De deur gaat dicht bij N-VA

(1)

€ 1,95

67

^ste

jaargang • nummer 29 • woensdag 18 juli 2012 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De deur gaat dicht bij N-VA

Lees blz. 3

Brief aan Michel Doomst 2

De deur gaat

dicht bij de N-VA 3

Roddels uit de wetstraat 4

Jaloers op Bierset 7

IQ als barometer 6

Red de piramiden 8

Alain de Benoist 11

Splitsing zorgt voor zure zegekreten

Bart Brinckman bepaalt de agenda

De drie wijzen ten paleize vieren de splitsing

Hoera, hoera, hoera, driewerf hoera!

Brussel-Halle-Vilvoorde werd vorige week gesplitst. Dus dienen we in extase het Vlaamse vaandel de hoogte in te ste- ken. Dat persmuskieten zelfs maar de indruk wekken dat werd tegemoetgeko- men aan een oude Vlaamse eis (letterlijk opgevangen op de radio), kan maar twee verklaringsgronden hebben. Ofwel heb- ben ze zich nooit inhoudelijk in de aange- legenheid verdiept, en dan zijn ze onbe- kwaam. Ofwel weten ze dat ze liegen, en dan doen ze aan boerenbedrog. De waar- heid is in niet weinig gevallen een combi- natie van de twee.

Voor wie van beeldspraak houdt: iemand bestelt bij de ober een fles wijn, waarop die een glas verduft druivensap brengt, met een rekening van 50 euro. Wie durft het aan die klant te vertellen dat hij tevreden mag zijn, “want je hebt toch een druivendrank gevraagd”? Men probeert de Vlaamse kiezer een rad voor de ogen te draaien. Op de radio werd zowaar Willy Claes uit de canapé gehaald. Of de Vlaamse kiezer daarmee over- tuigd kan worden, durven we in twijfel trekken. Het nieuwsmonopolie via de klassieke media is allang doorbroken. Als je ziet welke CD&V-grappen met sarcastische ondertoon op facebook verschijnen, dan is het voor die partij nog bewolkter dan aan de echte hemel.

Vooral CD&V wil van de uitvoering van het BHV-luik de grote zege maken die haar kan bevrijden van het imago slippen-en-water- drager van Di Rupo te spelen. De zegekreten klonken echter zeer verzuurd. De Standaard bracht in het weekeinde een drie bladzijden lang vraaggesprek met CD&V-voorzitter Wou- ter Beke. Dat gaat vrijwel uitsluitend over...

N-VA. Het stuk had overigens niet misstaan in het partijblad van CD&V, want de journalis- ten Bart Brinckman en Marjan Justaert slaag- den er in niet één kritische vraag te stellen.

Op een bepaald ogenblik vergisten ze zich zelfs van rol. Er staat vet afgedrukt ‘ze (bedoeld wordt N-VA) liegen dat het kraakt’;

het wordt zelfs niet als vraag geformuleerd.

Er wordt geen vraagteken achter geplaatst.

Ook Beke kan zich niet van het N-VA-complex bevrijden. Hij maakt een verkrampte indruk.

‘sociologische gegevenheid’

Het Belang van Limburg en Gazet van Ant- werpen leveren in een gesprek met Beke en Servais Verherstraeten toch iets kritischer journalistiek werk af. Daar krijgen we van een licht onder druk gezette Verherstraeten verba- zende dingen te horen.

Op de vraag waarom er Franstalige rech- ters in Vlaanderen komen, zegt die onomwonden: “We vertrekken van een tweetalige situatie. Er is ook een sociologische gegevenheid waar we niet buiten kunnen.” U leest het goed, omdat Franstaligen zich niet willen aan- passen, ontstaat er een ‘sociologische gege-

venheid’ – wat een koeterwaals – die leidt naar extra voorrechten. Zo ziet het er voor de zes faciliteitengemeenten binnenkort helemaal lief uit. We vergeten dan nog Eric van Rompuy, die het noorden compleet kwijt is en De Wever bevordert (of degradeert) tot een regelrecht gevaar voor onze welvaart en welzijn. Tja, met zo’n CD&V moet N-VA haast geen campagne meer voeren.

Het verkopen van halfbakken en ronduit nefaste compromissen als Vlaamse overwin- ningen, is niet nieuw. Dat zal de volgende maanden doorgaan. U herinnert zich dat Ver- hofstadt het indijken van Vlaams Belang aan- gaf als hét criterium om zijn succes aan af te meten.

Hij ging er zelf aan ten onder. Di Rupo her- haalde dat nummer bij de installatie van zijn regering, weliswaar met het inwisselen van Vlaams Belang als vijand nummer één door de troepen van De Wever. Gelijk hadden en hebben ze, de Verhofstadts en Di Rupo’s. Het Vlaams-nationalisme, in welke vorm ook, is en blijft in wezen een regelrecht gevaar voor hun heilige vaderland. De inzet van KabWou- ter Bekes en Serviel Verherstraetens om dat gevaar af te wenden, oogt in elk geval weinig indrukwekkend.

Verfransing zal niet stoppen

Wat helemaal klopt, is dat de splitsing van BHV de verfransing van Vlaams-Brabant niet tegenhoudt. Dat is zeker niet het geval met de splitsing zoals ze wordt uitgevoerd, waar-

bij het kleine voordeel voor de niet-faciliteitengemeenten uit Halle-Vilvoorde meer dan overgecompenseerd wordt door de hoge prij- zen die letterlijk en figuurlijk aan het compromis vasthangen. Maar ook bij een echt zuivere splitsing was het varkentje van de verfransing en de internationalisering van dat kern- gebied van Vlaanderen niet gewassen. Het zou een sterk signaal geweest zijn, maar de echte oplossing van de ‘sociologische gegevenheid’ kan en zal alleen bereikt worden als België wordt opgedoekt.

Ook dan zullen anderstaligen in het land Vlaanderen wonen, zeker aan de grenzen, maar die aanwezigheid zal geen bedreigend politiek karakter meer dragen, omdat ze die begrenzing van Vlaanderen niet meer kan beïnvloeden. Aan de zuidgrens van de Ver- enigde Staten wonen meer en meer Spaans- taligen, maar op geen enkel moment leidt dat tot gebakkelei tussen Obama en zijn Mexi- caanse ambtsgenoot over de officiële grens- afbakening.

Hoe we cultureel en sociologisch met dat fenomeen zullen omspringen, zal onderwerp uitmaken van een democratisch debat binnen de Vlaamse instellingen. De politieke angel zal dan en alleen dan definitief uit de wonde getrokken zijn. Op dat punt biedt het in wezen Belgische discours van CD&V helemaal geen houvast.

(2)

Actueel

18 juli 2012

2 Splitser van mijn voeten; Gooik

Michelleke,

Gij zijt in de wolken. Als voormalige “Splits nu!-burgemeester” hebt gij als Kamerlid op het groene stemknopje mogen drukken waarmee de zogenaamde splitsing van het Kiesarron- dissement Brussel-Halle-Vilvoorde werd geconsacreerd. Gij zijt zegedronken en zot van glorie – hebben we gemerkt – huiswaarts getogen en luttele uren later hebt gij aan uw gemeente- huis een spandoek laten hangen dat aan de goegemeente moest meedelen dat het “einde- lijk” gebeurd was. De wrange bijsmaak die aan heel dit boeltje hangt, proeft gij duidelijk niet, of gij wilt niet proeven.

Jarenlang stondt gij mee op de bres voor de splitsing, een oude eis van de Vlaamse bewe- ging. CD&V was blij u in haar rangen te hebben. Gij kondt u in de jaren voor, tijdens en na het kartel met de N-VA als alibi-flamingant van de tsjevenpartij manifesteren. De Vlaamse bewe- ging droeg u, en andere burgemeesters, op handen. Gij werdt gelauwerd, gehuldigd en op luid applaus onthaald. Het leek alsof er eindelijk CD&V’ers bestonden die door en door Vlaams dachten en voelden. Op het Vlaams Nationaal Zangfeest, waar het kruim van de harde en strij- dende Vlaamse beweging de keel schor komt zingen, werdt gij in de schijnwerpers geplaatst.

Gij beleefde heroïsche tijden. Het strijdende Vlaanderen was content met u.

Toen uw partijvoorzitter vorig jaar echter aan het onderhandelen sloeg en de contouren van de institutionele hervormingen duidelijk werden, werd snel zonneklaar dat de splitsing van BHV geen propere splitsing ging zijn en dat uw partij zich zou neerleggen bij een oneer- baar compromis. Heel de boel zou een onderdeel zijn van een cluster hervormingen die tot een ware koehandel ging leiden. Want tegenover de zogenaamde splitsing die door de Frans- taligen als toegeving aan de Vlamingen wordt aanzien, zouden die Franstaligen een onge- zien eisenpakket stellen en het nog gerealiseerd krijgen ook. Ik moet die toegevingen niet herhalen. Gij kent ze. Toen de Vlaams-nationalisten van Vlaams Belang en N-VA in de Kamer in het verweer gingen en alles netjes op een rijtje zetten en u en uw partij daarmee confron- teerden, gingt gij zelfs zover hen vierkant uit te lachen en openlijk te spreken van “een forse stap” vooruit. Buiten het parlement bleeft gij stoïcijns doof toen uw collega Willy de Waele van Lennik – met wie gij jaren op de bres hebt gestaan – heel het BHV-akkoord afschoot als te weinig voor Vlaanderen en te veel voor de Franstaligen. Hij behoort tot een regeringspar- tij, maar daar trekt hij zich geen barst van aan. “Principe is principe”, zegt hij moedig. Dat kan van u niet gezegd worden. Gij zijt een tsjeef in het diepst van uw gedachten. Dat is wel dui- delijk geworden. Mochten er trappen van vergelijking bestaan van het woord tsjeef, dan zou- den wij dat als volgt kunnen zeggen: tsjeef, tsjever, doomst.

Toen vorige week de Vlaams-nationalisten in de Kamer hun laatste verweer inzetten, waart gij zo brutaal hen te vergelijken met een krokodil: een grote bek en korte pootjes. Wel, Michel, dat van die korte pootjes kan waar zijn, maar in die grote bek staan nog tanden. Van de kame- leontsjeef die gij zijt, kan dat niet langer gezegd worden. Gij hebt Vlaanderen geen dienst bewezen door zo plat op de buik te gaan en 50.000 Brusselse Vlamingen op te offeren voor een splitsing waarvan alleen de Franstaligen sterker worden. Gij zijt zo naïef te geloven dat de verfransingsdruk nu zal stoppen. Wacht maar eens af, ook in uw eigen gemeente. Wed- den dat ge ooit in een helder moment zult moeten toegeven dat wij

gelijk hadden?Tot op het Zangfeest volgend jaar? Of ziet gij een oor- verdovend fluitconcert aan uw adres niet zitten?

Brief aan Michel Doomst

Uit de smalle beursstraat

Bankiers leren het nooit

Wie had dat ooit gedacht? De term “banksters”, door Rex- leider Léon Degrelle in de jaren 30 van vorige eeuw kwistig gebruikt, heeft in onze dagelijkse woordenschat stilaan zijn plaats ingenomen. De Rex-leider ageerde tegen allerlei ban- caire schandalen die België in de nasleep van de Grote Depres- sie teisterden. Banken gingen overkop. Veel mensen waren hun spaargeld kwijt. Door malversaties van bankiers werden bur- gers financieel gepluimd. Toen was er nog geen sprake van de al bij al aantrekkelijke depositogarantie (100.000 euro) voor de spaarders van failliete banken.

Vandaag is de term “banksters” om een andere reden actueler dan ooit. “Bankster” is een samenvoeging van bankier en gangster. Die term is zeker van toepassing op een aantal heren in maatpak. Men kon wensen dat de financiële instellingen door de financiële crisis van 2008 wat bescheidener gingen handelen, maar dat is ijdele hoop.

Drie recente voorbeelden zijn zonder meer wraakroepend.

Om te beginnen de miljoenenbonussen die bankiers nog altijd opstrijken, ondanks het feit dat de sector het zeer moeilijk heeft. Het gesjoemel bij de prestigieuze JP Morgan Chase leidde tot een onver- wacht verlies van 1,2 miljard dollar.

Bij de Britse grootbank Barclays werd gegoocheld met rentevoe- ten om zo hogere winsten te halen. De rente die Barclays betaalde om bij andere banken te lenen, was hoger dan officieel aangege- ven. Dat gebeurde op de kap van spaarders en bedrijven, die als klant van die bank veel geld verloren. De toplui van Barclays stap- ten op. Ze lieten hun ontslagvergoeding pas na zware druk van de publieke opinie vallen.

In Spanje komen steeds meer verhalen boven over slecht manage- ment bij de “cajas”, de regionale banken. In Spanje, waar de regio’s over een grote autonomie beschikken, geldt zeker niet het principe dat wat men zelf doet, beter doet.

Wie betaalt voor dat corrupte bankensysteem in Spanje? U en ik.

Via de Europese noodmechanismen kunnen banken direct financieel ondersteund worden.

Dat de Spaanse bankensector (voorlopig) niet overkop gaat, heeft één voordeel: er is geen besmetting naar de rest van de Europese financiële sector. Het is wel de Noord-Europese belastingbetaler die dieper in de geldbeugel moet tasten.

Bovendien moeten privébanken, zoals BNP Paribas Fortis, hun armlastige filialen in het zuiden van Europa steunen. 40 miljard euro aan schulden worden verplaatst van de Spaanse filialen naar de Belgi- sche. Reden is dat de verhouding deposito’s/kredieten in de Spaanse banken niet echt fraai oogt.

Om het gewicht van de deposito’s te verhogen en het onevenwicht te herstellen, worden schulden naar andere landen overgeheveld.

Ook hier zijn de Noord-Europese klanten de pineut. Die indirecte steun en die garanties aan de Zuid-Europese banken betekenen dat minder geld beschikbaar is om hier aan consumenten en bedrijven te lenen. Dat leidt tot minder groei en minder jobs.

We hoeven niet naar het buitenland om ons te ergeren over wan- gedrag van bankiers. Hier ten lande blijft de restbank van Dexia een probleem.

De eurocrisis is verre van opgelost. Doen er zich opnieuw zware economische schokken voor in Spanje en Italië, zal die restbank, die Zuid-Europees papier in de portefeuille heeft, opnieuw verliezen moeten boeken, en zal de staatsgarantie moeten worden aange- sproken om die restbank van de ondergang te redden.

Zoals we al geschreven hebben, is de kans dat die miljardengaran- ties moeten aangewend worden zo goed als honderd procent. De Belgische staatsschuld zal daardoor snel stijgen. Het is wraakroepend dat ACW’er Steven Vanackere blijft jubelen dat de Belgische staats- rente laag is. Voorlopig blijft België onder de radar van de financiële markten, maar dat blijft niet duren.

De financiële instellingen doen alsof er niets aan de hand is. Ster- ker nog, letterlijk alle kosten worden afgewenteld op elke indivi- duele klant. Hebt u de kosten van allerlei bancaire diensten de voorbije jaren zien afnemen? Neen. Integendeel, de kosten zijn enkel gestegen.

De banken komen dan af met het argument dat er in economisch moeilijke tijden ook door de financiële instellingen bespaard moet worden. Waarom worden er dan nog altijd royale bonussen toege- kend? Hoe komt het dat er in de banksector steevast zeer royale loon- akkoorden en collectieve arbeidsovereenkomsten worden afgeslo- ten? In weinig privésectoren heeft men zoveel verlofdagen als in de banksector. Eén verlofdag afschaffen, zou miljoenen besparen en tonen dat ook de financiële sector verantwoordelijk gedrag aan de dag kan leggen.

A^ngélique VAnderstrAeten

Gazet van Antwerpen was de enige krant die de volledige besluitvorming publiceerde.

Overal elders kwam slechts één van de zes besluiten aan bod, de te grote rol van de koning bij de regeringsvorming.

De andere gingen de prullenmand in.

Ik durf het beleid van Het Laatste Nieuws adviseren zijn promotieslogan – “Wij zijn de grootste van Vlaanderen!” – te vervangen door: “Wij zijn de grootste van het Neder- landstalige gedeelte van België!” Toegege- ven, dat klinkt niet even wervend, maar het is juister.

Zeker als men bedenkt dat opinieschrij- ver Luc van der Kelen het uitgerekend op de Vlaamse feestdag bestond de BHV-nepsplitsing af te schilderen als een “overwinning waar Vlamingen gelukkig moeten om zijn, omdat ze daar al vijftig jaar hadden zitten op wachten”. Tja... Laat ons het erbij houden dat in een rechtstaat elk journalistiek vogeltje mag zingen zoals het gebekt is.

Idem voor een franskiljonse belgicist die

“de grootste krant van Vlaanderen” inhoudelijk geregeld herleidt tot een karikatuur van zijn eigen slogan.

“Frontale aanval” genuanceerd

Daags voor de Vlaamse feestdag organiseerde N-VA, niet toevallig, een studiedag over de Belgische monarchie. Gazet van Antwerpen was de enige Vlaamse krant – als het goed is, zeg ik het ook – die de daar genomen besluitvorming belangrijk genoeg achtte om er de frontpagina mee te vullen, in schrille tegenstelling met andere “Vlaamse” kranten, die er op een binnenbladzijde zo summier mogelijk aandacht voor hadden. Je bent lid van de club “regimemedia” of je bent het niet.

Bloeddruk

De “frontale aanval op de koning”, zoals Gazet van Antwerpen de N-VA-studiedag blikvangend samenvatte, had genuanceer- der gekund.

Bijvoorbeeld: “Kan dit allemaal nog wel?”

Tenslotte werd enkel gesuggereerd royale toestanden te verbeteren, die honderd jaar geleden niet ter discussie stonden maar in de 21ste eeuw de bloeddruk omhoog jagen van wie de moeite doet zich, meer dan de oppervlakkige koekjesdozenromantiek toe- laat, erin te verdiepen.

Wie dat deed, uit onverdachte hoek, is Hendrik Vuye, professor staatsrecht aan de universiteit van Namen en gastspreker op de studiedag. Hij stelde onomwonden, gebaseerd op onomstotelijk cijfer- én bewijsma- teriaal, dat de koning zich bij de regeringsvorming partijdig heeft opgesteld.

Sire gunde 72 procent van de informatie- tijd aan PS en sp.a, die samen 22 procent van de kiezers vertegenwoordigen. N-VA had 6,6 procent “tijd” gekregen al vertegenwoordigt de partij 17,4 procent van het kiezerskorps.

Een “frontale aanval” zou ik het niet noemen, als aan dat soort partijdigheid van een

“koning van alle Belgen” een eind zou worden gemaakt door hem buitenspel te zetten bij een regeringsvorming en de regie in handen van de Kamer te leggen.

Het terechte voorstel zijn kabinetschef onder politiek toezicht te plaatsen – lees:

diens onverantwoorde macht in te per- ken –, ligt in het verlengde.

Als een monarch en zijn directe medewerker zich in een democratie mogen blijven veroorloven wat Albert Second en co zich na de jongste verkiezingen pro-PS en pro-sp.a veroorloofden, dan schrapt men het woord democratie beter uit het (Belgi- sche) woordenboek.

Waarheid

Wat Vuye voorstelde, was het enige punt dat de meeste kranten haalde, summier.

Over de rest amper een woord, al is het niet minder vatbaar voor een “ernstig debat over de toekomst van de monarchie”.

Het voorstel voor een transparante begro- ting “all-in” voor het koningshuis, lijkt de logica zelf voor wie weet dat de civiele lijst en de dotaties slechts de helft van de 30 miljoen euro dekken die het royale circus op jaarbasis kost. De koning betaalt zijn kabinetschef niet eens zelf, dat doet het minis- terie van Financiën. De vraag dat de vorst bij zichzelf begint wanneer hij met Kerstmis en Nieuwjaar, of op 21 juli, zijn onderdanen aanzet tot “matigheid”, kan men niet meteen een frontale aanval op zijn persoon noemen.

Evenmin het vriendelijke verzoek, zoals iedereen, belastingen te betalen en er binnen Lakense muren geen eigen taksvrij tank- station op na te houden.

Dat het Rekenhof bevoegd moet zijn àlle vorstelijke uitgaven te controleren, doet ook al geen afbreuk aan een koninklijk statuut dat de middeleeuwen overstijgt. En als N-VA oordeelt dat de rijkelijke dotatie van koningin Fabiola volstaat om haar ganse Spaanse fami-liale achterban te sponsoren, en wat bescheidener zou mogen, dan staat de par- tijleiding daar ver van alleen mee.

Pleiten voor een uitsluitend protocollaire functie voor de koning betekent niet de monarchie afzweren, om eerst het cement van de natie te vernietigen, en dan de natie zelf.

Dat wordt maar al te graag door de regimemedia gesuggereerd, om de V-partijen te beschadigen en in één moeite het Belgische status quo te beschermen, met alle mistoe- standen erop en eraan – alsof de constructie België de natie zou zijn die ze nooit is geweest. De regimemedia zouden beter vanuit die waarheid aan duiding doen.

Een confederale staat, zoals de N-VA die voorstaat, zou daar goed bij varen. Zijn bevol- king niet minder.

d.M^ol

(3)

Actueel 18 juli 2012 3

Bart de Wever moest toegeven aan de druk vanuit het partijbestuur, en openlijk verklaren dat nieuwe “overlopers” van het Vlaams Belang niet meer welkom zijn. De deur gaat dicht. Overlopers uit de CD&V en Open Vld blijven welkom. Wie zijn wij om daar met ons slecht karakter enige beden- kingen bij te hebben?

Aanleiding tot de tussenkomst op het partijbestuur was het artikel van Bart Brinckman in De Standaard van verleden week, han- delend over het NSV-verleden van Jurgen Ceder. Ik heb daar mijn mening over geventi- leerd in het vorige nummer van ’t Pallieterke.

In de jongste Knack doet Walter Pauli er nog een schepje bovenop. Ook hij brengt het incident van 1984, de bezetting van het Leuvense Stuc. Pauli citeert uit het studen- tenblad Veto. Als blad van de ASR (Alge- mene Studentenraad) was Veto links en dus zeer anti-NSV. “Maar het was wel al een goed blad. De verantwoordelijke uitgever was dat jaar Luc Baltussen, nu medewerker van Knack. De auteur van een aantal ver- derop geciteerde zinnen is Luc Vanheeren- tals, al jaren de gewaardeerde Belga-corres- pondent voor Leuven”, aldus Pauli.

Waarom Pauli zo lovend schrijft over Veto?

Omdat hij er zelf medewerker van was, natuurlijk. Niet in de periode van Ceder, wel enkele jaren later. Hij leerde er zijn eerste redactionele stapjes zetten, was even redactiesecretaris en zelfs een jaartje hoofd- redacteur. Hij niet alleen trouwens: een Pol Deltour, een Rudy Lanssens, een Stef Wau- ters, een Trui Moerkerke, maakten ooit deel uit van de redactie. Zelfs een Ivan de Vad- der leverde een paar keer een stukje tekst, al gebiedt de waarheid te zeggen dat zijn inbreng heel beperkt was. Nog een Veto-

redacteur uit die tijd was Didier Wijnants, nu muziekrecensent bij De Morgen.

Walter Pauli kon direct na zijn studen- tentijd aan de slag op de redactie van De Morgen, als politiek redacteur, waar hij Bart Brinckman tegen het lijf liep.

Een goed jaar geleden stapte Pauli over naar Knack. Men zou verwachten dat een blad zoals Knack - niet links, niet rechts - een neutraal stuk zou kunnen brengen, maar blijkbaar kan Pauli zijn progressieve Veto-tijd en even progressieve De Morgen-tijd niet vergeten. Het artikel in Knack over Ceder levert Walter Pauli alvast een recht van ant- woord op vanwege Ceder.

Terug naar de N-VA en de beslissing geen Vlaams Belangers meer toe te laten. Dat de partij die beslissing neemt, is haar goed recht – Bruno Valkeniers zal er niet om treu- ren. Maar, zouden Eric Defoort en Jan Peu- mans zo hebben opgespeeld in het partijbestuur, mocht het artikel van Bart Brinckman in De Standaard niet verschenen zijn? Kom mij niet vertellen dat de overstap van Ceder nooit eerder aan bod is gekomen in het N-VA-partijbestuur. Dat was niet iets dat in twee minuten beslist en goedgekeurd werd.

Zowel Brinckman als Pauli kunnen het niet laten hun journalistieke verslaggeving te kruiden met hun persoonlijke politieke over- tuiging. Tot daaraan toe. Maar ondanks dat ze diametraal denken tegenover de N-VA, slagen ze er toch maar in mee de agenda te bepalen van die partij. Dat het artikel van Brinckman enige zenuwachtigheid veroor- zaakte – of moeten we zeggen: paniek – toont nogmaals aan hoezeer de angst voor het cordon mediathique ook bij de N-VA is doorgedrongen.

K^vC

Bart Brinckman bepaalt de agenda

Das Oberkommando van de N-VA gibt bekannt: de deur gaat dicht voor Vlaams Belangers. Grote deursluiters in het N-VA-bestuur zijn onder meer Jan Peumans en Eric Defoort. Dat Peumans liever de Walen ziet als vriend, is ons al langer bekend.

Spijtig, met zijn 11 julitoespraak in het Brusselse stadhuis heeft hij niet gescoord, niet bij de politieke vrienden in eigen land, noch in Walenland, en zeker niet bij zijn eigen Vlaamse achterban.

De deur gaat dicht bij N-VA

ANTWERP-TAX

03-238.38.38

www.antwerp-tax.be

De N-VA, Vlaams Belang en LDD staan op één lijn wanneer ze de wetsvoorstellen in verband met de splitsing van BHV van tafel vegen. De nadelen wegen inderdaad niet op tegen de voordelen. Misschien was het wel beter alles bij het oude te laten.

De discussie rond BHV gaat lang niet enkel meer over territorialiteit. Het is het zoveelste symptoom van een ontwikkeling waarbij het steeds meer over de toekomst van dit land gaat, over de manier hoe partijen aan politiek doen en over waarden en normen - of het gemis daaraan - die uiteraard de hoeksteen van het politieke handelen vormen. Aan de basis daarvan ligt een ‘gezonde, inclusieve identi- teitsbeleving’, die een ethische gemeenschap schraagt en die begrippen als solidariteit en democratie hun diepste betekenis geeft.

Eenvoudig gezegd: als je in Vlaanderen wilt wonen en wilt genieten van de verworven rijk- dom, dan zorg je ervoor dat je zo snel mogelijk deel uitmaakt van de gemeenschap, dat je zo snel mogelijk de taal leert en dat je de waarden en normen eigen maakt. Dit is geen vrij- blijvend gebeuren. Het is een fundamentele keuze, die de breuklijn tussen de traditionele machtspartijen en de Vlaams-nationale partijen vormt. Die breuklijn wordt steeds meer zichtbaar, ook in de Vlaamse regering.

Daartegenover staat de leegheid en op con- sensus gerichte Belgische structuur, gefocust op middelmatigheid en nivellering naar onder.

De Belgische constructie bestaat op zichzelf en heeft enkel zichzelf tot doel. De samenhorig- heid van het Belgische consensusmodel wordt in eerste instantie gedragen door een geza- menlijke afkeer van Bart de Wever. Alles is goed om die man in een kwaad daglicht te plaatsen, desnoods met leugens. De traditionele partijen laten geen kans onverlet om De Wever verdacht te maken. Bedoeling is uiteraard de Vlaamse ontvoogding te banaliseren tot een provinci- aal, achterhaald gegeven. Vlaamse symbolen worden gerecupereerd en bij wijze van spreken

‘ontmand’, ontdaan van iedere zinnige inhoud.

De 11 juliviering in Brussel vormde daar een stuitend voorbeeld van. Raymond van het Groenewoud – wereldburger bij uitstek – was centrale gast en kreeg weer eens een vrij podium om alles wat Vlaams is belachelijk te maken en te klasseren als museaal klein maar gevaarlijk afval. De man pleit ervoor in Brussel iedereen zijn eigen taal te laten spreken. Vla- mingen zijn veel te “enggeestig”. Voor Van het Groenewoud gaat het de goede richting uit met Brussel. Bij wijze van lichte provocatie droegen zijn drie achtergrondzangeresjes respectieve- lijk een geel, rood en zwart kleedje. Ter inlich- ting: aanstaande zaterdag, 21 juli, treedt Van het Groenewoud op in New York, ter gelegen- heid van de Belgische feestdag. Of hij daar zijn anti-VS-liedje “Weg met Amerika” gaat zingen, is ons niet bekend. Maar één zaak is duidelijk:

de ene week optreden op een 11 juliviering, en een volgende week op een Belgische viering in de VS, land waar hij niet hoog mee oploopt, moet kunnen, zal Raymond wel denken.

Van het Groenewoud staat garant voor het belgicisme. Dat belgicisme wordt door twee nefaste ontwikkelingen gekenmerkt: enerzijds

zijn er de supranationale instellingen die de nationale staat van buitenaf bedreigen en die iedere vorm van democratische controle mis- sen. Anderzijds is er het multiculturalisme, dat als opzet heeft de collectieve identiteit intern te verzwakken. Het is geen toeval dat voor deze twee ontwikkelingen Brussel symbool staat.

De strijd om BHV gaat om veel meer dan wat banaliteiten die de pers rondstrooit. Het gaat zowel over de ontmanteling van de grenzen van onze gemeenschap, als over het verzwakken en de afbouw van de nationale verbon- denheid. De vele ruzies en twisten binnen de Vlaamse regering zijn daar symptomen van.

De N-VA komt keer op keer in conflict met het gevoerde beleid. Volgens De Wever is Vlaande- ren veel te veel België in het klein en is er drin- gend nood aan een Vlaamse staatshervorming, gericht op ontvetting en hervorming van de structuren. De N-VA wil via het Vlaamse niveau de ontgrendeling van België bewerkstelligen.

De hervorming van het Vlaamse niveau moet de Belgische grendels weghalen. Het kan niet anders: de N-VA is uit op een meerderheid in het Vlaamse Parlement om de Belgische structuren te blokkeren. Op federaal vlak zal dat nooit lukken. De aanval is ingezet. De komende jaren worden cruciaal en veel tijd is er niet meer. De Vlaamse soevereiniteit wordt zwaar aangetast. N-VA zal zich intern moeten versterken en extern bondgenoten moeten zoeken, om tegen de volgende Vlaamse verkiezingen een cruciale meerderheid te halen.

Enkel dan kunnen de Belgische grendels worden gebroken. Het Vlaams Belang kan het verschil maken, maar dan zal het zich ernstig moeten beraden over haar eigen relevantie. JB

De aanval is ingezet

Echo’s uit de Koepelzaal

Onze nek

Mocht u er nog aan twijfelen: ook het OVV is van mening dat er dit jaar niets te vieren viel op 11 juli. Bovendien weten we allemaal zo ongeveer wat het woord van een politieker waard is. Toch is het interessant aan te stippen (en te onthouden!) wat minister-president Pee- ters in Kortrijk wist te vertellen. Omdat twee derde van de wetgeving in ons land afkomstig is van de EU – ja, u leest het goed, zo erg is het gesteld met onze nationale soevereiniteit – wordt het meer dan tijd dat Vlaanderen op dat niveau aanwezig is waar er beslist en beslo- ten wordt. “Vlaanderen moet dus vaker recht- streeks aan de Europese onderhandelingstafel zitten. Wij moeten ook op Europees niveau onze bevoegdheden volledig kunnen uitoe- fenen.” Ook op externe fora dient immers de interne staatsstructuur te gelden. Of zoals hij in Knack nog eens met zoveel woorden her- haalde: “Vlaanderen zal zich meer mengen, want het komt toch op onze nek terecht!”

Flauwekul

Hoe vaak schreven we het al niet: wat we zelf doen, doen we niet beter. In zijn 11 julitoespraak heeft nu ook Bart de Wever het letterlijk zo gesteld. Het zal dus wel waar zijn! Zijn con- clusie was al evenmin mals: deze zesde staatshervorming staat bol van nieuwe privileges voor de Franstaligen, kost een smak poen en

“minoriseert de meerderheid”. Na de verkiezingen van 2014 wil hij niet meer en niet minder dan onverkort het confederalisme door- voeren. We gaan dat zien… Peeters had het uiteraard niet moeilijk met zijn repliek: wie zelf in de regering zit, en mee aan het stuur, moet daar dan wat flinker zijn best doen. Hij zei het net iets vriendelijker, wij parafraseren slechts… Maar dat had De Wever helemaal zo niet gezegd en zeker en vast anders bedoeld:

“Dat is helemaal geen aanval op de Vlaamse regering. Ik zeg gewoon dat het Vlaamse zelf- bestuur niet perfect is, dat een aantal zaken beter kunnen en dat daar ook aan gewerkt wordt. Daarbij moeten we opletten voor zelf- genoegzaamheid. Maar dat is exact dezelfde boodschap als die van minister-president Kris Peeters”, aldus De Wever. Jaja…

Tot de orde

Misschien kan De Wever dan zijn eigen parle- mentsleden en zijn eigen ministers eens aanpor- ren werk te maken met het uitkuisen van de VRT- augiasstal en met het afblokken van nog maar de allergrootste door Pascal Smet in het onder- wijs geplande stommiteiten. Al sinds dat in 1988 Vlaamse bevoegdheden werden, laten de V-partijen dat terrein over aan onze ideologische vijanden, morrelen hooguit wat verbaal in de marge en stemmen dan met hun sufkop alles wat het departement en de administratie voorgekauwd hebben. Geen specialisten in huis die in staat zijn dat slaapverwekkende en ergerlijke jargon te doorworstelen? Ga er dan zoeken, of leid ze op!

“DécLArAtiON DE GuErrE”

De Nationale Bank analyseerde enkele mogelijkheden om de concurrentiekracht van onze bedrijven te verbeteren. Wezen- lijke voorstellen tot hervorming werden door PS-voorzitter Thierry Giet onmiddellijk omschreven als “een oorlogsverklaring”.

Hoe wereldvreemd kan men zijn? Terecht schrijft Unizo-bestuurder Karel van Eetvelt in het ledenblad van zijn organisatie: “De kop in het zand steken, zoals de PS doet, is onverantwoord én asociaal.” Van Eet- velt ziet deze regering vooral anti-relance- maatregelen nemen. Wie kan hem onge- lijk geven?

BEPrOEfD rEcEPt

In de strijd tegen de Vlaams-nationale oppositie maakt CD&V, net als de andere traditionele partijen, gebruik van een beproefd recept: critici van het Belgische regime zet je in de hoek als “verzuurde navelstaarders” en “negativisten”. “Een deel van Vlaanderen vertoont een onge- ziene graad van zurigheid,” stelt Beke met zoveel woorden. Meteen wordt inhoudelijk reageren op “verzuurde” kritiek nutteloos.

Of de publieke opinie van die doorzichtige strategie nog pap lust? Dat lijkt ons zeer onwaarschijnlijk.

(4)

Lange strijd

Heel de week stond in het teken van het

“historische” akkoord over BHV. Tot op het laatst hebben de troepen van Gerolf Anne- mans met lange, gefundeerde tussenkom- sten de Vlaamse toegevingen bekampt. Men kan zich afvragen waar zij de energie blijven halen. N-VA kwam vanuit haar ongemakke- lijke positie, als lid van een loyale Vlaamse regering, inzake de uitvoering van de akkoor- den toch ook nog wat principieel weerwerk bieden. Natuurlijk werd ze vaak geconfron- teerd met standpunten van toen ze zelf aan de onderhandelingstafel zat, met wat “konink- lijke verduidelijker” De Wever op papier had gezet. Ben Weyts werd herhaaldelijk onderbro- ken. Het viel op hoe Michelleke – Splits nu! – Doomst van de CD&V telkens uit zijn rol viel, door de critici belachelijk proberen te maken.

Op zeker moment verweet hij Kuifje Weyts met een gespleten tong te spreken. Waarbij hij ver- gat te zeggen dat hij intussen zelf al zowat aan zijn 27ste tong toe is.

Verveling

Tijdens lange debatten die vele uren in beslag nemen en waarin de oppositie de boventoon voert, is het altijd leuk om zien waarmee de opgevorderde praatbarakkers zich bezighouden. Luisteren doen ze vanzelf- sprekend niet. Een aantal is zelfs niet komen opdagen, want absoluut niet geïnteresseerd, of met “dringende” zaken bezig. Van de aan- wezigen zit een fors aantal flink te tokkelen op een laptop, tablet of een mobieltje. Een laatste dossier aan het afwerken, voor de vakantie?

Nog wat morrelen aan de lijstvorming? Al aan de memoires bezig? Nog anderen lezen een boek, een krant of een tijdschrift. Er zat er één een sudoku op te lossen. Eén iemand was aan een stevige manicure bezig. Een goede keu- vel met de buurman of -vrouw is een geliefde

Roddels uit de Wetstraat

Dossier

18 juli 2012

4

sport. Bezigheidstherapie. Natuurlijk werd de zeer populaire koffiekamer heel vaak bezocht, ter verpozing. We hebben het al vaker gezegd:

politiek is een hondenstiel. Allemaal de schuld van de kiezer...

Applaus op bevel

Een leuk moment is altijd als er tijdens al dan niet hevige debatten spontaan applaus losbarst, omdat deze of gene iets gevat heeft gezegd. Men wordt geacht het applaus te ondersteunen als het ten voordele van iemand uit de eigen fractie is. Als het zover is en er wordt in de handen geklapt, dan ziet men een aantal laptoptikkers snel even opkijken om, afhankelijk van wie het applaus verdient, al dan niet mee te klappen. Heel vaak zijn er dan die na het applaus aan hun iets aandachtigere buurman vragen: “Wat heeft hij gezegd?” Min- neke de Ridder van N-VA, ditmaal met rosse kuif, viel in die zin wel op.

Van harte?

Vrijdag was er de verlossende stemming over BHV en andere institutionele hervor- mingen. Men had het gehaald voor 21 juli.

Er barstte een groot applaus los – iedereen kan onbezorgd op zoek naar wat vakantiezon.

N-VA zat erbij en keek ernaar. Gerolf Anne- mans stak als een Romeinse keizer ostenta- tief zijn duim naar beneden. Het was afge- lopen. Hebben meerdere CD&V’ers en Open Vld’ers, zoals Luc van Biesen uit Kraainem, echt van harte en in eer en geweten geap- plaudisseerd? De grootste en meest oprechte grijnslach was uiteraard te lezen op de gezich- ten van de Franstaligen. Als men zo’n buit bin- nenhaalt, is dat best te begrijpen.

Ras

FDF’er Damien Thiéry, burgemeester van Linkebeek, spreekt behoorlijk Nederlands –

hij moet wel in zijn gemeente –, maar hij haat niettemin de Vlamingen even erg als zijn voor- zitter, Maingain. Dat ontlokt hem soms onge- hoorde ongenuanceerdheden en schoffe- rende uitlatingen. Hij zei letterlijk, toen hij het had over benoemingen van ambtenaren in gemeenten: “Malgré cela, certains partis fla- mands ne sont pas contents et veulent que soient uniquement nommés des gens issus de la race flamande pour éviter qu’à terme des francophones puissent encore essayer de gérer des communes dans l’intérêt de toute la population – et pas uniquement des Fla- mands.” Jawel: “race flamande”. De insinuatie was duidelijk. Meteen na Thiéry kwam kuiten-

bijter Filip de Man van het VB aan het woord.

Die zei bij het begin van zijn betoog met een kwinkslag: “Mijnheer de voorzitter, collega’s, mijnheer Thiéry, als vertegenwoordiger van

“la race flamande” zal ik een historisch over- zicht geven. (...)” Waarop Kamervoorzitter Fla- haut hem onderbrak en zei dat hij het woord

“ras” ging schrappen, want ongeoorloofd. De wereld op zijn kop.

Waarop De Man zei dat hij het had gebruikt naar aanleiding van de uitspraak van de FDF’er. Flahaut had moeten ingrijpen toen Thiéry dat zei. Maar ja, een Franstalige beris- pen, is nog altijd wat anders dan een Vlaming op de vingers tikken.

Willem de bastaard

1066 is één van die data die een land op zijn kop hebben gezet. De Normandische invasie vermorzelde het oude Engeland, dat we kennen via twee fictieve en één historische figuur die de goeden (Engelsen) en de slechteriken (Normandiërs) symboliseerden: Wilfred van Ivanhoe en Robin Hood tegenover de valse prins Jan. 1066 was geen Franse invasie, zoals veel mensen denken. Engeland was al hon- derden jaren een migratieland voor Scandi- navische zeevaarders, die soms gewelddadig (Vikings) maar dikwijls vreedzaam toekwamen.

In grote delen van het noorden en het oosten werden zeer veel gemengde huwelijken geslo- ten. Deense koningen waren een paar keer koning van Engeland, dat met West-Europa weinig banden had.

In 1066 stierf koning Edward kinderloos en kandidaten stonden te drummen om hem op te volgen. Eén familielid was minderjarig en werd opzijgeschoven. Kandidaat nummer twee was graaf Harald, een Engelsman en een zoon van een collaborateur die de Denen mee op de troon had geholpen. Harald werd gekroond en versloeg in het noorden de derde aspirant, de Noorse koning, die ook op de Engelse troon aasde. Toen marcheerde Harald met zijn leger in ijltempo naar het zuiden, om het hoofd te bieden aan kandidaat nummer 4: Guillaume le Bâtard, hertog van Normandië – en feitelijk een Noorman – die machtiger was dan de Franse koning. De meeste Normandiërs spraken sinds twee à drie generaties Normandisch Frans. Ze waren christen, maar ze hadden niets van de oorlogszucht van hun Noorse voorvaderen verloren. Guillaume kreeg de steun van de paus

om Engeland te veroveren, want Rome had op dat eiland weinig te vertellen. De Engelsen benoemden veel van hun bisschoppen zonder roomse goedkeuring. Er is geen enkel historisch bewijs voor de bewering van Guillaume dat de overleden koning Edward hem de Engelse troon had beloofd. Het Normandische invasie- leger, waaronder veel Bretoenen en Vlamin- gen, versloeg en doodde Harald, bij Hastings, zoals het beroemde tapijt van Bayeux toont.

Misschien is dat tapijt geweven onder toezicht van Guillaumes vrouw: Mathilde van Vlaande- ren. Ze mat 1 meter 35 centimeter, was moe- der van negen kinderen en werd verafgood door haar 45 centimeter langere man (volgens middeleeuwse begrippen een reus), die haar nooit bedroog.

Kolonisering

De nieuwe koning, Guillaume, moest zijn 10.000 edelen en soldaten belonen. Hij schonk hen de gronden van de gesneuvelde getrouwen van Harald. Aanvankelijk wou hij wel regeren samen met die Engelse edelen die naar hem overliepen, maar dat duurde niet lang. Zijn con- tinentale mentaliteit stond haaks op de Engelse wetten en gewoontes. Hij stelde eenvoudig dat het hele land hem toebehoorde en dat het hem toekwam al dan niet gronden als leen uit te delen. Hij benoemde alleen strijdmakkers (dikwijls lagere edelen of ridders) als “shire reeve”

(zoiets als provinciegouverneur of sheriff) en die mochten de hoge Engelse graven en baron- nen nauwkeurig controleren en zelfs sanctio- neren. Die aanvaardden dat niet, wat leidde tot zware opstanden. Jarenlang. De Engelsen riepen de Schotten en de Denen ter hulp. De Engelse edelen hadden allemaal een privémili-

De invasie van 1066

“Je moet doen wat je graag doet”, luidt de theorie. Maar zelfs met vier handen had ik niet genoeg vingers om de juristen, economen en artsen te tellen die me al verze- kerd hebben dat ze liever geschiedenis hadden gestudeerd. Maar ja, daar is geen droog brood mee te verdienen. Een aantal goede en zelfs bekende Amerikaanse en Britse his- torici hebben daar iets op gevonden. Bij dag zijn ze bezig met research voor hun lessen en hun wetenschappelijke artikels. ’s Avonds verwerken ze hun kennis in een historische roman, in de hoop dat een bestseller hen rijk zal maken. In die romans krijg je het vlees op de verdroogde beenderen van universitaire cursussen. Ook in het genre van de his- torische roman zijn er modes. Tegenwoordig is een bijna duizend jaar oud onderwerp in trek, omdat het nog altijd fascineert: “the invasion of ten sixty-six”.

tie die bestond uit hun persoonlijke getrouwen en hun boeren. De Engelsen waren goede vech- ters maar ze verzamelden zich nooit rond één opperbevelhebber. Groep per groep konden ze aangepakt worden. Alle Engelsen vochten te voet. Ze werden altijd verrast door de snelle komst van de Normandiërs te paard. De Engel- sen kenden maar één tactiek: de schildmuur.

Dikwijls liepen ze in de val van zogenaamd vluchtende vijanden.

Guillaume bouwde de ene na de andere burcht (o.a. de Tower): ongeveer 1.000 in het hele land. De Engelsen kenden geen kastelen en wisten niet hoe te belegeren. Ze stonden machteloos. En de koning was niet te beroerd om het land te terroriseren. In 1069 liet hij zijn troepen los op het noorden. Gedurende maanden mochten zij iedere Engelsman die ze tegen het lijf liepen, vrouwen en kinderen inbegrepen, vermoorden. Alle woningen en oogsten over duizenden vierkante kilometers werden vernield. Toen hadden de Engelsen het begrepen. Twintig jaar na de invasie was nog vijf procent van de grond in Engelse handen. Guillaume schonk zijn aanhangers reus- achtige gebieden in leen, over heel het land, die echter nergens een aaneengesloten geheel vormden, zodat ze nooit een gevaar voor hun koning waren. Iedere Engelse bisschop, abt en prior werd vervangen door een aanhanger van Guillaume. Zelfs de meeste parochiepriesters moesten opstappen of werden geëxcommuni- ceerd. De koning schafte de nog altijd in Enge- land bestaande slavernij af maar besliste dat vrije Engelse boeren voortaan lijfeigenen waren (een trend die al aan de gang was). De belastingen verdubbelden en verdrievoudigden. Het platteland moest zich krom werken.

Om het land te verdedigen tegen een drei- gende Deense invasie, perste Guillaume het uit op basis van een kadaster dat uniek was voor die tijd. In dat beroemde “Domesday Book”

werd iedere vierkante meter grond geïnventari- seerd, met de namen van de nieuwe eigenaars en van de verdreven eigenaars. Om de Engel- sen goed onder de duim te houden, nodigde de koning voortdurend nieuwe Normandiërs uit. Engeland was voortaan een deel van West- Europa.

De taalkloof

Natuurlijk werd die kolonisering van een heel land door zo’n 25.000 vreemdelingen nog pijn-

lijker door de taalkloof met de twee miljoen Engelsen. De elite sprak haar Normandische versie van het Frans, schreef Frans of Latijn en identificeerde zich alleen met Engeland om zich te verrijken, want de hoge Normandiërs behiel- den hun bezittingen in eigen land. Guillaume moedigde huwelijken aan van zijn aanhangers met dochters of zusters van de vernietigde Engelse adel: kwestie van enige legitimiteit aan de verovering te geven en kinderen te krijgen die misschien wat Engels spraken en die met hun onderdanen konden communiceren.

De meeste Normandiërs getroosten zich echter gedurende generaties niet de moeite Engels te leren. Engeland was een wingewest. Het werd gebruikt om belastinggeld op te brengen en soldaten te ronselen voor de strijd van de Engelse koning in zijn hoedanigheid van hertog tegen zijn Franse suzerein, tegen zijn machtige buren, tegen zijn eigen soms opstandige Nor- mandische edelen.

Al die koningen bekend van de film, zoals

“William the Conqueror”, hadden geen Engelse naam. Een latere koning heette Etienne de Blois (niet Stephen zoals in de tv-reeks Father Cadfaël); hij werd opgevolgd door Henri (en niet Henry uit The Lion in Winter). Eén van zijn zonen heette niet Richard Lionheart maar Richard Coeur de Lion. Tijdens zijn tienjarig koningschap verbleef hij negen maanden in Engeland. De slechte prins Jan heette niet John Lackland maar Jean Sans-Terre. De Franse koning slaagde erin een groot deel van de con- tinentale bezittingen van Jean te veroveren, zodat diens hoge edelen moesten kiezen tussen hun Engelse of hun Franse bezittingen.

Baron zijn in Engeland én in Frankrijk werd onmogelijk. Zij die voor hun Engelse goederen kozen, vereenzelvigden zich voortaan met dat land en werden geleidelijk tweetalig. Maar zelfs na tweehonderd jaar sprak het hof nog altijd Frans. Edouard III (een bondgenoot van Jacob van Artevelde) creëerde de orde van de kou- senband met de woorden: “Honi soit qui mal y pense.” Geleidelijk ontstond een met Franse woorden doorspekt Engels, dat nog weinig op het oude Engels geleek. Koning Henry the Fifth hakte de knoop door. Driehonderdvijftig jaar na 1066 werd dat nieuwe Engels officieel de taal van Engeland, maar het Frans werd nog tot 1600 in veel rechtbanken gebruikt.

JAN NECKERS

(5)

Actueel 18 juli 2012 5

Even wennen

Niet weinig lezers hebben, na het doorbladeren van hun ’t Pallieterke, gereageerd.

Waarvoor onze dank. De vernieuwde opmaak valt bij de overgrote meerderheid in de smaak. Wij van onze kant beloven de komende weken verder te werken aan de opmaak, waarbij we rekening houden met de opmerkingen van onze kritische lezers.

Op het vlak van promotie steken we eveneens een tandje bij. De voorbije week wer- den bij meerdere 11 julivieringen strooibiljetten verdeeld. Zowel in juli als augustus gaan enkele jobstudenten op stap, vooral aan de kust, om strooibriefjes te bussen.

Het volgende aandachtspunt dat bovenaan mijn agenda staat, is de aanwezigheid van ‘t Pallieterke in de dagbladhandel. De laatste tijd ontvingen we een aantal berich- ten over verkooppunten waar ‘t Pallieterke niet (meer) aanwezig is. Dan zwijgen we nog over toestanden zoals in Kortrijk, waar deze week uw weekblad nergens te koop was. Heel veel problemen zijn terug te brengen tot de verdeelfirma AMP, die voor ons de distributie verzorgt. We kennen het probleem. Er wordt de komende weken werk van gemaakt om de situatie recht te zetten.

Tot slot kan ik meedelen dat u op 17 oktober opnieuw een bladzijde extra krijgt, met nieuws over de verkiezingen, en op 14 november een extra bladzijde met boekennieuws.

KvC

Krijg je na jàààren een Waal als eerste minister – op voorspraak van een grote Vlaamse staatsman dan nog – en je ziet wat ervan komt:

de anders zo grandioze Sporen van de Gulden Sinjoren vallen in ‘t water. Omdat het een aan- gekondigde zondvloed was, waren allicht heel wat mensen thuisgebleven. De dapperen die er waren, zo te horen overwegend lezers van dit unieke weekblad, zochten dekking onder de toegangspoort naar het Conscienceplein, in het portaal van Carolus Borromeus, of onder de niet al te grote tent die Hendrik belette te zien dat het goed was. De nijvere organisa- toren, Lieve op kop, die voor hun onverdro- ten inzet àlle lof en aanmoediging verdienen, moeten het mij toch maar niet euvel duiden dat ik het schrijf (vrij en vrank, nietwaar?):

het was niet goed. Dat lag natuurlijk voor een heel groot deel aan de malse regen, maar niet alleen daaraan.

Al waren er ongetwijfeld aanwezigen die er anders over dachten, hun goed recht, de gok om eens “iets anders” te doen en daarvoor de lawaaigroep Schuppezot op het verregende publiek los te laten, vind ik niet voor herhaling vatbaar. Dan heb ik het niet alleen over over- dreven decibels maar ook over hun reperto- rium. Aftandse liekes zoals “De broek van ons moemoe” passen níét bij de stijlvolle Sporen- feesten die wij van de Gulden Sinjoren gewend zijn. Het duurde bovendien te lang, zodat de studentencantus die andere jaren de lekkere kers op de smakelijke taart was, ook figuurlijk in het water viel.

Volle optimist voor lege stoelen

Ondanks de waterval was de Guldenspo- renherdenking de moeite waard, dankzij de schitterende en stevig onderbouwde feest- rede van Trendssetter Frans Crols, die begon met tegen al die lege stoelen, bij regen- en dondergeruis, te belijden dat hij een zonnige optimist was die deze tijd van crisis rijp vond voor doorbraken. In tijden van crisis beginnen, gelukkig voor Vlaanderen, de zaken te schuiven en te kantelen. “Waarom zou men zich druk maken om rechtvaardigheid voor Vlaanderen, confederalisering en independentisme op het moment dat men zich in slaap kan laten wie- gen door groeiende tewerkstelling, groeiende inkomens, groeiende bestedingen voor meer scholen, groeiende files aan de incheckbalies van de chartervluchten naar Spanje, Turkije, Madeira of de Caraïben?”

Los van frankofone marsepein

Vlamingen moeten veel meer nadenken,

Gulden Sinjoren:

de (water)val van Antwerpen

vindt Crols. Wij moeten los van Frankrijk met zijn monopolies, pretentie en anti-Vlaams beleid van grandes boîtes als Dexia, Electra- bel en BNP Paribas Fortis. Wij moeten de Euro- pese Unie ter discussie stellen en kiezen voor een stoere relatie met onze natuurlijke bondgenoten in Europa: Nederland, de Scandinavi- sche landen en Duitsland. Crols pleit niet alleen voor een exit van Griekenland en Groot-Brit- tannië uit de eurozone, maar ook voor een exit van Wallonië uit de unie met Vlaanderen. Los van het verstikkende Euro-Brussel moeten wij onze houding tegenover Nederland hertoet- sen: “De Vlaamse Leeuw moet ooit gezongen worden in Amsterdam, zoals het Wilhelmus in Antwerpen.”

Vlaamse Nobelprijs

Passend werden Gerard Mercator, Bruno Huyghebaert, Roger van Houtte (“door de rooie maffia geliquideerd”) en uiteraard Hen- drik Conscience herdacht. Aan de “vader van de literaire renaissance” werd door Renaat van Beeck postuum de Vlaamse Nobelprijs toe- gekend en – o wonder – plots brak de zon door de wolken, al was dat niet voor lang. Dat een aantal mooie liederen werden gezongen door De Skalden betekent niet, zoals sommi- gen misschien uit Renaats aankondiging hebben afgeleid, dat het onmisbare Scheldekoor, waarvan de verdienstelijke Jan Fossey als diri- gent afscheid heeft genomen, niet meer zou bestaan. Integendeel. Het wordt nu gedirigeerd door Hilde Wagemans, die mij trots vertelde dat er zelfs drie mannelijke aanwinsten zijn en dat haar koor te allen tijde voor Vlaanderen paraat blijft staan, waarvan heel graag akte. Van mannelijke aanwinst gesproken: “den Door” (van Rijswijck) was weer van de partij, met hoge hoed en al. Met zijn woorden besluit ik deze bijdrage: “Laat u vooral niet temmen en we zullen z’emmen!” Lieve en hard werkende mede- werkenden: veel succes en minder nattigheid met de Gulden Sinjoren 2013!

hvo

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Uit het rode pluche

In de commissie had de N-VA niet echt met volle inzet gevochten tegen het noodlottige BHV-akkoord, maar in de plenaire vergadering deed ze dat wel. Men had kunnen vrezen dat na zoveel dagen van discussies en besprekingen alle argumenten uitgeput zouden zijn, maar Karl van Louwe zette alles toch in een nieuw perspectief. Hij noemde de voorgestelde hervorming van het gerechtelijke arrondissement

“… één wetsontwerp om het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde te hervormen”

en ongeveer “tien wetteksten om bepaalde privilegies toe te kennen” aan de Franstaligen.

De franskiljons wisten dat er een aantal wetsvoorstellen in de pijplijn zaten, die door alle Vlaamse partijen werden gesteund, en die met een gewone meerderheid goedgekeurd konden worden. “Daarnaast was er ook een wetsvoorstel over het gerechtelijk arrondissement van gewezen senator Hugo Vandenberghe, die nu de stafhouder van de Brusselse balie is.

Met deze twee wetsvoorstellen was het dus mogelijk om de problemen met betrekking tot het kiesarrondissement en het gerechtelijk arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde met een eenvoudige meerderheid te regelen. Aan Nederlandstalige kant bestond een akkoord om langs deze weg een echte splitsing door te voeren.”

Om dat te beletten, hebben de franskiljons in het Vlinderakkoord een reeks grendels inge- bouwd die de Vlaamse meerderheid buitenspel zetten. Een typisch Belgische constructie waarmee de Franstalige minderheid haar wil oplegt aan de Vlaamse meerderheid.

Tegen zichzelf

Verherstraeten, Wouter Beke en Bert Anci- aux kregen de volle laag van Karl van Louwe, die af en toe bijgevallen werd door Bart Laere- mans. Tegen die twee dossierkenners kon nie- mand op. Ondanks de soms dwaze en slaafse antwoorden van Beke en Anciaux was het een schitterend spektakel in de beste parle-

Van Louwe vecht

mentaire traditie. Er waren vele hoogtepun- ten, maar Van Louwe schitterde vooral toen hij een amendement indiende dat gebaseerd was op een wetsvoorstel van Geert Bourgeois, Hugo Vandenberghe en – horresco referens! – Servais Verherstraeten zelf, die toen nog in de Kamer zat. Het kwam erop neer dat Verher- straeten als staatssecretaris tegen zijn eigen voorstel moest stemmen. Voor gewone mensen is dat wrang en vernederend. Maar echte tsjeven zijn eraan gewend hun woorden in te slikken. Dat is de prijs die men moet betalen voor deelname aan een Belgische regering, Servais. Ge moet uw overtuigingen en uw eer- gevoel opzijzetten. In de middeleeuwen zei men heel simpel dat ge uw ziel aan de duivel moest verkopen…

Ongebruikte macht

Een lezer vond dat wij te scherp zijn geweest voor de N-VA omdat die in het Vlaamse Par- lement weigerde samen met het VB een belangenconflict in te roepen tegen de BHV- akkoorden. Die lezer verdenkt ons ervan dat wij wensten dat de N-VA uit de Vlaamse regering werd gezet, en vervangen door de libera- len. Natuurlijk wilden we dat niet. We hoop- ten wèl dat de N-VA haar positie in de regering gebruikt zou hebben om andere partijen mee over de streep te trekken, of misschien wel heel de Vlaamse regering. Regeringsdeelname betekent macht. Relatieve macht, weliswaar, maar toch reële macht. Maar wat helpt dat, als men die macht niet durft gebruiken? Dan is ze nutteloos. Net zoals de macht van de Vlaamsge- zinden in de CVP en de CD&V - ja, die waren er altijd - nutteloos was, omdat ze die niet wilden of niet durfden gebruiken, omdat regeringsdeelname een doel op zich was geworden. De N-VA mag niet dezelfde weg opgaan.

Ze voert behoorlijk oppositie in de Senaat en in de Kamer. Maar we kunnen in eer en geweten niet schrijven dat ze in de Vlaamse regering het verschil al heeft gemaakt.

Het zingen van de Vlaamse Leeuw DuiDElijKHEDEN

De werkloosheid in het Brusselse Gewest blijft stijgen: er zijn ruim 105.000 werkzoe- kenden.

Het heet dat de Brusselse demografi- sche evolutie duidelijk verschilt van die in de andere landsstreken. Met andere woor- den, de evolutie loopt hand in hand met die van de multiculturele verrijking. Doem- denkers en verzuurden durven zich al eens afvragen of al die werkzoekenden wel op zoek zijn naar werk.

Het is bekend dat Vlaanderen, als

“tegenprestatie” voor de door de traditi- onele Vlaamse regeringspartijen “afge- dwongen” BHV-nepsplitsing, bovenop de bestaande geldstromen naar “Brussel”, straks een half miljard euro extra zal moe- ten ophoesten. Om mee te beginnen, want de “poenevolutie” wil dat het bedrag in de loop der jaren verdubbelt. Dat al die finan- ciële “meerwaarden” voor het Brusselse van pas zullen komen, wordt even duidelijk als het duidelijke verschil tussen demogra- fische evoluties.

Laat dat duidelijk zijn.

Wat is dat toch met socialisten en het zingen van de Vlaamse Leeuw? Pascal Smet kreeg de tekst niet over zijn lippen bij de Guldensporen- viering in Dilbeek. In Gent had Daniel Termont hetzelfde probleem. Bij de herdenking op het erepark van het Schoonselhof, zagen we burgemeester Janssens de lippen stijf op elkaar houden. In Sint-Truiden waren we aanwezig op de uitreiking van de Orde van de Vlaamse Leeuw aan Richard Celis. Aanwezig: burgemeester Ludwig Vandenhove en die hield bij het zingen van de Vlaamse Leeuw ook de lippen op elkaar. Dat in tegenstelling tot zijn buurman, de Truiense schepen van Cultuur Bert Stippel- mans (CD&V) die de Vlaamse Leeuw wèl uit volle borst meezong.

Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is, maar bij de socialisten is er duidelijk een richtlijn uit- gevaardigd: we zingen de Vlaamse Leeuw niet.

Dat het lied het officiële lied van de Vlaamse Gemeenschap is, is blijkbaar nog niet tot hun verstand doorgedrongen. Het toont eens te meer dat alles wat “Vlaams” is en ruikt, door de sp.a zal bestreden worden.

Tijdens een stijlvolle academische zitting

kreeg Richard Celis de Orde van de Vlaamse Leeuw; Miel Cools kreeg de Gulden Spoor voor Culturele Uitstraling. Beide penningen werden uitgereikt door Kris Peeters. Miel Cools dankte de aanwezigen met het zingen van twee liedjes.

Een genot om hem nog eens te horen, hoewel hij zich tegenwoordig moet laten begeleiden door een gitarist. Te veel reuma in de handen om zelf nog gitaar te kunnen spelen. Celis dankte de aanwezigen door op zijn gekende wijze in te hakken op de verwezenlijkingen van de BHV-onderhandelaars. Laten we eerder zeggen: de niet-verwezenlijkingen en vooral de toegevingen van de Vlaamse partijen. Kris Pee- ters zat erbij en kon niet anders dan de strie- mende aanklacht en pijnlijke opsomming van Celis aanhoren.

Tot slot een randbemerking: onze minister- president slaagde er niet in het “Gebed voor het Vaderland” mee te zingen zonder tekstboekje, maar hij deed tenminste nog een beetje moeite.

Wat niet kon gezegd worden van burgemeester Vandenhove, die noch bij ’t Gebed noch bij De Leeuw de kiezen van elkaar kreeg.

KvC