62ste jaargang nummer 20 woensdag 16 mei 2007 1,65 euro
Weekblad P60872I Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Drie apen
“Hola”, riep de eerste aap, “kom eens rap hier gij, ik wil eens serieus met u klappen.”
“Zal ‘t zo’n beetje gaan”, riep de tweede aap terug, “ik moet nog enkele weken een bende Vlaamse apen leiden, bovendien, begin vorige week liet ge de rest van uw kor
nuiten nog tegen mij fulmineren, zing dus maar snel een toontje lager.”
En de derde aap werd nog bozer, want hij voelde zich door nummer één buitenge
sloten en door nummer twee voorbijgestoken.
Maar hij mocht niet te hard terug brullen, want hij had op aanraden van zijn stalmees
ters al een tijd geleden gekozen voor een centrumkoers, om zowel met aap nummer één als met aap nummer twee te kunnen gaan dansen naar gelang de kans zich voor
deed, of desnoods met de twee tegelijk, maar dan wel als hij het dirigeerstokje zou mogen vasthouden.
En de inktsekten van de pers werden er alleen maar beter van, zoals een ex-premier en minister van Buitenlandse Zaken zou zeggen, voor wie dit land al lang een apenland is.
En dus kreeg aap nummer één afgelopen zondag op de Zeverende Dag een vrij podium van zo’n tien minuten om te komen uitleggen dat het programma van aap nummer twee niet veel afweek van zijn eigen inzichten. Aap nummer drie beklemtoonde dan weer dat hij zich aansloot bij het idee van een kompaan van nummer twee om na de verkiezingen de begroting eens aan een nauwkeurig onderzoek te onderwerpen. Een begroting die door een van zijn hofdames was opgesteld en die zou dan ultiem gelijk krijgen.
Jongens, wat een beestenboel.
Niets splitsen
Maar op de Zeverende Dag liet Verhofstadt ook voorgoed alle maskers vallen. Pathe
tisch begon hij wild om zich heen te gebaren - beetje moeilijk met die handmicrofoon, maar goed, het was nu eenmaal met meneer Noël op voorhand ingestudeerd, en ze konden toch niet weten dat het hoofdmicrofoontje van de openbare omroep plots liberalen zou gaan saboteren - begon nog meer om zich heen te gebaren om tenslotte uit te stoten:
"Waarom zouden wij bevoegdheden gaan splitsen? Dat leidt alleen maar tot sepa
ratisme. CD&V en N-VA, dat is separatisme! Wij zouden veel beter noord en zuid opnieuw op elkaar afstemmen om daar betere resultaten te gaan bereiken.”
(Daarop stond hij recht, klom op de zitbank en brulde hardop: “Leve België!" Hij gebaarde naar de applausmeester, en die liet het publiek hartstochtelijk in de handen klappen. Zo stond het althans in het script van meneerke Noël, maar om een of andere reden weigerde ook de camera plotseling dienst.)
Maar alle gekheid op een stokje, het is dus klaar en duidelijk. Met Verhofstadt wordt er niéts gesplitst. Noch het gezondheidsbeleid, noch het werkgelegenheidsbeleid, noch de fiscaliteit, noch Brussel-Halle-Vilvoorde, nikske, niemendal. Het enige wat de libe
ralen willen, is de status-quo, dus nog eens vier jaar Verhofstadt, en intussen hun zak
ken vullen, letterlijk en figuurlijk.
Open of gesloten, de VLD blijft een partij van holle egoïsten, die niet verder kijken dan hun eigen neus lang is en voor wie Vlaanderen de pot op kan.
Stress
Waarom loopt Verhofstadt te beweren dat Leterme het debat schuwt? Wel, ener
zijds omdat Leterme het rechtstreekse debat inderdaad zoveel mogelijk schuwt, goed wetende dat Verhofstadt voor geen enkele smerige truc terugdeinst om indruk te maken op de kijker. Wat niet wegneemt dat er wel degelijk twee tv-confrontaties komen, zij het dan met alle drie de apen op het scherm. Maar bij de VLD gaan ze er ook van uit dat Leterme veel minder stressbestendig is dan hij er op het eerste gezicht uitziet en dat hij bij volgehouden druk op het een of andere moment een fatale flater zal begaan of zijn gezicht zal verliezen. Dat is zowat het enige waar Verhofstadt en co volgens de peilingen nog op kunnen hopen en we mogen er dus zeker van zijn dat Leterme de komende weken door de blauwen nog zo scherp mogelijk onder vuur zal worden geno
men. In de hoop dat hij kraakt. We hebben met andere woorden het echte vuile spel nog niet gezien, ook al beweren een flink aantal Wetstraatcommentatoren dat het wel opnieuw windstil zal worden binnen de Vlaamse regering.
Voor Leterme kan de verkiezingscampagne niet snel genoeg voorbij zijn. Hoe lan
ger die duurt, hoe kwetsbaarder hij is, en dat weten zijn tegenstanders. Al moeten we er natuurlijk geen medelijden mee hebben. Eerst hardop roepen dat men de rit zal uit
doen, om dan halverwege het stuur door te geven - eventueel terug op te eisen als de zwaardere federale wagen niet blijkt te bollen - dat is als een conservenblik in een ker
miskraam: je kunt alleen maar hopen dat het publiek niet teveel ballen koopt en op de eerste plaats op de blikken mikt van de andere kleur. Ook al herhaal je nog eens dui
zend maal: het gaat enkel en alleen om beter bestuur.
Deze week:
• Een grote leugen 2
• Rechts evolueert 3
• Het Marokkanendrama 4
• Schotland op eigen benen? 8
• Gaston Feremans 100 jaar 12
Steeds meer mensen depressief
l€0K€ Z&xT...
3>i “RuPO GAAT DAK)
36 Wt'SCUE KANKER MAAR
l T6^F u 'BtóibiT...
... met * je p S- tumor
Het Rapport bis
De Standaard (DS) en De Morgen brach
ten vorige week een rapport over onze par
lementsleden. Dat oogde allesbehalve fraai, want de doorsnee fluweelzitter bleek zwaar onder de norm te zitten.
Dit weekeinde kwamen de regeringsleden aan bod in DS en Le Soir (LS). DS is stren
ger, want samen komen de excellenties niet aan 50%. Echt streng zwaar gedelibereerd hebben ze daar in Groot-Bijgaarden evenwel niet, want Laurette (52%) en Freya (51%) voldeden (nog net). LS blijkt nog milder, met een eindresultaat dat gemiddeld zowat 10%
hoger ligt.
In DS vormen De Gucht, Van Quicken- borne en Verhofstadt de top drie. Bij LS zijn dat Demotte, Verhofstadt en Onkelinx. De lijst van DS wordt afgesloten door De Decker (Armand van de MR, wantJean-Marie bracht het niet tot in de regeringsploeg), Mandaila en Verwilghen. Bij LS zijn Van Weert, Man
daila en Verwilghen (met 2 op 100!) de kneusjes.
Interessanter lijkt de vergelijking tussen de lijstjes van de vrienden van DS en LS.
Hun 'er zijn nog Belgen’-project dreigt meer en meer het tegenovergestelde te bewijzen van wat wellicht de bedoeling was. Er blijkt zelfs op deze twee bevriende redacties geen sprake van een unitair Belgische inschatting van onze federale politici.
DS schat de Vlaamse regeringsleden toch zo’n 10% hoger in dan de Franstalige. En hoe ziet LS dat? Jawel, die geven de Franstalige excellenties gemiddeld 10 punten meer dan de noordelingen. Eigen volk dan toch eerst?
DS vindt Onkelinx dus de helft van de pun
ten waard; LS ziet in Laurette een absolute topper met 70%.
Dupont (wie, vraagt u zich af? - een PS’er met maatschappelijke integratie, ambtena-
renzaken en gelijke kansen in zijn porte
feuille) zakt bij DS, met 46%. LS bedeelt deze bij ons nobele onbekende met liefst 68%.
De Decker van de Franstalige liberalen die staat voor de ontwikkelingssamenwer
king (was die bevoegdheid niet overgehe
veld naar de deelstaten?) vindt bij DS geen genade en strandt op 31%. LS heeft wel oog voor het staatsmanschap van deze Brusse
laar en acht hem 63% waard, meer dan het dubbele dus.
De onvolprezen supersoldaat Flahaut wordt wandelen gestuurd door DS met 33 schamele puntjes. Hij haalt bij LS met 65%
net niet het dubbele.
De staatssecretarissen Jamar en Donfut, die ontegensprekelijk het aanschijn van dit stukje wereld fundamenteel hebben gewij
zigd tijdens de aflopende legislatuur, staan bij LS behoorlijk hoog in aanzien. Bij DS zijn ze bij het horen van beide namen driftig begin
nen googelen, want daar lijken ze amper bewust van het bestaan van deze hoogvlie
gers.
Het gaat in beide gevallen om professio
nele Wetstraatwatchers, die er prat op gaan de gebeurtenissen onbevooroordeeld te vol
gen.
Het gepeupel uit beide landsdelen slaagde er niet in één en dezelfde Beroemdste Belg te verkiezen. De intellectuele voorwacht blijkt het Belgische feit al even taalgekleurd te beoordelen.
Wat te bewijzen was (en al lang bewe
zen is).
EENMANSCOLLECTIEF
Den Blooten Kooninck
U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres
Plankzeil naar www.pallieterke.info
MarcusThesaurus
Ridder Dillen
16 mei 2007
De dingen dezer dagen
Het volste recht
Op 11 mei was het precies een jaar gele- ; den dat de dolgedraaide Hans van Temsche I zijn moordende tocht in Antwerpen onder
nam. Op zijn vroegst begin oktober staat hij voor zijn rechters. In de media werd aan de intrieste feiten herinnerd. Gazet van Ant
werpen deed dat op een gans eigen wijze.
Elke dag, een ganse week lang, was het item
“een jaar na de moorden” goed voor een dubbele bladzijde leesvoer. In het inleidende standpunt werd gezegd dat de families van de slachtoffers en de dader "met rust wer
den gelaten”. Alsof, zonder dat ze persoon
lijk bij de “nieuwsgaring” betrokken werden, tien volle bladzijden rond en over niet in te schatten leed oprakelen, diezelfde families onberoerd zou laten. Goedkope journalis
tieke kost als ge het mij vraagt, dat wel. Maar het is tevens het volste recht van een kran
tenredactie bladzijden te vullen zoals zij dat nuttig en gerechtvaardigd oordeelt. Op de eerste van vijf dubbele bladzijden verklaarde burgemeester Patrick Janssens dat hij door de gebeurtenissen van 11-05-06 ouder en wijzer was geworden. Een ander mens ook.
Op zaterdag 5 mei werd Karei Dillen begraven. De Antwerpse kathedraal was te klein voor de mensenzee die van deze man van bescheiden komaf, een rasechte sinjoor en een Vlaming in hart en nieren, met een laatste groet afscheid wenste te nemen. De tekst op het doodsprentje begon met vol
gende woorden: "Verwerf elke dag het recht om zonder schaamte in de spiegel te kunnen kijken". De media voerden dan ook strijd met elkaar zo weinig mogelijk plaatsruimte, respectievelijk zendtijd te besteden aan een indrukwekkend collectief vaarwel. En als het al zo summier mogelijk gedaan werd, mocht uiteraard ook een politiek correct richting
gevende titulatuur of een dito ondertoontje niet ontbreken. Dat was andermaal het vol
ste recht van de media.
Ook in Gazet van Antwerpen was er deze keer geen sprake van een gans eigen wijze om die uitvaart te benaderen. Het tegen
deel van vrijwel onzichtbaar opgaan in allicht voorafgaandelijk politiek correct gemaakte afspraken rond de verslaggeving terzake, was waar. Alweer het volste recht van de gazet.
Maar zo bleef een naar mijn gevoel ook een nochtans interessante vraag uit aan een bur-
Herinner u de heisa een tijdje geleden rond het ontslag van Ward Robert als regiemede- werker van het Ijzerbedevaartcomité. Aan de basis daarvan lag diens groeiend ongenoe
gen over de uitverkoop van de bedevaart en over het feit dat hij een affiche had voorge
steld waarop zijn dochter - met blonde haren - stond afgebeeld. Dat zou volgens een aan
tal geschiften binnen het comité zijn neerge
komen op Teutoonse oorlogspropaganda en kon dus niet door de beugel.
Intussen is volop aan het uitkomen wat Ward Robert had voorspeld over het opdoe
ken van de Ijzerbedevaart. Stap één is bin
nenkort in het publiek te zien: de affiche voor de komende (en wellicht laatste) bede
vaart. Er staat inderdaad geen IJzertoren meer op. Er staat inderdaad geen blauwvoet meer op, laat staan een Vlaamse Leeuw. Er is geen sprake meer van het AVV-VVK, dat op de vorige affiche ook al letterlijk was ver
duisterd. Neen, er staat enkel op: 80 x Diks- muide, met daarnaast twee personen rugge-
gemeester van alle Antwerpenaars. Want hoe te verklaren dat er zelfs geen beschei
den vertegenwoordiger van het correcte stedelijk bestuur (m/v) aanwezig kon zijn op een begrafenisplechtigheid die in volle stads
centrum toch niet onopgemerkt voorbij is gegaan? Het kan natuurlijk zijn dat diezelfde burgemeester, ondanks hij ouder en wijzer is geworden alsmede een ander mens, er voor
alsnog niet in slaagt om politieke menings
verschillen bij te leggen - of is het eerder haat kunnen vergeten? - over de grenzen van de dood heen. Wat dan uiteraard even
goed zijn volste recht blijft. Overigens ben ik zo vrij te zeggen dat, in het verlengde van een uitgebleven vraag aan een burgemees
ter van alle Antwerpenaars, de daardoor getrokken conclusie insgelijks geldt voor alle
“democraten” en daaraan trouwe dienst
baarheid verlenende journalisten en medi- afiguren allerhande, die te pas en vooral te onpas de mond vol hebben over “respect”
en “verdraagzaamheid”.
Op 25 juni zal het precies een jaar geleden zijn dat Guido De Moor op buslijn 23 in Ant
werpen in volle stadscentrum werd doodge
schopt en -geslagen door allochtone jonge
ren. Volgens de media, met volste recht in onvoorwaardelijke dienst van de linkse kerk, ging het hier niet om een moord, laat staan om een racistische. Het betrof een “busin- cident" waarvan de 53-jarige werknemer van de NMBS het onfortuinlijke slachtof
fer werd. I0 juni is op 25 juni al even voor
bij en de “politiek correcte” verkozenen des volks zullen volop bezig zijn de akkoordjes uit te werken waarmee ze de volgende legisla
tuur het kiesvee zoet hopen te houden. Het is duidelijk dat die moeizame werkzaamhe
den de volle aandacht van de media zullen opeisen. Wat, ik benadruk het nogmaals, hun volste recht is. Niettemin blijft het een interessante vraag of straks ook aan de ver
jaardag van het “busincident” herinnerd zal worden. En in het verlengde daarvan is de bijkomende vraag of Gazet van Antwerpen die moord, zonder verkiezingen op til, ook i op eigen volumineuze wijze zal benaderen,
; al even interessant. Ze stellen is die vragen ook meteen beantwoorden. Of wat dacht U, gebruik makend van uw volste recht?
D.Mol
lings gefotografeerd: een grijze opa en zijn zwarte kleindochter. Dat zwart valt letterlijk te nemen. En wie daar aanstoot aan durft nemen, is een afgeleefde racist, die liefst zo snel mogelijk tijdens de Ijzerwake sterft aan een hartaanval.
Bijgevolg zullen er op 26 augustus nog minder getrouwen naar de IJzerwei afzak
ken, wat het comité weer een alibi zal ver
schaffen om voorgoed komaf te maken met wat ooit het koninginnestuk van de Vlaamse beweging was.
Niet één journalist
Dat ze niet moesten hopen op een tele
visieploeg van CNN of van de RTBF, dat ze al blij mochten zijn als enkele hen goedge
zinde journalisten - voor zover die er natuur
lijk zijn - de persmap kwamen ophalen, dat beseften die van de Vlaamse Volksbeweging natuurlijk ook wel.
Dat niet één Vlaams medium zich de moeite gaf minstens te komen luisteren, dat was een bittere pil voor de leiding van de VVB die in Brussel een persontmoeting organi-
Dit op apegapen liggend apenland
Een grote leugen
Yves Leterme en zijn “ancien” CVP, dat ' is één grote leugen. Boerenbedrog in het vierkant, “pseudo” Vlaamse volksverlakke- rij zonder weerga. Meer dan eens hebben we op deze plaats in dit blad ons verma
nend vingertje opgeheven naar dat goedge
lovige Vlaanderen dat zich toch zo gemak
kelijk laat verleiden door de niet eens pittige sluierdans van de "nieuwe” christelijke volks
partij. Als de Vlaamse kiezer haar daarvoor de nodige electorale armslag zou geven. Als we de peilingen mogen geloven, staat niets meer in de weg om Yves Leterme als een nieuwe Radames met Verdiaans trompet
geschal naar de Brusselse Wetstraat I6 te begeleiden. Zijn Waalse Aïda zit daar nu al snakkend op hem te wachten. U weet toch dat Joëlle Milquet Leterme een sympathiek iemand vindt, helemaal geen stoute wolf.
Voor zover hij de afloop van deze trieste historie niet kent, Radames en Aïda wer
den in de kelders van het paleis levend inge
metseld. Van de Vlaamse kiezer zal het blijk
baar niet afhangen, die blijft immers zweren bij zijn hondstrouwe slaafse onderdanigheid aan l’ancien CVP. Vlaamse kiezers zijn geen haar beter dan hun Waalse broeders die ook maar niet genoeg krijgen van de onstuitbare PS-machtsarrogantie.
Met Yves Leterme zou Vlaanderen net niet onafhankelijk worden. Hij zou daarvoor zor
gen! Uiteraard werd dat niet zo uitdrukke
lijk gezegd. Vlaanderen moest alleen maar de sociale en economische hefbomen in handen krijgen om nog beter te kunnen doen wat we dankzij onze schaapsherder uit de Westhoek nu al zo goed doen. Met Yves Yves Leterme was BHV al lang gesplitst. Met Yves Leterme zou zelfs Brussel een nieuw maatpak krij
gen, alleen vond hij tot vandaag nog geen vijf minuten tijd om uit te leggen hoe hij dat zou bolwerken. Met Yves Leterme moesten de Franstaligen in de Vlaamse rand een toontje lager zingen, hun IQ is immers zo belache
lijk laag dat ze niet eens vijf zinnen Neder
lands kunnen opdreunen. Yves Leterme zou bovendien zijn Vlaams premierschap ten volle invullen en dat tot aan de vooravond van de volgende Vlaamse verkiezingen. Met Yves Leterme moest zelfs het Belgische konink
lijke staatshoofd op zijn royale tellen letten, hij had die koning niet nodig. Kortom, met Yves Leterme had Vlaanderen eindelijk een echte Vlaamse minister-president.
Tot de koning liet weten dat hij dat alle
maal wel kon denken en zeggen, tot men aan de overkant in zoveel woorden liet weten dat er over een ander België met hen niet te pra
ten viel, tot de Brusselaars lieten weten dat ze de luchthaven van Zaventem desnoods een wurgdood zouden laten sterven als Leterme en co ambetant bleven doen.
Twee zinnen
Is dit onterechte gramschap? Misschien wel. In meer dan dertig jaar journalistieke Wetstraat hoorden we zoveel leugens, zoveel dure eden breken, beluisterden we zoveel Vlaamse onmacht, dat we al heel lang niet eens meer kwaad kunnen worden als we weer eens hetzelfde refrein horen. Tot we de
voorbije dagen "Wij allemaal" in handen kre
gen. Meer dan veertig volle bladzijden boor
devol hoopvolle toekomstberichten. Over van alles en nog wat, over gezin en gezond
heid, over werk, pensioen, veiligheid, milieu, inburgering, en nog veel meer, bergen holle zinnen. We hebben beroepshalve zelf ooit nog een verkiezingsprogramma voor VU-ld 2I moeten samensprokkelen. We konden er zelfs zonder ook maar de minste kritische noot van de partijleiding een paragraaf over amnestie tussenschuiven. “Wij allemaal" van Leterme en co. is niet slechter als die archie
ven vol nutteloze verkiezingsberichten, zeker niet beter, maar vooral even leeg.
Zeker als het om Vlaanderen gaat. Yves Leterme heeft blijkbaar nu al moeite om zich nog te herinneren dat hij ooit Vlaams minis
ter-president was. Zijn Vlaams programma telt nog maar twee zinnen die we in herinne
ring brengen, zodat latere slechte karakters die historische vaststellingen terugvinden.
“Zo heb ik van op de eerste rij kunnen vaststellen dat het Belgische beleid soms een rem is voor een nog beter bestuur voor Vlaanderen. Daarom moeten Vlaanderen én Wallonië een grotere bevoegdheid en een grotere verantwoordelijkheid krijgen.” Daar
mee moeten we het stellen. Dat was het dan, dat Vlaamse programma van de Vlaamse minister-president.
“Met deze man wordt het (dus niet) anders” (Tindemans, I974). Hij is zonder twijfel “Rotsvast’ (Dehaene, I987) zeker als het om zijn persoonlijke ambitie gaat maar wil zeker “Geen (Vlaamse) ommekeer (Martens, I985) Ook bij die heren was er van Vlaanderen geen sprake. Met Leterme wordt het dus niet anders, l’Ancien CVP es de retour! Alle neuzen in één en dezelfde richting, de Brusselse Wetstraat: samen met Di Rupo en Onkelinkx weer aan de aloude Belgische slag zoals de Belgische vakbonden en patroons dat willen, zoals Laken dat eist, zoals de Loge dat nastreeft. Een België waat niets meer aan verandert - er is al meer dan genoeg gestaatshervormd - waar Vlaanderen alleen bestaat om met de brede glimlach n°t wat langer de Belgische en de Waalse reke- , ning te betalen.
De "Open” liberalen zijn wat Vlaanderen betreft al lang dichtgeslagen en weten dat ze na I0 juni waarschijnlijk niet meer mogen meespelen, hun rooie collega Vande Lanotte heeft intussen zijn “Vlaamse” strijd gestaakt Zij zijn dus voor Vlaanderen uitgerangeer Dat het Belgische systeem ook Leterme en co zou recupereren, stond al lang in de ster ren geschreven. “Het Belgische graan hee ook deze orkaan doorstaan.” De Vlaams onmacht gaat onder onze ogen nog maa eens kopje-onder.
Marc Plate1
PS. Met excuses Bart de Wever: de naa^
van zijn club staat in tegenstelling metvortF berichten wel in de brochure: een keer de frontpagina, een keer op de achterb a
zijde. __•*1
Guy Verhofstadt in het eerste Burgermanifest 1991
Zij (de politieke partijen, nvdr) mogen niet langer eigenmachtig bepalen w,e.v^ wel- zingskandidaat zal zijn, en wie geweerd wordt. Theoretisch kan iedere burger zie iswaar aan het kiezerskorps voorstellen, maar in de praktijk is hij kansloos zon behoorlijke plaats op de lijst van een partij. Maar het zijn niet de kiezers die dez«
bepalen. De burger heeft geen zeggenschap over de kansen die aan een bepaa eefl didaat gegeven worden. Dat wordt voorgekauwd door de partijen, die er in e' n|<e- coöptatiesysteem op nahouden en hun politiek personeel bovendien mentaal a
lijk van zich maken. -*■
seerde naar aanleiding van de verkiezingen en de daaropvolgende staatshervorming.
De VVB verdedigt nochtans een opvallend realistische aanpak: de Vlaamse onafhanke
lijkheid blijft het grote doel, maar intussen is elke tussenstap richting die Vlaamse onaf
hankelijkheid verdedigbaar.
De VVB wil de Vlaamse kiezer wel waar
schuwen voor wat onder onze Vlaamse ogen aan het gebeuren is: een grootschalige ope
ratie Belgische recuperatie en nog veel erger is, wat wordt omschreven als de "achter
waartse beweging van Open VLD”. Als het ook nu beperkt blijft tot een tussenstap heeft de VVB wel tien prioriteiten en die begin-
nen bij de sociale en economische hefb°[r (van Leterme?) om via onder meet i teit, gezondheids- en gezinsbeleid, , f teit, transfers tot en met de taaltoet Vlaams-Brabant en Brussel.
■iTiriïirniMi .iex
In Overijse wordt geen enkel ver oje'.
bord geplaatst. Dat is het gevolg van splitsing van BHV waardoor de ge deze verkiezingen niet kan or^aj ell Maar het is ook goed voor het 011 deze afzichtelijke borden niet in he ge
heeld verschijnen, zegt burgermeest koer. En gelijk heeft hij.
De dingen dezer dagen
16 mei 2007Echo’s uit de Koepelzaal
Eigen navel eerst ___________
‘Met de regelmaat van de klok verschijnen kritische artikels en mediaberichten over het functioneren van het parlement. Ieder
een heeft voorstellen en doet pogingen om de werking van het parlement te verbeteren.
Wij zijn van mening dat het Vlaams Parlement zich op de essentiële taken moet concentre
ren’. Aan het woord was de Oost-Vlaamse Joke Schauvliege (CD&V). Deze brave en vlijtige juriste beviel vorige week woensdag (samen met enige collega’s uit diverse par
tijen, het VB netjes uitgezonderd) van een voorstel tot wijziging van het reglement van de Vlaamsche Parochieraad. En voorzitster Marleen idem.
We waren vooral onder de indruk van het scheppen van de gelegenheid dat ‘prominen
ten’ de plenaire vergadering kunnen toespre
ken en dat daarover kan worden gedebat
teerd. Geef toe: daar hebben we nu meteen het zo lang verhoopte sluitstuk van het democratisch wetgevend proces in Noord- België! Was het niet Boudewijn Bouckaert die ooit schreef dat het Vlaamse parlement op zo’n bijzonder klein bevoegdheidsterrein speelt, dat het geneigd is dit kleine terrein te overreguleren?
Vlaanderen immigratieland
Fien Moermansk is dus naar het commu
nistische Vietnam getogen: oude liefde roest niet. En als ge zo ver hebt gereisd en zo lang in het vliegtuig gezeten, moet ge natuurlijk wel een akkoord tekenen of zo. Dus gaan wij knappe Vietnamese bollen van beider kunne importeren die bij ons in allerlei hoogweten- schappelijke onderzoeksprojecten aan de slag zullen gaan, naar wij aannemen om min of meer definitief hier te blijven. Of is dat te logisch? Mogen wij een andere logische vraag stellen: waar zijn dan onze o zo bui
tengewoon geweldig goed opgeleide studen
ten naartoe? Wij dachten - op basis van 758 recente en om de haverklap opnieuw geci
teerde rapporten - dat ons onderwijs tot de beste van Europa behoorde? Maar blijk
baar zijn we dus niet in staat in eigen huis de capaciteiten te vinden die nodig zijn om onze technologie en innoverende vermogens op peil te houden... Waar zou het aan schorten bij onze aanstormende generatie?
Jammer, maar helaas
En dan was er natuurlijk het Grote Actu- aliteitsdebat over lijsttrekkerschap van Leterme voor de Senaat op 10 juni.
Lees verver blz 14.
Aan de dalai lama Tibet
Ver van ons bed
Mijnheer,
Na al uw achterbakse pogingen om op slinkse manier in België binnen te geraken, hopen wij dat ge het nu eens en voorgoed begrepen hebt. Dit land kan lieden van uw soort missen als kiespijn, lieden die er enkel op uit zijn twist en tweedracht te zaaien in ons binnen- en buitenlands beleid.
Gij beweert rust en spirituele eenheid na te streven, maar telkens als gij hier wilt neerstrijken, komt er naijver en ruzie van.
Gelukkig hebben wij een regering die ons angstvallig beschermt tegen twistzoekers en intriganten. En die manhaftig opkomt voor de belangen van onze Hoffelijkheid.
Wat bazelt gij daar? De mensenrech
ten in Tibet? Zijtgezot geworden, vriend?
Daar hebben wij absoluut geen tijd voor.
Wij hebben het veel te druk om ons namens het belgische volk te gaan veront
schuldigen voor alle rampen en genocides in Afrika waar wij volgens onze bestuur
ders verantwoordelijk voor zijn. Zeer benauwd zijn wij ook voor het lot van de Poolse homogemeenschap, terwijl wij de ogen sluiten voor wat er in Arabische en andere islamitische heilstaten met derge
lijke mensen zoal gebeurt. Gij zijt dus niet de enige die achterna gehinkt komt op ons lijstje van aandachtspunten, te meer daar wij druk bezig zijn met verkiezingen en dus wel andere katten te geselen hebben dan Tibetaanse met een roodgeel plunje aan.
Wij houden namelijk niet van roodgele plunjes. Wij houden wel van rood pluche, en wij schrijven daar graag boekjes over.
Bij ons worden de mensenrechten immers veel harder bedreigd dan in uw bergstaat.
Heelder horden Mentaal Gehandicapte Mestkevers staan hier klaar om de demo
cratie de nek om te draaien. Ze zijn geïn
filtreerd in de politie. Ze zijn geïnfiltreerd in het leger. Ze zijn geïnfiltreerd in het par
lement. Ze teren op ons belastinggeld. Ze hebben een hekel aan allerlei sanitair. Ze zijn walgelijk en afschuwelijk, ze drinken elke dag een glas negerbloed en ze willen
niet liever dan Syrië, Irak en Iran weken
lang bombarderen. Dat is nog eens een bedreiging voor een rechtsstaat, terwijl gij in een land leeft waar het recht niet eens bestaat. Hoe kan het daar dan wor
den geschonden?
Gij moet weten, mijnheer de dalai lama, dat onze politici een grote mond hebben, maar ook hun grenzen kennen, want ze buigen als een knipmes voor Koning en Kapitaal. Wat betekent een dalai, zeker een lama, in vergelijking met het kruim der Europese Keurvorsten? Als de doorlus- tige Albert zijn blik naar het oosten heeft gericht en daar op de maat van zijn mars alles doet beven en bibberen, wat zoudt gij dan hier het feest komen verstoren ? En als zijn doorluchtig Gebroed op zijn beurt het gele continent wil veroveren, gaat gij hem dan beletten zijn reisagentschap te mobili
seren en naar contreien af te zakken waar de markt ons toelacht? Als gij echt een wijs man zijt, dan schrijft ge onmiddellijk een berouwvolle brief naar alle paleizen waar onze Vorsten soms huis houden, en ge doet er een doos pralines bij voor hun madammen. Maar het moet wel Belgische chocolade zijn!
Denk er trouwens aan, zoals de wijze weet: “Eerst das Fressen, und dann die Moral.” We gaan dus eerst proberen een deel van de Chinese koek binnen te halen, alvorens ook eens verder te kijken dan onze neus lang is. Want ons betreft, kan Tibet ons vierkant gestolen worden, ten
zij we cito presto minimi’s mogen begin
nen leveren. Maar: aan de Chinezen wel te verstaan. Opdat hun prille democra
tie niet door bewapend monnikenpak van de kaart worde geveegd! En voor de rest:
wij geven sowieso de voorkeur aan groot
moefti’s en imams, al dat boeddhistisch gedoe heeft bij ons al genoeg ministers van slag gebracht. Blijft dus waar ge zijt, vriend, en laat ons gerust.
JSnaX"‘,wi!’ XWfiidS&e.
Evoluties ter rechterzijde
De nieuwe Franse president Nicolas Sar- kozy wordt wat onnauwkeurig een Hon
gaarse jood” genoemd. Hongaar is hij door z'jn blauwbloedige Hongaarse vader, jood door zijn uit Saloniki afkomstige joodse moe
der. Maar vooral is hij Fransman, die naar eigen zeggen nu aan Frankrijk iets wil terug
geven uit dankbaarheid voor wat zijn geadop
teerde vaderland hem gegeven heeft. Dat is eens een ander geluid dan al die immigran
ten die op hun gastland kankeren zonder het an consequent te verlaten.
Maar Sarkozy was ook de kandidaat van wet en orde, wat rechts genoeg is om hem
*°°r nazi” uit te schelden. Op affiches heb- en kladders zijn foto van een Hitlersnorre- t|e voorzien, allicht met het oog op een prijs
°Or originaliteit. Tegelijk hebben moslims oud-rechts elkaar gevonden in het verwijt at deze “nazi met jodenneus” een zionisti- che agent is die Parijs aan New York en Tel
^Vlv vastketenen. Dat “la racaille” voor egolène Royal en vooral tégen Sarkozy zou d ernrfen, stond bij voorbaat vast, maar na tis lerSte stemronde riep ook de nationalis- ZeU 6 voorrnan Pierre Vial op om Ségo en
niet Sarko te stemmen.
sta borden we nog eens een antiek ne ndpunt dat in ons deel van de wereld bin- n de rechterzijde gemarginaliseerd is. Hier
Geen woorden maar daden!
Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.
Oervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
“Wf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Vlaams & Neutraal Ziekenfonds]
Ho ™ llHri
e,cl: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen ■ www.vnz.be
is rechts soms fel prozionistisch, bijvoor
beeld Pim Fortuyn, Geert Wilders, of dich
ter bij huis het scheldkrantje ‘t Scheldt. De British National Party is eveneens Zionvrien- delijker geworden sedert het zijn focus van algemeen “anti-immigrant” naar “anti-islami- tisch” verlegd heeft. Een gelijkaardige evolu
tie heeft zich ook binnen het VB voorgedaan, in die mate dat Filip Dewinter vorig jaar de Israëlische invasie in Libanon steunde, een weinig sympathieke operatie die zelfs vele Israëli’s afwezen.
Vroeger
Alweer vijftien jaar geleden sprak ik op een VB-colloquium over het islamprobleem, en ik vermeldde daarbij het verschijnsel van de islamitische jodenhaat. De enige VB’er die ik toen persoonlijk kende, was Mare Joris, uitgesproken zionist, en ik nam voor logisch aan dat mensen die tegen de islamterreur in het geweer komen, dus ook sympathie voor Israël zouden hebben. Nou, dat viel tegen.
Het VB had toen de islam als probleem maar amper ontdekt, en een deel van het voetvolk was nog helemaal niet mee met deze nieuwe marsrichting. Mensen van de oorlogsgenera
tie bleken vaak net als Hitler en Himmler alle sympathie te hebben voor de islam, bondge
noot tegen “de joden”.
Zo kwam iemand zich aan mij voorstel
len als een ervaren bestrijder van het ter
rorisme, waarmee hij dan niet de moslimva- riant bleek te bedoelen, wel de weerstand tijdens WO2 (deze zelfverklaarde SS-man bleek de roemruchte Paul Debaes te zijn, die enkele jaren later zijn VB-lidkaart met veel drama zou verscheuren). Een andere oude heer kwam een boom opzetten over de theorie dat de Asjkenazische joden eigen
lijk Chazaren zijn, een Turks volk dat zich tot het jodendom bekeerd heeft en bij gebrek aan bloedband geen recht heeft op Pales
tina nop steeds een eeliefd thema np anti-
joodse websites. Ik had de populariteit van De Protocollen van de Wijzen van Zion in de moslimwereld vermeld, en een VB-par- lementslid kwam mij in alle ernst vragen hoe het daar nu juist mee zit: “Is dat echt een vervalsing?” Ik dacht: God, waar ben ik nu terechtgekomen?
Inmiddels is de collabogeneratie praktisch uitgestorven, en jongere nazi-sympathisan- ten zijn uit de partij gezet of hebben zich afgekeerd van een VB dat volgens hen te soft geworden is. Daarmee bespaart de par
tij zichzelf het lot van die zusterpartijen die in de ogen van de kiezer (bedoeld is dus de kiezer, niet de mediacraten) een al te extre
mistisch stempel blijven dragen. In je pio
nierstijd kun je je wat wilde haren veroor
loven, maar een volwassen partij moet zich daarvan ontdoen.
Het origineel
De Franse verkiezingsuitslag geeft een grote verschuiving te zien van Jean-Marie Le Pen naar Sarkozy. Men ziet dit als een signaal dat de immigratievijandige partijen in Europa over hun hoogtepunt zijn ter
wijl mainstream-partijen een deel van hun agenda overnemen. Wie houdt nog vol dat het volk altijd het origineel boven de kopie verkiest? Overigens vind ik deze verschui
ving naar centrumrechts een goede zaak.
Tenslotte gaat het bij veiligheid en integra
tie om bekommernissen van een groot deel van de bevolking, niet van een extremistisch franje, en het is democratisch gesproken dus maar normaal dat centrumpartijen ze ter harte nemen.
Maar is de indruk van een pan-Europese trend wel juist? In Nederland zien we inder
daad dat de multiculturele dogma’s na For
tuyn ook door centrumpolitici met kritisch oog bekeken worden. Wilders heeft nog een rol te vervullen, maar zijn groeipotentieel is beperkt zolang ook liberaal Rita Verdonk en socialist Jan Marijnissen laten voelen dat zij de bekommernissen van de kiezer ernstig nemen In her Vereniyd Koninkrijk ontwijken
de Conservatieven uit angst voor de linkse opinieterreur echter heel nadrukkelijk elke indruk van “racisme”, ze steken Labour links voorbij en laten de rechterflank helemaal aan de BNP (die alleen nog door het kiesstelsel klein gehouden wordt).
In Vlaanderen hoeft het VB nog minder te vrezen voor een recuperatie door de geves
tigde partijen. Ten eerste is “extreemrechts”, voor zover daarmee het VB bedoeld wordt, hier minder extreem. Het is geworteld in een fatsoenlijke tendens met brede volks- basis, namelijk de Vlaamse beweging. Maar vooral: hier blijven de andere partijen hard
nekkig weigeren de legitieme zorgen van de bevolking tot de hunne te maken.
Anders dan hun Franse en Nederlandse geestesgenoten vertikken de Vlaamse cen
trumpolitici het om met de multiculturele onzin te breken. Soms maken ze om electo
rale redenen wel de juiste geluiden, maar die worden dan door hun daden tegengespro
ken. VLD-voorzitter Bart Somers heeft op tv eens het verschijnsel aan de kaak gesteld van Marokkaanse vrouwen uit de tweede genera
tie die destijds vlot Nederlands geleerd heb
ben, vervolgens met een kozijn uit Marokko getrouwd zijn, en wier kinderen vandaag op school niet meekunnen omdat hun Neder
lands te gebrekkig is. Inderdaad, deze ten
dens van verminderende integratie is een groot probleem, en het was een goed begin dat Somers het erkende. Maar juist de snel- belgwet die zijn eigen partij ingevoerd heeft, maakt dat het alleen maar erger zal wor
den.
Soms verkiest het volk een kopie boven het origineel. Maar dan moet de kopie wel minstens de kwaliteiten van het origineel bezitten. Men durft erop vertrouwen dat Sarkozy de meer redelijke programmapun
ten van Le Pen zal verwezenlijken. Maar wie ter wereld gelooft dat Somers, die zelfs zijn eigen woord nooit eens gestand doet, de beloften van Dewinter zal uitvoeren?
KoFNRAAR El tT
16 mei 2007
De dingen dezer dagen
Het Marokkanendrama Het verraad van Vande Lanotte
Juist I59 pagina's heeft de Nederlandse journaliste Fleur Jurgens nodig om alle maar dan ook alle leugens in de afgrond te kiepe
ren die politici en media nog altijd dagelijks gebruiken om het schofterige, criminele en racistische gedrag van vele jonge (maar ook minder jonge) mannen van Marokkaanse origine goed te praten (Fleur Jurgens: Het Marokkanendrama: Meulenhoff 2007; I5 euro). Zij bewijst keer op keer dat de vele problemen met Marokkanen veroorzaakt worden door "de verstoorde gezagsverhou
dingen in het gezin, een opvoeding met ach
terdocht ten opzichte van Nederland, de islamitische huwelijksmoraal die moeders onmachtig maakt, een sterk eergevoel, een genetische aanleg (geef toe, dat is durven), aanpassingsstress, onderwijs- en kennisach
terstand van ouders” (p.lSI). Eén oorzaak voor de hele ellende aanvaardt zij in geen geval: racisme van de autochtone bevolking, want dat is onbestaande tenzij in een paar zeldzame individuele gevallen.
Hebben de West-Europese landen dan geen fouten begaan? Ja, wel degelijk, omdat ze te verdraagzaam zijn geweest, omdat ze Marokkaanse boeven niet direct lik op stuk gegeven hebben. In één hilarische pagina somt ze de top tien op van de drogredenen die de houding van vele Marokkanen ver
goelijkt zoals ‘verveling’, ‘tussen twee cul
turen leven', 'negatieve praat over de islam’,
‘discriminatie wegens hun naam’, enzovoort.
Kortom, de top tien van de leugenachtige clichés die nog altijd uit de mond rollen van de SP-a/Spiritcollaborateurs (plus mediala- keien) van de georganiseerde misdadigers- bende PS.
“Kapot gewerkt”?
Fleur Jurgens heeft langdurig gespro
ken met zeventig mensen die dagelijks met Marokkanen en hun zorgen, aspiraties, ont
sporingen en criminele daden in aanraking komen. Daar zijn politiemensen, welzijns
werkers, gezinstherapeuten, logopedisten, opvoeders, enzovoort bij. Veel gesprekspart
ners van Jurgens zijn trouwens van Marok
kaanse origine. Jurgens staaft haar betoog met maar een paar cijfers, maar die zijn dan ook beklijvend.
Nederland heeft zegge en schrijve zo’n 22.000 Marokkanen in de jaren zestig gere
kruteerd en het grootste deel van deze groep is weer naar huis gekeerd. Toch zijn er in Nederland zo’n 3I4.000 Marokkanen en die zijn bijna allemaal gearriveerd in de jaren 80 en 90 via immigratie en familieban
den. Daar is dus niemand bij die zich "kapot gewerkt" heeft om onze welvaart op te bou
wen en er is dus geen enkele reden om hen dankbaar te zijn en hen tot in der eeuwigheid uitkeringen te geven. Maar van alle Marok
kaanse mannen in Nederland tussen 40 en 64 jaar heeft 62% wel een uitkering. Nau
welijks 37% van de Nederlandse Marokka
nen werkt en dat is niet onlogisch want 7 op de tien Marokkaanse jongens tussen I7 en 23 verlaat de school zonder een bruik
baar diploma.
Dat is bij ons niet beter en in feite zou men iedere politicus die het woord “discri
minatie" durft gebruiken als oorzaak van de Marokkaanse werkloosheid, moeten aankla
gen wegens oplichting en zwendel. Het zijn zo n leugens die Marokkkaanse nozems maar al te graag gebruiken om hun grof crimineel gedrag te verschonen. De schuld ligt altijd bij de anderen, bij een slechte en bovendien zondige samenleving.
De gesprekspartners van Jurgens komen bijna allemaal met dezelfde conclusie: veel Marokkanen hebben niet de minste zelfkri
tiek. Daarenboven hitsen ze elkaar nog op, gezien ze bijna allemaal in dezelfde wijken wonen; dat is een normaal verschijnsel bij immigranten, maar het kon ook niet anders omdat neplinkse politici 30 jaar lang hard
nekkig weigerden een rem te zetten op het aantal immigranten in wijken, sociale wonin
gen of scholen. Dat heeft er ook toe geleid dat de dorpsmentaliteit van het Rif blijvend zijn intrede heeft gedaan. Daar is het de taak van de gemeenschap om voor de opvoeding buitenshuis te zorgen.
De meeste Marokkanen in Europa zien alleen andere Marokkanen en gaan naar Marokkaanse winkels. De heren bezoeken Marokkaanse theehuizen en kijken naar Marokkaanse zenders (“schotelcity" noe
men de Nederlanders deze wijken) en den
ken dus dat ze nog altijd in Marokko wonen.
Vele vaders moeien zich dus niet met wat de
zoontjes buiten de deur uitspoken (de moe
ders moeten soms de toestemming aan hun zoon vragen om buiten te komen). En als het verkeerd afloopt (I op 3 in de Neder
landse justitiële jeugdinrichtingen is Marok
kaan) is het de schuld van de autochtonen die te soft zijn, die discrimineren, die het vader
lijke gezag ondermijnen en blablabla.
Deze leugenachtige prietpraat wordt vol
ledig ontkracht door een andere realiteit: de situatie van vrouwen en meisjes. Die moe
ten niet proberen 'aanstootgevend gedrag’
te vertonen zoals sigaretten roken of met andere jongens en mannen praten, want de keiharde sancties volgen onmiddellijk. Hier treden Marokkaanse mannen (en ook vrou
wen) wel direct en onverbiddelijk op want
“de roddelcultuur en bedilzucht in de Marok
kaanse gemeenschap is erg eensgezind”
(p.57). Jurgens geeft daarenboven het ene na het andere voorbeeld van het racistische (mijn woord) gedrag van veel Marokkanen.
Sommige snotneuzen stelen als de raven op school. Nooit is er een Marokkaanse ouder, vertelt een schooldirecteur, die de school contacteert om te vertellen dat er iets niet pluis is. Veel Marokkanen spreken routine
matig over ‘christenhonden’ als ze Neder
landers bedoelen. Anderen zeggen dat scho
len per definitie niet deugen, want er staat een lerares voor de klas en een man moet niet naar een vrouw luisteren. Jurgens komt dan ook tot de conclusie dat de verheerlij
king door links van de multikul verschrikke
lijk veel kwaad heeft gedaan omdat het heeft bijgedragen aan de teloorgang van de univer
sele moraal.
We hinken weer achterop
In deze zee van ellende komen uiteraard de mensen die geen problemen veroorzaken, niet aan bod. Maar voor hen is het dubbel erg, want zij worden dikwijls gewantrouwd door hun landgenoten en door de autochto
nen. De vroegere Marokkaanse buurvrouw van mijn moeder leert nu Nederlands met haar kinderen. Zij vestigde zich in Meche- len omdat ze als Brusselse verpleegster zag hoe de toestand daar verloederde. Ze miste haar familie en wou terugkeren, maar bleef tenslotte toch in Mechelen toen haar broer in Brussel ook het verkeerde pad opging tot hun beider moeder hem hardhandig en in het openbaar corrigeerde (iets wat volgens Jurgens bijna nooit gebeurt omdat in veel Marokkaanse gezinnen de zonen wel hun moeder mogen slaan, maar omgekeerd kan niet). De buurvrouw vertelde me onlangs dat ze zo bang is dat haar kinderen Brusselse toestanden zullen meemaken in Mechelen.
We lopen weer tien jaar achter bij Nederland. Een boek als dat van Jurgens is onmogelijk in Vlaanderen. In Nederland geeft een respectabele uitgeverij het uit en is het geschreven in opdracht van Politie en Wetenschap, een onafhankelijk onder
zoeksprogramma van de Politieacademie, In Vlaanderen moet Marij uijt den Bogaard die hetzelfde vertelt, haar toevlucht zoe
ken tot het Brussels Journal van Paul Belien, want alleen iemand met connecties bij et Vlaams Belang durft haar bevindingen publi
ceren. In Vlaanderen houdt een nitwit als Dewael zich bezig met een wetsontwerp om Blood and Honour te verbieden; niet om wat ze doen - want daar valt weinig kwaads over te vertellen -. wel omdat ze weerzin
wekkende gedachten hebben. In Nederland laat de staatsveiligheid die onnozelaars met rust, maar stelt wel dat: “Onderbelicht is de provocerende en intimiderende rol van extreemlinkse groepen. Activisten uit anti
fascistische kringen beperken zich lang niet altijd tot verbaal geweld. In sommige ste
den achtervolgen ze en gebruiken ze per
soonlijk geweld tegen (vermeende) rechtse extremisten.” (Volkskrant 27.4.) In Vlaande
ren worden deze schoften die altijd gesig
naleerd worden bij immigrantenrellen waar ze iedereen tot geweld aanzetten, met rust gelaten en zijn er geen problemen om het PVDA-geboefte in een Antwerpse districts- raad op te vrijen.
In Nederland kunnen velen het bloed drinken van Geert Wilders, maar toen de indruk ontstond dat een Terrorismebestrij- dingsdienst de volksvertegenwoordiger aan
maande zijn toontje wat te milderen, stond de hele Kamer (links inbegrepen) op de ach
terste poten om zijn absoluut recht op vrije mening als Kamerlid te verdedigen. Arm Vlaanderen.
Jan Neckers
Drie op de vier Vlaamse artsen zijn voor de splitsing van de Gezondheidszorg, in Wal
lonië is dat slechts een op tien. Dat blijkt uit een enquête in opdracht van Artsenkrant bij meer dan vierhonderd artsen. In Vlaanderen is liefst 76 procent voorstander, de huisart
sen (77 procent) zelfs nog iets meer dan de specialisten (73 procent). In Wallonië daar
entegen is 87 procent van de artsen tegen een verdere splitsing. In Brussel-Halle-Vil- voorde is 70 procent tegen.
Artsenkrant denkt dat niet de transfers de belangrijkste motivatie om te splitsen zijn voor de Vlaamse artsen, maar wel de
“responsabilisering”. “Maak de deelstaten financieel verantwoordelijk en ze worden gedreven om rationeler met de kosten om te springen”, luidt het. Bovendien, zegt Art
senkrant, kan elke gemeenschap dan een eigen gezondheidsbeleid voeren, dat tege
moet komt aan de eigen behoeften. Wat Brussel betreft, zullen de inwoners moeten kiezen tussen een Vlaamse en een Waalse zorgverzekering.
Maar daar heeft Rudy Demotte geen oren naar. Er is geen enkele objectieve reden om de gezondheidszorgen te defederaliseren, zei hij. Hij vindt bovendien dat het preven
tiebeleid inzake gezondheid geherfederali- seerd moet worden "om op federaal niveau een betere samenhang te bekomen tussen het helende en de preventie”.
Nu, als Demotte objectieve redenen zoekt, dan kan het Vlaams & Neutraal Zie
kenfonds hem die wel geven. Het heeft bere
kend dat op basis van de jaargegevens van de Landsbond van de Neutrale Ziekenfond
sen de ziekteverzekering I00 euro meer per hoofd in Wallonië uitgeeft.
De Neutrale Landsbond gaf vorig jaar gemiddeld 1.268,52 euro uit per hoofd. Ver
deeld per gewest gaat het om 1.193,69 euro voor Vlaanderen, 1.411,37 euro voor Brus
sel en 1.292,73 euro voor Wallonië. De cij
fers van de Neutrale Ziekenfondsen leren ook dat er een uitgavenkloof tussen Vlaan
deren en Wallonië bestaat voor de uitkerin
gen en invaliditeit. Waalse gerechtigden zijn gemiddeld bijna een dag langer arbeidson
*2^5 ^2 _
Aon de Universiteit Antwerpen wordt in het eerste jaar Politieke & Sociale Weten
schappen ook het vak Media gegeven door professor Hilde van den Bulck. Bij de niet- dagelijkse periodieke pers worden vermeld onder humoristische, satirische en pam- fletaire publicaties: Mao (ter ziele, opgevolgd door het eveneens reeds ter ziele gegane Deng) en ‘t Pallieterke, jawel. Met de goede raad van professor Van den Bulck: "Ik zou niemand aanraden dat te lezen.”
Toch vreemd voor iemand die er constant bij haar studenten op aandringt kritisch te zijn en zich een eigen mening te vormen. De perfesser mag daarover ter redactie eens een stukske stand-upcomedy komen opvoe
ren om dat te verduidelijken.
Hij had er ooit flink wat gazettenpapier voor nodig om ons uit te leggen dat we alle
maal Vlaams Blokkers zijn. Hij is uiteraard groen en dus links, schrijver over van alles en nog wat en ook Bekende Belg, naar het schijnt lid van B Plus, de loge van de laat
geschikt dan een Vlaming. Het aantal dagen arbeidsongeschiktheid en invaliditeit van een Waalse gerechtigde bedroeg in 2006 gemid
deld 16,29 dagen. Bij de Vlaamse gerechtig
den was dat 15,42 dagen per hoofd.
Het zal allemaal boter aan de galg zijn
want de chef van de Spallochtonenpartij, de Oostendse cumulard Vande Lanotte, kie
pert de resolutie inzake de splitsing van de gezondheidszorg - vervat in de fameuze vijf resoluties van het Vlaams parlement in 1999 en die door de toenmalige partijvoorzitters ondertekend werd, gewoon in de vuilbak.
Van “Woord houden" heeft Vande Lanotte geen kaas gegeten, maar welke “democra
tische" politieker heeft dat wel? De eerste vereist om de antipolitiek niet te voeden is juist dat de politiekers hun beloften nako
men. Vande Lanotte verwijst naar een stu
die - die als bij toverslag uit de lucht kwam vallen - van het RIZIV die zou aantonen dat de transfers inde ziekteverzekering zouden zijn weggewerkt. Wat al direct werd tegen
gesproken door de cijfers van de Neutrale Landsbond, die zoals hierboven gezegd aan
tonen dat Waalse patiënten meer kosten.
De SP.a plaatst zich dus vierkant achter de PS van Di Rupo en neemt daarmee steeds meer afstand van de steeds meer groeiende concensus in Vlaanderen dat de splitsing van de gezondheidszorg noodzakelijk is. De SP*
is terug de BSP.
Het VGV heeft reeds herhaaldelijk de argumenten voor deze splitsing naar voor gebracht en deze werden nogmaals her
haald op een debat dat het op 5 mei hier
over organiseerde samen met de weekbla
den Knack en de Huisarts en waarvan het verslag te vinden is op www.vgv.be. Het is ironisch dat naarmate de SP.a meer profes
soren uit medische faculteiten op haar lijs
ten zet, ze blijkbaar verder afdwaalt van de visie van de Vlaamse patiënt en de Vlaamse gezondheidszorgwerker, zeggen Jan Meirhaeghe, voorzitter VGV, en Robrecht Vermeulen, ondervoorzitter VGV. (
Ironisch? Wij zouden zeggen: schandalig- Hopelijk worden de verraders op 10 ju^
afgestraft. LvR
ste Belgen. Het is wellicht daarom dat Vlaamse Volksbeweging hem uitnodigde te doen aan een debat over Vlaamse, °n hankelijkheid. Uiteraard als tegenstander dit soort oncorrecte onzin. il(
De VVB zij geloofd en geprezen v°°r,oOi keuze, vooral omdat die werd aangevuld een bijzonder goed op dreef zijnde on schaamde Vlaamse independentist, Defoort, die zijn groene tegenspeler Ie lijk en figuurlijk naar huis stuurde. 0{
Op diens vraag of hij hem tenminste e misschien zelfs twee voorbeelden kon g van wat nog overblijft aan Belgische m j waarde, had de groene schrijvelaar hee denktijd nodig om nog net voor de kelde, onze gezamenlijke Belgische 8eS^g0f- denis voor te stellen. Naar zijn tweede^
beeld is Claeys intussen nog altijd oo
zoeken. ijl
Het moet zijn dat ze bij De
gedrukte woorden van deze “antrop0j niets eens zelf lezen, anders hadden lang beseft dat zo’n dom iemand ec past in de kolommen van een gazet houdt alleen maar kwaliteit te levere
De dingen dezer dagen
Een front van Gruyèrekaas
“Vlamingen vormen communautair front", luidde onlangs de titel in 'Het Laat
ste Nieuws’. ‘Gazet van Antwerpen’ had het over een “Nota over Vlaams front voor Brussel". Echt?
Waar het werkelijk om draait is een
“werknota” over “de Vlamingen in het toe
komstige Brussel" die door enkele hoofdste
delijke politieke nestoren opgesteld werd.
Vic Anciaux (Spirit), Lydia Deveen (SP.a), Annemie Neyts (VLD) en Hugo Weckx (CD&V) gingen gezellig rond de tafel zit
ten, wisselden ideetjes uit en plaatsten uit
eindelijk hun krabbel onder dit bescheiden en dun bedrukte document van amper elf pagina’s, slotpagina met enkel handtekenin
gen inbegrepen. De tekst werd voorheen voorgelegd aan de professoren Jan Degadt, Kris Deschouwer en Els Wittte én “goed"
bevonden”, lezen we in de inleiding. De VUB- academici Deschouwer en Witte zijn, zo nemen we aan, de lezer voldoende bekend.
Jan Degadt (KUB en Ehsal) is dat misschien iets minder. Onlangs werd deze economist voorzitter van het Vlaams Komitee Brus
sel (VKB), anders gezegd: zijn benadering van het communautaire verhaal staat haaks op die van B-plus figuur Deschouwer. De tekst blijkt ook naar “alle Brussels-Vlaamse parlementairen evenals de partijvoorzitters van CD&V, OpenVLD, Sp.a, Spirit, N-Va en Groen!” gestuurd te zijn. Dat de mandataris
sen van de grootste partij van het land over het hoofd werden gezien is, zo durven we aannemen, geen toeval. Kwestie van duidelijk te maken met wie men liever niet over deze
“werknota” van gedachten wil wisselen.
Tamme bedoening
Adembenemend is dit werkstuk niet. Toch staan er enkele waardevolle dingen in. "De grenzen van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest blijven, evenals de grenzen van de taalgebieden, ongewijzigd”, benadrukken de auteurs. Het bestaan van een belangrijk soci- aal-economisch hinterland van het Brussels Gewest is geen reden om aan een uitbrei- dingseis tegemoet te komen. “Vanuit poli
tiek, sociaal-economisch, stedenbouwkundig en planologisch standpunt is er geen enkele reden om het grondgebied van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest uit te breiden.” En verder: “Het statuut van de Vlamingen in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest moet uit
sluitend in samenhang bekeken worden met bet statuut van de Franstaligen op het fede
rale niveau: dit parallellisme is de basis van de institutionele constructie België.”
Revolutionair is dit niet, maar het kan oatuurlijk geen kwaad deze principes nog eens stevig in de verf te zetten. Zeker op een moment dat steeds meer Vlamingen de Franstalige koppeling van Vlaamse minder
heid in Brussel (sic) en de Franstalige min
derheid in de Rand (resic) bijtreden. Verder wordt ook het belang van de taalwet, waar
aan niet mag getornd worden, benadrukt. In Plaats van de huidige “vernietigingsvoogdij”
waarbij het gewest onwettig benoemingen kan (en dus niet ‘moet’) vernietigen, plei
ten ze voor een “goedkeuringsvoogdij”. Van een benoeming zou met andere woorden pas sPrake kunnen zijn van zodra aan alle wette
lijke vereisten voldaan is. Niet eerder.
De splitsing van BHV, daar is men niet tegen, voor zover het over een horizontale splitsing gaat. We besparen u de technische details, maar door dit soort splitsing bereikt 'Ven hetzelfde resultaat en behoedt men de Brusselse Vlamingen voor eventuele electo
rale repercussies. Wat de herfinanciering van het Gewest betreft, wordt voor een nuch
tere aanpak gekozen. Deze dient te gebeu
ren “op basis van een neutrale en weten
schappelijke kosten-batenanalyse". Tja, dat ls natuurlijk de kern van het probleem. In dit dossier net als in zovele andere die het Bel- genland rijk is.
“Barsten”
Eerste basten in het front van Vlaamse . rtisselaars” lezen we amper één dag later in De Standaard’. Waar liggen nu precies de barsten” in dat “front", voor zover die naam
^ardig? Staatssecretaris Brigitte Grouwels JCD&V) vindt het alvast een mooi werkstuk.
De tekst is een belangrijk positief signaal
*an Brusselse Vlamingen met heel veel erva- r'n8 vertelt ze. Maar bij andere gezagsdra-
&ers klinkt een veel somberder geluid. Brus- Se,s minister Guy Vanhengel (VLD) vindt de
?ota “een gemiste kans”. “Het is een cata-
°gus van alle klassieke Vlaamse verzuchtin
gen. De typische communautaire hangijzers die ik zelfs niet meer heet zou noemen", laat hij zich ontvallen. Het scherpst is Bert Anci
aux (Spirit), de bevoegdheid Brussel zit in zijn ministerportefeuille. "Het is een com
promistekst met klassieke Vlaamse stand
punten over de klassieke Brusselse conflic
ten. Ik spreek niet tegen wat daarin staat, maar ik wil veel verder gaan”, merkt hij op.
En hij vervolgt: “Brussel was de rijkste regio van het land, maar vandaag leeft een kwart van de Brusselse bevolking onder de armoe
degrens." Zonder meer klare taal. Klopt het overigens dat er verkiezingen voor de deur staan?
Ach, laat ons eerlijk zijn: deze “werknota”
die sommigen als de fond van een “Vlaams front" beschouwen, zal wel met de beste bedoelingen van de wereld opgesteld zijn.
In wezen is en blijft de eindbalans van de oefening dat het allemaal too little and too late is.
Ander geluid
Van een heel andere orde is het initiatief rond Brussel dat enkele Vlaamse progressie- velingen - zelf noemen ze zich graag “sociale flaminganten” - rond de tafel bracht. Steu
nend op een analyse met sterk sociaal-eco- nomische inslag, ijveren zij voor het simpel
weg “fuseren van het Brussels Gewest met het Vlaamse”. Eenvoudig, zo erkent men, is dit niet. Toch biedt deze piste een oplossing voor heel wat prangende problemen van het moment. Bovendien is het sociaal-econo
misch de meest logische keuze.
“Onze zienswijze werd in een bescheiden brochure van een dertigtal bladzijden uit
geschreven, 'Een toekomst voor Brussel in Vlaanderen’ genaamd", legt Bernard Daele- mans, redacteur van het maandblad Meer
voud en een beetje de spreekbuis van de ini
tiatiefnemers, uit. “Deze bestaat trouwens in zowel het Frans als het Nederlands. Door ze op een grote schaal te verspreiden willen we aan onze ideeën een zo groot mogelijke ruchtbaarheid geven.” Interessanter dan de boodschap is het lijstje van ondertekenaars, de “sociale flaminganten” zeg maar. Oud- journalist Willy Courteaux is er een van, net als journalist Freddy de Pauw en de hoogle
raren Ludo Abicht en Yvan van den Berghe.
Ook Jef Turf, in een vorig leven nog voorzit
ter van de KP Vlaanderen, is van de partij. Zo ook parlementslid Jan Peumans (N-VA).
Het is geen toeval dat net deze mensen met net deze boodschap op de proppen komen. Een blad als ‘Meervoud’ - hoofdre
dacteur Christian Dutoit is eveneens een ondertekenaar - heeft als grote verdienste erg gefocust te zijn op berichtgeving over het reilen en zeilen in Brussel. Een sociaal- economische analyse - marxisme oblige? - is altijd prominent in het blad aanwezig. De meer dan 80 artikelen die de jarenlange maî
tre à penser van deze progressieve Vlaamse Bewegers, Toon Roossens, in het blad publi
ceerde zijn hier een treffende illustratie van.
Wat er ook van zij, het zijn niet enkel mensen met een duidelijke visie. Ze treden er ook mee naar buiten. En vooral: ze tonen ook aan dat ‘links’ en ‘progressief perfect ver
enigbaar zijn met Vlaamsgezindheid.
Debat sturen
Als het allemaal zo ernstig niet was, zou men er nog een zekere ironie in kunnen ont
waren. Enerzijds heb je enkele gepensio
neerde politici die met een tamme bood
schap komen aandraven die men vervolgens als een uiting van Vlaamse frontvorming voorstelt. Nu front of geen front, het duurde geen etmaal voor de reacties van enkele niet- gepensioneerde politici duidelijk maakten dat die tekst dode letter zal blijven. De Vlaamse apathie voor Brussel was nooit groter en de betrokken politici vertonen vooral de neiging enkel naar de lucratieve kant van de zaak te kijken (lees: hun eigen belangen). Anderzijds heb je de demarche van de “sociale flamin
ganten” die het gewest in het Vlaamse weef
sel wil zien opgaan. Erg realistisch kun je dit plan niet noemen, maar het berust tenmin
ste op zowel een reële bekommernis voor wat er in de hoofdstad gebeurt als op het bewustzijn dat wat in Brussel gebeurt, een vergaande impact op het Vlaamse ommeland heeft. Het 'probleem Brussel’ heeft nood aan een grondige doorlichting. Hopelijk slagen ze erin het denken over dit thema enigszins in hun richting te sturen. Bejaarde werknota’s brengen geen zoden aan de dijk.
DaVa.
Gróóót VVB-verkiezingsdebat met vijf partijen en een kat
Er is ooit al meer volk opgedaagd in Hotel De Basiliek voor een debat. Nochtans was het onderwerp veelbelovend: Woord hou
den. Zes partijen hadden beloofd eraan mee te doen: VLD, SP.a, Spirit, CD&V, N-VA en Vlaams Belang. De sossen gaven alvast een sprekend staaltje van woord houden weg door... hun kat te sturen. En toen waren ze nog met vijf. Bij die vijf was Jan Jambon ver
vangen door Kathleen de Wolf en Gerolf Annemans door Bruno Valkeniers. Modera
tor was Bruno Huygebaert van Radio I (die zich heel voortreffelijk van die taak heeft gekweten). De vijf kemphanen en -kippen leken zich best op hun gemak te voelen, behalve Kathleen, die hoorbaar niet wei
nig last van zenuwen had in dat “hol van de leeuw”. Zo’n woordenwisseling met vijf in goede banen leiden, is geen kleine opgave, vooral als de leeuwen in de kooi zich wat onrustig beginnen te gedragen.
Bruno Valkeniers had daar geen last van, want als “thuisspeler” mocht hij zich gere
geld in een instemmend applaus verkneuke
len, maar de linkerzijde met Geert Lambert en Patrick Vankrunkelsven, werd meer dan eens op boegeroep en hoongelach getrak
teerd. Toen deze laatste op de stelling van Bruno Valkeniers dat het cordon sanitaire niks met racisme van doen had, maar alles met het onafhankelijkheidsstreven van het Vlaams Belang, reageerde met de boude uit
spraak dat de schutkring wel degelijk om het 70-puntenprogramma ging, was het leeu
wenkot te klein. Patrick liet er zich niet door verkrunkelen. "Ik zit hier niet om goede pun
ten te halen”, verweerde hij zich. Het sierde de man dat hij die goede punten door Valke
niers liet oprapen.
Zat ik daar alleen met de indruk dat de kleurpartijen het hete hangijzer BHV liefst zoveel mogelijk terzijde probeerden te schui
ven. Spirit en VLD tilden alleszins niet zo zwaar aan de woordbreuk van toen en han
teerden daarbij het sublieme argument dat BHV toch opnieuw op de onderhandelings
tafel zou moeten komen door de uitspraak van het Arbitragehof en dan moet Vlaande
ren het geval maar weer in het totale onder
handelingspakket stoppen. In elk geval was BHV geen val van de regering waard. Brus
sel is ook zo'n probleem waar de politikas- ters blijkbaar geen raad mee weten. Alleen
Zeg maar “ Ja!” en “ Open ” !
Hoe overtuigend wordt het ons weer voorgelogen:
“De tiende juni krijgt gij democratisch ‘t woord.
De andren hebben in *t verleden u bedrogen,
maar stem voor ons en eindlijk wordt uw stem gehoord!”
Geef ons uw stem en alles gaat hier anders worden, het oud geknoei geruild voor nieuwe politiek, zo wordt ons kond gedaan op wijd verspreide borden door kandidaten met beate feestmimiek.
De kiezer krijgt zijn zeg, maar wat blijft ervan over?
De kiezer krijgt een stem, maar wordt die stem gehoord?
“Respect” en “Ja!” en “Open” leest hij tussen ‘t lover, maar heel waarschijnlijk is er al een voorakkoord.
Wat nu getoeterd wordt, wordt morgen weggesmeten.
Beloften weggemoffeld in de vuilnisbak.
De Democraten zullen alles weer vergeten behalve ‘t “Ja!” en “Open” voor hun eigen zak.
De burger zal de echo horen der pamfletten
en, denkend aan ‘t moment dat hij *t voor ‘t zeggen had, beseffen dat hij zich voor schut heeft laten zetten.
Hoe hij ook stemt, de tripartiet is op pad.
Bang zijn
Misschien besefte de man zelf niet goed wat hij zei, maar in elk geval bracht hij wel heel treffend onder woorden wat tegenwoor
dig in de "progressistische" salons in de mode is. Ene Karei de Keyser, fotograaf, van wie in Eurovisions een tentoonstelling blijkt te lopen over Malta, werd over zijn Maltese bevindin
gen ondervraagd op Radio 2 en dit was een van zijn uitschieters: "Ik had gehoord dat Malta het meest katholieke land van Europa
wij, separatisten, zei Valkeniers hebben een duidelijke en ondubbelzinnige oplossing voor Brussel: het maakt deel van Vlaanderen uit, maar krijgt een apart taalstatuut als twee
talige hoofdstad. Wij hebben tenminste een plan, jullie hebben niks, sneerde Valkeniers.
Lambert en Vankrunkelsven deden nogal lyrisch over de verworvenheden van de stap- voor-stapstrategie van wijlen beider Volks
unie. Zonder die regie hadden jullie nu geen Vlaamse regering, die volgens jullie de staat Vlaanderen zou moeten uitroepen, klonk het in de richting van Valkeniers.
Toch raar om dan later Vankrunkelsven te horen beweren dat de Vlaamse regering niks vermag tegen de federale. Je kunt in een Vlaams regeerakkoord geen eisen stellen aan de federale regering, zei Patrick. Schone ver
worvenheid. Nochtans is zo een debat tus
sen Vlaams-nationalisten - de CD&V’ster buiten beschouwing gelaten - zeer leerrijk.
Het laat zien en horen hoe Vlaams-nationa
listen, eens dat ze zich integreren in het Bel
gische systeem, ingekapseld worden door het systeem, wat ook hoorbaar is in hun woordgebruik.
Neem nu de vijf resoluties van het Vlaams parlement die netjes uitgetikt op de stoelen van de aanwezigen in de Basiliek lagen. Uit de rond de pot draaierij van Vankrunkelsven, Lambert en De Wolf valt maar een besluit te trekken: vergeet de vijf resoluties! Daar komt niks van in huis! Misschien wordt er hier en daar een bevoegdheidje naar Vlaan
deren overgeheveld, maar daar staan dan
“compromissen” tegenover. Welke? Dat lie
ten de spiritist, de blauwe Vankrunkelsven en de niveane De Wolf wijselijk in het onge
wisse.
Het strafste handgeklap viel te beurt aan moderator Huygebaert toen die zei: "Als ik jullie hoor, dan is België onbestuurbaar en moet het dus zo rap mogelijk opgedoekt worden.” Een verblufte Bruno Huygebaert haastte zich om uit te leggen dat dit niet de woorden van de moderator waren, maar een vraag uit de zaal. De woorden geven heel raak de scepsis van die zaal weer omtrent de woordhouderij van Vlaanderens volks
vertegenwoordigers, uitzonderingen buiten beschouwing gelaten. Afspraak na 10 juni.
HVO
Hectorvan Oevelen
was en toen ik er voor de eerste keer naartoe ging, was ik wel een beetje bang."
Snap je, lezer, in ons traditioneel chris
telijke Avondland is het vandaag “intellec
tuele” bon ton bang te zijn, niét voor de mateloos stijgende misdadigheid, niét voor de teugelloze bandeloosheid, niét voor de invasie van een onaangepast vreemdelin
genleger met vreemde normen en waar
den, maar voor katholieke gelovigen.
Weg met ons...
