€ 2,50
75ste jaargang • nummer 45 • donderdag 7 november 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Men kan veel zeggen van PS-voorzitter Paul Magnette, maar op het vlak van communicatie is hij sterk. Het feit dat hij een van de weinige Waalse politici is die nog deftig Nederlands praat, kan daar- bij helpen. Na het mislukken van de preformatie-opdracht van het duo Bourgeois-Demotte was koning Filip nog bezig met zijn gesprek met Bart De Wever, of Paul Magnet- te spurtte na het einde van de ei- gen audiëntie richting Franstalige tv-studio’s. Om daar de paarsgele of Bourgondische coalitie een nekslag te geven. Een regering met de N-VA komt er wat hem betreft niet en hij herhaalde dat nog eens op Terzake.
Het hijgerige gedoe van Magnette geeft aan N-VA in elk geval de kans om de communautaire trom te roe- ren. Lorin Parys in de Ochtend dins- dag: “Terwijl De Wever nog bij de koning zat, was Magnette in de te- levisiestudio’s al grote verklaringen aan het afleggen.”
De stekker wordt niet uit de on- derhandelingen getrokken, want
“hij zat er nooit in,” stelde Magnet- te op televisie. Inderdaad, echte onderhandelingen waren er nooit tussen PS en N-VA. Wel het uitwis- selen van documenten en nota’s.
Over sociaaleconomische thema’s welteverstaan. Pensioenen, werk, uitkeringen,… De PS zette hier de hakken in het zand: de uitkeringen moeten omhoog en de pensioen- leeftijd omlaag. Een miljardenfac- tuur die Vlaanderen moet ophoes- ten. De Waalse PS-feestjes zouden dan door een hogere fiscale druk - door Vlaanderen betaald dus - wor- den gefinancierd.
Dat kon niet voor de N-VA en dus kwamen de communautaire eisen (staatshervorming nummer zeven tot zelfs confederalisme) op tafel.
Waarna Magnette op televisie komt verklaren dat “de N-VA opnieuw over een staatshervorming begint en dat willen wij niet.” Jean-Claude Marcourt, Waals parlementsvoorzit- ter en onderhandelaar voor de PS
op federaal niveau, deed er op de RTL nog een schep bovenop: “N- VA wil het land kapot.” Nochtans gebeurt hier wat Ben Weyts (N-VA) op de radio had gesteld: het is soci- aaleconomisch een rechts beleid en als dat er niet komt, dan gooien we de staatshervorming op tafel.
Vlaamse bazooka’s van de N-VA
Nu de schijnvertoning van een PS-N-VA-regering is beëindigd, is het moment gekomen voor de par- tij van Bart De Wever (N-VA) om klare wijn te schenken: de N-VA trekt zich federaal terug in de op- positie. Een paarsgroene regering (eventueel met CD&V erbij) of een klassieke tripartite minderheidsre- gering (gesteund door de groenen) moet het maar doen. Een begro- ting opstellen, geld zoeken voor de sociale zekerheid, hervormingen doorvoeren in het pensioenstelsel, een migratiebeleid uittekenen. Met linkse tot extreemlinkse partijen in zo’n regering (PS, Ecolo, Groen en misschien sp.a) zullen de Vlaamse centrumpartijen CD&V en Open Vld van het kastje naar de muur worden gespeeld.
N-VA en Vlaams Belang kunnen samen in de federale Kamer een sterk Vlaams oppositiefront vormen.
Vlaams Belang kan chargeren tegen een migratiebeleid dat gelijk staat aan open grenzen. De N-VA kan aanvallen lanceren tegen de nieu- we uitgaven en hogere belastingen van de volgende federale regering.
En vanuit de Vlaamse regering kunnen er gerust een reeks belan- genconflicten worden ingeroepen.
Daarvoor moet men wel op het Mar- telaarsplein liberalen en christen- democraten meekrijgen. Maar dat lukt misschien wel met de regering Jambon I, die sterk door N-VA wordt gedomineerd. Een Vlaams front zal bij de volgende verkiezingen be- loond kunnen worden. In 2024 of bij vervroegde verkiezingen. Samen kunnen ze dan in de Vlaamse taal-
Nu de poging om een paarsgele of Bourgondische coalitie te vormen mislukt is, is het voor de N-VA tijd om een duidelijk signaal te geven: geen deelname aan een federale re- gering en vanuit Vlaanderen een aanval inzetten op de Franstalige partijen, PS en Ecolo voorop, die de Vlamingen opnieuw vijf jaar willen doen betalen voor hun eigen feestjes.
Een federaal oppositiefront van N-VA en Vlaams Belang is nodig. Zeker als Open Vld en CD&V straks meegaan in een zoveelste anti-Vlaamse regering.
groep boven de 50 procent uitko- men. Dat zou symbolisch zijn.
Een overtal aan linkse Open Vld’ers
N-VA-ondervoorzitter Cieltje Van Achter stelde dinsdagochtend op de Franstalige radiozenders dat “de kloof tussen PS en N-VA te groot is”. “We willen nog onderhande- len met de PS, maar men kan ook andere pistes proberen.” Al van na de verkiezingen hopen de Fransta- lige socialisten op een paarsgroene regering. Desnoods aangevuld met CD&V. Magnette en co hebben die hoop niet laten varen, al weten ze dat daar nog tijd voor nodig is. Een paar maanden op zijn minst. Niet enkel om CD&V en Open Vld een bocht te doen nemen, maar ook omdat er bij die partijen de komende weken en maanden duidelijkheid moet zijn over het voorzitterschap. Bij CD&V kan na de voorzittersverkiezingen van 6 december een ACW- of Bewe- ging.net-getinte voorzitter (Vincent Van Peteghem?) de bocht richting paarsgroen plus CD&V maken.
Bij de PS is te horen dat in het voorjaar van 2020 duidelijk wordt wie Gwendolyn Rutten als Open Vld-voorzitter kan opvolgen. Zelf proberen ze haar te lokken met de post van eerste volwaardige vrou- welijke premier. En als dat niet lukt, dan kan een links-liberale voorzit- ter helpen. Het aantal linkse Open Vld’ers is binnen de top van de par- tij in overtal: Mathias De Clercq, Bart Somers, Bart Tommelein, Patrick De- wael… Het lijkt een kamikaze-ope- ratie voor de klassieke Vlaamse partijen. En bij de volgende verkie- zingen dreigt dan wel geen kies- drempel, maar wel de grens van 10 procent. Maar het is bekend dat de verleiding van de macht groot is. En ook: de recente Belgische geschie- denis leert dat er altijd een Europe- se exit is. Ook al heeft men na vijf jaar een federale puinhoop achter- gelaten.
Volgens een andere kandidaat voor het voorzitterschap, Raf Ter- wingen, heeft De Donder daarmee mensen “geschoffeerd”. Hoezo?
Is het vaststellen van een nuchter feit dan “schofferend”? Volgens Terwingen is “Mustafa ook ene van ons als hij Nederlands spreekt en van Vlaanderen houdt”. We kennen inderdaad ‘Mustafa’s’ die Neder- lands spreken. Sommigen spreken zelfs met een Antwerps accent op de propagandafilmpjes van IS. Er zijn vele ‘Mustafa’s’ die van Vlaams geld houden, van Vlaamse sociale woningen en van seks met Vlaamse meisjes, al dan niet met wederzijd- se toestemming. Maar we hebben
er nog nooit ook maar een ontmoet die van Vlaanderen hield…
Overigens zou Raf Terwingen beter zijn mond houden, want als burgemeester van Maasmeche- len was hij ooit aanwezig op een meeting waar Ömer Zararsiz kwam spreken, de leider van de Grijze Wolven in België. De meeting was georganiseerd door Belgica Türk Federasyonu en Eisden Ülkü Ocagi, twee vzw’s die mantelorganisaties zijn van de Grijze Wolven. Maar Terwingen beweerde dat hij van niets wist. Een flagrante leugen, want de banden van die vzw’s met de Grijze Wolven stonden gewoon open en bloot op internet.
Huilen met de wolven
Een federaal oppositiefront N-VA-Vlaams Belang aub
Walter De Donder heeft openlijk gezegd wat iedereen met eigen ogen kan zien, maar niet durft zeggen: dat er in Antwerpen en Brus- sel wijken zijn die “volledig ontvolkt zijn van onze eigen mensen en die ingenomen zijn door andere groepen”.
V
Lees de volledige column van Ebru Umar op blz. 4
“Niemand had geloofd dat we in deze samenleving
zouden terechtkomen”
Vijftien jaar geleden werd de Nederlandse regisseur en columnist Theo Van Gogh ver-
moord. Hij was geen slachtof- fer van de vrijheid van me- ningsuiting, maar werd
koelbloedig vermoord door een ‘home grown’
Marokkaanse terrorist, Moham-
med Bouyeri. De media probeerden zijn gedrag te verklaren: het was ooit een schatje.
Theo an Gogh
daarentegen was
een geboren
provocateur.
Actueel 7 november 2019
2
De nieuwe Vlaamse overheid zet in op dit punt. In het regeerak- koord staat deze intentie vermeld:
“Elke vorm van fraude moet wor- den uitgesloten.
We werken samen met publie- ke en private partners om ook de eigendomsvoorwaarde in het buitenland te kunnen controleren.
De Vlaamse regering bepaalt het kader waarbinnen dit mogelijk is en stelt een raamcontract ter be- schikking van de woonactoren.”
In het Vlaamse parlement werd onlangs gedebatteerd over dit ge- voelige onderwerp.
Geen vordering
Guy D’haeseleer (Vlaams Be- lang) was niet overtuigd: “In aller- hande beleidsbrieven de laatste legislaturen komt het thema wel aan bod, worden er initiatieven aangekondigd en wordt er overleg gepleegd met administraties en andere beleidsniveaus - het fede- rale beleidsniveau speelt daar een grote rol als het om gegevensuit- wisseling gaat -, maar we moeten
U kent wellicht ook iemand van Marokkaanse origine die een woning huurt bij een Vlaamse sociale huisvestings- maatschappij (SHM), maar doodleuk vertelt dat hij nog een eigen woning in Marokko heeft. Uiteraard heeft die persoon geen recht op die Vlaamse sociale woning, maar aangezien Marokko geen gegevens uitwisselt met Vlaan- deren (of België), is de controle op fraude erg moeilijk.
vaststellen dat er tot op vandaag geen enkele vordering is gemaakt in het dossier. Het blijkt trouwens ook vast te zitten, want allerhande diplomatieke en andere pogingen om dit aan te pakken, lijken te mis- lukken.”
Geen rechtskader
Vandaag bestaat er dus geen wettelijk kader dat de Vlaamse sociale huisvestingsmaatschap- pijen kunnen gebruiken om een onderzoek te openen naar sociale huurders van wie ze het vermoe- den hebben dat ze een eigendom hebben in het buitenland.
Toch zijn al enkele SHM’s van start gegaan met dergelijke con- troles. Maxim Veys (sp.a): “We hebben gezien dat een vrederech- ter al een positieve uitspraak heeft gedaan over de rechtsgeldigheid van de bewijslast, maar de zaak zit nog in beroep.”
In mensentaal: een persoon van vreemde origine heeft een woning in het buitenland, legt vervolgens een valse verklaring hierover af,
krijgt onterecht een sociale Vlaam- se woning toegewezen, wordt na een controle veroordeeld door de vrederechter, maar gaat hiertegen in beroep. De kans bestaat dus dat deze liegende persoon nog eens gelijk krijgt in hoger beroep.
Zwaktebod
De Vlaamse overheid vindt het bovendien goed dat deze liegen- de persoon naar de rechter kan stappen om een hard bewijs te kunnen aanvechten. Bevoegd mi- nister Diependaele: “Er is altijd een rechterlijke toets. Het is niet zo dat er puur administratief op basis van die resultaten (van publieke of private partners) gereageerd wordt. Dat is niet het geval.
Er zal altijd een rechterlijke toets gebeuren. Dat is ook in Hamme zo gebeurd bij de vrederechter, die dat heeft goedgekeurd. We zul- len zien wat dat in hoger beroep geeft.”
Stel u voor dat deze persoon in hoger beroep gelijk krijgt. Dan kan hij snoeven dat hij een sociale woning gekregen heeft ondanks het feit dat hij een woning in zijn thuisland heeft. Bovendien kan hij er nog eens bij vertellen dat de rechter hem gelijk gegeven heeft.
Sommige politici hebben duidelijk nog altijd niet door wat er in de dorpsstraat leeft.
THIERRY DEBELS
Dubbelzinnig signaal van
Vlaamse regering over sociale fraude
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
Europese Centrale Bank
wordt Franse centrale bank
Met Christine Lagarde heeft de Europese Centrale Bank (ECB) in Frankfurt een nieu- we gouverneur. Toen haar aanstelling vorige zomer bekend raakte, zagen waarnemers hierin de hand van de Franse president Emmanuel Macron. Lagarde moet als Françai- se de rente laag houden om de zuidelijke eurolanden te helpen. En desnoods moet er een echte Europese begroting komen die de facto voor transfers van Noord-Europa naar Zuid-Europa zorgt. De ECB wordt een centrale bank die de Franse belangen zal dienen.
Recente uitspraken van Lagarde bevestigen dat vermoeden.
De gouverneur van de Europese Centrale Bank (ECB) in Frankfurt mag zich enkel uitspreken over de economie in de hele eurozone, niet over individuele landen. Christine Lagarde, die sinds 1 november de ECB leidt, weet dat. Vandaar dat ze kort voor haar aanstelling nog een paar uitspraken deed gericht aan individuele lidstaten.
Meer bepaald aan Nederland en Duitsland. Die twee lidstaten heb- ben een begrotingsoverschot en Lagarde vindt dat ze dat geld moe- ten gebruiken om te investeren, on- der andere in grote infrastructuur- werken. Dat zou dan de Europese economische groei ondersteunen.
Op zich geen slecht idee, integen- deel. Maar zo’n oproep is een wei- nig verholen signaal aan de andere eurozonelanden om hetzelfde te doen. Bij de Europese centrale ban- kiers is al een tijdje te horen dat ze er zelf alles aan hebben gedaan om de Europese economie te stimule- ren. Door lage rentevoeten en door het opkopen van overheidsobliga- ties, waardoor banken geld konden vrijmaken voor groeistimulerende leningen aan bedrijven en particu- lieren. Economen kibbelen er nog altijd over of dit gewerkt heeft.
Investeren
Nu komt vanuit Frankfurt meer en meer het signaal dat de overhe- den door een zogenaamd “expan- sief beleid” de economie moeten aanzwengelen. In mensentaal be- tekent dit: overheidstekorten boe- ken of verder laten uitdiepen. De tijd dat aan de Club Med-landen in Zuid-Europa (Portugal, Spanje,
Italië, Frankrijk en af en toe zelfs België) strengere begrotingsregels worden opgelegd, lijkt voorbij.
Ze zal het niet met zoveel woor- den zeggen, maar Christine Lagar- de steunt dit beleid. Het komt te- gemoet aan de Franse belangen.
Waardoor de Europese Centrale Bank een Franse centrale bank wordt. Lagarde is daar tenslotte met dat doel geplaatst door president Emmanuel Macron. Het Franse be- grotingstekort schommelt rond de 3 procent, de staatsschuld komt met bijna 100 procent in de buurt van die van België. Er kan voor Macron geen sprake van zijn dat Frank- rijk een strenger begrotingsbeleid voert. Daarvoor hoopt hij op het fiat van Lagarde.
Grotere begrotingstekorten zijn natuurlijk een gevaar voor de eu- rozone. Dat heeft de Griekse crisis van tien jaar geleden geleerd. Het dreigt de rentevoeten voor de lan- den in Zuid-Europa de hoogte in te jagen, waardoor de begroting ver- der ontspoort en de schuld stijgt, want er moeten meer intresten op de staatsschuld worden betaald.
Solidariteit
Lagarde heeft echter de oplos- sing klaar… “Er moet meer solidari- teit komen in de eurozone”, stelt ze.
Dat wil zeggen dat er moet gewerkt worden richting één Europese be- groting. Dan worden de overheids- financiën van de sterke Noord-Eu- ropese landen in één pot gegooid met die van de zwakkere Zuid-Eu- ropese landen. Gevolg is dat de begrotingsdiscipline bij de Club Med-landen volledig zal verdwijnen
en dat de eurozone een transferunie wordt naar Belgisch model. De rijke landen betalen voor de arme. Zoals Vlaanderen betaalt voor Wallonië.
Dit zou een nefaste economische evolutie zijn.
Het monetair beleid onder Lagar- des voorganger Mario Draghi had officieel als doel om de economie te ondersteunen en de inflatie aan te zwengelen. In de praktijk was het een manier om deflatie (dalende prijzen), die een probleem is voor schuldbeladen landen in Zuid-Euro- pa, tegen te gaan.
Constructiefouten
De eurozone blijft vol constructie- fouten zitten. Een nieuwe crisis, deze keer rond Italië, is niet uitgesloten.
En de relatief zwakke euro is nade- lig voor de sterke Noord-Europese economieën. Akkoord, een zwakke euro maakt export goedkoop en daar profiteren onder andere de Duitse autoconstructeurs van. Maar de Duitse economie is - net als de Nederlandse en de Vlaamse - ge- bouwd op pijlers als innovatie en kwaliteit van eigen producten en diensten.
Die heeft een sterke munt nodig.
Econoom Geert Noels stelde vori- ge week nog dat de eurozone door Lagardes voorganger Mario Draghi werd gered. Maar misschien was het een aantal jaar geleden beter geweest Griekenland tijdelijk uit de eurozone te gooien en de munt- unie op te splitsen in een zuidelijke zone en een noordelijke met elk een aparte munt.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
Voor wie meer wil weten over de historiek en de doelstellingen van het tijdschrift en vzw, verwijs ik graag naar www.streventijdschrift.be.
Reden van het verdwijnen? Enkele jaren geleden besliste de minister van Cultuur om vanaf 1 januari 2017 geen subsidies meer toe te ken- nen. Het tijdschrift ontving tot dan toe zo’n 40.000 euro per jaar aan ondersteuning. Aan schrijvers en medewerkers is er geen tekort. Het noopte de redactie om in 2018 van een maandelijks blad over te stap- pen naar een tweemaandelijkse publicatie. Twee jaar kon dat ritme worden volgehouden, maar nu werd beslist om in januari 2020 voor de laatste maal in gedrukte versie te verschijnen. Wel blijft de webstek bestaan en zullen daar meer redactionele bijdragen verschijnen.
In dezelfde subsidieronde (2016) werd eveneens beslist om het Kunstentijdschrift Vlaanderen niet meer te subsidiëren. Ook dat twee- maandelijks tijdschrift diende zijn papieren uitgave einde 2017 stop te zetten.
Niet dat de Vlaamse overheid geen geld heeft: de komende jaren gaat er 927.000 euro naar de absurde dansvoorstellingen van Jan Fa- bre. Wie wil weten waar zijn of haar belastinggeld naartoe gaat: surf even naar Youtube en tik in: SYRTAKI Jan Fabre Mount Olympus. U ziet er zeven halfnaakte mannen dansen en springen. Het is maar een voor- beeld… Met dezelfde ‘schwung’ gaat er 468.000 euro naar het Gentse
‘cultuurcentrum’ De Vieze Gasten (de naam Mong Rosseel zegt u nog wel iets) en 505.000 euro naar Victoria Deluxe vzw. Dat is de ‘sociaal artistieke werkplek’ van Dominique Willaert, de man die er een sport van maakt om de lezingen van Theo Francken te verstoren.
Er worden ook subsidies toegekend aan sociaal-culturele organisa- ties: de Federatie Marokkaanse en Mondiale Democratische Verenigin- gen krijgt 231.000 euro, De Federatie van Marok- kaanse Verenigingen: 348.000 euro, de Unie
der Turkse Islamitische Culturele Vereni- gingen van België: 342.000 euro, de Unie
van Turkse Verenigingen: 293.000 euro en de Vereniging voor Ontwikkeling en Emancipatie van Moslims: 193.000 euro, de Federation of Anglophone Africans in Belgium: 209.000 euro. En dan zwijgen we nog over de subsidies die naar Kifkif, Hand in Hand, Hart boven Hard, Climaxi enz. vloeien. Niet eenmalig, maar jaarlijks.
Maar voor Streven en Kunstentijdschrift Vlaanderen was er geen euro meer beschik-
baar…
Donderdag verspreidde het tijdschrift Streven het be- richt dat het blad ermee ophoudt. Ik lees op de web- stek: “Streven staat voor kritische reflectie op cul- tureel-maatschappelijke ontwikkelingen in diverse gebieden: van filosofie tot film, van recht tot kunst, van theologie tot economie. Geïnspireerd door de christe- lijke traditie wil de redactie ruimte creëren voor dia- loog met uiteenlopende opvattingen en kanttekeningen plaatsen bij paradigma en systeem.”
Echt Vlaams beleid, graag!
ECONOMISCHE ZAKEN
Actueel
7 november 2019 3
Blind en naïef
Mijnheer de zachtgekookte tsjeef,
“Ik kom vaak in Antwerpen en ik ken daar ook een paar regio’s die zwaar getroffen zijn door migratie en door foute inburgering (...). Er zijn wijken in Antwerpen die volledig ontvolkt zijn van onze eigen mensen en die ingenomen zijn door andere groepen. Dat is in Brussel ook zo.” “Het probleem van migratie durven te er- kennen en benoemen is een eerste stap. Naast kansen voor inburgering.” “Het grootste pro- bleem is niet dat het probleem er is, maar dat het wordt ontkend.”
“Als ik een logeerkamer zou hebben die leegstaat, dan kan ik gerust iemand die op de vlucht is een dak boven zijn hoofd geven. Maar als die op een bepaald moment zegt: ‘Ik heb nog familie, nog wat gerief, nog wat nichten en tantes, mogen die er ook nog bij?’ Dat mag allemaal van mij. Maar als die groep op een bepaald moment tegen mij begint te zeggen wanneer ik mijn licht moet uitdoen, wanneer ik moet vertrekken, naar welk programma ik op tv moet kijken, dan denk ik dat je die groep moet uitnodigen en zeggen: ‘jongens, we moeten even praten, want dit gaat niet’.”
Deze citaten komen niet van Tom Van Grieken of Theo Francken, en ook niet van uw partijge- noot Hendrik Bogaert. Gij weet uiteraard dat ze uit de mond komen van de sympathieke bur- gemeester van Affligem, Walter De Donder, die net als gij de voorzittersscepter van uw door de kiezer vernederde partij ambieert.
In de zaal waar hij die uitspraken deed tij- dens zijn voorzitterscampagne, bewoog nie- mand, tenzij om instemmend te knikken en hem nadien een applaus te geven. Toen het filmpje van zijn voordracht verspreid raakte, waren er twee soorten reacties. Eerst die van het gezond verstand, die vond dat De Donder eindelijk eens hardop zegde wat zoveel mensen - ook CD&V’ers - stilletjes denken. En dan die van po- litiek correct en verkrampt links, die vond dat De Donder over de schreef ging door termen als ‘ontvolking’ (wellicht bedoelde hij omvol- king) en ‘eigen mensen’ te gebruiken, en dus de taal van ‘extreemrechts’ is gaan spreken.
En dan kwaamt ook gij op de proppen. U ken- nende als zachtgekookte tsjeef van uw tijd in het federale parlement, toen gij altijd de geit en de kool spaarde met uitspraken als “ja, maar…” en
“neen, tenzij…”, moest gij als would-be-voor- zitter ook reageren. “Christendemocratie gaat over mensen samenhouden, óók als de uitda- gingen groot zijn”, kwaamt gij zeggen. En nog:
“We hoeven de retoriek van extreemrechts niet over te nemen om oplossingen te vinden. Geen wij-zij voor mij.” Alsof de minzame Walter De
Donder dat niet zou willen. Opgejaagd door de ‘hoofdstroom-media’ met inquisitoire hoge- priesteressen als Katleen Cools op kop, deedt gij het ei zo na in uw broek en wilde gij uw han- den proper houden. Wat er dan mis was met zijn uitspraken - hij die overigens in zijn gemeente een voorbeeldig integratiebeleid voert - en of zijn analyse dan onwaar was, mochten wij uit uw zangerige Limburgse mond niet vernemen.
Gij kwaamt niet verder dan: “Als men spreekt over ‘onze eigen mensen’ dan vraag ik mij af wanneer precies ‘die andere’ wel ene van ons wordt? (…) Onze Vlaamse identiteit wordt ge- maakt door iedereen die hier verblijft. Mustafa is ook ene van ons als hij Nederlands spreekt en van Vlaanderen houdt.” Hebt gij enige aandui- ding om te geloven dat De Donder hier anders over denkt? Meer nog, als ik goed luister, dan zeggen ook Van Grieken en Francken dat.
Gijzelf zegde dezer dagen ook nog dat CD&V best mag benoemen wat de uitdagingen zijn op het vlak van migratie, maar er geen schof- ferende ‘karikatuur’ van mag maken. Komaan, Raf, wees nu eens een grote flinke jongen en vertel ons eens waar Walter De Donder er een karikatuur van heeft gemaakt en waar hij men- sen heeft geschoffeerd. Of noemt gij een volkse vergelijking die iedereen snapt omdat ze de lo- gica zelve is, een karikatuur? En met ‘iedereen’
bedoel ik ook uw bange CD&V-leden, die de gevolgen van de migratie tot in hun straat aan- voelen. Ik wil de oud-CD&V-kiezers die dáárom de oversteek maakten naar N-VA en zelfs VB niet de kost geven…
Wat is dus het probleem, Raf, dat u en uw me- destrijders voor de trofee van oppertsjeef zo in de gordijnen jaagt? Ik zal het u zeggen: de doodsangst om door de politiek correcte on- verdraagzame elite gebrandmerkt te worden.
Uw tamme en wegkijkende houding voor een groeiend maatschappelijk probleem verraadt overigens ook waarom Hendrik Bogaert en Pie- ter De Crem de kelk van de voorzittersrace aan zich lieten voorbijgaan toen ze stelden ‘dat hun partij nog niet rijp is voor hun visie’.
Gij blijft liever wollige taal gebruiken over gelijke kansen, kansengroepen, wederzijds sa- menleven, verrijking, openheid, samenhouden, verdraagzaamheid, basisprincipes,… Doe zo maar verder, Raf, tot er geen CD&V-kiezer meer overschiet. De doodgravers van uw partij zijn niet de rechtse partijen, maar wel degenen die binnenin het licht van de zon blijven ontkennen en het lef niet hebben de zaken te zeggen zoals ze zijn. Gij zijt er daar een van.
De rubriek ‘Migratie en trafiek van per- sonen en goederen’ drukt ons meteen met de neus op de feiten. Vooral de strijd tegen de illegale drugshandel scoort hier hoog. De Federale Gerechtelijke Politie besteedde niet minder dan 304.317 uren of 11 procent van de onderzoekscapaci- teit aan deze materie. Het blijft dweilen met de kraan open, want in 2018 werd in België 52,8 ton cocaïne in beslag geno- men met een straatwaarde van jawel (!) 2,64 miljard euro. Wie snuift dat allemaal op en wie betaalt dat allemaal? Terecht wordt in het verslag ook gewezen op het gevaar van synthetische drugs voor mens en milieu. In 2018 ontmantelden de po- litiediensten 10 druglabo’s en 7 opslag- plaatsen. Verder werden 38 dumpingen ontdekt met gezamenlijk meer dan 100 ton afval.
En dan zijn er nog de meer dan 1.000 cannabisplantages die in 2018 werden ontmanteld, waarbij nog eens 600.000 euro en 21 wapens werden aangetroffen.
Deze cijfers bevestigen wat wij al eer- der schreven in ’t Pallieterke: de strijd tegen de drugs lijkt hopeloos en de to- lerantie voor druggebruik op festivals en andere evenementen lijkt bij jongeren te groeien. Volgens het verslag was bij con- troles op de weg, het spoor en het water een op tien personen in het bezit van il- legale producten. Gebruikers blijken niet echt meer stil te staan bij de zware crimi- naliteit die schuil gaat achter de produc- tie en handel van cocaïne.
Operatie Medusa
In het kader van operatie Medusa, die al sinds 2015 loopt, was ook de strijd te- gen mensensmokkelaars in 2018 een prioriteit voor de Luchtvaart-, de Spoor- weg- en de Scheepvaartpolitie. De focus lag op transmigratie en de identificatie van smokkelbendes en smokkelroutes.
Er werd gericht gecontroleerd op zoge- naamde risicovluchten, bepaalde trein- verbindingen en routes. Zo onderschep- te de Scheepvaartpolitie 4.256 personen in illegaal verblijf in 2018, van wie 901 personen met behulp van een CO2-de- tector en 1.457 met behulp van honden.
De Spoorwegpolitie, die vooral toezicht houdt op de internationale treinen, onder- schepte 186 personen in illegaal verblijf.
De Luchtvaartpolitie controleerde bijna 40.000 passagiers, voerde 3.509 repatri- eringen uit en arresteerde 28 personen voor mensensmokkel. Meer dan 3.000 dossiers hadden betrekking op valse of vervalste documenten.
De Federale Politie presteerde in totaal 16.418 uren voor Frontex-opdrachten of controleopdrachten aan de buitengren- zen van de Europese Unie. Als we kijken naar het aantal rondzwervende transmi- granten - meestal illegaal in het land - rijst ook hier de vraag of dit niet dweilen is met de kraan open. De frustratie bij vele politiemensen in dat verband is genoeg- zaam bekend.
Escortes
Een leuke rubriek die doet denken aan het rijkswachtjargon van vroeger, is het
‘Genegotieerd beheer van de publieke ruimte’. Deze term dekt de inzet van de politie naar aanleiding van voetbalwed- strijden, festivals, betogingen en belang- rijke ordediensten. Als voorbeeld wordt de NAVO-top van 11 en 12 juli 2018 aan- gehaald, waarbij tal van directies van de Federale Politie steun hebben geleverd aan de Brusselse Lokale Politie. In totaal hebben 3.281 medewerkers van de Fede- rale Politie zich gedurende 39.439 uren ingezet voor deze top.
In 2018 vonden in Brussel ook zes Eu-
ropese toppen plaats waarbij nogal wat staatshoofden, regeringsleiders en Euro- pese vips dienden geëscorteerd te wor- den. De escortes waren goed voor 46.230 uren gepresteerd door de Federale Weg- politie. Daarnaast heeft de Federale Weg- politie nog escortes uitgevoerd tijdens 176 ‘dagelijkse’ bezoeken van vips uit 81 verschillende landen.
Belangrijke fenomenen
Veel energie ging ook naar terrorisme, extremisme en radicalisme. 15,5 procent of 236.880 uren van de capaciteit van de Federale Gerechtelijke Politie werd ten dienste gesteld van het federaal parket voor de bestrijding van terrorisme. Terro- risme nam in 2018 na geweld, moord en doodslag trouwens de tweede plaats in onder de criminaliteitsfenomenen.
Andere belangrijke fenomenen zijn achtereenvolgens de in- en uitvoer van cocaïne, witwassen, diefstallen en rond- trekkende dadergroepen, productie van cannabis, mensensmokkel, oplichting, fiscale fraude, mensenhandel en seksue- le uitbuiting. Samen vertegenwoordigden deze fenomenen ongeveer de helft van de gerechtelijke dossiers. Volgens het verslag zijn er in België ook wekelijks ge- middeld 18 onrustwekkende verdwijnin- gen. De meeste personen worden echter levend en wel teruggevonden. De lucht- steun met helikopters speelt hier soms een belangrijke rol.
Nieuwe Directie beveiliging
In het verslag is er eveneens veel aan- dacht voor de nieuwe Directie van de beveiliging. Sinds 2018 voeren de bevei- ligingsagenten hun opdracht uit op nu- cleaire sites van Tihange en van Fleurus.
De beveiligingsagenten van politie (een nieuwe graad) staan bijkomend in voor de beveiliging van de luchthaven Brus- sel-Nationaal in samenwerking met de Luchtvaartpolitie. Op termijn zal de nieu- we directie 1.600 personeelsleden tellen.
Naast de overbrenging van gevangenen, de politie van de hoven en rechtbanken, de beveiliging van de nucleaire sites en van Brussels Airport, zal ook de beveili- ging van de nationale, internationale en Europese instellingen worden overge- nomen, alsook de infrastructuren van de SHAPE, de NAVO en de koninklijke palei- zen.Het takenpakket van de 9.169 operati- onele personeelsleden en de 2.934 bur- gerpersoneelsleden van de Federale Po- litie lijkt daarmee in 2018 verruimd te zijn.
Zij hadden daartoe de beschikking over 3.495 voertuigen en een budget van meer dan 2 miljard euro, waarvan ongeveer de helft opgaat aan personeelskosten.
i-Police
De enkele geciteerde cijfers geven ui- teraard niet alle activiteiten of ingezette middelen weer. Er zijn belangrijke uitda- gingen op het vlak van rekrutering, inter- nationale politiesamenwerking en de be- strijding van nieuwe fenomenen zoals de vele vormen van computercriminaliteit.
Volgens het jaarverslag 2018 blijft de be- langrijkste uitdaging evenwel de moder- nisering van het totale informatiebeheer over een termijn van vijf jaar (2020-2025), waarbij toekomstige intelligente syste- men het speerpunt zullen vormen voor een informatiegestuurde politiezorg (In- telligence Led Police of i-Police). Dit moet politieambtenaren toelaten om toegang te verkrijgen tot alle politie-informatie via smartphone, waardoor mobiel ‘politie- werken’ zou worden veralgemeend. Cri- minelen zijn gewaarschuwd.
RIRO
Federale Politie publiceert
cijfers 2018
De Federale Politie pakte vorige week uit met het jaarverslag 2018.
Deze keer geen dikke bundel papier, maar enkel en alleen in digita- le vorm, schrijft commissaris-generaal Marc De Mesmaeker. De op- maak werd aangepast en er werd gekozen voor een thematische pre- sentatie rond vier luiken: veiligheid, informatiebeheer, middelen en de politie als werkgever. Wij grasduinden nieuwsgierig in het docu- ment en fronsten de wenkbrauwen bij enkele merkwaardige cijfers.
BRIEFJE AAN RAF TERWINGEN
Hoe dan ook
Zoals reglementair voorzien moest het par- lement dus uit vakantie terugkeren om de voor- lopige twaalfden voor november en december goed te keuren. Door het goedgekeurde amen- dement van heel de linkerzijde plus het Vlaams Belang om 402 miljoen op jaarbasis te voorzien in de begroting voor de zorgsector, kon men vorige week niet tot de stemming overgaan.
Donderdag om 14u.04 opende Kamervoorzitter Dewael de vergadering om de bespreking van het ontwerp over de voorlopige twaalfden aan te vatten en dan te stemmen. Alle partijen kwa- men nog eens aan het woord en moesten hoe dan ook leven met het goedgekeurde amende- ment dat zijn verdere behandeling in commis- sie moet krijgen.
Ook andere amendementen…
Vooral de media en de regeringspartijen hadden het VB de voorbije week de zwartepiet toegeschoven en die partij ‘onverantwoordelijk gedrag’ verweten omdat zij door hun doorslag- gevende steun aan het linkse amendement de begroting nog zwaarder maken. Barbara Pas (fractievoorzitter VB) was niet onder de indruk, liet zich niet uit haar lood slaan en zei aan al degenen die jarenlang voor miljarden tekorten in de begroting hebben gezorgd en die er van- daag over zeuren dat het tekort door dit amen- dement nog groter wordt, dat zij vorige week dan ook maar de VB-amendementen hadden moeten goedkeuren, stuk voor stuk besparings- amendementen, onder andere op Fedasil, UNIA en het Koningshuis…
Uitblazen
Toen er werd gestemd waren er 116 Kamer- leden aanwezig, en dus maar liefst 34 afwezi- gen. Zij vonden de voorlopige kredieten die nodig zijn voor de werking van het land klaar- blijkelijk niet belangrijk genoeg om voor uit va- kantie terug te keren. 83 leden stemden voor, 18 tegen en er waren 15 onthoudingen. Merkwaar- dig: N-VA stemde tegen omdat zij vindt dat de wijze van financiering van het fameuze amen- dement niet concreet genoeg is; enkel Yngvild Ingels onthield zich samen met de VB’ers. Om 14u.53 – na 49 minuten dus – sloot Patrick De- wael de vergadering en kon iedereen naar huis om te gaan uitblazen na een half dagje over en weer naar Brussel.
Dossier 7 november 2019
4
Ons kent ons
Natuurlijk werd de nieuwe eerste minister Sophie Wilmès verwelkomd door de Kamer- voorzitter. Het kind zat te blinken, goed wetende dat de politieke situatie waarin zij zich bevindt, niet erg comfortabel is en zij maar weinig arm- slag heeft. Bovendien kan zij aan Vlaamse kant op niet al te veel sympathie – behalve van Koen Geens (CD&V) - rekenen. Haar aanpak van de Vlamingen in haar gemeente Sint-Genesi- us-Rode en in de provincie Brabant zijn velen nog niet vergeten. Haar eerste grote beleids- daad bestond erin haar voorganger Charles Michel bij de koning voor te dragen als Minister van Staat, wat die natuurlijk meteen omzette in een benoeming. Ons kent ons. Zo gaat dat in la Belgique.
Men ruikt zijn kans
Zolang er geen nieuwe regering en dus geen nieuwe meerderheid is, kunnen dus toe- vallige of occasionele meerderheden gevormd worden om bepaalde wetsvoorstellen door te drukken. Zo ruikt links en centrum-links zijn kans om in het parlement te gaan morrelen aan de ethische dossiers. Op die manier wordt er een meerderheid gezocht en wellicht gevonden om de periode om abortus toe te laten te ver- lengen van 12 naar 18 (of meer) weken. Kamer- lid Marijke Dillen (VB) was namens haar partij in De Zevende Dag al erg duidelijk: “Er vormt zich een progressieve abortuscoalitie waar de partijen ‘straf, straffer, strafst’ willen zijn. Wij kie- zen resoluut de kaart van het ongeboren leven en de bescherming daarvan.” Daarmee blijft het Vlaams Belang wellicht de enige partij die nog consequent en principieel opkomt voor het ongeboren leven en dat ook vanaf de con- ceptie als effectief en volwaardig leven aanziet.
Meteen is het stemgedrag in de Kamer duide- lijk. Ook CD&V ziet de voorgestelde verlenging niet echt zitten. Na haar dubbelzinnige houding daaromtrent de voorbije jaren, was het echt nog wel eens nodig duidelijk te zijn. Het was lang geleden. Maar ook het VB moet toch eens uit- leggen waarom ze haar herhaaldelijk opnieuw ingediend wetsvoorstel om de huidige abortus- wetgeving - die toch het doden van ongeboren leven toestaat, zij het dan tot 12 weken, - onge- daan te maken nu toch niet meer herindient, al was het maar om principiële redenen...
UIT DE WETSTRAAT
Citaat van de week > Zuhal Demir (N-VA)
Zuhal Demir is de nieuwe Vlaamse minister van Toerisme. Zij wil de wereld laten kennisma- ken met al het lekkers dat Vlaanderen te bieden heeft. Demir wil het Vlaamse culinair erfgoed dus op de kaart zetten. “Daarom zal ik de komende jaren via Toerisme Vlaanderen zelf een Vlaams Culinair Centrum oprichten. Daar willen we de wereld laten kennismaken met al het lekkers dat Vlaanderen te bieden heeft. Het moet een referentieplek worden voor wie gepassi- oneerd met de Vlaamse keuken bezig is en deze passie wil delen met de bezoeker.” Tot zover lijkt ons dat een goed idee, maar dan gaat ze de iets te voortvarende toer op door te zeggen:
“Een typisch Vlaams gerecht is een ankerpunt van de Vlaamse cultuur en hoort zeker thuis in de Vlaamse canon. Mijn keuze gaat naar de ‘ballekes in tomatensaus’.” En laat het nu precies zo’n uitspraken zijn die de discussie over de Vlaamse canon - waarover de meningen erg verdeeld zijn - helemaal naar beneden haalt. Op de sociale media werd er alvast goed mee gelachen en werden ook tal van andere gerechten voorgesteld. Rik van Cauwelaert lag in een deuk en schreef: “Genoeg gelachen. Die ballekes in tomatensaus moeten in de Grondwet!” Maar één hamvraag bleef nog onopgelost: “Mogen de ‘ballekes’ in het Vlaanderen van morgen ook nog varkensvlees bevatten?”
“Ballekes in tomaten- saus!”
Theo Van Gogh daarentegen was een geboren provocateur die na zijn moord ineens allemaal vrienden had die ‘ge- schokt’ waren en riepen “dat je het al- lemaal wel mág zeggen en schrijven, máár of je dat nou ook moet doen?!” Het was zijn eigen schuld dat hij vermoord werd. Je zag het de “bovenonsgestel- den”, zoals Theo de zelfbenoemde elite noemde, denken.
“Niemand had geloofd dat we in deze samenleving zouden terechtkomen”
De moord op Pim Fortuyn lag nog vers in het geheugen toen de dorps- gek werd vermoord. Vijftien jaar later zijn terroristische aanslagen in Euro- pa (Spanje, België, England, Duitsland, Zweden, Nederland) eerder regel dan uitzondering. Als asielzoekers vermom- de economische vluchtelingen hebben de deur ingetrapt en onaangepast ge- drag van migrantenkinderen - van ge- vaarlijke trouwstoeten tot schelden, van messentrekkerij op school tot vrouwen- onderdrukking en eerwraak - is niet van de voorpagina’s af te slaan. Hoofd- doeken en boerka’s, wereldwijde sym- bolen van vrouwenonderdrukking, wor- den in de media uitgelegd als ‘vrijheid’
en ‘eigen keuze’. Het wachten is op de eerste verklaring dat het dragen van een bomgordel dat óók is.
De islam heeft de afgelopen vijf- tien jaar aan gewelddadig terrein ge- wonnen en er is geen minister, geen president, geen eurocommissaris en zeker geen agent of hoofdcommissa- ris die daar ook maar iets tegenin kan brengen. Handhaving is een term die in Nederland uit het woordenboek ge- schrapt kan worden. Illegalen kraken in Amsterdam leegstaande woningen en er is geen gemeenteraadslid dat ze de straat op stuurt, laat staan een rech- ter die ze op het vliegtuig naar huis zet.
Vijftien jaar geleden had niemand ge- loofd dat we in deze samenleving zou- den terechtkomen. Vijftien jaar geleden schrokken we door de moord op Van Gogh. Vijftien jaar later heeft de Mocro Maffia Amsterdam overgenomen en is er bijna elke dag wel een geweldsinci-
dent in Rotter- dam te mel- den. Waar we
over vijftien jaar staan,
is gissen.
Dat vrijheid nog schaar- ser zal wor- den, onom-
keerbaar.
Wat is vrijheid?
De vraag is wat vrijheid is. De van- zelfsprekendheid ervan ervaar je pas als het er niet meer is. Iraanse vrouwen weten er alles van.
Van de ene op de andere dag moes- ten de laarzen en rokken uit, gingen de zonnebrillen af, werden de boeken verbrand en was een zwarte tent met een oogspleetje het enige waarin ze nog over straat mochten. Nee, zo’n vaart zal het bij ons niet lopen en tóch zijn de boerka’s niet meer uit het Europese straatbeeld weg te denken.
Vrijheid? Of vooruitzicht op wat komt?
Uw columnist vreest het ergste. Mannen die bepalen wat vrouwen mogen, jon- getjes die de baas zijn over meisjes.
Hun kracht geeft ze de macht over ons.
Bestaat onze vrijheid niet alleen bij gra- tie van het beteugelen van hun krachten en driften? Bij een intrinsiek rechtvaar- digheids- en gelijkheidsgevoel waar- mee jongens worden grootgebracht?
Wat gebeurt er als dat niet plaatsvindt?
Als er andere mores worden aange- leerd in de jeugd?
Vrijheid is zó kostbaar dat we niet eens durven na te denken over het ont- breken, laat staan het ontstaan ervan. En ja, iedereen is vrij om te zeggen wat hij of zij wil. Vrij om te denken wat hij of zij wil. Vrijheid houdt op waar gedrag ver- andert in geweld. Dat is niet bij woor- den, niet bij teksten, maar bij handelen.
Fysiek handelen.
Theo Van Gogh werd niet vermoord omdat vrijheid van meningsuiting dodelijk is. Theo Van Gogh werd ver- moord omdat onze overheid tot op de dag van vandaag niet inziet dat de islam gekaapt is door mannen die jongere mannen uit naam van hun Allah aanzet- ten tot geweld, tot de dood erop volgt.
De doden die de afgelopen vijftien jaar ná de moord op Theo van Gogh vielen, zijn het slachtoffer van onze politici, die onder het mom van ‘godsdienstvrijheid’
toestaan dat in moskeeën en islamiti- sche scholen geweld wordt gepredikt, haat wordt verspreid tegenover de vrije samenleving waarin we wonen en het vermoorden van niet-moslims wordt afgedaan als het opruimen van de on- gelovigen.
Als onze politici niet optreden tegen haattempels, of dat nou moskeeën of scholen zijn, zullen de komende vijftien jaar nog veel meer doden vallen door toedoen van islamitische jongeren die zijn opgegroeid in een cultuur waar ge- weld verheerlijkt wordt. Vrijheid is het blijkbaar waard om te moorden. Het wordt tijd dat we ons realiseren dat vrij- heid het vooral waard is om te behou- den, in plaats van voor te sterven.
15 jaar na de moord op Theo Van Gogh
Vijftien jaar geleden werd de Nederlandse regisseur en columnist Theo Van Gogh vermoord. Hij was geen slachtoffer van de vrijheid van me- ningsuiting, maar werd koelbloedig vermoord door een ‘home grown’
Marokkaanse terrorist, Mohammed Bouyeri. De media probeerden zijn gedrag te verklaren: het was ooit een schatje, maar toen zijn moe- der doodging, ontspoorde hij en raakte hij in de ban van de islam.
EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE
Debatclub 13 november
De staat van het land
Debatten organiseren is niet gemakkelijk. Moeilijk te combineren agen- da’s maakten het onmogelijk om nog een debat te organiseren in de lente en daardoor is het nu al bijna meer dan een half jaar geleden dat de Debat- club nog eens een debat organiseerde.
Volgende woensdag is het echter zover. Thema van de avond: “De staat van het land.”
Gaan met elkaar in debat: Yoleen Van Camp, N-VA-volksvertegenwoordiger, Dries Van Langenhove, welbekend, en Hicham El Mzairh, sp.a-gemeenteraadslid in Antwerpen.
Traditiegetrouw gaat het debat door in Hotel De Basiliek (Trooststraat 22 in Edegem), aanvang om 20 uur. U betaalt 5 euro inkom, studenten mogen binnen voor 3 euro. Kom op tijd, want er zou wel eens veel volk kunnen komen opdagen.
Actueel
7 november 2019 5
‘Solidariteit!’
zo klinkt de Waalse schreeuw
Het geweeklaag over de ‘stilstand’ van het land van de meeste krantencommen- tatoren en presentatoren van nieuws- en duidingsprogramma’s is vermoeiend eenzijdig. Magnette heeft aan die stilstand een einde gemaakt. Dat hoopt hij toch.
Vlaamse centrumpartijen Open Vld en CD&V moeten plooien voor paarsgroen.
Zouden ze?
Om het land na de verkiezingen uit de wind te zetten, mocht het paarse duo Johan Vande Lanotte (sp.a) en Didier Reynders (MR) al eens een rondje lopen. Vrolijk werden ze er niet van. Hun opdracht was niet veel meer dan de grote partijen wat tijd te geven om hun strategie uit te werken.
Dat Geert Bourgeois (N-VA) en Rudy De- motte (PS), twee voormalige minister-presi- denten, als preformateur op pad werden ge- stuurd, was al een (vraag)teken aan de wand.
Gaan of kunnen we in dit land dan toch de weg op van meer autonomie voor de deelstaten?
Dat zou veel stoplichten uitschakelen, met een politiek, economisch en maatschappelijk be- leid “dicht bij de mensen en hun wensen”.
Dat zijn zware woorden. In tegenspraak bo- vendien met de nuance die hij zelf aangeeft:
“Een toenadering vraagt tijd én een staatsher- vorming”. Nog diezelfde dag vernam hij sa- men met ons dat die staatshervorming er voor de PS niet mag komen.
Zijn de preformateurs Bourgeois en Demot- te koudweg en zonder hun medeweten door de koning in snelheid gepakt? Moeilijk te ge- loven. De monarchie leeft dezer dagen bij de gratie van de politiek. Toch valt te vermoeden dat Filip van de Monarchie net iets meer dis- crete duwers in de rug heeft dan nodig voor wat belachelijk dansen op de slappe koord tussen twee democratieën.
Vanaf heden beschikbaar:
de impasse was laaghartig. De man stelde het voor alsof de N-VA alleen om abstracte, com- munautaire zaken bekommerd was. En zijn partij met de concrete dingen van de mensen (jobs, pensioenen, etc.).
Maar nog eens: het een is het ander, en het ander is het een. Dat zijn partij en zijn gewest met half zoveel inwoners als Vlaanderen toch méér werklozen telt, is al jaren een harde eco- nomische realiteit. Dat zijn PS de deficits en tekorten van radicaal linkse opties en open grenzen ook uitstrooit over een terughouden- der Vlaanderen uitstrooit, is al evenzeer een communautair probleem.
De N-VA doet er goed aan die paarsgele optie stilaan af te voeren als een onverstan- dige utopie. En de burger te informeren over alternatieven.
Lorin Parys (N-VA) pleitte voor de oplos- sing dat beide deelstaten hun eigen potje zou- den koken, met eigen beleid en eigen budget.
Mooi, maar was het net niet dat wat Magnette duidelijker dan ooit had afgewezen?
Parys was niet bepaald “onmogelijk asser- tief” met zijn toegeving dat zijn partij al vrede zou nemen met de bespreekbaarheid van één van de twee debat-assen: het sociaal-econo- misch beleid of het confederalisme. De N-VA moet gaan voor bijsturing op beide verwante domeinen. Precies omdat ze zo verstrengeld zijn.
Paars-groen
Ondertussen opende Magnette gretig de paars-groene piste, goed voor zegge en schrijve één federale zetel op overschot. Van Filip mag hij proberen. Prima,“bonne chan- ce”, laat ze dat maar proberen. Benieuwd of ze in Vlaanderen een partij vinden dat het pro- ject van PS en Ecolo wil dienen.
Bij CD&V hield Koen Geens de boot af. Bij Open Vld deed Egbert Lachaert hetzelfde.
Maar Hilde Crevits – en met haar de linker- vleugel van de christen-democraten sprak het
“no pasarán!” niet even helder uit. Zo goed als alle kandidaat-voorzitters van haar partij leu- nen aan bij Beweging.net (ACW).
Gwendolyn Rutten is dan weer de liberale twijfelaar van dienst. Ook in die partij wordt het wachten op de nieuwe voorzitter. Afwach- ten waar die onduidelijkheid de komende we- ken en maanden op uitdraait.
Zowel Geens als Rutten spelen het spel met een dikke trofee in het achterhoofd. Voor de zieke partij, of voor zichzelf. De PS zou hen met plezier het premierschap gunnen.
Toverwoord
Welke opties zijn er nog? Het pleidooi van een kandidaat-CD&V-voorzitter Joachim Coens voor een experten¬regering die de stoute politici wil vervangen door niet verko- zen experts, is politieke waanzin. Jan Segers van Het Laatste Nieuws vindt dat blijkbaar niet eens zo’n slecht idee. Een democratie dient niet om “experten” te laten besturen. Wat een onzin. Experten zonder politieke kleur, er zijn er geen.
Al goed dat Segers het ook had over nieu- we verkiezingen. Die optie komt almaar vaker in beeld. Zullen die de extremen nog sterker maken, zoals Segers suggereert? Dat is verre van zeker.
Partijen moeten hun eer bewaren. Zij die dat doen, zullen door de kiezer worden beloond.
Bart Brinckman (De Standaard) vindt dat het spook van 2024 (verkiezingen) een sprong in de diepte verhindert. Zou dat spook niet veel vroeger, al volgend voorjaar opduiken?
Als al die commentatoren en duiders, die zo vaak uitmunten in het negeren van de po- litieke, sociaaleconomische en culturele ver- schillen in dit land, dan toch zo zeker zijn van de ‘woede’ van het volk over het uitblijven van de regering, kan het advies van de burger niet vroeg genoeg komen, toch? Dat de beste moge winnen.
Winnen de tegenstanders van meer Vlaan- deren, dan kunnen ze rustig de renovatiewer- ken van dit koninkrijk starten. Is dat niet het geval dan kan een frisse meerderheid van onze politici eindelijk naar de notaris om een onbewoonbaar geworden Belgisch gebouw te verkopen en kunnen er met de winst van die operatie twee nieuwe etablissementen wor- den gebouwd. Alleman tevreden. De solidaire Vlaming zal dan heus niet in een hoekje krui- pen.
ANJA PIETERS In de marge van de oorlog tussen N-VA en
PS wordt in de media in crescendo de wils- beschikking van het volk afgelezen, zo leek het wel. “Doen, springen, besturen!”, klonk het sloganesk. Maar wie, wat, wanneer en hoe doen? Niet één die op de fundamentele en structurele verpulvering van dit land een antwoord schreef. Een klagend koor dat zich- zelf herhaalt, met sombere gezangen over “de echte prioriteiten”.
Peter Mijlemans luidde de klokken van Het Nieuwsblad, over “het schimmenspel”,
“de puinhoop”, “achteruitgang in volstrekte apathie” die maar niet opgelost geraakt. Hij legt de schuld bij de “schaamteloze politici”
en treurt om de jongere generaties, die arme slachtoffertjes. Dinsdag kwam ook Pieter Lesaffer niet verder dan de kreet “De excuses zijn opgebruikt”.
Bart Brinckman verspilt in De Standaard inkt aan de nog sterielere gedachte dat het
“tijd wordt dat N-VA en PS buitenkomen”. Zijn collega Ruben Mooijman kwam een dag later niet verder dan het lamento dat politiek-stra- tegische berekeningen “zwaarder wegen dan de bekommernis over de toekomst van België”. En de slogan, want meer is het niet, dat dit allemaal gebeurt terwijl de problemen woekeren (begroting, klimaat …).
De mot
Zelfs Jan Segers, van wie we beter gewoon zijn, drijft in Het Laatste Nieuws mee op de golf van dit soort gratuite kritiek op politici
“die alleen nog bezig zijn met hun eigen over- leven, niet met dat van u”. “Zijn de verkoze- nen wel geschikt om in het politieke spel mee te spelen?”, aldus Segers. Antipolitieker kan het niet. Zijn oplossing is evenmin een helder licht in de duisternis. Zijn pathetische oproep
“Bal uw vuisten, sire, uw land slaat op drift…”
staat bovendien in schril contrast met zijn be- sluit dat dit koninkrijk “op lemen voeten loopt, misschien wel op zijn laatste benen”, want “de mot zit erin”.
Een vergelijkbaar taaltje bij Carl Devos in De Morgen: “Het is de lafheid om effectieve oplossingen aan te brengen die shockeert”.
Waalse schreeuw
Maar hét nieuws van de vroege week was de wellust van Paul Magnette. Waar staan we nu? Voorbij de optie van paarsgeel (socia- listen, liberalen en N-VA), want de nieuwe PS-voorzitter wou en wil die niet. Wat de Waal wil is wet, straalde hij uit.
Wie kan het hem kwalijk nemen? Voor wie er mocht aan twijfelen: het zuiden van het land blijft kampen met het onvermogen om soci- aaleconomisch orde op zaken te stellen. De PS blijft - als toeter van zowat alle francofone partijen - rekenen op de Belgische sluis om dat onvermogen te compenseren met Vlaam- se cofinanciering van het Waals Gewest. Die financiering blijft lopen via de sociale ze- kerheid en via de tapkraan van de financie- ringswet. “Solidariteit!”, zo klinkt de Waalse schreeuw.
Eén en ander
Als de Vlaamse commentatoren hun job respecteren, zouden ze de Vlaamse kant van het verhaal in beeld moeten brengen. Het so- ciaaleconomische, waar Magnette prioriteit voor opeist, is bij uitstek ook een communau- tair probleem. Het één is het ander en het an- der is één.
Kan dat debat met cijfers worden gevoerd?
Het lijkt erop dat velen niet aanvaarden dat de Vlaamse burgers kiezen voor andere po- litieke kleuren dan hun zuiderburen. Het lijkt erop dat ze allergisch zijn voor informatie- verstrekking over de regionale economische parameters (werkloosheid, leefloon, regio- nale handel, …). Het lijkt erop dat ze de sa- menlevingsproblematiek (migratie, asiel en de afgeleide armoedeproblematiek) het liefst wegmoffelen.
Zo krijgt links Wallonië (een meerderheid aldaar) niet eens onopvallend de steun van linkse Vlaamse opiniemakers (een minder- heid alhier). Dat wringt, en wie dat probleem negeert, krijgt bij een volgende stembusgang een patat in het gezicht.
En nu?
De “toelichting” van Paul Magnette (PS) bij
‘De geschiedenis moet tot in de de- tails en de anekdotes geleerd worden.
En daarvoor is de Roets ontstaan: hij is ons geheugen, soms in alle ernst, soms met een kwinkslag. Ik zou, bij God, niet weten hoe ik dag-in-dag-uit mijn goed humeur zou kunnen bewaren zonder mijn wijze Roets. Al sinds 2005 jaar heeft De Roets dit nobele doel: tonen hoe elk nieuw jaar wortelt in een rijk Vlaams verleden.’ Het voorwoord van em. prof. dr. Frans-Jos Verdoodt spreekt boekdelen.
De Roets 2020 is weer een verrassend boeiende roetsj in de tijd geworden.
Met een frisse, vernieuwende blik wordt wekelijks ingezoomd op beroemde mar- kante figuren uit de Lage Landen. Figuren die vaak door de mazen van de herinne- ring geglipt zijn. In de editie 2020 lees je het verhaal over Il Fiammingo Giambo- logna, de briljante bronsgieter die rond 1600 de bekendste beeldhouwer van Eu- ropa was. En dat van VTM-pionier Guido De Praetere, die tv-geschiedenis schreef, en van Victor Leemans, de enige Vlaming die voorzitter van het Europees Parlement werd. Verder ook over Emile Van Ermen- gem, de man met het meest geliefde gif van de wereld, over Walter Boeykens, onze beroemdste internationale klarinettist.
Léon Stynen, de ‘man van beton’ die de Singel in Antwerpen ontwierp. Dé ontdek- king van het jaar Amaat Burssens, de Den- dermondenaar die niet alleen de Koloni- ale Hogeschool in Antwerpen met lastige vragen bestookte en ons taalprobleem naar Congo exporteerde, maar ook de ba- sis legde van de richting Afrikanistiek aan de universiteit van Gent.
Nog enkele markanten? Cornelia Arens bijvoorbeeld, de merkwaardige Amster- damse begijn op wier graf al bijna vier eeuwen lang 2 mei verse viooltjes liggen.
Waarom? Lees het in De Roets 2020. En de mysterieuze, geniale Michaelina Wautier, ontdekt door prof Katlijne Van der Stighe- len. Ook historische gebeurtenissen ko- men aan bod. Weet je wat de Brugse Met- ten met Goede Vrijdag te maken hebben?
Of hoe het zat met de Vrede van Munster en waarom de overwinning bij de Slag bij Nieuwpoort eigenlijk een nepoverwinning was?
Elke week ook blikt De Roets 2020 te- rug op historisch anekdotes en feitjes die het onthouden waard zijn. En zo wordt je kijk op ons rijke Vlaamse verleden en dat van de Lage Landen verbreed en aange- scherpt. Je puzzelt graag? In De Roets vind je kennisverrijkende puzzels. Verleidelijk, pedagogisch, origineel en vaak met een dubbel laagje ... En je kan er nog een prijs mee winnen ook.
Dat De Roets jaarlijks blijft charmeren is vooral te danken aan het grote peloton en- thousiaste vrijwilligers die onze geschie- denis pittig, onderhoudend en op mensen- maat brengen.
KARL VAN CAMP De winkelprijs bedraagt 15,99 euro, exclusief verzendingskosten. U kunt De Roets bestellen via ’t Pallieterke: tele- fonisch tijdens kantooruren of via onze webwinkel: www.klauw.net (totaal 19 euro inclusief verzendingskosten)
het geheugen van de Lage Landen
2020
weekkalender
markante mensen en historische verhalen
De grote vervanging
Het verdwijnen van autochtone kroegen en winkels in Brussel is al een tijdje aan de gang, maar steeds meer ziet men ook die soms talrijke Europese eilandjes de deuren sluiten. Spaans, Italiaans, Grieks: het is een onderdeel van het patrimonium van deze stad dat steeds meer het onderspit moet delven voor de demografische pletwals.
Misschien een wat moeilijke vraag, of net niet, maar hoeveel Griekse cafés zouden zich in het wereldberoemde Sint-Jans-Mo- lenbeek bevinden? Zou het gros van de inwoners trouwens wel weten dat strikt ge- nomen bij hun gemeentenaam ‘Molem’ ook een S-J staat? Maar deze vraag terzijde. Te- rug naar vraag één, wat ook precies het ant- woord is. Eén dus, La Rose Blanche genaamd.
Best een fijne plek trouwens. Enkele weken geleden kreeg de kroeg de nodige aandacht in BRUZZ, de Brusselse Pravda.
De tent bestaat nog steeds, voor alle duidelijkheid, maar afgaand op wat de uit- baters in het verslag vertellen, zouden we geen euro op de toekomst ervan inzetten.
Die mensen zijn de kaap van de zeventig al voorbij en misschien heeft de jonge genera- tie er geen zin in, zo klinkt het. Dat de buren, een moskee, al een hele tijd vragende partij zijn om het pand over te nemen, kan de be- slissing in een bepaalde richting enkel maar beïnvloeden. Maar goed. Naar het woord van Gramsci combineren we “het pessimis- me van het inzicht met het optimisme van de wil”, ook al is bij het aanschouwen van Brussel het eerste gevoelig makkelijker dan het tweede. Wellicht zal het niet bijster lang duren voor het doek valt over La Rose Blan- che, waarmee een heel hoofdstuk afgesloten wordt. Nog maar eens.
‘t Ezelsbrugske
Vele factoren kunnen aan de grondslag
liggen van het feit een café dat de deuren sluit. Men zou kunnen opperen dat dit zuide- lijk deel van de Lage Landen er sowieso veel van kent. Minder dan vroeger, dat spreekt, maar het gemiddelde van ‘kroeg per capita’
ligt hier gevoelig hoger dan het Europese cijfer. En toch. We doorbladeren het boekje
“Gruuten dëst” (grote dorst dus in het Brus- sels), een overzicht van precies 101 Brussel- se kroegen.
Het werkje dateert van 2002 en is gete- kend... Sven Gatz. Jawel, de huidige Brus- selse minister. Een leuke publicatie. In alle betekenissen goed gemaakt ook, laat dat duidelijk zijn. Heel wat van die besproken zaken zijn inmiddels verdwenen, vooral dan die met een, laat het ons voorzichtig formu- leren, autochtoon karakter. En zeggen dat hij in zijn lijst dan nog niet ‘t Ezelsbrugske uit Schaarbeek opgenomen had, wellicht omdat dat icoon te politiek incorrect was. Het sloot precies vijftien jaar geleden de deuren. Vlak daarna kwam er een nieuw estaminet in de plaats: La Perle Du Rif.
West-Vlaamse slager
De demografie vergt haar tol. De West-Vlaamse slager was ooit een begrip in Brussel. Ze waren talrijk, zeker wanneer men alle proporties in acht neemt. En een keurmerk. In die mate dat zo’n 15 jaar geleden het Archief en Museum voor het Vlaams Leven te Brussel (AMVB) er een heuse tentoonstelling aan wijdde, “Uitge-
beend” genaamd. Vandaag zijn ze nog op één hand te tellen, en nee, dan hebben we het niet over de trendy Dierendonck in de Dansaertwijk. Een steeds groter deel van de Brusselse bevolking is namelijk nogal tuk op halal, weet u. En dan sta je mijlenver verwijderd van die typische spekslager van bij ons.
Europese component
Renaud Camus had het over ‘le grand remplacement’, laten we het simpelweg vertalen met de ‘grote vervanging’. Hoe groot die nu precies is, laten we in het mid- den, maar ze miskennen kan men niet. Een veranderende bevolking heeft zijn weer- slag op de brede middenstand. Bepaalde winkelstraten, we denken spontaan aan de Helmetsesteenweg in Schaarbeek of de Wayezstraat in Anderlecht, kunnen de ver- gelijking met wat ze amper twee decennia geleden nog waren nauwelijks doorstaan.
Waar aanvankelijk vooral het ‘Belgo-Bel- ge’ segment verdween, ziet men nu steeds meer die Europese component van de stad wegkwijnen. We hadden het over La Rose Blanche, maar we konden ons evengoed focussen op het Spaanse en Portugese verhaal, destijds sterk aanwezig in de wijk rond het Zuidstation en het aansluitende Sint-Gillis. ‘Diversiteit’ hoort men dan stee- vast in progressieve kringen, terwijl net het omgekeerde aan de gang is. Halal sen- su lato wordt meer en meer de norm (La Rose Blanche is een van de weinige plek- ken in Molenbeek-centrum waar men nog alcohol serveert, lezen we in BRUZZ). Dát is die grote vervanging. Diversiteit? Mon oeil…
KNIN
Dwars door Vlaanderen 7 november 2019
6
BRUSSEL
In memoriam
Joost Vandommele
(1956-2019)
Joost was de kleinzoon van de legenda- rische Vlaams-activist en dichter René De Clercq (1877-1932). Hij bleef zijn hele leven lang de geestelijke erfenis van zijn illustere grootvader hoog in het vaandel dragen als beheerder van het René De Clercq-muse- um in Deerlijk. Als kroniekschrijver van de Stichting René De Clercq bleef hij tot zijn levenseinde verbazen met zijn kennis over Vlaanderens wederwaren in de periode rond de Eerste Wereldoorlog.
Vlaamse idealen trouw
Afkomstig uit Sint-Niklaas en van thuis uit gepokt en gemazeld in het Vlaams-nationa- lisme, was de sociaal bewogen Joost in zijn jongere jaren het ideologische huis van het socialisme en zelfs het communisme gaan bewonen, maar bleef hij steeds nadrukke- lijk zijn Vlaamse idealen trouw. België had ons immers teveel pijn gedaan, vond hij.
Ook legde hij een opvallende belangstel- ling voor volksnationale bewegingen in het buitenland aan de dag. Zo onderhield hij in zijn tijd als KP’er contacten met geestes- genoten in de toenmalige DDR, terwijl hij terzelfder tijd als lid van het Ierlandcomi- té in contact stond met de leiding van het met het IRA gelinkte Sinn Féin. Naar eigen zeggen stond hij tijdens de ‘troubles’ in
Noord-Ierland een dodelijk getroffen Britse soldaat bij in zijn laatste levensogenblik- ken. Ooit voerde hij langs de autosnelweg met spandoeken actie tegen de Britse mili- taire aanwezigheid in Ulster.
Mensen van zijn soort placht hijzelf als
‘witte raven binnen de Vlaamse Beweging’
te omschrijven. Met de rechterzijde van het Vlaams-nationalisme - waar hij in zijn jeugdjaren actief was - leek hij zich op la- tere leeftijd enigszins weer te hebben ver- zoend, misschien ook omdat hij het multi- culturele drama in onze steden met lede ogen aanschouwde.
In zijn latere jaren was de recent op rust gestelde spoorman vooral actief als gids in Gent en omstreken en als publicist van boe- ken, zoals over de Wereldtentoonstelling van 1913 en over Gent als bakermat van de- mocratie en socialisme, en van lange artike- len in het links-flamingantische maandblad Meervoud.
Wij wensen de familie van Joost alle sterkte toe bij het heengaan van dit opmer- kelijke vat vol kennis en bevlogenheid.
S.T.
De afscheidsplechtigheid heeft plaats op zaterdag 9 november om 14.00u. in cre- matorium Westlede in Lochristi.
Op 28 oktober overleed in Ledeberg (Gent) na een lange, slepende ziekte Joost Vandommele. Joost was een bijzondere persoonlijkheid en zeer belezen duizendpoot die het als zijn levenstaak zag een histo- rische brug tussen de Vlaamse en de sociale beweging te slaan.
Vaarwel Streven
Het culturele magazine Streven ontvangt geen subsidies meer voor haar gedrukte editie. Het was altijd heerlijk Streven in mijn brievenbus te vin- den. Telkens had je een collectie van voortreffelijke Nederlandstalige bijdragen. Voortaan zal Streven alleen nog maar online publiceren.
Daarbij was de print-editie altijd een parel qua typografie en lay-out. Ze lag in elke betere boekhandel. Streven ver- scheen 86 jaar lang maandelijks en dat moet je maar doen. Vanaf 2018 verscheen het wegens besparingen op subsidies slechts tweemaandelijks. Vanaf januari 2020 kan het alleen nog maar online ge- publiceerd worden. Dat is een schande voor Vlaanderen.
Onbuigzame en ketterse jezuïeten
Streven is een jezuïeten-tijdschrift, maar de stem van het Vaticaan is het wel- iswaar nooit geweest. Toen ik op Sint-Ig- natius (Ufsia) filosofie studeerde, koes- terde ik diepe verering voor professoren
zoals Libert Vander Kerken, Karel Van Isacker en Albert Poncelet. Het waren jezuïeten en ze schreven allemaal voor Streven.
Mocht men in het Vaticaan geweten hebben wat deze geleerde paters met hun ascetengezichtje zo allemaal verkon- digden, zouden ze in de ban van de kerk geslagen zijn. De geëxcommuniceer- de Duitse theoloog Hans Küng was een plechtig communicantje in vergelijking met de onbuigzame en ketterse jezuïeten van de Scheldestad.
Reden te over om in het Nederlands te publiceren, trouwens. Streven is geen tsjevenblad. Confessionele beperkingen heb ik nooit waargenomen (ikzelf ben VUB-medewerker). Het is een magazine
dat de Nederlandse taal als medium van culturele en wetenschappelijke commu- nicatie in ere houdt. Tal van andere Ne- derlandstalige tijdschriften van dat kali- ber bestaan niet meer.
Met de afscheidseditie van Streven in december gaat een parel van intellectu- eel Vlaanderen ter ziele.
RALPH BISSCHOPS Dr. Germaanse taal- en letterkunde en wetenschappelijk medewerker VUB
Griekse ommekeer
Bij de parlementsverkiezingen van juli dit jaar in Griekenland behaalde de rechtsconserva- tieve partij Nieuwe Democratie een duidelijke overwinning: met 158 zetels op 300 kreeg ze zelfs een absolute meerderheid.
Dat is opmerkelijk, want bij de vorige verkiezingen strandde de partij op 75 ze- tels. Nieuwe Democratie beloofde echter harde maatregelen tegen de immigratie- golven die Griekenland overspoelen en de kiezers hadden daar duidelijk oren naar. De regering-Mitsotakis had daar- door de handen vrij om een nieuwe, veel strengere asiel- en immigratiewet te laten goedkeuren.
Asielzoekers zullen zonder al te veel juridische poespas tot achttien maanden lang opgesloten kunnen worden. Het
‘recht’ op familiehereniging wordt aan banden gelegd. Het zal niet meer vol- staan dat een asielzoeker al ergens an- ders in Europa familieleden heeft zitten.
Als iemand beweert dat hij het slachtoffer werd van martelingen, zal hij met harde bewijzen moeten komen.
De lijst van veilige landen wordt uitge- breid en er zullen minder uitzonderin- gen worden toegestaan voor zogezegd
‘kwetsbare groepen’, zoals niet-begelei- de minderjarigen. De Griekse regering kondigt aan dat zij met deze nieuwe wet- geving tot 10.000 asielzoekers per jaar zal kunnen repatriëren. De mensenrechten- organisaties en de EU schreeuwen moord en brand, en dat is in deze context altijd een goed teken.
