de afgelopen nacht was dat niet zo veel. Ondanks de goede bedden in het fijne hostel. Ik sliep relatief laat en was vroeg wakker. Ergens maakte ik mij wat zorgen over vandaag omdat mijn lijf gisteren echt niet fit was. Ik moest mijzelf vanmorgen dan ook een beetje forceren om in beweging te komen.
Erika zat al aan haar ontbijt en ik ging ervanuit dat zij snel daarna zou vertrekken. Zelf at ik een banaan, een nectarine en een ontbijtkoek en dronk een glas lauw water. Mijn dagelijkse voetverzorging volgde daarna met het insmeren van
Gehwohl voetencrème. Ook verzorg ik enkele kleine blaren. Mijn rechtervoet waar de blaarellende begon in Burgos ziet er weer uit als nieuw. Nu heeft de linkervoet wat meer aandacht nodig.
Vandaag kan ik ook de in León gekochte wandelstokken gaan proberen en zowaar kijk ik daar naar uit.
Erika heeft toch op mij gewacht en samen zijn we vertrokken. We liepen langs de kathedraal en kwamen direct al Clayton en James tegen. Clayton heeft in een hotel geslapen maar heeft onverwacht te maken gekregen met het fenomeen bedbugs. Zijn nacht was ook anders dan anders omdat hij al zijn spullen moest wassen. Met elkaar hebben we in León op een terrasje nog
San Martín del Camino maakt deel uit van de gemeente Santa Marina del Rey en telt ongeveer 360 inwoners.
De plaats heeft een ver historisch verleden zoals blijkt uit de gevonden prehistorische
overblijfselen in het huidige grondgebied van San Martín. Ze zijn tentoongesteld in het Provinciaal Archeologisch Museum.
Het is ook zeer waarschijnlijk dat na de
verovering van het Asturische grondgebied, door de Romeinen, in de tijd van Augustus, in de huidige enclave San Martín een uitkijktoren werd gebouwd om de doorgang van goudzendingen te controleren.
Deze constructie zou worden gevonden in het gebied dat momenteel bekend staat als Los Castillos, ter hoogte van de Plaza de Las Eras, een indicatie van de eerdere configuratie als een Romeins castellum (fort voor hulptroepen).
79 San Martín del Camino
een croissantje gegeten en een koffie gedronken met elkaar op het moment dat Richi en Justine langsliepen. De Camino loop je nooit alleen!
Voor mijn doen ben ik redelijk laat aan de echte wandel en ik moet zeggen dat de rustige manier van opstarten mij goed doet. Ik voel mij ook emotioneel en op deze manier ontstaat er ruimte om dat wat beter te voelen en toe te laten. Er staan ongeveer 25 kilometer op het programma, maar ik neem mijzelf voor dat dit afhankelijk van mijn gevoel mogelijk iets minder zal zijn. Als we onderweg zijn merk ik dat het lopen boven verwachting gaat. De wandelstokken maken een enorm verschil. Zeker bij enkele kleine heuveltjes en het klimmen en dalen wat daarbij hoort. Maar ook op het vlakke merkte ik dat ik mijn benen minder aan het belasten ben en het stemt mij vrolijk.
Erika en ik hebben leuke en fijne gesprekken gehad. En we hebben lange stukken ook gezwegen. Een beetje in onze eigen wereld en in een behoorlijk tempo doorgelopen. Ons tempo is nagenoeg gelijk dus dat gaat vanzelf. Op de smalle paatjes kan degene die achter loopt in een meditatieve staat de ander volgen. Wanneer we als tussendoortje een sandwich eten in een dorpje komen we als vanzelfsprekend weer bekenden tegen. Het dorpje Trobajo del Camino kondigt zich aan met een witte muur waarop een gele pijl met de resterende afstand naar Santiago is afgebeeld. Nog 298 kilometer te gaan. Dat betekent dat we er ook 500 kilometer hebben opzitten. Het vervult ons van trots.
De zon schijnt vandaag volop en de bergen in de verte die vanaf overmorgen bedwongen moeten worden laten steeds meer details zien. Ik heb wel zin om de bergen weer in te gaan. Met de voorwaarde dat het weer goed is bedenk ik mij en ik huiver wanneer ik terug denk aan de eerste dag op weg naar Roncesvalles.
Het is met 26°C een lekkere temperatuur als we aankomen in San Martín del Camino en checken in bij albergue La Casa Verde (het groene huis). En groen is het zeker. Een fijne en rustige plek en ik verwacht vandaag niet veel andere
80 San Martín del Camino pelgrims. Dit komt omdat deze plaats niet een standaard rustplaats is na een etappe. We lopen als het ware tussen de beschreven etappes door. Samen doen we boodschappen bij een supermarkt om de hoek en ik maak een flinke lunch. We hebben nagenoeg de hele slaapzaal voor onszelf en de zonnige achtertuin. Het avondeten wordt voor ons verzorgt en er is geen vuilte aan de lucht. Of toch?
Echter veranderde de vlakke weg daarna in een mooie maar pittige wandeling door de heuvels als voorbode van wat komen gaat.
De zon brandde al vroeg en ik voelde mij goed en sterk, ondanks een (wederom) matige nachtrust. Zeker de eerste kilometers zat het tempo er goed in ondanks een nieuw blaartje op de linkervoet. Op een heuvel met
Murias de Rechivaldo is een kleine plaats binnen de gemeente Astorga. Murias telt 115 inwoners.
De Camino Frances loopt er dwars door en daardoor zijn er enkele hostels en een albergue aan het einde van het dorp.
Astorga kent als plaats een rijke historie. De stad is het hoofd van een van de grootste en oudste bisdommen van Spanje, waarvan de jurisdictie de helft van de provincie León en een deel van die van Orense en Zamora beslaat.
De geschiedenis van de stad gaat in theorie terug tot de pre- Romeinse tijd, aangezien de Grieks-Egyptische geograaf Ptolemaeus Asturica al de Asturische stad en hoofdstad van de Amacos noemde . Dit heeft ertoe geleid dat verschillende onderzoekers, zoals Manuel Gómez-Moreno of José María Luengo, het een inheemse oorsprong hebben gegeven. Echter, opgravingen die zijn gedaan kunnen de wetenschappelijkheid niet aantonen dat er een pre-Romeinse nederzetting was, ondanks het bestaan van verschillende heuvelforten uit de ijzertijd in de omgeving van Astorga, zoals La Mesa in Castrillo de los Polvazares.