131 Marinhas
37. Marinhas
22 augustus 2019
Een Camino lopen is niet altijd even leuk. De weg naar Marinhas was zelfs wat saai. ik door Vila do Conde en Póvoa de Varzim. Noodgedwongen heb ik bij een McDonalds een ontbijt genomen. Een normaal ontbijt, koffie, croissant. Geen burger. Dat was voorbehouden aan zeker 20 scholieren en dat om 7:30 in de ochtend! In Póvoa liep ik weer richting de kust en vandaar begon een – eindeloos lijkende - wandeling langs en door de duinen. Tot halverwege de wandeling meer landinwaarts trok. Voornamelijk over aangelegde getimmerde paden van hout. Net zoals dat gisteren begon. Het is een grappig gezicht en het heeft ook wel wat. Een deel van de paden is gloednieuw en worden ook gebruikt als route naar Santiago. Maar af en toe houdt het abrupt op en ga je verder op de “oude” route die overigens steeds beter wordt aangegeven. Hoe verder landinwaarts, hoe anders het landschap. Ik
Marinhas is een Portugese stad in de gemeente Esposende , Het telt c.a. 6300 inwoners.
Marinhas ligt op ongeveer 2 km van de
provinciehoofdstad (Esposende) en wordt in het westen begrensd door de Atlantische Oceaan.
De gemeente ligt in het noorden van Portugal.
Het zeeklimaat is bepalend voor de homogene temperaturen gedurende het hele jaar, met gematigde en zonnige zomers (gemiddelde temperaturen tussen 17 en 25 ° C) en milde, vochtige winters (gemiddelde temperaturen tussen 7 en 15 ° C).
De temperatuurschommelingen zijn laag dankzij de oceanische invloed.
132 Marinhas wandel langs velden met metershoge bamboe. Door eucalyptus bossen en langs vergezichten. Eigenlijk best mooi voor een saaie route.
Misschien is het vandaag saai omdat ik pas na een kilometer of 20 voor het eerst iemand tegenkom.
In Marinhas valt mijn oog op een wegwijzer naar een nieuwe plek om te overnachten. Deze staat (nog) niet in mijn Camino app. De eigenaren zijn wat ouder en spreken geen woord Engels. Met Google translate kan ik toch duidelijk maken dat ik een privé kamer wil. Deze bevind zich in een woonhuis achter het restaurant. De kamer is netjes ingericht. Oubollig met klassieke meubeltjes en tegelijkertijd heerlijk rustig en koel. De badkamer is eveneens oud en als ik wil gaan douchen is het water koud. Nu ben ik wel gewend om koud te douchen en dus was ik mij snel en spoel mij af. Als ik later de eigenaar zie probeer ik haar duidelijk te maken dat de douche niet warm wordt. Met wat gebarentaal en zorgvuldig gekozen woorden begrijpen we elkaar. Ik had iets langer moeten wachten en dan was de douche vanzelf warm geworden.
Het duurt een minuut of vijf voordat alles is opgewarmd. Hier valt dus nog wat energie efficiëntie te behalen. En waterbesparing.
In de bar kom ik nog een andere man tegen. Een jonge gast uit Duitsland.
Met de fiets is hij al een aantal maanden onderweg en voelt er voorlopig niet veel voor om terug te gaan. We praten wat met elkaar. Het gesprek wil echter niet echt vlotten. Ik ben er zelf ook niet helemaal bij. Ik heb trek en mijn maag voelt wat opstandig. Ik besluit om mijn zwembroek aan te trekken en het strand op te gaan. Het is vlakbij en eenmaal op het strand loop ik een tijdje richting het zuiden om een fijn plekje te bemachtigen. Het zand is hard en het ligt bezaaid met kiezels, heel anders dan in Vila do Conde. Het water daarentegen blijft natuurlijk onveranderd koud. Ik probeer wat te ontspannen wat niet zo goed lukt en na een uurtje ga ik weer terug en verken een klein beetje de omgeving om straks wat te eten. Mijn keuze valt op een strandtent Barzin Praia. Het ziet er leuk uit en als ik er aan het begin van de
133 Marinhas
avond naar toe ga is er nog een plekje vrij in de schaduw. Ver lopen wat het niet. De uitgang van mijn kamer is hooguit 50 meter verwijderd van Barzin.
De zon schijnt fel en staat laag. Pijnlijk voor de ogen. Het eten is ook lekker.
Hoewel mijn maag nog steeds niet tot rust is gekomen. Ik zie nog twee dames lopen (Christina en Kiliana) die mij gisteren enthousiast gedag wensten.
Kiliana loopt heel moeilijk. Een duidelijk geval van blaren. Ik huiver bij de herinnering aan vorig jaar dat ik er zelf last van blaren kreeg. Van een andere categorie weliswaar, want als ik haar zie strompelen twijfel ik of ze morgen nog door kan gaan.
douche ik meestal bij aankomst. In de ochtend is dit in albergues niet echt te doen. Ook omdat ik – net als de meeste pelgrims - vroeg vertrek en ik het sanitair niet
onnodig bezet wil houden voor anderen. Maar als ik dan een eigen kamer heb, dan is het wel lekker om, afhankelijke waar ik behoefte aan heb, toch een koude of warme douche te nemen. Een koude douche in dit geval omdat het warme water te lang op zich laat wachten. Na het afdrogen ben ik met mijn frisse en koele lichaam op de rand van het bed gaan zitten om mijn voetverzorgingsritueel uit te voeren.
In het naastgelegen restaurant heb ik ontbeten. Een tosti en een fles water.
Met de nodige dank en zegeningen van de eigenaren heb ik afscheid genomen. Nog geen vijf minuten onderweg loop ik langs een supermarkt.
Een hindernis om naar binnen te gaan trotseer ik, een blaffende en grommende hond met de nekharen overeind. Ik koop wat fruit en brood voor onderweg, reken af en negeer de hond door deze niet aan te kijken als ik weer buiten ben.
De route vandaag is heel afwisselend. Mijn wandelstokken boden uitkomst tijdens de vele korte maar steile stukken omhoog en omlaag. Wandelend over losse en ongelijke stenen, zandwegen en verharde wegen. Door nostalgische straatjes, uitgestorven woonkernen en bos. Door de grote stad.
Over lange bruggen en smalle steegjes.
Carreço is een Portugese parochie in de gemeente Viana do Castelo.
Het bekendste herkenningspunt van Carreço is de vuurtoren van Montedor. Dit identiteitsgebouw vóór het land én de wereld symboliseert het licht en toekomstig kenmerk van deze parochie.
Met rond de 1700 inwoners is Carreço niet groot.
De helft van de inwoners is tussen de 25 en 65 jaar oud.