63s,e jaargang nummer 11 woensdag 12 maart 2008
De notionele staatshervorming
Zoals dit land Magritte heeft voortgebracht, zo heeft het ook de notionele inte
rest op de wereld gezet; Magritte had het zelf niet beter kunnen bedenken. Net zoals
°p zijn schilderijen plots een rokende treinlocomotief opduikt uit een open haard, of vreemde wolken door de kamer drijven, zo is de notionele interest op korte tijd het symbool bij uitstek geworden van dit onwezenlijke land. Het is een term die voor veel mensen van alles kan betekenen, precies omdat ze er geen flauw vermoeden van heb
ben wat hij juist omvat.
Hoe komt het dat er 200.000 banen bijkomen? Door de notionele interest. Waarom was er een tekort op de begroting? Door de notionele interest. Waarom worden gas en elektriciteit duurder? De notionele interest natuurlijk. Waarom wil de geit van boer Hannes maar niet jongen? ‘t Zal wel de schuld zijn van de notionele interest. En hoe heeft Laurent in godsnaam die peperdure villa op Sicilië kunnen ramsjen? Slechts één antwoord: de notionele interest!
Bedacht door fiscale bollebozen, door de strot van de socialisten geramd, en wereld
wijd aan de man gebracht door het duo Verhofstadt-Reynders: binnenkort te bezichti
gen in Brussel naast Manneken Pis en in de middelste bol van het Atomium, in de grot
ten van Han in de Koepelzaal, en in Antwerpen op het kabinet van de Zot van A, als geheim wapen tegen het Vlaams Belang.
‘t Zou een stuk minder spannend klinken als de media het plots zouden hebben over de denkbeeldige interest, want eigenlijk is dat wat notioneel betekent, niet meer of min
der. De notionele interest is een denkbeeldige, fictieve interest die berekend wordt op het eigen vermogen van een onderneming, en is eigenlijk een platte, ordinaire belasting
verlaging. Maar dan wel een die verschilt van bedrijf tot bedrijf, en het ziet er meer en meer naar uit dat de kosten van die maatregel de pan gaan uitswingen. Daarom zijn de socialisten nu zo hard aan het brullen geslagen, want ze hebben het systeem mee inge
voerd en zoals dat meestal het geval is, worden ze niet graag verantwoordelijk gesteld voor de gevolgen van hun daden. Zeker niet nu de extreme linkervleugel van de partij ei zo na Caroline Gennez (en medekandidaat Dirk van der Maelen!) bij de voorzitters
verkiezingen in serieuze problemen heeft gebracht, en er dus een notionele rechtse vijand nodig is om de aandacht af te wenden van de interne tegenstellingen. (De aan
val op de Nationale Bank is een vreemde uitschuiver, want daar is vorig jaar nog Nor- bert de Batselier geparkeerd om veel geld te gaan verdienen. Gunt de ene socialist misschien de andere zijn brood niet meer?) Naast een volwaardige Notionele Bank heb
ben we ook een notionele begroting, die op louter denkbeeldige wijze in evenwicht is.
De geschatte groei van de inkomsten voor 2008 is kunstmatig opgekrikt tot 6,25 pro
cent, een cijfer dat met de dag onrealistischer wordt door de vertraging van de econo
mie. Ondanks alle vroegere kritiek van de tsjeven zitten er opnieuw een pak eenma
lige maatregelen in de begroting: 500 miljoen euro “inspanning" van de gewesten en de gemeenschappen, 250 miljoen te halen bij Electrabel, I00 miljoen euro uit de ver
koop van gebouwen (staan er op de lijst ook gebouwen die Verhofstadt II al wilde ver
patsen?). Er wordt voetstoots aangenomen dat er dit jaar 15.000 werklozen kunnen worden geactiveerd, wat 300 miljoen moet opleveren, en er wordt nog maar eens een superspeciale werkgroep opgericht om de sociale en de fiscale fraude te bestrijden. Als klap op de vuurpijl boort het Planbureau de begrotingspolitiek van de paarse regeringen de grond in, omdat er geen of onvoldoende reserves zijn aangelegd voor de vergrijzing, maar de eerste begroting van Leterme doet dat evenmin, zodat de toekomst vooral notioneel wordt voorbereid. Binnenkort hebben we waarschijnlijk ook een nieuwe, notionele regering die zich van crisis naar crisis sleept, omdat de Franstalige partijen elkaar zowat fysiek willen elimineren, en de liberalen niet zullen rusten vooraleer het Vlaamse kartel uit elkaar ligt en Leterme op straat belandt. Daardoor wordt het idee van een nieuwe “moeder van alle verkiezingen steeds minder denkbeeldig, als we al tot volgend jaar op een nieuwe stembusgang moeten wachten.
En het meest ergerlijke is nog dat we met een volledig notionele staatshervorming zitten opgezadeld, met borrelnoten die niet alleen miniem zijn qua inhoud, maar waar
voor ook slechts in beperkte mate middelen zullen worden overgeheveld, en waar
van de teksten nog moeten worden uitgewerkt en uitgevoerd. Voor de “tweede fase mogen we volgens het akkoord der Wijzen overigens het volgende verwachten: Ten
slotte zal ook de problematiek van de kieswetgeving worden onderzocht, door het bestuderen van dusdanige gevoelige punten - omwille van de uiteenlopende zienswij
zen - als de instelling van een federale kieskring, het laten samenvallen van de regionale en federale verkiezingen, en een onderhandelde oplossing om een antwoord te bie
den op het arrest van het Grondwettelijk Hof over Brussel-Halle-Vilvoorde. Alteen al dat laatste: een onderhandelde oplossing voor BHV. alsof daarover nog te onder
handelen valt.
Het is ons een raadsel hoe de N-VA denkt dit ooit nog ten goede te kunnen keren, en als ze daar niet oppassen, kunnen ze binnenkort hun naam aanpassen, dat wor t an - uiteraard - de Notioneel-Vlaamse Alliantie. Toch maar liever niet, zeker?
Al GeuiETEN
LEOKC Z&xT.
«M t S n BIÄ'D
Cl\ •
Brief aan Leterme, waarlijk opgestaan 3
Dolores en Virginie 4
André Lerminiaux over de Rand 5 Preventieve collaboratie 7 40 jaar Kris de Bruyne 1 0
■
Dokterscontrole voor Leterme
Brave tieners
Verzuring en intolerantie dreigen onze samenleving steeds meer onleefbaar te maken. Mimount Bousakla, ooit SP.a-ster maar nu het gekleurde uithangbord van de Lijst Dedecker, is zo’n typisch klaag- en zaag- type. Zo gaat ze klacht indienen tegen een groepje jongeren uit de Antwerpse Seef- hoek, omdat ze niet kan verdragen dat die op hun eigen creatieve manier hun hobby beoefenen.
Volgens Het Nieuwsblad gaat het echter over “een groepje brave tieners” (tieners van twintig trouwens) die alleen maar even de aandacht wilden trekken middels een rap- nummertje. “Wij zijn maar artiesten”, zeggen ze in Het Laatste Nieuws. Bousakla stoort zich aan de tekst van een rapliedje. Ooit droomden tieners weg bij teksten als “Love me tender” of “I want you to want me". De rappers van Bagdad 2060 houden zich verre van dergelijk zeemzoeterig gedoe. Hun tek
sten hebben tenminste karakter.
Geniet mee: “Mimount Bousakla, ik zeg het nog een keer, kom naar Borgerhout en ik schiet je dood neer. De politie van de Noor- derlaan, we pakken onze negen millimeter en jullie gaan er allemaal aan.” De surfer kan al een jaar lang genieten van deze hoogstaande poëzie op YouTube, maar Vlaams-Belangge- meenteraadslid Bart Debie stootte onlangs op het filmpje en bond de kat de bel aan.
(VB’ers zullen trouwens, zingen de brave tie
ners, doodgehangen worden.)
Daarmee kreeg Bagdad 2060 waar ze al een jaar tevergeefs op wachten: aandacht.
Bousakla kan er dus niet mee lachen. Maar Sifort en Martinez, de schuilnamen achter Bagdad 2060, zijn volgens Het Nieuwsblad gewoon jongens die naar school gaan en in hun vrije tijd wat muziek maken. Tinneke van Heule is nu eenmaal uit de mode en dus maken ze “toevallig gangsterrap".
Bousakla zou toch moeten beseffen dat
Plankzeil naar www.pallieterke.info
Marcus Thesaurus Albertoooo
genoemd nummertje niet alleen een artis
tiek pareltje is, maar ook een pedagogische voltreffer. “Het is toch beter dat we creatief bezig zijn, dan dat we op straat de crimineel uithangen", vindt Sifort. Denkt Bousakla daar wel eens over na? Wordt het niet de hoog
ste tijd Bagdad 2060 van de nodige subsidies te voorzien in het kader van het bestrijden van de criminaliteit?
Ook het Koning Boudewijnfonds zou er goed aan doen dit project te steunen, want het rapnummer heet ‘ouvre tes yeux’ en is gemengd Frans/Nederlands. Sifort en Mar- tines spelen daarmee eigenlijk loepzuiver in op de Kerstoproep van de vorst, die alle ini
tiatieven genegen is die de band tussen beide taalgroepen verstevigen.
Dit nummer kan met recht reden een uiting van echte Belgische cultuur genoemd worden. En een teken van geslaagde inte
gratie, want Sifort en Martines kwamen op jonge leeftijd uit hun moederlanden, Angola en Bosnië, en voelen nu al zo juist aan hoe we in dit land naar een meer vreedzame samenleving tussen beide taalgroepen kun
nen streven.
De politie zag aanvankelijk geen graten in dit artistieke project. “Je moet al goed je best doen om de tekst te verstaan en er is niets strafbaar aan”, noteerde een journalist bij de Antwerpse pakkemannen. Maar de invloed van de onverdraagzamen kan niet onderschat worden. Twee dagen later, luidde het al bij de politie dat ze de zaak ernstig gaan onder
zoeken. Het repressiemechanisme komt op gang en de carrière van twee veelbelovende jongeren dreigt zo gefnuikt te worden door bekrompenheid en naijver.
EENMANSCOLLECTIEF
Den Blooten Kooninck
U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres
2
12 maart 2007is maar één citaat.
met een diepgang die alvast mij belet neer te schrijven wat ik pas erg vind.
De Pietjes zijn doorgaans geslepen en leep genoeg - wat iets anders is dan intel
ligent - om de indruk te wekken dat ze niet alleen staan met hun journalistiek bedrog.
Er wordt altijd wel iemand bereid bevon
den een graantje “publiciteit" op de rug van een politieke concurrent mee te pikken. In dit geval was dat de huidige Ampersandse senator en vroegere inktkoelie Pol van den Driessche. De man zei "verbijsterd te zijn over de zeer matige beroering” die de ver
klaringen van Valkeniers hebben opgewekt.
Want als christen kan hij nooit sympathise
ren met regimes die strijdig zijn met de men
selijke waardigheid. “Hoe zou dat kunnen”, voegde hij er plastisch aan toe, “als de aan
hef van het belangrijkste gebed “Onze vader”
luidt! Dat is toch de vader van alle mensen, niet?” Dat zal wel. En het is ongetwijfeld met die aanhef voor ogen dat Pol van den Dries
sche geen dag uit de media weg te denken valt als onvermoeibare strijder tegen al die regimes. Het Chinese. En dat in Syrië. En dat in Iran. En dat in Saoedi-Arabië. En dat in Albanië. En dat in Turkije. En dat in Paki
stan. En dat in Soedan. En dat in Zimbabwe.
En dat in... verder invulbaar naar ieders eigen godsvrucht en vermogen zonder het regime in onze eigen modelstaat, zoals door de Piet
jes Pienter “verdedigd”, per definitie te moe
ten uitsluiten.
Einde van dit verhaal krijg ik te maken met een opstoot van medelijden. Voor lui die instinctief aanvoelen niet opgewassen te zijn tegen iemand die tegelijk geslaagde zaken
man én idealist is, met een vlekkeloos verle
den, een niet te slopen overtuiging en daar
aan verbonden charisma en status. Er dan als Pietje Pienter in bestendige opdracht en uit hoofde van "hogere belangen” toe gedwon
gen worden “met alle middelen” de opmars van zo iemand te bestrijden, dat kan alleen maar frustratiebevorderend zijn. Vanuit die invalshoek bekeken, is er geen enkele reden om hen te benijden, als de Pietjes Pienters hun anti-journalistieke analyses aan de man en de vrouw proberen te brengen. Die daar trouwens terecht het hunne over denken, zoals het ter inleiding van deze bijdrage aan
gevoerde citaat uit aan de censuur ontsnapte lezersbrieven aan regimegazetten onder
schrijft. DMol
De Pietjes Pienter
van de anti-journalistiek
Het gesprek met Bruno Valkeniers in Keien van de Wetstraat getuigde van niveau. Het vleugje nijdigheid dat Ivan de Vadder soms in zijn vragen legde, stoorde de nieuwe VB-voorzitter niet, laat staan dat het hem uit evenwicht bracht. Wie het programma objectief bekeek, kwam tot de conclusie die opti
maal verwoord werd door briefschrijvers die aan de redactiecensuur van kranten ontsnapten. “De nieuwe voorzitter van Vlaams Belang lijkt geschikt voor de job.
Ongeveinsd, beleefd, kordaat en zonder wrok. Ik waardeer dat Valkeniers toe
geeft dat hij praktiserende katholiek is, terwijl het bij prominenten “bon ton” is om dat in naam van hun carrière niet te doen.” Het is maar één citaat.
Objectiviteit is een woord dat in de bijbel van de linkse journalistieke sekte ontbreekt.
Mocht daar nog twijfel over hebben bestaan - wat géén realistische hypothese is - dan heeft de “analyse” van Valkeniers’ optreden in de VRT-studio door de aan “kwaliteits
kranten” verbonden Pietjes Pienter van de anti-journalistiek die nu wel weggenomen.
De opdracht voor “hoogvliegers” genre Tom Cochez (De Morgen), Dieter Stynen en andere Sam de Graeves (beiden Coreli- ogroep) was duidelijk: “Het maakt niet uit hoe, maar maak dat ge het negatief en dus politiek correct houdt." Vermits zelfrespect vreemd is aan genoemde Pietjes Pienter, laat staan respect voor anderen, hielden ze zich nauwgezet aan wat “his master’s voice” hen had opgelegd. En zo is het gekomen dat enkel en alleen het antwoord van Valkeniers op het slotvraagje van Katleen Cools naar welk land hij het liefst zou emigreren, als “waardevol"
genoeg werd bevonden om er uitgebreid
"tegenaan te gaan". Valkeniers dacht aan de Verenigde Staten, maar ook Zuid-Afrika lag goed in de markt. En op het bijvraagje of dat in tijden van apartheid ook zo was, zei hij let
terlijk “dat die apartheid hem niet stoorde, maar hij zich kon inbeelden dat het systeem anderen wel stoorde, om te beginnen de slachtoffers er van”.
Dat was voor de Pietjes Pienter voldoende om hun jongste bijdrage tot de anti-journalis
tiek met alle remmen los te stofferen. Toen voordien de hoofddoekjes ter sprake waren gekomen, had de wereldreiziger die Valke
niers uit hoofde van zijn verleden als zaken
man was, ook gezegd dat hij vele islamlanden had bezocht en daar veel meer gezien had dan hoofddoekjes alleen. “Mij stoorde dat niet echt”, zei hij in exact dezelfde samen
hang als zijn antwoord over de apartheid.
Maar dat was de Pietjes Pienter vanwege niet bruikbaar voor het Edele Doel blijkbaar
“volkomen ontgaan". Overigens zijn de Piet
jes er ook zeker van - en U ongetwijfeld ook - dat in tijden van apartheid niet één politiek correcte mandataris van onze modelstaat ooit ook maar één voet op Zuid-Afrikaanse bodem heeft gezet. Want mocht dat wel zo zijn geweest, dan zou Verhofstadt of een ander politiek genie dat hem voorafging, daar al uitgebreid excuses voor hebben aangebo
den. Zoals ook excuses aan het Kongolese volk niet zouden zijn uitgebleven, mochten de verhalen over wat een zekere Cobur- ger daar heeft laten uitvreten, een glimp van waarheid bevatten. En het staat even
zeer boven alle twijfel dat de Pietjes Pienter die het “racisme" van Bruno Valkeniers in volle daglicht hebben geplaatst, onkreukbaar consequent in hun gewaardeerde kolom
men met hetzelfde scherp zullen schieten op politieke prominenten en andere gezagsdra
gers die staan te drummen om straks in het olympische Peking op de foto te mogen met de opvolgers van Mao, die, zoals algemeen bekend en zeker aan de Pietjes Pienter, alles in het werk stellen om de mensenrechten te respecteren en te laten respecteren.
Stijl met hoofdletters
Niet alleen het “racisme” van de nieuwe VB-voorzitter werd aan de kaak gesteld, ook het beheersen van zijn moedertaal liet te wensen over, terwijl het dragen van een
“proper kostuum" niet noodzakelijk als een bewijs van stijl werd ervaren. Op grond van de vestimentaire gewoonten waarmee de Pietjes Pienter doorgaans zelf als would-bec- lochards door hun voorlichtend leven schrij
den, hebben ze overschot van gelijk. Dat is pas stijl. In hoofdletters geschreven. De conclusie van de Pietjes dat Valkeniers geen stijl heeft, snijdt meteen alle mogelijke hout.
Zoals trouwens ook de kritische benade
ring van zijn taalgebruik waarin de Pietjes naast andere zwaarwichtige taalverkrachtin- gen ook hadden vastgesteld dat Valkeniers niet kan verbergen uit welke regio hij komt.
Ze vonden dat "erg”. Het is een opmerking
De dingen dezer
Dit op apegapen liggend apenland
De rode draad
“Het Belgische establishment wil blijkbaar geen inhoudelijke discussie aan
gaan.” Een vaststelling van ene Chris Michel, initiatiefnemer van de fel belaagde Gravensteengroep. En hij verduidelijkt: “Al een tijd vind ik het raar dat je in dit land niet kan zeggen dat een aantal beleidszaken misschien beter op Vlaams Waals niveau worden gedaan dan op het Belgische.”
Half augustus vorig jaar struikelde Yves Leterme een eerste keer. Volgens hem was het misgelopen omdat men het niet eens was over het antwoord op de vraag waar het heen moest met deze staat. Voor iemand als Verhofstadt is er geen vuil
tje aan de lucht. Al dat communautaire gedoe is allemaal de schuld van de erfge
namen van de Volksunie, Bart De Wever en zijn N-VA dus. “Zij wijzen systema
tisch alles af wat in hun ogen een onafhankelijk Vlaanderen in de weg staat en van België een land maakt waar verschillende volkeren, talen en culturen vreedzaam met elkaar samenleven. Terwijl, hoe ouder ik word hoe meer ik ervan overtuigd raak dat precies die vermenging de toekomst is.” Dat er behalve De Wever en zijn club nog bijna 800.000 Vlaamse kiezers meer zijn die precies hetzelfde wi • len, dat schijnt die Verhofstadt niet te weten. Of wil hij niet weten. Evenmin da de kiezers van Vlaams Belang en LDD ook hetzelfde willen.
Acht jaar lang had hij anders alle Belgische touwtjes in handen om mogelijke kankerge
zwellen op te sporen en ze eens en voor
goed weg te snijden. Zodat alvast de N-VA geen reden van bestaan meer zou hebben.
Hij deed zelfs geen moeite de afgesproken regionalisering van de Nationale Planten
tuin van Meise af te dwingen, een akkoord dat hij als premier van dit apenland jaren geleden mee door het parlement sluisde.
Meer nog, hij zadelde met kennis van zaken bewust zijn opvolger op met Brussel-Halle- Vilvoorde. Alleen maar omdat hij zijn aller
persoonlijkste electorale berekeningen wilde invullen, een oefening waar niemand buiten hem om vroeg, een ingreep die het orga
niseren van nieuwe Belgische verkiezingen vandaag zo goed als onmogelijk maakt. Het zal hem worst wezen. Met een van machts
geilheid overlopende arrogantie keert hij nu zijn kiezers spottend de rug toe. Die moe
ten het nu maar zelf oplossen omdat ze hem niet meer wilden.
Vastgelopen
Drie vaststellingen, drie keer dezelfde con
clusie. Men weet dat het Belgische model is vastgelopen. Sommigen willen het zien en er minstens een gesprek over beginnen, ande
ren zien het ook, maar houden het bij een beschuldigende vinger richting “de anderen”
die geen antwoord willen geven. En dan is er nog de grote groep van de B Plus-believers, zij die stellen dat er helemaal geen probleem is. Zij die, om het met de geciteerde woor
den van Chris Michel te zeggen, vinden dat je hier niet eens kan of zelfs mag zeggen dat er in dit land gewesten en gemeenschappen zijn, die een en ander misschien beter aan
kunnen dan het vermolmde Belgische niveau waar men maandenlang ruzie moet maken om een antwoord te geven op de vraag of er misschien toch niet iemand van de Vlaamse deelstaat mee aan tafel mag zitten als de Belgische spoorwegen beslissen over al dan niet meer of minder stations in de ene helft van dit apenland. Waar men nu al zeven jaar
bezig is met de praktische “regionalisering van de Plantentuin van Meise, waar vijf minu
ten politieke moed om BHV op te lossen niet kan en ook niet mag.
Als men de blik op oneindig heeft, lijken dat inderdaad pietluttigheden. Alleen zijn het niet de opvolgers van de Volksunie die voor die en andere “onoplosbare” proble
men hebben gezorgd, maar de opeenvol
gende Guy Verhofstadts aan het Belgische roer. Zij zijn het die keer op keer kozen voor de borrelnootjesoplossingen in plaats van gedurfde antwoorden te geven op die ene vraag: waarheen met dit Belgenland!
Belgisch credo
Gaston Eyskens legde het credo van de Belgiëbelievers vast in zijn Memoires. Op bladzijde 704 van die dikke, maar bijzon
der lezenswaardige turf kun je vandaag nog altijd lezen waarom men volgens hem wel iets kon doen om van dat Vlaamse culturele gezeur af te geraken, maar ook en vooral waarom men tezelfdertijd moest vasthou
den aan de Belgische eenheidsstaat “omdat (onder meer) de economische heropstan- ding van Wallonië slechts mogelijk was door middel van grote openbare werken en aan
zienlijke investeringen vanwege de overheid en de particuliere sector. ...Die inspannin
gen moesten door het hele land, en in feite door Vlaanderen, ten laste worden geno
men. De kapitaalvorming en het spaarwezen waren in Vlaanderen veel sterker ontwik
keld." Anders gezegd, België moest over
leven om Wallonië te laten overleven en dat kon alleen als Vlaanderen de rekening betaalde! Dat was de rode draad doorheen de "grote” staatshervorming van vader Eys
kens, begin van de jaren zeventig. Dat is van
daag nog altijd het begin en het einde van elke discussie over een ander Belgisch staatsmo
del. Alleen zegt men het vandaag met andere woorden, maar het Belgische credo is nog altijd hetzelfde: het Waalse overleven en dus het Belgische overleven waarvoor Vlaande
ren de rekening moet betalen. Gaston Eys
kens had inderdaad een visie.
Te laat
Als kandidaat-premier liet Leterme zijn Vlaamse kiezers geloven dat hij dat Belgi
sche uitgangspunt zou doorbreken. We zit
ten vandaag bij de regionalisering van de Ikeawet en van 70 km per uur op de gewest- wegen! Van de Leterme-doorbraak is, zoals verwacht, niets in huis gekomen en dat zal morgen ook niet het geval zijn. Zeker niet zolang de kandidaat-Belgische premier niet de moed mag hebben het Belgische systeem op losse schroeven te zetten, om de histo
rische rode draad door te knippen. Zodat
“de anderen" verplicht zijn eindelijk een ant
woord te geven op die inderdaad belangrijke vraag waar het met dit land naartoe moet- Zodat ze allemaal samen kunnen zoeken naar eindelijk een aanvaardbaar evenwicht tussen de nu eenmaal bestaande deelstaten die binnen hun grenzen moeten afrekenen met een groeiende zenuwachtigheid over die eeuwigdurende brandschatting die Vlaande
ren opgelegd kreeg. Met de Milquets van °e overkant en de Verhofstadts aan de Vlaamse kant van de tafel is een Vlaamsvriendelijl<e oplossing weinig waarschijnlijk. Om niet te zeggen: onmogelijk. Dat het zo is gelopen- is niet de schuld van de opvolgers van de Volksunie, het is enkel en alleen de schul van straks veertig jaar Belgische staatsher vorming waarbij men niet de moed had die ene vraag te stellen: waar naartoe met di apenland? Nu is het te laat die vraag nogte
stellen! Marc Platel
De dingen dezer dagen
12 maart 2007
3
Leve de staten!
Links is voorlopig wel voldoende in het ongelijkgesteld:demarxistische economie, de antiautoritaire opvoeding, demulticultu
rele samenleving, het zijn allemaal rampen geblekendie weinigen nogdurven verdedi
gen. In hetVerenigd Koninkrijk ismennu al zover dat ambtenaren vanhet officiële anti
racisme zelf het multiculturalismedood ver
klaren. Niet datze iets aanhun beleidver anderen, maar ze willen dusnietmeer met dealom erkendemislukking van de recent ste heilsleergeassocieerd worden.
Tijd voor de gedoodverfde rechtsen om linkseven links te latenliggen en in eigen huis wat ordeop zaken testellen. Er zijn volop onderlinge twistpunten binnen watlinks de rechterzijde noemt.Laten we daarop inzoe
men. Bijvoorbeeld ophet thema“de staat”, dat kille monster.
"Destaat is uw vijand”,zo schrijft onze goede vriend Paul Belien af en toe. Een begrijpelijk standpunt voor wie in België woont, waar de staat zijn eigenlijke func
ties in dienst van de burgerlijke samenle ving nietvervult en haarintegendeel in haar normale functioneren hindert, getuige bv.
het wegtrekken vanbedrijvenuit ditslecht bestuurde land. Edoch,juist degeschiedenis derNederlandengeeft ook een positievere kijk op destaat.
In Engelstaligeliteratuur over de Franse revolutie geeftmen “de Staten-Generaal”
of"les États-Généraux”, de standenverga dering die in 1789 voor het eerstin eeuwen opnieuw bijeenkwam, weer als “the Esta- tes-General". “Estate”betekentéén van de standen in de middeleeuwse maatschappij:
de geestelijkheid, de adel, en het gemeen ofde “derde stand”. Deze vroege vormvan vertegenwoordigingvande volkswil werd typisch bijeengeroepen om aande koning- leenheer geld voor oorlogsvoering voor te schieten, vaak in ruil voor de uitbreiding van de autonomievan de leenmannen en de ste
den. In de Nederlandenwas de Staten-Gene- raal (voor het eerst bijeengeroepen door Filips deGoede in 1464te Brugge) echter 'ets anders,zoals blijkt uit de vertaling: “the States-General”. Die vertegenwoordigde niet de standen, maar de staten.Het woord
“staat” wil hier ongeveerzeggen“bestuur"
(bv. in “Rijkswaterstaat”) of “volksvertegen
woordiging”.
Instrument van goed bestuur
De "Provinciale Staten” of “Staten-Provin- ciaal” waren deplaatselijke bestuursraden.
In Nederland, na de verlatinghe van 1581, stuurden zij elk ongeacht bevolkingsaan tal één vertegenwoordiger naar de Staten- Generaal. De Amerikaanse Senaatis naar dit model opgevat: twee senatoren verte-
Echo’ s uit de Koepelzaal
Apartheid und kein Ende
Bruno Valkeniersis een toffe peer, maar
™jzal nuondertussen wel door hebben dat die rotzakken(m/v) vandeBRT voor geen sikkepittevertrouwen zijn, en zeker niet als ze KathleenCools heten en grote don
kereogen hebben. De onderwijscommissie van deVlaamsche Parochieraadwaarin twee
^den van het VB (Werner MarginetenFrank s-reyelman) trokvorige week op‘studiereis’
''aar Zuid-Afrika en liet in elk gevaldegebo- en kans niet liggen!‘We hadden graag vóór
**e (•••) (ver)trokken geweten dathet VB nog Ltee,ds het apartheidsregime ronduitverde- d'gt’,zegden de politiekhypercorrecte com missieledenvande ‘andere’partijen in een mededeling en ze riepen de twee VB’ers op
°rn bij hun voorzitteraan te dringen op een j rt'jstandpunt over de apartheiddat con- r°rm is met hun deelnameaan onze studie-
eis ■ Ofandersgezegd: ge moogt maarmee- Pelen met de rest van de meute en ge krijgt
Splits zeil de sociale zekerheid!
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
^1 hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoogstratenplein 1 • 2800 Mechelen - www.vnz.be
genwoordigen niet rechtstreeks de burgers vanhunstaat (diewordenevenredig verte
genwoordigd in het HuisvanAfgevaardigden) maar wel destaat als zodanig.
Destaten stonden de Nederlanders na aanhethart, want zij waren in een tijd van vorstelijk absolutisme een pionierende vorm van volkssoevereiniteit. Daarom noemden Nederlandseontdekkingsreizigers het eiland ten zuiden van Vuurland“Staten-Eiland", nu het Argentijnse Isla de los Estados. Een deel vanNewYork, ooit NieuwAmsterdam, heet nog steeds StatenIsland. Zij zagen hun staat niet als een kil monster dathun dreigend bovenhet hoofd hing, ze koesterden hemals een prachtige eigen verwezenlijking.
In kringen van flaminganten en heel- Nederlandersplaatstmen "staat” graagals negatieve pool tegenover het gekoesterde
“volk”, bv. in “staatsnationalisme” versus
“volksnationalisme”. Eenvolk,dat is een identiteit, terwijleenstaat in hetbeste geval alleen een institutioneel instrument is voor hetvolksleven,en anders een bloedzuiger wiensbestaansreden maar weinig met het volk te maken heeft. Men kan dat echter omdraaien: een volk, daar is men ingetui
meld zonder verdienste, terwijl een staat iets isdat men zelfkneedt of smeedt, en waarop men bij gunstig resultaat wel dege lijk fier mag zijn.
DeVerenigde Staten vanAmerika werden gesticht zonder bijgedachte aan een natio nale identiteit. Dat de kolonisten zich van het Britse moederland wilden afscheiden, was geen kwestie van een verschillende, niet- Britse identiteit. Erwas geen natie nodig alsbestaansreden voor een staat, zijwilden alleenmeer vrijheid. Toen Abraham Lincoln in I863 de secessie van de I3 kolonies in 1776 als de geboorte van "een nieuwe natie”
omschreef,was dat slechts een achteruit- projectie vanuit het I9de-eeuwse nationa
lisme. Een groep vrijemensen hoefdegeen aparte natie te zijn omzichalsapartestaat te willen organiseren. Een staat kanwense
lijk zijn louter als instrument van vrijheid en van goedbestuur.
Concreet: de staat is geen vijand als zijn burgers hem onder hun controle hebben.
Nu Nicolas Sarkozy en Gordon Brown,in navolging vanGuy Verhofstadt, hun belofte hebben verbrokenom de aanvaarding van de EU-grondwet aan een bindende volksraad pleging te onderwerpen, iseralle reden om de directe democratie opde agenda te zet tenalshet enige middel om de staatsmacht aan de regentenklasse te ontwringen.Veruit debelangrijkste politieke strijd van vandaag isdie van debevolking omde staatsmacht.
KoenraadElst
maarhapklare brokken als ge ook onze (ver bale)kunstjeskunt en wilt vertonen!
En ons onvolprezen Propagandaministe rium (alias Belga) wist nog eenpikant detail te melden:de Vlaamse parlementairen kre
gen ook een rondleiding in het Apartheids
museum in Johannesburg, een museummet twee ingangen: één voor blanken, één voor niet-blanken. ‘Na eentip’ (zouden we mis schien mogen vragen van wie?) dat in het gezelschapook twee leden ‘van extreem rechtsestrekking meereisden’, werden de VB’ers door de ingang voor niet-blanken gestuurd.
Bertje ondertussen
Sinterklaas Anciaux(ofzou het zijn ezel zijn, die ook Sport onder zijn bevoegdheid heeft?) maakte maarliefst 1.625.000 euro vrij voor projectsubsidies in het jeugdvoet
bal.Voetbalclubs met eenjeugdwerkingkon den eendossier indienen om inaanmerking te komen voor ondersteuningvaneenmalige infrastructuurwerken aanhun jeugdaccom- modatie. Op 410 ingediende dossiers kun nen 103 projecten nu op een subsidie van maximaal 17.500 euro rekenen.Tussende ter beoordelinggebruiktecriteria lezen we o.a.: ‘de aandacht voor interculturaliteit en meisjesvoetbal’.Zijn er hier en daar nog lie den die vinden dat hun zuurverdiende en dik tegen hun zinopgehoestebelastinggeldniet goed en oordeelkundiggebruikt wordt?
Nog Bertje
Inseptember2006 werd het prestigieuze
Aan Yves Leterme Waarlijk Opgestaan
leper
Gij Monsterscoorder, <
Alaaf! Wat wensen wij u toe na uw ver- I kwikkend verblijf opGasthuisberg!Enkel I een goede gezondheid, zoals al die poli- ' tieke hypocrieten in de Wetstraat!Neen, I want het is duidelijk datgij noglang niet hersteld zijt vande mentale stoornis die zich op 10juni vorigjaarvan u meester heeft gemaakt. Zot van gloriol waart gij na uw (bijna)800.000 voorkeurstemmen, en zot van gloriol zijt gij tot vandaaggeble ven. Zoiets valt enkel opte lossen door zo spoedig mogelijk opnieuw verkiezingen te organiseren, waarbij gijmet een smak van deOlympische hoogten terugopaarde zult belandenen daaronzachtzultneder- komen.Komt met zulkeverkiezingen met
een de ondergang van België dichterbij?
Dat is dan mooimeegenomen, en dan zal uwkortstondigverblijfin de hoogste regi
onen van de macht toch nogvoor iets heb
ben gediend.
Wat hebt gijnueigenlijk op die negen maanden tijd bereikt? Een doorbraak voordestaatshervorming, zoalsgij afge lopen zondag op vier tv-kanalen tegelijk beweerde? Op de Zeverende Dag klonk hetover uw fameuze EersteFase: ‘Datzijn geen borrelnootjes.
Dat zijn es-sen-ti-ë-le bevoegdheden die we krijgen.’Uiteraard, ze hebbenhet tot op deKilimandjaro horen donderentwee weken geleden toen Schouppe de buit kwam aanprijzen: de pachtwet, de huur
wet, het participatiefonds,eenbeetjetele- com en een beetjeelektriek, in ruil voor hopsa65 miljoen euro in de Brusselse zink put en veel meer federale greepop buiten landseinvesteringenen detoepassing van Europese maatregelen door de regio's.
Alles wat maar een beetje belangrijk was,werd doorgeschoven naar de Tweede Fase endus naar sint-juttemis. Geen kat diegelooft dat daar ook maar het gering stevan in huis komt, terwijl gij intussen al wel hebt beloofd dat er aande sociale zekerheid en dus aan desacrosancte mil
jardentransfers met geen vinger zalwor dengeraakt.Kortom,alles wat gij tot nu toe op communautairvlak hebtklaarge speeld, is geprutsin de marge en nietmeer dan dat.Of zoals Reynders en Milquet dat met veel nadruk hebbengezegd: uiterst marginaal.
Wat hebt gij nog meerbereikt? Goed bestuur? Komaan zeg,gehebt udoor Ver- hofstadtlaten inpakken als een kerste kind, en geslikte de enevernedering na
o SS ss 5
de andere om toch nog maar premier te kunnen worden in plaats van de premier.
De begrotingrammelt langs allekanten, Vervotte iswreed malcontent omdatge het haar beloofde departementvan Werk hebt doorgespeeld aan een Luikse vak- bondsbaas, en de PS-verzorgingsstaat kan rustigvoortwoekeren op de andere soci ale departementen. Rond Pasenwordt ge dan opperhoofd van een nieuwe interim- regering die binnen de kortstekeren al vechtend over de straat zal rollen, tot grootjolijt van de mediadie niets liever willen dan een terugkeernaar het paarse heilsregime, en die metveel plezier uw berg voorkeurstemmen zullen helpen reducerentot een molshoop -wat vreemd genoegonze wens van hierbovenin vervul
ling zal helpen gaan.
Hebt gij dan tenminste een versterkte geloofwaardigheid opgebouwd? Gij die Verafstoodt verweetdat niemandhemnog geloofde? Bijlange niet.Ge hebt u tegen
overuw kartelpartner keerop keer gedra
gen als een onbetrouwbaar,nukkig kind.
Ook afgelopen zondag hebtge de N-VA nogeens flink in de rug geschoten door hen onder druk te zetten toch maarhet vertrouwen testemmen in uw eigen zie lige persoontje.
Alswe de berichtgeving mogen gelo ven,haddeN-VA erop aangedrongen de gesprekken binnenskamers te houden, maar uw gloriolvereistedat gij nogmaar eens uw monsterscore in herinnering bracht om uw kartelpartner tekapittelen en te kleineren. Terwijlge metde Frans taligepartijen hebt afgesproken dat er na i Pasen opnieuw ... metEcolo over rege
ringsdeelnamekan worden gepraat. Kan
; het zo mogelijknog achterbakser eventu eelmisschien?
Neen, een stevige electorale rammeling, dat is inderdaad wat gij hebt verdiend.Gij natuurlijk niet alleen, wantDidierReynders en ook de VlaamseCollaboralenzijn inhoge mate mee verantwoordelijk voorde knoei
boel diewe nubeleven inde belze politiek.
Maar als gijvorig najaar meerhaar op uw tanden hadt gehad, en u niet amechtig aan het formateurschap hadtvastgeklonken, dan zoudt geernu heelwat beter voor staan. Sic transit gloria mundi, vanleper tot in Brussel,en van Aalter totin Afghani stan. Et pour les enfants de la Patrie-e-jela même chose!
XlißßißtßxRß.
Lukasweb opgericht: de digitalebeelden databank vande Vlaamse kunstwerkenop het internet. Anciaux, die een miljoen euro investeerde in het project,was er toen van overtuigddat de webstek in vier a vijf jaar zelfbedruipend zou zijn, maar vorig jaar heeft zeslechts eenomzetgegenereerd van 74.000 euro.
Martine Fournier(CD&V) stelde overeen en ander wat vragen ennublijkt datvoor
lopig ook slechts ietsmeerdan dehelft van de geplande5.000topwerken uit de Vlaamse kunst- encultuurgeschiedenis onlinestaat.
‘Destartbeloftes zijn helemaal niet inge
vuld. Beelden van Brusselse collecties of het SMAK zouden snelvolgen, maar tot opheden zijnze nog nietopgenomen in de databank.’
De akolieten van Bertje
In defameuze Brusselse schelpspeeltuin beschiktBertjeovereenstelletje hulpkabou- ters om de blijde Spiritistische boodschap naar de boeren, burgers en buitenlui van Heel-Vlaanderen te brengen, zo bijv. Joris Vandenbrouckeuit Beringen (Koersel).
Die pleitte vorige woensdag voor een verbod opde verkoop en hetgebruik van de ‘mosquito’, een apparaat waarmee zoge
naamde ‘hangjongeren’ verjaagd kunnen worden door middel van ultrasone tonen die pijnlijkzijn voor oren van niet-volwas- senen.
Het Limburgs genie bepleitte‘grote alert
heid’, want ‘demosquitois namelijk een dis
criminerend en gewelddadig apparaat. Het viseertélle jongeren, zonder onderscheid.
En dat is totaal ontoelaatbaar!’ Enwij die dachten dat discrimineren juisthetmaken van een onderscheid was! Hoe hebben we ons zo kunnen vergissen...
Maarook zijn slot’argument’ was een kronkel’redenering’ die er mocht wezen:
‘De anti-jongerenzoemer heeft zijn naam niet gestolen. Mosquito betekent immers zoveel als mug.
Muggen worden door een gemiddeld mens ervarenals uiterst irritant ongedierte, liefst te verdelgen met een fatale mep of veel insecticide. Ik mag toch aannemen, datdit niet de manier iswaarop we metjongeren willen omgaan?’
Kopen dat ding,voor het (alweer) verbo denwordt!
12 maart 2007
De dingen dezer dagen
Informatie op uw niveau
Zou het vroeger in de media echt beter geweest zijn? Misschien niet altijd, maar zo gortig als vandaag, speelde men het toch niet. De druk om te scoren was bij
voorbeeld kleiner. Mensen kwamen pas op tv nadat ze elders iets gepresteerd hadden, niet omdat ze bekend waren van tv. De cultus van de Banale Vlaming was veel kleiner. Je werd niet permanent om de oren gemept met nulliteiten die na twee jaar in de mist verdwijnen. De kranten waren natuurlijk minder leven
dig (lees: geleken minder op het huidige Laatste Nieuws) en de lange en goedge
bouwde zin kreeg nog wat ruimte. Details waren nog terzake en werden zelfs af en toe gecontroleerd. Journalisten mochten rustig een lang stuk doorbellen en kregen niet te horen: zoveel tekens en niets meer. Er waren bij radio, tv en de kranten geen panels die moesten vertellen wat ze wilden lezen, zien en horen waarna de redactie de grootste gemene deler moest berekenen.
Natuurlijk was de verzuiling heel sterk, maar dat wist je. Vandaag zijn de media in de ban van de markt, maar komen daar niet voor uit, tot op het moment natuurlijk dat een algemeen hoofdredacteur “marketeer van het jaar” wordt en gelukwensen krijgt in plaats van de verdiende onmiddellijke schrap
ping als beroepsjournalist. En ik schrijf al die wat onordelijke gedachten neer naar aanlei
ding van een televisieprogramma uitgezon
den op maandagavond 3 maart op Canvas en een artikel in De Standaard dat een paar uur later op de site van de krant verscheen.
Het tv-programma heet Verloren land en wordt dus uitgezonden op het verdiepende net. Het is een brutaal plagiaat van een BBC- programma met de titel: Who do you think you are? Een Banale Vlaming heeft vragen over de een of andere voorouder (meestal één grootvader) en de camera volgt de man of de vrouw in haar zoektocht. Dit pro
gramma vervangt het vroegere Histories.
Want die formule was niet meer van deze tijd, vertelde geschiedenis op een volwassen manier, had daarenboven nog goede kijkcij
fers en, grootste misdaad van allemaal: het bracht documentaires zonder dat er een soa- pactrice of een burenlawaaimaker of iemand uit het “ons kent ons”-stalletje van Woes- tijnvis aan te pas kwam. De gepikte formule daarentegen past perfect bij de verheven taak die het baasje van het (VRT-)productie- huis Weten zich gesteld heeft. Het mormel De Poot, indertijd hoofdredacteur van het kinky seksmagazine Telefacts bij VTM, vindt inderdaad dat “programma’s over geschie
denis, wetenschap- en sociaalmaatschappe
lijke thema’s “ maar zin hebben als ze in de eerste plaats de zielenroerselen van een BV illustreren.
Vorige maandag was dat ene ‘Aant-
waaarpse’ hiphopdame Karoline Kamosi alias Leki, waarschijnlijk 99% van onze lezers onbekend, maar daarvoor zijn zij ook alle
maal verzuurde en bejaarde extreemrechtse zakken. De dame ging op zoek naar haar Kongolese grootvader die zijn uur van roem voor en juist na de onafhankelijkheid van de kolonie kende. Wel, een paar medewerkers van productiehuis Weten hebben hun uiter
ste best gedaan. Ik heb indertijd een paar jaar in onze koloniale geschiedenis gewoond toen ik een negendelige tv-reeks plus acht
tien radio-uitzendingen plus een dik boek produceerde. Maar wat de off-screen stem allemaal vertelde over die periode, wist ik niet. Bij de bekende beelden over de reis van Baudouin naar Kongo in I955 vertelt men de kijker dat het officiële standpunt was dat de kolonie eerst dertig jaar later onafhankelijk zou worden. En nu heb ik toch altijd gedacht dat toen alleen Jef van Bilsen dat afschuwe
lijke vooruitzicht poneerde in een artikel in De Gids en daarom bijna uit de universiteit geschopt werd zoals hij me vertelde in zijn villa in Kraainem, want officieel dacht men aan 2015. En bij de periode tussen I958 - I960 toont Canvas beelden van vluchtende Europese vrouwen en kinderen. En ik altijd maar denken dat de onlusten eerst in juli I960 begonnen en niet in I958. De oorzaak van die vlucht had volgens het programma iets te maken met een toespraak van Char
les de Gaulle. Die had inderdaad in augustus I958 gezegd dat de Franse kolonies konden onafhankelijk worden binnen of buiten een Frans gemenebest. Ik ging er altijd van uit dat ongeveer vijf tot zes évolués, zoals men die Afrikanen toen noemde, enige weet hadden van die toespraak, maar nu blijkt dat heel Kongo op de hoogte was. En de oorzaak van de dodelijke rellen van 4 januari I959 (alleen
zwarte doden) in Leopoldstad was een toe
spraak van... Lumumba, iemand die op dat moment nauwelijks een voet in de koloniale hoofdstad had gezet en er totaal onbelang
rijk was aangezien hij niet tot het Kongovolk hoorde. Kortom, geschiedenis op het niveau van De Poot.
“Den bompa”
Terug naar de familie van Karoline met de moeilijke naam (dochter van een Kongolese vader en een Antwerpse moeder). Banale Vlamingen hebben ook per definitie per
fecte ouders. En toch, en toch. Naar verluidt is die vader van Karoline een Mobutubaron geweest die nog altijd geen voet in Kongo durft zetten, of hij gaat eraan.
Maar dat mogen we van Weten niet weten. Neen, dan is die lang geleden gestor
ven grootvader veel interessanter en vooral minder gevaarlijk. Hij zou burgemeester van Kintambo, een wijk in Kinshasa, geweest zijn ten tijde van de onafhankelijkheid. In I957 waren er in Kongo gemeenteraadsverkie
zingen en de zwarte wijken in de steden kregen een zwarte en de blanke wijken een blanke burgemeester (die altijd de grote baas was). De namen van die burgemeesters zijn gemakkelijk terug te vinden in de koloniale archieven, maar de kijker heeft geen ene lijn van een authentiek document mogen zien, want daar is grootvaders naam onbekend;
alleen een blinkend verdacht nieuw papier
tje met een zogenaamde verkiezingsuitslag werd getoond.
En wanneer de ontroerde Karoline aan het zogenaamde graf van “den bompa” staat, is er iemand zo vriendelijk er eventjes zijn naam op te schilderen. Zou het kunnen dat de Kongolezen in hun straatarme dorpjes zoals alle arme mensen in Kongo eurobil- jetten in de ogen kregen, toen de SN-Brus- selsjeeps met die van het geld bulkende Euro
peanen verschenen? En dat ze dus bereid waren alles te vertellen wat de camera
ploeg hen opdroeg omdat men anders voor niets naar Kongo was gereisd? Op het einde van het programma refereert ons Karoline trouwens niet eens meer naar die grootva
der, maar ze maakt het vaste voornemen die mensen “structureel” te helpen. Het gevoel blijft dus bestaan dat het verdiepende net hier wetens en willens de kijkers oplicht. Ik ben echt gebeten om het te weten.
Kwaliteit?
Rond middernacht las ik dan op de stek van De Standaard een artikel over de dood
van tenor Giuseppe Di Stefano, nog een van mijn dada’s. En inderdaad, weer informatie op het hoogste niveau. Di Stefano werd e best betaalde tenor van zijn tijd genoem terwijl de paybooks van de New Yorks®
Metropolitan duidelijk bewijzen dat zijn co - lega Mario Del Monaco honderden dollars meer kreeg per voorstelling. De Standaar meldt ons dat “zijn fans hem de tenor van Callas noemden”. Ooit al eens gehoord dat fans iemand het vijfde wiel van een andere zanger noemen! En we vernemen nog dat e eerste stemproblemen dateren uit 1963 , (,n werkelijkheid was dat I954). We lezen ver der dat “hij het daaropvolgend jaar vervan gen werd door een jonge zanger: het begm van de wereldcarrière van Pavarotti . A ® boeken vermelden duidelijk dat Di Stefano in werkelijkheid al in oktober I963 door ig P vervangen werd.
We lezen ten slotte dat Di Stefano na zijn loopbaan operaregie deed. We lezen niet dat dit maar één keer gebeurde omdat hij twee jaar een stomende verhouding met Callas had (de oorzaak van zijn echtscheiding). De dame eiste dat hij ook betaald werd voor zijn zogenaamd regiewerk omdat hij weer eens financiële problemen had. En we lezen °o niet dat hij de reden was dat de diva met niet eens de resten van een stem toch tezamen met Di Stefano een trieste afscheidstour- nee in heel de wereld gaf om zijn gokschul
den te betalen.
De conclusie van die twee verhalen is hier al meer dan één keer getrokken. Zodra je zelf enige kennis hebt, zie je dat zogenaamde en vooral zelfbenoemde kwaliteitsmedia er niets van bakken. Kortom, wie gelooft die
mensen nog? JanNeckers
Roddels uit de Wetstraat
Huichelaar
De Spallochtone aartsdiaken Van der Mae- len heeft onder Paars altijd het vuur uit zijn sloffen gelopen om de regering te verdedi
gen, ook in haar grootste dwaasheden. En nu komt hij als kersvers oppositielid tijdens het vragenuurtje en voor de camera’s van Villa Politicia zijn gram halen en op theatrale wijze kipkap maken van de regering en de hoofd
rolspelers daarin. Akkoord, over die club valt heel wat te zeggen, maar als het uit zijn mond komt, klinkt het toch allemaal nogal vreemd. Ineens is minister Reynders onbe
kwaam, kent hij zijn stiel niet en is hij op Financiën te lomp om te helpen donderen.
Excuseer, Dirkie, maar ge moet toch zien dat ge de boemerang niet op uw bloedern- stig gevelwerk krijgt. Zonder het te besef
fen en wellicht niet met uw volle goesting zult ge op die wijze mee gecatalogeerd wor
den onder de ondertussen historische vraag:
“Wie gelooft die mensen nog?”
Moeilijk voor Jommeke_____
In de Kamercommissie Justitie had Jom
meke Vandeurzen (CD&V) het lastig en wilde hij bevestigen noch ontkennen dat de vermeende terrorist Belliraj een informant van de Staatsveiligheid was. Het mag niet van de wet, liet hij weten. Maar hij gaf al snel te kennen dat hij de nodige stappen wil ondernemen om de werking van de dienst te verbeteren. “Van bij mijn aantreden heb ik moeten vaststellen dat de kritieken op de Veiligheid van de Staat mij noodzaken tot een grondige evaluatie en bijsturing van deze inlichtingendienst,” zegt hij. Natuurlijk beseft hij als geen ander dat heel het Justitiebeleid of wat er de jongste jaren voor moest door
gaan een stinkend potje is. Niet alleen heeft hij jarenlang oppositie gevoerd tegen het privédomein van Onkelinx, hij stelt nu ook vast dat hij nog gelijk had ook. Maar dat een
en ander niet eenvoudig zal zijn, staat in de sterren geschreven, zeker nu de feeks nog altijd deel uitmaakt van de regering en over de schouder van Jommeke meeloert.
Geen pottenkijkers
Er bestaat zoiets als een parlementaire begeleidingscommissie die achter gesloten deuren vergadert en de onderzoeksresul
taten van het Comité I bestudeert. Boze Bart Laeremans kan er evenwel niet mee lachen dat de oppositie uit die begeleidings
commissie is uitgesloten. Hij wil een echte parlementaire onderzoekscommissie over de partijgrenzen heen. Gelijk heeft hij. Zo’n onderzoekscommissie is vaak de enige moge
lijkheid om klaarheid te scheppen. Denken we maar aan de Dutroux-, de Rwanda- en de Bendecommissies. Stel u maar eens even voor wat daar van geworden zou zijn mocht de oppositie daar niet bijgezeten hebben.
Ten tijde van de Dutrouxcommissie was pre
cies de aanwezigheid van Gerolf Annemans niet alleen de nachtmerrie van de meerder
heidspartijen, het was ook de garantie dat niks onder tafel kon geschoven worden.
Wat heeft men vandaag te verbergen inzake de Staatsveiligheid, de Inlichtingendiensten
en Justitie! Het antwoord is duidelijk: de ondraaglijke stank van de PS in het algemeen en de adembenemende lichaamsgeur van Laurette O.
Slechte akoestiek
We hadden het er hier ooit al eens over:
over het verschil tussen een motie van aan
beveling en een gewone motie. Ter herinne
ring; parlementsleden kunnen een motie van aanbeveling indienen om de regering te ver
zoeken iets te ondernemen. Meestal gaan dergelijk emoties uit van de oppositie. De meerderheid blokkeert dan meestal derge
lijke moties door een eenvoudige motie in te dienen, die oproept over te gaan tot de orde van de dag en er verder niet op in te gaan.
Donderdag gebeurde er iets vreemds. De altijd ijverige boze Bart Laeremans diende een motie van aanbeveling om de regering op te roepen iets te doen aan de manke taal
verhoudingen en de discriminatie van Neder- landstaligen bij De Post. Daar tegenover stond een eenvoudige motie die tegen alle verwachtingen en gebruiken in geen meer
derheid behaalde. Nadien moest men dan over de Boze motie stemmen, die het even
wel ook niet haalde. Verwarring alom. Nie
mand begreep iets van deze stemming, want alles was nu weggestemd. Sommige partijen zoals de Ampersanders beseffen ook nog altijd niet dat ze voortaan bij de meerder
heid horen... Brulbakkes Mayeur van de PS vond er niet beter op dan te verklaren dat de verwarring te wijten was aan de akoes
tiek in de zaal die ‘tellement mauvaise’ is...
Ge moet er opkomen!
Open deuren
Als er iemand is die er als geen ander in beslagen is open deuren met geweld in te trappen en daar heel theatraal bij te doen, dan is het wel het Limburgse blondje Hildeke
Vautmans, bij de gratie van Zijne Doorluch
tige Paarse Premier en omwille van bewe
zen diensten nog altijd Kamerlid van de Open VLD. Donderdag kwam ze dan °o vol pathos pleiten om de in commissie al una
niem goedgekeurde resolutie met betrek
king tot de kindertehuizen in Bulgarije oo in de Kamer goed te keuren. Met tremolo in de stem verhief ze de ongeschoren en ogen schijnlijk altijd ongewassen Chris Dusaucho' ei zo na tot de held die de wereld de weg naar het licht toonde en met de Bulgaars®
kindertehuizen een gat in de markt von om als BV weeral wereldgewetentje te zi ten spelen. U weet nog wel, Dusauchoit i de dierenliefhebber die na de moord op P' Fortuyn er geen graten in zag een mog®^
lijke volgende aanslag op ‘extreem-rechts a normaal en welgekomen te aanzien.
Illegalen kweken_________ _
Kamerlid Filip de Man werd door de Vól kischer Beobachter alias De Morgen oo^
omschreven als “de gevaarlijkste van a Vlaams Blokkers”. Hij is daar niet a',ee trots op, hij doet ook alles om die rePut^
waar te maken. Vorige week veroorzaa hij grote opschudding door te citeren uit e®
studie van de Rotterdamse Erasmusunivers teit. Daaruit bleek dat België in-vitroferti^
tie voor illegalen terugbetaalt, "zodat ze k' deren kunnen krijgen en dan hier blijv®n-
We begrijpen best dat illegalen dring®
medische zorgen krijgen. Als ze hier on een vrachtwagen lopen of een longonts king krijgen, dan moet men hun de no 'g^
medische zorgen toedienen. En daarna m men hen uitwijzen. Dat is de logica zelf- M &
in-vitrofertilisatie valt zeker niet onder
“dringende medische zorgen”. u Dat is gewoon het zoveelste voor e van flagrant misbruik. . >
Lees verder blz-
De dingen dezer dagen
André Lerminiaux, voorzitter van het Komitee der Randgemeenten
“In faciliteitengemeenten enorme kloof tussen theorie en praktijk ”
Veel te vaak zijn de faciliteitengemeenten een abstract gegeven.
Een politiek probleem dat te pas en te onpas aan de onderhandelingstafel opduikt.
Ze vormen ook een thema dat heel wat emoties losmaakt. Maar achter deze fa?ade bevindt zich een erg concrete realiteit die genuanceerder is dan vaak wordt aangenomen. Onder meer hierover spraken we met André Lerminiaux, Drogen- bossenaar en voorzitter van het Komitee der Randgemeenten.
Verrassend toch hoe breed ze kan zijn, de kloof die tussen beeld en werkelijkheid gaapt. Neem nu de manier waarop de door
snee Vlaming (of zelfs Vlaamse beweger) ‘de zes' (bedoeld wordt: de zes Brusselse rand
gemeenten met faciliteiten) waarneemt. Lan
delijk, residentieel, boordevol gefortuneerde eurocraten en opjuttende Francofonen. Het zijn steevast de resultaten die een willekeu
rige bevraging zouden opleveren. Neemt u gerust de proef op de som.
Maar strookt dit beeld ook met de wer
kelijkheid ? De vraag stellen is ze beantwoor
den: nee, of tenminste slechts tot op zekere hoogte. De bewogen politieke maanden die we achter de rug hebben (en die, die nog in het verschiet liggen?) wekten de indruk dat het er vrijwel elke week hommeles is. Geen gemeenteraad zonder rel, denkt de argeloze beeldbuiskijker. En ook hier past dezelfde vraag: hoe ver liggen beeld en werkelijk
heid uit mekaar? Huisarts André Lermini
aux, voorzitter van het Komitee der Rand
gemeenten, moet eens hartelijk lachen als we hem deze clichés voorschotelen.
“Eigenlijk is het in de meeste gemeenten van de zes erg rustig”, legt hij uit. “Misschien is een bezoek aan mijn eigen gemeente Dro
genbos wel het meest adequate tegengif tegen allerhande clichés. Villawijken, je kunt er altijd naar zoeken, maar anders dan in sommige andere randgemeenten zul je van een kale reis thuiskomen. Het communau
taire klimaat is hier ook opvallend rustig, ook al zou daar de komende jaren misschien wat verandering in kunnen komen. Maar begrijp tne nu ook niet verkeerd. Ik zou er geen veertig jaar engagement opzitten hebben als alles hier gesmeerd zou lopen.”
Sociologische verschillen
“Eigenlijk is de noemer ‘faciliteitenge
meente' misleidend. Door alle zes randge
meenten met faciliteiten onder dit lemma onder te brengen, wekt men de indruk dat ze een soort van geheel zouden vormen.
Niets is minder waar. Eigenlijk is het enige wat ze gemeen hebben dat faciliteitenstelsel, en dat wordt dan nog eens op verschillende banieren ingekleed. Zo heb je als Fransta
lige hier in Drogenbos recht op een Frans
talig document als je daar om vraagt, terwijl dat in Sint-Genesius-Rode niet het geval zal zijn. Daar betekent faciliteiten dat vertalin
gen van de oorspronkelijk Nederlandstalige documenten aangevraagd kunnen worden.
En om even op deze vergelijking voort te bouwen: ook de sociologische verschillen Zussen deze nochtans buurgemeenten zijn ontzettend groot. Ik denk dat je in Drogen
bos geen 20 villa’s ter waarde van een mil
joen euro zult vinden, terwijl in Rode heuse kastelen staan. Rode is ook groener, lande-
lijker, daar waar Drogenbos nagenoeg volle
dig verstedelijkt is. De tram is trouwens ook tot het centrum van onze gemeente door
getrokken.”
Politieke gelatenheid
“Het meest frappant zijn misschien wel de onderlinge politieke verschillen. De meest militante francofone opstelling tref je in Kraainem, Linkebeek en Wezembeek- Oppem aan. Dat staat haaks op de commu
nautaire rust die we al die jaren in Drogen
bos hebben gekend. Dit is in grote mate te danken aan de figuur van burgemeester Cal- meyn. Korte tijd geleden is hij overleden, maar zijn zoon nam met schijnbaar dezelfde instelling de fakkel over.”
En toch, helemaal gerust lijkt André Ler
miniaux er toch niet in te zijn: “Wij zijn hier niet immuun voor het algemene politieke kli
maat. Het indienen van Vlaamse lijsten in de jaren 70 was hier nooit een succes. Zomin als de poging van het FDF om in de jaren 80 apart op te komen. Er was de correct tweetalige lijst van de burgemeester die op een erg ruime meerderheid kon rekenen. In die zin waren de voorbije verkiezingen een keerpunt. Er kwam een individuele ‘Union des francophones'-lijst (UF) op die 7 van de 15 zetels in de wacht sleepte. De meerder
heid werd dus niet gebroken, maar dit resul
taat heeft wel zo zijn repercussies op het bestuur van de gemeente. Door de aparte regeling eigen aan faciliteitengemeenten is er nu ook een UF-schepen en kregen ze ook het voorzitterschap van het OCMW toegewe
zen. Toegegeven, de burgemeester blijft er allemaal rustig bij. Hier is ook geen sprake geweest van incidenten waarbij gemeente
raadsleden doelbewust Frans begonnen te spreken. Maar dat Calmeyn naar de franco
fone burgemeestervergadering van de faci
liteitengemeenten gaat heeft iets onvermij
delijks.”
Bewustmaking
Als huisarts doorkruist Lerminiaux dage
lijks zijn gemeente. Hij heeft ook contact met een heleboel mensen uit de meest uiteenlo
pende sociale geledingen (“van alle nationa
liteiten en talen"). Hoe groot is de kloof tus
sen burger en politiek?
“Het is kenmerkend dat Vlamingen bij het uitbrengen van hun stem vooral aan het alge
meen belang van de gemeente denken, ter
wijl Franstaligen eerder een zuiver commu
nautaire stem uitbrengen. Erg merkwaardig is ook het gegeven dat het verenigingsle
ven een haast zuiver Nederlandstalige aan
gelegenheid is. Voor de volledigheid van het verhaal moet ik daar aan toevoegen dat dit tegelijkertijd onder zware druk staat.
Logisch ook: door de stijgende vastgoed-
Allochtonen zonder dédain
In de schoot van het Komitee der Randgemeenten ontstond ruim tien jaar geleden een jongerenwerking, enigszins dubbelzinnig ‘de Randgevallen’ genaamd. Verschillen e activiteiten werden op het getouw gezet, T-truitjes werden gedrukt en de Randgeval- len’ lieten geen gelegenheid voorbijgaan zich in de kijker te werken. De voorbije jaren
**erd het echter oorverdovend stil aan het jongerenfront. “De werking viel stil om een erg herkenbare reden: de jongeren die deze ludieke werking droegen - onder wie m'jn beide zonen - zagen zich verplicht uit de gemeenten weg te trekken .zegt André Lerminiaux. “Je moet al erg goed verdienen om tegen de huidige vastgoedprijzen op te kunnen boksen. In zekere zin maakten wij hier in de Rand al jaren geleden mee wat zich nu op heel wat plekken in Vlaanderen voordoet. Op zich is het dan ook niet ver
wonderlijk dat de in- en uitstroom in de zes faciliteitengemeenten erg hoog ligt. Gemid
deld verhuist elk jaar zowat 15% van de bevolking uit Drogenbos!
Nu is het een realiteit dat er bij de inwijkelingen wel wat Nederlandstaligen zitten,
^ij zien wonen in de gemeente vooral als iets functioneels. Hun bed staat hier wel, niaar van het verenigingsleven houden ze zich afzijdig. Maar ook op dat vlak moet le
°nze plaatselijke situatie in een breder perspectief durven plaatsen. Overal in Vlaan- eren krijgt het verenigingsleven zware klappen te verwerken. De tijdsgeest laat ziel
"u eenmaal overal voelen. Maar laat ons de dingen toch niet overdreven negatief bekij-
”en- Want ook al neemt de groep Nederlandstalige native speakers af, het gebruik van et Nederlands als dusdanig neemt toe. Dankzij mijn praktijk als huisarts heb ik daar doorheen de jaren een vrij breed zicht op. Meer dan eens verbaast het me hoe snel al|ochtonen een basiskennis van het Nederlands verwerven. Dit getuigt van een erg P^ktische instelling. Ze zien het belang van de taal voor hun professionele kansen in, z°nder dat ze enige psychologisch ingegeven dédain voor de taal van Vondel hebben, z°als je dat toch nog bij heel wat Franstaligen aantreft.
12 maart 2007
5
prijzen trekken steeds meer autochtone Vla
mingen noodgedwongen weg, en dat wordt door het verenigingsleven cash betaald. Kijk, de realiteit is dat het al bij al goed wonen is in de randgemeenten. Je ziet vlakbij dat Brus
sel aan een razend tempo veranderd is, en dat blijft doen.
Ergens is hier wonen de manier om het beste van twee werelden te combineren: er is de nabijheid van de stad, maar tegelijker
tijd blijf je toch afgeschermd van de nadelen.
Dat is de reden waarom zoveel Franstali- gen hier komen wonen.” Is het geen vech-
ten tegen de bierkaai? Overvalt hem nooit de zin de armen te laten zakken?
“Het is een feit dat heel wat ontwikkelin
gen waarmee wij geconfronteerd worden het gemeentelijk niveau ruimschoots over
stijgen. Je zit met krachten die zich op een hoger niveau afspelen, maar ik probeer de dingen positief in te zien.
Mensen diets maken dat dit een gemeente is die in Vlaanderen ligt, is ontzettend belang
rijk. Eens ze zich hiervan bewust zijn, staan we al heel ver.”
PmM.
Democratie als dooddoener
Al van kindsbeen af woont André Lerminiaux in Drogenbos en zijn huisartsen
praktijk verschaft hem een heldere kijk op wat reilt en zeilt op het terrein. En net dat terrein wordt aan Franstalige kant aangegrepen om allerhande eisen te stellen. De bevolkingssamenstelling is wat ze is. En als een meerderheid onder hen aansluiting bij Brussel wil, waarom zich daar dan tegen verzetten? ‘Democratie’, ‘de wil van de bevol
king respecteren’, we kennen ze, die argumenten. “Deze redenering is pure nonsens.
Een non-argument”, beklemtoont Lerminiaux. “Wanneer aan Franstalige kant met de term democratie geschermd wordt, doet men dat op een erg selectieve manier. De idee van faciliteiten in een aantal Waals-Brabantse gemeenten werd destijds onver
biddelijk de kop ingedrukt, ook al bestond er een realiteit die dit legitimeerde. Toen was de bevolking van geen belang. Maar als het om een Vlaamse gemeente gaat, wis
selen ze probleemloos het geweer van schouder.
Democratie betekent ook respect voor hogere rechtsregels die op een volkomen correcte manier tot stand zijn gekomen. Er zijn destijds op nationaal niveau duidelijke afspraken gemaakt over het taalstatuut van de gemeenten. Deze werden in wetten gegoten. Zich vandaag op een plaatselijke situatie beroepen om de hele opdeling van het land te herbekijken, getuigt net van weinig zin voor democratie. Hier in alle rust op wijzen zonder zich te laten meeslepen in de Franstalige logica, lijkt mij het gepaste Vlaamse antwoord. Daar zou men aan Vlaamse kant wat vaker aan moeten denken.”
Vlaams-Nationale Debatclub
Een optimistische Bruno Valkeniers
Bruno Valkeniers is ongetwijfeld de meest gevraagde spreker van het ogenblik. Alle VB-partijafdelingen willen wel eens kennis maken met de nieuwe voorzitter. En uiter
aard het trouwe publiek van de Vlaams- Nationale Debatclub in Edegem. Het werd niet teleurgesteld. Het kreeg een optimis
tische Bruno Valkeniers te horen. Met, ja, een andere, meer zakelijke stijl, hoewel niet minder bevlogen. Want laat daarover geen misverstand bestaan: de nieuwe voorzitter is een even overtuigde Vlaams-nationalistals zijn voorganger. Hoe ervaart een voormalige natiebaas dat: van de ene dag op de andere op de publieke scène moeten optreden?
Hij moet er duidelijk nog aan wennen. In het zakenleven, vertelde Bruno Valkeniers, werkt men in de luwte, er wordt onder
handeld, afspraken gemaakt en snel beslist en even snel worden de beslissingen uitge
voerd; in de politiek wordt er veel gepraat, beslissingen laten lang op zich wachten, de uitvoering ervan duurt soms nog langer.
Maar vooral: op de politieke scène wordt ieder woord gewikt en gewogen, becom
mentarieerd en ge- of veroordeeld, soms uit zijn verband gerukt of volkomen ver
keerd geciteerd. Hij kan er al van meespre
ken. Zijn uitspraak in de Keien van de Wet
straat dat "de apartheid in Zuid-Afrika hem niet stoorde” bezorgde hem in de welden
kende pers meteen de roep “een aanhanger van de apartheid” te zijn. Wat hij dus niet
gezegd heeft. Maar daarover wilde Bruno Valkeniers het eigenlijk niet hebben. Wel over zijn partij, de toekomst van zijn par
tij en de toekomst van Vlaanderen. Het tal
rijk opgekomen publiek in de De Basiliek in Edegem kreeg een optimistische voorzitter te horen. Het Vlaams Belang speelt zijn rol en zal zijn rol blijven spelen in de natiewor- ding van Vlaanderen. Wat men ons nooit zal kunnen afpakken, zei Bruno Valkeniers, is de idee van de Vlaamse onafhankelijkheid. Bij de oprichting van het Vlaams Blok in I979 was dat een utopische gedachte, nu “dreigt” de utopie werkelijkheid te worden. Maar hoe?
Volgens het recept dat Bruno Valkeniers allang op zak heeft, de Forza Flandria, de samenwerking van alle Vlaamsgezinde krach
ten in Vlaanderen, volgens het motto dat Karei Dillen bij de stichting van het Vlaams Blok lanceerde: Vlaanderen eerst! Ieder
een in Vlaanderen - zonder exclusieven - die het daarmee eens is, kan via de Forza Flandria daaraan meewerken. Hoe die ver
eniging van Vlaamse krachten te verkrijgen?
En wanneer? Daarvoor heeft Bruno Valke
niers ook geen antwoord. Veel hangt af van de bereidwilligheid van de Vlaams-nationa- listen van de N-VA, van de Vlaamsgezinden in Lijst Dedecker (want bij LDD zitten ook veel belgicisten) en in de andere partijen, zoals in de CD&V en zelf de VLD. Wij hel
pen het hem hopen.
Eersteinterimaris
