In het dagboek fungeerde Mrs. Ellis als negatief voorbeeld voor de manier waarop Setske zich wilde tonen. Zoals Mrs. Ellis zich gedroeg, kleedde en met anderen omging, wilde Setske het niet doen. Ze zette zich in haar dagboek in innerlij- ke monologen daarom voortdurend af tegen de elegante, ‘hautaine’ en ziekelijke Mrs. Ellis. Zo bevestigde ze het beeld van zichzelf als een vastberaden, nuchtere en doortastende Friezin, die geen tijd had voor onzinnige zaken als modieuze kleren en verfijnde manieren. Setskes aantekeningen van 17 augustus 1908, gelardeerd met frisismen, geven daar een mooi voorbeeld van.
Die dag begon slecht. Omdat Molly haar ’s nachts met haar gehuil had wakker gehouden, was Setske laat opgestaan. Anny, een van de dienstmeisjes, had warm water gebracht en Setske had zich ‘als een razende’ gewassen. Terwijl ‘het kleine mormel’ nog sliep, was ze met het stoppen van een van Molly’s hansoppen begon- nen. Toen ze te weinig wol bleek te hebben, was ze naar beneden gelopen ‘om uit Mevrouws lieflijke rommel wat op te diepen’. In de vestibule had ze post van thuis gevonden: ‘Gewapend met deze schatten en de wol vloog ik naar boven, ontmoet- te de dokter in een ouwe overjas op de trap, keek gelukkig heel zedig voor mij en bereikte achter adem mijn kamer, een vage angst hebbende dat Molly wakker geworden kon zijn, maar nee de kleine Miss lag nog in haar bed gerust te slapen en
ik liet Molly’s combination302 met een zalig gevoel in de werkmand glijden en zette
me tot lezen.’ Setske las tot Molly wakker werd. Daarna was het tijd voor het ont- bijt, dat Setske met Jack – een inwonend neefje van Mr. Ellis – en Molly at, want Mrs. Ellis bleef in bed. Tijdens het ontbijt deed Setske met Jack een wedstrijd in wie het meest kon eten, wat niet bepaald strookte met de etiquette die Mrs. Ellis aan tafel handhaafde. Setske meldde trots dat zij had gewonnen.
Na het ontbijt bracht Setske Molly naar mevrouw Ellis. Vijftien minuten later haalde ze de kleuter weer op, wat niet zonder moeilijkheden ging. Maar hier won Setskes no-nonsenseaanpak het van Molly’s aanstellerij: ‘Na een kwartier steven- de ik weer naar beneden om Molly op te halen wat me na veel geschreeuw, van Molly hoor, gelukte. Toen werd de jonge dame gekleed en ze was zoo mak als een lammetje. Ze is als de dood voor mijn woedende blik, waar ik zo trotsch op ben.’ Setske sloot Molly in Molly’s eigen kamertje op, om ongestoord een brief aan haar ouders af te kunnen maken. Nadat Molly uit haar kamertje was ontsnapt en naar de kamer van haar moeder was gerend, had Setske haar weer naar boven kunnen krijgen door te beloven dat Toby, de hond, mee naar boven mocht. Vervolgens stopte Setske een stapel kousen, waarna mevrouw haar via Anny liet weten dat ze met Molly moest gaan wandelen. Molly, die weer een ondeugende bui kreeg, werd gelokt met de belofte dat ze voor 2 penny chocoladebiscuits mocht kopen. ‘We zetten af, Molly, 3 poppen, een mandje met kousen, de pushcar, Toby en ik! Ik kocht voor 1 penny heel gewone biscuits waar Miss niet over tevreden was, maar toen ik zei “All right, dan eet ik ze op”, was ze direct koest.’
Gelukkig was Molly verder ‘snoezig’ en genoot Setske van een wandeling in ‘de velden’. Rond lunchtijd kwamen Setske en Molly thuis. Aan tafel deed Molly weer vervelend en kon zelfs niet door een vermaning van dokter Ellis tot bedaren wor- den gebracht. Na de lunch moest Setske met Molly boven zitten, omdat mevrouw hoofdpijn had. Om vijf uur dronken ze samen thee, en gaf mevrouw Setske een preek. Setske moest Molly leren dat die niet zonder toestemming in de eetkamer en de spreekkamer mocht komen. De toespraak eindigde met ‘het knaleffect dat
ik tot kwart voor 7 met Molly uit kon gaan’. Setske volgde het bevel op, maar niet zonder innerlijk protest: ‘En inwendig bedacht ik een kranige Engelsche toe- spraak om Mevrouw eens bij gelegenheid mee te verrassen. Want zie je Madame waar blijven de Engelsche lessen, de Fransche, de muziek? Ik ben niet van plan de heele dag met jouw lieve spruit op te trekken, denk dat niet hoor! Nou zoo liep ik op die wandeling te denken, en ik bedacht kernachtige Engelsche woorden, tot Molly, die intusschen de kant van haar jurk bekauwd had, me tot de werkelijkheid terugbracht.’
Zodra ze van hun wandeling thuis waren gekomen, had Setske Molly zonder omhaal gewassen en naar bed gebracht. Daarna had ze eindelijk weer tijd had om in haar dagboek te schrijven: ‘Ik stopte als een razende Molly in haar bad, waschte haar in marschtempo, rolde haar zonder praatjes in bed en viel met een overgeluk- kig gevoel met mijn dagboek in de nursery neer.’ Setske besloot haar verslag van 17 augustus met haar ouders welterusten te wensen. ‘Nacht hoor, lieve Peep en Moekie, tot morgen. Good night.’