€ 2,20
72ste jaargang • nummer 52 • donderdag 29 december 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Het verhaal werd gretig opgepikt door de andere media, en dan vooral met de bedoe- ling de controverse zo lang mogelijk aan de gang te houden. Van “fake news” gesproken!
Daarna was het een uitspraak van partijvoor- zitter Bart de Wever die voor een kleine medi- astorm zorgde. In Humo had hij zich laten ont- vallen dat wat hem betreft de opkomst van de
“opiniërende journalistiek” de belangrijkste trend van 2016 is geweest. Wie het schoentje paste, trok het verontwaardigd aan, met Joël de Ceulaer van De Morgen op kop.
Heeft de N-VA nu valse Twitter-accounts ingeschakeld om de #IkSteunTheo-actie wat extra wind in de zeilen te geven? Het zou ons ten zeerste verbazen. Als ze dat gedaan zouden hebben, zijn ze daar op het N-VA-hoofdkwar- tier nog dommer dan de groene moraalridder Kristof Calvo met zijn vip-tickets in de hand op Tomorrowland. Iedereen weet dat het gebruik van zulke valse accounts zo goed als niks ople- vert, en dat je hoe dan ook in een mum van tijd ontmaskerd dreigt te worden.
Laten we er eens wat wiskunde bijhalen.
Op het ogenblik dat we dit schrijven, heeft N-VA precies 36.390 volgers op Twitter. De
#IkSteunTheo-tweet werd echter amper 467 keer geretweet, en 702 keer geliked. Gedeeld door het aantal volgers van de N-VA is dat dus iets meer dan één procent en iets minder dan twee procent respectievelijk. Niet bepaald om over naar huis te schrijven. Als de #IkSteun- Theo-campagne veel succes had, dan gaat het alvast daar niet over. En inderdaad: het zijn niet de retweets en de likes van die tweet die het succes maakten, wel dat de hashtag #IkSteun- Theo opgepikt werd, en herhaald werd door échte Twitter-gebruikers.
Groene afgunst
Natuurlijk steekt het bij Groen dat de N-VA
een veel succesrijkere socialemediacampagne kan voeren dan hen. Daar heeft de N-VA ten eerste een pak meer geld voor, dankzij de vele kiezers bij de laatste verkiezingen. En ten tweede heeft de N-VA een veel grotere aan- hang dan Groen, omdat ze een veel betere voeling heeft met de politieke grondstroom in Vlaanderen (en daarom ook meer kiezers, en dus geld).
De onthulling van de valse retweets kreeg veel aandacht en weerklank op de rood-groene krantenredacties, maar de rest van Vlaanderen trok vooral zijn schouders op over zoveel onzin.
En blijft verder gewoon vinden dat Theo Franc- ken nog steeds groot gelijk heeft.
Trouwens, waren we wat meer paranoïde aangelegd, zouden we ons nu zitten afvragen of het werkelijk de VRT was die het initiatief nam tot een reportage over het gebruik van de sociale media door de partijen in Vlaande- ren. Het kan ook Groen geweest zijn dat die reportage bij de bevriende openbare omroep bestelde, omdat ze iets dringend te vertellen had.
“Fake news”?
Een dag later sloofden de bevriende kran- ten zich uit om de controverse zoveel mogelijk aan de gang te houden. De “fact checkers” had- den duidelijk als opdracht gekregen te bewij- zen dat de N-VA inderdaad valse retweets aan- gekocht had, en als dat niet mogelijk was, te bewijzen dat het tegendeel zeer zeker niet te bewijzen viel. Maar “fake news”, dat is iets waaraan alleen rechtse populistische kranten zich bezondigen.
Ondertussen sijpelden er links en rechts berichten door over hoe het nu werkelijk zat met dat Syrische gezin in Aleppo, dat volgens de eigen PVDA-advocaten in zulk acuut levens- gevaar verkeerde dat het dringend een huma-
nitair visum nodig had om naar België overge- vlogen te kunnen worden teneinde hier asiel te kunnen aanvragen. Blijkt namelijk dat de vader doodleuk even twee weken in de Ver- enigde Arabische Emiraten en India heeft geze- ten voor een “zakenreisje”.
Wie zei daar ook weer “fake news”? Zelfs PVDA-advocate Mieke van de Broeck had voor één keer even geen commentaar, om vervol- gens een verhaal op te dissen dat kant noch wal raakte.
Opiniërende journalistiek
Het beeld dat we hierboven schetsen, illu- streert perfect waar het Bart de Wever om te doen was toen hij voor de eindejaarsvragen van Humo de opkomst van de “opiniërende journalistiek, die de teloorgang van vele kwali- teitsmedia nog heeft versterkt” bovenaan zette als belangrijkste trend van 2016. Geef hem eens ongelijk. Beter gezegd: we geven hem inderdaad ongelijk, want deze trend is al veel langer aan de gang.
Als voorzitter van de grootste partij van Vlaanderen die vrijwel voortdurend onder vuur ligt van de voltallige pers, zelfs de openbare omroep incluis, weet hij natuurlijk waarover hij het heeft. En het kon niet perfecter geïllu- streerd worden dan door de tsunami aan opi- niërende veroordelingen die hij onmiddellijk over zich heen kreeg.
Het was Joël de Ceulaer van De Morgen die het strafst uit de hoek kwam, en de media met- een opriep zich te verzetten tegen de manier waarop de N-VA de Vlaamse media onder de knoet probeert te brengen.
Als we zijn stukje goed begrepen hebben, lijkt hij Bart de Wever te willen verdenken van Cubaanse ambities. Enfin, niet letterlijk, want het communistische Cuba blijft voor De Mor- gen per slot van rekening toch een bevriend regime.
Ze doen zich daar op de redactie van De Morgen graag voor als heldhaftige dissidente journalisten die moeten zwoegen onder het juk van een vreselijk onderdrukkend regime, en hebben dus geen tijd om hun linkse lezers eens een paar harde feiten onder de neus te
duwen over hoe het er werkelijk aan toe gaat op hun favoriete Caraïbische arbeidersparadijs.
Seit 5.45 Uhr…
De oproep van Joël de Ceulaer heeft een hoog
“Seit 5.45 Uhr wird jetzt zurückgeschossen!”- gehalte. Het is de N-VA niet die de media tracht te muilkorven, het is net omgekeerd. En de N-VA alleen niet, want er bestaat nog altijd zoiets als het cordon médiatique. Het is intriest te moeten vaststellen dat het een politicus is die in dit debat de nuchtere feiten aanbrengt, waarop het volledige journaille in een poli- tieke kramp schiet en er niet eens in slaagt een beetje zakelijk te reageren.
Bovendien lopen er in dit land genoeg poli- tici rond die ooit al concrete stappen onderno- men hebben om lastige journalisten met suc- ces het zwijgen op te leggen.
Bart de Wever behoort niet tot dat select clubje, maar Johan vande Lanotte, die binnen- kort in De Morgen gefêteerd zal worden wan- neer hij – eindelijk – ontslag zal nemen uit de Kamer, wel.
Op naar 2017, en dan 2018 en 2019!
Deze twee mediastormpjes vatten het jaar 2016 mooi samen: allen tegen één, tegen de N-VA. Met voor die laatste misschien straks nog het gezelschap van boezemvijand Vlaams Belang, als die partij het goed blijft doen in de peilingen. Op een leugentje, verdraaiing van een uitspraak of een valse beschuldiging min of meer zal het bij die strijd tegen de N-VA trou- wens niet aankomen.
We vermoeden dat het in 2017 niet veel beter zal zijn, om dan nog eens crescendo te zullen gaan in de verkiezingsjaren 2018 en 2019. We vrezen voor hen dat ze daarmee goed op weg zijn de fouten van de Britse en de Amerikaanse pers, en straks misschien ook de Nederlandse, Franse en Duitse pers, te herhalen. We wensen het hen van harte toe!
Het heeft deze week weer eens gestormd rond de N-VA. Wat op het eerste zicht een onschuldige reportage over het gebruik van de sociale media door de politieke partijen leek, veranderde snel in een controverse rond de #IkSteunTheo-campagne van de N-VA. Groen vond het immers nodig de N-VA ervan te betichten valse retweets aangekocht te hebben.
De media “verdedigen” zich tegen de N-VA
Actueel 29 december 2016
2
Uit de smalle beursstraat
Eén trofee is niet genoeg voor regering-Michel
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Beste lezer van
’t Pallieterke:
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
“Jobs, jobs, jobs…” Dat is de mantra van de regering-Michel sinds haar aantreden. En zie, ondanks de vele spanningen tus- sen de coalitiepartners kan de regering na twee jaar een niet- onaardig resultaat voorleggen. Iedereen verwijst naar de toe- komstige jobcreatie van 120.000 tussen 2017 en 2019. Dat is natuurlijk hoopgevend en mooie toekomstmuziek. Maar eer- der dan naar de voorspellingen te kijken, is het interessant aan- dacht te hebben voor de realiteit vandaag.
En wat blijkt? In 2016 zijn er netto zo’n 55.000 banen bijge- komen. In 2015 waren er dat al 42.000. Opvallend daarbij is dat deze tewerkstelling volledig aan de privésector en zelfstan- digenactiviteit is toe te schrijven. Overheidspersoneel komt er niet meer bij. Hun aantal zou de komende jaren zelfs afnemen.
De kwaliteit van de tewerkstelling is dus een stuk beter. Ter linkerzijde is te horen dat dit vooral het gevolg is van de cre- atie van deeltijdse banen of uitzendarbeid. Volwaardige vol- tijdse jobs komen er niet bij. Een belachelijke redenering. Een job is een job. Meer dan de helft van de mensen die met het interim-statuut werken, heeft twee jaar later een klassieke vol- tijdse baan.
De regering kan hier zeker een pluim op haar hoed steken.
Want volgens de Nationale Bank zijn deze goede resultaten het gevolg van een aantal beleidsmaatregelen die arbeid een stuk goedkoper hebben gemaakt voor de bedrijven, zodat het inte- ressanter werd om mensen aan te werven. We weten welke maatregelen dat zijn: de indexsprong en de verlaging van de sociale bijdragen voor de werkgevers.
Voor de werknemers zelf is er een verlaging geweest in de personenbelasting dankzij de verschuiving van de belasting-
schalen. Maar aan vakbondszijde is dan weer te horen dat dit een mythe is. Door de indexsprong en een aantal hogere belas- tingen (zoals de btw op elektriciteit) zijn de beschikbare inko- mens gedaald.
Of zo’n moment is het interessant om even naar de cijfers te kijken. En ja: volgens de Nationale Bank is het beschikbaar inkomen vorig jaar in 2015 met 0,7 procent gestegen. In het rap- port dat begin december gepubliceerd werd, was er sprake van een stijging van het beschikbaar inkomen in 2016 met 1,8 pro- cent. Dit is deels een voorspelling omdat 2016 nog niet voorbij is. Interessant om te vermelden is dat het over het reële inko- men gaat. Dat is dus over de middelen waarover men beschikt
bovenop de voor inflatie (in België hoger dan in de buurlan- den) gecorrigeerde inkomens.
Eigenlijk is het de economische logica die hier zijn werk doet:
meer concurrentiekracht door de regering betekent meer jobs, dus meer inkomen. En dus meer koopkracht om te consume- ren. Het is een realiteit die de bonden niet willen erkennen.
Het is een trofee voor de regering-Michel, maar na twee jaar is één trofee veel te weinig. Er moet nog iets anders gebeu- ren om te maken dat deze regering haar stempel zal drukken op de sociaaleconomische geschiedenis. Naast het banenrap- port dat oké is, moet er ook werk worden gemaakt van gezon- dere overheidsfinanciën.
Wellicht staat de regering in het voorjaar van 2017 hier voor alles of niets. De Nationale Bank voorspelt dat het begrotings- tekort van ongeveer 3 procent volgend jaar zal dalen naar 2,3 procent. Maar belangrijker is dat het structureel tekort rond 2 procent van het bbp zal blijven schommelen. Eigenlijk moet de regering zo’n 8 miljard vinden om dit structureel tekort weg te werken. Zo niet in 2018 dan wel in 2019. Perfect moge- lijk aangezien een paar maanden geleden zonder veel proble- men één miljard euro werd gevonden om te besparen in de gezondheidszorg.
Het zal - zoals hier al vaak gezegd, trouwens - van de bespa- ringen moeten komen, want door de belastingmaatregelen van de regering dalen de overheidsinkomsten de komende jaren tot onder 50 procent van het bbp.
Hopelijk komt daar nog een lagere vennootschapsbelasting bij om de bedrijven meer ademruimte te geven en vooral zin om te investeren. Extra belastingen zijn geen optie, want die lig- gen nu al zo hoog. De limiet is bereikt, wat wil zeggen dat een verhoging van de fiscale druk vooral tot inefficiëntie en lagere belastinginkomsten leidt. Angélique VAnderstrAeten Halverwege de legislatuur kan de federale regering een fraai banenrapport voorleggen. Maar dat is allesbehalve
genoeg. Er is veel meer nodig om een spoor na te laten in de sociaaleconomische geschiedenis.
Frankrijk en België behoren tot de meest bedreigde landen
Zelfs indien IS in Syrië en Irak verslagen wordt, dan nog zal die organisatie een belang- rijke bedreiging blijven voor Europa. Trouwens, niet alleen IS, ook Al-Qaida en Al-Nusra passen hun operationele en communicatietechnieken aan. Toenemende propaganda moet de zogenaamde eenzame wolven in het Westen blijven inspireren tot het plegen van terroristische aanslagen. Dit is zowat de eindconclusie van het meest recente rap- port van Europol over de terreurdreiging in Europa. De aanslag in Berlijn, gepleegd door de Tunesiër Anis Amri, leverde daarvan alweer een jammerlijk bewijs. Frankrijk en Bel- gië behoren tot de meest bedreigde landen.
Grasduinend in de media, op zoek naar een sprankel licht op een grauwe kerstdag- avond, klikken we een link aan die ons brengt bij Rumiyah, een nieuwe publicatie van IS die onder meer via het internet wordt verspreid.
Rumiyah staat voor Rome en is een verkorte versie van Dabiq, een ruimer magazine van IS.
De namen verwijzen steeds naar plaatsen die volgens de terroristische organisatie heroverd dienen te worden op de ‘kruisvaarders’ of waar de eindstrijd tegen de ongelovigen op een dag zal plaatsvinden.
Handleiding
Wij raden gevoelige lezer niet aan om Rumiyah op te zoeken, want zowel de cover als de inhoud druipen letterlijk van het bloed.
Nummer 2 van de publicatie blijkt namelijk een themanummer te zijn, waarin precies wordt uitgelegd aan welke voorwaarden een mes moet voldoen om gebruiksvriendelijk te zijn
voor het vermoorden van mensen. Men geeft ook aanwijzingen voor de plaatsen waar men het best toeslaat en de plekken op het lichaam waar men het best steekt om een dodelijk effect te hebben. Wat bevat de publicatie nog meer? Een optelsom van de dodelijke slacht- offers die de organisatie wereldwijd maakte gedurende de laatste maanden. Enkele foto’s van onthoofde mannen. Een eerbetoon aan de broeders die begin juli bij een aanslag op een restaurant in Bangladesh 22 mensen ver- moordden met hakmessen, en een omvang- rijk memorandum ten behoeve van de gelovi- gen die zouden aarzelen ongelovigen van het leven te beroven.
Rumiyah is dus niet meteen de geschikte lectuur voor een vredige kerstdagavond. De publicatie brengt wel enige duidelijkheid over de vraag waarom sommige terroristen, zoals Anis Amri in Berlijn, hun papieren of identi- teitsbewijzen achterlaten na het plegen van
een aanslag. Dit wordt in het magazine blijk- baar aangeraden, zeker als men kan ontsnap- pen, om verwarring en angst te zaaien. Het laat IS bovendien toe de aanslag op te eisen en de broeder te eren als hij bij zijn identiteit een laatste boodschap achterlaat waarin hij trouw zweert aan de terreurorganisatie. Het internet en de gebeurtenissen op het terrein bevesti- gen bijgevolg de bevindingen van Europol dat in onze contreien de toekomst eerder rood dan roze kan kleuren, hoe erg dat ook moge zijn.
Frankrijk en België behoren bij de landen die het meest worden geviseerd, uiteraard samen met alle andere landen die de VS-coalitie in het Midden-Oosten steunen.
Criminelen
Het rapport heeft het ook over de binding tussen terrorisme en criminaliteit. 816 per- sonen die bij Europol gekend zijn voor ter- rorisme, hebben bindingen met de georgani- seerde criminaliteit. 539 onder hen zijn gekend als ‘foreign terrorist fighters’ (FTFs), ongeacht het feit of ze nu al dan niet nog in leven zijn, zich in Syrië of Irak bevinden, of ergens in een gevangenis. In de meeste gevallen komt men eerst in de eerder kleine criminaliteit terecht en vervolgens in het terrorisme. Merkwaardige vaststelling: de meeste terroristen/criminelen zijn van Syrische of Marokkaanse origine. Bel- gië is het meest voorkomend land waarin ze geboren zijn, gevolgd door Irak en Syrië. Vol- gens Europol belanden sommigen slechts later in de werkelijk georganiseerde criminaliteit.
De voordelen zijn een soms gemakkelijke toe- gang tot wapens en vooral tot fondsen voor het financieren van aanslagen of om persoonlijke kosten te dekken.
Alweer kunnen we de link leggen met Anis Amri. Hij bouwde voornamelijk in Italië een cri- mineel verleden op alvorens naar Duitsland te verhuizen. Na de aanslag in Berlijn kwam hij in de buurt van Milaan aan zijn einde. Dan rijst de vraag: hoe is het mogelijk dat die mensen zich zo vrij kunnen verplaatsen, en dan nog met een wapen? Een blijkbaar verbouwereerde VRT- journaliste Hanne Decoutere stelde die vraag aan haar collega Caroline van den Berghe tij- dens het middagjournaal. ‘Tja, hij werd blijk- baar niet gecontroleerd’, antwoordde Van den Berghe volledig naast de kwestie. We hadden haar liever zien antwoorden dat Anis Amri zich natuurlijk zomaar van Duitsland naar Frank- rijk kon verplaatsen, en dit zonder enige con- trole. Hij verplaatste zich namelijk in de Schen- genruimte, waar binnengrenzen niet worden gecontroleerd! Op die manier verplaatsen zich dagelijks tientallen criminelen, illegalen en ter- roristen in gans Europa.
Mensenrechten en privacy
In de onmiddellijke toekomst mogen we nog aanslagen verwachten, ook van meer en meer individuelen, blijkt aldus uit het rapport van Europol. Men vreest voornamelijk mili- tair goed getrainde terugkeerders, die de tech- nieken uit het Midden-Oosten ook in Europa zullen toepassen. Frankrijk lijkt het meest kwetsbaar om enkele welomschreven rede- nen. Volgens Europol staat het land symbool voor vrijheid, democratie en mensenrechten.
Het land heeft bovendien altijd nauwe relaties gehad met de moslimwereld, maar het is ook bij uitstek een seculier land met nogal wat soci- aaleconomische eilanden in grootstedelijke gebieden, die vooral bevolkt zijn door moslims.
Het is geen nieuws dat jongeren in deze soci- aal geïsoleerde gebieden meer kwetsbaar zijn voor radicalisering en rekrutering door geweld- dadige jihadisten. In België is dat niet anders.
Voedt dit rapport nu opnieuw de angst?
‘Neen, het is op zijn hoogst onrustwekkend’, fluistert ons een terrorismespeurder toe. ‘Dit zijn concrete en objectieve feiten. Momenteel heb ik meer angst voor de voorzitter van de Liga voor Mensenrechten, of noem ik hem de voorzitter van de Liga tegen Mensenrechten?
De grote vreugde van de rechtsgeleerde na het arrest van het Europees Hof van Justitie, dat het bijhouden van communicatiegegevens in strijd vindt met de privacy, boezemt me meer angst in. Een kerst- en nieuwjaarscadeau in één keer, zegt die man in de media. Begin volgend jaar start hij de procedures om de nu al strakke Bel- gische regels te laten vernietigen. De materiële middelen voor onderzoek zijn al beperkt. Wat als onze juridische middelen ook steeds meer worden beperkt? Wat heeft dit nog te maken met mensenrechten? Dit is een cadeau voor terroristen en criminelen, maar zeker niet voor
ons.’ rirO
Actueel
29 december 2016 3
Niet bewegend
Dames en heren verantwoordelijken,
Vorige week woensdag schoot het Euro- pees Hof van Justitie de waarborgregeling voor de Arco-coöperanten af die in 2011 na de val van Dexia door de federale overheid in elkaar was gestoken. De regering-Leterme breidde toen de staatswaarborg tot maxi- mum 100.000 euro voor klassieke spaarders uit tot de Arco-coöperanten. Daarmee ligt de bal op het eerste gezicht terug in de schoot van de regering, zeker omdat in het regeerak- koord van 2014 was afgesproken dat aan de gedupeerde Arco-spaarders op een of andere manier moest tegemoetgekomen worden.
Jaren geleden ging het toenmalige Dexia bij veel van uw leden – gewone mensen met niet al te veel centen - de boer op om geld in het bakje te krijgen. Men deed dat mid- dels het aanbieden van een aantrekkelijke spaarmogelijkheid in zogenaamde Arco-aan- delen. Er werd aan de mensen beloofd dat dat een ‘goudklompje’, een spaarpotje was dat altijd maar zou groeien en uiteindelijk flink wat extra centen zou opleveren. Er werd hen wijsgemaakt dat dat een vorm van vei- lig parkeren van spaargeld was. Het heette wel ‘een Arco-aandeel’, maar de Dexia-ban- kiers bleven spreken over spaargeld en spaar- pot. En zo’n 800.000 mensen trapten erin.
In heel wat gevallen kocht men zich voor elk gezinslid in, om zo voor ieder een betaalbaar appeltje voor de dorst opzij te leggen. Maar in feite en ongeweten belegden de argeloze kleine spaarders in echte aandelen bij Dexia.
Zelfs toen de bankencrisis in 2008 uitbrak en
‘spaarders’ zich afvroegen hoe het met hun centen zat, stelde men deze mensen gerust alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Dat Dexia de centen ondertussen in risicovolle beleggingen had gestoken, werd stilgehou- den. Toen in 2011 plots bleek dat Dexia over de kop ging, werd al het geld van de ‘spaar- ders’ geblokkeerd en kon men het niet meer afhalen. Het geld was er immers niet meer.
Ondertussen gaf Arco-topvrouw Francine Swiggers, die nog steeds medevereffenaar van Arco is, op haar dooie gemakje en zon- der scrupules prestigieuze en dure cursussen in ‘ethisch management’…
Het Europees Hof heeft nu echter defini-
tief bepaald dat het wel degelijk om aande- len gaat en dat dat niet hetzelfde is als spaar- boekjes. De regering moet op zoek naar een plan B. Aanvankelijk ging N-VA erg tekeer tegen de steun ‘op de kap van de belasting- betaler’ door de regering, maar dat wordt al enigszins genuanceerder nu ze ontdekt heb- ben dat veel van die Arco-gedupeerden vroe- ger CD&V stemden, maar nu N-VA… Terecht focust men vanuit die hoek nu op uw orga- nisatie, gelet op uw torenhoge verantwoor- delijkheid, niet alleen in het aantrekken van spaarders destijds, maar ook in het risicovol laten beleggen door Arco-vennootschappen.
Beweging.net (ACW) stond toen mee aan het roer van Dexia. Naar verluidt zouden het ACV (vakbond) en de CM (ziekenfonds) al beloofd hebben om mee aan een oplossing te wil- len werken. Het zou dan ook niet meer dan logisch en billijk zijn dat jullie ook een meer dan flinke duit in het zakje doen. Potje bre- ken, potje betalen. Zo simpel is dat. En er is zeker genoeg kapitaal opgebouwd en bezit- tingen verworven in het verleden.
Terecht vraagt men zich af waarom uw organisatie niet doet wat de Boerenbond in de jaren dertig deed, toen haar zogenaamde
‘Middenkredietkas’ over de kop ging. Niet alleen werd toen de beleidsverantwoorde- lijke gewipt, maar de gedupeerden werden toen vergoed door de Boerenbond die haar verantwoordelijkheid opnam voor de spaar- ders van wie ze het spaargeld had verkwan- seld. Uw verantwoordelijkheid is verplette- rend. De ontgoocheling en de woede bij de Arco-coöperanten zijn onmetelijk. Beseffen jullie wel goed dat heel eenvoudige mensen hun weinige – en in heel wat gevallen enige - zuurverdiende spaarcentjes gewoonweg afgepakt werden, nadat zij , nadat zij die in volste vertrouwen aan jullie hadden gegeven.
Diefstal is nog een redelijk propere term in dit verband…
Waar wacht gij op, alvorens uw leden mas- saal zullen afhaken? En meer nog: Belfius zul- len verlaten! Jaren geleden had de christe- lijke werknemersbeweging volgende slogan:
“Rechtvaardigheid is een kwestie van uw frank die valt.” Kijk dus eens goed in de spie- gel en kom eens in
‘beweging’!
Briefje aan Beweging.net
Een krantenverslag van de kersthomilie van kardinaal De Kesel? Neen, helaas. Het citaat is pure fictie. In een middernachtmis voor kerst, die, omwille van de dreiging van islamitisch terrorisme, enkel kon doorgaan met speciale veiligheidsmaatregelen, praatte de kardinaal integendeel zijn eigen medeburgers opnieuw een schuldgevoel aan.
Hij berispte ons voor de mogelijke gevoe- lens van haat die we zouden koesteren na Berlijn en hij vroeg ons nog wat genereu- zer te worden voor de “vluchtelingen”. Op de veiligheidsagenten in burger, die een deel van het kerkpubliek vormden en hun kerst- avond moesten opofferen om de kardinaal te beschermen tegen die “vluchtelingen”, moet zijn oproep een redelijk surrealistische indruk gemaakt hebben.
De feilbare paus
Twee maanden geleden had paus Francis- cus nog merkwaardiger woorden laten val- len. Hij deed een oproep aan Europa om nog meer vluchtelingen binnen te laten en voegde daar letterlijk aan toe: “Deze gastvrijheid is onze beste waarborg tegen hatelijke daden van terrorisme.”
De paus is “onfeilbaar” in zaken des geloof, zegt de christelijke leer. Berlijn toonde aan dat hij zich over andere kwesties spectacu- lair kan vergissen.
Paus Franciscus heeft wel vaker een moei- lijke relatie met de waarheid. Hij noemde de huidige vluchtelingencrisis “de grootste humanitaire ramp sinds de Tweede Wereld- oorlog”.
Het is moeilijk te beoordelen of dit moed- willige grootspraak is dan wel gebrek aan kennis van de geschiedenis. In werkelijk- heid, welke norm men ook hanteert, komt het vluchtelingenprobleem zelfs niet in de top 10 van wat is gebeurd in Cambodja, China, Soedan, Oost-Congo, Rwanda en vele andere plaatsen waar honderdduizenden stierven.
Voor Europa kan deze immigratiecrisis wel eens een beslissend keerpunt zijn, maar het is niet het overleven van deze vermoeide beschaving dat deze paus en kardinaal erg lijkt te interesseren.
Wat is moraliteit zonder inzicht? Wat is inzicht zonder de moed om de waarheid te zeggen? Wie de huidige immigratiecrisis redu- ceert tot een probleem van sukkelaars die moeten vluchten voor hun leven, aan de ene kant, en een egoïstische westerse samenle- ving, aan de andere kant, is een charlatan, die blind is voor het massale misbruik van onze gastvrijheid en de onoplosbare proble- men die worden gecreëerd door de religie die deze “vluchtelingen” met zich meebrengen.
Waan en waarheid over de asielcrisis
Wat doet de kardinaal met het gegeven dat de meerderheid der asielaanvragers niet uit een oorlogszone komt? Men kan er poli- tiek voor kiezen om deze mensen toch op te vangen, zoals de extreemlinkse voorstanders van een volledig opengrenzenbeleid willen.
Maar wees dan tenminste zo eerlijk om dat te zeggen. Probeer de mensen, terwijl een overgrote meerderheid van hen daar abso- luut geen voorstander van is, niet te manipu- leren met een bedrieglijk verhaal.
Hoe verklaart de kardinaal dat drie vierde van de asielaanvragers van het manne- lijk geslacht zijn? De geschiedenis leert ons dat elke vlucht voor oorlog altijd vooral een exodus van vrouwen, ouderen en kinderen behelst, terwijl een deel van de jongemannen achterblijft om te vechten. Waarom heeft dan de overgrote meerderheid van die “vluchte- lingen” de leeftijd voor militaire dienstplicht, Eminentie?
Ja, er zijn ook wat minderjarigen onder
de vluchtelingen, maar die zijn niet bepaald van de leeftijd van het Kindeke Jezus, wiens lot de kardinaal graag vergelijkt met dat van de “ongewenste vreemdeling”. De grootste groep onder de “minderjarigen” (waarvan de asielaanvraag dus nooit geweigerd wordt) zijn de categorie van de 16- en 17-jarigen.
Hoe komt het dat negen op de tien van deze groep mannen zijn? En dat die er bijna alle- maal dubbel zo oud uitzien?
Zullen we dit maar negeren, in een vlaag van misplaatst sentimentalisme? En zullen we ook maar de gevolgen ontkennen die zoveel testosteron in combinatie met een vrouwon- vriendelijke cultuur en religieuze minachting heeft voor de Europese vrouwen die zich in de straten van onze steden wagen?
De andere wang
De Kesel vraagt ons niet om meer echte vluchtelingen binnen te laten. Hij vraagt ons om de waarheid te negeren en mee te stap- pen in een simplistische moraliteitsverhaal en in politieke conclusies die gebaseerd zijn op een ontzettend vertekend wereldbeeld.
Voor de kardinaal, die ons in zijn kerst- homilie van 2015 al letterlijk gevraagd had
“onze grenzen niet te beschermen”, is dat een logische voorzetting van zijn politieke over- tuigingen. Voor de anderen, zelfs de meest onzelfzuchtigen onder ons, is dit de onverant- woorde oproep van iemand die meer bezig is met zijn eigen imago dan met het welzijn van zijn medemens.
Velen begrijpen de oproep van de kardi- naal, om toch maar geen consequenties te hechten aan de aanslag in Berlijn of aan alle andere mogelijke problemen met de islam, als een toepassing van het christelijke voor- schrift om “de andere wang toe te keren”.
Maar De Kesel biedt helemaal zijn andere wang niet aan. Hij biedt de andere wang aan van zijn medeburgers, die maar de gevolgen moeten dragen van zijn opzichtige en opper- vlakkige zedenprekerij.
Niet ondanks de islam, maar omwille van de islam
Is de kersthomilie van De Kesel dan enkel een uiting van gespeelde naïviteit of van morele ijdelheid? Dat zou kunnen. Maar het heeft er alle schijn van dat er veel meer aan de hand is. Enkele eerdere uitspraken van deze kardinaal kunnen dit misschien verdui- delijken:
“De islam heeft religie weer op de kaart heeft gezet” (een beetje zoals de aanslag in Berlijn Kerstmis weer op de kaart heeft gezet, zeker?).
- “Een samenleving heeft godsdiensten nodig” (let op de meervoudsvorm).
- “Ik denk niet dat de islam daarbij zal ver- vallen in de oude kwalen van de kerk, en de vrijheden van anderen zal beperken. We zul- len de islam daarbij helpen.”
- “De toekomst is mét de islam.”
- “De islam is een bondgenoot.”
Het patroon lijkt me duidelijk genoeg. Zoals Polonius zegt aan Hamlet: “Het is natuurlijk waanzin, maar toch zit er methode in.” We hebben hier te maken met een geestelijke lei- der die wanhoopt over de toekomst van zijn eigen religie, en het geloof als dusdanig wil zien overleven door de import van een andere religie. Hij ziet de islam dus helemaal niet als een ongewild neveneffect van het opnemen van vluchtelingen. Hij wil meer vluchtelingen omwille van de import van de islam die daar het gevolg van is.
Die religieuze alchemist mag, wat mij betreft, in de beslotenheid van zijn torenka- mertje zoveel bizarre experimenten uitvoe- ren als hij wil, zolang wij maar niet getroffen worden door de brokstukken van de onver- mijdelijke explosie. Jurgen Ceder
Jozef de Kesel:
de kardinaal van de islam
“In zijn kersthomilie besteedde de kardinaal aandacht aan de moordende aanval op een onschuldige christelijke traditie in Berlijn. Hij vroeg de gelovigen om te bid- den voor de slachtoffers van de terreuraanslag en voor alle anderen die dit jaar de dood vonden door religieus geweld. Hij verzocht de wereldlijke leiders om niet te vergeten dat de christenen nog steeds de meest vervolgde geloofsgroep ter wereld vormen. Aan de moslims vroeg hij om meer respect te betonen voor vrouwen, homo’s en mensen van een ander geloof.”
Afscheid van Johan vande Lanotte
Nieuwsfeit van de week
Johan vande Lanotte – Jogan of Vandela voor de ‘vrienden’ – houdt het dan toch voor beke- ken als Kamerlid. Hij had dat wel al aangekondigd, maar het is in de politiek toch altijd ‘eerst zien en dan geloven’. Dinsdag hield hij zijn laatste tussenkomst over de begroting. Hij haalde nog eens flink uit naar de regering en kreeg het nog aan de stok met die andere oude poli- tieke knar, Eric van Rompuy, die van geen plaats afstaan voor jong talent wil weten. Na afloop dankte Kamervoorzitter Bracke Vande Lanotte ‘voor zijn rol in de geschiedenis’ en kreeg hij een staande ovatie. Daarmee verdwijnt een oude Belgische krokodil uit de Kamer. Hij begon zijn carrière immers al onder de ondertussen hoogbejaarde burgemeester van Leuven, Louis Tobback, en heeft de woelige jaren en de electorale neergang van zijn partij allemaal meege- maakt. De gewezen teletubbie zal zich nu voltijds gaan bezighouden met het ijzeren keizer- schap in Oostende met het oog op een nieuwe greep naar de macht aldaar in 2018. En zoals dat altijd gaat in het Brusselse politieke circus, zal niemand hem missen in de Wetstraat. Uit het oog, uit het hart. Erg symbolisch werd tijdens de zitting van donderdag ook zijn lege doos, het Zilverfonds, bij het groot huisvuil gezet en dus afgeschaft.
Traditie?!
Ja, het werd een vreemde traditie om na brutale (islamistische) terroristische aansla- gen de slachtoffers te gedenken in de plenaire vergadering. Op zich is daar niks mis mee.
Getuigen van solidariteit en medeleven is een schone zaak. Maar waar beginnen en eindigen die gedenkstonden? Elke dag vallen er doden en gewonden in vreselijke oorlogen en door blinde terreur. Vorige week was er de aanslag in Berlijn die werd herdacht. En welke morgen?
En welke wel en welke niet? Het zou wenselijk zijn hierin eens wat orde te brengen. Boven- dien zou het van echt respect getuigen moest dat gebeuren door een voltallig parlement en niet wanneer de zaal halfleeg is, zoals vaak.
Scorebord
Sinds het aantreden van deze regering kregen de ministers Geens (Justitie), Jambon (Binnenlandse Zaken) en De Block (Volksge- zondheid en Sociale Zaken) het meeste schrif- telijke parlementaire vragen voorgeschoteld.
Respectievelijk zijn er dat 1.601, 1.579 en 1.302. Dat zijn er heel veel. Ook de andere regeringsleden kregen honderden vragen bin- nen. Natuurlijk moeten de ministers niet zelf aan het werk om een antwoord te geven. Zij kunnen een beroep doen op een hele schare medewerkers.
En toch loopt vaak een en ander vertraging op. Premier Michel is een voorbeeld, want hij heeft 0 procent achterstand. Ook al zijn er strikt genomen termijnen bepaald, toch lukt het niet altijd om het werk bij te spijkeren…
Men kan daarbij met de vinger naar de minis- ter wijzen, maar ook de vraagstellers gaan niet vrijuit. Vaak maken zij er een sport van om veel vragen in te dienen teneinde hun persoonlijk scorebord aan te dikken… De aard van de vra- gen zijn dan ook vaak niet echt relevant of lou- ter gericht op het bekomen van statistieken en andere overzichten. Een jaarverslag met aan- bevelingen, bijvoorbeeld, geeft vaak al aan- leiding om een minister een flink pakketje vra- gen te bezorgen.
Gepalaver
Vorige week was het nog eens dagen aan een stuk druk in de Kamer. De begrotingsbe- sprekingen nemen altijd flink wat tijd in beslag, maar een pak achtergebleven wetsvoorstel- len en wetsontwerpen moesten nog voor het einde van het jaar ‘besproken’ worden. Niet dat er dan volle zalen te zien zijn, want het zijn slechts de parlementsleden die over hun specialisme en namens hun partij een tussen- komst komen houden. Potten worden daar niet gebroken, al is het wel zo dat er soms wel eens een genstertje opvliegt. Dinsdag ver- liep het debat alvast redelijk geanimeerd, met veel onderbrekingen en tussenkomsten waar- bij het vooral zaak was te focussen op details en het afvangen van vliegen van elkaar. Die vele onderbrekingen deden sommige spre- kers wel eens de draad kwijtraken, waardoor het ‘debat’ meer dan eens verzandde in oever- loos gepalaver.
Schot in eigen voet
Het zat uiteindelijk opnieuw scheef met de voorzitter van de commissie Kazachgate, Fran- cis Delpérée. N-VA, Groen en Open Vld waren woensdag van mening dat hij niet meer kon aanblijven nadat was gebleken dat hijzelf door de politie is ondervraagd in het gerechtelijk onderzoek naar de affaire. Bij zijn aanstelling
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 29 december 2016
4
als voorzitter heeft hij hierover gezwegen…
Voor N-VA-fractievoorzitter De Roover en Open Vld’er Vincent van Quickenborne was het nu welletjes. Vincent Q ging zelfs zover om ermee te dreigen dat hij zou ontslag nemen uit de commissie indien Delpérée voorzitter zou blij- ven. Toen uiteindelijk ook de fractievoorzitter van cdH haar twijfels uitsprak over haar eigen kandidaat-voorzitter, kon deze niet anders dan zijn ontslag aanbieden. Maar – begrijpe wie kan – hij zal wel lid blijven van de commis- sie… Omdat cdH maar één zitje heeft in die commissie en dat zitje dus ingenomen wordt door Delpérée, moet cdH het voorzitterschap uit handen geven. De partij schiet dus in eigen voet, want in principe is het verhaal nog niet voorbij. Delpérée blijft zelfs als gewoon lid van de commissie hoe dan ook rechter en partij.
Er was maar één deftige oplossing mogelijk:
Delpérée uitsluiten. En na dit bizarre nieuws het nog slechtere nieuws: het voorzitterschap gaat nu naar de saaie, pedante, ongeloof- waardige en eerder karikaturale aartsdiaken Dirkie van der Maelen van sp.a. Ja, die com- missie start in januari in alle opzichten onder een slecht gesternte.
Plezante vragen
Zowel Groen als de sp.a – al is die partij daar heel slecht geplaatst voor – kwam de premier ondervragen over de benoemings- carrousel na de aanduiding van Sophie Dutor- doir als CEO van de NMBS. Vooral de aanstel- ling van Marc Descheemaecker was een doorn in het oog van velen, en niet enkel van poli- tici. De oud-CEO kreeg destijds een miljoen om te vertrekken, maar komt nu vlotjes terug in de raad van bestuur. Stefaan van Hecke (Groen) legde de vinger nog eens op de wonde door uit het boek van Descheemaecker te cite- ren: “Persoonlijk pleit ik voor een systeem van een hooggekwalificeerde bestuursraad, zon- der politieke kleur, die bovendien sterk waakt over zijn onafhankelijkheid van de politiek en zijn politieke tenoren.” Men wilde dus weten wat de premier van dergelijke toestand vindt.
Hij lachte de zaak weg door de oppositie te danken voor deze ‘plezante vragen’ en dan op een schier onnavolgbare manier rond de pot te draaien en niets te zeggen. Ook alle rege- ringspartijen zwegen; ze keken vaak letterlijk de andere kant op. Charles Michel ging zelfs zover door - onwaarschijnlijk - te stellen: “Na de zesde staatshervorming beoogden wij ook een aanpassing van de raad van bestuur. Ik ben tevreden. Het is positief dat de Gewesten in de raad van bestuur vertegenwoordigd zul- len zijn.” Hallo, premier? Vindt u dit een plezant antwoord op een plezante vraag?
Reces
En zo doken de praatbarakkers donderdag- avond na maar liefst 95 stemmingen het kerst- reces in. Of is het het ‘winterreces’? Of het
‘winterzonnewendereces’? Of het ‘joelreces’?
Of het ‘eindejaarsreces’? Het is allemaal niet meer duidelijk nu de westerse tradities zwaar onder druk komen te staan omdat men ‘men- sen met een andere geloofsovertuiging niet wil kwetsen’. Dat een aantal van die mensen óns kwetsen met opdringerigheid, minachting en terreur, is klaarblijkelijk een bijkomstig ‘fait divers’. Hoe dan ook, uw Wetstraatroddelaar gaat trachten te genieten van wat authentieke kerstsfeer (christelijke kerststal inbegrepen), zoals wij die overgeleverd kregen en die geluk- kig nog niet helemaal verdwenen is. Ook aan u, lezer, het allerbeste en tot in januari.
Betere behandeling in de VS
En toch zijn maar 500.000 van de 12 mil- joen door Europeanen verkochte slaven op het grondgebied van de latere Verenigde Sta- ten gearriveerd; de anderen kwamen vooral terecht in Brazilië en de Caraïben. Voor het enorme aantal Amerikaanse negers zijn twee verklaringen. Films, televisiereeksen, romans hebben met veel gevoel voor westerse schuld het beeld verspreid van boosaardige Ameri- kaanse eigenaars die hun slaven als kwaad- aardige insecten behandelden.
Het leven op een plantage kon inderdaad hard en wreed zijn, maar de meeste Amerika- nen wisten dat slaven beter en harder werk- ten als ze een beetje menswaardig behan- deld werden. Slaven waren soms duur en dus moedigden vele eigenaars gezinsvorming aan om slaven te kweken. Die kinderen kon- den vlug en gemakkelijk ingeroosterd wor- den, verstonden de taal en wisten wat van hen verwacht werd. Dat was goedkoper en efficiënter dan altijd nieuwe dure en onop- geleide slaven te importeren. Daarenboven is de Amerikaanse slavernij met miljoenen bladzijden gedocumenteerd. (Aan moham- medaanse kant bestaat haast niets). Overi- gens nog een advies.
Botst u weer eens op een zwarte zwende- laar genre Van Bellingen die refereert aan bij- voorbeeld Congolese toestanden, zeg dan dat uw voorouders bijna zeker doodarme boer- tjes of landbouwarbeiders waren. Hetzelfde kan niet gezegd worden van de meeste hier wonende negers, want velen stammen af van zwarte vorsten en hun soldaten die zich inspanden zoveel mogelijk andere Afrikanen als slaaf te verkopen. Toon u grootmoedig en zeg dat u het die Vlaamse zwarte niet kwa- lijk zal nemen dat hij/zij uit een misdadigers- familie stamt.
Duizend jaar horror
De meeste historici gaan akkoord dat Ara- bische of gearabiseerde mohammedaanse negers (Msiri in Katanga, bijvoorbeeld) ook minstens 12 miljoen mensen hebben ver- kocht op hun slavenmarkten. Voeg daar nog de 1 miljoen Europeanen bij waarover ik in 2005 al eens schreef (Het Witte Goud). Wel hadden de Arabieren meer tijd nodig om het- zelfde aantal als de Europeanen te bereiken omdat zij technologisch achterlijk waren en geen gebruik konden maken van de grote westerse slavenschepen op het hoogtepunt van de Atlantische slavenhandel in de 17de en 18de eeuw.
Overigens, die 12 miljoen slaat slechts op de sukkelaars die de helse tochten naar de markten overleefden. Westerse slavenha- lers hadden er belang bij dat zoveel mogelijk negers gezond op het Amerikaanse continent aankwamen. Tien à vijftien procent doden bij
“de lading” maar ook bij de bemanning was normaal. Oppassen ook met westerse teke- ningen die tonen hoe slaven als haringen in een overvolle ton geperst werden. Veel van die documenten zijn door antislavernij-acti- visten getekend en hadden weinig gemeen met de realiteit. Waarschijnlijk hebben de Arabieren veel meer mensen dan die 12 mil- joen met behulp van alle mogelijke neger- vorsten weggesleept. De Arabische slavernij begint in 640 en eindigt officieel, maar niet in werkelijkheid, in 1980 als Mauritanië er een einde aan maakt. De oudste en belang- rijkste mohammedanenroute is die door de Saharawoestijn; duizend kilometer pure hor- ror zodat slavenkaravanen in de havens van Noord-Afrika dikwijls met maar de helft van hun gevangenen aankwamen. De andere grote routes waren die via de Nijl en de Rode Zee, waarna men via de Middellandse Zee het Turks-Ottomaanse Rijk kon bevoorraden.
Toen de Arabieren de Afrikaanse oostkust koloniseerden (en er de Portugezen verjoe- gen), werd het eiland Zanzibar een echt sla- vencentrum van waaruit mensen vertrokken naar het Arabisch schiereiland, Perzië en de Indische rijken.
Waarom zwarte Afrikanen?
Negers waren meer dan andere men-
sen geschikt om slaaf te worden. Het waren meestal heidenen, dus konden zowel chris- telijke als mohammedaanse handelaars over hun hart strijken en hun soepel gewe- ten wijsmaken dat ze geen geloofsgenoten in de ellende stortten; iets wat hun godsdienst theoretisch verbood.
Zwarte Afrikanen, met uitzondering van de bewoners in de diepe binnenlanden, stonden altijd wel in contact met de Europese of Ara- bische buitenwereld en hun immuunsysteem was bijgevolg beter dan dat van de indianen, die massaal stierven toen ze Europese ziek- tes onder de leden kregen.
Europeanen kochten vooral mannen omdat er op het Amerikaanse continent een grote behoefte was aan arbeiders voor de plantages. In de mohammedanenlanden was er ook een grote behoefte aan vrouwen voor alle mogelijke taken in de huishoudens.
Waarom zijn er dan betrekkelijk weinig negers in de moslimstaten? Donkere vrouwen dien- den ook de huisheer als seksspeeltje, maar in de loop van de generaties vermengden eventuele kinderen zich met de ook al vrij getaande autochtone bevolking.
Veel Afrikaanse jongetjes werden vlug gecastreerd, want dan konden ze de harems bewaken of zelfs administratieve en militaire banen krijgen. Kleine en grote machthebbers in de mohammedaanse wereld deden graag een beroep op hen, want ze hadden geen tri- bale connecties, geen erfgenamen en waren minder gevaarlijk voor de heersers. De groot- ste groep zwarte mannen werd soldaat in de vele legers. Iedere sultan, dey, bey, sha, maha- radja, enzovoort, had zwarte regimenten. Die waren trouwer aan de vorst dan lokale rekru- ten die soms andere loyauteiten bezaten.
Negerregimenten kon men rustig een gebied laten veroveren of terroriseren zonder dat ze familie of kennissen moesten afslachten. Sol- daten kwamen uit verschillende streken van Afrika en hadden geen gemeenschappelijke identiteit. (De Congolese Weermacht werd ook op die manier gerekruteerd.)
Natuurlijk waren niet alle negerregimen- ten altijd even gehoorzaam, maar dan liet de heerser zijn landgenoten van het reguliere leger de zwarte regimenten tot de laatste man uitmoorden zoals geregeld gebeurde.
Zwarte soldaten werden gemakkelijk inge- zet voor de dodelijkste offensieven. In het slechtste geval moest de heerser de schatkist maar leegmaken en nieuwe slaven kopen.
Gezinsvorming zoals in de Verenigde Staten werd niet aangemoedigd, en voor de seksu- ele behoeftes waren er bordelen.
Er werden dus veel en veel minder zwarte slavenkinderen geboren dan op het Ameri- kaanse continent.
Het einde, in theorie althans
Einde 18de begin 19de eeuw eindigde de slavenhandel (maar nog niet de slavernij) in het Westen.
De industriële revolutie had meer behoefte aan geschoolde arbeiders voor een efficiënte productie, en tezelfdertijd werd de doctrine mondgemeen dat alle mensen dezelfde rech- ten hebben en dat slavernij en christendom niet sporen. Het Verenigd Koninkrijk en Frank- rijk schaften de slavernij volledig af in hun gebieden in 1833 en 1848.
In de mohammedaanse landen haalde men de schouders op. Nooit heeft een mohammedaan zoiets als De negerhut van oom Tom geschreven, maar eerst maakten de westerse vloten, kanonnen en mitrailleurs een einde aan de officiële slavenmarkten (ze gingen voortaan door in privéwoningen) en aan de transporten, en vervolgens roeide de Britse en Franse kolonisatie van heel Afrika en een groot deel van het Midden-Oosten en Indië de slavernij grotendeels uit.
Waar mohammedanen toch aan de macht bleven, duurde de schande tot na de Tweede Wereldoorlog (1962 voor de Waalse handels- partner Saoedi-Arabië). In veel van die landen woekert in de praktijk de slavernij nog altijd voort, of is vervangen door een nog slechtere behandeling van geïmporteerde Aziatische
arbeiders. Jan neckers
Mohammedaanse slavendrijvers
In de Verenigde Staten leven 41 miljoen negers; grotendeels afstammelingen van Afrikaanse slaven. In de mohammedanenlanden zijn nergens grote concentraties negers aanwezig.
Actueel
29 december 2016 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Begroting
Zoals het ritueel wil, is het jaar besloten met een dagenlange palaver over begrotingscijfers en tutti quanti. Ooit, in lang vervlogen tijden, is het inderdaad de bedoeling van parlementen geweest de gelddriften van de landsbestuur- ders binnen de perken van het fatsoen te hou- den. Vandaag komt het erop neer dat de meer- derheid het schitterende regeringswerk komt toejuichen en dat de oppositie datzelfde schit- terende regeringswerk komt afbranden. Cij- fers zijn immers subjectief. Een novum is dat tegenwoordig zelfs ministers onwel worden tij- dens deze werkzaamheden, wat toch te den- ken geeft. Al bij al valt de Vlaamse boekhou- ding nog wel mee, het is hier tenslotte geen Walbanië of Brussels lala-land. We staan maar 116 miljoen euro in de min op een totale geld- pot van een slordige veertig miljard. Nog wat kopzorgen over Oosterweel en zonnepane- len kunnen de pret nauwelijks drukken. Het enorme Vlaamse onderwijsbeest zorgde met- een al voor de grootste onenigheid. Van soci- alisten en groenen mocht worden vernomen dat dit veelgeroemde (en toch niet al te slecht doorvoede) prijsbeest stilaan naar derdewe- reldnormen begint af te glijden. “The duty of the opposition is to oppose”, maar men kan ook overdrijven.
Utopia
Het is gebruikelijk dat alle Vlaamse beleids- domeinen de revue passeren, en het is even gebruikelijk dat daarbij geen nieuwe inzich- ten vallen te rapen. Geen nieuws in het alge- meen. We beperken ons tot de parels die soms wél vallen te rapen. Brussel met zijn Vlaamse Rand is zoiets dat altijd interessant is, al was het maar omdat daar al te vaak enige tandjes op worden stukgebeten. Elke van den Brandt (Groen), nog zo’n ingebeelde Brusselse die een Utopia schijnt te bewonen waarin wij geen overeenkomsten vinden met het “Bruxelles réel”, hield een warm pleidooi voor samenwer- king tussen alle actoren die elkaar in de hoofd- stad voor de voeten lopen. Ja, zoveel beter zou het worden als Vlaamse en Brusselse ministers eens samen zouden gaan fietsen en samen hun schouders onder dat wonder- mooie Brussel zouden zetten. In de persoon van Karl Vanlouwe (N-VA) klopte de harde rea- liteit aan: Brussel is een bestuurlijke puinzooi en om er ooit nog iets gedaan te krijgen zou daar flink het mes in moeten. Van den Brande kon dat niet helemaal ontkennen, maar zag de oplossing in het slechten van een Vlaams taboe, gemeenschapsbevoegdheden gemeen- schappelijk uitvoeren. De Franstaligen zou- den dan ook hun negentien gemeenten wel laten varen. Niet voldoende kan het Opper- wezen ervoor worden bedankt dat dergelijke Elkes en aanverwanten het Brusselbeleid niet in handen hebben.
Internationaal
We zeggen het niet voor het eerst, als inter- nationale zaken en wereldproblemen aan bod komen is het Vlaams Parlement op zijn best.
Dat mocht andermaal blijken bij de behan- deling van het domein “internationaal Vlaan- deren”. Als vanzelf kon dit uitwaaieren van toerisme over Brexit tot wapenhandel met minder prettige landen. Bij het boeiendste is de Bourgeois-optie voor een “zachte Brexit”
met daaraan gekoppeld een soort Unie van de Noordzee. Van zoiets gaat ons imperialistische hart altijd sneller slaan. Karim van Overmeire (N-VA) verwees in dat verband graag naar de heer Van Artevelde, van wie inderdaad nog steeds iets op te steken valt over onze betrek- kingen met de overzijde van het Kanaal.
Voorts nog wat gesteggel over vrijhandel, mensenrechten en ontwikkelingssamenwer- king. Over dat laatste viel vooral Wouter Van Besien (Groen), die onvoldoende of geen groei zag in de daarvoor bestemde gelden.
Een leukerd is hij overigens wel, want hij zei een zekere nationale trots te ontlenen aan het feit dat Vlaanderen een belangrijke rol kan spe- len op het internationale toneel. Gelukkig is daar nog Cathy Coudyser (N-VA) die hoofd- van bijzaken kan onderscheiden. De groot- ste troef, naast het erfgoedpatrimonium, van ons geliefde Vlaanderen is de uitstekende gas- tronomie die van heinde en verre bezoekers lokt. De Artevelde-doctrine getrouw, zal dat in het bijzonder ook onze Britse vrienden blij- ven bekoren.
Beste wensen van de hoofdredacteur
Het nummer dat u in handen heeft, is meteen het laatste nummer van deze jaargang.
Niet getreurd, volgende week zijn we er meteen met het eerste nummer van 2017. En we beloven u opnieuw 52 nummers van ’t Pallieterke.
Intussen werkt het secretariaat volop aan de hernieuwing van de abonnementen. Mocht u nog niet betaald hebben, doe deze week dan het nodige. Het bespaart ons enorm veel tijd en geld als we geen herinneringsbrieven moeten sturen. Dank.
Aan de vooravond van 2017 kan ik u enkele grootse ideeën aankondigen. Om te beginnen start volgende week een nieuwe medewerker – Jan - die zich zal bezighouden met de uitgave van boeken. Er liggen er al vijf (bijna) klaar voor druk, en de taak van de nieuwe mede- werker zal er eveneens in bestaan nieuwe manuscripten op te sporen.
Ook het digitale platform www.sceptr.net wordt verder ondersteund en uitgewerkt door Jonas. Samen met Jan en Wart zal hij ook de videopoot uitbouwen. Daartoe hebben we geïnvesteerd in een kwalitatieve videocamera en een montageset. Het maken van eigen filmpjes is een promotioneel hulpmiddel om
’t Pallieterke en sceptr.net op een moderne manier aan een jonger publiek bekend te maken via sociale media.
Staat ook op mijn agenda van 2017: het opstarten van de digitalisering van de histo- rische jaargangen van ’t Pallieterke. Hoewel dit niet superdringend is, en al iets langer is blijven liggen dan de bedoeling was, nemen we één dezer dagen een beslissing. In ieder
geval wordt het digitaliseringsproject in 2017 afgerond.
U ziet, beste lezers en lezeressen, de ploeg van ’t Pallieterke zit vol energie en bulkt van de grootse plannen. En dat is allesbehalve vanzelfsprekend in deze moeilijke tijden; de
gedrukte media hebben het niet gemakkelijk.
U als lezer kunt ons steunen, door ’t Pal- lieterke bekender te maken in uw omgeving.
Gratis promotie-exemplaren liggen steeds ter beschikking.
Tot slot wens ik u prettige eindejaarsfees- ten en een strijdbaar 2017.
Karlvan Camp HoofdredaCteur ‘t pallieterKe
Communautaire oven zelfs met Kerst niet dicht
Zou je verwachten dat het communautaire nieuws in een politiek kalme kerstweek even volledig uit beeld verdwijnt? Dat is niet het geval. Ook de voorbije dagen sijpelt het door in de informatie over tal van dossiers.
Voorop onze verkeersveiligheid. In het eer- ste semester van dit jaar werden in ons land 2.465.818 verkeersinbreuken geregistreerd.
Dat is 22 procent meer dan in dezelfde periode in 2008. In Wallonië (3,5 miljoen inwoners) werden 539.000 overtredingen geregistreerd, in Vlaanderen met bijna dubbel zoveel inwo- ners (6,4 miljoen) driemaal meer. Slecht punt voor Vlaanderen? Wordt in Vlaanderen sneller en roekelozer gereden? Neen. In Vlaanderen wordt meer en strenger gecontroleerd. Maar weinigen die daarom malen.
In Het Laatste Nieuws en De Morgen (26 dec.) verscheen een (identiek, zo gaat dat tegenwoordig) artikel, gebaseerd op informa- tie van politierechter Peter D’Hondt.
Snelheidsovertredingen, het negeren van verkeerslichten en drugscontroles hangen natuurlijk af van het aantal weggebruikers en voertuigen en de verkeersdensiteit in een bepaald gebied, maar vooral ook van de toe- name van het aantal politiecontroles.
Ook de gevolgen hiervan zijn duidelijk. Het aantal verkeersdoden in 2015 nam toe in Wal- lonië en Brussel, maar daalde in Vlaanderen.
In 2015 verloren bij verkeersongevallen 732 mensen binnen de 30 dagen na het ongeval het leven: 378 in Vlaanderen, 326 in Wallonië.
In de eerste zes maanden van 2016 daalde het aantal doden ter plaatse lichtjes in het Brussels Gewest (-4) en het Waals Gewest (-3), maar andermaal veel meer in Vlaande- ren (-17).
In Vlaanderen zijn er op dit moment tra- jectcontroles op de E17 en op de E40. Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts (N-VA) kon- digde aan dat er tegen 2018 in heel Vlaanderen trajectcontroles komen. Een versnelling, omdat zijn collega en vicepremier Jan Jambon groen licht kreeg voor de installatie van 240 came- ra’s voor nummerplaatherkenning. Die ANPR- camera’s – een cameraschild tegen terrorisme - kunnen ook gebruikt worden voor trajectcon- troles. In Wallonië komen er 150. Benieuwd in welke mate die voor verkeersveiligheid zullen worden gebruikt.
Sociale kloof
De Morgen (24 dec.) ging rond de tafel zitten met minister van Justitie Koen Geens (CD&V) en vakbondsman Michel Jacobs (CGSP) om wat na te praten over de ontspoorde cipiers- betoging van 17 mei. Zijn hervormingsplan vol- stond om op zijn werkplek computers, meubi- lair, ramen enz. te vernielen. Ondertussen is de rust in de gevangenissen weergekeerd, maar
het probleem is niet opgelost. Het illustreert de sociale kloof in dit land tussen een gema- tigd syndicalisme aan Vlaamse kant (tevreden met flexipremie) en extremisme langs Frans- talige kant. Veroordeelt Jabobs die actievoer- ders? “Nee… Bekeken vanuit het zuiden van het land, zijn wij de verliezers… Een aanzien- lijke groep mensen in Wallonië voelt zich niet vertegenwoordigd door deze regering.” Komt het conflict terug, zoals ook dat van de sta- kingsgeile francofone vakbonden? Meer dan waarschijnlijk.
Witte kassa
In De Tijd (22 dec.) ging het dan weer over de witte kassa voor de horecazaken die meer dan 25.000 euro omzet uit voeding halen.
Horecaondernemer Wim Ballieu (Balls & Glory) trok deze week in een vlammende blog van leer tegen de scheeftrekking die ontstaat door- dat een paar restaurants blijven weigeren de witte kassa te installeren. De sectorfederatie Horeca Vlaanderen onderschrijft de bezorgd- heid van Ballieu. Weigeraars creëren oneerlijke concurrentie. Maar er is ook een opvallend regi- onaal verschil.
Een jaar na de invoering van de antifraude- maatregel telt ons land iets meer dan 17.000 geregistreerde kassa’s. Bij controles bij zo’n 3.000 horecazaken liepen al 2.067 ervan tegen de lamp omdat ze het fraudewerende kassa- systeem nog niet installeerden. Wie gepakt wordt moet 1.500 euro boete betalen. In totaal werd zo al voor 3,1 miljoen euro aan boetes uitgeschreven.
Terwijl in Vlaanderen 95 procent van de horecazaken vandaag al in orde is met de witte kassa, beschikt in Brussel en Wallonië nog niet eens de helft over zo’n geregistreerd kassasy- steem (GKS), zo bleek onlangs uit een toe- lichting van minister van Financiën Johan Van Overtveldt.
Volgens schattingen van de FOD Financiën zijn er nog zo’n 1.400 horecazaken die een witte kassa zouden moeten installeren, maar dat nog niet gedaan hebben. Het merendeel van de overtreders zit verhoudingsgewijs in Wallonië en Brussel. Verschillende onderne- mers speculeerden in het zuiden van het land dat de langverwachte maatregel er nooit zou komen, noteert De Tijd.
Economie
In Knack (21 dec.) had Luc Sels (profes- sor en arbeidsmarktspecialist KU Leuven) het over de economische kloof tussen noord en zuid. Ondanks alle berichten gaat het de goede
kant op met de arbeidsmarkt, … “tenminste in Vlaanderen”. De statistieken van het Steun- punt Werk, een universitair kenniscentrum, spreken voor zich.
In de eerste drie kwartalen van 2016 was er een opvallende groei van het aantal banen (verwachte stijging op jaarbasis van 1,2 pro- cent), de werkloosheidscijfers (ook langdurige) dalen en de kans op werk is het voorbije jaar toegenomen. Vooral in Vlaanderen…
Sels wijst wel op twee problemen: De kloof tussen autochtonen en allochtonen. Die vindt hij “onaanvaardbaar groot”. Een andere kloof is die tussen Vlaanderen en Wallonië en Brus- sel. Of die kloof ook “onaanvaardbaar groot”
is, dat zei hij niet. Maar hoe dan ook, in Fran- cofonië is het met de werkgelegenheidsgraad en de jobcreatie slecht gesteld.
Le Vif besteedde aandacht aan de cijfers van Eurostat over de jongerenwerkloosheid (20- 24 jaar). Het Belgische gemiddelde van 17,5 procent voor 2015 ligt iets hoger dan in 2014 (17 procent), maar opmerkelijk veel hoger dan in Nederland (7,2 procent) en Duitsland (9,3 procent). Alleen Frankrijk scoort iets slechter (18,1 procent).
Maar de “federale” of Belgische cijfers ver- doezelen zoals in alle economische parame- ters het geval is een enorm grote regionale kloof. De jongerenwerkloosheid bedraagt 22,4 procent in Wallonië, 24 procent in Brussel en zowat de helft daarvan (13,2 procent) in Vlaan- deren.
Het weekblad Tendances (22 dec.) keek even naar de toekomst, en ook die ziet er niet goed uit voor Wallonië. Het Federaal Planbu- reau hoopt op 120.000 jobs in de komende drie jaar, of zo’n 40.000 per jaar. De jaarlijkse groei zou de komende jaren in Brussel en Wal- lonië nog eens lager liggen dan in Vlaanderen.
De werkgelegenheidsgraad ligt in Vlaanderen met 75 procent nu al zoveel hoger dan in Wal- lonië (64 procent) en Brussel (59,8 procent).
Onderwijs
Le Vif ten slotte (23 dec.) had het nog eens over de onderwijskloof. “En Wallonie et à Bruxelles, l’enseignement pose question”. Jon- geren falen meer en meer als het over basis- kennis gaat. Verontrustend, schrijft Le Vif, vooral voor de economische ontwikkeling van Wallonië. En het is een structureel gegeven, dat al jaren aantoonbaar is voor taal, wiskunde en wetenschappen. Wallonië doet het in het PISA- onderzoek (2015) veel slechter dan de koplo- pers (Japan, Finland, etc.), maar ook merkelijk veel slechter dan Vlaanderen. Het beetje beter- schap dat men meende te kunnen afleiden uit onderzoek in 2009 en 2012, is helemaal weg.
anja pieters
