62s,e jaargang nummer 42 woensdag 17 oktober 2007 1,65 euro

62s,e jaargang nummer 42 woensdag 17 oktober 2007 1,65 euro

a ^___ Voor mensen

* ^k » ⁱ J /)/)•-1/**» n

rcUücICl£Ml^£»

*«*«««*

woaot"

is oe YMAOHtlD

b

Weekblad P60872I Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Het Kokette Kabinet

Toegegeven, bovenstaande titel heeft een hoog Suske en Wiske-gehalte, maar de vertoning vorige week rond het ontslag van Fien Moermansk had dat evenzeer. Voor de Chinezen van beneden de taalgrens - we moeten zo langzamerhand wel gaan con­

stateren dat daar een ander mensenras woont - was er plots sprake van een dossier- Charleroi Noord. Die indruk werd hen zeker gegeven door de vertegenwoordigers van de Lijst Dedecker, die duchtig graaiden uit de voorraad e-mails die “witte ridder” Rudy Aernoudt in de loop der jaren als kabinetschef en secretaris-generaal van het departe­

ment Economie meegegraaid heeft en die selectief werden aangewend om met rotte eieren en tomaten te gooien. Met als vertakking nog een fikse rel tussen de nieuws­

diensten van de BRT en VTM over Greet Dewael, die wat ging bijklussen in debatten van en met Moerman over innovatie in Vlaanderen. De vuile oorlog tussen Aernoudt en Moerman over onkostennota’s en vriendjespolitiek lijkt ons echter niet de kern van de zaak. Daarvoor heeft Aernoudt zelf te veel boter op het hoofd - getuige daarvan een eerder rapport over allerlei mistoestanden op zijn eigen departement - en mag Moerman niet geheel ten onrechte opmerken dat ze het mikpunt van persoonlijke ran­

cune werd. Hoe dan ook, Moerman sneuvelde over het toewijzen van een adviesop­

dracht aan een Gentse lobbyist die politiek erg nauw met haar is gelieerd. Het rapport van ombudsman Bernard Hubeau laat geen spaander heel van de manier waarop die opdracht is gegund. Hij beschuldigt de ex-minister op verschillende punten van onbe­

hoorlijk bestuur. Maar eigenlijk maakt Hubeau van dit concrete geval gebruik om de hele Vlaamse regering met de vinger te wijzen wat het uitdelen of uitbesteden van der­

gelijke opdrachten betreft. De ombudsman haalt een besluit aan uit 2001 (van de vorige Vlaamse regering nog) over de samenstelling van de kabinetten en het maximum aan­

tal personeelsleden ervan. Daarin staat een artikel 8 dat bepaalt dat voor korte tijd of voor specifieke opdrachten experten kunnen aangetrokken worden, die bovendien buiten de berekening van het aantal stafleden vallen. Het is op dit artikel 8 dat Moer­

man haar juridische verdediging had gebaseerd. Maar, zo merkt de ombudsman op, een besluit van de Vlaamse regering kan geen uitzondering instellen op de algemene wet op de overheidsopdrachten, want een wet kan niet door een besluit worden ingeperkt.

Moerman mocht er zich dus eigenlijk niet op beroepen om als het ware geruisloos en zonder juiste aanbesteding adviseurs” binnen te halen op haar kabinet, adviseurs die bovendien God weet welke activiteit hebben uitgeoefend. De ombudsman: de uitvoe­

ring van hun opdracht is ‘bijzonder schaars gedocumenteerd’. Maar is Moerman de enige die zich de voorbije jaren met dergelijke praktijken ingelaten heeft?

In de abstracte taal van de ambtenaar-ombudsman klinkt het als volgt: ‘De regeling en de rapportering over de omvang en de samenstelling van de kabinetten zijn alleszins onvoldoende transparant. Er is voorts sprake van een grijze zone wat de opdrachten voor kabinetten betreft, en die werkt contraproductief voor de legitimiteit van de wer­

king van de ministeriële kabinetten.'

In mensentaal betekent dat: als de ministers hun kabinet willen volstoppen met extra medewerkers om bijvoorbeeld hun verkiezingscampagne te organiseren, dan zijn er van­

daag de dag onvoldoende controlemiddelen om dat te beletten, en er staan dus achter­

poorten open waarmee men handelt tegen de geest én de letter van de wet.

Zeven aanbevelingen formuleert de ombudsman op basis van het dossier-Moerman, met als laatste maar zeker niet minst belangrijke: ook de andere kabinetten moeten rekenschap afleggen van de manier waarop zij omspringen met het hoger geciteerde regeringsbesluit en het fameuze artikel 8. De ombudsman wil ook dat de zogeheten dienst Interne Audit van de Vlaamse Administratie de bevoegdheid krijgt om mogelijke onregelmatigheden in de werking van de kabinetten te onderzoeken. En niet de kabi­

netten, maar de departementen (de administraties) zouden de gunningen voor advies­

opdrachten moeten uitvoeren en opvolgen. Die maatregelen zijn inderdaad vereist om de verdere wildgroei van cabinettards allerhande te stoppen. Er is enige betwisting over het totale aantal kabinetsleden dat de Vlaamse regering nu telt. Meer dan 500 zegt bij­

voorbeeld het Vlaams Belang. 440 zegt versgebakken minister-president Peeters, maar een feit is dat het er veel meer zijn dan nodig. In zowat alle landen ter wereld regeren ministers zonder kabinetten, met enkel een kleine persoonlijke staf. Hier heeft die staf de vorm aangenomen van een waterhoofd tussen de minister en de departementen waarvoor hij of zij verantwoordelijk is, en de ambtenaren die hij of zij geacht wordt te vertrouwen. Heel wat ministers creëren op die manier een hofhouding die hen op hun wenken moet bedienen, en die regelmatig instaat voor zuiver politiek dienstbe­

toon. Trouwens, als we helemaal in de beste der werelden willen leven, dan zou met de afslanking van de kabinetten ook een doorgedreven depolitisering van de admini­

stratie gepaard moeten gaan, zodat ook het alibi verdwijnt om boven die administra­

tie een team van persoonlijke medewerkers te plaatsen. Maar in vergelijking daarmee is wellicht zelfs de staatshervorming absoluut klein bier.

P.S.: Met die staatshervorming gaat het goed, dank u. De kans bestaat dat we hele­

maal geen prijs zullen moeten betalen, omdat er zo weinig veranderen zal.

X'Ri&Ücföftc.

l€OK€ ZfffT...

Deze week:

• Geen “Belgische” regering meer 3

• Brief aan Bart de Wever 3

• Kris Peeters laat kansen liggen 9

• De Fixkes, alles of nixkes 10

• Het Bronzen Hart van Feremans 12

Gooi er een lepel suiker in

I

Suikerfeest

Vandaag rondgewandeld in Borgerhout.

Vandaag, dat vraagt enige toelichting, want u leest dit stuk natuurlijk later. Vandaag is het vrijdag. Suikerfeestvrijdag. Dan vieren onze nieuwe medelanders van de moslim- kant het einde van de ramadan. Reden tot vieren, dunkt ons. Een maand lang geen hap door de keel laten gaan, geen druppel drin­

ken van zonsopkomst tot zonsondergang, ‘t Is een opoffering van het soort dat aan de witte kant grotendeels uitgestorven lijkt. Ik laat me vertellen dat men op school het woord ‘vas­

ten verklaart als "een soort ramadan".

Dat suikerfeest zouden we dus hun Pasen kunnen noemen. Het was er aan te zien in die Borgerhoutse straten. Een drukte van jewelste, met heen en weer geloop van men­

sen op hun, tja, we zullen zeggen paas- best. Wit voert de boventoon. Mannen die lange jurken dragen, je zou jezelf er vrolijk over kunnen maken. En vreemde hoofddek­

sels. Ook de kinderen lopen exotisch uitge­

dost rond. Of beter, de jongetjes. Die moch­

ten officieel spijbelen vandaag, want als de school hen verplicht te komen, blijven ze ook weg. Maar dan hebben de directeurs een hoop ombras en zever, en het is al zo druk genoeg, een school leiden.

Die jongetjes dragen hun lange, hagelwitte kleedjes met zichtbare trots. Hossend ach­

ter de grote broer die het haar met een extra portie gel tegen de schedel heeft gekleefd en vaders die hun baard wat inkortten voor de gelegenheid.

Bijna stoetsgewijs rondtrekkend, lijken ze zowat bij elke deur aan te bellen. Wie opent, wordt uitgebreid gezoend. De zon schijnt zwakjes. Net genoeg om iets van de oude

paassfeer op te roepen. Uit de tijd toen we zelf nog veel familie hadden en de buren nog kenden. Lang geleden dus. Een herinnering die alleen nog maar melancholie oproept.

Maar vrijdag was het gewoon Borger­

houtse realiteit. Liepen we rond in het Borge- rokko van vandaag? Of in een ietwat anders gekleurde remake van het Borgerhout van lang geleden?

We zullen het maar toegeven. Vrijdag speet het ons dat we geen moslim zijn. Dat we de voorbije weken dronken en aten alsof mate­

loosheid een mensenrecht is. Dat we vrijdag dus alleen maar toeschouwer mochten zijn.

Als een figuurtje uit de boeken van Dickens, die eenzaam door het venster naar het knap­

perende haardvuur en de feestende vrienden­

kring kijkt. Het waren de anderen die werden uitgenodigd binnen te komen vieren. Want er ging een bij ons verdwenen warmte uit van het tafereel. Hier en daar staat in oud-Bor- gerhout nog een huis met Janssens of Verhelst op de deurbel. Die bel werd niet ingedrukt, die deur bleef dicht, zoals op andere vrijda­

gen in de voormiddag. Janssens en Verhelst zaten op kantoor, hun kinderen op school, ‘s Avonds keken ze naar de provincieshow op VRT. Janssens in huize Janssens. Verhelst in huize Verhelst. Want Janssens kent Verhelst amper. Hun centrale verwarming stond aan.

Maar het was er minder warm.

Nemen we wraak met Kerstmis?

EENMANSCOLLECTtEF

Den BlootenKooninck

U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres

17 oktober 2007

De dingen dezer dagen

Integriteit Dit op apegapen liggend apenland

Het is menselijk - wat iets anders is dan begrijpelijk - dat aan het systeem gebonden en daar werk en/of profijt uit purende per­

sonen dat systeem verdedigen. Of althans tegenover Jan Modaal de indruk willen wek­

ken dat alles kits is in de beste van de werel­

den waarin hij het voorrecht geniet te mogen leven. Zoals dat zojuist in Antwerpen gedaan is door het Bureau voor Integriteit. Dat is het "controlerende” hebbeding dat de Ant­

werpse bestuurders met veel tamtam boven de doopvont hielden nadat de tand des tijds al even aan de herinneringen aan het Visaschan- daal had geknaagd. Boze tongen beweren nog altijd dat het fenomeen “moeizaam opstar­

ten" niet vreemd was aan dat andere feno­

meen van “sporen wissen". Hoe dan ook werd na de inauguratie nog weinig gehoord van het “bureau".

Het zal dus wel "zuiver toéval" zijn dat de regimegazetten achter de Zot van A plotsklaps gestuurd werden door hetzelfde nieuwsmakende licht en gelijkgezind ruime aandacht schonken aan het bureau in het algemeen en aan zijn besluitvorming in het bijzonder. Uit het activiteitenrapport valt slechts één conclusie te trekken. Voorzit­

ter Armand Vandeplas, in zijn functie aan­

gesteld door een zekere Patrick, deed dat in vijf woorden: “De stad wordt integer bestuurd!" De regimegazetten namen de juichkreet enthousiast over. Het uitroe- pingsteken geef ik er zelf gratis bij omdat de heilsboodschap over integer bestuur met topscore negen op tien samenvalt met het jongste OCMW-schandaal dat volgens de vader van alle burgemeesters zelf vertakkin­

gen heeft tot op het Schoon Verdiep. Tja...

edeal omdat atste plaats omdat het orzit- ter toe dat mensen uit vrees voor hun job liever stinkende potjes negeren dan er klok- keDe stad Antwerpen telt zo'n 8.000 ambte­

naren. Vorig jaar kwamen er precies geteld negen klachten binnen op het integriteitbu- reau. Zes van personeelsleden, twee van burgers en een anoniem. Eerder voorzich­

tig gaf voorzitter Vandeplas toe dat men­

sen uit vrees voor hun job misschien liever stinkende potjes negeren dan er klokken­

luider voor te spelen. De stad biedt zo’n luider namelijk geen beschermend statuut.

Vergeten “detail" allicht in de hoogverhe­

ven strijd tegen ander dan voltijds integer bestuur. Maar het goede nieuws is dat het

“bureau" nu van de stad zo'n statuut eist.

Of dat er komt voor of na sint-juttemis weet naar het schijnt alleen de Antwerpse stad­

huisdictator.

De VVB beweegt

Er is dan toch geen voorzittersprobleem in de Vlaamse beweging. Want zie, na een eerste weigering (zo wordt alom beves­

tigd) is Eric Defoort toch kandidaat-voorzit- ter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB).

Zowaar een bekende naam die zich wil engageren. Maar misschien nog merkwaar­

diger is dat erevoorzitter Peter de Roover opnieuw een functie zal bekleden in het hoofdbestuur van de VVB, hij is kandidaat- politiek secretaris. Op 20 oktober komt de algemene vergadering van de VVB samen in Asse. De VVB wil zich daar opnieuw profi­

leren en het debat openen naar belangrijke keuzes die de vereniging moet maken. Het lijkt erop dat het hoofdbestuur zich daar­

voor versterkt.

Bloedbad!

Binnen de rangen van de bestuurlijke top van VRT-kameraden is de gedachte aan der­

gelijk statuut niet eens denkbaar. Zelfs niet in het meest embryonale stadium. Daar wordt integendeel klokkenluiden te vuur en te zwaard bestreden. Zoals dat past voor ambtenaren die in onvoorwaardelijke inte­

griteit de echte zin van het leven zien. Daar­

door is VRT-woordvoerster Diane Wau- mans bevallen van de uitspraak dat “wie de vertrouwelijke Woestijnvisinformatie gelekt heeft, zal bloeden!" (sic) Voor wie dat “akke­

fietje" niet echt gevolgd heeft en/of voor wie nog niet helemaal vertrouwd is met het

“wie is wie?” en het “ons kent ons” aan de Reyerslaan, doe ik graag uit de doeken dat Woestijnvis kwalitatief wel aan de top van de Vlaamse productiehuizen staat, maar ook dat het huis niet alleen omwille van de geleverde kwaliteit van een ietwat bevoorrecht statuut geniet in de rode VRT-burcht. Zo goed als alle ingezetenen van het productiehuis, als­

mede de door dat huis weerhouden kandi­

daten voor gastrollen of rolletjes in spelle­

tjes en shows, zijn immers notoire leden van de grootlinkse cultureel elitaire club, waar­

door die per VRT-definitie recht schijnen te hebben op een pecuniaire voorkeursbehan­

deling met overheidsgeld. Zo komt het dat naast de al onthutsende bedragen die Woes- tijnvis sinds jaar en dag incasseert voor - toe­

gegeven - betere programma’s, ook nog kon rekenen op een toemaatje “succespremies", goed voor een naar schatting totaal van ruim 500.000 euro, of ruim 200 miljoen (!) eer- tijdse befkes. Ik wil in deze vooral het woord

“toemaatje" beklemtonen.

Wie voor dat onwaarschijnlijke schandaal de klok heeft geluid in het huis van vertrou­

wen, zal dus “bloeden”. Zeg dat Diane Wau- mans het gezegd heeft. Ik denk niet dat ik, in tegenstelling tot la Waumans, de wereld op zijn kop zet als ik daar in dezelfde moeite bij zeg dat in eerste instantie zijzelf en al die­

genen die van dat “akkoord” weet hadden, zouden moeten bloeden en zonder pardon door het gat van de timmerman gezwierd.

Dat lijkt me alvast rechtvaardiger dan in "hei­

lige verontwaardiging” bedreigende onzin uit te kramen naar wie de klok heeft durven lui­

den over verregaand financieel gesjoemel - zij het, o ironie in een principeovereenkomst van 2004 tot 20II vastgelegd en exclusief btw (!) - binnen de kliek "kameraden”. Minis­

ter Bourgeois zou moeten weten wat hem te doen staat. Zo simpel ligt dat. D.Mol

rière achter de rug die hem ongetwijfeld een sterk vertakt netwerk opleverde. Hope­

lijk zal dat de Vlaamse zaak en de onaf- hankelijkheidsgedachte ten goede komen.

Wij hebben van Eric Defoort onthouden van de Ijzerwake twee jaar terug: “als het om de natie gaat zijn we één”, hopelijk pro­

beert hij dat waar te maken in de VVB. Ook de terugkeer van Peter de Roover is toch opmerkelijk. De Roover bleef na zijn voor­

zitterschap wel actief in het politiek bureau, maar hij profileerde zich steeds vaker als onafhankelijke Vlaamse beweger. Het lijkt erop dat de VVB met hun oud-voorzitter zijn perscontacten wil binnenhalen en één van de beste 'debaters’ over de onafhan­

kelijkheid opnieuw nauwer bij de werking wil betrekken. Hopelijk helpt het allemaal, want we moeten met z'n allen toegeven dat de Vlaamse beweging in grote getale afwe­

zig « in het mediadebat over de Belgische crisis. We zullen zien wat de VVB zal doen.

Minimumprogramma

De 55.000 gezinnen die lid zijn van het Davidsfonds zijn over het algemeen zeer gematigd inzake communautaire kwesties,

Geen “Belgische ” regering meer!

Dat “zij” er straks toch weer eens uit suk­

kelen, daarover zijn alle toeschouwers het stilaan eens. Hoe zij dat zullen doen, dat is andere koffie. Een voorspelling blijft riskant, ook al zijn de voorspellende geruchten alle­

maal even onheilspellend, zeker voor wat ooit het Vlaamse minimumprogramma was.

Op straffe van ons nog maar eens hopeloos te vergissen, gaan wij zo’n voorspelling over het "hoe” toch aandurven.

Een sterke regering die de zaken echt aan­

pakt, dat wordt het zeker niet. Nauwelijks meer dan een ploeg uit de derde provin­

ciale afdeling, die het veld pas op mag als haar half dozijn schoonmoeders dat goed vinden. Dat is onder meer het clubje van de meespelende partijvoorzitters - dus niet het duo De Wever - Maingain, een duo dat al blij mag zijn dat het er bij mag zijn zodat zij in de plaats van de grote mensen nu en dan voor de nodige extra stoom mogen zorgen - maar natuurlijk ook Kamervoorzitter Her­

man van Rompuy, de Vdb van de Belgische 2lste eeuw. Tenminste als het om het Belgi­

sche lijfsbehoud gaat.

Zoals Vdb einde van de jaren zeventig er voor zorgde dat ene Wilfried Martens uitein­

delijk toch zijn koninklijk marsbevel kreeg, zo liet Herman van Rompuy zijn partijge­

noot Yves Leterme voortijdig de arena inja­

gen. Zoals Vdb het eerste Martens regeer­

programma liet neerpennen, zo gebruikte de koninklijke verkenner het geschreven huiswerk van "Madame Non” om zijn niet geliefde politieke vriend te verplichten tot politieke harakiri. Als hij dus ooit uit te startblokken geraakt, zal Leterme dat doen

"onder controle" van. Dat is letterlijk en figuurlijk “du jamais vu”.

Vodje papier

Yves Leterme zal natuurlijk een pakje papier moeten hebben dat hij kan presen­

teren als "een” regeerprogramma. Dat gaat zo bij regeringen. Hoeveel bijna-akkoorden Leterme intussen al op zak heeft, is moei­

lijk bij te houden maar met hem hebben wij zelfs goede hoop dat het uiteindelijk wel zal lukken. Men kan zich intussen natuurlijk wel vragen stellen bij die telkens weer opflakke­

rende euforie over die akkoorden, die het telkens weer net niet zijn.

Afspraken die te grabbel gegooid wor­

den zodat de buitenwereld er meteen kan beginnen op schieten. Het traditionele spel wil dat er geen akkoord is over één zin als er geen definitieve afspraak is over alles. Maar goed, als de formateur zich daar maar voor­

lopig beter bij voelt. In dat geschreven pro­

gramma zal zelfs het woord “staatshervor­

ming" te lezen staan zodat Bart de Wever een argument heeft om zijn troepje er van te overtuigen zeker aan boord te blijven.

Kwestie van alles dichtbij te kunnen opvol­

gen. De zenuwachtigheid in de Niveaanse

zegt Davidsfondsvoorzitter Peter Peene in een open brief aan de partijbesturen van de politieke partijen in Vlaanderen.

Niettemin valt het hem op dat zelfs die gematigde Vlamingen genoeg krijgen van de onredelijkheid van bepaalde Franstalige politci en een radicale houding hebben aan­

genomen.

Ondanks die waargenomen radicaliteit is de Davidsfondsvoorzitter tevreden met een minimumprogramma. Volgens hem moe­

ten er homogene bevoegdheidspakketten inzake het wetenschappelijk onderzoek, de gezondheidszorg, het gezinsbeleid, het arbeidsmarktbeleid, de werkloosheidsuitke­

ringen, het veiligheidsbeleid en de organisa­

tie van de rechtsbedeling komen.

Daarnaast is meer fiscale autonomie nodig en moet een transparante solidariteit tussen de deelstaten onderling komen.

Solidariteit betekent voor het Davids­

fonds ook culturele solidariteit. Dat bete­

kent versterking van het territorialiteits- principe, dus bijkomende structurele maatregelen om de positie van het Neder­

lands en de Vlaamse cultuur in Brussel en de rand te versterken.

Peter Peene blijft dus redelijk. Nu moet hij eens verklaren hoe hij redelijk kan blij­

ven tegenover lieden die, volgens zijn eigen woorden, onredelijk zijn. Is met onredelijke mensen een redelijk gesprek mogelijk?

rangen mag dan al stilaan (eindelijk) groei­

ende zijn, uit een opvallend loslippig week- endverhaal in De Morgen van einde vorige week leerden we dat het meer dan waar­

schijnlijke N-VA-jawoord ook door andere meer praktische (niet uitgesproken) argu­

menten gedragen zal worden: als de par­

tij neen zegt, dan heeft ze ook geen centen meer! Zeg nu zelf, als dat geen reden is om die beruchte Vlaamse staatsvorming op de heel lange baan te laten sturen. “Den Bel­

gische “départ” is intussen toch weer eens genomen, er blijven dan toch nog I8 maan­

den over om de Vlaamse kiezer nog maar eens te vragen zich weer te laten rollen met goedkope verkiezingsbeloften.

Wat er intussen met BHV gebeurt? Ook dat is geregeld, de regering zal binnen de drie maanden na haar start met een oplos­

sing uitpakken waar niet alleen de Vlaamse regeringspartijen, maar ook hun Franstalig®

partners het roerend eens mee zijn. Dat heeft Van Rompuy zo bedisseld met Madame Non en dus zal dat zo gebeuren. Uiteraard zijn intussen alle vondsten goed om die idi­

ote vertoning in de zogenoemde parlemen­

taire Kamercommissie stilaan een zachte dood te laten sterven. Als daar voortijdige ongelukken gebeuren, dan eindigt inderdaad hier onze voorspelling.

Overigens zal men dat “ongeluk” aan zichzelf te wijten hebben. Wie begint er nu een georganiseerd politiek debat onder het alziende oog van de televisie terwijl men in dezelfde straat, maar in een ander gebou*

achter zorgvuldig gesloten deuren probeert

“een” andere oplossing te vinden. Maargoed, hoe meer ambras in dat Belgische parle­

mentsgebouw, hoe meer lol voor ons.

Wachten tot de rotte appel valt

En op die krukken wil men een slagkrach- tige regering op de been brengen? Als poli' tieke verslaggever en ook daarna maakte ik de vorming mee van een klein anderhan dozijn Belgische regeringen. Soms gebeurd*

dat op drie, vier dagen zoals de regering' Mark Eyskens, die het niet veel langer zou uithouden, soms duurde het ook heel lang zoals die van de I00 dagen van Dehaen*' nooit werd op zo’n onvoorstelbaar chaO' tische manier iets gedaan dat Leterme ze omschrijft als “goed onderhandeld". Er ,s geen mens meer in dit apenland die vijf eut°' cent geeft voor Leterme I voor zover da kabinet er ooit komt. De geërgerde ver­

bijstering groeit zienderogen over zove®

geklungel, geleuter en vooral zoveel onmacht om zichtbaar iets zinvol te doen. En dus meer te doen dan alleen maar om de haverklap te komen zeggen dat er bijna net niet e*

afspraak is.

Die onmacht hoeft niemand te verbazen de eerstkomende regering die er dus mee dan waarschijnlijk toch komt, zal imme geen “Belgische" regering meer zijn, hoog uit een samenraapsel van overschotjes u de meest uiteenlopende ploegskes. Het Z*

bovendien meer dan waarschijnlijk de alle laatste zijn die men nog overeind kan bren gen. Belgische koopjes sluiten zoals Vdb nog kon bricoleren, dat is er niet meer bij dat zal er ook nooit meer bij zijn.

Zeker als de mogelijke nieuwe Vlaam meerderheid blijft volharden in de boo heid niet te willen zien dat er in Vlaandere steeds opnieuw meer kiezers zijn die n Vlaamse roer I80 graden willen omgoo'®

Kiezers van een partij die alleen maar m wachten tot ze al die Vlaamse stemmen zich bedrogen en gerold weten, een lidka’.£

moet bezorgen. Kiezers van een partij vandaag met zichtbaar genot bezig is "

stoffelijke overschot van de Vlaamse bla“ . jongens en meisjes in te pikken. Madam*

quet weet dat wij haar sympathiek vin zij moet wel beseffen dat het risico gr0° &

dat ze bezig is alvast aan deze kant var'fie' taalgrens het allerlaatste vonkje "Belgis politiek te laten uitdoven!

Dat ze volgende keer anderen teg|

over haar heeft die (misschien) eindelij ^.{

doen wat het grote boegbeeld van wat de CVP was, wijlen Frans van Cauwe zijn Vlaamse toehoorders volhield te g ven: pakken wat we willen, zelfs als da koste is van het bestaan van een Belg' r6gering MarcPuA*

De dingen dezer dagen

Haalt de N-VA de eindstreep? E3

Er wordt wat afgemasseerd in het poli­

tieke wereldje. Zo zou Joëlle Milquet een stevige beurt gekregen hebben om haar afkeer voor oranjeblauw weg te werken.

Herman van Rompuy liep vier weken kine- siterapeutend rond om langs alle kanten de uitgerolde spieren wat te laten ontspannen.

Yves Leterme probeert de Franstalige jour­

nalisten op de massagetafel te verwennen, om de uppercuts te vergeten die hij hen eer­

der bezorgde.

Wie ook dringend wat wrijving met ethe­

rische oliën kan gebruiken, is Bart de Wever, want de kneuzingen zijn haast niet te tel­

len.

Wie het meest werd gedemoniseerd in de pers, Leterme of De Wever, moet onder­

werp uitmaken van ernstig wetenschappe­

lijk onderzoek. Daartoe achten we ons niet geschikt. Maar ze hebben elk hun deel gehad.

Van Franstalige kant, uiteraard. Die schrok niet terug voor de schofterigheid om zelfs De Wevers zus bij de zaak te betrekken. Maar ook de weldenkenden binnen de Vlaamse pers bleven niet achter. De Wever werd te succesrijk. Zijn intelligente en scherpe mond en pen deden hem op korte tijd ver boven het gewicht van zijn partij uitstijgen. Het Vlaams-nationalisme kreeg weer een poli­

tieke leider die invloed leek te hebben tot in de kern van het politieke wereldje. Dat zint de liefhebbers van de belgitude niet.

Bij vele Vlaamsgezinden mag hij om die reden op krediet rekenen. Het kan niet ont­

kend worden dat de N-VA er voor zorgde dat CD&V lang het been stijf hield. En om niet op het Vlaams Kartel achter te blijven, haakte de VLD zich vast aan het Vlaamse front. Vergeten we niet dat de VLD de ver­

kiezingen inging (en verloor) met een ‘Belgi­

sche’ campagne. De N-VA speelde eerder al een belangrijke rol in het Vlaamsgezinde ver­

kiezingsprogramma waar de ‘nieuwe CVP’

mee naar de kiezer trok.

Maar nu het voor iedereen duidelijk is dat de stijve Vlaamse benen pijn beginnen doen, komt De Wever onder zeer zware druk.

Dat hij, al bij al zeer jong in de politiek, ker­

sen moet eten met krokodillen die door vele troebele watertjes hebben gezwom­

men, brengt hem in zeer moeilijke papie­

ren. Karei de Gucht maakte Bart de Wever doodleuk belachelijk met de beeldspraak dat hij plat op de buik moet, net nadat Herman van Rompuy de N-VA schaak zette met zijn manoevre om Yves Leterme aan de echte regeringsvorming te laten beginnen voor­

aleer er sprake was van enige communau­

taire dooi.

In de commissie Binnenlandse Zaken drukt de voorzitter niet echt op het gaspedaal. De woordspeling Pieter de Rem van Annemans ging er in als koek en werd ook overgenomen door kranten die het cordon sanitaire door­

gaans strikt naleven. N-VA moet slikken.

De spooknota-Milquet, waarmee Van Rompuy aan het werk ging, vermorzelde elke hoop op een grote staatshervorming.

Een zin als ‘‘Elke hervorming moet het prin­

cipe van de solidariteit en de economische eenheid van het land respecteren en de fede­

rale wetgeving inzake sociale zekerheid, ver­

keersveiligheid en fiscaliteit moet overal in het land eenvormig worden toegepast", past Moeilijk in het N-VA-discours. (Straf land trouwens waar men het als een politiek pro­

leet ziet om de wet overal eenvormig toe te passen, daarmee aangevend dat zoiets hier n'et het gebruik is.) Dat er in die spooknota een commissie van wijzen wordt aangekon-

Echo’s uit de Koepelzaal

^et Fientje verdient e lk vriendje

En ze heeft er verdraaid al wat versleten, auwe ex-excellentie Fien Moermansk, die aan de naam van haar partij zo wel een heel persoonlijke invulling wist te geven... Maar nu s de speeltijd dus voorbij door zo’n onno- ƒ rapport van zo'n uit de hoge hoed geto- 'n d om^udsman. Hoe zit dat eigenlijk da 3t V'aams gouvernement? Wie maakt send 6 d'enst u't- Staat er dan in het bijpas- bov °r^an'?rarn nog een functie ingekleurd 8'sche v'6 *an Peeters- *-eve het Noord-Bel- is 'aanderland! Een nieuwe staatsvorm en»ewren: rePubheken, vorstendommen voorbi °ne Pr'"e dictaturen zijn allemaal door '^estree^d- Onze regio wordt bestuurd n totaal onbekende ombudsman

digd, kan De Wever en co ook bezwaarlijk als muziek in de oren klinken. Zo wordt de N-VA deskundig naar de toeschouwersban- ken verwezen.

Bochtenwerk

Tot vandaag kan de N-VA zich nog pro­

bleemloos verdedigen. Na veertig jaar komt het op geen week aan om BHV te splitsen.

De nota-Milquet is van Milquet en bindt de N-VA niet. Kortom, er zijn nog geen potten gebroken. Maar onder meer uit een zeer lange analyse in De Morgen over de toestand binnen de N-VA kan worden opgemaakt dat de zenuwen daar stilaan zeer gespannen staan. Bourgeois, Brepoels, Loones en Jam­

bon zijn evenveel partijzwaargewichten die alle hoop op een fatsoenlijk resultaat stilaan hebben opgegeven.

De eerste deelakkoorden die onder Letermes leiding worden afgesloten, drei­

gen ook tegen de N-VA te spelen. Hoe meer van een regeerakkoord wordt ingevuld, hoe moeilijker het wordt spelbederver te spe­

len als de staatshervorming aan bod komt.

Joëlle Milquet heeft voor migratie en justi­

tie al zoveel water in haar linkse wijn moe­

ten doen dat van haar geen communautaire soepelheid meer kan verwacht worden. Zij onder de justitie- en immigratielat en bin­

nenkort onder de sociaal- economische, De Wever onder de communautaire lat. Men kan het een vorm van evenwicht noemen.

Maar dan één die de N-VA alle geloofwaar­

digheid zou ontnemen. Het Vlaams Kartel, het vehikel waar De Wever alle troeven op inzette, dreigt als instrument te falen, nu de 'staatslui’ binnen CD&V het heft weer in handen hebben genomen.

In de Zevende Dag bleek dat De Wever zich steeds moeilijker in de nodige bochten kan wringen. Hij verkiest een onderhandelde oplossing over BHV boven de stemming in de Kamer “met een crisis van zes maanden tot gevolg”. Waar is de tijd van vijf minuten poli­

tieke moed ? De splitsing van BHV wordt een harde dobber voor MR en CDH en dus wil De Wever hen “een lepel met suiker" aan­

reiken om de pil door te slikken. Men moet niet zo erg te kwader trouw zijn om hier iets van "prijzen betalen” in te lezen. Het Vlaams Belang rook bloed en keilde meteen een vlijmscherpe persmededeling de wereld in. N-VA zag zich genoodzaakt de puntjes op de i te zetten. Dat is nieuws, want De Wever staat er voor bekend normaal geen i’s zon­

der puntjes af te leveren. In de Zevende Dag dus wel.

Ook met zijn uitspraak dat hij met het idee van fasen kan leven. Valt intellectueel iets voor te zeggen, want wie zou een stevige staatshervorming in 2009 afwijzen? Maar de historicus De Wever kent de droevige geschiedenis van de derde fase. Geen leuk perspectief voor de N-VA om nu twee, drie jaar lang voortdurend te botsen op de vraag:

“En hoe zit het met de staatshervorming?".

Als De Wever dan nog eens zegt dat in een centrumrechtse coalitie heel wat gere­

aliseerd kan worden op juridisch en eco­

nomisch vlak, wat met de socialisten niet mogelijk zou zijn, lijkt hij bijna op de lijn te zitten van MR-kopman Didier Reynders die de nederlaag van de PS op zich al een staats­

hervorming vond.

Kortom, onder hoge druk lijkt De Wever wat minder trappersvast dan anders.

De prijzen worden aan de eindstreep uiu gedeeld, maar haalt de N-VA de meet wel?

6 J.K.

(m/v) met zo goed als onbeperkte en onmid­

dellijke rechterlijke macht. Niet voor niks dat ze in het buitenland zo naar ons opkij­

ken!

Met Fientje verdient... (2)

Je krijgt per week wat binnen via e-post.

Daar zit veel rotzooi tussen of dingen die vier, vijf keer je elektronisch duivenkot komen binnenzwaaien. Maar af en toe toch ook een pareltje. We zijn absoluut geen fan van Youtube maar deze is leuk én kort: www.

youtube.com/watch ?v=A4nV74uclsQ Als de pers haar taak nog maar half of helemaal niet meer vervult, als zelfbe­

noemde kwaliteitskranten alleen nog maar de regimestandpunten kunnen herkauwen, als de machthebbers de media ringeloren en de media zelf ook onaantastbaar gewaande

Aan Bart de Wever Suikeroom

Berchem

Gij Natiepaard,

Onverdroten zwoegend en met toene­

mende wallen onder de ogen sleept gij u van onderhandelingstafel naar onder­

handelingstafel, om in het zweet uws aan- schijns de toekomst van Vlaanderen vorm te geven. Uw koppige werkkracht doet ons denken aan de trekpaarden die destijds in de haven voor vlas-, hout- of katoen- natie de lasten versleurden en de afzet van de producten verzekerden. Om nog maar te zwijgen over Brabantse trekpaar­

den en hun gelijken op veld en platteland.

Maar om die dieren op het rechte spoor te houden, of voor rechte voren te zorgen, was en is er de controle van een menner nodig. Daarom veroorloven wij ons enige opmerkingen aan uw adres, vooraleer gij op hol slaat en de rest van uw kudde het nakijken geeft.

Wij hebben uw gastoptreden gevolgd in De Zeverende Dag, waar gij volgens latere berichtgeving zou verklaard hebben een prijs te willen betalen voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Die berichtgeving hebt ge te wijten aan twee personen: aan de journalistinterviewer in kwestie die al jaren bekendstaat als grote roeptoeter van de SP.a, partij die nu in de oppositie gaat, maar evengoed aan uzelf. Want dat van die prijs betalen, kwam weliswaar niet letter­

lijk uit uw mond, maar ge verklaarde wel te begrijpen dat voor de Franstaligen de splitsing van BHV ‘hard’ zou zijn, en dat gij dus bereid waart ‘om hen een lepel suiker in de pap te geven’. Aan de kijker, luiste­

raar en aan ons dus om uit te maken wat gij daarmee precies bedoelt. Het kon vol­

gens u alvast niet neerkomen op het uit­

breiden van Brussel, het toenemen van de faciliteiten of het wijzigen van de taalwet­

geving. (‘Wat zij vragen in verband met BHV kan voor mij niet.’) Gij suggereerde dat een regeerakkoord een akkoord zou zijn over heel veel zaken en dat er dan in andere onderdelen klontjes aan de tegen­

partij zouden worden gegeven. Een pers­

communiqué van uw partij liet dat na de middag nog eens extra zo verstaan.

Maar, geacht Natiepaard, helaas heb­

ben wij afgelopen weekeinde ook Herman van Rompuy aan het woord gehoord in een ander BRT-programma, met name 'De Keien van de Wetstraat’, en wij noteer­

den uit zijn mond het volgende: ‘Brussel- Halle-Vilvoorde zal gesplitst worden, maar het zal gesplitst worden in een overeen­

machthebbers geworden zijn, kruipt en zoekt het vrije woord waar het niet gaan kan.

Samizdat heette dat een paar decennia geleden: geef ze er van langs!

Fien dus langs de coulissen buiten (zie de foto in ‘De Standaard’ van woensdag!). En zo is La Ceyssens terug van weggeweest als ministerin. Benieuwd welke fantasietjes de volgende maanden gaan spruiten uit het

komst, zo werkt dat.’ Een overeenkomst is een compromis is toegeven is conces­

sies doen is een prijs betalen. En vermits Van Rompuy zichzelf heeft laten uitroe­

pen tot behoeder van het communautaire onderhandelingsluik, vrezen wij het erg­

ste. Temeer omdat de Kamercommissie Binnenlandse Zaken over BHV voor min­

stens twee weken siësta houdt, iets waar gij blijkbaar mee instemt ‘om de onder- handelingen nog alle kans te geven’. Daar­

mee buigt ge het hoofd voor de staatsrai­

son van Pieter de Rem en andere tsjeven, én ge hebt u zo te horen trouwens ook al neergelegd bij de aanpak in vier of meer fasen voor de staatshervorming. Waar­

bij ge wel de voorwaarde formuleert dat er voor de verkiezingen van 2009 een vol­

doende vette vis in de pan moet liggen - maar evengoed moet toegeven dat die vis nog gevangen moet worden, ‘t Zal een dure woestijnvis zijn, zeker?

Uiteraard heerst er grote ongerustheid in de rangen van uw partij en wat gij op het scherm hebt verteld, zal niet van aard zijn geweest die ongerustheid weg te nemen, integendeel.

Vriend De Wever, gij gelooft omdat ge moet geloven. Wij geloven wat we zien en wat er zich afspeelt in de realiteit. Leterme heeft zijn geloofwaardigheid allang geof­

ferd op het altaar van het Belgische pre­

mierschap en hij dreigt u en de hele N-VA mee te sleuren in de electorale afgrond.

We kunnen begrijpen dat ge alsnog pro­

beert zoveel mogelijk uit de brand te sle­

pen, maar vroeg of laat zal het moment van de waarheid komen: to tsjeef or not to tsjeef. Dat gij de voorbije maanden een uit­

stekende werkrelatie hebt opgebouwd met CD&V-voorzitter Van Deurzen, en dat de regeeronderhandelingen op de duur een eigen dynamiek krijgen, mag niemand ont­

slaan van de verantwoordelijkheid tegen­

over zijn achterban en zijn kiezers. Als de N-VA het uiterst hachelijke avontuur van een zakenkabinet ingaat met een fasen­

plan dat te zot is om los te lopen, dan zal de aanspreektitel niet meer natiepaard zijn, maar eerder iets met ezel. Voor alle dui­

delijkheid: dat is het rijdier van het Ora­

kel van Brakel, die u maar al te graag eens stevig met de zweep bewerken zou. Gun hem en andere fossielen dus zeker niet die kans, of het nu tijdens de eerste, de vierde

ƒ

zgh. brein van deze onvolprezen e-mama!

Haar opvolging is niet zo moeilijk te rege­

len: de blauwe fractie telt zoveel doorge­

winterde fabrikanten van gebakken lucht dat al snel een zgh. Brusselse Vlaming kwam bovendrijven: alzo werd Svenneke de Open- VLD-gatzlikker dus nu fractievoorzitter in de Vlaamsche Parochieraad. Doe ze nog maar eens vol, mannen! Lees verder blz. 14

17 Oktober 2007

____ De dingen dezer dagen

De Armeense genocide (1914-2007) (2)

Roddels uit de Wetstraat

Op I november 1914 verklaart het Otto­

maanse rijk de oorlog aan de Geallieerden.

Het land wordt geregeerd door ziekelijk nati­

onalistische Turkse officieren en politici. Ze hebben zich verenigd in een comité voor Eenheid en Vooruitgang (al kent iedereen hen als de zogenaamde Jonge Turken) en ze verbieden alle andere partijen. Rusland is de grote boeman, want dit land heeft de opstan­

den in de Balkan gesteund en in vroegere eeuwen delen van het rijk zelf geannexeerd.

De Jonge Turken hebben nooit verteerd dat ze het Armeense noordoosten met de stad Kars kwijtgespeeld zijn, veertig jaar eerder.

Een van de leiders van het comité, Enver Pasja, voert een leger aan dat het gebied moet veroveren, onrust zaaien onder de moslims in de Kaukasus en eventueel een verbinding maken met Russische bezittin­

gen als Turkmenië, Kirgizië en Oezbekistan waar een groot deel van de bevolking van Turkse afkomst is. Het leger van Enver is slecht georganiseerd; de soldaten leven op brood en olijven en hebben geen winterkle- dij. In december 1914 is al een deel dood­

gevroren en een ander deel gedeserteerd.

Het Russische leger is veel kleiner, maar het verslaat zonder moeite de Turken. O ironie, vooral de Turkmeense regimenten van het Russische leger onderscheiden zich.

Enver zoekt naar een zondebok en vindt er zonder moeite een: de Armeniërs. De Armeniërs van Kars willen natuurlijk niet meer terug onder de islamitische knoet en de Armeniërs in andere gebieden tonen hun sympathie als er Russen verschijnen, maar dat is nog wat anders dan het Russi­

sche leger met een vijfde colonne steunen zoals Enver rondtoetert. In werkelijkheid ontwerpt zijn partijgenoot Talat, minister van Binnenlandse Zaken, al einde 1914 een plan om zoveel mogelijk Armeniërs op te ruimen, want dat zijn als niet-islamieten en niet-Turken sowieso minderwaardige men­

sen. Daarenboven zitten ze nog in de weg ook om de verbinding tussen het Turkse Anatolië en de te verwachten veroveringen in Azië te realiseren. Het comité beschikt al een tijdje over een gewapende partijmilitie (cfr. De SS), de Speciale Organisatie. Al van in november 1914 laat men misdadigers vrij om lid te worden van deze militie. In de loop van 1915 lopen de gevangenissen leeg om de Organisatie te versterken. Vele Turken die voor de oorlog uit de Balkan verdreven zijn, hebben ook nog een appeltje te schillen met de christenhonden en zij worden ook aan­

geworven.

Moorden naar hartenlust

In april 1915 is alles klaar voor de volke­

renmoord. De Geallieerden zijn geland in de Dardanellen en de Russen staan sterk in het oosten. Men kan dus het bericht lance­

ren dat men aan alle kanten bedreigd wordt.

Het comité arresteert de Armeense voor­

aanstaanden in de hoofdstad Konstantinopel.

En een maand later drukt het de wet door op de deportatie van alle Armeniërs plus de inbeslagname van al de goederen die ze noodgedwongen achter moeten laten. Zelfs sommige Turkse leden van het nepparlement protesteren.

Dan begint de deportatie. Opvallend is dat de meeste Armeniërs braaf gehoor­

zamen (juist zoals de Joden in de Tweede Wereldoorlog). Er zijn 25 concentratiekam­

pen aangeduid, meestal in woestijnen, waar de Armeniërs naartoe moeten. De Armeni­

ërs moeten er in lange colonnes vanuit ver­

schillende plaatsen naar toe marcheren. De Speciale Organisatie krijgt de taak die colon­

nes van gedeporteerden te bewaken op hun duizenden kilometers lange voettocht. De militie moet niet zachtzinnig tewerkgaan.

Op een moord of een verkrachting min of meer komt het onderweg niet op aan; inte­

gendeel. Alleen dode Armeniërs zijn goede Armeniërs. Talat heeft "vergeten" onder­

weg voedsel of drankvoorraden te voor­

zien, zodat de uitgehongerde en verdorste mensen massaal sterven. De Speciale Orga­

nisatie gebruikt her en der vergif om vlugger mensen op te ruimen. Rivieren en meertjes die men onderweg ontmoet, zijn ideaal om zoveel mogelijk mensen te verdrinken. De overlevenden van sommige colonnes berei­

ken ondanks de ontberingen en de woes­

tijn toch de concentratiekampen en worden daar vermoord, want vele kampen zijn alleen bedoeld als massagraf. Alle Armeniërs die

in het leger dienen, krijgen ook een speciale behandeling. De gelukkigen worden onmid­

dellijk geëxecuteerd; de sukkelaars worden eerst nog beestig afgebeuld vooraleer men hen vermoordt.

Niet alle Turken helpen even enthousi­

ast. Op veel plaatsen assisteren soldaten de slachters van de Speciale Organisatie, maar elders weigeren sommige officieren veront­

waardigd. Ook ambtenaren protesteren.

Lakmoesproef

Het comité rekent er op dat de oorlog hun misdaden verdoezelt, maar dat is bui­

ten twee factoren gerekend. De Amerika­

nen zijn nog altijd neutraal en er zijn wat Amerikaanse missionarissen in het Otto­

maanse rijk. Zij verwittigen de pers en vooral de New York Times zal bijna dagelijks over de beestigheden rapporteren. Al tijdens de oorlog waarschuwen de Geallieerden dat de daders hun straf niet zullen ontlopen. Ook de vele Duitse militairen, bondgenoten van de Turken, laten het er niet bij. Zij proteste­

ren woedend in Berlijn, maar daar wil men het niet weten. Maar de Duitsers nemen wel foto’s van de opgejaagde colonnes, van de vele lijken, van de verwoeste woningen, en hun getuigenissen zijn verpletterend. “Aus- gerottet” zijn de woorden die ze gebruiken.

Nog altijd discussieert men over het aantal vermoorde mensen. 600.000 is het laagste getal; anderen houden het bij een cijfer van 1.500.000 op een Armeense bevolking van 2.000.000 mensen.

In oktober 1918 capituleert het Otto­

maanse rijk. De machteloze sultan neemt weer even de teugels in handen. De leiders van het comité zijn gevlucht en de sultan richt krijgsraden op om hun misdaden tegen de Armeniërs te veroordelen (in werkelijk­

heid wil hij vooral wraak nemen op de ver­

antwoordelijken voor een verloren oorlog).

Maar één man wordt echt opgehangen. De Geallieerden eisen de uitlevering van de daders, maar geven tegelijkertijd grote delen van de Anatolische kust aan Griekenland en Italië. Dat doet de stemming in het tot Tur­

kije herleide rijk omslaan, want de moorde­

naars poseren nu als patriotten. De succes­

volle generaal Mustafa Kemal verzamelt het leger rond zijn persoon en jaagt Grieken en Italianen de zee in. Hij is een van de generaals die zijn afschuw over de moorden heeft uit­

gesproken, maar hij zet de sultan aan de deur en hij heeft bondgenoten nodig om een ach­

terlijk land te transformeren. Hij staat toe dat verscheidene boeven toch hoge functies blijven bekleden. De belangrijkste verant­

woordelijken ontkomen niet. Enver sneu­

velt in een poging de Turkmeense gebieden op de Russen (nu de Sovjets) te veroveren.

De Turken hebben geprofiteerd van de Rus­

sische zwakte na de revolutie en de staats­

greep van Lenin, om Kars en het noordoos­

ten te veroveren. Dat is nu “Armenierfrei en het is het enige stukje oud-Rusland dat nooit naar de Sovjet-Unie weerkeert. Talat.

de hoofdverantwoordelijke, is naar Berlijn gevlucht, maar maakt plannen om naar Tur­

kije weer te keren. De geheime dienst van de Sovjets brengt Armeense strijders op de hoogte en die kogelen hem neer. Lange tijd valt de Armeense tragedie wat in het niet naast de zinloze soldatenslachtingen van de Grote Oorlog. Berucht is de uitspraak van Hitler: "Wie spreekt er nu nog over de Armeniërs?” Zijzelf natuurlijk en Armeense commando’s die nog lange tijd Turkse daders terechtstellen of Turkse vertegenwoordigers liquideren (tot in de jaren 80).

Maar Mustafa Kemal probeert zijn nieuwe staat volledig te Turkiseren. Alles wat die identiteit schaadt, wordt taboe. Vandaar het nog altijd bestaande beruchte artikel 301 in het Turkse strafrecht dat belediging van de Turkse identiteit strafbaar stelt. Generaties Turken leren niets meer over de volkeren­

moord en als de exodus naar West-Europa begint, nemen zij die onwetendheid mee. De afstammelingen van vele Armeense vluch­

telingen hebben echter veel geleerd bij de Israëliërs die de massamoord op de Joden lange tijd politiek verzilveren. Tot ongeloof en woede van vele Turken wordt de geno­

cide altijd opnieuw opgerakeld. Turken die in West-Europa belangrijke politieke func­

ties bekleden, weten dat de volkerenmoord een lakmoesproef is. Ze liegen al een tijdje onbeschaamd dat "nog veel historisch onder­

zoek" nodig is. JanNeckers

Voor de schone schijn

Zonder eigenlijk goed te weten wat er stond te gebeuren, kwam de Kamer vorige week dinsdag bijeen. Er is geen regering, tenzij een ontslagnemende en tenzij een in formatie. In principe moesten er enkel wat eedafleggingen en benoemingen geacteerd worden en klaar zou Kees geweest zijn. De Ecolo’s wilden evenwel vragen stellen aan de uittredende ministers omdat zij vonden dat de parlementaire werkzaamheden moesten verder-gezet worden. Gelukkig werd daar een stokje voorgestoken middels een stem­

ming. Ook Boze Annemans vond dat onno­

dig, want een regering van 'lopende, leeglo­

pende en klaplopende zaken’ is een regering van het verleden en die doet nu niet meer terzake. Wel vond hij het nodig een debat te organiseren over de huidige politieke toe­

stand. De conferentie van de voorzitters was het daarmee eens en er kwam dus een debat(je).

Hilarisch

Als eerste spreker beklom de PS-frac- tiefüher Giet het spreekgestoelte. Het werd een gejeremieer van Brussel tot in Tokio over het negatieve beeld dat de langdurige regeringsonderhandelingen oproepen en over het feit dat het parlementaire werk ver­

lamd wordt. Bijzonder hilarisch is dat soort gedoe van een man die in de vorige paarse jaren er alles aan heeft gedaan om het parle­

ment buitenspel te zetten, elk debat af te lei­

den en de oppositie monddood te maken. De PS heeft de voorbije jaren de democratie in een ijzeren wurggreep gehouden en komt nu klagen dat de werkzaamheden niet vlotten.

Wat een oppositiepikuur al niet kan doen.

Dreiging__________________

Reeds dagen vóór de commissie Binnen­

landse Zaken zou plaatsvinden, hadden de Franstaligen al gedreigd dat als het tot een stemming over BHV zou komen, Leterme de boeken zou kunnen dichtdoen. Wanneer BHV gesplitst wordt, is het met Leterme gedaan, had FDF-Führer Ollie Maingain gedreigd. Hij werd hierin bijgesprongen door Hervormde Sjarel Michel (zoon van). De commissie ving dus aan in een sfeertje van

‘Wie gaat hier het snelst door de knieën gaan?’ Iedereen benieuwd en dus waren de pc-koelies van de regimepers met trossen aanwezig. Alle politieke tenoren, zelfs zij die niets te vertellen hadden, deden al het moge­

lijke om voor de lenzen te lopen. En natuur­

lijk willen ook een aantal kleine garnalen - zoals de omhooggevallen pafferige blaas- kaaktsjeef Gerald Kindermans bijvoorbeeld - aan de “basis” thuis tonen dat zij 'er ook waren’.

Stemmen of niet stemmen?

Daarover ging het dus fundamenteel.

Oranjeblauw was er vrij gerust in dat er tijd kon gewonnen worden om Leterme vrij spel te laten. Pieter de Crem, de commissie­

voorzitter, zat er ontspannen bij. Het ging allemaal wel lukken, want de Franstaligen hadden zich met velen ingeschreven om de uren vol te praten. PS en cdH hadden zelfs nog twee wetsvoorstellen doen toevoegen waarin zij voorstelden om terug te keren naar de oude kiesomschrijvingen... Alleen een provocerend voorstel van de MR om een

referendum te houden over de uitbreiding van Brussel werd van de agenda geweerd.

Omdat vorige week de ‘algemene bespre­

king’ was afgerond, begon men nu aan de

‘artikelsgewijze bespreking’. Als dat achter de rug is, is de volgende stap de stemming, waarna het dossier naar de plenaire verga­

dering gaat om dan definitief goedgekeurd te worden.

Hek van de dam___________

Omdat er dus zichtbaar vertragingsma- noeuvres in de lucht hingen, wilde Boze Filip de Man wel eens weten of men in één ruk tot de finish zou gaan, desnoods tot 's nachts. Daarom vroeg hij tactisch en onver­

wacht - hij is niet van gisteren - de stemming Omdat de Vlaamse oranjeblauwe partijen niet anders konden omwille van hun belof­

tes aan de kiezers, steunden ze schoorvoe­

tend de vraag van De Man.

Daarmee was het hek van de dam en doemde het stemmingsscenario op voor de Franstaligen. Hoelang ze ook zouden filibus- teren, het zou allemaal snel in een stemming eindigen. Maingain was ziedend en hekelde de steun van de Vlamingen - alleen Tinneke Groen onthield zich op bevel van haar Ecolo- baas Nollet - aan een ‘fascistische' partij. Hij die slechts twee zetels in de ganse Kamer vertegenwoordigt, sommeerde prompt alle Franstaligen op te staan en dit slecht stuk toneel te verlaten. Wat nog gebeurde ook.

Miserie, miserie!___________

Toen Pietje de Rem dit allemaal voor zijn haviksneus zag gebeuren, sloeg hij eventjes bleek uit en prevelde hij voor de nog open­

staande microfoon: “Miserie, miserie!" Heel

het vertragingsscenario viel in duigen. N dit incident schorste hij de vergadering v0°

korte tijd en spurtte de zaal uit. Spoorslag*

trok hij naar Van Rompuy en Vandeurzen om verdere instructies. In de wandelgangen verdwenen allerhande Vlaamse en Fransta lige oranjeblauwe kopstukken in vergader­

zaaltjes voor crisisoverleg. De overgebleven Ampersanders in de zaal zaten te zweten en de Niveanen slikten door en werden ner veus. Alleen Gerolf Annemans lachte *r°

lijk in zijn baard en gaf wat ironische kwin slagen ten beste richting splitsburgemeeste^

Michel Doomst en andere tsjeven, die er me vrolijker op werden.

Aandoénlijk.,._______

... was het hoe de Spallochtonen Han*

Bonte en Ludwig Vandenhove tekeerging®

tegen de Ampersanders. Vooral Ludwig va de boulevard d’amour van Sint-Truiden g>nf uit zijn dak en het leek er even op also _ zich voordien flink wat moed had ingedr°?

ken... Zij sommeerden CD&V/N-VA op ° vijf minuten politieke moed nu op te bre gen en een stemming af te dwingen.

Gelukkig werden ze door alle ander mingen weggehoond met de herinnering 3 twee jaar geleden toen zij als regeringspar alles deden om BHV niet alleen te rekk |j.

maar boudweg te doen afvoeren van de P°

tieke agenda. Ja. het zal wennen worden de sossen in de oppositie. Het ziet er n uit dat ze nog dikwijls aan hun paarse cap olen zullen herinnerd worden.

Lees verder bl^

Op de praatstoel

H

Nia Brans-Dujardin

Huldiging van een stille kracht

Alle getrouwen van de Vlaams-Nationale Debatclub kennen Mia. Het is alsof zij er altijd geweest is. En eigenlijk is dat ook zo. Samen met haar echtgenoot, de auteur, jurist, historicus, journalist Dr. Jan Brans, samen ook met o.a. Mia van der Paal-Uytterhoeven en Walter Peeters, stond zij op 28 februari I980 aan de wieg van de Vlaams-Nationale Debatclub.

De Vlaams-Nationale Debatclub is echter niet het enige terrein waarop Mia Brans-Dujardin actief was en is. Wie in de Nieuwe Vlaamse Encyclopedie van de Vlaamse Beweging (Lannoo, I998) Dujardin, Mia opzoekt, merkt al gauw dat zij in tal van Vlaams-nationale verenigingen, publicaties en partijen (VU, VNP, Vlaams Blok, Vlaams Belang) actief was en is.

Mia Brans-Dujardin is een van die ontel­

bare stille werkers zonder wie de Vlaamse beweging, zonder wie Vlaanderen niet zou­

den zijn wat zij nu zijn. Altijd paraat de han­

den uit de mouwen te steken, altijd bereid, waar ook, een helpende hand toe te ste­

ken. Een stille kracht. Mia Brans-Dujardin heeft nooit op het voorplan willen staan, zij schuwde de publiciteit. Niettemin wordt zij ter gelegenheid van haar tachtigste verjaar­

dag uitgebreid gevierd met een groots con­

cert met klassieke liederen en gezangen van eigen Vlaamse toonkunstenaars. De feestre­

denaar van de dag is Erik Verstraete. De vie­

ring heeft plaats op zondag 28 oktober om I4 uur in de kerk van Sint-Theresia, Gro- testeenweg 650 te Berchem (Antwerpen).

Tegen deze huldiging kon Mia Brans-Dujardin zich niet verzetten. Haar vele vrienden zou­

den haar desnoods ontvoerd hebben naar Berchem...

't P. Je wordt deze maand 80, Mia, en hetgrootste deel van die 80 jaar heb je gewijd aandeVlaamse beweging. Heb je diebetrokkenheid metde moedermelk meegekregen?

M.B: Dat kon niet, want moeder had geen melk genoeg. Laten we zeggen: meegekre­

gen met de... koeienmelk.

‘t P. Uit dat antwoordkan ik afleiden dat je van kindsbeen af Vlaamsbewo­

gen hebt?

M.B: Ja, mijn grootvader aan moeders­

kant woonde in Merksem en heeft daar Dr.

Borms ontmoet. Langs vaderskant waren ze heel katholiek, maar vader is Vlaamsge­

zind geworden door mijn moeder. Hij was voor de oorlog leider van het VNV in Lauwe, maar toen de oorlog uitbrak, gaf hij zijn ontslag omdat zijn leuze was: onverfranst, onverduitst, onverengelst. Nochtans waren de Duitsers toen nog aan ‘t winnen en von­

den vrienden dat hij zich te vroeg terugtrok.

Zij zegden: "Maar, Dries, als gij er niet meer bij zijt, gaat gij van de Duitsers niks krijgen.”

Mijn vader antwoordde daarop: “Dries heeft nooit gevochten om iets te krijgen.”

‘t P. Een heel mensenleven in de Vlaamse beweging,het is niet niks. Wat denkt Mia Brans van de bewering dat de Vlaamsebeweging eigenlijkhaar doel bereikt heeft?

M.B: Helemaal niet! Toen ik nog bij de Volksunie was, die opkwam voor federa­

lisme, was ik het daar niet mee eens. Ik was voor separatisme en dat ben ik nu nog.

't P. Wanneerheb jedeVU verlaten?

M.B.: Veertien dagen vóór Karei Dil- en- Omdat Schiltz met mij niet kon wer­

en, waren Lieven Bauwens en Frans Baert

^'i komen vragen om ontslag te nemen als secretaresse van het arrondissement Ant­

werpen. Ik heb dan maar meteen mijn ont- s'ag gegeven uit de Volksunie na vele jaren 1 maatschap. Ik ben daar lang het eerste vrouwelijke lid van de partijraad geweest,

ot Nelly Maes erbij kwam.

tP. Was Nelly de oorzaak?

M.B.: Nee, zij was wel geen vriendin van mij. want zij was van de strekking-Schiltz en , *an de strekking-Dillen. Maar, weet je, or de Volksunie bestond, ben ik al blaadjes Wan ronddragen voor Van Dieren en Frans ook ^St d'e toen samen als Vlamingen hf. v*amen b'i verkiezingen in Brussel. Daar

'k Bob Maes leren kennen.

Qp de Amerikalei

1 Je hebt nogeen helereeksandere beeldT* 'eren kennen. Jan Brans,bijvoor-

M-B.: Daar heeft Karei Dillen voor in*7a^' De Engelsgezinde Rik Borginon wou het 6en herdenking van Staf de Clercq op Vo 8etOuw zetten en had daar Jan Brans Kare|arY^eSPro'<en- ^'e was °P zijn beurt bij sen kn ken 8aan vragen of die hem adres­

zei Kar ,e,aor8en-"Dan moetje bij Miazijn , e • maar als ze zegt dat ze ‘t niét wil

doen, moet je niet aandringen." Ik zei direct ja, maar tegen vijf uur komen, zoals mij was gevraagd, kon ik niet wegens het vele werk.

Dus stond ik om kwart voor acht aan de Amerikalei, waar Jan Brans mij al veel vroe­

ger verwacht had. “Ik zal uw brieven naar 10.000 adressen sturen”, beloofde ik en ik ben zijn secretaresse, zijn chauffeur, zijn kok­

kin én zijn vrouw geworden en gebleven tot hij stierf.

‘t P.Enje bent de vrouw geworden van een mandie toch welzeermerkwaardig genoemdmag worden.

M.B.: Ach, hij dacht dat hij nooit gekwetst kon geraken. Dat was een grote leugen, maar er is geen tweede man als Jan. Met hem heb ik de mooiste jaren van mijn leven beleefd en vrienden hebben mij verteld dat het weder­

kerig was. Daarom kan ik ook dit huis niet verlaten, want hier spreekt alles nog van Jan.

Merkwaardig mag je hem zeker noemen.

Als hij naar de radio luisterde, gaf hij van ‘s morgens vroeg commentaar op alles wat er fout was: "Hoe kan die dat nu weten? Hij heeft dat niet gecontroleerd."

‘t P. Jan was ook een man met veel begaafdheden?

M.B.: Ja, hij heeft op één jaar de diploma’s behaald voor rechten en Germaanse filo­

logie: doctoraat in de rechten en licentiaat Germaanse. Hij schreef heel veel artikels en boeken en gaf rechten aan de Van den Reec- kuniversiteit.

‘t P.Hij was ook hoofdredacteurvan Volk enStaat...

M.B.: "Volk op straat” zegden wij...

‘tP. Wat denk jij vandepersvanvan­ daag?

M.B.: Heb ik allemaal buitengegooid: De Standaard, maar na de overname door die Franstaligen, ook De Tijd. Ik lees geen enkele krant meer. Ik erger mij al genoeg aan de journaals op tv dat ik nog zou gaan beta­

len voor een krant die ik nooit hoogstaand gevonden heb.

Marsen op Brussel

‘t P.Uiteraard hebjij ookde marsen op Brussel meegemaakt?

M.B.: Ik heb alle marsen meegemaakt.

Voor de tweede heb ik ook al bussen inge­

legd en... er geld bij ingeschoten.

‘t P. Zouje diemassale marsen op Brusseleen kantelmoment in de geschie­

denis van de naoorlogse Vlaamse bewe­ ging kunnen noemen?

M .B.: Dat geloof ik wel, maar ik heb toen ook vastgesteld dat de mensen niet wisten wie hun voorgangers waren. Toen Rik Bor­

ginon kwam zeggen dat "die knapen" zich moesten houden aan de slogans van de mars, werd daar schamper op gereageerd: "Borgi­

non, wie is dat?”

Onze mensen hebben scholing nodig, ook vandaag. Wies Moens heb ik meer dan eens horen zeggen: "Ze weten niks. Ze kennen niks."‘t P. Vertel eens watoverje ontmoeting met WiesMoens.

M.B.: Daar zat alweer Karei Dillen tus­

sen. Door hem ben ik bij Wies Moens zó’n goeie vriend aan huis geworden dat ik zelfs onaangekondigd mocht komen binnenvallen, wat niemand anders mocht. Nochtans was ik toen nog vrij jong.

‘t P.En Dr. Borms?

M.B.: Dr. Borms heb ik niet persoonlijk gekend. Als kind heb ik hem wel eens bij mijn ouders op bezoek zien komen. Wij woon­

den in West-Vlaanderen en ik voel mij nog steeds geen Antwerpenaar.

‘tP. Hoe ben je eigenlijk in Antwerpen verzeild geraakt?

M.B.: Tja, ik kom uit een gezin van elf en waar moest iedereen aan werk geraken?

Mijn ouders wilden best naar Brussel ver­

huizen, maar een huis was daar onbetaalbaar en toen zei de zuster van mijn moeder, de

vrouw van de Hovese oorlogsschepen Vor- lat: “Kom naar Hove.” Mijn vader heeft dan een huis in Edegem gekocht.

't P. Hoesta je tegenoverdie andere grote uit de Vlaamse beweging, Cyriel Verschaeve, die in onze dagen zo ver­ guisd wordt?

M.B.: Hij hangt hier nog altijd aan de ven­

sterbank. De ergste verguizers komen nog niet tot aan zijn enkels.

Ijzerbedevaart

‘t P. Natuurlijk benjij ook naar de Ijzer­ bedevaart geweest?

M.B.: Heel vroeg al, toen de rijkswacht nog chargeerde. Ik maakte, toen ik pas drie jaar was. met vader en moeder de beruchte pamflettenbedevaart van 1930 mee. Van dat jaar af ben ik altijd mee geweest.

't P. Tot het verkeerd begon te lopen...

M.B.: Dan ben ik nog aan de overkant gaan staan, maar mijn laatste Ijzerbedevaart was die met de fluitjes. Ik stond maar te hopen dat de toespraak van Lionel niet te lang meer zou duren, want ik kon niet meer.

‘tP.Danzijner nogettelijke pogingen ondernomen om de bedevaart weer op het goede spoorte krijgen.

M.B.: Dat heb ik allemaal meegemaakt en ik heb daarbij ook Peter de Roover leren kennen, die de pers te woord stond vóór wij, radicalen, erbij waren, want wij waren van ‘t Blok...

‘t P. Altijd weer dat probleem van Vlamin­

gen die niet aan één zeel kunnen trekken?

M.B.: Ik heb meermaals ondervonden hoe moeilijk dat was, maar daar waren wij zeer duidelijk verdeeld. Karei Dillen was anders:

altijd rechtlijnig.

't P. Voor KareiDillenschijn je een grote boon te hebben?

M.B.: Een zéér grote en van heel vroeg al, van toen ik via Frans van Elsacker Karei Dil­

len had leren kennen. Telkens als ik mij eens kon vrij maken (ik volgde avond- en week- eindschool) ging ik naar zijn toespraken luis­

teren. Ik heb altijd bewondering gehad voor zijn uitstraling: zo moet het en een woord is een woord. Dat heb ik bij praktisch niemand anders gevonden. Op Karei kon je bouwen.

Daarna heb ik hem nog beter leren kennen bij Dietsland-Europa en in de partijraad.

*t P.En nuwerk je met volleovergave mee aan deIjzerwake.

M.B.: Ja, daar geef ik de “voorontwikkel­

den" (Mia’s alternatief voor vooraanstaan­

den) een goeie plaats, maar ik zorg ervoor dat de eenvoudige jongens ook een plaats krijgen. De Ijzerbedevaart is totaal verlo­

ren en dit hoor ik van zóveel mensen: “Op de Ijzerwake is het weer gelijk vroeger, we zijn weer bij ons.” (Tussendoor: Maar je hebt haast een boek opgeschreven...)

't P. Ben je optimistisch over de toe­

komstvan deIjzerwake?

M.B.: Moeilijk te zeggen, maar de studen­

ten komen en de jeugd is er en wie de jeugd heeft, heeft de toekomst.

't P. Ik heb op deDebatclubgemerkt dathet een tijdheeft geduurd eerje naar het podiumkwamom de bloemenen het

eerbetoon in ontvangst te nemen. Wordt Mia Brans niet graaggelauwerd?

M.B.: Als je iets doet met hart en ziel, hoefje daarvoor niet gelauwerd te worden.

Omdat ik iets doe wat ik graag doe, hoef ik geen bloemen te krijgen, maar als ik een plaats die mij toekomt niét krijg, zal ik ze eisen. Als men mij bij de partij een plaats vooraan probeert te weigeren, zeg ik: “Ik behoor tot de stichters die u groot gemaakt hebben en zonder mij waart gij hier niet."

Had ik destijds het Crest Hotel niet afge­

huurd en daarmee indruk gemaakt op Lode Claes, was Karei Dillen misschien niet geko­

zen.

*t P. Van verkiezing gesproken, hoesta je tegenover die hedendaagse regelneve-

rij van50%vrouwenopdelijsten?

M.B.: Idioot! Ik ben daar radicaal tegen.

Een vrouw moet haar eigen waarde bewij­

zen.

‘t P. Als ik je over waarde hoor spreken, denkik spontaan aan de bescherming van het ongeborenleven, waar jij ook voorin debres staat.

M.B.: Ik deed voor Pro Vita elke maand de verzending, maar overal laat ik horen dat ik tegen abortus ben.

Debatclub

‘t P. jewerkt ook al heellang voor de Debatclub?

M.B.: Die heb ik, samen met mijn man en met Mia Uytterhoeven, mee gesticht.

Arthur de Bruyne (E. de V.) was niet bij de stichting, maar is wel de eerste voorzitter geworden.

‘t P. je hebtongetwijfeldnog veel te vertellen, maar mijn ruimte is, helaas, beperkt. Toch nogdit: Is 80 hetmoment omte gaan rusten?

M.B. Dat kan ik niet. Wie gaat het dan doen? Vroeger kreeg je een glasraam en werd je opvolger bekendgemaakt, maar ik heb geen glasraam gekregen. Ik zie wel vre­

selijk op tegen die viering.

‘t P. Je staat wel op een viering met klassiekemuziek?

M.B.: Ik ben heel erg voor klassiek en gre­

goriaans, maar dat laatste past er natuurlijk niet bij. Er moet ook Vlaamse muziek bij zijn.

Een kunstenaar als Jef van Hoof zou in Duits­

land een grote componist geweest zijn.

'tP. Wat doet hetje gedichten van jou op muziek te horen?

M.B.: Ik ken Pieter Vis al vele jaren. Echt iemand van boven de Moerdijk, maar we kun­

nen mekaar aanvullen en de Dietse gedachte ligt me na aan het hart.

‘t P.Zijn er Vlaamsbewuste initiatieven waar Mia Brans niét bij betrokkenwas?

M.B.: De Bormsherdenking in Sint-Niklaas niet, maar voor de rest... Ik was al heel veel in de Voer toen daar amper over gesproken werd. Ik ben ook lid van Voorpost, maar marcheren gaat niet meer zo goed.

't P. Al zie je er vrééééselijk tegen op, ik wens je uit naam van alonze lezers een onvergetelijke viering op 28 oktober, want als iemand in Vlaanderendie ver­ dient, ben jij dat!

HVO