62s,e jaargang nummer 13 woensdag 28 maart 2007
Het D&N-syndroom
YvesLetermeheeft dus bevestigddat hij bijdekomende verkiezingen kandidaat- premierzal zijn. Nietdat we daarnog echt aan twijfelden, maar het sluitendebewijs ontbrak.Na zijn optreden, samen met Vande Lanotte,bijDebbyen Nancyis verdere bewijsvoering evenwel overbodig.Wie zich op een dergelijke manier op hettv-scherm verlaagt, maakt duidelijk dat de potentiële stem van éénmiljoen kijkers veel zwaarder weegt dan het tot nu toe zorgvuldig opgebouwdeen gekoesterde imago vandegelijk bestuur.Als Letermehet inderdaad totin de Wetstraat 16 zouschoppen,dan kunnen we de hele wereld verblijdenmetbeeldenvaneen eerste minister die getooidmetlange baard enzwemboeieentravestieshow opvrolijkt. (Hetzelfde geldtoverigens voorVande Lanotte, maar die zocht achteraf nietnaar flauwe excuses waarom hij zich voorbedoeld programma had laten strikken, genre“ik wasdaar nietalsminister-president")
Hadden we niet begrepen dat tv-spelletjes en onderbroekenlol nietaan Leterme waren besteed? Blijkbaar heeft de eenof andere strateeg beslist datCD&V indit geval toch overstagmoest gaan.
Na “een Deweverke doen” (een ingrijpend manoeuvre opzetten, terugkrabbelenen een bocht nemen van 180graden), of een “Dewinterke"(tijdenseenmoment van con sternatievergetendatde microfoon nog openstaat),hebben we nu ook een “Leter- meke”:tegen beter weten inde media de kans geven om je belachelijk te laten maken, om daarna te zeggen dat “hetniet het meestdiepgravende enmetde meest toege
voegde waarde van mijn politiekedaden was”.
En dus spoelden Yvetteen Johanna aan op een onbewoond eiland, vergastten het publiek op allerlei puberale uitspraken overdrachtige geiten. Playboys,K3, Castro en depaus,en lietenzich compleet vooraap zetten door Jean-Marie Dedecker die het uiteraard fantastischvond dathem derol van kapiteinen redder innood wastoebe
dacht. De lachvanDedecker was tenminste echt, en dat kon je vande verkrampte lachspieren van deanderetwee niet zeggen. (Net zoals Didier Reynders vorige week veel te hard lachtemet de flauwegrappen van Frieda vanWijck in ‘De Laatste Show’ om te bewijzen wateen innemendkarakter hij wel heeft.)
Kleuterklas
“We gaan geen gedragscode opstellen voor deelnamevan politiciaan tv-program- ma's”, zeiLeterme nadien nog in het Vlaams Parlement. Dat zouookeen beetjehypo
criet zijn nadat men eerst zelf de pias heeft uitgehangen. Op de webstek van 'De Stan
daard' konden bezoekers hun stem uitbrengen over de vraag: “Horen toppolitici thuis bijDebby enNancy?” “Neen”, antwoordde 76 procentvan dedeelnemers. Een teken aande wand? Feit blijft inelk gevaldat Leterme het uiteindelijk niet aandurfde neen te zeggen opde herhaalde oproep aan zijnadres om deel te nemen aande “show”. De VRT had het nadienover “eengesmaaktoptreden".Wat onsbetreft heeft de verkleu- tering vande politiek meteen een absoluut hoogtepunt bereikt.
Kijken weeenseven om onsheen. Zienwe andere politici in andere landenal zo met zichzelf de draak latensteken? Denkt u ook maar één moment datbijvoorbeeld een Di Rupo zich in zo’n rol zou laten dwingen?Ze zouden het bij deRTBF zelfsniet moeten wagen een voorstelin die richting te doen, want wie het wel probeert, wordt gegarandeerd aande deur gezet. De voorzittervande PS (enoverigens ookkandidaat premier)wilmet de nodige egards behandeld worden, en die zullen ze heus niet met een zwemboei rond zijn nek van hettoneel moeten verwijderen. Enzelfs MichelDaer- den kiest zijn eigen momentenom zijn hoofd in destroptesteken,hij moet daar niet onder de druk van kijkcijferstoe wordenaangezet.
Zotskappen
Maar hetvalt te vrezendat naarmate de verkiezingsdatum dichterbij komt, het Debby
&Nancy-syndroominVlaanderen nog welenkele keren de kop op zalsteken. Afgelo pen zaterdag bijvoorbeelddookInge Vervotteop als gastpresentator bij Studio Brus
sel temidden van andereartiestenen BV’s.Toegegeven,da’s nog een heelmildevorm van D&N, maar het is evengoed een verwoede pogingom aan den volketetonendat Vlaamse politici echt geensaaie pieten zijn.BinnenkortHerman deCroo aan de slag als veearts in een dierenprogramma?
Wouter van Behingen alsgastpresentatorbij Aljazeera? Geert Bourgeois ophet podium metLauraLynn? Bert Anciauxin Comedy Casino(kangeen groot probleem zijn gezien deabsolute debiliteit vandat programma)? Yvette en johanna hebben de bakens verzet.Anderen zullenvolgen, demediamallemolendraaitdapper voort, en het wordt steeds moeilijker voor politicineen tezeggen. Al vraagt dat in feite maar vijf minuten politieke moed.
Deze week :
• Niet komen klagen 2
• Brief aan een wit konijntje 3
•Wordt zuid-Afrika Brazilië? 5
• Het Antwerpse modehuis 6
• Debbily en Zwansy 1 6
Nuance troef
travestieshow opvoerde, genaamd het lanceren vande zaks- kesbelasting enandere flauwe grappenover het milieu.
Z£6rT...
... «M.
WAttoNiË.
~r
TWzeffr (3ëNt>Sf/
-r~
Het opmerkelijke initiatief van De Stan
daard en Le Soir om de wederzijdse stereo
types, clichés en misverstanden tussen Vla
mingen en Franstaligen te lijf te gaan moet toegejuicht worden. Want als alle clichés, dus ook de Belgische, verdwenen zijn, zal voor iedereen duidelijk worden dat het voor iedereen beter is het koninkrijk te dumpen op het stort van de geschiedenis.
Dat zal vermoedelijk niet de bedoeling zijn van het initiatief. Progressief Vlaanderen - dat doorgaans vreemd genoeg behoudsgezind Belgisch redeneert - stelt zich sedert kort actief tot doel de indruk te wekken dat de Belgische kloof het gevolg is van de georga
niseerde verspreiding van leugens over onze Waalse landgenoten. Het nieuwe kleedje rond het oude ‘ce sont des faux problèmes’, waarmee mensen als Van den Boeynants de federalisten te lijf ging. Mooi toch dat onze vooruitstrevende medemensen zo’n afkeer hebben van clichés en stereotypes.
In de weekeindeditie van De Morgen bleek dat consequent streven naar afgewogen en evenwichtige analyse ook in een column van Dimitri Verhuist. Die schrijft boeken en dat niet gespeend van enig talent. Verhuist woont in Wallonië, maar werd in 1972 geboren in Aalst. Voor de juiste interpretatie van wat volgt, is het bijzonder nuttig te weten dat Ver- hulsts schooljaren te situeren zijn in de peri
ode 1978-1990. We geven enkele citaten die aangeven hoe hij het katholieke collegevlaan- deren van toen leerde kennen.
Een hoofdopvoeder van het jeugdtehuis waar Verhuist in 1990 verbleef, had de pij over de haag gesmeten. "Weg van de pater- nosterbollen besloot hij met zijn Hilde zijn god te dienen op een manier waar ook de mensheid iets aan heeft.” In tegenstelling natuurlijk tot het nutteloze bestaan van gees
telijken die hun roeping wel trouw blijven. We
Plankzeil naar www.pallieterke.info
Marcus Thesaurus 8JV (erval)
gaan verder in Verhulsts genuanceerde tijds- tekening. "Ik heb immers wel enkele paters en pastoors op mijn traject ontmoet, geïn
teresseerd in mijn educatie en mijn billen.
Ergens slaat de schrik je toch om het hart dat je muzieksmaak wordt gevormd door naar sigarendozen muffende viespeuken.”
Verhuist wil ruimer gaan dan de eigen billen en bevalt van een breed historische analyse. "De geschiedenis steekt vol met geniepige smeerlapperijen van de jezuïe
ten, onder wreed veel menselijk leed heb
ben ze olijk hun handtekening gezet. Met hun befaamde kadaverdiscipline hebben ze nog te vormen karakters definitief gekraakt en verwoest, te missioneren volkeren hebben ze een gevoel van culturele minderwaardig
heid aangepraat.”(Drie keer ‘hebben’ in twee zinnen. Dat verdient een literaire prijs.) Jezu- ieten heten in Verhulsts wereldbeeld "sadis
tische, arrogante, vrouwschuwe en zelfvol
dane heren".
Het stuk gaat over een jezuïet die de pop
muziek ontdekte. "Paus Benedictus XVI zong toch wel heel andere liedjes bij de Hitlerju
gend."
U merkt dat Verhuist een bijzonder geloof
waardige pleitbezorger is voor het bannen van clichés en veralgemeningen in onze bena
dering van de zuiderburen.
Mijn aanslagen zijn op voor deze week.
Gelieve dit stukje daarom te bewaren tot volgende week, want dan confronteren we Verhuist met een stuk uit diezelfde De Mor
gen van niemand minder dan Noël Slangen.
EENMANSCOLLECTIEF
Den Blooten Kooninck
U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres
28 maart 2007
De dingen dezer dagen
Open brief aan
een open burgemeester
Volgens de media hervormde de Ant
werpse SP.a zich vorige week tot een “open partij voor alle Antwerpenaars”. Ze koos een nieuw bestuur en doekte daarmee naar eigen zeggen de baronieën uit een vorig leven op.
Die bestonden dus blijkbaar toch, al werd dat in de loop der jaren altijd ontkend door iedereen die daar voordeel bij had/heeft. En dat zijn er nogal wat. Op een speciaal con
gres van het partijbestuur dat tot het “open voor iedereen” besliste, was uiteraard ook burgemeester “Patrick” aanwezig. Of hij toe
vallig ook de open brief op zak had die de door hem en zijn “open SP.a” uit stadsdienst ontslagen ambtenaar Marij Uijt den Bogaard hem toezond, mag echter betwijfeld wor
den. De brief beslaat ondanks het kleine let
tertype ruim drie vellen. Maar in de regime- pers zal er, uiteraard, geen spoor van zelfs een ingekorte versie terug te vinden zijn, laat staan dat de rode VRT-burcht of haar bijkan- toortje ATV er melding van zou maken. Dit krantje tracht de aldus ontstane leemte op te vullen. Met een ingekorte versie die niks aan het inhoudelijke heeft veranderd en die,
“de goede zaak” indachtig, door de rest van de media dus ook verder zal worden gene
geerd. Marij Uijt den Bogaard vraagt van de Antwerpse burgemeester die boven de par
tijpolitiek staat, opheldering over haar ont
slag dat ze kreeg hoewel iedereen waarmee ze werkte vol lof over haar sprak.
"Van U burgemeester”, aldus de dame in kwestie, “wil ik weten waarom ambte
naren die op schaduwzijden van de multicul
turele samenleving wijzen, gepest worden?
Is het omdatan de multiculturele samen
leving wijzen, gepest worden?binnen dien
sten partijpolitiek staat, opheldering over haar ontslag.”lk vergeet nooit de fierheid die ik voelde toen ik eindelijk een salaris op mijn bankrekening gestort zag. Weg uit de armoede en de statistieken van “kansarm”
waarin U me nu hebt teruggeduwd omdat ik niet op tijd door had dat mijn opdracht erin bestond om een mythe in stand te hou
den. De mythe van het multiculturele feest!
Vreemd, want ik leverde - en daar is ieder
een het over eens - uitstekend werk. Maar de bevindingen daarvan mochten niet gerap
porteerd worden. Nergens vond ik bereid
heid om problemen onder ogen te zien. Uw ambtenaren leven in een ivoren toren, ver weg van de Antwerpse onderbuik en onder strenge censuur die bedreiging en pesten als passende gedragslijn ziet t.o.v. ambtenaren die wel moedig genoeg zijn om te spreken.
Wat werd door mijn oversten bedoeld met
"zaken waar ik niet mee bezig mocht zijn'?
Waarom werden objectieve verslagen verge
leken met "Vlaams Belang teksten"? Ik wilde daar duidelijkheid over en een professioneel gesprek binnen mijn dienst. Het vervolg doet aan Kafka denken. Ik wil er niet over uitwei
den. Op een schandelijke manier werd ik ont
slagen. Halim Smekens, personeelchef van de dienst wijkwerking stuurde een stalinis
tische mail rond. Over dat ontslag moest in alle talen gezwegen worden."
"U weet dat ik daarna bij uw stedelijke commissie voor ongewenst gedrag op het werk klacht heb neergelegd. Op basis van kopieën van elk verontrustend verslag, van beledigende en kleinerende mail, van al mijn
pogingen om tot een dialoog te komen en van de weigering van mijn dienst tot open com
municatie. De klacht werd op 31 juli 2006 ontvankelijk verklaard. Er was uiteraard geen rekening mee gehouden dat dit kon.
Op basis daarvan kwam er een onderzoek.
Dankzij getuigenissen van moedige collega’s werd aangetoond dat vooral mijn verslagge
ving over verontrustende ontwikkelingen in een Antwerpse multiculturele wijk mijn over
sten ertoe hadden gebracht me monddood te maken. De problemen waar ik het over had mochten er gewoon niet zijn. De voor mij positieve besluitvorming geraakte, na lang aandringen van mijn kant, uiteindelijk op het kabinet van schepen Van Peel en zo tot in het schepencollege. Ik heb ook een kopie aan alle gemeenteraadsleden gestuurd.”
“Die preventieambtenaar had de klacht niet ontvankelijk mogen verklaren”, ver
klaarde U welgezind tijdens de zitting waarop II met de besluitvorming geconfron
teerd werd. U negeerde dus staalhard de rea
liteit. En uw confraters “reageerden” door te stellen dat de stad altijd gelijk heeft en nooit op een beslissing terugkomt omdat dit nu eenmaal de "bedrijfscultuur" is! Niets en nie
mand heeft altijd gelijk! Ook niet “de stad”.
En als U niet wenst te weten wat in multi
culturele wijken de realiteit is, hoe voert U dan op dit punt een goed beleid? Op advies van de integratiediensten? Volgens ATV wel, gezien hun bezoek aan U met een Marok
kaanse familie uit Borgerhout die onterecht de politie over de vloer had gekregen. De beslissing in mijn voordeel door uw eigen ste
delijke dienst gooide U gewoon in de prullen
mand, maar voor een Marokkaanse familie stond de deur van uw burcht wijd open."
"Ik wacht nu op mijn beurt op uw uitno
diging voor een gesprek want U wast duide
lijk minder wit dan U in uw reclame beweert.
En zoals mijn dossier vol vuile was duidelijk en pijnlijk aantoont. Ik, gewezen kansarme, wil me echter niet zonder meer laten bero
ven van een inkomen en een reputatie omdat dat beter uitkomt voor U. Als U boven partij
politiek staat en voor enige eerlijkheid binnen uw socialisme, dan zet U recht wat me ten onrechte is aangedaan. Ook als ik als slacht
offer geen bijzondere mediawaarde heb en misschien geen stemmen oplever. Hoe dan ook zult U me niet monddood maken, zelfs niet straatarm en zonder toekomst. Want die toekomst bepaal ik zelf en niet U!”
Getekend Marij Uijt den Bogaard.
Veel moet ik daar niet aan toevoegen. In feite zelfs helemaal niets, vermits vanaf nu alle ogen op de "open partij voor elke Ant
werpenaar” in het algemeen zijn gericht en in het bijzonder op “de burgemeester van alle Antwerpenaars.”
r D.Mol
Niet komen klagen!
De “Belgen” willen dat België van 1830 niet kwijt! Omdat ze dat nog maar eens pro
beren duidelijk te maken, mochten de schrij
vende bazen van De Soir-Le Standaard - men kan hen nog moeilijk omschrijven als journa
listen - op de koffie bij Albert Cobourg. Sire, vergeet dat titeltje of lintje niet, het duo zal het verdiend hebben. Een maand lang moe
ten hun schrijvelaars zich uitsloven om hun lezers door de onwillige strot te duwen dat ze Belgen zijn, alleen maar Belgen. Die toch zo gelukkig zijn dat ze dat mogen zijn en blij
ven. De operatie kost schrijver van dit opstel wel een dagelijkse extra euro op zoek naar die andere Belgische gazet! Je moet er iets voor over hebben om min of meer te weten wat er in je omgeving gezegd wordt.
Alleen is het allemaal moeite voor niets.
De twee gazetten verkochten eerder al zo’n klad “spektakeljournalistiek”. Dat was in 1981. Dat heeft de vroegere moniteur van de Vlaamse beweging, noch de schrij
vende spreekbuis van de meest Fransdolle hoofdstedelijke arrogantie niet belet de voorbije vijfentwintig jaar niet veel anders te doen dan verder stokebrand te spelen
MET UW VOETEN SPELEN 1
men zeker wel en wat men niet wil. Van Cau maakt zich geen illusies: de Vlamingen zeggen wel ze dat apenland niet kwijt willen, maar hij is er van overtuigd dat ze dat alleen maar niet luidop zeggen! Hij wijst daarvoor naar de blijvende interesse voor het “niet-represen- tatieve” Warandemanifest en de groeiende belangstelling voor het daarbij aanleunende Leuvense Lentemanifest. De Walen moeten zich volgens hem niet inbeelden dat de Vla
mingen zomaar van gedacht zullen verande
ren omdat er misschien plots enkele signalen van mogelijke Waals beterschap opduiken, dat er na 175 gedwongen gescheiden samen
leven plots sprake zal zijn van een kunstma
tig herontdekken van een Belgische samen
leving.
Daarom dit Waalse onderhandelingspro- gramma op schrift met drie luiken: een pak
ket waarover niet gepraat wordt en dat ken
nen we ondertussen met schlagers zoals de sociale zekerheid, de werkloosheid, de ven
nootschapsbelastingen en ook de NMBS- Op de tweede enveloppe staat in grote let
ters: bespreekbaar! Voorop staat de taal
grens met alles er op en er aan - op de voor
flap van het boekje staat Van Cau afgebeeld in een tank die Rhode-Saint-Genèse bin
nenstormt, niet geestig, maar wel duidelijk - met natuurlijk de Brusselse rand in Vlaan
deren, verder de hervorming van de Senaat en vooral de eis om de gewesten elk hun gewaarborgde plaats geven in alles wat nu nog Belgisch is. Dat gaat van het Hof Cassatie over de Nationale Bank tot Selor, de nog altijd Belgische dienst voor aanwer
ving van overheidspersoneel. Alles wat nu nog het etiket “Belgisch” draagt, komt mor
gen in handen van een bestuur samengesteld door de drie gewesten, alle drie op voet van gelijkheid.
Drie gewesten
Als het van Van Cau afhangt mag de Franse Gemeenschap verdwijnen of toch zo g°ed als. Alles wat de Walen in hun gewest Wal
lonië in dat verband zelf kunnen doen, moe
ten ze ook in eigen handen krijgen. Zo**el het Franstalige onderwijs in Wallonië als de oprichting van een Radio-Télévision-Wallone (RTW)! De Brusselse Franstalige Gemeen
schapscommissie speelt nu al het Fransta
lige cultuurparlement binnen Brussel, 1«' de Walen in Namen hetzelfde doen. Walen zijn Walen, zo schrijft hij ergens, Walen zijn geen Franstaligen uit Wallonië. Een uitspraak die we in een onbewaakt moment zelfs willen onderschrijven als deze toegeving niet zou betekenen dat de Franse gemeenschap °P die manier gewoon geregionaliseerd wordt, dat de drieledige gewestvorming ons gewoon door de strot wordt geduwd.
Van Cau weet zeer goed waar hij me®
bezig is: twee gewesten die op een vrijwil' lige basis willen samenwerken, zo schrijft hij ergens, zullen altijd veel sterker zijn dan wat er nu aan Franstalige kant gebeurt met die Franstalige gemeenschap die mosse noch vis is. Ooit schreeuwde Vlaanderen zich hees tegen een drieledige opdeling va°
dit apenland, het moest en zou een tweele
dig Belgique worden. Omdat men inderdaa vreesde wat Van Cau zijn taalgenoten zonden omwegen voorhoudt te geloven.
De kans is niet onbestaande dat welwil' lende Vlaamse stemmen ons straks zullen voorhouden dat we die Waals-Franstalig®
verzuchtingen moeten eerbiedigen. Dat is immers federalisme. Om Vlaanderen eens en voorgoed voor de zoveelste keer onom
keerbaar te laten afgrendelen.
Niet komen klagen dat ze niet gewaar' schuwd zijn!
Marc PlatE*-
Jean-Claude Van Cauwenberghe’
Wallonië, Le combat de 2007, 288 bU- Ed.Labor
door - daartoe verplicht door de dagelijkse feiten - dag na dag te berichten dat het Bel
gische model vierkant draait. Dat heeft het duo niet belet om echt te berichten over wat bij de buren gebeurt. Kortom, de herne
ming van hun nummer van toen zal het ook niet helpen dat er van het Warandemanifest tienduizend exemplaren verkocht werden, dat de publieke discussie voor en tegen die
zelfde stellingname nog altijd onverminderd doorgaat. Meer nog, dat de middelpuntvlie
dende krachten hun ondergravend mollen- werk onverminderd voortzetten. Alleen mag daarover niet bericht worden, of toch met niet meer dan een zo onopvallend mogelijk berichtje. Liefst om het gebeuren spottend weg te wuiven.
Zo bijvoorbeeld over het onlangs versche
nen boekje “Wallonië, le combat de 2007 ! Toegegeven de man die zijn naam leende voor dit vrij omvangrijke geschreven huis
werk is niemand minder dan de beruchte Jean-Claude Van Cauwenwberghe - de man dreigt stilaan helemaal weg te zinken in een moeras van louche zaken. Men kan dus begrijpen dat men hem liever niet tot het altaar van de zogenoemde kwaliteitsjourna- listiek verheft. Toch zou het niet slecht zijn minstens zakelijk te informeren over wat Van Cau schrijft, meer nog, denkwerk waarvoor hij ook binnen de georganiseerde Waalse denktank, hetjules Destréeinstituut, mede
standers heeft. Vlaanderen kan alleen maar met afgunst toekijken hoe men aan Waalse kant een zoveelste staatshervormende pala- ver voorbereid en meer dan grondig.
Luc van den Brande moet zich niet inhou
den om, desnoods in eigen naam, een gelijk
aardig huiswerk aan te durven. Met zijn allerpersoonlijke staatshervormende ziele- roerselen. Het Vlaamse debat dat men nu met veel papieren tromgeroffel en konink
lijke sympathie probeert te onderdrukken, kan er alleen maar wel bij varen.
Niet bespreekbaar
Onze Waalse tegenspeler gaat er ove
rigens van uit dat we nu echt dicht bij het einde van het federale model aanleunen, dat het dus voor de Walen en de Franstalige Brusselaars meer dan tijd is om de koppen bij mekaar te steken en vast te leggen wat Op de algemene vergadering van het IJzer-
bedevaartcomité van 24 februari - dezelfde die bij Ward Robert de emmer deed overlo
pen . werd, zoals Walter Boeten, achteraf aan de leden van de algemene vergadering meedeelde, "hun geloof in de toekomst van de Ijzerbedevaarten opnieuw duidelijk beves
tigd”. Er werd een werkgroep samengesteld die de opdracht kreeg “alle aspecten van de Ijzerbedevaart" te onderzoeken en te evalu
eren, met het doel de toekomst van de Bede
vaart veilig te stellen en een nieuwe dyna
miek op gang te brengen.
Het Berchemse lid van het IJzerbedevaart- comité, Erik Peeters, greep de gelegenheid te baat om zijn voorstel voor een veiligstel
ling van de toekomst van de Ijzerbedevaart en voor het creëren van een nieuwe dyna
miek, voor te leggen aan voorzitter Wal
ter Boeten.
"Ongetwijfeld”, schrijft hij, “is dit initiatief een gelegenheid om de eenheid te herstel
len en in het kader van GODSVREDE en ver
draagzaamheid, er voor te zorgen dat ALLE Vlamingen zich thuis voelen op de Ijzerbede
vaarten. Daarom is het absoluut ook noodza
kelijk gesprekken aan te gaan met de orga
nisatoren van de Ijzerwake."
Dat is tenminste een positief voorstel.
W VOET- VZtZOIKWG. wovr
aaa ~
tttu
Guy Verhofstadt in derde Burgermanifest 1994
In een democratie die alleen stoelt op de wet van het getal (of op de wil van een toe
vallig verkozen meerderheid), keert de burger zich af van publieke bekommernissen en is hij nog enkel begaan met zijn eigenbelang of de belangen van de groep waarvan hij deel uitmaakt. Zo’n staatkundig bestel wordt weliswaar nog democratie genoemd, maar is dat in wezen niet meer. Echte democratie veronderstelt namelijk dat de burgers daad
werkelijk inspraak hebben, participeren aan de genomen beslissingen en meewerken aan het tot stand komen van een maatschappelijke consensus. In een ‘onechte’ demo
cratie, zoals wij die thans kennen, worden de politieke beslissingen en de maatschap
pelijke consensus daarentegen opgedrongen door de leiding van de politieke partijen, de zuilen en de belangengroepen.
De dingen dezer dagen
28 maart 20073
Het debat over Geert Wilders
De Nederlandse grootkapitalist Roel Pie
per is een man die zijn verantwoordelijkheid neemt. Anders dan zijn Vlaamse collega’s (misschien minus Freddy van Gaever) draagt hij bij tot het herstel van een echte opinie- waaier in de media. Hij heeft een nieuw weekblad op de markt gegooid met de veel
belovende naam Opinio. Zacht prijsje, geen foto’s, geen reclame, alleen vranke menings
uitingen in doorgaans bondig formaat. We zullen zien hoe lang het duurt, maar tot dus
ver mag de nieuweling er zeker zijn.
In het eerste editoriaal werden bijdragen van zowel links als rechts verwelkomd, maar geen enkele linkse liet zich daaraan vangen:
het openingsnummer werd immers volge
schreven door het puikje van de conserva
tieve intelligentsia. Elke linkse weet trou
wens dat "zowel links als rechts” een rechtse invalshoek verraadt, want de links/rechts- tegenstelling is juist een linkse uitvinding.
Echte linksen voeren een strijd op leven en dood tegen rechts en vermijden om met hen een forum te delen. “Rechts” betekent in dit bestek gewoon alles en iedereen wat de Linkse Kerk als rechts beschouwt. Laat aan links gerust het voorrecht om de termen van het debat te definiëren.
In het maartnummer van het VVB-blad Doorbraak geeft Rudi de Ceuster de Vlaamse bourgeoisie een vrijbrief voor verdere passi
viteit met zijn pleidooi (contra Van Gaevers wilde plannen) dat er helemaal geen behoefte bestaat aan een rechts blad in Vlaanderen.
Opinio laat zien waarom zulk blad juist wél een schreeuwend gat in de markt zou vullen.
Het zou namelijk een nu totaal ontbrekend forum scheppen voor debat tussen verschil
lende rechtse stromingen.
Bijvoorbeeld, de jongste weken hebben Sylvain Ephimenco. Joshua Livestro en ande
ren de degens gekruist over de politieke lijn van Geert Wilders. Deze heeft van Frits Bol- kestein en Pim Fortuyn zaliger het woord
voerderschap van de islamkritiek en multi- culkritiek overgenomen. Jammer genoeg is hij daarin de jongste jaren te extreem gewor
den, aldus Ephimenco, overigens zelf immi
grant uit Frankrijk.
Schril
Laat ik daar zelf even tussengooien dat Wilders' alarmisme over de opmars van de islam inderdaad erg schril is en dat hij louter reactief aan symptoombestrijding doet en vveinig besef toont van de opiniewaaier die in de moslimgemeenschap bestaat. Samen met Livestro vind ik dat “oppervlakkig en wei
nig vruchtbaar”. Wilders lijkt me nu te staan Vvaar het VB ten tijde van het 70-punten- Plan stond, namelijk pleitend voor “remigra
tie” of terugkeerbeleid. Het VB is daar een eind van teruggekomen ten gunste van wat nien in Frankrijk het "republikeinse” stand
punt zou noemen: de assimilatie, “Vlaming tijn met de Vlamingen”, met terugkeer alleen voor criminele en fundamentalistische ele
menten. Dit ten gevolge van de realistische vaststelling dat vele geboren moslims, zelfs ondanks een dwaas overheidsbeleid terzake, in feite wel geïntegreerd geraakt zijn, en dat
Echo’s uit de Koepelzaal
Zotskap__________________
Met halfvasten steekt carnaval de narrige kop weer even op.
In een door en door volksdemocratische samenleving als de Noord-Belgische mag het dan ook zonder meer passend heten als de rninister-president zelf het voortouw neemt Lij de productie van platte onderbroeken- '°l, niet in een aftandse boerenparochiezaal maar - zoals dat hoort vandaag - voor de gretige camera’s van de staatstelevisiezen- tier en vakkundig doorgestraald tot in de huiskamers van het meerwaarde zoekende kiesvee.
, Dat is nu de ernstige meneer die gaat voor 8°ed bestuur’, die met de groten der aarde verkeren en met zijn valse imago van
®rnst en degelijkheid de goegemeente eens
® meer voor zijn syndicalistische karretje 11 spannen.
be^'et u 20 Balkenende, Blair of Merkel al , Ja, Vlaanderen heeft de ‘politici’ die he'verdient.
die 6t kleedje dat Filip Dewinter hem (en
^andere gek. de Kleinen Anciaux) vorige Past^^ 'n de Vlaamsche Parochieraad hetbl’ was van een andere makelij dan wat auwe voorzitsel droeg in een modespe
verplichte terugkeer in hun geval onredelijk geworden is.
Ik volg Ephimenco dus in zijn afstandname ten overstaan van Wilders. Toch lijkt zijn open brief aan de Limburgse Mozart mij dan weer onnodig schril: “Ik ben al een tijdje van mening dat u, in uw eentje, het hele debat rond de islam en de weerslag van deze religie op de samenleving om zeep heeft geholpen.
Door op woorden en gedachten van ande
ren te parasiteren en daar karikaturen van te maken, door met uw klaroenstoten ander
mans trommelvliezen te bewerken, door grove provocaties met zinnige argumenten te verwarren, heeft u de discussie in gijzeling genomen en het debat vervuild.”
De felheid van deze aanval op wat au fond een medestander was, vraagt om een verkla
ring. Livestro oppert in een wederwoord dat
“Wilders (‘tsunami van islamisering’; ‘ik lust die hoofddoekjes rauw’)” nauwelijks extre
mer is in zijn islamkritiek dan "Pim For
tuyn (‘de islam is een achterlijke cultuur’) of Ayaan Hirsi Ali (de profeet Mohammed was ‘een perverseling’ en een ‘tiran’)”. Als Ephimenco wel Fortuyn en Hirsi Ali steunde maar nu zo’n moeite doet om zich van Wil
ders te distantiëren, is het wellicht omdat de eerste twee in hun profiel een schild mee
droegen tegen de totale demonisering: For
tuyn was tenminste homo, Hirsi Ali zwart en vrouw. Wilders daarentegen is een blanke heteroman, dus niets kan zijn standpunten vergoelijken.
Lafheid
Daarom, zegt Livestro tot Ephimenco:
“Liever nu het geweertje gebroken dan bin
nenkort met korporaal Wilders onder het oprukkende cordon sanitaire vermorzeld te worden. Als dat uw overweging was, is uw besluit de banden met Wilders door te snijden dus vooral een poging tot zelf
behoud, politieke lafheid gemaskeerd als morele rechtschapenheid.” Tenslotte had Ephimenco dit in zijn open brief praktisch zelf aangegeven: “Het zal dan ook niemand verbazen dat intellectuelen en publicisten die zich tot voor kort in die discussie [over de islam] mengden, de door u in beslag geno
men ruimte aan het verlaten zijn - waar
schijnlijk uit vrees om met u te worden geas
socieerd.”
Het wereldje van de intellectuelen is er één van viswijven. Enorm veel hangt af van reputatie, een duur woord voor wat in Ephimenco’s moedertaal “Ie qu’en-dira- t-on” heet: wat zullen de mensen wel zeg
gen? Eens je een venijnig etiket opgekleefd gekregen hebt, “extreemrechts” bijvoor
beeld, ondervind je snel hoe die zogezegd kritische en onafhankelijk denkende intel
lectuelen een sluipende partijlijn volgen, hoe zij gaan handelen alsof de geruchten over jou wel waarheid moeten bevatten. Deuren gaan dicht, desinvitaties voor afgesproken lezin
gen e.d. volgen spoedig. Je hoeft niet eens zelf iets miszegd te hebben, “schuld door associatie” met pestlijders als Geert Wil
ders kan volstaan.
Koenraad Elst
cial van 'Le Standaard', maar zal hem toch beslist niet lekker gezeten hebben!
Dictatoriaal
Chris Peeters, die andere zo deskundig ogende christendemocraat, liet deze week in het kielzog van blauwe bleekscheet Marino Keulen ook zijn steekje vallen. Als het over Doel gaat, lijken immers alle normale mense
lijke normen en categorieën vergeten en niet ter zake. Op geen enkel moment - en dus ook nu weer niet - heeft de Vlaamse Rege
ring al eens gezegd waarom precies Doel moet verdwijnen. Een heilig verontwaar
digde Ferdinand de Bondt riep deze week dan ook op in juni niet te stemmen voor een partij (uit de huidige tricolore meerderheid) die een 800 jaar oud dorp vernietigt zonder reden en op valse gronden! En dat in een regio met hoge woningnood...
Jan Creve, ook van ‘Doel 2020’, deed daar op de radio nog een schepje bovenop en vroeg zich terecht af in welk maanlandschap straks enkel nog de kerk, het Hooghuis en de molen overeind zullen staan. Ja, zo staat er in het havengebied nog een kerktoren tussen de containers - als vergeten symbool van de menselijke dwaasheid en hypocrisie en met dank aan het ‘goed bestuur
Aan Christine van Broeckhoven Wit klein konijntje
Antwerpen
Gij Deeltijdse,
Omdat triestige plant Vande Lanotte absoluut meer arbeiders naar het parle
ment wil sturen, is zijn oog op u gevallen.
Uw bekendheid met de fabrieksvloer is legendarisch, uw wapenfeiten in de vak
bond historisch, uw inzet voor de werk- mensch ver boven alles verheven. Eindelijk wordt de SP.a weer wat ze was: de partij van de kleine man die zwaar gebukt gaat onder het juk van de uitbuitende patroon!
(Die laatste vindt zijn gading dan wel bij CD&V, dat onlangs een manager-uitzuiger van Volvo Gent heeft binnengehaald.)
Ons slecht karakter fluistert ons in dat uw kandidatuur niet toevallig werd bekend
gemaakt de dag na de "superministerraad"
in Leuven. De krantencommentaren over het circus dat daar is opgevoerd, waren dusdanig vernietigend dat de SP.a blijkbaar snelsnel een bliksemafleider nodig had. En dat werdt gij, of het nu al lang op voor
hand gepland was of niet. Maar ge gaat geen lid worden van de partij, ah neen hé.
Al mogen we uit 'De Morgen' vernemen dat gij vroeger wel bij... de SP aangesloten zijt geweest, omdat de rode vakbond (dus toch?) u destijds zo goed geholpen heeft bij een of ander akkefietje. Dat van géén lidkaart moet dus met een stevige korrel zout genomen worden, en dient wellicht om de schijn hoog te houden dat de SP.a minstens even open is als de VLD. Laat Verhofstadt maar zwammen en tamtam- men, de rode burcht Antwerpen vrijt de wetenschap op.
Natuurlijk kan niemand ontkennen dat gij wat dat laatste betreft een indrukwek
kend parcours achter de rug hebt. Als specialist in de moleculaire biologie zijt ge een internationale autoriteit in het onder
zoek naar de zaak alzheimer en andere zenuwziekten bij volwassenen. Prestigi
euze prijzen zijn u ten deel gevallen, en gij zijt perfect in staat de manisch-depres- sieve psychose te behandelen waaraan den Baard uit Oostende voortdurend lijkt te lij
den. Twee jaar geleden kreegt ge boven
dien de Arkprijs voor het Vrije Woord, waaruit we kunnen opmaken dat ge tot de klasse der politiek absoluut correcten behoort. Reden genoeg voor Janssens en co om u in één klap naar de top van de Kamerlijst te parachuteren, over de hoof-
Schijnhuwelijken blijven onbestraft
Uit de kevie ontsnapt
Mie van de Groene! Vogelenmarkt kon natuurlijk de (wekelijkse?) Internationale Dag tegen Racisme en Discriminatie niet voorbij laten gaan zonder haar vooringeno
men hersenloosheid nogmaals uitgebreid te komen etaleren: als het zo triestig niet was, zouden we er ons mee kapot lachen. Naar gewoonte maakte zij er weer een vrolijke hutsekluts van: de strikjescampagne van de N-VA werd door haar probleemloos gekop
peld aan recente cijfers van het Kenniscen
trum Wonen en van Unizo waaruit (volgens Hare Deskundigheid) onverholen racisme zou moeten blijken.
Derhalve vond zij dat de regering ‘nog meer’ initiatieven moest ontplooien om anti
racisme. verdraagzaamheid en respect te
den van andere hardwerkende militanten en mandatarissen heen. En ook al gebeurt dat niet alleen bij de SP.a, het valt toch moeilijk te rijmen met het beginsel vrij
heid, gelijkheid, broederlijkheid. Dat prin
cipe komt bij de socialisten duidelijk allang niet meer op de eerste plaats, sinds per
soonlijke ambities en machtswellust al het andere naar de achtergrond hebben ver
drongen. (We zouden eens alle recente achterbakse manoeuvres en leugens van de sossen op een rijtje moeten zetten, met als klap op de vuurpijl het mangelen van Citi- bank terwijl de sos Vanvelthoven datzelfde Citibank had binnengehaald om kredieten te verschaffen aan wie een pakket ‘Internet voor iedereen’ wou kopen maar niet over voldoende moneten beschikte. Maargoed, dat is voor een andere keer, beloofd.)
Wat ons echter vooral uit uw kandida
tuur is bijgebleven, mevrouw de professor, is uw aankondiging dat ge uw mandaat in de Kamer maar halftijds zult gaan uitoefenen.
Want ge blijft ook hoofd van uw universi
tair onderzoekscentrum, en ge zult u in het parlement alleen maar met die thema’s bezighouden die in het verlengde liggen van uw beroepsactiviteit. Mooi begin van uw politieke carrière, zo’n kiezersbedrog. De nummer één van de lijst die er niet volop voor gaat! (Al zal de redenering gemaks
halve wel luiden: de kiezer weet op voor
hand wat hij aan mij heeft, dus hij moet achteraf niet komen zagen.) We mogen in elk geval hopen dat ge ook qua verloning de daad bij het woord voegt, en uw parle
mentaire wedde maar voor de helft incas
seert. Dat zou dan tenminste toch nog van enige consequentie getuigen.
Kameradin, ge laat niet na in menig inter
view te onderstrepen dat gij als vrouw uw mannetje kunt staan in de harde aca
demische wereld en dat ge over een bij
zonder goed ontwikkeld organisatietalent beschikt. Dat kan allemaal wel waar zijn, maar het is duidelijk dat ijdelheid u al even
min erg vreemd is. Ge wilt graag het beste van beide werelden, vandaar uw dubbel deeltijds statuut. Eigenlijk zijt ge geen wit konijn, maar een grijs, dat niet goed weet in welke pijp het precies moet kruipen. En da’s gevaarlijk, als in de politiek de jacht geopend wordt.
promoten in Vlaanderen. Schuddebol Van Brempt kwam daarop toelichten wat ze alle
maal in ‘de pipeline’ had zitten en - helaas!
- voor één keer twijfelen we geen moment aan haar woorden. Erger was dat ex-school- meester Kris van Dijck, van Dessel en van de N-VA, het Vogelsmens niet van repliek durfde dienen zonder eerst de verplichte, rituele verklaring af te leggen dat het hem positief stemde dat de inspanningen die in het onderwijs (natuurlijk!) geleverd worden, stilaan vruchten beginnen af te werpen. Als hij daarmee bedoelt dat wij nu al meer dan dertig jaar, generatie na generatie, enkel nog wat murw gezeverde en verdwaasde zom
bies afleveren die denken dat ‘racisme’ de grootste halsmisdaad in de wereldgeschie
denis is, heeft hij gelijk.
Lees verder blz. 14
28 maart 2007
De Londense
regering-Huysmans-J aspar
stand en de bevoegdheid van de onbekwame grootvader van Patrick Dewael en Marleen Vanderpoorten. De regering verklaart de krijgsgevangene Leopold onbekwaam om nog verder te regeren en schaart zich ver
der aan de kant van de Geallieerden. Maar de ministers geloven nauwelijks hun oren als ze pas op het laatste ogenblik vernemen dat Frankrijk ook zal capituleren, want niemand nam de moeite hen van de realiteit op de hoogte te brengen. De regering bereidt zich officieel voor om naar Londen te vertrek
ken, maar in feite willen de meeste minis
ters gewoon naar huis. Op 18 juni wil eer
ste minister Pierlot zijn ontslag aanbieden.
Allen gaan akkoord op uitzondering van Jas
par, minister van Financiën Gutt (een Jood) 1 en minister van Koloniën De Vleeschauwer.
Jaspar verlaat woedend de vergadering, de andere ministers schrijven zijn razernij niet toe aan zijn bekende vooroorlogse antina- zihouding, maar aan het feit dat hij met een Jodin getrouwd is. Jaspar en zijn vrouw sche
pen in naar Londen. Hij verbreekt de minis
teriële solidariteit, maar neemt geen ontslag, want hij weet zeer goed dat hij dan in het UK als een “nobody" arriveert.
Buiten spel
In Londen krijgt hij een koude douche. De ambassadeur wil geen onderhoud met Chur- chill regelen. Wel krijgt hij naar het voor
beeld van De Gaulle de mogelijkheid een toespraak te houden op de BBC. De minis
ters in Frankrijk liggen in een deuk wan
neer ze horen dat deze vrijmetselaar eindigt met: "Moge God België en zijn bondgenoten beschermen. Zijn oude vijand Janson vindt het juridische achterpoortje. Jaspar heeft zichzelf uit de regering gezet omdat hij zijn post verlaten heeft. Op 27 juni verklaart de regering-Pierlot dat ze de strijd opgeeft maar ze wordt gered omdat Leopold weigert een politieke daad te stellen en het ontslag te aanvaarden. Op 4 juli arriveert De Vlee
schauwer in Londen en die krijgt wel het oor van Churchill omdat hij Kongo kan aan- o®den j°AAde oorl°gs'nspanning. Maar de Brit vindt één minister wat weinig en dringt er op aan dat de rest van de regering ook akiidt|en 331 KerSmn dat hi< ander* n°8 altijd Jaspar achter de hand houdt, want die zegt dat hij ook een volwaardige en legale minister is. De dag daarna vormt die inder
daad een regering met Camille Huysmans als mogelijke eerste minister (een bekende van de Labour-ministers) en met namen als Max Buset en Isabelle Blum; een feitelijke ogeregering. De Britten wachten af, want De Vleeschauwer is inmiddels weer naar het continent vertrokken om zijn collega’s te overtuigen en erkennen geen van beide regeringen. Huysmans en Jaspar krabbelen terug en durven zich bij nader inzien toch geen regering in ballingschap noemen. Ze richten dan maar een "Nationaal Comité" op naar analogie met De Gaulle en in de hoop dat de erkenning later komt. Maar in augus
tus arriveren De Vleeschauwer en Gutt en die hebben de belofte van Spaak en Pierlot op zak dat ze ook komen. Jaspar schrijft brief na brief naar zijn “Waarde Collega’s”. Gutt antwoordt met "Mijnheer de Volksvertegen
woordiger”. Jaspar zet zich tenslotte hele
maal buitenspel met een berucht artikel in een Engelse krant over Pierlot die hij "The Apostle of Defeat” noemt. In oktober zijn Pierlot en Spaak eindelijk in Londen en Chur-
‘h " h;n alS Wetdge regering. Gutt wil m/r V° edlg neSerer>. maar Spaak heeft Tan dé ULBZI|rn '°gebroeder ™t wie hij nog Ïevolmarh? H erde’ Hi' Stelt V00r J«paf gevolmachtigd minister (een ranr laeer dan ÏÏtï±ur)
vaardt en8 ?? lnballinSs^P- Jaspar aan- vaardt en voelt zich duidelijk op zijn gemak
overbodige nota s.
Na de oorlog vertegenwoordigt hij viif jaar Belgie bij Juan Peron, hij wordt tenslotte ambassadeur in Zweden; een functie die spe
ciaal voor hem gecreëerd wordt. Hij bereikt Irth °Jt<! dC absolute toP ("'« qua belang- ri kheid maar qua prestige in La Belgique van die tijd): ambassadeur in Parijs bij zijn oude oorlogsgezel De Gaulle.
Tot zijn pensioen geniet hij zeven jaren lang van de ontvangsten, recepties, drinks, enz. Hij sterft in 1982.
JanNeckers Ik heb hier al eens de lof gezongen van e- •
thesis; de site waar afgestudeerden in alle j richtingen hun eindwerk kwijt kunnen tot stichting van het algemeen. Ik grasduin daar geregeld in, want er zijn soms interessante deelstudies te vinden. Maar het werk van de historicus Joris van Eetvelt over Marcel- Henri Jaspar volgt het leven van deze inte
ressante Brusselse liberaal van de wieg tot het graf.
Jaspar wordt in 1901 in Schaarbeek gebo
ren met een gouden lepeltje in de mond.
Zijn vader is Ernest baron Jaspar, een rijke architect. Zijn oom Henri (katholiek) is in het interbellum eerste minister of minister van Buitenlandse Zaken en Financiën. Mar- cel-Henri verblijft tot zijn achttiende bijna voltijds in het buitenland, vooral in Frank
rijk. Zijn vader moet hem zelfs verbieden de Franse nationaliteit aan te vragen. Na de Eer
ste Wereldoorlog studeert hij rechten aan de ULB en stort zich in de politiek.
Hij is een links-liberale logeman met veel goede contacten bij de socialisten. In 1932 wordt hij in de Kamer verkozen en hij verza
melt zo’n vijf tot zes linkse liberalen rondom zich die het conservatieve partijestablish
ment tegen de schenen schoppen met hun sociale eisen. Maar dat links geflirt gebeurt ook om de oude krokodillen van de libera
len. Paul Hymans en Paul-Emile Janson, op stang te jagen en hen zo vlug mogelijk buiten te zetten. Jaspar is een opvliegende vent die temperament met plat opportunisme combi
neert en die volgens zijn tegenstanders over lijken gaat om minister te worden. Hij slaagt erin de regering-De Broqueville te doen kap
seizen omdat de liberale minister van Justitie Paul-Emile Janson min of meer bereid is de nieuwe wet op het gebruik der talen enigs
zins fatsoenlijk toe te passen.
Jaspar is de klassieke vooroorlogse frans- dolle liberaal, maar tevens een van de wei
nigen die behoorlijk Nederlands gestudeerd heeft. In de tweede regering van Paul van Zeeland gaat zijn droom eindelijk in vervul
ling. Hij wordt gedurende een jaar minis
ter van Vervoer en realiseert zeer weinig, maar het valt iedereen op dat zijn verhou
ding met de vakbonden goed is. De regering valt, Jaspars intieme vijand Janson wordt eer
ste minister (de laatste liberale premier voor Verhofstadt) en dus krijgt hij de bons. Eerst in de tweede regering-Pierlot is hij er weer bij met een nieuw departement, Volksge
zondheid. Op de protocollijst staat hij met zijn nieuw ministerie op de laatste plaats maar de dreiging uit Duitsland geeft hem gewicht, want hij is verantwoordelijk voor de eventuele evacuatie van de burgers In de praktijk gebeurt er niets, bestaat er geen enkel plan, want Leopold III en de hele reee nng durven ter wille van de heilige neutrali
teit geen bewoners uit de oostelijke provin
cies evacueren voor er een inval is, al weet iedereen dat een eventuele aanval uit Duits
land en met uit Frankrijk zal komen.
Naar Frankrijk
Ya"af dCKIOde me' 1940 heerst dan ook zenden e|Cha0$ ?P de wegen- Honderddui
zenden slaan op de vlucht voor de Duitsers
?at de Wehrm;>cht zich zo bees- tig zal gedragen als de troepen van de kei-
• e regering maakt het nog wat erger d°°r 'edcreen tussen 16 en 35 jaar die nog geen soldaat is, het bevel te geven naar West- aanderen en later naar Frankrijk te vluch- te?/k P de '8de mei kiest de regering dan zelf het hazenpad naar Le Havre met uitzon
dering van de topministers die rond koning Leopold blijven cirkelen. Jaspar is dan al druk bezig zijn Franse politieke kennissen aan te spreken om hen te vragen voor de Belgische vluchtelingen te zorgen die inmiddels al bijna met twee miljoen zijn. Hij vestigt zich ten
slotte zowat op eigen houtje in het mooie Cahors in de Dordogne omdat in de omee ving de meeste vluchtelingenkampen zijn
Na de capitulatie vergadert de regering her en der m Franknjk en Jaspar krijgt het een en ander te horen. Terwijl Pierlot Spaak en lasparzkh’mer' Le?P°'d ruziede"’ hle'd J?*Par L h et onnozele pietluttigheden als e lende van een paar miljoen vluchtelingen bez.g en nam hij zelfs beslissingen op het ter- oom1"C0"Cga'S Vooralv'ndeXten zlch een onbekwame kommaneuker booS l$ omdat Jaspar vjuchte|, er had opgesteld; een soort burgerlijke
De dingen dezer dagen
Geen enkele smog-boete mag verdwijnen.
Roddels uit de Wetstraat
Smoel
Het overlijden van een zetelend parle
mentslid - in dit geval Guido Tastenhoye - brengt een aantal plichtplegingen met zich mee, waaronder een herdenkingsmoment in het halfrond en de eedaflegging van de opvol
ger. Dat laatste is een formaliteit. Maar dat eerste is andere koffie. Donderdag maakten we een nooit gezien spektakel mee, waarin het regime zijn ware gruwelijke, hatelijke en misdadige smoel heeft laten zien. Laten we het verhaal in vier luiken splitsen om de gebeurtenissen in beeld te brengen.
Luik I: wie doet het?
Het past dat de Kamervoorzitter een hul
deblijk uitspreekt, waarbij de leden recht
staande luisteren en een minuutje stilte in acht nemen. Normaal doet De Croo dat bij de aanvang van de namiddagzitting. De Croo moest evenwel naar een internatio
nale bijeenkomst in Rome. Dus zou de eerste ondervoorzitter, PS’er Delizée, hem moeten vervangen. En daar rees meteen het eerste probleem. Een PS’er die geacht wordt, los van politieke meningsverschillen, een mede
mens, een collega te huldigen, bestaat niet.
De Parti Scandale wilde niet dat een van hen dit deed. Dus stelde De Croo noodge
dwongen zijn reis met enkele uren uit om in de Kamer de doos van Pandora gesloten te houden en geen ‘pandemonium’ in de hand te werken en zelf de herdenking te leiden.
'Pandemonium’ is een parlementaire term als er hilariteit en gejoel ontstaat en dus alle duivels ontbonden worden.
Luik 2: wie was er?
Op alle Vlaamse banken was er volk:
Ampersanders, Niveanen (enkelvoud), anderssocialisten en spiritisten, blauwzuren en natuurlijk de Bozen. Alle Franstalige ban
ken bleven ostentatief leeg. Namens de rege
ring was er Patje Brillantine Dewael die naar men ons achter de hand zegt, de enige was die bereid was namens de regering aanwezig te zijn. Bij de aanvang van de zitting was plots ook tante Laurette Onkelinx aanwezig, maar nadat Patje haar snel in het oor fluisterde dat er eerst een hommage aan een dode Boze ging plaatsvinden, scharrelde zij haastig haar paperassen bij elkaar en schoot als een pijl uit een boog de zaal uit.
- Patrick Dewael heeft een boek geschreven met als titel "Eelt op mijn ziel”. Dat Patrick eelt heeft, willen we nog aannemen, maar ziel?...
- Wie denkt dat de nieuwe merknaam “Open VLD” een idee was van Noël Slangen, vergist zich schromelijk. De openheid van de blauw zurigen is een logisch gevolg van de aanhouderij van bepaalde kop
stukken.
- En op 10 juni zal het wel blijken in de stembus: de aanhouder wint.
- Van aanhouden gesproken. Is Patrick janssens zot van A? Jaaaa, maar vooral van DexiAAAA!
- In Sint-Niklaas werd woensdag 21 maart massaal getrouwd. In 't zwart.
-Schepen Van Bedingen voelt zich als zwarte, ondanks zijn wereldfaam, in het Sint-Niklase stadhuis wat eenzaam. Hij roept langs deze weg de Waaslanders op de andere schepenen en de burgemeester ook zoveel mogelijk zwart te maken.
- De ene politicus van vreemde afkomst is de andere niet: Wouter van Bedingen die van Spirit is, wordt op de wereldkaart gezet, Pieter van Boxel die van Vlaams Belang is, wordt op de zwarte lijst van de vak
bond gezet.
- Ik wil daar niks mee zeggen, want ik weet van Toetsie noch blazen.
P o k ü ek e P rik je s
Luik 3: de herdenking_____ _
Het Orakel van Brakel las een treffende en piëteitsvolle tekst voor ter nagedachte
nis van Guido Tastenhoye, waarin deze cor
rect werd getypeerd. Hiermee bewees hij - ere wie ere toekomt - dat hij inderdaad de voorzitter is van alle Kamerleden. Dewael nam na De Croo het woord en slaagde erin op schurftige wijze zijn haat te uiten ten aan
zien van de Bozen. Zijn woorden: "Namens de regering sluit ik mij uit, euh... aan bij de rouwhulde” en even verder struikelde hij nog eens over zijn woorden. Over die eerste
‘lapsus’ maakte hij zich enkele minuten later opvallend vrolijk tegenover een ondertus
sen terug binnengeslopen Onkelinx. In ieder geval toont heel dit verhaal aan hoe grimmig het Wetstraatsfeertje wel is vandaag de dag- Alles doet dan ook vermoeden dat we een van de vuilste, goorste en brutaalste verkie
zingscampagnes tegemoet gaan.
Luik 4: en de VRT?________ _
Ivan de Vadder van het journaal en Linda de Win van Villa Politica stonden er bij en keken er naar. Maar ook zij konden in hun berichtgeving niet om dit ernstige incident heen en noodgedwongen meldden zij dat de Franstaligen inderdaad afwezig bleven. In zijn eerste interview voor Villa Politica als volks
vertegenwoordiger legde Paul Meeus - de opvolger van Guido Tastenhoye - meteen de vinger in de stinkende Belgische wonde door dit wansmakelijke theater aan te klagen.
____________
Wie?
_______________________—' Paul Meeus heeft de vervelende taak om de nog resterende weken praatbarakker te moeten zijn.Veel zal hij dus niet meer kunnen doen, al liet hij verstaan toch nog een spoor na te willen laten in de Kamer. Deze onderwijzer uit Turnhout die ondertussen al twaalf iaaC in de Kamer werkt in de schaduw van Gerol Annemans en dus het klappen van de zweep kent, is een gast met een scherpe pen en de gave van het woord.
En naar verluidt zou hij ook een te duchten dossiervreter zijn, wat ze in de Turnhoutse gemeenteraad en de OCMW-raad al her
haaldelijk hebben mogen ondervinden. De opvolger van Tastenhoye is dus geen tamme, kleurloze figuur.
Op de praatstoel
28 maart 20075
Jan Van Aerschot (Vrienden van Zuid-Afrika)
“Op termijn wordt Zuid-Afrika een soort Brazilië”
Niet enkel verstokte romantici raken geïntrigeerd door Zuid- Afrika. Het complexe maatschappelijke gegeven (en dito politiek) lijkt er wel in verhouding te staan tot de adembenemende natuur.
En natuurlijk is er ook het Afrikaans, dat sappige taaltje. Over het Zuid-Afrika van vandaag, maar ook over dat van morgen spraken we met Jan Van Aerschot van de Vrienden van Zuid-Afrika (VvZA).
Deze vereniging viert dit jaar haar veertigjarig bestaan.
‘t P.: Kunt u ons kort het hoe en waarom van de ‘Vrienden van Zuid- Afrika’ (VvZA) toelichten?
JvA: Wel, als je de naam van onze vereni
ging op internet invoert, zul je beslist een aantal links vinden waarop we een ‘rond
uit fascistische organisatie’ genoemd wor
den (lacht), wat we uiteraard niet zijn. De werking van onze vereniging draait rond een gevoel van verwantschap, vooral dan op taal
kundig vlak, met Zuid-Afrika. En dat is al sinds onze oprichting in 1967 zo, los van de ontwikkelingen die zich ginder op het terrein voorgedaan hebben. Wat onze con
crete werking betreft, is er natuurlijk het tijdschrift ‘Saamtrek’ waar ik hoofdredac
teur van ben. Daarnaast zijn er regelmatige lezingen, vrijetijdsontmoetingen en we ver
kopen ook Afrikaanstalige boeken. Wij zijn een ledenorganisatie, maar het is ook per
fect mogelijk een abonnement op ‘Saam
trek’ te nemen zonder meer. Wij trachten ons blad trouwens naar zoveel mogelijk men
sen en verenigingen te sturen. Sinds een jaar of zes zijn we ook intensiever gaan samen
werken met onze Nederlandse zusterorga
nisatie. Deze is vooral praktisch en financi
eel geïnspireerd - een tijdschrift maken kost nu eenmaal veel geld. Van een fusie is ech
ter geen sprake.
‘t P.: Hoe mogen we ons uw per
soonlijke betrokkenheid bij de VvZA voorstellen?
JvA: Bij de oprichting was ik er nog niet bij. Mijn eerste stappen bij de VvZA zette ik begin jaren zeventig. En toen al was ik vooral met het tijdschrift van de vereniging - ‘Zuid- Afrika’ heette dat toen - bezig. Enkele jaren later hield ik het er voor bekeken, om twee redenen: een ideologische en een praktische.
Het tijdschrift - dat ik ontzettend belang
rijk vond als uithangbord van de vereniging - werd naar mijn oordeel veel te weinig serieus genomen. Maar er was ook een inhoudelijk element dat speelde. Veel te vaak mengde men in de werking van de VvZA elementen die volstrekt niets te maken hadden met wat men vandaag de “core business” van de organisatie zou noemen. Zuid-Afrika was het thema waarmee men zich moest inlaten, niet de historiek van de bredere Vlaamse Bewe
ging. Hoe dan ook, van toen was ik niet lan
ger betrokken bij de werking van de VvZA, maar het onderwerp Zuid-Afrika hield me meer dan ooit bezig. In die jaren schreef ik vele artikelen voor diverse tijdschriften, in kranten ook. Ondertussen kwamen bij de VvZA nieuwe mensen in het bestuur en to kreeg ik 25 jaar geleden een telefoontje van de huidige voorzitter die toen redac
tiesecretaris van ‘Saamtrek’ was. Hij stelde me voor terug samen te werken, wat ook gebeurde. Toen hij later voorzitter werd, kreeg ik het hoofdredacteurschap in handen.
Dat gebeurde precies twaalf jaar geleden.
't P.: Zuid-Afrika is een land waar de voorbije jaren ontzettend veel gebeurd is. Op welke manier hebben jullie dat als nauwgezette observato
ren ervaren?
JvA. Ook wij hebben ons aangepast aan de nieuwe realiteit. Maar in één van de eerste artikelen die ik als hoofdredacteur schreef,
°nderstreepte ik ook dat dit niet betekent at we ten aanzien van onze vorige standpun- n kazak’ gingen draaien. Misschien dat we andaag meer dan vroeger een meer cultu- r® e richting uitgaan, dat we meer de nadruk ggen op samenwerking met Afrikaanstali- 8en aldaar.
an^?'1 was er een tijd dat Zuid-Afrika op Cee fronten aangevallen werd, wat impli- tisch • ^at °°k w'i a's vereniging systema- daa 'n ^et defens'ef zaten. Die druk is van- elk^ met ^et n'euwe regime weggevallen. In ke| nummer schrijf ik nog een politiek arti- ep,’ toc^ z'in de meeste artikels cultureel SBInspireerd.
‘t P.: U raakte het al aan: er was een tijd waarin Zuid-Afrika in het brand
punt van de actualiteit stond. Van
daag is dit helemaal anders. De infor
matie over het land wordt schaarser, milder ook...
JvA: Klopt. Bij de ‘nieuwe bedeling’, zoals men de machtswissel van 1994 pleegt te noe
men, bestond er nog veel interesse voor wat er allemaal gebeurde. De berichtgeving bleef toen erg intensief, maar de sensatieverhalen - en die waren er toen nog steeds hoor - ble
ven achterwege. Geleidelijk aan is ook deze belangstelling weggedeemsterd.
‘t P.: Iets zegt me dat ideologische vooringenomenheid een deel van deze trend verklaart?
JvA: Voor een deel wel, maar toch ook niet helemaal. In Zuid-Afrika gebeuren geen dingen zoals pakweg in het Midden-Oosten.
Het land is niet betrokken bij een oorlog en er woedt ook geen burgeroorlog. Dat op zich is een eerste objectief gegeven. Maar er spelen natuurlijk ook subjectieve facto
ren. Destijds was de berichtgeving over het land ideologisch erg gekleurd. Men wou toen werkelijk alles in het werk stellen om de blanke regering ten val te brengen.
Dat er vandaag nog vreselijke dingen gebeuren - de moordpartijen tegen blanke boeren of zogenaamde ‘plaasmoorden’ om maar één voorbeeld aan te halen - is blijk
baar van mindere tel. Wat me vaak stoort in de berichtgeving over deze moorden, is een bepaald ondertoontje in de trant van ‘het is allemaal wel erg, maar ergens hebben ze het toch aan zichzelf te wijten’.
‘t P.: Dat de Vlaamse beweging met haar eigen taalstrijd een bijzon
dere interesse betoont voor het Afri
kaans is niet zo verwonderlijk. Klop
pen de doemberichten die we hiervoor opvangen?
JvA: Je moet dat van twee kanten bekij
ken. Welk aspect bekijk je? Cultureel zit het nog altijd vrij goed. Er worden heel wat boeken in het Afrikaans uitgegeven, wat de taal levend en actueel houdt. Anderzijds, en op dat vlak moeten de Afrikaners toch eens in eigen boezem kijken, kan er een achter
uitgang in het onderwijs opgetekend wor
den. De belangrijkste boosdoener van deze trend is de onderwijspolitiek van de over
heid. Vroeger bestonden Afrikaanstalige en Engelstalige scholen, maar daar wil men niets meer van weten. Elke school moet ieder
een kunnen opvangen, waardoor je al snel de facto Engelstalige scholen krijgt. Vroeger was het Afrikaans ook een verplichte taal op school, wat vandaag niet meer het geval is.
Weet u, destijds was in Zuid-Afrika vooral het Engels de taal van de economie, terwijl het Afrikaans dan weer sterk stond in de administratie. Aangezien vandaag alle offici
ële talen op voet van gelijkheid zijn gesteld, is het Afrikaans nog maar één van de elf.
Maar door deze gelijke behandeling, wordt vaak een pragmatische keuze voor het Engels gemaakt. Hierdoor zie je een duidelijke ver
engelsing van de administratie. Al jarenlang gebruikt men ook de taal als politiek instru
ment.
Het verwijderen van Afrikaanse plaatsbe- namingen is hier een flagrant voorbeeld van.
Gek genoeg blijven de Engelse benamingen grotendeels behouden. Alsof dat niet de taal van de ‘bezetter’ zou zijn? Ik heb de indruk dat men dit taalaspect altijd wat overdreven heeft. Zelfs tijdens de apartheidsjaren heb ik bij de zwarten nooit vijandigheid tegen het Afrikaans als taal ervaren. Die associa
tie tussen ‘Afrikaans’ en 'bezetter’ leeft vol
gens mij niet in de spontane perceptie van de zwarten. Maar de huidige regering stimu
leert dat gevoel wel.
‘t P.: Is er echter geen probleem van assertiviteit bij de Afrikaners? Deze
Migratieland
“De woorden ‘Zuid-Afrika’ en 'migratie’ - zowel intern als extern - kunnen haast in één adem genoemd worden”, legt Jan Van Aerschot uit. "Laat ons beginnen met wat zich bin
nen de landsgrenzen afspeelt. Mensen gaan waar ze werk vinden, dat is altijd zo geweest.
En net als vroeger het geval was, zijn de industrie en de mijnbouw nog altijd twee belang
rijke sectoren voor de tewerkstelling. Dit zorgt ervoor dat heel wat zwarten hun weg vinden naar grootstedelijke gebieden als Kaapstad of Pretoria, maar ook naar Durban of naar havensteden als Port Elisabeth. Van een politiek die de emigratie van zwarten naar gebieden met meer blanken stimuleert, mag je niet spreken. Die is ook niet nodig. Dank
zij de electorale inbreng van de kleurlingen haalt het ANC ook in een provincie met rela
tief minder zwarten als de West-Kaap nog behoorlijk wat stemmen.
De uitwijking uit het land is een ander paar mouwen. Het is frappant hoeveel Afrika
ners de voorbije jaren naar het buitenland getrokken zijn. Hier een cijfer opplakken is erg moeilijk, maar aan de Afrikanerkolonies te zien zijn het er heel wat. Volgens sommigen gaat het om vele honderdduizenden; één iemand lanceerde zelfs het cijfer van anderhalf miljoen - wat me toch wel overroepen lijkt te zijn. Maar dat dit een enorme “braindrain"
voor het land teweegbrengt, dat staat als een paal boven water.”
vraag berust enigszins op eigen erva
ringen aldaar.
JvA: Ze missen dat zeer zeker, wat op zich geen nieuw gegeven is. Hoe vaak maak je het niet mee dat je een Afrikaner in het Nederlands aanspreekt en hij je in het Engels antwoordt. Vandaag kun je misschien nog wel wat redenen bedenken waarom hij dit doet, maar vroeger was dat heus niet anders hoor. Toen speelde een zeker minderwaar
digheidsgevoel; vandaag is het gewoon veel politiek correcter om Engels te praten...
‘t P.: Slotvraag: hoe ziet u Zuid- Afrika verder evolueren?
JvA: Men heeft lange tijd voorspeld dat het ANC uiteen ging vallen, wat niet gebeurd is.
Dergelijke dingen kan je natuurlijk nooit uit
sluiten, maar eerst zien dan geloven, zou ik zo zeggen. Maar er is wel wrevel, daar kan je niet omheen. Vanuit bepaalde hoek verwijt men de regering-Mbeki een te liberale poli
tiek. In de loop der jaren is wel een klasse
Ons hart is swaar, die skeiding is daar...
Op 10 maart 2007 ging de Zuid-Afrikaanse regering over tot de eerste onteigening in het kader van een programma waarbij de grond wordt ‘teruggegeven’ aan zwarten die voor en tijdens het apartheidsregime
‘van hun eigendom werden verjaagd’. Tij
dens een ceremonie op de boerderij Pniel in de Noordelijke Kaap namen de vertegen
woordigers van de commissie belast met de teruggaven, 25.000 hectare in beslag die in handen waren van de lutherse evangelische Kerk. Deze kreeg als compensatie 35,5 mil
joen rand of zo’n 3,8 miljoen euro. Tegen 2014 wil men 30% van de grond die momen
teel nog in handen is van de blanken, over
dragen aan de zwarten. Een algemeen voor- kooprecht moet de regering in staat stellen op een ‘rechtvaardige manier’ de gronden te recupereren en te geven aan de lokale gemeenschappen en aan de afstammelingen van de boeren die onder het apartheidsre
gime werden verdreven.
Dat is de officiële versie. Je zou bijna den
ken dat Zuid-Afrika op politiek, economisch, sociaal en cultureel vlak een ware uitzonde
ring vormt in een verloren continent. Want Nelson Mandela is een icoon, apartheid is verleden tijd, de regering is democratisch verkozen en zelfs bij de herverdeling van de gronden gaat men - in tegenstelling tot Zim
babwe - rechtvaardig te werk.
Helaas! Moeten we de meer dan 1.800
‘plaasmoorde’ vergeten sinds de wisseling van het regime in 1994, waarbij blanke boe
ren wreed zijn gefolterd en afgeslacht op hun boerderijen? Zal het algemene voorkoop- recht niet leiden tot intimidatie en levens
bedreigingen om de blanke boeren tot ver
kopen te dwingen? Je kunt je gemakkelijk voorstellen dat je bij het zien van de foto van een verbrande blanke baby of de foto’s van de folteringen, verkrachtingen en exe
cuties van je collega-boeren je toch even de vraag stelt of je niet beter andere oor
den opzoekt.
Op welke manier zal de toewijzing van de gronden aan de zogenaamde afstammelingen van de verdreven zwarte boeren gebeuren, als er geen enkel bewijs van afstamming is en gronden worden toebedeeld aan corrupte regimevriendjes die geen flauw benul hebben van het beheren van een boerderij!
Zuid-Afrika zakte sinds het bewind van het ANC op de index van de menselijke ontwik
keling van een 85ste naar een 120ste plaats en wordt geplaagd, volgens de hoofdzakelijk
van welgestelde zwarten bijgekomen, maar vele andere zwarten blijven in de armoede vaststeken. Er zijn enkele onzekere facto
ren. Ook de blanken zijn zeer verdeeld. Naar buiten uit zijn ze erg politiek correct, toch leeft ook bij hen onderhuids wrevel. Er is vandaag een hele generatie die de apartheid amper of niet gekend heeft. Daar kunnen twee dingen uit voorkomen. Ofwel geloven ze in een multiculturele toekomst voor het land, ofwel beschouwen ze zichzelf als de nieuwe “underdog” en weren zich. Aan de universiteit van Pretoria zijn al protestacties geweest tegen het terugdringen van het Afri
kaans. Dat het economisch vrij goed gaat, is een zegen; hierdoor worden plooien al wat sneller gladgestreken. Persoonlijk denk ik dat Zuid-Afrika meer en meer in de rich
ting van een soort Brazilië zal evolueren.
Theoretisch gesproken een multicultureel land en op bepaalde vlakken is het dat ook.
Maar daarbuiten houdt iedereen zich in eigen
kring op. PmM.
zwarte vakbondsbeweging COSATU, door de grootste hongersnood in honderdvijf- tig jaar.
Johannesburg is de moordenhoofdstad van de wereld. In een recente toespraak stelde president Mbeki dat het hoge geweldcijfer slechts een perceptie is. ‘Amerika heeft ook een hoog geweldcijfer’, waarmee impliciet bedoeld wordt dat Zuid-Afrikanen niet moe
ten zeuren over de volkerenmoord op de landbouwers of de ruim 30.000 tot 50.000 moorden per jaar in hun land.
De reden waarom Afrika vandaag in zoveel ellende verkeert, is het gevolg van het kolo
niale verleden, aldus president Mbeki. Door de zwarte bevolking voortdurend in de rol van slachtoffer van blanke agressie te drin
gen, is Mbeki bezig de bevolking op te hitsen.
Vanuit het ANC wordt er teruggegrepen naar racistische stereotypen om de posta- partheid zwarte jeugd op te hitsen tegen de blanken. Een groot deel van de zwarte jeugd is te jong om zich de apartheid te herinne
ren, maar juist deze generatie zorgt voor het meeste geweld.
En dan is er nog het feit dat 20% van de bevolking tussen de 15 en 49 jaar besmet is met het HlV-virus. De bizarre mythe dat
‘seksuele betrekkingen met een maagd’
genezing kan brengen, heeft ertoe geleid dat dagelijks ruim vijftig baby’s en peuters het slachtoffer worden van verkrachting. De kinderen die een dergelijke daad overleven, zijn niet alleen ernstig verminkt, maar ook naar alle waarschijnlijkheid met het HlV-virus besmet en ten dode opgeschreven. Uiter
aard is ook dit de schuld van de apartheid.
Zo beweert toch aartsbisschop en Nobel
prijswinnaar Desmond Tutu die onlangs in een krantenartikel een krankzinnig verband wist te leggen tussen het apartheidsverleden en deze gruweldaad. Ook Oxfam steunt de bewering dat men de oorzaak van de dage
lijkse verkrachtingen bij het apartheidsre
gime moet zoeken. “Vooral mannen heb
ben geleden onder de slechte behandeling van hun blanke baas of onder de dagelijkse vernedering van de blanke politie. Deze frus
tratie verwerken ze nu door hun mannelijk
heid te tonen en macht en autoriteit uit te stralen.” Bovendien heeft het apartheids
regime tot extreme armoede bij de zwarte bevolking geleid, zodat men het nutteloos vindt zich te beschermen: de situatie is toch uitzichtloos, aldus Oxfam.
ROMA
