekocht. De teenslippers van vorig jaar waren onhandig wanneer ik sokken aan wilde trekken.
Als de albergue open gaat merk ik dat er slechts een paar plekjes vrij zijn.
Alles is volgeboekt en ik heb geluk dat ik vroeg ben. Op de Camino Frances vorig jaar heb ik één keer meegemaakt dat een albergue was volgeboekt. Dat was in Logroño. Het is vandaag ook wel duidelijk dat het aantal pelgrims op de kustroute van de Camino Portuguese flink lager is dan de Frances. En zo ben ik aan het vergelijken wat niet vergeleken “mag/kan” worden.
Nadat ik mij heb geïnstalleerd in de albergue door mijn slaapplek op te dekken en mijn lakenzak te spreiden pak ik de microvezel strandlaken en stop deze met een snack, mijn portemonnee en telefoon in het gele exemplaar van de gekleurde nylon rugzakjes en loop in mijn rode zwembroek en rode foam slippers richting het strand. Het badlaken neemt weinig ruimte in beslag in mijn backpack. Minder dan de mummy slaapzak die ik dit jaar heb thuisgelaten omdat ik verwacht genoeg te hebben aan de lakenzak. In de meeste albergues zijn dekens voor als het nodig is.
Het strand in Vila do Conde is uitgestrekt en ik bemachtig een plekje vlak bij waar ik het strand op loop. Zodra mijn badlaken uitligt en ik mijn rugzakje onder het laken uit het zicht plaats loop ik vol verwachting naar de zee. Waar ik een relatief warme zee verwacht – het is immers augustus – word ik getrakteerd op een koude verrassing door het ontbreken van een warme golfstroom. Het weerhoudt mij er niet van kopje onder te gaan en mijzelf en mijn voeten deze traktatie te gunnen. Eenmaal weer op het strand stel ik mijn natte gebronsde huid bloot aan de felle zon om op te drogen en warm te worden. Tevreden kijk ik uit over zee en betrap mijzelf op een glimlach. Wat een geluksvogel ben ik dat ik hier kan zijn!
129 Vila do Conde
Wanneer het tijd is om terug te gaan en de dagelijkse was te doen merk ik dat het snel aan het afkoelen is buiten. Er staat een frisse wind. Na mijn douche was ik handmatig mijn kleren met een beetje shampoo uit de miniflacon shampoo die ik bij heb. Het drogen van de was kan op het dak van de albergue waar wasrekken staan. Ze hangen vol met kleren van andere pelgrims en nu komen de zes kunststof knijpers die ik in tegenstelling tot vorig jaar heb meegenomen goed van pas. Het waait te hard om de kleren zonder knijpers op te hangen.
Inmiddels zijn er al pelgrims eten aan het klaarmaken in de keuken. Ik weet niet goed wat te eten omdat ik niet veel zin hen om zelf te koken. Een zoektocht naar een restaurant levert in eerste instantie niet veel op omdat de restaurants in de buurt nog niet open zijn of de kaart staat me niet aan of het restaurant is te chique. Wanneer ik de zoektocht opgeef loop ik naar een kleine supermarkt aan het begin van de stad waar ik vanmiddag langs ben gelopen. Als ik naar links kijk zie ik een kleine eetgelegenheid dat via een stenen trap is te bereiken en ik probeer een laatste poging. Enigszins onzeker ga ik naar binnen waar een jonge vrouw samen met een oudere dame in gesprek is. In mijn beste Engels vraag ik of ze open zijn en of ik er kan eten.
Het is het begin van een avond met een vriendelijke en oprechte persoonlijke aandacht. De jonge vrouw heet Margarida en de oudere dame blijkt haar moeder. Eerder dit jaar heeft ze het pand gehuurd om haar liefde voor de kookkunst te etaleren. Ze werkt met verse ingrediënten en serveert de lekkerste vegan gerechten. Ze heeft een vaste kaart, maar maakt e.e.a. klaar naar behoefte. Haar uitleg over de gerechten en hoe ze praat over eten geeft een twinkeling in haar ogen en haar enthousiasme is aanstekelijk en aantrekkelijk tegelijk.
Als enige klant krijg ik volop de aandacht en het eten is verrukkelijk. Ze vertelt me dat haar vegan restaurant nogal afwijkt van wat in Vila do Conde normaal is. We hebben een fijn gesprek en ik deel mijn observatie over haar passie met haar en ze is ontroerd. Het minste wat ik kan doen is andere pelgrims
130 Vila do Conde attenderen op deze fijne liefdevolle plek. Ik deel via Facebook een bericht in de groep Camino Portuguese:
There are some things I would not do often like giving a recommendation. But walking my second Camino I would love to make an exception since almost every restaurant on the way provides food because it is food. In Vila do Conde I ended up in a place called Improviso e Tapas. When the owner talks about food her eyes start sparkling. She made me the perfect meal just because she add's love in all her dishes. Whatever you want, she improvises with her knowledge of good and healthy food. I loved this place and I loved her for who she is.
You can find Improviso - which started in February 2019 - when you walk over de bridge in Vila do Conde in the direction of Albergue Santa Clara, on your right just one level above the street just before the intersection. If you love good food, made with love, and not expensive, then this is my recommendation for every pilgrim to pass.
Improviso e Tapas is begin 2020 definitief gesloten. In plaats daarvan heeft Margarida nu V-SnaQ opgericht. 100% vegan.
Bij het weggaan heb ik met Margarida geposeerd voor een foto die bij de Camino herinnering kan. Net als de kurk van de fles wijn die voor mij geopend werd. Een Redoma Douro Niepoort uit 2016. Wat een heerlijke dag.
131 Marinhas