€ 2,50
75ste jaargang • nummer 16 • donderdag 18 april 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Er was de voorbije week bij de N-VA crisismanagement nodig.
Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts moest door het stof na- dat bleek dat de Vlaams-nationa- listen om electorale redenen niet gewonnen waren voor het reke- ningrijden. Terwijl Weyts en voor- zitter Bart De Wever in het ver- leden - vorig jaar op een debat voor de werkgeversorganisatie Voka bijvoorbeeld - herhaaldelijk hadden gepleit voor rekeningrij- den of een slimme kilometerhef- fing om de fileproblemen aan te pakken. Maar 2019 is 2018 niet.
De N-VA krijgt een boemerang in het gezicht die ze zelf geworpen heeft. De partij duwde meer dan terecht Groen in het defensief door te vragen hoeveel miljoen of miljard euro een nieuw klimaat- beleid de burger zou kosten.
Al snel werd duidelijk dat het uitvoeren van het programma van het duo Calvo en Almaci neer- komt op een platte belastingver- hoging. Maar ook het door een deel van de rechterzijde verde- digde rekeningrijden zou neer- komen op een verhoging van de fiscale druk. Waarbij politici in een volgende regering het mili- eubeleid als alibi zouden kunnen gebruiken om extra belastingen te innen en zo de begroting te sa- neren. Het was het Vlaams Belang dat als eerste de link legde tus- sen rekeningrijden en een platte belastingverhoging. Met succes.
Tom van Grieken en consorten duwden op hun beurt de N-VA in de verdediging. Het is opvallend dat dit niet de eerste keer is en dat het steevast het Vlaams Be- lang is dat de partij van De Wever succesvol aanvalt.
Theo Francken wordt een probleem
Dat was na de gemeenteraads- verkiezingen van 14 oktober 2018 ook al het geval. De N-VA scoorde minder sterk dan verwacht en kon vooral door de sterke score in de
‘gouden rand’ rond Antwerpen
de perceptie hoog houden dat er geen nederlaag werd geleden.
Het Vlaams Belang stond er weer, en dat in verkiezingen die de par- tij minder goed liggen. De heisa rond het Marrakeshpact zorgde ervoor dat het Vlaams Belang op haar elan doorging en duidelijk maakte dat ze op de N-VA-kabi- netten aan het slapen waren toen men aanvankelijk het heilloze pact wou ondersteunen.
Toenmalig staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken keerde zijn kar en de N-VA stapte uit de regering, maar vier maan- den later rijst de vraag of de par- tij daar electoraal garen bij kan spinnen. Zeker nu Bart De Wever plots zijn ergernis uit over een asielcentrum in zijn eigen Deurne.
De N-VA richt haar pijlen nu op Maggie De Block, die Theo Franc- ken op Migratie opvolgde. Alleen ontstaat bij de publieke opinie de indruk dat het probleem zich niet bij De Block situeert en dat nu het bewijs geleverd is dat het asiel- beleid van Francken maar een mager beestje was.
Francken begint - onder andere op sociale media - meer en meer om zich heen te slaan. De vraag is of zijn houding voor de N-VA geen probleem aan het worden is. Het is trouwens opvallend dat Francken - tot voor kort het goud- haantje van de partij - in de cam- pagne amper wordt opgevoerd.
Neen, de kopstukken zijn De Wever en Jambon. Dat deze laatste begin deze week plots herhaalde dat hij zeker federaal premier wil worden na 26 mei, en dat in volle paasvakantie, was een poging om de aandacht af te leiden.
Wie spreekt nog over de transfers?
Jan Jambon als kandidaat-pre- mier is in de eigen Antwerpse gouw, waar hij de Kamerlijst trekt, een intelligente politieke zet. Het is in die kieskring dat de N-VA het sterkst staat en wie zich openlijk als kandidaat-premier profileert,
Politieke commentatoren in de ‘mainstream media’ geven het in koor toe: het Vlaams Belang heeft de N-VA de voorbije maanden een paar keer geraakt op haar zwakke flank.
En wat met het Marrakeshpact en het rekeningrijden gebeurd is, is wellicht nog niet het einde.
geniet meestal van een bonus.
Echter, het wordt voor oud-VVB’er Jan Jambon niet gemakkelijk om het Belgische feit te blijven ver- dedigen. Het Vlaams Belang is al een nieuwe charge aan het voor- bereiden: een Vlaams-nationalist die België wil leiden, toont aan dat de N-VA zich goed voelt in het pluche van de Wetstraat. Het dis- cours van Jambon dat het óf een nieuwe centrumrechtse regering wordt, óf confederalisme, over- tuigt niet. Akkoord, voor Charles Michel lijkt een voortzetting van de Zweedse coalitie - desnoods aangevuld met de cdH - een op- tie, maar de peilingen tonen aan dat een meerderheid vormen zeer moeilijk wordt. Ten tweede is de N-VA al maanden zeer kritisch voor de MR, nochtans haar enige echte partner aan de andere kant van de taalgrens.
De N-VA rept met geen woord over het interview dat PS-voorzit- ter Elio Di Rupo een paar weken geleden aan De Tijd en L’Echo gaf. Daarin pleitte hij voor een nieuwe financieringswet die het armlastige Wallonië moet red- den. Kortom, vers Vlaams geld in ruil voor beperkte Vlaamse be- voegdheden, zoals het altijd het geval was bij vorige staatsher- vormingen? In elk geval gaf Di Rupo de boodschap mee dat de noord-zuidtransfers niet mogen uitdoven. Ondertussen blijft het wachten op een verontwaardig- de reactie van N-VA-toppers. Tom Van Grieken en zijn partij hebben in elk geval genoeg munitie om het Bart De Wever en Jan Jambon in de verkiezingsdebatten moei- lijk te maken.
De softe reactie op Di Rupo voedt bovendien de geruchten dat er discrete contacten zijn tus- sen N-VA en PS om desnoods fe- deraal samen te regeren. En om op termijn een nieuw gedrocht van een staatshervorming ineen te boksen.
Met de nieuwe regering wordt het intrekken van het staatsbur- gerschap ook zonder justitiële beslissing mogelijk, aldus de minister voor Migratie, Inger Stojberg. “Deze mensen hebben de keuze gemaakt voor de gewa- pende strijd tegen de democratie en strijden tegen alles waar De- nemarken voor staat. Ze hebben dus geen plaats in Denemarken.”
Ze zei verder zeer tevreden te zijn over het gemeenschappelijk voorstel met de Deense Volks- partij, die weliswaar geen deel uitmaakt van de regering, maar toch gedoogsteun verleent (daar waar nodig en mogelijk).
Ook de regels voor het inbur- geren moeten opnieuw bekeken
worden, vindt de Deense rege- ring. Kinderen van Deense staats- burgers, die in het buitenland voor terroristische organisaties als IS hebben gevochten, kunnen niet meer automatisch recht heb- ben op een Deense pas.
Volgens schattingen van de Deense staatsveiligheid zijn sinds 2012 ongeveer 150 men- sen uit Denemarken vertrokken om als jihadist te gaan vechten.
Het draagvlak voor het massaal terughalen van IS-strijders, vrou- wen van IS-strijders en hun kin- deren, en het blijven toekennen van allerlei wettelijke en ande- re voordeeltjes, neemt week na week af, beseffen steeds meer politici in West-Europa.
In Denemarken doet men het!
De succesvolle aanval van Vlaams Belang op de N-VA
De Deens regering en de rechtse Deense Volkspartij hebben el- kaar gevonden in een nieuw wetsontwerp om (voormalige) IS-strij- ders de Deense nationaliteit te ontnemen.
Lees het volledige interview met Tijl Rommelaere op blz. 11
“Ronse is een calvarie van gemiste kansen”
Ronse is een Vlaams schier- eiland in het zuidoosten van
Vlaanderen, maar met taal- faciliteiten. De stad wiebelt
tussen wrevel om het taal- statuut van 1963 en groei- end zelfvertrouwen. De jonge garde wil een einde maken aan die fnuikende situatie en eist de ontgren-
deling van Ronse. VVB en Davidsfonds starten daarom de campagne “Ontgrendel Ronse”. Een gesprek met Tijl Rommelaere (39), een van de initia-
tiefnemers.
Actueel 18 april 2019
2
Er waren restauratiewerken aan de gang en daar moet de oorzaak gezocht worden, ook al waren er op dat ogenblik geen arbeiders meer op de werf. Het is natuurlijk perfect mogelijk dat gensters, veroorzaakt door een slijpschijf, of een smeulen- de sigaret, of een kortsluiting aan de basis liggen van de brand. We mogen anderzijds veronderstellen dat de aannemer niet de eerste de beste is, maar wel een firma met de nodige ervaring en dat er strenge veiligheidsnormen gelden op de werf.
Niettemin was het voor de
‘mainstream media’ al snel duide- lijk: het kan niet anders dan dat de schuld bij de arbeiders van de res- tauratiewerken ligt, en een moedwil- lige brandstichting - een aanslag - is het zeker niet.
Toch zou het beter zijn om met meer omzichtigheid het onderzoek af te wachten en alle pistes open te laten. Temeer omdat de snelle ont- kenning dat er sprake was van ter- reur, net de geruchten voedt dat er meer aan de hand is. Het zou kun- nen dat de ontkenning in de media te maken had met twitterberichten afkomstig van mensen met een Ara- bische achtergrond. Blijkbaar wa-
Maandagavond viel het ons op bij de berichtgeving over de brand die de Notre-Dame de Paris heeft verwoest, dat de media al snel wisten te melden dat er geen sprake was van een aanslag. Dat op dat ogenblik het feitelijke onderzoek door de politie en gerecht nog moest starten, werd daarbij even niet vermeld.
ren er ook moslims die zich in de brand verheugden en dat ook aan de wereld toonden met tweets en emoji’s erbij.
“Deze is voor Christchurch”
We geven een kleine selectie van de triomfantelijke commenta- ren van moslims. Met dank aan de webstek van “Français de Souche”.
Let op het afschuwelijke Frans. @ VivePalestine67 schreef: “Ils se sont moquer de la Ka’aba Allah leurs fait payer en brulant noter dame de pa- ris.” Een individu met een naam in onleesbare Arabische lettertekens publiceerde een foto van de brand met als onderschrift: “Burning Pa- ris Pour les frères NZ perdus”, met als commentaar “Ceci est pour CC.
Finalement nous l’avons fait.” NZ is natuurlijk Nieuw-Zeeland en CC is Christchurch.
@Mounhaliya78: “notre dame de Paris qui prends feu c’est grave la réponse d’Allah à votre #jesoutien- Hugo”. Je moet dus echt niet een land als Irak binnenvallen om de woede van Allah te ontketenen. Een steunbetuiging aan een jongen die met de dood bedreigd wordt omdat hij een grapje maakte over de be- devaart naar Mekka, is al genoeg.
@majenali7_5 zat op dezelfde golflengte: “Tu t’attaque à la Mec- que et tu te plein que notre dame prend feu Allah u akb y’a une justice j’aime cette vie.”
@newlaylafawaz: “Vous savez à quel point allah est puissant avec notre dame de paris??? Réflechis- sez.”
@zurifrontha4 zette de kroon op het werk: “une mosque à la place de notre dame inch’allah”, gevolgd door het IS-teken van een hand met een opgeheven wijsvinger.
En tot slot: op de website van de Turkse krant Yeni Akit (pro-Erdo- gan) vonden we deze tweet: “La cé- lèbre cathédrale en proie aux flam- mes. La malédiction de la #Turquie se réalise”. Vrij vertaald: “De be- roemde kathedraal in vlammen. De vloek van #Turkije is gerealiseerd.”
VRT NWS was er als eerste bij om alle (rechtse) complottheorie- en te ontkrachten. Het is, aldus VRT NWS, een gekende tactiek van ‘alt right’ om te verwijzen naar andere aanslagen op Franse kerken om zo een hele bevolkingsgroep te de- moniseren. Laat ons besluiten: het is onmogelijk om – terwijl het nog brandt – de oorzaak van een brand te kennen. Maar dat betekent ook dat geen enkele piste uit het oog verloren mag worden, ook niet die van kwaadwillig opzet. Zeker niet als men de voorgeschiedenis kent van andere aanslagen op kerken en de triomfantelijke tweets van radi-
cale moslims. K.V.C.
“De vloek van Turkije is gerealiseerd”
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
De zielige verdediging van een voormalige minister
In vrije tribunes en op sociale media is voormalig minister van Financiën Johan Van Overtveldt dezer dagen een van de grootste verdedigers van het Zweedse sociaaleco- nomische rapport. Hij wijst terecht op een aantal verdiensten, maar om de gebreken te maskeren neemt Van Overtveldt vaak een loopje met de waarheid. Op een manier die pijnlijk is voor een doctor in de economie.
Het was in een uitgebreide ana- lyse in De Standaard dat voormalig minister van Financiën Johan Van Overtveldt (N-VA) zijn frustratie de vrije loop liet gaan. Hij kan er blijk- baar moeilijk mee om dat het “een nationale sport lijkt te worden om de economische resultaten van de Zweedse federale coalitie te mini- maliseren”.
Zaken werden bewust verzwegen
Van Overtveldt heeft voor een deel gelijk, want een aantal maatre- gelen mogen gezien worden. Alleen beschrijft hij niet altijd het volledi- ge plaatje. Wie deze intelligente econoom kent, weet dat dit geen vergetelheid is. Enkele zaken wor- den doelbewust verzwegen en dat maakt de verdediging toch zielig, zeker voor - zoals gezegd - een in- telligente econoom.
De N-VA’er wijst er terecht op dat de verlaging van de vennoot- schapsbelasting een cruciale be- slissing was. Die was nodig om de aantrekkelijkheid van België als in- vesteringsland te behouden. Maar Van Overtveldt zegt er zelf niet bij dat de roerende voorheffing werd verhoogd van 15 naar 30 procent.
Die wordt onder andere geheven op de dividenden die zelfstandigen met een vennootschap aan zichzelf uitbetalen als een deel van hun loon. Deze zeer linkse maatregel van een centrumrechtse regering zette veel kwaad bloed. Akkoord, in een coalitieregering moet men compromissen sluiten, maar zo’n maatregel verwacht je eerder van een beleidsploeg met socialisten.
Daarnaast klopt Van Overtveldt zich op de borst dat er deze legisla- tuur 200.000 banen zijn bijgekomen.
Puik werk, inderdaad. Alleen, on-
derzoek van de KU Leuven leert dat slechts 55 procent van die banen het gevolg zijn van het regerings- beleid. De rest is te danken aan de sterke economische groei.
Ondermaats begrotings- werk en laks migratiebeleid
En dan is er het zwakke punt van de regering-Michel I: de begroting.
Iedereen is het erover eens dat de Zweedse coalitie desbetreffend on- dermaats presteerde.
Niet zo Van Overtveldt, die in zijn apologie volledig de mist in gaat.
Hij haalt inderdaad de cijfers aan die tonen dat het begrotingstekort gedaald is tijdens de voorbije legis- latuur. Nominaal van -3,1 naar -0,7 procent van het bbp. Structureel (zonder eenmalige maatregelen en conjunctuureffecten) van -2,9 naar -1,3 procent. En dat in de soms moeilijke omstandigheden van de oplopende pensioenfactuur: 2 mil- jard euro per jaar extra en 7 miljard euro over de hele legislatuur. Een gevolg van een gebrek aan beleid onder de vorige regeringen, dat klopt. En de vluchtelingencrisis van 2015-2016 kostte ook geld.
Van Overtveldt zei er echter niet bij dat de regering-Michel I daar- in een zware verantwoordelijkheid draagt. In de migratiecrisis had de N-VA wel kritiek op het ‘wir schaf- fen das’ van Angela Merkel, maar in de praktijk stapte de regering net als veel andere West-Europese landen mee in dat lakse migratie- beleid. Van Overtveldt haalt ook de Brexit-saga aan die een negatieve impact zou hebben op de begro- tingsinkomsten. Vreemd, want die effecten worden pas na de echte Brexit verwacht. Ook het feit dat de balans van Dexia, de restbank met gevaarlijke beleggingen die
de regering moet afbouwen, terug- gebracht is van 250 naar 120 mil- jard euro, is volgens Van Overtveldt een goede zaak voor de begroting.
Wel, de sanering van de slechte Dexia-beleggingen en kredieten heeft daar niets mee te maken.
Dalende rentelasten geen verdienste
Het is wel zo dat onder de re- gering-Michel bespaard is, maar slechts één jaar daalden de uitga- ven echt. De andere jaren stegen ze minder snel. Van Overtveldt zwijgt hierover.
Hij vergeet ook – bewust – te vermelden dat een belangrijk deel van de sanering te danken is aan de dalende rentelasten door de lagere rentevoeten. De cijfers van de Na- tionale Bank zijn duidelijk. In 2015 en 2017 was de verbetering van het structurele financieringssaldo van de overheid voor de helft de ver- dienste van de rentelasten. In 2016 verbeterde het saldo amper en zou het begrotingstekort zelfs groter zijn geworden zonder de dalende rentelasten. Idem voor 2018, waar er zelfs een verslechtering is van het saldo en de dalende rentebetalin- gen erger hebben voorkomen.
De verdienste van de regering in die sanering is dan ook zo goed als nihil. Als journalist en econoom zou Van Overtveldt hier zeer streng ge- oordeeld hebben. Nu verdedigt hij het onverdedigbare.
Misschien wordt het eens tijd voor de econoom om in eigen boezem te kijken. Want als ex-minister van Fi- nanciën staat hij voor de verkiezin- gen van 26 mei op een bescheiden derde plaats op de Europese N-VA- lijst. Dat kunnen we een demotie of degradatie noemen.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
Nu, in het geval van Deurne wordt het door Maggie De Block handig gespeeld. Ze wist natuurlijk heel goed dat het asielcen- trum op zo’n 150 meter gelegen is van de privéwoning van Bart De Wever. Die protesteert wel tegen de komst van het asielcen- trum, maar moet daarbij oppassen dat het geen al te persoonlijk – “not in my backyard” – verhaal wordt.
Het inplannen van asielcentra – nu eentje vol in een woonwijk – is altijd een heikel politiek gegeven. Weinig buurtbewoners zitten erop te wachten.
Maggie De Block hoeft maar weinig te vrezen van haar eigen achterban: de Open Vld haalde in Deurne nog maar een krappe 3,7 procent. In de districtsraad heeft die partij welgeteld 1 zetel, de N-VA heeft er 12. Niettemin heeft Open Vld er een districts- schepen, wat zoveel betekent als dat de partij er fameus boven haar gewicht speelt. Dat geldt trouwens voor gans de stad Ant- werpen: van de zeven grote partijen is Open Vld de allerklein- ste partij met maar 5,6 procent. In oktober jongsleden behaalde de N-VA nog 35,7 procent in Deurne, het Vlaams Belang nog 13,6 procent. Samen vertegenwoordigen ze dus bijna de helft van de bevolking. Maggie weet natuurlijk ook dat er een opbod is tus- sen N-VA en het Vlaams Belang inzake migratie en asiel. De N-VA looft de cijfers en realisaties van Theo Francken, het Vlaams Be- lang relativeert ze of maakt er kipkap van. De komst van het asiel- centrum speelt – zo vlak voor verkiezingen - volledig in de kaart van het Vlaams Belang. N-VA kan en mag wel protesteren, maar is als bestuur niet bij machte om het asielcentrum tegen te houden. Dat is op basis van juri-
dische beperkingen, maar leg dat maar eens uit aan de man in de straat. En zo zorgt Maggie De Block ervoor dat er weer enkele stemmen van N-VA naar
Vlaams Belang verschuiven.
En ja, het gaat over gehandicapte asielzoekers en hun familie. Daar moeten we zéker toch begrip voor hebben, aldus De Block. Ondertus- sen staan er meer dan 15.000 Vlaamse gehandicapten op een wachtlijst, zoals Tom Van Grieken fijntjes opmerkte. En
daarmee is alles gezegd.
Het is al uitgebreid in de pers gekomen: in Deurne komt een nieuw tijdelijk asielcentrum voor een 120-tal vluchtelingen. Terwijl iedereen dacht dat de asielcrisis zo stilletjesaan over haar hoogtepunt was, blijkt dat in werkelijkheid toch nog anders uit te draaien.
De keuze voor Deurne is niet toevallig
ECONOMISCHE ZAKEN
WALLONIË ZOEKT GELD
!
Actueel
18 april 2019 3
Schattenjager
Mijnheer de al te doorzichtige,
Na enkele jaren met ‘kop in kas’ te hebben gezeten, nu er weer verkiezingen in aantocht zijn en er een massief links opbod aan de gang is in Wallonië, komt gij als ‘would-be- redder des vaderlands’ weer uit uw krochten gekropen. Gij wilt opnieuw een rol spelen als
‘dieu tout-puissant’ en daartoe wilt gij het verarm(en)de Wallonië aanspreken om u sym- pathiek te maken. En dus profileert gij u ge- makshalve tegen Vlaanderen dat weliswaar jaarlijks ‘uit solidariteit’ vele miljarden afdokt.
Maar toch zijt gij nog niet content en zoekt gij naar lepe trucs om indirect nog meer geld uit de zakken van de Vlamingen te kloppen.
Dus komt gij zeggen dat gij de financierings- wet wilt wijzigen. Gij weet als geen ander dat die wet onder meer gebaseerd is op de verde- ling van middelen op basis van de personenbe- lasting, en dus op basis van de bevolkingsverde- ling over Vlaanderen en Wallonië. En zelfs al is die nog niet correct gebaseerd op een eerlijke 60/40-verdeling, toch is die in het voordeel van Vlaanderen, gewoon omdat er meer volk in het noorden woont. De Walen hadden gehoopt dat zij met de tijd meer zelf zouden gaan incasse- ren omdat er economisch betere perspectieven zouden zijn. Niets is minder waar, want de kloof met Vlaanderen wordt niet kleiner. Centrum- rechts Vlaanderen werkt immers hard, steekt de handen uit de mouwen en doet het economisch beter. In het linkse Wallonië blijven de werk- loosheidscijfers en het aantal leefloners hoger, en in de sociale hangmatten hangt er meer volk te vegeteren.
Gij weet daarnaast ook dat uw eigenste zes- de staathervorming inhield dat de gewesten minder geld kregen toegewezen. Om een en ander op te vangen werd er echter een com- pensatiesysteem ten voordele van Wallonië (en Brussel) ingebouwd, dat weliswaar vanaf 2025 gaat afgebouwd worden om in 2034 helemaal te verdwijnen. Gij en de andere linkse partijen in Wallonië – zijn er andere? - beginnen dus naar adem te snakken, want 2025 zal er rap zijn.
En dus wordt er werk gemaakt van nieuwe pis- tes om opnieuw bij de brave Vlamingen te gaan aankloppen met fantaisistische hersenspinsels.
Gij zijt er als de dood voor om de grond- wet te wijzigen zodat een volgende regering aan een nieuwe staatshervorming zou kunnen gaan werken. Gij vreest immers dat de N-VA haar confederalismemodel zal opdringen, dat
uiteindelijk de weg zal openzetten naar min- der België en minder federale bevoegdheden.
En dus minder centen vanuit Vlaanderen. Uw nieuwe voorstellen zouden daarom pas aanvan- gen na 2024, als het genoemde compensatie- systeem dus gaat afgebouwd worden, zodat gij een reden hebt om te kunnen gaan bedelen. En gij hoopt tegelijk dat tegen die tijd de N-VA op haar retour zal zijn. Berekend en gepland, dat wel, maar al te doorzichtig. Gij kunt daarmee misschien in Wallonië wel de communautaire top-scherpslijper zijn, maar in Vlaanderen gaat men daar toch eens goed mee lachen, zelfs bij de tsjeven en de blauwe ‘doeners’.
Uw voorstel om… de oppervlakte van Wallo- nië te laten meetellen om de financieringswet te hervormen, is dan ook hilarisch. Alles is goed om een ‘overwicht’ ten aanzien van Vlaande- ren te verzinnen om een verdeelsleutel te vin- den die meer geld voor Franstalig België kan verantwoorden. Ik kom niet meer bij! Waarom stelt gij niet voor om het aantal grassprietjes in aanmerking te laten komen? Of het aantal ever- zwijnen of herten, dat vanzelfsprekend groter is in de Ardeense bossen dan in de Vlaamse vlak- ten? Ik moest onwillekeurig denken aan de toe- stand in 1910 toen het zuidelijk landsgedeelte al 580 gemeenten had met een waterleiding.
De Vlaamse provincies hadden er slechts 20.
En daarvoor werd Wallonië dan met Belgisch staatsmanna… beloond. Van solidariteit met het achteroplopende Vlaanderen was geen sprake.
Vlaanderen moest zijn plan maar trekken.
Gij wilt dus duidelijk terug naar die tijd en over de miljardentransfers die er al zijn dank- zij Vlaanderen, zwijgt gij in alle talen. Het moet immers altijd maar meer zijn. Gij dweept met België, maar Vlaanderen krijgt geen verdere bevoegdheden en moet alleen maar betalen vanuit een verkeerd begrepen ‘solidariteit’.
Voor u is België gewoon synoniem aan ‘kas- sa-kassa’.
Ik zou zeggen: doe maar voort met dat soort idiotieën, want in Vlaanderen gaan zelfs de meest gematigden nu toch wel de wenkbrau- wen fronsen en zeggen dat ‘trop teveel’ is. Dram maar door en vorm maar een sterk links front in Wallonië. Het kan in Vlaanderen alleen maar de ogen openen om de valse en zelfs kwaadwillige Belgische logica eindelijk te stoppen. Het zal raar klinken, Elio, maar wij rekenen op u!
Scruton is geen politicus. Hij gooit geen rechtse ideetjes op om het electoraat te behagen en om die dan later te vergeten of in te binden bij de eerste tekenen van pershetze en links intellectueel terrorisme.
Scruton is een éénmansdenktank, de meest beslagen, consequente en gerespecteerde conservatieve filosoof van deze tijd. In zijn talrijke publicaties analyseert en door- grondt hij modern links als geen andere denker. En dat is meteen ook zijn onver- geeflijke zonde.
Hyena’s
De linkse lynchbendes, die in november nog hun doel misten, waren vastbesloten om zijn scalp te krijgen. Het is een trieste ge- dachte dat de intellectuele eerlijkheid van Scruton, wiens analytische geest moeilijk in staat is om toegevingen te doen aan de waarheid, er borg voor stond dat de hyena’s ook hun prooi zouden krijgen. Vroeg of laat moesten de genuanceerde uitspraken van Scruton zijn ondergang betekenen in de on- genuanceerde wereld van de twitterpolitiek.
Dat gebeurde dan ook deze week. Scru- ton had een interview gegeven aan het linkse weekblad New Statesman. Hij voelde geen reden om bijzonder op zijn hoede te zijn. Sir Roger was vroeger nog wijnrecen- sent voor dat blad geweest en verwachtte zich aan een amicale, minstens respectvolle behandeling. Hij gaf nadien toe dat zijn ar- geloosheid een vergissing was. Scruton kan wel de meest grondige theoretische analyst van linkse politieke ideeën zijn, hij slaagt erin af en toe naïef te zijn over de aard van de personen die ze belijden. “Het is niet de eerste keer dat ik ontdek dat het verkeerd is om met jonge linksen te praten alsof het verantwoordelijke mensen zijn”, zuchtte hij twee dagen later.
De interviewer, George Eaton, knipte en plakte met citaten uit het interview dat het een lieve lust was en voegde er tussendoor zijn eigen commentaar aan toe. Nadien ver- vormde hij op Twitter de bewoordingen nog eens verder, om maximaal effect te krijgen (wat hij later ook toegaf). En als zijn slechte wil nog niet duidelijk genoeg was, postte hij ook nog een foto van zichzelf met een fles champagne toen het nieuws bekend raakte dat Scruton was ontslagen ten gevolge van dat interview.
Alle Chinezen
Wat had Scruton dan gezegd dat zo vre- selijk was? De eerste kritiek was dat hij zich schuldig zou gemaakt hebben aan racisme door te suggereren dat alle Chinezen op el- kaar lijken. In werkelijkheid had hij er enkel op gewezen dat het communistische regi- me van China haar burgers in een keurslijf dwingt en ernaar streeft hen kopieën van elkaar te maken (het geloof in de maak- baarheid van de mens is een kenmerkend communistisch idee).
Scruton zou ook antisemitische uitspra- ken hebben gedaan door te verwijzen naar Hongaarse Joden die deel uitmaken van het
“Soros-imperium” in dat land. In werkelijk- heid kwam het citaat uit een toespraak voor een gezelschap van Hongaarse nationalis- ten, waarin de filosoof hen vroeg begrip te hebben voor het ‘terechte’ wantrouwen dat sommige Joden in Hongarije koesteren ten aanzien van nationalisme en het nog steeds aanwezige antisemitisme in dat land. Scru- ton had zelfs vruchteloos gepoogd Orbán te overtuigen om de omstreden universiteit van Soros in zijn land toe te laten.
Sir Roger zou ook islamofobie verdedigd hebben. In werkelijkheid had hij er enkel op gewezen dat dit woord oorspronkelijk werd gelanceerd als een propagandaterm van de radicale Moslimbroederschap om haar te- genstanders te brandmerken. Hij stelde dat kritiek op bepaalde verschijningsvormen van de islam niet mag onmogelijk gemaakt worden door die telkens weg te zetten als irrationele islamofobie.
Laffe Tories
Kortom, de publieke lynching van Scru- ton was gebaseerd op het soort leugens en verdraaiingen waarop de linkse pers een patent heeft.
Helaas, even typisch als de linkse traditie van heksenjacht was het gebrek aan moed van rechts wanneer de hetze iemand uit ei- gen rangen viseert. Zich enkel baserend op de tweets van Eaton noemden twee jonge conservatieve politici de uitspraken van Scruton onaanvaardbaar en voldoende re- den voor ontslag. Hun partijgenoot, James Brokenshire, de verantwoordelijke staatsse- cretaris, wachtte geen onderzoek of weder- woord van Scruton af en ontsloeg hem.
Vanuit meer militante conservatieve hoek (zoals het tijdschrift The Spectator) kwam scherpe kritiek op de lafheid van de Tories, maar die konden intussen niet meer terug.
Voor de Conservatives is de affaire-Scru- ton een bron van verlegenheid. De grote massa van het electoraat kent de filosoof uiteraard niet. Maar voor mensen op sleu- telposten in het conservatieve netwerk is hij een monument. En monumenten breek je niet zomaar af. De Tories verkeren reeds in een identiteitscrisis door de aanslepen- de Brexit. De laffe liquidatie van Scruton zal het zelfvertrouwen van de partij geen deugd doen.
UKIP heeft al eens aangetoond dat er een grote ruimte ter rechterzijde van de Con- servative Party bestaat. UKIP stortte later wel in (door eigen toedoen en het succes van het Brexit-referendum), maar heeft op- nieuw de wind in de zeilen. En bij de Eu- ropese verkiezingen, die ook in het VK on- vermijdelijk zijn als de Brexit tegen mei niet geregeld is, wil haar voormalige leider, Far- rage, met nog een andere partij opkomen.
Pact tegen het rode gevaar
Misschien komt er nog iets positiefs uit de onverkwikkelijke zaak-Scruton. De be- kende historicus Niall Ferguson, conser- vatief maar minder nadrukkelijk dan Sir Roger, kwam hem ter hulp. Zijn vrije tribu- ne werd in verschillende kranten gepubli- ceerd, waaronder De Standaard. Ja, u leest het goed: De Standaard. Die krant heeft een abonnement op columns van Ferguson.
Conservatisme is voor die krant draaglijker als het niet te uitgesproken is en zich vooral in het buitenland afspeelt.
Ferguson herinnert eraan dat Scruton tij- dens de Koude Oorlog actief hulp verleen- de aan Tsjechische dissidenten. Hij noemt het ironisch dat de erfgenamen van het “on- verdraagzame, egalitaire gedachtegoed dat ooit vrije meningsuiting onderdrukt heeft in Oost-Europa op dit moment korte metten maken met elk debat in het Westen”. Dat zij nu afrekenen met Scruton, is bijna logisch.
Ferguson haalt andere conservatieve aca- demici aan, zoals Samuel Abrams en Jordan Peterson, die omwille van hun ideeën door de linkse gedachtepolitie worden opge- jaagd en uitgebannen. Zij krijgen zelden enige steun van hun collega’s. Hij is dat beu.
Ferguson stelt aan intellectuelen van alle strekkingen voor om een “non-conformi- tisch academisch verdrag” te tekenen te- gen het nieuwe rode gevaar. Net zoals in de NAVO-doctrine, stelt hij voor om voortaan een aanval op een van hen als een aanval op allen te beschouwen.
Het initiatief van Ferguson is nobel, maar ik vermoed dat zijn pact nog niet voor mor- gen is. Hopelijk kan zijn oproep wel bij- dragen aan een verdere bewustwording over de crapuleuze methodes van sommige pers, de ideologische haat die non-confor- mistische denkers moeten ondergaan en de lafheid die rechts steeds weer vertoont wanneer de hyena’s zich op een politiek niet-correcte prooi storten.
JURGEN CEDER
De executie van Sir Roger Scruton
Toen in november Roger Scruton, een filosoof met bijzondere interes- se voor esthetiek en een afkeer voor modernistische architectuurge- drochten, werd aangesteld als (onbetaald) hoofd van de Britse Advies- commissie voor Huisvesting, ging links danig tekeer. De Tories gaven toen heel even blijk van ruggengraat, en bleven bij hun benoeming van Sir Roger. Maar dat zijn aanwezigheid in een officiëel ambt voor links een ondraaglijke gedachte was, was toen al duidelijk.
BRIEFJE AAN ELIO DI RUPO
ONDERTUSSEN OP HET HOOFDKWARTIER VAN DE N-VA IN BRUSSEL…
BEN WEYTS MET EZELSOREN
IN HET VERDOMHOEKJE.
Noodrem
Soms loont het als politici op dezelfde nagel blijven kloppen. Zo konden we vorige week vernemen dat het koningskoppel Philippe et Mathilde beslist heeft dat er aan kroonprinses Elisabeth vanaf haar achttiende verjaardag binnenkort in oktober voorlopig nog geen dotatie van bijna 1 miljoen euro per jaar (pak- weg 2.500 euro per dag) dient uitgekeerd te worden. Ze zouden haar zeker nog tijdens haar studies willen weghouden van koninklijke ver- plichtingen en haar de kans geven een leven in een zekere ongecompliceerde vrijheid te leiden. Dat klinkt goed en menigeen – wij in- begrepen – zal een traan wegpinken. Maar natuurlijk ligt de zaak momenteel anders en schuilt er een dubbele bodem in het verhaal.
Binnenkort zijn er verkiezingen en de paleis- bewoners weten maar al te goed dat het dota- tiesysteem voor de koninklijke sibbe niet erg goed ligt bij de bevolking, zeker omdat een aantal familieleden daar geen poot voor moe- ten uitsteken. Men wil dus vermijden dat het ter sprake komt de volgende weken. Barbara Pas van het Vlaams Belang had hierover op de valreep nog een zoveelste vraag aangekondigd met het oog op het doen stopzetten van de dotatie. Daarnaast is de angst groot dat N-VA binnenkort aan een mogelijke onderhande- lingstafel een en ander ook wel eens te berde zou kunnen brengen. Aan de noodrem trekken, zou men zoiets kunnen noemen, of om het in hedendaags Nederlands te zeggen: ‘on hold’
zetten. Wachten ze in Laken op betere tijden?
Dat zou wel eens kunnen tegenvallen.
100 jaar enkelvoudig stemrecht
Op de webstek van de Kamer staan naast de agenda’s van de vergaderingen, de werkzaam- heden en de parlementaire initiatieven soms ook wel eens interessante weetjes te lezen. Zo werd in herinnering gebracht dat het precies honderd jaar geleden is (op 10 april 1919) dat het enkelvoudig stemrecht werd ingevoerd.
Eén man, één stem dus. En dat was letterlijk te nemen. Want voor vrouwen zou het nog 30 jaar duren, tot de parlementsverkiezingen van 1949.
De nieuwe wet was op de maat gesneden van de frontsoldaten die lijf en leden veil hadden gehad voor het vaderland. Het was niet meer uit te leggen dat er bepaalde klassen of bur-
Actueel 18 april 2019
4
gers meer dan één stem in de schaal konden werpen. Dat hing af van de opleiding en/of ‘de cijns’ die men betaalde. De invoering van het enkelvoudig stemrecht werd - zoals nog altijd in België - een zaak van compromissen en het zoeken naar evenwichten. De katholieke partij, tot 1914 met een absolute meerderheid door het meervoudig stemrecht, had er schrik voor en eiste het vrouwenstemrecht om de verlo- ren stemmen te compenseren. Socialisten en Liberalen vreesden dat door de vrouwen te laten stemmen het katholieke overwicht nog groter zou kunne worden omdat zij vaak onder invloed van de kerk stonden. Het compromis bestond erin om vrouwen stemplicht te geven voor gemeenteraadsverkiezingen, wat gebeur- de bij wet van 15 april 1920, en om de moge- lijkheid te voorzien om dit later in te voeren voor parlementsverkiezingen met een wet die een tweederdemeerderheid vereiste. Symbo- lisch werd wel onmiddellijk het stemrecht voor oorlogsweduwen, moeders van gesneuvelde (ongehuwde) soldaten en door de bezetter veroordeelde vrouwen ingevoerd. De demo- cratisering was alvast ingezet.
Alles opnieuw
Als er verkiezingen in het vooruitzicht liggen, wordt meestal het parlement van rechtswege ontbonden als er een verklaring tot herziening van de grondwet is neergelegd. Of dat deze keer echt gaat lukken, is nog maar de vraag, zeker nu premier Michel ermee dreigt het voorstel van de Kamer niet te aanvaarden met zijn minderheidsregering. Kamer, Senaat en Koning (regering dus) moet immers een iden- tieke verklaring indienen… In principe kan het parlement dus in functie blijven tot aan de ver- kiezingen. Hoe dan ook heeft het einde van een legislatuur gevolgen voor alle wetsontwerpen en wetsvoorstellen die nog niet de volledige parlementaire weg hebben afgelegd. Zij wor- den als niet-bestaand beschouwd en krijgen het statuut ‘vervallen’. Dat houdt dus in dat als de parlementsleden na de verkiezingen deze voorstellen opnieuw indienen, het parlemen- taire werk helemaal herbegonnen moet wor- den. Het is in alle fracties dan ook altijd een helse karwei om de vervallen verklaarde voor- stellen eventueel te actualiseren en opnieuw in te dienen, in de hoop dat ze nu sneller behan-
De inzet? Een eigen Vlaamse
ruimte met kwalitatief sterke instellingen
In ’t Pallieterke van 4 april laat Hilde Roosens volgende uitspraak optekenen: “Je moet mensen duidelijk maken dat de idee van Vlaam- se onafhankelijkheid niet zomaar een bevlieging is, al dan niet het gevolg van een romantische benadering van de dingen.” Hugo Maes onderstreept dat de tijd van het kaakslagflamingantisme voorbij is.
“Vlaanderen moet als een volwaardige én democratische natie op de kaart worden gezet.”
UIT DE WETSTRAAT
deld zullen worden. Er zijn ons tal van gevallen bekend waarbij men al voor de vierde, vijfde of zelfs zesde keer een wetsvoorstel opnieuw indient… Hoop doet leven!
Mensenrechten und kein ende…
Het vrijwel onbekende N-VA-Kamerlid Rita Bellens liet op de valreep van deze legislatuur toch nog even van zich horen. Zij verzet zich namens haar partij tegen de oprichting - op dezelfde valreep - door de ‘restregering-Mi- chel’ van een nieuw “Federaal Mensenrechten- instituut” dat in 2020 al zo’n slordige 600.000 euro gaat kosten. Volgens Bellens zal dit insti- tuut de creatie betekenen van een tweede, nog uitgebreider Unia. Men had beter “de bestaan- de janboel hervormd”, zo foetert ze, ook al geeft ze toe dat in het regeerakkoord van de Zweedse coalitie oprichting van een nationaal mensenrechtenorganisme was opgenomen.
Aanvankelijk was N-VA-staatssecretaris Elke Sleurs overigens tevreden met de oprichting van zo’n instituut, want “dat kon de lacunes in
De potentieproblemen
Aan het woord zijn respectievelijk de voor- zitter en de directeur van de Vlaamse volks- beweging, die een beleefdheidsinterview krijgen. Veel nieuws valt er niet te rapen.
Wel het feit dat de VVB andermaal een aantal nieuwe gezichten krijgt en opnieuw haar rug tracht te rechten, na een zoveelste turbulente periode. Het is intussen een publiek geheim dat de Vlaamse Beweging wegens ‘potentie- problemen’ zodanig verschrompeld is dat ze ongeveer met de VVB samenvalt. Elke Vlaamse Beweger met wat inhoud en bete- kenis heeft een bestuursfunctie…
De Vlaamse Volksbeweging staat in de ferme schaduw van de twee V-partijen. Wat Maes en Roosens ook proberen, de VVB heeft haar rol gespeeld. Als Vlaanderen on- afhankelijk wordt, dan zal dat het gevolg zijn van een diepe institutionele crisis - bij een regeringsvorming bijvoorbeeld - waarbij de Vlaamse Volksbeweging in de marge mag meekijken.
Miroslav Hroch
In 1968 schreef de Tsjechische historicus Miroslav Hroch zijn standaardwerk “Social Preconditions of National Revival in Europe”.
In dit boek onderzocht Hroch waarom som- mige nationale bewegingen in de 19de eeuw wel succesvol waren, en andere niet. Hij con- centreerde zich op ‘kleine naties’ die zich binnen een grotere staat ontwikkelden. De link met Vlaanderen binnen België ligt voor
de hand. Nationalisme dat succesvol wil zijn, mag de natie niet als doel zien, maar als mid- del om maatschappelijke thema’s aan te pak- ken, waar grote groepen kiezers van wakker liggen: minder belastingen, strengere migra- tie, enzovoort. Als we de nationale beweging kunnen articuleren in sociaaleconomische termen die grote delen van de Vlaamse be- volking beroeren, dan kan er electoraal wor- den gescoord. Zo bedde Bart De Wever de N-VA in de conservatieve, liberale Vlaamse grondstroom in. Het resultaat is verbluffend.
Daar wringt alweer het schoentje. De VVB schuift een steriel, uitgehold onafhankelijk- heidsstreven naar voor, ontdaan van iedere vorm van maatschappelijk debat, om zoveel mogelijk mensen van uiteenlopende maat- schappelijke overtuigingen aan boord te houden. Dat overtuigt amper iemand. Maar er is meer.
Drie fasen van nationalisme
Volgens Hroch verloopt de ontwikkeling van de nationale bewegingen in drie fasen:
nationalisme ontstaat doorgaans als een cul- turele stroming onder de intelligentsia, die zich inzet voor een herwaardering van de eigen taal en cultuur. Deze culturele identi- teit wordt vervolgens aangegrepen als aan- leiding voor politieke agitatie, gericht op de verwezenlijking van een eigen natiestaat.
De verdringing van de eigen nationale identiteit door de dominante, heersende groep vormt het bindmiddel. Hier ontstaat
het nationalisme in de strikte zin. In de laat- ste fase verbreedt het zich tot een massabe- weging. In deze fase voltrekt zich de voltooi- ing van de nationale ontvoogding. Er moet evenwel worden opgemerkt dat het bij de tweede fase van belang is om te kijken naar de sociaaleconomische analyse van de maat- schappelijke en regionale samenstelling van nationale bewegingen. Welke sociaalecono- mische en politieke thema’s prijken boven- aan de politieke agenda?
De Vlaamse Volksbeweging is nog steeds in de politieke agitatie - de tweede fase - blij- ven steken. En daarmee zijn we helaas over haar rol uitgepraat. Ze is amper in staat om de verworven Vlaamse instellingen en be- voegdheden verder uit te bouwen. Ze weegt niet op de politieke agenda. De beweging bevindt zich in de marge en is niet in staat om tot een massabeweging uit te groeien, zoals dat bijvoorbeeld in Catalonië wel het geval is.
Een eigen Vlaamse ruimte als inzet
Hoewel de elementen aanwezig zijn om een eigen natiestaat op te richten - een eigen verleden, een gedeelde taal en de moder- nisering van de nationale beweging - blijft Vlaanderen in het defensief zitten. De N-VA en het Vlaams Belang willen de sprong naar de laatste fase wel nemen - de massabewe- ging met als inzet een eigen Vlaamse ruim- te met eigen instellingen - maar zitten deels nog in de tweede fase vast. De beide partijen slagen er niet in om de natiegedachte in de brede lagen van de Vlaamse bevolking te la- ten doordringen. Integendeel! Het Belgische pacificatiemodel blijft overeind. Belangrijke communautaire vraagstukken komen maar niet bovenaan de politieke agenda te staan.
Daarenboven slaagt Vlaanderen er niet in om zijn eigen instellingen verder uit te bouwen.
De rommelige aanpak van eigen bevoegdheden
De beschamende afgang van het onder- wijs - een Vlaamse bevoegdheid bij uitstek - en de rommelige aanpak van o.a. de mobi- liteit in Vlaanderen kunnen de brede Vlaam- se bevolking er niet van overtuigen dat het streven naar meer Vlaamse autonomie een sprong voorwaarts betekent. Hier heeft de VVB haar kans gemist om op het debat te wegen.
Ze had al lang de trom kunnen roeren om de eigen Vlaamse bevoegdheden kwalitatief sterker uit te bouwen, maar ze gaf andermaal niet thuis. Dan zwijgen we nog over de toe- nemende internationalisering van onze ge- meenschap en de aanzwellende inwijking die het Vlaamse streven nog verder in de verdrukking duwt. Ook hier zwijgt de VVB in alle talen.
Als sluitstuk is er nog de weerbarstigheid van de Belgicistische en Franstalige hege- monie, die nog steeds de politieke agenda dicteert en een pak gewiekster is dan de Vlaamse ‘piekeniers’ te velde. De N-VA zit al ruim 15 jaar aan allerlei bestuursknoppen, maar slaagt in Vlaanderen bijlange niet in wat o.a. de PS in Wallonië aan frontvorming wel kan.
Vlaanderen heeft nood aan een heersende klasse die in termen van ‘algemeen belang’
denkt. Dit ‘algemeen belang’ is een extrac- tie van de heersende verzuchtingen van alle bevolkingslagen. Pas dan kan aan een be- gin van een ontmanteling van de Belgische structuren worden gedacht, al zal daar ook nog heel wat strategisch denkwerk aan moe- ten voorafgaan en zullen de nodige allianties met medestanders moeten worden gesloten.
De VVB en de V-partijen hebben nog een weg te gaan…
JULIEN BORREMANS de mensenrechtenbescherming opvangen”.
Het was pas na het aantreden van haar op- volgster Zuhal Demir – die Unia “belachelijk en wereldvreemd” noemde - en straffe an- ti-Unia-uitspraken van Theo Francken – “Wie is Unia?!” - dat ook hier een bocht werd ingezet, weliswaar en enigszins verbazend niet naar de afschaffing van Unia – waar de N-VA ooit mani- fest voor pleitte -, maar naar ‘een samensmel- ting van de bestaande instellingen’. Wat dat ook precies moge betekenen… Rita Bellens stelde daarnaast al in volle verkiezingsmodus en een tikkeltje populistisch ook nog: “Onze voorma- lige coalitiegenoten blijken meer interesse te hebben in de creatie van bijkomende post- jes, die ze uiteraard vanuit het parlement zelf mogen gaan benoemen.” Was het slim om dat te zeggen? Er waren immers toch iets te veel benoemingscarrousels tijdens de jongste re- geerperiode waaraan ook N-VA zonder protest deelnam… Had haar partij zich daar in 2014 ook niet tegen verzet? Verwijt de pot hier niet de ketel dat hij zwart ziet?
VRIJE TRIBUNE
Actueel
18 april 2019 5
Met een koel hoofd
naar een geel-zwarte zondag?
“N-VA-premier is een waanbeeld”, zei Jan Jambon vorige zomer nog in De Stan- daard. Maar kijk, vandaag is hij kandidaat-premier en wil hij wil zo snel mo- gelijk na de verkiezingen een centrumrechtse regering vormen. “Als dat niet lukt”, heeft hij een “confederaal” alternatief. Als we goed kunnen volgen, dan is voor de N-VA gewoon “doorgaan” met centrumrechts nu de eerste prioriteit, en confederalisme de stok achter de deur?
Kan het lukken, die tweede koekenbak met de MR? Dat kan alleen als de francofone kiezer genadig is voor Charles Michel. De cdH mag zich opwarmen om het veld mee te betreden. En dat kan alleen als de N-VA opnieuw erg goed scoort.
De troeven zitten klaar: de partij loopt voorop in de strijd tegen de progressieve verloedering van het onderwijs (1), en biedt een ecorealistisch antwoord op de kleute- rig-linkse milieu- en klimaatobsessie (2)? Ze kan nog profiteren van de bonus van Jambon (veiligheid) en Francken (asiel en migratie) (3 en 4), en van het fenomeen De Wever en zijn conservatieve aandacht voor identiteit (5), om maar die te noemen. Francken en De Wever publiceren overigens eerstdaags nog boeken over die thema’s.
Maar de partij zit ook met wat lood in de schoenen. De fixatie op de economische en fiscale belangen van een vrij smalle maat- schappelijke topgroep wekt bij sommigen ergernis op (1), net als de communautaire luwte van de voorbije jaren (2). Sociaal-eco- nomisch verging het de regering-Michel I niet zo slecht, maar Jambon gaf toe dat het
“doortastender” en “sneller” had gekund (3).
Fout
De voorbije dagen werd druk gespecu- leerd over wat Jambon precies bedoelde bij zijn officiële intrede in de kiescampag- ne. Hij is “kandidaat-premier” om “de con- structiefout” van vorige keer weg te wer- ken.In 2014 mocht Michel de eerste viool spe- len. “Dat hadden we zelf moeten opeisen”, zegt Jambon nu. Ons lijkt hij te verstandig om dat vijf jaar geleden zomaar te hebben gedoogd. Het premierschap voor Michel was pasmunt voor de instap van de MR in de “kamikazeregering”.
Dat Wallonië zoiets nog een tweede keer zou gedogen (één Waalse partij in de rege- ring) is onwaarschijnlijk. Er zal straf poeier nodig zijn om een nieuwe regering te vor- men. En dan?
Dan komt het confederalisme in beeld, als tenminste de Vlaamse en Waalse re- geringen snel kunnen worden gevormd.
“Twee aparte werelden”, zegt de N-VA al- tijd. Dan staat centrumrechts Vlaanderen versus links Wallonië en zitten we bij mo- gelijke onderhandelingen tussen noord en zuid “om te beslissen wat ze vanaf dan zelf
“IS-vrouwen nog
erger dan de mannen”
Zoals de meeste Europese landen doet België veel moeite om “Belgische” vrouwen en kinderen van IS-terroristen terug naar huis te halen. Daarbij wordt een vergevingsgezind discours vol leugens, vergoelijking en valse sentimentaliteit gebruikt. De Franstalige kranten L’Echo en La Dernière Heure publiceerden een aangrijpend getuigenis van enke- le jezidi-vrouwen die ronduit verklaarden dat “vrouwen van IS dikwijls nog erger waren dan de mannen”.
Een jezidi-vrouw beschrijft hoe de IS’ers op de slavenmarkt soms twee of drie meis- jes of vrouwen tegelijk kochten en mee naar huis namen om hen te verkrachten. Soms betrof het kinderen van amper negen jaar.
Als de IS’ers hun seksslavinnen na een tijd- je beu waren, ruilden ze die onder elkaar.
De echtgenotes van de IS’ers maakten het lot van die slavinnen dikwijls nog erger door hen te vernederen, te schoppen en te slaan. Zij bereidden ook mee de verkrach- tingen voor, door de slachtoffers te laten douchen en te maquilleren. Als de teerbe- minde polygame echtgenoot dan sneuvel- de, verkochten zijn vrouwen de slavinnen gewoon door aan de volgende. Pari Ibrahim, een Nederlandse van jezidi-afkomst, is erg kordaat in haar oordeel over de IS-vrou- wen. Zij vindt dat die per definitie schuldig zijn, omdat zij zich vrijwillig hadden aan-
gesloten bij een genocidaire terreurgroep:
“Daden van genocide, misdaden tegen de menselijkheid, collectieve verkrachtingen, folteringen en gedwongen bekeringen, de IS-vrouwen hebben daarmee ingestemd en eraan meegewerkt. In veel gevallen waren het de IS-vrouwen die de jezidi’s gevangen- hielden.” L’Echo maakte melding van een Belgische IS-vrouw die woedend was op de Belgen omdat die als leden van de coalitie tegen IS “vrouwen en kinderen hadden ver- moord”. Maar toch mag dat crapuul (m/v) terugkomen. Met dank aan minister Geens.
Pari Ibrahim: “De vrouwen en de mannen van IS geloven dat zij het recht hebben over heel de wereld te regeren. Ze hebben maar van één ding spijt: dat ze de oorlog verloren hebben. Als ze kunnen, zullen ze herbegin- nen.” Zo hoort u het eens van een ander, van iemand die spreekt namens de slachtoffers.
Citaat van de week > Anuna De Wever
Santa Anuna ziet met lede ogen aan dat er steeds minder volk komt opdagen op de we- kelijkse klimaatbetogingen. Zelf beweert ze dat niet zo erg te vinden: “Eigenlijk doet dat aantal er niet toe. De lat ligt nu erg hoog en dat is een beetje kut, maar we vinden er wel iets op.” En in dat laatste zit wel muziek zo blijkt, want in Humo lanceerde ze een nieuw idee om misschien eens voor te gaan ‘striken’: “Ik ben het vroege opstaan kotsbeu! Als mijn wekker weer eens om zeven uur gaat, sta ik op met hoofdpijn. Het is tegen de menselijke natuur en bovendien totaal niet verantwoord dat scholen hun leerlingen zo vroeg uit bed halen.” Als oplossing wil de jonge flapuit latere uren om de dag aan te vatten: “Waarom beginnen de lessen niet gewoon om tien uur? Misschien moet ik daar eens voor gaan ‘striken’.” Knetter- gek. Verwende nesten die vaak veel te laat opblijven en een groot deel van hun tijd verdoen aan computerspelletjes en films kijken, vaak abnormaal alcohol gebruiken en ‘fastfood’ vre- ten, zouden beter opgevoed worden om een regelmatig leven van zonsopgang tot zonson- dergang te leiden. Dat is gezond voor lichaam en geest. En dat hoeft niet eens spartaans te zijn. Misschien komt Anuna dan te weten hoe de menselijke natuur precies werkt. Dat de vrienden van Greenpeace haar dat nog niet hebben kunnen bijbrengen!
“Dat is een beetje kut,maar we vinden er wel iets op.”
doen en welke bevoegdheden ze aan de fe- derale regering laten”, aldus Jambon.
Kiezer en bondgenoot
In dat kader is Jambon “kandidaat-pre- mier” (optie 1) of Vlaams toponderhande- laar over confederalisme (optie 2). Voor zijn partij dan toch. Maar er is ook nog de Vlaamse kiezer.
De instap van de N-VA in de regering-Mi- chel – zonder confederalisme – was een berekend risico. De flamingante achterban volgde in 2014, maar is dat in mei 2019 nog altijd zo? Ook de impact van de mysteri- euze uitstap uit de regering – omwille van het Marrakeshpact – is onduidelijk. Lekt de partij in 2019, en langs welke zijde?
Het wordt uitkijken op de Vlaamse vel- den. De N-VA beschikt over eigen peilin- gen. Zijn die zo gunstig dat ze het zich kan veroorloven om alle mogelijke bondgeno- ten de gordijnen in te jagen?
Had de CD&V een te sterke sociale vleu- gel en een te zwak Vlaams profiel? Het is maar hoe je het bekijkt. De pionnen die de partij in 2014 naar voor schoof, hadden een eerder centrumrechts en flamingant kleur- tje, van voorzitter Wouter Beke tot Koen Geens en Kris Peeters, en recent nog Pieter de Crem op federaal vlak, tot Jo Vandeur- zen, Joke Schauvliege en Hilde Crevits.
Noem het een team van voorzichtige con- federalisten. Ook Hendrik Bogaert en/of Koen van den Heuvel die misschien komen aanschuiven, zijn niet bepaald linkse rak- kers. Voldoende “kartel-gezinde” mensen, inderdaad ietwat belegen in het ‘rustige’
midden. De belangrijkste pionnen (Beke, Crevits) waren de jongste dagen erg duide- lijk: meer Vlaanderen moet kunnen, meer België niet. De communautaire frigo mag weer open. En liberalen en groenen hoeven er niet aan te denken: we draaien de klok van de staatshervorming niet terug.
Tweede bondgenoot
Er is nog een tweede mogelijke bondge- noot. Willen of niet zelfs. Vlaams Belang is erin geslaagd zich opnieuw in het politieke debat te wringen. Een verdubbeling van de (lage) score van 2014, of meer zelfs, is erg waarschijnlijk.
Voor Carl Devos (in De Morgen) werd het VB van Tom van Grieken “een bijzonder ef- fectieve zweeppartij… destijds verketterd voor wat vandaag bijna mainstream is”…
Maar Vlaams Belang is erin geslaagd wat grove kanten weg te borstelen. Gestrekte handjes vliegen er meteen uit.
Wellicht nog lucratiever is de sociale in- steek van de partij. Omwille van dat “plei-
dooi voor de verliezers van de globalise- ring” spreek Carl Devos al van een “nieuwe, zwarte zondag”.
Spie?
Rechts over migratie en veiligheid, links over het sociaal-economische en radicaal flamingant, volledig nieuw is het niet, maar wel duidelijker, en het kan werken.
Heeft de N-VA heeft in haar sociaal-eco- nomische standpunten in 2014 niet net iets te opvallend de kant van de hogere mid- denklasse gekozen? Bevindt een veel gro- tere spie van het N-VA-electoraat, die het minder breed heeft, zich daardoor al aan of voorbij de achterdeur? De Wever weet dat hij ter rechterzijde kiezers verliest. Krijgt hij dat gat nog dicht? Of rekent hij erop dat verlies te kunnen recupereren bij Open Vld en CD&V? Of was het vet daar al in 2014 van de soep?
Anderzijds, de Vlaams-nationale partijen scoren nu duidelijk ook over de middellijn.
Dat kan ervoor zorgen dat ze samen weer meer dan 40 procent van de kiezers aan- spreken (in 2010 was dat 41 procent, in 2014 maar 38,2 procent).
Vlaanderen zou in dat geval al een vier- koppig monstertje moeten baren (CD&V, Open Vld, sp.a en Groen) om de Vlaams-na- tionalisten te neutraliseren. In de jongste peiling van VTM (februari 2019) behaalden die vier partijen samen 54,3 procent. Maar kan en wil De Wever het tot nu toe dode gewicht van Vlaams Belang aanspreken om onheil te voorkomen? Vooral federaal dreigt er onheil.
De grootste
Samengevat, Jambon en De Wever heb- ben nog wat interviews te gaan om duide- lijk te maken wat we deze keer van hun par- tij mogen verwachten.
Probleem is dat een kiezer daar wel “iets”
over wil weten. De N-VA moet de modale burger nog in “verstaanbaar Vlaams” uit- leggen wat dat confederalisme in concreto inhoudt, waarom het weg was, en nu terug.
En vooral hoe de partij voldoende stem- knoppen ingedrukt krijgt om het te reali- seren. Integraal of gefaseerd? En met welke bondgenoten?
Vlaams Belang jaagt de N-VA op, en die zet op haar beurt druk op CD&V. Maar in de campagne houden ze maar beter het hoofd koel. Als ze tenminste op efficiëntie mikken, vergissen ze zich maar beter niet van tegenstander. Alleen dan komt er een geel-zwarte zondag.
ANJA PIETERS
Terrorisme
Perron Nul
Het gestuntel rond het Noordstation kan in een normaal land niet aan- vaard worden. Erger is de manier waarop de verschillende beleidsni- veaus hun verantwoordelijkheid ontlopen. Het fenomeen van ‘failed state’ kent duidelijk ook westerse voorbeelden.
Het vergt een zekere taalbeheersing om op een beschaafde manier te verwoorden wat zich in en rond het Brusselse Noordsta- tion allemaal afspeelt. Geurhinder klinkt natuurlijk netter dan ‘stank’, en voor worden als p** en st**** heb je synoniemen als uri- ne en gevoeg. Nu, laat ons daarover niet te cynisch doen. Het is geen pretje voor wie dagdagelijks in die catacomben moet blij- ven functioneren, zoals de mensen van De Lijn. Het is zo’n situatie die een beschaafd land onwaardig is, alleen heeft de decaden- tie in deze 21ste eeuw de vorm van politieke correctheid aangenomen. En daar hoort een verbloemd taalgebruik bij. Het levert een gejongleer op van ‘overlast’ en ‘transmigran- ten’, in die mate dat zelfs een nuchtere situa- tieschets vrijwel onmogelijk wordt.
Uiteraard lopen daar snuiters rond die richting Engeland willen vertrekken, al lijkt het gros onder hen niet voor een carrière als butler in aanmerking te komen. Net om de reden van die eindbestemming vragen ze géén asiel aan in dit nochtans even boei- end als genereuze land. In het zog hiervan heeft zich echter een heel andere populatie gemanifesteerd. Men zou het over ‘crimine- le bendes’ kunnen hebben, crapuul dus dat zich bekwaamd heeft in een aantal takken van die grote familie, criminaliteit genaamd.
Het verklaart de hoge cijfers die in het Noordstation opgetekend worden, statistie- ken waarmee men uiteraard erg voorzichtig omspringt. De burger zou anders wel eens in de verleiding kunnen komen om stigma-
tiserend te denken, wat zeker vlak voor de verkiezingen nare gevolgen kan teweeg- brengen.
Staatsrecht
Erger dan het zootje daar aan het Noord- station, is de manier waarop beleidsmatig daarmee omgesprongen wordt. Elk be- stuursniveau is wel bevoegd voor iets, maar enkel wanneer men twee of meer puzzel- stukken in elkaar kan klikken, kan gehan- deld worden. Niet dus. Geniet u even mee?
Vlaams minister Ben Weyts (N-VA), be- voegd voor De Lijn, wil de haltes naar bui- ten het Noordstation verplaatsen. Mag niet, want daarvoor is het akkoord van het Ge- west nodig, in het bijzonder van Pascal Smet (sp.a), bevoegd voor Mobiliteit in Brussel.
Een knelpunt, of wat dacht u? Dan is er het CCN-gebouw waar de haltes zich nu be- vinden. Gewest en De Lijn kwamen eerder overeen hier “investeringen” te doen, maar dat kan plots weer niet omdat dat CCN ver- kocht wordt. Bij Pascal Smet aankloppen?
Kan men doen, maar die onthoudt zich van commentaar omdat dat CCN dan weer tot de bevoegdheid van minister-president Vervoort behoort. Die klaagt dan weer dat de federale overheid onvoldoende geld vrijmaakt voor politie in het Noordstation.
Verlaat je het station, dan ben je prompt op grondgebied van Schaarbeek, dat deel uit- maakt van Politiezone Noord.
Kunnen die niets doen? Nee, meent bur- gemeester Clerfayt (Défi). Voor hem is het
allemaal de schuld van Franken en Jambon, ook al zijn die excellentie af. En Maggie de Block dan, voorgangster en opvolgster van Franken? “Complex is het zeker, maar het gaat hier om overlast, een Brusselse aange- legenheid”, laat haar woordvoerder weten.
Dus terug naar Clerfayt? Alleen, wat verder ligt Brussel-stad, en dat is dan weer een an- dere politiezone. Het is een casus die een professor Staatsrecht zijn studenten nog niet zou durven voorleggen.
Bevoegdheidsoverschrijding
Het probleem met bevoegdheidsafbake- ningen is vaak dat het ene orgaan een wat te groot stuk van het laken naar zich toe trekt.
Men kleurt buiten de lijntjes en begeeft zich op een terrein waar men eigenlijk niet mag optreden. Alleen, hier gebeurt net het om- gekeerde. Iedereen trekt zich terug achter zijn bevoegdheidsmuren, maakt die schuts- kring zo klein mogelijk en wijst de andere met de vinger. Pilatus ten top. Ondertussen krijgen die lui die zich in de rafelranden van de burgerlijke samenleving bewegen een wel erg groot speelveld. Zou men in een geest van publieke dienstverlening niet mogen verwachten dat gezien de omvang en de urgentie van het probleem iedereen zijn competenties zo extensief mogelijk zou gaan inkleden? Dat het opkuisen van dat stuk Noordstation een prioriteit zou worden?
En dat men de handen in mekaar slaat? Nou, niet in de hoofdstad van Europa.
Waarom denken we nu plots aan Perron Nul in Rotterdam? Een onhoudbare situatie met druggebruikers in en rond het station.
Een falende overheid ook, tot enkele mari- niers besloten het heft in eigen handen te nemen. Nog steeds inspirerend, zoveel jaar
na datum. KNIN
Dwars door Vlaanderen 18 april 2019
6
BRUSSEL
Vlaamse Beweging
Dr. Borms warm herdacht in killig Merksem
De moord op dr. Borms, die ook werd her- dacht in zijn geboortestad Sint-Niklaas en dit jaar op dezelfde Palmzondag (ik kon niet op twee plaatsen tegelijk zijn, Wase vrien- den), werd bij zijn graf scherp aangeklaagd door de gedreven redenaar van dienst, Gui- do Moons. Die gebruikte daarvoor een heel realistisch IJzerbedevaartgedicht van An- ton van Wilderode uit 1986 met het steeds herhaalde vers “En elders is het voorjaar en april”. Niet zómaar een datering, licht bewonderaar Moons toe, maar uitdrukking van hoop op een nieuwe morgen, hoop dat al dat leed en al die miserie niet om niets zijn geweest: “Waarom zouden wij hier an- ders staan, vandaag, 14 april 2019? Omdat de Vlaamse Beweging de rug gerecht heeft en is verdergegaan, met vallen en opstaan.”
De spreker belichtte een minder be- kende periode in Borms’ leven, de jaren 1905 tot halfweg 1914, toen hij als ‘klok van Vlaanderen’ de strijd aanbond ter ver- heffing van het sociaal en cultureel gestig- matiseerde volk van ‘et pour les flamands la même chose’. In die jaren, toen hij naar eigen getuigenis soms geen enkele zondag thuis was, was het niet uitzonderlijk dat hij in drie dorpen of steden per dag ging spre- ken en meestal ging het dan over de ver- nederlandsing van de Gentse Hogeschool, waar Vlaanderen als volksgemeenschap en als natie recht op had, vond hij.
Na 110 jaar: ‘Universiteit en ho- geschool … Nederlands!’
Van de vooroorlogse Bormsactie naar 2019 is voor gewezen VVB-voorzitter Moons maar een kleine stap. Het valt toe te juichen dat hij die stap in Merksem heeft gezet, want die was hoogst nodig, omdat hij ging over de hedendaagse taalbedreiging in onze
universiteiten en hogescholen. Vandaag denken vooraanstaande taalwetenschap- pers namelijk te moeten tornen aan de rol en de plaats van het Standaardnederlands in onze maatschappij. Nu wetenschappelijk onderzoek tot de ontstellende vaststelling komt dat bij onze jeugd het lezen er heel sterk op achteruitgaat, verordent het katho- liek onderwijs van de Guimardstraat dat het eerste jaar middelbaar onderwijs het met een uur minder Nederlands moet doen.
Guido Moons: “Laat me duidelijk stellen:
ik bedank voor een onafhankelijk Vlaande- ren dat een van zijn wezenstrekken veron- achtzaamt: het Nederlands, onze moeder- taal. Wie aan het Nederlands raakt, raakt aan onze identiteit, aan onze cultuur, aan ons maatschappelijk bindweefsel en ver- bondenheid, aan de ziel van wie we zijn!”
Guido diepte de leuze van Prudens van Duyse uit de 19de eeuw weer op: “De taal is gans het volk.” Hij pleit er hartstochtelijk voor dat wij, “als overtuigde Vlaams bewe- gers en Vlaams-nationalisten, de komende maanden en jaren die leuze wat meer zou- den zien als leidraad en drijfveer in ons engagement”. Hij pleit daarvoor (bravo!) uit grote zorg en oprechte bekommernis voor ons Vlaamse leefmilieu, “want taal is ook een belangrijk element in ons Vlaams leefmilieu! Zo blijven we wel degelijk bij de actualiteit van deze dagen”.
De immer Vlaams bewegende Guido Moons zou zichzelf niet geweest zijn, vorige zondag warmsprekend in dat koude Merk- sem, indien hij zijn warm toegejuichte rede niet had besloten met zijn bekende oproep:
“Laat ons zeker niet plooien!” Waarvan heel graag akte. Dankjewel, Guido!
HECTOR VAN OEVELEN
LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE
WWW.MAESKOFFIE.BE
MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
Zó weinig volk, dát heeft de ongekroonde koning van Vlaanderen niet
verdiend, dacht ik in een ijskoude Sint-Franciscuskerk, waar dap- pere getrouwen vorige zondag warm werden bedankt voor hun aan- wezigheid door pater Herman Dupré. Veel minder warm waren zijn woorden, toen hij in zijn preek de behandeling van de frontsoldaten, de repressie en de terechtstelling van dr. August Borms ronduit be- stempelde als ‘geplande moorden’.
Vlaams-Catalaanse poëzieavond
Op 23 april vieren de Catalanen hun diada de Sant-Jordi, het patroons- feest van de heilige Joris. Ook de Catalaanse gemeenschap hier te lan- de doet dat – de Catalaanse regering heeft een afvaardiging bij de EU in Brussel, waarbij nogal wat Catalanen actief zijn – en ze doet dat met overtuiging: de hele week na de paasvakantie zijn er allerhande activi- teiten. Eén daarvan springt bijzonder in het oog: de Vlaams-Catalaanse poëzieavond op vrijdagavond 26 april.
Behalve dat een dergelijke avond op zich al uitzonderlijk is, vermoedelijk zelfs de aller- eerste in zijn genre, is hij dat ook qua orga- nisatie. Het gaat immers om een Vlaams-Ca- talaanse coproductie, met de nodige steun van zowel Vlaamse (VVB en Meervoud) als Catalaanse organisaties (Assemblea Nacio- nal Catalana en Brussel.les, Plataforma per la Llengua). De avond is tweetalig van opzet, met zowel de presentatie als de voordracht in het Catalaans én in het Nederlands. Dat zorgt voor een uniek tintje: verscheidene gedichten zul-
len voor het eerst in het Nederlands, respec- tievelijk het Catalaans, te horen zijn.
Met steun van het Institut Ramon Llull, het Catalaanse Letterenfonds zeg maar, blijkt het mogelijk om de Catalaanse dichteressen Mi- reia Calafell en Dolors Miquel te laten overko- men uit Catalonië. De keuze voor deze twee, meermaals gelauwerde, dames is niet geheel toevallig: van beiden zijn gedichten opgeno- men in de enige nog verkrijgbare tweetalige (Catalaans/Nederlands) bloemlezing Re- bellie/Rebellio. Deze bloemlezing zal op de avond zelf aangeboden worden. Speciaal voor deze gelegenheid werden nieuwe gedichten van hen vertaald. Ook van de hier resideren- de Catalaanse dichters Ivan Fox en Elena San José zal werk te horen zijn. Aan Vlaamse zij- de worden de kleuren verdedigd door Akim A.J. Willems, van wie in mei de debuutbundel
“Op de rand van het zwijgen” verschijnt bij Uitgeverij Vrijdag, en door Gust Peeters, die de laatste jaren onder meer verantwoorde- lijk tekende voor gelegenheidsteksten op het Zangfeest. De presentatie is in handen van Fox (Catalaans) en Peeters (Nederlands).
Wie Vlaming is om Europeaan te worden, naar het woord van August Vermeylen, kan daaraan alvast beginnen door met de Cata- laanse cultuur en poëzie kennis te maken.
Wanneer? Vrijdag 26 april. Waar? GC De Markten, Spiegelzaal, Oude Graanmarkt 5, 1000 Brussel. Hoe laat? Deuren 19 uur, aan- vang 19.30 uur. Het einde is voorzien rond 22.30 uur. Inkom gratis!
