Geloof, hoop en liefde

Die Griekse woord vir hoop is elpis (έλπίς) en is volgens Louw en Nida “to look forward with confidence to that which is good and beneficial”. Die Strongs Woordeboek van die Griekse Nuwe Testament beskryf elpis as ‘n woord wat afkomstig is van die primêre woord elpō wat antisipasie (normaalweg ‘n aangename ervaring) of verwagting met vertroue beteken. (Strongs: 1680). Zodhiates (1996:1688) voeg die volgende verklaring van elpis by: “desire of some good with expectation of obtaining it”. Tongue (1960:271) se bydrae in Baker’s Dictionary of Theology beskryf elpis as “expectation of good or evil.”

Saam met geloof en liefde is hoop ‘n essensiële deug van die Christelike lewe (1 Kor. 13:7, 13), want dit “bedek alles, glo alles, hoop alles, verdra alles”. Volgens Bing (2007:78) is die woord “hoop” (έλπίς), soos wat dit in die Nuwe Testament gebruik word, nie ‘n subjektiewe verwagting soos dit vandag in die algemeen gebruik word, soos byvoorbeeld “ek hoop ek sal ‘n vis kan vang” nie. Hy verklaar dat die Bybelse betekenis van “hoop” baie naby verwant is aan geloof en gereeld in die Nuwe Testament verbind word met God se beloftes (Hand. 26:6-7; Rom. 4:18; Tit. 1:2; Heb. 6:18; 10:23). ‘n Voorbeeld hiervan is in Romeine 4:18 waar Abraham “op hoop geglo” het. Hulle wat hoop, wag met volharding vir die vervulling van God se beloftes (Rom. 8:25).

‘n Belangrike beginsel, volgens Bing (2007:78), is dat hoop, net soos geloof, opgewek word deur die Skrif, die Woord van God (Rom. 15:4). Die Christen se hoop is in God se Woord en hierdie Woord word deur die Heilige Gees in sy hart ingeboesem (Rom. 15:3). Hoop word in 1 Korinthiërs15:19 gebruik as ‘n sinoniem vir geloof en as ‘n verklaring van hoop in Christus. Hoop is dus veel meer as net die blote positiewe denke of die verwagtings van ‘n mens se gedagtes; dit is ‘n resultaat van die geloof dat dit wat God beloof het, sal realiseer (Denton 1980:26). Hoop is dus ‘n unieke en essensiële aspek van Christenskap en word in Efésiërs 4:4 in ‘n lys van essensiële dinge genoem. Soos wat daar “een liggaam” en “een Gees” en “een Here” is, so is daar “een hoop”. Hoop word in hierdie lys verhoog tot ‘n essensiële deel van die Christelike ervaring. Hoop is net so legitiem en onvermydelik deel van ons Christenskap en geestelikheid as die Here Jesus self. Om die waarheid te sê, die

155

apostel Paulus verklaar in 1 Timótheüs 1:1 dat “die Here Jesus Christus ons Hoop” is en dat Christus wat in die Christen woon “die hoop van die heerlikheid” (Kol. 1:27) is. Dus kan geen ander evangelie as dié van Jesus Christus ware hoop gee nie.

Volgens Bing (2007:80) se verklaring van Kolossense 1:5, is hoop eerstens die basis vir geestelike vrugbaarheid. Die apostel Paulus verbind ook “geloof in Christus Jesus” en “liefde tot al die heiliges”, met “die hoop wat vir julle weggelê is in die hemel” (Kol. 1:4,5). Die woord “vanweë” in vers 5 wys dat die “geloof in Christus Jesus” en die “liefde tot al die heiliges” moontlik gemaak word “vanweë” of “as gevolg van” die “hoop wat vir julle weggelê is in die hemel”. Die Kolossense se geloof en liefdeswerk tot ander is die resultaat van die sekerheid van hul hemelse tuiste. ‘n Christen wat hierdie sekerheid het, se geestelike lewe sal daarvan getuig deur die vertroue wat hy in God stel en die liefde wat hy vir ander wys. Die Christen se hoop stimuleer geloof en liefde, wat weer heiligmaking en geestelike groei tot gevolg het. Hierdie siklus produseer blydskap (Rom. 5:2; 12:12), gee vrymoedigheid van spraak (2 Kor. 3:12), bring gelowiges nader in hul verhouding met God (Heb. 7:19) en motiveer geestelike reinheid (1 Joh. 3:3).

‘n Tweede aspek van hoop in Kolossense, volgens Bing (2007:81), is dat dit in die evangelie van God se genade gegrond is. Hoop ontwikkel as die mens by ‘n plek in sy lewe kom waar hy besef dat hy niks uit sy eie kan doen om homself te red nie, maar dat sy redding slegs in die reddingswerk van Jesus Christus moontlik gemaak is.

Derdens is die vrug van hoop (Kol. 1:22) heiligmaking, wat verseker dat die Christen uiteindelik “heilig en onberispelik voor Hom” gestel sal word (Bing 2007:86). Kolossense het spesifiek te doen met die gelowige se begrip van hoop, sekerheid en die Christen se toerekenbaarheid (Bing 2007:74). Paulus ontwikkel die leerstelling aangaande Christus se verhewendheid en algenoegsaamheid in sy reddingswerk sodat diegene wat glo in Hom ’n sekerheid kan hê van hul ewige hemelse toekoms. Volgens Thiessen (1949) behels heiligmaking afsondering tot God, toerekening van Christus se heiligheid, suiwering van boosheid en gelykvormigheid aan die beeld van Christus. Hierdie heiligmaking gee ons vrymoedigheid om voor God se troon van genade te verskyn (Heb. 4:12-16)

156

Paulus waarsku teen misleiding (Kol. 2:4,8,11,16-17,20-23,18) deur die gebruik van die woorde “as julle ten minste gegrond en vas bly in die geloof” (Kol. 1:22). Die gevaar van misleiding, waar die gelowige, wat gegrond is in die evangelie van geloof in Jesus Christus, weg kan val daarvan, kan veroorsaak dat hierdie misleiding so ‘n gelowige kan “afbring van die hoop van die evangelie” (Kol. 1:23). Volgens Bing (2007:76) sal so ‘n gelowige nie wegval van hul redding wat gegrond is in hul geloof in Christus nie, maar wel van die hoop wat die evangelie bring. Hierdie beweging is ‘n wegval van hul vertroue wat die evangelie bring en nie ‘n wegval van die posisie of stand wat hulle voor Christus het nie. Die waarskuwing is dat misleiding rakende die fundamentele aspekte van die evangelie en ons sekere posisie in Christus, die hoop van die gelowige kan ondermyn en afbreek en so aantas dat so ‘n gelowige nie meer lewe met ‘n verwagting na die prys wat nog toekomstig is en ‘n vrugbare lewe teenoor ander nie. Christene behoort volgens 1 Thessalonicense 4:13 nie te wees soos ander wat lewe sonder hoop nie (Bing 2007:88).

Die apostel Paulus verklaar sy dankbaarheid teenoor die Christene in die gemeente in Kolosse, oor hul “geloof in Christus Jesus” en hul “liefde tot al die heiliges” wat volgens die apostel is “vanweë die hoop wat vir julle weggelê is in die hemele” (Kol. 1:4-5). Die liefde kom dus voort uit hoop op die ewige lewe. Geloof, hoop en liefde vorm dus ‘n essensiële geestelike trio wat die lewe van die Christen rig. Dié wat in Christus hoop, sal sien hoe Christus gestalte vind in hulle lewens, in lewe en in dood (Fil. 1:20). Die beloftes van God gee ons hoop (Heb. 6:18-19), en ons mag roem in hierdie hoop (Heb. 3:6), en groot vrymoedigheid daaruit kry in en deur ons geloof (2 Kor. 3:12).

In teenstelling hiermee sien ons dat diegene wat nie hul vertroue in die Here plaas nie, sonder hoop is (Ef. 2:12; 1 Thess. 4:13). Rykes word aangeraai om in “die teenwoordige wêreld” nie hoogmoedig te wees nie en ook nie “hulle hoop te stel op die onsekerheid van die rykdom nie, maar op die lewende God wat ons alles ryklik verleen om te geniet” (1Tim. 6:17). Eerder as om aan die verganklikheid van aardse rykdom vas te hou, kom die opdrag: “Laat ons die belydenis van die hoop onwankelbaar vashou, want Hy wat dit beloof het, is getrou” (Heb. 10:23). Hierdie hoop stel ons in staat om rekenskap te gee aan dié wat antwoorde wil hê en help ons om onsself te reinig, soos Hy rein is (1 Pet. 3:15; 1 Joh. 3:3).

157