prettig vandaag en ook het tempo zit er goed in. Logroño kon je vandaag al van ver zien liggen. Met nog 14 kilometer te gaan lag het verscholen in de verte. Vandaag heb ik ook weer nieuwe mensen leren kennen waaronder Eefje.
Eefje is Nederlandse en hoewel haar en haar reisgenoot alvorens ik
weer zelfstandig door loop. We gaan elkaar nog tegenkomen. Het laatste stuk naar Logroño merkte ik dat ik honger had en mij niet meer zo sterk voelde. Een lange brug om de stad in te lopen was ineens een flink obstakel.
En nu moest ik opzoek naar een albergue. Zowaar bleek mijn eerste keus volledig volgeboekt. Er stond binnen wel een automaat met wat versnaperingen waar ik gretig gebruik van maakte. En zo dwaalde ik wat rond op zoek naar een andere albergue. Uiteindelijk werd dat de gemeentelijke albergue. De check-in duurde wat langer dan anders. De beste meneer voor de ontvangst nam zijn tijd en noteerde de gegevens van de paspoorten zorgvuldig in een schrift. Tegelijkertijd stond hij ook pelgrims met diverse vragen te woord. En zette hij de stempels in het pelgrimspaspoort. Zodra er een aantal pelgrims de check-in hadden uitgezeten begeleide hij ons naar de slaapvertrekken.
Logroño, de wijnhoofdstad van het beroemde wijngebied La Rioja, ligt aan de oever van de Rio Ebro en aan de pelgrimsroute naar Santiago. Het is het commerciële centrum van de streek met één en al bedrijvigheid. Veel bewoners in deze stad zijn bij de handel in de wijn betrokken. De druiven uit de omgeving worden hier
aangeleverd en door de Consejo Regulor gecontroleerd.
Hoewel het een oude stad is heeft het niet veel belangrijke bouwwerken. Door het centrum loopt de moderne Gran Via die de nieuwe stad (aan de zuidkant) scheidt van de oude wijk die tot aan de Ebro doorloopt. De afgelopen jaren is de stad behoorlijk uitgebreid en vernieuwd.
Logroño telt c.a. 151.000 inwoners.
34 Logroño
Eenmaal geïnstalleerd ben ik op zoek gegaan naar iets om te eten.
Niet veel later terwijl ik mijn eten wilde opeten op het binnenterrein bij de albergue sloeg het weer om. Een flinke regenbui maakte alle over rekken gedrapeerde drogende pelgrimskleding in enkele tellen weer kleddernat.
Onweer en flinke buien bleven Logroño de rest van de dag parten spelen.
Los van mijn ontmoeting met Eefje heb ik veel alleen gewandeld en in die
“eenzaamheid” is er genoeg tijd voor enige (zelf)reflectie. Reflectie op de keuzes die ik heb gemaakt het afgelopen jaar bijvoorbeeld en wat dat heeft losgemaakt. Het openen van deurtjes binnenin mijzelf die lang gesloten zijn gebleven. Het is een mooi proces en geeft veel flow. Wat niet wil zeggen dat het proces nooit hapert! Dat zijn de momenten om mij niet te veel te laten leiden door welke gedachte dan ook om blokkades te voorkomen.
Het lopen van de Camino maakt veel los. Ik kom pelgrims tegen die door de Camino iets willen “oplossen” maar daar tegelijkertijd in verdwalen. Deze Camino gaat voor mij vooral over loslaten en aanvaarden wat is. Je hoeft niets te doen. Behalve de afstand overbruggen. Het gezegde hier luidt: de Camino zorgt voor dat wat nodig is. En dat is voor iedereen anders. En iedereen zorgt voor elkaar.
Ik vind het grappig om te merken dat ik mijzelf wat structuur opleg. Ik kan prima met structuur uit de voeten maar weet inmiddels ook dat ik enorme weerstand heb tegen opgelegde structuur. Door de zelf opgelegde structuur ben ik eigenlijk risico’s aan het verkleinen. Vandaag bewust vroeg gestart en flink doorgelopen om de buien van vandaag voor te blijven. Dat zoek ik vooraf uit. En mocht ik worden overvallen, dan heb ik de regenkleding op een plek opgeborgen waar ik er direct bij kan. Ik heb gekleurde nylon rugzakjes, waarvan ik er twee verknipt heb tot gewone zakjes, om vuile en schone kleren te scheiden. En een rugtasje voor handdoekjes en badspullen dat ook dienst doet als zakje wanneer ik de stad in ga. Deze tasjes berg ik altijd op dezelfde manier op. Zo kan ik ook in het donker de weg vinden. Ook zorg ik
35 Logroño
zo goed mogelijk voor voldoende eten onderweg. Een Camino lopen doe je niet op een boterham. Voldoende eten en drinken. Ook om niet te verzuren.
Vandaag ging dat op het einde dus bijna fout. De regen maakt ook dat ik mijn regenjas helemaal zat ben. Het werkt niet. In de avond kom ik Sandra, Gavin, Larissa en Clayton tegen. We besluiten met elkaar wat te gaan eten, maar het is nog te vroeg om een restaurant in te gaan. Spaanse dinertijden zijn echt anders. Later vooral. We struinen met elkaar wat door de straten en bij een sportzaak stap ik naar binnen om een nieuwe Gore-Tex regenjas te halen.
Gavin en Larissa hebben er beide één en zweren erbij. Het is een flinke investering en ik ben lang aan het twijfelen tussen een blauwe en een rode.
De rode staat heel goed. De blauwe is een veilige keus. Wanneer ik de verkoper vraag wat er aan de prijs gedaan kan worden gaat de keuze naar de rode. Daar gaat € 50,- vanaf. Vanaf dat moment zullen mijn nieuwe vrienden mij altijd in de verte herkennen als ik de rode jas draag.
Met elkaar zijn we een restaurant gaan opzoeken waar we heerlijk hebben gegeten. Charlotte, een vrouw uit Duitsland sloot ook bij ons aan en met elkaar maakten we de avond een soort van afscheid omdat Gavin en Larissa vanaf hier verder gaan met de fiets. Zij hebben met hun kinderen afgesproken om op de verjaardag van Gavin allemaal in Santiago te zijn. En met lopen gaan ze dat zeker niet redden. Dat het afscheid nog geen definitief afscheid zou worden, wisten we op dat moment nog niet.
uur slaap niet het meest fris.
Komt bij dat vroeg wakker worst. Was er wel een bakker open geweest, dan had ik waarschijnlijk eerst moeten pinnen. Het is 6:30 als ik mijn eerste stappen zet.
Dat was vanmorgen!
Inmiddels zit ik in een bar, te genieten van enkele pinchos en een glas bier. Pinchos zijn broodtapas. Dat klinkt misschien niet erg sensationeel maar dat zijn ze wel degelijk. De basis is altijd hetzelfde. Een krakend vers stokbrood. Hiervan worden schuine, dikke plakken afgesneden en rijk belegd met de mooiste ingrediënten van hoge kwaliteit. Bij de pinchos draait het allemaal om bijzondere combinaties en kwalitatief mooie producten. Het is druk in de bar want er is een voetbaltoernooi gaande en uitgelaten fans staan naast me te schreeuwen.
Nájera is een gemeente in de Spaanse provincie en regio La Rioja. Het telt c.a. 8.200 inwoners.
In de Romeinse tijd was Tritium de naam van de stad. In 923 veroverde Ordoño II van León Nájera voor zijn bondgenoot Sancho I van Navarra op de moslims.
Nájera heeft haar bestaan te danken aan een wonder: koning Garcia el de Nájera van Navarra was in 1052 in het dal van de Najerilla op jacht naar patrijzen. In navolging van de Arabieren maakte hij hiervoor gebruik van valken. Een patrijs en een valk verdwenen in een grot in de steile rotsen aan de oever van de Najerilla. De koning ging erachteraan en ontdekte dat beide vogels vreedzaam aan de voet van een
Madonnabeeld zaten. Het klooster Santa María la Real, dat de koning na dit wonder stichtte, bestaat nog steeds.
Nájera was tot in 1054 de hoofdstad van Navarra, toen van Castilië werd verloren in de Slag bij Atapuerca.