€ 2,50
75ste jaargang • nummer 38 • donderdag 19 september 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
1. N-VA in een federale PS-regering: vijf jaar hak- ken in de Kamer
Stapt de N-VA in een federale Bourgondische coalitie met de PS?
Momenteel lijkt dit science fiction.
De PS is tegen confederalisme. De N-VA is voor. De PS is voor open grenzen. De N-VA is tegen. De PS is voor een linkse belastingregering.
De N-VA wil de schuchtere hervor- mingen van de regering-Michel I niet terugdraaien. Kortom, de twee partijen in een coalitie samenbren- gen is de kwadratuur van de cirkel.
Toch is er een kans dat Franstalige socialisten en Vlaams-nationalisten samenwerken. De informateurs Di- dier Reynders (MR) en Johan Van- de Lanotte (sp.a) hebben daarvoor een speciale truc bovengehaald. In plaats van eerst te kijken welke par- tijen een coalitie kunnen vormen, worden de magere convergenties (rond arbeidsmarkt, pensioenen, begroting) gezocht. Als die er zijn, kan er aan een regering worden ge- werkt. Daarnaast is het zo dat een aantal N-VA’ers wat graag overal aan de knoppen zitten. En dus voor de postjes kiezen. Het risico bestaat ook dat de N-VA zich met het voor- uitzicht op een staatshervorming met een kluitje in een riet laat stu- ren. Net als de Volksunie (toen wel een veel kleinere partij) in 1988.
Die partij trad toe tot een roomsro- de regering met een staatshervor- ming die onderwijs splitste. Maar de zogenaamde “derde fase” met de rechtstreeks verkiezing van de deelstaatparlementen liet op zich wachten. In 1991 trok de Volksunie na een ruzie rond wapenexportli- centies de stekker uit de regering.
Wat er op verkiezingsdag 24 no- vember gebeurde, is bekend.
Riskeert de N-VA hetzelfde te overkomen? Een regeerakkoord met de gehate PS zal leiden tot we- kelijkse aanvallen van de sterke Vlaams Belang-fractie in de Kamer.
Het “gematrakkeer” van Van Grie- ken en consorten zal veel N-VA-kie- zers richting Vlaams Belang lokken.
2.N-VA federaal in de oppo-
sitie: Vlaams Belang is zui- verder op de graat
Een Vlaams-nationalistisch blok van N-VA en Vlaams Belang in de Kamer tegen een paarsgroene re- gering is voor de partij van Bart De Wever veel comfortabeler. Samen kunnen ze chargeren tegen een re- gering die geen Vlaamse meerder- heid heeft. En er samen voordeel uit halen bij de volgende verkiezingen?
Misschien wel, maar het Vlaams Belang heeft een streepje voor. De partij van Tom Van Grieken heeft geen bestuurservaring en kan dus niet aangesproken worden op een gebrekkig beleid vroeger. N-VA wel. Hoe geloofwaardig zal een N-VA-fractieleider Peter De Roover klinken indien het begrotingste- kort verder uitdiept? Zelf heeft de N-VA niet voor gezonde publieke financiën gezorgd. En wat als Theo Francken zich druk maakt over een laks migratiebeleid? Zijn palmares is ook niet al te indrukwekkend. De N-VA zal in het parlement snel met eigen gebreken worden geconfron- teerd.
3.De traditionele partijen verschrompelen
Als de N-VA over vijf jaar een ver- dere afkalving wil vermijden, moet ze proberen elders stemmen terug te winnen. Want van de kiezers bij de vorige stembusslag lopen er al- tijd weg. Bij het Vlaams Belang zal dat ook zo zijn - de kiezer is vola- tieler dan ooit -, maar toch minder.
Bepalend zal de verschrompeling van de traditionele partijen zijn.
Voor CD&V en sp.a is er weinig toe- komst. De 10 procent-grens komt in zicht. Hun electoraat sterft uit. Voor N-VA en zeker Vlaams Belang is dat minder het geval. Het Vlaams Belang spreekt zelfs meer en meer jongeren aan (zie punt 4). Het af- kalven van christendemocraten en socialisten is voor beide Vlaams-na- tionale partijen een bonus. Open Vld kan als liberale stadspartij van de strekking Bart Somers en Gwen- dolyn Rutten beter stand houden.
Dat bobo-clubje is voor het Vlaams
Er is geen peiling voor nodig. Op het partijhoofdkwartier het Madouplein is men er ge- rust in: het Vlaams Belang zit als uitgesproken oppositiepartij in een comfortabele posi- tie en kan in 2024 oogsten. Daar zijn vier redenen voor.
Belang een gemakkelijkere schiet- schijf van voor N-VA. Ondanks de meningsverschillen rond integratie en Belgische versus Vlaamse iden- titeit zijn er op sociaaleconomisch vlak veel raakpunten tussen N-VA en Open Vld.
4. Vlaams Belang heeft de jeugd mee
Een van de opvallendste beel- den van de verkiezingscampagne in mei was het bezoek van Tom Van Grieken en Dries Van Langenhove aan een studentencafé in Gent. 20 of 30 jaar geleden zouden de eni- ge aanwezige jongeren NSV’ers en een paar verdwaalde KVHV’ers geweest zijn. Maar nu was een zeer breed publiek te zien. En de jonge kerels en meisjes wilden allemaal graag een selfie met de Vlaams Be- lang-politici. Verschillende onder- zoeken wijzen uit dat de populariteit van het Vlaams Belang bij jongeren nog toeneemt. N-VA lijkt die nieuwe generatie gemist te hebben. Het zijn jongeren die anders dan de oudere generatie wel gewoon zijn dat er in de klas medeleerlingen met een kleurtje zitten. Maar ze hebben het gehad met de slachtofferrol waarin de nieuwkomers zich wentelen. Net zoals met de arrogantie van alloch- tonen die de clangeest uitbuiten en versterken. De vrees voor het ont- staan van parallelle samenlevingen - die er eigenlijk al zijn - is groot bij jongeren.
De top van het Vlaams Belang heeft ook door via welke sociale media men de kiezers en de jon- geren moet benaderen. Nu denken andere partijen eraan om meer via Facebook te werven. Maar eind juni dacht Tom Van Grieken in een inter- view met het financieel-economisch weekblad Trends al een stap verder:
“Dit waren de laatste Facebook-ver- kiezingen.” Lees: wie de jonge kie- zers van 2024 (dat zullen de Vlamin- gen geboren tot eind mei 2006 zijn) wil aanspreken, zal andere kanalen moeten gebruiken. Wedden dat ze daar op het Madouplein al aan den- ken?
Dat heeft al eerder voor on- rust gezorgd, maar na een steekpartij – tussen illegalen onderling – zit de schrik er ook bij de omwonenden goed in.
Dit zijn duidelijk gewelddadi- ge bandieten, geen hulpeloze vluchtelingen.
Sommige mensen durven
’s avonds niet eens meer hun hond uitlaten. Ook de directie van Het GielsBos, een centrum voor personen met een handi- cap, maakt zich grote zorgen over de veiligheid van de ge- handicapten en het personeel.
Er werd overwogen het terrein
van Het GielsBos af te sluiten, maar voorlopig komt daar niets van in huis. De directie van Het GielsBos heeft al overleg ge- pleegd met de politie en met N-VA-burgemeester Marleen Peeters. Maar de politie staat machteloos.
Zelfs als ze transmigranten arresteren, moeten ze die na korte tijd vrijlaten. Het is vech- ten tegen de bierkaai. En dat is slechts één symptoom van de langzame ineenstorting van de rechtsstaat, en van de toene- mende anarchie en straffeloos- heid die daaruit voortvloeien.
Gewelddadige illegalen
Vlaams Belang zit op rozen
De parking aan de E34 op de gemeentegrens tussen Vosselaar en Gierle, een deelgemeente van Lille, is een verzamelplaats gewor- den voor mensensmokkelaars en transmigranten.
Lees het interview met Matthias Storme, prof en UNIA-bestuurder (N-VA), op blz. 11
“Vragen bij de
compatibiliteit van UNIA met de grondwettelijke scheiding der machten ”
Gelijkekansencentrum UNIA is en blijft een weinig geliefde instel- ling in (centrum)rechtse kringen.
Professor en conservatief denker Matthias Storme (N-VA) zetelt er inmiddels vijf jaar in het bestuur en getuigt onder meer over het doorge- slagen linkse gedachtegoed bij Unia.
Hoe ziet Storme de toekomst van UNIA? Wat met de antidis- criminatiewetgeving en moet Dries Van Langenhove gestraft worden?
Een gesprek.
Actueel 19 september 2019
2
Climaxi werkt met een klein team van medewerkers en heeft naar eigen schrijven een heleboel vrijwilligers en activisten in de verschillende regio’s. Eerder was er de laaghartige aanval van de antiracistische vzw Kif Kif op staats- secretaris Francken van N-VA. Die reageerde toen met de stelling dat Vlaams belastinggeld naar ‘linkse haat’ ging.
Geen verandering
Wie gedacht of gehoopt had dat de Vlaamse overheid – met nota bene de N-VA en de CD&V aan de knoppen – een wijziging in het subsidiëringsbeleid zou doorvoe- ren, is eraan voor de moeite. De Vlaamse subsidiestromen naar dergelijke organisaties voor 2019 zijn zo goed als ongewijzigd ten opzichte van het verleden.
De Vlaamse overheid maakt een onderscheid tussen bewegingen en verenigingen. Climaxi en Kif Kif zijn bewegingen. De Federatie van Marokkaanse Verenigingen en de
U herinnert zich ongetwijfeld de acties en milieubetogin- gen georganiseerd door vzw Climaxi. Climaxi is, naar eigen schrijven, een organisatie die opkomt voor het kli- maat en voor sociale rechtvaardigheid. Het nationaal se- cretariaat vind je in Gent en ook in Herzele hebben ze een kantoor.
Unie van Turkse Verenigingen, bij- voorbeeld, zijn verenigingen. Voor de bewegingen heeft de Vlaamse overheid in 2019 zowat 5,8 miljoen euro over, en voor de verenigingen loopt dat bedrag zelfs op tot 29,4 miljoen euro. Raar maar waar: Kif Kif én Climaxi krijgen ook in 2019 geld van de Vlaamse overheid. De regering subsidieert dus de ‘ver- spreiders van linkse haat’ en de
bewegingen die ministers aanval- len en doen aftreden. Ook de be- weging Hand in Hand krijgt in 2019 geld van de Vlaamse overheid.
Besluit
Vlaams Parlementslid Sam Van Rooy (Vlaams Belang) heeft via Twitter al laten weten dat hij deze onverkwikkelijke zaak zou aankaarten in het Vlaams Parle- ment. Dat is een goede zet. Nog beter zou zijn dat de Vlaamse overheid gewoon stopt met deze onzinnige subsidiestromen. Het ar- gument dat deze verenigingen en bewegingen ook in het verleden geld gekregen hebben, houdt im- mers geen steek. T. DEBELS
Vlaamse overheid
subsidieert eigen tegenstanders
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
De geldkraan moet open
De Europese Centrale Bank bepleit dat landen meer zouden uitgeven aan investeringen om de economie te stimuleren. Geen slecht idee, maar de oproep zal ertoe leiden dat sommige EU-lidstaten of regio’s zuivere consumptie-uitgaven als investeringen gaan verkopen. Zoals Wallonië.
“De druk op Berlijn en Den Haag wordt steeds groter”, be- sloot een EU-ambtenaar na afloop van de vergadering van de Euro- pese ministers van Financiën in Helsinki. Het gaat meer bepaald om de vraag van de Europese Centrale Bank (ECB), en van aftre- dend gouverneur Mario Draghi in het bijzonder, om de Nederlandse en Duitse begrotingsoverschot- ten te gebruiken voor investerin- gen. Voor wegenwerken, scho- lenbouw,… Nederland heeft een overschot van 12 miljard euro.
Zo’n 1,5 procent van het bbp. Ter vergelijking: België loopt tegen het einde van deze legislatuur aan tegen een tekort van 12 miljard euro.
Worden goede leerlingen gestraft?
Indien Duitsland en Nederland meer geld uitgeven aan inves- teringen, dan zal dat voor extra banen zorgen, is de redenering van de ECB. En dus voor meer groei. Maar bij onze noorder- en oosterburen is men niet zeer en- thousiast. Eigenlijk moeten zij hun overschotten gebruiken om de Europese economie aan te zwengelen, terwijl minder verant- woordelijk handelende landen de voorbije jaren de teugels hebben laten vieren. De geldkraan van de spaarzame Noord-Europese landen moet open om de rest van de eurozone te redden. “Niet met ons”, zeggen ze in Berlijn en Den Haag.
Het principe van overheidsin- vesteringen om de economie te stimuleren is niet verkeerd. Zeker bij een conjuncturele neergang.
Het is het oude keynesiaanse re- cept. Wanneer het economisch beter gaat, moet geld worden op- gepot. Bij een recessie of een ver- traging moet men het geld laten rollen. Alleen, in veel Europese
landen, vooral in het ‘Latijnse’ ge- deelte van de EU, is de geldkraan ook in tijden van hoogconjunctuur opengedraaid. Met als gevolg dat men nu bij een groeivertraging niet de nodige middelen heeft voor een stimulus. En er dus naar het noorden van de EU moet wor- den gekeken.
Die vinden dat maar niets. Het wordt wel eens vergeten, maar de heilige regel van het 3 procent be- grotingstekort komt niet zomaar uit de lucht gevallen. Een tekort van 3 procent van het bbp op de begroting was geen probleem indien daar productieve inves- teringen van dezelfde financiële omvang tegenover staan. Maar dat was in de Europese Unie en zeker in de eurozone nooit het geval. Het tekort werd opgebouwd omwil- le van lopende uitgaven. Voor de sociale zekerheid en uitkeringen allerhande.
Risico op budgettaire ontsporingen
Het is dan ook normaal dat de Noord-Europese landen niet wil- len dat zij moeten opdraaien voor het gebrek aan verantwoordelijk beleid van andere lidstaten. En toch gaan we in die richting. De druk op Duitsland en Nederland om hun begrotingstekort af te bouwen, zal groot blijven.
En de andere landen zullen niet hard worden aangepakt indien hun deficit verder uitdiept. Dat geldt voor de Club-Med-landen,
zoals Spanje, Italië, Griekenland en Portugal, maar ook voor lid- staten als Frankrijk en België. Het door de ECB bepleite opendraai- en van de geldkraan door de na- tionale overheden heeft immers te maken met de sterkere Franse dominantie binnen de EU. Frank- rijk heeft sinds 1974 geen begro- ting in evenwicht en vindt dat niet eens zo erg.
President Emmanuel Macron wil een Europees beleid dat niet zo streng meer is als de voorbije jaren. Dat de Italiaanse ex-pre- mier Paolo Gentiloni de Eurocom- missaris wordt die moet toezien op de begrotingen, past in dat plaatje. Hij zal minder streng zijn voor Zuid-Europese landen en re- gio’s.
En dus ook voor België en Wal- lonië, die de begroting totaal niet op orde hebben. Van een Waals begrotingsevenwicht is de ko- mende jaren geen sprake. Men spreekt van 2024, maar ook dat is niet realistisch. Nu al wil de Waal- se regering - die aankijkt tegen een tekort van 350 miljoen euro - zo’n 2,5 miljard euro investerin- gen buiten de normale begroting boeken. Eerlijk is eerlijk: ook Vlaanderen wil dat en onderhan- delt daarover met de Europese Commissie. Het Vlaamse bezwaar is dat de uitgaven voor de Ooster- weel in één keer moeten worden geboekt.
Er valt natuurlijk wat te zeggen voor het ‘debudgetteren’ van gro- te infrastructuurwerken. Een pri- vépersoon betaalt zijn huis ook niet in één jaar af. Maar het risico is dat allerlei vormen van over- heidsconsumptie de term ‘inves- teringen’ krijgen en dat klassieke uitgaven buiten de begroting val- len. Met een verdere ontsporing van de overheidsfinanciën tot ge- volg.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
Traditiegetrouw organiseert het LVSV, het Liberaal Vlaams Studenten- verbond, een groot debat in Gent bij de opening van het academiejaar.
Ook de andere afdelingen van het LVSV organiseren openingsdebatten.
Zo kunt u op 1 oktober naar het debat van LVSV Antwerpen en op 2 okto- ber naar het debat van LVSV Leuven. Op beide avonden treden de zeven Vlaamse partijvoorzitters met elkaar in debat. Maar het debat van LVSV Gent trekt meestal het meeste volk.
Dat zou ongetwijfeld ook dit jaar het geval geweest zijn, want het prae- sidium van LVSV Gent had Open Vld politicus Francesco Vanderjeugd (tevens voorzitterskandidaat) gevraagd als spreker tegenover Dries Van Langenhove. Er zou minstens nog één andere partij deelnemen aan het debat. Alleen, de rector van de universiteit vond het nodig zijn veto uit te spreken. Dries Van Langenhove is immers een melaatse die de univer- siteitsgebouwen niet meer in mag, uitgezonderd de universitaire biblio- theek. Er loopt immers een tuchtmaatregel tegen Dries Van Langenhove die pas op 5 oktober 2019 afloopt, maar tegen die datum wordt de situ- atie herbekeken en kan de tuchtmaatregel eventueel verlengd worden.
LVSV Gent was daarop bereid om het debat te laten doorgaan in een andere zaal. Maar daar stak dan weer de politie een stok in de wielen:
de politie gaf een negatief advies. Er is immers een verhoogd risico op geweld en vandalisme.
Dat wil zeggen: risico op geweld en vandalisme door extreem-links.
Want uiteraard had extreem-links al opgeroepen tot een tegenbetoging op de avond van het geplande debat (dat normaliter doorgaat op 30 sep- tember). Ook het Katholiek Vlaams Hoogstudenten Verbond, KVHV, had Dries gevraagd voor haar openingsactiviteit op 26 september. Ook die activiteit zal niet doorgaan in een auditorium van de universiteit. Ook hier is de kans groot dat de politie een negatief advies zal geven mocht het evenement elders doorgaan. Ook op de avond van het KVHV zal er een tegenbetoging door-
gaan van links. Voorbije maandag waren er al spanningen in de studentenbuurt van Gent. Rechtse studenten van KVHV wer-
den er ‘bekogeld’ met ayran, een soort Turkse milkshake. Extreem-links heeft aangekondigd om stelselmatig rechtse studenten en politici met deze milksha- kes te overgieten.
Communisten en anarchisten staan we- derom paraat om de democratie mond- dood te maken. Dat is niets nieuws onder de zon, alleen belooft het er de komende weken warm aan toe te gaan aan onze uni-
versiteiten.
Waar is de tijd dat universiteiten de kernen vormden voor botsende ideeën? Niet zo in het jaar 2019, want op- nieuw zorgt de Gentse universiteit voor een rem op het vrijdenken.
Open debatcultuur?
ECONOMISCHE ZAKEN
Actueel
19 september 2019 3
Op een wolk
Mijnheer de baanbreker,
De peiling van vorige week klonk u uiter- aard als muziek in de oren. Plots is uw partij de grootste van het land en groeien de bomen tot in de hemel. Uw ambitie om dat pas in 2024 te worden, wordt al meteen virtueel werkelijkheid.
Ook al zeggen de partijvoorzitters gewoonlijk dat het ‘maar’ om een peiling gaat, toch houdt iedereen daar rekening mee, al was het maar omdat er een trend mee wordt gezet en omdat er een perceptie mee gecreëerd wordt die lang blijft plakken. Wees maar gerust dat de tsjeven en de sossen hun veiligheidsgordels hebben aangetrokken en dat Gwendolyn Rutten overal gaat kirren dat de liberalen niet verloren zijn ten aanzien van 26 mei, ook al waren ze toen ‘in het echt’ wél achteruit gegaan. Ook Bart De We- ver en Jan Jambon die zich in bochten wringen om een Vlaams regeerakkoord uit de brand te slepen met de Zweedse verliezersclub, zullen maar al te goed beseffen dat die peiling uw hete adem in hun nek alleen maar vergroot en dreigender maakt. Gij zijt ei zo na ongenaak- baar en veel kiezers staan aan uw kant, zeker nadat men u opzij heeft gezet na meerdere naar verluidt keurige gesprekken met de informa- teur.
De situatie van vandaag is evenwel een goed moment om met de voetjes op de grond te blij- ven staan, rustig te blijven ademen en vooral geen domme dingen te gaan doen. Niet dat gij met dat laatste vooralsnog al bezig zijt, maar enige koelbloedigheid is toch – zij het minstens preventief - nodig om op dat elan te kunnen blijven voortgaan.
Eerst en vooral is het belangrijk van uw troe- pen goed onder controle en alle neuzen in de- zelfde richting te houden. Ik verneem immers vanuit meerdere hoeken dat er (oud-)parle- mentairen en leden van de ‘oude garde’ zijn die het nattevingerwerk bij het innemen van (fundamentele) standpunten soms wel wat te eenvoudig, te populistisch en zelfs te opportu- nistisch vinden en het daar moeilijk mee heb- ben. Niet dat ik rebellie waarneem, maar nie- mand die trouw is aan een partij omwille van principiële en andere standpunten, heeft het graag dat men omwille van ‘veranderde tijden’
of ‘nieuwe inzichten’ of externe maatschappelij- ke druk zonder wat denkwerk zomaar andere accenten gaat leggen of van koers wijzigt. Ik wil maar zeggen: schat dat goed in.
Verder komt gij met uw partij stilaan op echelons waar jullie nooit vertoefden. Niet al-
leen wilt gij nieuwe verkiezingen om nog ster- ker en nog groter te worden – het ijzer smeden wanneer het heet is dus -, gij wilt ook een toon- aangevende rol spelen en zowaar mee gaan regeren als het even kan, zeker als de kiezer duidelijke signalen in die richting geeft. Daar is helemaal niks mis mee en het behoort tot de kerndoelen van politieke partijen om verant- woordelijkheid op te nemen. Maar daar hebt gij dan wel competent volk voor nodig, zowel voor als achter de schermen. Ik zie dat er onder uw nieuwe grote groep parlementairen enkele kleppers zitten die dat wel zouden aankunnen, maar uw medewerkende troepen zijn erg uit- gedund na de kaalslag van 2014. Gij moet dus op zoek naar topkwaliteit. Ik durf hopen dat gij die vindt, maar ik denk dat dat een ander paar mouwen is. Gij kunt, gelet op de jarenlange ge- isoleerde positie van uw partij en op het feit dat mensen uit middengroepen, de wetenschappe- lijke of de zakenwereld zich niet durfden asso- ciëren met uw partij, niet zomaar mensen gaan wegplukken zoals de traditionele partijen dat kunnen, verstrengeld als ze zijn met zoveel nut- tige ‘bronnen’. Uw taak is niet alleen moeilijk, maar ook dubbel: gij moet mensen toch probe- ren overtuigen om de grote stap te zetten én wat gij in huis hebt, zal moeten gevormd, geschoold en getraind worden in tal van materies. De tijd van het amateurisme en de professionele mee- lopers is immers definitief voorbij.
Gij zijt een succesvol voorzitter en gij hebt verwachtingen waar niemand in 2014 een ros- se cent op durfde inzetten, ingelost door uw aimabele, maar duidelijke stijl, uw eloquentie, uw lef en uw inzichten. Maar gij weet ook dat gij niet alles alleen kunt, want gij zijt ‘God de Vader’ niet. Laat u derhalve omringen door ver- standige mensen en delegeer waar nodig om de actieradius van uw partij te vergroten. Zoals bijvoorbeeld de N-VA dat deed. Want het mag gezegd worden dat de N-VA na haar spectacu- laire groei vanaf 2007 hierin op professionele manier aan het werk is gegaan en een fameuze
‘knowhow’ heeft ontwikkeld om met talent en in- zicht tot op de hoogste niveaus mee te kunnen.
Het is waar, het is een grote uitdaging. Maar als gij het meent om de leidende rol te spelen die gij voor ogen hebt, dan is een tandje (of meer) bijsteken geen overbodige luxe, zowel naar in- houd als naar vorm. Veel succes alvast bij het scheiden van het kaf van het koren.
De diefstal van de Gouden Eeuw
Ja, het gaat ook ons aan. Niet alleen omdat wij, Zuid-Nederlanders, ui- teraard een band hebben met de geschiedenis van Noord-Nederland.
Gevluchte Vlamingen (politieke vluchtelingen, maar dan echte) droe- gen ook in opmerkelijke mate rechtstreeks bij aan de Gouden Eeuw van de “Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden”.
BRIEFJE AAN TOM VAN GRIEKEN
LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE
MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
Zowel de West-Indische Compagnie als de legendarische Verenigde Oost-In- dische Compagnie waren in belangrijke mate een initiatief van Zuid-Nederlan- ders. Vlamingen zorgden voor de bloei van de textielindustrie van de jonge re- publiek. Grote talenten als Vondel, Hals, Stevin en Elsevier zorgden mee voor een ongekende opleving van kunst en wetenschap.
Onterecht
Er zijn er nu die onze Gouden Eeuw willen verdonkeremanen. Meer bepaald het Rijksmuseum van Amsterdam heeft besloten om de permanente expo “Hol- landers van de Gouden Eeuw” om te do- pen naar “Groepsportretten van de 17e eeuw”. Geen Hollanders meer. Geen Gouden Eeuw meer. De directie vindt dat die periode in “een breder perspec- tief” moet geplaatst worden en dat echte geschiedschrijving vereist dat “de vele negatieve kanten van de zeventiende eeuw als armoede, oorlog, dwangarbeid en mensenhandel” niet worden gene- geerd.
Het argument is even onterecht als on- oprecht. Het is onterecht omdat zowel in de academische wereld, het geschie- denisonderwijs op de scholen en de voorstelling van de geschiedenis in de populaire cultuur al lang de nadruk op de grote westerse schuld is gaan liggen.
Wie beweert dat het westen nog met zijn verleden omgaat als een eenzijdi- ge bron van trots, loopt een halve eeuw achter. Integendeel, ‘de andere kant van het verhaal’, dat van alle zogenaamde slachtoffers van het boze westen, is geen uitzondering, maar stilaan het dominan- te thema geworden in de omgang van onze samenleving met de geschiedenis.
Het idee dat er ergens een correctie aan de zelfverheerlijking moet komen door een ingeburgerd begrip als “de Gouden Eeuw” te schrappen is dan ook bepaald eigenaardig te noemen.
Onoprecht
In De Standaard was het aan acade- micus Johan Lievens om de beslissing van het Amsterdams Museum goed te praten. Hij vond het niet kunnen dat er politieke reacties kwamen van onder meer Bart De Wever en de Nederlandse Premier Rutte en foeterde: “Om te be- ginnen: dit is geen kwestie die politieke agenda’s moet domineren.
Het gaat hier om de keuze van een historisch museum om het grote publiek te confronteren met een breder per- spectief op de geschiedkundige wortels van de welvaart, de kunst en de weten- schap, waar we – ondanks alles – terecht trots op zijn. Nieuwe inzichten en een
dieper historisch begrip brengen, dat moet Rutte en De Wever, beiden histori- cus van opleiding, toch als muziek in de oren klinken?”
Daar zit dan die geweldige onop- rechtheid. De allergie van progressieve intellectuelen als Lievens en de conser- vator van het Amsterdamse Rijksmuse- um voor uitingen van nationale fierheid is uiteraard zuiver ideologisch van aard, maar ze kleden hun politieke zuiverin- gen van het publieke domein wel liefst in als ‘een zoektocht’ met ‘dieper histo- risch begrip’. Mensen die wél een pu- bliek mandaat hebben, worden verzocht zich niet moeien, ook al draaien musea op overheidsgeld.
Witter dan wit
De mening van het volk doet er al he- lemaal niet toe. Niemand heeft ooit een probleem gemaakt van de term “Gou- den Eeuw”, ook niet bij de allochtonen.
En toch zijn de fanatici van het weg-met- ons erin geslaagd om het voortaan een beladen term te maken.
Als de politieke motieven van de naamsverandering op zich nog niet ma- nifest genoeg waren, verschafte de di- rectie van het Amsterdam Museum dui- delijkheid en stelde dat “de beslissing een stap is in een proces om van het mu- seum een plek te maken die voor ieder- een relevant is en waar alle mensen zich welkom voelen”. Geschiedenis, zolang ze maar niet te Nederlands is, dus.
Twee jaar geleden had in Nederland al een gelijkaardige discussie plaats, zij het met minder ruchtbaarheid. Ook toen bleek hoe weinig het offensief tegen het Nederlandse verleden met redelijkheid en afstandelijke geschiedschrijving te maken heeft. Een aantal Nederlandse kunstenaars en intellectuelen onderte- kenden toen een oproep om de naam van het Rotterdamse kunstencentrum
“Witte de With” te veranderen. Het cen- trum is genoemd naar de straat waar het is gelegen en die is genoemd naar een Nederlandse zeeheld uit de 17e eeuw.
De ondertekenaars vinden dat het niet kan dat een openbare instelling wordt genoemd naar een man die ook plun- deringen op zijn geweten heeft.
De krant NRC lichtte evenwel een tip- je van de sluier op van een onderliggen- de reden, die veel verraadt over de ir- rationele fobieën van onze culturo’s: de nieuwe naam moest er één zijn “die niet klinkt als ‘witter dan wit’”. Niet alleen de onstuimige avonturen van Witte de With (zijn bijnaam bij tijdgenoten was “Dub- belwit”) zijn blijkbaar een probleem.
Ook zijn lelieblanke naam wekt ideolo- gische irritatie op.
Cultuuroorlog
Het jaar nadien werd “Witte de With”
trouwens ook geschrapt als straatnaam in Eindhoven. Om bij te dragen aan een
“gevoel van inclusiviteit”, draagt de be- treffende straat voortaan de naam van Barbarossa,…een Turkse zeerover die zich specialiseerde in het roven van blanke slaven op de Zuid-Europese kusten. Zolang de misdrijven begaan werden tegen blanken en westerlingen, is een bijzonder bloedige carrière dus geen struikelsteen voor publieke erken- ning. Ze strekt dan zelfs tot aanbeveling.
De discussie over de namen van ten- toonstellingen en straten zijn uiteraard geen geïsoleerde schermutselingen, maar gevechten aan het brede front van de cultuuroorlogen, net als discussies over Zwarte Piet, Koranscholen of een geschiedkundige canon. Die oorlogen nemen niet af in intensiteit, integendeel.
Ze zullen ook steeds meer het electorale landschap van Europa gaan bepalen.
JURGEN CEDER
DE HARDE BREXIT KOMT ER AAN…
STIJGEND AANTAL ASIELAANVRAGEN
In een persmededeling van het Vlaams Be- lang lezen we dat er opnieuw meer asielaan- vragen zijn. Tijdens de eerste acht maanden van 2018 waren er dat zo’n 15.153. Dit jaar staat de teller al op 17.511. Dat is een stijging van een 16 procent. Het Vlaams Belang baseert zijn ge- gevens op de nieuwste cijfers van het Commis- sariaat-Generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen (CGVS). Daarbij valt nog iets anders op: in de rest van Europa is er eerder sprake van een terugloop van de asielaanvragen. België blijkt dus een aantrekkelijke bestemming. Een van de oorzaken van de aantrekkingskracht is ondermeer de hoge erkenningsgraad, die be- droeg in 2018 net geen 50 procent. In buurland Frankrijk bedraagt de erkenningsgraad zo’n 24 procent. Daar is dus men veel strenger in de be- oordeling van o.a. gezinshereniging.
Actueel 19 september 2019
4
VOETGANGERS- EN ROVERSZONE
Een journalist van VTM die een reportage maakte over de criminaliteit in de Brusselse voetgangerszone, werd op zijn wenken be- diend. In een half uur tijd was hij ooggetuige van één diefstal met geweld in de Steenstraat en één roofoverval op het Beursplein. De straatjes rond de Grote Markt en de Beurs zijn bekend voor hun restaurants en cafés en berucht voor hun onveiligheid. De voorbije weken waren er steeds meer meldingen over diefstallen met geweld, waarbij toeristen en feestvierders ’s nachts werden beroofd van horloges, porte- feuilles, gsm’s en handtassen. De politie stuurt nu meer patrouilles uit, maar dat is voorname- lijk schone schijn, want de gearresteerde straat- boefjes - meestal Eskimo’s of Finnen, natuurlijk - worden bijna altijd na verhoor vrijgelaten.
En dan trekken ze de volgende nacht gewoon weer op strooptocht. Brussel is een ‘hellhole’
voor gewone mensen, maar een paradijs voor criminelen.
Het jaarboek vangt aan met een bij- drage van de jonge letterkundige Evi Van Damme, die in het kader van een onderzoeksopdracht aan de UGent on- derzocht of en in welke mate de gedich- ten van Wies Moens, Reinier Ysabie, Urbain Van de Voorde en Achilles Mus- sche aansloten bij het gedachtegoed van Ter Waarheid, het literair-politieke maandblad dat Van Severen uitgaf van 1921 tot 1924. Het antwoord is bevesti- gend en dat wordt per dichter duidelijk geduid. Het ligt voor de hand dat uitge- breider studiewerk in die zin rond o.m.
talrijke gedichten van buitenlandse dichters, essays over literaire stromin- gen, beschouwingen bij buitenlandse tijdschriften hier voor nog een waaier aan inzichten kan zorgen. Deze bijdrage is alvast een zinvolle aanzet.
Geen collaborateur
Bijzondere aandacht verdient zeker de bijdrage van Maurits Cailliau waar- in hij op basis van elf Duitse bronnen aantoont dat Nazi-Duitsland niet erg scheutig was op samenwerking met het Verdinaso omdat Van Severen zich niet focuste op een nieuw door Duitsland gedomineerd Europa, maar wel op de soevereiniteit en de eenheid van de Ne- derlanden, de latere Benelux. Het werd hen snel duidelijk dat de politieke en maatschappelijke standpunten van het Verdinaso, zeker vanaf de ‘nieuwe mars- richting’, niet compatibel waren met wat zij wilden in Europa. De contacten tussen Van Severen en Duitse bezoekers
van het regime - op aanvraag van deze laatsten - verliepen steevast uiterst koel en zakelijk, en verveelden Van Severen.
Hij duldde dan ook geen enkele inmen- ging in de Nederlanden.
Deze bijdrage is aanbevolen lectuur voor hen die de rechts-autoritaire Van Severen altijd weer en gemakkelijk- heidshalve in de grote nationaalsoci- alistische verzamelbak gooien. Zijn houding verklaart zeker ook waarom na zijn dood een groot deel van zijn trouwe volgelingen niet in de collaboratie stap- ten of zelfs in het verzet gingen. De ove- rigens aan het einde van het jaarboek in bijlage toegevoegde Duits-kritische tekst (“Duitsland en wij”) van Louis Gu- euning uit 1942 (!) getuigt hiervan, maar ook van durf en lef om in volle oorlogs- tijd de eigen visie tegenover die van het toen almachtige Duitse Rijk te plaatsen.
Benelux
Voor het overige vinden we in het jaar- boek nog een tekst van de Noord-Ne- derlander Ruud Bruijns over Edmond Willem Pieter van Dam van Isselt, die in het Noorden door het Verdinaso ge- inspireerd geraakte voor zijn actieve inzet voor de vereniging van België, Nederland en Luxemburg en zijn na de oorlog vanzelfsprekende inzet voor de Benelux.
Kristof Papin beschrijft dan weer hoe de katholieke aristocraat Charles van Renynghe, uitgever van het Franstalige Ieperse weekblad Le Sud, evolueerde van Franstalige conservatieve katholiek richting Verdinaso en niet naar Rex.
Voorts is er ook een beschouwing van Nick Peeters over Leopold Fevery, Dina- so-sympathisant en flamingant, die ook in het konvooi naar Abbeville beland- de. Later zal blijken dat hij reeds voor de oorlog contacten had gehad met de Duitse Abwehr, de spionagedienst, wat uiteindelijk een geheel ander beeld gaf van deze ‘idealist’.
Het jaarboek is eens te meer uiterst verzorgd en fraai geïllustreerd uitgege- ven en verdient als alle voorgaande een plaats in de betere geschiedschrijving over de complexe tijd van het interbel- lum.
Jaarboek Joris van Severen 23. Mau- rits Cailliau (red.). Uitgaven van het Studiecentrum Joris van Severen, 2019, 208 p. ISBN 9789076057224. 32 euro (verzending inbegrepen). Contact:
secretariaat@jorisvanseveren.org of 057/204.194.
Nog is alles niet gezegd
Bijna 80 jaar na zijn gewelddadige dood in het Franse Abbeville blijft de enigmatische historische persoonlijkheid die Joris Van Severen was het onderwerp van historisch onderzoek en duidende beschou- wingen. Met dat opzet bracht het Studiecentrum Joris Van Severen opnieuw - voor het 23ste jaar op rij - een lezenswaardig jaarboek uit.
Geen hagiografie - die tijd is lang voorbij sinds de dood van de laatste Dinaso’s -, maar gedegen werk van vorsers en interpretatoren tillen dit en vorige jaarboeken ruim boven het gemiddelde niveau van wat we in Vlaanderen ‘in deze branche’ gewoon zijn.
Citaat van de week > Jean-Claude Juncker
Dat zei Juncker in een interview in De Tijd van zaterdag 14 september. Dat hij het zelf zegt, verbaast ons. Maar dat het de waarheid is, verbaast ons helemaal niet. Meer nog, het is zijn eigen schuld en die van heel zijn niet-verkozen club van commissarissen en andere arrogante leden van de EU-elite, zoals Verhofstadt, en Timmermans, en Tusk. De betutteling en zelfs de dwangmatige bemoeizucht van het EU-apparaat in de Europese landen die hun soevereiniteit steeds vaker en steeds meer aangetast zien, hebben daarvoor gezorgd.
En Juncker maakt nog een denkfout ook, want heel veel Europeanen houden wél van Europa, van het Avondland en van zijn verscheidenheid. Maar zij houden niet van het apparaat dat de Europese Unie is en dat veel te ver van hen afstaat en dus niet met hen bezig is. Denk maar aan de vloed asielzoekers, die door de EU toegelaten en zelfs gefaciliteerd wordt. En zuipschuit Juncker zelf, die helemaal geen toonbeeld is van een dynamisch en democratisch Europa, en een nuchter Europa.
“Ik ben er niet in geslaagd de Europeanen van Europa te doen houden.”
Joris Van Severen - Jaarboek 23
SPIJBELEN WORDT NIET MEER GEDOOGD
De minister van Onderwijs van de Duit- se deelstaat Nordrhein-Westfalen, Yvonne Gebauer (FDP), heeft aangekondigd dat scholieren die tijdens de lestijd deelnemen aan manifestaties van ‘Fridays for Future’
(de klimaatmarsen in Duitsland) voortaan met sancties moeten rekenen. Natuurlijk kan men deze demonstraties als een bui- tenschoolse activiteit in het leeronderricht opnemen. “Dat kan onmogelijk betrekking hebben op manifestaties elke week op- nieuw. Het moet dus gaan om een eenma- lige actie, die voorbereid moet worden en waar een evaluatie achteraf moet worden gemaakt. Bij inbreuk op de schoolplicht kunnen dwangmaatregelen zoals boetes worden ingezet”, aldus de minister aan de Duitse krant Die Welt.
Hoewel de minister bij de start van de vrijdagmanifestaties nog haar bewonde- ring uitte over het maatschappelijk en- gagement van de scholieren, nuanceerde ze in het licht van de schoolplicht: “Als be- voegde minister van Onderwijs moet ik het belang van de schoolplicht onderstrepen.
Het is een kostbare waarde waarvan vele kinderen op deze wereld niet eens kunnen genieten.” Elk kind in Duitsland geniet van het “voorrecht van een gedegen schoolop- leiding”, daar staan verantwoordelijkheden tegenover.
De minister van Economie van de deel- staat Schleswig-Holstein, Bernd Buchholz (FDP), wees op de bestaande wetten in Duitsland. “In een rechtsstaat zijn er nu een- maal regels. De schoolplicht maakt daar deel van uit, en iedereen moet zich daaraan houden. Wie zich er niet aan houdt, moet met de gevolgen rekening houden.”
In een scholengemeenschap van Dort- mund wordt het spijbelgedrag van leer- lingen die aan de klimaatmarsen hebben deelgenomen, zelfs niet meer onderzocht of besproken. De minister: “Wat een afzonder- lijke leerkracht voor goed of juist houdt, kan onmogelijk de maatstaf zijn of leerlingen al dan niet in de les aanwezig moeten zijn. Dat
wordt op andere niveaus geregeld. En daar moeten ook leraars zich aan houden.”
De organisatoren van de ‘Fridays-for-Fu- ture’ hebben al aangekondigd opnieuw met de demonstraties te willen beginnen. Ook in Vlaanderen zien we misschien opnieuw tijdens de lesuren demonstraties door onze straten trekken. Ook bij ons bestaat school- plicht. Welke minister, welke politicus maakt er werk van?
WOESTE VLIEGTUIGEN
De media wringen zich in de vreemdste bochten om de criminaliteit, de wreed- heden en de terreur van moslims dood te zwijgen. Maar in zijn terugblik op de aan- slagen van 11 september brak The New York Times toch een nieuw record van stompzin- nigheid met de tekst: “18 years have passed since airplanes took aim en brought down the World Trade Center.” We geven het in het Engels, zodat u ons er niet van kunt verdenken te knoeien met de vertaling. “18 jaar zijn voorbijgegaan sinds vliegtuigen zich richtten op het World Trade Center en….” Alsof die vliegtuigen dat helemaal uit zichzelf deden, zonder enige menselijke of islamitische tussenkomst. Zo zou men een schietpartij kunnen omschrijven als: “Een automatische geweer opende het vuur en doodde zeven mensen.” In een latere versie werd de tekst aangepast tot “… sinds terro- risten vliegtuigen kaapten, die op het World Trade Centre gericht werden en het neer- haalden.” Maar zelfs in het herwerkte arti- kel was geen sprake van Al-Qaida, de islam of moslims. We herinneren ons een tv-de- bat over de genocide van de Rode Khmers, lang geleden, waarin het meer dan een uur duurde voor iemand het woord “communis- me” durfde uitspreken. Dit is al van dezelfde orde. Alleen kwam het woord “islam” zelfs na een uur nog niet over de lippen. Dit is wat Orwell in zijn boek 1984 bedoelde met
“memory holing”, het systeem waarmee het Ministerie van Waarheid historische do- cumenten spoorloos liet verdwijnen als ze in tegenspraak waren met de voortdurend veranderende propaganda.
Actueel
19 september 2019 5
Waanzin, of de keuze van de kiezer
Het moet zowat het beste zijn wat Vlaanderen kon overkomen. Wallonië krijgt een paars-groene coalitie. Alle problemen zijn er meteen uitgeroepen tot akkefietjes.
Waar een Waalse wil is, is een Waalse weg. En nu zien wie daar de putten vult.
De begroting mag tot 2024 even in het rood, dat lossen we wel op, zo klinkt het over de taalgrens. Maar de schulden van het Waals Gewest (21,7 miljard op een budget van amper 13 miljard) en van de Franse Gemeenschap (8,2 miljard) zijn al gigantisch groot en zullen de komende ja- ren omwille van allerlei andere factoren, de vergrijzing voorop, al fors oplopen.
Als Di Rupo vier miljard extra wil inves- teren, lijkt dat leuk voor de Waalse men- sen. Maar met welk geld regelt hij dat?
In de toverdoos van de Waalse regering zit de ‘hoop’ dat men grote investeringen buiten de begroting zou mogen houden.
De Vlamingen vragen dat ook voor de Oosterweelverbinding. Maar dat is geen structurele oplossing.
Waar moet het “geld van de nieuwe put” dan naartoe? Naar 12.000 sociale wo- ningen, naar 70.000 gratis maaltijden op school, naar gratis openbaar vervoer voor jongeren en ouderen (29 miljoen voor TEC), naar het aanplanten van een mil- joen bomen langs 4.000 kilometer Waalse wegen…
Willen we echt weten waarom die fran- cofone putjes nu worden gedolven, ook in Brussel en in de Franse Gemeenschap dus, dan moeten we kijken naar het ver- haal van de Vlaamse geldtransers. Willy Borsus (MR) herinnerde eraan dat van- af 2024 de fameuze Belgische solidari- teitsmechanismen zullen wijzigen, omdat de huidige financieringswet dan moet worden herzien, en het verre van zeker is dat de Vlamingen nog maar eens een verhoging van de geldstroom zullen aan- vaarden.
Uitgaven
Di Rupo meent met zijn regeerakkoord te zorgen voor een ‘formidabele progres- sieve chemie’ die de doelstellingen van ecologisten, socialisten en hervormers vooruithelpen. Geen belastingen voor de MR, dure klimaatinvesteringen voor Ecolo en meer geld voor sociale uitgaven voor de PS.
Karel Verhoeven, hoofdredacteur van
De Standaard, straalde bij zijn koffie bij de vorming van “de progressiefst moge- lijke coalitie zonder de PTB” (DS, 10 sep- tember). Wat leuteren we toch over die zo- genaamd “onverzoenbare tegenstelling die zou bestaan tussen het uiterst links genegen Wallonië en het uiterst rechts koesterende Vlaanderen”. De piloot van De Standaard besluit meteen dat “paars- geel geen waanzinnig avontuur zou zijn”.
Straks gaan de theaterlichten aan, gelooft hij. Maar ook Verhoeven kan niet voorbij aan de moeder van alle vragen: “Wie zal dat betalen?” Niet geheel zonder tegen- spraak met zichzelf eindigt ook Verhoe- ven met de cynische opmerking: “Geld uitgeven dat er niet is, heet nu investeren.”
Geoefende lezers zullen bij de Waalse regeringsvorming meteen denken aan wijlen Steve Stevaert, de man die niet wist dat gratis niet bestaat. De Fransta- lige professor economie Jean Hindriks (UCL) noemt het Waalse regeerakkoord droogweg “onhaalbaar”. Wallonië rekent op economische ‘return’, maar de vergrij- zingsdruk (gezondheidszorg, pensioe- nen…) zal ongenadig toeslaan. Valt er een recessie of andere economisch ‘malheur’
over de Waalse velden (Brexit, de olieprij- zen….), dan gaat daar het licht uit.
Jobs
De reden waarom ligt voor de hand:
het socialisme heeft er gefaald. We vol- gen hier al jaren het grootste Waalse pro- bleem op de voet: dat van de werkloos- heid. Welnu, de werkzaamheidsgraad de komende vier à vijf jaar optrekken van 63 naar 68 procent, dat is met overheidsjobs onhaalbaar.
Bovendien neemt dat de kloof niet weg.
Vlaanderen zit nu al aan meer dan 75 pro- cent. Het mistige marshallplan (econo- misch herstelplan) van de vorige Waalse regeringen was vooral gebakken lucht.
Het Waalse regeerakkoord wordt dat ook.
Volgens Bart Van Craeynest, hoofdeco- noom van Voka steeg in de periode 2014- 2018 de werkzaamheidsgraad in Vlaande- ren met 2,7 procentpunten en in Wallonië
Groene politici vervalsen brieven
Het o zo maagdelijk witte blazoen van de links-progressieve Grünen in Duitsland heeft opnieuw een smet opgelopen. Twee groene politici uit Schwentinental (deelstaat Schleswig-Holstein) hebben ontslag moeten nemen nadat bekend werd dat ze lezersbrieven onder een valse naam publiceerden, waarin de politieke concurrentie zwart werd gemaakt.
Dennis Mihlan en Andreas Müller stuurden brieven naar de lokale krant Kieler Nachrichten, maar deden dat niet onder hun eigen naam. Meer dan een jaar lang publiceerde de Noord-Duit- se krant de brieven die verstuurd wer- den met vervalste e-mailadressen. De gebruikte valse namen waren ‘Walter Stängel’ en ‘Bernd Seiler’. In die le- zersbrieven werden andere partijen aangevallen en ook de partijloze bur- gemeester van Schwentinental, Michael Stremlau, moest het geregeld ontgel- den.
De Noord-Duitse krant Kieler Nachrichten heeft al heel lang als richt- lijn geen brieven te publiceren van politici. De lezersrubriek is uitsluitend voorbehouden aan lezers en burgers zonder politiek ambt. De krant was zelf op onderzoek uitgegaan en had ontdekt dat de e-postberichten uitgingen van Dennis Mihlan, wat die in eerste instan-
tie in alle toonaarden ontkende. Eerst na groeiende druk moesten hij en zijn collega Müller toegeven.
Ontslag nemen? Niet helemaal…
In een verklaring verklaarden beide politici dat ze zich schamen voor hun methodes: “We betreuren de gebeurte- nissen zeer gemeend, vooral omdat ze ons een spiegel voorhouden van een politieke stijl die wijzelf in het verleden altijd hebben bekritiseerd, en waarvan we niet wilden dat het onze eigen poli- tieke stijl zou worden.” De twee namen als gevolg hiervan ontslag uit enkele gemeentelijke commissies, uit de com- missie openbare werken en milieu.
Merkwaardig genoeg blijven beide heren wel gemeenteraadslid. De vraag is of de kiezers die halve maatregel als voldoende zullen ervaren…
PIET VAN NIEUWVLIET
met 1,9 procentpunt. De kloof blijft groei- en. Vandaag zit Vlaanderen - met bijna 75 procent van de 20- tot 64-jarigen aan het werk - in de Europese middenmoot, terwijl Wallonië met bijna 64 procent ach- teraan bengelt. In Vlaanderen krijgen on- dernemers hun vacatures niet ingevuld.
Minder dan 2,5 procent van de Vlaam- se 20- tot 64-jarigen is werkzoekend, 23 procent van die 20- tot 64-jarigen is niet actief. In Wallonië liggen de cijfers voor werkzoekenden en niet-actieven op res- pectievelijk 6 en 30 procent.
Op de Waalse arbeidsmarkt is er zowel een aanbod- als een vraagprobleem. Dat verschil impliceert dat voor elke regio een specifieke beleidsaanpak aangewe- zen is. “Puur economisch is het onzinnig dat twee regio’s met een zeer verschil- lende arbeidsmarktsituatie in eenzelfde loondynamiek gedwongen worden”, al- dus Van Craeynest.
Liberalen
Over naar de federale regeringsvor- ming. In het politieke theater van de voor- bije dagen leek het er even op dat Di Rupo de Vlaamse liberalen wou dumpen, omdat de Vlaamse partijen waarmee hij nog onderhandelt te rechts zijn. Er is te veel Vlaams volk dat niet happig is op zijn utopisch socialisme.
De commentatoren gingen meteen en- kele dagen aan het spinnen. Onnodig, want het hele gedoe ging om theater van Di Rupo. Met Ecolo in de wachtkamer.
Want wie ziet hoe Ecolo glundert in de Waalse regering, kan moeilijk geloven dat de Waalse groenen het helemaal niet erg zouden vinden dat Di Rupo hun partij federaal buitenspel zou houden.
Uiteindelijk hoopt Di Rupo dat hij na veel vijven en zessen met paars-groen een akkoord zou kunnen schrijven. De kans dat dit lukt, is klein.
Paars-groen zou de doodskist worden voor Open Vld. Als de krabbenmand van de CD&V voor een alternatief zorgt, wordt die partij in 2024 een bruistablet, hoorden we ergens.
Werf van de waanzin
Welke kant het dan wel zal uitgaan? Die van het confederalisme, of die van nieuwe verkiezingen?
Bart De Wever zorgt mee voor een aar- dig schimmenspel. Er wordt verteld dat hij zou mikken op een federaal kabinet als afspiegelingsregering van de gewes- ten. Op een mix van Vlaams rechts/con- servatief en francofoon links/progressief.
Dergelijke brei lijkt ons vooral ‘window dressing’. Zo’n gedrocht zou een soort werf van de waanzin worden. Daar begin je alleen aan als het een tijdelijke en on- derhandelde passage is als opstap naar het confederalisme. Zeg nooit nooit. Met Paul Magnette als voorzitter (vanaf einde oktober) wordt de PS gegarandeerd een stuk linkser.
Nieuwe verkiezingen
De recente peiling van VTM/Het Laat- ste Nieuws verscherpt nog de conflicten.
Als we Karel Verhoeven van De Standaard mogen geloven – zijn stukjes worden met de dag warriger - is de winst van Vlaams Belang eigenlijk alleen maar “virtueel”.
Hij blijft met zijn krant maar preken in pa- niek: “Ofwel crisperen de partijen en blij- ven ze vechten om symbolen en trofeeën,
ofwel vinden ze toch de winnaarsmentali- teit die nodig is voor een groot gemeen- schappelijk project. Over vijf jaar kunnen de Vlamingen hen daarvoor belonen.” Als de vos de passie preekt…
Verkiezingen
Zaterdag waren er in zijn krant twee nuchterder mensen aan het woord. De proffen staatsrecht Hendrik Vuye en Marc Uyttendale kwamen tot de conclusie dat
“een compromis over de toekomst van Belgie onmogelijk is”. De debatten over Brussel en over de sociale zekerheid kun- nen beginnen…
“We moeten zo snel mogelijk naar ver- kiezingen”, aldus de echtgenoot van Lau- rette Onkelinx. “Vandaag lijkt het alsof de ene kant vis wil, de andere kant vlees. En dan wordt er gevraagd: Wat willen jullie samen eten? … Er voltrekt zich een ideo- logische verharding. Separatistisch en rechts in het noorden. Terwijl de PS in het zuiden een extreemlinkse partij op de rug moet dragen. … We leven in een ge- stold land.”
Wat houdt België samen? De sociale zekerheid, ons gezamenlijk kind Brussel, de monarchie, de Rode Duivels? “C’est le decor Potemkin: er staat niets achter de façade… De scheiding is voltrokken.”
Uyttendale geeft ook toe dat er elk jaar zeven miljard euro van Vlaanderen naar Wallonië gaat, al voegt hij daar wat fictie aan toe: de solidariteit tussen de regio’s verliep vroeger omgekeerd. Een mythe, zo weten we sinds de studies van Juul Hannes.
Vuye wijst er dan weer op dat zonder een federale oplossing in november, nieuwe verkiezingen onafwendbaar wor- den. Ook Bart Maddens denkt er zo over, al legt hij de kritische grens een maand later (De Morgen, 16 september).
Ondanks de peiling zou het best kun- nen dat ook de N-VA ervoor opteert om de Vlaamse kiezer opnieuw zijn zegje te laten doen. “Er is geen logische coalitie meer te vormen op federaal niveau, tenzij het confederalisme of iets in die buurt”, zei Peter De Roover in De Ochtend.
Confederalisme of onafhankelijkheid?
Uit de Grote Peiling van VTM/HLN zou blijken dat slechts 29 procent van de N-VA-kiezers achter het eerste program- mapunt van de partij zou staan, en bij Vlaams Belang minder dan de helft van de kiezers. Eén op vijf VB-kiezers zou een unitair België verkiezen. Dat kan best zo zijn, maar dat bewijst niets. Een duidelijke meerderheid van de Vlamingen wil meer bevoegdheden (en de rest zien we later wel). Als ze die niet krijgen, winnen de Vlaams-nationalistische partijen keer op keer. In 2024. Of binnenkort.
ANJA PIETERS DUITSLAND
SCEPTR
machtig nieuwsSTEUN
BE39 7390 1640 4519
(BIC KREDBEBB)
Bruggepensioneerde Maingain
Wat gaat Olivier Maingain toch met zijn tijd doen wanneer hij eind dit jaar voorzitter af is? Zijn functie als ‘agent de liaison’ bood mogelijkhe- den, maar door de Waalse regeringsvorming is die met één pennetrek geschrapt. In eerste instantie zorgen dat zijn opvolging geen brokken maakt, zouden we zo denken. En dan? Tja, zijn probleem.
Of hij met zijn bevoegdheid van ‘meer- taligheid’ veel potten zal breken betwij- felen we, maar laten we Sven Gatz als troostprijs de gedachte gunnen dat hij misschien toch aan de ‘juiste kant van de geschiedenis’ zal staan, om het met de uitspraak te zeggen die vooral tijdens de Marrakesh-Crisis kwistig in het rond werd gestrooid.
Wie daar ook denkt te staan is Dé- fi-voorzitter Olivier Maingain, aan het hoofd van zijn partij sinds...ongeveer het moment dat ondergetekende voor de eer- ste keer naar de stembus werd geroepen.
Van een parlementair mandaat zag hij af en ook zijn Voorzitterschap wordt na een kwarteeuw eind dit jaar overgedragen, maar aangezien de man toch nog eni- ge bezigheid nodig had, werd dan maar een functie voor hem gecreëerd: ‘agent de liaison’ (we gebruiken bewust de oorspronkelijke Franstalige benaming) tussen Brussel en Wallonië. Onbezoldigd werd er onmiddellijk aan toegevoegd, en- fin, ‘t is te zeggen dat er misschien wel wat onkosten zouden gemaakt worden voor het inhuren van deskundigen allerhande, maar daar eindigt het ook.
Ongrondwettelijk
‘Wallonie-Bruxelles’
Zou, want blijkbaar gaat deze vlieger
niet op. Ach, wat de man drijft is geweten:
de francofone solidariteit als buffer tegen de Vlaamse pletwals, een bedreiging, dit even terzijde, waarvan we de embryo nog moeten zien natuurlijk. Maar goed in de politiek heeft iedereen zijn raison d’être, ficties en vijandbeelden. Dat project van
‘verbindingsofficier’ werd bedacht in de schoot van de Brusselse regeringsvor- ming waarvan Défi – dat spreekt – deel van uitmaakt. Vreemd toch dat men dit aan Vlaamse kant zomaar liet passeren.
Het oog allemaal wat asymmetrisch.
Terwijl men aan Vlaams-Brusselse kant één grote liefdesverklaring voor die Brusselse uitdaging hoort en men de Vlaamse stiefmoeder (of moeten we zeg- gen suikertante?) met de vinger wijst, laten ze toe dat men aan Franstalige kant via alle mogelijke kanalen de banden tus- sen Brussels en Waals gewest aanhaalt.
Het gemak waarmee men die term ‘Wal- lonie-Bruxelles’ destijds aanvaard heeft is veelzeggend. Een ongrondwettelijke, puur politieke constructie die het beeld van 2 tegen 1 verstrekt, iets wat het be- grip ‘Franse Gemeenschap’ niet of veel minder doet. Maar terug naar Maingain.
Hij kreeg met zijn functie de volle laag van de MR, die nog maar eens een ter- mijn op de Brusselse oppositiebanken mag gaan brommen. Maar in Wallonië
raakten ze wél in een meerderheid. Meer was niet nodig om Maingain’s tijdverdrijf te schrappen. Tot daar de solidariteit bin- nen die ‘Fédération Wallonie-Bruxelles’.
“Wallonië en Brussel, de verhouding is niet zo eenvoudig als men wel eens denkt in Vlaanderen...”, luidde de tweet van be- voorrecht waarnemer Hendrik Vuye.
Opvolging regelen
Misschien kan hij zich maar beter op zijn opvolging concentreren. Défi zorgt immers voor het sluitstuk van een jaar waarin aan Franstalige kant zowat elke partij een wissel kende. Maxime Prévot kwam in januari aan het hoofd van het cdH te staan, Maouane-Nollet leiden sinds enkele dagen Ecolo, er is het nakend ver- trek van Charles Michel naar Europa, de dagen van Di Rupo lijken geteld en dus ook die van Maingain. Hem opvolgen is geen sinecure, al was het maar omdat hij de meest populaire politicus is in Brus- sel (gevolgd door Paul Magnette (PS) en Didier Reynders (MR)). “Hij is een beet- je onze Charles de Gaulle”, merkte een militant in La Libre Belgique op. “Alleen dat hij na al die jaren nog altijd populair is.” Een andere omschrijft hem dan weer als “de verstandigste” of nog de “meest strategische”.
Laat de strijd maar losbarsten, zouden we zo zeggen. En wat ons betreft ver- scheuren ze mekaar. Want ook al is de naam gewijzigd, dat “cyaankali voor het FDF”-deuntje, het blijft door ons hoofd spoken wanneer we die lui aan het werk zien.
KNIN.
Dwars door Vlaanderen 19 september 2019
6
BRUSSEL
75 jaar ’t Pallieterke in Bormshuis
De aandachtige lezer weet dat we al een tijdje met onze 75ste jaargang bezig zijn. Volgend jaar gaan we onze verjaardag extra onder de aandacht brengen. Maar we beginnen volgende week al met een tentoonstelling over 75 jaar ’t Pallieterke. U krijgt onder meer een overzicht aan de hand van een selectie van onze voorkaften.
Op zaterdag 28 september a.s. opent de ten- toonstelling in het Bormshuis (om 14 uur). Plaats van samenkomst: Volkstraat 30 te Antwerpen. Bij de opening is onze hoofdredacteur de inleider van dienst.
Nadien is de tentoonstelling te bezoeken tot 23 mei 2020, elke dinsdag en woensdag tussen 14 en 17 uur, en elke zaterdag tussen 10 en 16 uur.
Alle info ook op: www.bormshuis.org of telefoon- nummer 03 238 33 99.
IN MEMORIAM
Jan Verniers
Advocaat Jan Verniers, op 11 september overleden in het Woonzorgcen- trum Veilige Have in Aalter, was zijn leven lang Vlaamsgezind en dat had hij van geen vreemden. Wel integendeel. Hij was in 1928 geboren als zoon van dokter Gerard Verniers, die lid was van de Frontpartij en voor het Vlaamsch Nationaal Verbond (VNV) schepen was geweest in Sint-Niklaas.
Zoon Jan was als jonge knaap bij het Vlaams Verbond van Katholieke Scouts (VVKS) en werd in 1956 bestuurslid bij het plaatselijke Davidsfonds. Intussen had hij in Leuven rech- ten, filosofie en criminologie gestudeerd en in datzelfde jaar 1956 liet hij zich bij de balie van Dendermonde inschrijven. Bij het leger had hij blijkbaar ook al zijn draai gevonden, want hij wist daar de graad van luitenant-kolonel te behalen.
Als burgerlijk lid van de krijgsraad te vel- de in Keulen en Neuheim, bracht hij het al gauw tot substituut-krijgsauditeur en schreef hij ook boeken over militair strafrecht. In Sint-Niklaas werd hij actief in het Nieuw Ver- bond der Vlaamse Oud-strijders, waarvan hij een tijd plaatselijke voorzitter werd. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 1958 werkte hij mee aan de lijst van oud-oorlogsburge- meester Emiel Van Haver. Het stond dan ook in de sterren geschreven dat hij door de nog jonge Volksunie benaderd zou worden om de Kamerlijst voor het Waasland te trekken, waar hij net niet verkozen werd in 1961. Bij de ge- meenteraadsverkiezingen van 1964 werd hij wél verkozen voor de Volksunie. Hij werd frac-
tievoorzitter in de gemeenteraad en zou dat blijven tot zijn ontslag in 1986. Niet dat het al- lemaal van een leien dakje liep, want in 1965, een jaar na zijn aantreden, was hij in aanvaring gekomen met Maurits Coppieters wegens een betoging voor dokter August Borms.
Het kostte hem een schorsing door de VU-arrondissementsraad, maar die sanctie werd door de nationale partijraad opgeheven.
In 1981 raakte de bezige actieveling verkozen voor de Kamer en meteen ook voor wat toen nog de Vlaamse Raad heette, waarin hij zich verdienstelijk maakte als lid van de commis- sie-Landsverdediging.
Met deze Vlaamsgezinde politicus en ere- gemeenteraadslid van Sint-Niklaas, verliest
’t Pallieterke een trouwe lezer, de tweede al op één dag. Aan echtgenote Elfriede, de kin- deren, kleinkinderen en achterkleinkinderen biedt dit blad zijn christelijke deelneming aan.
Jan Verniers wordt begraven op donderdag 19 september in de parochiekerk Sint-Cornelius te Aalter. Hij ruste in de vrede die hij, na le- venslange inzet voor zijn en ons Vlaanderen, beslist ruim verdiend heeft.
HVO
Herman Matheussen
Dokter Herman Matheussen was bijna 89 geworden toen hij op 11 sep- tember in Geel afscheid nam van zijn geliefden. Bij het zien van de Fron- tersleuze AVV-VVK boven het bericht van zijn overlijden, rees bij mij spontaan de gedachte: weer een flamingant die de ultieme droom van onafhankelijkheid geen werkelijkheid heeft mogen zien worden.
Die droom, dacht ik, zal hij wel gedeeld hebben met ’t Pallieterke, waar hij een zeer trouwe lezer van was. Als gewezen hoofd- geneesheer-directeur van het Openbaar Psychiatrisch Zorg- en kenniscentrum (OPZ) in Geel wist hij uiteraard wat het betekent
mensen met zorg en kennis bij te staan, maar deze overtuigde Vlaming was ook lid van de Vlaamse Actieve Senioren (VL@S) en boven- dien ere-administrateur-generaal, comman- deur in de Orde van Leopold II en Officier in de Orde van Oranje-Nassau. Echtgenote Vera Kerkstoel zal zich haar man vooral her- inneren als de liefdevolle vader die met zijn muziek en zijn grenzeloos engagement een plaats heeft veroverd in het hart van alle mensen die hem hebben gekend, en dat waren er veel. Herman heeft het levenslicht gezien in het landelijke Oevel, maar zijn uit- vaart zal plaatshebben in de stad van zijn to- meloze inzet voor de evennaaste, Geel, het centrum van de openbare psychiatrie.
Er zal van dokter Herman Matheussen af- scheid worden genomen in de Sint-Amands- kerk. Lezers van dit blad, die hun medeleven met de familie willen uitdrukken, kunnen dat doen bij Verstappen Uitvaartzorg, Diestse- weg 62, 2440 Geel. In naam van onze voltal- lige redactie bied ik alvast aan echtgenote Vera, kinderen, klein- en achterkleinkinde- ren mijn innige deelneming aan. Hij ruste in vrede, want die heeft dokter Herman Ma- theussen in zijn rijkgevulde leven warempel wel verdiend.
HVO
