62s,e jaargang nummer 6 woensdag 7 februari 2007

62s,e jaargang nummer 6 woensdag 7 februari 2007

Allemaal Sam

Hebt u vorige week donderdag ook om vijf voor acht massaal allemogelijke lich­ ten in uwwoningaangestoken? Gewoon om keihard‘neen’ te zeggenaandemedia - de openbareomroep op kop -die u wildenverplichten om bij te dragen tot ‘het kli­ maat’? Hoezoneen? Laat u zich dan meesleuren door de VRT en tutti quanti dieu willen voorschrijvenwat u doenen laten mag?

Want menkan er niet naastkijken,luisteren of horen.Wij worden geacht om braaf mee te stappen in het grote peloton. Dat vande jaknikkers. Wij worden niet meer geacht een eigenmening te hebben. Wij moeten ons laten leiden dooreen bende minkukels dietoevalligachter decamera of microfoon zitten en die onsbij wijze van spreken opdragen in ‘t Scheld te springen als hen datnu eenmaalgoed uitkomt.

Allemaal Sam!!!

Solidariteit!!!

Stuk vreten

Onder invloed van defameuze RTBF-uitzending over onafhankelijkheid - men onderschat ten zeerste de invloedvan dat programma in progressieve politiekcor­

recte kringen - zijndedamesen heren mediamakers gaanverkondigendatalwie nogvoor staatshervorming pleit, eentotaalgeborneerd extremistisch element moet zijn.Anders verwoord: eentotaal egocentristisch stuk vreten dat niets meer geeft om “solidariteit”. Hij ofzij,dus u enik, zijnmisselijk makende flamingantisten met als enige doel zichzelf te verrijken. Uiteraardbijzonder verwerpelijk,endus eens te meer:weg met ons!

Uzult wellicht opmerken: wat eenoverdreven gezaag. Heeft dit krantjeniets anders te doen dan oponze zenuwen te werken? Maardan zeggen wij:hebt u zondag voor acht dagen “De Zeverende Dag” aanschouwd? Daarin mocht een ongewassenen ongeschoren figuur zonder blikken ofblozenkomen verklaren dat er overal in Bel­ gië faciliteitenzoudenmoeten zijn ‘omdatde Franstaligenhetnu eenmaal moeilijk hebben om Nederlands te leren’.

Eennormaal iemandzou dan verwachten dat depresentator of presentatrice van dienstscherp en kritisch van leer trekt, maar neen,dieongewassen figuur mag rus­ tig zijn betoog doenenkrijgt erzelfs een goedkeurend knikjeboven op. Zo veris de VRT dus afgezakt,metuw enonsbelastingsgeld.

En hetgaat niet enkel om deVRT. Na de hoger genoemdeRTBF-uitzending schreef de hoofdredacteur van ‘De Standaard’ eenvlammendartikelonder de titel‘Nous en avons marre’. Genoeg had Peter Vandermeerschover het totaal verdraaide beeld dat deFranstaligen ophangen overVlaanderenen de Vlamingen. Zijn woorden warennog niet koud,of‘Le Soir’reageerde met eenvoorstel om "gezamenlijk eens het beeld te gaan bijstellen”. Waaropdiezelfde Vandermeersch - alweer in “De Zeverende Dag” - plechtigbeloofde ominhetvervolg niet meer zotereageren en zijn journalisten verplichtte omsamen met ‘Le Soir’op pad te gaan. In het teken van,juist, allemaal Sam! Allemaal Sam zullen wij jaarlijks I2 miljardeuroblijven doorstorten aan Brus­

selen Wallonië!

Allemaal Sam zullenwij met de VLD belijden dathet belangrijkste doel van een nieuwe staatshervorming moet zijn om het federale niveaute versterken!

Kaltgestellt

Eniedereen dieer andersover denkt, wordt vakkundig weggewerkt. Ofmeent u dathet eentoeval is datdetweescherpste pennen van ‘De Tijd’ plots van job zijn veranderd? De een is naar het kabinet getrokkenvan Leterme, de ander naar het kabinet van Bourgeois. Wellicht zullen ze daarmeer werkvoldoeninghebben,maar hun invloedop het publiek zijn ze - en zijnwij -daarmee kwijt.

Tot groot genoegen uiteraard van de VLD en anderestaatsbehoudende partijen.

Tot groot genoegen vanVerhofstadtdieals enkeleen enige ambitie heeft zichzelfop te volgen.Tot welke prijs danook.Op deopenbare omroep hebben zediebood­

schap uitstekend begrepen. Paarsmoet overleven,derhalve mag er geen rechtlijnige staatshervorming komenen wie dat wel belijdt,moet wordenkaltgestellt.Wantwie als laatstebuiten gaat,moet ook hetlichtuitdoen. Om vijf voor acht.

P.S.: Wie weigert om zich te laten trouwen dooreen zwarte schepen dieVlaming onder de Vlamingen is, moetzijn mening dringend herzien. Dat heeft niets te maken methet hoger beschreven “allemaalSam-gedoe", maar wel met fundamenteelen menselijk respect.Niettemin verwondert hetmijdat niemand van die racistenmet naam gekend is. Schietende racismebestrijders hier niet te kort?

l€0K€ 2£ ^ö T...

EENMANSCOLLECTIEF

Den Blooten Kooninck

1,65 euro

Het huwelijk afgeschaft

5"414278"03107

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

*AHLU tl*

woeost IS of

Weekblad P60872I Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

• Een 1830 bis?

• Democratie zonder nonsens

• De vrijheid van de dichter

• Liesbeth List

• Eredoctor Sigiswald Kuijken

I0 I2

Arbeiders in het parlement

Dankzij SP.a’er Guy Swennen gaan we weer een stap stijgen op de ladder van de paarse beschaving. Dit verder totaal onopval­

lend Kamerlid heeft zich onverdroten ingezet om de echtscheidingswetgeving ‘humaner’

te maken. Nu mag de bestaande regelge­

ving om een huwelijk te laten ontbinden al behoorlijk losjes genoemd worden, toch waren er nog enkele restanten in terug te vin­

den van de oorspronkelijke bedoeling van het begrip ‘trouw’: zij aan zij in goede én kwade dagen, tot de dood scheidt. Lukt niet altijd.

Weet iedereen.

Dus biedt de bestaande wet ruime kansen om met onderlinge toestemming te ont-trou- wen. Zelfs eenzijdig kan het vrij eenvoudig.

Maar de wetgever bleef het huwelijk wel zien als een overeenkomst, een afspraak, dus als een bewuste én vrijwillige keuze waar gevol­

gen uit voortvloeien.

Swennen ziet dat allemaal anders en zocht inspiratie in de arbeidswetgeving.

Het huwelijk wordt een contract van onbe­

paalde duur, met een opzegtermijn van één jaar bij eenzijdige stopzetting. Want dat iemand die zijn (huwelijks)belofte breekt een fout zou begaan, dan wil er bij de post­

moderne Swennen niet in.

Wie beweert dat de nieuwe, zeer ‘humane wetgeving tot schrijnende situaties kan leiden, heeft zich duidelijk niet kunnen bevrijden van de idee dat een mens een zekere verant­

woordelijkheid moet dragen voor genomen beslissingen, tegenover zichzelf én tegenover anderen. Kortom, wie dat beweert is een con­

servatief Vreemd toch wel, die drang om het huwelijk steeds verder uit te hollen.

Vooral omdat enkele jaren geleden het samenlevingscontract werd ingevoerd. Wie dat wenst, kan een huwelijk light afsluiten.

Zoeentje waar je zonder veel plichtplegin­

gen van af kunt geraken, je wandelt samen naar het stadhuis om te zeggen dat je ^een samenlevingskoppel vormt en je wandelt de week daarna alleen naar het stadhuis om te zeggen dat je geen koppel meer vormt. Voilà, de wet voorziet nu al in die optie.

Het huwelijk bood de mogelijkheid om een stapje verder te gaan in het wederzijds enga­

gement tussen partners. De vrijheid om te kiezen op welke manier een koppel zich wil verenigen, bleek een doorn in het oog van de paarse wereldhervormers. Zij roeien de vrij­

heid liefst met wortel en tak uit. De wet die op stapel staat, schaart zich ongegeneerd aan de zijde van de echtbrekers.

We willen hier echter graag een suggestie aan de hand doen om deze nieuwe wetgeving te omzeilen. Wanneer een koppel elkaar een echt jawoord wil geven, laten ze het huwe­

lijk verder voor wat het is. In de plaats daar­

van kiezen ze best voor de handelshuur. De vrouw huurt als handelaar de voorste kamer van het huis en daarmee zijn man en vrouw verbonden voor een minimale periode van negen jaar, drie keer verlengbaar tenzij er ernstige redenen zijn tot opzeg.

Als zoonlief morgen thuiskomt en zegt: "Ik heb twee nieuwsjes. Ik ga trouwen en ik ver­

huur mijn woning aan een handelaar", zal de bezorgde vader reageren: "Ge hebt toch goed nagedacht, hé jongen? Want dot is een ern­

stige zaak. Dat huurcontract, bedoel ik.”

DU5 tósr WfUiETwtp.

HeviLMMS VELAflC, A

liesEBefsr wr;

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus

U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres

7 februari 2007

De dingen dezer dagen

Een WK anders bekeken Dit op apegapen liggend apenland

De macht van het medium televisie neemt overal al langer ongekende en dus niet-onge- vaarlijke vormen aan. Ook in Vlaanderen.

Zo bepaalt televisie wie er belangrijk is - denk aan het BV-dubje - en wie niet. Tele­

visie speelt een hoofdrol in een zo eenzijdig mogelijk gehouden en als dusdanig uitgedra­

gen opinievorming rond “goeden” en “slech­

ten”. Televisie kan politieke carrières maken en breken. Zo volstond het voor een hui­

dige vrouwelijke minister om over een stel fraaie benen en een ‘nonkel’ in dienst bij het medium te beschikken om binnen de kort­

ste keren naar de politieke top gepiloteerd te worden. Televisie duidt binnen de kliek van “ons kent ons" ook de slimste mens ter wereld aan. Ik zou op dit elan nog wel even kunnen doorgaan, maar beperk me tot de vaststelling dat televisie momenteel ook druk doende is om monumentenzorg te beheren.

Ze duidt via televoting - valt niet te contro­

leren en er wordt ook nog wat aan verdiend - de delen van ons onroerend erfgoed aan die in aanmerking komen voor restauratie.

Televisie neemt dus in deze de rol over van de overheid die nog enkel de middelen mag ophoesten voor restauratie van de door het medium uitverkoren monumenten.

Vanuit deze eerder summier gehouden situatieschets afleiden dat lieden die voor televisie werken er alsmaar zekerder van worden dat ze tot een bevoorrechte groep behoren die ver boven de modale medemens uittorent en zich derhalve meer durft, kan en mag veroorloven, is de logica zelf. Niet in de laatste plaats omdat diezelfde modale medemens bij confrontatie met de magie van

“ik of wij komen op televisie”, geneigd is te buigen als een knipmes voor zelfs de zotste eisen van de beeldjesjagers.

Zo is het gekomen dat ik me vorige week, zij het niet voor de eerste keer, te pletter heb geërgerd aan het “verloop" van het WK veldrijden dat er ongetwijfeld anders zou hebben uitgezien als de Internationale Wie- lerunie en de lokale organisatoren niet even vereerd als nederig waren ingegaan op de stupide eis van "de televisie" om op een vlak wegstuk van een paar honderd meter lang een “motard” met camera in te schakelen. In een veldrit was dat tot dan onuitgegeven. De door de VRT ingehuurde motard zag middel om door een foute beweging een stuk plas­

tieken wegafbakening tot vlak voor de wie­

len te katapulteren van Bart Wellens en Sven Nijs, beiden op topsnelheid. De gevolgen waarvan ruim een miljoen tv-kijkers getuigen waren, hoef ik hier niet nog eens op te rake­

len. Maar zeggen dat de installatie van een vaste camera volgens de normale procedure het onheil had voorkomen, doe ik wel.

Wat me nog een stuk meer irriteerde dan het door de schuld van afgod televisie zon­

der meer vervalste koersverloop, was de arrogantie waarmee bondscoach Rudy de Bie door wielerjournalist Karl van Nieuw- kerke - ook nog kandidaat-"slimste mens ter wereld” ! - terecht werd gewezen toen hij het waagde op te merken dat de schuld voor de valpartij bij de motard in kwestie lag.

Want over die motard had een zelfbewuste en dus een allesbehalve schuldbewuste Van Nieuwkerke de bondscoach niks horen zeg­

gen voor de koers. Alsof diens protest iets zou hebben uitgehaald. In plaats van bij het uitkramen van dergelijke onzin te reageren zoals verwacht mag worden van een vent met ballen aan zijn lijf, kroop Rudy de Bie met angstogen in zijn schulp in plaats Van Nieuw­

kerke de rug toe te keren en op te stappen.

Maar als even later zelfs Bart Wellens, met

Van je (ex-) vrienden moet je het hebben

Elders in dit blad halen we flink de roskam door het schriele haar van Patrik Vankrun- kelsven, maar we zouden dezelfde behan­

deling kunnen geven aan zijn ook uit de VU- stal afkomstige collega's Fons Borginon, Bart Tommelein, Sven Gatz, en Jaak Gabriels. Ook zij vinden het staatshervorminsgplannetje dat Bart Somers, ook al een oud-VU'er, presen­

teerde, prima. De sneer die Bart de Wever steevast uitdeelt aan het Vlaams Belang - roe­

pen langs de zijlijn, maar niks voor mekaar krijgen - krijgt hij van zijn oud-kameraden nu zelf te verduren. Bart heet "bekrompen"

te zijn, zijn kritiek op de VLD-hersenspin- sels "melig".

zijn gebroken pols toch het grootste slacht­

offer van het onverantwoordelijk inschake­

len van een tv-motard, in zijn commentaar niet verder wilde gaan dan te zeggen dat hij van de bewuste motard wel een verontschul­

digend woordje had durven verwachten, dan wordt wel heel duidelijk waarom “de tele­

visie" zich onaantastbaar waant. Daardoor kwam het ook bij Van Nieuwkerke gewoon niet op om zich in de plaats van de motard ietwat verontschuldigend op te stellen.

Hoezeer doordrongen televisiemensen van hun eigen belangrijkheid en grote gelijk zijn, mag verder nog blijken uit het feit dat noch tijdens de rechtstreekse verslaggeving van het WK noch in de diverse journaals en/

of sportprogramma's naderhand werd ver­

meld in wiens dienst de voor de chaos ver­

antwoordelijke motard stond. Dat is ooit anders geweest met andere incidenten.

Zo herinner ik me een Parijs-Roubaix van enkele jaren geleden waarin een iets boven zijn theewater uitgeklommen en met een leeuwenvlag zwaaiende toeschouwer de pech had dat zijn “vod", zoals wielerorakel Michel Wuyts de vlag met hoorbare haat noemde, in het wiel van Leif Hoste terecht­

kwam. Die geraakte uit balans, viel zonder erg en kwam op achterstand. Wuyts ging als een bezetene te keer tegen al die onver­

antwoordelijke Vlaamse vlaggenzwaaiers die in zijn ogen weinig anders waren dan een bende wielerterroristen. Later zou hij zijn haat voor leeuwenvlaggen nog met een dimensie verrijken door te vertellen dat ze weinig anders deden dan het televisiescherm besmeuren.

Het getuigt van zelden geziene consequen­

tie dat diezelfde Wuyts, die nochtans op de eerste rij zat, duidelijk de oorzaak niet kende van de WK-tuimelperte van Wellens en Nijs.

En daar dus evenmin commentaar kon over uitbrengen of conclusies kon uit trekken. De man had het veel te druk met zijn afleidings­

manoeuvres, excuseer, zijn lofzangen aan het adres van Erwin Vervecken die volgens hem het WK voor België had gered.

Stef Wauters onthulde in het VTM-nieuws wel dat een VRT-motard de oorzaak van alle WK-ellende was. Alleen is het de vraag of hij dat deed vanuit een deontologische opstoot dan wel bedoeld als sneer naar "de concurrentie”. Hoe dan ook heeft Bart Wel­

lens groot gelijk als hij “van derden” een forse schadevergoeding eist voor het finan­

cieel verlies dat zijn gebroken pols hem zes weken lang laat lijden. Waarom hij die "der­

den" niet voluit bij naam en dus met de drie letters van VRT vernoemt, maakt deel uit van de machtspositie die het fenomeen tele­

visie alsmaar nadrukkelijker verwerft in alle geledingen van de samenleving. Ik zou dat een kwalijke evolutie durven noemen waarin hoogdringend verandering moet komen.

Zoniet riskeren we binnen afzienbare tijd met zijn allen helemaal “geleefd" te worden door dat medium. Of erger nog, door de denktanks er achter. Over de gevolgen daar­

van durf ik niet echt doordenken.

D.Mol

Zij zullen desondanks voortgaan, getrouw het devies van Bart de Wever: "Van verraad tot verraad na de Vlaamse staat.”

Signaal

In Aalst werd een beschonken mansper­

soon bijna de kop ingeslagen door een andere manspersoon van Rwandese afkomst, omdat de zatlap de zwarte met racistische scheld­

woorden zou hebben overladen. De Rwan­

dese medelandgenoot werd wel voorgeleid, maar voor het overige niet verontrust, want zijn misdaad was op “racistische wijze" uit­

gelokt.

Het signaal is dus - en alle allochtonen zul­

len dat wel in hun zak hebben gestoken - klop maar op die blanke racisten, sla ze desnoods dood, er kan je toch niks gebeuren.

Een 1830 bis?

De arrogante lef waarmee de Fransdolle vaders van toen hun nieuwe staat “Belgique"

zagen, verbaast vandaag nog altijd. Die man­

nen durfden inderdaad nogal. Het Brusselse revolutievuur was nog niet helemaal uitge­

doofd of die Brusselse kwajongens decre­

teerden zonder veel omwegen dat het zuide­

lijk deel van het Koninkrijk der Nederlanden zich losmaakte van het Hollandse noorden.

Separatisme dus. Een historische politieke beslissing in nauwelijks één verstaanbare zin samengevat en dat terwijl de Europese grootmachten van die tijd amper tijd hadden gekregen om te bekomen van de onrustwek­

kende revolutieberichten in Brussel. Maar zie, het Belgische politieke lef haalde het, het nieuwe staatje mocht de onafhankelijkheid houden die het intussen al gewoon genomen had. Europa stuurde de dwarsliggende nuk­

kige Hollander Willem I wandelen en liet die Belgische belhamels hun onafhankelijkheid, die ze intussen toch al in handen hadden.

Een toch nogal overtuigende historische les voor hen die tot vandaag in Vlaanderen altijd weer snotteren dat Vlaamse onafhankelijk­

heid technisch niet haalbaar is. Onder meer omwille van Europa dat die onafhankelijk­

heid niet zou willen.

Niemand minder dan Mark Grammens ontsluierde in zijn jongste Journaal een intri­

gerend verhaal dat door de zogenoemde kwaliteitspers (uiteraard) nog altijd niet is opgemerkt. Een story die veel weg heeft van politieke sciencefiction, maar wel de vraag doet rijzen of we misschien aan de vooravond staan van een nieuw 1830, maar dan wel in omgekeerde richting. Geen nieuw 1830 voor een versterkte Belgische onafhanke­

lijkheid, maar een 1830 dat de Vlaamse onaf­

hankelijkheid misschien iets minder moeilijk bereikbaar maakt. Om dat dilemma te kun­

nen beantwoorden, zou men inderdaad veel meer moeten weten.

Stille afspraak

Het verhaal speelt zich af in de tijd toen ene Wilfried Martens premier was van dit apenland. Grammens schrijft en wij citeren:

“Feit is dat de crisis van de Duitse eenmaking en haar gevolgen - waar de opinie in Europa overigens nauwelijks weet van had - werd afgesloten met (onder meer) een stevige overeenkomst over het voortbestaan van België én ook over de verdere “europeani­

sering” van Brussel (en België). Het staat in geen enkel verdrag maar in de praktijk heb­

ben de Europese mogendheden bij die gele­

genheid een nieuwe garantie gegeven voor het voortbestaan van dit land, wat impli­

ceert dat zij niets ondernemen dat kan bij­

dragen tot de destabilisering ervan. Neder­

land beperkt zijn steun aan Vlaanderen strikt tot de culturele sfeer, Engeland en Duitsland kijken toe, maar informeren zich wel grondig over wat hier gebeurt, en Frankrijk steunt Wallonië niet (meer). Het probeert wel de Belgische handel en nijverheid zoveel moge­

lijk op te slorpen en onder controle te krij­

gen, met actieve medewerking van baron Frère, die de hoogste Franse kringen fre- kwenteert.” Einde citaat.

Een wat al te ijverig Belgisch parlementslid dat het zou aandurven tekst en uitleg over een en ander te vragen, is er a priori aan voor de moeite: er is immers geen verdrag in de formele letterlijke zin van het woord, een volkenrechtelijk verdrag moet immers via het parlement passeren en dat zullen de bij het koopje van toen betrokkenen zeker in dit geval beslist niet gewild hebben. Een histo­

rie die doet denken aan het beruchte Frans- Belgische militair akkoord uit de jaren der­

tig: ook dat was geen verdrag, alleen maar

Guy Verhofstadt in Burgermanifest 1992

Ongetwijfeld zijn er meerdere oorzaken voor het falen van de staatsher­

vorming. Maar de belangrijkste reden moet zeker gezocht worden bij de oorspronkelijke uitgangspunten zoals die in 1970 werden vastgelegd door de zogenaamde werkgroep van 28. De toestand die toen werd geschapen, waarbij drie gemeenschappen (de Vlaamse, Franstalige en Duitstalige gemeenschap), drie gewesten (Vlaanderen, Brussel, Wallonië) en vier taal­

gebieden (het nederlandstalige, franstalige, duitstalige en tweetalige taal­

gebied) tot stand werd gebracht, is een onhoudbare konstruktie gebleken- Om nog maar te zwijgen van de faciliteitengemeenten, de problemen in Komen, Voeren en noem maar op. Nergens ter wereld bestaat er een fede­

rale staat waarvan zoals in België het geval is, de territoria van de deelge­

bieden elkaar overlappen.

een geschreven afspraak tussen de leger­

leidingen van beide landen. Ferme Vlaamse druk zorgde ervoor dat men uiteindelijk toch een en ander moest prijsgeven, meer nog, dat het akkoord naar de prullenmand werd verwezen.

Toch moeten over dat vreemde gebeu­

ren ergens geschreven sporen zijn. Hoe kan anders iemand zich ooit beroepen op wat toen werd overeengekomen. Maar ook die zoektocht zal nergens toe leiden, zeker niet als die zoektocht tot alleen maar de Brus­

selse archieven wordt beperkt. Misschien moeten daarom andere Europese zoekenden naar de eigen bevrijdende onafhankelijkheid zoals de toch wel zich sterk roerende Schot­

ten, zich maar eens met de zaak bemoeien!

Of er misschien ook zo’n Europese afspraak bestaat tegenover het Schotse streven naar onafhankelijkheid.

Parijs heeft intussen wel al meer dan eens overduidelijk laten blijken dat er misschien toch wel ergens zo’n Europees koopje over­

eengekomen werd: alles wat hier in het land van Schelde en Maas economisch nog de moeite loont en niet te zwaar weegt, is intussen allang als heuse oorlogsbuit richting Parijs weggesleept. Mét inderdaad de actieve steun van hun Belgische klusjesman “Bel­

gische” baron Albert Frère. Europa kreeg intussen zeker binnen Bruxelles-Brussels- Brussel geen strobreed in de weg gelegd, wel integendeel. Brussel verbeulemanste ooit, Bruxelles zegt vandaag van zichzelf dat het vandaag dé Europese hoofdstad is. Met alle niet altijd even prettige sociale en economi­

sche naweeën daaraan verbonden.

Onze beurt

Nogmaals, of die “geheime” Europese afspraak er inderdaad is of niet, zullen we wellicht pas weten als de ambassadeurs van het onafhankelijke Vlaanderen in de ons omringende hoofdsteden gaan aankloppen op zoek naar steun voor de nieuwe staat Vlaanderen. Juist zoals die Belgische bood­

schappenjongens in 1830! Zoals het toen ook had gekund - maar het liep helemaal anders - is het ook nu denkbaar dat we meteen geconfronteerd worden met een Europees afwijzingsfront. Tenzij we lezen wat Gram­

mens schrijft en menen te mogen begrijpen dat er enkel sprake is van een belofte van er zich niet mee te bemoeien. Als dat zo is, dan zullen zij die het wel (zouden kunnen) weten, nog minder geneigd zijn het ons te vertellen.

Laten we daarom maar leren leven met de idee dat de rest van Europa niet echt blij zal zijn - we hadden niet anders verwacht - als het Vlaamse parlement op een dag inder­

daad doet wat de RTBF zo goed heeft uit­

gelegd hoe het moet en dus zonder omwe­

gen zegt dat dit apenland heeft opgehouden te bestaan, dat Vlaanderen zijn onafhanke­

lijkheid neemt. De revolutionairen van 1830 gaven het goede voorbeeld en dat vieren ze straks 177 jaar later nog altijd op 21 juli-

Of we zelf geloven in wat misschien niet veel meer is dan politieke futorologie van slechte kwaliteit, is eigenlijk geen vraag. W'l achten sommigen in Europa wel in staat om via achterbaks zogezegd diplomatiek gekon- kelfoes dat het daglicht niet mag zien, toe te proberen om de loop van de geschiede­

nis tegen te gaan of minstens af te remmen- Maar wat Belgische revolutionairen in 183 deden, moeten Vlaamse revolutionairen nu ook kunnen. Aan Vlaanderen en de Vlamin- gen om er voor te zorgen dat de geschiede­

nis toch haar loop volgt.

Marc Platei- Journaal, nr. 489, “Het afwijzing5' front”, p. 3851

De dingen dezer dagen

Democratie zonder nonsens

In zijn film The Passion of the Christ streefde Mei Gibson authenticiteit na, dus de acteurs spreken er geen Engels maar Aramees of Latijn. Zo hoor je een Romeinse soldaat tegen iemand uitvliegen: “Idiota!" Waarop de geletterde kijkers in grinniken uitbarsten, want dat is potjeslatijn. Let wel, het woord bestond, maar niet in de huidige betekenis

“stommeling”. Het was een ontlening aan het Grieks idiötès, en dat betekende gewoon een burger die zich alleen met zijn eigen (idios) zaken bezighield en geen openbaar ambt bekleedde. Pas in het postklassieke Latijn verschoof de betekenis naar “iemand die niet de kwalificaties heeft voor een open­

baar ambt", een "onontwikkelde": om in recente eeuwen helemaal af te zakken tot

“iemand met minder dan normale verstan­

delijke begaafdheid”.

Er is natuurlijk wel een verband tussen die verschillende betekenissen. Als je geen publieke verantwoordelijkheid opneemt, raakt je verstand afgestompt en word je een idioot. Dat is het lot van burgers die onder voogdij leven: hun verstand verschrompelt tot een kinderlijk niveau. Als je hoort hoe mensen aan de toog praten over politiek, namelijk over wat “ze" daar in Brussel weer allemaal over ons uitgestort hebben, dan voel je soms plaatsvervangende schaamte.

Hetzelfde doet zich voor wanneer mensen zonder politieke ervaring in een politieke topfunctie gekatapulteerd worden, zoals het

‘tuig van de richel” dat in het zog van Pim Fortuyn plots in Den Haag in de regering belandde en zich daar belachelijk maakte.

Dat verandert echter wanneer mensen in de politiek actief blijven en in hun functie groeien. Aan de toog in Zürich of Lausanne, waar de mensen gewend zijn om zelf per referendum over de wetgeving te beslis­

sen, praat men heel anders over politiek dan hier.

Bevoogding

De belangrijkste vraag binnen onze poli­

tieke configuratie is hoe we een einde kun­

nen maken aan het huidige systeem van bevoogdende particratie om in de plaats daarvan een werkelijke democratie te ves­

tigen. Dat wil zeggen: een systeem waarin de bevolking op eigen initiatief rechtstreeks over specifieke politieke kwesties beslissin­

gen kan nemen.

Het huidige systeem gelijkt (vrij naar Bou- dewijn Bouckaert) op een winkelcentrum waar de klant niet het recht heeft om zelf zijn koopwaar uit te kiezen, noch vandaag van het ene en morgen van het andere merk te kopen. Al wat hij mag doen, is tussen de verschillende handelszaken er één uitkiezen, en die zal dan vier jaar lang naar haar eigen goeddunken alles leveren wat zij zelf wil.

Misschien bood zij vandaag de beste waar en hebben we haar daarom gekozen, maar het staat haar vrij om morgen inferieure Waar te leveren, want de klant heeft vier jaar lang niet de kans om bij de concurren­

tie te gaan, en betalen moet hij toch. Deze volslagen abnormale situatie zou niemand dulden wanneer het om zijn aankopen gaat, maar het is dus wel de stand van zaken in het heersende politieke systeem. Directe demo­

cratie daarentegen komt overeen met de

Echo’s uit de Koepelzaal

fijnbesnaard_____________

Het is niet de eerste (en wellicht ook niet de laatste) keer dat we het hier schrijven:

geen fractie in het Vlaams parlement is zo sectair in haar taalgebruik als Groen! En dat 's er beslist niet op gebeterd sinds Mie van de Vogelsmarkt woordvoerster is. Zelfs in net vorige woensdag gevoerde actualiteits- debat over de experimenten van minister

*an Openbare Werken Kris Peeters met de spreiding in de tijd van het vrachtverkeer.

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hooftael: HooQstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vru.be

normale marktsituatie, waar de klant steeds zelf kan kiezen.

Tijdens de beginnende verkiezingscam­

pagne zullen de media ons uitvoerig ver­

strooien met onnozele weetjes over lijsten en kandidaten, of over de perfect gevolgloze meningsverschilletjes tussen VLD en CD&V inzake de fata morgana van de staatshervor­

ming. We kunnen daar best niet te veel aan­

dacht aan besteden, want het gaat om een schimmenspel zonder serieuze inzet. Deze campagne is als een filmvertoning die de kij­

ker opzweept tot allerlei hartstochten, hij leeft mee met de dramatische liefdes- en gewelddaden van de acteurs, maar in werke­

lijkheid gebeurt er al die tijd niets.

Referendum

De enige belangrijke vraag is hier hoe we de politieke klasse haar macht afhandig kun­

nen maken. Zou enige stemmenverdeling tussen de partijen bevorderlijker zijn voor de invoering van de democratie dan andere?

Dat sommige partijen pro-democratische beloften doen, is op zich geen reden om hen te vertrouwen, getuige de lauwe en snel opgegeven inzet van VLD en Agalev voor de democratische zaak na hun toetreding tot de regering in 1999. Een speciaal geval is het VB, dat zich al lang en vrij consistent uitspreekt vóór de invoering van het beslissend refe­

rendum op burgerinitiatief. Stel dat het VB aan de macht komt, zou het dan de demo­

cratie invoeren?

Doorgaans zijn oppositiepartijen het refe­

rendum meer genegen dan regeringspartijen.

Wie de meerderheid heeft, kan altijd zijn zin doordrijven. Wie ze niet heeft, kan dat slechts in uitzonderlijke voorwaarden. Bij een referendum zal soms het standpunt van de regering de volksgunst winnen, soms dat van de oppositie. Voor de regering is dat dus verlies, voor de oppositie winst.

Dit verklaart mede waarom partijen die van oppositie naar regering promoveren (zoals VLD en Agalev in 1999, Spirit in 2003, N-VA in 2004) hun geestdrift voor het refe­

rendum snel verliezen. Bij het VB zou het echter kunnen dat de oppositie-ervaring, in haar extreme vorm van totale uitsluiting, zo diep ingebrand is dat zij de partijlijn t.a.v. het referendum gedurende meer dan één legis­

latuur kan bepalen. Zoals omgekeerd de rol van regeringspartij bij CD&V zo sterk inge­

roest was dat zij nooit voluit haar opposi­

tierol gespeeld heeft en evenmin over een bekering tot de directe democratie is gaan denken.

Paradoxaal genoeg zou de voor “ondemo­

cratisch" uitgekreten partij dan eigenlijk de beste kans bieden op een overgang van par­

ticratie naar democratie. Er zitten echter teveel als'en in dit scenario: een meerder­

heid of een regeringsdeelname voor het VB is bepaald onwaarschijnlijk, het niet-ingrij- pen van tegenmachten in een verkozen VB- regering is allerminst zeker, en ook de trouw van het VB aan zijn beloften is niet gegaran­

deerd. Het ziet er naar uit dat er nog lange tijd geen alternatief is voor de ploeterweg van het lobbyen bij al wie maar luisteren wil, zoals de beweging voor directe democratie (http://democratie.nu) vandaag doet.

KoenraadElst

kon het mens het alweer niet laten Jan Penris die (overigens met kennis van zaken) namens het VB sprak en kritisch maar opbouwend zijn bekommernis uitte over mogelijke nach­

telijke of laatavondlijke geluidshinder die dit transport met zich kon brengen, in een ver­

dacht daglicht te stellen! Dat lijkt een con­

stante te zijn: je kuntgauchisten van het kavi- aartype niet meer op de kast jagen dan door het publiekelijk eens te zijn met een aantal van hun standpunten. Dus snauwde ze ogen­

blikkelijk: ‘Men moet opletten voor men­

sen die verklaren bekommerd te zijn!’ Als het van een Vlaams-nationalist komt, kan het immers nooit goed zijn voor die azijn­

pissers. Het is dan ook erg grappig haar dan enkele ogenblikken later lyrisch-sentimen- teel te horen doen over ‘het bruto nationaal geluk van de mensen’. Op voorwaarde dat die mensen niet voor de foute partij stem­

men, natuurlijk!

Kermiskoers

Filip Dewinter laat geen kans liggen om

Aan Patrik Vankrunkelsven Renegaat

Laakdal-Lakeiendal

Gij zwanzer,

Wij vernemen uit de media dat gij mee het standpunt van de VLD moogt bepalen over de staatshervorming. Voor zover gij daar tenminste iets te zeggen hebt, want het lijkt ons dat gij vooral naar de mond van Verhofstadt moet praten. Die heeft zich voorgenomen om voor de derde keer premier te worden, en al het andere moet daarvoor wijken. Verhofstadt gaat over lij­

ken en een Vankrunkelsven meer of min­

der vindt hij waarschijnlijk geen bezwaar.

En wellicht is hij niet eens aan het ver­

keerde adres, want als oud-voorzitter van de Volksunie zijt gij bijzonder vertrouwd met geven en toegeven, ‘t Is bijna jam­

mer voor Hugo Schiltz dat hij uw laatste capriolen niet meer kan meemaken, want het zou een mooie foto opgeleverd heb­

ben: zij aan zij in Groningen, al roepende:

‘Leve België!’

Want dat is toch wel degelijk de essen­

tie van wat de VLD aan de bevolking mee te delen heeft: dat een nieuwe staatsher­

vorming weliswaar enkele bijkomende bevoegdheden aan Vlaanderen moet geven, maar dat ook de Belgische staat er sterker moet uitkomen. Het federale niveau moet meer geld krijgen (wellicht om dat later electoraal uit te delen), meer gezag (wel­

licht om nieuwe ambitieuze Letermes op voorhand de pas af te snijden) en om meer solidariteit te voorzien (dus extra miljar­

den naar het zuiden des lands). Dat hebt gij afgelopen weekend mee aangebracht en verdedigd, en daardoor aanspraak gemaakt op een adellijke titel: die van baron van Lakeiendal. nadat ge daar bij de laatste ver­

kiezingen als burgemeester ontmanteld en ontmand zijt geweest.Maar vermits het streven naar meer u altijd in het bloed heeft gezeten, liet ge u niet kennen toen Guy u uitriep tot algemeen voorzitter van de VLD-commissie staatshervorming. Gij waart daarmee zo blij dat ge terstond op uw knieën zijt gaan zitten om zijne blauwe majesteit te aanbidden. En ook zijne rode majesteit Di Rupo. Want enkel door het verheerlijken van de Parti socialiste kan Verhofstadt verder in het zadel blijven. En

minister-president Leterme te jennen met het oorverdovend zwijgen inzake zijn poli­

tieke toekomstplannen: trekt hij al dan niet de lijst bij de eerstkomende federale verkie­

zingen? Nu handpop Somers van de VLD dui­

delijk gesteld heeft dat ‘zijn’ (Vlaamse) minis­

ters daarin geen actieve rol zullen spelen en op post zullen blijven gedurende hun volle­

dige legislatuur, lag de bal eigenlijk al voor doel. Hij hamerde dus vooral op het gebrek aan een eensgezind standpunt binnen de Vlaamse regering en noemde bovendien de trip van Leterme naar Qatar (op het moment dat Tom Boonen daar rondrijdt) een cam- pagneactiviteit in het kader van de verkiezin­

gen van 10 juni en een zoektocht naar publi­

citeit, met een lunch met een bedrijfsleider eraan gekoppeld om het politiek verkocht te krijgen. En voegde er de ironische suggestie aan toe ook zijn kop te laten zien in de ronde van Zimbabwe of het tv-programma met

omdat zijn wil wet is in de VLD, hebt gij omwille van de smeer de oude denkbeel­

den achter u gelaten en u ingeschreven in een nagelnieuw discours. Het is een dis­

cours van verstomming en verraad.

Wellicht zult gij zeggen: wat zijn dat nu weer voor clichés!? Kan de Vlaamse bewe­

ging werkelijk niets anders bovenhalen dan kaakslagkritiek!? Kan ‘t Pallieterke echt niets anders verzinnen om ons nieuwe ver­

haal te beoordelen!? Heb ik dan echt met bijvoorbeeld het Lambermontakkoord mijn bovenste best niet gedaan om Vlaan­

deren vooruit te helpen? Moet ik alweer spitsroeden gaan lopen als verrader van het Vlaamse belang?

Daar heeft het uiteraard geen zier mee te maken. Gij zijt net als Bartje Somers sim­

pelweg verworden tot “his master's voice”.

Gij herleidt de gerechtvaardigde Vlaamse eisen tot een pleidooi voor een sterkere federale staat. Gij wilt er mee voor zor­

gen dat België onze eeuwige schoonmoe­

der blijft, met onverkozen potentaatmo- narchen aan de top. Om uw eigen politiek hachje te redden laat ge uw kiezers van weleer vierkant in de steek. En ge zijt daar­

bij niet te vies om van de Senaat waarin gij momenteel zetelt, een nieuw “federatief’

gegeven te maken. Met andere woorden:

een instelling waarin de Vlamingen - hoe­

wel de meerderheid in dit land - geen bal meer zullen te zeggen hebben. Zolang het uw eigen positie maar niet schaadt.

Krunkel, er was een tijd dat we u hoog hebben ingeschat. Als iemand die geen blad voor zijn mond nam, en die durfde ingaan tegen de clan Anciaux en de bende Bourgeois. Om edele motieven. Maar nu zijt gij duidelijk meer belang gaan hech­

ten aan België dan aan Vlaanderen. Som­

mige mensen worden wijzer naarmate ze grijzer worden, maar dat is duidelijk niet het geval in uw geval. Wat is uw volgende ambitie? Minister van Staat worden? Dan kunt ge mee gaan zetelen in de Kroonraad en Philippe de Belgique bijstaan, of zijn zus Astrid. Wij zijn diep teleurgesteld.

XliCfiidcx&e.

die grote zwarte talenten uit dat verre land.

Ook Vogels stelde vast dat de aandacht van Leterme voor het parlement en de Vlaamse politiek serieus vermindert en noemde het verder misplaatst dat hij in Davos deelnam aan de top van de rijkste landen ter wereld terwijl 'de armoede in uw eigen regio als­

maar toeneemt’. Omdat de Zuid-Afrikaanse Heilige Mbeki en de president van Liberia daar ook waren, had Leterme het echt niet moeilijk met zijn antwoord, maar hij rea­

geerde niet op de sneer van Dewinter dat hij maar een veredelde organisator van ker- miskoersen was, aangezien zijn woordvoer­

der als argument voor de reis naar Qatar had verwezen naar de Vlaamse knowhow inzake de organisatie van wielerwedstrijden!

Vrije busbanen

Midden januari behandelde de commissie voor ontschuldigd. Lees verder blz 14.

7 februari 2007

Afrikaanse en

Arabische slavenhandel

| De dingen dezer dagen

Vorige week noemde ik al de naam van Keith Richburg; de baas van de buitenland- redactie van de gezaghebbende Washing­

ton Post. In zijn boek “Out of America” is hij zo gedegouteerd over de ellendige situ­

atie in Afrika en het miserabele leven van veel Afrikanen dat hij zichzelf een vrese­

lijke gedachte toestaat. Hij kan zich met wat inlevingsvermogen het vreselijke lot van zijn voorouders voorstellen op het ogenblik dat ze naar Amerika getransporteerd werden om de rest van hun leven in slavernij door te brengen. Maar hij bekent eerlijk dat hij hui­

vert bij de gedachte dat de slavenhandelaars zijn familie niet hadden opgepakt. Dan zou hij nu ook een van die gefrustreerde vroe- goude arme Afrikanen zijn in plaats van een gerespecteerde en dikbetaalde journalist bij een van de belangrijkste kranten ter wereld.

Sommige Amerikaanse zwarten waren woe­

dend omdat Richburg waarheden schreef die ze besmuikt onder elkaar vertellen, maar die niet openbaar mogen worden gezegd. Nog zo iemand die de woede opwekt, zij het dan in Frankrijk, is de historicus Olivier Pétré- Grenouilleau wegens zijn genuanceerde stukken over de slavernij. Sommige Franse afstammelingen van slaven hadden al geld of minstens een voorkeursbehandeling gero­

ken en natuurlijk vonden zij onmiddellijk een klankbord bij de media om hun zogenaamde woede en verdriet te noteren, al denken zij er in geen duizend jaar aan om Afrikaan tus­

sen de Afrikanen te worden. Maar Olivier Pétré beschrijft de slavenhandel vrij nuch­

ter en werpt 'en passant’ een paar van de klassieke clichés omver en dat is per defini­

tie racisme en fascisme, u kent het liedje wel.

Pétré bewijst bijvoorbeeld dat de slavensche­

pen maar zelden gevuld waren met mensen die op elkaar in het ruim gestouwd waren en daar in de verschrikkelijkste omstandig­

heden leefden en crepeerden. Slaven waren niet goedkoop en de handelaars dachten er niet aan hun kapitaal te vernietigen. Meestal waren er meer doden bij de bemanning dan bij de slaven.

Racisten

Typisch voor antiracisten is de realiteit dat zij meestal zelfde grootste racisten zijn.

In dit geval gaan ze er dan weer van uit dat vroegere Afrikanen onnozele kinderlijke idi­

oten waren die naïef in zo’n Europees schip stapten of ergens een verdwaalde neger ver­

kochten in ruil voor een spiegeltje en twee kralen. In werkelijkheid waren de Afrikanen zeer goede handelaren die perfect de kopers tegen elkaar uitspeelden om de prijs op te drijven. Er was namelijk niet alleen de Euro­

pese slavenhandel die de ongelukkige Afrika­

nen naar Amerika transporteerde. Daar zijn natuurlijk al duizenden boeken over geschre­

ven, maar over de twee andere transporten is zeer weinig gepubliceerd. Er was ten eer­

ste de belangrijke slavenhandel in Afrika zelf;

van, voor en door Afrikanen. Die leverden al slaven aan het Romeinse rijk en zelfs aan China. Maar die leverden ook op het eigen continent. Heel West-Afrika, waar verschei­

dene goed georganiseerde Afrikaanse rijken waren, had slaven om het land te bewerken of als bediende in de huishouding. Zwarte slavenhandelaars moesten behoorlijk wat belasting betalen. De Ghanese historica Ako- sua Perbi botste jarenlang in eigen land op de omerta bij traditionele chefs, maar geleidelijk ontdekte ze toch de waarheid. Alleen al in Ghana waren 63 slavenmarkten en lang nadat de slavernij afgeschaft was in het Westen en verboden door de Britse kolonisator, ging de slavenhandel toch nog door. Ze ontmoette in 1975 nog vrijgelaten slaven. Haar conclu­

sie is dan ook duidelijk. Toen de indianen massaal in de Caraïben stierven door hun gebrek aan immuniteit, zochten de Neder­

landers, Portugezen en Engelsen naar arbei­

ders om hen te vervangen. Ze vonden in heel West-Afrika competente Afrikaanse hande­

laars en een systeem van slavenhandel dat al 1500 jaar bestond. De Europeanen konden zelf niet overleven in Afrika en stierven zelfs aan de kust aan tropische ziektes. Ze deden dus altijd een beroep op Afrikaanse hande­

laars. Maar er moest behoorlijk betaald wor­

den, want de Europeanen kwamen vrij laat op de markt. De Afrikaanse chefs en konin- gen hadden ook slaven nodig en daarenboven bestond er al eeuwen een belangrijke handel met de islamitische wereld.

Het is moeilijk om een juist cijfer op die trafieken te kleven, maar de historici den­

ken dat zo’n 12 tot 14 miljoen mensen naar Amerika versleept werden. Waarschijnlijk kwamen nog meer mensen bij de Arabieren terecht, zij het over meer eeuwen gespreid.

In Marokko (waar de slavernij eerst in 1920 afgeschaft werd door de Fransen) is men nogal discreet over de echte reden van de prachtige forten in het binnenland. Die lagen meestal op de slavenroutes waar de hande­

laars hun menselijke goederen binnenstouw­

den om te verhinderen dat concurrenten of bedoeïen hen ‘s nachts overvielen. Slaven voor Noord-Afrika hadden geluk, want de afstand was nog te belopen. Zo’n 6 tot 20%

van de sukkelaars in die karavanen stierven voor ze ter plaatse waren. Maar er was ook de verschrikkelijke route door de Sahara naar Cairo of naar de havens van Oost- Afrika. De meerderheid van de gevangenge­

nomen mensen stierf voor ze arriveerden.

Kongo

Sommige van die zwarte slavenhandelaars slaagden er in reusachtige rijken te stichten en speelden een rol in de eigen geschiedenis.

Leopold II richtte ter wille van humanitaire en wetenschappelijke redenen allerlei ver­

enigingen op die Midden-Afrika verkenden.

Leopold was meestal de enige aandeelhou­

der en Stanley sloot in naam van de koning en zijn vereniging zo’n 400 annexatiever- dragen met Kongolese chefs. Om conflic­

ten tussen de Europese landen te vermijden organiseerde Bismarck in 1885 een confe­

rentie in Berlijn. Leopold gebruikte weer het humanitaire argument. De VS hadden hem inmiddels al als soeverein van Kongo erkend, want de Amerikanen wilden dat de slavenhandel die heel oostelijk Kongo terro­

riseerde eindelijk zou stoppen (en misschien konden ze de eigen negers wel naar Kongo sturen). Tenslotte gingen de andere landen schoorvoetend akkoord met de nieuwe staat van Leopold; ook omdat hij beloofde dat Kongo geen invoerrechten zou heffen op om het even wat. Leopold had geen geld en soldaten genoeg om het reusachtige land waar hij op papier de baas was te verove­

ren. De latere Oostprovincie en Kivu wer­

den beheerst door Tippo Tip die in slaven en ivoor handelde. Leopold benoemde de man dan maar tot gouverneur van die provin­

cies. Toen Tippo Tip na een tijdje weigerde het ivoormonopolie aan de koning te gun­

nen. brak er een oorlog uit (herinner u Lip­

pens en De Bruyne). Drie jaar lang werd er gevochten. Tippo Tip was niet achterlijk. Hij kende iets van aardrijkskunde en internatio­

nale politiek. Hij wist dat zijn tegenstanders meer dan wat Europese avonturiers met een troep zwarte soldaten waren. Achter hen stond het immens machtige Europa; hij liet tenslotte zijn rijk in de steek en vluchtte.

In Katanga had de slavenhandelaar M’siri de macht. Zijn hoofdstad had zelfs 15.000 inwoners. Iedereen beschreef hem als een bijzonder wreedaardige vent die met veel plezier de afgehakte hoofden van zijn tegen­

standers wegschopte. Jarenlang terro­

riseerde hij een reusachtig gebied tot de Vlaamse officier Omer Bodson hem doodde (en op zijn beurt door een zoon van M’siri vermoord werd). Leopold II had inmiddels die veldtochten tegen de slavenhandelaars als voorwendsel gebruikt om toch tolrech­

ten in Kongo te heffen. In het grootste deel van Afrika stopte de slavernij pas toen de Europese staten erin slaagden om echt op het terrein zelf hun gezag te laten gelden in de kolonies die zij op papier bezaten. Tien­

tallen jaren leerden de kinderen op school dat dit één van de verdiensten van de kolo­

nisatie is. Vanaf de jaren 60 verhuisde de klemtoon naar de Europese slavenhandel en vergat" men de Afrikaanse en de Ara­

bische slavenhandel die minstens even ver­

woestend waren.

In het multiculturele tijdperk krijgen de kinderen terecht ook les over de grote Ara­

bische politicus, filosoof en historicus Ibn Khaldoen (14de eeuw). Als kind van zijn tijd had hij geen bezwaren tegen de slavernij.

Zwarte slaven vond hij heel gewoon want

“de enige volkeren die de slavernij aanvaar­

den zonder naar hun vrijheid te verlangen zijn negers wegens hun lagere kwaliteit als mens, want zij staan dichter bij het dierlijke.”

Jan Neckers

Verwarring_______________

Maar liefst 154 amendementen inzake het ontwerp over het echtscheidingsrecht moest in de commisie Justitie de revue pas­

seren. Wat tijdens de stemming opviel, was dat er van grote eensgezindheid bij de MR en de PS helemaal geen sprake was. Deze wet hangt met haken en ogen aan elkaar en ieder vindt er wel iets in dat zijn goed­

keuring kan wegdragen. Maar een ontwerp met een duidelijke visie werd het niet. Man­

nen als Guy Swennen van de sossen bekom­

meren zich daar ook allang niet meer over.

Voor hem ging het er alleen om dat de fout als basis voor de echtscheiding eruit gehaald werd. Het huwelijk is volgens hem een louter zakelijk contract. Straf was dat na de stem­

ming een tweede lezing werd gevraagd. Dat wil zeggen dat men alles nog eens opnieuw gaat bekijken op basis van de stemmingen en eventueel nog wat corrigerende amen­

dementen gaat indienen. Wat bewijst dat het een kluwen van formaat werd waarin een kat haar jongen niet meer terugvindt.

Ze maken er een potje van, daar met die paarse meerderheid.

Absurdistan

Als er iets is waarmee de Limburgse zang­

lijster Marleen Govaerts punten heeft ver­

diend tijdens haar verblijf in de praatbarak, dan was het haar aandacht voor een beter statuut van de grensarbeiders. Vorige week ondervroeg ze er ook Didier Reynders, minister van Geldzaken, nog eens over.

Het is zo dat de Belgische fiscus een aan­

tal grensarbeiders discrimineert, een situatie waaraan de VVG of Vereniging voor Grens­

arbeiders allang probeert te verhelpen. De zaak kwam onlangs voor de Europese Com­

missie, die er een officiële klacht tegen Bel­

gië van maakte.

Het gaat over gezinnen met kinderen, die in België wonen en waarvan een partner in Nederland werkt en de andere in België. Als de in België werkende partner het hoogste inkomen heeft, is er geen probleem. Wel als de partner die in Nederland werkt, het hoogste inkomen van de twee heeft, want dan berekent de Belgische fiscus de fiscale aftrek voor de kinderen ook op dat inko­

men. Maar omdat die persoon in Nederland belast wordt, zijn er geen Belgische belastin­

gen waarop de aftrek in mindering gebracht kan worden. Er is met andere woorden geen belastingmindering voor kinderen. Een ern­

stige benadeling die een gezin met drie kin­

deren of meer al gauw 2.000 euro per jaar kan kosten.

De VVG bezocht met deze grieven een aantal Belze praatbarakkers en vonden alleen gehoor bij... Boze Marleen. Zij diende dan ook prompt een wetsvoorstel in, maar dat wordt in principe - het cordon, weet u wel - weggestemd. Zij hoopt nu maar dat een andere partij het voorstel overneemt zodat er iets kan gedaan worden voor de grensar­

beiders. Of hoe nogmaals het absurde van het cordon werd bewezen.

Vakantie

Ampersander Pieter de Crem was niet blij in de pers te moeten vernemen dat het Orakel van Brakel zowat eigenmachtig leek

Ook bekrompen

Als drie koppels in Sint-Niklaas niet wil­

len dat een zwarte schepen hun huwelijk afsluit, dan is dat dus onverdund, verwer­

pelijk racisme. Alle media zijn het daarover eens. En wij ook. Maar in dezelfde gemeente stierf een oude vrouw aan een hartaanval nadat zij in haar woning brutaal was beroofd door zigeuners. Dat was maar een berichtje op een binnenbladzijde. Geen sprake van racisme. En in Lennik weigerde een Turks gemeenteraadslid naast zijn collega’s van het Vlaams Belang te zitten. Misschien is dat geen racisme, maar het is in alle geval even bekrompen, hatelijk en onverdraagzaam.

A propos de St.-Niklase schepen. Hij is opgegroeid in een echt Vlaams-nationaal nest. Nelly Maes overhaalde hem om op de Spiritlijst te staan. En zo is het gekomen...

Een parel van een taal

Guido Thijs, auteur van "Ons Nederland, een parel van een taal" waarover wij het vorige week uitgereid hadden ('t Pallieterke,

beslist te hebben dat de paasvakantie met één week zou ingekort worden omdat er voor de ontbinding van het parlement op 2 mei nog zoveel werk op de plank zou lig­

gen. Maar Pieter ving bot bij De Croo met zijn klaagzang. De meerderheid had dat immers besloten vlak voor de conferentie van de Voorzitters en dat moest hij maar voor lief nemen. Zo gaat dat in het paleis der Natie...

Smoren______________ ___

De jonge flurk Sijn Bex van de Spiritis­

ten kwam pleiten voor een algemeen rook­

verbod. Het moet voor hem gedaan zijn dat er ook nog in cafés wordt gerookt en hij beroept zich op het gezag van de EU- commissaris voor Gezondheid. Deze heeft immers een aantal beleidsopties uitgetekend in die zin. Minister Demotte was zo fair om te zeggen dat hijzelf ook voor een algemeen rookverbod was, maar dat men binnen de regering niet verder geraakt was dan een compromis en dat hij daar dan ook mee kan leven. Stijn beloofde echter op het oorlogs­

pad te blijven en de strijd tegen het roken verder te zetten. Alleen... vroegen wij ons af... hoe het zit met de jointjes- en andere cannabisrokers, waar de Spiritisten toch een boontje voor hebben. Da’s toch ook onge­

zond? En nog geen klein beetje!

Boekje te buiten_______ ___

Patje Brillantine Dewael kan het niet laten.

Telkens als Boze kuitenbijter Filip de Man zelfs maar een zakelijke, informatieve vraag stelt inzake illegalen of de bredere vreem­

delingenproblematiek, scheldt Patje hem de huid vol en stelt hij de Boze in een slecht daglicht als getuigend van racisme en vreem­

delingenhaat. Bijna geraakt hij dan telkens buiten zichzelf. Donderdag was het weer van dat. De Man vroeg gewoon waarom hij zijn Duitse collega niet volgde in diens plei­

dooi om de politie toegang te geven tot een Europese gegevensbank waarin gegevens van illegalen en politieke vluchtelingen worden opgeslagen. Dewael tempeestte als een los­

geslagen pitbull. Pardon, democratische pit' buil.

Hoge pet______

Een resolutie is een met redenen omklede vraag aan de regering om dringend een ini­

tiatief te nemen inzake binnenlandse of bui­

tenlandse aangelegenheden. Blauwe Guido de Padt had er eentje klaar over de moge­

lijke oprichting van een Instituut voor Ver­

keersongevallenanalyse. Trots beklom hij het spreekgestoelte en begon zijn discours af te steken.

Midden in diens toespraak vroeg een wakkere Jan Mortelmans van de Bozen het woord en merkte op dat er weliswaar een vraag aan de regering werd gesteld, maar dat er geen enkel lid van de regering aanwezig was in het halfrond. Zelfs De Croo had het niet gezien. En dat wil toch al iets zeggen Het is bekend dat de meeste regeringsleden node naar het parlement komen omdat ze geen hoge pet op hebben van de volksverte­

genwoordiging. Maar dat ze zelfs zover gaan om niet naar vragen te komen luisteren,|S er toch over.

nr. 5, 31.01.07, blz. 5) laat weten dat er nog verscheidene exemplaren van zijn boek te krijgen zijn.

Bestellen kan bij Guido Thijs zelf, telefoon nummer 03 455 33 04, guido.thijs@hotmail- com, of op rekeningnummer 113-145780

16, Guido Thijs, Grensstraat 51, 2580 Gras heide-Putte. Prijs: 25 euro, voor lezers van

‘t Pallieterke 20 euro, plus 2,30 verzend­

kosten.

Gaat het MIS met Jean-Marie?

MIS is die nieuwe "beweging” die op ee heuse persconferentie in Sint-Niklaas bo*e de doopvont werd getild en die de bed°e ling had tot een “echte” politieke Part,^\

te groeien, maar daar nu van afziet. Onnda Lijst Dedecker en MIS van Paul Schiete^

volgens deze laatste op dezelfde golflengt zitten, magJean-Marie voor zijn lijst overó 1 leden van MIS beschikken. Of Jean-^ar"

die in dank aanvaardt? Als dat maar me MIS loopt...

De dingen dezer dagen

Hendrik Carette:

de vrijheid van de dichter

Hendrik Carette (60) is niet het type artiest dat zijn opwachting in tv-shows maakt. Zomin als hij kan rekenen op de rode loper van het politiek correcte esta­

blishment van de schrijvende pers. Toch is hij een woordkunstenaar die al vele jaren als dichter én essayist kwaliteitsproducten aflevert. Zonder zich een moer aan te trekken van heilige huisjes. Bijgevolg ook zonder enige overheidssteun,

“maar met een onafhankelijke geest”, zoals hij zelf benadrukt. We zochten hem op in zijn burgerwoning in Schaarbeek.

‘t P.r In een interview dat kort na het uitbrengen van uw vorige bundel, nu al zo’n zes jaar geleden, verscheen, liet u verstaan een punt te willen zetten achter uw dichterscarrière’. Voortaan, zo vertelde u toen aan het studenten­

tijdschrift Ons Leven, zou u enkel nog als essayist en polemist door het leven gaan. Toch bracht u zonet Gestolen lucht, een gloednieuwe bundel, uit.

Hoe moeten we dit begrijpen?

H.C.: Wel, het gevoel dat ik toen had, heb ik in zekere zin nog altijd. Ik zou liever mijn tijd willen besteden aan het schrijven van columns en polemieken, of aan het neer­

pennen van dagboeknotities. En voor een groot deel doe ik dat ook. In ‘Gestolen lucht' is trouwens geen nieuw werk opgenomen.

Stuk voor stuk betreft het gedichten die nog ergens op mijn computer rondhingen en in het verleden her en der gepubliceerd waren.

Toch vond ik het wenselijk ze te bundelen, ook al is het verkregen resultaat logischer­

wijze geen thematische bundeling. En ja, nog steeds voel ik die drang mijn zwaartepunt in de richting van de polemiek te willen ver­

plaatsen, maar het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan. In januari versche­

nen toch nog drie nieuwe gedichten van mij in Het Liegend Konijn van Jozef Deleu. Dus - wie weet? - over enkele jaren kom ik mis­

schien opnieuw met een nieuwe compilatie van gedichten aandraven.

‘t P.: Als we een blik werpen op uw eerdere werk, springt het belang van het contextuele in het oog. Het lijkt soms wel of u die blanco blad­

zijde waar iedere dichter mee gecon­

fronteerd wordt opvult met een recht­

streekse inspiratie van een bepaalde plek of regio?

H.C.: In grote mate is dat ook zo. Neem nu Friesland, wat een centrale plaats bekleedde 'n mijn eerdere bundel 'Ik leef dus ik zweef nog’. Daar is heel wat voorbereidend werk aan vooraf gegaan. Ik verzamelde een pak lectuur, documenteerde me grondig om uit­

eindelijk ter plaatse te gaan voor een empi­

rische toetsing van alles wat ik gelezen had.

Het resultaat was niet enkel een ode aan Friesland in elf gedichten, de bundel werd ook van foto’s en enkele litho’s van Jan Karei Demarest voorzien. Alles werd rond dat thema Friesland opgebouwd.

Weet u, door mijn beroep heb ik regelma­

tig vrije dagen midden in de week. En aan­

gezien ik niet zo’n kroegtijger ben, gebruik 'k die tijd vaak om korte tripjes te maken.

Onlangs ging ik nog naar Dordrecht, om van daaruit de boot naar Rotterdam te nemen.

Slechts weinig mensen kennen de charmes van zo’n boottocht. Zeker de aankomst in de havenstand Rotterdam is erg indrukwek­

kend. Dit zijn erg inspirerende momenten.

Soms ga ik ook eens een dagje naar Rijsel, wat zich per trein op amper 38 minuten van Brussel bevindt! Ik wandel daar dan rond, doe enkele boekhandels aan en ga lekker eten.

Ergens is dit een verzadiging van de bohé­

mien die in mij schuilt. Dat gevoel te willen zwerven heb ik altijd al gehad. Zonder dat ik hierbij tot in de marge van de samenleving zou moeten verglijden, wat men mij wel eens durft verwijten.

Zoektocht

*t P.: Die zin voor het geografische loopt als een rode draad door uw gedichten. Ergens bedrijft u een poë- zie van ruimtelijkheid, verwant met het werk van Hendrik Marsman, ook had die niet de zin voor ironie die u wei hebt. Dit contrasteert met het 'ntimisme dat zo kenschetsend is voor de Nederlandse letteren...

H.C.: Ik denk dat u daar de kern van de zaak raakt. Mijn leven is een constante zoek­

tocht naar interessante en inspirerende Plaatsen. Dat hoeft niet per se ver van huis te

zijn. Ook Brussel waar ik nu toch al vele jaren woon, heeft enkele verborgen kantjes die me aanspreken. Andere dichters schrijven over hun lief, hun gevoelens, terwijl ik mijn mos­

terd vooral ga halen in de geschiedenis of de geografie. Frans-Vlaanderen is zo een gebied dat me blijft fascineren; dat desolate, dat mistroostige ook... Weet u, twee soorten gedichten heb ik altijd vermeden: moeder- gedichten en erotische werken. Zeker deze laatste soort is een erg moeilijk genre waar­

bij je al snel in de zuiverste kitsch belandt.

Liever dan hierin te verdwalen, laat ik me lei­

den door een wat jongensachtige drang naar avontuur, een bevrijdingszucht. Dit typeert ook iemand als H.C. ten Berghe, ook al zoekt hij het verder van huis: in de poolgebieden, het noorden van Canada, noem maar op.

Combineer dat met een belangstelling voor geschiedenis die ik al sinds mijn prilste kin­

derjaren heb, en je begint al vrij goed de figuur van Hendrik Carette te begrijpen.

‘t P.: Binnen het wereldje van de Vlaamse dichters hebt u een beetje de reputatie een Einzelgänger te zijn.

Hoe is eigenlijk de band met uw vak­

genoten?

H.C.: Het viel me op dat tijdens de voor­

stelling van mijn jongste bundel erg wei­

nig collega’s aanwezig waren. Toch was de opkomst uitstekend en was mijn uitgever in zijn nopjes. Ik wijd dit aan een zekere ‘jal­

ousie de métier'. Maar het moet gezegd, ik ben niet zomaar iemand die zich in goed­

kope vakjes laat plaatsen. Dat ik in zowel bla­

den als Meervoud of Tekos publiceer, zorgt voor een zekere verwarring. Doet men daar moeilijk over, dan is dit enkel te wijten aan het feit dat men een stok zoekt om de hond - lees: uw onfortuinlijke dienaar - te slaan.

Omdat ik niet van mijn pen leef, beschik ik over een vrijheid waar vele anderen slechts van kunnen dromen. Eigenlijk ben ik wat men in Duitsland een freie Schriftsteller noemt - in de letterlijke zin van het woord. Al lachend zeg ik van mezelf wel eens op een badine­

rende manier dat ik, zoals men in de taal van Molière zegt, een "petit fonctionnaire, grand poète” ben. Waar het mij om gaat is de inhoud en de kwaliteit van mijn gedich­

ten, van al het overige trek ik me niets aan.

Ooit stuurde ik enkele gedichten naar het vermaarde Nederlandse tijdschrift Maat­

staf. Zonder hoop, maar ook zonder vrees.

Dat ze zonder enig lobbywerk drie van mijn gedichten publiceerden, was voor mij een belangrijke erkenning. Van toen af besloot ik me door niets of niemand nog te laten beïnvloeden en gewoon mijn ding te doen.

Rechttoe rechtaan.

De Nederlanden een!

‘t P.: Een bijzondere belangstelling voorde historische Nederlanden is een constante in uw werk, ongeacht of het gedichten, essays of uw columns in Meervoud betreft. Hoe staat u tegen de steeds groter wordende kloof tus­

sen Noord en Zuid?

H.C.: Die kloof is een spijtige realiteit. Ik zal u daar een treffend voorbeeld van geven.

Onlangs vernam ik dat een Vlaamse uitgeverij het plan opgevat heeft een bloemlezing van enkel Zuid-Nederlandse dichters te publice­

ren. Dat was vroeger gewoonweg ondenk­

baar. Alle mooie woorden van de Taalunie ten spijt is er wel zoiets als een afgrond tus­

sen Noord en Zuid. Dat is een proces dat al enkele decennia aan de gang is. Eerlijkheids­

halve moet ik hier wel aan toevoegen daar zelf niet over te mogen klagen. Al jaren sta ik met drie gedichten in de befaamde bloem­

lezing van Gerrit Komrij, en niet enkel om die reden koester ik veel bewondering voor de persoon. Vele Vlamingen staan er niet in of met minder werken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zovele Vlaamse auteurs zo snel mogelijk een Nederlandse uitgever trachten te strikken.

‘t P.t Op zich is het niet zo verwon­

derlijk dat u een hoge pet op hebt van

Komrij. Per slot van rekening is zijn benadering van poëzie er een die dicht bij de uwe ligt. Ook hij bedrijft een poëzie van de ruimte...

H.C.: Net als ik is hij inderdaad een dichter die niet op de vierkante centimeter werkt.

Toevallig of niet zijn veel van mijn dichter­

lijke idolen van boven de Moerdijk afkom­

stig. Het kan misschien een beetje gek klin­

ken, maar ik heb de stellige indruk dat velen onder hen door hun vaak religieuze opvoe­

ding een verfijnde taalvaardigheid ontwik­

keld hebben die wij in het zuiden ergens mis­

sen. Dat er elke dag uit de Bijbel voorgelezen werd, heeft een aantal onder hen blijkbaar een taalkundige ruggengraat bezorgd die in deze gewesten ontbreekt.

Toekomstplannen

‘t P: Enkele maanden geleden ver­

scheen in De Standaard der Letteren een opvallend antwoord van Geert van Istendael aan het adres van Hen­

drik Carette. Blijkbaar had u hem in uw column in Meervoud uit zijn tent gelokt. Kan u de context van deze minipolemiek schetsen?

H.C.: Sta me toe eerst en vooral te bena­

drukken dat ik het op verschillende punten hartsgrondig met hem oneens ben, maar hij voelt wel iets voor het Orangisme en de Nederlanden en keert zich tegen de enge Vlaamse beweging, wat dan weer een raak­

vlak is. Ik lees ook heel graag zijn boeken. In Meervoud besloot ik me rechtstreeks tot hem te richten. Uiteraard werd hem een exemplaar bezorgd, waarna hij een drie­

De dichter Hendrik Carette, geboren in Brugge in 1946, woont in Schaar­

beek. Hij publiceerde Winter te Damme £ en andere minder beroemde gedich­

ten van de jonge meester (1974), Ik leef dus ik zweef nog (1978), Christine D’Haen (1984), Klachten van een grootgrondbezitter £ twintig andere gedichten (1985), Een raaf in Raversijde (1983), Pact met Pound (2000).

Naast gedichten schrijft Hendrik Carette ook kritieken, essays en aforis­

men. Hij schrijft columns voor het maandblad Meervoud en iso.m. medewer­

ker aan Ons Brussel en de Poëziekrant. Telkens drie gedichten van hem werden opgenomen in de Nederlandse tijdschriften Gedichte en Maatstaf. Ook in de bekende bloemlezing van Gerrit Komrij De Nederlandse poëzie van de negen­

tiende en twintigste eeuw in 1000 en enige gedichten werden drie gedichten van Hendrik Carette opgenomen. In het Davidsfondskijkboek Misschien het tedere begrijpen. Dichter bij kunst werden twee gedichten van hem opgenomen.

Poëzie van Hendrik Carette werd vertaald in het Duits, het Catalaans, het Servo-Kroatisch en het Fries.

Davidsfonds ook al

Kent gij de stad Tshwane? Ga dan met het Davidsfonds, ooit een Vlaamse strijdvereniging, op reis naorZuid-Afrika. Dan zult gij drie dagen mogen vertoeven in "Tshwane (Pretoria) . Dat het Davidsfonds het door iedereen gekende Pre­

toria tussen aanhalingstekens zet, betekent dat de vereniging klakkeloos de naamsverandering aanvaardt die de marxistische ANC-regering dic­

tatoriaal wil opdringen aan de Afrikaners, van wie velen zich nog met trots Boeren noemen, die de nietszeggende naamsverandering massaal verwerpen. Dat die en andere naamswijzigingen uitsluitend in het gebied boven de Vaalrivier wor­

den opgedrongen, is niet zonder betekenis. Het ANC wil de volksverbonden Afrikaners, van wie de meerderheid zich boven de Vaalrivier bevindt, doelbewust vervreemden van hun geschiedenis.

In een opiniepeiling na het tv-programma "The Big Question”, bleek liefst 90% van de kijkers zich uit te spreken voor het behoud van de naam Pretoria en de meeste deelnemers aan die pei­

ling waren zwarten. Bij de deelnemers aan de vakantiebeurs van het Nederlandse Utrecht,

tal weken later in De Standaard reageerde.

Over de inhoud van zijn betoog kan gedis­

cussieerd worden, maar het siert hem dat hij de handschoen opnam. Ik plaatste trouwens een citaat van hem op de achterflap van mijn jongste bundel.

‘t P.t Welke projecten wil een dichter die zoals u de zestig nadert verwezenlijken?

H.C.: Heel wat. Drie tot vier eigenlijk. In eerste instantie zou ik graag zelf een bloem­

lezing samenstellen van gedichten die over dorpen en steden in de Nederlanden hande­

len, alfabetisch gerangschikt. Twee criteria zou ik hierbij hanteren: de plaatsnaam moet in de titel voorkomen en het moet natuur­

lijk een goed gedicht zijn.

Een tweede project is een boek met de Nederlandse vertaling van zo een vijfen­

twintig gedichten van de Fransman Henri Michaux, ook al ben ik de mening toegedaan dat je een dichter zoveel mogelijk in zijn oor­

spronkelijke taal moet lezen.

Verder zou ik mijn beste en scherpste essays willen bundelen en - apart hiervan - een bloemlezing willen publiceren van mijn columns uit Meervoud. Ik ben medewerker aan dat blad sinds het in 1993 (her)opgericht werd. Niet omdat ik zo links zou zijn, maar wel omdat het voor mij een interessant forum is waar ik vrij mijn mening in kan ven­

tileren. Ondertussen verschenen er in Meer­

voud al 135 artikels onder mijn naam, en daar zou ik graag een selectie van in boekvorm gieten. Desnoods in eigen beheer mocht geen uitgever geïnteresseerd zijn.

PmM./W.G.

was er slechts één reisagentschap dat de naam Tshwane gebruikte en dan nog tussen haakjes.

Volkomen onbegrijpelijk dat bij ons het Davids­

fonds op de eerste rij gaat staan om zijn niets­

vermoedende reizigers die ANC-naam door de strot te wringen.

Tsjeefse dubbelzinnigheid

Voor één enkele keer zijn we Didier Reyn- ders dankbaar. In een vraaggesprek met De Standaard zette hij nog eens de puntjes op de i wat betreft de Vlaamsgezindheid en de beginselvastheid van de CD&V: "De commu­

nautaire standpunten die bijvoorbeeld CD&V op de VRT vertolkt, verschillen nogal van wat die partij op de RTBf vertelt. [...] ik zal wel wachten op de communautaire standpunten van CD&V tot nó de verkiezingen.

Dat is altijd zo geweest met de CVP: je moet niet te veel luisteren naar wat ze zeg­

gen voor de verkiezingen, van belang is wat erna komt."

Goed gezien van de arbiter.