62s,e jaargang nummer 29 woensdag 18 juli 2007
Melktanden
Het heeft ditmaal geen I00 maar slechts I0 dagen geduurd voor Dehaene zijn opdracht als volbracht beschouwde. Hij heeft niet eens gewacht op het tricolore feest
gedruis van 2I juli om zijn opwachting te maken op het koninklijke paleis, om tegen Albert te blaffen dat hij er genoeg van had. Afgelopen zondag gaf hij zonder veel com
mentaar de fakkel door aan Yves Leterme, die al bij de aankomst van de Tour in Gent met de mond vol kwijl had aangekondigd dat hij niet langer kon wachten om formateur te gaan spelen. Die bijna 800.000 stemmen doen de geitenboer uit leper blijkbaar echt geloven dat hij zo goed als onaantastbaar geworden is. In hoeverre Dehaene voor een echte doorbraak heeft kunnen zorgen, was bij het ter perse gaan van dit artikel niet duidelijk. Hij heeft madam Milquet en de CDH blijkbaar kunnen overtuigen mee aan tafel plaats te nemen om te onderhandelen over een oranjeblauwe coalitie, maar daar lijkt het voornaamste dan ook mee gezegd. In elk geval kreeg hij genoeg van het gepo- pel van Leterme en die moet nu zelf maar gaan tonen wat hij waard is. Nog in Gent zei Leterme dat hij een regering hoopt te vormen tegen eind augustus. Als hij er op ander
halve maand tijd in slaagt een serieuze staatshervorming op poten te zetten, dan drin
ken wij heel ons leven lang alleen nog maar wijwater, en gaan terstond op bedevaart naar Santiago de Compostella om te boeten voor onze menigvuldige zonden. Maar we geloven geen moment dat we die belofte zullen moeten houden, want er wachten nog wolfijzers en schietgeweren bij de vleet, en voor de N-VA breekt nu de periode van het échte zweten aan.
Achter de kamerpolitiek
Maar eerst toch nog even dit. Laconiek citaat uit 'De Standaard’ afgelopen vrijdag:
Het bureau van de Kamer is op een normale manier samengeteld.’ Voor een buiten
staander of buitenlander moet zo’n zin bijna onbegrijpelijk klinken. Wordt het parle
ment dan meestal abnormaal of ondemocratisch bij elkaar geroepen en geleid ? Ja. beste Nederlander, Amerikaan en Zakjapanner, er is een partij die op I0 juni in Vlaanderen 19 procent van de stemmen haalde, maar gegarandeerd geboycot wordt als de ‘orga
nen’ van de Kamer worden aangeduid: wie wordt voorzitter, ondervoorzitter, secre
taris of quaestor van de vergadering der volksvertegenwoordigers? Het gruwelwek- kende Vlaams Belang is meestal de kop van Jut, en als het van de Franstaligen - vooral dan van de PS - was blijven afhangen, dan was die partij ook ditmaal uit de bestuursor
ganen van de Kamer geweerd.
Maar kijk, omdat het kartel CD&V/N-VA een ondervoorzitter extra kon binnenrij
ven en daar best het cordon even voor wou vergeten, en omdat de Sp.a anders geen vertegenwoordiger zou hebben, draaide het in de plenaire zitting uit op een commu
nautaire stemming: Vlamingen tegen Franstaligen. Met als resultaat dat de gruwelwek- kende Bart Laeremans van het Belang tot vierde ondervoorzitter verkozen werd. Voor de Franstaligen wellicht des te gruwelijker omdat Laeremans het dossier van Brussel en de Rand tot in de kleinste details beheerst en er met zijn partij alles aan zal doen BHV zo snel mogelijk te splitsen zonder ook maar één enkele toegeving in ruil.
De stemming rond de samenstelling van het bureau was trouwens niet de enige com
munautaire stemming. Ook bij de vraag of de wetsvoorstellen over de splitsing van BHV hoogdringend behandeld moeten worden, stonden Vlamingen en Franstaligen tegen elkaar. En ook op dit punt kregen laatstgenoemden lik op stuk. De gazetten hadden het over een uitzonderlijke gebeurtenis.
Toch is er weinig reden voor euforie. De Kamer komt pas in het najaar opnieuw samen en tegen die tijd zou er in de regeringsonderhandelingen al een “oplossing" voor BHV uit de bus gekomen moeten zijn. De Vlaamse Kamerleden van CD&V, Sp.a en VLD (over de groenen hebben we het niet eens, die klasseren we bij het restafval) hebben dus heel even hun tanden laten zien, maar het zijn nog maar heel kleine melktandjes.
Het zijn nog lang niet de snijtanden of hoektanden die nodig zijn om zich vast te bijten in een dossier, laat staan de slagtanden die nodig zijn om typen van het genre Maingain
°m zeep te helpen. Toch zal dit nodig zijn om verkiezingsbeloften te houden en het arrondissement BHV naar het vergeetboek te verwijzen zonder dat daar een prijs voor moet worden betaald. (Anders mag de N-VA op zoek naar een vals gebit.)
El Lider Maximo
We sluiten deze beschouwing af met een belangrijke opmerking van Charles Michel, zoon van en niet zonder invloed binnen de MR, de Franstalige liberalen. Volgens Michel 's Didier Reynders voortaan de ‘leader’ van alle liberalen, dus de VLD incluis. Want de MR is de grootste partij binnen de liberale familie, en heeft op 10 juni in Wallonië ‘voor een aardverschuiving gezorgd’. Daarmee bevestigt hij wat we vorige week al schre
ven: dat Reynders het drie weken getrokken heeft om zichzelf maximaal te profileren.
Niet voor niets heeft Didier intussen zelf al laten weten dat de volgende regering als Leterme-Reynders de geschiedenis in zal gaan. Met een belastinghervorming van drie miljard euro. Da ‘s veel belangrijker dan een beetje staatshervorming, nietwaar!’
Deze week:
• “Vlaamse” ondergang in zicht 2
• Een speciale I I juliweek 3
•Van Kantelberg naar Gand 5
• Opgelet, kunst 7
• Lieve Kim spontaan getrouwd 15
Wolters is de nieuwe man
4ö7cWi ;
Wat is dat toch met onze pers? Als Dehaene een wind laat, mogen we daar op de voorpagina’s van genieten. Maar serieus nieuws vinden we niet terug in onze kranten of nieuwsuitzendingen. Wist u bijvoorbeeld dat François Wolters vorige week voorzit
ter werd van BUB? Wij wel. Dankzij Belga, want de pers bleef stom over dit belangwek
kende feit. Wees dus blij dat u ‘t Pallieterke leest, het enige blad dat aandacht besteedt aan het echte nieuws. De BUB, da’s een ver
eniging die er tenminste geen doekjes om windt en ijvert voor de eenheid van België.
En da’s nodig, met Leterme als formateur en Bart Laeremans als ondervoorzitter van de Kamer.
Geen soft gedoe zoals bij B-Plus. Dat zootje halfzachten verzet zich blijkens de webstek weliswaar tegen het separatisme, maar ijvert "voor een waarachtig en even
wichtig federalisme”. Een beetje zoals de Volksunie in de jaren zeventig dus. Wie een B-Plusser ontmoet, wordt overstelpt met ver
duidelijkingen dat ze niet voor het unitaire België zijn, zelfs geen belgicisten, maar echte federalisten. Flamingante Belgen zou Verhof- stadt zeggen. Vorige week vierde B-Plus zelfs
11 juli. In Dinant overigens.
BUB - Belgische UnielUnion Beige - houdt niet van dat omfloerste gedoe en biedt een duidelijk alternatief aan. We halen onze mos
terd van hun webstek. Op korte termijn wil BUB buitenlandse handel, landbouw, milieu, ruimtelijke ordening, sport en toerisme weer Belgisch maken, een federale kieskring invoe
ren en een meertalige openbare omroep. Op langere termijn schaffen ze de gewesten af.
Op lange termijn de gemeenschappen.
De partij lanceerde een oproep tot Belgi
sche eenheid, ondertekend door 200 men
sen. Eén daarvan kennen we. Marlène de Wouters d'Oplinter durft tenminste de punt
jes op de i zetten.
Met die boodschap won BUB op 10 juni 0,13% der stemmen. Die afschaffing van de gemeenschappen is dus wellicht voor de heel lange termijn.
Is het omwille van dat eerder bescheiden succes dat ze voorzitter Van de Cauter wan
delen stuurden? Nochtons een man die aan
dacht verdient. "We hebben met succes deel
genomen aan vier verkiezingen", klonk het in zijn toespraak bij de voorzittersverkiezin
gen. Enkele regels verder lezen we: "De rede
nen van de zwakke verkiezingsresultaten zijn goed gekend.” Dat soort politici missen we in dit land. Hij bood perspectief aan zijn volge
lingen: "Ik ben ervan overtuigd dat éénmaal de Belgische Unie de mediatoegang zal krij
gen die ze verdient, wij snel een grote par
tij zullen worden, want de kracht van onze ideeën is enorm en wordt dagelijks door de actualiteit bevestigd." Voilà, en aan ons zal het niet liggen. Wij openen onze kolommen graag voor deze strijder voor het Ene Vader
land. Maar zijn leiderschap werd dus in eigen kring betwist. François Wolters meent het beter te kunnen en gooide zich in de strijd voor de voorzittershamer. Het werd daar een bloedstollende thriller, want Von de Cauter en uitdager Wolters haalden net evenveel stem
men. En toen kwam de staatsman in Van de Cauter boven. Hij stond zijn mandaat man
moedig af aan Wolters en stelde zich tevre
den met het ondervoorzitterschap.
Moet nog meer bewezen worden uit welk uitzonderlijk hout Van de Cauter gesne
den is? Onder het motto 'eendracht maakt macht' scharen we ons achter de nieuwe lei
der. Maar dat doen we, het weze erkend, ongaarne.
EENMANSCOLLECTIEF Den Blooten Kooninck U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres
Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info
Marcus Thesaurus
‘Penselen’
18 juli 2007
De dingen dezer dagen
Trend en realiteit
Als trendwatchers, sociologen en enquê
teurs naar het gedrag van de jeugd het gelijk aan hun kant hebben, dan ziet het er niet goed uit voor de herauten van de maatschap
pelijke ‘68-visie van “alles mag, alles moet kunnen, verboden te verbieden". Blijkt dat onze jeugd zowaar opnieuw de puriteinse toer zou opgaan. Waarbij puriteins geen synoniem hoeft te zijn van een heropleven van Victoriaanse zeden en gewoonten. Het zou integendeel staan, bondig samengevat, voor een groeiend respect voor de aardbol waarop we leven, een heraanknopen met moraliteit dat zich o.a. vertaalt in de voor
keur voor een vaste relatie ten koste van seksueel experimenteren en een heropflak- keren van erkenning van ouderlijk en ander gezag. Niets lijkt volgens de betrokken bood
schappers een terugkeer naar een traditio
nelere tijdsgeest nog in de weg te staan.
Mocht dat waar zijn, zal ik de laatste zijn om te zeggen dat het nieuwe hoopgevende licht te vroeg is gaan schijnen. Want zo te zien blijft het vooralsnog even wachten op concrete bewijsvorming van die nieuwe geestelijke beweging en beleving in onze van
“diversiteit” bol staande samenleving. Het kan sceptisch klinken, maar als het al anders zou zijn, dan zou burgemeester Johan Sau- wens in een bepaalde wijk van het Limburgse Bilzen geen nachtelijk samenscholingsverbod voor "jongeren” hebben moeten invoeren.
Vechtpartijen, bedreigingen, dealen en blo
wen, vandalisme, geluidsoverlast en andere vormen van pesterijen zijn er volgens de buurtbewoners meer regel dan uitzondering.
Dat zal in tal van woonwijken in tal van ste
den en gemeenten al wel min of meer ver
trouwd in menig “verzuurd” oor klinken, maar het verschil is dat, omwille van die wel drastische maatregel van de burgemeester van Bilzen, de probleemwijk Schoonbeek in de gemeente van Johan Sauwens wel de media haalde. Wat niet gezegd kan worden van ontelbare gelijkaardige toestanden.
Uiteraard zal het ook in Bilzen wel om de dankzij de regimemedia overbekende "kleine minderheid" gaan, maar je zult er als pechvo- gel-buurtbewoner dan toch maar mee zitten.
Het prompt ter plekke neergestreken jour
nalistieke volkje bracht de situatie uitgebreid in woord en beeld volgens de stelregel “alle klokken laten luiden”. Straathoekwerkers en andere voorstanders van de overleg- en dia- loogstrategie stonden dan ook op de eerste rij om aan hun ongenoegen over een veel te repressieve aanpak uiting te geven. Dat klonk dan enigszins tegensprekelijk met wat één, de buurtbewoners zelf over die aanpak dach
ten en twee, met de mening van de neutrale waarnemer zoals weergegeven in de vraag van een krant aan zijn lezers, of een straat
verbod voor baldadige jongeren al dan niet nuttig was? 89,31 procent van de binnengelo
pen antwoorden luidde “ja” tegenover 10,69 procent “neen”. Ik kan alleen maar hopen dat op zijn minst de helft van die bijna 90 pro
cent uit de jongeren bestaat die volgens de al genoemde trendwatchers, sociologen en enquêteurs het “alles moet kunnen” heb
ben afgezworen. Zoniet ziet het er met al die nieuwe hoopgevende geluiden bij onze jeugd vooralsnog niet al te best uit.
Het spreekt vanzelf dat de bij de pro
blemen betrokken "jongeren” in de wijk Schoonbeek zelf ook ruim aan bod kwamen in de journalistieke neerslag rond het gebeu
ren. Terwijl burgemeester Sauwens zei dat de toestand echt uit de hand liep en dat hij
Natuurlijke borstvergrotingen met eigen vet
en stamcellen
NON-ÊT- WNj
L'UNION FAIT NOTRE
ll
1 %
b£ SPLITSING- M+Z’TST MET lEbEZ NIEUW Ub VAN HET VLAAMS ZIEKENFONbSl
| »
clqkatis s oaoofijg^sgeen Parijse toestanden zou dulden waarbij, om maar dat te zeggen, zijn gemeenteperso- neel het gras zou moeten gaan maaien onder politiebescherming, begreep een afvaardi
ging van de “jongeren" totaal niet waarom ze onder vuur lagen. Toegegeven, er gebeurde al wel eens iets, maar zo erg was dat allemaal niet. En als zij dat zegden, zal het wel waar zijn, zeker? Overigens vroegen ze enkel en alleen een pleintje met een afdak waar ze bij regen konden onder schuilen en waar ze verder ongestoord zichzelf konden zijn. Ik kan me moeiteloos voorstellen wat er met dat “zichzelf zijn” bedoeld wordt, maar het pijnlijke van die klinkklare onzin is nog dat hij wordt neergeschreven zonder er ook maar een half kritisch woord aan toe te voegen.
Maar toch kan alles altijd nog beter. En zo gebeurde het dat een andere jongerenafvaar
diging zich inclusief foto in een andere krant kon “outen” door te stellen dat ze niet onder de indruk waren van het samenscholings
verbod. En om hun standpunt kracht bij te zetten, konden ze alleen maar “laat ze maar komen” bedenken toen hen gevraagd werd wat ze dachten over het verscherpte politie
toezicht dat er zat aan te komen. Het is best mogelijk dat het niet echt nodig is, maar als ik dat soort uitspraken registreer, kan ik niet beletten dat er meer dan een koude rilling over mijn rug loopt, terwijl mijn stulpje toch ergens anders is opgetrokken dan in Bilzen.
Voor wie zou denken dat Bilzen een alleenstaand geval is, tegensprekelijk ook nog even het verhaal dat journalistiek omschre
ven werd als dat van "dertien in een dozijn”
(sic), maar omwille van het inspannen van een juridische procedure door de buurtbe
woners "interessant” genoeg bevonden om er enige aandacht aan te besteden. Een aan
tal bewoners van de Antwerpse Van Arte- veldestraat klaagde al tijden over de door een café veroorzaakte overlastproblemen tot vrijwel elk nieuw ochtendgloren. Ten einde raad zijn de buurtbewoners nu naar de vrederechter gestapt. Die heeft de situa
tie onderzocht en als alles goed gaat, zal hij eerstdaags een uitspraak doen. Voor de vol
ledigheid, in die berichtgeving werd nergens gesproken over “jongeren". Het staat niet
temin iedereen vrij een beroep te doen op zijn of haar verbeelding en te hopen dat de voorspelde terugkeer naar een traditione
lere tijdsgeest geen luchtbel of een sussende luchtspiegeling is.
D.Mol
Het was met nogal wat lood in de schoenen dat we op II juli naar het Brussels stadhuis trok
ken om er de eerste Guldensporentoespraak te aanhoren van Marleen Vonderpoorten. Welnu, we werden aangenaam verrast. Niet door Van- derpoorten zelf, maar wel door de vervanger van PS-burgemeester Thielemans, die de Vlaamse parlementsvoorzitter moest inleiden. Het ging om PS-schepen van Toerisme Philippe Close, een 36-jarige jurist, die in een houterig Nederlands enkele intellectuele bespiegelingen ten beste gaf over België en Vlaanderen. De man gaf openlijk toe dat België niet beschikt over enige identiteit en dat dit precies een troef zou zijn voor ons, omdat het Europa van de monoculturele sta
ten nu eenmaal achterhaald zou zijn. Hij ver
heerlijkte daarom het Belgische ideaal en stelde vlakaf dat de naam België best zou overgoan op Brussel, mochten Vlaanderen en Wallonië onaf
hankelijke staten worden.
De piste van Vlaamse onafhankelijkheid klonk hiermee voor de allereerste maal sinds mensenheugnis in het Brusselse stadhuis, maar het kwam niet uit de mond van een Vlaamse gezagsdrager. Nog maar eens werd aangetoond dat de Franstalige politici heel sterk bezig zijn met het uiteenvallen van de Belgische staat en met het post-Belgiëtijd- perk. Vreemd toch dat alweer geen enkele Vlaamse journalist melding maakte van deze opmerkelijke toespraak.
Het VRT-nieuws op 12 juli, donderdagavond om 18 uur, wist te melden dat er 45 gewonden bij een treinromp in Griekenland waren gevallen.
Dit is tragisch, dat wel. Maar lachwekkend was wel de fijnzinnige vaststelling dat "nog gezocht wordt naar de oorzaak van de botsing. Wel staat vast dat beide treinen op hetzelfde spoor reden."
Nou moe, zou Guust Flater zeggen. Hoe zouden ze anders ook kunnen botsen?
Dit op apegapen liggend apenland
“ Vlaamse” ondergang in zicht!
“Jean-Luc, let nu nog wat op de winkel, maar ik hoop tegen 21 juli formateur te zijn en dan een stabiele regering te kunnen vor
men.” Het was wellicht geestig bedoeld, maar zelfs een analfabeet in de Belgische politiek begreep toen hij deze wijsheid hoorde dat de geitenboer uit de Westhoek aan zijn zoveel
ste verbale uitschuiver toe was. Toegegeven, het gebeurde ergens in de drukte van een ritaankomst van de Ronde, het was wellicht leuk gezegd, maar het klonk vooral mate
loos arrogant. Letermes politieke “wegbe
reider” uit Vilvoorde is er de man niet naar om over een en ander publiek zijn ongenoe
gen te laten horen, maar wie denkt dat hij met deze ronduit kleinerende uitspraak gela
chen heeft, gelooft best meteen iets anders.
Als hij dan toch in de drie landstalen premier van dit apenland (dixit Eyskens) wil worden, zal die Leterme toch eens moeten leren tel
kens meer dan 77 keer 777 keer zijn tong in alle bochten te wringen voordat hij er weer iets ondoordacht uitflapt. Er zitten in l’ancien CVP genoeg gieren die wat graag de eigen
zinnige betweterige West-Vlaming een ste
vige, maar liefst definitieve noodlanding zien maken en liefst zo snel mogelijk. "Jean-Luc, let nu nog wat op de winkel....” Leest die toekomstige premier geen gazetten zodat hij toch ook kan weten wat er in dit apen
land gebeurt?
In dat geval had hij bijvoorbeeld kunnen weten dat Jean-Luc toen nog geen stap dich
ter was bij wat misschien zou kunnen lijken op een eventuele uitweg naar een mogelijke regering. Hij had kunnen weten dat zijn zoge
zegde overwinning van 10 juni niets meer was dan een vergiftigd geschenk zoals we hier amper twee dagen na 10 juni neerpen
den, dat men vandaag zelfs hoort spreken van ten vroegste september om er misschien uit te geraken, dat sommigen zelfs al denken aan een heuse Belgische crisis zonder meer.
Gewoon omdat men er niet meer uit geraakt.
Er is natuurlijk wel een klein probleempje:
zonder BHV-oplossing is van nieuwe voor
tijdige verkiezingen geen sprake.
Wirwar
Men kan dus begrijpen dat l’ancienne Bel- gique met man en macht probeert “iets” te vinden om er ook dit keer uit te geraken. En dus gaan ze dan maar op zoek naar mogelijke uitwegen. Zo kunnen ze bijvoorbeeld begin
nen met te zoeken naar een nieuwe rege
ring. Bijvoorbeeld een oranjeblauw kabinet zoals Dehaene zelf al voorstelde. Daarvoor moeten ze wel met vier zijn: met Leterme en Somers is dat geen probleem, Reynders staat te trappelen van ongeduld, maar Mil- quet van l’ancien PSC heeft nog altijd niet gezegd dat ze wil meespelen. Een zoveelste typisch Belgisch probleem, een partijtje dat nauwelijks weegt, maar telkens weer vol
doende ruimte krijgt om te beslissen wat wel en wat niet mag.
Tweede probleem: blauwgeel is niet tal
rijk genoeg om staatsthervormend aan de grondwet te prutsen. Misschien daarvoor de groenen voor het aperitief inviteren? In de blauwzure Melsensstraat In Brussel zwe
ren ze dure eden dat het dan zonder hen zal zijn en dus liever geen groentjes aan boord.
Waarom dan die allerlaatste formule niet proberen, iets echt Belgisch, een sexpartiet met liefst zes politieke partijen! De voor
bije dagen waren er signalen - voor wie ten
SILICONEN
BioBORSTEN '
minste wilde luisteren - dat onze rooie Bel
gische vrienden met die mogelijkheid toch wel rekening houden. Alleen wil de rooie bruid gevraagd worden. Anders gezegd, in dat geval moet blauwe Reynders op de Brus
selse Grote Markt zijn broek laten zakken en dat onder het oog van de alziende tele
visiecamera’s.
Maar dan zijn we er nog altijd niet, dan begint het pas. Wie wil in die Belgische sex
partiet welke staatshervorming en dan zeker een hervorming zoals l’ancien CVP nog vol
houdt zegt te willen als voorafgaande voor
waarde om te willen meespelen? Zijn we zo verkeerd als we zeggen dat die aloude CVP daarbij helemaal alleen staat? Dat al die ande
ren helemaal geen staatshervorming willen, dat dus alleen de vroegere CVP en alleen die partij zal moeten toegeven welke prijs Vlaan
deren nu weer moet betalen en dat vooreen staatshervorming die de anderen niet willen en er dus geen zal zijn ? De partij van Leterme doet wel alsof ze met wat zilverlingen het Vlaams Belang wil verleiden. Diezelfde par
tij laat via de opvolger van Leterme aan het hoofd van de Vlaamse regering wel weten dat ze dit keer het onderste uit de diepste Vlaamse kan wil, alleen wil die aloude CVP nog altijd niet de enige serieuze Vlaamse partner aan boord nemen die haar kan hel
pen haar woorden in daden om te zetten.
De opperniveaan weet intussen dat hij in dat politieke verband geen enkele rol speelt:
om te verhinderen dat niveaan Ben Weyts in de Kamer zou komen, moet Herman van Rompuy Kamervoorzitter worden en zal hij dat ook blijven. Een Kamervoorzitter wordt als parlementsvoorzitter niet opgevolgd! De N-VA krijgt dus via dat ommetje geen zesde zitje binnen l’ancien CVP, krijgt dus niet de kans te gaan wegen op de Vlaamse besluit
vorming van die partij. Arme Bart toch, die dat allemaal moet uitleggen aan zijn club- Zoals hij ook moet uitleggen waarom hij et niet mocht bij zijn als zijn CVP-broodheren tussendoor gingen koffie slurpen bij hun toe
komstige blauwe vrienden.
Het enige dat telt
Kortom, ook l’ancien CVP maakt zicb klaar om de opgestapelde Vlaamse dure eden van die drammerige Leterme ”bul' ten voor de deur” achter te laten. De parfl maakt zich inderdaad klaar om samen me*
al die andere Belgische partijen Vlaanderen weer te verkopen aan het Belgische apen' land. Zonder splitsing van BHV. Men kan d'*
provinciale kieskringen a la Verhofstadt tod1 weer vervangen door de vroegere kiesar
rondissementen. Zonder inperking van d transfers. Zonder overdracht van de zoge
noemde sociale en economische hefbomen la Leterme. Zonder een nieuw maatpak vo°r Brussel. Zonder homogene bevoegdheids
pakketten nodig voor een goed bestuur. En nog veel minder. Maar zelfs dat resultaat z*
de man van de bijna 800.000 kiesgerechtigd*
Vlaamse mannen en vrouwen komen uitleg
gen dat het een historische Vlaamse door- braak was. Zelfs zijn nu zo welbespraakt*
Vlaamse opvolger Kris Peeters zal hem daar' bij niet tegenspreken. Ook hij behoort <ot l’ancien CVP en die zit dan weer in de Belg"' sche Wetstraat 16. Het enige wat voor di*
grootste “Vlaamse” partij telt.
Marc PlatEI
De dingen dezer dagen
Een speciale 11 juliweek
De 11 juliweek kondigt traditioneel het begin van het einde van het politieke jaar aan.
Men houdt het waakvuurtje nog wat bran
dende tot 21 juli, maar eigenlijk breekt de vakantie der staatslui rond Guldensporen- dag aan. Niet dit jaar, want er moet een rege
ring gevormd worden. Aangezien koninklijke onderhandelaar Dehaene de media mijdt als de pest, worden de spots gericht op de schijnbewegingen naast het veld.
De voorraad aan afgedankte staatslui die komen waarschuwen voor een te verre
gaande uitkleding van ‘s vorsts vaderland, lijkt onuitputtelijk. Vorige week mochten Willy Claes en Herman de Croo nog eens een zijpodium beklimmen. Claes moest het doen met Het Nieuwsblad en een (letterlijk) randstukje in de zogenaamde kwaliteitskrant van de Coreliogroep, De Standaard. Willy uit Hasselt komt meer en meer terecht in de categorie van pianisten van het lichtere soort en minder in die van politiek beteke
nisvolle figuren. Hij mag de Willockxaan- val op de Vlaamse koers van Frank Vanden- broucke nog eens dunnetjes overdoen en komen waarschuwen tegen een te rechts Vlaanderen.
Met Herman de Croo gooide Gazet van Antwerpen een andere krokodil in het water.
Na zijn afscheid als parlementsvoorzitter deed het orakel van Brakel de toer van alle redacties, in de hoop dat zijn stem baat heeft bij veel gepraat. In de Frut komt hij plei
ten voor één verkiezingsdag voor federa
tie en deelgebieden en een stevige unitaire kieskring. De Vlaamsgezinden aan de onder
handelingstafels trekken hun pedaalriempjes best stevig aan, want dit is het soort krui- denbuidels dat een Belgische compromis
soep voor Vlamingen onverteerbaar maakt.
Over Marleen Vanderpoorten maken wij ons elders in dit nummer vrolijk.
We hebben ze nu wel grotendeels gehad, de Martensen, Eyskensen, Willockxsen, Claeskes, De Croos en tutti quanti.
Cordon doorbroken
Dit gezegd zijnde, moet erkend dat de II juliweek behoorlijk goed verliep. De nieuwe ministerpresident Kris Peeters mocht zijn maidenspeech houden voor het Guldensporenmonument in Kortrijk. Opval
lend was zijn scherpe afwijzing van het Reyn- dersideetje "om alle heil te verwachten van een versterkte samenwerking tussen de ver
schillende overheden". Ook over BHV sprak hij duidelijke taal. Die kwam er ook van het duo Vandeurzen-De Wever in De Standaard 730 11 juli. “In de campagne voor de federale verkiezingen hebben we dat engagement - de Vlaamse resoluties en splitsing BHV - tQt een conditio sine qua non gemaakt voor een eventuele regeringsdeelname. De kiezer heeft dat geapprecieerd."
Echo’s uit de Koepelzaal
Onderwijs
Vorige week woensdag: laatste zittings- van het werkjaar der Vlaamsche Paro
chieraad. Frank Vandenbroucke moest als minister van Onderwijs al meteen op maar 'sfst drie (elkaar aanvullende) actuele vra-
^et1 antwoorden. Het eerst was het de beurt aan $ven Gatz (hoe Opener, hoe VLD'er, nog st6eds) die wilde weten hoe dat nu juist zat rriet dat eventuele boetesysteem bij de enga-
?ementsverklaring van ouders in het Neder- 3r|dstalige onderwijs in Brussel. Dat kwam
?°ed uit, want het benieuwde ons ook nogal 0 dit niet eens te meer veel geblaat en wei-
Wol zou worden.
ygorzichtigf
ja hoor: het gaat hier uiteindelijk om
^chu één van de 66 (of 68’) voorstellen die . e inspectiediensten voorstellen om uit de
^Passe te geraken. Het is een vraag aan alle
’’ders, maar in het bijzonder aan anders- , 'ge ouders om zich ertoe te verbinden kind tijdens zijn vrijetijdsbesteding in
^°ntact met het Nederlands te brengen en 6 opvoeding in het algemeen van hun kind
^eter Op te volgen. Omdat hieraan eventu- 6 een administratieve boete zou kunnen he ?PPe'd worden (voorwaardelijke wijs!) e't de pers dat natuurlijk er meteen uit- . 'cht en in de schijnwerpers gezet. Men 0 n de ellebogen aanvoelen waarom: de
^Aantastbare Nieuwe Belgen zouden zich V'seerd c.q. gediscrimineerd kunnen gaan
Niet de inhoud van dat opiniestuk valt op, wel de timing. Het was een doorslag van de taal uit de verkiezingscampagne, die de zaken scherp stelt, en allerminst een poging om het publiek op te warmen voor de grote inhou
delijke bocht. Menig N-VA’er zal opgelucht hebben ademgehaald.
Maar hét nieuws kwam natuurlijk uit de Kamer. Tot twee keer toe werd daar het cordon sanitaire doorbroken én de Vlaamse meerderheid gebruikt tegen de Franstalige minderheid. Na wekenlang Franstaliggewring om het Vlaams Belang uit het bestuur van de Kamer te houden, drukten de Vlamingen (op Groen! na) hun wil door. "Onder regie van Pieter de Crem”, merkt Luc van der Kelen in Het Laatste Nieuws op. Op de vergadering van fractieleiders dreigde De Crem er mee een tegenkandidaat te laten verkiezen voor de PS'er die ondervoorzitter wilde worden.
En zo hief een Vlaamse meerderheid Bart Laeremans op het schild van Kameronder- voorzitter en enkele minuten later haalde zijn partij de lucratieve post van quaestor binnen.
Daarmee was de zure appel voor de Frans- taligen nog niet binnen. Opnieuw was het een puur Vlaamse meerderheid die de inge
diende wetsvoorstellen om BHV te splitsen de status van hoogdringendheid verleende.
Figuurlijk dan toch, want er staan vakantie
weken voor de deur.
Zware symboliek
Men kan wat gebeurde afdoen als symbo
liek, maar dan wel een symboliek die kan tel
len. Zeker in een periode van discrete ‘mas- sagesessies’ om een regering te vormen. We kunnen ons niet voorstellen dat die Kamer- schermutselingen Dehaene geamuseerd heb
ben. Staatslui als Martens en Eyskens moeten er van gruwelen. Hier toonde de CD&V niet meteen haar meest staatsminnend gezicht.
Het leek er in de II juliweek zowaar een beetje op dat ze het zuiden wilde laten zien dat het menens is. “Wie het verdergaande federalisme blijft weigeren, krijgt het separa
tisme in het gezicht", noteert De Standaard uit de mond van een anonieme CD&V’er.
Peter Vandermeersch geeft in De Stan
daard aan dat er niet alleen Vlaamse belangen in de weegschaal liggen, maar ook democra
tische: “Op 10 juni heeft een groot aan
tal Vlaamse kiezers heel duidelijk te ken
nen gegeven dat ze een verdere stap in de staatshervorming wilden. Als straks, meer dan waarschijnlijk tegen eind volgende week, Yves Leterme als formateur in het strijd
perk treedt, houden de Franstaligen het best rekening met het mandaat dat deze man van de Vlaamse kiezer heeft gekregen."
Tot zover de 11 juliweek. Binnenkort is het natuurlijk wel 21 juli.
voelen... Het blauwe gat van Svenneke deed dus al pijn nog voor hij blaren had! Want hij hield niet van opgeheven vingertjes (en zeker niet van de minister, wij trouwens ook niet), hij vond het bovendien contraproductief en...
het baadde in een negatieve sfeer. Ga met zo’n volk naar de oorlog!
Niet moeilijk
Het stond in de sterren geschreven dat opperfemelaar meloen Jef Tavernier op dat elan nog een poosje zou door gaan: ‘We mogen niet het stimulerende en het posi
tieve uit het oog verliezen en alleen maar sanctionerend optreden.’ Opgave voor de waarde lezer: vul nu zelf aan met nog wat geleuter uit hetzelfde vaatje. Moeilijk kan dat niet zijn-helaas!
Hup met de geit! ____
Voor Greet van Linter (VB) was het dan weer allemaal veel te vaag, te flou, tegen
strijdig en weinig samenhangend. Zij hekelde in het voorbijgaan Guy van Hengel, Brus
sels minister van Onderwijs die naar goede gewoonte alleen maar een succesverhaal ophing en citeerde - tot afgrijzen van de twee vorige sprekerds - dan met een zekere wel
lust Luc van der Kelen die in zijn krant - niet
Aan Marleen Vanderpoorten Moeder Overste
Vlaamse Praatjesbarak
C3
Liefste Moeke,
Wij smeken u ootmoedig om vergeving.
Van op het trainingskamp waar wij ons klaarmaakten om pantsers en bomauto's richting Brussel en de Rand te sturen, met als enige doelstelling de fysieke elimina
tie van zoveel mogelijk FDF’ers en andere belgofonen, hoorden wij nog net op tijd uw oproep om in het dossier staatsher
vorming geen agressieve toon aan te slaan, maar de tegenpartij daarentegen construc
tief te benaderen.
Verlos ons van het kwade.
Vermits de uitroeping van de Vlaamse onafhankelijkheid op een nader vast te stellen tijdstip in het Vlaams Parlement dient te gebeuren, kunnen wij ons niet permitteren u als uitbaatster van genaamd instituut zwaar tegen de borst te storen.
Daarom zullen wij voorlopig onze troepen, onze meute pitbulls en onze vijfde colonne Duitse herders aan de leiband houden.
Geef ons de vrede.
Wij zullen de komende weken braaf zijn, en samen met Debbie en Nancy zingen over de Vlaamse Leeuw die een Vlaamse Poes is geworden.
We zullen die valse geitenhoeder uit leper aansporen over te schakelen op de kweek van makke schapen, waarvan gij blijkbaar vindt dat er niet genoeg kun
nen rondlopen. Aan Vlaamse zijde toch althans.
Ontferm u over ons.
Wij kunnen intussen niet anders dan vaststellen dat gij evenmin als uw voorgan
ger De Batselier erin slaagt op 11 juli als parlementsvoorzitter een redevoering af te steken los van de politieke belangen van de partij die u aan uw jobke heeft gehol
pen. Terwijl Norberreke er altijd een soci
alistische schwung aan gaf - tot hij geroe
pen werd om directeur te worden van de Nationale Bank en zijn persoonlijke kas te spekken - zo kont gij duidelijk niet aan de verleiding weerstaan om te dingen naar de verdere gunsten van Grote Guy, die tijde
lijk achter de schermen van de VLD gedo
ken is. maar volgens de woorden van de Grote Pantoffel, Bart Somers, nog altijd de “wijze mentor” blijft van de partij. En
ten onrechte - schreef: ‘Als de samenleving veel belastinggeld investeert in onderwijs en als de scholen grote inspanningen doen om alle kinderen mee te trekken, vooral ook de minder kansrijke, dan kan bestraffing geen taboe zijn voor wie op geen enkel signaal reageert. Administratieve boetes zullen dan echt niet veel helpen. De mensen voor wie ze bedoeld zijn, zullen ze doorgaans niet beu
len. Als het de maatschappij echt menens is, is het inhouden van kindergeld de meest effi
ciënte mogelijkheid.’
Populist
In zijn (gecombineerd) antwoord gaf de minister Van Linter impliciet gelijk en de modieus-blauwe interpellant er zo flink van langs dat die reageerde als het verwende kind dat hij is en dat wordt terecht gewe
zen! Het huilen stond hem nader dan het lachen: ‘U doet uitschijnen dat ik een wat wereldvreemd parlementslid ben, dat veraf staat van de realiteit van het Nederlandsta
lige onderwijs. Laat me u één ding zeggen:
toen u nog in Oxford zat, was ik allang bezig met het Nederlandsulige onderwijs. Ik heb wel enige terreinkennis ter zake.' Waarop rooie rakker Gilbert Bossuyt hem prompt voor populist uitschold!
Cathy Berx (CD&V) stelde dat een sanctie natuurlijk geen doel op zich is, maar slechts een middel en Kris van Dijck (N-VA) sloot zich aan bij het antwoord van de minister die bedenktijd vroeg en vooral niet wilde gaan improviseren.
Boot_____________________
Met de Antwerpse 'Mercator' (sinds 1966 geklasseerd) die in een Oostends dok ligt, gaat het ondertussen niet zo goed. Het schip is dringend aan een serieuze restau
ratie toe en daarover is de voorbije maan
die dus nog altijd uw toekomstig lot in han
den houdt.
Laten wij bidden.
Derhalve begont gij alweer te zagen over de zo noodzakelijke 'Open Dialoog’ die wij moeten voeren met al die franskiljons die als enige oplossing voor Brussel-Halle- Vilvoorde de volledige verfransing van dat wingewest zien, en die vinden dat in Vlaan
deren de meerderheid zich maar moet aan
passen aan de minderheid, inspelend op de multiculturele dwangneurose dat alles rela
tief is en zeker het besef van een Vlaamse identiteit.
Vergeef ons onze zonden.
De hervorming der instellingen mag van u ook niet te ingewikkeld zijn, want anders
‘zouden we gemakkelijkheidshalve kun
nen teruggrijpen naar complexe structu
ren zoals in het verleden’. Dat is Wetstra- tees om te zeggen dat er niet te veel en te lang over communautaire zaken mag wor
den gesproken of onderhandeld, want het belangrijkste doel van een nieuwe regering moet zijn het doorvoeren van een nieuwe belastingverlaging zodat de VLD bij de vol
gende verkiezingen minder op zijn donder krijgt, en gij zelf voort kunt graaien in de vetpotten van de macht.
Want gezegend zijt gij boven alle vrou
wen.
Kortom, al die stoere taal op 11 juli is praat voor de vaak, en als het van u afhangt, zal die per decreet worden ver
boden. En er mag zeker geen stoere taal gesproken worden in het Brusselse stad
huis, want 'dat leidt ertoe dat Vlaanderen zich terugplooit op zichzelf, blind voor de verwachtingen van de anderen’.
We moeten dus onze hoofdstad ook maar cadeau doen aan de Franstaligen en aan het vreemdelingenlegioen, het Neder
landstalige onderwijs daar verder naar de bliksem laten gaan en ook onze linkerwang aanbieden als we meppen krijgen op de rechter.Zo luidt de wil van Guy en Didier, en gij zijt al bij al maar een schamele bleke pion. Als ge bij CD&V zoudt zijn, werd ge hoogstwaarschijnlijk non.
den heel wat weg en weer gepraat. Som
migen zagen dit maritieme pronkstuk zelfs al weer terug varen (kostenplaatje: 7 mil
joen euro) of definitief naar de Scheldestad komen, helaas heeft dat dus niet mogen zijn.
Erfgoed vinden ze in Vlaanderen weliswaar heel leuk, maar het mag toch vooral niet te veel kosten...
Kris Peeters gaf sund van zaken, antwoor
dend op een vraag van Oostendenaar Johan Verstreken (CD&V). Het ziet er nu naar uit dat het schip inderdaad gaat opgekalefaterd worden en dan in een droogdok komt te liggen. Probleempje: Oostende heeft geen droogdok. Dat zal dus moeten worden opge
lost met een caisson of een betonnen dam die een stuk van het huidige Mercatordok drooglegt. En of er een museum in komt dan wel een... restaurant (in samenwerking met privé-investeerders) weten ze ginds ook nog niet zo heel goed. Als ze maar hun stadsge
zicht, waar ze zoveel belang aan zeggen te hechten, kunnen bewaren...
DE EERSTE HUWELIJKSFOTO!
1. Geen salonsocialist
U kent waarschijnlijk nog de heer Marcel van Dam, staatssecretaris in de regering- Den Uyl, lid van de Tweede Kamer voor de PVDA, een korte tijd minister van Volkshuis
vesting, maar in Vlaanderen het best bekend als presentator van het originele discussie
programma 'De achterkant van het gelijk’.
Zijn tienjarig voorzitterschap van de VARA was een inspiratiebron om de VRT op het
zelfde platte pad te zenden.
Van Dam heeft na de laatste verkiezin
gen wat commotie veroorzaakt in Neder
land na zijn verklaring dat hij niet langer PvdA stemt omdat die niet links genoeg is.
Zijn stem gaat nu naar de SP. De Volkskrant vroeg hem of hij zich kon voorstellen dat hij salonsocialist genoemd werd. Van Dam antwoordde: "Nou, als ik erover nadenk, kan ik het me niet voorstellen. Maar ieder
een kent de emotie van jaloezie. En nijd.” En ja, Marcel van Dam kan begrijpen dat een Nederlander die in een oude wijk woont en zijn buurt ziet verkleuren daar niet geluk
kig mee is. Hij heeft zelfs begrip voor een Nederlander die zich suf heeft gespaard om een woning te kopen in zo’n wijk, daarna de allochtonen ziet binnenrukken en vervolgens met een huis zit dat niks meer waard is. Niet dat Van Dam zelf dat gevaar loopt want hij heefteen villa en een landgoed van 13 hecta
ren (u leest het goed, hectaren), in een land waar iedere vierkante meter grond met pla- tinajuwelen betaald wordt. Maar voor de rest leeft hij heel simpel. Hij is nu al 42 jaar getrouwd en in die 42 jaar is hij maar zes keer met vakantie geweest. Ja, dan kun je wel wat sparen, want Marcel van Dam is geen salon
socialist.
2. De weggevoerden
Nogal wat familieleden van Vlamingen uit de collaboratie denken dat de Vlaamse situ
atie uniek was. Die beveel ik de lectuur aan van “De Strafkolonie” van Twan van den Brande (uitgeverij Balans). Ook in Neder
land lagen de lijsten klaar met te arresteren personen in geval van een Duitse inval. Die arrestaties gebeurden ook, maar gezien het heldhaftige drie dagen lange Nederlandse verzet en het gebrek aan een grens met Frankrijk, kon men de aangehouden men
sen niet op de trein richting Zuiden zetten.
En dus was iedereen vlug vrij.
Dat gold natuurlijk niet voor de Neder
landse kolonies in Indonesië. Vanaf mei 1940 namen de autoriteiten zo'n 2.000 Duitsers bij de kraag en stopten ze in een interne
ringskamp op Java. Maar daar eindigde het niet. In de loop van 1941 werd ook het doop
ceel gelicht van Nederlanders die lid waren van de NSB, de beweging van Anton Mussert die in Nederland met de Duitsers collabo
reerde. Zo’n 500 Nederlanders werden ook gevangengezet. Klein detail: minder dan de helft was lid van de NSB en sommigen begre
pen niet eens wat er met hen gebeurde.
Toen de Japanners Pearl Harbour aan
vielen en naar Nederlands-lndië oprukten, werden 146 Nederlanders uit het interne
ringskamp gesleurd en in het ruim van een schip opgeborgen. Het schip vertrok en nie
mand onder hen had enig idee waarheen.
Na een verschrikkelijke reis arriveerde het in Zuid-Amerika, in de Nederlandse kolo
nie Suriname. De gevangenen moesten er werken op een plantage. Onder de man
nen waren inderdaad nogal wat NSB'ers, maar ook mensen die niets met de partij te maken hadden, zoals Ernest Douwes Dek
ker, neef van.
De Nederlandse regering weigerde de toegang tot dit concentratiekamp aan het Rode Kruis zodat de familieleden jarenlang niet wisten wat er met hun geliefden gebeurd was. Het leven was er hard en brutaal. Twee mannen werden er straffeloos vermoord.
Midden 1946, een jaar na het einde van de oorlog, zaten de mannen nog altijd gevan
gen. Tenslotte vond men geen verdere reden meer om hen nog verder vast te houden en dus mochten ze naar Nederland weerkeren.
Een overheidsrapport waarschuwde echter:
"het loslaten van het asociale schuim van de vooroorlogsche Indische maatschappij levert hier te lande een groot gevaar op.” Eindelijk konden de mannen hun vrouwen en kinde
ren weerzien die zelf meer dan drie jaar lang de hel hadden meegemaakt in de Jappenkam
pen en ze soms niet overleefd hadden.
Een vreselijk verhaal, maar sommige Vla
mingen zullen zeggen dat dit nog altijd niet
te vergelijken is met de haat die zij hier soms nog ruiken. Momentje. Onlangs wou een bejaarde dame die de dochter was van zo'n onschuldig weggevoerde een groepstherapie volgen in een centrum waar oorlogstrauma’s behandeld worden. Ze had tenslotte jaren
lang zelf in zo’n vreselijk Jappenkamp geleefd.
Ze kreeg het antwoord dat ze niet toegela
ten werd tot de therapie "omdat een kind van foute ouders niet mag deelnemen aan gesprekken met andere slachtoffers van de Japanners”.
3. Een weekje eerwraak
Onlangs ook op het Journaal of het Nieuws gehoord, dat op 4 juli een man op klaarlichte dag zijn vrouw had neergeschoten op het station van Alkmaar om zich daarna zelf van kant te maken! De Vlaamse media wisten natuurlijk van de hoed en de rand, maar ze verkozen om de versie van de Nederlandse politie te verspreiden die het bij “relatiepro
blemen” hield.
Het slachtoffer heette Zeynep Boral en was een in Nederland geboren Koerdische die rechten studeerde aan de VU in Amster
dam. Haar familie had haar echter gedwon
gen te trouwen met een volle neef, een importbruidegom die geen woord Neder
lands sprak en hier niet kon aarden. Hij mis
handelde geregeld zijn vrouw en zij ging weer bij haar ouders wonen. Dat kon de rest van de familie niet hebben, want de eer was geschonden. De man werd tenslotte en tegen zijn zin zo onder druk gezet dat hij zijn vrouw vermoordde. Dan deed hij iets aty
pisch voor een eermoordenaar. Hij pleegde zelfmoord. De familie kon tot haar grote spijt hem dus niet als een held inhalen.
Ondanks de leugens achterhaalden de Nederlandse media de waarheid. Veel minder ruchtbaarheid kreeg echter de eermoord op Aicha El Yakhlifi. Drie dagen voor de moord op Zeynep werd zij op een gruwelijke wijze vermoord door haar man. Het heerschap mishandelde haar permanent ondanks de vijf kinderen die ze hem geschonken had. Ten
slotte verliet ze de geweldenaar en trok ze een tijdje in bij haar ouders. Ze keerde ech
ter weer en inmiddels was de roddel begon
nen bij de Marokkanen en dus oordeelde de boef dat zijn eer geschonden was. Hij maakte zijn vrouw af met een mes terwijl verschei
dene kinderen toekeken.
Drie dagen voor deze moord kon een jonge Pakistaanse vrouw op het nippertje de politie verwittigen nadat ze door haar familie was ontvoerd om haar voor eens en altijd te leren dat islamitische eer letterlijk een zaak van leven en dood is. De politie kon haar nog juist bevrijden.
Dat was dus een weekje eerwraak in Nederland en je kunt je afvragen wat er onder het mom van ongelukken en verdwij
ningen nog allemaal gebeurt op een jaar tijd.
Maar volgens de multikullers ging eerwraak verdwijnen, door een betere scholing. Bril- groene G. Lambert maakt zich nog eens boos in De Morgen van 7 juli. Hij is geschokkeerd dat Vlamingen niet aanvaarden dat gekleurde mensen anders zijn. Men kan deze imbeciel misschien dwingen de autopsie bij te wonen van de vrouwen die wilden zijn zoals wij.
4. Symbolen
Hirsi Ali heeft onlangs nog een leuk arti
kel geschreven over het onbegrip en ook de onmacht van vele westerlingen die zelf niets geven om symbolen en die met open mond staan te kijken naar de hysterische en crimi
nele reacties van islamieten omdat iemand een spotprent maakt van de uitvinder van hun boosaardige ideologie. Nochtans heb
ben communisten en nazi’s in het verleden bewezen dat sommige westerlingen even fanatiek konden zijn.
In het NRC stond onlangs een bizarre foto die ik nog nooit gezien had. Tijdens de Spaanse burgeroorlog wedijverden beide kampen met elkaar in wreedheid. De com
munisten gingen bijvoorbeeld permanent op zoek naar priesters en kloosterlingen om te fusilleren. Daar waren inderdaad harde fran- quisten bij, maar nonnetjes die in de liefda
digheid of de ziekenzorg werkten, werden evenmin gespaard. De communisten verza
melden ook geregeld een executiepeloton dat vergezeld door de nodige trommelaars naar een of ander levensgroot... Christus
beeld trok en het dan fusilleerde, zoals de foto aantoont.
Jan Neckers
Spanning
Er hing donderdag duidelijk spanning in de lucht van de praatbarak, want de demo
cratisch geplebisciteerden van het soeve
reine volk waren speciaal moeten komen afzakken naar Broekzele om het Bureau van de Kamer eindelijk samen te stellen. Dat was de vorige weken nog steeds niet gelukt omdat de Parti Scandal en Ecolo-Groen!
zich verzetten tegen de verkiezing van een Vlaams Belanger in het bestuursorgaan van de Kamer. Nochtans hadden dezen daar vol
gens het Kamerreglement en de toepassing van het systeem-D’hondt recht op. Het was duidelijk dat er achter de schermen druk was gepalaverd, want uitstel kon wettelijk niet meer. Men moest de knoop doorhak
ken, hoe dan ook. Maar eerst veranderde de Kamer nog van aangezicht.
Herman en Herman
Herman de Croo, het Orakel van Bra- kel en gedurende acht lange paarse jaren de man op de hoogste troon van de praatba
rak, moest de voorzittershamer uit handen en in de handen geven van zijn voornaamge- noot Herman van Rompuy, want behorend tot de grootste politieke fractie (Ampersan- ders en Niveanen) in het halfrond. De Croo ging niet weg zonder eerst nog een laatste woordje te spreken. Gelukkig hield hij het kort, maar hij herinnerde de goegemeente er toch nog even aan dat hij zopas zijn 40e parlementaire jaar inging en dat hij zijn job altijd graag had gedaan. Daarna daalde hij neder van zijn troon en nam hij plaats voor-
aan bij de blauwzure fractie, pal naast Boze Bruno Valkeniers.
Kurkdroog
De oudste Van Rompuy is een droge kwast, maar heeft een bijzonder gevoel voor humor en kan erg spiritueel uit de hoek komen. En dat deed hij dan ook meteen in zijn maidenspeech als praatbarakvoorzitter.
Ook al weet iedereen - en hijzelf het best - dat hij die functie maar tijdelijk zal uitoefe
nen omdat hij zijn gedachten op een minis
terpost heeft gezet, toch deed hij alsof hij er voor minstens tien jaar tegenaan zal gaan en, meer nog, alsof hij er al tien jaar zat. Niet alleen vergeleek hij zichzelf met zijn voorgan
ger omwille van dezelfde voornaam, ook ver
meldde hij hun beider opvoeding bij de jezu
ïeten die hen eerbied voor de traditie leerde, maar ook openheid tegenover het nieuwe.
Met al dan niet geveinsd respect noemde hij zijn voorganger een van de grootste Kamer
voorzitters van de naoorlogse periode. Na die woorden volgde een lang applaus op alle banken. Alleen de rabiate Franstalige PS-pit- bulls Mayeur en Frédéric kregen hun handen niet op elkaar.
Bureau
Na de voorzitter werden nog twee vaste ondervoorzitters aangeduid. Aangezien dat respectievelijk ging om de enige twee kan
didaten, Olivier Chastel van de Franstalige
blauwzuren en de behoorlijk tweetalige Jean- Marc Délizée van de PS, was een algemene instemming bij handgeklap voldoende. Maar dan kwam de kat op de koord. Het regle
ment voorziet maximaal vijf ondervoorzit
ters. Dat wil zeggen dat men kan stemmen of er minder dienen te zijn. In een vorige legis
latuur heeft men dat aantal al eens beperkt om de Bozen buiten te houden. PS-fractie- voorzitter Giet stelde voor het aantal onder
voorzitters opnieuw te beperken tot drie om te vermijden dat een Boze mee in het bestuur van de Kamer zou komen. Hierop repliceerde Ampersander Pieter de Crem dat het Kamerreglement het reglement is en daarmee uit. Er moest dus gestemd worden.
Merkwaardig was de uitslag alleszins, want alle Vlaamse partijen, behalve Groen!, stem
den De Crem bij en alle Franstalige partijen stemden tegen. Met die ruime (Vlaamse.) meerderheid lag de weg vrij voor de opname van een Boze in het hoge bestuursorgaan.
De fors afgeslankte PS had het dus niet lan
ger meer voor het zeggen in de Kamer. Voor het eerst sinds lang moesten ze de duimen leggen.
De Wever en Laeremans
De drie toegevoegde ondervoorzitters werden dus Herman de Croo, Bart de Wever en Bart Laeremans. Waarmee meteen 40%
van de ondervoorzitters tot het Vlaams-nati- onale en republikeinse kamp behoren. En nu maar hopen dat de sterke Vlaams-nationale aanwezigheid in het Bureau zijn vruchten zal afwerpen én... dat ze daar wat eensgezind-
heid vertonen! Hoewel Lijst Dedecker me meespeelde in het verhaal, because te kle' ' steunde deze toch de normale democra^
sche vertegenwoordiging van de Bozen het Bureau. Jean-Marie Dedecker is imme allergisch voor het cordon.
Quaestuur ___
In eenzelfde lijn lag de aanduiding de leden van de Quaestuur, het zakelij]4 bestuur van de Kamer. Opnieuw stelde P$ e(
Giet voor deze vergadering te beperken vier leden. Maar ook nu weer ving hij. ê toen De Crem voorstelde de zes voorzie(1 leden aan te duiden. Twee Ampersande^
radde tong Goutry en slordige plastron^
ger Servaas Verherstraeten, een Boze -0 ' D’haeseleer uit Ninove -, Hendrik Dae van de grote villa en Sophieke Pécriaux, PS-gruwel Colletteke Burgeon en Vl31711^
genhater Olivier Maingain zullen voortaan sollen van de Kamer beheren. Of - u rne .(1 het goed -: twee derde Vlamingen tegen derde Franstaligen. Du jamais vu! Een tere pil voor de Frantaligen. De tijd dat rette Onkelinx, nu weer gewoon praatba ster, kon uitroepen "Avec Verhofstadt.
génial!” is voorbij. Haar smoelwerk st op onweer bij deze linkse uppercutto ..
diend door een ongeziene Vlaamse een zindheid.
Lees verder H2'
De dingen dezer dagen
Van Kantelberg naar Gand
Merkwaardig toch hoe sommige steden zich tijdens de Ronde van Frankrijk kun
nen profileren en andere helemaal niet. In de dagen voor de eerste aankomst van de Ronde vanuit Londen kon je in Canterbury een brochure krijgen, verspreid door het gemeentebestuur. Daarin wijdde de stad een artikel aan de verbondenheid tussen de drie steden Canterbury, Duinkerke en Gent: de steden van de drie eerste Ronderitten. Op de voorpagina van het tijdschriftje waren de reuzen van "Kent en Frankrijk” afgebeeld.
Op 8 juli ging in Canterbury een reuzen
stoet uit, zoals aangekondigd, “een kleur
rijke muzikale stoet met de reuzen van Oost- Kent. Ook hun “Franse neven schreden door het stadscentrum en de stadsparken”. Geen enkele verslaggever van radio of tv, noch VRT, noch VTM heeft die reuzenstoet ook maar vermeld. Je kon er nochtans niet naast kijken, en bovendien hadden de journalis
ten alle informatie over de stoet op voor
hand gekregen.
De reuzen van Canterbury staan voor een Vlaamse volkse traditie, ontstaan van
uit een Vlaamse list om het Franse leger tij
dens zijn veroveringstochten te misleiden.
Hoe zijn die Vlaamse reuzen in ‘s hemels
naam het Kanaal over geraakt, naar het Zuid
oosten van Engeland? Tot vóór Hendrik de achtste trokken Vlamingen vanuit het hele Graafschap, van Grevelingen totTerneuzen of Saeftinge, op bedevaart naar wat ze zelf Kantelberg noemden. En zo raakte de reu
zentraditie het kanaal over. Ten tijde van de godsdienstoorlogen vestigden zich mas
sa’s Vlamingen in Kantelberg. Je had er een hele wijk van Vlaamse wevers. Ook in Sand
wich (Zandwijk) aan de oostkust vonden veel Vlamingen een nieuwe thuis ten tijde
*an de Beeldenstorm en tot tientallen jaren erna. In één van de kerken in Sandwich vind je nog een grafsteen van Jan van Gent. Wat zuidelijker in Rye, aan de stadswal, staat een versterkt huis van Jan van leper. Nu is het een museum.
Dat is allemaal niet zo merkwaardig ver
mits deze steden deel uitmaken van de
“Cinque Ports” een soort van Hanzevereni- ging tussen Vlaanderen en Kent. Over Han
zen gesproken. Net als Brugge was Londen een Hanzestad. In Londen is tot op vandaag nog de “Nederlandse gemeente" actief, een protestantse "parochie” ontstaan door de toevloed van meer noordelijke godsdiens
thervormers uit de Lage Landen. Er zijn dus heel wat Vlaamse aanknopingspunten.
Vlaams verleden
Voor Duinkerke geldt dit nog veel meer.
Duinkerke was een waddeneiland en werd een belangrijke vesting onder de graven
Feest zonder beest
Het zal wel goed bedoeld zijn: op zijn nati
onale feestdag moet een volk gewoon feest kunnen vieren. Zonder complexen, zoals dat gebeurt in Frankrijk en in Nederland en elders in de wereld. Dat was de achterliggende gedachte dij Richard Celis toen hij het initiatief van de “elf- daagse” uit de grond stampte.
En dus moeten wij het nu beleven dot op de Brusselse Grote Markt Stijn Meuris, op ONZE feestdag het lieke “Ik hou van u, je t aime tu
^Qis , dat destijds werd aangekondigd als modern Belgisch volkslied” en daarom zo geliefd was bij
^Ibert Second, en de Vlaamse Leeuw, nochtans OFFICIEEL door de Vlaamse regering erkend, vergeten" werd. Dus moeten wij het beleven dat in Antwerpen, de werkelijke hoofdstad van laanderen de show gestolen wordt door het ontaarde koppel Debby & Nancy, waarvan een
*an de twee ei zo na haar (zijn...) bloot gat liet zien aan de 3.000 aanwezigen. Ook een sym- ool? Ook in Antwerpen, geen Vlaamse Leeuw.
Kunt gij u een Quatorze Juillet in Frank- njk voorstellen zonder Marseillaise? Wij ook Geef ons dan maar dat volksfeest in Sint- 'klaas, aan de vooravond van II juli, waar wij Ien minste Lied van mijn land mochten horen z'ngen door... vijf Oekraïense échte kunstenares
en van de schitterende Loubistok. Daarna werd 'n het Aluseumtheater wél de Vlaamse Leeuw Jozongen en werd de overgong van 10 naar 11 Nk gemaakt met een geestdriftige zangavond.
Het feest kreeg de volle steun van belgicist eddy Willockx en zijn stadsbestuur, dat kos- e'oos drie medewerkers (mlv) ter beschikking
°d gesteld. Ja, vriend Freddy, als ‘t goed is, zeg-
?en we ‘t ook. Schoon, he?
van Vlaanderen. In de zestiende eeuw telde de stad vijf rederijkerskamers, onder hen Michiel de Swaen als prins van de rederijkers
kamer Sint-Michiel. In zijn werk uit De Swaen zijn verlangen naar de verenigde Nederlan
den. Duinkerke heeft bij het stadhuis een Michiel-de-Swaenstraat en op de markt een standbeeld van de beroemde kaper Jan Bart.
Bart was bij Michiel de Ruyter in de leer en oefende op diens schepen voor de rede van Vlissingen. De stad heeft een enorme Reu
zenfamilie met elf leden. Onder hen Halle- wijn, Pietje, Mietje, Bartje en Meisje. Deze namen komen ook voor in het volkslied dat men tot het einde van de negentiende eeuw in het Nederlands in Duinkerke zong: “Te Duinkerke gaat het al verkeerd, de meisjes zijn in 't Fransch geleerd.” Duinkerke is dui
delijk niet zomaar een stad uit Frankrijk maar heeft een Vlaamse cultuur en dito verleden.
Er is nog altijd een "Reuzenkoor" actief.
Gand français?
De derde stad, Gent, toverde het Sint- Pietersplein om tot een evenementenplein ter gelegenheid van de aankomst van de Ronde. Een Frans evenementenplein met Franse guirlandes, jeux de boules, majoret- ten ... Het plein werd een soort van Mont
martre in rood, wit en blauw. Over het his
torische Gent, de tweede belangrijkste stad van West-Europa in de Middeleeuwen, werd met geen woord gerept, zoals dat met Can- terbury wel het geval was. Renners waren in typische VRT-taal uitsluitend vaak Bel
gen of Fransen, ook wel Basken van de Eus- kadi-ploeg, maar de term Vlamingen werd maar gebruikt als het echt niet anders kon.
In de krant “De Gentenaar" waren de drie bekende historische torens in geel, groen of met bolletjes gekleurd. In tegenstelling tot Canterbury werd Gent een stad zonder verleden, zonder de Vlaamse Leeuw, zon
der cultuur, tenzij de wielrenners het SMAK hadden aangedaan. SMAK was dan "Belgi
sche" cultuur geweest. De boodschap “wees Vlaming” komt in de Belgische pers zeker niet aan bod. “Wees Vlaming die God Vla
ming schiep", vind je van Zuid- tot Noord- Vlaanderen. Hebt u bij de aankomst van het Café Flandrien gehoord? Het toeval wil dat het secretariaat van het Vlaams Belang pal vóór de aankomstlijn lag. Gedurende vier dagen is het omgetoverd tot een Vlaams café met Vlaamse bieren. Er was bezoekmoge- lijkheid voor leden, militanten, buurtbewo
ners, geïnteresseerden en mandatarissen.
Sympathieker in elk geval dat het Feest “à la française" van de stad Gent en de provincie
Oost-Vlaanderen. M.d.R.
“Vlaanderen heeft geen nieuwe, noodlottige staatshervorming nodig, maar een eigen staat Volk, word staat”, luidt de oproep van VB-voor- zitter Frank Vanhecke in zijn II juliboodschap.
België valt niet alleen economisch, maar ook sociaal en politiek steeds verder uit elkaar. De verkiezingen van 10 juni hebben dat genoeg
zaam bewezen. “België is een tot op de draod versleten roestbak, die Vlaanderen geen meter vooruit helpt en vandaag of morgen uit elkaar valt. Daar helpt geen lievemoederen meer aan, laat staan wat politieke cosmetica of pleister
werk”, aldus Frank Vanhecke.
Het Vlaams Blok was de eerste partij die al bij zijn oprichting resoluut koos voor Vlaamse onafhankelijkheid, nadien gevolgd door honderd
duizenden kiezers. Vlaanderen heeft troeven genoeg om zijn lot in eigen handen te nemen.
In zijn II juliboodschap pleit het IJzerbede- vaartcomité ervoor om van 11 juli een officiële betaalde feestdag te maken. Minister-president Kris Peeters moet daar, aldus Walter Boeten, direct werk van maken.
Voorts hebben de verkiezingen van 10 juni duidelijk gemaakt dat meer dan de helft van de Vlamingen voorstander is van verregaande Vlaamse bevoegdheden, van Vlaamse onafhan
kelijkheid. Vandaag groeit het besef dat beter bestuur in Vlaanderen niet kan gerealiseerd wor
den met toegeeflijkheid aan de Franstaligen.
De federale staatsstructuur hapert, Vlaande
ren rijdt op een racefiets met kapotte spaken en moet daarmee moeilijke hellingen op, zegt Wal
ter Boeten. De voorzitter roept de Vlaamse poli
tici op: kies voluit voor Vlaanderen.
11 juli in Mechelen
Voor de 12 de keer op rij organiseerde het Guldensporenkomitee in Mechelen een 11 juli- viering. Het zog er door de lange coalitiegesprek
ken even moeilijk uit, maar het feestje kon toch opnieuw doorgaan in de mooie stadsschouw
burg. Even schrokken we op toen dit blad in een kwaad doglicht werd gesteld. Volgens de orga
nisatoren had uw aller lijfblad geweigerd enige ruchtbaarheid te geven aan dit feest. Maar beste vrienden uit Mechelen, van enig kwaad opzet aan onze kant is geen sprake. Wij vermelden graag wat er in Mechelen gebeurt. Volgende keer moeten we maar eens beter afspreken.
Want wij kunnen u met plezier vertellen dat de 11 juliviering van Mechelen kwaliteit is. Een heel mooi cultureel luik en straffe politieke taal. Zo hebben wij het graag.
‘Doublé voice’, twee dames, brachten Neder
landstalige muziek in de beste kleinkunsttradi
tie. bedjes van anderen, maar ook gedichten die de twee muziekleerkrachten op muziek hadden gezet. Ik weet niet waar deze parel gevonden is, maar ze zijn de moeite waard. Zelfs een aan- radertje voor het ANZ. Daarna sprak waarne
mend VVB-voorzitter Pieter Bauwens. Hij riep, met een Bijbelse verwijzing, op tot waakzaam
heid. Waakzaamheid voor de splitsing van BH V,
Karei van Wijnendaele
De tweede (echte) rit van de Ronde van Frankrijk begon op maandag 9 juli in het voormalige Vlaamse kapersnest Duinkerke en eindigde in de Arteveldestad. Er werd een stuk door Zuid-Vlaanderen (Frans-Vlaande- ren) gekoerst met kleurrijke exotisch klin
kende plaatsnamen als Coudekerque (Kou- dekerke), Bergues (Sint-Winoksbergen) en Rexpoëde (Rekspoede) om via Roesbrugge en Proven over de schreve te komen en te belanden in het slaapstadje Poperinge (Pou- peringue zeggen de Fransen).
Er was regen en onweer voorspeld en op het televisiescherm zagen de kijkers boven de groene meersvlakten de helikopters van de Franse televisie cirkelen met in de verte de dreigende zwarte wolken. Maar al bij al was dat onweer nog niet zo erg en zo kon wat later de West-Vlaming Wim Vanseve- nant in Eernegem even honderd meter voor het peloton uitrijden om zijn familie en zijn fans te begroeten.
Ook het mooie kasteel van Wijnendaele (bij Torhout in het Houtland) kwam mooi in beeld, maar helaas geen enkele Vlaamse (van de Franse chauvinisten spreek ik hier niet en evenmin van de onwetende Hollanders) sportjournalist op de motor of aan de aan
komst dacht eraan om de gelegenheid aan te grijpen en letterlijk en passant een eresaluut te brengen aan de legendarische haast mythi
sche sportjournalist, pennenridder én pio
nier van het Vlaamse wielerleven Karei Ste- yaert (Torhout 1882 - Deinze 1961), beter bekend onder zijn hier zo passende schuil
naam Karei van Wijnendaele.
En ik zal het hier niet hebben over de val
partij in Gent op 3.000 meter van de eind
meet en zelfs niet over de verrassende spur- toverwinning van Gert Steegmans op zijn alhier zo geliefde ploeggenoot Tom Boo- nen, maar over deze ooit zo kleurrijke en alom vermaarde Karei van Wijnendaele die in 1909 zijn eerste artikel kon publiceren in het julinummer van het Antwerpse sport
blad 'Onze Kampioenen’.
Een paar jaar later werd hij in 1912 mede
stichter van het Vlaams sportblad ‘Sportwe
reld’ en reeds van bij de aanvang bleek dat dit
Klare taal
18 juli 2007
□
de staatshervorming en de trouw van onze poli
tici. BHV moet volgens Bauwens gesplitst worden door de Vlaamse parlementaire meerderheid, buiten de staatshervorming. En don die hervor
ming, mogen we daar hoge verwachtingen over koesteren? Volgens de VVB-co-voorzitter heeft België geen meerwaarde voor de Vlamingen, Sterker nog, België benadeelt de Vlamingen. De enige oplossing is staatsvorming in plaats van staatshervorming.
Na een deugdzame drankpauze werd er getrakteerd op koorzang, klassiekers van Bou- dewijn de Groot. Het koor zong wat slordig, maar op dat aanmerkingetje na was het dik in orde.
En zo kunnen we er, met de batterijen opgela
den weer even tegen.
Johan Souwens, de burgemeester van Bilzen en en Vlaams-parlementslid, zei op 1I juli dat er maar geen regering moet komen als er geen akkoord komt over een staatshervorming.
Souwens voegde er nog aan toe dat alles pas echt goed komt als Vlaanderen onafhankelijk wordt. "Daar gaan we sowieso naartoe." Maar of zijn CD&V-partijgenoten dot ook zo zien?
Toch doet het ons plezier dat hij zijn VU-ideeén trouw blijft
blad, naast uiteraard aan sport, ook veel aan
dacht aan de Vlaamse beweging zou wijden.
In een mum van tijd werd dit blad de meest gelezen krant in Vlaanderen. Rond Nieuw
jaar van het jaar 1913 bood men hem het hoofdredacteurschap aan en één dag rea
liseerde hij één van zijn levensdromen en werd hij de oprichter en organisator van de nu nog altijd bestaande wielerklassieker ‘De Ronde van Vlaanderen’.
In 1919 werd hij de manager van de beruchte en zo typische Flandrien-ploe- gen en in 1938 fusioneerde ‘Sportwereld’
met 'Het Nieuwsblad’. Ondertussen was hij ook nog één der belangrijkste verslaggevers van de ‘Ronde yan Frankrijk’ geworden. Hij volgde 37 keer deze grote en toen nog echt heroïsche Ronde (zonder epo, maar met biefstuk en stierenbloed!).
Aan zijn woonhuis te Torhout werd - zo vermeldt mijn goede vriend de dichter Her- wig Verleyen in zijn brochure 'Wielerleven en Vlaamse Beweging' over deze onverge
telijke Karei van Wijnendaele - een gedenk
plaat aangebracht en in 1964 werd op de fameuze Kwaremont - een gedenkwaardige klimpassage voor de Ronde van Vlaanderen - zijn borstbeeld ingehuldigd. Als kleine hom
mage aan deze grote figuur slechts één citaat in zijn toen zo bloemrijke en romantische maar rake stijl: 'De Flandriens, die de vlagge der zege gingen dragen tot wijd buiten onze grenzen, vergroeiden in zekere zin tot onze ambassadeurs die het in den vreemde gingen verkonden dat we niet dat minderwaardig volk zijn waarvoor men ons in eigen land wilde doen doorgaan: een volk dat zich te verhelpen had met een dialect bij gebreke aan een beschaafde taal!’
Zijn zoon schreef onder het pseudo
niem Willem van Wijnendaele (Torhout 1908 - Gent 1973) en had evenals zijn vader een zeer kleurrijke stijl.
Ziezo, zo werd misschien een schrome
lijke vergetelheid nu toch nog weer goed
gemaakt en uit het grachtwater rondom dat mooie kasteel van Wijnendaele opge
vist of gedregd. Debrave Hendrik
