Echter veranderde de vlakke weg daarna in een mooie maar pittige wandeling door de heuvels als voorbode van wat komen gaat.
De zon brandde al vroeg en ik voelde mij goed en sterk, ondanks een (wederom) matige nachtrust. Zeker de eerste kilometers zat het tempo er goed in ondanks een nieuw blaartje op de linkervoet. Op een heuvel met
Murias de Rechivaldo is een kleine plaats binnen de gemeente Astorga. Murias telt 115 inwoners.
De Camino Frances loopt er dwars door en daardoor zijn er enkele hostels en een albergue aan het einde van het dorp.
Astorga kent als plaats een rijke historie. De stad is het hoofd van een van de grootste en oudste bisdommen van Spanje, waarvan de jurisdictie de helft van de provincie León en een deel van die van Orense en Zamora beslaat.
De geschiedenis van de stad gaat in theorie terug tot de pre- Romeinse tijd, aangezien de Grieks-Egyptische geograaf Ptolemaeus Asturica al de Asturische stad en hoofdstad van de Amacos noemde . Dit heeft ertoe geleid dat verschillende onderzoekers, zoals Manuel Gómez-Moreno of José María Luengo, het een inheemse oorsprong hebben gegeven. Echter, opgravingen die zijn gedaan kunnen de wetenschappelijkheid niet aantonen dat er een pre-Romeinse nederzetting was, ondanks het bestaan van verschillende heuvelforten uit de ijzertijd in de omgeving van Astorga, zoals La Mesa in Castrillo de los Polvazares.
82 Murias de Rechivaldo uitzicht alle kanten op is het warm. Het landschap doet maanachtig aan qua structuur, maar de kleur is van gedroogde aarde. Met af en toe een paar bomen voelt het desolaat. Op een kruising van verschillende paden zit Adriana met haar ouders in de schaduw van een paar bomen te rusten en van een afstand praten we wat met elkaar totdat ik mijn naam hoor roepen.
Het zijn Richi en Justine die ons tegemoet lopen en kennelijk waren ze al op de plek geweest waar we nu staan. Ze zijn fout gelopen en hebben een flinke extra afstand afgelegd. Beide lijken er niet mee te zitten. We knuffelen elkaar, praten bij en poseren voor een selfie met elkaar. Samen lopen we verder door het droge landschap.
Justine heeft nog altijd last van blaren en ook onderweg prikt ze weer nieuwe door. Maar ze kan er goed tegen en lijkt nergens last van te hebben tijdens het lopen. Ik bewonder haar doorzettingsvermogen.
Erika had vandaag, eigenlijk voor het eerst, meer last van haar voeten dan wenselijk waardoor ze minder snel kon lopen. Het begin was voor haar vandaag ook te snel al gaf ze dat niet direct aan. Ik heb mijn snelheid wat aangepast. Zonder veel te zeggen let je dan toch een beetje op elkaar en dat is vaak al voldoende.
Met het hoofd bij de eigen gedachten kwamen we aan in Astorga. Een mooie stad en erg bruisend. Als we in de binnenstad komen word ik wel wat geïntimideerd door de hoeveelheid mensen. Het voldoet niet aan mijn behoefte en ik heb honger. In een zijstraat hoor ik mijn naam en daar zit Hernan. We overleggen en Erika en ik gaan elk onze eigen weg. Ik wil zo snel mogelijk eten en Erika zoekt een andere plek die rustiger is en waar ook vegan gerechten zijn. Mijn prikkelbaarheid is hoog en het kost mij moeite een goed gesprek te voeren met Hernan dat ook nog eens gaat over werk. Ik erger mij aan de mensen, de drukte en de slechte bediening die ronduit onvriendelijk is en ik merkte dat ik echt heel boos werd. Zo boos dat ik wel iemand kon slaan. Als geluk bij een ongeluk smaakt de lunch heel goed wat maakt dat ik mij weer wat zachter voel.
83 Murias de Rechivaldo
Desondanks vliegt Astorga mij naar de keel op dit moment. Na de lunch besluit ik om door te lopen, weg uit Astorga. Dat viel nog niet mee, want nadat ik mijn schoenen opnieuw had aangetrokken kon ik nauwelijks normaal lopen. Het kostte mij een paar honderd meter om weer een beetje soepel te worden en de pijn wat naar de achtergrond te verdrijven. Tussen het harken door kwam ik Clayton tegen die graag in Astorga wilde blijven om de stad te ontdekken. Hij heeft gelijk. Astorga is heel mooi en ik wil er op een ander moment zeker nog een keer naartoe.
Ik voel mij emotioneel, maar tegelijkertijd een drang om door te gaan. Op Whatsapp lees ik dat Erika ook door is gelopen en als ik de stad verlaat zie ik haar in de verte lopen en na een tijdje haal ik haar weer bij. Dat was fijn. Erika is een dierbare vriendin geworden en een afscheid zonder afscheid vond ik geen fijne gedachte. Hoewel je het op de Camino nooit weet. Je komt ook na meerdere dagen of zelfs weken ineens weer bekende gezichten tegen.
Iedereen loopt zijn eigen pad en uiteindelijk ook zijn eigen tempo, inclusief rustdagen.
Samen zijn we in Murias de Rechivaldo. Een drukke albergue maar met veel ruimte om mijzelf terug te trekken. Naast mij slapen in een stapelbed een stel met een jong kind dat ze in een draagzak meedragen. Ik ken ze niet, maar heb ze al vaker gezien. Tijdens het diner leren we nieuwe mensen kennen.
Alle gezichten zijn nieuw en enkele daarvan zal ik later weer tegenkomen.
Het is Vaderdag en met Jens en Jasmijn heb ik afgesproken dat ik ze bel. Het bereik is niet zo goed en het videobellen via Whatsapp laat te wensen over.
Ik zit met tranen wanneer mijn kids in beeld hun cadeautjes uitpakken. Nu ik ze zie mis ik ze heel erg. Het is een bewogen dag. Mijn lijf voelt moe, ik ben leeg en in mij is een mentale strijd gaande. In bed laat ik de dag nogmaals door mijn hoofd gaan. Een andere bestemming en 30 kilometer verder dan vanmorgen. Onrustig val ik in slaap.
84 Murias de Rechivaldo
23-1 Astorga in de verte
vertelde mij dat hij in León al dacht dat ik een lastige fase kende.
Het klopt. Dat er nu een paar blaren op de linkervoet zitten is niet enkel omdat het warm is en de voeten moe zijn. Ook dat ik, vooral in León, kramp voel in de linker kuit is ook geen toeval. Tenminste, als je zoals ik geloof dat elke uiting van disharmonie in het lichaam een diepere psychische oorzaak heeft. En ik voel mij de laatste dagen op momenten echt heel erg boos zoals gisteren in Astorga. Natuurlijk, ik was
Foncebadon is een Spaanse stad behorend tot de gemeente van Santa Colomba de Somoza.
De stad werd eind jaren 60, begin jaren 70 verlaten, voornamelijk vanwege de economische moeilijkheden die de stad op dat moment had.
Een groot deel van de bevolking emigreerde naar Madrid of andere steden in Spanje op zoek naar werk en een leven ver weg van landbouw, veeteelt of mijnbouw, aangezien dit de enige handel was in de directe omgeving. Na een paar jaar was de hele demografie van de stad drastisch teruggebracht van honderd inwoners naar twee.
Vanwege de massale verlatenheid die de stad leed, was het slachtoffer van plunderingen die in de meeste gevallen de huizen ernstig
beschadigden en die na een paar jaar uiteindelijk vanzelf zouden instorten.
De heropleving van de bedevaart naar Santiago vanaf de jaren negentig in de vorige eeuw markeert een kantelpunt wanneer enkele voormalige inwoners van Foncebadón en hun naaste familieleden terugkeren om de verlaten of gesloopte huizen die overbleven te herstellen.
Het heeft drie bar-restaurants, vier hostels waar één pelgrimsherberg, een bar-kruidenierswinkel en een pension.