63s,e jaargang nummer 47 woensdag 19 november 2008 1,75 euro
Weekblad P60872I Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
De teller tikt
Na zeven vette jaren volgen er zeven magere. Wacht. Maak van die zeven acht. Acht jaar lang hebben Verhofstadt en consorten grote sier kunnen maken op de kap van Jan met de pet. Ze hebben niet de minste reserve opgebouwd - op een verwaarloosbaar petieterig “Zilverfonds” na - en nu zitten we met de gebakken peren. Bovendien ligt ons lot in de handen van een amechtige regering die voorlopig alleen maar overeind blijft omdat ze het zich niet kan permitteren in deze crisistijden te vallen. De begroting stevent dit én volgend jaar af op een tekort, en we gaan daar met zijn allen het gelag voor betalen. Min 0,3 procent dit jaar, min 1,4 procent in 2009. Zegge en schrijve samen zowat zes miljard euro. En dan moeten er heus niet eens veel “ongevallen” gebeuren, want dan wordt het werkelijk onoverzichtelijk. Komende generaties, veel geluk toege
wenst! (Huidige generatie: bereid u maar voor op een verhoging van de pensioenleef
tijd, want anders ontspoort de trein van de sociale zekerheid compleet.)
Het is dus tijd om de handen uit de mouwen te steken, en dat hebben ze bij de N-VA en bij het OVV (Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen) uitstekend begrepen. En ze zijn daar bijdehands genoeg om aan het pleidooi voor een staatshervorming de nodige cijfers toe te voegen. Zeer terecht merkt de N-VA in een persmededeling op: ‘Indien de federale regering zou stoppen met het uitgeven van geld in het kader van bevoegd
heden die niet de hare zijn, maar die van de deelstaten, dan zou de federale begroting meer dan een miljard euro per jaar uitsparen.’ Zo is het, en niet anders. Nu maken we mee dat PS-ministers a la Onkelinx en Arena ter eigener eer en glorie massa’s geld pompen in gezondheidspreventie en grootstedenbeleid, bevoegdheden die volledig toe
komen aan de gemeenschappen en gewesten. Dat kan zo niet verder, en die evolutie moet krachtdadig worden stopgezet.
We vermelden ter zake de rekensom van N-VA-fractieleider Jan Jambon. Hij becij
ferde dat zelfs zonder revolutionaire maatregelen voor meer dan een miljard euro uitga
ven gedekt kunnen worden door de deelgebieden, indien de federale regering tenminste de moed zou hebben om knopen door te hakken en die deelgebieden te responsabili- seren. Dat wil zeggen: hen meer verantwoordelijkheid geven, maar dan ook financiële tegenprestaties eisen. Voor Vlaanderen zou het om 600 miljoen euro gaan, om 6I mil
joen euro in het Brusselse gewest, en respectievelijk I56 miljoen euro en 259 miljoen euro in het Waalse gewest en in de Franse gemeenschap. Jambon bouwt daarbij voort op een nota van de Vlaamse regering die begin oktober is opgesteld toen Leterme Un aan de begrotingsopmaak voor volgend jaar bezig was.
Leterme Un zou er goed aan doen naar de N-VA te luisteren. Zelfs onder Verhof
stadt hebben we nooit een dergelijke ondoorzichtige en aan de waanzin grenzende begrotingsoefening meegemaakt (tenzij dan bij de inbeslagname van het pensioenfonds van Belgacom). Vlaanderen kan dat aan, en we zijn ervan overtuigd dat ook de andere gewesten en gemeenschappen dat kunnen, maar dan moeten ze dat willen. En dan moet Leterme - samen met Peeters die meer en meer wegzinkt in het moeras van de “commu
nautaire dialoog” - dat ook durven afdwingen. En het is uiteraard daar dat het schoen
tje knelt. Met veel belangstelling hebben we kennis genomen van het standpunt van het OVV, dat de internationale financiële crisis iedereen tot de orde roept. Er is geen plaats en geen tijd meer voor verspillingen. Het OVV neemt in het bijzonder Brussel op de korrel als grote potverteerder. Daarnaast heeft het Overlegcentrum (dat onder leiding van Renaat Roels opnieuw uitstekend werk levert) een karrenvracht suggesties.
Afschaffen van overtallige aantallen ministers en staatssecretarissen en uiteraard hun hele entourage. Het wanbeleid inzake volksgezondheid afstoppen. Nog beter: volledige overdracht van die bevoegdheid aan de gemeenschappen. Idem voor de kinderbijsla
gen. En het Brusselse gewest moet onmiddellijk alle verdoken misbruik van hoofdste
delijke middelen ten voordele van de Franse gemeenschap stopzetten.
Het OVV heeft overschot van gelijk, maar ook hier geldt weer de wet van Murphy.
zolang CD&V en VLD kiezen voor het Belgische “staatsmanschap”, kan en zal er geen vooruitgang worden geboekt. Hoe dan ook is er zo snel mogelijk bezinning nodig hoe het bestrijden van de financieel-economische crisis de staatshervorming niet verder mag verlammen. Integendeel, die crisis zou juist extra argumenten moeten opleveren om de defederalisering van bevoegdheden versneld door te voeren. Dat kan en dat moet. Wanneer een coherente visie van de hele Vlaamse beweging samen?
We sluiten af met de bende van Laken. Terwijl de belastingbetaler de gevolgen van de crisis meer en meer aan den lijve begint te ondervinden, krijgen de parasieten van Saksen-Coburg alvast een fikse opslag. Ze zien hun inkomen, dat wil zeggen hun dota
ties, stijgen met maar liefst zes procent. Dat is meer dan de indexaanpassingen die de komende twee jaar voor de werknemers in de privé worden verwacht, en waarover vakbonden en werkgevers de komende weken nog een aardig robbertje zullen uitvech
ten. Bébert moet zich echter geen zorgen maken. Hij kan zonder problemen voor de Zuid-Franse kust rondjes blijven draaien met zijn jacht, en zijn uitgebreide sibbe zal geen boterham met kaviaar minder moeten eten. In deze sluiten wij ons aan bij het Vlaams Belang: ‘De monarchie is een reactionaire, geldverslindende en vooral ondemocrati
sche poppenkast die samen met deze onzalige staat zo snel
•"Hogelijk moet verdwijnen.’ ïQJUtUUEJtKC»
Deze week:
• Red Brussel het land? 2
• De bedrieger bedrogen 4
• Zingen met de Sint en met Kerstmis 10
• Gentenaars gevraagd 12
• Wij worden rijk 16
Mr. Cobourg Sr. al 15 jaar rwa
De schuldige is gevonden
LEOKC Z-ffiT...
MET JE ReGERiM? I VANVOORDBREKg-l LETERME... r-7
?---
''ToropnerBört
^"■'1 • * •
—
•VAM DE /WWiïifK
De wereldwijde financiële crisis brengt ons systeem zowat op de rand van de afgrond.
Zelfs in het meest optimistische scenario kost die wereldwijd astronomische sommen geld, leidt ze naar een economische depressie, de nodige faillissementen en nieuwe werkloos
heid. Met wat pech pleurt het hele systeem in elkaar. Het wordt dus hoog tijd dat we de schuldige opsporen. Want we kunnen die arme Lippens toch niet met alle zonden Isra- els beladen. Herman Van den Broeck, profes
sor Management Behaviour aan de Vlerick Leuven Gent Management School, nam de taak van economische Witse op zich en ging op zoek naar de boosdoener van dienst. Wie is de Jack the Beursripper? Hij is gevonden en zijn naam luidt: het mannelijke denken.
Mannelijke denkers “zijn individualistisch ingesteld en nemen snel actie. Ze willen dat hun bedrijf wint. Als hun bedrijf doorgroeit, zie je dat die bedrijfsleiders in een soort groepsdenken belanden. Ze moeten zeggen dat ze nog groter willen worden, nog meer winst willen maken en de belangrijkste bank van België, later van Europa en later van de wereld willen worden.” (We citeren De Stan
daard) Hun "limit" is “the sky”.
Raymond van het Groenewoud zong ooit ironiserend dat hij de grootste wil hebben.
Typisch mannelijk denken. En dat manne
lijk denken, dat komt dus het meest voor bij mannen. (Vandaar de naam.)
Daarom doen de Franse beursgenoteerde bedrijven die de meeste mannen tellen op managersniveau het slechter dan die waar meer vrouwen mee de plak zwaaien, bere
kende een Franse professor uit Nice.
Het zijn dus de mannen die het hebben gedaan, samen weliswaar met manwijven, want die denken ook mans.
Een sterk staaltje van seksisme, lijkt ons.
Als één en ander klopt, doet een bedrijf er verstandig aan een mannelijke kandidaat voor een topfunctie af te wijzen omdat hij man is en te kiezen voor een vrouw. Wil het nu echter zo zijn, dat zo’n discriminatie op basis van geslacht verboden wordt door onze wet. Die prof Van den Broeck balanceert wel heel vervaarlijk op de grens van legaal en illegaal. We durven zijn stelling hier dan ook alleen maar overnemen omdat we ze in zijn mond kunnen leggen. Onze hoofdredacteur zit niet op een Humoke te wachten.
Maar dat gezegd zijnde, is er nog een probleem. Van den Broeckes stelling botst niet alleen met ons strafrecht, we vermoe
den dat ze ook juist is. Macho's vinden we overal. In lederen pakjes op motto's, met gouden kettingen behangen in discotheken, getooid in uitgerafelde jeans aan volkscafé- togen, gebronzeerd lonkend aan de rand van zwembaden van all-innhotels. Maar dus ook dure rolexen dragend in sjieke meetingrooms van beursgenoteerde bedrijven.
Van die eerste categorieën hebben we maar heel uitzonderlijk last, voor zover ‘we’
niet rondlopen in minirok of bikini. Maar dat machisme van die rolexen speelt ons alle
maal parten.
Of heet de echte boosdoener gewoon...
hebzucht (mlv)?
CENMANSCOLLECTIEF
Den Blooten Kooninck
Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info
Marcus Thesaurus Land van Nooit
U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres
19 november 2008
De dingen dezer dagen
HAAST EN SPOED IS ZELDEN GOED...
Want als U zich haast en U nu een abonnement neemt voor een heel jaar en 93,60 euro stort op onze rekening 409-6SI949I-68, krijgt U ‘t Pallieterke tot op het einde van dit jaar gratis en voor niks. Zeg nu nog dat wij niks doen tegen de financiële crisis en het koopkrachtverlies van «de mensen ». Daar kan woordbreker Leterme een punt aan zuigen. En daarenboven: wij hou
den ons woord. Want voor ons is een woord een woord.
Wilt U er meer over weten, bel dan het nummer 03 232 I4 I7, en onze lieftallige secretaressen helpen U, met plezier.
Obama hier, Obama daar, Obama overal!
De Amerikaanse president-elect Barack Obama is een begenadigde spre
ker. Dat bewezen feit, gekoppeld aan dat ene woord “change” als rode draad doorheen zijn ganse campagne - waarbij voor het gemak of uit domheid verge
ten wordt dat bij iedere presidentscampagne de kandidaten schreeuwen voor
“change” - hebben wereldwijd verwachtingen gecreëerd waarvan hij de eer
ste nog moet waarmaken. Die nuchtere vaststelling belette niet dat ook in onze contreien, zoals op vele plaatsen in Europa, prompt een de-huidskleur-doet-er- niet-toe-hype tot leven kwam met als “change”-motief: “wat in Amerika kan, moet hier ook kunnen”.
Het laat zich moeiteloos raden dat de herauten van die hype niet gehinderd werden door een gebrek aan kennis van de "zwarte"
geschiedenis van de Verenigde Staten. Die toch ietwat anders in elkaar zit dan die van de stromen immigranten die de voorbije decennia vanuit de vier windstreken naar het
“rijke Westen” kwamen overwaaien, zon
der daartoe gedwongen te worden. Ten
zij door politieke regimes en het daaraan verbonden belabberde leven waarmee ze in eigen “vaderland” verplicht waren vrede te nemen. Wanneer Obama - symbool van
“Yes, we can” voor de verre nakomelingen van een met dwang geïmporteerd slavenvolk - in januari de eerste gekleurde president van de machtigste natie ter wereld wordt, is dat het eindpunt van een strijd, die niet eens vanuit de verste verte vergeleken kan worden met de “strijd voor erkenning” die nieuwe Belgen naar zijn lichtend voorbeeld menen te voeren in hun nochtans zelfgeko
zen nieuwe vaderland.
De oproep voor “change" van huidskleur richting de politieke “top” in dit land kwam dan ook voornamelijk uit de gelederen van nieuwe medelanders die al kennis hebben gemaakt met de voordelen die een politiek mandaat kan opleveren en vinden dat het altijd beter kan. Grote en eerste roergang- ster was Meryem Almaci, fractieleidster van Groen! in het parlement. “Volg het voor
beeld van Amerika” was haar pathetische oproep aan alle politieke partijen. Waarbij ze er voor het gemak vergat aan toe te voe
gen dat het om het Amerika van na de presi
dentsverkiezingen ging en niet dat van Bush junior dat door haar partijtje eerder met de baarlijke duivel zelf vergeleken werd. Maar het blijft een grote waarheid dat opportunis
tisch inspelen op “het juiste moment" soms bergen kan verzetten.
“ Haalbaar”
Mevrouw Almaci werd binnen de kort
ste keren bijgetreden door andere vrou
welijke coryfeeën met allochtone “roots"
uit het politieke bedrijf. Met name de van Groen! tot achtereenvolgens spiritiste en Vlaamse progessievelinge hervormde Fau- zaya Talhaoui en ampersandse Nahima Lan- jri. Het kon niet anders dan dat de regime- media zich op hun beurt kritiekloos achter het nieuw gelanceerde credo schaarden. De Coreliokranten zagen er zelfs stof in voor een exclusieve enquête.
En vroegen Vlaanderen of we klaar zijn voor een Obama van ons ? Zelf zou ik ja zeg
BEHALVE ALS ‘ T PALLIETERKE EEN ACTIE DOET!
gen, op voorwaarde dat naar beeld, gelij
kenis én functie van Obama, het over een gekleurde president zou gaan. Want het voordeel zou alvast zijn dat het circus van Laken opgedoekt zou worden. Maar té exclusief progressief was men in Groot-Bij- gaarden nu ook weer niet. En dus ging de vraag niet over een president maar over een gekleurde premier. Driekwart van duizend gepolste Vlamingen verklaarde zich pro. Als het maar geen Marokkaan of een moslim zou zijn. “Hoe zou dat in hemelsnaam komen’", was geen bijkomende vraag.
“Politiek correct" kon een dergelijk resul
taat niet zonder meer negeren. Dus ver
klaarde de Mechelse mister Nobody, excu
seer, Open VLD-president Bartje Somers, met de nodige tremolo’s in de stem, dat een allochtone premier hem volstrekt “haalbaar”
lijkt. “Want”, aldus deze bewogen sociale ziener, “het enige dat telt zijn capaciteiten en kwaliteiten.
Als die er zijn valt het premierschap voor niemand uit te sluiten." Het spreekt voor zich dat dit soort hart onder de riem ste
kende taal voor “de mensen” vanuit een hoek kwam waar het “ons kent ons”-systeem vol
komen onbekend is en elke vorm van vriend
jespolitiek uit den boze. Ook en zelfs vooral in Antwerpen waar burgemeester “Patrick”, als peetvader van alle nieuwe Belgen, hui
dige en toekomstige, al eens een stichtend voorbeeld heeft gesteld van “moed tonen om allochtonen op het politieke platform te laten doorstoten”.
Het verschil tussen die mooie theorie en de lucratieve berekening voor zichzelf en de vriendenclub werd tot dusver nergens dui
delijker aangetoond dan in de sinjorenstad!
Zelfs de al genoemde Fauzaya Talhaoui greep na de gemeenteraadsverkiezingen in Gent naast een schepenzetel ondanks haar hoge score in allochtone gemeenschappen. Ik zal niet de eerste zijn om te beweren dat het dametje in kwestie alle troeven heeft om schepen van wat dan ook te worden. Maar ik zal wel de laatste zijn om te zeggen dat ze die niet heeft.
Ik wil dan weer wel de eerste zijn om te zeggen dat "Patrick" zijn tricolore sjerp voor een groot gedeelte te danken heeft aan de stemgerechtigde “minderheden”. Die hij.
toen het op postjes verdelen aankwam, liet vallen als bakstenen. De “bakstenen” rich
ten nu een eigen Moslimpartij op. Om bij de eerste de beste gelegenheid met "Patrick”
af te rekenen. D.Mol
Red Brussel het land?
Het Davidsfonds en de Vlaamse Volksbeweging stelden vorige zaterdag in de gebouwen van de nieuwe Hogeschool-Universiteit Brussel (HUB) het persverse boek ‘Wat met Brussel? Uitdagende perspectieven voor de hoofdstad’ voor. Een bespreking volgt nog in ‘t Pallieterke, één van de volgende weken. Wij beperken ons hier tot de vaststelling dat een ruime reeks auteurs de gedachten laat gaan in dit boek, op zoek naar de plaats van Brussel in en met Vlaanderen. Zo’n bot- sjng van meningen over Brussel is niet nieuw, maar moet dan ook op geregelde tijdstippen herhaald worden, want de kaarten worden geregeld herschud.
In 1994 organiseerde de Vlaamse Volksbe
weging het Brussel-luik van de cyclus van drie congressen. Op het eerste van I99I koosde VVB voor de Vlaamse onafhankelijkheid. Een derde over Europa zou later volgen.
Intussen gingen er alweer veertien jaren voorbij. Werd de roep naar onafhankelijkheid toen nog graag weggelachen als een kreet van ‘marginalen’ (de VVB vanuit de Vlaamse beweging, het Vlaams Blok geïsoleerd als politieke partij), dan zijn de geesten sedert
dien heel erg geëvolueerd. Vooral het zuiden des lands lijkt er dikwijls van uit te gaan dat het allemaal nog een kwestie van (heel wei
nig) tijd is. De ‘Bye Bye Belgium’-docufictie van de RTBf zorgde voor een stroomversnel
ling. Maar het nu haast I8 maanden politiek geklungel op Belgisch niveau sinds de jong
ste verkiezingen, maakt voor zowat ieder
een duidelijk dat het samenleven binnen dit ene koninkrijk echt op de eigen grenzen aan het stoten is. De ene steekt tijd in het zoe
ken naar reddingsformules voor het vader
land, de andere werkt verder aan het reali
seerbaar maken van de splitsing. Daartussen de grote meerderheid die het ook allemaal niet meer weet. Die mentaal dikwijls (al dan niet van harte) reeds afstand nam van Bel
gië, maar nog niet (van harte) koos voor het Vlaamse alternatief.
Met of zonder Brussel
Aansluitend op de boekvoorstelling orga
niseerde de Vlaamse Volksbeweging een Brusseldag.
Professor Jan Degadt, tevens voorzit
ter van het Vlaams Comité Brussel, gaf een ruime inleiding waarin hij de positie van Brus
sel schetste op politiek, economisch, institu
tioneel en sociologisch vlak. Op een halfuur
tje tijd overliep hij de ingewikkelde Brusselse structuur met een dubbele boodschap. Ten eerste: de structuur is hopeloos ingewikkeld.
Ten tweede: het zou een grote stommiteit zijn Brussel van Vlaanderen te scheiden.
Aansluitend volgde een debat tussen Johan van den Driessche en Frans Crols, die beiden ook elk een hoofdstuk verzorgden voor het pas voorgestelde boek. Van den Driessche is vennoot bij KPMG, voorzitter van vtbCul- tuur en ondervoorzitter van de Denkgroep In de Warande. Crols kennen we als scherpe Trends-pen, het weekblad waarvan hij redac
teur, hoofdredacteur en directeur was. Na zijn pensionering werd hij voorzitter van de Adviesraad van Trends. Ook Crols zit in de Denkgroep In de Warande.
Twee sterk economisch geschoolde voor
standers van Vlaamse onafhankelijkheid, die het probleem Brussel toch wel heel anders bekijken.
Zo’n debat kwam niets te vroeg, want dat
‘probleem’ Brussel wordt graag opgeworpen
om de discussie over Vlaamse onafhankelijk
heid af te blokken. De VVB ziet dat probleem en gooit het daarom nu open op tafel.
Dat daarover in de Vlaamse beweging geen eensgezindheid bestaat, bleek uit het debat.
Van den Driessche verdedigde de klassieke stelling dat Brussel bij Vlaanderen hoort en niet mag worden opgegeven. Crols gooide zijn retorische talenten in de strijd om aan te geven dat Brussel een nevenprobleem is.
“Het gaat over 6 miljoen Vlamingen. Voor hen is het de hoogste tijd dat Vlaanderen een echte staat wordt en we mogen ons met Brussel niet laten chanteren. Moet het zonder Brussel, dan is het maar zo.” Niet echt nieuwe taal, maar doorgaans wordt ze alleen opgevangen op recepties achteraf. Een beetje fluisterend, want toch altijd nog aan
gevoeld als onfatsoenlijk in Vlaamse kringen.
Crols ontpopt zich tot open en complexloze woordvoerder van die strekking.
De reacties in de goedgevulde zaal spre
ken boekdelen. Van den Driessche kreeg het ruimere applaus. Crols het meest geest
driftige. Velen brachten de handen op elkaar voor beide sprekers.
Het een of het ander
Zeer interessant was de tussenkomst van Philippe van Parijs. Die doceert aan de UCL (Louvain-la-Neuve), Harvard (VSA) en de KU Leuven. Een slimme jongen, die onder meer bekend werd als woordvoerder samen met Kris Deschouwer van de Paviagroep die het idee van de federale kieskring lan
ceerde.
Ook Van Parijs, allerminst een flamingant, schreef een bijdrage voor het boek en was een aandachtige toehoorder. Hij feliciteerde beide sprekers omdat hij vond dat ze van vee gezond verstand getuigden. Een bloemetje waaraan een pot zat. Crols, zo stelde Van Parijs vast, heeft gelijk dat Vlaamse onafhan
kelijkheid met Brussel niet kan. Bij Van den Driessche leerde hij dan weer dat Vlaamse onafhankelijkheid zonder Brussel een stom
miteit is. Dat is weliswaar Van Parijs’ samen
vatting, maar ze bracht hem wel tot het enige juiste besluit - volgens hem - dat hij vriende lijk onuitgesproken liet. Voor de goede ver
staander was het wel duidelijk. Hij combi neert Crols met Van den Driessche om te bewijzen dat Vlaamse onafhankelijkheid geen zinvolle optie is.
Daarmee bewees Van Parijs de Vlaams®
beweging een grote dienst. Zolang bei e stellingen worden gecombineerd, mankeer het onafhankelijkheidsproject geloofwaar digheid. Er zullen dus duidelijke keuzes moe ten gemaakt worden, of het idee van ona- hankelijkheid blijft in de mottenballenkas van mooie theorieën liggen. f k
De dingen dezer dagen
Kleine Onvolledige Encyclopedie
Voor Ongeletterden En Transintellectuelen N
3
Nagenoeg: mening van Antwerpse kiezers over hun burgemeester: “Het ies na genoeg!”
Naïviteit: geloof in kiesbeloften.
Nasaal: door de neus - voorbeeld: Yves Leterme behandelt zijn kiezers nasaal door hen van alles door de neus te boren.
Nationalist: personage dat opkomt voor het eigen volk en daarom als politiek niet correct wordt verguisd en uitgespuugd.
Natrappen: I) het ondankbaar trappen naar een partij waar men jarenlang profijten van heeft mogen meegraaien; 2) rappen in de regen, vochtig rappen.
Nattigheid: wat Vlaamse politici met “verantwoordelijkheidszin" pas voelen als ‘t kalf verdronken is.
Nazi: I) nationalist die, hoezeer Caroline Gennez en haar partij dat ook willen doen vergeten, óók een socialist was, eigenlijk nationaalsocialist dus; 2) scheld woord van de politiek correcten voor eenieder die het niet met hen eens is.
Negerkoning: hoofd van zwarte bananenrepubliek dat recht spreekt zoals, volgens wijlen PSC-minister Pholien, ten onzent de krijgsauditeurs “zwarten”
veroordeelden.
Negotiëren: vreemdtalige term voor wat in eigen taal onderhandelen wordt genoemd, uit de Franse taal overgenomen, omdat de Franstaligen in onderhandelingen van gemeenschap tot gemeenschap de regels bepalen en dus altijd winnen.
Nemokratie: staatsvorm waar niemand wat aan heeft en waarmee de belze samenleving al jarenlang opgescheept zit.
Nevenverschijnsel: verschijnsel naast het VB dat bij zijn doorbraak in I99I door Bob Cools “het verschijnsel" werd genoemd. Lijst Dedecker.
Nicolaas: goedheilig man die uit Spanje komt en de patroon is van de Wase hoofdstad die zijn naam mag dragen en als burgmeester Freddy Willockx moet verdragen.
Nietszeggend: wat “de mensen” niet aanspreekt, bv. koninklijke toespraak, regeringsverklaring, kloppende begroting, kiesbelofte.
Non: I) kloosterling van het vrouwelijk geslacht 2) belgofone onderhandelings
strategie a la Milquet.
Noppes: dialectwoord dat niets wil zeggen en aangeeft wat de Vlamingen van de regering-Leterme mogen verwachten.
Nostalgie: heimwee van de Vlaamse burger naar de tijd toen hij nog fatsoenlijk geregeerd werd, in de periode 1815-1830.
Nootjes: versnaperingen voor bij de borrel die de francofone politici beloven aan Leterme en Peeters, als ze het leeuwendeel van hun kiesbeloften willen inslikken.
Nougabollen: naar het populistische woord van Boze Bruno Valkeniers het resultaat van I7 maanden "Vlaamse” politiek bedrijven door Yves Leterme (zie ook noppes).
Nu: I/ Frans bloot; 2/ dadelijk, onverwijld, bij herhaling geschreeuwde eis van Vlaamse betogers in Halle, waarmee zij de splitsing van Brussel-Halle- Vilvoorde wilden afdwingen, waarop zij door Leterme & co. schaamteloos, hoewel figuurlijk, in hun blootje werden gezet.
Nudist: medeburger (m/v) die wegens de crisis wil besparen op kledij.
Applaus__________ _
Het ‘kunstwerk’ waarover we vorige week reeds berichtten en dat overigens luistert naar de zeer Dietse naam ‘The Sequence blijft voor beroering zorgen en verdient - deze keer meer dan terecht, al bijten ze
°P de BRT nu nog liever hun tong af: voor
°ns niet gelaten - beslist het epitheton non Ornans ‘omstreden’! De VB-fractie voerde er opnieuw actie tegen en kleefde er honder
den stickers op met de teksten: ‘Dit “kunst- V/erk" kost 438.000 euro! Goed voor I0 s°ciale appartementen! Goed voor de aanleg
*an drie kilometer fietspad! Goed voor de laarlijkse kostprijs van 30 rusthuiskamers!’
Maar dat zal populisme zijn, zeker?
Onding___________________
Zou het overigens toeval zijn dat er voor deze aankoop geen advies werd gevraagd aan e zogeheten kunstcommissie van de Vlaem- sche Parochieraad? Het is in elk geval opval- end dat het gedrocht werd aangekocht door e voorzitter van het ‘Festival van de Poli
tiek - zot, zotter, zotst! - die ook zetelzitter
vv'vw. vlaamscheleeuw.com
of bel 03-385 81 90
het Vlaamsche Leeuw bier Wordt gebrouwen door de brouwerij Van Steenberge
en bureaulid is en luistert naar de naam Carl Decaluwe (CD&V), Kortrijkzaan. Uiteraard is het volstrekt toeval dat het atelier van de lucratieve kunstenaar Arne Quinze zich ook in de buurt van de Leie bevindt.
Tot hiertoe vonden we Carl met de krul
letjes echt de kwaadste nog niet, maar nu zouden we hem toch dringend willen aan
bevelen vooral de trappers toch maar goed in het oog te houden... Voor ons mag dat onding al veel sneller dan na vijfjaar versnip
perd worden!
Het geloof van Peeters
Sinds het uiteenvallen van het kartel botert het in de Vlaamse regering ook niet meer zo goed als het dat leek te doen voorheen. Kris Peeters moet zowat de laatste fiere Sicam- ber zijn die nog gelooft (of althans zegt zulks te doen) in ‘zijn’ communautaire dialoog en heeft daar blijkbaar zelfs de cohesie binnen zijn meerderheid voor veil. De VLD in het algemeen en de Keulse marinier in het bij
zonder zijn in elk geval niet zo opgezet met zijn verklaringen over de niet-benoeming van de drie Franstalige burgemeesters in de Vlaamse rand die in het Vlaamse parlement als ‘een knieval’ werden betiteld.
Sarkozy, Peeters en...
Van Eyken
Bleekblauwe Keulen wil niet ‘dat 305 Vlaamse burgemeesters zich aan de regels moeten houden en drie anderen ze aan hun laars mogen lappen. (...) Daar doe ik niet aan mee.'
Maar vooral zijn partijgenoot Svenneke, de Brusselse gatlikker, ging - voor zijn doen - wel erg ver: ‘U mat zich met uw verklaringen een presidentiële houding aan. Ik dacht dat Sarkozy in het Franse Elysée zat, maar blijk
baar zit hij op het Martelaarsplein’, (doelend op de ambtswoning van Peeters).
‘De niet-benoeming van het trio is geen onderhandelingsmaterie (...). Waarom dan die indruk wekken?’Joris van Hauthem zag Peeters ‘plat op de buik’ gaan en stelde ijs
koud: ‘U maakt van het dossier een pas
munt in de communautaire onderhandelin-
19 november 2008
Aan Jan Peumans Verdelger
Riemst
Gij Rattenvanger,
Awel, ze kunnen over Limburg zeggen wat ze willen, maar gij hebt getoond een waardige zoon van die landstreek te zijn.
Een van onze vroegere leraren placht ons bij te brengen: pas op met kleine nijdige mannekes, van het genre Robespierre en co. Die onderwijzer was zodanig bezeten door de Franse revolutie dat hij - geloof ons of niet - van elke dag uit die periode kon vertellen welk weer het precies was geweest. Hij wist dus waarover hij sprak, net zoals gij heel goed wist waar ge mee bezig waart in al die jaren dat ge op de kap van Slangen Noël hebt gezeten. Tot ge die rat zodanig in het nauw hadt gedreven dat hij er met hangende pootjes tussenuit kneep. Een kleine stap voor de mens, een grote sprong voor de mensheid! En alhoe
wel Kriske Peeters in de ogen van velen met de eer is gaan strijken, zijt gij de ware nagel aan de doodskist van die verderfelijke adder van Groep C geweest. Groep C, het kantoor van dat stuk ongedierte dat tot nu toe alleen maar aan een zware gerechte
lijke veroordeling is ontsnapt door verja
ring van bepaalde feiten, nadat hij in eer
ste aanleg van de rechter te horen had gekregen dat hij in principe onmiddellijk zou moeten worden gecolloceerd. Gij hadt die uitspraak duidelijk niet vergeten, en ge hebt voor de verdere uitvoering gezorgd.
Vanuit de diepten van onze ziel juichen wij u toe en wij verheerlijken uw naam!
Vanaf nu zult ge in onze kolommen niet meer geboekstaafd staan als Jan Peumans, maar alsjan zonder Zwans. Draag die geu
zennaam met ere, en help Slangen zo snel mogelijk nog verder de verdoemenis in!
Want intussen zitten wij - net als gij waarschijnlijk - met de volgende levens
grote vraag: het ongedierte Slangen beweert dat hij voortaan voltijds bij zijn teergeliefde C nodig is om daar de boel draaiende te houden, maar de voorbije jaren bracht hij blijkbaar meer tijd door als algemeen directeur van de Melssens-
gen’. Ook N-VA en LDD vonden het 'signaal' van Peeters grondfout.
Met enige geamuseerde, doch gereser
veerde interesse werd uitgekeken naar de tussenkomst van het Belgofone parlements
lid Christian Van Eyken (UF). Die vroeg Pee
ters vooral ‘klare wijn’ te schenken. Niet alle betrokkenen lapten de wetten aan hun laars, vond hij en ‘men mag die eventuele benoe
ming niet gebruiken als wortel voor de ezel, om zo de Franstaligen aan te trekken!’ Dat is nu eens een vergelijking die wij niet zou
den durven gebruiken!
Geen probleem bij CD&V
Het was aan eeuwige pompierpyromaan Eric van Rompuy - eerst ‘vuurke stook’ spe
len met grote, ronkende woorden en dan als de eerste erbij om te blussen en te sussen - om de gemoederen te bedaren. Volgens
straat van waaruit hij de VLD dirigeerde en naar ongekende dieptepunten stuurde.
Daar had hij tot vorige week dus overschot van tijd voor, wat nu plots niet meer het geval blijkt te zijn. Hier klopt duidelijk iets niet, hier is meer dan merde aan de knik
ker, en dat beseft gij. Jan zonder Zwans, zelf ook maar al te goed. Vandaar dat wij het nog meer toejuichen dat gij gezworen hebt niet te zullen rusten voor het varken volledig gewassen is. Gij wilt de onderste steen omkeren om uit te zoeken waar
mee Groep C zich al die jaren bij de BAM precies heeft beziggehouden, wat ze pre
cies hebben gedaan om Antwerpen meer (of minder) mobiel te maken, en in welke putten het geld van de belastingbetaler uiteindelijk is weggevloeid. Gij moet en zult volharden in uw nobele taak! En laat u daarbij niet afschrikken door dreigemen
ten allerhande vanwege die rat van de VLD, ook niet als hij afkomt met onnoemelijke eisen tot verbeurdverklaring zoals hij dat bij Knack heeft geprobeerd toen ze hem daar te dicht op het vel begonnen te zitten.
Wees de Koen Meulenaere van het Vlaams Parlement, en laat niet af voor de rat op het schavot van de guillotine staat. En als het zover is, eis dan het recht op zelf aan het koord te mogen trekken om het von
nis te voleindigen. Pas dan zal recht gedaan zijn, en zal de lucht in Limburg en Brussel een heel stuk frisser zijn om te ademen.
Met figuren als Slangen moeten nu een
maal korte wappen worden gemaakt om de democratie te beschermen. Dat is de taak die gij als volksvertegenwoordiger op u genomen hebt, en die krachtdadig moet worden voortgezet. Gij hebt al een stevige reputatie op het vlak van openbaar ver
voer, welaan, bevestig die en ga er verder nijdig tegenaan. Met uw bril op half zeven en uw bebaarde kin parmantig in de lucht gestoken, ons om het even. Bim bom bams.
Jan Peumans, voer ons ten strijd! Zonder zwans, zonder zwans, de vendels staan b""d'
hem waren de drie burgemeesters er enkel op uit zich bij de verkiezingen in juni op te werpen als ‘de martelaren van de periferie'.
Dat zal wel, net zoals ze natuurlijk Leterme (met wie ze om een onderhoud verzochten) en Peeters politiek uiteen wilden spelen - in zoverre zulks nog nodig is, natuurlijk. De leperse geitenboer beweegt nu al weken als een zombie door de Wetstraat 16 en belen- dende percelen...
Peeters zag trouwens geen enkel pro
bleem: het dossier is geen onderwerp van gesprek tijdens de dialoog. ‘Van de benoe
ming van de burgemeesters is volstrekt geen sprake. De enige vraag is hoe we dit dossier vanuit de Vlaamse regering met de juiste juri
dische argumenten en de juiste timing behan
delen’, zei hij.
Hij vergat wel het antwoord op zijn zelf- verwoorde vraag te geven.
19 november 2008
De bedrieger bedrogen
De viespeuken van Humo zijn er met open ogen ingetrapt. Hun dure advocaten zijn te stom geweest om een vonnis correct te lezen. En de lafaards van Humo die iedere week een Vlaamse Vlaming tussen de boterham leggen ten voordele van la Belgique unie et indivisible hebben met de staart tussen de benen hun neona- ziweekblad uit de rekken gehaald en twee dagen later met veel geld en moeite door een nieuw exemplaar vervangen. Als het Humotrio (Aimé van Hecke: vroe
gere tv-baas gespecialiseerd in uitbundige kostennota’s; Guy Mortier: wat katho
liek is, vals is, maar het moeilijke zoontje stuurt hij naar de strengste katholieke school; Jörgen Oosterwaal: voetveeg en zogenaamd hoofdredacteur) een klein Vlaams ruggetje hadden opgezet, waren al die kosten voor een herdruk mis
schien niet nodig geweest.
Commissaris-generaal Koekelmans en zijn secretaresse Sylvie Ricour hebben zich namelijk tot een Franstalige rechter gewend en ik betwijfel of ze per toeval op een dame gebotst zijn. Waarschijnlijk niet, want Koe- keldingesen Ricour weten natuurlijk ook wel dat een vrouw de gefotoshopte pornoprent- jes van de commissaris en zijn secretaresse met een enigszins anders en vrouwelijk oog bekijkt dan een mannelijke rechter die mis
schien thuis wel een vrachtje van die lite
ratuur op zijn pc heeft staan. En de rech
ter kon er niet mee lachen, temeer omdat Ricour met een Vlaamse man getrouwd is en Vlaamse kinderen heeft. En het zou me dus niet verwonderen dat het die kinderen zijn die via klasgenoten en andere vijanden het eerst zijn geconfronteerd met die foto’s;
geheel op de subtiele wijze die de heden
daagse prachtjeugd leert bij Eén, VT4, VTM, Jim TV en de milieucriminelen van TMF, enz.
De rechter heeft beslist dat het weekblad uit de rekken moest. Of beter gezegd, ze heeft beslist dat porno-Humo moest blijven lig
gen waar ie lag en dat de hoofdredacteur een ferme boete kreeg als hij durfde één exem
plaar uit de rekken halen. U gelooft me niet?
Het vonnis zegt letterlijk: “Om deze rede
nen ... leggen verbod op aan de H. Jurgen Oosterwaal "in zijn hoedanigheid van ver
antwoordelijk uitgever en hoofdredacteur van het weekblad Humo waarvan de burelen zijn gevestigd te I83I Diegem, Telecomlaan 5-7 Alle maatregelen te nemen om binnen de drie uur na de betekening van de tussen te komen beschikking alle exemplaren van het weekblad Humo van de 4 november 2008 uit alle verkooppunten waar deze werden ver
spreid, en dit onder straffe van verbeurte van
Roddels uit de Wetstraat
De liegende leugenaar
Het zou een prachtige titel zijn voor een zoveelste Suske en Wiske-album. Maar het gaat deze keer om een ander verhaal.
De Woordbreker uit leper, die boven
dien schaamte- en eerloos regeert zonder Vlaamse meerderheid, is door eurocommis
saris Neelie Kroes bedacht met de titel ‘leu
genaar’. Jawadde! Onuitgegeven is dat. Het gaat om het Fortisdossier. Leterme had, naar eigen zeggen op de Nederlandse televisie, contact opgenomen met de Europese Com
missie, maar kreeg geen contact omdat... de kantoren gesloten waren. Een in haar wiek geschoten Neelie Kroes zei daarop, in een ander programma van de Nederlandse tele
visie, dat dat gewoonweg belachelijk is, want dat haar diensten altijd bereikbaar zijn. Het kwam droogweg uit haar mond: “Hij liegt”.
Hoogst ondiplomatiek taalgebruik! Het zegt veel over de manier waarop het buitenland neerkijkt op de Belgische regering. Minach
ting, en misprijzen zijn nog de meest diplo
matische uitdrukkingen. Als de regeerders in Brussel het nog eens hebben over de repu
tatie van België in het buitenland, moeten ze daar maar eens aan denken...
Ver gebracht
Boze Gerolf Annemans behoorde tot het kluitje praatbarakkers dat Leterme hier
over op de rooster legde. Hij speelde met de onparlementaire woorden ‘liegen' en ‘leu
genaar'. Want het is geweten dat een parle
mentslid deze begrippen niet in de mond mag nemen. Maar omdat ze nu van een buiten
staander kwamen, mochten de praatbarak
kers vrij citeren. In de “parlementaire hande
lingen”, de verslagen van de Kamerzittingen, staat Leterme nu geboekstaafd als een leu
genaar. Hij heeft het dus al verder gebracht dan zijn voorganger, de aartsleugenaar Ver- hofstadt.
Ge zult eens wat zien...
Zoals dat gewoonlijk gaat in een belze regering, waste woordbreker Leterme zijn
een dwangsom van 250 € per exemplaar dat nog te koop wordt aangeboden na de hoger- vermelde termijn.”
Kortom, in gewoon Nederlands; de hoofd
redacteur mag dus in geen geval zijn porno- blad uit de rekken laten halen, want anders krijgt hij een boete van 250 € per exemplaar dat hij laat verwijderen. Dit was dus een uit
gelezen kans om het gerecht belachelijk te maken en er op te wijzen dat in feite Neder- landsonkundigen nog altijd het recht hebben Vlamingen te veroordelen die zij niet eens begrijpen maar die ze wel willen veroorde
len in een soort schurfttaal die alleen maar uit Nederlandse woorden bestaat, maar die voor de rest het tegenovergestelde zegt, dan was bedoeld. Maar ja, het Humotrio en hun duurbetaalde advocaten hebben deze blun
der niet gezien, of ze willen misschien ver
mijden dat er aan hen ook maar het minste vlekje van Vlaamsgezindheid zou kleven.
Ontslaan, die Koekelberg
Over de grond van de zaak kunnen we kort zijn. De Vlaamse media hebben schijn
baar te weinig geheugen om zich de Duitse voorganger van Humo te herinneren; Der Stürmer van de grote Duitse journalist Julius Streicher. Die publiceerde ook vervalste por
nografische foto’s en tekeningen, zij het dan altijd met Joden in de rol van Koekelberg.
Nooit geweten dat Streicher ook een groot satiricus was. Uiteraard heeft natuurlijk de linkse kerk hysterisch gereageerd op deze aanslag op de elementaire mensenrechten.
In hun eigen weekblad begrijpen de verant
woordelijken het nog altijd niet, want “uit onvrede met een satirische fotomontage
handen in onschuld en stak de schuld op een ondergeschikte. Die had hem verkeerd ingelicht...
Helemaal hilarisch werd het toen Leterme stoer aankondigde dat hij mevrouw Kroes wel eens onder vier ogen zou zeggen wat hij denkt van haar woordgebruik van een euro
IK GA EEN HARTIG WOORDJE PRATEN
IE KROES
fortis
ALS IK BEN ...
naar de rechtbank trekken, enz., ‘t is rond
uit verbijsterend en verwerpelijk. Veel cho- querender dan strategisch van zwarte balk
jes voorziene naaktfoto’s is ook de beslissing van de rechter die ingaat tegen het grond
wettelijke verbod op censuur en totaal niet in verhouding staat tot de eventueel gele
den schade van betrokkenen”. Dus vra
gen ze hoogst ernstig aan een univjuristje:
“Waarom heeft Humo niet de kans gekre
gen om zich te verdedigen!” Waarop de heer Voorhoof een heel lange uitleg geeft in plaats van gewoon te antwoorden: “Omdat die rechter ogen in haar kop had, bende oenen, en er met de pagina’s voor ogen niets te ver
dedigen viel.”
Uiteraard stond De Morgen aan de kop van het peloton van verontwaardigde bur
gers die de Goelag zagen naderen. Daar von
den ze dat Koekelberg en Ricour de deur achter zich moesten dichttrekken op hun bureau omdat ze het gewaagd hadden naar de rechter te stappen. “Het gerecht” en “de democratie” zijn namelijk van “ons” en men
sen die niet pseudolinks zijn, hebben niet het recht om naar dat gerecht te stappen en zijn mestkevers die feitelijk hun werk moe
ten verliezen.
Dat brengt me bij die andere superdemo- craat; broeder Karei uit de werkplaats Ont
waken in Aalst (zou men eens niet bij de kan
toren van Fortis Aalst kunnen controleren of er die beruchte dag ook niet een paar broe
ders in allerijl hun aandelen zijn komen dum
pen?) Hij schudde zelfs even zijn wijze hoofd in Ter Zake. Nu was er toch wel een dossier geopend na een klacht van Vlaams Belang (de naam Valkeniers kwam niet over zijn lippen);
de pijn was zichtbaar in zijn kraaloogjes. Hij had altijd gedacht dat een klacht van het VB per definitie in een rechtsstaat onontvanke
lijk is of dat de dader van een moord de vrij
spraak verdient als de getuige van de moord bekend heeft dat hij VB stemt. En nu was dat toch wel niet het geval. Maar het is wel erg grappig en een perfecte illustratie van ‘een koekje van eigen deeg krijgen’ dat een van de politieke schoften die een andere partij met behulp van het gerecht wil liquideren nu lik op stuk krijgt van diezelfde partij.
Niet op de eerste rij, a.u.b.
Opvallend in het Humodossier is de reac
ties van de vele kopers die ik ken. Bijna alle
commissaris ten aanzien van een Belze eer
ste minister. Harde tante Neelie zit nu al te daveren op haar stoel...
Desveerizgoet
Niveanenopperhoofd Bart de Dewe- ver voelde zijn gewezen coalitie- en onder
handelingspartner Didier Reynders aan de tand over de zogenaamde dialoog van de Gemeenschappen. Hij wilde weten of BHV nu toch wordt toegevoegd aan de agenda en wat er waar is van het gerucht dat de Walen opnieuw de aanhechting van Voeren bij Luik zouden willen. En natuurlijk wilde hij weten of de niet-benoeming van de drie Belgofone
AANGEKLEED
De dingen dezer dagen
maal gaan ze akkoord met de woorden van deze Vlaamse Der Stürmer: “Humo heeft bokshandschoen in het gelaat gekregen”
en bijna allemaal juichen ze de beslissing van de rechter toe. Waarom kopen ze het dan? Omdat geen van de andere weekbla
den een even duidelijk, overzichtelijk en vol
ledig katern heeft met de tv-programma’s.
En omdat Humo het enige weekblad is dat ook de programma’s van de klassieke radio
zenders Klara, Musique 3, Radio 4, France Musique en WDR3 gedetailleerd afdrukt. De rotzooi erom heen neemt men er maar bij.
Blijft de vraag of de remedie voor Ricour en Koekelberg niet erger was dan de kwaal.
Ik denk het niet.
De satirici bij Humo zullen in de toekomst wel even nadenken en je kunt het een moe
der niet kwalijk nemen dat ze niet als een hoer in de ogen van haar kinderen wil ont
maskerd worden.
Maar overigens zouden de secretaresses van Koekelberg nu eens eindelijk hun ver
stand moeten gebruiken als ze volgens eigen zeggen totaal onschuldig zijn. Het hoort niet dat secretaresses hun bureau met een com
missaris-generaal delen.
Niet iedereen die de man wil spreken, is er mee gediend dat er nog vier oren meeluis
teren. En het hoort zeker niet dat de dames naast Koekelberg zitten bij een of andere gelegenheid. Op die plaats horen de andere hoogste ambtenaren van de federale politie en niet een paar veredelde typistes.
Oh, ik begrijp het wel en ik heb het bij de VRT meermaals gezien (o.a. bij de salonfla- mingant Verhuist die zijn typiste ook een paar niveaus hoger wou plaatsen). Vele baas
jes hebben veel meer schrik van hun secre
taresse dan van hun hiërarchische bazen.
Die dames kennen (meestal toch) alle vuile geheimpjes, alle leugentjes en zwakheid- jes van hun baasje en zij zijn de draken die ervoor zorgen, al dan niet met goedgevon
den smoezen, dat de ongewenste bezoekers of telefoneerders afgescheept worden. Maar de meeste zijn wel discreet genoeg om niet onbeschaamd op de eerste rij naast de baas te gaan zitten alsof zij de officiële adjuncten
zijn. JanNeckeR«
NB: Natuurlijk beledig ik Humo en zijn mede
werkers niet wanneer ik het een neonazibw noem. Deze tekst is immers satire.
burgemeesters het einde van de dialoog zou betekenen.
De MR-baas draaide rond de pot dat het een lieve lust was. Tot driemaal toe zei h'l met zijn breedste glimlach 'Desveerisgoet, met andere woorden: de “onderhandelaars vinden het daar best gezellig onder elkaar.
Didier had geen antwoord gegeven, ma^
enkel klank geproduceerd, sneerde Bart e Wever cassato. Hij wist nu, zei hij, hoe la3*
het was, nl. dat heel die dialoog de Belgo’0 nen geen moer kan schelen.
De prijzen van Inge________
Vervotje werd vanuit de groenrode hoek aan haar lange tand gevoeld over de aan gekondigde prijsstijgingen bij de NMBS- veel en niet in verhouding tot de gelever prestaties ten aanzien van de gebruiker ■ vond men. Heel juist, menen we, want op de hoofdassen zijn er veel vertragingen e tal van mensen mogen rechtstaan. Om n°°
maar te zwijgen over het personeel dat zi niet altijd van zijn meest mededeelzame ka laat zien als reizigers willen weten hoe komt dat er vertragingen zijn. t
Vervotje verdedigde de prijsstijging 111 argumenten als stijgende kosten, energiepr^
zen en de verbeteringen met betrekking*
de stiptheid. Het was het ene woord tege het andere. Heel vreemd vonden we het niemand de 8 miljoen euro aanklaagde door de NMBS aan de vakbonden v/or(J_
doorgeschoven om zich wat koest te ho^
den. Of betalen de reizigers die voortaan -
Zeepbellenkoning________
De commissie Buitenlandse Zaken ken^
een behoorlijke toeloop van fluweelzitte^{
en journalistieke aasgieren. Sjarel de ^uCje werd immers op het matje geroepen over vermeende voorkennis van zijn madam b'l verkoop van haar Fortisaandelen op 3 o 1 ber, luttele uren voordat de bank de dieP rik indook. Het opperhoofd van de Zean^
risten deed alles om de minister in het naü^
te drijven, alsook Spallochtoon Peterke 3 velthoven, zoontje van...
Lees verder blz- I
De dingen dezer dagen
19 november 20085
De “ Groote oorlog”,
een verhaal dat nooit eindigt
2008, een angstaanjagend verjaardagsjaar. Men kan zeggen dat het een fees
telijk verjaardagsjaar moet worden. Of minstens een hoopvol verjaardagsjaar.
Het feitelijke einde van de “Groote Oorlog” ligt dit jaar immers precies negen
tig jaar achter ons. Eindelijk zwegen de wapens aan de Ijzer, eindelijk konden de nog overlevende frontsoldaten naar huis, eindelijk kon men in de Westhoek beginnen aan de heropbouw van dat hoekje van Vlaanderen.
Geen reden tot treuren dus, bij deze 90ste verjaardag. En toch is het ook een angstaanjagend verjaardagsjaar omdat we de voorbije decennia weinig (of geen?) verjaardagen beleefden, dat er niet ergens in de wereld toch weer gevochten werd.
De mens heeft duidelijk niets geleerd uit de onmenselijke tragedie van de
“Groote Oorlog”. Tot en met vandaag moeten we ons elke dag opnieuw afvragen of mensen ooit zullen afleren elkaar zomaar te blijven vermoorden. Of de mens ooit lessen zal wil trekken uit wat nog niet zolang geleden onder onze ogen, aan de Ijzer in dat hoekje van West-Vlaanderen, gebeurde. Vlakbij.
Er werden intussen bibliotheken volge
schreven over die eerste wereldbrand. Het is weinig waarschijnlijk dat er veel details over wat toen precies gebeurde nog niet bekend zijn, men kan zich dus afvragen of nieuwe boeken over datzelfde verhaal nodig, wen
selijk en nuttig zijn. Blijkbaar wel: onlangs hoorden we de liberale Franstalige senator Destexhe bij de presentatie van zijn overi
gens boeiend boekje over de geschiedenis van de Vlaamse beweging, met overtuiging volhouden dat er aan de Ijzer geen enkele Vlaamse soldaat “vermoord” werd omdat hij de Franstalige bevelen van zijn Belgische officieren niet begreep!' Naar zijn zeggen zijn daarvan geen wetenschappelijke sporen te vinden. Doden kunnen hun verhaal inderdaad niet meer verder vertellen. Er zijn zo van die (Vlaamse) dingen die Franstaligen in dit apenland nooit zullen willen begrijpen. Maar dat is niet de enige reden waarom het goed is dat er nog altijd over die eerste wereld
brand wordt geschreven, zeker wanneer die publicaties mikken op een zo breed moge
lijk publiek. Om dat publiek ervan te overtui
gen dat oorlog niet kan, en niet mag. “Nooit meer oorlog!” Om alvast aan die verzuch
ting te beantwoorden, hebben de auteurs van twee recent verschenen Vlaamse boe
ken over die eerste wereldbrand in de West
hoek zeker meer dan voldoende inspannin
gen gedaan.
De Groote Oorlog
Samen met drie collega’s stelt Dries Chaerle het boek “De Groote Oorlog”
voor.2 Het viertal beleeft nog dagelijks het oorlogsgebeuren, figuurlijk dan, want ze zijn stuk voor stuk betrokken bij de uitbouw van drie musea die tastbare herinneringen zijn aan die oorlog: het Talbot House in Pope- ringe, het In Flanders Fieldsmuseum in leper en de IJzertoren in Diksmuide. Ietwat oneer
Verdun: de hel van Dante
De moderne lezer is zo vertrouwd geraakt met de verschrikkingen van de loop
gravenoorlog en van de grenzeloze slachting
*an de Eerste Wereldoorlog dat meer hier- 0Ver alleen maar de geest verdooft. De slag om Verdun evenwel gaf, door haar hevig
heid en later ook door haar lange duur, deze Verschrikkingen een nieuwe dimensie. Zelfs d|t zou op zichzelf nog geen lange beschrij- Vlng rechtvaardigen, ware het niet dat de bij
zonder sinistere omgeving van Verdun een 'ndruk in de herinnering bij de mensen naliet le heel anders was dan de indruk aan andere veldslagen in de Eerste Wereldoorlog. En vooral was dit het geval in Frankrijk, waar e nachtmerrie van deze herinnering na de vvapenstilstand nog jarenlang haar verder- e 'ike invloed zou blijven uitoefenen”, aldus ezen we op blz. I79-I80 van het boek van e Britse historicus Alistair Horne, De prijs an de eer: Verdun I9I6 (Antwerpen- msterdam, Manteau-Anthos, 2005. III., 365 lz- Gen, 24,95 euro. ISBN 90 8549 002 2) over een van de verschrikkelijkste veldsla- aller tijden. Inderdaad, toen we enkele var?n Sleden zelf het slagveld bezochten, 'el ons op, dat er op bepaalde plekken niets
?r°eit; zelfs geen sprietje gras. De bodem e z°danig overladen met granaatscherven (ƒ schroot dat iedere vorm van natuurlijke egroeiing geen kans krijgt. Ook de immense te' V'6' °P’ tuitende vogels waren nergens teld°ren’ ^en ?ewezen Duitse officier ver- de ons dat Verdun enkel te vergelijken viel
Stalingrad.
biedig uitgedrukt, ze verdienen daar hun dagelijkse boterham met die Groote Oor
log. Voor hen is de Groote oorlog een ver
haal dat inderdaad nooit eindigt.
In hun boek probeert het viertal het oor
logsgebeuren in de Westhoek samen te vatten via een wel erg korte schets van de manier waarop I5 lukraak gekozen perso
nages die oorlog in de Westhoek beleefden.
Een Amerikaanse journalist die van de Belgi
sche regering zelfs een wagen met chauffeur kreeg om in het oorlogsgebied te toeren, Anna Vuylsteke die pas in I9I5 in Alverin- gem geboren werd, de Australische pries
ter Philippe Clayton die het Talbot House op gang bracht, kunstenaar Karei Lauwers, maar ook een meer bekende figuur als Frans van Raemdonck. Ook de Duitser Willy Sie- bert, die vrijwillig dienst nam in het Duitse leger, komt aan bod evenals Karei Cogge, de man die voor de historische overstroming zorgde. Om kapelaan Achiel van Walleghem uit Dikkebus niet te vergeten. Voor elk van hen anderhalve bladzijde, nauwelijks meer dan een wat lange steekkaart omringd door heel veel foto’s, maar vlot geschreven. Wel
licht zeer toegankelijk voor jonge mensen die in het boek ook een cd-rom met uitgebreide gebruiksaanwijzing vinden waarmee ze alles wat in het boek staat en nog veel meer via hun pc verder kunnen uitdiepen. Als ze daar
voor voldoende tijd willen nemen, de zoek
tocht op het schijfje loopt inderdaad nogal stroef. In het boek zelf worden talrijke zoe
kopdrachten gegeven voor de cd-rom. Een zonder twijfel originele manier om het ver
haal op die manier te benaderen, om het gebeuren beter toegankelijk te maken. Het boek is niet eens honderd bladzijden dik en wordt voor zowat tweederde gevuld met foto’s zodat men niet al te veel diepgang in het verhaal moet verwachten. Geen kwaad woord over die vele illustraties in het boek,
De hel van Verdun geldt als de eerste
“materiaalslag" uit de geschiedenis. Op I7 februari I9I6 door de Duitsers na groot
scheepse voorbereidingen begonnen, lag het in de bedoeling van het Duitse opper
bevel om de Franse divisies rond Verdun te laten doodbloeden. Het Duitse offensief bracht aanvankelijk complete verwarring bij het verraste Franse opperbevel teweeg.
Verdun gold als een rustige frontsector en men had niets van de Duitse voorbereidin
gen bemerkt. Bij de slag zetten de Duitsers ook een nieuw wapen in, de vlammenwer
per, die tot regelrechte paniek bij de Fransen leidde. Tien maanden later eindigde de slag.
Resultaat 700.000 doden en een onbekend aantel verminkten en vermisten: dat alles op een frontlijn van amper 20 kilometer. Vooral de verliezen aan Franse zijde waren immens en konden voor een groot deel niet meer vervangen worden (het doel van de Duit
sers). Verdun gaf tevens aanleiding tot de grote muiterij van I9I7 die ruim de helft van de Franse divisies aantastte. Na Verdun was het Franse leger niet meer in staat tot grote offensieve operaties. Het was wachten tot op de komst van de Amerikanen.
Alistair Horne schreef een ongemeen aan
grijpend boek dat je niet zo maar weglegt. De eerste druk van zijn boek verscheen in I962 toen heel wat oud-strijders van beide kanten nog in leven waren. Voor zijn boek onder
vroeg hij tal van veteranen. De tweede edi
tie werd volledig herzien en bijgewerkt. Een
sterk boek! Maekeblyde
al zou één woordje uitleg bij de foto van de IJzertoren (blz. 83) wel gemogen hebben.
Zeker als men op de voorgaande bladzijde in het boek een foto toont van het monu
ment van koning Albert in Nieuwpoort met als onderschrift “Een hulde aan de Belgische
“frontsoldaten" en hun aanvoerder Koning Albert”...” We zullen ons slecht karakter daarbij maar de mond snoeren, het geeft wel een vreemde indruk. Kortom, enig voorbe
houd bij zin en onzin van dit boek.
Ervaren gids
Zoals “De Groote Oorlog” is ook het tweede boek “De Ijzer - het ultieme front”3 een gelegenheidswerk, een publicatie waar
mee een Vlaamse uitgever zijn plaats inneemt in dit verjaardagsjaar. De auteur, Jacques Bauwens, een oud-leraar geschiedenis die sinds jaar en dag als gids zijn Westhoek doorkruist, verzamelde de voorbije decen
nia bergen geschreven en andere informa
tie over het oorlogsgebeuren in zijn streek.
Hij beloofde lang geleden aan de betreurde Carlos van Lauwe, ooit lid van het IJzerbede- vaartcomité, dat hij die kennis en documen
tatie zou gebruiken voor een nieuw verhaal over de Groote Oorlog in de Westhoek.
Het boek is er nu en verdient zijn plaats in elke bibliotheek die iets wil vertellen over de eigen geschiedenis.
Jacques Bauwens brengt niet alleen het volledige verhaal, van de aanloop naar de Eerste Wereldoorlog tot het eindoffensief van I9I8. Dat gebeurt op twee manieren:
er is het verhaal van het feitelijke gebeuren zoals het zich in de Westhoek afspeelde en beleefd werd, en er zijn tussendoor kortere hoofdstukjes “beeldverhaal”, de oorlog ver
teld via foto’s. Spahi’s, Arabische cavaleris
ten in Franse dienst, die onder een volkstoe- loop verzamelen op de markt van Veurne, een geïmproviseerde wachtpost in iets dat wellicht ooit een streektrammetje was tot en met de georganiseerde afbraak van de pui van het stadhuis van Veurne en de groet aan de vlag door de troepen verzameld op het strand van De Panne. Vaak verrassende foto's. Of een hallucinant beeld zoals dat van de overstroming bij het station van Ramps- kapelle, een zwart-wit Guernica avant la lettre.
Duitse getuigenissen
Er bestaan massa’s boeken over de Eer
ste Wereldoorlog. Boeken met steeds maar weer Britse en Franse getuigenissen over de ellende van de loopgravenoorlog, de mod
der, de drek, de uitputting, de zinloze storm
aanvallen, de ontberingen,... Wat ontbrak, was het Duitse element.
Slechts weinig boeken verschenen er bij ons, waar ook het Duitse standpunt uiteen
gezet werd. Toch doorstonden de Duitse soldaten dezelfde miseries als hun tegen
strevers. Een verklaring voor dat manke
ment vinden we in het feit dat er zeker na I945 maar weinig aandacht was voor het Duitse aandeel van de Grote Oorlog. Britse, Amerikaanse, Belgische en Franse historici negeerden Duitse bronnen haast compleet.
De overwinnaar had gelijk en daarmee punt andere lijn.
Het is de verdienste van de Nederlandse historicus Richard Heijster dat hij met zijn boek"Krieg: leper, het martyrium van 14/18 door Duitse ogen” (Tielt, Lannoo, 2006. III.,
Maar de hoofdbrok in het boek is het ver
haal van de Groote Oorlog in de Westhoek.
Zoals leraar geschiedenis Bauwens het in de loop der jaren voor zichzelf reconstru
eerde.
Met bijvoorbeeld het gedetailleerde ver
slag van de “vier memorabele dagen” van de onderwaterzetting van het oorlogsgebied en de rol die Karei Cogge daarbij speelde.
Ook Hendrik Geeraert, de man op het oude briefje van duizend Belgische franken, komt uitgebreid in beeld. Of het verhaal van pas
toor Vermeulen van Nieuwpoort die moest toezien hoe zijn Nieuwpoort letterlijk met de grond werd gelijkgemaakt.
Om het oorlogsdagboek van Jozef Ghesqière in Veurne niet te vergeten. Bau
wens maakt inderdaad, en gelukkig maar, veel gebruik van dit soort geschreven bronnen om nog beter in beeld te brengen wat er toen ter plekke echt gebeurde. Terloops, wie niet weet waar de naam "Bachten de Kupe” ont
stond, moet het boek lezen, op blz. 83 krijgt hij of zij de uitleg.
Een en ander wil niet zeggen dat het boek een aaneenschrijven is van verhalen “uit het volk”. De auteur slaagt er in een goed even
wicht te behouden tussen deze illustratieve verhalen en het objectieve feitelijke oorlogs
gebeuren.
Met als resultaat een boek dat men graag leest, een verhaal over de Groote Oorlog dat overigens op een evenwichtige manier het Vlaamse verhaal aan het Ijzerfront niet onbesproken laat.
Meer dan aanbevolen.
Marc Platel
1 Alain Destexhe, Le Mouvement Fla- mand expliqué aux Francophones, I4I blz., 2008, Editions Luc Pire, Brussel
2 Dries Chaerle, De Groote Ooor- log, Beleef het verhaal van I5 oorlogs- getuigen, 95 blz., talrijke illustraties, cd-rom, uitg. Lannoo Tielt, ISVN 978 90 209 753 70
3 Jacques Bauwens, Het Ijzerfront - Het ultieme front, 254 blz. talrijke il
lustraties, 2008, uitg. Davidsfonds, ISBN 978 90 5826 526 5
392 blz. Gen., 22,50 euro, ISBN 90 209 6515 8) hierin verandering bracht. Zonder nieuwe feiten te willen aanbrengen, wil Heijsters met zijn boek de oorlog aan de hand van getuige
nissen van Duitse veteranen vertellen. Britse getuigenissen worden her en der ook in het boek verspreid maar dan enkel om de Duitse standpunten te staven en dus meer zeggings
kracht te geven. De auteur beperkte zijn aan
deel tot het maken van een selectie uit de ooggetuigenverslagen en het aaneenrijgen van hun woorden tot een doorlopend ver
haal van de oorlog.
Het boek is ook ruimer dan de ondertitel laat vermoeden.
Weliswaar besteedt Heijsters veel aan
dacht aan de drie moordende veldslagen rond leper, maar eveneens komen de veld
slagen aan de Marne, Verdun, Somme, et cetera, ruim aan bod. Historicus Heijster schreef met zijn ‘Krieg’ een uniek te noe
men boek.
Maekeblyde
