ging halen. Het is niet zo dat je een gegeven paard niet in de bek mag kijken.
De dag van aankomst dien je voor een eventueel ontbijt te betalen. Iets dat de meeste pelgrims doen. Ik heb mij laten vertellen dat de albergues naarmate je dichter bij Santiago komt de prijzen omhoog gaan en de kwaliteit achteruit. Wat aannemelijk is, maar niet helemaal waar. Dat het naarmate je dichter bij Santiago komt steeds drukker wordt is waar. Het aanbod van slaapmogelijkheden wordt ook groter en daartussen is er zeker een verschil in kwaliteit en prijs.
Het aantal pelgrims neemt de laatste jaren enorm toe. In 1978 werden er bijvoorbeeld slechts 13 pelgrims geteld die de tocht hadden volbracht. In
Het stadscentrum van Carrión de los Condes, aan de oevers van de rivier de Carrión, herbergt verschillende middeleeuwse religieuze gebouwen met een belangrijke artistieke waarde en is een doorgangsplaats voor pelgrims die de Franse route van de Camino de Santiago afleggen.
Diverse archeologische vondsten laten zien dat de plaats al in tijden vóór de pre-Romeinse culturen bewoond was. Sporadische vondsten in de 19e eeuw van palmpijlpunten, typisch voor de klokbekercultuur, ondersteunen deze stelling.
De volledige naam Carrión de los Condes verschijnt in het jaar 1522, in het testament van Aldonza Manrique. Hij was de markies van Aguilar de Campoo.
Carrión telt 2069 inwoners.
62 Carrión de los Condes 2017 waren dat er c.a. 280.000. van al deze pelgrims loopt het overgrote deel de Camino Frances (60%) gevolgd door de Camino Portugués (20%). Van alle pelgrims die de Camino Frances lopen start meer dan 40% in Sarria. Dit is de laatste stad die qua afstand recht geeft op een Compostolaat. Vanaf Sarria is het 115 kilometer naar Santiago. In 2017 begonnen c.a. 33.000 pelgrims hun tocht in Saint Jean Pied de Port. Slechts 15% daarvan legt de tocht tot Santiago ook helemaal af. Van de pelgrims die uitvallen, doet het overgrote deel dat de eerste 10 dagen. De aantallen pelgrims nemen ieder jaar toe.
2020 laat door Corona een trendbreuk zien.
Over het wel en niet uitvallen had ik vandaag een leuk gesprek met de gepensioneerde Patrick uit Ierland. Hij loopt zijn zesde Camino en later in het seizoen zijn zevende, de route Del Norte. Zijn reden is zowel legitiem als inspirerend: hij wil voldoende trainen voor de PCT (Pacific Crest Trail). Een route zonder albergues, restaurants, etc., van meer dan 4200 kilometer van Mexico naar Canada door Californië, Oregon en Washington.
We hadden het over trainen. En wanneer is dat genoeg? De Camino hoeft niet zwaar te zijn als je voldoende kilometers in de benen hebt. Ik heb zelf ongeveer 300 kilometer getraind (met bepakking) voordat ik begon aan de Camino. Maar of voldoende trainen ook een goede voorbereiding is?
Uiteindelijk moet je het doen met wat de Camino je voorschotelt en dat is elke keer weer anders, aldus deze Irish man. En dat klopt. Ik had nooit verwacht dat de temperatuur de afgelopen periode zo laag zou zijn. De eerste dag naar Roncesvalles is voor iedere pelgrim die dezelfde dag over de berg is gewandeld een verschrikking geweest. In Nederland is het vrij ingewikkeld je voor te bereiden op een wandeltocht van 27 kilometer waarvan je er twintig aan het klimmen bent. Wat dat doet met je lijf is per persoon anders. Omstandigheden van bittere kou, storm, harde regen, hagel, onweer en bliksem kan je doorgaans niet op trainen. Als je thuis traint zorg je ook voor goede voeding. Mijn ervaring is vooralsnog dat dit tijdens de Camino ingewikkelder is. Voeding doet heel veel met het lijf in positieve of negatieve zin. Waar je ook niet voor kunt trainen is het slapen op een grote
63 Carrión de los Condes
17-1 Carrión de los Condes
en luidruchtige slaapzaal door snurkende, hoestende en woelende mede pelgrims. Je kan je deels op instellen. Oordoppen worden je grootste vriend, doch uitslapen is er echt niet bij.
De eerste tien dagen bleef ik nagenoeg vrij van kwaaltjes. Als een eerste kwaal zich aandient probeer je het te ontzien met als gevolg dat je op andere plekken kwaaltjes gaat krijgen. Tel je alles bij elkaar op dan wordt er een beroep gedaan op je mentale weerbaarheid. Hierdoor kan je jezelf ineens extreem uitgeput voelen en kunnen de emoties het een paar dagen volledig overnemen. Dat is wat je ziet gebeuren, iedere dag weer bij jong en oud, sterk en minder sterk. Is de Camino Frances zwaar wanneer je alles bij elkaar optelt? Dat is persoonlijk.
Als je de film “The Way” hebt gezien, dan geeft dat deels een inspirerend en romantisch beeld. De Camino is voor mij op dit moment niet romantisch. Wel een geweldige reis met mentale en fysieke uitdagingen.
En vandaag? Een heerlijke dag en mede dankzij Maureen, Eefke, Clayton en James ben ik nu in Carrión de los Condes.
64 Carrión de los Condes Aangekomen in Carrión is het rustig. Ik loop naar de albergue Sancta Maria.
Patrick raadde deze aan en bij iedere Camino heeft hij hier overnacht. Vol is vol, maar ik ben één van de eerste. In volgorde van aankomst zet ik mijn backpack naast de andere twee bij de ingang en loop iets terug naar het pleintje waar ik op een bankje plaats neem om wat te ontspannen. Ik ontmoet er Nigel en Rachel. Een stel uit Australië. Nigel voert het hoogste woord en is een opvallende verschijning met dreadlocks en op het eerste gezicht een ietwat onverzorgd uiterlijk. Hij is erg grappig en recht voor zijn raap. Rachel is wat meer ingetogen en buitengewoon zacht en vriendelijk.
We praten wat over de Camino maar vooral over de gel zolen van Nigel om zijn voeten met blaren te beschermen.
De albergue is netjes. Alles wordt verzorgd door nonnen van het naastgelegen klooster. Ik kan mij inschrijven voor het pelgrimsdiner wat bestaat uit de giften en opbrengsten van die dag. Ik besluit het niet te doen omdat ik merk dat ik wil eten wanneer het mij uitkomt. Ik maak mijn bed op en naast mij ligt een wat oudere man en ik vraag mij af of het wel goed gaat met hem. Hij is in de 80 en loopt de Camino in zijn eigen tempo. Ik ontwikkel een diep respect voor de man. Als ik wakker word van mijn siësta hoor ik gezang beneden in de ontvangstruimte. Ik voel mij nog moe maar na een tijdje wint mijn nieuwsgierigheid het van mijn drang om te blijven liggen. Als ik de trap afloop zie ik ongeveer 20 pelgrims op banken in een vierkant zitten, aangevoerd door drie nonnen op de kop waarvan de middelste met gitaar.
In een soort van deelronde worden mensen aan het woord gelaten. Ik zie Patrick in een hoek schokken van het huilen. Raeanne, Eefke en Adriana (zij komt uit Chili) en vele anderen die ik nog niet eerder heb ontmoet of van gezicht ken. Met één van hen heb ik gisteren bij de albergue in Fromísta wat woorden gewisseld. Een Amerikaans / Chinese man van rond mijn leeftijd.
Na een tijdje vraagt de non met de gitaar of hij een stukje wil zingen. Na enige twijfel stemt hij toe en vol verwachting wacht iedereen af. Zodra hij zijn eerste noten ten gehore brengt ben ik direct geraakt. De man blijkt een fabuleuze nachtegaal met een gouden stem. De noten komen recht uit zijn
65 Carrión de los Condes
hart en raken niet enkel mijn ziel maar die van alle aanwezigen. De energie in de ruimte is gevuld met liefde en saamhorigheid op een manier die ik niet meer zal voelen tijdens deze Camino. Ook de drie nonnen zijn verrast door deze wonderlijke gebeurtenis.
66 Terradillos de los Templarios