Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
67
stejaargang • nummer 10 • woensdag 7 maart 2012 1,95 euro
• Peter Mertens, de hype 2
• Briefje aan Pieter de Crem 3
• Goed nieuws uit Belfederia 5
• Poincaré 6
• Een Waals randgeval 7
• In memoriam Raf Seys 11
N-VA en VB: ga op jacht bij de B-partijen
Het verkeerde huis...?
Laten we beginnen met absoluut niet-spectaculair nieuws.
Bart de Wever trekt de Antwerpse N-VA-lijst bij de gemeen- teraadsverkiezingen. Hij gaf het voorbije weekeinde een uit- gebreid interview aan Gazet van Antwerpen.
De naam van die krant doet al vermoeden dat hij zich niet direct tot de inwoners van Brussel-Halle-Vilvoorde wou richten. “De socialisten zijn er (in Antwerpen dus) sedert 1921 aan de macht. Sinds 1934 hebben ze er de burge- meester. Het wordt tijd dat we daar het stof afdoen”, liet hij optekenen. N-VA had de militanten samengeroepen om de gemeenteraadsverkiezingen voor te bereiden; lees: de campagne op gang te schieten. De Wever werd voorgesteld als dé campagnekop van de partij. Vriend en vijand schuiven hem trouwens al maanden naar voor als kandidaat-burge- meester van de Scheldestad. Het kon niet anders.
Niet 2012 maar 2014
We beginnen de tweede paragraaf met spectaculair nieuws. Bart de Wever trekt de Antwerpse N-VA-lijst bij de gemeenteraadsverkiezingen niet. In dat GvA-vraaggesprek zei hij dat we halftime zijn met Di Rupo. “Het einde van de match, de afrekening, volgt in 2014. (…) Dus staan de mensen in 2014 voor de keuze: ofwel blijft Di Rupo met de huidige coalitie aan de macht, ofwel kiezen ze voor de ver- andering en dus voor de N-VA.”
Als De Wever op het burgmeesterschap mikt, dan is hij niet langer bruikbaar in 2014, het jaar dat de kat echt op de koord komt. Welke ploeg haalt tijdens de rust zijn beste speler eraf, bij een cruciale wedstrijd waar de overwinning in de tweede helft moet worden afgedwongen, omdat de tegenstander voor staat? De Wever weet dat ook, want stelt hij in GvA vast: “De Wetstraat en de Meir zijn moeilijk ver- zoenbaar.” En wat verder: “Ten laatste in 2014 stop ik als partijvoorzitter.” We zullen het officieel weten op 21 april, maar iets zegt ons dat De Wever zich moeilijk kan laten afleiden van het hoofddoel door het nevendoel, Antwerps burgemeester worden.
Van haalbaar naar noodzakelijk
Dat hoofddoel, maakte De Wever duidelijk, bestaat er niet meer in één of andere staatshervorming na te streven.
Dat zijn partij volgende keer resoluut voor het confedera- lisme kiest, klinkt vreemd, want dat deed ze vorige keer al. De Wever radicaliseert verbaal door min of meer het- zelfde doel na te streven, maar het te verpakken in gespier-
dere taal. De Wever stapt over van het “haalbare” naar het
“noodzakelijke” en zegt letterlijk te gaan voor de “shock”.
Als N-VA wint, moeten de andere Vlaamse partijen gewoon volgen. De Franstaligen weten wat zo’n N-VA-overwinning betekent en zijn daarom al zo driftig bezig met het zoge- naamde Plan-B. Die zullen dan wel voor de feiten moeten buigen. Ziehier het verhaal dat N-VA naar de grote over- winning moet leiden.
Het discours wordt dus aangescherpt. Zo zegt De Wever dat hij de Belgische Grondwet desgevallend feestelijk aan zijn vijfenveertigers zal lappen. Het verhaal blijft ingekleurd met tinten die de zogenaamde “werkende Vlaming” kun- nen verleiden.
De Wever laat de bedrijfswagens niet onvermeld, ver- wijst voortdurend naar modelstaat Duitsland en zet zich stevig af van de overheid als een te ruime werkgever. Een sterkere Europese Unie moet het plaatje van het verdam- pende België vervolledigen. De Wevers verhaal klinkt sterk en coherent. Naarmate de kilo’s er bij hem afvliegen, staat hij scherper dan ooit.
“Links” Vlaams Belang
Maar tezelfdertijd biedt de opstelling van N-VA nieuwe ademruimte voor de concurrentie, het Vlaams Belang. De voorbije jaren gleed het initiatief uit handen van het VB.
Geen van haar lofwaardige inspanningen kon het tij doen keren. Gerolf Annemans kwam zeer sterk uit de hoek met zijn studiewerk en het begeleidende boek over de Ordelijke Opdeling (van België). Dat gaf niet alleen een stevige onder- bouw voor het radicale Vlaamse programma van de partij, het bood de kans om het resolute, rechtlijnige streven naar Vlaamse onafhankelijkheid te plaatsen tegenover het veel schimmigere verhaal van N-VA, dat zwalpt van confedera- lisme over verdamping naar copernicaanse omwentelingen.
Hoe duidelijk de taal van het VB ook was, de N-VA kon er niet mee verontrust worden.
Het migranten- en het asieldossier dan? Vlaams Belang kan in dat debat het eerstgeboorterecht opeisen en met een stunt als die boerka-bikini-affiche met dochter Dewinter scoort de partij natuurlijk. Maar ook in deze kwes- tie laat N-VA erg weinig ruimte, door er zelf zwaar op in te zetten. Het Vlaams Belang wil ook hier de partij van “toch nog iets méér” zijn. Dat levert geen kiezers op als “net iets minder” door de kiezers als genoeg wordt beschouwd.
Zolang N-VA door de meeste kiezers héél Vlaamsgezind
en erg asielkritisch wordt ingeschat, blijft het VB tegen de muur gedrukt.
Op een studiedag keurde de partij het vernieuwde sociaal- economische programma goed. Het Vlaams Belang greep met beide handen de kans eindelijk uit de rampzalige “wij zijn nog straffer dan N-VA”-hoek te komen.
Sociaaleconomisch laat het Vlaams Belang zich kennen als een resoluut andere partij, die zich afzet van “de neo- liberalen van N-VA”. De Wever zegt, weliswaar lachend, dat de Vlaamse werkgevers van Voka zijn echte bazen zijn.
Vandaar de opwinding bij zijn partij als het over bedrijfs- wagens of notionele intrestaftrekken gaat. Vlaams Belang kiest nadrukkelijk voor een… (tja, laten we zeggen) link- sere opstelling, want ze wil de partij van de “kleine man”
zijn. Opmerkelijk is de nadrukkelijke steun van het Vlaams Belang aan het indexmechanisme en het verzet tegen de lineaire daling in de tijd van de werklozensteun. Strategische sectoren als energie, bank, telecom moeten Vlaams veran- kerd worden via een overheidsdeelname. Het woord “nati- onaliseren” valt net niet.
Eurokritisch
Niet nieuw, maar handig in de profilering tegenover N-VA, en meteen ook tegenover de rest van de politieke wereld, is de eurokritische saus die over het geheel wordt gegoten. De Wever kiest voor een sterker Europa met meer bevoegdhe- den, lazen we in Gazet van Antwerpen. Het Vlaams Belang zou er niet eens om treuren, moest de euro verdwijnen en wil dat de Europese greep op het nationale beleid wordt gemil- derd. Voor het Vlaams-nationalisme is dit een opsteker. De twee partijen die zich op dat etiket beroepen, krijgen de kans kiezers te ronselen op basis van hun eigen programma en strategie. Het zijn twee modellen, die geen doorslag zijn van elkaar en niet alleen in radicaliteit van elkaar verschillen.
Misschien kunnen ze nu echt aan het werk om kiezers weg te grissen bij de ware tegenstanders, in plaats van bij elkaar. Wint de ene van de andere, blijft het aandeel van de V-partijen natuurlijk eender. De echte vooruitgang moet geboekt worden door het terugdringen van CD&V, sp.a en Open Vld. Laat de ene dat proberen als verdediger van de
“werkende Vlaming” en de andere als partij van de “kleine Vlaming”. We wensen beiden heel veel succes.
Genade!
Koning Albert schenkt drie keer vaker genade aan Franstalige veroordeelden dan aan Vlamingen. De voorbije jaren wees Guido de Padt (Open Vld) herhaaldelijk op die scheeftrekking. Nu was het Inge Faes (N-VA) die uitleg vroeg aan justitieminister Turtelboom.
In 2011 dienden ongeveer evenveel Vlamingen als Walen een genadeverzoek in.
Van de uiteindelijk verleende gratie heeft 76 procent betrekking op Franstalige dos- siers (de laatste vijf jaar: 566 Franstaligen, 126 Nederlandstaligen).
Wil dit zeggen dat er meer Franstalige criminelen zijn? Vinden zij de weg naar het hof gemakkelijker? Of het nu gaat om het verlenen van genade, het verklaren van de oorlog, het opperbevel over de krijgs- macht, het uitreiken van adellijke titels of over de veel minder onschuldige politieke rol in tijden van regeringsonderhandelin- gen, weinig Vlamingen zien die rol nog zit- ten.
Maar de Franstaligen, bleek onlangs nog uit een artikelenreeks in Le Soir, blijven zich vastklampen aan een koning als medestan- der in de strijd om het behoud van het com- munautaire status quo.
De dingen dezer dagen 2
7 maart 2012Peter Mertens, de hype
Peter Mertens in de krant, Peter Mertens in het weekblad, Peter Mertens op radio en tv. Je moest de voorbije weken constant in het buitenland verbleven hebben om niet te weten dat PvdA-voorzitter Peter Mertens bijna doodgeknuffeld werd door de media. Aanleiding is zijn goed verkopende boek “Hoe durven ze”, waarin hij de zwaar bijgeschaafde maatschappijvisie van de PvdA verkondigt. Gedaan met het verdedi- gen van voormalige communistische regimes in China en de Sovjet-Unie. Gedaan met het ontkennen van de massamoorden onder Mao en Stalin. Mertens zoekt zich een nieuwe plaats in het politieke landschap en wil een Vlaamse versie worden van Die Linke in Duitsland, de SP in Nederland en Front de Gauche-presidentskandidaat Jean- Luc Mélenchon in Frankrijk. Links van de sociaaldemocraten dus, die zich te veel heb- ben laten verleiden door het vrije marktdenken.
Mertens krijgt volop steun van tal van journalisten die hun PvdA-sympathieën niet langer onder stoelen of banken hoeven te steken. Ten tijde van de Kris Merckxen en Ludo Martensen lag dat toch wat moeilijker, omwille van het negeren van de rode mas- samoorden. Zeker na de val van de Muur in 1989 was het niet langer mogelijk de soci- alistische paradijzen in het oosten te verdedigen.
De adoratie voor Peter Mertens en de PvdA 2.0. heeft echter de hersenactiviteit van heel wat journalisten aangetast. Een kritische analyse van de voorstellen van de PvdA-baas laat op zich wachten. Er is enkel hoerageroep te horen.
Het PvdA-programma is nochtans op drijfzand gebouwd. Naar aloude communis- tische traditie neemt men graag een loopje met de waarheid. Zo gaat het PvdA-ver- haal dat grote Belgische bedrijven geen belastingen betalen er nog altijd in als zoete koek, terwijl meerdere onderzoekers en fiscale experts hebben aangetoond dat veel van die bedrijven in het buitenland al belastingen betaald hebben voor de activiteiten die ze daar ontwikkelen en dat ze natuurlijk niet voor een tweede keer in België belast kunnen worden. De PvdA focust op de vennootschapsbelasting, terwijl andere lasten die bedrijven betalen -btw, lokale belastingen, sociale bijdragen, bedrijfsvoorheffing - doelbewust vergeten worden.
Vermogensbelasting
Een andere dada van extreem-links is de vermogensbelasting. Een supertaks voor de rijken zou in België miljarden kunnen opbrengen. Mertens verwijst naar een verge- lijkbare belasting in Frankrijk. De helft van de Franse superrijken betaalt die taks pro- bleemloos, de andere helft gaat lopen, naar het buitenland. “Zo’n vermogensbelasting hoeft dus geen drama te zijn,” aldus de PvdA-voorzitter. Hij vergeet twee zaken. Ten eerste dat België, los van de invoering van een vermogenstaks, al het meest belaste land in Europa is. De hoogste belastingvoet in de personenbelasting is 50 procent. Iemand met een middenklasse-inkomen komt al in die belastingschaal terecht. Bovendien wordt vaak vergeten dat geld dat naar de belastingen vloeit niet geïnvesteerd wordt in de reguliere economie, die tot nader order voor de meeste toegevoegde waarde zorgt.
Een klassieker bij de aanvallen die links lanceert, is het belachelijk maken van het Duitse arbeidsmarktmodel. De werkloosheid mag bij onze oosterburen dan wel laag zijn, de mensen worden van de ene precaire job in de andere geduwd, luidt de linkse doctrine. Werklozen zijn verplicht een job te aanvaarden op honderden kilometers van huis, anders verliezen ze hun uitkering. Wie de voorbeelden uit Mertens’ boek aan een aantal economen en kenners van de Duitse arbeidsmarkt voorlegt, krijgt steevast als antwoord dat er met de waarheid een loopje wordt genomen. Duitsland is niet de hardvochtige economie waar een groep van werkende armen wordt gecreëerd. De zogenaamd kritische journalisten stellen zich geen vragen bij de valse informatie die de PvdA-baas hen doorspeelt. Ze zouden beter te rade gaan bij de Duitse onderzoe- ker Hilmar Schneider, die de kritiek op het Duitse arbeidsmarktsysteem ontkracht.
Hij ontkent dat de mini-jobs -maandloon 400 euro - een klasse van werkende armen creëert. Die mini-jobs zijn meestal een tweede inkomen in een gezin. Een aantal men- sen wil ook niet meer uren werken, omdat ze die job met een uitkering kunnen com- bineren. We staan ver van de “working poor” in de VS. De waarheid heeft zijn rech- ten. Dat is altijd het probleem geweest met PvdA’ers: ze geven de voorkeur aan het ontkennen of het verdraaien van de feiten. Dat was vroeger zo en dat is vandaag nog altijd het geval, ondanks een facelift van de oud-maoïsten.
Angélique VAnderstrAeten
Uit de smalle beursstraat
Geen woorden maar daden!
Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03
Geen woorden maar daden!
Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
“Brood en spelen” heeft afgedaan, want alles kan beter. Het alternatief “gekten en brood” is na een steile opgang volledig doorgebroken. De laatste loodjes wegen het zwaarst. Er was nood aan een “internationale schokgolf”. Onze onvolpre- zen media sprongen op de Oscarnominatie van “Rundskop”. De gekte sloeg toe.
En of! Het begrip “hype” werd wegge- veegd. Elke pretgazet liet hectaren bomen sneuvelen om de concurrentie voor te blij- ven met het verzamelen en verspreiden van tonnen “hot news” vanuit Los Angeles. VRT en VTM zonden elk een dochter uit, om in elk journaal de indruk te wekken meer van de interne Oscarkeuken te weten dan de andere. Het resultaat was minutenlang leute- ren over iets waarvan iedereen wist hoe het zou aflopen, stilzwijgend, om de gekte niet te schaden. De film “Rundskop” ging Vlaan- deren definitief op de wereldkaart zetten.
Niet als wereldwijd erkende melkkoe voor dat andere Belgische landsgedeelte, annex de hoofdstad, maar als stormram in de vaart van films creërende volkeren.
Vergeef me de ironische benadering van die gekte rond een Oscarnominatie waarin, behalve de in overdrive toeterende media, elke normale mens zichzelf bleef, inclu- sief hoofdrolspeler Matthias Schoenaerts en regisseur Michaël Roskam. Die heren ondergingen de gekte tot aan de eindmeet, wat iets anders is dan daar in op te gaan.
Sandra Bullock maakte officieel wat ieder- een al wist. Niet “Bullhead” maar “A separa- tion”, van Iraanse makelij, won een Oscar. Al was het maar omdat die film gericht is tegen een regime, waardoor er een politiek “state- ment” van gemaakt kon worden.
Mediakunst
Na “D-day in L.A.” ramden de “serieuze gazetten” gemiddeld vier bladzijden “nabe- schouwing” door de lezersstrot. Naargelang gestelde prioriteiten werd meer of minder belang gehecht aan “de blootste rug”, “de best en de slechtst geklede” of de “grappig- ste” in het exquise gezelschap. De laatste golf Oscarzendtijd liet zien hoe gelukkig ieder- een was, van Los Angeles tot Sint-Truiden.
Vreugde zonder grenzen.
Als onze schrijvende en audiovisuele nieuwsscharrelaars in iets uitblinken, dan is het in het scheppen van een sfeertje waar- door de mensen gaan geloven dat iets kan wat normaal niet kan. Typisch is dat de kunst- matig verwekte euforie rond een opgeklopt
“gebeuren” altijd op een sisser uitdraait.
Waarna “geen nood” wordt geblazen en men zich opmaakt om het volgende gelegen- heidsfenomeen torenhoog over het paard te tillen. Zich vergalopperen wordt verhe- ven tot mediakunst. Het ene uiterste is even veelzeggend als het andere, wanneer een Vlaamse excellentie van Cultuur erin slaagt de naam tijdens die “gekte” te verwarren met een andere.
De recente “gekte” staafde een vorige.
Het vroor twee weken na elkaar en de Elf- stedentochtgekte brak los. Geen krant of
zender die geen man of vrouw had in Fries- land, en bestaansrecht eiste voor de tocht, voldoende goed ijs of niet. Alleen de orga- nisatoren hielden het hoofd koel. Tegen de gekte in klonk hun “njet” even droog als “teleurstellend”. Dat ze overschot van gelijk hadden, kreeg geen “man of vrouw ter plekke” over de lippen. De “Voice”-gekte op VTM loopt nog even. Die rond Tom Boonen brandt op een lager pitje, nadat hij in de Belgische openingskoers geklopt werd door Sepp Vanmarcke, waarover geen enkele “kenner” voordien een woord had gesproken of geschreven.
Record
Nu ik het over de Boonengekte heb, ben ik een “ere wie ere toekomt” verschuldigd aan de heer Hugo Coorevits, notoire wielerscri- bent bij Het Nieuwsblad. Aan de vooravond van de Omloop Het Nieuwsblad schudde hij een “kijk in de ziel” van de renner uit
de tekstverwerker onder de titel “De tien geboden volgens Tom Boonen”. Het stuk liep over drie bladzijden, beginnend met de
“visie” van Tom over “bovenal bemin één God” en eindigend bij “begeer nooit iemands goed”. Ik vrees dat veel mensen al voor min- der opgenomen warden, voor geestelijke welzijnszorg. Maar er bestaat zoiets als het recht op vrije meningsuiting, voor iedereen.
In de pretgazetten stond een berichtje van welgeteld twaalf lijnen over het nieuwe record van hulpzoekenden bij het Sociaal Verwarmingsfonds. 150.000 gezinnen kun- nen de verwarmingsfactuur niet meer beta- len en deden een beroep op dat fonds. Dat is geen gekte, maar dat zoiets kan, is te gek om los te lopen, inclusief de “uitgebreide”
nieuwsgaring daarover én over uitblijvende maatregelen om dat “record” terug te drin- gen. Dat zou kunnen met een verlaging van de huidige 21 procent btw op stookolie.
d.Mol
Extra dik
Volgende week telt uw geliefkoosd lijfblad wederom 4 bladzijden extra.
We brengen dan een uitgebreid verslag over het Zangfeest, zetten Bart Laeremans op de praatstoel, blikken terug op de Franstalige missen van vijftig jaar geleden en gaan nog eens op stap in een verfranste Brusselse gemeente.
Heeft u al een abonnement? We doen u een voordelig aanbod om een abon- nement te nemen tot juni 2012 voor de afgeronde prijs van 25 euro. Hoe snel- ler u reageert, hoe meer gratis nummers van maart u nog krijgt. Bellen kan tijdens de kantooruren naar 03/232.14.17, of stuur een e-bericht.
Brood en Ò gektenÓ
Leve de besparingen
We herinneren er u in harde besparings- tijden graag aan dat het Belgische leger over een arsenaaltje van dertien drones beschikt.
Drones zijn onbemande vliegtuigjes. Een aan- tal jaren geleden werden er achttien aan- gekocht voor de habbekrats van 52 miljoen euro. Ook al een aantal jaren geleden wer- den ze ingezet voor verkenningsopdrach- ten in Bosnië-Herzegovina en in Democra- tische Republiek Congo. Vijf drones gingen verloren.
De rest staat al jaren aan de grond. Alleen al de onderhoudskosten van die tuigen kost de brave belastingbetaler 2,7 miljoen euro
per jaar. Horen we daar iemand “Leve de besparingen!” roepen?
Werkloosheid
Uit de jongste statistieken van de RVA blijkt dat het aantal werkzoekenden ver- goed door de RVA in januari van 400.290 naar 449.332 is opgelopen. Een stijging van 12,3 procent in één maand. De communau- taire kloof blijft groot: het Vlaamse Gewest telt met circa 58 procent van de inwoners 37 procent van de werklozen. Het Waalse Gewest is met 32 procent van de inwoners goed voor 45 procent van de werklozen.
Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest met 10,3 procent van de inwoners heeft 18,2 pro- cent van de werklozen. Een fikse geldstroom waar weinig mag over gezegd worden.
Keerpunt?
In tijden van crisis wordt die scheeftrek- king een klein beetje afgevlakt.
De toename in januari situeert zich het scherpst in Vlaanderen (+16,6 procent) en veel minder in de andere regio’s (Wallonië + 9,3 procent; Brussel + 11,2 procent).
Als de privébedrijven extra gaan lijden onder de crisis, zal die trend zich doorzet- ten. In Wallonië is de (minder conjunctuur- gevoelige) overheidstewerkstelling een stuk groter. Treft de crisis Vlaanderen harder dan de andere gewesten, dan krimpen de trans- fers via de sociale zekerheid. Een merkwaar- dige paradox.
3
De dingen dezer dagen
7 maart 2012Pieter de Crem C02-uitstoter Aalter
Beste Crembo,
Het zat U Edele en de commissies lands- verdediging van Kamer en Senaat vorige week niet mee, toen een tot in de details voorbereid bezoek aan Den Helder let- terlijk en figuurlijk (gedeeltelijk) de mist inging. Nochtans hadt gij er alles aan gedaan om dat uitstapje een duidelijke doelstel- ling mee te geven, nl. aan te tonen dat de samenwerking tussen de troepen van de Lage Landen - in het bijzonder de marine - niet alleen zinvol is, maar ook efficiënt is in het besteden van middelen en het nuttig inzetten van mensen. Vandaar dat een hele meute journalisten mee mocht, om met eigen ogen te kunnen vaststellen.
Wie dacht dat het een luxueus uitstapje was, vergiste zich deerlijk. Niet alleen liep de trip zowel bij het vertrek als bij de terugkeer ernstige vertraging op, wegens dichte mist in Den Helder, een plaats die haar naam niet gestolen heeft, want nor- maliter is het één van de helderste plaat- sen van Nederland. Brute pech. Bovendien vlogen de parlementaire fluweelzitters en hun medewerkers niet in een luxueus vlieg- tuig. Ze werden als de gewoonste militai- ren samengedrukt in een C-160 transport- vliegtuig, een kleinere versie van de veel bekendere C-130, zonder airhostessen of lekkere hapjes en drankjes aan boord…
Gij en uw gezelschap kondt in Den Helder genieten van een uitgebreid tech- nisch bezoek aan de Marinewerf en een voorstelling van de spiksplinternieuwe NH90-helikopter die onze Seaking zal vervangen. Uw Nederlandse ambtsgenoot Hillen tekende present, alsook een batte- rij admiraals, schouten-bij-nacht en com- mandeurs met veel goud op hun frakken en klakken.
Heel die dag kwam echter op een ver- rassende manier in onze media terecht, nadat de Belze groenen veel misbaar had- den gemaakt over die uitstap. Per vliegtuig reizen, is CO2-vervuilend en met de trein is men sneller ter plekke, schruwelden zij in koor. De Waalse Juliette Boulet reed naar Amsterdam en ging van daar met een taxi naar Den Helder. En ’s avonds terug.
Als ge ’t ons vraagt: ook vervuilend én het verkeer belastend. Gij waart er terecht en zeer gevat bij om dit soort groene gei- tenwollensokkenzever te pareren, en te onderstrepen dat zo’n oversteek normaal slechts vijftig minuten duurt - in plaats van drieënhalf uur tot in Amsterdam - en dat het niks kost. De piloten moeten immers een aantal vlieguren per jaar halen om hun brevet te behouden. Het is zinvoller hen met een vol vliegtuig te laten vliegen dan hen de nodige rondjes te laten draaien met een leeg toestel. Alle parlementsle- den waren niet te spreken over wat één van hen “puur bakfietsfundamentalisme”
noemde. Gij hadt overschot van gelijk toen gij het niet kondt pruimen dat de groenen van de pech - de weersomstandigheden - misbruik maakten om bij de achterban electoraal te scoren. Over de inhoud van de missie repten zij met geen woord. Wel- licht zijn zij er geen barst in geïnteresseerd.
Gij hebt een zekere reputatie opge- bouwd als minister van Buskruit en Schiet- geweren. Sommige van uw daden doen de goegemeente bijwijlen de wenkbrau- wen fronsen, maar deze keer stondt gij recht in uw schoenen. Gij zette de groene heikneuters eens goed op hun plaats, tij- dens dit “Groot-Nederlands” project. Als het goed is, zeg-
gen we het ook.
Brief aan
Postnataal drama
Van meer recente datum zijn de baby- moorden op meisjes in China en in andere Aziatische landen, door de druk van de éénkindpolitiek of de verplichting van een bruidsschat. Maar niet alleen ongewenste baby’s worden vermoord, ook diegenen die op latere leeftijd te veel “last” veroorza- ken. Inderdaad, we doelen op euthanasie als daad van genade (sic). In de decennia na de Tweede Wereldoorlog was de herin- nering aan de manier waarop de nazi’s met zwaar mentaal gehandicapten en zwakzinni- gen omsprongen nog levendig. Maar “herin- neren” is een moeilijk werkwoord.
Vorige week vielen we bij het lezen van onze ochtendkrant bijna van onze stoel. In het invloedrijke “Journal of Medical Ethics”
publiceerden een Italiaanse professor en een assistente een artikel waarin ze het begrip abortus een wat ruimere invulling geven.
Ouders zouden het recht moeten krijgen hun kind na de geboorte te “laten sterven”.
Medische redenen zoals het downsyndroom maar evenzeer persoonlijke, sociale of finan- ciële redenen zijn hiervoor goed. Postnatale abortus dus – dat hadden we niet verwacht!
Ook de motivatie van de auteurs wekt verbazing. We citeren: “Een voorbeeld is het Downsyndroom. Ongeveer 36 % van de ouders weet pas na de geboorte dat hun kind het syndroom heeft. Maar ondertussen dra- gen niet alleen de ouders, maar ook de staat de lasten van de verzorging.
Het algemeen belang – dat van de ouders en de maatschappij – heeft dan voorrang op dat van het kind.” Toen we nog lazen dat pasgeboren baby’s, net zoals embryo’s, geen persoonlijkheid hebben en hun dood geen “morele schade” veroorzaakt, waren we de rest van de ochtend onaanspreekbaar.
Enige troost bood de mededeling dat het artikel een vloedgolf van protest heeft ver- oorzaakt en zelfs doodsbedreigingen jegens de auteurs.
Soms ergeren we ons aan de dramati- sche verslaggeving rond de zoveelste wan- hopige moeder die doet wat beide acade- mici goedpraten. Postnatale babymoordjes
doen het goed in de kranten. Ze geven aan- leiding tot hopen roze teddybeertjes op de plaats der misdaad en postvakken vol emo- tionele e-berichten van lezers.
We vragen ons af of die duizenden Vlaamse baby’s die elk jaar in achterkamer- tjes van ziekenhuizen geliquideerd worden ook geen teddybeertjes of lezerstranen ver- dienen. Mogen we de zaken even omdraaien?
Wanneer men het aborteren van baby’s in de moederschoot toelaatbaar acht, moet men niet verbaasd zijn wanneer anderen de leef- tijdsgrens een beetje optrekken tot net na de geboorte.
En dan zijn er de downkindjes, in de volks- mond nog steeds mongooltjes genoemd. Ik ken een jong koppel met een downpeuter.
Ze hebben ook twee kerngezonde kinderen.
Ze wisten op voorhand dat er “iets” mis zou zijn met het kind, maar weerstonden de zware klinische druk om te aborteren.
Hun relatie heeft er niet onder geleden, en het gezin ook niet, want de oudere zussen bemoederen hun broertje maar al te graag.
Dat ze het liever anders gehad hadden, staat buiten kijf, maar ze hebben hun lot aanvaard en zelfs omhelsd, en zijn er gelukkig mee.
En toch worden ze soms gestigmatiseerd en gekwetst. Mensen vragen hen hoe het kwam
“dat ze dat niet op voorhand wisten” en zijn dan verbaasd te horen dat ze het wel wisten.
De rijkdom van de westerse beschaving heeft niets te maken met maximalisatie van inkomsten, kostefficiëntie en zoveel moge- lijk consumptie.
Onze rijkdom is de mogelijkheid om zorg te dragen voor de zwakkeren en de hulpbe- hoevenden. “Wat gij aan de minsten van de Mijnen hebt gedaan, hebt ge aan Mij gedaan.”
Echte welvaart is grenzenloze naastenliefde.
PAN
Mars voor het Leven: zondag 25 maart om 14.00 uur. Samenkomst:
Kunstberg (naast het Koningsplein) te Brussel. Alle info via Christenunie Vlaanderen: 0486/318720 (Philippe van der Sande).
In de krijgersstaat Sparta werd elke baby na de geboorte onmiddellijk aan een onderzoek onderworpen. Zag hij er te zwak uit, of toonde hij gebreken, werd hij van een rots geworpen en aan de wilde dieren gelaten. Babycide was verspreid in de Oudheid, maar in Sparta ging men net iets verder. Onze samenleving lijkt Spartaanse trekjes te krijgen.
Het gebuisde ontwerp
Hoera, het kind heeft een naam! Belfius werd het, in navolging van Dexia.
De bedenkers stopten er de letters “Bel” in, wat verwijst naar België, als teken van eendracht en vertrouwen. Je moet het maar durven uitleggen aan de men- sen, nadat we de langste regeringscrisis ter wereld hebben meegemaakt, om de eenvoudige reden dat de kloof tussen zuid en noord almaar groter wordt.
Maar goed, na heel veel denkwerk, hersenstormen en breinorkanen van allerlei slimme merkenjongens en nog slimmere reclamemeisjes, borrel- den honderden namen naar boven. Op het laatst bleven twee ontwerpen over, waaronder het winnende ontwerp dat u ondertussen kent. Het ont- werp dat het op de valreep niet haalde, willen we - exclusief voor de lezers van
’t Pallieterke - uit de Dexia-vuilbak opvissen en u tonen, omdat het ons inziens nog veel beter de ware boodschap vertolkt. Dit ontwerp draagt onze hoogst- persoonlijke voorkeur. Maar ja, onder druk van Arco, Inge, Yves en Jean-Luc haalde onderstaande logo het net niet. We begrijpen dat echt niet!
Is het dan toch waar?
In Nederland weten asielzoekers binnen twee weken of ze mogen blijven of niet. In de Belgische modelstaat duurt dat dertien tot zestien… maanden. In Nederland worden veel meer aanvragen geweigerd dan bij ons.
Gevolg: het aantal asielzoekers in Neder- land ligt beduidend lager, want “minder inte- ressant”. Volgens juist gepubliceerde cijfers klokte de instroom in België vorig jaar af op 25.479 personen, en de uitstroom op 4.623 personen. In Nederland kwamen 11.553 personen binnen en was er een “exit” van 15.542 personen. Dat laatste is te verklaren door de inspanningen van de Nederlandse overheid om mensen te motiveren terug te keren. Is het dan toch waar dat in Het Edel Land (HEL) “klassiek links” voordeel doet door fervent de multicultuur te promoten?
Nieuwsfeit van de week
Het nieuwsfeit van de week was ongetwij- feld de onthulling van de voornaam van de fictieve tv-figuur Witse: Werenfried.
Die onthulling was goed voor een volle bladzijde in Het Nieuwsblad: “Bijna alle Werenfrieds zijn genoemd naar pries- ter Werenfried van Straaten, die ook de Spekpater werd genoemd.”
Nieuwsbladjournaliste Kim Maeseele ver- volgt: “Tijdens de Tweede Wereldoorlog startte pater Van Straaten een grote hulpac- tie op voor Duitsers die uit hun land waren verdreven.”
Tijdens? Voor Duitsers die uit hun land waren verdreven? We moesten even naar lucht happen bij deze geschiedkundige ont- hulling. We vrezen dat Kim niet veel kaas gegeten heeft van geschiedenis…
“Vreemde” gevangenis
Van de 11.182 gedetineerden die op 15 november 2011 in een Belgische strafinrich- ting verbleven, waren er 4.957 vreemdelin- gen, 44 procent.
In 2009 was dat 42,6 procent, in 2010 42,7 procent. Het gaat vooruit.
Dat blijkt uit cijfers van minister van Jus- titie Annemie Turtelboom, in antwoord op een schriftelijke vraag van Sarah Smeyers (N-VA).
De meest voorkomende landen van her- komst waren in 2010 Marokko (10,7 pro- cent), Algerije (5,4 procent), Roemenië (2,2 procent), Frankrijk (2,1 procent), Nederland (1,9 procent), Italië (1,7 procent) en Turkije (1,7 procent)
Geld voor slachtoffers
Het fonds voor slachtoffers van geweld- daden heeft vorig jaar 8,87 miljoen euro uit- gekeerd. Voor ruim 63 procent van de 1.376 verzoekschriften volgde een positief ant- woord op de vraag tot schadeloosstelling.
Het maximumbedrag - 62.000 euro - werd in 2011 zestien keer uitbetaald. Slachtoffers uit Vlaanderen kregen vorig jaar 4,11 mil- joen euro, die uit Wallonië 2,87 miljoen, die uit het Brusselse Gewest 1,37 miljoen. Wie cijfert, stelt vast dat er in Vlaanderen (49 procent van de centen, 58 procent van de inwoners) merkelijk minder gewelddaden zijn, ofwel lekt het geldkraantje iets makke- lijker voor verzoekschriften uit de andere gewesten.
De dingen dezer dagen 4
7 maart 2012Oorlog op alle fronten
Na de vernietiging van de Franse vloot bij Trafalgar in 1805 is een invasie van het Verenigd Koninkrijk onmogelijk. Bonaparte heeft géén seconde rust meer, want hij weet dat de Britten met geld en diplomatie altijd nieuwe coalities tegen hem zullen vormen.
Bonaparte probeert daarom een economi- sche boycot. Hij verbiedt heel Europa nog Britse (en koloniale) producten in te voeren.
Hij dwingt de Europese landen surrogaatpro- ducten in Frankrijk te kopen, tegen te hoge prijzen. Overal geraakt de economie in een zware recessie; temeer omdat heel het con- tinent uitgeperst wordt om de Franse bezet- ting te financieren. Het Franse keizerrijk telt - tezamen met de staten van de gedwongen bondgenoten - zo’n tachtig miljoen inwoners en onderhoudt een onproductief leger van één miljoen soldaten, want de Hohenzol- lerns, de Habsburgers en de Romanovs leg- gen zich niet neer bij de Franse veroverings- zucht. Bonaparte verslaat ze keer op keer op het slagveld, waarna ze gewoon naar één van hun paleizen terugkeren zonder dat ze, zoals hij, bang zijn hun troon te verliezen als ze een nederlaag lijden. De Corsicaan slaagt er tijdelijk in ook Rusland in zijn economisch systeem in te schakelen. Rusland bezit alleen ruwe grondstoffen en mag die niet verko- pen aan de Britten in ruil voor afgewerkte en luxegoederen. In december 1811 hebben de Russen er genoeg van. Ze herbeginnen hun handel. Ze antwoorden niet eens op de Franse dreigementen. Het wordt dus oor- log. Bonaparte verzamelt la Grande Armée in zijn Poolse satellietstaat, voor een nieuwe Poolse “bevrijdingsoorlog”, zoals hij zijn veld- tocht schijnheilig noemt. Feitelijk opent hij een nieuw front, want in Spanje zijn 300.000 soldaten aan de slag met opstandelingen en een Brits leger. In eigen land en in Duitsland moeten 150.000 soldaten eventuele onrust de kop indrukken.
De mythe van de winterterug- tocht
Op 24 juni 1812 valt Bonaparte Rusland binnen met een leger van…? Niemand die het juist weet. Aanvaardbaar cijfer (latere versterkingen inbegrepen): 650.000 solda- ten, waaronder 400.000 Fransen en voor de rest onwillige Duitsers, Oostenrijkers, Nederlanders en 10.000 Vlamingen en Walen. Onmiddellijk buigen legereenheden naar het zuiden en het noorden af, om de flanken te beschermen. De hoofdmacht volgt Bonaparte, op zoek naar de Russische legers om ze te vernietigen. Aan Moskou denkt de Franse keizer niet eens. Bonaparte beschikt trouwens maar over één goede atlas. Hij heeft voorraden voorzien voor veertig dagen, maar vanaf de eerste dag loopt het verkeerd. In het Russische keizerrijk zijn er slechts modder- en landwegen. De hoofd- macht marcheert vlugger dan de bevoor- radingswagens. Vanaf de eerste dag is er honger en beginnen de deserties. La Grande Armée leeft al plunderend en rovend op de kosten van de boeren en de stedelingen van het bezette land, een gewoonte. In West- en Midden-Europa is dat geen probleem, maar in het arme, schrale en schaars bevolkte Rusland lukt dat niet. De Russische legers zijn aanvankelijk niet opgewassen tegen de indringers. Voor ze vluchten, vernietigen ze zoveel mogelijk voorraden en wapens.
Van een opzettelijke vernietigingsstrategie,
“verschroeide aarde”, is geen sprake. De Russische bevelhebbers zoeken wanhopig naar een goede defensieve positie om slag te leveren maar vinden die niet en vluch- ten verder. Bonaparte zoekt hen tevergeefs.
Eerst na bijna drie maanden - 1.000 kilome- ter verder - houden de Russen stand, aan de Moskva-rivier nabij het plaatsje Borodino. In één van de gruwelijkste veldslagen van die tijd sterven bijna 70.000 mannen. De slag is niet beslissend. De Russen trekken zich ver-
der terug. Een week later arriveert Bona- parte in Moskou met zo’n 100.000 mannen.
Slachtoffers
Het grootste aantal slachtoffers van de Russische veldtocht valt niet tijdens de beruchte winterterugtocht maar al tijdens de opmars, door desertie, honger en tyfus, want de soldaten hebben te weinig drinkbaar water. In Moskou kijkt Bonaparte verwon- derd rond. Niemand biedt hem de sleutels van de stad aan. Tweederde van de 270.000 inwoners is gevlucht. Zijn soldaten storten zich als sprinkhanen op de veroverde stad.
Vanaf de eerste dag zijn er branden. Aange- stoken door de Russen zeggen de Fransen;
eigen schuld zeggen de Russen, want de sol- daten zijn geen stad gewoon die voor 90 % uit houten woningen bestaat. Waarschijnlijk zijn beide versies juist. Bonaparte betrekt het stenen Kremlin en wacht.
Hij heeft de (spirituele) hoofdstad ver- overd en de vijand is op de vlucht. Volgens de conventies van die tijd heeft hij gewonnen, alleen weten de overwonnenen dat blijk- baar niet. Bonaparte stuurt vredesvoorstel- len naar de (politieke) hoofdstad Sint-Peters- burg, maar krijgt geen antwoord. Hij verliest een maand met wachten en geeft dan het bevel tot de terugtocht. De Russen hebben inmiddels enorme versterkingen gekregen, plaatsen zich in de weg van het Franse leger en verhinderen dat het een andere route dan de leeggeroofde dodenweg neemt. De Russen prikken waar ze maar kunnen en demoraliseren het Franse leger. Drie weken na de terugtocht valt er sneeuw, maar het is niet de winter die de Fransen verslaat.
Tijdens de succesvolle Franse veldtocht van 1807 dalen de temperaturen veel lager dan de -6 tot -8 graden Celsius van 1812.
Ziektes, honger, de slechte uitrusting en de permanente deserties zijn bepalender. Na twee weken winterweer staan de Fransen aan de Berezina, een zijrivier van de Dnjepr.
Nederlandse ingenieurs slagen erin pontons te bouwen. Ere wie ere toekomt: Michel Ney, maarschalk van Frankrijk, stijgt af van zijn paard, neemt een geweer in zijn han- den en vecht op de eerste rij met een kleine groep die erin slaagt de overblijvende solda- ten te laten ontsnappen; ongeveer 30.000.
De Berezina is geen Franse nederlaag, maar na de geslaagde oversteek storten de Russen zich op de duizenden achtergebleven gekwetsten en vermoorden hen.
Roddels uit de Wetstraat
De verjaardagsmanie noem ik het mediaverschijnsel om ter gelegenheid van de 10de, de 25ste, de 50ste verjaardag een lavastroom op de gebruikers los te laten. Ach, ik was ook en ben nog altijd schuldig, maar ik heb wel één principe:
wees er zo vlug mogelijk bij vooraleer de lezers/luisteraar/kijkers mediadiar- ree krijgen. Vandaar dat ik drie maanden te vroeg ben met de herdenking van de beruchte Russische veldtocht van Bonaparte, waarmee u in juni rond de oren zal geslagen worden.
Staatsgreep
Begin december is Bonaparte weer in zijn Poolse satellietstaat. Daar verneemt hij dat een gepensioneerde generaal tijdens zijn afwezigheid een mislukte staatsgreep heeft gepleegd. Die generaal lanceerde het valse gerucht dat Bonaparte gesneuveld is en niemand denkt er zelfs maar aan om zoon Napoleon tot opvolger uit te roepen.
Bonaparte laat zijn soldaten direct in de steek en ijlt naar Parijs, waar het beruchte 29ste Bulletin van La Grande Armée gepubliceerd wordt. Frankrijk is in shock. In het Bulletin staat de leugen dat de winter de oorzaak is van de gruwelijke nederlaag. Het eindigt met de meest cynische zin die ooit in een legerbericht stond: “De gezondheid van Zijne Majesteit was nooit beter.”
Hoeveel mensenlevens heeft die mis- lukte rooftocht gekost? De historici zijn niet zeker maar volgende cijfers lijken me geloof- waardig. Er zijn minimum 200.000 Fransen en 200.000 Russen gesneuveld. 100.000 Fransen zijn gedeserteerd waarvan velen zijn vermoord.
De Russen maken 150.000 gevangenen van wie er in 1814 zo’n 100.000 naar huis weer- keren. Buiten de 30.000 Berezina-soldaten keren ook nog 80.000 soldaten van de vleu- gellegers terug, onder wie alle Oostenrij- kers. Het aantal Russische burgerslachtof- fers is niet bekend maar wordt op minstens een half miljoen sukkelaars geraamd.
De Russische veldtocht liquideert de mythe van de onoverwinnelijkheid van de Franse legers. De Pruisen maken een einde aan het gedwongen bondgenootschap met Frankrijk. Ze scharen zich bij de Russen bij de herneming van de vijandelijkheden in de lente van 1813. De Britten betalen de factuur.
Op korte tijd heeft Bonaparte weer een nieuw leger van 400.000 (meestal onerva- ren) soldaten bij elkaar. Hij behaalt een paar kleine overwinningen.
Tijdens een wapenstilstand biedt men hem de mogelijkheid zich uit Duitsland terug te trekken. Hij weigert. Deze keer voegen de Oostenrijkers zich bij de Russen en de Pruisen. In de drie dagen durende volkeren- slag van Leipzig heeft Bonaparte niet langer een meerderheid soldaten en artillerie op het slagveld. Hij wordt vernietigend versla- gen. Zijn rijk is uit.
Jan neckers
1812
• Verplicht nummer
Vorige week stond de Programmawet op de agenda. Nauwelijks enkele dagen had- den de praatbarakkers de tijd gekregen om dit hoofdzakelijk erg technische geval onder de knie te krijgen. dat ze daar niet al te veel van gebakken hadden, bleek ten overvloede in meerdere commissies waarin aspecten als volksgezondheid, sociale zaken en sociale fraude aan bod kwamen. Veelal waren het uitvoeringen van het regeerakkoord die via zo’n verzamelwet gestemd worden. De minis- ters brengen een inleiding, waarna de partijen hun zeg doen. Niet veel soeps. Velen houden het bij algemeenheden en wat vragen stellen aan de minister, gewoon om vragen te stel- len en de schone schijn te wekken dat men zeer begaan is met één en ander. Een grote klucht. Een verplicht nummertje. De leden van de meerderheid hebben het daarbij het gemakkelijkst. Zij moeten niks zeggen: wat de minister – de regering – zegt, is toch wet.
Het is aan de oppositie zich telkens weer te bewijzen.
• De kraan dichtdraaien
In de Kamer is er, zoals geweten, een heuse besparingswoede losgebarsten. Lichten, ver- warming, water, papier, enzovoort, mogen minder veelvuldig gebruikt worden. Potsierlijk, als men het ons vraagt. Over serieuze zaken, zoals de aankoop van gebouwen en de lonen en pensioenen van de praatbarakkers, vlotten de gesprekken niet echt. Maar, er zijn hier en daar kleine tekenen van hoop. Het gerucht doet de ronde dat in de legendarische koffie- kamer in de nabije toekomst alleen nog kof- fie en water gratis zullen geschonken wor- den. Al de rest moet effectief betaald worden.
Voor de praatbarakkers die het altijd moeten hebben “van de verniet” en die elke euro- cent van hun zuurverdiende sollen zes keer
omdraaien, zal dat een bittere pil zijn. Maar, het kan een goed effect hebben… Het kan misschien aanzetten tot een matiging van het alcoholverbruik. Stel het u eens voor: geen zatsels meer bij de PS. Geen lallende en in slaap vallende PS-Kamerleden meer. Het zou eens wat anders zijn! “Elk nadeel heb zijn voordeel”, nietwaar?!
• Waarschuwing
Peter Logghe van het Vlaams Belang wilde wel eens van Zjowelleke Milket weten of zij nu echt van plan is de omzendbrief-Peeters te laten intrekken via de Raad van State, zoals zij had laten verstaan. Hij verwees naar het feit dat die omzendbrief al jaren de correcte interpretatie is van de faciliteiten en dat dat ook wordt gezegd door professor Van Ors- hoven en heel wat andere personaliteiten.
In twee zinnen zei zij geen enkele polemiek over BHV te willen, maar dat in de toekomst de algemene vergadering van de Raad van State “uiteraard” bevoegd zal zijn bij inter- pretatieproblemen met betrekking tot deze materie. Een goede verstaander heeft maar een half woord nodig. Logghe waarschuwde de Vlaamse minderheid in de federale rege- ring, en in het bijzonder de bevoegde staats- secretaris Servaas Verherstraeten, zich niet nog eens te laten ringeloren. Maar ook daar heeft hij geen goed oog in… Vandaar dat hij Milquet uitdrukkelijk niet dankte voor haar antwoord.
• Fantoombevoegdheden
VB’er Bart Laeremans wilde in de Senaat van de eerste minister te weten komen hoe het nu zit met de overdracht van de zogenaamde usurperende bevoegdheden (sinds vorige week “fantoombevoegdhe- den” genoemd), die eigenlijk al overgehe- veld zijn, maar die de federale overheid nog
altijd in handen heeft en waarvoor zij nog altijd betaalt. Denk maar aan het grootste- denbeleid. De Belze duce gaf niet thuis. Ook de minister van Begroting en de staatssecre- taris, bevoegd voor de staatshervorming, wil- den niet komen. Nochtans wordt normaal een antwoord gegeven door collega’s als de minister waaraan de vraag werd gesteld niet kan komen… Uit deze ongewone weigering kon Laeremans alleen maar afleiden dat er over deze kwestie in de regering nog lang geen eensgezindheid is en dat er nog robber- tjes moeten uitgevochten worden. Het zou niet de eerste keer zijn, dat bepaalde delen van een staatshervorming die afgesproken waren uiteindelijk nooit uitgevoerd worden.
Denk maar aan Lambermont, in 2001. Ook daar zijn zaken blijven hangen; de planten- tuin van Meise, bijvoorbeeld. En ontwikke- lingssamenwerking.
• Tandje bijsteken
In de commissies van de Kamer is de N-VA op basis van haar fenomenale verkie- zingsuitslag van 2010 ruim vertegenwoor- digd. Met vier Kamerleden kunnen zij zich daardoor buigen over de vele dossiers. Vaak blijkt evenwel dat de kopman/-vrouw van die ploegjes zeer goed tot uitstekend beslagen zijn in hun materie en met grote mondigheid hun zaak verdedigen, maar dat de backben- chers niet altijd goed kunnen volgen en vaak
als bloempot fungeren. De Minnekes, Miran- da’s, Ingeborgs en Manu’s steken best een tandje bij! Voor alle duidelijkheid: het is een verschijnsel dat bij alle partijen die de luxe van meerdere commissieleden hebben, voor- komt. Alleen valt het bij een heel grote par- tij echt op, omdat de verwachtingen dan ook erg groot zijn.
• Groot-Nederlandse droom?!
Naar aanleiding van het bezoek van de commissies Landsverdediging van Kamer en Senaat aan de marinebasis in Den Helder, pakte Bert Maertens van N-VA nog eens uit met het voorstel om tot een nauwere mili- taire samenwerking te komen tussen de Lage Landen. “Een Beneluxleger zal zorgen voor grote schaalvoordelen en maakt meer spe- cialisatie mogelijk.
Als we onze activiteitsgraad in het bui- tenland willen handhaven, is er maar één oplossing: een doorgedreven internationale krachtenbundeling”, zegt Maertens. Pieter de Crem is gewonnen voor dergelijke aanpak.
Integratie op dit domein en andere domeinen is altijd al een uitgangspunt van de Vlaams- nationale partijen geweest. Dat die “Groot- Nederlandse” lijn vandaag door N-VA en VB wordt voortgezet – lees hun program- ma’s maar eens –, is verheugend. De voor- zet van Maertens krijgt alvast onze opge- stoken duim.
Vrij en vrank bij de Vrije Senioren
Op dinsdag 13 maart om 14.00 uur is onze hofdichter te gast bij De Vrije Senior van Hoboken, met zijn “Zet- en andere duivels of wat een korrektor lijden kan”, een uit de praktijk bijeengelezen en flink gespekte verzameling van wat hij in Vlaanderens media heeft weten op te snorren aan soms vrij hilarische staaltjes van wat er in kranten en tijdschrif- ten zoal fout kan lopen. Wie het wil meemaken, kan terecht in Zaal Breugelhof, Sint-Ber- nardsesteenweg 884 Hoboken (tegenover Aldi en kerkhof van Hoboken).Inlichtingen bij de secretaresse van De Vrije Senior: lydie.dusong@telenet.be.
De dingen dezer dagen
7 maart 20125 Echo’s uit de
Koepelzaal
1914-1918
De krokusvakantie is geweest – zon- der plenaire zitting in de Vlaamsche Parochieraad –, dus komen we er even op terug. Twee weken geleden stelde minister Bourgeois (die ook bevoegd is voor Toerisme) het actieplan voor het herdenkingsproject “100 jaar Groote Oorlog” aan de Vlaamse regering voor.
Dit actieplan werd opgemaakt door een heus Projectsecretariaat in samen- werking met de verschillende beleids- domeinen van de Vlaamse overheid:
Toerisme, Onroerend Erfgoed, Cultuur, Media, Ruimtelijke Ordening en Mobili- teit, Internationaal beleid, Wetenschap- pelijk onderzoek en Onderwijs.
Krijgt u daar ook zo’n ongemakke- lijk gevoel bij? Denkt u ook aan alweer zoveel extreem bevoegde en altijd druk- doende ambtenaren? Denkt u dan ook aan de voorspelbare politiek correcte bla- bla waarmee we weer rond de onschul- dige oren gaan gekletst worden? Want wat verklaarde de minister? “Die “100 jaar Groote Oorlog” moet een bijzon- der evenement worden dat Vlaanderen op de kaart zet als internationale topbe- stemming voor vredestoeristen.”
Oké, tot daar. En verder? “Activiteiten in het kader van de herdenking moeten het vredesthema “Nooit meer oorlog”
uitdragen en Vlaanderen de nodige inter- nationale zichtbaarheid geven.” Q.e.d.
Boon na carnaval
In Aalst en wijde omgeving ontstond een mini-rel rond Karim van Overmeire (vroeger VB, thans N-VA). In juni 2011 had de volksvertegenwoordiger (en gemeenteraadslid in de Ajuinenstad) het actuele feestjaar rond Louis-Paul Boon nog “exorbitant” en “zottigheid in het kwadraat” genoemd, maar nu prijk(te) hij op de lijst van het beschermcomité. In 2008 had hij nog een verbod geëist op de tentoonstelling van Boons “Fenomenale Feminatheek”.
Op Facebook ontstond al gelijk een protestgroep onder de lichtjes overdrij- vende naam “Hou Boon schoon”. Blijk- baar berustte alles op een misverstand of een vergissing. Van Overmeire vroeg ondertussen aan de organisatie – die gewoon alle Vlaamse parlementsleden had aangeschreven – zijn naam te verwij- deren. Wat geschiedde, al dan niet met plezier…
Toekomstig burgemeester?
Mark Demesmaeker, sinds 1991 een bekend gezicht (als nieuwslezer op de VTM), zit al acht jaar in het Vlaams Parlement en in het gemeentebestuur van het Brabantse Halle, waar hij schepen voor Vlaams Beleid, Cultuur, Toerisme, Openbaar Groen en Milieu is, in een coa- litie CD&V/N-VA en Open Vld.
Hij heeft aangekondigd de lijst van N-VA te zullen trekken en gunde een opvallende vierde plaats op die lijst aan gemeenteraadslid Wim Demuylder, een ex-VB’er.
Vlinderig
De Vlaamse regering liet de voorbije maanden haar administratie onderzoeken wat de impact van het fameuze Vlinder- akkoord zal zijn op het Vlaamse niveau.
Een nauwkeurig antwoord kon niet gege- ven worden, bij gebrek aan goede fede- rale (Belgische) informatie. Uit de analyse bleek dat het akkoord grote inhoudelijke onduidelijkheden en tegenstrijdigheden bevat.
Het zal ook niet verbazen dat nie- mand goed schijnt te weten wat de gevol- gen gaan zijn voor het personeel en dat de… budgetten nogal “wazig” zijn! Som- mige passages lijken in tegenspraak met de algemene doelstelling. Het met zoveel bombarie aangekondigde doel, om tot homogene bevoegdheidspakketten te komen, wordt – eufemistisch gesteld – ook niet altijd bereikt.
Duidelijkheid kan er pas komen nadat het communautaire akkoord is vertaald in wetsartikels. Laten we hopen dat het nooit zover komt…
Het bankroet van Big en Walter Store, respectievelijk het atelier en de win- kel van modegenie Walter van Beirendonck, is slecht nieuws. Uiteraard voor de betrokkene, maar ook voor de Belgische modewereld. Ik zeg wel “Belgisch”.
Walter is, zoals het een Vlaamse culturo betaamt, een overtuigd B-patriot en moet van al dat flamingant extremisme niets weten, lazen we in De Stan- daard, waar hij op 16 september 2011 een dag hoofdredacteur mocht spelen.
Waarop wacht deze staat om, zoals een bad bank, gewoon van naam te veranderen?
Goed nieuws uit Belfederia
betrokken partij is. Sturtewagen schaft met één beweging de onderzoeksjournalistiek af, die immers wél van een objectief waar- heidsbeeld vertrekt. Internationaal geldt Julian Assange nog als zo’n klokkenluidend medium dat “onder elke steen gaat zoeken”, maar in België én in Vlaanderen is de onder- zoeksjournalistiek een stille dood gestor- ven. Iemand als Jan Puype, die in 2005 “De elite van België” publiceerde - een onthutsend undercoveronderzoek van de clubs, loges en cenakels waar de politieke beslissingen écht tot stand komen, ver weg van de zoge- naamde democratische besluitvorming - zit nu thuis werkloos te niksen en luiers te was- sen. Hij deed teveel en wist teveel, en bracht het dan ook nog uit: drie ongezonde eigen- schappen van een hedendaagse journalist.
Deskundig kaltgestellt.
Negationisme
Voor de hoofdredacteur van De Standaard is het zoeken naar waarheid een ziekelijke vorm van complotdenken (sic), een parano- ide bezigheid. Toeval of niet, maar het voor- bije jaar stonden de politieke commentaren in De Standaard bol van surreële, gecon- strueerde “waarheden”, onder meer van de hand van Bart Sturtewagen, vooral waar het ging om het noodzakelijke behoud van de Belgische constructie. Zo kennen we hem:
een fervente voorvechter van de TINA-doc- trine (“There Is No Alternative”) aangaande de staatshervorming. Het is België of de chaos, we hebben niet te kiezen.
Het is in dezelfde krant dat, in samen- werking met Le Soir, medio 2010 de mythe werd gelanceerd dat Di Rupo en De Wever voorbestemd waren tot een soort mystiek huwelijk waaruit een nieuw België zou voort- komen - een “waarheid” die achteraf een pure fantasmagorie bleek, niet meer dan een natte, Lakense droom. Het is Sturtewagen die de onvergetelijke vergelijking lanceerde tussen de afwijzing van het Di Rupo-plan door de N-VA, en de terroristische aanval op de WTC-torens van 9/11 (DS-editoriaal van 8 juli 2011). Complottheorieën? Wie is hier de fantast? Wie lijdt er aan paranoia?
Jean-Pierre Rondas sprak in dat opzicht van het negationisme van de Vlaamse media:
ze ontkennen de Vlaamse grondstroom dras- tisch en consequent, en bestrijden die met een belgicistische status quo-mythologie die dan ook nog eens perfect past in de com- merciële strategie van een blad dat zo veel mogelijk hapklare eenheidsworst wil serve- ren. Geen weerhaken, geen hoekige kantjes, geen breuklijnen. Lastige critici moeten wor- den doodgezwegen of geliquideerd.
Het is via dit negationistische systeem (we zullen het geen “complot” noemen) dat GvA-journalist Roger van Houtte werd uit- gerangeerd, met dank aan Steve Stevaert en de huidige nieuwe VRT-hoofdredacteur, Luc Rademaekers. Het is uiteraard dit systeem dat het cordon médiatique rond het Vlaams Belang springlevend houdt.
Systeembanken, een systeemstaat en zijn systeempers: laten we misschien met het laatste beginnen en een eigen radicaal- Vlaamse pers op poten zetten. De rest zal, onder de druk van een geradicaliseerde publieke opinie, moeten plooien. Met om het even welk uithangbord.
JS Het beste wat de failliete Van Beiren-
donck kan doen, is van naam veranderen, zoals Dexia België het gruis van zich afbor- stelde door Belfius te worden. Het per- verse idee dat zonden vlotjes kunnen wit- gewassen worden door van uithangbord te veranderen, is een vorm van gelegali- seerde volksverlakkerij, zoals het banken- systeem zelf, overigens: het systeem om uw en mijn spaargeld op te halen, dat geld roekeloos te herinvesteren, en dan, bij een dreigend kapseizen, de luchtkussens te vullen met opnieuw uw en mijn belas- tinggeld, ten bedrage van 54 miljard euro.
Daarom worden ze inderdaad “systeem- banken” genoemd, wat zoveel betekent als: private financiële instellingen die zoda- nig met het staatshuishouden vervlochten zijn, dat ze op elk moment de staat kun- nen chanteren en financieel kunnen leeg- zuigen. Onzinkbare wrakken zijn het, drij- vend gehouden door de schipbreukelingen, Jan en Mie Pineut.
Mooi (voor)uitzicht
De persoonlijke verantwoordelijkheid van figuren als Jean-Luc Dehaene is enorm.
Zo iemand hoort eigenlijk achter de tra- lies thuis, want in 2008 had Dexia, onder zijn medebeheer, zich al kunnen ontdoen van een pak risicovolle overheidsobliga- ties, maar het heeft die kans niet te baat genomen. De gelijkenis tussen het quasi- bankroete Dexia en de failed state België is frappant: een kluwen van belangenvermen- gingen, onbekwaamheid en een cynische
“après nous le déluge”-mentaliteit.
In dat opzicht is de remedie voor de Belgische staat eigenlijk heel simpel. Het is vreemd dat nog niemand op dat idee gekomen is: gewoon van naam verande- ren. Niet zo’n wanstaltig bedenksel met een waspoedergeur als Wallobrux, maar een opdracht waarvoor peperdure com- municatiebureaus kunnen inschrijven. Eén suggestie alvast: Belfederia lijkt ons wel wat.
Zet u schrap, ik ga even mee in de spinpraat van de communicatie-experten.
Er zit vooreerst iets van het oude Bel- gië/Belgique in, maar niet te veel, gewoon de drie eerste letters. “Federia” verwijst natuurlijk naar de federatie, maar klinkt veel luchtiger en leutiger, en zou de titel van een blijspel kunnen zijn dat de Stomme van Portici moet doen vergeten. In het geheel klinkt dan nog eens het Belvédère door, een Italiaanse term voor “mooi uit- zicht”, riante plek, en tevens koosnaam van het Paleis van Laken. Zo zitten de Coburgs toch weer gebeiteld in de nieuwe construc- tie, verontschuldiging, het nieuwe uithang-
bord, en zou Belfederia perfect de 54 mil- joen euro waarborgen voor Dexia, pardon, Belfius, kunnen wegwuiven, gewoon omdat de naam “België” niet meer op de wereld- kaart voorkomt. Sterker nog: elke Belfede- riaan kan met een propere lei beginnen, want niemand kan hem of haar vinden op het oude adres. Een deurwaarder kan ook niet aanbellen bij een onbestaand domici- lie. Leve het surrealisme! Let op: de vol- gende regeringscrisis eindigt met een vir- tuele volksverhuizing, zijnde een collectieve woonstverandering van alle oude Belgen, gevolgd door een troonsbestijging van prins Filip. Stralende vooruitzichten. Dat de Grieken daar nooit aan gedacht hebben.
Onderzoeksjournalistiek
“Il faut surtout de l’imagination”, zei Joëlle Milquet onlangs. Gelijk heeft ze. In dat ver- band deed DS-hoofdredacteur Bart Stur- tewagen tijdens het Res Publica-debat van 29 februari, over de Vlaamse media, een merkwaardige uitspraak. Volgens hem zou de waarheid niet ergens “onder een steen”
te vinden zijn, maar is ze eerder het pro- duct van de journalistieke creativiteit. Dat postmoderne idee van een “maakbare waarheid” is opmerkelijk, en sluit eigen- lijk vlotjes aan bij de idee van een artifici- ele staat met een licht soortelijk gewicht, ongrijpbaar voor kritische wegingen. Bel- federia dus, de staat die op een mythologie van schijn en dubbele bodems drijft. Een krant die in die logica meegaat, zou dus niet meer elke steen moeten omdraaien om de waarheid te vinden, maar veeleer voeling moeten houden met de pseudo- waarheid van een soap die zichzelf con- stant heruitvindt.
Kan men Rik van Cauwelaert en Koen Meulenaere, respectievelijk de eerste en de laatste pagina’s van Knack, nog onder- brengen bij de systeemkritische speurneu- zen en opposanten, de rest van de regu- liere Vlaamse pers moet als regimepers beschouwd worden, bemand met verha- lenschrijvers die vooral geprefabriceerde
“waarheden” moeten opdissen. Deze ver- halen worden in het politieke, sociale en culturele establishment geschreven, gere- gisseerd en gespeeld. Ze ontstaan in de wandelgangen van de Wetstraat, de ons- ken-onsnetwerken waar politici en jour- nalisten met elkaar eten, drinken, grappen maken, twitteren, en vertrouwelijkheden uitwisselen. De “waarheid” die deze lui onder elkaar creëren, is niet dewelke u en ik in een krant of een weekblad vruchte- loos zoeken. Veeleer is ze het product van allerlei agenda’s, waarin de journalist mee
Carnavalsaandenken
Je zal het maar meemaken... Een Vlaamse restaurantuitbater wandelt in het carnaval vierende Tilburg over straat en wordt opge- schrikt door een koppel met kind, waarvan het mannelijke deel dat kind zo hardhandig aanpakt dat het slachtoffer valt. Geschokt roept de Vlaamse wandelaar de man, die dui- delijk boven zijn theewater is, toe: “Houd daarmee op!” Prompte reactie van zowel de vrouw als de man: “Moei je nie!” Daar blijft het niet bij. De Vlaamse rust(?)verstoorder wordt op zijn beurt door de noordelijke woesteling, die géén allochtoon is, zodanig toegetakeld dat hij er het bewustzijn bij ver- liest. Een vriend, die hem op zijn tocht ver- gezelt, moet er de politie bijhalen. Als we de restauranthouder een paar dagen later in zijn druk beklant restaurant zien verschij- nen, kan hij zijn personeel niet helpen met de bediening, omdat een pink gebroken is, en nog een paar onprettige letsels. Speel dan al eens voor barmhartige Samaritaan op Dietse grond... Voor de rest is er, zowel noord als zuid, geen énkel probleem met de veiligheid in de grote steden. Alaaf!
