vertelde mij dat hij in León al dacht dat ik een lastige fase kende.
Het klopt. Dat er nu een paar blaren op de linkervoet zitten is niet enkel omdat het warm is en de voeten moe zijn. Ook dat ik, vooral in León, kramp voel in de linker kuit is ook geen toeval. Tenminste, als je zoals ik geloof dat elke uiting van disharmonie in het lichaam een diepere psychische oorzaak heeft. En ik voel mij de laatste dagen op momenten echt heel erg boos zoals gisteren in Astorga. Natuurlijk, ik was
Foncebadon is een Spaanse stad behorend tot de gemeente van Santa Colomba de Somoza.
De stad werd eind jaren 60, begin jaren 70 verlaten, voornamelijk vanwege de economische moeilijkheden die de stad op dat moment had.
Een groot deel van de bevolking emigreerde naar Madrid of andere steden in Spanje op zoek naar werk en een leven ver weg van landbouw, veeteelt of mijnbouw, aangezien dit de enige handel was in de directe omgeving. Na een paar jaar was de hele demografie van de stad drastisch teruggebracht van honderd inwoners naar twee.
Vanwege de massale verlatenheid die de stad leed, was het slachtoffer van plunderingen die in de meeste gevallen de huizen ernstig
beschadigden en die na een paar jaar uiteindelijk vanzelf zouden instorten.
De heropleving van de bedevaart naar Santiago vanaf de jaren negentig in de vorige eeuw markeert een kantelpunt wanneer enkele voormalige inwoners van Foncebadón en hun naaste familieleden terugkeren om de verlaten of gesloopte huizen die overbleven te herstellen.
Het heeft drie bar-restaurants, vier hostels waar één pelgrimsherberg, een bar-kruidenierswinkel en een pension.
86 Foncebadón moe, had zere voeten en behoefte aan wat zachtheid. Een ongeduldige en onbeschofte bediening gaat die behoefte niet vervullen. Mijn boosheid op hen gaat dan ook meer over de boosheid op en in mijzelf. Ik kreeg enkel een spiegel voorgehouden.
Die boosheid heeft aandacht nodig. Zachtheid en liefde. Mijn reflex is om mijzelf terugtrekken uit de massa en mijn eigen weg in te slaan. Met vallen en opstaan heb ik in het leven en de bijbehorende ervaringen geleerd hoe ik mijzelf kan “dragen” en dat werkt heel erg goed. Dat ik contact een beetje vermijd en mijzelf wat afzonder wil echter niet zeggen dat ik mijzelf niet ben.
Misschien wel in tegendeel. Het is heel makkelijk om met een paar wijntjes op heel erg gezellig te doen. Maar daarmee verdoof ik datgene wat aandacht nodig heeft. Daar komt bij dat door de vermoeidheid de wil om weestand te beiden aan het afbrokkelen is.
Ik weet niet waar de boosheid over gaat. Volgens mij maakt het ook niet zoveel uit. Ik voel nu af en toe boosheid. Verdriet ligt daar vlakbij en beide gaan soms hand in hand. Ik bekijk het van de positieve kant. Zonder de emotie van verdriet zou de emotie van blijheid en vreugde veel minder betekenis hebben. Wanneer ik mijn ogen sluit en in gedachten adem naar mijn hart merk ik dat vreugde en blijheid altijd aanwezig is. Met een glimlach op mijn gezicht ervaar ik een overweldigend gevoel van dankbaarheid.
Het was een zware maar ook een helende dag. Erika en ik liepen gezien de pijnlijke voeten van beide ons eigen tempo wat resulteerde dat ik vanaf de start niet met haar heb gewandeld. Ik ben nog wel een stukje opgelopen met Briley. Maar op het moment dat ik het echt moeilijk had was daar Richi.
Samen liepen wij verder en kwamen een enorme waterbak tegen met een fontein waar we beide ons hoofd in het frisse water onderdompelden voor verkoeling. Het was een moment van opnieuw geboren worden. Alsof ik iets kon achterlaten door de waterdruppels die van mij afgleden. De wandeltocht naar Foncebadón gaat omhoog en toen Richi en ik Justine bijhaalden hebben we even stilgezeten op een bankje en heb ik mijn verdriet en frustraties met
87 Foncebadón
hen gedeeld terwijl we een fantastisch zicht hadden over de bergen. We maakten er mooie foto’s van. In Foncebadón zelf heb ik ingecheckt bij een albergue wat misschien wel de minste is van alle die ik tot nu toe heb gehad.
In de slaapzaal liggen ook een Australisch koppel die wat op zichzelf zijn, maar ook uiterst vriendelijk. We zijn elkaar al een aantal keer tegen
gekomen.
Foncebadón heeft veel van zijn glans verloren getuige de vervallen gebouwen en ruïnes van wat ooit boerderijen waren. Ook de weg wordt halverwege afgebroken. Het uitzicht is er prachtig. Op ruim 1400 meter hoogte word ik getrakteerd met een uitzicht over het verre achterland dat ik inmiddels achter mij heb gelaten. De krekels maken hun bekende lawaai en de vogels zingen hun lied. Zittend in de schaduw en een zachte aangename bries zit ik in kleermakerszit. En constateer dat één blaar aan de linkervoet nagenoeg is genezen. Nog een klein beetje zachtheid toevoegen dan maar.
24-1 Een perfecte plek om de frustraties los te laten
Ponferrada heeft eigenlijk alle ingrediënten in zich voor een afwisselende en bijzondere dag.
Samen met Erika, Hernan en Justine ben ik vroeg opgestaan om de zonsopgang mee te maken bij en Richi sloot ook snel aan. Met zijn vieren in het donker op weg naar Cruz de Ferro.
Cruz de Ferro is de plek waar pelgrims meestal een steen of een ander voorwerp achterlaten om daarmee iets af te sluiten. Ik had
De gemeente Ponferrada omvat, naast de stad Ponferrada, nog eens 33 unieke
bevolkingsgroepen. Sommigen van hen, 17 in totaal, zijn op hun beurt kleine lokale entiteiten.
Het "Tempeliers" kasteel van Ponferrada ligt op een heuvel aan de samenvloeiing van de rivieren Boeza en Sil. Het bevindt zich in wat
waarschijnlijk oorspronkelijk een Keltische castro was, op een positie die vergelijkbaar is met die van anderen in de regio. Later wordt
aangenomen dat het een Romeinse en Visigotische site was.
Rond 1178 staat Ferdinand II de Tempeliers toe om een encomienda (systeem voor
grondverwerving) te vestigen in het huidige Ponferrada. In 1180 gaf de koning jurisdictie over de herbevolking van de stad die een eeuw eerder was ontstaan, waarbij de eerste vesting in 1187 werd gedocumenteerd. Het fort werd tijdens de middeleeuwen en de moderne tijd herhaaldelijk herbouwd. Momenteel zijn het hele paleis en bepaalde torens van de 15e-eeuwse omheining gerenoveerd om er een cultureel centrum te installeren. Op dit moment heeft het kasteel de permanente tentoonstelling templum libri waarin facsimile boeken uit de Middeleeuwen en de Renaissance worden tentoongesteld, en de nieuwe Tempeliers Bibliotheek met 1.380 stukken over de Orde van de Tempel. De grootste collectie ter wereld.
Er wonen in Ponferrada ruim 65.000 mensen