Wordt Vlaams Belang de verrassing van de verkiezingen?

(1)

”

€ 2,30

74ste jaargang • nummer 40 • donderdag 4 oktober 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Het wordt weer eens tijd voor een proteststem. En dat wordt er één voor het Vlaams Belang. Het kan mij niet schelen dat ze zeggen dat het een weggegooide stem is”, hoor je almaar meer Vlaamse burgers op straat zeggen.

Op de verkiezingsavond van 25 mei 2014 klopte de N-VA zich nog op de borst: de overwinning was het gevolg van de duizenden stemmen die van Vlaams Belang kwa- men overgewaaid. Blijkbaar hadden veel van de rechtse kiezers besloten een ‘nuttige stem’ uit te brengen, zoals dat wel eens wordt genoemd. Er zouden zo’n 180.000

Belangers de sprong naar de N-VA hebben gemaakt. Volgens politico- logen zelden gezien. Voor de N-VA een goudmijn. Een deel van het verloren rechtse electoraat telde plots opnieuw mee.

Vier jaar later zijn die voormalige VB-kiezers ontgoocheld. Niet dat de N-VA in de federale en Vlaamse regering niets kan voorleggen. Het wordt wel eens vergeten, maar het sociaal- economische palmares van de partij oogt zeker niet slecht. Het kan altijd beter, maar 200.000 banen extra via een belastingverlaging op arbeid is een sterke realisatie. Ook de her- vorming van de vennootschapsbe- Ook al moeten we peilingen met een grote zak zout nemen, het ziet ernaar uit dat Vlaams Belang op 14 oktober uit het electorale dal kruipt. 10 tot 15 procent in grote steden zou geen uitzondering zijn.

De oorzaak: een hyperkinetische Theo Francken die de controle over het migratiedebat ondertussen verloren is. En de softe ‘communau- taire’ houding van de partij.

lasting mag gezien worden. En ja, de koopkracht van de Vlamingen is gestegen, zo tonen verschillende onderzoeken aan. Maar de klassieke VB-kiezer heeft geen boodschap aan dat economisch liberale rapport van de N-VA. Voor hem of haar gaat het over identiteit, migratie, veiligheid én Vlaamse autonomie. Al die ele- menten maken dat de oude VB-kiezer wel eens naar de oude stal zal willen terugkeren.

Recente peilingen - wegens 15 procent onbeslist én vooral wegens het feit dat het een internetpeiling is met een zak zout te nemen - tonen aan dat het Vlaams Belang de wind in de zeilen heeft. Weg is de tijd dat de partij, zoals in 2014, flirtte met de kiesdrempel. In de grote steden gaat het weer richting 10 à 15 procent. Een sterke prestatie gezien de wijzigende sociologische en etnische samenstelling van de steden. In de gemeenten waar ze opkomt, zou de partij gemakkelijk richting 7 procent kunnen groeien. Dat is natuurlijk een stuk verwijderd van de succes- periode 2000-2004. En in vergelijking met 2012 zou de partij niet al te sterk stijgen, maar de kater van 2014 zal over tien dagen wellicht doorge- spoeld zijn.

Opletten voor nationale saus over gemeenteraads- verkiezingen

Het Vlaams Belang als één van de winnaars van de verkiezingen, zal voor een deel de verdienste zijn van voorzitter Tom van Grieken, die in de media sterk overkomt. Weinig Belan- gers kunnen in een tv-programma als De Afspraak mee debatteren over de meest debiele of onnozele onder- werpen. Verder is er de sterke dos- sierkennis van Kamerlid Barbara Pas.

Dat werd de voorbije dagen in tv- debatten duidelijk. En Filip Dewinter blijft een deel van het Vlaamse electoraat aanspreken. Maar de opgang van het Vlaams Belang is in belang-

Lees het volledige interview met Alicja Gescinska op blz. 12

“Tegenspraak brengt ons verder”

Alicja Gescinska noemt zichzelf publieksfilosoof. Ze heeft een Poolse achtergrond en werd een BV door Wanderlust, een programma op Canvas. Ze ontvluchtte in 1988 het communistische Polen: “Het is het voorrecht van de wester- ling die nooit onder het com- munisme heeft geleefd om

te beweren dat het com- munisme ‘in theorie’ wel goed is en werkt, of dat het na Stalin allemaal toch niet zo erg meer was.

Wie de praktijk heeft ervaren, weet beter.”

Wordt Vlaams Belang de

verrassing van de verkiezingen?

rijke mate ook het gevolg van het geknoei van de N-VA-kandidaten. De Vlaams-nationalisten zijn hun bonus aan het verkwanselen. En de poging om de gemeenteraadsverkiezingen met een nationaal sausje te over- gieten, dreigt als een boemerang in het gezicht van de N-VA terecht te komen. Met die nationale campagne rond immigratie, identiteit en veiligheid leek de N-VA via goudhaantje Theo Francken verzekerd van succes. Alleen zijn er de voorbije weken enkele barsten in het pantser gekomen. Het migratieprobleem is niet gemakkelijk op te lossen en Theo Francken is op dat vlak geen trend- breuk met het verleden, zoveel is duidelijk. Het probleem voor de staatssecretaris is dat hij steeds gepi- keerder reageert en overal ‘aanval- len’ ziet of ‘framing’ door journalisten. Voor een deel is dat juist, maar je krijgt toch de indruk dat Franc- ken meer dan eens mentaal over de rooie gaat. Zo tweette hij furieus dat zijn boek ‘Continent zonder grens’ in de Fnac in de rekken ligt naast Mein Kampf van Adolf Hitler en het Trump- kritische boek van de Amerikaanse journalist Bob Woodward. ‘Framing’, roept de staatssecretaris. Zou kunnen, aangezien Fnac niet echt een fraaie reputatie heeft. Toen twintig jaar geleden het “Zwartboek van het communisme” verscheen, was die keten ook niet happig om het werk te promoten. Maar wellicht zoekt Franc- ken spijkers op laag water.

Waar is artikel 1 van N-VA?

En dan was er zijn optreden in het zondagse RTL-debatprogramma.

Francken probeerde daarna vooral de aandacht te vestigen op het feit dat iemand van de PTB hem “achter de coulissen” geen hand wou geven. Belachelijk, inderdaad, maar wie als Vlaming naar zo’n uitzending gaat, weet dat hij of zij als een stuk afval zal worden behandeld. Neen, de relevantie van de uitzending was

dat Francken er het eerste artikel uit de N-VA-statuten relativeerde. Zijn- de: de Vlaamse onafhankelijkheid is niet iets voor de eerste tien jaar.

Daarmee ontstond de indruk dat de partij haar eerste programma- punt laat vallen. Pijnlijk. Welnu, dat zal een aantal radicale flaminganten toch richting Vlaams Belang duwen.

Bovendien reageerde Francken hau- tain op het ‘Francken faalt’-boek van Tom van Grieken. De staatssecretaris zei dat hij de populairste politicus is bij Belang-kiezers. Alleen begint hij die mensen steeds meer te schof- feren. “Zolang het Vlaams Belang leden die racistische onzin uitspu- wen tolereert, is er geen samenwerking mogelijk met N-VA”, aldus Francken. Dat wordt opletten voor de N-VA. Vlamingen houden van de underdog. Dit kan nog duizenden stemmen doen verschuiven richting Belang. Ja, zelfs in de laatste tien dagen voor de verkiezingen.

Komt nog bij dat bij de lokale man- datarissen van N-VA enige genoeg- zaamheid te bespeuren valt. In 2012 heeft de partij zich op lokaal vlak als nummer twee van Vlaanderen kunnen verankeren. Op veel plaatsen surfte de partij mee op de nationale golf. Nochtans, die nationale golf zal straks lokaal minder doorwegen. Het zullen de plaatselijke afdelingen zijn die het verschil moeten maken en dat wordt op veel plaatsen blijkbaar moeilijk. Een voorbeeld: in Oostende is de N-VA in 2012 met meer dan 20 procent van de stemmen de tweede partij geworden, surfend op de nationale golf. Vandaag zou ze daar nog 17,8 procent halen en op de hielen worden gezeten door het Vlaams Belang met 15,3 procent. Als dat zich in een aantal steden herhaalt, zullen Bart de Wever en consorten op 14 oktober zowaar de verliezers van de gemeenteraadsverkiezingen zijn. Wie had dat een jaar geleden gedacht?

(2)

Actueel 4 oktober 2018

2 Uit de smalle beursstraat

Hypocrisie over de energiechaos

Voor alle duidelijkheid: dat er een afschakeling zal komen, is verre van zeker en wellicht is de kans eerder klein. Maar het is erg dat politici verontwaardigd of verbaasd reageren. Het probleem met de elektriciteitsvoorziening is het gevolg van jarenlang wanbeleid. Een chronologisch overzicht maakt duidelijk dat de reacties van de politici vandaag zeer hypocriet zijn.

Kernuitstap in 2003 en economisch neokolonialisme

Alles begon in 2003 toen de paars-groene regering besloot om over te gaan tot een kernuitstap. Op dat moment weet Elec- trabel als energieproducent dat het weinig zin heeft om nog in kerncentrales te investeren. In zekere zin is het dan ook niet verwonderlijk dat vijftien jaar later nog slechts één kerncen- trale echt werkt. De rest is aangetast door betonrot en kan niet functioneren wegens ondermaatse investeringen.

De fout ligt duidelijk bij de politiek, die niet tijdig voor alter- natieven heeft gezorgd. Nu bevinden we ons bovendien in een fase dat de chaos rond de energievoorziening in de kaart speelt van de voorstanders van kernenergie. N-VA kan nu aantonen dat het behoud van de kerncentrales nog zo geen slecht idee was. Ondertussen kan het Franse Engie/Electrabel sjacheren met de kostprijs voor de afschrijving van de centrales.

Naast het niet tijdig werken aan het alternatief voor kernenergie, is er de perfide rol die Engie/Electrabel op de Belgi- sche energiemarkt speelt. Jarenlang was het zeer rendabele Electrabel de melkkoe van moederbedrijf Suez. De miljarden- winsten in België werden aangewend om putten te vullen in Frankrijk. Plat economisch neokolonialisme, eigenlijk. Vanuit de Wetstraat is daar zelden tegen geprotesteerd. Dit geld kon

geïnvesteerd worden in een mogelijk alternatief voor kernenergie. Het waarom is onduidelijk, al is geweten dat de Fransta- lige liberalen al langer dan vandaag voor de Franse energiebe- langen ijveren. De verontwaardiging van minister van Energie Marghem (MR) is dan ook ‘fake’.

Bart Tommelein

Een derde element dat een rol speelt, is dat een energie-

beleid niet mogelijk is omdat partijen in dit dossier enkel en alleen willen scoren, of op zijn minst problemen voor de eigen partij willen ontmijnen. Vlaams minister van Energie Bart Tom- melein (Open Vld) blijft herhalen dat de oplossing zit in meer investeringen in hernieuwbare energie. Een discours dat vooral tot doel heeft een voor de liberalen politiek zeer gevoelige vis te doen verdrinken: de factuur van de zonnepanelen en de Turteltaks.

Tommelein wordt door de eigen liberalen op handen gedragen omdat die taks is afgevoerd, maar hij zegt er niet bij dat de factuur blijft bestaan en vroeg of laat toch zal opduiken. Tom- melein wekt echter de indruk dat volop inzetten op hernieuwbare energie het probleem oplost. Blijkbaar vraagt niemand hem waar het geld voor de massale investeringen in windener- gie en biomassa gehaald moet worden. Het gaat om miljarden euro’s, die er niet zijn. En als die investeringen er inderdaad komen, waarom ze dan jaren hebben gewacht na de aankon- diging van de kernuitstap?

Volgens Tommelein kan iedereen zijn bijdrage leveren aan de ‘Energiewende.’ Alsof iedereen een windmolen in de tuin kan plaatsen, zoals Mao Tse Tung ooit hoopte met huis-tuin- en-keukenhoogovens zijn land te moderniseren.

Eigenlijk is de energiechaos een gevolg van jarenlang non- beleid eerder dan wanbeleid. Het valt ook te vrezen dat dit thema de federale verkiezingen van 2019 zal overschaduwen, wat dan ten goede komt van de groene partijen, die nul komma nul energievisie hebben.

De andere partijen willen het debat over de energievoorziening bovendien niet ten gronde voeren, omdat we dan snel bij de prijzen terechtkomen. Dat ligt politiek, of beter gezegd fis- caal, zeer gevoelig. Meer dan 70 procent van de prijs bestaat uit allerlei taksen, plus transportkosten. Wat wil zeggen dat de energieprijs in België gewoon een platte belasting is.

A^ngélique VAnderstrAeten In de Wetstraat was de verwondering groot toen een studie van het Planbureau leerde dat een aantal gebieden

in België in november met stroomtekorten zouden kunnen worden geconfronteerd. Nochtans zou de politiek deze energiechaos van ver hebben moeten zien aankomen.

EU wil meer migratie vanuit Tunesië

Terwijl het Europese continent overspoeld wordt door asielzoekers, gelukzoekers en migranten, onderhandelt de Europese Unie met Tunesië over een soepeler migratiebe- leid vanuit dat land. Te gek voor woorden? Misschien. Maar wel de realiteit.

Op 21 september jl. werd document UE-TU 2604/18 door de Europese Unie gepubliceerd.

Het is het besluit van de associatieraad EU- Tunesië “tot vaststelling van de strategische prioriteiten EU-Tunesië voor de periode 2018- 2020”. Kernpunt is de toenadering tussen de Tunesische en Europese samenleving. Dat is volgens de associatieraad ‘een essentiële pijler’

van het geprivilegieerde partnerschap.

Hoe moet dit dan concreet verlopen in de komende jaren? De raad stelt voor dat dit pro- ces “via de versterking van de uitwisselingen tussen volkeren, samenlevingen en culturen”

plaatsvindt. Speerpunt hiervan is “het geco- ordineerd migratiebeheer”. Dit is volgens het besluit van de raad “zowel voor Tunesië als voor de EU een politieke prioriteit”. De partijen verbinden zich ertoe de dialoog en de samenwerking te versterken, meer bepaald door de uitvoering van het mobiliteitspartnerschap, als- ook de bereidheid van Europa om de opzet van een Tunesisch asielsysteem te ondersteunen.

Samenwerking

Deze samenwerking, waarin ook de regio- nale dimensie van deze vraagstukken tot uiting komt, omvat de uitvoering van de Tunesische nationale strategie op het vlak van migratie, asiel en internationale bescherming, met inbegrip van de uitvoering van een gepast wetge- vend kader. Belangrijk: er worden in de nabije toekomst ook onderhandelingen afgesloten over visumversoepelings- en overnameover- eenkomsten. Met andere woorden: reguliere

migratie van Tunesië naar Europa moet makkelijker, sneller en vooral soepeler.

Een laatste punt in het verslag van 18 bladzijden is het goed beheer van legale migratie, door betere coördinatie met de EU-lidstaten in overeenstemming met hun bevoegdheden, ook door proefprojecten op het gebied van mobiliteit en betere integratie van migranten in gastlanden.

Geld voor Tunesië

Voor wat hoort wat. Tunesische migratie naar de EU zal makkelijker verlopen en hier- voor wordt Tunesië nog eens beloond. De EU verbindt zich er immers toe haar financiële steun aan Tunesië significant (!) te verhogen via het nabuurschapsinstrument (een van de instrumenten van de EU).

De EU en Tunesië zullen ook streven naar maximaal gebruik van de bestaande finan- cieringsmogelijkheden, met inbegrip van de nieuwe instrumenten, zoals het EU-plan voor externe investeringen, door de complementa- riteit en de hefboomeffecten tussen enerzijds de subsidies van de EU en anderzijds leningen van financiële instellingen te versterken.

Het document lijkt opgesteld door een orga- nisatie van Soros. Het is immers zijn droom om meer Afrikaanse en andere migranten in Europa te krijgen waardoor er een ‘uitwisse- ling’ komt tussen de culturen (lees: meng- vorm). Het blijft wel surrealistisch om dit zwart op wit te lezen in een officieel document van

de EU. thierry debels

De radicale islam in Indonesië

Sinds 1949, toen Indonesië onafhankelijk werd – nadat het lange tijd een Nederlandse kolonie was geweest –, hebben zich enorme veranderingen voltrokken op die eilanden- groep. Soekarno, de eerste president, droomde van een harmonisch samenleven tussen Maleiers, Chinezen, hindoes, moslims en christenen, en liet die droom in steen hakken in het nationale monument van Jakarta, de hoofdstad.

Vele wensdromen zijn niet uitgekomen. Wat Soekarno niet had durven voorspellen, is de forse uitbreiding van Jakarta: in slechts een aantal jaren heeft de hoofdstad zich ontwik- keld tot een hoofdstedelijke regio met 30 miljoen inwoners. De nieuwe naam Jabodetabek verschijnt al hier en daar, en naast Tokio zou het de grootste stedelijke regio ter wereld zijn.

De bevolking van Indonesië heeft zich sinds de onafhankelijkheid verviervoudigd: momenteel telt het 260 miljoen inwoners.

Economie en democratie

Ondanks de forse bevolkingstoename kan men niet echt spreken van een derdewereld- land. Honger is er eigenlijk niet meer, Indonesië is een exportland geworden, en de instroom van buitenlands kapitaal zorgt voor de ontgin- ning van de vele energiebronnen, ertsgronden, en dergelijke. Het gemiddeld inkomen in Indo- nesië is dubbel zo groot als dat in India.

Na de dictatuur onder Soekarno (van 1945 tot 1966), dan onder Soeharto (van 1966 tot 1999), dreigde het land in een geweldspiraal ten onder te gaan. Vijftien jaar geleden gingen moslims en christenen elkaar op de Molukken te lijf, en werd Bali door islamitisch-terroristi- sche aanslagen getroffen. Als men vandaag Bali of de Molukken bezoekt, kan men het haast niet geloven. Pancasila, de filosofische grond- slag van de Indonesische staat met zijn ideo- logie van nationale eenheid door het geloof in één god, democratie en humanisme: men zou, als men niet beter wist, welhaast denken dat het werkt.

De werkelijkheid is anders!

De eenheid van het land is echter méér programma dan werkelijkheid. In het noorden van Sumatra, in de provincie Banda Aceh, heeft de centrale regering het separatisme maar kunnen indammen door de provinciale overhe- den de toestemming te geven de sharia in te voeren. En het wederrechtelijk inpalmen door Indonesië van West-Papoea kan alleen besten- digd worden door een sterke aanwezigheid van het leger. Ook de christelijke bevolking van de Soenda-eilanden herinnert zich levendig hoe Oost-Timor zich indertijd heeft kunnen losma- ken van Indonesië: een verscherpte repressie op de eilanden is het gevolg.

Niemand is het Transmigrasi-beleid vergeten, waarmee Soeharto miljoenen mensen uit de overbevolkte eilanden Java en Madoera naar de randgebieden stuurde. Daardoor werd de status quo tussen moslims en christenen op het eiland zwaar verstoord. Die migratiepoli- tiek werd weliswaar beëindigd, maar de nieuw- komers worden nog steeds vijandig bejegend door de autochtone eilandbewoners.

Indonesië is de grootste islamstaat

En dan is er de opmars van de fundamenta- listische islam, die zich aan de letterlijke inter- pretatie van de islam houdt. Zo beheerst de hoofddoek intussen het straatbeeld in menige Indonesische stad. Islamitische partijen doen het in verkiezingen weliswaar nog altijd minder goed, maar liberale en andere lekenpar- tijen beseffen al te goed dat ze ruimte moeten geven aan islamieten, véél ruimte, willen ze hun kiezers niet verliezen aan de islamitische partijen. De islamisering in actie, dus.

Wat waarschijnlijk te gebeuren staat, is niet onmiddellijk het ontstaan van een religieuze staat, zoals in Iran, maar eerder een ontwik- keling zoals in Noord-Afrika, waar de islam al lang over voldoende maatschappelijk gewicht beschikt om de wet te dicteren en het openbare leven te controleren.

Het incident waarbij de dochter van Soe- harto, dichteres Soekmawati Soekarnoputra, het slachtoffer werd van een heksenjacht, omdat ze in haar gedicht “Iboe Indonesia” de lof had gezongen van de tolerante tradities van haar land, en die boven de sharia had gezet, is een duidelijke aanwijzing. Na haar uitspraken trokken duizenden moslims de straat op en die eisten de arrestatie van Soekmawati.

Onrustwekkend is dat ‘gematigde’ moslimor- ganisaties als Nahdlatul Ulama zich bij die agi- tatie aansloten. Uiteindelijk moest de dochter van Soekarno – mét hoofddoek – voor de Raad van Islamgeleerden verschijnen en in tra- nen om vergeving vragen.

Islamisering gebeurt dus ook ver van ons bed, en tegen een heel snel tempo. Mensen die in Indonesië wonen, of er regelmatig ver- blijven, kunnen erover meepraten. Expats zijn er niet gerust in.

PietVAn nieuwVliet

(3)

Actueel

4 oktober 2018 3

Uitdeler van subsidies

Mijnheer de opper-culturo,

In de marge van de aanklachten tegen cultuur(af)god Jan Fabre is duidelijk geble- ken dat de man zijn seksuele perversitei- ten vaak wist in te kleden in een cultureel omhulsel, wat dan meteen alles in een quasi onaantastbare en onbekritiseerbare gestel- tenis bracht, die door de culturele bobo’s als toppunt van grensverleggende culturele inzichten dogmatisch werd afgekondigd.

We denken bijvoorbeeld aan het theater- stuk “Mount Olympus” en zijn persoonlijke optreden in “I am a mistake”. Wie meende dat een en ander grensoverschrijdend was, werd steevast gecatalogeerd als bekrom- pen, preuts, oubollig en, natuurlijk, onver- draagzaam. En dan gingen de subsidiekra- nen open en werden er geen vragen meer gesteld.

Vorige week ging het controversiële toneelstuk ‘Lam Gods’ in avant-première in het NTGent. Terwijl het meisjeskoor, dat meespeelt in het stuk, er met de neus opzit, beginnen in een bepaalde scène Adam en Eva te vrijen. “Het gaat om een erotische cho- reografie en niet om échte seks. (…) De kin- deren werden begeleid en de ouders waren op de hoogte. (…) Het is niet wat het lijkt”, zeggen ze haastig bij het theatergezelschap.

En: “We hebben aan de kinderen uitgelegd dat het maar theater is. Het zijn gewoon twee blote mensen die elkaar graag zien.”

Regisseur Milo Rau ziet er echt geen gra- ten in. Hij kwam op televisie zeggen “dat Adam en Eva ook naakt waren, en dat zes- honderd jaar geleden het schilderij ‘Lam Gods’ ook een schandaal was. Maar dat is zoals God ons geschapen heeft”. Let op de uitspraak “ook een schandaal”. Dat kan alle- maal wel zijn, maar vrijscènes met kinde- ren in de buurt zijn niet vast te stellen op het wereldberoemde schilderij. En daarmee legt NTGent alle kritiek naast zich neer. Ze doen ongestoord voort.

Fabre en NTGent/Rau, het zijn slechts twee voorbeelden. In de theaters is vaak

‘van dat’ te zien. Iedereen herinnert zich zeker nog Tom Lanoye die tijdens een van zijn theaterproducties meende zijn broek te moeten afsteken. Om nog te zwijgen van de gore, grove en vuile praat van Herman Brus- selmans, die hij niet enkel in zijn boeken debiteert. Het moet blijkbaar allemaal maar kunnen. Niemand mag er – op gevaar van banbliksems – iets negatiefs over zeggen.

Pleit ik hier voor preuts puritanisme? Hele- maal niet. Niemand kan in deze tijd iets heb- ben tegen esthetisch naakt in kunst, theater en film, zolang het de grenzen van het fat- soen maar niet overschrijdt en niet ontaardt in smeerlapperij en vetzakkerij die onder het

mom van (gesubsidieerde) cultuur willens nillens moeten gedoogd worden.

Overigens, mijnheer de minister, we leven in een tijd waarin lieden vaak terecht wor- den aangeklaagd voor grensoverschrijdend gedrag, en in een tijd dat onaanvaardbaar seksueel gedrag van volwassenen ten aan- zien van kinderen – van kerk tot jeugd- en sportverenigingen – zwaar wordt veroor- deeld. We nemen het met z’n allen op tegen de bepotelende vetzakken die elk fatsoen geweld aandoen. De veroordeling van die wantoestanden is algemeen. Ik kan er met mijn verstand dan ook niet bij dat onder de dekmantel van cultuur, die met geld van ons allen wordt ondersteund, alles mogelijk blijft en dat kritiek daarop wordt weggezet als ver- krampt en puriteins.

Ik maak nog een vergelijking. Sommigen beweren dat het vertonen van seksuele uit- spattingen maar moet kunnen omdat dat nu eenmaal ‘des mensen’ is. Dat kan alle- maal wel zijn, maar moord, doodslag, dief- stal, martelingen en zoveel andere beschadi- gingen aan de medemens toegebracht, zijn dat ook. Maar die tolereren we terecht niet.

Er zijn grenzen. Altijd. En maar goed ook.

Mutatis mutandis geldt dat ook voor kunst en cultuur als die mensen grieven en kwet- sen en van hun stuk brengen.

Ik denk dat het hoog tijd wordt dat de per- missiviteit een halt wordt toegeroepen en dat de fatsoensregels met betrekking tot ‘goede zeden’ opnieuw scherp moeten gesteld wor- den. Ik herhaal, wij moeten niet terug naar praktijken van vóór de seksuele revolutie van vorige eeuw. Kunst en cultuur mogen gerust de puurheid en de schoonheid van het men- selijk lichaam tonen, net zoals eeuwen gele- den, en eventueel zelfs met een vleugje uit- dagende erotiek. Museumcollecties over de ganse wereld getuigen daarvan. Evenmin moeten wij buigen voor religieuze preutsheid die ons dezer dagen opnieuw opgedrongen wordt vanuit een middeleeuws wereldbeeld.

Maar zodra grauwe vulgariteit en porno- grafische rotzooi, die mensen uit hun even- wicht kunnen brengen, de boventoon krijgen, is de grens overschreden. Het lijkt mij na de recente ‘incidenten’ tijd dat gij als subsidië- rende minister van de cultuur-van-ons-allen daar eens ernstig over gaat nadenken. Met de vrijgekomen subsidiegelden zouden beter de wachtlijsten in de zorgsector weggewerkt kunnen worden. Wraakroepend is het dat in Vlaanderen gehandicapten maanden, zo niet jaren, moeten wachten op aangepaste begeleiding, terwijl Fabre en consorten met miljoenen gaan lopen.

Briefje aan Sven Gatz

De ranzige kantjes van UGent

Niet alleen de media en de politieke partijen hebben zich hysterisch, kwaadaar- dig en hypocriet gedragen in hun hetze tegen Schild & Vrienden. Ook de UGent zou de hand in eigen boezem moeten steken. Ze zijn daar wel vrijzinnig, maar ze zou- den toch baat hebben bij het lezen van de passages in het evangelie over de balk en de splinter, de witgekalkte graven en de overspelige vrouw, met de o zo herkenbare passage: “Wie van u zonder zonde is, hij werpe de eerste steen. Toen zij dit hoorden, dropen zij een voor een af, de oudsten het eerst.” Toen droegen die oudsten lange gewaden. Nu misschien professorentoga’s?

Nieuwsfeit van de week

“Kauft nicht bei Juden!”

In april 2018 ondertekenden 111 professo- ren, docenten, assistenten en andere kader- leden van UGent een petitie voor een aca- demische en culturele boycot tegen Israël.

De universitaire tegenhanger van het “Kauft nicht bei Juden!” van Goebbels.

En dat zijn dan de kampioenen van de openheid, de diversiteit, de wederzijdse ver- rijking van culturen… Maar niet voor Joden.

De initiatiefnemer van deze boycotactie was de Gentse professor Herman de Ley, de oprichter van het vroegere “Centrum voor Islam in Europa”. Het is allemaal properder en deftiger ingekleed dan de memes van S&V, maar het is veel gevaarlijker. En het sluit naadloos aan bij de propaganda van terreur- groepen als de PLO en Hamas.

Hamas en 111 academici van UGent, één strijd! We weten niet of Hamas ook memes verspreidt, maar op de verjaardag van Hitler lieten zij wel vliegers met swastika’s op, die brandbommen dropten op Israëlisch grond- gebied. Zij bluften daarna over de uitslaande branden die daarbij waren ontstaan, één keer zelfs vlak bij een kleuterschool. Maar dat vonden die 111 academici allemaal niet zo erg als de grappen van S&V. Voor Arabi- sche nazi’s knijpen zij graag een oogje dicht.

Voorlopig hebben die 111 hun slag nog niet thuisgehaald: de universiteit neemt als instelling niet deel aan de boycot. Zo diep zijn ze nog niet gevallen.

Abou Jahjah gelauwerd

‘t Zal Wel Gaan is niet alleen de naam van veel fanfares, maar ook van het vrijdenkers- collectief van Gentse studenten van de universiteit en de hogescholen. Naar eigen zeggen komen ze “elke dinsdagavond samen voor rijkelijk bevloeide discussies bij kaars- licht onder de leuze ‘niemands knecht, niemands meester!’ of ook wel ‘nie geluve!’.”

We citeren uit hun “Laudatio Abou Jahjah”

(zie student.ugent.be/tzal/geuzenprijs/laudatio-abou-jahjah/): “’t Zal Wel Gaan kent dit jaar [2014] de Geuzenprijs toe aan Dyab Abou Jahjah omdat wij ervan overtuigd zijn dat zolang bepaalde gemeenschappen structureel uit ons onderwijs, onze arbeids- markt en het democratisch debat geweerd worden, het werk van de vrijzinnigheid nooit beëindigd kan zijn.”

Dus, een studentenvereniging van UGent kent een prijs toe aan een demagogische Jodenhater van Hezbollah, die met zijn AEL in Antwerpen een betoging organiseerde waarbij een stropop werd opgehangen en verbrand die een orthodoxe Jood voorstelde. Waar was toen de verontwaardiging van UGent?

Werd er toen iemand van de universiteit buiten gegooid? Het bericht werd zelfs niet van de webstek van UGent gehaald.

Abou Jahjah gecontesteerd

Op de webstek van UGent lazen we onder www.stouteboeken.ugent.be volgende tekst: “In april en mei 2016 ontstond een hele heisa in de Nederlandse boekenwereld.

De Bezige Bij, van oorsprong een verzets- drukkerij uit de Tweede Wereldoorlog met Joodse wortels, besloot het boek “Pleidooi voor radicalisering” van Dyab Abou Jahjah uit te geven. Prominente auteurs die aange- sloten waren bij de uitgeverij De Bezige Bij, waaronder Leon de Winter, Jessica Durlacher en Marcel Möring, dreigden de uitgeverij te verlaten indien het boek werd gepubliceerd.

Dyab Abou Jahjah zou namelijk antisemitische uitspraken hebben gedaan.” Let op de voorwaardelijke wijs. Zou. Zoals in de zin “In Mein Kampf zouden ook antisemitische dingen staan.” Ja, echt?

“De Bezige Bij gaf het boek toch uit en de auteurs voegden de daad bij het woord:

een aantal auteurs zochten onderdak bij de uitgeverij Hollands Diep. De Bezige Bij zwichtte dus niet voor het (interne) verzet en deed zo Nederland eer aan: het was ooit het enige land in Europa waar dwarsden- kers een drukker konden vinden.” UGent maakt dus schaamteloos propaganda voor het boek van Abou Jahjah en koos partij vóór de uitgeverij die het liet publiceren en tégen de auteurs die uit protest opstapten.

Kinderporno en markies de Sade

Stouteboeken.ugent heeft een afdeling

“Seksueel getinte boeken”, wat een eufe- mistische benaming is, want het gaat soms om expliciete en harde seks, niet om boeken met een erotisch ‘tintje’. Tenzij men natuurlijk vindt dat “Das Kapitaal” slechts een mar- xistisch ‘tintje’ heeft. Over het toch wel vul- gaire “Mieke Maaike’s obscene jeugd” lezen we bijvoorbeeld: “Ironisch genoeg werd Louis Paul Boon met zijn succes het slachtoffer van wat hij in zijn roman aanklaagde…

“Mieke Maaike’s obscene jeugd” werd mas- saal gelezen en gezien als een bijdrage aan de seksuele revolutie, terwijl Boon in zijn boek juist de vraag stelde of die revolutie niet te ver was gegaan. Zo groeide Louis Paul Boon (ongewild?) uit tot een icoon van de seksuele vrijheid en de progressiviteit.”

Ongewild? Komaan. Boon zwelgde met een pervers genoegen in expliciet seksuele beschrijvingen en hij had een grote collec- tie pornografie. Het is nooit bewezen dat hij pedofiele handelingen heeft gesteld, maar in zijn prentencollectie zat wel veel kinderporno.

Had hij die afbeeldingen misschien ook

“ongewild” verzameld? De stelling van de redacteur van stouteboeken.ugent grenst aan seksueel negationisme. Of aan het schromelijk onderschatten of ontkennen van smeerlapperij, om de negationismewet te parafraseren. Hetzelfde kan gezegd worden van zijn commentaar op de weerzin- wekkende, Dutroux-achtige, sadistische per- versiteiten in “Les 120 jours de Sodom” van de markies de Sade. Stouteboeken.ugent schrijft daarover: “Het boek is een catalo- gus van zijn seksuele wensen en verlangens en wordt gezien als een van de eerste diep- gaande onderzoeken naar de psychopatho- logie van seks.”

Men zou bijna denken dat het geen zie- kelijke pornografie betreft, maar een ern- stige wetenschappelijke studie. Met voet- noten en referenties en een voorwoord van de promotor.

Hoofdzetel:

Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Beste lezer van

’t Pallieterke:

Voor een Vlaamse

sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

Word lid van het VNZ

(4)

Kleurloze zitting

Het was vorige woensdag nog maar de tweede zitting in de aanloop naar het nieuwe parlementaire werkjaar en toch leek het de zoveelste in een lange, saaie rij te zijn. Vra- gen en antwoorden, wat urgentieverzoeken en een reeks administratieve afhandelingen waren de enige ingrediënten voor de slechts 125 aanwezige praatbarakkers.

Om 14u.19 begon de zitting en om 15u.58 zat de ‘dagtaak’ er alweer op. Veel animo was er niet. De meeste parlementsleden zijn er immers niet met hun hoofd bij; dat staat op de gemeenteraadsverkiezingen gericht, en vooral op de postjesverdeling daarna…

Begrijpe wie kan (1)

We maakten vorige week melding van een interpellatie van Barbara Pas (VB) over “het taalrapport over het jaar 2017 van de vicegou- verneur van Brussel over de taalwantoestan- den in de Brusselse plaatselijke besturen” en over het ontbreken van de wil en de moed van minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon om daar iets aan te doen.

In de plenaire vergadering had Pas daarop aansluitend een motie van aanbeveling inge- diend waarin ze de regering vraagt “op korte termijn op dit vlak een initiatief te nemen door de vernietigingsbevoegdheid inzake ille- gale benoemingen in de Brusselse plaatse- lijke besturen in het kader van de taalwet in bestuurszaken aan de Brusselse regering en aan het verenigd college van de Gemeen- schappelijke Gemeenschapscommissie te onttrekken en dit toe te vertrouwen aan de vicegouverneur van het administratief arron- dissement Brussel-Hoofdstad middels de inrichting van een bijzonder administratief toezicht”.

Maar gezien een eenvoudige motie die oproept om over te gaan tot de orde van de dag – zeg maar om de motie van aanbeveling in de vuilbak te kieperen –, werd de motie van Barbara Pas weggestemd. En wie had de een- voudige motie ingediend? Koenraad Degroote van N-VA… Die Vlaams-nationale regerings- partij keldert dus voorstellen om de taalwetge- ving te doen naleven. Moet er nog zand zijn?

Begrijpe wie kan (2)

Veerle Wouters (Vuye&Wouters) kwam eens te meer spits uit de hoek. Zij vroeg aan de Kamer de urgente behandeling van het wetsvoorstel nr. 3281 van de heer Buysrogge (N-VA). Het is een voorstel dat betrekking heeft op de transparantie van de financiering van de monarchie. Ter motivatie zei ze vastgesteld te hebben dat “de heer Buysrogge een aantal punten heeft gekopieerd uit een voorstel dat wij al eerder hadden ingediend”. Veerle was heel verheugd dat de heer Buysrogge achter die punten uit haar voorstel staat. Daarom vroeg ze dan ook de urgentie voor het voor- stel, zodat alles zo snel mogelijk zou kunnen worden behandeld.

Mooi toch, als een regeringspartij de hulp

Roddels uit de Wetstraat

Dossier 4 oktober 2018

4

krijgt vanuit de oppositie. Niet? En dan kwam de stemming ‘bij zitten en opstaan’… De vraag om urgente behandeling werd door de meer- derheid – inclusief Peter Buysrogge – verwor- pen. Om met de ogen te knipperen, de wenk- brauwen te fronsen en een kalmeringspil te gaan slikken…

Sanering is nodig

De Kamer heeft sinds mensenheugenis een leger ambtenaren in dienst. Die mensen wor- den ingezet in de personeelsadministratie, in de sociale dienst, bij het vertalen en tol- ken, het opstellen van verslagen, als admini- stratieve ondersteuning van de commissies, het onderhoud, de bibliotheek en noem maar op. Het gaat om vele tientallen medewerkers.

Maar bijwijlen stelt men vast dat er nutteloos en overbodig werk wordt gedaan. Zo wordt al enkele uren na de plenaire vergadering en de commissies een integraal verslag ter beschik- king gesteld dat door iedereen raadpleegbaar is op de webstek van de Kamer.

Vanouds wordt ook nog een ‘Beknopt Ver- slag’ van diezelfde vergaderingen gemaakt, dat nadien ook op diezelfde webstek te lezen is. Navraag bij tal van parlementsle- den maakte duidelijk dat dat ‘Beknopt Ver- slag’ zelden gelezen wordt. Meestal nooit. Het integraal verslag is immers dé handleiding en bron bij uitstek. Al de rest is in wezen over- bodig.

Voorstellen om de samenstellers en de ver- talers van dat ‘Beknopt Verslag’ andere taken te geven, werden altijd al weggestemd. Wel- licht omdat het personeel anders nog meer met de duimen zit te draaien. Een dringende sanering van de Kamer op het vlak van perso- neelsinzet en het nut van sommige opdrach- ten is zeker aan de orde.

Citaat van de week

We gaan een poging doen om voortaan elke week een spits, leuk, merkwaardig, humoris- tisch, tragikomisch, hilarisch, meelijwekkend, dom of slim citaat te plukken uit de parlemen- taire verslaggeving, zonder al te veel commen- taar. Het is dan aan u, lezer, om te denken wat u ervan vindt.

We beginnen met eentje van Jan Penris (VB) tijdens een vraag aan staatssecretaris Theo Francken (N-VA) over het personeelstekort bij de Dienst Vreemdelingenzaken: “Mijnheer de staatssecretaris, Theo, ik vind u een sympa- thieke pee, al was het maar omdat wij elkaar soms in dezelfde kroegen tegenkomen, maar uw beleid faalt en uw antwoord vandaag illu- streert dat nog eens pijnlijk. Om u op een beter pad te brengen, heb ik een boekje voor u meegebracht, een boekje van mijn voorzit- ter, Tom van Grieken: “Francken faalt. Stoere tweets, laks beleid.” Het is uw eerste biogra- fie. Het boekje staat vol cijfers, correctere cij- fers dan deze in uw tweets. Het staat ook vol goede ideeën. U weet, als wij ideeën geven, dan zijn die honderd procent gratis. U mag ze kopiëren.”

Soms gaan vooroordelen een leven mee.

Ik verkies Venetië boven Genua, al stond daar de beste platenwinkel van Italië.

Natuurlijk is La Serenissima mooier dan het in de oorlog zwaar gebombardeerde Genua, maar dat is niet de reden voor mijn sympa- thie. Wel dat in “De Tartaarse helm” in de blauwe reeks van Suske en Wiske de Vene- tianen de goeden en de Genuezen de slech- teriken waren. Nog altijd dezelfde reactie op kardinaal de Richelieu.

Zoals zoveel kinderen in de jaren vijftig leerde ik hem kennen in de mooie kleuren- chromo’s van chocolade Victoria. In dat eerste album van “De drie musketiers” waren de kardinaal en zijn mannen schurken die gelukkig door Athos, Porthos, Aramis en d’Artagnan op hun plaats werden gezet. De reputatie van Armand Jean du Plessis, hertog van Richelieu in Touraine, herstelde zich nooit van de klap die Alexandre Dumas haar toebracht.

De gesel van de duels

In het boek (en in ongeveer dertig films en televisiereeksen) leren we Richelieu aan- vankelijk kennen als de baas van een bende in het rood geklede boeven die tot zijn lijf- wacht behoren en die willen verhinderen dat de musketiers een nobel duel uitvech- ten. Dat is niet helemaal naast de histori- sche waarheid. Richelieu had een zeer grote garde eigen musketiers.

Hij werd gehaat als de pest door de Franse adel, die hij in opdracht van de koning kort- wiekte. Hij was zijn leven nooit zeker. Hij verafschuwde duels, want een broer stierf heel jong bij zo’n gebeurtenis. Gemiddeld stier- ven in het begin van de 17de eeuw ieder jaar 500 Franse edelen in een duel, meer dan er sneuvelden op het slagveld. Edelen mochten van Richelieu veel en goed vech- ten, maar dan in dienst van vorst en vader- land en niet wegens onnozele ruzies, niet wegens echte en meestal ingebeelde beledi- gingen. Hij vaardigde een edict uit dat duel- listen de doodstraf kregen en hij liet ver- scheidene deelnemers terechtstellen. Het enige gevolg was dat de vechtersbazen een discretere omgeving kozen en niet langer op de openbare pleinen in Parijs vochten.

Lodewijk XIII was geen sul

In veel films wordt de Franse koning Lode- wijk XIII als een sul voorgesteld die een mari- onet is in de handen van een intrigerende en machtsgeile kardinaal. Daar was in realiteit niets van aan. Vele jaren stond Lode- wijk eerder vijandig tegenover “monsieur de Luçon”. Richelieu werd bisschop van die Franse stad toen zijn oudere broer vrijwil- lig naar het klooster trok. De familie vroeg Armand Jean zijn militaire loopbaan op te geven en bisschop te worden, want de hele familie leefde op kosten van het bisdom. Al was de jonge bisschop geen gedreven gelo- vige, toch nam hij zijn kerkelijke plichten serieus. Maar de politiek was nooit ver weg.

Twee keer schaarde hij zich achter de moe- der van de koning en ze schonk hem de kar- dinaalshoed. Ze probeerde haar zwijgzame en norse oudste zoon te vervangen door een jongere lieveling, maar mislukte. De jonge Lodewijk zegevierde, verafschuwde Riche- lieu, maar leerde hem ook kennen als een intellectueel, kunstliefhebber en opportu- nist. De kardinaal was bereid van kamp te wisselen, en zijn ideeën bevielen de koning.

Geleidelijk werd de relatie beter en ten slotte zelfs hartelijk. Richelieu werd de belangrijk- ste minister van de koning, maar geen eerste minister, want die functie bestond niet.

Thuis katholiek, maar wel bondgenoot van de protestanten

De twee heren ontwierpen een politieke strategie om de koninklijke belangen te bevorderen. De in boeken en films als onnozel geportretteerde koning was in realiteit een uitstekend generaal. Hij veroverde Atrecht, de mooiste stad van Henegouwen, die voor altijd Frans bleef. Hij lijfde het deel van Catalonië ten noorden van de Alpen in

en hij maakte een einde aan de semionaf- hankelijkheid van delen van Frankrijk. Riche- lieu moest wel voor de financiën zorgen.

Hij verhoogde de belastingen en perste de boeren uit die 90 procent van de bevolking vormden. Plattelandsopstanden werden bloedig neergeslagen. Uit “De drie musketiers” kennen we natuurlijk het lange beleg van La Rochelle, een protestantse staat in de staat. Na veertien maanden uithonge- ring, waarbij twee derde van de bevolking crepeerde, viel de stad. Lodewijk, zoon van de katholiek geworden protestant Hendrik IV (zogenaamde auteur van het apocriefe

“Paris vaut bien une messe”), stond toe dat protestanten hun geloof verder beleden, maar ze mochten niet langer enig gezag uit- oefenen in regio’s en steden.

Zijn zoon Lodewijk XIV zou hen ten slotte verbannen. Richelieu stond volledig achter de koning in zijn streven naar een zo katholiek mogelijke staat. Tezelfdertijd wilden de heren de omsingeling van Frankrijk bre- ken. Zowel in Madrid als in Wenen zetelden Habsburgers die monarchen waren van landen aan de grenzen van Frankrijk. Lodewijk liet Richelieu contacten leggen met de protestantse mogendheden en het katholieke Frankrijk werd hun bondgenoot in de oorlo- gen met de Habsburgse katholieke vorsten.

De man die dat diplomatieke werk opknapte, was Richelieu’s voornaamste adviseur: een kapucijner monnik. Hij kreeg door de kleur van zijn habijt de bijnaam van grijze emi- nentie, nog altijd een begrip in de politiek.

Richelieu schakelde ook de hoge adel uit die zich niet langer met politiek mocht moeien.

Het woord van de koning werd wet en het absolutisme deed zijn intrede.

De koningin was de vijand

Alexandre Dumas heeft het wel bij het juiste eind als hij de grote vijand van Riche- lieu en de koning aan het hof noemt: de koningin. Anna van Oostenrijk (wegens haar Habsburgse wortels) was de zus van de Spaanse koning en hield haar broer tijdens de oorlog met Spanje zoveel mogelijk op de hoogte van de Franse initiatieven.

Zij werd betrapt en de koning liet haar zelfs een bekentenis schrijven. Als devoot katholiek wou hij niet van haar scheiden. Hij had zelfs geen minnaressen en af en toe vervulde hij zijn echtelijke plicht. Na drie of vier mis- kramen kreeg het paar na 23 jaar huwelijk tot ieders verrassing een zoon (de Zonneko- ning). Later volgde nog een tweede zoon, maar Lodewijk en Richelieu vertrouwden haar nooit. De zogenaamde affaire van de koningin met de Engelse minister Buckin- ham en de koninklijke armband die ze hem schonk en absoluut terug wou, is fantasie.

Richelieu werd volgens de zeden van die tijd beloond: de titel van hertog en enorme landerijen maakten hem schatrijk, zodat hij prachtige paleizen liet bouwen (o.a. het nog bestaande Palais Royal in Parijs). Als militair liep hij een venerische ziekte op die hem de rest van zijn leven last bezorgde, en zijn gezondheid was al niet sterk. Op het einde van zijn leven was hij zo verzwakt dat hij rondgedragen werd. Lodewijk was ook doodziek.

Ze confereerden terwijl ze ieder in hun bed naast elkaar lagen. Richelieu stierf 57 jaar oud in 1642, en de 42-jarige tubercu- leuze Lodewijk volgde hem zes maanden later in het graf. Overal in Frankrijk werd Richelieu’s dood feestelijk gevierd, want als goede dienaar aanvaardde hij de rol van de slechte minister en liet de koning de glorie. De koningin werd regentes van Frankrijk voor haar zoon en ze schakelde alle medebe- stuurders uit die volgens het testament van haar man haar macht moesten inperken. Ze was zo verstandig dat ze jarenlang steunde op de man die door Richelieu was opge- leid om hem op te volgen: Giulio Mazzarino, bekend als kardinaal Mazarin, vertrouweling van Anna en leermeester van Lodewijk XIV.

Richelieu bestuurde verder na zijn dood.

Jan neckers

De kardinaal

Vraag om het even wie in de wereld een kardinaal te noemen... Ik ben er zeker van dat er maar één is die iedereen kent: kardinaal de Richelieu.

(5)

Actueel

4 oktober 2018 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Septemberverklaring

Andermaal is het nieuwe zittingsjaar begonnen. In volle glorie, zoals gebruikelijk met de Septemberverklaring van de minister- president. We gaan bovendien het laatste jaar van de legislatuur in. Ondanks de vele bezwe- ringen dat het zeker geen “uitboljaar” zal worden, vermoeden wij toch dat de verkiezings- koorts de de bovenhand zal halen zal halen.

De resultaten van de aanstaande lokale verkiezingen zullen daarbij immers toon en tac- tiek van de partijen toch wel wat bepalen.

De Septemberverklaring was ook ditmaal een klassiek werkstuk dat zich laat samenvat- ten als: “de regering heeft het prima gedaan, het gaat heel erg goed en we kunnen, moeten en zullen zelfs nog beter doen.” In ieder geval staat de Vlaming er merkelijk beter voor dan in 2014. Van een minister-president kan moeilijk worden verwacht dat hij het eigen rege- ringsbeleid gaat afbranden. Daarvoor bestaat immers de oppositie.

Papieren omslag?

Genoemde oppositie kon zich uitleven in de bespreking van de Septemberverklaring tijdens de woensdagse plenaire. Het mocht maar weer eens blijken dat - voor wie het nog niet wist - politiek vooral perceptie is.

Veel dingen gaan uiteindelijk over cijfers en budgetten, maar steeds worden die op uiterst diverse wijze geïnterpreteerd, wat een beetje vreemd is. Björn Rzoska (Groen) had het over een beleid dat slechts “een papieren omslag”

maakte en er in de realiteit weinig van bakte.

Tenminste erkent dat als een goede intentie.

Voor sp.a deugde er eigenlijk zo goed als niets. Op mobiliteitsvlak bijvoorbeeld, waar Joris Vandenbroucke het Gentse para- dijs kwam bezingen als voorbeeld voor heel Vlaanderen. De teneur was min of meer dezelfde voor alle beleidsdomeinen. Het ver- wijt echter dat de regering te gierig is raakte wat afgestompt. Nu luidde het meer dat wel centen worden uitgetrokken, maar op een verkeerde manier.

Met name wat het sociale betreft was dat voor de socialisten uiteraard het geval. Iets waar Geert Bourgeois zijn buik van vol had.

Vlaanderen doet het bijvoorbeeld qua armoe- decijfers goed naar Europese normen en al helemaal in vergelijking met Wallonië en Brus- sel. Voor Matthias Diependaele (N-VA) was overigens duidelijk dat je “geen socialisten nodig hebt om een sociaal beleid te voeren”.

Iets waarin hij geen ongelijk heeft. Naast werk, armoede, zorg, mobiliteit en energie, was ook veel ruimte voor geliefde onder- werpen als klimaatverandering, plastic en zwerfvuil.

Optimisme

Hoewel aangeraakt in de Septemberverkla- ring, ging relatief weinig aandacht naar thema’s als onderwijs en vooral de wereld buiten Vlaanderen (zoals daar zijn Brexit, handels- akkoorden, vluchtelingenstromen…). Noch- tans is de Vlaamse volksvertegenwoordiging daar doorgaans dol op. Misschien zit men momenteel meer met zijn hoofd bij gemeen- telijke zaken. Chris Janssens (VB) hekelde de communautaire stilstand (die geld kost dat Vlaanderen beter zou kunnen gebruiken) en bracht de wereld weer wat in beeld, die toch in Vlaanderen wat demografische verschui- vingen brengt.

Het laatste woord was voor Bart Somers (Open Vld), die het regeringswerk toejuichte en blij was met de duidelijk verbeterde economische toestand. Hij maakte zich echter zorgen over een zekere maatschappelijke ver- zuring en ongenoegen en natuurlijk over het

“populisme” van links en van rechts. Hij zag toch ook veel mooi engagement en meende dat de Vlaming snakt naar een positief pro- ject. Wellicht zou Somers dat op een iets andere manier invullen dan ons lief is, maar zo kan toch met een optimistische noot worden besloten.

Rechts boekenfeestje

Verkiezingen inspireren politici niet alleen tot het maken van (dure) beloften, maar ook tot het (vaak laten) schrijven van politieke boeken. Zo stelden vorige week twee rechtse tenoren, Vlaams Belang-voorzitter Tom van Grieken en staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA), elk een boek voor.

Het contrast tussen beide boekvoorstellin- gen kon niet groter zijn. Terwijl Van Grieken zijn boek ‘Francken faalt - Stoere tweet. Laks beleid.’ in het door illegalen dichtbevolkte Maximiliaanpark voorstelde, gaf Francken tekst en uitleg bij ‘Continent zonder grens’

in het Europees Parlement en later in zijn thuisgemeente Lubbeek. “Niets symboli- seert meer het falend beleid dan het Maxi- miliaanpark, dat bevolkt wordt door illegalen waar politie en overheid niet tegen optreden”, kapittelde de Vlaams Belangvoorzit- ter vanuit het ‘beruchte’ Brusselse park. Met zijn 85 bladzijden tellende boekje hoopt Van Grieken de naar eigen zeggen voorbarige hoeraberichten van de regering bloot te leggen. Oftewel aan de hand van ‘de cijfers’ de N-VA te raken waar ze momenteel fors op inzet: migratie. Maar, schrijft Van Grieken in zijn boek, “als u (Theo Francken, n.v.d.r.) het écht meent met uw op sociale media vaak uitgesproken wil om het immigratiebeleid te veranderen, dan steek ik graag mijn hand uit om daar samen aan te werken”.

De voorstelling van ‘Continent zon-

der grens’ vond plaats onder een ander gesternte. In thuishaven Lubbeek, omringd door een grote schare N-VA’ers die applau- disseerden bij haast iedere uitval naar links, stelde Francken zijn 253 bladzijden tellende visiewerk voor. Naast een inleiding, waarin de staatssecretaris aan de hand van een anekdote betoogt hoe hij het Europese migratiebeleid tracht te hervormen, bevat het boek een analyse van het migratieprobleem en verschillende concrete oplossin- gen. Zo bepleit Francken onder de titels “you won’t make Europe home” en “the war for talent” voor een restrictief migratiebeleid en het voornamelijk toelaten van hoogge- schoolde migranten. “Onderschat mijn vast- beradenheid nooit, ik weet perfect waar ik naartoe wil”, klonk het, waarna een luid applaus losbarstte. Hugo Decker - “Continent zonder grens”, te bestellen bij www.doorbraakboeken.be;

prijs 19,99 euro.

- “Fracken faalt”, gratis online te bestel- len bij www.uitgeverijegmont.be

VIERHONDENNACHTEN

Vorige week meldde Electrabel dat de onderhoudswerken aan de kernreactoren Tihange 2 en Tihange 3 langer zullen duren dan voorzien. Tja. De Walen hebben het weer verknald. Het slechte nieuws is dat deze win- ter daardoor misschien energietekorten zullen ontstaan, en dat er niet genoeg elektriciteit zal zijn om iedereen te bevoorraden, ook niet in Vlaanderen. Hoezo? Ging alles niet opgelost worden met windmolens, zonnepanelen en biomassacentrales? Gent staat als enige grote Vlaamse stad bovenaan de lijst van gemeen- ten die als eerste “afgeschakeld” zullen wor- den. Die van Groen zullen gelukkig zijn. Als het flink vriest, krijgen ze in Gent misschien een praktijkcursus “Overleven zonder kernener- gie” of “Milieuhygiënisch doodvriezen”. Tja, als je kernenergie wil afschaffen, en binnenkort naar Nederlands voorbeeld misschien zelfs het aardgas, dan komt men daarop uit. En u zal ook geen open haard meer mogen aan- steken om de vrieskou buiten te houden, want dat veroorzaakt te veel fijn stof. Joke Schau- vliege heeft dat zelf gezegd. Maar het goede nieuws is, dat er dus al een afschakelplan is opgesteld. Heel on-Belgisch. Voor één keer wordt er vooruitgedacht. Een gratis tip: koop minstens vier honden. De Noord-Amerikaanse indianen overleefden zelfs de verschrikkelijk- ste Canadese winters door tussen hun honden te slapen. Een écht uitzonderlijk koude nacht noemden ze dan ook “een vierhondennacht”.

Onze voorvaderen hebben zo zelfs de IJstijd overleefd, zonder elektriciteit. Wel, sommigen toch. Anders zouden wij er niet zijn, nietwaar?

En als u toch doodvriest, denk dan maar dat u een offer brengt om de planeet aarde en Groen van de ondergang te redden.

HEEN EN WEER

We schreven het al eerder: de migranten- stroom vanuit landen in de Sub-Sahara rich- ting Europa stopt niet. Heel veel van die zwarte economische vluchtelingen stranden in het noorden van Marokko, meer bepaald in de stad Tanger, tegenover de kust van Spanje.

Maar de Marokkanen hebben ook wat racisme in hun DNA, en zijn al die vluchtelingen meer dan beu. Sinds juli werden al zo’n 5.000 migranten in Tanger opgepakt, op bussen gezet en terug naar het zuiden gestuurd, zo’n 800 km ver, o.a. naar Tiznit en naburige ste- den. Zo wil men de druk in Tanger vermin- deren en een “jungle à la Calais” vermijden.

Het heeft allemaal weinig zin. De migranten beginnen onmiddellijk opnieuw aan een trek- tocht naar het noorden, om daar met bootjes richting Europa te kunnen vertrekken.

WIE BETAALT PENSIOENEN?

In de nacht van vrijdag op zaterdag werd in Bergen op Zoom een jonge vrouw met messte- ken om het leven gebracht. De media wisten vrij snel te melden dat de politie op zoek ging naar de vermoedelijke dader, “een man woon- achtig in Antwerpen”. Twee dagen lang moch- ten we niets vernemen over zijn ware identiteit.

Pas op maandag raakte bekend dat de man in kwestie in Bergen op Zoom heeft gewoond, maar geboren is in Indonesië. Waarom en wanneer de man van Indonesië naar Neder- land is overgekomen, konden we nog niet ach- terhalen, noch waarom de man naar Antwer- pen verhuisd was. We konden wel vernemen dat de man al in aanraking was gekomen met politie en justitie, losse handjes had (ook bij zijn vriendin) en agressief uit de hoek kon komen. Wat de man deed voor de kost werd

evenmin bekendgemaakt, hij was pas vrijgela- ten uit de gevangenis. Heerlijk toch, die immi- gratie van hoogopgeleiden die onze pensioe- nen gaan betalen…

DE WEKELIJKSE OOGST

Over pensioenen gesproken… Volgende personen zullen evenmin onze pensioenen betalen:

1) de Roemeen die afgelopen weekend in Antwerpen een auto stal en daarmee na een wilde achtervolging door de stad tegen een gevel knalde;

2) de twintig allochtone jongeren die vrij- dagavond op auto’s begon te dansen in Aalst;

3) de Roemeense vrachtwagenchauffeur die in het weekeinde werd doodgestoken door andere Oost-Europese truckers op een parking in Antwerpen;

4) de Turk en de Indiër die in Bilzen een car- wash uitbaten die als dekmantel dient voor cannabishandel;

5) en ook niet de vier Noord-Afrikaanse jon- geren die zondagnacht in Oostende werden opgepakt na een reeks inbraken. En we kun- nen blijven opsommen.

6) en tot slot: ook de Iraniër die een Rus- sische studente en haar Afghaanse vriend doodde in Kortrijk, zullen niet langer voor uw pensioen kunnen zorgen. En dit was maar een greep uit het voorbije weekend.

STRAFSTUDIE

U herinnert zich de Pano-uitzending over Schild & Vrienden. Die Pano-aflevering wordt nu druk gebruikt als “educatief” materiaal in de godsdienstlessen. Leerlingen moeten naar de uitzending kijken en daarna volgt dan een

“les” over racisme, fascisme en seksisme.

Op het Sint-Jozefinstituut in Kontich was er een leerling die in de computerklas de ple- zantste van de klas wilde zijn: hij zette op zijn computer de blauwe achtergrond en het logo van Schild & Vrienden als schermachtergrond.

De jongen is geen lid van S&V, heeft geen bin- dingen met andere rechtse organisaties of der- gelijke, neen, hij wilde alleen “plezant” doen zoals pubers dat plegen te doen. En dat kon de leraar van dienst niet smaken. Dus kreeg de leerling twee uur strafstudie. No passaran!

EEN KLEINE OVERWINNING

Dries Van Langenhove heeft gelijk gekregen in de kortgedingzaak die hij had ingespannen tegen de Universiteit Gent. Die onderwijsin- stelling had de verguisde oprichter van Schild

& Vrienden (S&V) uitgesloten. Zo mocht hij de gebouwen van de UGent niet meer betreden.

Evenmin mocht hij zijn studies afwerken, maar daar kwam de rector vorige week al op terug.

Dries Van Langenhove mag zijn thesis afwer- ken, mits hij zelf een promotor vindt die bereid is om hem te begeleiden. Vraag is welke prof dat gaat aandurven. “Onrechtmatig en dispro- portioneel”, zo benoemde de rechter de beslis- sing van UGent-rector Van de Walle om Van Langenhove te schorsen. De rechter oordeelt nu dat Van Langehove, die in zijn laatste jaar rechten zit, niet alleen zijn studie mag verder zetten maar ook de bibliotheek van de facul- teit Rechten mag betreden, zij het onder voor- waarden: Dries mag maar acht uur per week vertoeven in de bibliotheek van de faculteit Rechten. De rechter motiveerde zijn beslissing als volgt: “Net zomin als de media in het alge- meen en bepaalde journalisten in het bijzon- der, komt het aan de rector/organen van de verweerster toe om zich bij voorbaat (en deels op het publieke forum) uit te spreken omtrent de schuld en verantwoordelijkheid van deze bepaalde student.” Wel opvallend: het oor- deel van de rechtbank viel op dinsdagvoor- middag en werd direct via de media verspreid.

Van Langenhove en zijn advokaten moesten de uitspraak in de pers vernemen.

PROPERE STRATEN

Test Aankoop is op zoek gegaan naar de pro- perste steden. En, zo wordt gezegd, de Vlaamse steden liggen er properder bij dan ooit. De test werd uitgevoerd bij 44 Belgische gemeenten, waarbij telkens het centrum werd onderzocht.

Twaalf steden kregen een maximumscore.

Maar, Molenbeek, Schaarbeek en Anderlecht haalden maar 40 procent van de score. “Het is er dweilen met de kraan open”, aldus de woord- voerder van Test Aankoop. Nu nog de oorzaak durven benoemen, dan heeft het onderzoek van Test Aankoop ten minste iets opgebracht.