63 ste jaargang nummer 14 woensdag 2 april 2008 1,75 euro

63 ste jaargang nummer 14 woensdag 2 april 2008 1,75 euro

Weekblad P60872I Afgiftekantoor 2099Antwerpen X

Van Didier Claus en Hugo Reynders

Herinnertu zich onze vaststellingen nog van vorige week? Leterme gijzeltzijn par­ tij enhet kartel door zijnallesverterende obsessie om premier te zijn en te blijven.Hij heeftde CD&V-ministersin bijzonder oncomfortabele zetels doenplaatsnemen om toch maar aande macht te kunnen komen. Het mandaat van Europees commissaris, datin2009 zoutoevallen aande christendemocraten,is nu al verkwanseld aan Karei deGucht.Departij wordt erop voorbereid dat er in juliabsoluut geengrote trofee op tafel zal liggen inzake staatshervorming, enopde dag van devertrouwensstem- rning is deN-VA brutaalgeschoffeerd door de leperse geitenboer, doodsbang dat hem maar een kort leven beschoren isin de Wetstraat I6, naaldie maanden vangeploe­

ter, gewriemel metpunten en komma’s, en traumatische vernederingen doorVerhof- stadt III. Datalles maaktLeterme Iannexhet Kartel bijzonder kwetsbaar.Zijn poli­

tieke tegenstanders hebben onmiddellijk bloed geroken. Nog tijdens het debat over de regeringsverklaring lanceerde 'Open VLD’ een nieuw euthanasieoffensief. En Reyn­ ders vertelde in de wandelgangen doodleukvoor de camera’s dat er tegen juli hooguit iets zou gedaan wordenrondhetwerkgelegenheidsbeleid en dater voor derestzoge­

zegd nog drie jaar tijd was. Kortom,deliberalen willen vanaf dag één latenzien wie er baas is in het gouvernement.

Nu demythe over de opeenvolgendepaarsebegrotingsevenwichtendoorhet Plan­ bureau,hetIMF, de OESO ende Europese Commissie aan flarden is geschotenende liberalenook hetdepartement Werk niet in handenhebben kunnen krijgen, zijn ze vooral aangewezenopde “ethischedossiers” om zich te profileren. Samenmetde lof­ zang van dehele progressieve kerk op deheilige Claus - gij zult u met volleovergave linkse afgodsbeelden maken -achten zij de tijd rijpom ookeuthanasie voor minderja­ rigenen dementerende bejaarden op een drafje door het parlement te jagen. Nauwe­ lijks droog achter de oren,beschuldigt Mathias de Clercq de christendemocratenervan terug te willennaar de tijd van voor het Vaticaans Concilie. Een andere nepoot,Jean- Jacques de Gucht, ontvouwt het lumineuzeplan om in elk ziekenhuis speciaal getrainde euthanasieartsen te installeren.Beide snotneuzen worden uiteraard doorde partijtop de vuurlinieingestuurd,en gezien hun familiebandenlijkt de georganiseerde vrijzinnig­

heid in deze de lakens uit te delen. Officieel gaat hetom eenreactie opde uitspraak van Etienne Schouppedat ertijdens de regeringsonderhandelingen eenzogeheten “inspan- ningsverbintenis” isafgesprokenom voor ethische kwestieseerstovereenstemming tezoeken binnen de regering. De precieze draagwijdte daarvan staatmogelijk geno­

teerdin het eenof andere Atomaschriftje,maar heeft de tekst vanhet regeerakkoord niet gehaald en is sowieso voor de liberalen geen reden om enige terughoudendheid aande dag te leggen. We herinneren er trouwens even aandat er alin oktober vorig jaar een scherpe botsing was tussen Leterme en Schouppe over deruimte die de rege­ ringspartijen zouden krijgeninzake ethischedossiersendat Schouppetoen zwaar de wind van voor kreeg van het CD&V-boegbeeld.Leterme had overigens driedagenvoor de verkiezingenpubliekverklaarddat hij geen stopwou afdwingen opde ethische dis­

cussie. “Als het in een sfeervan respectgebeurt,kanhet parlement perfect overethi­

sche dossiers beslissen, zelfs eventueel met een wisselmeerderheid” (De Standaard.

I5 oktober 2007). Vermits CD&V doorhet gesjacher van diezelfde Leterme niet op respect hoeft terekenen, zal ‘OpenVLD’ wellicht proberende euthanasiewet zo snel mogelijkopen te breken. Of toch minstenseen nieuwvrijgeleide willencreëren “om de wetenschapzijnwerk te laten doen”, in het belang van het individu in hetalgemeen ende meestordinaireelectorale cretologie in het bijzonder. (In de hoop uiteraard dat ook Leterme I snel toteuthanasie overgaat.) Inhet verleden stonden de Franstalige partijen terughoudender tegenover de euthanasiedrang van de Vlaamse liberalen. Dat kan het manoeuvre alsnog afremmen, al heeft Reynderslaten verstaan een stuk in de richting te willenmeedenken.Alles lijkt de kopmanvandeMRopdit ogenblik name­ lijk geschikt om zich opnieuw te profileren.Met de terugkeer vanLouis Michel in 2009 voor ogen zalhij er alles aan doen om voor zichzelfen deMRalsnog eenvettigevis bin­

nen te halen. Dat lijkt op de eerste plaatseen nieuwebelastingverlaging te zijn, diede begrotingsadem van Leterme Ivolledig zou afsnijden. Door de toenemendeinflatieen de economische groeivertraging kondigtde eerste begrotingscontrole(juni/juli)zich behoorlijk zwaar aan. Gecombineerd metde communautaire onderhandelingen kan dat voorheel watvuurwerk zorgen. Daarop lijkt deN-VA te hopen: dat CD&V alsnog de stekker uit het stopcontact trekt om zo het Kartel overeindte kunnen houden. Maar Reynders (en deandere Franstaligepartijen) hebben Leterme dewortel alvoor de neus gehouden: een snuifje werkgelegenheid, een wolkje zout en peper en detweede gang van de staatshervorming isklaar.Luistermaar naar het antwoord van Letermein‘De Laatste Show’ vorige donderdag: ‘Ikhoopvooral rond de arbeidsmarktwatte kunnen doen, endaarnaast,als Didier Reynders zegt dat we dekomende jaren verdere stap­

pen kunnenzetten, wie zouden wij zijn om hem dat te weigeren?"De Vlaamse Volks­ beweging zaldus de CD&V’ers nog eens extra moeten aan- « schrijven om hen aan hun beloften te herinneren. X iCUxWWURfi.

Deze week:

• Dure Coburgers 2

• Brief aan Jacques Rogge 3

• Een stad met te veel moskeeën 6

• Fitna 7

•Linkeroever 10

De Olympische Spelen 2008

L€OK€ ZCfi-T...

Tot voor kort kenden we Liedekerke als gemeente vanEtienneSchouppe. Voor inge­ wijde flaminganten was het de gemeente van Mark Grammens.“Zoergensin Vlaams- Brabant.” Daarmee hadden we het zowat gehad wat kennisaangaande deze gemeente betrof.

Nu kent de hele wereld Liedekerke. De lezers van The Economist bijvoorbeeld die vorige week konden lezen, weliswaarzon­ der de naam van degemeente temogen ver­ nemen: “Het nieuwste geval is een rel over een lokale overheid in Vlaanderen die kinde­

ren diegeen Nederlands begrijpenwilban­

nen van de speelpleinen.” The Economist behoort tot de meer ernstige bladen en vult aan:“Omeerlijkte zijn, Franstaligen kunnen ook lastig doen over taalgebruik.”

Despeelpleinen van Liedekerke werden vorige week wereldberoemd. Een nieuw huishoudelijk reglement (intussen door de Vlaamseoverheid afgeschoten) bepaalde dat een hoofdmonitor kinderen kanweigeren die geen Nederlands spreken of begrijpen. Tja, handig is het niet, want als erkinderenaante paskomen, zijn de emoties nooit ver weg. In tegenstelling tot de nuancedie danmeestal totaal zoek is.

Naar verluidt werdhet kabinet vanminis­

ter Keulen gebombardeerd door telefoon­

tjes van buitenlandse correspondenten die een nieuweschendingvande mensenrech­ ten meendenontdekt te hebben. Knappecor­ respondenten, denk je dan, die zowaar de reglementen van kleinegemeenten naplui­ zenop zoek naar nieuws. Maar, in De Stan­ daard lazenwe datde Franstalige versie van deinternetencyclopedie Wikipedia meteen melding maakte van het feit datLiedekerke discrimineert. En stante pede ging het ver­ haal de wereld rond. Ze wetenhun waar te verkopen, die Franstaligen.

Terwijl wij gevangenzitteninonzeNeder-

landsetaal, waar zebuitengaatsgeenkaas vangegeten hebben. Informatie van Vlaamse zijde haalt de buitenwereld dus niet. Een objectief nadeel. Oftoch niet?

Stel je voordat de correspondenten De Morgenzouden kunnen lezen. Daarstond als titel afgedrukt: “Liedekerkeweert kinde­

rendie geen Nederlands spreken van speel­ plein”.Een heel vrije interpretatie.Met daar­ naasteen commentaarstuk van WalterPauli datdeVlaamse bekrompenheid hekelt. Hij is niet verbaasd dat een VN-rapport onge­

rust is over “onze intolerantie”. Met zo’n Vlaamse kranthebje natuurlijkgeen Frans­

talige media meer nodig om desinformatie te verspreiden. (We latende column van Hugo Camps daarover onbesproken, aangezien er ook gevoeligezielen meelezen.) Op deVRT- radiohoorden we verklarendatniet-Neder- landstalige kindjes niet meerwelkom waren opde Liedekerkse speelpleinen. Baseren ze zichdaar ook opde Franstalige Wikipedia?

Dat het buitenland aangewezen is op Franstaligebronnen omkennis te nemen van de toestand in Vlaanderland is een serieus nadeel. Dat hetbuitenland niet voldoende Nederlands beheerst om de Vlaamsekran­ tente lezen, is in vele gevallen dan weer een groot geluk.

EENMANSCOLLECTIEF Den Blooten Kooninck U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com,maar natuurlijk ook via hetgewone redactieadres

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus

FDF betekent...

2

De dingen dezer dagen

Bedenkingen bij een enquête

Het kan niet gezegd worden van alle peilingen en enquêtes, maar die van de krant La Libre Belgique genieten de reputatie min of meer betrouwbaar te zijn. Als La Libre dus meldt dat het aantal moslims in de Franse Gemeenschap zozeer in stij­

gende lijn gaat dat ze er binnen één enkele generatie de meerderheid zal vormen, dan lijkt dat een gegeven dat meer waard is dan een simpele vermelding ergens weggemoffeld op een binnenbladzijde van een enkele Vlaamse krant. Zeker als de enquête de Europese hoofdstad Brussel de uitschieter van die islamisering noemt.

Historici voegen daar waarschuwend aan toe dat de steile opgang van de islam­

beweging in Brussel kan uitmonden in het oprichten van een politieke partij.

Dat de verfransing van Brussel ook de isla­

misering in de hand werkt, kan niet ontkend worden. Toch zou het naïef zijn te beweren dat Brussel “een alleenstaand geval” is en als spiegel voor andere grootsteden geen gro­

tere waarde heeft dan die van een fata mor­

gana. Als het beleid in Antwerpen en in Gent met tromgeroffel en bazuingeschal de blijde mare verkondigt dat de stadsvlucht is inge­

dijkt en de bevolking opnieuw groeit, dan wordt wel steevast vergeten daaraan toe te voegen dat die groei vooral te maken heeft met de onvolprezen diversiteit. En die diver­

siteit dan op haar beurt weer de electorale levensverzekering is voor dat beleid. Maar dat terzijde.

Terug naar Brussel en lieflijke randge­

meenten zoals Molenbeek en Anderlecht, waar nog moeilijk kan gesproken worden van

“alleenstaande gevallen” als daar incidenten allerhande met “jongeren" meer regel dan uitzondering worden. Het is eerder pijnlijk te moeten zeggen dat de plaats me ontbreekt om een overzicht te geven van alle inciden­

ten in alleen al de paasweek, maar het is wel zo. Laat me dus volstaan te zeggen dat het Brusselse openbaar vervoer de bedenkelijke eer kreeg om in het oog van de multicultu­

rele incidentenstorm te staan.

Bedreigingen aan en spuwen en schoppen naar “onwillige” chauffeurs volstonden niet langer. Er werden binnen een pakket “repre­

saillemaatregelen” al een molotovcocktail, een ijzeren staaf, een geweer en een vracht stenen gebruikt. Waarmee de “jongeren"

duidelijk wilden maken dat het nu maar eens en voorgoed gedaan moest zijn met contro­

les op zwartrijden! Zeg nu zelf, wie haalt het in zijn hoofd om cultuurverrijkende “jonge­

ren” hun vervoer te laten betalen van het ene rondhangplein naar het volgende dealerpunt!

De chauffeur uit Anderlecht die een molo­

tovcocktail gelukkig niet in, en “maar” tegen zijn bus gegooid zag, kreeg het volgende visi­

oen: “Stel je voor dat zo’n moordtuig in je cockpit ontploft. Bij explosie komt een tem­

peratuur van 900 graden vrij.” Tja...

Terwijl onze wakkere politici elkaar voor­

bij blijven galopperen door nog maar eens enkele varianten op straathoekwerkers, pleintjesbewakers en andere preventieamb- tenaren te bedenken, raakt de agressivi­

teit van “jongeren” die compleet lak heb­

ben aan wetten en regels van hun gastland, steeds verder “ondersteund” met “midde­

len”, waarvan het gebruik binnen hun eigen

“cultuur” blijkbaar niemand verbaast. Laat me toe te opperen dat dit hoopvol klinkt voor de tijden die volgens de enquête van La Libre Belgique vlak voor de deur staan.

En die op het heuglijke “momentum” van fei­

telijk voltrekken ondersteund kunnen - of is het zullen ? - worden door een politieke par­

tij van eigen cultuur. De vormen van racis­

tische terreur voor ogen houdend die “jon­

geren” vandaag al in hun gastland durven hanteren, oogt, de dag dat ze het langs poli­

tieke weg nog meer dan vandaag voor het zeggen kunnen - of is het opnieuw zullen? -

VW ^ZIEKENFOND

VOOZ U /

gSL 4MTISS oeoo/l/qsf.5

krijgen, de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen bijzonder beloftevol. Onder­

tussen kunnen onze onvolprezen media zich naar loffelijke gewoonte verder onledig blij­

ven houden met “alleenstaande gevallen” en

“kwajongensstreken van een minderheid”

rustig te blijven minimaliseren. En tegelijker­

tijd kunnen ze een lans blijven breken voor ons onkreukbaar en vooral objectief oorde­

lend gerechtelijk apparaat.

Dat is hetzelfde apparaat dat - ik wil het bij vergelijkbare pietluttigheden houden - erin slaagt een boete van 75 euro op te leg­

gen aan een zieke jongeman van (uiteraard) autochtone origine die zich op de open­

bare weg de ziel uit het lijf kotste terwijl een “jongere” die op dezelfde openbare weg tegen een politiecombi plaste absolutie en vrijspraak verwierf. Om het ook over iets meer dan pietluttigheden te hebben, zij het voor de gelegenheid niet eens gelicht uit de sector “kleine criminaliteit", is er ook de recente rechtspraak van het Antwerpse hof van beroep dat het bestond om bezoekrecht te ontzeggen aan de (uiteraard) autochtone pleegmoeder van de kleine Marie die vier jaar geleden door haar Marokkaanse moeder bij Moeders voor Moeders werd achtergela­

ten en door Monique Verdickt werd geadop­

teerd en opgevoed. Vandaag mag Monique haar adoptiekind niet meer zien. Op eis van de grootouders van Marie die haar naam in Yasmine hebben veranderd. Mogelijk om haar klaar te stomen voor de dag dat ze, vol­

gens de traditie van haar “eigen cultuur", uit­

gehuwelijkt kan worden. “Van ons Belgen wordt - terecht - verwacht”, aldus Monique Verdickt die Marie al twee jaar niet meer gezien heeft, "dat we verdraagzaam zijn en ons menslievend opstellen voor alle culturen.

Waarom kan verdraagzaamheid dan ook niet van de andere kant komen?”

Dat lijkt me een heel goeie vraag. Maar een retorische. Een andere goeie en ook retorische vraag is of het hof van beroep hetzelfde “redelijk arrest” zou hebben uit­

gesproken "dat een omgangsregeling geen meerwaarde betekende voor het welzijn van het kind”, mochten de rollen omgekeerd en de adoptiemoeder van allochtone origine zijn geweest. Ook rechters zijn maar mensen en dus zoals alle andere mensen beducht voor de mogelijkheid van “represailles”. Of zie ik bij het zien van wat er in en rond Brussel is gebeurd, ook dat alweer verkeerd?

D.Mol

Mortiervuur op Donneels

In de Bourlaschouwburg in Antwer­

pen hebben familie en vrienden en heel de

"elite" van het zelfbenoemde progressieve kunstwereldje zaterdag afscheid genomen van Hugo Claus. De schrijver Erwin Mor­

tier maakte van de gelegenheid gebruik voor een brute aanval op kardinaal Dan- neels. Die had immers héél voorzichtig en in bedekte termen kritiek geleverd op het feit dat Hugo Claus euthanasie had laten ple­

gen. En dat dit allerminst een heldendaad is, zoals progressieve heikneuters dat had­

den bezongen.

Erwin Mortier trok meteen de grote registers open. "Louter en alleen omdat de keuze van zijn levenseinde niet de hunne is, komen ze weer van onder de plaveien gekropen en spuien hun laffe gal. De eigen morele superioriteit celebreren boven het lichaam van een geliefde dode is geen hel­

dendaad. Meneer de kardinaal: schaam je." Tja, een "geliefde dode" misbruiken als symbolische stormram om er een rui­

mere euthanasiewet door te drukken, ook voor kinderen en dementen, die daar hele­

maal niet voor kunnen kiezen, dat is nog veel minder een heldendaad.

Wie van een imam zou zeggen dat hij als een soort ongedierte "vanonder de plaveien gekropen komt”, die kan rekenen op een veroordeling wegens racisme. Maar zo dap­

per is de stoere Mortier natuurlijk niet. Dan kruipt hij weer rap onder zijn plavei.

Dit op apegapen liggend apenland

Peperdure Coburgers

Zoals al zijn voorgangers krijgt ook Albert II jaarlijks een dotatie, een sorn geld die het staatshoofd “in staat moet stellen om de koninklijke functie in alle morele en materiele onafhankelijkheid uit te oefenen”. In 2007 was die dotatie goed 9,5 miljoen euro, dit jaar zelfs 10,2 miljoen euro. Een royale “aanpassing van 6,4 procent.

Bij N-VA vinden ze dat meer dan genoeg.

Ze hebben geen ongelijk. Vooral omdat wij, de Belgische belastingbetalers, er daarmee nog lang niet van afzijn. Want heel de konink­

lijke sibbe moeten wij onderhouden. En dan ook nog eens meer dan 100.000 euro voor de aankoop van "geschenken”, die de koning mag uitdelen “aan buitenlandse prominenten bij buitenlandse bezoeken of tijdens in Bel­

gië georganiseerde recepties”. Kortom, die koninklijke familie van het ancienne Belgique kost ons goed 30 miljoen euro per jaar.

Met dank aan N-VA-KamerlidJan Jambon die het nodige opzoekingswerk deed om dat koninklijke prijskaartje in beeld te brengen.

Jan Jambon wil die geldstroom “transparan­

ter “maken, voldoende doorzichtig dat ook de modale burger kan achterhalen waar zijn jaarlijkse bijdrage aan het in stand houden van Laken voor dient.

In Nederland kan dat blijkbaar wel, waarom hier (weer) niet? Dat de Hollan­

ders zot genoeg zijn om jaarlijks meer dan drie keer zoveel uit te geven voor hun jaar­

lijkse oranjegekte, dat ze daarvoor een

“transparant” - ook weer zo een irriterend Wetstraatees - overzicht van inkomsten en uitgaven krijgen, dat is allemaal hun zaak.

Zij kunnen alvast nagaan wat ze betalen en waarvoor; zij betalen ook alleen voor de koningin en voor de kroonprins, de rest van de familie moet voor haar eigen dagelijkse boterham zorgen. Kortom, als een of andere Hollandse prinses of prins een stulpje ergens aan de Italiaanse kust wil kopen of wat extra meubelen voor het eigen huisje, moeten die maar zien of hun kredietkaart nog voldoende gespekt is. Een voorbeeld dat zonder twijfel navolging verdient.

Wij kunnen intussen wel becijferen hoe­

veel de Vlaamse belastingbetaler bijdraagt tot die koninklijke rekening, wat de Brus­

selaars “maar" betalen en hoeveel onze Waalse zuiderburen die naar eigen zeggen, zo koningsgezind zijn, uit hun Waalse zak willen betalen voor die van Laken. Kortom, een extra transfer uit onze Vlaamse zak naar het oude België dat van ons niet wil weten.

Wat ons betreft, een noodzakelijke aanvul­

ling van het Vlaamse staatshervormende verlanglijstje. Een vraag die “de anderen”

natuurlijk zullen weghonen als het zoveelste bewijs van onze separatistische bevliegingen, volgens ons niets anders dan een vraag om het bestuur van dit apenland iets doorzich­

tiger en wat meer aangepast aan de wensen van een moderne en vooral moderne demo­

cratie te maken.

Britse uitvinding

Het zomaar toekennen van een jaar­

lijkse dotatie is zo oud als dit apenland: in de Belgische grondwet van 1831 stond al dat de civiele lijst “door de wet vastgesteld wordt voor de duur van de regering van elke

Koning”. Dat is vandaag een grondwettelijke leugen, de dotatie wordt inderdaad jaarlijks aangepast “aan de kosten van levensonder­

houd”. Volgens koninklijke becijferingen is dat dit jaar meer dan 6 procent.

Het begrip “civiele lijst” is een

vinding uit 1697. De Engelsen hadden toen a1 door dat ze hun soms nogal kwistige konin- gen iets steviger in eigen handen konden houden als ze hem of haar gratis voor niets het nodige huishoudgeld toestopten voor het onderhoud van personeel en andere kleine uitgaven. En tot vandaag zijn ze daar behoorlijk in geslaagd.

Lange tijd kreeg alleen de Belgische koning een dotatie. Leopold II versierde een dota­

tie voor de kroonprins. En Elisabeth. de weduwe van Albert I, was de eerste konin­

gin die “wegens bewezen diensten aan het vaderland" na het overlijden van haar man kon rekenen op de nationale erkentelijk­

heid en ook een dotatie kreeg. Dat maakt dat Fabiola vandaag kan rekenen op een jaar­

lijks pensioentje van ruim anderhalf miljo®n euro. Sinds de jaren negentig krijgen ook de nietkroonprinsen en -prinsessen een dota­

tie. Met het resultaat dat iedereen kent: Lau- rent voor de rechtbank wegens gesjoeme ■ Laurent in opspraak omdat hij een vakan- tiestulpje koopt dat hij nadien laat verkom­

meren, Astrid die haar Rode Kruis-bezig heid opgeeft omdat die Vlamingen te moeil'l doen. Op die dotatie betaalt de koning gee belastingen.

“Schenking ”

Bovendien zijn er nog de opbrengsten van de zogenoemde Koninklijke Schenking- eer|

erfenis van Leopold II. Hij hevelde een noga indrukwekkende verzameling onroeren goederen uit zijn eigen bezit over naar goede zorgen van de Belgische staat die e zorg moest voor dragen. Dit om zijn °n'*1 lige dochters een stevige loer te draaien. D Koninklijke Schenking is vandaag zo rijk goed 120 man personeel voor het behe van die goedgevulde portefeuille moet z gen. Een verzameling onroerende goedere ■ die vandaag niet meer van de koning Pc soonlijk zijn, maar die ook niet van “de gen” zijn, maar waarvan hij wel de opbreng ten kan aanspreken, een spaarpotje voor dag dat de Vlamingen Albert en compag^.^

definitief de laan uitsturen. Dan komen goederen weer in handen van de konink i) familie. Van een heuse schenking is dus ze geen sprake. Over die warboel wil de N- een discussie. En duidelijkheid. De Bozen * den een discussie zelfs overbodig: afscha heel die Coburg-handel. Dat de ^arr]^Ssies heren Niveanen en Bozen zich geen "lu.

maken: die discussie komt er niet. En a g schaft wordt Coburg ook (nog) niet.

MARC Pl*t6

3

□5

De dingen dezer dagen

OCMW-België gul voor Coburgers

Beginnen de elektriciteitskosten ook zo zwaar door te wegen op uw gezinsbud­

get? Gedenk dan onze vorst, want Elec- trabel rekent jaarlijks zowat 750.000 euro aan voor het doen branden van de lampkes in de koninklijke paleizen en de microgolf­

oven, waarin Albert zelf pizza opwarmt als Paola wat later thuiskomt van haar bezoek­

jes aan kinderziekenhuizen en andere mens­

lievende instellingen. Alberts budget ligt wel wat hoger dan het uwe. Via de civiele lijst krijgt hij jaarlijks 9,5 miljoen euro toegescho­

ven. Belastingvrij overigens. De wet zorgt er voor niét over een ‘vergoeding’ te spreken, want anders zou de fiscus zich zowaar in de zaak gaan moeien. Dat wordt dus handig ver­

meden door de wet.

Maar dat bedrag blijkt het topje van een ijsberg. Dat leren berekeningen van N-VA- Kamerlid Jan Jambon, die een reeks parle­

mentaire vragen nodig had om te ontdekken dat de koninklijke familie meermaals langs de overheidskassa passeert. Uit Jambons rap­

port blijken de transfers naar vorst en fami­

liale omgeving zowaar nog ondoorzichtiger dan die van Vlaanderen naar Wallonië.

Zo moet Albert de genoemde elektrici­

teitsrekening niet zelf betalen. Die schuift hij handig door naar Vadertje Staat. Het depar­

tement Binnenlandse Zaken voorziet een legertje van 234 agenten die voltijds bezig zijn met het beschermen van de leden van de koninklijke familie. Zowat dertig militairen kruipen permanent gecamoufleerd door de koninklijke tuinen om eventuele indringers bij de lurven te vatten. Defensie neemt de kost van 1,6 miljoen euro voor zijn rekening.

In 2007 vlogen de vorst en zijn gevolg voor bijna een half miljoen euro rond. In zowat de helft van de gevallen stond de snuit van het vliegtuig gericht op de vakantieverblijven in Frankrijk en Spanje.

Heel de sibbe

Ook de familie van de vorst mag het handje openhouden. Fabiola vindt elk jaar een klein anderhalf miljoen euro in haar bedelzakje.

Daarmee betaalt ze ongeveer twee dozijn personeelsleden, waarvan de helft vermoe­

delijk onledig met het beheren van haar hoe- dencollectie. Prins Filip moet het rooien met minder dan een miljoen euro. Astrid en Lau­

rent krijgen elk ruim 300.000 euro toege­

schoven. Zij staan respectievelijk vijfde en elfde in de rij van troonopvolgers, ongeveer net voor onze eigen Blooten Kooninck die op de vijftiende plaats geschat wordt door royalty watchers.

Nadat op uitnodiging van Vlaams Belang Jongeren Fabrice Lauffenburger van Alsace dAbord (Elzas), Virgile Dernoncourt van Alliance Regionale (Zuid-Vlaanderen) en Markus Wiener van Pro Köln (Duitsland) naar Antwerpen afzakten om hun verhaal doen over hun strijd, komt op zaterdag 9 Xavier Guillemot van “Idee Bretonne” in e Rubenshof op de Antwerpse Groenplaats

^'Jn verhaal doen van zijn strijd voor het ehoud van de Bretoense eigenheid, taal en coltuur. De spreekbeurt begint al om I4u ‘s

^jiddogs omdat ‘s avonds in het Sportpaleis ekka Nacht plaatsvindt. Mensen die dus

Het is een van de verworvenheden van Paars dat de nazaten van de vorst - althans degenen die verwekt werden in het officiële ledikant - bedruipt worden met overheids­

geld. Een zet om Laurent weg te houden van allerhande dubieuze vzw’s waarmee Paola’s jongste zijn touwtjes aan elkaar pleegt te knopen. Nog zo’n project van Verhofstadt dat niet echt succesrijk afliep. Volgens Jan Jambon speelt Laurent graag Monopoly via zo'n zevental vennootschappen en vzw’s, die luisteren naar namen als Global Renewa- ble Energy and Conservation Trust, of Glo­

bal Sustainable Development Trust. De nv Compagnie des Eoliennes is, zoals onlangs uitlekte, vooral actief op de Siciliaanse vast­

goedmarkt. Waar de Stichting Prins Laurent zich mee bezighoudt, is onduidelijk, want Jambon stelt vast dat die zelfs geen jaarre­

kening indient.

149.000 euro per dag

Enfin, de 9,5 miljoen civielelijstdota- ties kruipen via andere kanalen op tot een stroom van 30 miljoen jaarlijks. Komt nog een gedorven overheidsinkomst door het slechte beheer van de koninklijke stichting van 24,4 miljoen euro. Elke dag vloeit er zo 149.000 euro naar de club van Laken, ofte zes miljoen oude Belgische frankskes.

Jan Jambon vindt dat het allemaal wel wat doorzichtiger zou mogen, want zelfs als par­

lementslid geraakte hij in vele gevallen niet aan duidelijke cijfers. Concreet vindt Jam­

bon dat er geen enkele reden is om Astrid en Laurent te laten aanschuiven bij OCMW- België. “Ik zie niet in waarom ze geen job zouden zoeken”, zegt het Brasschaatse N-VA-Kamerlid. Hij wil die dotaties laten schrappen. Hij is blijkbaar niet de enige.

Jambons persconferentie kon rekenen op ruime persbelangstelling (en dan had hij nog de pech dat Wilders net die dag zijn film op het net joeg). Zowel de VRT als Knack, Het Laatste Nieuws en Skynet gooiden peilingen op het net om het publiek te vragen wat ze ervan denken dat Astrid en Laurent graaien in de staatskas. 88% (VRT), 94% (Knack) en 89% (Skynet) wil die dotatie afschaffen.

Bij Het Laatste Nieuws wil vijf procent de toestand houden zoals hij is en drie pro­

cent gunt de Saksen-Coburgers zelfs nog wat meer. Waaruit we leren dat de perso­

neelsleden van Fabiola en Laurents vzw’s trouwe lezers zijn van de webstek van Het Laatste Nieuws.

Tyrannosaurus Rex

Gij Topchinees,

Op 7 augustus vindt normaal onder de banier van Marx en Mao de openingscere­

monie van de Spelen plaats die uw heer­

schappij over het Internationaal Olympisch Comité moeten bevestigen en China ver­

der zouden moeten opstoten in de vaart der volkeren. Nog ongeveer vier maanden te gaan dus, en wellicht zult gij - tot uw mateloos misnoegen - dag na dag scher­

per geconfronteerd worden met vragen of er nog iets van uw geweten overblijft.

Het zit u duidelijk bijzonder hoog dat die achterlijke Tibetanen juist nü op straat zijn gekomen en zich verdorie door de Chine­

zen nog moedwillig omver laten schieten ook. Konden ze milj... niet effe wachten tot eind augustus, om uw feestje niet te bederven? En ze vertikken het bovendien, samen met hun sympathisanten, rekening te houden met goede sier en tradities, en dat ergert ü nog meer. Want wat ver­

klaarde gij zowaar na het korte protest door enkele leden van Reporters zonder Grenzen bij het aansteken van de olym­

pische vlam in Griekenland? Wij citeren letterlijk: ‘Wat in Olympia met die vier tegenbetogers gebeurd is, betreur ik. Het is jammer dat zo'n symbolische ceremonie wordt verstoord.’ Paar honderd doden in Lhasa? Geen probleem voor het Internati­

onaal Olympisch Comité. Maar een korte protestactie in de persoonlijke aanwezig­

heid van zijne eminentie ridder graaf Rogge von Deinze zu Saksen-Coburg? De aam­

beien beginnen onmiddellijk te jeuken en de vroegere kampioenzeiler kan zich haast niet inhouden de demonstranten met de helmstok te lijf te gaan!

Echt, wij wisten gewoon niet wat we lazen toen we lazen wat we lazen, de Rogge die de bijnaam “mister clean"

gekregen heeft voor zijn harde aanpak van het dopinggebruik in de sport. Of die een Bulgaars lOC-lid in 2004 uit Athene verbande op verdenking van corruptie, want: de olympische beweging mocht niet geschaad worden. Maar ja, mijnheer is nu de grote baas geworden van een serieuze multinational en die Bulgaar eruit kieperen was natuurlijk iets gemakkelijker dan de rode bloedhond China op zijn plaats dur­

ven zetten. Op zo’n moment komt zelfs een nobiljon-met-franjes zijn morele gren­

zen tegen, zeker als hij nog een tijdje aan het hoofd van het IOC wil blijven staan.

Daarom maar onmiddellijk de gezagsar- gumenten boven gehaald. Bush wil geen boycot! Brown wil geen boycot! Merkel

naar Nekka Nacht gaan (en dus toch in het Antwerpse moeten zijn) zakken dus beter eerst even af naar de Groenplaats...

Gravensteendebat

Op dinsdag 15 april hield Jong N-VA UGent een academisch debat aan de Uni- versiteit Gent over het Gravensteenmani­

fest. De aangekondigde sprekers zijn Eric Defoort, Eric Corijn en Peter De Graeve.

Moderator van dienst is Miel Dullaert. Het debat gaat door in auditorium E van de Blandijn, en start om 20.00 uur.

Na het debat schenkt Jong N-VA UGent nog een gratis glaasje in café Artevelde.

Aan Jacques Rogge

Olympische Lamstraal Peking Centraal

n Sü 3

wil geen boycot! Sarkozy wil geen boycot.

(Sarkozy aarzelt intussen!) De sporters willen geen boycot! Amnesty International heeft aanmerkingen op 49 landen! (Juist, wij menen ons dan ook te herinneren dat er nooit Olympische Spelen in Zuid-Afrika zijn geweest. Zuid-Afrika moest geboycot worden. Daar mocht geen enkele interna­

tionale sportwedstrijd plaatsvinden.) En dan de ultieme mep onder de gordel: ‘Ik zie niet in waarom ik vanuit het IOC zou moe­

ten spreken in de plaats van 10.500 atleten die volwassen, intelligent en welbespraakt zijn. Waarom zou Jacques Rogge ineens een politieke commissaris moeten zijn die spreekt in naam van alle sporters?’

En de dalai lama antwoordt lapidair:

‘De Tibetanen zijn niet alleen gefusilleerd, maar doodgeslagen, gekruisigd, levend ver­

brand, verdronken, verminkt, uitgehon­

gerd, gewurgd, opgehangen, in kokend water gegooid, levend begraven, gevie­

rendeeld of onthoofd.

Of massaal opgesloten en omgekomen in concentratiekampen.’ Over de honderd­

duizenden slachtoffers van het Chinese communistische schrikbewind dat daar sinds 1949 de plak zwaait (Zwartboek van het Communisme, pag. 725). Geef toe.

Rogge, dat is nog eens wat anders dan het verstoren van een symbolische ceremo­

nie.

En wij zijn absoluut niet de enigen, graaf­

schap, die uw houding in deze compleet amoreel vinden.

Ge zult er u niet vanaf kunnen blijven maken door voorzichtig te opperen dat ge

‘bezorgd’ zijt. Dat er geen geweld mag zijn

‘tijdens de Spelen of de doortocht van de olympische vlam’. Wat gaat ge doen als er wél geweld is!?? Een boycot op zijn minst van de openingsceremonie, dat is het eer­

ste dat zich nu onmiddellijk opdringt, én de waarschuwing dat het IOC nog verder­

gaande stappen zal nemen als dat nodig is.

En het gaat overigens niet alleen om Tibet hé, geridderde, er is evengoed de gruwe­

lijke genocide in Darfoer waar China tot over zijn oren in betrokken is, de scha­

bouwelijke situatie van de mensenrechten in China zelf en de opkuisoperaties in ver­

schillende Chinese steden die straks zul­

len verlicht worden door uw olympische vlam. En daar hadt ge best wat eerder bij mogen stilstaan alvorens de hele commer­

ciële jackpot op poten te zetten van televi­

sierechten en wie weet welke andere mil­

jardeninkomsten nog allemaal.

In Memoriam

Raf van den Abeele

Op vrijdag 21 maart is Raf van den Abeele in zijn geliefde Sint-Martens-Latem stilletjes uit het leven gegleden. Raf was de kleinzoon van kunstschilder Rivus van den Abeele, één van de vooraanstaande schilders van Latem of van de Leiestreek. Raf zelf is zijn hele leven - hij is geboren in de zomer van 1919 - een vooraanstaande Vlaamse voortrekker voor zijn gemeente, de Leiestreek en de kunstbeoefening geweest. Vóór 1940 was hij al lid van het Diets Jeugdverbond. Tevoren kwam hij uit het AKVS, later uit het AKDS.

Even voor de Tweede Wereldoorlog werd hij praeses van het KVHV dat toen een mas­

saal aantal leden telde. Hij is tijdens de oorlog trouw praeses gebleven.

De Belgische staat heeft hem "bedankt” met een legerdienst in de "compagnie spe­

ciale" in de kort ervoor nog Duitse kazerne van Elsenborn. Voor I frank soldij moest daar dwangarbeid worden geleverd. De miliciens moesten de kazerne ‘vrij’ maken van de Duitse erfenis en vooral... stenen kuisen. Het ging meestal om jongeren uit de “uni- versiteit” van het kamp van Lokeren die de eer kregen het ABL te “dienen”. En wie in de kazerne ‘t Pallieterke las, werd door de commandant de levieten gelezen, want “c’est une gazette mauvaise”. Van den Abeele kreeg na Elsenborn nog een tijdje ook de eer om in de tweede strafkazerne van Hologne aux Pierres het vaderland te ondersteunen.

Na de dienst studeerde hij af als historicus, stichtte de Latemse kunstkring en werd voorzitter van de heemkring Scheldeveld. Hij uitte zich altijd als een heel-Nederlander, maar voerde geen partijpolitiek. Zijn overtuiging en Vlaamse aanpak met zijn Vlaamse Lijst maakte hem van 1965 tot 1980 burgemeester van Latem. Hij heeft de voor de oorlog nog sociaal arme gemeente, met haar francofiele bovenlaag in hun buitenverblij­

ven, tot een rijke, Vlaamse kunstenaarsgemeente uitgebouwd. Zijn bondgenoot in de uitbouw van zijn project was schoonbroer Toon de Pesseroey, burgemeester van de toenmalige buurgemeente Deurle. Wijlen onze medewerker Jan D'Haese kwam in zijn uiteenzettingen over de schilders van het Leieland en over zijn vrienden en gedachte- genoten Raf van den Abeele en diens schoonbroer, epitheta ornantia te kort.

De medewerkers van ‘t Pallieterke bieden hun oprechte deelneming aan bij het ver­

lies van deze echtgenoot, vader en voorvechter voor de verheffing van ons volk.

J.V.H.

4

De dingen dezer dagen

Paul von Lettow-Vorbeck

Ik heb een zwak voor goede historische films en romans, omdat zij dikwijls de spieren hechten aan het geraamte dat we kennen uit cursussen en wetenschap­

pelijke publicaties. Jammer genoeg zijn films die op een groot publiek mikken, meestal politiekcorrect. Tientallen jaren waren de blanken de goeden en de indi­

anen de slechten in de doorsnee Hollywoodproducten. En vanaf de jaren zeven­

tig ging de slinger naar het andere uiterste zoals in Little Big Man en Dances with Wolves. Geen Amerikaanse regisseur durft het aan de onbeschrijflijke wreedheid in beeld te brengen waarmee de prairie-indianen hun gevangenen dagenlang mar­

telden. Ik heb nog nooit indianen blanke baby’s als voetbal zien gebruiken zoals soms in de realiteit gebeurde. En ik wacht nog altijd op een epische film waarin een Duitser de hoofdrol krijgt. Nochtans kan er over Paul von Lettow-Vorbeck een zeer spannende film geproduceerd worden.

Lettow is een beroepsofficier die al in de Chinese Boksersopstand en de Herrero- opstand in Namibië gevochten heeft. Hij is 44 als hij in april 1914 naar Duits-Oost- Afrika (later Tanganika, nu Tanzania) ver­

trekt als bevelhebber van de koloniale troe­

pen: 3.000 Duitsers en 9.000 Afrikanen, beter gekend als Askari’s. Als vier maan­

den later de Eerste Wereldoorlog begint, verklaart de Duitse gouverneur-generaal de kolonie neutraal, zoals ooit in Berlijn in 1885 tussen de koloniale mogendheden afgespro­

ken was. Kolonel von Lettow lacht daar eens mee en gelooft geen ogenblik in een moge­

lijke neutraliteit. De Britten doen hetzelfde en proberen in november met een landing de belangrijke havenstad Tanga in te nemen.

Na vier dagen zware gevechten trekken ze verslagen terug.

Lettow maakt zich geen illusies. Hij weet dat hij met zijn legertje volledig geïsoleerd is en niet op versterkingen moet rekenen. In 1915 vallen de Duitse kolonies overal in de handen van de geallieerden, behalve Duits- Oost-Afrika. Lettow heeft maar één doel:

zoveel mogelijk geallieerde soldaten binden zodat ze niet naar de slagvelden in Vlaan­

deren en Frankrijk kunnen vertrekken. Hij overwint nogmaals de Britten in een gere­

gelde veldslag, maar vermijdt voortaan iedere directe confrontatie, want elke gesneuvelde of gekwetste soldaat is er ééntje die niet te vervangen is.

Ongenadige guerrilla

In 1916 wappert de Duitse vlag nog altijd in Tanganika, de geallieerden zijn dat beu. Een leger van 45.000 Britten en Zuid-Afrikanen

(plus honderdduizenden Afrikaanse dragers) vertrekt onder de leiding van Jan Smuts van­

uit Noord-Rhodesië (nu Zambia) om een einde aan het Duitse bewind te maken. Uit Kongo rukt zelfs een Belgisch legertje op in de richting van de stad Tabora om ook een steentje bij te dragen. Lettow weet dat een confrontatie zinloos is en verdwijnt met zijn Duits-Afrikaans legertje in de wijde natuur.

Hij begint een formidabele guerrilla-oorlog die nog altijd bestudeerd wordt en die vol­

gens militaire historici ver de prestaties van Giap in Vietnam of Guevara in Zuid-Ame- rika overtreft. Lettow valt kleine bezettings- garnizoenen aan, vernietigt spoorwegen en maakt het de Britten verschrikkelijk moei­

lijk. Een keer kan hij een veldslag niet hele­

maal vermijden: hij verliest 100 man, de Brit­

ten 1.600 man. Lettow trekt naar het zuiden achtervolgd door een Brits/Zuid-Afrikaans leger dat inmiddels al 150.000 soldaten telt.

En toch krijgt men hem niet te pakken.

Er is één donkere kant aan het helden­

verhaal. Het leger van Lettow leeft van het land en iedere nederzetting die ze passe­

ren wordt volledig geplunderd. Er blijft geen kruimeltje voedsel achter en dat betekent een ramp en soms de hongerdood voor de dorpelingen. Lettow treedt niet op als zijn Askari’s iedere vrouw verkrachten die ze te pakken krijgen en de mannen vermoorden die zich verzetten. De kleine colonne laat een spoor van ellende achter zich.

Achttien maanden lang speelt de muis met de kat en tenslotte trekken de Duitsers en hun Askari’s na een tocht van 2.000 kilo­

meters Portugees Mozambique binnen. (De Britten hebben in 1916 Portugal geprest om

Duitsland de oorlog te verklaren). Lettow en zijn manschappen houden er lelijk huis, jagen de Portugese troepen voor zich uit en pikken dankbaar hun munitie en geweren in. Het geallieerde leger denkt dat Lettow in de val zit en krijgt het onstellende nieuws te horen dat hij alweer achter hun rug in Tanganika is opgedoken. Vandaar marcheert hij naar Noord-Rhodesië, onderweg alles verwoes­

tend wat hij tegen komt. Dan maakt hij zich in november 1918 klaar om Katanga aan te pakken en de Belgen een lesje te leren. Hij weet niet dat heel Duitsland dankzij rap­

porten in de Britse pers ademloos zijn toch­

ten volgt. Hij weet evenmin dat keizer Wil­

helm hem juist voor zijn aftreden bevordert tot generaal-majoor. Midden november 1918 krijgt hij bericht dat de oorlog voorbij is.

Hij gelooft het eerst niet, tot de Britten een formele delegatie zenden. Dan geeft hij zich eindelijk over. Zijn leger bestaat nog uit 155 Duitsers en 1.168 Askari’s. De Britten geven Lettow de klassieke onderscheiding voor dapperheid: hij en zijn officieren mogen hun wapens behouden. Hij neemt afscheid van zijn Afrikaanse soldaten, geeft hen alle­

maal een ontslagbewijs en hij belooft dat Duitsland hun jarenlange achterstallige sol­

dij zal betalen. Na een korte gevangenschap arriveren Lettow en zijn soldaten weer in Duitsland waar ze als helden ontvangen wor­

den. Hij mag als enige Duitse generaal met zijn manschappen een overwinningsparade in Berlijn houden onder de Brandenburger Tor. Daar eindigt meestal het verhaal, maar er is nog een lange epiloog.

Na 46 jaar

Lang geniet hij niet van zijn rust. In 1919 vormt hij al een berucht Freikorps dat in Hamburg de communisten uitschakelt op verzoek van kameraad Nosske, minister van Defensie van de sociaaldemocratische regering. Maar het jaar daarna toont hij het autoritaire gezicht van de Duitse officier. De regering moet tegen heug en meug de vrij­

korpsen ontbinden en het verdrag van Ver- sailles respecteren dat het Duitse leger tot 100.000 manschappen beperkt. Lettow is een van de leiders van een mislukte putsch.

De ambtenarij en een deel van het leger vol­

gen niet en een aangekondigde algemene sta­

king is voldoende om de putsch te doen mis­

lukken. Lettow wordt niet gestraft, maar

moet onmiddellijk met pensioen.

Hij wordt groothandelaar, schrijft boe­

ken en pleit overal voor de teruggave van de Duitse kolonies. Hij krijgt de regering wel zover dat ze de achterstallige soldij van zijn Askari’s betaalt en hen een klein pensioen geeft. Lettow zetelt twee jaar in het parle­

ment voor een nationalistische partij, maar vertrekt naar een gematigder partij wanneer de samenwerking met de nationaalsocialis- ten te nauw wordt. Na de machtsovername weigert hij lid van de NSDAP te worden en hij irriteert de nieuwe bazen door voortdu­

rend zijn bewondering uit te spreken voor de kwaliteiten van zijn zwarte soldaten. Hit­

ler bevordert hem nog wel, maar hij mag niet meer in actieve dienst weerkeren.

De oorlog maakt zijn leven kapot. In juni 1940 sneuvelt zijn zoon in Frankrijk, een jaar later sterft zijn jongere broer aan het oostfront. In 1945 wordt zijn woning vol­

ledig uitgebombardeerd. De bejaarde man heeft niets meer en overleeft een tijdje als tuinier.

Zijn oude tegenstander Jan Smuts stuurt hem voedselpakketten en zamelt geld in om hem te helpen tot de nieuwe bondsrepubliek hem een pensioen geeft. In 1953 stuurt het weekblad Stern hem naar Tanganika om zijn soldaten nogmaals te zien. Hij overlijdt m 1964, maar op zijn sterfbed verneemt hij dat het nieuwe Duitsland zijn pensioenverplich­

tingen tegenover de Askari’s (opgeschort sinds 1939) zal nakomen.

De Duitse zaakgelastigde krijgt de opdracht hen uit te betalen, maar staat voor een enorm probleem. Driehonder vijftig hoogbejaarde mannen bieden zich aan.

Sommigen hebben nog hun ontslagbewijs uit 1918; anderen brengen een stukje uniform of een knoop mee, maar dat bewijst alle­

maal niet veel.

Hij vindt er tenslotte iets op. Hij laat he één voor één in zijn kantoor komen, stopt hen een bezemsteel in de handen en gee t de Duitse bevelen voor “Schouder geweer en “Zet af geweer”. Zesenveertig jaar na hun ontslag uit het Duitse leger kennen alle Afri­

kanen nog altijd perfect de dril. Hij kan met een gerust hart betalen. Binnen een paar maanden wordt de 90ste verjaardag van het einde van de Eerste Wereldoorlog gevierd- Wedden dat de Duitsers von Lettow-Vor­

beck vergeten? Jan Neckers

Blazen zonder koelen ^{Roddels uit de Wetstraat}

Als zelfs oude krokodillen als Tony van Parys het beginnen zeggen, moet er toch iets van aan zijn: meer dan één ampersander voelt zich niet echt gelukkig, dezer dagen.

Wie zowel het partijcongres van 20 decem­

ber over de deelname aan Verhofstadt III, als dat van 19 maart, over Leterme I bijwoonde, had zich gemakkelijk kunnen vergissen. Op het eerste congres een zaal die te klein was, wachtende mensen buiten, amper een kriti­

sche stem. Op het tweede veel gelatenheid, een massa strategische of teleurgestelde thuisblijvers en een numeriek zwakke, maar luidruchtige oppositie. Het leek wel alsof de grote broer in het kartel nog minder zin had dan zijn niveaanse evenknie om in de boot te stappen, zelfs als dat tot gevolg had dat er voor het eerst sinds de dioxinecrisis weer een christen-democraat mocht pronken met de titel “premier van België”,

Wat dat laatste betreft, is de vraag trou­

wens al evenzeer “voor hoe lang?” als “om wat te doen?”. Het antwoord op geen van deze vragen is gekend, ook niet bij de partij­

top. De laatste maanden heeft Yves uit leper niet veel meer kunnen uitbrengen dan “als ge het beter kunt, doe het dan zelf’, zonder echt duidelijk te maken wat hij bedoelde met “het doen”. Leiding geven aan de par­

tij allicht niet, want dat liet hij over aan Etienne Schouppe, die nog steeds volop aan het ontdekken is dat leiden en brullen niet noodzakelijk hetzelfde betekenen. De snel­

heid waarmee Schouppe werd weggepro­

moveerd naar een staatssecretariaat voor Mobiliteit, gaf flauwe grappenmakers heel wat munitie. Dat er nog het meest werd gelachen metSchouppes talent om het vlieg­

tuiglawaai rond Brussel te overstemmen met eigen getier, spreekt boekdelen.

Hoop op beterschap? Op het eerste gezicht zou je het zeggen. Aan Wouter Bekes Vlaamse reflex, heeft geen zinnig mens ooit getwijfeld. De Leopoldsburger was de eige­

naar van het langste gezicht van alle amper- sanders in de laatste fase van de regerings- onderhandelingen. vraag is ook hier: voor

hoelang? Met bijna supersonische snelheid heeft de partijtop aangekondigd dat Beke slechts interimaris is, de degelijke, maar niet echt flamboyante Marianne Thyssen zou half mei het roer moeten overnemen. Zij krijgt dan de ondankbare taak om middenin de zomervakantie een nieuw congres samen te roepen dat het regeringswerk moet evalue­

ren en goedkeuren.

Dat is tenminste het plan, want de onvrede zit dieper dan men zou denken. Zeker op lokaal niveau herinneren te veel mensen zich nog hoe ze hun burgemeester- of schepen­

sjerp te danken hebben aan het kartel met N-VA. Ook de Vlaamse parlementsleden (Eric van Rompuy op kop) hebben niet veel zin om bij de verkiezingen van volgend jaar de rekening te betalen voor het kunst- en vliegwerk van hun federale voorman. En dan zijn er nog de mensen die om oude (Stefaan de Clerck) of jongere (Hendrik Bogaert) redenen een appeltje te schillen hebben met Leterme. Homogeen is die groep niet, maar wel sterk genoeg om van het mooie planne­

tje van Yves en de zijnen een echte hinder­

nissenkoers te maken, wzarbij een terugkeer naar de oppositiebanken zeker niet op voor­

hand kan worden uitges.oten.

Er is dus toch één ding waarover Verhof­

stadt en Eric van Rompuy het eens zijn: Kris Peeters als Vlaams opperhoofd naast een liberale premier, is misschien niet eens zo’n onevenwichtige oplossing.

Léopold Lamiroy

De Poen-club

Sinds 10 juni heeft het Vlaams Belang voor het eerst ook een zgn. ‘quaestor’ in de Kamer. De ‘quaestuur’ is de vergadering die de zakelijke aangelegenheden van de Kamer regelt: de gebouwen, de lonen, de informa­

tica, de veiligheid, het personeel... Voor de Bozen maakt Guy D’haeseleer er de dienst uit. Op enkele maanden is hij al van de ene verbazing in de andere gevallen. “Met de cen­

ten van de goegemeente is het gemakkelijk besturen,” weet hij als hij de klassieke par­

tijen aan het werk ziet. Er wordt dus op geen eurootje meer of minder gekeken. Jarenlang werd de quaestuur alleen beheerd door de traditionele partijen en werd alles stilletjes en zonder poeha geregeld. En de lucratieve en dus extrabezoldigde quaestuurmandaten werden en worden er gegeven aan partijcre- aturen die hiermee 'getroost’ worden omdat er voor hen niks anders (meer) inzit: FDFas- cist Olivier Maingain, Ampersander Luc Gou- try, Henri Daems-Pécriaux van de Collabo- ralen, Ampersander Stefaan de Clerck, en PS-bullebak Claude Eerdekens.

Ergernis

Een van de ingebakken gewoonten is dat elke quaestor om beurt een aantal leden van het dienstpersoneel mag doen aanstellen.

Vriendjespolitiek dus.

Rondborstige Guy D’haeseleer vindt dit er dik over. Hij weigert aan deze benoemings- politiek mee te doen. Tot grote ergernis en gêne van zijn collega’s van de klassieke par­

tijen, die niet kunnen lachen met deze ‘nest­

bevuiler’. Hij is naar verluidt van plan nog zulke kuiperijen aan de grote klok te han­

gen en dwars te gaan liggen als de vreetrui- ven worden opengezet. Wedden dat ze een volgende legislatuur er weer alles aan zullen doen om de Bozen weg te houden van deze vetpotten?!

Tibet

Ook Tibet - of liever het Chinese brute

geweld aldaar - kwam ter sprake in de cofR' missie Buitenlandse Zaken, waarop ook de dames en heren senatoren waren uitgen°' digd. Het was verbazend hoe Paul Wille van de Collaboralen en Vuil Blad Zean-Mar'e DD absoluut tegen enige vorm van b°y cot van de Olympische Spelen zijn. Wil e bestond het zelfs om de dalai lama en e Tibetaanse monniken de levieten te lezen, waarbij Boze Francis van den Eynde een aan tal keren van ongeloof van zijn stoel viel. ce kritisch front daarentegen werd gevorm door Groen!, de Spallochtonen, de Bozeni e Pol van den Driessche van de Ampersan s . Niveanen. We zijn benieuwd hoe binnen^

kort een nieuw debat gaat verlopen, vvant commissievoorzitter deelde mee dat de <- nese ambassadrice in ons land heefttoeg zegd om na de vakantie in de commissie u' leg te komen geven over de mensenreen in China en over het verloop van de Oly pische Spelen.

Hoe anders wos het toen.-^ .

Het was vreemd te horen hoe zoveel spr®

kers - en zelfs zij die enige kritiek durv^^

spuien - op eieren lopen ten aanzien China en bevreesd zijn voor al te str taal die de Chinese bazen wat kregelig zo^

den kunnen maken of hun spijsvertering kunnen belasten.De sport, daar gaat het0 zeggen ze, en die moet niet met P0,lt^e gemengd worden. Via sport moeten positi signalen kunnen gegeven worden, men5n(j;1t nog. We dachten even terug aan de tijd die redenatie helemaal niet opging voor Zuid-Afrika voor het “nieuw” werd.

Daartegen was de boycot totaal en m dogenloos. Zuid-Afrikaanse atleten, 20 bijvoorbeeld Zola Budd die helemaal n<

met de politiek van haar land te maken mochten zelfs in de ganse wereld n'etj<un.

wedstrijden deelnemen. Om dat toch te _ nen doen, moest Budd zelfs van na^anSt teit veranderen... Maar voor het geld de beer...

De dingen dezer dagen

5

Fons van Meirvenne: van anderhalve kilo mens tot

Toen hij, op sinterklaasdag 1932, in het landelijke Haasdonk het spreekwoor­

delijke levenslicht zag, woog hij maar anderhalve kilo. Moeder Margriet had een tweeling ter wereld gebracht waarvan de andere helft het niet had gehaald. Vrien­

den van het gezin zegden toen in hun typisch Wase openhartigheid: “Margriet, ge gaat er toch wel één houden, hé?” Alfons werd het mensje van 1,5 kilo gedoopt en 29 jaar later, in 1961, won hij de prestigieuze Prijs van Rome.

“’t Was maar net op tijd”, monkelt Fons in zijn met kunstwerken en -boeken volge­

stouwd atelier, waar ik hem die zaterdagmid­

dag ben gaan ontdekken, “want als je ouder dan 30 bent, kom je voor die Prijs niet meer in aanmerking”. Het was zijn vader die er bij hem op aandrong voor de Prijs zijn kans te wagen. Hij denkt aan zijn vader terug als een non-conformist, niet alleen in de dorpspoli­

tiek, als gemeenteraadslid, maar ook in het leven van alledag. In die tijd had Temse een socialistisch gemeentebestuur en omdat de katholieken van Haasdonk niet met socialis­

ten wilden praten, ontving vader Van Meir­

venne de “goddelozen” van Temse privé bij hem thuis. Socialisten zijn ook mensen, vond hij. ‘s Zondags trok hij op zijn klompen naar de kerk, omdat de gangbare mening was dat zoiets niet paste.

Als ik, bij het nippen aan een glaasje wijn uit de fles van Jos de Vriendt, die onze ont­

moeting geregeld heeft, aan Fons de vraag stel wanneer hij eigenlijk met schilderen is begonnen, klinkt het verrassende antwoord:

“Dat is begonnen van vóór ik kon spreken. Ik tekende iets in het zand en mijn moeder ver­

stond wat ik wilde zeggen.” Tja, hoe zouden de organisatoren van de Prijs van Rome dat weer becommentariëren: "Si non è vero, è bene trovato!”

Negen diplommekes

In elk geval groeide Fonske op als een veel­

belovend manneke. Toen hij in 1947 naar de academie van Sint-Niklaas mocht gaan - je kunt immers niet in het zand blijven tekenen, nietwaar? - was hij daar altijd de eerste van de klas. Op zijn ontwapenende toon relati­

veert hij dat zelf: “Een diplommeke en nog

een diplommeke en op den duur had ik negen diplommekes." Te bescheiden van hem. want in werkelijkheid sleepte hij in Sint-Niklaas II (elf!) eerste prijzen en diploma’s in de wacht, waaronder vier zilveren en een gou­

den medaille en in zijn laatste jaar, in 1950, de Koninklijke Zilveren Medaille. Hoog tijd om verder te kijken dan zijn Haasdonkse neus lang was en dus op naar het Nationaal Hoger Instituut voor Schone Kunsten in Ant­

werpen, waar Fons in 1959 laureaat werd.

Daarop volgden tentoonstellingen in binnen- en buitenland en talrijke prijzen, waaronder voormelde Prijs van Rome.

De beest uithangen

Fons vertelt het allemaal alsof het van­

zelfsprekend was. Dat hij dertig jaar lang les heeft gegeven in de Piva (koks- en hotel­

school) aan de Desguinlei in Antwerpen, maar ook dat hij zijn vrouw, die twee jaar geleden gestorven is, haar laatste levensja­

ren zelf verzorgd heeft, omdat zij niet naar een ziekenhuis wou. Twee jaar lang heeft hij haar elke avond naar boven gedragen en ‘s anderendaags weer naar beneden. “Dat was maar normaal; zij heeft mij toch drie kinde­

ren gegeven", zegt hij. Tegen de muur in de zitkamer hangt het portret dat Fons van haar geschilderd heeft.

In het atelier stellen de kunstwerken over­

wegend dieren voor. De kunstenaar heeft veel uren van zijn leven doorgebracht in de Antwerpse dierentuin en in de natuur en heeft zowat alle dieren gekonterfeit die hij is tegengekomen.

De beest uithangen, noemt hij dat zelf met een geamuseerde grijns. Zijn voorkeur gaat uit naar dieren in actie en de tientallen

levendige schetsen van paarden illustreren die voorkeur met brio. Alfons van Meirvenne is echter niet alleen schilder. Op het plein­

tje tussen Zwijndrechtsestraat en Verbin- dingstraatin Burcht prijkt van hem het spre­

kende beeldhouwwerk “De Drie Raven” en het Beverse kasteel Cortewalle pronkt met zijn bronzen standbeeld "Paard beschermt veulen”, dat een merrie voorstelt die haar veulen beschermt tegen een agressieve hond.

Uit het leven gegrepen.

Kruisweg

En nu kwam de voorzitter van de Haas­

donkse kerkfabriek daar enkele maanden geleden toch bij Fons binnenvallen met de vraag of hij niet eens een nieuwe kruisweg voor de kerk wou schilderen, want de oude begon serieuze tekenen van verval te ver­

tonen. Fons probeerde de boot af te hou­

den met het niet al te doorslaande argu­

Prijs van Rome

ment dat hij al 75 was. Ge kunt toch van mij niet verwachten dat ik een kunstenaar “op een ander” moet gaan zoeken, terwijl we hier in Haasdonk zo'n goeie schilder heb­

ben zitten, drong de kerkfabrikant aan en hij voegde er onmiddellijk aan toe dat Fons zich niet hoefde te haasten, want dat hij voor die kruisweg drie jaar tijd kreeg en er hele­

maal zijn goesting mee mocht doen. Hij is dan maar begonnen met schetsen te maken, die hij ons allemaal laat zien: voor elk van de veertien staties een heel aantal verschil­

lende schetsen. “Het is toch weer een uit­

daging", zegt Fons, “en ze zullen geen drie jaar moeten wachten, want van ‘t jaar zal hun kruisweg klaar zijn.” De schetsen zijn af, hij moet ze alleen nog in de passende kleu­

ren zetten.

Die Mens moet afgezien hebben Bij de bezoekers die de schetsen had­

den gezien, waren er die sommige taferelen te wreed uitgebeeld vonden, maar de pas­

toor die ook al was komen kijken, deelde die mening niet. “Het is goed", zei hij, “want zo is het op Golgotha gebeurd. Gij kunt u niet voorstellen hoe die Mens moet afgezien heb­

ben!" Fons geeft uitleg bij zijn artistieke kijk op de kruisweg.

Bij veel kruiswegen zie je niks van de gese­

ling van Christus, maar bij hem wordt die geseling onderweg wel gesuggereerd door de uiteinden van de zweep met die vreselijke pinnen. In veel kerken van Vlaanderen zie je kruiswegen die erg statisch zijn, bij Alfons van Meirvenne zie je levende en levendige beelden die de barre werkelijkheid van Gol­

gotha weergeven.

De kunstenaar zelf beoordeelt zijn werk - ook de dieren - als modern, al gaat hij er dui­

delijk prat op dat alles wat hij maakt figura­

tief is. Als zijn kruisweg de passende klei iren heeft meegekregen, moeten de lezers v. n ‘t Pallieterke toch maar eens naar Haasdonk trekken om in dat Zoete Land van Waas die originele kruisweg te gaan bekijken.

HVO

Brieven aan ’ t Pallieterke

Lieve lezeres, beste lezer,

U hebt ons deze week zoveel brieven gestuurd dat wij daarmee wel drie bladzijden van ‘t Pallieterke kunnen vullen. Wij kunnen die helaas niet alle­

maal publiceren, maar hieronder vindt u een selectie uit de brieven over de geassisteerde zelfdoding van Hugo Claus.

Euthanasie

Pallieterke,

Is het aan de katholieke Kerk kritiek te geven op een beslissing van een notoire vrij­

zinnige? Of om commentaar te geven op de reacties in een al even vrijzinnige pers?

Zou ze haar energie niet beter sparen om de eigen gelovigen te beschermen: de dok­

ters, verplegers of ziekenhuisdirecteurs die uit overtuiging niet helpen bij euthanasie, de apothekers die weigeren condooms te verkopen...

Ik vind dat euthanasie, onder bepaalde voorwaarden, een vrije keuze moet zijn en een mens zelf moet kunnen beslissen of zijn lijden en dat van zijn omgeving nog zin­

vol is. Het is evenzeer een recht van diege­

nen die hier niet aan willen meewerken, dit vrij te kunnen beslissen (weigeren). En mag (moet) de Kerk zeker zeggen dat niet alle lij­

den zinloos is en het leven een te koesteren geschenk blijft.

Het blijft beter, in gecontroleerde omstan­

digheden, waardig afscheid van het leven te nemen dan een wanhoopsdaad te stel­

en, waar anderen (treinmachinist, familie vrienden die het lijk vinden) mee gecon­

fronteerd worden.

GhislainBriers- Kessel/Nijlen

Zieke BRT

Pallieterke,

t Zal wel de 375ste inzending zijn, maar ik vind het de moeite toch te reageren. Paasza- Fu>^ag’ s mor6ens ror|d 7u30 haalt men op

“PT een tekst van Hugo Claus aan om alle dan luisterende christenen voor het hoofd

stoten.

De tekst eindigt met ongeveer deze woor­

den: "... en Christus heeft alleen gepaard met e hoed van zijn moeder.”

Ik wacht nog steeds op een meer moe­

dige bespotting van Mohammed of zijn pro­

feet door de verdraagzamen van “onze” ver­

ziekte radiopost.

Naamenadresgekendbijderedactie

Dodencel

Zich bij volle bewustzijn naar de doden­

cel van een euthanasiekliniek laten bren­

gen en zich, na een burleske afscheidsdrink met champagne, laten doodspuiten als een hond, dat noemt men heden ten dage ‘waar­

dig sterven’. Meer nog: een na te volgen hel­

dendaad.

Hulp bij ordinaire zelfdoding door dok­

ters van de dood. De beschavingselite van het Antwerpse Middelheimziekenhuis steekt met Claus een nieuwe parel op haar dodenkroon.

WalterMaes-Kortrijk

Talieb Claus

Pallieterke,

Na al het gekwijl in de gazetten en de boekskes, dacht ik zo deze morgen, terwijl ik op mijn fiets naar het station reed, laten we eens een beetje aan Claus-bashing doen.

Hugo Claus vond dat het beste wat je met een kathedraal kunt doen, is haar op te bla­

zen. Een beetje zoals de Taliban gedaan heb­

ben met de Boeddhabeelden van Bamyan in Afghanistan dus. “Alles wat symbool staat voor het gedachtegoed waar ik - met mijn groot gelijk - mij tegen afzet, moet kapot, weg uit de wereld.”

Typisch dictatoriale denken. Van de farao’s die de naam van hun voorganger weg lieten hakken tot de stalinisten die politieke tegen­

standers wegretoucheerden van historische foto’s. Typisch ook voor het politiekcorrect verzuilde establishment van kaviaarlinkslul- lende maar rechtszakkenvullende intellectu­

elen en de meute achternahollende pseudo- intello's.

En dan nog iets. Zou hij hetzelfde ook dur­

ven beweerd hebben over moskeeën? We zullen het hem niet meer kunnen vragen, maar ik denk dat ik het antwoord weet!

Pierre Buyle-Wichelen

Claus en Wilders

Pallieterke,

Heilige Claus is dood. Dat hij een antikle­

rikale schrijver was, is bekend en het was zijn goed recht. Dat meen ik omdat wij in een pluralistische democratie plegen te leven.

Edoch, blijkbaar is deze democratie toch niet zo pluralistisch als wel antiklerikaal, want ziedaar, een andere antistem, een stem die tegen een veel gevaarlijker kerk op wil tre­

den, een stem die wil optreden tegen het fanatisme dat blijkbaar zit ingebakken in het islamisme (ik spreek me daar nu niet over uit) wel, dié man, je zou dus denken dat ook hij een grote eer te beurt valt, maar niets is minder waar.

Nog nooit werd zo smalend gesproken over iemand die een sterke antimoslimbood- schap de wereld wil insturen. Onzin? Neen­

neen. Zegt de naam Geert Wilders u iets? In één week tijd wordt Claus een paus (o, iro­

nie!) en wordt Wilders een bandiet omdat hij een film wil gaan tonen die niet bijzon­

der vleiend is voor de islam. Wilders wordt verketterd zonder één minuut van de film te hebben uitgezonden. Als Claus hard van leer trok tegen de inquisitie, dan is hij toch gefaald vrees ik. Wie te lang vecht tegen een demon wordt zelf een demon. Het tekent de vrije denkers van de linkse duidende kerk van Paus Claus dat zij alleen durven te schop­

pen naar de lankmoedige christenen, maar niet naar de ietwat heetgebakerde islamie­

ten. Zulke vrije denkers zijn ze blijkbaar toch niet. De Bange Blanke Man is geen fictie. Hij bestaat. Maar hij huist niet in de verguisde rechterhoek van de samenleving.

Dat de vrije denkers en duiders die zo ver­

wijtend wezen naar de bange blanke man, de verzuurde kleinzielige pilarenbijter uit de Vlaamse klei, zich nu zelf een Paus hebben uitgezocht, en wel één die pauselijk bloed kon drinken, en zich daarbij onmiddellijk zelf als bange blanke man aanmelden, het is hét voorbeeld van ironie.

Bartde Meulenaer - Roeselare

Grote gaven grote gebreken

Pallieterke,

Door de nagedachtenis van Claus, ::onder een zweem van gerechtvaardigde kritiek, te eren, wordt de reeds welig tierende deca­

dentie een extra duwtje in de rug gegeven.

Een door liefde bezield kritisch oog voegt waarde toe aan het werk, en het werk van Hugo Claus is zeker niet zonder verdienste.

Een andere dichter, eveneens met een groot talent, Charles Baudelaire, die leefde in de 19de eeuw, en wiens escapade met Jeanne Duval doet denken aan deze van Claus met Sylvia Kristel, was ook, zoals vele kunste­

naars, een hooggevoelige mens, groot poë- zievernieuwer en schepper van werk dat getuigt van een tot dan ongekende muzika­

liteit, zo in “L’homme et la mer”:

Homme libre, toujours tu échiras la mer!

La mer est ton miroir, tu contemples ton âme Dans le déroulement infini de sa lame,

Et ton esprit n’est pas un gouffre moins amer.

Zoals voor Claus geldt voor Baudelaire, wat de poëzie aangaat, en voor de door Picasso bewonderde Courbet, wat de schil­

ders betreft, het adagium: "Grote gaven grote gebreken”. Met zijn "In elke mens, op ieder uur, zijn er twee wezenlijke invloeden aanwezig, de ene naar God toe, de andere naar Satan, die met het geroffel van de grote trom vaak het pleit wint", zei Baudelaire dat de mens een samenstelling is van kracht en zwakheid, van verlicht- en blindzijn, van klein en groot zijn, in staat tot zelfverheffing of tot zelfdestructie. Claus was een van de makers van een tijdsgeest die alles open en bloot te kijk stelt, die het individu overlevert aan de ziekelijke neiging zijn “ik” publiekelijk te tonen, die zijn groot talent misbruikte om seksualiteit van tederheid te ontdoen. Het effect van de onbeperkte verheerlijking van Claus door de media, zonder een zweem van relativering, is desastreus voor onze zo beïnvloedbare, belaagde jeugd, Gods "chef d’oeuvre en péril".

G. Mergaert-Knokke-Heist