63ste jaargang nummer 2 woensdag 9 januari 2008 1,75 euro

63ste jaargang nummer 2 woensdag 9 januari 2008 1,75 euro

slecht karakter.

WeekbladP60872IAfgiftekantoor 2099AntwerpenX

Octopussy

Bij het begin van‘t NieuweJaarsta ik met mijn wensen klaar, enzovoort. De voor­ bijetwee wekenwerd in demediade hele reutemeteutaan BVs nog eens door de strot van de kijkers of lezersgeramd.Uiteraardwerden mijnheeren madam BVver­ zocht hunmening over 2007 en2008 aande bevolking kond te doen.Wij pikken er de woorden uit van wereldwonderMark Elchardus, hoogleraar sociologieaan deVUB, aanbedenpolitiekcorrect profeet, en grootmeester in wat wij zouden omschrijvenals het progressieve beerputdenken.

DeheerElchardus is bijzonder vertoornd over de opkomstvan het etnocentrisme.

Aldus analyseert hij in DeMorgen: ‘HetVlaams-nationalismeblijft niet alleenin de poli­ tiek,maar ook in de samenlevingterrein winnen, met alle onnodige last als gevolg: een slopende regeringsvorming, waarnogsteedsgeenoplossing voor bestaat, en de maat­ schappelijke tegenstellingen die maar blijvengroeien.’ Opgepast, hier dreigenSodom enGomorra,en een profeet moet daartegen waarschuwen, zelfs alvreest hijte roe­

pen inde woestijn:'Ik kan niet anders danhopendat het Vlaams-nationalisme in 2008 eenflinke deuk krijgt, hoewel iknietgoedweet hoe dat zoumoeten gebeuren. Ik weet nietwaar het vandaan komt,ik weet dus ook niet hoe je het kunt tegenhouden. Laten we vooral hopen dat het niet verder toeneemt.’

Vlaams-nationalisme isdus inde ogen van figuren als Elcharduseensoort van pesti­

lentie of vogelgriep, onduidelijk van oorsprong, maar wel levensbedreigend enpande- misch vankarakter.Het kanmaarbest zo snel mogelijk opnieuw naar debeerput wor­ den verwezen. En da s precies waar FriedaBrepoelsvande N-VA thuishoort. Madam Brepoelsheefthetlef in Het Belang van Limburg nog eens te verduidelijken wat voor haar partijeen ernstige staatshervorming is: de splitsing van BHV, de splitsing van de RVA, de regionalisering van de kinderbijslagen, fiscale autonomie inzake vennoot­ schapsbelasting en deregionalisering van de gezondheidszorgen. Bovendien blijft elke vorm van herfederalisering voorde N-VA uitgesloten.Als madamBrepoels denkt op die manier iets te kunnen bereiken, danis zeer welaan voor de moeite, en dan moe­

ten we er niet eens Elchardus bijhalen, Jean-Luc Dehaenekan er ookmee door. ‘Laten weduidelijk zijn: de opsomming die FriedaBrepoels geeft, zal nietinhet akkoord zit­

ten. Ikneem aldie verklaringen met eenkorrel zout. (...) Men hoeft zich geen illusies te maken dat men nu veel zaldecentraliseren indesociale zekerheid. (...)EnBrussel- Halle-Vilvoorde iszonder compromisniet opte lossen. Verkiezingen vooralles in 2009 en vanaf dan om de vijf jaar. Voilà.’ (Het Laatste Nieuws, 5 januari)

Mislukking

Voilà.Met Dehaene kan Elcharduswaarschijnlijk beter over de baan, en wellichtnog beter met Herman van Rompuy. 'De hervormingen vande jaren tachtigen negentig waren belangrijken Het gaatnu om hooguit 3 procent vanhet BBP(bruto binnenlands product) aannieuwe bevoegdheden, zonder rekeningte houdenmet de sociale zeker­ heid. Vandaag beschikkende deelstatenal over 11 procent.’ Aldus in De Standaard de gewezen Koninklijke Verkenner die samen met Milquetde mislukking van Leterme voorbereidde. VolgensDehaene heeft Leterme uit de voorbije maanden echterveel geleerd, enmoet hij alsnog de kans krijgen om te bewijzen wathijin zijn mars heeft.

Leterme zelf: ‘Ik wil bewijzendat ik het wél kan.’ Tenkoste waarvan?

Het lijdt geen twijfel datmen bij deN-VA demenigvuldigesignalen begrepenheeft, en zelf al signalenaan hetuitzenden is.Bart deWever over 2007-2008: Belgiëis gedoemd om uitgehold te worden.’ Met die woorden zal hijbij Elchardus waarschijnlijk niet veel punten scoren op het examen, en bovendien ging hij tijdens de kerstvakantie nog eens samen met Jean-Marie Dedeckerin de Gazet van Antwerpen staan. Zonder veelechte toenadering,maarals boodschap aan CD&V kon het tellen.

Komt daarbij de enquête van het bureauTNS/Dimarsodat Dedecker eenkiespo- tentieel geeft van 2Iprocent. Dat betekent dat 2I procent vande ondervraagden zich kan inbeelden ineenbepaaldesituatie voor LDD te stemmen.Is het volgende dilemma inde maak? Als depolitiekeknoopniet ontward geraakt en er komen nieuwe verkie­ zingen,dan lijkt Dedecker op rozen te zitten. Maarsluit men een makke of gammele staatshervorming af om vervroegde verkiezingen te vermijden,dan drijftmende N- VAindearmenvanDedecker, en wordt diens potentieel nog verder uitgebreid.Tot groot ongenoegen wellicht van de heer Elchardus diedan opnieuw kan beginnen jere­

miëren over het Vlaams-nationalisme. (Of het onduidelijkeconfederalisme van Dedec­

ker garant kanstaan voor een slagkrachtigealliantie, is een andere vraag.)

Maar laten we bovenal niet vergeten datdeze weekhet hooggeprezen Octopusover- leg begint en dat VerhofstadtGuyzijn persoonlijke nota voorlegt. Het zou ons niet ver­

wonderen dat hijdiesamenmetMare Elchardusgeschrevenheeftomalle verfoeilijke Vlaamse standpunten in de kiem te smoren.De démarche van PhilippeMoureaux van PS laat ook al weinig goeds verhopen. De PS wil wel praten, maar dan onder voor­

waardendie te gek zijn om los te lopen. Latenwe maareindigenmet ONS voornemen voor 2008: betergéén staatshervorming daneen slechte staatshervorming. Dat zou enkel tijdverlieszijn op de weg naar onafhankelijkheid.

Deze week :

• Vlaanderen onafhankelijk 2

• Een taalwetstrijder in Brussel 5

• De islamitische atoombom 8

• De Mau Mau en de IJzertoren 9

• Als Canvas niet van de grond komt 10

l€0K€ 2-E&T...

imwe z ' ^t

IN X ÎESERiNti

Beurssucces

Bent u tandarts of gepensioneerd been­

houwer? Dan speelt u zeker op de beurs, want u moet Lernout en Hauspie nog goed­

maken. Niet altijd lucratieve hobby, zoals u in het voorbije jaar weer mocht ondervinden.

Toch is er geld te verdienen op de beurs.

Bijvoorbeeld door adviseur te worden. Weg met glazen bol, spel kaarten of pendel, geen hoofddoek of lange rokken, ontvang niet lan­

ger in tenten. Die attributen van de waar­

zeggerij zijn passé, tenzij je mikt naar klein geld. Das, laptop, internet: daarmee lok je radeloze zoekers naar wat de toekomst in petto houdt.

Paul D’Hoore heeft dat al een tijd gele­

den gesnapt. Hij onttrok zich aan het veilige, maar saaie statuut van VRT-ambtenaar en verkoopt zich nu als onafhankelijke en finan­

ciële journalist. Je blijft bijdragen leveren aan de staatszender, maar factureert per pres­

tatie. Handig, want normaal moet je betalen om reclame te maken op het scherm. En dan verdwijnt je boodschap tussen wasproducten en douchecrèmes. D’Hoore laat zich betalen om reclame te maken voor zichzelf.

Als je kop via het scherm dan bekend genoeg is geworden, begin je met een elek­

tronische beursbrief, aanlokkelijk 'Beurssuc­

ces’ genoemd. Moet je geen tent zetten om de klandizie te ontvangen. Scheelt in de kos­

ten.

Vorige week schoot de prijs van ruwe petroleum weer met een schok naar boven.

Dat zijn dingen die de mensen interesse­

ren. Dus vroeg de radio - want Paul heeft niet alleen een bekende kop, maar ook een bekende stem - D’Hoore om ons wat wegwijs te maken middels een diepgravende analyse.

Hebt u van zijn wijsheden genoten? Wij wel, en we mogen nu wel zeggen dat de petro- leummarkt niet langer geheimen heeft voor

Plankzeil naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus 1.700 meter

ons. Pauls vlijmscherpe ontleding vindt alleen zijns gelijke in de lichtflits die de andere Pau- lus ooit op de kleine ring rond Damascus van zijn paard smeet.

Wij ontberen de erudiete welsprekendheid van D’Hoore en u zult tevreden moeten zijn met een wat platte poging om zijn kijk op de zaak hier enigszins weer te geven. Vooral zijn antwoord op de vraag of de prijs nog verder zal stijgen, boezemt u wellicht belang in.

“De prijs voor een vat ruwe petroleum zit nu tegen de 100 dollar. Hij heeft die magi­

sche grens nog niet doorbroken en meestal blijft de prijs daar dan een tijdje hangen.

Maar eens die grens wordt bereikt en de prijs daar over gaat, kan hij meteen een heel eind doorschieten en moet een serieuze bij­

komende verhoging zeker niet worden uit­

gesloten.”

Paul had er wat meer uitleg voor nodig, want wordt betaald per uitgesproken let­

ter. Maar de boodschap was even duidelijk als revelerend. De prijs kan een tijdje blijven hangen, maar kan ook stijgen en als hij stijgt, zal hij stijgen.

We verwijzen u graag naar www.pauld- hoore.be, want wellicht kan u zich net zomin als ondergetekende bedwingen om een abon­

nement te nemen op ‘Beurssucces’. Voor 125 eurootjes wordt u een jaar lang ingewijd in de geheimen van beurs en financiën. Haast u, want het abonnementsgeld kan nog een tijdje gelijk blijven, maar eens die boven de 125-grens breekt, kan die een heel eind door­

schieten.

EENMANSCOLLECTIEF

Den Blooten Kooninck

U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres

I

2

De dingen dezer dagen

Mijmeringen bij

een “ marketeerschap”

Dit op apegapen liggend apenland

Vlaanderen onafhankelijk

Er is in journalistieke kringen enige heibel ontstaan rond de verkiezing tot “marketeer van het jaar” van Peter Vandermeersch. Als we het goed begrepen hebben, is de alge­

mene hoofdredacteur van de Coreliokranten tegelijkertijd ook de man die in dit apenland op de best mogelijke manier zijn product(en) aan de man brengt. Iemand die de markt kent, weet wat de klant wil en het hem ook geeft. Geen martkramer dus, laat staan een marskramer, straatverkoper of tsjoektsjoek.

Nee, een marketeer!

Ook Patrick Janssens kwam voor de titel in aanmerking. Maar allicht zag men nog net op tijd in dat die alleen zichzelf verkoopt in naam van de megavuilnisbelt die zijn “A” is.

Het werd dus Peter Vandermeersch. Ook al omdat het nauwelijks twijfel lijdt dat zijn initiatief tot samenwerking tussen De Stan­

daard en Le Soir - overigens rijkelijk bewie­

rookt door Albert Second in diens strijd­

vaardige oproep om zichzelf en zijn “rijk” te laten overleven - een niet-geringe rol heeft gespeeld bij de “objectieve” keuze. Omdat zulke onderscheidingballonnetjes met het grootste gemak doorprikt kunnen worden aan de hand van amper één onweerlegbaar argument, zoals het hierboven geciteerde, zal die nieuwe titel voor het DS-opperhoofd me verder worst wezen. Interessanter van­

wege daaraan verbonden binnenpretjes zijn de reacties van een aantal journalistieke collega's t.o.v. de gelauwerde die, op zijn zachtst gezegd, getuigen van enige vorm van naijver.

“De Journalist”, het magazine van de Vlaamse Vereniging van Journalisten, liet niet na in zijn jongste nummer een bloemlezing van hun reacties te geven. Zo vond Luk van der Kelen, duidend boegbeeld van Het Laat­

ste Nieuws, “het beneden alle peil dat een hoofdredacteur als reclameman gelauwerd wordt”. “Als redacteur”, aldus nog Luk. “is jezelf profileren als reclameman een brug te ver." Gemakshalve verliest hij daarbij even uit het oog dat hij zichzelf in zijn krant tij­

dens de voorbije (?) regeringscrisis geprofi­

leerd heeft als perfecte belgicist, eerste lakei en vurigste reclameman van Guy de Onver­

gankelijke. Vanuit die hoek bekeken mocht ook hij recht doen gelden op de marketeer- titel. Ook de onvermijdelijke Yves Desmet kreeg zijn zeg. “Als je als hoofdredacteur door de buitenwereld als marketeer wordt aangezien, dan zit er iets fout." Ik betwijfel sterk dat hij dat standpunt huldigt op grond van enige zelfkennis. Want dat hij zich in de krant De Morgen al jarenlang profileert als de marketeer bij uitstek van de paarse kerk en de multikul, is hem duidelijk ontgaan.

Maar eerlijk is eerlijk, niet alle hoofdredac­

teurs en/of opinieschrijvers veroordeelden de kersverse marketeer tot de journalistieke brandstapel. Luc Rademakers van de groep Concentra en algemeen hoofdredacteur van de Gazet van Antwerpen en Het Belang van Limburg stuurde zijn gelauwerde collega niet alleen persoonlijke felicitaties, in “De Jour­

nalist” beviel hij bovendien van de hoog ori­

ginele uitspraak dat "journalisten zonder aandacht voor wat de markt wil, zich maar moeten beperken tot het schrijven van een dagboek”. Dat na het spectaculaire omtove­

ren van de Gazet van Antwerpen in die van Janssens die “markt” onder zijn beleid her­

leid is tot wat de rode mediadictatuur toelaat

LAAT MET UW V0ETEM

VERLOftatJQ WOKJ>T f HET

VLAAMS ZlEKEWMS

te zeggen, vergat hij even te verduidelijken.

Marketeersschap kan dus, maar “de redactie blijft vanzelfsprekend onafhankelijk vermits autonomie en objectiviteit voor de geloof­

waardigheid noodzakelijke voorwaarden zijn en blijven. Aldus nog Rademakers, de man die de “beslissing van hogerhand” in de prak­

tijk moest omzetten om, allicht omwille van die geloofwaardigheid, met bekwame spoed de beste en vooral objectieve politieke pen van de redactie te muilbanden en op een zij­

spoor te zetten. De vandaag bijna vergeten Roger van Houtte weet over “Berufsver- bod” zowat alles.

Na voor- en tegenstanders liet “De Jour­

nalist" de gelauwerde zelf ook nog aan het woord, het eerste gebod uit de journalis­

tieke bijbel indachtig dat men alle klokken moet laten luiden. Vandermeersch verde­

digde zijn beslissing de prijs te aanvaarden met de onderbouwde commentaar, de ware marketeer waardig, dat met die onderschei­

ding “bevestigd werd dat een goede journa­

list rekening moet houden met de lezer".

Daardoor is het allicht gekomen dat het vroegere AVV-VVK uit de hoofding van De Standaard moest verdwijnen. Of dat er bij­

voorbeeld met lezers die met een “foute”

partij sympathiseren geen rekening wordt gehouden, tenzij om ze politiek correct in het verdomhoekje te duwen of te schoffe­

ren. Maar voor al de rest ben ik het helemaal eens met alles wat zowel Van der Kelen, Des­

met, Rademakers als de gelauwerde marke­

teer zelf uitkramen.

In die samenhang en tevens om de onvol­

prezen objectiviteit van de Vlaamse media nog beter in de verf te zetten, kan ik me geen beter slot voor deze bijdrage indenken, dan een flard, gelicht uit het "In memoriam” dat De Journalist aan het heengaan van de eer- tijdse De Morgencoryfee Walter de Bock wijdde, en die volgens zijn mei-68-strijdmak- ker Paul Goosens besliste naar links te gaan toen iemand aan wie hij de weg vroeg naar rechts wees. “Walter de Bock”, aldus de inleiding bij een stuk “Afscheid van een voor­

trekker”, "was een product van de genera­

tie die politiek dakloos werd genoemd. Niet dat die journalisten geen overtuiging had­

den. Maar ze hadden zich wel losgerukt van de politieke en andere bevoogding waaraan media en journalisten voordien onderwor­

pen waren. Journalistiek, het zorgvuldig ver­

garen en uitbrengen van informatie, werd een waarde op zich.”

Zoals iedereen dagelijks ervaart, zijn Vlaamse journalisten vandaag niet langer dakloos. Ze huizen integendeel met zijn allen onder hetzelfde anti-Vlaamse rode tentzeil.

Ze worden ook niet langer bevoogd. Want de voogdij heeft plaatsgemaakt voor het poli­

tiek correcte dictaat waardoor de “waarde op zich” van zorgvuldig vergaren en uitbren­

gen van informatie nog dagelijks aan impact wint. Zeg dat “De Journalist” het gezegd heeft en elke vorm van twijfel dus uitgeslo­

ten is. Zowel in 2008 als in lengte van al de nog volgende jaren!

D.Mol

Neppassen

Filip Dewinter zit nooit om een stunt verlegen. En hij heeft het hem toch weeral maar gelapt met zijn Vlaamse en Waalse nepidentiteitskaarten, toegezonden aan het kruim der natie, de parlementsleden.

De gazetten konden er niet over zwijgen, dankzij de verwachte reactie van een aan­

tal op stang gejaagde Belgofone pratbarak- kers die de grap niet konden smaken. Ollie Maingain kondigde woest aan dat hij klacht gaat indienen wegens overtreding van de wet op de privacy. Ollie zal wel vooral op zijn tenen getrapt zijn dat hij - o gruwel!

- een Vlaamse nepidentiteitskaart thuisbe­

zorgd kreeg. De haatgazet Le Soir geraakte buiten zinnen en had het in de geijkte Mille Collines-traditie over “ces crapoules”.

Filip Dewinter maakte meteen van de gelegenheid gebruik om de Walen diets te maken dat het beste nieuwsjaarcadeau dat zij zich zouden kunnen wensen de onafhan­

kelijkheid is, want het meest geëigende mid­

del om van de PS-dictatuur af te geraken.

Hij is zelfs bereid dat persoonlijk te gaan uitleggen op de stok van de.... haan.

Als de Vlamingen zo nodig een confederaal België willen, kunnen ze dat krijgen. Maar met voorwaarden. Hoe langer de discus­

sie duurt, hoe onzinniger de voorwaarden.

Neem nu de elucubraties van Flup Mouraux Moustache. Een staatshervorming? Okee, maar dan een definitieve, eentje die vast­

ligt voor de eeuwigheid. Een staatshervor­

ming met “toegevoegde waarde". Dat wil zeggen: bij al de grendels, gekwalificeerde meerderheden en alarmbellen die van de Vlaamse meerderheid een politieke minder­

heid maken, nog een grendel die in de toe­

komst aan elke staatshervormingswillige alle goesting tot staatshervormen ontneemt.

Zijn Waalse partijgenoot Paul Magnette, loopjongen van zijn broodheer Di Rupo in de Brusselse Wetstraat - zelfs het besje Frieda liet zich charmeren door deze gewiekste exclusief Franstalige glamour boy - liet van zijn kant weten dat “een” staatshervorming misschien wel kan, maar dat die “hervor­

ming” zeker niet zal zijn wat le nouveau CVP denkt dat ze zou moeten zijn. Ter vervolle- diging: eerder al liet Madame Non weten dat de Vlamingen beslist niet moeten rekenen op meer Franstalige soepelheid. Wat toen

“non” was, zal morgen en overmorgen ook

“neen” zijn en ook blijven. Van Vlaamse kant liet dwarsligger De Gucht eerder al weten dat er geen staatshervorming komt.

Een voorspelling als samenvatting: op korte termijn krijgt Karei de Gucht gelijk. Er komt GEEN staatshervorming. Dat is trou­

wens de enige zinvolle uitweg voor Vlaande­

ren. Geen staatshervorming dus, maar recht naar de Vlaamse onafhankelijkheid.

Vragen

In dat verband is er nu een goed hand­

boek beschikbaar om die Vlaamse onafhan­

kelijkheid alvast technisch voor te bereiden.

“Vlaamse onafhankelijkheid” is het zoveel­

ste geschreven huiswerk van VB-parlements- lid Karim van Overmeire. Een boek dat de belangstellende lezer dus niet moet gaan zoeken bij de boekhandel die zichzelf als de

“betere boekhandel" presenteert. Boeken van Vlaams Belangmandatarissen staan op de politiek correcte index. Je neemt die schrif­

turen zelfs niet ter hand, laat staan dat je ze mag verkopen of in je bibliotheek hebben.

Van Overmeire publiceerde vroeger al het

“Project Vlaamse Staat” en onder meer ook een studie over de Guldensporenslag.

Voor zijn nieuwste boek put Van Over­

meire al dan niet gewild uit de beproefde Vlaamse traditie van “catechismussen”. Boe­

ken in vraag-en-antwoordstijl. Gemakkelijk leesbaar voor een groot publiek. Een histo­

risch voorbeeld van die Vlaamse traditie is de

“Katechismus van de Vlaamse Beweging” die de vroegere grote baas van het toenmalige NIRJan Boon in 1950 publiceerde.

Van Overmeire schreef niet het zoveel­

ste boek over hoe goed onafhankelijkheid voor Vlaanderen wel zou zijn. Hij heeft het over de technische en andere problemen die zich bij zo’n echtscheiding onvermijde­

lijk zullen stellen. Vragen zoals wat met de Europese Gemeenschap en de NAVO? Wie

Wandelen goed tegen midlifecrisis...

moet opdraaien voor de Belgische staats­

schuld? Hoeft een referendum zo nodig?

Wat met Brussel? Zal Vlaanderen het min­

derhedenverdrag moeten slikken? Is Vlaan­

deren niette klein om “apart” te gaan leven?

Wat met het koningshuis? Blijft er nadien een of andere vorm van Vlaamse solidariteit met de Waalse buren? Wat gebeurt er met de Vlaamse rand rond Brussel? Het is maar een lukrake greep uit de dertig vragen die in dit boek behandeld worden.

Antwoorden

De antwoorden van Vermeire zijn uiter­

aard niet tot op de laatste komma en het allerlaatste punt uitgewerkt en definitief. Het gaat hier niet om een zoveelste studieboek dat alleen door deskundige wetenschapppers gelezen wordt en dus binnenskamers blijft.

Aangezien “de anderen" van de censuurdien- sten het boek niet onder ogen mogen krij­

gen, is het eerst en vooral bedoeld voor de eigen partijmilitanten. Maar ook de “sim­

pele" belangstellende Vlaamse beweger kan zich met dit boek in de hand een flink stuk bijscholen. Hij of zij krijgt immers een goed leesbare samenvatting van minstens der­

tig “dossiers” waarmee het onafhankelijke Vlaanderen onvermijdelijk te maken krijgt.

Een kleine schaduwkant, het boek verdiende een iets meer verzorgde bibliografie. Op bladzijde 89 bijvoorbeeld heeft de auteur het over een boek van ene Dirk Hoelvoet, een naam die hij kent maar wij alvast niet.

De naam is trouwens ook niet terug te vin­

den in de bibliografie.

Een zure oprisping voor een boek dat we graag in zoveel mogelijk handen zouden zien.

Het is de eerste keer dat iemand zich de moeite doet om minstens die dertig vragen niet alleen te stellen, maar ook probeert een proeve van antwoord te geven. Antwoorden die gelukkig veel meer zijn dan een stapel goedkope slagzinnen. Antwoorden die een meer zinvolle discussie over Vlaamse onaf­

hankelijkheid op gang kunnen brengen. Ant­

woorden die hier en daar wellicht voor wat voorhoofdgefrons zullen zorgen. Aan ande­

ren om deze antwoorden waar nodig aan te vullen of te corrigeren, om eventueel nog bijkomende vragen voor te leggen. Met bij­

horende antwoorden. Om zodoende de dis­

cussie te laten groeien en bloeien.

De Vlaamse politieke keuze zelf is immers al gemaakt: een extra staatshervorming a la Beige krijgen we toch niet en hoeft zelfs niet meer, Vlaanderen wil baas zijn in eigen huis!

Vlaanderen wil zich niet nog eens aan ban­

den laten leggen zoals ooit gebeurde met het wegbranden van de feitelijke democratische Vlaamse meerderheid in dit apenland.

Toen ook met de overtuigde steun van de partij van Herman van Rompuy!

MarcPlatel

Karim van Overmeire, “Vlaande­

ren onafhankelijk. Hoe moet dat dan?

160 blz., geïll., 12,50 euro, rek. 320- 0040227-38 van uitgeverij Egmont- info@uitgeverijegmont.be

De dingen dezer dagen

3

Vlaamse oppositie ruikt bloed

De vorming van de zogenaamde interim- regering haalde de communautaire druk seri­

eus van de ketel. Vandaar dat de N-VA de regering weliswaar steunt, maar er geen deel van uitmaakt. De Niveanen beseffen zeer goed dat ze in het defensief zitten. Ze eis­

ten een dikke vis en wachten nu met een visademke wat er verder zal volgen.

Didier Reynders verklaarde aan Het Laat­

ste Nieuws dat de Groenen en SP.a voor hem welkom zijn in de te vormen echte rege­

ring. Als ze dan de N-VA in ruil kunnen bui­

tenwippen, hebben we een echte Belgische regering die alle Franstalige partijen omvat (op de ene buitenaardse FN’er na) en zowat 30% van de Vlaamse kiezers in de kou laat staan. Want Vlaams Belang en Lijst Dedec- ker hebben dan wel deelgenomen aan de ver­

kiezingen, verder wordt hun bestaan weer vlot genegeerd.

Bij de N-VA zullen ze de interviews van Herman van Rompuy voor Le Soir en De Standaard met evenveel aandacht als ont­

nuchtering gelezen hebben. Als De Stan­

daard hem vraagt: “Blijft het kartel bestaan met N-VA? Of beter: voor hoelang nog?”

antwoordt Van Rompuy even ontwijkend als duidelijk: “Daar ga ik niet op in.” In Le Soir kunnen we van hem lezen dat we sedert de verkiezingen veel tijd verloren hebben en “uiteindelijk uitgeput en wanhopig” zijn teruggekeerd naar de nota van jean-Luc Dehaene. Die kwam er op neer dat de com­

munautaire zaken naar een raad van wijzen zouden worden gedeporteerd. En eindigde met de opmerking: “Quid N-VA?”

Van Rompuy zegt dat de grootste zorg nu het sociaaleconomische programma is. Och ja, ook de budgettaire politiek verdient de nodige aandacht. Plezant leesvoer voor de N-VA kan dit niet worden genoemd.

De nieuwe dokter Le Compte

Maar er is hoop in bange dagen. Philippe Moureaux is nog altijd de sterke man van de PS in Brussel. Nu dokter Le Compte is over­

leden, mag Moureaux de volgende kandidaat genoemd worden om duizend jaar te wor­

den. Op die rakker komt geen sleet. Wellicht zetelt hij met Di Rupo in de groep van “wij­

zen” die de staatshervorming zal voorberei­

den. In Le Vif/Express toont Moureaux zich voorstander van een staatshervorming. Hij schroomt er zich niet voor de vloer aan te vegen met francofone taboes. Hij roept de Franstaligen op het confederalisme te aan­

vaarden, teneinde het separatisme te ver­

mijden. Als er nu geen grondige staatsher­

vorming komt, “hebben we binnen twee a drie jaar met echte Vlaamse separatisten af te rekenen”.

Tot zover het goede nieuws. De vasthou­

dendheid van de Vlaamse partijen heeft toch wel wat ogen geopend aan de overzijde. Maar Moureaux houdt een serieuze slag om de arm. Hij heeft het over een “confederalisme met toegevoegde waarde voor de Franstali­

gen - tot daar aan toe - met voordelen ver­

Reisbureau

We kunnen best geloven dat André Fla- haut ziedend is dat hij zijn genoeglijk postje von minister van reizen heeft moeten opge- ven- Tijdens zijn ambtsperiode van meer van drieduizend dagen zag hij immers kans

°m 280 keer op buitenlandse “missie” te gaan.

Dat is een keer om de drie maanden. De

’’esultaten van die reismanie en de persoon­

lijkheid van Flahaut zelf ogen er niet om.

'oor Flahaut werd er met het ABL alleen eigen grondgebied gelachen, na Flahaut doen ze dat overal ter wereld.

Tinnen soldaat De Crem gaat werk heb- ben om het gelach te doen verstommen.

Kwelduivel Jean-Marie

volgens een enquête in Knack gepubli­

ceerd zou 21 procent van de Vlamingen

^Ich kunnen inbeelden ooit voor Jean-Marie edecker te stemmen. Dat wil natuur- 'jk niet zeggen dat Dedecker ooit 21 pro­

cent gaat halen, dat wil wel zeggen dat de voormalige judocoach goed in de publieke meningsmarkt ligt.

Het moge ondertussen wel duidelijk zijn at diegenen binnen het Vlaams Belang le zich alle moeite hebben getroost om

^decker, na zijn kwalijk avontuur bij de N- oan boord te hijsen, zich de haren uit

bonden aan de nationale solidariteit”. Over BHV denkt Moureaux dat de Vlamingen in een totaalpakket de uitbreiding van Brussel wel kunnen aanvaarden. Dat moet de doel­

stelling zijn van alle Franstaligen.

En Moureaux wil nog wat extra grendels in het Belgische systeem inbouwen. Die zijn nu al onneembaar hoog. We leerden dat BHV

‘dankzij’ de bestaande Belgische grendels in feite niet door de democratische Vlaamse meerderheid kan gesplitst worden. Mou­

reaux wil in het nieuwe België laten bepalen dat toekomstige hervormingen maar kunnen met een drievierde meerderheid. Kortom, nog even en België wordt vastgeschroefd in een systeem dat niet meer kan worden aangepast.

De schoonste cadeau

België is duidelijk versleten, want de voor­

standers van het voortbestaan van deze drie­

hoek bevallen voortdurend van wereldwijde nieuwigheden. Drievierde meerderheden bestaan bij ons weten nergens ter wereld.

Net zo min als de federale kieskring die men wil invoeren. Of het laten samenvallen van de verkiezingen voor deelstaten en federaal parlement. Van Rompuy verklaart zich daar in De Standaard ook voorstander van, tegen de eigen partijlijn in. En Dehaene ook al.

Lapmiddelen, natuurlijk, want als de ontbinding van België in de sterren staat geschreven, zullen bovengenoemde origi- naliteiten de tegenstellingen alleen maar verscherpen.

Dus ruiken de partijen in de oppositie weer bloed. De Lijst Dedecker zou nu al over een potentieel beschikken van 21%. Dat gaat ten dele ten koste van het Vlaams Belang, maar kan de Vlaamse politiek toch funda­

menteel veranderen. Het Vlaams Belang bekeek enkele maanden lang als een konijn voor een lichtbak de ontwikkelingen. De standvastigheid van het Vlaams Kartel zette de partij schaakmat. Maar nu CD&V stil­

aan weer in de Belgische staatsraison terug­

valt, krijgt het Belang weer ruimte. Anne- mans ging tegen de interim-regering tekeer als in zijn beste dagen. Sedertdien startte de partij een grootscheepse onafhankelijk- heidscampagne, stuntte ze met Vlaamse en Waalse identiteitskaarten en start Dewin- ter een charmeoffensief richting Wallonië.

Hij wil spreekbeurten geven in Luik, Charle­

roi en Verviers om de wederzijdse onafhan­

kelijkheid te gaan promoten. "De schoonste cadeau die u in 2008 de Waalse bevolking kunt geven is de onafhankelijkheid aan de Waalse natie”, zei Dewinter in het Frans in een nieuwjaarsboodschap aan onze zuider­

buren. Of dat meteen veel effect zal hebben, valt te betwijfelen, maar het Vlaams Belang staat weer op het bord, zoveel is duidelijk.

Dat is het vervelende voor de staatsdra- gende partijen. Vlaams Belang, LDD en N- VA kunnen een tijdlang genegeerd worden, ze bestaan wel echt.

J.K.

de kop rukken. Met Dedecker erbij zou het Vlaams Belang op 10 juni 2007 niet op 19 procent hebben blijven steken, maar ruim boven de 26 procent zijn geraakt. Maar gedane zaken nemen geen keer. Dedecker rijdt voor eigen rekening. Meer, hij gaat het Vlaams Belang uitroken, zegt hij.

Uit wat Knack allemaal wist te vertel­

len, blijkt dat ze niet alleen bij het VB met enige verontrusting tegen LDD aankijken.

Knack wist te onthullen dat op vraag van de ampersanders, de collaboralen en de spal- lochtonen de enquête aan half jaar geheim werd gehouden.

Ze werd doorgevoerd in juli, een maand na de verkiezingen, en werd nu pas gepu­

bliceerd.

Promotie

Geert Bourgeois, die ook nog minister van Toerisme is, wil uiteraard het toerisme promoten en, zoals hij vorige week zei, spe­

ciaal de Vlaamse kunststeden.

Hij heeft daar veel geld voor over en om zijn goed hart te tonen ook geld voor Brus­

sel. Maar kijk, zijn Brusselse collega van Toerisme, Philippe Close, weigert hooghar­

tig dat Vlaamse geld.

Wat denkt die Bourgeois wel? Dat hij mij mag komen vertellen hoe ik Brussel moet promoten.

Aan Bèhèrt Anciaux Houd hem tegen

Brussel

Gij Lastige,

Het moet waarlijk frustrerend zijn met onvolprezen noeste arbeid een grensver­

leggende denkrichting uit de grond te heb­

ben gestampt, die in een soortement partij te hebben omgezet in nauwe samenspraak met kameraad Stevaert, vervolgens het nieuwe project in een baan rond de aarde te hebben gebracht om dan nu te moeten vaststellen dat de haring niet meer braadt en dat het vervolg van een politieke car­

rière op losse schroeven komt te staan.

De toekomst der spirituelen zag er al niet fraai uit voor de verkiezingen van 10 juni, vermits brompot Vandelanot geen goesting meer had om kadokes uit te delen aan u en uw kornuiten, maar na de mokerslag die de socialisten bij de stembusgang ten deel viel, kan Spirit het wel helemaal schudden.

Niks niemendal niet meer in de Kamer, en in de Senaat amper één zetel voor Geert Lambert, terwijl die er normaal minstens drie nodig heeft om overeind te blijven.

Een hele hoop medewerkers buiten en de partijfinanciering verder teruggeschroefd.

En op de koop toe zoudt gij zelfs niet uit­

genodigd worden om deel te gaan nemen aan het grootse Octopusoverleg, dat deze staat op zijn grondvesten zal doen dave­

ren. Het werd teveel voor Korneel, en dus gingen Bert en Bertina, alias Bettina, eens flink van hun oren maken. De mediamatig minder drukke kerstperiode leek daarvoor bij uitstek geschikt.

En gij stuurde de boodschap de wereld in dat gij het de Vlaamse regering eens flink lastig zoudt gaan maken, als gij defi­

nitief niet mee mocht komen octopussen.

Reusachtige paniek bij de SP.a waar het partijbureau drie dagen en drie nachten in spoedberaad bijeenkwam! De nieuwe voorzitster Caroline Gennez moest zoda­

nig naar adem happen dat ze nog altijd geen duidelijk antwoord heeft kunnen geven op uw dreigement. En het ergste moest toen nog komen! Uw nieuwe oog­

appel Bertina Geysen dreigde met niets meer of niets minder dan het opblazen van het kartel met de SP.a! Ze stelde strenge eisen aan een verdere samenwerking, of Spirit zou andere oorden gaan opzoeken.

Bertina zei zowaar jaloers te zijn ‘op de loyaliteit van de grote kartelpartner CD&V aan de kleine N-VA’. Dan nog liever gaan optrekken met Groen! dan in 2009 nog met rood meedoen. Zetels! Verkiesbare plaatsen! Nu en onmiddellijk op tafel! Of

Welja, om het op zijn Duits te zeggen:

eine Frechheit! Meneer Close wil Brussel promoten als congresstad en als organi­

sator van een... grote kerstmarkt. Zo een soort Aken in het kwadraat. En ja, waarom ook niet als Brussel, de stad van de afge­

laste vuurwerken wegens terreurdreiging.

En stad van de verboden en uiteengesla­

gen betogingen tegen de islamisering van Europa. Dat trekt tenminste volk aan.

CO o’

—1 öi

Spirit trekt eruit, met Bertina en Bert, twee stemmenkanonnen die lokaal en lan­

delijk onvervangbaar zijn. Klinkt het niet, dan barst het!

Wat is intussen het resultaat van al dat spierbalgedoe? Gij zoudt naar eigen zeg­

gen dan toch mogen gaan aanschuiven bij de andere Octopussers, maar tot nu toe is het voor iedereen volkomen onduidelijk of gij een soort toerbeurt krijgt met de ver­

tegenwoordiger van de SP.a. dan wel of gij

“voor verder overleg” vooral in de achter­

kamer beschikbaar blijft. In elk geval hebt ge al Van Vanvelthoven, de nieuwe SP.a- fractieleider in de Kamer, te horen gekre­

gen dat het uit moet zijn met uw spelletjes.

En wat heeft Bertina zoal bereikt? Om te beginnen werd ze door Mie Vogels zonder pardon de grond ingeboord. Groen! heeft niet de minste behoefte aan een links-libe- raal aanhangsel dat zijn beste tijd heeft gehad. En Vogels had de bedoeling uitste­

kend door: volgens haar is het Bert en Ber­

tina op de eerste plaats om de postjes te doen - ze zei er net niet bij: de persoon­

lijke postjes, maar dat was voor een goed verstaander meer dan duidelijk. En Caro­

line Gennez... zwijgt nog altijd. Ze liet haar antwoord overbrengen door bevriende commentatoren in De Morgen: het is niet omdat men met tv-bazen in de koffer duikt dat men plots over onmisbare politieke ervaring beschikt. Met andere woorden, Bertina, kom nog maar eens terug na de vastentijd, nadat ge de nodige verstervin­

gen hebt gedaan. Blijf in Lier en weg uit Mechelen! En ge komt niet meer met ons op de foto en in een gezamenlijk interview om te protesteren tegen al die rechtse macho's ‘met hun kleine pietjes’, als ge zelf de macha wilt beginnen uithangen met den bleiter Bert.

Ach, het zal wel zijn dat Spirit met de moed der wanhoop probeert opnieuw een eigen gezicht te krijgen, zelfs communau­

tair scherper uit de hoek te komen, ver­

mits gij, Anciaux, het nu constant hebt over het Vlaams 'Affront’ als CD&V/N-VA ter sprake komt. Maar het maakt vooral de bezorgdheid duidelijk over de politieke rol die gij zelf na nieuwe verkiezingen nog zoudt krijgen. En vermits een kat in het nauw rare sprongen maakt, denken we dat we de Laatste Show van uw kant nog lang niet hebben gezien. Wedden dat er met de SP.a nog ‘t een en ‘t ander gaat worden bek°"“

Werkloosheid

Het nieuws was zwaarwichtig genoeg voor Radio I om er duiding bij te geven.

Stel u voor: de werkloosheid in Amerika was gestegen tot het ongelooflijke cijfer van 5,4 procent. Het beste bewijs dat de econo­

mie in Amerika vierkant draaide. De werk­

loosheid in Wallonië bedraagt 17 procent.

Maar daar gaat het goed. Het gaat er zelfs beter.

4

De dingen dezer dagen

Jan Briers schreef een brok Vlaamse cultuurgeschiedenis

Heulen met het Verdinaso?

Een “menselijk monument”. Zo omschreef Festival van Vlaanderen-voorzitter Mark Eys- kens de overleden jan Briers tijdens diens uitvaartplechtigheid einde vorige week in de Gentse Sint-Michielskerk. Echt veel volk was er niet om afscheid te nemen van een unieke figuur in de naoorlogse culturele emancipa­

tie van Vlaanderen en de Vlamingen. Wat in Gent begon met enkele lukrake concerten verspreid over eerst één festivalweekje, later twee weken, ligt nu - vijftig later - gespreid over tientallen Vlaamse steden en gemeen­

ten. Dat is het resultaat van de koppige inzet van jan Briers.

Ooit was hij radio-omroeper bij de Britse bezettingstroepen in het naoorlogse Duits­

land, later directeur van “radio Gent”, toen nog in de Gentse Sint-Margrietstraat, hoog­

leraar communicatiewetenschappen aan de Gentse Rijksuniversiteit, maar Jan Briers was vooral de oprichter en levenslange bezieler van het Festival van Vlaanderen. Pas de laat­

ste jaren werd hij door gezondheidsproble­

men verplicht helemaal af te haken.

jan Briers was zonder twijfel één van die mensen voor wie toekenning van een adel­

lijk etiketje nog altijd een vererend gebeuren was. Hij moest het wel stellen met de laagste titel, die van “maar” ridder. Het Festival van Vlaanderen had immers geen rechtstreekse Waalse tegenhanger en dat "Belgische “even­

wicht is en blijft de enige rode draad door­

heen de Lakense vrijgevigheid met titels en lintjes. Het zal onze lezers natuurlijk bekend zijn dat, wat ons betreft, die Belgische lintjes en andere ancien régime-titeltjes in de mot- tenbollenkast mogen verdwijnen, maar als die er toch zijn, was Jan Briers zeker één en zelfs twee adellijke titels waard.

Jan Briers was inderdaad een uitzonder­

lijk iemand. Voor een zeldzame keer over­

dreef Mark Eyskens niet. Hij was zeker geen Vlaamse vlaggenzwaaier, maar hij bracht zijn Vlaamse medemensen weer bij de klassieke muziek en dat in de best mogelijke omstan­

digheden. Hij zorgde ervoor dat wereld­

beroemde orkesten zoals de Wiener Phil- harmoniker in Gent haar klanken kon laten horen. En dat alles in een tijd dat langspeel­

platen nog heel duur waren, dat de cd nog moest uitgevonden worden, dat er in Vlaan­

deren nauwelijks of geen goede concertzalen waren. Als de Gentenaars in de Bijloke een extra concertzaal kregen, mag dit op de pal- mares van Jan Briers geschreven worden.

Het begon in Gent

Wat het Festival van Vlaanderen vandaag is, begon met jaarlijks vier (!) klassieke con­

certen, “Rond de troon van Jozef II”, in de gelijknamige historische zaal in het Gentse stadhuis. Het was een persoonlijk initiatief van Jan Briers waarvoor hij alleen kon reke­

nen op de goede wil van zijn medewerkers in de Sint-Margrietstraat. Het BRT-moeder- huis in Brussel probeerde met wat extra cen­

ten de strijdlustige Jan Briers in Gent wat tot bedaren te brengen, maar dat was ver­

geefse moeite. De vier concerten werden met de hulp van de Gentse universiteit twee­

maal vier concerten: dezelfde avond werd het programma in twee verschillende zalen gespeeld. Georganiseerd door zijn “omroep Gent” met een half dozijn eigen mensen en technici die verondersteld werden zonder veel morren ook overuren te presteren. Zijn eerste pogingen om ook de Gentse Sint- Baafskathedraal te mogen gebruiken, bots­

ten op het Gentse episcopale njet.

De Gentenaars zelf bleven Jan Briers trouw, zelfs toen hij vroeg dat de concert­

gangers zich feestelijk zouden kleden: dames in lange avondjurken en heren in smoking.

Voor Briers was naar muziek luisteren immers één groot feest en dat moest men ook kunnen zien aan hen die er waren. “De Vlaamse gentleman” was toen nog een na te streven begrip dat vandaag helaas “uit” is.

In ruil probeerde Jan Briers jaar na jaar nog meer muziek te brengen, nog betere orkes­

ten en nog sterkere stemmen. Zelfs de toen beginnende experimenten aan de Gentse universiteit met elektronische muziek - in de meest letterlijke zin van het woord - kregen hun plaats in het Festivalgebeuren.

In de Arteveldestad van het einde van de jaren vijftig en begin van de jaren zestig wist men niet wat er gebeurde, maar het Gentse publiek bleef volgen. Voor een dozijn opeen­

volgende avonden muziek betaalde men

begin jaren zestig duizend frank of 25 euro.

Op het Oostenrijkse festival van Salzburg in Oostenrijk betaalde men diezelfde avond zoveel voor één concert en niet eens op de beste plaatsen. Gerard Mortier, ooit de eer­

ste assistent van Jan Briers en in die tijd al volhardend bezoeker van Salzburg, kan er over meepraten.

Het Festival is het zichzelf verplicht om dat unieke verhaal te laten vastleggen. Het moet geen hagiografie worden, maar het feitelijke verhaal van een Vlaamse avontuur zonder weerga in de naoorlogse culturele ontwik­

keling van dit vlakke land aan de Noordzee.

Een verhaal dat tot vandaag ononderbro­

ken doorloopt: als bewijs, het al maar groei­

ende succes tot ver buiten de grenzen van de jaarlijkse “Ode de Gand” half september bij de start van het nieuwe festivalseizoen.

Eigenlijk de eigentijdse voortzetting van die eerste muzikale Jan Briers-avonden in het Gentse stadhuis “'rond de troon van Jozef II”. In Vlaanderen kregen sommigen voor veel minder een “monument”.

Marc Platel

Eeuwige rust

Vorige zaterdag werd in de Sint-Michiels- kerk te Gent ontroerend afscheid genomen­

van Jan Briers. Hij gaf na een vruchtbaar leven de geest op zondag 30 december 2007 en blijft in het geheugen gegrift als stichter van het nu vijftigjarige Festival van Vlaanderen.

Zijn schoonzoon en beste vriend vertelde tijdens de uitvaart dat de anderhalf uur durende dienst voor vader Briers nog te kort was. Zijn plechtige uitvaart duurde bijna twee uur en werd muzikaal opgeluisterd door organist Edward de Geest, de ensembles El Grillo, Are Sonore en Ritornello onder alge­

mene leiding van Inge Bollaert. Erik Boeten, Inge Walraet, schoondochter Grietje Fran­

çois en Hans van Daele, vormden een innig musicerend strijkkwartet. De prachtige foto op het gedachtenisprentje is als een film en toont Briers exact op het moment dat hij één van zijn ontelbare nieuwe ideeën voor­

stelt. Zo was de man, een onvermoeibare vernieuwer, een koppige en veeleisende Vlaming. Het wordt vaak gezegd dat ach­

ter elke sterke man een sterke vrouw staat en dat is Simonne Van den Broeck die we samen met haar onvergetelijke echtgenoot danken voor al het schone dat hij ons volk geschonken heeft. Hij rust nu op Campo Santo van Sint-Amandsberg.

Lecompte, de nationalist

Over dokter Herman Lecompte, die vorig weekeinde overleed, is van alles uit­

gebazuind. Vooral over zijn boeken en zijn (ophefmakende) uitspraken, waarvan de meest gekende was dat hij duizend jaar ging worden.

bijna overal vergeten werd de Vlaams nationalistische periode van deze merk­

waardige figuur. Die in de begintijd van de Volksunie heel wat stunts uithaalde die de partij in de belangstelling brachten, zelfs ver buiten de grenzen. We noemen daarbij de 'heldendaad’ die er in bestond zes in Kongo gevangen gehouden para’s terug naar het vaderland te halen. Operatie ‘Munganga Mandefu’, opgezet in samenwerking met die andere hoogst uit de band springende figuur die Daniël de Coninck was. En waar­

mee hij later naar het Rode Paradijs (de Sovjetunie) zou trekken om de ‘verdoem­

den van Potma’ te gaan bevrijden. Ze slaag­

den er nog in ook. En ze werden in Ant­

werpen als helden onthaald. Niet door de officiële beunhazen, maar door de simpele lieden die toen de VU probeerden groot te maken. En die de twee vreemde vogels op

‘het schild verheven’ hebben. Daar mocht deze dagen ook wel eens aan worden gedacht.

De socioloog Mark Elchardus vergist zich en verraadt zich in zijn column Intellectuelen in het weekblad Knack van 27 juli en wel wan­

neer hij het werkwoord heulen gebruikt en schrijft: Frans Mertens, die in de jaren dertig met het Verdinaso heulde en in 1993 overleed.

Iemand kan of kon met de vijand (bij voor­

beeld de nazi’s) heulen, maar je kunt niet met het Vedinaso hebben geheuld, onder meer precies omdat deze politieke beweging de slogan onverduitst en onverfranst hoog in het hoge vaandel had staan. Dat een aantal leden van het Verdinaso dat later, in de jaren veer­

tig toen het Verdinaso al niet meer bestond, wel hebben gedaan (dat heulen) en anderen dan weer nieten actief waren in het verzet, laat niet toe om het vieze en pejoratieve heu­

len te hanteren. En dit is geen semantiek en geen semantisch detail. Je kunt nu als mos­

lim in Irak met de Amerikanen heulen, maar wie hier in de jaren dertig een adept van Joris van Severen was, kan bezwaarlijk als een heu­

lende worden aangeduid.

Ook en vooral een intellectueel als Elchar­

dus zou dit moeten weten.

Onze geleerde socioloog zou ook moeten weten dat voor de Tweede Wereldoorlog het fascisme ook op weldenkende intellec­

tuelen een grote aantrekkingskracht uitoe­

Terreurdreiging__________

Het afgelasten van het vuurwerk in Brus­

sel, de verhoogde politiewaakzaamheid waren niet zomaar voor de foef. De terreur­

dreiging was en is reëel. Zeg dat de her- opgeviste veiligheidsadviseur van de eerste interimaris het gezegd heeft.

Zo een half jaar geleden schatte de Staatsveiligheid het aantal moslimextremis­

ten op maximum twee procent. Dat lijkt niet veel, maar twee procent van 403.000 is nog altijd meer dan 8.000. Genoeg dus om heel het land in vuur en vlam te zet­

ten. De cijfers waren toen afkomstig van

Politici maken goede voornemens voor 2008

- Guy Verhofstadt: “Als Pasen van ‘t jaar op een zondag valt, wil ik er nog wel een ambtstermijntje bij doen.”

- Karei de Gucht: “Amaai, wat een slechte regering is me dat, maar als Guy na Pasen wil voortdoen, zal ik mij best weer opofferen om buitenlandse zaken in goeie handen te houden.”

- Pieter de Crem: "Als minister van Landsverdediging ga ik dit prachtige land verdedigen en dat zullen geen tien separatistische De Wevers mij kunnen beletten!”

- Gerolf Annemans: “Vermits ik van ‘tjaar waarschijnlijk nog geen presi dent van de republiek Vlaanderen zal kunnen worden, wil ik eventueel wel genoegen nemen met het presidentschap van de partij.”

- Bart de Wever: “Ik ga op mijn trouwfeest een strikje dragen.”

- Yves Leterme: "Ik ga op 23 maart mijn Pasen houden met dezelfde volharding als waarmee ik tegenover de kiezers mijn woord heb gehouden!”

- Elio Di Rupo: “Als ik het voor ‘t zeggen had, schafte ik de verkiezingen af, want die dienen toch voor niks.”

- Caroline Gennez: “Ik ga mij in 2008 inzetten voor de weirkmensch!"

- Albert Second: “Ik ga aan de Klokken van Rome een vierde Verhofstadtje vragen.”

fende. Elchardus had zich ook even kunnen verdiepen of bladeren in het bijvoorbeeld pas verschenen dagboek Die vervloekte oor­

log (Dagboek 1914-1918) van Joris van Seve­

ren (Kapellen: Pelckmans, 2005) om tot de conclusie te komen dat de stichter van het Verdinaso op z’n minst een fascinerende en paradoxale figuur blijft. Een figuur bij wie het woord heulen absoluut niet van toepas­

sing was en is.

De lectuur van bepaalde relevante passa­

ges (over o.m. de Russische revolutie, August Vermeylen, Bakoenin, Lenin en Trotski) in dit soms onthutsend dagboek had Elchardus dan niet doen heulen met de vele onweten­

den die zich al te clichématig over Van Seve­

ren en zijn Verdinaso uitspreken.

En zo had Elchardus dan althans het verte­

kende, nee, het vervalste beeld van Van Seve­

ren als collaborateur en ordinaire fascist nu eindelijk voorgoed uit de wereld geholpen.

Tegen de stroom en stroming van heel wat cultuurpopulistische kwijl in.

Terwijl zelfs deze eminente Elchardus zich nu helaas niet aan de feiten houdt en door een slonzig taalgebruik zijn misvatting als een eerder klein, maar geniepig en almaar gevaar­

lijk verder woekerend virus, laat voortbe­

staan.

het Comité I. Volgens zijn rapport waren er toen drie aanslagen door moslims ver­

ijdeld: de aanslag van Nizar Trabelsi tegen de basis van Kleine-Brogel (waarover het proces nu loopt), een aanslag op een joodse school in Antwerpen en een op de plech­

tigheid van de opening van de HST-tunnel- Dat had allemaal in 2004 moeten gebeu­

ren.

Procuruer Delmulle onthulde in die tijd ook dat er informatie was over trainings­

kampen voor terroristen in ons land, nnaar hij kon toen niet zeggen waar die zich bevonden.

De dingen dezer dagen

Joost Rampelberg, coördinator ‘juridische werkgroep" Vlaams Komitee Brussel (VKB):

Taalmistoestanden via de rechtbank aanpakken

Op een erg discrete wijze werd zo’n zes jaar geleden de ‘juridische werk­

groep’ van het Vlaams Komitee Brussel (VKB) boven de doopvont gehou­

den. De stille manier waarop dit gebeurde, zegt veel over de manier waarop dit orgaan tewerk gaat. Een beetje in Robin Hoodstijl wordt de strijd met taalmistoestanden, zoals er in Brussel te veel zijn, aangebonden. Niet door geschreeuw of actie, wel via de rechtbank. Initiatiefnemer en coördinator van de werkgroep, Dr. Joost Rampelberg. Hij weet er meer over te vertellen.

ten die toen opgeworpen werden, baadden in een zelfde sfeer. De versoepelde toepas­

sing van de taalwetgeving, zo meende de Brusselse overheid, was onontbeerlijk om de

‘continuïteit van dienst’ te garanderen. Een stelling waar onze advocaten brandhout van maakten. En telkens werden ze hier door het Grondwettelijk Hof in bijgetreden.”

De wet, niets dan de wet

Zes jaar juridische wekgroep van het VKB.

Is het moment voor een balans aangebroken?

“Het is vooral met de procedures die zich in een meer publieke sfeer bevinden dat we in de kijker lopen. Toch neemt dit niet weg dat elk geval en elke procedure - en de tel­

9 januari 2008

5

ler loopt ondertussen toch al in de tientallen - op een zelfde manier en vanuit een zelfde invalshoek aangepakt worden. Wat wij men­

sen bieden? Een noodzakelijke dienstverle­

ning eigenlijk.

Weet u, één zaak is me in die jaren toch wel opgevallen. Haast altijd hadden we een of andere instantie die de Belgische over­

heid vertegenwoordigde als tegenstrever.

En steeds trachtte diezelfde overheid haar eigen onwettige kneepjes te verdedigen.

Alsof het braaf naleven van de wet enkel een zaak voor de burgers zou zijn. Wette­

lijkheid, dat en niets anders is hetgeen waar wij naar streven.”

P

M.

Joost Rampelberg is een veelzijdige man.

Na zijn opleiding geneeskunde was hij enkele jaren bedrijvig als huisarts in Ganshoren.

Nog steeds woont hij op wandelafstand van de plek waar bijna zestig jaar geleden zijn wieg stond. Huisarts is hij ondertussen niet meer. Wel beheert hij al jaren zijn eigen medisch expertisebureau. En zijn medische carrière combineert hij al sinds mensenheu­

genis met een academische bedrijvigheid. Al vele jaren is hij docent... Spaans. “Mijn inte­

resse voor het Spaans gaat terug naar mijn studententijd. Naast mijn medische oplei­

ding begon ik de taal grondig te studeren.

Uiteindelijk kwam van het een het ander en door het toeval van het leven begon ik ook les te geven.”

Maar de reden dat wij bij hem te gast zijn, heeft vooral te maken met zijn Vlaams enga­

gement. Ook op dit vlak kan hij een rijkelijk gevuld palmares voorleggen. “Ach, het ver­

leden is het verleden”, merkt hij filosofisch op. “Wat telt is het hier en nu, laten we het vooral daarover hebben."

We schrijven begin 2001. Joost Rampel­

berg was toen voorzitter van het Vlaams Komitee Brussel (VKB) en beviel van een goed idee. “Steeds meer werd ik gesterkt in de overtuiging dat de ‘Vlaamse strijd’ in Brussel niet enkel via het sensibiliseren en het opzetten van acties allerhande gevoerd moest worden. Nee, we hadden nood aan iets extra’s. Er was en is een wetgevend kader - de taalwetgeving in casu - en de juri­

dische instrumenten om deze regels af te dwingen liggen voorhanden. Waarom daar geen gebruik van maken, vroeg ik me af.”

De ‘juridische werkgroep' van het VKB was geboren. Anno 2007 is die werkgroep een stevig geoliede machine geworden.

“Net zoals dat aanvankelijk overeengeko­

men werd, richten we ons op twee soorten problemen”, legt hij uit. “Enerzijds zijn er de flagrante overtredingen van de taalwet­

geving waar de overheid zich aan bezondigt.

De publieke kant van de zaak, zeg maar. Aan de andere kant focussen we ons ook op het individueel bijstaan van ‘slachtoffers’, men­

sen die op taalvlak niet correct behandeld werden. Belangrijk hierbij is ook dat we ons echt beperken tot gevallen die zich binnen het Brusselse gewest voordoen. Niet alleen hebben we hier al onze beide handen mee vol, voor mistoestanden die zich in de Brus­

selse Rand of elders in Vlaanderen voordoen kunnen andere verenigingen tussenkomen.

Spontaan denk ik dan aan instanties als het Komitee der Randgemeenten’ of het ‘Over- legcentrum van Vlaamse Verenigingen’.”

Gerenommeerde advocaten

Wie zegt juridische procedures, noemt in één adem advocaat, of op zijn minst toch Jurist. Joost Rampelberg mag dan al van oplei­

ding arts zijn, enkele jaren geleden stak hij

°ok het diploma van licentiaat in de rechten

°P zak. “Afgezien van mezelf en een mede­

werker van het VKB, bestaat de werkgroep uit een zestal advocaten. Stuk voor stuk rnensen met gezag aan de balie. Onder hen bevindt zich trouwens ook een hoogleraar.

En belangrijk om te vermelden: allen doen

*e dit zonder enig winstbejag. Kosteloos­

heid is een kenmerk van de werkgroep. Als we de belangen van een benadeelde behar­

tigen, gebeurt dat zonder enige kost voor de betrokkene.”

Ook al is het juridische kader hetzelfde, toch moet een onderscheid gemaakt worden tussen de ‘publieke' en de ‘private' procedu­

res die we de voorbije jaren ingeleid hebben.

Laat me beginnen met de tweede categorie.

Toen we met de werkgroep van start gingen, hadden we binnen het VKB weet van ver­

schillende gevallen van mensen die op taal- vlak door de overheid onheus behandeld werden. De koe werd bij de horens gevat,

°°k al is dat niet altijd een sinecure. Wan­

neer zo’n procedure opgestart wordt, zijn de antecedenten van de benadeelde vaak ontzettend belangrijk. Ik geef u een treffend voorbeeld. Een Nederlandstalige Brusselaar ontvangt een Franstalig belastingformulier.

Hij vult dit in, waarna enkele maanden later een - eveneens Franstalig - aanslagformu- lier volgt. De maat is vol en hij reageert op dit aanslagbiljet. Wat laat, helaas. Reeds van bij het ontvangen van een Franstalige belastingbrief had hij stappen moeten zet­

ten. Door die in te vullen en in te sturen, tekende hij voor een impliciet akkoord met deze taalkeuze. Niet dat dit onherroepelijk zou zijn, maar het benadeelt zijn situatie wel.

Beschouw deze les gerust als een gulden stel­

regel: voor taalklachten moet vanaf de eer­

ste overtreding gereageerd worden. Niet tal­

men, is de boodschap. Vaak doet zich echter een andere moeilijkheid voor.

Deze procedures nemen vaak vele jaren in beslag. De eerste zaak waar we ons met de werkgroep over bogen, is hier trouwens een goed voorbeeld van. Een man die zich in een Brussels metrostation per ongeluk - en ik benadruk per ongeluk! - in de betalende zone bevond, werd door Nederlandsonkun- dige MIVB-agenten geverbaliseerd. Dat hij verdwaald was, begrepen ze gewoonweg niet en hij ging op de bon. In het proces-verbaal dat toen opgesteld werd, vermeldden ze dat hij ervoor gekozen had zich van het Frans te bedienen, waardoor de agenten zich aan valsheid in geschrifte bezondigden. Er werd zowel bij de MIVB als bij het Brusselse par­

ket klacht ingediend. De MIVB besloot wijse­

lijk de zaak te seponeren, en het parket, wel, die besloten de klacht voor enkele jaren in de kast te stoppen. Pas na drie jaar haalden ze die er terug uit om met een onderzoek te beginnen. Het slachtoffer was gezien zijn professionele hoedanigheid die tijdens die periode aanzienlijk veranderd was niet lan­

ger opgezet met de behandeling, en hij trok zijn klacht in. Zonder het getalm van het parket, zou de zaak helemaal anders afge­

lopen zijn.”

Successen!

“Alle moeilijkheden ten spijt, slaagden we er toch in om met dergelijke individu­

ele gevallen enkele intermediaire successen te boeken. De grote successen daarente­

gen, die haalden we via heel andere proce­

dures.”

Meer dan eens haalde de juridische werk­

groep van het VKB de Brusselse pers. “De voorbije jaren werden door de Brusselse regeringen een aantal taalhoffelijkheidsak- koorden gesloten”, legt hij uit. “Een ronkend woord dat eigenlijk synoniem staat voor een overtreding van de taalwetgeving. Want waar draait het om? Wettelijke verplichtin­

gen inzake de talenkennis van het Brusselse gemeentelijke personeel worden omzeild.

De tweetaligheidsvereiste die op deze men­

sen van toepassing is, wordt simpelweg voor enkele jaren opgeheven. En zoals de geschie­

denis ons leert, leidt dit uitstel op termijn vaak tot afstel.

Het eerste taalhoffelijkheidsakkoord dateert van 1996, van voor de werkgroep bestond. Maar tegen het tweede akkoord uit 2002 gingen we in de tegenaanval. Met suc­

ces overigens. En op precies dezelfde manier pakten we ook het derde uit 2004 aan. Even­

eens met resultaat. In elke procedure die we tegen de omzendbrieven waarin deze akkoorden gegoten werden, instelden, trok­

ken we aan het langste eind. Vaak waren dit omslachtige procedures met heel wat juri­

dische spitsvondigheden, maar zoals gezegd:

onze zienswijze staat op dezelfde lijn als de wet en de bekwame advocaten van de werk­

groep zijn geen kerstekindjes. Telkens trok de Brusselse regering naar het Grondwet­

telijk Hof - toen nog Arbitragehof - met een zogenaamde prejudiciële vraag. De argumen­

Communautair akkoord ondergraven

Het aantal gerechtelijke procedures dat de juridische werkgroep inleidde en niet rechtstreeks verband houdt met de taalwetgeving, is erg schaars. Toch bestaan ze. “In het kader van de Lambermont- en Lombardakkoorden die enkele jaren geleden goed­

gekeurd werden, heeft men het aantal Vlaamse mandaten in Brussel veiliggesteld. Aan­

vankelijk speelde men met het idee om de extra Brusselse Vlamingen die in het Vlaams Parlement zouden zetelen, aan te duiden in functie van de resultaten in... het Vlaams Gewest. De verhouding tussen de verschillende lijsten in Brussel zou dus van geen enkele tel meer zijn. Hier staken we een stokje voor. We trokken naar het Grondwet­

telijk Hof en haalden onze slag thuis. Akkoord, zo’n procedure heeft niet onmiddellijk met de essentie van onze wekgroep te maken. Laat ons dit intermezzo maar beschou­

wen als de uitzondering die de regels bevestigt."

Lunchvergaderingen

De ingrediënten van een samenkomst van de juridische werkgroep van het VKB kan men na al die jaren als ‘klassiek’ bestempelen. In de goede zin van het woord, wel te verstaan. Een rijk gevulde tafel, een goed glas wijn, maar vooral: enkele gedreven dis­

genoten. “Op jaarbasis komen we zo’n acht keer samen”, legt Joost Rampelberg uit.

“Daarbuiten wordt natuurlijk zeer frequent overleg gepleegd. Je kunt gerust stellen dat we gretige gebruikers zijn van de mogelijkheden die e-mail en gsm-communica- tie bieden.”

Als coördinator van de werkgroep neemt hij aan het hoofd van de tafel plaats. “Ik ben dan ook de man wiens naam steevast met het begrip 'schadevergoeding’ geasso­

cieerd wordt”, merkt hij cynisch op. De sfeer is uitgelaten, maar als concrete dossiers geserveerd worden, daalt de ernst terug over de tafel. “Soms kiezen we om niet te procederen. Telkens worden de dingen afgewogen, uiteraard wat de zuiver juridische kant van het verhaal betreft, maar ook wat de opportuniteit van gerechtelijke stap­

pen betreft. Een moeilijkheid waar we mee geconfronteerd worden, is de angst van vele mensen. Naar de rechter stappen om bijvoorbeeld een benoeming teniet te doen, vergt heel wat moed. En het is nu eenmaal de benadeelde zelf die het vereiste lef moet opbrengen. Dat kunnen wij niet in zijn plaats. Onze advocaten treden op namens hun cliënt, ze vervangen die cliënt niet.”

Eens de lunchvergadering afgerond, begeven de confraters zich terug naar hun res­

pectievelijke praktijk. Discreet, precies zoals ze gekomen zijn. “Ergens typeert dit onze werkwijze. Mensen mogen natuurlijk weten dat we bestaan en wat we doen. Toch zoe­

ken we de media niet op en verkiezen we op de achtergrond te blijven. Onze activitei­

ten zijn resultaatgericht. Daar draait het allemaal om.”

Contactgegevens ‘juridische werkgroep Vlaams Komitee Brussel’

Coördinator: Dr. Joost Rampelberg, Hertog Janlaan 48, 1080 Ganshoren, tel. 02 / 420 10 20, jr@brudi.org