€ 1,95
71
stejaargang U nummer 6 U woensdag 4 februari 2015 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
ABVV in de problemen, Zweedse coalitie stabiel
CD&V en N-VA maken ruzie
De regering maakte de voorbije week al bij al een goede beurt. De sociale part- ners, of toch acht van de tien daarvan, bereikten voor 2015-2016 een akkoord over lonen, uitkeringen en eindeloop- baan. Dat de socialistische bonden ABVV en FGTB het akkoord niet steunen, is voor de huidige regeringsploegen pure winst.
Het vakbondsfront is gebroken. Tegelijk blijkt uit een peiling van VTM dat de revo- lutie hier nog niet voor morgen is. De kib- belende regeringspartijen krijgen van de Vlaming behoorlijke punten. Tot slot zegt het Federaal Planbureau dat de economie weer aantrekt.
Vooralsnog zijn alleen de grote lijnen van het sociaal akkoord gekend. De veelbesproken tax shift zou er komen. De loonmassa wordt verhoogd met 0,5 procent (de vakbonden vroegen 0,7 tot 1 procent). Voor de werkne- mer blijft zodoende netto 0,37 procent over en wat extra ruimte voor hogere maaltijdcheques.
De minima van alle uitkeringen (pensioenen, werkloosheid en invaliditeit) verhogen met 2 procent. Ook de oudste pensioenen (+1 pro- cent), de invaliden (+160 euro) en de hoogste werkloosheids- en ziekte-uitkeringen (+1,25 procent) zouden worden opgetrokken.
Van groter politiek belang dan de hierbo- ven vermelde compromissen is dat de vak- bonden uiteengespeeld zijn. Dat viel te ver- wachten, om de eenvoudige reden dat ze op cruciale momenten de partijen volgen waar- mee ze verwant zijn. Had iemand van het ACV verwacht dat ze de CD&V in de gracht zou rij- den? De christelijke vakbond kreeg na een warme herfst en gekrijs over “sociale horror”
net genoeg om het akkoord te slikken. Dat geldt ook voor de kleinere liberale vakbond.
Het ABVV wees het akkoord af. De rode vak- bond flankeert nu openlijk de sp.a in de oppo- sitie. Akkoord gaan met een pijnlijke index- sprong zat er niet in. Die “domme fetisj” kan de vandaag startende werknemer over een ganse loopbaan tot 27.000 euro kosten, zegt topman Rudy de Leeuw.
Op 10 februari beslissen de ABVV-militanten over verdere acties. Zeer tegen de zin van de syndicalisten, wellicht, zal het communautaire ook in de sociale strijd een grote rol spelen.
De regionale verschillen zijn niet te onder- schatten. De dominante PS en FGTB zullen in het Waalse politieke en syndicale landschap het spel duidelijk harder willen spelen. Zij wil- len een vuist maken. Hetzelfde is in Vlaande- ren onmogelijk.
Het veel kleinere ABVV zal voorzichtiger zijn, wetend dat een overgrote meerderheid van de Vlamingen het vakbondsradicalisme niet volgt. Acties zonder (veel) volk, dat beduimelt nog meer de eigen uitstraling. Nog maar eens treinreizigers pesten, of wat ruiten ingooien?
Als dat gebeurt, zet het ABVV zich compleet buitenspel. Dan is de tijd niet meer veraf dat het ABVV in Vlaanderen in vrede mag rusten.
Peiling
Voor de regering van Charles Michel was er nog meer deugddoend nieuws. De resultaten van de dubbele “Grote Peiling” van VTM (voor en na Verviers) zijn voor de Zweedse partijen niet ongunstig.
Na een kordate aanpak van potentiële terro- risten in Verviers haalt de N-VA nog altijd 30,2
procent van de kiezers. “Beloond voor de ter- reuraanpak”, aldus de analisten van VTM. Een achteruitgang van 2,2 procent tegenover de verkiezingen van mei 2014 is geen drama, sta- tistisch zelfs bijna irrelevant. Dat geldt ook voor de andere Zweedse partijen, CD&V (17,1) en Open Vld (14,9), die zakken met respectieve- lijk 1,5 en 0,6 procent.
De socialisten (14,7) trappelen ter plaatse, terwijl Groen met 10,2 procent (+1,6) en Vlaams Belang met 7,6 procent (+1,8) iets meer winnen. Maar optornen tegen de Zweedse meerderheid (samen 62,2 procent) wordt voor een verdeelde oppositie erg lastig.
De Pop Poll is eerder een lachwekkend aan- hangsel van die VTM-bevraging over politici die men de komende maanden een rol ziet
spelen, of wil zien spelen. Populariteit wordt nog al te vaak verward met bekendheid. In het kieshokje mocht de populaire Kris Peeters in de kieskring Antwerpen ondervinden dat De Wever hem de loef afstak.
De goede score van Maggie de Block (69 procent) en Kris Peeters (63 procent) is geen verrassing. Die van Charles Michel (61 procent) veel meer. Dat De Wever als burgemeester en polariserend politicus naar een vierde plaats zakt, viel ook te verwachten, evenals het feit dat de helft van de Vlamingen vindt dat hij te veel invloed heeft op de regering in ons land.
Zes op de tien Vlamingen is tegen de pen- sioenhervorming, en driekwart is voorstan- der van een belasting op vermogenswinst.
Anderzijds kanten zes op de tien Vlamingen
zich tegen stakingen om druk te zetten op de regering.
Opendebatcultuur
Al bij al geen megaproblemen dus voor de Zweedse regeringen. De naar paarse tijden rui- kende “opendebatcultuur” en de opeenvol- ging van incidenten is minder explosief dan veel kranten en politieke analisten geloven (en/of hopen).
Het gedoe van de jongste weken lijkt vooral defensief theater voor de achterban. Nervosi- teit tussen drie Vlaamse partijen die mekaar op veel punten overlappen. Wat blaffen in de Wetstraat.
Nu er een sociaal akkoord komt met de zegen van het ACV, kunnen de CD&V’ers rus- tig het sociale geweten van het Zweedse kabi- net blijven. Zonder onverwachte incidenten of geniale vondsten van de verdeelde oppositie zijn substantiële verschuivingen in de kiesin- tenties onwaarschijnlijk en blijft dat kabinet nog wel even overeind.
Deze week
s (ET VAKBONDSFRONT IS GEBROKEN s $UITSLAND UITGEDAAGD s $E ONMACHT VAN DE POLITICOLOGEN s #$6 BLUNDERT IN DE MEDIA s $E TOEKOMST VAN DE &0)-
s 0RATEN MET &ERNAND +EULENAAR
s (UGO 6ERRIEST
PRATEN MET UBU-PAN LEES BLZ. 9
BLZ
EXTRA
Kris Peeters ging winkelen op de Meir
Actueel
4 februari 2015
2
Uit de smalle beursstraat
Het vakbondsfront is gebroken
Nu de christelijke vakbond en de liberale vakbond het ont- werp van interprofessioneel akkoord goedkeuren en het soci- alistische ABVV neen zegt, is het syndicale front uit elkaar gespeeld. De lonen zullen lichtjes stijgen in 2015-2016, maar de bedrijven zitten wel nog met een belangrijk concurrentienadeel.
Het stond in de sterren geschreven dat de socialisten van ABVV- FGTB het ontwerp van sociaal akkoord zouden afkeuren. De top van de rode vakbond zit in het partijbestuur van zowel PS als sp.a. De rode vakbond zou de regering een enorm cadeau hebben gedaan indien ze aan de ontwerptekst van werkgevers en vakbonden over de toegelaten loonstijging voor 2015-2016 groen licht had gegeven.
In dat ontwerp staat dat volgend jaar een reële loonstijging van 0,8 procent mogelijk is. Maar de indexsprong van 2 procent blijft wel behouden. Voor het ABVV is dat onvoldoende. Ze wil dat de index- sprong op de schop gaat.
Nochtans weten ze bij de rode vakbond zeer goed dat de federale regering daar nooit mee akkoord zal kunnen gaan. De indexsprong is één van de maatregelen waarmee de regering zich onderscheidt van de vorige ploeg onder leiding van Elio di Rupo (PS). De huidige regering vindt die maatregel ook nodig om de loonkosten onder con- trole te houden en de loonkostenhandicap van de Belgische econo- mie ten opzichte van de buurlanden proberen weg te werken. In de periode dat de PS in de regering zat, was het ABVV trouwens vaak ontevreden over het gevoerde sociaaleconomische beleid. Waarom zou die nu flexibeler zijn? Bovendien is het ABVV intern sterk ver- deeld, met centrales die alle macht naar zich toetrekken. De bedien- denbond BBTK en de Algemene Centrale (met onder andere de bouwsector) zijn bezig met een machtsstrijd, met als inzet de sterk- ste centrale te worden. Algemene Centrale-voorzitter is de PVDA’er Paul Lootens, een tweetalige Vlaming die in Wallonië woont. Hij ver- huisde dertig jaar geleden naar Wallonië om er de PTB meer uit te bouwen. Er zijn ook de blijvende spanningen tussen de Vlaamse en de Waalse metaalcentrale.
Gevolg van het njet van het ABVV is dat het vakbondsfront gebro- ken is. Geen eensgezinde acties en stakingen meer zoals in de herfst van 2014. Want ondanks de indexsprong zijn het christelijke ACV en de liberale ACLVB wél te spreken over het ontwerp van sociaal
akkoord. Ze keuren het goed, al is het met de neus dichtgeknepen.
Dat er een sociaal akkoord komt, is in elk geval een opsteker voor de federale regering.
Daarmee is de Belgische economie nog niet uit de miserie. Cru- ciaal aan zo’n interprofessioneel akkoord zijn de maatregelen die genomen worden om de loonkostevolutie onder controle te houden en tegelijk de koopkracht van de burgers te garanderen. De werkge- vers en de twee vakbonden die zich in het akkoord kunnen vinden, zeggen dat België goed op weg is om de loonkostenhandicap ten opzichte van de drie buurlanden - Frankrijk, Duitsland en Nederland - weg te werken. Die handicap zou volgens de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB) 2,9 procent bedragen. Dat wil zeggen dat Bel- gische werknemers 2,9 procent duurder zijn dan werknemers in de buurlanden. Voor alle duidelijkheid: het gaat niet om de nettolonen maar om de totale loonkost die een werkgever moet betalen. Soci- ale bijdragen inbegrepen. Aangezien de lonen in de buurlanden de komende twee jaar met minstens 3,9 procent zullen stijgen, en de Belgische lonen met 0,8 procent zoals in het sociaal akkoord staat, betekent dit dat werknemers in de buurlanden 3,1 procent duurder worden dan hier. Daarmee wordt het loonkostenverschil van 2,9 pro- cent dus weggewerkt. Maar dat wil nog niet zeggen dat de Belgische bedrijven opnieuw op de prijs kunnen concurreren met ondernemin- gen in de buurlanden. Het is immers niet zeker dat die loonkost in de buurlanden wel degelijk met 3,9 procent zal stijgen. De voorspellin- gen die in het verleden gemaakt werden, hebben de loonevolutie in Nederland, Duitsland en Frankrijk steevast overschat. Ongeveer met 1 procent. Anders gezegd: het zou kunnen dat de loonkosten daar minder snel stijgen dan gedacht.
Bovendien moet die Belgische loonkostenhandicap van 2,9 procent sterk gerelativeerd worden. Eigenlijk gaat het om het loonkostenver- schil sinds 1996, toen er een wet over de loonevolutie werd goedge- keurd. Als we de loonverschillen van voor 1996 in rekening nemen, blijkt een Belgische werknemer 16,5 procent duurder te zijn dan in de buurlanden. Er zijn dus nog andere sociaaleconomische maatre- gelen zoals loonkostverlagingen nodig om onze bedrijven opnieuw concurrentieel te maken. De regering-Michel blijft voor een lood- zware opdracht staan.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
;SVHPMHZERLIX:2>
&IPKVEXMW SJWYVJZSSV SRWOERXSVIRRIX[IVOIZIRREEVZR^FI
,SSJH^IXIP ,SSKWXVEXIRTPIMR¯ 1IGLIPIR
7TPMXW^IPJ
HIWSGMEPI^IOIVLIMH
Politieke spelletjes
“Dank u dat u zo lief op ons past!”, is een flard uit een brief dat een joods jongetje in Antwerpen in de handen van een para stopte. Zijn gebaar maakte duidelijk dat iemand op prille leeftijd al een kunst kan beheersen die traditionele politici en gevestigde hoogwaar- digheidsbekleders, ondanks al hun “ervaring”, blijkbaar nooit onder de knie krijgen. Het jongste bewijs: het dozijn unisono beloofde antiterreurmaatregelen van de federale rege- ring. Onder druk van “coalitiepartners” en met steun van “experts”, oppositie en media, dreigt daar, in het politieke strijdscenario “allen tegen één”, weinig van terecht te komen.
“De deadline om de maatregelen tegen mid- den februari in te voeren is onhaalbaar”. “Men- senrechten doorkruisen de regeringsplannen.”
“Het wordt op grond van mogelijke discrimi- natie geen makkie om jihadisten hun dubbele nationaliteit af te nemen.” “Para’s op straat werken het onveiligheidgevoel in de hand.”
“Het ligt moeilijk om het dreigingniveau door de regering te laten bepalen.” Het getoeter stopt niet. De absolute topper staat op naam van Brussels “minister-president” Rudi Ver- voort (PS). Die kraamde uit “dat ook de nazi’s zich schuldig maakten aan het afnemen van de nationaliteit”. Zucht!
Dat het ganse arsenaal “bezwaren” vooral bedoeld is om “de kracht van verandering”, gepredikt door de grootste partij van het land én de belangrijkste regeringspartner, zoveel mogelijk onderuit te halen, is zo doorzichtig als glas voor elke burger die verder dan zijn neus kijkt. Ze dwalen, altijd dezelfde leveranciers van politieke spelletjes die dat anders zien, zelfs bij alarmerende toestanden.
Opvallend is dat de gedrevenheid van de spelletjesleveranciers groeit naargelang ze veronderstellen dat de goegemeente wak- ker ligt van “het leven zoals het is”. Zo was er geen sprake van een spelletje bij het beves-
tigen van de nieuwe indexkorf door econo- mieminister Kris Peeters. Hij oordeelde dat het goed was dat, naast breiwol en boetseer- klei, ook de playmobil in de korf werd opgeno- men; het springkasteel en de fotokopie daar- entegen waren eruit gezwierd. De schaterlach van de goegemeente klonk zo luid dat geen regeringslid, opposant of parlementariër dacht enig bezwaar te moeten inbrengen tegen der- gelijke dwingende beslissingen. Evenmin res- pons over de partijgrenzen heen op de “Hallo Kafka”-oproep van N-VA-Kamerlid Zuhal Demir.
Omdat het budget van de kluchtige Senaat groter is dan dat van de staatsveiligheid vindt Demir het een uitstekend idee die tent gewoon te sluiten. Omdat je nooit weet of het helpt, beveel ik de lectuur van de brief van het joodse jongetje aan, én het opslaan van de inhoud op de “geheugenschijf” van alle spelletjesspelers.
Beschamend
Alleen politieke spelletjes spelende leiding- gevende politici kapittelen, zou van een ern- stige inperking getuigen. Er is ook de magistra- tuur en (vooral) de advocatuur, die de voorbije jaren het begrip “justitie” herhaaldelijk tot een door de burger weinig op prijs gestelde farce wisten te herleiden. Farid le Fou, in een vorig nummer van dit krantje uitvoerig belicht, is het jongste bewijs. Garantie dat niet met (on) bekwame spoed al een volgend bewijs op sta- pel staat, is er niet. Staatshoofden moeten qua spelletjes niet onderdoen voor wat de verte- genwoordigers van wetgevende, uitvoerende en rechterlijke machten vrijwel dagelijks op hun palmares schrijven.
Koning Filip is geen uitzondering. Nam geen zinnig mens er aanstoot aan dat hij zeven- tig jaar na de bevrijding van Auschwitz-Bir- kenau de herdenking van de daar gepleegde gruwel bijwoonde, dat lag anders voor zijn aanwezigheid in Saudi-Arabië, waar hij eer- betoon ging betuigen aan de overleden tiran, excuseer, koning Abdullah. De gechoqueerde burger vroeg zich af hoe het mogelijk was dat
“onze politici” geen stappen deden om dat
“eerbetoon” te verhinderen. “Hoe hypocriet en wereldvreemd kan men zijn?” Zelden was die vraag meer op zijn plaats. De bondige conclusie
“beschamend” evenzeer. Niet alleen omdat het Saudische regime op grote schaal de mensen- rechten schendt. Dat regime staat ook bekend als financiële sponsor voor de islamisering van het Westen.
Nagels met koppen
De officiële uitleg luidt dat “Saudi-Arabië een land is waarmee België diplomatieke betrekkingen onderhoudt en eerbetoon van ons staatshoofd ter plekke voor een overleden staatshoofd een normaal protocol is”. Normaal voor wie baat heeft bij, allicht volgens het “pro- tocol”, nooit nader toegelichte “hogere belan- gen”, dat zeker. Dat oliehandel en het statuut
“afnemer van de Belgische wapens” kaderen in die hogere belangen, slaat als veronderstelling alleen nagels met koppen in de verbeelding van de verkeerd oordelende burger. Voor zover het hem een troost kan zijn, stond koning Filip niet alleen om het plebs een Arabische kaak- slag te geven om u tegen te zeggen.
Vanuit de vier windstreken streken “groten der aarde” op Saudische bodem neer, om het nummertje hypocrisie de “nodige glans” te geven. In Holland draaide de aanwezigheid van koning Willem Alexander op relletjes uit.
De Engelse regering presteerde het in hoofd- stad Londen de vlaggen halfstok te hangen.
“Top of the bill” was de passage van president Barack Obama, die dan weer wel de herden- kingsplechtigheid in Auschwitz aan zich liet voorbijgaan. Daarmee scoorde hij even “goed”
als zijn Russische ambtgenoot Vladimir Poetin.
Als zelfs koning Filip beter deed, is een “juich België, juich” aangewezen. Toch voor de sim-
pele van geest. D.MOL
MICHIEL DE RUYTER EN SLAVEN
Na Zwarte Piet moet nu ook Michiel de Ruyter het in Nederland ontgelden. Volgens weer een actiegroep kleeft er bloed aan de handen van de Vlissingse zeeheld. Niet alleen van zeerovers of Engelse vechtjassen, maar ook van zwarte slaven. Foute man, dus. Vandaar het (voorlo- pig nog zwakke) protest tegen de film over het leven van De Ruyter, die deze week in Neder- land in première ging. “Misschien omdat we het na die eindeloze Zwarte Pietendiscussie nu wel weten… Het blijft vreemd om De Ruyter te beoor- delen naar de huidige morele maatstaven. Alsof de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens al in de tijd van De Ruyter bestond en niet pas uit 1948 dateert. Als we het dan toch over de zwarte bladzijden van onze vaderlandse geschie- denis moeten hebben, dan wel graag het hele verhaal. Dus ook vertellen dat al die stammen in Afrika zelf ook slaven hielden (en mishandel- den). Dat het dus geen blanke uitvinding was”, besluit Elsevier.
PEGIDA
De eerste bijeenkomst van Pegida Vlaande- ren, voorzien op maandag 26 januari, werd afge- blazen wegens geen toelating verkregen van ‘t stadsbestuur. Er werd een nieuwe aanvraag inge- diend, voor maandag 23 februari. Afwachten nu.
Toelating, of niet?Opvallend: de linkse overkoe- pelende organisatie Hart boven Hard diende onmiddellijk een aanvraag in om op straat te mogen komen, op dezelfde dag en hetzelfde uur als Pegida Vlaanderen. Hart boven Hard zou op eender welke dag op straat kunnen komen, maar neen, die organisatie vraagt een toelating tot betoging voor hetzelfde ogenblik dat Pegida Vlaanderen op straat wil komen. Met democra- tie heeft dat niets meer te maken, wel met een geplande ordeverstoring. Maar dat zijn we van de rode lieverdjes van Hart boven Hart gewoon.
“SOCIAAL GEZICHT”
Op het voorbije CD&V-congres riep voorzit- ter Wouter Beke zijn partij uit tot “het sociale gezicht” van de federale regering. Omdat vrij- heid van mening in dit land heilig is, mag de man nonsens uitkramen zoveel hij wil. Ook als die haaks staan op een regeerprogramma dat hij mee onderhandeld heeft. Je bent ten slotte oppertsjeef of je bent het niet. Of Beke zijn “soci- aal gezicht” ook nog verkocht krijgt aan de gedu- peerden van Arco – om alleen dat te zeggen -, is een vraag die zichzelf beantwoordt.
Actueel 4 februari 2015 3
PS’er pur sang
Mijnheer de dwaze democraat,
Gij zijt het er niet mee eens dat van mos- limfundamentalistische Syriëstrijders de Belgische nationaliteit wordt afgepakt als zij twee nationaliteiten hebben. Daarmee reageert gij, als PS’er, op een aantal maat- regelen die de rechtse regering-De Wever- Michel klaar heeft gemaakt, om op te tre- den tegen het zeer gewelddadige terrorisme dat dezer dagen Europa bedreigt. Als PS’er, schrijf ik uitdrukkelijk! Want alles is blijk- baar goed om oppositie te voeren. En om uw aartsrivalen van de MR te treffen, neemt gij de N-VA-ministers op de korrel die de grote promotoren zijn van vrij straffe maatrege- len. Zo simpel en doorzichtig is uw verhaal.
Om zeker te zijn dat gij de media daarmee zoudt halen, maakte gij dan ook nog een vergelijking waarvan iedereen achterover viel. Zo vergeleekt gij de mogelijkheid tot het afnemen van de nationaliteit van die Syri- eterroristen met het afnemen van de nati- onaliteit van de Joden in nazi-Duitsland. Ja wadde! Alsof die Joden terroristen waren die Duitsland onveilig maakten en mensen naar het leven stonden. Ge moet toch maar durven! En gij voelde u gesterkt toen klup- pels als een Philippe Moureaux, één van de vaders van de antiracismewetgeving nota bene, u nog gelijk kwamen geven ook, of tenminste begrip toonden. Gij hadt beter moeten weten. Sterker nog: beter moeten nadenken. Al weet ik dat dat bij PS’ers niet altijd even evident is.
Want precies op het moment dat gij uw verklaringen aflegde, werd in Auschwitz de zoveelste verjaardag van de bevrijding van dat uitroeiingskamp herdacht; daar waar zoveel onschuldige mensen wier nationali- teit men had afgenomen, zijn omgekomen na de diepste vernederingen en ontberin- gen. Paul Geudens in Gazet van Antwerpen omschreef uw demarche dan ook geheel terecht als ‘de perverse geest van Rudi Ver- voort’ en suggereerde meteen dat dergelijke uitspraken zonder meer strafbaar mogen worden gesteld. Inderdaad! Op een moment dat - als nooit voorheen - joodse instellin-
gen en scholen moeten bewaakt worden door zwaarbewapende militairen omdat een nieuw soort antisemitisme zich ontwik- kelt, dat vanuit een heel andere hoek komt dan decennia geleden, komt gij die men- sen eens vrolijk schofferen als een PS-pasja die meent de waarheid in pacht te hebben.
Zo goed als iedereen – behalve Abou Jah- jah, die in De Standaard van vorige vrijdag meent dat gij ‘een punt hebt’ – heeft uw uitspraken veroordeeld, van uiterst links tot uiterst rechts. Sommigen stelden zich zelfs openlijk de vraag of gij als Brussels minis- ter-president nog wel geschikt zijt om het Brusselse veiligheidsbeleid te coördineren.
Eerst probeerde gij er nog een uitleg aan te geven, maar toen ook – eindelijk – vanuit uw partij enige druk werd gezet, kwaamt gij – veel te laat – met obligate excuses voor de pinnen. Net op tijd, want ’s anderendaags moest gij op de jaarlijkse samenscholing van de ‘gestelde lichamen’ ten paleize zijn.
Ik heb mij even afgevraagd hoe de reac- tie zou geweest zijn, moest zo’n dwaze ver- gelijking uit de mond van een Vlaming geko- men zijn… Het land zou in shock verkeren en het parlement zou zwaar onder druk komen te staan van de bende van Laurette Mitrail- lette. Zij zweeg echter in alle talen. En ze weet zeer goed waarom, want haar eer- dere aanvallen op de Vlaamse ‘fascisten’
Francken en Jambon kwamen daardoor in een juist daglicht te staan. Ze beseft plots dat ook een PS’er wel eens op zijn woor- den mag letten.
Gij zijt zwaar uit de bocht gegaan en, of gij het nu graag hebt of niet, het zal nooit meer uit het collectieve geheugen verdwij- nen. De PS is niet meer oppermachtig en is niet boven de wet verheven. Knoop dat goed in uw oren en denk twee keer na alvorens gij en uw partijvrienden met een opgestoken vingertje en scheldtirades nog eens ande- ren komen kapittelen. En ga maar eens een klapke doen met de geschoffeerde joodse gemeenschap. Of moogt gij dat niet van uw vele ‘nieuwe kiezers’
in Brussel?
Briefje aan Rudi Vervoort
Aan de macht is in Athene gekomen een partij van links verzet tegen het oppermach- tige Europa, de Syriza, met haar charisma- tische leider, Alexis Tsipras. Hij heeft een regeringscoalitie gesloten met een zich rechts opstellende nationalistische bewe- ging, die ronduit de euro wil opgeven. Deze twee tezamen hebben de ambitie om, in een samenspel van rechts en links, het voortouw te nemen van een nationalistische revolte tegen het Europese integratiestreven. Het zat er aan te komen: de samenwerking tus- sen nationalistisch rechts en nationalistisch links kreeg vlak voor de Griekse verkiezingen de nadrukkelijke steun van Marine Le Pen, die zich hoopt te profileren als leidster van deze Europese tegenbeweging (Le Monde, 22 januari). Deze tegenbeweging krijgt in Vlaanderen de steun van Gerolf Annemans, europarlementariër van het Vlaams Belang.
Met z’n allen voor eigen volk eerst. “Nieuwe partijpolitieke identiteiten, nieuwe mengvor- men; als het zo doorgaat, bestaan links en rechts over een tijdje niet eens meer,” aldus NRC Handelsblad (24 januari).
Dat is een eerste, niet onbelangrijke con- clusie die uit de recente ontwikkeling in Grie- kenland valt te trekken. De tweede, uiter- aard, is dat de regering-Tsipras kiest voor de confrontatie met de Europese instellin- gen, en dan in de eerste plaats met Duits- land, dat het financiële beleid van “Europa”
tegenover de schuldenlanden van het zuiden bepaalt, omdat die min of meer op de kos- ten van Duitsland leven. Dit laatste vonden de Griekse kiezers vernederend.
Daar is de oorlog weer
Tsipras heeft zijn vijandschap tegenover Duitsland onmiddellijk na zijn eedaflegging als eerste minister historisch geplaatst als een voortzetting van de Tweede Wereld- oorlog: hij is bloemen gaan neerleggen op de plaats waar enkele honderden verzets- lieden aan het einde van de Duitse bezet- ting werden terechtgesteld. We zullen daar in de komende maanden nog vaak aan herin- nerd worden, want Tsipras argumenteerde de Griekse weigering om de schulden aan Duits- land af te lossen met een verwijzing naar de schuld die Duitsland tegenover de Grieken bezit wegens de verovering en de bezetting van hun land tijdens de Tweede Wereldoor- log. Daar gaan we dus weer, en weest maar zeker dat Frankrijk, in een eeuwenoud con- flict met Duitsland gewikkeld, gauw zal vol- gen, en dat de Franstalige Belgen niet ach- ter zullen blijven om het tegen “les boches”
op te nemen. Het personage dat de socialis- ten aan het hoofd van de Brusselse gewest- regering hebben geplaatst, Vervoort, ”bête”
als hij volgens Le Soir (29 januari) is, is er al mee begonnen en heeft de plannen om “ter- roristen” de Belgische nationaliteit te ontne- men, vergeleken met het lot dat de joden te beurt viel tijdens het Duitse nationaal-soci- alistisch bewind.
De Duitsers verdienen dit niet. Duitsland doet alles wat het kan om de wereld te tonen dat het gebroken heeft met zijn verleden. In Europa is het de winnaar van de economi- sche concurrentiestrijd, maar gedraagt het zich niet als een winnaar, omdat het dat niet durft. Onder Angela Merkel, nu al tien jaar aan de macht, een vrouw die als Oost-Duitse domineesdochter aan de oorlog geen schuld- gevoelens heeft overgehouden, kijkt het land met al iets minder schroom naar de wereld.
Er ontstaat nu in Duitsland “een algemeen onderbuikgevoel dat het welvarende Duits- land niet langer de rekening moet betalen voor de zuidelijke verkwisting” (NRC Han- delsblad, 1 november 2014).
Stop met de oorlog
Het wordt tijd om te stoppen met een naar de oorlogsjaren verwijzende plicht tot
“Wiedergutmachung”. Als Griekenland spe- culeert op Duitse schaamte wegens oor- logsfeiten, dan zou het wel eens een heel- Duitse reactie kunnen uitlokken van “genoeg
is genoeg”. Duitsland redeneert niet langer vanuit een schuldgevoel voor de oorlog maar vanuit het zelfvertrouwen dat een succesrijke natie zich aanmeet “die als geen ander land zo intensief en constructief met de zwarte bladzijde uit zijn geschiedenis is omgegaan”
(Elsevier, 8 november 2014). Gaandeweg zal het latente Duitse ongenoegen over het feit dat het altijd weer andere Europese lan- den financieel uit de nood moet helpen van- wege zijn oorlogsverleden, zichtbaar worden in verkiezingsresultaten. Ook Duitsers heb- ben immers problemen met een euro die ze niet hebben gewenst. In september van vorig jaar bleek uit een peiling van Die Welt dat tweederde van de ondervraagden spijt had dat ze de mark hadden moeten prijsge- ven voor de onbetrouwbare euro. De manier waarop sommigen vandaag nog proberen de Duitsers te doen “betalen” voor een oorlog, waarover men ook een andere mening kan hebben dan die van de politiek correcte over- winnaar, zou kinderachtig zijn als het niet zo vulgair en egoïstisch was. De huidige gene- ratie heeft geen enkele verdienste of verant- woordelijkheid voor het winnen of verliezen van de Tweede Wereldoorlog. De herinne- ring eraan wordt wel duchtig geëxploiteerd:
dezer dagen heeft men dit nog gemerkt in Auschwitz.
Duits nationalisme
De euro kan bestaan zonder Griekenland, hij kan zelfs bestaan zonder Italië, Spanje, Portugal en … Frankrijk, en zou een schitte- rende, sterke munt zijn indien de deelname eraan beperkt was gebleven tot het door pro- testantse monetaire ernst gedreven noorde- lijk Europa. Zelfs Engeland zou er zich in thuis voelen, en het is waarschijnlijk de richting die de euro-landen zullen moeten uitgaan als ze op langere termijn nog iets van hun mone- taire unie willen redden. Duitsland provo- ceren, zoals de Grieken nu doen, leidt ons haast vanzelf in die richting. Vergeet niet dat gewoonlijk slechts ongeveer 50 procent van de Duitse burgers van hun kiesrecht gebruik maken; als de velen in Duitsland die poli- tiek onverschillig zijn, in de greep geraken van een opwelling van Duits nationalisme, is het einde van “Europa” nabij. Tot hiertoe behoedt Merkel met haar reputatie van oer- degelijkheid haar landgenoten voor dit toe- komstperspectief. Als ze zegt “Keine Expe- rimente”, dan wordt ze nog gevolgd, maar het volstaat dat Griekenland gesteund wordt door Spanje, en dat die landen door Frankrijk worden gebruikt in zijn permanente oorlog met Duitsland, opdat het tij gauw zou keren.
“Duitsland is vandaag bijna een euroscep- tisch land, waar geen enkele politicus zich zal profileren op méér Europa,” aldus Guy Ver- hofstadt (in De Morgen, 25 januari 2014).
Ook Le Monde (17 september 2014)besloot een analyse van de Duitse opinie met de bedenking dat het Duitse landschap wel ver- vuld scheen van euro-scepticisme.
Het probleem van de toekomst wordt niet Griekenland maar Duitsland. In dat Duits- land zijn er nu al tenminste twee partijen die het opbreken van de Monetaire Unie (de euro) bepleiten, de rechtse, of althans con- servatieve, Alternative für Deutschland, die het goed deed bij de Europese verkiezingen van vorig jaar, en Die Linke, van links dus, die elkaar en anderen kunnen vinden als de Grieken het conflict met Duitsland op de spits drijven door hun krampachtig oprake- len van oorlogsherinneringen. Zij willen niet verstaan dat het “in Duitsland steeds moei- lijker te verkopen is dat andere landen letter- lijk alle euro-afspraken aan hun laars lappen en de Duitsers alles laten betalen” (Elsevier, 25 oktober 2014). Aan dit spelletje komt een einde, zeker als grote staatslieden van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, zoals Ver- voort, wiens woorden in de Duitse media wel weerklank vonden, aan de provocatie gaan deelnemen en de moegetergde Duitsers uit Brussel verdrijven.
MARK GRAMMENS
Duitsland uitgedaagd
De Europese gedachte, die aanvankelijk veelbelovend was, is sinds ze op Frans bevel (in ruil voor de instemming van Parijs met de Duitse hereniging)leidde tot het invoeren van de euro, zozeer gecompromitteerd dat ze veel van haar geloofwaar- digheid heeft verspeeld. De Grieken hebben gestemd tegen Europa, en tegen een regering die de Europese richtlijnen voor hun land uitvoerde. Die hadden immers niet tot meer welvaart geleid, maar tot armoede en werkloosheid.
Woordje van de hoofdredacteur
Zoals beloofd, brengen we deze week vier bladzijden extra. Een volgend “dikker” num- mer mag u ergens in maart verwachten. Al enkele maanden lopen we met het idee in ‘t Pallieterke te starten met een “vrije tribune”. Er lopen in Vlaanderen heel veel goede pennen rond, mensen met een visie, die graag hun ei kwijt geraken, onder meer via die weekblad.
Hierbij ook een oproep tot steun. Dit weekblad bestaat enkel bij de gratie van zijn lezers. Deze week vraag ik al onze sympathisanten om eens een extra nummer aan te kopen – 1,95 euro – bij de dagbladhandel, en dat nummer eens aan een “goedgezinde”
te bezorgen. Er lopen immers nog te veel mensen rond die ‘t Pallieterke nog niet ken- nen, of het vroeger lazen en nu terug te winnen zijn.
Ik vraag niet veel van u, slechts 1,95 euro. Als iedereen meedoet, kunnen duizenden nieuwe lezers proeven van uw en ons weekblad. Doen, zou ik zo zeggen. Met dank.
Karl van Camp Hoofdredacteur van ‘t Pallieterke
Hypocriet
Vreemde situatie donderdag in de Kamer, toen verzameld links het opnam tegen het bezoek van de Belgische koning aan Saudi- Arabië naar aanleiding van de dood van koning Abdullah. Het was niet de republikein en islamcriticus Filip Dewinter die kwam uit- halen naar de oliestaat waar vrouwen zelfs niet mogen autorijden… Het waren Wouter de Vriendt van Groen en zowaar aartsdiaken Dirk van der Maelen van de Vlaamse sossen die zwaar tekeergingen tegen ‘de schurk’ en de ‘schurkenstaat’, alsook tegen het schen- den van de mensenrechten in dat land van het moslimfundamentalisme, en daarom eer- ste minister Michel ter orde riepen omwille de aanwezigheid van Philippe de Belgique.
Op zich een goede zaak, ware het niet dat zij wanneer het over Turkije, Cuba of andere lie- velingsstaten van de politieke linkerzijde gaat, altijd de andere kant opkijken. Dan hoor je hen niet. Hypocrieten!
Bilateraal kanaal
Michel kwam natuurlijk de man uit Laken verdedigen, met applaus op àlle regerings- banken. Hij vond het cruciaal om de men- senrechten te verdedigen. En om dat te doen, moeten wij volgens hem beschikken over een bilateraal kanaal. “Daar maken wij werk van, in Genève bijvoorbeeld, alsook in onze bilate- rale relaties, en daarom kiezen wij voor doel- treffendheid”, zei hij met een stalen gezicht.
Hij geloofde het beslist zelf. Misschien had er nog iemand moeten aandringen met de vraag wat Philippe daar dan precies was gaan zeg- gen aan zijn nieuwe collega over de mensen- rechten en, mocht hij er iets over gezegd heb- ben, hoe de reactie was van de oliesjeiks. Of ze het in hun broek hadden gedaan of waren uitgebarsten in een zware lach toen hij het begrip ‘droits de l’homme’ had uitgesproken.
Ontwapend
In het kader van een vraag aan de premier van N-VA’er Koenraad Degroote over “de nood aan coördinatie en samenwerking inzake de aanpak van terrorisme en radicalisme”, richtte hij zich onverwacht tot Laurette Onkelinx, want er moest klaarblijkelijk wat van zijn hart. We citeren: “Mevrouw Onkelinx, tot slot heb ik nog een kleine boodschap voor u. Ik heb gele- zen dat ook u de heer Vervoort (nvdr, de Brus- selse minister-president die de Joden met de Syriëstrijders vergeleek toen het ging over het afnemen van de nationaliteit) terechtgewezen hebt. Dat is goed, al hebt u dat met een water- pistool gedaan, in tegenstelling tot het wapen dat u enkele maanden geleden hanteerde toen u meende andere collega’s te moeten terechtwijzen. Dat voorval kan voor u mis- schien een les zijn, dat het altijd wat beschei- dener aangepakt mag worden. Iets in mij zegt dat u beter het waterpistool hanteert dan de mitraillette.” Tante Laurette had daar niets op terug. Ze zat erbij en keek ernaar. Dappere Koenraad, afkomstig uit de gemeente waar Joris van Severen geboren werd, had haar compleet ontwapend.
Enthousiaste klant
Jan Penris van het Vlaams Belang bracht de problematiek rond de invoering van witte kassa’s in de horeca te berde. Hij stelde zich de vraag of er voldoende maatregelen wer-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
4 februari 2015
4
den genomen om de sector te beschermen en geen nieuwe klappen te laten incasseren, zoals destijds bij de invoering van het rook- verbod. Ook de Duitstalige Kattrin Jadin van de MR stelde hieromtrent een vergelijkbare vraag, in het Frans.
Leuk is dat men in Vlaanderen spreekt van de invoering van ‘witte kassa’s’, terwijl men in het Walenland het heeft over de invoering van een ‘zwarte doos’ die alles registreert, zoals in een vliegtuig... Jan stal evenwel de show met te stellen dat “elke goede politicus een enthou- siaste klant is van de horeca, of dat minstens zou moeten zijn”. Helaas hebben we van Jadin niet mogen vernemen of zij daar ook zo over denkt… Schol!
Brossen
Bij de stemmingen donderdag aan het einde van de zitting waren slechts 125 leden aanwezig. Dat wil zeggen dat 25 fluweelzit- ters, of één zesde, niet was komen opdagen op ‘het werk’. Nochtans duurde ‘de werkdag’
maar van exact 14.21 tot exact 16.21 uur. Een gewone sterveling zou het eens moeten pro- beren, zo’n dagje te brossen…
Voorbode
Veel parlementaire vragen, zowel monde- linge als – vooral – schriftelijke, zijn eigen- lijk voor de galerij, om de activiteitenstatis- tieken van de praatbarakkers op te smukken.
Maar het gebeurt wel eens dat bepaalde vra- gen vanuit de meerderheid zelf erg vervelend zijn voor de betrokken minister. Zo werd vorige week vooraf een mondelinge vraag ingediend door Sonja Becq, CD&V’ster maar ook ACW- getrouwe, over de pensioenregeling voor amb- tenaren.
In haar zeer uitgebreide vraag suggereerde ze aan de minister een aantal overgangsmaat- regelen voor degenen die dicht bij hun pen- sioen staan, bijvoorbeeld inzake de diplo- mabonificatie en het aantal gewerkte jaren.
De vakbond in actie! Woensdag in de commis- sie bleef de minister echter op de vlakte. Hij zei alles te zullen doorpraten op het sociaal over- leg, waarmee hij Sonja kon geruststellen. Vrij- dag bleek evenwel dat er, voorlopig, niet al te veel uit dat sociaal overleg uit de bus is geko- men en dat de regering nogal stug het been stijf houdt. Ja, wie de zaken goed opvolgt, ziet soms dat de vragen en vooral de nietszeg- gende antwoorden van de ministers een voor- bode zijn van wat komen gaat…
Filip en de Taliban
Filip Dewinter heeft het zitten. Zijn optreden in de Kamer, zwaaiend met de Koran, is in isla- mitische landen niet onopgemerkt gebleven.
Resultaat: zijn foto staat op de officiële web- site van de Taliban. De foto is voorzien van een Arabische tekst, vrij vertaald: “Moge Allah hem datgene geven wat hij verdient.” Ook via mail en via Twitter kreeg Dewinter diverse haat- mails te verwerken. Och, Dewinter heeft leren leven met gescheld aan zijn adres, daar moet je tegenkunnen als je voor een politieke car- rière kiest. Maar de woede op de nek halen van de Taliban, da’s toch van een ander kali- ber.Ons advies aan Filip: in ieder geval niet in Afghanistan of Pakistan op vakantie gaan. En ook best Saudi-Arabië vermijden. Kwestie van geen stokslagen te krijgen.
Indiaanse burgeroorlog
Ze hebben alle geluk. De vorige goddelijke zoon van de zon (de Inca) en zijn opvolger zijn nog maar juist gestorven aan de pokken;
een cadeau van de Castiliaanse veroveraars waar de indianen geen immuniteit tegen bezitten en dat hen eerder bereikt dan de kolonisators zelf. Het gevolg van de dood van de Inca is een burgeroorlog. In de oude hoofdstad Cuzco wordt zijn wettige zoon Huascar tot nieuwe Inca uitgeroepen, maar in het noorden verkiezen de indiaanse gene- raals zijn bastaard Atahualpa.
Die laatste wint de bloedige strijd en de eerste Inca vlucht naar zijn thuisbasis, Cuzco.
Klein detail voor hen die zich illusies maken over de indiaanse beschaving: Atahualpa laat de harten levend uit de lichamen van de overwonnen bevelvoerders rukken en dwingt hun volgelingen ze op te eten.
Op het ogenblik dat hij zich klaarmaakt zijn halfbroer definitief te verslaan, krijgt hij via zijn uitstekende koerierdienst het bericht van de landing van de Castilianen. Hij stuurt een delegatie. Na een paar weken botsen die op de Castiliaanse voorhoede. De indianen nodigen die rare snuiters uit voor een ont- moeting met hun goddelijke heerser.
Atahualpa heeft verhalen gehoord over reusachtige dieren waar sommige van de indringers op zitten, en over hun wapens die zoveel sterker zijn dan de houten en stenen wapens van zijn leger. Hij vraagt zich aanvan- kelijk af of hij de ongenode gasten voor de kar kan spannen, om definitief met zijn halfbroer af te rekenen, maar dat is niet meer nodig, want zijn legers hebben Huascar gevangen- genomen.
Atahualpa lokt voor alle zekerheid de Cas- tilianen het binnenland in, naar Cajamarca in de noordelijke Andes van het huidige Peru.
Hij laat de stad ontruimen en omsingelen door een groot leger. Pizarro arriveert met zijn bende: 62 ruiters en 106 infanteristen bewapend met vier veldkanonnetjes en 12 haakbussen. Ze vestigen zich in de gebou- wen rond de centrale plaats en de Castili- aan vraagt aan Atahualpa hem daar te ont- moeten. De Inca kent de numerieke zwakte van de Castilianen en hij trekt de stad in met drie- tot achtduizend lichtgewapende gene- raals, hovelingen en lijfwachten, terwijl het leger in de bergen rondom wacht. De indi- aan heeft geen idee van de genadeloosheid van zijn tegenstander.
Op 16 november verschijnt een lange stoet in de stad. De hofdignitarissen en de gene- raals dragen prachtige ceremoniële kleren en de goddelijke Inca zit in een met zilver beklede draagstoel.
Slachting en verovering
De Castilianen blijven grotendeels verbor- gen in de woningen langs de markt. Pizarro zendt een priester (en een tolk) naar de heer- ser en die deelt de Inca doodleuk mee dat hij zich moet bekeren tot het christendom en de soevereiniteit aanvaarden van koning Carlos (Karel V). De Inca gelooft zijn oren niet bij die aanmatigende woorden. Hij krijgt een bij- bel toegestopt, maar hij heeft nog nooit een boek gezien, gooit het van zich af en dat is het sein voor Pizarro en de doodzenuwach- tige Castilianen om aan te vallen. De kanon- netjes schieten in de menigte. De infante- risten vuren met hun haakbussen. Pizarro stormt met zijn ruiters naar de draagstoel.
De totaal verraste indianen bieden nau- welijks weerstand en worden neergehakt en neergeschoten waar ze staan. Atahualpa blijft verbijsterd in zijn draagstoel zitten tot de dragers vermoord zijn. De hofdignitaris- sen en de officieren proberen hun heerser te helpen, maar ze dragen alleen ceremoniële wapens en worden afgeslacht.
Alles eindigt met een wilde vlucht van de overlevenden. Het hele leger (minstens 50.000 soldaten) dat buiten de stad wacht en zijn bevelvoerders kwijt is, vlucht mee.
Pizarro beseft zelf niet de omvang van zijn overwinning.
Het rijk is een piramide waar onvoorwaar-
delijke gehoorzaamheid geëist wordt en met één slag is het zijn heerser en het grootste deel van zijn elite kwijt. Atahualpa mag in leven blijven in ruil voor een kamer vol goud en twee kamers met zilver (kamers van 5 op 7 meter). Het duurt een hele tijd vooraleer de schatten arriveren. De gevangen heerser laat zijn overblijvende aanhangers weten dat ze zijn gevangen halfbroer moeten vermoorden, want misschien biedt die anders meer goud.
Dat is het voorwendsel waar Pizarro op wacht, want inmiddels kent hij de indiaanse lijdzaamheid. Tegen het verzet van zijn offi- cieren in laat hij Atahualpa wurgen. Koning Karel verwijt Pizarro later voor de galerij dat hij een monarch vermoord heeft, maar hand- haaft braaf de conquistador.
De koning krijgt immers een vijfde van de buit die de nu schatrijke Pizarro onder zijn spitsbroeders verdeelt. Natuurlijk weet de veroveraar dat hij met zijn manschappen maar een druppel in een indiaanse oceaan is. Hij laat een broer van de vermoorde Inca’s kronen. In de praktijk is hij een marionet, die de Castilianen zoveel mogelijk goud en zil- ver moet leveren.
Pizarro heeft geen probleem om indiaanse bondgenoten te vinden in het rijk, die een einde willen maken aan die gevluchte elite die niet wil collaboreren. Met zijn indianen verovert hij een jaar later de oude hoofd- stad Cuzco. Pizarro is nu gouverneur-gene- raal van Nieuw-Castilië, terwijl één van zijn medestanders grote gebieden ten zuiden van Cuzco verovert en die Nieuw-Toledo doopt.
Oorlog op twee fronten
Vanaf dat moment voert Pizarro oorlog op twee fronten. Niet alle indianen erkennen het nieuwe gezag. De zoveelste indiaanse vorst - een jongere broer van Atahualpa - wordt zo slecht behandeld door de broers van de ver- overaar dat deze Inca (Manco Capac II) zich aan het hoofd van een opstand tegen de Cas- tilianen stelt.
Ondanks een belegering van tien maan- den slaagt hij er niet in Cuzco te veroveren, maar in grote delen van het rijk valt het Cas- tiliaanse gezag even in elkaar. Pizarro heeft zich intussen aan de kust gevestigd waar hij Lima sticht en versterking krijgt van nieuwe kolonisators. Ze dwingen geleidelijk de india- nen om katholiek te worden, en ze gebruiken natuurlijk alleen het Castiliaans als bestuurs- taal. Ze slagen erin de opstandige indianen naar het oosten van Peru te drijven, waar ze hen een klein autochtoon rijk laten stich- ten. Inmiddels voert Pizarro ook een oor- log met een vroegere Castiliaanse vennoot, neemt hem gevangen en laat hem onthoof- den. Gezien de afstand en de moeilijke ver- bindingen met het moederland kan de con- quistador doen wat hem goeddunkt.
Pizarro profiteert van de situatie om een eigen harem te stichten met onder meer een zuster en een vroegere vrouw van Atahualpa, bij wie hij nogal wat bastaarden verwekt. In 1641 krijgt de 63-jarige veroveraar de reke- ning gepresenteerd, door de zoon van zijn vermoorde vennoot. Die valt met een troep aanhangers het paleis van Pizarro binnen.
Pizarro doodt twee aanvallers vooraleer hij op zijn beurt vermoord wordt.
De daders vluchten naar het kleine inca- rijk, maar later eindigen ze op het schavot. De Castilianen komen in altijd grotere getale het rijk binnen en ze vestigen er hun onbetwist gezag. Nogal wat veroveraars trouwen vrou- wen uit de indiaanse adel.
Het indiaanse rijk wordt getolereerd tot 1572, wanneer een nieuwe gouverneur het inlijft en Tupac Amaro - de laatste Inca - laat terechtstellen. In de jaren zestig en zeven- tig van vorige eeuw leent een Uruguayaanse guerrilla nog die naam.
Tegenwoordig is Pizarro bepaald niet populair meer bij de vele afstammelingen van indianen en mestiezen in Zuid-Amerika, maar iedereen geeft toe dat de verovering van het incarijk een militaire prestatie is zon- der voorgaande of navolging.
JAN NECKERS
Francisco Pizarro (2)
In 1532 landen Francisco Pizarro en zijn bendeleden aan de westkust van Zuid- Amerika, op zoek naar dat indiaanse imperium waar ze de vlag van Castilië (niet van Aragon) willen planten en zichzelf verrijken.
TOOGPRAAT
Actueel 4 februari 2015 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Mus
Na enkele maanden beginnen we een goed beeld te krijgen van waar het met deze legis- latuur heen gaat: een permanente orgie van geleuter. Ongezien, zelfs naar de normen van het Vlaams Parlement. Er moet maar een mus van een dak vallen of er wordt geroepen om een debat in de plenaire zitting. Dienst- doende mus was Liesbeth Homans, die een interview had weggegeven aan De Zondag, waaruit daags nadien door (niet toevallig) De Standaard de fijnste brokken waren gepikt en opgewarmd. Homans had het over de sociale aspecten van kinderopvang (voor kinderen van mensen in een precaire situatie) en had daar iets over “thuiszitten” en “cafébezoek” door- heen geroerd. Resultaat: verontwaardiging ter linkerzijde en een actualiteitsdebat.
Sarah Palin
Het onderwerp, voor alle duidelijkheid, was niet kinderarmoede - waarover iets te zeggen valt -, maar de toegang tot kinderopvang voor sociaal kwetsbare groepen. Het idee is dat kin- deren die naar de voorschoolse opvang gaan het later beter doen op school en in de maat- schappij. Een gedurfde stelling, maar mooi aansluitend bij het concept staatsopvoeding dat in sommige kringen zeer geliefd blijft.
Hoe dan ook, Homans was weer eens zeer onsociaal en denigrerend uit de hoek geko- men met haar, of haar toegeschreven, uitspra- ken over cafés en plannen voor aparte circuits in de kinderopvang. Voor Elke van den Brandt (Groen) was het alras bewezen: Liesbeth Homans is de “Vlaamse Sarah Palin”. Waar- schijnlijk was dat niet positief bedoeld.
Gruwelijk
Homans had gesproken over “aanvullende initiatieven”, wat door Freya van den Bossche (sp.a) lichtjes werd vervormd tot het onder- brengen van arme kinderen in gescheiden cir- cuits en ze vond dat “gruwelijk”. Homans zei niet te willen raken aan de subsidiesystemen en de sociale correcties. Feit blijft natuurlijk dat de kinderopvang in grote mate dient voor en wordt betaald door werkende ouders. De soep zal niet zo heet worden gegeten als ze wordt opgediend, maar Homans zou rood en groen wellicht wat minder moeten uitlokken.
De linkerzijde heeft, zoals weer blijkt, niet veel nodig om de Charles Dickenstoer op te gaan.
OCMW
In de marge van het debat doken af en toe de OCMW’s op. De plannen daarvoor gaan veel verder - jakobijns, zouden we bijna zeg- gen -, dan eerder in het OCMW-debat door de regering in het parlement werd beweerd. De OCMW’s zouden niet zomaar nauwer met de gemeenten worden vervlochten maar er hele- maal in opgaan. Dat zou wel eens een heel hei- kele operatie kunnen worden. Voer voor meer parlementaire onrust.
Radicaliseringscommissie
Om het met een, in dit geval, ongelukkige beeldspraak te zeggen: de kogel is door de kerk. Het Vlaams Parlement heeft een hele commissie “ter bestrijding van gewelddadig radicalisme” ingesteld. Het voorzitterschap is voor Nadia Sminate (N-VA). We houden ons hart vast voor wat daar allemaal uit de bus zal komen. De aanwezigheid van notoire ont- kenners van het licht van de zon als een Joris Poschet (CD&V) of een Elisabeth Meuleman (Groen), doet het ergste vrezen. Afspraak op 2 februari.
Daar was hij weer, de Leuvense socioloog Marc Swyngedouw, met een onheilsbericht voor de door hem niet zo geliefde N-VA. Hij voorspelde voorwaar der Untergang voor de Vlaams-nationalisten. En hij gaf in één en dezelfde beweging zijn collega’s een stoemp op de neus: ze kennen er niets van, en niet hun onderzoek, maar enkel het zijne is ern- stig en correct.
Wetenschap
In het socialistische blad Samenleving en Politiek, opgepikt in een aantal kranten, maakt Swyngedouw brandhout van de al in sep- tember vorig jaar gepubliceerde verkiezings- analyse van de (concurrerende) universitaire onderzoeksgroep PartiRep (KU Leuven, UA, VUB en UCL en ULB). PartiRep werkt op basis van peilingen van het marktonderzoeksbureau TNS (ex-Dimarso). Bekendste Vlaamse prof- fen in dat gezelschap zijn Marc Hooghe, Ste- faan Walgrave en Kris Deschouwer.
Volgens Swyngedouw baseert PartiRep zich te veel op een snelle steekproef van de kies- intenties, en te weinig op grondig postelecto- raal onderzoek van de verkiezingsresultaten (zijn territorium).
De “academische clash over verkiezings- cijfers” (De Standaard) heeft alles te maken met de concurrentieslag tussen onderzoekers met als inzet: wie komt eerst met analyses van deze verkiezingen. Dat is een strijd die Swyn- gedouw niet winnen kan. Zijn eigen onder- zoek (ISPO Leuven) wordt overigens maar vol- gende zomer gepubliceerd. PartiRep was hem dus voor, en dat frustreert.
Wat zijn nu zijn bevindingen? De instroom van Vlaams Belangkiezers (niet 180.000, wel 230.000) en het aantal blanco en ongeldige stemmen (46.000) naar de N-VA is flink wat groter dan PartiRep zegt (1). Tussen N-VA en CD&V en Open Vld waren er grote verschui- vingen, maar dan in beide richtingen, zonder noemenswaardig saldo voor de N-VA. Het Par- tiRep-verhaal over het verder leegzuigen van Open Vld klopt dus niet (2). Bovendien is het N-VA-kiespubliek niet trouwer (67,5 procent) dan dat van andere partijen. De partij trok nieuwe kiezers aan, maar verloor er tegelijk ook veel (3).
Spectaculair wetenschappelijk “nieuws” is dit zeker niet. Toch wordt Swyngedouw eufo- risch: “Eens een Vlaamse Leeuw, altijd een Vlaamse Leeuw? In geen geval”, zegt hij in De Morgen, in een overstapje van wetenschap naar politiek.
Politiek
Belangrijker dan de wetenschappelijke ruzie is de conclusie van Swyngedouw: “De N-VA zal moeten knokken om de kiezers in de stal te houden. De kiezers van N-VA zijn minder trouw dan gedacht.” En: “De strijd op rechts woest volop.”
De strijd tussen N-VA, CD&V en Open Vld is verre van gestreden. Hebben we duur onder- zoek nodig om dat te weten?
Meteen is duidelijk waar hij op hoopt. “Bij de volgende verkiezingen in 2019 zal er zeker en vast een enorme slag zijn om die ontrouwe kiezers”, zegt Swyngedouw in Metro. Nog zo’n dooddoener…
Dat de partijen van de Zweedse coalitie zich willen profileren, met Peeters in een glans- rol, wie had dat niet verwacht? Het gaat ten- slotte over drie partijen op een in Vlaande- ren behoorlijk groot speelveld tussen radicaal rechts (Vlaams Belang) en radicaal links (sp.a en Groen). Carl Devos vat het mooi samen:
“De logica van de logische coalitie heeft het kibbelen niet doen stoppen.”Zit rechts nu al aan het eind van zijn Latijn, zoals Wim van de Velden schrijft in De Tijd? Trappen de Zwe- den nu al op hun adem? We geloven er niets van. Natuurlijk, Peeters en - in mindere mate - Beke amuseren zich. Ze willen geen plek in de schaduw, maar in het volle zonlicht. Daar- bij hoort op tijd en stond een rode lap (sic) voor de neus van de stieren van de N-VA. En
gegrom van De Wever als antwoord.
Gevaar
Komt de Zweedse coalitie in 2019 in gevaar?
Een nogal banale vraag. Wiens hoofd doet er over vier jaar pijn?
Komt ze eerder in gevaar? Dat is weinig waarschijnlijk, omdat er voor een tripartite weinig alternatieven zijn. Wat zouden de libe- ralen van Michel I smachten naar een vrijage met de socialisten… Die stellen in Vlaanderen maar weinig voor. Van een progressief front is geen sprake. En met decadente PS-aanvallen van Rudi Vervoort (centrumrechts = nazi) en Laurette Onkelinx op de facho’s Jambon en Francken (“het geluid van de laarzen” in de regering van het land) schiet de sp.a - hijgend op zoek naar een nieuwe voorzitter - al hele- maal niet op.
Geen gevaar dus, wel trammelant. Vier jaar trammelant. Open Vld en N-VA zullen water in de liberale wijn moeten doen, want ook CD&V wil leven. Dat ziet ook de zakenkrant De Tijd: “De zware hervormingen die de N-VA bepleitte in de verkiezingscampagne blijken steeds minder om het lijf te hebben. De pen- sioenhervormingen, de indexsprong, de loon- matiging: steeds meer wordt er aan die huis- jes geknabbeld. En ook de besparingsdrift lijkt te koelen. De N-VA-ministers zijn nu zelfs vra- gende partij geworden voor meer geld. Voor de politie, voor de veiligheid, voor het leger.”
Wordt de partij van De Wever in 2019 afge- rekend op een socialer en minder liberaal profiel? Verre van zeker, en een veel te vroeg gestelde vraag. Wat zeker is, is dat de meeste politieke ruimte in het centrum ligt. En daar voelt de centrum(rechtse)partij CD&V zich goed. Veel kiezers van de N-VA wellicht ook.
ANJA PIETERS
Eens Vlaamse Leeuw, altijd Vlaamse Leeuw?
De onmacht van de politicologen
Ze zijn niet weg te slaan uit de media, de politicologen van het Groot Verdriet. Verdriet omdat de socialisten moesten gaan, de Vlaams-nationalisten mochten komen, eerst in de Vlaamse, daarna ook in de federale politiek. Hun “academische” inspanningen de jongste jaren hebben dit onheil niet kunnen voorkomen. Hun politieke invloed is nihil.
Hun frustratie is groot. Ze beginnen zelfs onderling te bekvechten over de (zwakke en tegenstrijdige) resultaten van hun onderzoek.
De boomerang van Swyngedouw
Van Swyngedouw zijn we wel wat gewoon. Al sinds 2004 ontkent hij dat ook communau- taire thema’s de Vlaming beroeren. In zijn bevraging werden die thema’s steevast geweerd of naar onderen in de keuzetabellen geduwd. Helaas voor hem: ondertussen keken we naar een (slappe) staatshervorming en een landing van Vlaams-nationalisten in het cen- trum van de macht.
Swyngedouw is madame Blanche niet. Tien jaar geleden schreef de onderzoeker nog dat sterke Stevaert “niet meer hoefde te vrezen dat het sp.a-electoraat zou verdwijnen”. En nu?
In zijn “wetenschappelijk” werk bleef hij Vlaams Belang koppig Vlaams Blok noemen.
Zijn methodiek met achter de hand gehouden herwegingen is niet transparant, evenmin als zijn warrige mix van cijfers en percentages. Zijn opsplitsing van resultaten in veel te kleine doelgroepen is soms hilarisch. Zijn conclusies zijn niet politiek neutraal. Meer dui- ding dan wetenschap.
Het dient gezegd, in de duiding doet hij niet onder voor veel van zijn collega’s, die zich inspanden om de N-VA te kapittelen, halfdood te verklaren en zo vaak uitpakten met ris- kante voorspellingen, die achteraf fout bleken.
Wat was de impact van politicologen op de verkiezingsuitslag van 2004 tot 2014? Nihil.
De N-VA scoorde. Open Vld en sp.a zakten onder 15 procent.
Alleen Carl Devos (Gent) waarschuwde tegen de strategie van permanente aanvallen op de N-VA. Niet elke politicoloog bazelt erop los.
AKADEMIKERBALL
In Wenen had naar jaarlijkse gewoonte het Akademikerball plaats, een zeer traditionele danspartij voor kleurdragende (oud-)studen- ten in de Hofburg.
De traditie gaat terug tot 1952. Tot 2012 heette de bijeenkomst ‘Wiener Korporations- ball’, en werd het door studenten georgani- seerd, tot de diensten van de Hofburg besloten de zaal niet meer aan de organisatie te verhu- ren. Het bal was namelijk in toenemende mate problematisch geworden, omdat elk jaar een meute linkse herrieschoppers de boel trachtte te blokkeren, wat steevast aanleiding gaf tot hevige rellen met de politie die de deelnemers moest beschermen.
Het bal werd gered door de FPÖ, die de organisatie overnam. Als in het parlement vertegenwoordigde partij kan de FPÖ de toe- gang tot de zalen in de Hofburg niet worden geweigerd. Dus wordt er weer ieder jaar ten dans gespeeld. Tot groot ongenoegen van het antifa-schorem dat ook weer op het appel was.
2.500 agenten lieten niets aan het toeval over, maar ze konden toch niet beletten dat er ook bij hen gewonden vielen. Gelukkig niet bij de
‘academici’, waaronder ook Vlaams Belang- voorzitter Tom van Grieken. In groot ornaat en met NSV-kleuren. Of hij kan walsen, is ons niet bekend.
ARME PORSCHERIJDERS
Overal waar zigeuners neerstrijken, wordt op grote schaal gestolen en ingebroken. Vol- gens de politiek correcte analyse komt dat omdat die zigeuners zo erg gediscrimineerd worden, dat zij wanhopig, werkloos en arm zijn. Een recent proces in Den Haag doorprikt die leugen. Daar eisen twee zigeuners een Porsche Panamera van 100.000 euro terug, die twee jaar geleden door de politie in beslag werd genomen. De Porsche zou volgens die arme zigeuners een bruidsschat zijn en hele- maal niets te maken hebben met de witwas- praktijken waarvan zij verdacht worden.
