62ste jaargang nummer 9 woensdag 28 februari 2007 1,65 euro

(1)

62ste jaargang nummer 9 woensdag 28 februari 2007 1,65 euro

Voor mensen

**>KH J fi/i»_ K“* 17**

,X rTVcV 9Ö? O. ■ ....

**r*'«r

ntuictitu.

toornt

„AACHCiO

Weekblad P60872I Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Gore taks

Noël Slangen - u weet wel, een reclameboer van het genre van Patrickjanssens, maar nog doortrapter - mocht in De Standaard van vorig weekeinde in het lang en het breed uitweiden over zijn opdrachtgever, Guy Verhofstadt, tevens de man die hij, Noël, na 10 juni in de 16 van de Wetstraat moet houden.”Verhofstadts gedrevenheid, moed en virtuositeit zijn werkelijk ongekend. Zelfs zijn vijanden moeten toegeven dat het om een man buiten categorie gaat. Het zal heel veel mensen spijten als we hem kwijtra

ken," schwarmt Noël.

Wij geven het graag toe: Verhofstadt is een man buiten categorie. En nee, het zal ons geen seconde spijten als hij vertrekt. En als we bij een miljoen stemmen van het Vlaams Belang, de grootste Vlaamse onafhankelijkheidspartij, de kiezers van N-VA en CD&V bijtellen, dan komen we in de miljoenen terecht. En dat is toch veel meer dan "veel mensen”. Om maar te zeggen dat meneer Slangen een mooipraterke en een woordzwendelaartje is.

Maar dat Verhofstadt een man buiten categorie is, staat buiten kijf. In een discipline slaat hij alle records, namelijk in het liegen en bedriegen. Niet voor niets gaat hij door het politieke leven als het Liegbeest.

Herinner u dat hij in 1999 plechtig afkondigde dat hij mocht afgerekend worden op het succes van de “actieve welvaartsstaat”, op de creatie van 200.000 jobs en op de neder

laag van het toen nog Vlaams Blok. Daar is niks van terechtgekomen. De actieve wel

vaartsstaat is verder weg dan ooit. Vijftien procent van onze medelanders leeft onder de armoedegrens. Eén op de acht kinderen leeft in gezinnen waar niemand een baan heeft. Daarmee staat het België van Verhofstadt op de voorlaatste plaats in Europa.

Alleen Polen doet het nog slechter.

Het streefcijfer van 200.000 nieuwe banen ligt ook nog heel ver in het verschiet.

Volgens het jongste jaarverslag van de Nationale Bank zijn er geen 200.000 banen bij

gekomen, maar hoogstens 160.000. En dat was dan niet eens de verdienste van de regering, maar gewoon van de gunstige internationale conjunctuur. De werkgelegenheidsgraad is blijven hangen op 61%, terwijl het streefcijfer 70% was. In 2006, het laat

ste jaar waarvoor volledige cijfers beschikbaar zijn, is de werkgelegenheidsgraad zelfs lichtjes gedaald. In passant heeft de Nationale Bank geen goed woord over voor de tal

rijke goocheltoeren waarmee Verhofstadt zogezegd de begroting in evenwicht brengt, zoals het overhevelen van pensioenfondsen, de verkoop van overheidsgebouwen en het laattijdig betalen van rekeningen. Die kunstgrepen dienen alleen maar om een gat te camoufleren.

En wat het derde punt betreft, daar hoeven wij voor u, lezer, geen tekst en uitleg bij te geven. Bijna een miljoen stemmen, dat kan tellen...

Als Verhofstadt een man van eer en trouw was, zou hij allang de vlag hebben gestre

ken. Maar wij geven toe: voor een man buiten categorie gelden andere normen en waar

den. En daar horen eer en trouw zeker niet bij.

De Open Vld-goeroe, Noël Slangen, zal het knap lastig hebben om zijn opdrachtge

ver op 10 juni als overwinnaar over de eindstreep te trekken na wat Verhofstadt vorige week weer uitgehaald heeft.

Vorige week kondigde Verhofstadt pardoes aan dat de regering een taks van 0,3 pro

cent gaat heffen op alle producten die verpakt zijn. Dus op nagenoeg alles. Een verpak- kingstaks dus. Dat is goed voor het milieu, profeteert Verhofstaft. Wie gelooft dat nu?

Die taks moet eenvoudigweg dienen om het gat in de begroting op te vullen omdat dat gat er is omdat het ministerie van Financiën er maar niet in slaagt op een ordentelijke manier de belastingen te innen. Dat is de kwestie en het milieu heeft daar niks, maar dan ook niks mee te maken.

Herinner u, de heisa die de voormalige Amerikaanse vice-president Al Gore wist op te wekken met zijn film An inconvenient Truth, een ongemakkelijke waarheid, waarbij moet worden gezegd dat de politieker die Gore is in de film met de waarheid nogal creatief omspringt. Niettemin was Verhofstafdt in de wolken en met hem heel het politiekcor

recte Brusselse zootje. De wereld ging naar de knoppen. Er zou en moest een klimaat

beleid komen. En wel onmiddellijk. Waar beleid in dit land altijd op uitdraait, hoeven we u niet te vertellen. Beleid kost geld. En vanwaar komt het geld? Van de belastingbe

taler. Dus een Al Gore taks, een ecotaks, een milieutaks. Om de CO -uitstoot terug te dringen, om te verhinderen dat de aarde zou opwarmen, om te voorkomen dat wij

bier binnen afzienbare tijd zouden verdrinken. Er is vroeger al sprake geweest van een yerpakkingstaks, maar die moest gelieerd zijn aan de CO2-uitstoot van de verpakking.

Verhofstadt legde uit dat dit een heel moeilijke zaak was, bijna niet te doen. Hoe bere

ken je immers de schadelijke CO2-uitstoot van de verpakking waarin uw liter melk ver-

*at zit? En dus, zei Verhofstaft, hebben we het simpel gehouden en dus een taks van 0>3 procent op alle verpakkingen. En dat is goed voor het milieu. ..

Ge moet er maar opkomen. Verhofstadt moet wel diep in de penarie zitten dat hij taks nu bekendmaakt. Het is nog wel een eindje voor de verkiezingen en boven

dien zal de taks pas na 10 juni geheven worden. Maar wij kunnen ons inbeelden dat de k'ezer op 10 juni zal denken dat, als hij op de VLD stemt, hij op 11 juni in zijn zak zal

^°gen schieten om Verhofstadt toe te staan weer de grote l^|).

Jan uit te kunnen hangen in de Wetstraat. X iCUCxlCWtRK.

Deze week :

•Vlaamse uitverkoop 2

• Rasen ken merken 3

•Van multikul tot diversiteit 4

• Kroniek van de intolerantie 9

• De klimaathysterie 14

De gebuisde architect

De andere kant van de straat

L eoke ze&r...

h M ilieutaks ? .

L ; --- ‘

'N üOVAtoPÜ^

'P ortemonnee ...

WPEIM^ o NELE

CPLiCMER

1

Clichés, stereotypes, vooroordelen. Elk fat

soenlijk mens zal vertellen dat je er mee moet oppassen. Die over Walen en Vlamin

gen bijvoorbeeld.

Walen zijn losser, Vlamingen gereserveer

der. Vlamingen ordelijk en proper, Walen slordig en vuil. Walen mondiger, Vlamingen meer hierarchisch ingesteld. Het Vlaamse onderwijs gestructureerder, het Waalse oppervlakkiger.

We zijn zo voorzichtig geworden met de wederzijdse stereotypes, dat we ze nog amper durven gebruiken. Na enkele pinten misschien en dan nog verpakt als onschuldige grap. Dat Vlamingen de Walen onophoude

lijk bestoken met de klassieke vooroordelen is een mythe.

En toen zette het Vlaamse koppel Anne- lies en Michele een stapje in de wereld. Als Erasmusstudenten wilden ze wel eens andere universiteitslucht inademen. Liefst naar Ita

lië, naarMicheles wortels. MaarAnne/ies en Michele moeten werken om hun touwtjes aan elkaar geknoopt te krijgen en kunnen het zich dus niet veroorloven maanden aan stu- dententoerisme te gaan doen in een ver bui

tenland. Gelukkig studeren ze in Brussel, aan de VUB, en volstaat het om de straat over te steken, naar de Franstalige ULB.

Hun besluit na vijf maanden verblijf aan de overzijde van de straat: "Je komt in een andere wereld terecht.” Het stond in De Mor

gen en die is in deze onverdacht. Uit Anne- lies’ mond tekende de krant een zin op die wij op eigen initiatief niet uit ons klavier zou

den durven rammelen. "Vreemd, al die cli

chés over Vlamingen en Walen die dan nog blijken te kloppen ook" Was het beter aan de overzijde? Of slechter? Beter én slechter.

Het was anders. Nu wil dat net de kern zijn van het verhaal van Vlaams-nationalisten.

Het verhaal dat in De Morgen graag bela

chelijk wordt gemaakt, omdat het zou steu

nen op valse clichés, stereotypes en voor

oordelen.

Vandaar de talloze initiatieven uit tricolore hoek om elkaar - Vlaam en Waal - weer te ontmoeten en te leren kennen. Want zonder actief overheidsingrijpen komen we elkaar steeds minder tegen.

Dan is daar dat onbevangen jonge kop

pel dat de straat ook echt oversteekt. Dat de overkant van binnen uit wil leren kennen.

En leert dat er echt een heel diepe kloof gaapt tussen wat wel eens neutraal noord en zuid wordt genoemd. Dat België echt een fictie is.

Vreemde paradox. De mythe dat er een Belgische identiteit bestaat, kan maar ver

kocht worden aan mensen die de andere kant niet kennen. De Vlaamse beweging zou er verstandig aan doen Vlaamse jongeren massaal op een weekje Wallonië te trak

teren. Zodat die zelf kunnen ondervinden hoe ver de overzijde van de Belgische straat gelegen is.

EENMANSCOLLECTIEF

Den Blooten Kooninck

Plankzeil naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus Paflement

U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres

(2)

28 februari 2007

□

“We hebben een probleem”

Bovenstaande titel is ontleend aan de nuchtere opmerking van Jim Lovell, boord- commandant van Apollo 13 in april 1970, toen er op weg naar de maan een zuurstof

tank ontplofte. Verder heeft die titel niks met ruimtevaart te maken, maar alles met het sfeertje dat momenteel in de rode san- hedrins aan de oppervlakte komt als de naam Antwerpen valt. Aan de top van de partij der kameraden heerst wat dat betreft onrust. Grote onrust zelfs. Het zal wel in alle toonaarden ontkend worden en bijgezet in de onoverzichtelijke galerij van de “valse geruchten", maar dit krantje is doorgaans vrij goed ingelicht. Dat is in deze niet anders en zodoende zit de SP.a-top naar eigen zeggen met een probleem. Uit interne gesprekken blijkt dat, mochten de zaken te herdoen zijn in de Scheldestad, de onemanverkiezings- show van de Kannibaal helemaal anders zou ogen dan ze voor 8 oktober van vorig jaar geoogd heeft.

De herinnering aan de goocheltrucs van reclamejongen Janssens liggen nog vers in het geheugen. Zoals daar zijn de persoon

lijke benadering van elke Antwerpenaar (m/v) die zichzelf als notoir lid zag van het door de media als links-elitair gekoesterd BV-genootschap, en niet te beroerd was om op foto zijn of haar eeuwige trouw aan

“Patrick" te bekennen. Geen straat in Ant

werpen waar geen wereldberoemde BV van

uit een of andere vitrine de mondige sin- joor op die manier aanmoedigde hetzelfde te doen als hij of zij. De massale steun in de regimemedia voor de “stunt" was misschien wel het sterkste bewijs dat het krediet voor de campagne van Patrick van Oostende tot in Hasselt onuitputtelijk was. En er werd niet echt aan getild dat de man even achteloos als consequent de indruk wekte om boven elk partijgebeuren te staan. Want gokte hij ver

keerd en werd er verloren, dan kon er over een persoonlijke nederlaag gesproken wor

den. In het andere geval kon iedereen die zich met Patrick verbonden had gevoeld, zich winnaar noemen. In de eerste plaats dus de

"partaai" zelf.

Kannibaal met een missie

Althans, dat dacht men, want de nieuwe legislatuur is amper twee maanden van de zes vol te maken jaren oud, of aan de top van diezelfde “partaai" wordt dat winnaars- gevoel al behoorlijk genuanceerd, om niet te zeggen opzijgeschoven. Het heet daar dat er met de eigengereidheid van Patrick geen land te bezeilen valt. Of in het beste geval nau

welijks. Er zullen, mocht hen dat gevraagd worden, bij de coalitiepartners geen stem

men opgaan die dat zullen tegenspreken.

Het lijdt evenmin twijfel dat de door Patrick zwaar vernederde “medestanders” van van

daag op "revanche" uit zijn en “naar de toe

komst toe" geen gelegenheid onbenut zullen laten die ook te nemen.

De Kannibaal zelf is er inmiddels van over

tuigd dat hij een "missie" heeft. Hij heeft daar trouwens ook al enkele keren naar gehan

deld in de zin van “mijn wil is wet". Dat wordt door de partijtop met lede ogen aangezien.

De vrees bestaat daar nu al, dat stemmen

verlies onvermijdelijk wordt. Bovendien wordt Patrick. overigens terecht, niet het charisma toegemeten om de houding aan te nemen die hij aanneemt. Resultaat is dat binnenskamers - maar wat heet binnenska

mers, zoals uit deze bijdrage blijkt? - zon

der veel omwegen wordt gesteld dat er een

fout is gemaakt door Janssens te steunen op de manier waarop dat in de aanloop naar 8 oktober gebeurd is. Maar er wordt ook zonder dezelfde omwegen gezegd dat er momenteel geen oplossing voorhanden is en men dus “met een probleem zit”. Vrij ver

taald naar gewone omgangstaal betekent dat weinig anders dan “liefst van al stuurden we hem naar Europa om onze belangen aan de zuidpool te gaan behartigen, maar dat kun

nen we niet”. Tot nader order en dus in het slechtste geval blijft dat zo tot in 2012, maar als het even zou kunnen liever niet. Of hoe schijnbaar onuitputtelijk krediet blijkbaar binnen de kortste keren herleid kan wor

den tot zo goed als uitgeput.

Halal

Het jongste incidentje van een “beleid voor alle Antwerpenaars” waarop de groot

ste partij van de sinjorenstad althans in the

orie zo prat gaat, zullen de partijbonzen er niet toe aanzetten snel van gedacht te veranderen. Dat de affaire met “halalvlees voor iedereen” aan “een foute communica

tie” heeft gelegen, daar denkt iedereen het zijne van, maar te vrezen valt dat die verkla

ring niet al te veel volgelingen achter zich heeft gekregen.

Dat over het halalvlees een “consensus”

bestond binnen het schepencollege - en iedereen weet dat in het Antwerpen van van

daag een consensus er pas een is als Patrick er zijn zegen heeft aan gegeven - zal onge

twijfeld een stuk dichter bij de waarheid lig

gen en navenant bijval oogsten. Een bewijs daarvan is de manier waarop SP.a-gemeente- raadsleden “van Turkse origine hun gemeen

schap" daaromtrent hebben voorgelicht. In het Turks, allicht kwestie van dienstbaar

heid aan "alle Antwerpenaars” te verlenen.

In afwachting van de volgende “incidentjes van A” proberen we begrip op te brengen voor de partijtop der kameraden, maar treu

ren omdat ze daar “een probleem hebben”

is er niet echt bij.

Hoe dan ook lijkt nu al duidelijk dat de Kannibaal er niet moet aan denken zichzelf nog eens op te volgen als burgemeester van alle Antwerpenaars.

Het wordt geleidelijk aan immers al een soort van publiek geheim dat Maya Detiège als “dochter van” naar voren geschoven wordt om de rode schaapjes op het droge proberen te brengen voor een post-Patrick- legislatuur.

D.Mol

Dit op apegapen liggend apenland

Vlaamse uitverkoop

Naar men mij vertelt, heeft zelfs de VRT

“het” probleem opgemerkt en er intussen een radiodebat aan gespendeerd. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het niet beluisterd heb. Ook de Vlaamse presentie binnen Brussel begint zich met het onderwerp te bemoeien. Door domme uitspraken, door arrogante voorstellen en soms ook door kordate Vlaamse verklaringen. Het ziet er dus naar uit dat “organisatoren” van debat

ten eindelijk een nieuw onderwerp von

den: Brussel voor of na de onafhankelijk

heid van Vlaanderen, Brussel zonder of met de Vlaamse rand er bij!

Hoe meer Vlaamse belangstelling voor die hoofdstad van Vlaanderen, hoe beter. Het is meer dan tijd dat Vlaanderen en de Vla

mingen zich wat gaan bezighouden met dat wettelijk tweetalige eiland op Vlaams en dus Nederlandstalig grondgebied. Vlaanderen en de Vlamingen hebben die stad al veel te lang veel te veel verwaarloosd. Maar dat is een verhaal voor een andere keer.

Waarover we ons dan zorgen maken? Als er geen belangstelling is, betreuren we dat en als die Vlaamse interesse er toch is, dan is het weer niet goed. Laat het ons maar toege

ven, het is inderdaad dubbelzinnigheid troef.

En toch weer niet!

Het Vlaamse debat begint en verloopt immers in de dikst mogelijke mist. Vlaan

deren weet immers niet wat het met Brus

sel moet aanvangen. Dat was gisteren zo, dat is vandaag niet anders. Yves Leterme blijft maar herhalen dat hij voor Brussel een nieuw statuut wil, dat hij daarover wil praten als straks de grote marathon begint, maar tot vandaag heeft die Vlaamse ACV minis

ter-president ons nog niet verteld waarom hij dat nieuwe statuut wil en zeker niet hoe dat nieuwe maatkostuum voor Brussel er volgens zijn allerindividueelste impressies moet uitzien.

Gratis

Anderen willen ook over Brussel van gedachten wisselen, maar zeker niet in het zicht van een mogelijke Vlaamse onafhanke

lijkheid, het nochtans vooraf aangekondigde uitgangspunt voor de discussieavond. Met als resultaat dat het debat verdrinkt in een woordenwisseling over het al dan niet split

sen van de koninklijke bibliotheek! Precies die Vlaamse onafhankelijkheid is dan weer voor nog anderen aanleiding om futuristische ideetjes te lanceren over een Brussel met zowaar drie dozijn Vlaamse rode rozen er bij, maar natuurlijk zonder aan de taalaanho- righeid van die in te lijven Vlaamse gemeen

ten te raken. Vlaamse beleidsstemmen bin

nen Brussel hebben het dan vooral over dat hopeloos vele geld dat hun Brussel te kort heeft om van deze stad een tweetalige stad te maken, over de noodzaak van toch een groter Brussel, over de wenselijkheid van meer aan deze tijd aangepaste en dus gemo

derniseerde taalwetten.

Nogmaals, het is Vlaamse verwarring troef. Het enige waar we het blijkbaar over eens zijn, is de noodzaak om over Brussel

“een" debat te voeren. En dat terwijl er zelfs geen schijn van een min of meer eensgezind Vlaams draaiboek over Brussel beschikbaar is. Het is integendeel een Vlaamse kakofo

nie van jewelste en dat is wat Vlaanderen en de Vlamingen kunnen missen als kiespijn. Dat was gisteren zo, dat is vandaag niet anders.

Vlaanderen en de Vlamingen hebben immers geen kruimel verstand als het er op aankomt zaken te doen met onze Franstalige tegen

spelers! Meer nog, we blijven ook nu weer trouw aan de onze erg Vlaamse “traditie onze centen vooraf al op tafel te leggen, lang voordat er zelfs sprake is van een mogelijk koopje! Nu al stoten we de Vlaamse rand af.

nu al laten we de 19 hopeloos vermolmde Brusselse emiraten ongemoeid, nu al spiege

len we de overkant voor dat we die ouder

wetse faciliteiten wat graag in een nieuv*

kleurtje zouden steken maar dan wel over desnoods tweederde van Vlaams-Brabant.

Kortom, WIJ zijn de Vlaamse uitverkoop al begonnen. De anderen moeten straks maar even langskomen en hun keuze maken! We zullen een en ander gratis thuisbrengen.

En dat terwijl we nog niet eens bekomen zijn van die beschamende BHV-nederlaag- Nochtans ook al een op en top Belgische veilingzaal waar we bereid waren onze scha

mele bezittingen zo nodig gratis voor niets uit handen te geven.

De wet is de wet

Of we dan maar gewoon moeten afwach

ten tot men ons voor de dodelijke keuze stelt? Wie zegt dat wij die keuze moeten willen maken? Wie verbiedt ons om op elke Franstalige weeklacht over Brussel te ant

woorden dat er voor ons geen Brussels pr0' bleem is, geen probleem van Brusselse cen

ten, geen probleem van Brusselse grenzen, geen probleem van meer “moderne” taa • wetten die Brussel eindelijk tweetalig zU' len maken.

Allemaal “problemen” waar we mits veel zweet en nog meer tranen ooit al *°°r gevochten hebben, toegevingen gedaan hebben en zeker niet beloond werden. De tweetaligheid van Brussel is vastgelegd ƒ de Belgische taalwet van de jaren dertig. de Brusselse centen zijn verdeeld in de Belg1 sche financieringswet van einde vorige eeu**j de Brusselse grenzen liggen zelfs veranker in de Belgische grondwet! Alleen gaan zli er prat op dat zij die wetten niet naleven- Het enige wat de Vlamingen moeten vra gen, eisen zelfs, is dat de Franstaligen de wet ten naleven. Wetten die de Franstalige par' lementsleden zelf hebben goedgekeurd en gezworen na te leven. Kan iemand mij n)lS schien wat bijlichten zodat ook ik misschie^

kan begrijpen waarom Vlamingen daarove nu debatten voeren?

MARCPLATE>-

I

NON-ST-

AW/

L’UNION FAIT NOTRE

POQNON I»)

Xl

2>E

SPLITSING- N4DERT MET

IEDER NIEUW1 UD VAN HET

VLAAMS ZIEKENFONDS'.

qwis : oBoo/izg.fs

Van 2 tot 3 april organiseren de VB Jon

geren Antwerpen een Vlaamse Week. Elke dag vindt er een ‘Vlaamse’ activiteit plaats in het Antwerpse, met als uitschieter de strijdmeeting op 3 april met Rita de Bont en Bruno Valkeniers. Deze gaat door in zaal Gietschotel te Borgerhout.

Een klein overzicht van de activiteiten (ook te vinden op de webstek http://www.vbj- antwerpen.org/vlaamseweek/index.html):

Maandag: rondleiding met gids door Antwerpen op zoek naar plekken waar Vlaamse geschiedenis werd geschreven.

Dinsdag: strijdmeeting. Woensdag: repu

blikeinse zangavond met Jan Penris (Leeuw Van Vlaanderen). Donderdag: quiz over de Vlaamse beweging (secr. Van Maer- lantstraat 14) met Rob Verreycken. Vrij

dag: Vlaamse veiling met Gerolf Annemans (Leeuw Van Vlaanderen). Zaterdag: Breug- helavond met Filip Dewinter (zaal Gietscho

tel).

Er is ook een "Vlaamse veiling". Lezers die eventueel aan de Vlaamse week deelne

men, mogen gerust materiaal leveren voor de veiling. Dit mag alles zijn wat ook maar iets met de Vlaamse beweging te maken heeft (affiches, T-hemdjes, bierpotten, zangbundels, meer waardevolle dingen,...).

Voor alle informatie over deze Vlaamse Week, de veiling en de strijdmeeting kan men terecht op bert.deckers@vbj.org of via 031216 92 13 en vragen naar Bert Deckers.

Guy Verhofstadt in Burgermanifest 1992

De burger moet eindelijk opnieuw zelf kunnen bepalen welke problenje^

moeten worden aangepakt en hoe. Hij moet invloed krijgen op wie in parlement zal zetelen en wie de dienst in de regering zal uitmaken om te beslissen. Thans is dat niet het geval. De burger kiest voor iets of iernan >

voor of tegen de regering, voor of tegen het regeringsbeleid. En wat kr'J8 hij? Net het tegenovergestelde. Zijn invloed op de samenstelling en op n beleid van de regering is totaal onbestaande.

J

(3)

De dingen dezer dagen

Raskenmerken

Soms wou ik dat ik racist was. Ik zou dan eindelijk kunnen koketteren met de uitdruk

king “politiek incorrect”, of voor insiders

“PI". Op feestjes zouden vrienden mij bij het vrouwvolk zo introduceren: “Dit is KE. Let op, hij is PI.” - “Ooh, wat spannend!”

Maar helaas, ik kan het beter vinden met antiracisten. Die kunnen zo origineel uit de hoek komen met een frisse nieuwe kijk op de dingen. Zo predikte de Britse Commission for Racial Equality lange tijd dat alle minder

heden “zwart" zijn. Niks geen “regenboog- natie", de diversiteitswaaier bestaat enkel uit afzichtelijk wit en mooi zwart. Wat dood

ernstig samengevat werd in de leuze: “Chine

zen zijn zwart.” Zo had u het toch nog nooit bekeken, wel? Ja, wat uw liegende ogen ook mogen beweren, Chinezen zijn zwart.

Dat levert ons een tip op voor de werk

zoekende lezer. De dag dat er raciale quota ingesteld worden, zoals het CGKR wil, kun je gewoon bij een werkgever binnenstap

pen. jezelf als neger voorstellen, en een job opeisen. Hij zal je toesnauwen: “Maar jij bént helemaal niet zwart!” Dat is het moment waarop jij de spelregels verandert: “Dit is toch wel het toppunt van blanke superiori

teitswaan, dat jullie aan ons zwarten onze huidskleur willen voorschrijven! Wat een bevooroordeelde veralgemening, zoals jij daar de diversiteit van het zwart-zijn ont

kent!" Als neger mag je toch wel zelf bepalen waaruit de negeridentiteit bestaat, niet?

Alle gekheid op een stokje, het wordt tijd om in ernst de grenzen van de racis- mewet af te tasten. Laat eens kijken hoe

ver we kunnen gaan. Vandaag gaan we niet de rechtsgelijkheid van mensen ongeacht ras in vraag stellen. Ik zou dat niet uit mijn pen krijgen, niet omdat het niet mag, maar gewoon omdat het niet mijn overtuiging is.

Voor mijn part mogen Japanners evengoed aan de Olympische marathon deelnemen als Ethiopiërs. Ze zullen wel niet winnen, maar aan de start krijgen ze gelijke kansen. Geen racisme dus.

Echter, door de voortdurende uitdijing van het racismebegrip wordt het nu ook als fout aangevoeld om gewoon de observatie te formuleren dat negers gemiddeld betere hardlopers zijn dan Japanners.

De vaststelling van een raciale ongelijk

heid, dat is dus een grijze zone waar het racismeverbod uitgetest moet worden. En we hebben daartoe een voorbeeld gekozen dat niet aan de aandacht van de CGKR-mee- lezers zal ontsnappen.

Nobelprijswinnaars

Volgens de uitslagen van een hele reeks IQ-tests gepresenteerd in het roemruchte hoek The Bell Curve van Richard Herrn- stein en Charles Murray steken Asjkenazi- sche Joden volle 15 punten boven het Euro- Amerikaans gemiddelde uit, dat zelf weer '5 punten boven het Afro-Amerikaanse ligt.

Sommige professoren, feitelijke aanhangers

*an Sovjetbioloog Trofim Lysenko die het helang van erfelijkheid ontkende, vonden er niet beter op dan deze testresultaten te

Twee eeuwen echt Vlaamse geschiede- n's mag gevierd en dit gedurende een gans j°or. Van 3 tot 25 maart kunnen belang

stellenden het schoolverleden van het Klein seminarie van Roeselare ter plekke beleven t'jdens de tentoonstelling Intra muros. Er

*erschijnen (foto) boeken en een dvd over et Patrimonium, schilderijen, beeldhouw

werken en andere kunstvoorwerpen.

Alet 200 jaar dichters, denkers en dur- Vers wordt niet alleen verwezen naar de grote figuren uit de collegehistoriek, Gezelle, erriest en Rodenbach, maar ook naar min

eren die er ook waren. Vandaar die andere 'tel: Zegen en Vloek. Geen droge opsom-

^'ng van jaren en feiten maar in vloeiende st ïerâlenê stijl elf chronologische hoofd- uên telkens verwijzend naar een belang

de gebeurtenis, doorspekt met anekdotes.

Oe groot was het Klein Seminarie!

gaat in dit apenland geen dag voorbij J er worden wel ergens ‘jongeren" gemeld Je’ in hun niet te stuiten drang naar integro- enige afleiding zoeken in het toepassen s n "'«’arden en normen die ze zelf in eer- 'nstantie voorstaan. Om maar een van e voorbeelden uit het draaiboek van de

verwerpen door het begrip IQ zelf af te wij

zen. Net als Hitler deed, want die zag met lede ogen hoe Joden veel te goed scoorden op IQ-tests. IQ, een zeer goede voorspel

ler van maatschappelijk succes, is één van de weinige verworvenheden die de psycho

logie boven de freudiaanse voodoo uittil

len en er een echte wetenschap van maken, maar lysenkoïsten zijn graag bereid om de wetenschappelijkheid op te offeren aan de politieke partijlijn.

Als niet-deskundige wil ik me niet in hun discussie mengen, dus zal ik de bewijzen elders zoeken, in de echte wereld ver bui

ten het IQ-labo: in de koude decemberlucht van Stockholm, op de jaarlijkse uitreiking van de Nobelprijzen. Joden vormen minder dan 0,3% van de wereldbevolking, maar wel 2l,l%van de Nobelprijswinnaars gedurende de 20ste eeuw. Daarmee is niets antisemi

tisch noch filosemitisch gezegd: slimme men

sen kunnen zowel goede als slechte mensen zijn. Maar het feit van hun gemiddelde hoge intelligentie is onbetwistbaar.

Nu zal het CGKR als alternatieve verkla

ring allicht aanvoeren dat deze cijfers het gevolg zijn van politieke druk, met name van

wege de “Joodse lobby". Echter, Joodse win

naars zijn talrijker in de wetenschappelijke richtingen, waar erkenning van objectieve prestaties afhangt, dan in de opiniegevoe- lige sectoren “vrede” en “letterkunde”, waar politieke druk de resultaten kan beïnvloe

den. Uitgesplitst: 17% voor scheikunde, 26%

geneeskunde, 26% natuurkunde, 40% econo

mie, 11% letterkunde en 11% vrede.

Groepskenmerken

Geen enkele sociologische uitleg kan zulk extreem afwijkend resultaat afdoende ver

klaren. Als Joden het zoveel beter doen, is het omdat zij genetisch op intelligentie gese

lecteerd zijn, aldus de in brede (ook Joodse) kring aanvaarde theorie. In vroeger eeu

wen was elke briljante Talmoedleerling een gegeerde bruidegom voor de dochters van rijke families. Het familiefortuin beschermde zijn kinderen dan tegen kindersterfte bij epi

demieën en armoede, of kon hen in tijden van pogroms tegen het ergste indekken door politie of volksmenners om te kopen. Gene

ratie na generatie konden de intelligentste Joodse mannen hun genen dus aan een tal

rijker nakomelingschap doorgeven dan de minder begaafden.

Ziedaar de eugenetische verklaring voor de Joodse superieure intelligentie van Nor

bert Wiener en J.B.S. Haldane. Let wel, politiek correcter is nauwelijks denkbaar:

Haldane was een marxistische bioloog en Wiener was een Joodse wiskundige die de grondslag legde voor de cybernetica in het kader van de Amerikaanse oorlogsinspanning tegen de nazi’s. Maar zij hadden de eerlijkheid om feiten onder ogen te zien en geen vrede te nemen met een flutverklaring. Genetische groepskenmerken, in ouderwetse termino

logie ook bekend als raskenmerken, blijken reëel te zijn en maatschappelijke consequen

ties te hebben. Koenraad Elst

voorbije week te halen, in Charleroi sloegen ene Nourridine, ene Khalid en ene Battista, alle drie -17, de zoon van een politiecom

missaris in elkaar. Ze legden het gebeu

ren vast op hun mobieltje. De politie kreeg het in handen, waarna het trio werd aange

houden. Men wilde de ettertjes in Everberg opsluiten, maar daar was geen plaats. En dus mochten ze alle drie “beschikken”. En als ze straks samen een flat willen huren, dan zal de eigenaar hen niet kunnen weige

ren. Tenminste, als het van tante Laurette en haar nieuwe huurwet afhangt. Heerlijk land toch, dat multiculturele België.

Apartheid in Deurne

“Sinds ik vorig jaar in juni lid geworden ben van het Vlaams Belang, ben ik gewoon geraakt aan soms bizarre reacties van bepaalde mensen”, schrijft ons Guy Dirckx, fractiesecretaris Vlaams Belang-VLOTT in de districtsraad van Deurne. Dit gaat van een "ik druk geen hand van een zwartzak”

tot "crapuul” of “fascist”. Maar de hoofd

vogel werd toch afgeschoten door de "ver

zamelde meerderheid" (SP.a-Spirit-Groenl- VLD-CD&VIN-VA). In de districtsraad van Deurne heeft het Vlaams Belang-VLOTT nu 12 van de 27 zetels (43,5% van de kiezers).

Vanzelfsprekend is het uitgesloten dat de

Aan Yves Leterme Wikkend en wegend leper

Gij treuzelaar,

Waarop wacht gij om de handschoen op te nemen die de Grote Gentse Geïllu

mineerde u toewerpt? Iedereen weet dat gij het gaat doen. Waarom dan dat getreu

zel? Ik zal u eerlijk zeggen: ik begrijp u. Ge zult wel denken: laat die Gentse kouwe- druktemaker maar doen. Ik heb nog tijd genoeg. Eerst moeten de paasklokken nog naar Rome vertrekken en terugkomen en hun eieren gooien en daarna is het nog tijd genoeg om de boer op te trekken met mijn politieke bollenwinkel. Voor het zover is kunt ge nog rustig en ieverig uw gebedsmo

len rondraaien al prevelend “goed bestuur, goed bestuur”. Bovendien moet ge ervoor zorgen dat ge in uw Vlaams gouvernement de kerk in het midden houdt. Ge zit daar met een stel krawaten - vooral dan langs de blauwzure kant - die u het leven als minis

ter-president knap lastig kunnen maken indien ge nu al de tweekamp met het Lieg

beest zoudt aangaan.

Maar zoals gezegd: iedereen weet dat gij het gaat doen. Op de kop van de lijst voor de Kamer of de Senaat gaan staan. De bedoeling is dat gij uw petje van Vlaamse minister-president zoudt ruilen voor die van Belgische premier. Dat hoopt gij althans en met u heel de ampersanderige familie. De CD&V was, is en zal een Bel

gische machtspartij blijven. De grote prijs waarvoor ze bij elke federale verkiezing

@ gaan is die van eerste minister. En daar gaat gij ook voor.

Wel, als ik het goed begrijp, maakt gij u op om diezelfde valse toer uit te halen.

De Vlaamse regering in de steek laten om het federale schoon weer te gaan maken in Brussel. Schande. Contractbreuk. Kie

zersbedrog dus!

"democraten” van de monstercoalitie naast een VB'er zouden zitten. Kwestie van niet besmet te worden, denkelijk.

Normaal is het zo dat alle fractieleiders op de eerste rij zitten, doch niet in Deurne.

De drie fractieleiders van de monstercoali

tie zijn gescheiden van het Vlaams Belang door een gat van twee stoelen.

Merkwaardigerwijs zit Amadees Dirk van Duppen bij de meerderheid, hoewel behorend tot de oppositie. Maar ja, tegen zo een grote falanx van Bozen moeten de

"democraten" toch dicht bij elkaar kruipen, zeker!

Modelstaat

Naar aanleiding van de val van de regering -Prodi in Italië, schreef Ine Roox in De Stan

daard dat groenen en communisten in Italië 10% van de stemmen halen en, schrijft ze,

"dus een minderheid zijn om rekening mee te houden”.

Ah ja? Tiens! Dat zal in Italië misschien zo wel zijn. Hier bij ons zeker niet. Wij hebben hier een partij die bijna 25% van de stem

men haalt, dus een percentage dat twee en

CC rj

Niet dat wij u dat gunnen. Voor mijn part moogt gij zoveel carrière maken als gij wilt en kunt. Maar hebt gij in 2004 - toen gij minister-president werd - niet beloofd met de hand op het hart dat gij de volle vijf jaar zoudt uitdoen. Niet gelijk die Ton- gerse lapzwans, Patrick Dewael, die vaan- delvlucht pleegde om minister van Binnen

landse Zaken te worden met de bedoeling zijn Grote Chef, Guy Verhofstadt, op te volgen op voorwaarde dat die zijn Euro

pese haring zou braden. Haring die hem door “vriend" Tony Blair door zijn neus werd geboord. Weet ge het nog? Gij hebt toen de blauwzuren flink ervan langs gege

ven. Schande. Contractbreuk. Kiezersbe

drog.

Ja, maar, zult gij zeggen. De anderen doen dat ook. Kijk maar naar Dirk Sterckx die dik tegen zijn goesting, maar op bevel van de Grote Gentse Geïllumineerde zelf de Kamerlijst moet trekken in de provin

cie Antwerpen, hoewel hij zelf zegt dat hij, wat de uitslag ook is, in het Europees par

lement blijft zitten. Juist! Maar de VLD, excuseer: Open Vld, is een partij van ket

ters die zich van God noch gebod iets aan trekken, maar gij, meneer Leterme, zijt lid, wat zeg ik: hét boegbeeld van de CD&V.

Gij staat voor normen en waarden. Ik zal het nog eens zeggen: normen en waarden.

Maar is trouw aan het gegeven woord ook niet een belangrijke norm en waarde? Wie kan een mens nog vertrouwen als het gege

ven woord niks niemendalle waard is? En zeker als dat gegeven woord afkomstig is van het boegbeeld van de CD&V?

Ik stel mij de vraag maar. Zonder twijfel weet ook gij daar

een halve keer meer is dan dat van die twee Italiaanse partijen samen. Toch wordt er met die minderheid hier helemaal geen rekening gehouden. Zou Italië wel een modelstaat zijn zoals die van Verhofstadt?

Leve Didier!

Wij zijn een grote fan van Didier Reyn- ders. Wij willen zelfs dat Didier eerste minis

ter wordt, zoals hij dat zelf wel ziet zitten, want “ik ben een van de weinige ministra- bele Walen die Nederlands spreekt", zegt hij. En waarom willen wij Didier als pre

mier? Omdat met Didier den belzjiek nog rapper failliet en nog meer failliet gaat dan het nu al is. De Standaard heeft zich de jongste tijd beziggehouden met de doorlich

ting van het departement van Didier, name

lijk Financiën. Het is een onnoemlijke knoei

boel. Didier slaagt er niet in de belastingen op deftige wijze te innen. Didier is al bijna acht jaar minister van Financiën. Laat hem vier jaar eerste minister zijn en den belzjiek is definitief om zeep. Hoe rapper we van die staat verlost zijn, hoe beter. Leven de Vlaamse onafhankelijkheid!

(4)

4 De dingen dezer dagen

Van multikul tot diversiteit Vlaanderen bespot

In een paar jaar tijd is het woord ‘multi

cultureel’ zachtjes in ongenade gevallen. De multikulmaatschappij is niet meer, omdat ze teveel haar lelijk gezicht heeft getoond. De achterliggende idee dat ‘culturen’ gelijk zijn staat op de tocht, omdat nogal wat van die 'boeiende vreemde culturen’ de oorzaak in eigen kring en soms zelfs daarbuiten zijn van schrijnende toestanden.

Iemand die mee het graf van de multi

kul heeft gegraven is Amartya Sen. Deze Nobelprijswinnaar Economie 1998 is gebo

ren in 1933 in Brits-lndië en als kind maakt hij twee gebeurtenissen mee die hem nog altijd inspireren. Als hij negen is, sterven er bijna drie miljoen mensen van de honger in zijn geboortestreek terwijl er in de rest van Brits-lndië wel voedsel is. Het geraakt alleen niet ter plaatse waar de nood het hoogst is omdat de hongerlijders arme landarbeiders zijn die door de mislukte oogsten geen werk hebben en dus ook geen geld om het dure van elders geïmporteerde voedsel te beta

len. Sen trekt uiteindelijk de conclusie dat alleen een echte democratie moeilijke eco

nomische problemen kan oplossen, omdat regeerders die geen schrik hebben om her

kozen te worden, zich weinig van ellende aantrekken. Zwart-Afrika is met andere woorden niet te helpen zolang daar een klep- tocratie de dienst uitmaakt.

Zestig jaar geleden maakt Sen de tweede traumatische gebeurtenis in zijn leven mee.

Zijn familie woont in dat deel van Indië dat nu Bangladesh is. Mohammed Ali Jinnah, zelf een ongelovige, slaagt er wel in met zijn moslimliga moslims zo op te hitsen dat de Britse kolonie in twee wordt opgesplitst en de moslims een eigen staat krijgen: Paki

stan, het land van de zuiveren. Overal ver

moorden kleine groepjes fanatici Indiërs met een andere godsdienst zodat iedereen radicaliseert en er tenslotte op grote schaal gemoord wordt. Veertien miljoen mensen moeten hun woning verlaten en er zijn onge

veer een miljoen doden. De familie Sen, die hindoe is, moet het nieuwe Oost-Pakistan (later Bangladesh) verlaten en naar India ver

huizen.

Vals begrip

De hoogleraar in Harvard heeft daarom een gruwelijke hekel aan groepsdenken, aan mensen herleiden tot een religieuze gemeen

schap. In zijn boek ‘Identity and Violence’

betoogt hij dat multiculturalisme alleen leidt tot een vals begrip voor allerlei onsmakelijke en meestal discriminerende gebruiken. Mul- tikulapostelen zijn voor Sen gevaarlijke aarts

conservatieven. Voor de Nobelprijswinnaar is de vrijheid het hoogste goed en dus ook de vrijheid van kiezen ondanks de druk van velen in de eigen gemeenschap. Natuurlijk hekelt Sen het bekendste slachtoffer van de multikul: de vrouwen in gezinnen waar de man moslim is.

De culturele traditie, in Vlaanderen ook zeer sterk aanwezig, om vrouwen te verhin

deren hun studie af te maken omdat ze voor

bestemd zijn voor een of ander neefje in het Rif of in Anatolië, is volstrekt verwerpelijk.

Daar kan en mag geen respect voor bestaan.

Vele mannelijke immigranten oordelen dat hun eer niet bepaald wordt door hun eigen soms schofterig gedrag, maar door de kennis of de kennissen van hun zusters of vrouwen.

En toch is er nog altijd geen West-Europees land dat een wet heeft goedgekeurd waarbij zogenaamde eermoordenaars nog strenger bestraft worden dan gewone moordenaars.

Nog altijd pleiten advocaten schaamteloos verzachtende omstandigheden. Alleen in Denemarken zijn al de oudere aanstichters van de meestal minderjarige dader mee ver

oordeeld.

Zijn afkeer voor multikul betekent niet dat Sen eist dat iedere immigrant een Engels

man met een bolhoed wordt (of een bierslur- pende supporter van Bart Wellens) maar als hij/zij dat wenst, dan is dat alleen een zaak van hem of haar en niet van stam- of land

genoten. Alleen in vrijheid kan iemand het waardevolle van de eigen achtergrond (bij

voorbeeld het respect voor bejaarden) com

bineren met het beste uit het nieuwe land De propagandastaffel van Anciaux die bijvoorbeeld eist dat hoofddoekjes overal wel

kom zijn, is een antiprogressieve club, want hoofddoeken stoppen vrouwen in één religi

euze richting en zijn altijd een aanslag op de vrijheid van vrouwen (al zullen ze noodge

dwongen meestal het tegenovergestelde ver

tellen. want anders...). De overheid moet er

dus volgens Sen voor zorgen dat die vrijheid altijd gerespecteerd wordt en dat alles wat die vrijheid beperkt, keihard op de vingers wordt getikt: dus zeker geen islamitische scholen waar al vroeg hersenen gespoeld worden. En theoretisch betekent dat ook geen katholieke scholen wat in Vlaanderen geen probleem is, want hier is geen echte katholieke school meer.

Het “nieuwe ” geloof

Onrechtstreeks maakt Sen ook brandhout van het nieuwe geloof dat de zure multikul- wijn moet vervangen: diversiteit en de rijk

dom ervan. Iedere gemeente in Vlaanderen, iedere overheidsinstelling heeft tegenwoor

dig een diversiteitplan alsof diversiteit een waarde op zich is. Burkadraagsters, moslim

terroristen, vrouwenbesnijders zijn volgens die norm welkom zolang ze niet blank zijn, want hun huidskleur verrijkt per definitie de instelling. In dat verband is het leuk om even naar het boerenbedrog te luisteren dat nu weer verteld wordt over het H. Hartcollege in Ganshoren. Volgens het nieuwe evange

lie moet dit een bijzonder rijke school zijn, want de tweehonderd leerlingen vertegen

woordigen de rijkst mogelijke diversiteit. En het gevolg is zeer leerrijk en ik citeer hier de Vlaamse Der Stürmer, ook gekend als De Morgen: “Leerlingen van 14 jaar die niet weten hoeveel vier maal vijf is. Kinderen in een derde secundair die hun hele school- carrière in het Nederlands hebben gedaan, maar geen zin kunnen lezen of schrijven.

Erg veel ouders zien deze school als opvang, niet als toekomstperspectief voor hun kin

deren. Ze gaan zelfs niet in op een persoon

lijke uitnodiging van de directeur.” De school heeft 48 leraars, dat wil zeggen één leraar per vier leerlingen. Kent er iemand nog een technische en beroepsschool in Vlaande

ren met zo’n verhouding? In zijn redacti

oneel commentaar komt de heer Desmet niet verder dan een oproep aan Leterme om nog meer geld (meer personeel kan moei

lijk) in de school te stoppen "omdat bepaalde bevolkingsgroepen worden overgelaten aan scholen die geen degelijk onderwijs kunnen geven”.

Kortom, stop belastinggeld van die onge

diversifieerde Vlamingen in pc’s en appara

ten in de hoop dat die niet direct vernield worden, want de betrokkenen zelf moeten geen enkele inspanning doen. Ouders wor

den niet op hun verantwoordelijkheid gewe

zen en er kan uiteraard geen sprake van zijn het kindergeld in te houden. De leerlingen moeten niet gewezen worden op hun indo

lentie, hun gebrek aan interesse.

Voorbeeld Amerika

Op heel die problematiek bestaat noch

tans een authentiek zeer links antwoord.

“De arbeidersklasse moet zichzelf ontvoog

den”, schreef ene Karl Marx en de West- Europese arbeiders deden dat ook meer dan honderd jaar geleden. De werkklasse richtte coöperatieven op, stichtte zieken

fondsen en werklozenkassen en ze zorgde voor ontspanning met eigen turnverenigin

gen en bibliotheken en ze betaalde dat zelf zonder gepamperd te worden met subsidies.

Kunnen die diverse en verrijkende buiten

landers dat dan niet? Of zijn de meesten te dom? Of zijn ze juist heel slim? Ik denk eer

der het laatste dan het eerste. Waarom zou

den ze zich organiseren en zichzelf ouder

wets verheffen als het manna zo ook wel binnenstroomt.

We worden nu al een tijdje om de oren geslagen met een gediversifieerde rijke maat

schappij waar men veel beter met immigratie omgaat: de VS. Maar de Amerikaanse natio

naliteit wordt niet samen met een pak friet geschonken en hij/zij die ze krijgt, moet er niet aan denken de rest van zijn leven op zijn krent te zitten. Daar is de werkelijkheid dat nauwelijks vijf procent van de nieuwe immi

granten werkloos is, dat ze wel degelijk zich

zelf organiseren en dat ze inderdaad Ameri

kaan met de Amerikanen worden.

Jan Neckers

Midden in de Antwerpse Volksstraat (nr.

30), vlakbij het museum voor Schone Kun

sten, ligt het Bormshuis. Regelmatig vinden er thematentoonstellingen plaats in de iet of wat te kleine ruimten van het huis. Vorige week opende Fré, onder meer gekend van spotprenten in ons lijfblad, een tentoonstel

ling met hekelende tekeningen over vooral de Vlaams-Belze politieke toestanden na WO II. met de nadruk op de laatste der

tig jaar.

Nogal wat medewerkers van ons weke

lijks fotoloos krantje zijn prominent aanwe

zig. Uit de tekeningen van de overleden Stef van Stiphout, die vooral in de jaren 60 en 70 zo goed als alleen ‘t Pallieterke meester

lijk illustreerde, blijkt nog maar eens dat hij alvast zowat de beste Vlaamse illustrator- spotprenttekenaar was in die tijd.

De ook al overleden Brasser heeft ons een pakket potloodlijnen nagelaten die de Vla

ming nog steeds vrolijk maken. Altijd mid

den in de roos en recht voor de raap. Wie is nooit in een lachkramp geschoten met de rake, typerende spotprenten van deze vlotte complexloze tekenaar? Zalig toch.

Uit de vooral rechts-radicale hoek komt Prik/Korbo. Ooit nog huistekenaar van de VMO, Haro, het Vlaams Blok en andere. Het is onbegrijpelijk dat het VB niet meer met hem werkt ondanks zijn vele knappe slogans en affiches die jaren mee aan het succes van de partij lagen.

De tekenaars in dienst van het VB doen het nu bijlange na niet zo goed. Vele toen bijna visionaire cartoons van Prik/Korbo zijn nu actueler dan ooit. Hij won niet voor niets een internationale eerste prijs voor de beste kortstrip. Schitterend blijft de veelzeggende karikatuur van de hand van Karl Meersman waar hij Karei Dillen tekende als een strijd- klare Karei Martel. De oude Voorman heeft naar verluidt de karikatuur nog steeds in zijn woonkamer hangen.

Opbouw

De tentoonstelling kent een logische opbouw. Ze start met een vraag van de hui

dige huistekenaar van ons blad, André Nol-

\ißbeäei2

let, of belangrijke historische feiten nog bekend zijn. Alle weken genieten we van zijn spitsvondigheden in ons weekblad. Maar u kan ook een kijkje nemen op zijn web

stek en genieten van meer dan wat alleen in ‘t Pallieterke verschijnt: www.nollet-cartoons.be.

Er wordt teruggekeken naar de spotpren

ten uit de tijd van het Activisme, spotpren

ten over de Raad van Vlaanderen, tekeningen over dr. Borms, onder meer in zijn Leuvense cel van waaruit hij rechtstreeks het parle

ment werd in verkozen met meer dan 80.000 voorkeurstemmen (ja meneer Onderlijfje, zonder megareclame van de Openbare Omroep en andere gatlikpers), naar de spot

prenten van Camille Huysmans doorjozde Swerts (1890-1939), er zijn strips, verkie

zingsaffiches, enkele nummers van, jawel, een Pallieterke dat ons weekblad lang gele

den voorafging en nog zoveel meer.

Zonder de giften om deze tentoonstel

ling tot het huidige succesvolle overzicht te maken, had ze gewoon niet gekund. Dank mag zeker geuit worden aan Lode van Des- sel uit Nijlen, Filip Duynslager, de weduwe van Brasser, mevrouw De Valck en Bob Hulstaert. Uiteraard ook de medewerkende aanwezige tekenaars en de mensen die het Bormshuis dagelijks van de nodige adem voorzien om het draaiende te houden naast de effectieve samenstellers, de genoemde Bob Hulstaert en Lieve van Onckelen.

Profiteer om naast het bezoek aan deze tentoonstelling ook de geschiedkundige co - lectie van dit huis rond de figuur van doctor August Borms eens te bewonderen.

Voor prikprijzen kunt u er tevens enkele erg interessante boeken kopen, onder meer een boek van de hand van Pieter Jan Ver- straete over Jan D’Haese zaliger “Ik ben een non-conformist”. Zes euro. Het is net niet gratis. De tentoonstelling is te bezoeken op dinsdag, woensdag en vrijdag van 14 tot uur en op zaterdag van lOtot lóuur.GroepS"

bezoek kan op afspraak. Waar? Bormshuis.

Volksstraat 30, 2000 Antwerpen, (03) 23»

33 99, borms@vlaanderen.org.

LudwigvanMecheleH

NÜ

1 (

d u

z k k F$

v ï

k V Ç a F i r

\

( c l i I

Witwasvers voor de prins

Spontaan opgeweld na de bespottelijke bespotting van Monseigneur Laurent in de carnavalstoet van Aalst op 18 februari 2007. Graag gedaan. Monseigneur!

Waarom was ‘t nodig prins Laurent in Aalst zo af te kraken?

Dat is, zo wordt gesist te Laken zeer beslist te laken.

Ze zouden zich daar beter moeien met hun eigen zaken in plaats van het proces van deze arme prins te maken.

De prins, als *t KIMT der rekening, moest nu met rode kaken als was hij een fraudeur, op audiëntie bij z’n vake.

Dan liever die Chinezen aan de Schelde met hun draken die aan *t begin van ‘t Varkensjaar van optimisme blaken.

Waarom, Ajuinen, was ‘t nodig die nonsens uit te braken waardoor de prins wellicht van *t KINT nog af zal moeten haken en, God beware hem, zelfs aan de bedelstaf geraken

tot spot van heel het Avondland, van Aix-les-Bains tot Aken.

Die arme prins zit opgescheept met al zóvele taken dat hij fatale overspanning soms zeer dicht ziet naken.

Ja, vraag het maar aan Claire; die diepe zuchten hem hoort slaken wanneer hij vaderlijk bij ‘t bed der kindjes zit te waken.

‘k Herhaal, Ajuinen, stop met deze werker af te kraken, want met marinefraude heeft de prins geen moer te maken en vraag het maar aan Rechter Rubens, deze ferme baken, die morgen wel een pak zal krijgen van hetzelfde... Laken.

o n ze Y ïo ïd ïc h w r

HectorvanOeveleN^|

(5)

De dingen dezer dagen

Als de wierook

om hun hoofd is verdwenen

Het samenvallen van drie markante feiten op het einde van de jaren 60 heeft de politieke Vlaamse beweging de das omgedaan: de doorbraak van de Volks

unie, mei ‘68, van grendelgrondwet naar Egmont.

In mei 1968 bereikt de VU nagenoeg haar hoogtepunt. Op acht jaar tijd kwam tij van één Kamerzetel voor 1961, over 5 en 12 naar 20. De snelle groei van een krachtige jonge partij geeft grote mogelijkheden tot verruiming. Het toegewijde kader stelt weinig persoonlijke eisen. Interessante figuren aan de rand laten zich pramen en worden ingeschakeld met toezegging van een parlementair mandaat.

Sommige verruimingskandidaten, geflatteerd en zelfbewust, gaan wel hun voor

waarden stellen, doen zich omringen en leggen hun accenten om de doelstellin

gen en de lijn van de partij te helpen bepalen en desgevallend aan te passen.

Op mijn 29ste - ik was toen leraar aan een katholiek college, werd ik VU-lijsttrekker voor de Kamer en daarom eerst bedreigd en dan op staande voet ontslagen. Ik was arrondissementeel voorzitter, ik wist dat het risico groot was en de kansen zeer klein in het marginale arrondissement Turnhout, maar ik beet door. In 1968 zou ik worden verkozen.

Hugo Schiltz, vier jaar ouder, advocaat en CVP-gemeenteraadslid in Antwerpen en aldus veel minder kwetsbaar, vond dat zijn uur gekomen was. In 1965 - de Volksunie was in 1961 uitgebroken tot 5 Kamerzetels-was hij kandidaat en werd meteen verkozen.

Maurits Coppieters, begenadigd redenaar, vverd in 1965 eveneens tot Kamerlid verko

zen in Gent, opnieuw in 1968 en nogmaals in 1971, dan met Nelly Maes als opvolgster. Dit liet hem toe ontslag te nemen in de Kamer zodat Nelly hem opvolgde, waarna hijzelf provinciaal senator werd. Dat de partij dat mogelijk maakte in dat jaar, is veelbeteke

nend.

Maurits van Haegendoren, nationaal geco

öpteerde senator in 1968, 1971 en 1974 en Lode Claes als lijstaanvoerder voor de Senaat in Brussel verkozen in 1968, 1971, 1974 en 1977, waren als zeer fidele Vlaams-nationalisten een grote aanwinst voor de partij. Nog andere verruimingskandidaten kwamen min

der op het voorplan.

Mei ‘ 68

De linkse oriëntatie van de beweging van mei ‘68 met haar lange mars door de instel

lingen, hoewel op heden inhoudelijk achter

haald, leeft voort in haar greep op de media en in haar nasleep van het nihilisme. Volgens de recepten van de marxistisch-leninistische Propaganda zou zij trachten de bestaande organismen ofwel te infiltreren en te beheer

sen, ofwel te verdringen. Vreemde twijgen moesten worden geënt op levenskrachtige stammen, koekoekseieren gelegd in veel

belovende nesten. Dit gebeurde reeds in de strijd en de betogingen voor "Leuven

’laams”, waar de Vlaamse Leeuw werd over

stemd door het geïmporteerde “We shall overcome”. Zou de zich verruimende Volks

unie hieraan ontsnappen?

Van nature zijn marxisten, vanuit deze Propagandatechniek, opportunisten. In alle landen ter wereld wisten zij, in de meest tegenstrijdige doelstellingen, in te spelen

°P plaatselijke toestanden. In Europa werd het uiteindelijk een mislukking, elders in de

**ereld moet nog worden afgewacht. Maar na mei '68 zou ook het omgekeerde blijken:

Z|jn de linksen opportunist, dan worden de opportunisten links, als zij overtuigd zijn dat mks de wind in de zeilen heeft. En zo groeien

e^e groepen naar mekaar.

Maar wat is links? Links zonder meer estaat niet. Er is sociaal-economisch links, er is levensbeschouwelijk links. Zijn liberalen rechts of links? Zijn ze niet beiden: sociaal- pC°nomisch rechts, maar levensbeschouwe- 'Jk links! Slechts door dit laatste te bena- rukken en het eerste weg te moffelen, is 6e" paarse coa''t'e leefbaar.

Was Hugo Schiltz links? Zeker niet soci- al-economisch. Wat niet belet dat er vrij n®l na '68 een brug werd geslagen. Was de ubbelkandidatuurvan Maurits Coppieters- et mbreng van zijn mantelkind Nelly Maes - e eerste vrucht van het nieuwe verbond!

Uit die periode dateert de pathetische r,ef, door Frans van der Eist en Wim Joris- gericht tot het VU-kader, om te waar- rchuwen voor de bedreiging en de geva- u n *ariwege het karakter en de ambitie van ugo Schiltz, van aard om de partij te gronde te nchten.

Het heeft niet mogen baten. De partijsta- v ten werden aangepast waardoor, naast het

°°rzitterschap van de partij, ook een voor- 'Genschap van het partijbestuur werd inge

steld. Dat zou toelaten Van der Eist en Joris- sen eervol op een zijspoor te rangeren vanaf I januari 1976. Kandidaten voor het voorzit

terschap van het partijbestuur in 1973 waren Hugo Schiltz en Evrard Raskin. De verdeeld

heid was groot en leidde zelfs tot een pat

stelling. De statuten voorzagen een twee

derde meerderheid in de eerste en tweede stemronde, een gewone meerderheid in de derde, met voorrang van de oudste in jaren bij staking van stemmen. De eerste twee ronden gaven een meerderheid van telkens twee stemmen aan Raskin, de derde ronde gaf een staking van stemmen. En Hugo was de oudste. Wat was er gebeurd?

Blijkbaar heeft een lid, overtuigd van de uitzonderlijke capaciteiten van Schiltz, de waarschuwingen van de tandem Van der Elst- Jorissen in de wind geslagen, ervan uitgaande dat Schiltz, in extremis bij staking van stem

men verkozen, zo voorzichtig en zo fair zou zijn de kerk in het midden te houden. Hierin heeft hij of zij zich dan vergist.

Van dan af deed Hugo al het mogelijke om, profiterende van de passiviteit, de afzijdig

heid en misschien ook de groeiende afkeer van Van der Eist, diens plaats van buitenuit in te nemen in contacten met de media en andere partijen, zodat de buitenwereld hem als partijvoorzitter beschouwde. Deze tac

tiek van het voldongen feit zou hem nadien nog goed van pas komen. Op 22 novem

ber 1975 zou hij statutair tot partijvoorzit

ter worden verkozen, tegen Vic Anciaux en Hector de Bruyne.

Uit die periode stammen zijn typerende uitspraken. Waar hij voordien reeds de VMO, mantelorganisatie fungerende als plakploeg en ordedienst van de partij, uitschold voor

“wandluizen", debiteerde hij nu op diverse kaderdagen zijn parool dat de Volksunie een linkse partij was, er soms aan toevoegende:

“Wij zijn steeds fier geweest dat de VU geen partij was als een andere. Maar ik zeg u: wij moeten een partij worden zoals de anderen.”

Dit sloot dan aan bij de oproepen van Mau

rits Coppieters: “Wij moeten niet roepen:

Vlaanderen, Vlaanderen, wij moeten zeggen welk Vlaanderen wij wensen.” Dat Vlaande

ren zou dan links moeten zijn.

Van grendelgrondwet naar Egmont

Derde markante feit was de grendelgrond

wet van 1970. Met de moed der wanhoop hebben de VU-fracties zich geweerd tegen de ultieme grondwettelijke minorisering.

Hugo Schiltz als voorzitter van de Kamer

fractie, met zijn algemeen erkende kwali

teiten en uit zijn Vlaams-nationale overtui

ging, vocht als een leeuw. Maar het heeft niet mogen baten. De Vlaamse opgang werd in lengte van jaren en tot op heden de pas afgesneden.

En dan kwam het grote ongeduld. Ambi

tie enerzijds, linkse doelstellingen anderzijds, dulden geen uitstel op lange termijn. Het communautaire dossier moest worden afge

sloten en opgeborgen, ten allen prijze: met een goede oplossing indien enigszins moge

lijk, en anders met een minder goede.

Uit die ingesteldheid werd Egmont gebo

ren. Met de bekende eigengereidheid en de tactiek van het voldongen feit, zou dit wor

den doorgeduwd. Met de karwats.

In de Kamerfractie had Nelly Maes geïn

terpelleerd over de achterbakse besprekin

gen die Hugo bleek te voeren in de Périgord met Franstalige politiekers. Nadien zou blij

ken dat deze de aanloop waren naar het Egmontpact. De verkiezingsslogan “gedaan met geven en toegeven” op een ogenblik waarop de toegevingen reeds waren toege

zegd, bleek een pijnlijk volksbedrog.

Toen na de verkiezingen de besprekingen over het Egmontpact in een acute fase kwa

men, vergaderden de gezamenlijke fracties in een lokaal van de Senaat, waar het partij-

de aloude bedevaartidealen - waaronder het beginsel van de godsvrede, samen vech

ten voor de Vlaamse belangen ongeacht de tegenstellingen op andere vlakken - te gaan

“vertalen", wat de godsvrede betrof zelfs tot zijn tegendeel: verdraagzaamheid: wij zul

len oordelen wie er onverdraagzaam zijn en hen uitsluiten.

Zo werd het cordon geboren: uit chagrijn en door linkse speculaties. Het is stilaan voor iedereen duidelijk dat het geviseerde racisme slechts een voorwendsel is. Moest dit het ware motief zijn, dan was het reeds lang afge

bouwd. omdat twintig jaar lang de “racis

ten" aangroeiden. Het echte opzet is in een overwegend rechts Vlaanderen een kunst

matige linkse meerderheid in stand houden.

Groeit hun aantal tot een miljoen, geen pro

bleem, het uitschakelen van een miljoen kie

zers, zolang men hierin lukt, moet leiden tot een dictatuur van de minderheid, als niet alleen de politieke partijen, maar ook de media, de dagbladen, syndicaten, scholen, culturele verenigingen, jeugdverenigingen en zelfs sommige rechtbanken in het gelid kun

nen worden gebracht. De lange mars door de instellingen van '68 werpt vruchten af.

Wanneer en hoe gaan CD&V en N-VA - van Spirit zullen we maar zwijgen - hun deelname aan dit complot en dit credo ver

antwoorden? Vooral nu onlangs bewezen is, door een culturele parodie, dat eigen

lijk niet het Vlaams Belang, maar wel het Vlaams-nationalisme in zijn geheel wordt geviseerd?

De grote leugen

In de nasleep van Egmont ontstond ook de grote leugen: de Vlaamse verzuchtingen zouden door de opeenvolgende staatsher

vormingen voor 90 % zijn achterhaald. Som

migen geloofden dit fabeltje, anderen grepen dit aan om zich af te scheiden van de Vlaamse strijdbaarheid. Zo verloor de Vlaamse bewe

ging haar kroonjuwelen; De Standaard (die niet alleen Kristus, maar Vlaanderen bij het groot huisvuil heeft gezet), de Ijzerbede

vaart, ja, zelfs het Davidsfonds.

Na de juniverkiezingen worden keiharde besprekingen over een ultieme staatsher

vorming aangekondigd. Vlaanderen zal eraan moeten deelnemen onder de slechts moge

lijke voorwaarden: uiterst verdeeld door dat cordon en de versplintering, onvoorbereid, ongewapend, machteloos, kansloos. Iedere minieme uitbreiding van de bevoegdheden zal moeten worden betaald met grote stuk

ken Vlaams-Brabantse grond, in te lijven bij het gulzige en volwaardige derde gewest, dat in complot met Wallonië ons zal blij

ven minoriseren en uitbuiten zolang men erin lukt het zieltogende België kunstmatig in leven te houden. Met als sluitstuk een pari

taire Senaat? Waarom geen drieledige pari

taire Senaat van de gewesten? Als de bres dan toch is geslagen....

Sommige zogezegde Vlamingen waarbij op de eerste plaats de Vlaams-Brusselse minis

ter Pascal Smet, naast Walter Zinzen, laten ballonnetjes op - in wiens opdracht? - om de verfransing van de ruime rand rond Brus

sel als een voldongen feit te aanvaarden en de taalgrens hieraan aan te passen. Kennen zij dan de gulden regel niet dat men nooit toegeeft aan chantage of gijzelingstoestan- den, zonder hierdoor nieuwe chantage en nieuwe gijzeling aan te moedigen en uit te lokken? Hoever liggen Mechelen en Leuven van Brussel?

De ooit zo sterke Volksunie die het Belgi

sche pseudofederalisme wist af te dwingen, explodeerde door een jarenlange verdeeld

heid. De twee grote brokstukken hobbe

len als aanhangwagentjes twee traditio

nele partijen achterna - die in het verleden meermaals blijk hebben gegeven van Vlaamse onbetrouwbaarheid - om niet te struikelen over de kiesdrempel.

Maurits Coppieters is ingeslapen in een vage droom van een links signaal dat hij hoopte te geven met SP.a-kopstuk De Bat- selier, inmiddels beland in de rode kaas. Zelfs deze wazige poging heeft niet mogen zijn.

Hugo Schiltz werd vicepremier, schepen van Antwerpen en minister van staat. Maar zijn Antwerpse bastion, vroeger de kracht en de trots van de Volksunie, smolt weg als sneeuw voor de zon zodat hem nog enkele honderden voorkeurstemmen overbleven.

Hij ging van ons weg in een walm van lof.

ook vanwege de vijanden van Vlaanderen, van unitaristen en belgicisten. Wierook van de vijand heeft een kwalijke geur.

Het had zo anders kunnen zijn.

Jo B^elmans - GEWEZEN VU-KaMERLID - GEEL bestuur, dat vergaderde in een aanpalende

zaal, verslag zou uitbrengen over de stand van de onderhandelingen. Meer dan een uur hebben wij gewacht, in de grootste spanning.

Nelly Maes liep gepasssioneerd van bank tot bank met haar voorstel om de motie van wantrouwen te stemmen tegen ons eigen partijbestuur.

Het bestuur kwam uiteindelijk binnen en bracht verslag uit. Hierop volgde de rond

vraag: ieder fractielid moest zijn standpunt kort toelichten en aldus het partijbestuur adviseren. Zo dachten wij. De vergadering eindigde in de grootste onzekerheid, even voor 19 uur. Ik kom buiten, stap in mijn wagen en zet de radio aan. Het eerste en belangrijkste punt van het avondnieuws: het partijbestuur van de Volksunie heeft deze namiddag het Egmontpact goedgekeurd. Ik zat als van de hand Gods geslagen: dat had

den zij aan de fracties niet meegedeeld. Hun vraag om advies was alleen maar het afla

ten van stoom en het meten van de te ver

wachte tegenstand. Het voldongen feit had nogmaals gewonnen. Twee dagen later begon Nelly het Egmontpact te verdedigen. Men had haar bijgebracht dat de Vlaams-nationale hardnekkigheid moest plaatsmaken voor een soepeler houding die nieuwe linkse doelstel

lingen en mogelijkheden niet in de weg zou

den staan.

Een derde van de Kamerfractie zou dagen

lang hardnekkig weigeren het pact goed te keuren. Maar dit afwijzingsfront brokkelde af; onder allerlei druk. Hugo Schiltz dreigde met ontslag als partijvoorzitter. Hij kon slechts één symbolische onthouding aan

vaarden. deze van Jef Valkeniers, als Kamer

lid van Vlaams-Brabant. Op aandringen van de opposanten die gezwicht waren, verliet ik de Kamerzitting nog voor de stemming.

Later, in de Stuyvenbergfase, zou ik het pact van op de tribune principieel verwerpen en tegenstemmen. Het werd me niet in dank afgenomen.

Ondanks de junta der partijvoorzitters, de karwats en enkele bijsturingen, ging Egmont uiteindelijk ter ziele. De aangerichte schade was onoverzienbaar. De rechtervleugel van de partij scheurde zich af. De Vlaamse Volks

partij van Lode Claes en de Vlaams-Natio- nale Partij van Karei Dillen namen als kar

tel deel aan de verkiezingen, Vlaams Blok.

Alleen Karei Dillen werd verkozen. De VVP trok zich terug en de VNP nam de leiding en de kartelnaam over. Egmont was in wezen niet de oorzaak geweest van de afscheu

ring, de verdeeldheid bestond reeds lang onderhuids.

De Volksunie leed een nooit gekende nederlaag. De voorkeurstemmen van Hugo Schiltz werden gehalveerd. Alle promoto

ren van Egmont hadden hun fouten toegege

ven, behalve Hugo. Zijn ego liet dat niet toe.

Maar het kwaad was geschied en de toege

vingen bleven Vlaanderen achtervolgen tot op vandaag.

Het complot van het cordon

In de koffiekamer ontstond de onge

schreven regel dat iedere partij beschikte over haar vaste tafel of tafels. Dit belette uiteraard geen contacten aan andere tafels.

Voor een éénmansfractie was dat zielig. Het gebeurde dan ook meermaals dat VU-leden Karei Dillen aan de VU-tafel uitnodigden. Tot we hierover van Hugo in de fractievergade

ring een uitbrander kregen. Wat denken jul

lie wel. verbroederen met iemand die ons, vooral in ons bastion Antwerpen, onnoem

lijk veel schade heeft berokkend!

Clem de Ridder werd algemeen gezien als de nieuwe voorzitter van het IJzerbedevaart- comité. Maar dat was zonder de waard gere

kend. Hij was toch de bezieler geweest van het Egmontcomité! Kon men toelaten dat hij jaarlijks op de weide het ongelijk van Egmont in herinnering zou brengen? Hij kreeg één stem minder dan Lionel Vandenberghe die zijn prestaties nadien zag beloond worden met een Senaatszetel. Hij vond het nodig