Zweedse coalitie nog niet dood

(1)

€ 2,30

74ste jaargang • nummer 42 • donderdag 18 oktober 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

”

Zowel de Leuvense studaxen van Vives als de Franstalige onderzoekers van het Crisp sloegen zondag- avond al snel aan het rekenen. De provincieraadsverkiezingen werden beschouwd als een federale poll en dus kon worden nagegaan of de huidige Zweedse coalitie van N-VA, CD&V, Open Vld en MR onder leiding van Charles Michel (MR) nog een meerderheid had. Weliswaar met een groot voorbehoud, aangezien het hier om provinciale verkiezingen gaat die als vanouds een partij als CD&V sterk bevoordelen.

Bovendien kan je Brussel met zijn 1,1 miljoen inwoners niet zomaar mee- nemen, aangezien daar geen provinciale verkiezingen plaatsvinden.

Daarenboven worden bij federale en regionale verkiezingen kopstuk- ken met meestal ministeriële verantwoordelijkheid uitgespeeld die in een hele provincie sterk kunnen scoren en snel één of twee zetels verschil kunnen maken.

Toch blijft de oefening interessant omdat ze een aantal tendensen weergeeft. In de Vlaamse pers werd de voorbije dagen vooral aandacht besteed aan de Vives-berekeningen en daarom is het interessant om even dieper in te gaan op de Crisp- analyse. De Franstalige onderzoekers komen net als hun Vlaamse collega’s tot het besluit dat de Zweedse coalitie haar meerderheid kwijt is.

De 76 zetels in de Kamer worden niet gehaald. De coalitie zou gered kunnen worden door de zetels (8 in totaal, één minder dan vandaag) van cdH, maar het is geweten dat cdH- voorzitter Benoît Lutgen niet met de N-VA wil regeren. Boeken toe dus?

Toch niet.

De nummer twee van de partij, de Naamse burgemeester Maxime Prévot, wil wel met de N-VA praten.

Het is weinig geweten, maar de man had in de lente van 2017 contacten met het Vlaamse bedrijfsleven om

de demarche uit te leggen waarbij het cdH de PS uit de Waalse regering gooide en een wisselmeerderheid vormde met de liberalen van de MR.

En dus zou de huidige coalitie aan- gevuld met cdH best mogelijk zijn.

Wellicht verliest N-VA nooit 4 Kamerzetels

Maar bij de N-VA rekenen ze er niet echt op. De eerste opdracht is proberen om de huidige meerderheid te bestendigen, wat trouwens aan Vlaamse kant op basis van de extrapolaties van de provinciale resultaten nog het geval is. Alleen zouden de Vlaams-nationalisten terugvallen naar 23 zetels en er dus 4 verliezen. Dat is een enorm aantal en het is weinig realistisch dat dit op 23 mei volgend jaar ook effec- tief gebeurt.

De reden is dat de N-VA in die campagne een aantal absolute kop- stukken zal uitspelen die in zowat elke provincie een sterke tot zeer sterke score kunnen halen. In Ant- werpen is het drummen met toppers als Bart De Wever en Jan Jambon.

In Limburg is er de zeer populaire Zuhal Demir. In Vlaams-Brabant wordt Theo Francken een stemmen- kampioen, en dat zal ook het geval zijn met Ben Weyts. Oost-Vlaanderen ligt moeilijker, maar met Christophe D’Haese, die zijn positie in Aalst ver- sterkte, moet men zich weinig zorgen maken. Enkel West-Vlaanderen lijkt een probleem. Daar liet de partij bij de gemeenteraadsverkiezingen ten westen van de Leie vooral een ‘min’ optekenen.

De gemeenteraadsverkiezingen hebben aangetoond dat de N-VA met sterke en zichtbare figuren kan scoren. Een andere opvallende vaststelling is dat de communicerende vaten tussen N-VA en Vlaams Belang niet zo sterk werken als gedacht. Op verschillende plaatsen stijgen beide partijen of is de winst van het Belang De uitslag van de lokale verkiezingen en zeker die van de pro- vincieraadsverkiezingen werden al snel gebruikt om extrapolaties te maken richting federale coalitievorming. En daaruit blijkt dat de regering-Michel geen meerderheid meer heeft. Toch is de kans reëel dat de Zweedse coalitie in mei nog een meerderheid haalt. Zeker aan Vlaamse kant. In Wallonië wordt het moeilijker dan ooit om een cen- trumrechtse as te vormen.

sterker dan het verlies van de N-VA.

Tegelijk blijven CD&V en Open Vld stabiel. Een centrumrechtse meerderheid op 26 mei 2019 aan Vlaamse kant is dus realistisch.

MR incontournable in Wallonië

Het probleem bij een vorming van een regering-Michel II wordt het resultaat in Wallonië. De MR blijft ter plaatse trappelen met ongeveer 24 procent van de stemmen, terwijl men een stijging richting 30 procent had verhoopt. Jawel, de MR wordt gesanctioneerd voor haar regerings- deelname. De Franstalige liberalen zouden op basis van de extrapolaties in de Kamer drie zetels verliezen.

En hun nipte meerderheid met het cdH in het Waals Parlement zijn ze ook al kwijt. Al moet gezegd dat de twee absolute toppers van de partij - Charles Michel en minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders - niet deelnamen aan de lokale verkiezingen. Met hun stemmenpoten- tieel zijn ze goed voor één tot twee zetels extra bovenop het eigen zitje.

Toch lijkt het met zo’n resultaat een probleem voor de MR om gewoon verder te doen in de huidige federale regering. Ondanks het magere resultaat ziet het er echter naar uit dat de MR voor een coalitievorming bezuiden de taalgrens incontournable wordt. De enige optie zonder de partij van premier Charles Michel is een linkse coalitie van PS-Ecolo-PTB. Weinig realistisch. Bovendien verliest ook de PS van haar pluimen. Wellicht wordt het een PS-MR-meerderheid. Of één van MR-Ecolo-cdH. De constellatie aan Waalse kant zal een invloed hebben op de federale regeringsvor- ming. Tenzij N-VA-voorzitter Bart De Wever na 26 mei 2019 snel met een vernieuwde Vlaamse coalitie met liberalen en christendemocra- ten komt. N-VA en Open Vld lijken met het oog op 2019 al aan elkaar vastgeklikt, maar wat Wouter Beke van CD&V zal doen blijft koffiedik kijken. Zeker na de jarenlange spanningen met N-VA in de verschillende regeringen.

Koop ‘t Pallieterke voor een andere kijk op de verkiezingen

“Journalisten zijn linkse activisten

geworden”

Sankt Gallen is het tweede Zwit- serse kanton dat over de delicate boerkakwestie een stemming hield.

66,65 procent stemde voor een wet waardoor een persoon die in de publieke ruimte het gezicht bedekt, kan worden gestraft.

De Zwitserse Staatsraad verzette zich tegen die tekst, omwille van de zogenaamde aanslag op de funda- mentele rechten. Maar dit verzet werd niet gedragen door publieke acties, of een dagvaarding omwille van een geschonden belang. De Staatsraad stelde als compromis voor dit verbod alleen te laten gelden in de contacten tussen gesluierde indi- viduen en de overheden. De Zwit- serse volksafgevaardigden vonden dit compromisvoorstel veel te “soft”.

De Zwitserse Staatsraad kon dus niet anders dan haar voorstel verticaal

klasseren. De regionale regering, die zich tegen het voorstel had gekant, moet echter constitutioneel wel reke- ning houden met het resultaat van de stemming. Van haar kant heeft de grootste islamitische organisatie van Zwitserland, de ‘Conseil central islamique’, vrouwen opgeroepen om vooral de boerka te blijven dragen, en ze kondigde acties aan.

De Zwitserse federale raad heeft gesteld dat indien elk kanton afzon- derlijk een beslissing zou nemen inzake de boerka, een stemming hierover op het nationale niveau eveneens georganiseerd zal moeten worden. Directe democratie werkt dus. Men moet het alleen willen, en – essentieel – men moet achteraf vooral rekening willen houden met de resultaten.

P^iet^van n^ieuwvliet

Directe democratie wil boerkaverbod

Zwitserland is hét land van de directe democratie en de vele refe- renda. Op zondag 23 september laatstleden werd in het kanton Sankt Gallen gestemd over een voorstel om de boerka te verbieden, en twee derde van de deelnemers sprak zich uit voor een verbod.

Zweedse coalitie nog niet dood

(2)

Actueel 18 oktober 2018

2 Uit de smalle beursstraat

De volgende recessie komt dichter

Vorige week donderdag was het verkoopdag op de beurzen. Zowel in Europa, de VS als in Azië kwamen de beursin- dexen onder druk. Ze verloren op een dag 2 procent. De verschillende indexen, waaronder de Bel-20, kwamen uit op het laagste niveau sinds december 2016. Nu, de laatste maanden is het al meer dan eens gebeurd dat een beurskoers rare sprongen maakt. We zitten qua aandelen al een hele tijd in een hoog- conjunctuur en dan is een correctie af en toe niet uitzonderlijk.

VS, China en de Brexit

Toch is er meer aan de hand. Bij meer en meer beleggers, analisten en economen groeit de overtuiging dat we niet ver af staan van een nieuwe recessie en dus een economische krimp. Een recessie heb je wanneer twee kwartalen na elkaar een negatieve groei wordt opgetekend. De economie wordt dus gedurende een half jaar kleiner. Het is al van 2013 geleden dat we bij ons nog een recessie hebben gekend.

Hetzelfde geldt voor de meeste westerse landen. Aange- zien economische cycli gekenmerkt worden door opwaartse en neerwaartse bewegingen, is het niet verwonderlijk dat een lange periode van economische groei, zoals we die nu gekend hebben, wordt afgewisseld met een duidelijke krimp. Tot nu toe waren de economen niet eensgezind over wanneer we die krimp precies mogen verwachten. Ondertussen is er meer dui- delijkheid: 2019 zou het jaar van de negatieve groeischok wor-

den. Aanvankelijk dachten analisten aan het einde van 2019, maar de recessie zou wel eens vroeger kunnen komen.

De redenen daarvoor zijn veelvoudig. Ten eerste is er de dreiging van een aanhoudende handelsoorlog tussen de VS en China. Dat fnuikt de groei omdat het vertrouwen van bedrijven die willen investeren ondermijnd wordt. Daarnaast is er de Amerikaanse trend om de rente langzaam te verhogen. De VS kennen al jaren een aanzienlijke economische expansie en dat wordt nog versterkt door de belastingverlagingen van president Donald Trump. De werkloosheid daalt onder de 5 procent, en dat is beter dan in de gouden jaren zestig. Alleen houdt die Amerikaanse economische expansie ook een risico in. De economie dreigt oververhit te raken.

Daarom dat de Amerikaanse Centrale Bank de rente langzaam verhoogt. Dat zet minder aan tot consumeren en investeren. Aanvankelijk haalt het de druk weg van de economie, maar op langere termijn kan dat leiden tot een te sterke groei- vertraging. Vandaar de ongerustheid op de beurzen. Neem daar nog bij dat de onzekerheid over de precieze aard van de Brexit blijft wegen op de economie, zeker in Europa. In de lente van 2019 moet veel duidelijk worden.

Naar een volgende besparingsregering?

Een nieuwe recessie in 2019 zou niet uitzonderlijk zijn, maar er stelt zich op termijn mogelijk een ernstig probleem. Wan-

neer de economie krimpt, hanteren regeringen en overheden twee hefbomen om het gestrande schip weer vlot te trekken:

het rentewapen en de schuldopbouw. Probleem is echter dat die hefbomen niet meer zo gemakkelijk te hanteren zijn.

Schuldopbouw en meer uitgaven om de economie tijdens een recessie aan te zwengelen is logisch, maar de meeste overheden kreunen al onder een zware schuldenlast. Hoeveel kan er nog bijkomen?

In de VS is de rente al een tijd aan het stijgen, en bij een recessie kan de Centrale Bank de tarieven weer verlagen om consumenten en bedrijven aan te moedigen meer uit te geven of te lenen. Maar in Europa blijft de rente rond de nul procent hangen. Verder verlagen om de economische groei te onder- steunen, kan eigenlijk niet. En zo dreigt de volgende recessie langer aan te slepen dan vorige.

In dit land zou een recessie bovendien voor extra spanningen zorgen. Zeker voor de regering-Michel indien de recessie pal in de verkiezingscampagne voor 26 mei 2019 valt. Onder- zoek leert dat een uittredende regering die geconfronteerd wordt met een recessie, de verkiezingen verliest.

Een groeikrimp is slecht nieuws voor de begroting. Voor volgend jaar voorspelt het IMF een Belgisch begrotingste- kort van -1,8 procent. Meer dan de ongeveer -1 procent waar- mee de regering al een tijd uitpakt. Dat voorspelde deficit zou bij een recessie wel eens een stuk groter kunnen worden. En dan wordt de volgende federale regering officieel de zoveel- ste ‘besparingsregering’ in een lange reeks.

A^ngélique VAnderstrAeten Eind vorige week kenden de beurzen wereldwijd een verkooppiek. De ongerustheid bij de beleggers neemt toe.

Er wordt gevreesd voor een combinatie van een handelsoorlog, rentestijgingen en een harde Brexit. Dat zou maken dat in 2019 een recessie toeslaat. Dat zou ook slecht nieuws zijn voor de federale regering-Michel.

Hoofdzetel:

Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

5 minuten

persoonlijke moed!

Voor een Vlaamse

sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

Word lid van het VNZ

Eindelijk corruptieonderzoek bij de voetbalbond

De media noemen het een bom in de voetbalwereld. Die bom zorgt voor chaos, maar er wordt gehoopt dat de explosie uiteindelijk tot herstel van de orde zal leiden. Het gerecht heeft, gelukkig maar en dit na discreet voorbereidend werk, zijn verantwoordelijkheid opgenomen. Volgens het gerecht waren er voldoende aanwijzingen dat vijf clubs dubi- euze financiële constructies hebben opgezet en dat er wedstrijdvervalsing was.

De voetbalbond en de Pro League (het pro- fessionele voetbal, clubs van 1ste en 2de nationale) zijn samengesteld uit de verantwoor- delijken van de clubs, die al lang wisten wat er allemaal verkeerd liep. Zij wilden of mochten echter nooit ingrijpen.

Buitenlandse investeerders

In ’t Pallieterke van 9 augustus schreef ik: “Prof. Blanpain (specialist in sportrecht) hekelde jaren geleden vruchteloos dat buitenlandse investeerders onze voetbalclubs gebrui- ken voor het witwassen van zwart geld.” Zes van de zestien clubs in de eerste afdeling zijn nu in handen van een buitenlander: Cercle

Brugge is in handen van AS Monaco, de andere van niet-Europeanen, waarvan een uit Malei- sië, een uit Thailand, een uit Japan, een uit Iran en een uit Qatar (dat op fraudeleuze wijze de organisatie van het WK heeft binnengehaald).

Het opkopen van deze clubs is natuurlijk niet ingegeven door sportieve motieven, enkel door financiële. Een goed voorbeeld was des- tijds de overname van Beveren, om er Ivori- anen op te leiden en door te verkopen met grote winsten. Het kopen en verkopen van spelers (men noemt dat verkassen) van en naar buitenlandse clubs gebeurt zoals men auto’s koopt of verkoopt met de nodige, soms echte, attesten en vooral met de nodige winstmarges.

Bij deze mensenhandel zijn vooral de makelaars actief. Voor 1.300 euro mag men zich hier volgens Frank van Laeken makelaar noemen. Hij voorspelde in 2015 in een boek: “We staan niet ver af van de situatie dat een spe- lersmakelaar of investeringsfonds zal beslissen wie wanneer mag winnen.” De Iraans-Franse makelaar Bayat, die door het gerecht geviseerd wordt, had zelfs een kantoor in het Anderlecht- stadion. Ivo Belet (CD&V) wijst er nu op dat een concreet voorstel op tafel ligt waarbij de vergoedingen voor makelaars zouden worden begrensd. De clubs liggen volgens hem echter dwars. Er zou nu een wettelijke statuut voor makelaars in Europa moeten komen.

Veel groter dan België

Het zou naïef zijn te denken dat enkel Bel- gië een ziek voetballand is. In Italië en Spanje, twee landen met een torenhoge staatsschuld, is er ook overheidssteun aan voetbalclubs die onwezenlijke spelersvergoedingen betalen.

Juventus en AS Roma waren verwikkeld in grote schandalen. “FIFA Blatter, de val van een voetbalkeizer” is een theatrale reconstructie van de corruptie rond de wereldvoetbalorgani- satie FIFA. UEFA-voorzitter Platini en FIFA-voorzitter Blatter werden in 2016 wegens corruptie geschorst voor zes jaar.

Wedstrijdvervalsing

Wedstrijdvervalsing is nefast voor elke com- petitie, dus ook voor sportcompetitie; het is een fenomeen van alle tijden en gebeurt niet alleen in de voetbalcompetitie, zoals doping ook niet alleen bij atleten en gewichtheffers gebeurt, en zoals fraude en corruptie niet alleen in de sport gebeuren. Het blijft een durende strijd om door gerichte controles en strenge sancties de geloofwaardigheid te ver- zekeren, ook in de sport.

En hier heeft de voetbalbond pijnlijk gefaald, want had allang moeten ingrijpen bij de slui- merende vermoedens van competitieverval- sing door makelaars en scheidsrechters. Wes- terlo (2016-2017) en Dender (2008-2009) voelen zich nog steeds bekocht omdat zij moesten degraderen ten koste van of door twijfelachtige wedstrijden van Moeskroen. Die club werd, veel te laat, zelfs van de bondslijs- ten geschrapt, maar mocht vlug terugkomen.

Federale verantwoordelijkheid

De federale overheid heeft geen bevoegdheid over het sportbeleid, maar wel over de fiscale en parafiscale gunstregimes zoals de pensioenregeling en belastingvoordelen voor profvoetballers. Even vermelden: RSZ-bijdragen voor profvoetballers zijn berekend op een bruto maandloon van 2.281 euro, terwijl ze gemiddeld 28.080 euro per maand verdie- nen. Ik verwijs naar het onthutsende antwoord van minister Van Overtveldt op de vraag van Kamerlid Barbara Pas (VB) waarom de over- betaalde voetballers van die voordelen genie- ten: “De regering bekijkt dit in zijn totaliteit.”

En nu zegt Van Overtveldt dat een deel van het belastingvoordeel voor clubs gebruikt wordt voor opleiding van jeugdspelers…

Neen, dat geld dient om de dure salarissen van spelers en makelaars te betalen. Enkele weken geleden pleitte minister De Block (Open Vld) nog voor het behoud van de fiscale gunst- maatregelen omdat voetbal een populaire sport is. Zij had dit te verwachten voetbal- schandaal nodig om haar mening aan te passen. Belet, Deseyn, Vercamer en de onvermij- delijke Kris Peeters, allen CD&V’ers, willen nu plots ook dat de fiscale voordelen voor prof-

voetballers worden begrensd. Open Vld en CD&V met toppolitici, actief in het voetbalge- beuren, hebben deze voordelen mee gereali- seerd en zijn mee schuldig omdat ze samen met N-VA de laatste jaren, ondanks vele aan- maningen, ter zake geen enkel initiatief namen.

Zoals professor Maus (VRT-NWS van 11 oktober) schreef, kunnen de profclubs maar beter onderworpen worden aan de witwaswet en kan een klokkenluidersregeling rechtsbescher- ming bieden. De clubs lagen dwars, en dat is niet verwonderlijk als men de samenstelling kent van het Uitvoerend Comité van de voetbalbond.

Vlaamse verantwoordelijkheid

Het sportbeleid is gemeenschapsmaterie.

Alleen een Vlaamse minister bepaalt het sportbeleid in Vlaanderen. De Vlaamse sportminis- ter heeft de voetbalbond helaas niet alleen ongemoeid gelaten, maar clubs van deze niet- erkende federatie rijkelijk gesubsidieerd voor hun stadions. Hij had een sleutel in handen om de clubs te verplichten een ethisch char- ter op te stellen, na te leven en te controleren.

Hij heeft ook niets gedaan om deze federatie te doen splitsen en te kunnen erkennen, waardoor hij hierdoor ook de bevoegdheid had om na te gaan wat in de Pro League gebeurt. Hier is al tien jaar geen kracht van verandering te bespeuren.

Voor de ‘flaminganten’: ook de politieke bel- gicistische opstelling van de KBVB en andere federaties is nooit zo groot geweest als onder deze minister. Het laat hem allemaal totaal onberoerd.

Sport is waardevol en belangrijk, en daarom mag het voetbal bij ons niet gecriminaliseerd worden door corrupte personen. Omdat die er altijd zullen zijn waar veel geld omgaat, is het nodig dat een federatie zoals de voetbalbond zich wettelijk in orde stelt om dan, in samenwerking met de bevoegde controlerende overheid, maximaal in te zetten op een correcte en transparante werking.

P^enAnti

SCEPTR

machtig nieuws

STEUN

BE39 7390 1640 4519

(BIC KREDBEBB)

(3)

Actueel

18 oktober 2018 3

Noodgedwongen voorzitter

Mijnheer de bijeenhouder,

Het partijbestuur van uw partij daags na de hoogdag van de democratie vorige zon- dag was voorzeker weer eentje dat verre van leuk was en waar de gezichten eerder op onweer stonden. De gemeenteraadsverkie- zingen waren erg tegengevallen en de voor- spellingen van de voorbije tijd die zegden dat er opnieuw averij zou opgelopen wor- den, werden bewaarheid. In Gent en Oost- ende kreeg het oude biefstukkensocialisme lelijke klappen en in Lommel is het na decen- nia Van Velthovendynastie over en uit. In Brugge werd Renaat Landuyt zwaar afge- straft en zelfs in Herentals kon Jantje Ber- tels zich niet handhaven. Er werd dus wel meer dan één keizer een lel tegen de oren verkocht. Jinnih Beels moest in Antwerpen dan weer een eind achter de groen-linkse concurrent blijven. En ook op andere plaat- sen, in kleinere en grotere gemeenten, is het kommer en kwel, en wordt het almaar lasti- ger om het water onder de lippen te houden.

Her en der zijn er nog coalities om voorals- nog een tijdje te overleven, zonder nog veel verschil te kunnen maken.

Gij moet u derhalve vastklampen aan enkele lichtpunten – zoals gij dat zelf noemt - om de krop in de keel te kunnen doorslik- ken. In Tobbackgrad (Leuven) heeft de oude Louis, uw autoritaire voorganger, zijn opvol- ging goed voorbereid en met Mohamed Ridouani goed gescoord. Ook Hans Bonte in Vilvoorde blijft op zijn stoel zitten. Omdat gij merkt dat in sommige steden wat verjon- ging heeft gewerkt - wij denken hierbij aan Hasselt en Turnhout – en de schade beperkt werd, komt gij nu stellen dat de verjonging en de vernieuwing moet verder gezet wor- den. Dat hebben wij nu al zo vaak gehoord, dat wij ons afvragen wanneer dat nu einde- lijk massief zal gaan gebeuren. Gij weet zo goed als ik dat dat niet op een drafje kan en

dat er ook in de progressieve wereld oude krokodillen en vastgeroeste waarden dik- wijls lelijk in de weg zitten.

Ook hadt gij aangekondigd te zullen stop- pen als voorzitter als de uitslagen in de ste- den zouden tegenvallen; toch zal het niet gebeuren. Uw partijbureau heeft u opnieuw het veld ingestuurd om zogezegd de verkie- zingen van volgend jaar in mei voor te berei- den. Dat is het beste wat kon gebeuren, want anders was uw partij gaan zwalpen en zou er met aan zekerheid grenzende waarschijnlijk- heid muiterij uitgebroken zijn. Gij krijgt dus de k**tejob om de meubels nog maar eens te redden na alle miserie die men over u al had uitgestort. Om maar te zeggen: gij zijt niet te benijden.

Ik ben dus razend nieuwsgierig hoe gij de vernieuwingsoperatie bij uw troepen gaat voortzetten en zelfs zult gaan versnellen.

Dat gaat niet simpel zijn. Aangeschoten wild maakt soms rare sprongen en durft wel eens met de achterste hoeven stampen. Gewoon uw troepen bijeenhouden zal al een hele klus op zich zijn.

En ja, natuurlijk is er de groeiende con- currentie op links. Niet alleen de elitaire groenen uit de betere buurten en de sjieke verkavelingen, maar ook de Mao- en Cas- tro-adepten en hun blinde volgelingen van de PvdA halen jullie de kaas van het brood.

Om daar aan te vreten, is een nieuwe strate- gie nodig die vooral moet overtuigen. En de kracht daartoe ontbreekt duidelijk.

Het wordt dus een strijd vanbinnen en vanbuiten. Gij gaat nog serieuze noten moe- ten kraken. Ik wens u de naarstigheid naar opnieuw ‘hoger op’, al vrees ik dat het vij- gen na Pasen zullen zijn. Of misschien moet Lowie van Leuven maar eens komen insprin- gen. Hij heeft nu toch tijd zat.

Briefje aan John Crombez

Continent zonder grenzen:

Francken breekt met de oude dogma’s

Het is begrijpelijk dat Theo Francken de voornaamste schietschijf is van zowel de traditionele partijen als het Vlaams Belang. Bij de eersten is het besef stilaan door- gedrongen dat Francken meer is dan een wat rechtsere variant van de traditionele politicus: zijn ideeën over migratie betekenen een radicale breuk met hun eigen ide- ologische dogma’s die het dossier decennialang onbeheersbaar hebben gemaakt.

Hun afkeer voor Francken is niet zomaar te begrijpen als de normale vijandigheid tegen een stemmenkanon van een concurrerende partij.

Voor het Vlaams Belang vertegenwoor- digt zijn populariteit dan weer een naïef opti- misme bij de kiezers over de mogelijkheid om binnen het gevestigde bestel ook wer- kelijk iets te bewegen op gebied van asiel en migratie. Rechts ziet vooral de kloof tussen zijn verhaal en de resultaten op het terrein.

Moeilijke evidenties

Vast staat dat vele van de ideeën die Franc- ken en zijn medewerker Joren Vermeersch uiteenzetten in hun boek “Continent Zon- der Grenzen” nog niet zo lang geleden taboe waren, zeker voor een lid van de regering.

Hoewel het eigenlijk over evidenties gaat, ga je ze nog steeds niet te vaak aantreffen in publieke debatten over immigratie en multi- culturalisme. Ik overloop er een aantal:

1. Het idee dat Europa immigratie kan tegengaan door ontwikkelingslanden uit de armoede te halen, is onzin. Niet alleen omdat het hoogmoedig is te veronderstellen dat Europa in staat zou zijn om Afrika op een hoger niveau van welvaart te tillen. Het zou ook de immigratie niet verminderen. “Het is niet de armoede an sich die de migrant tot emigratie drijft, maar het perspectief op economische vooruitgang”, schrijft Franc- ken. Het zijn niet de allerarmsten die komen, maar degenen die reeds voldoende midde- len verzameld hebben om de reis en de men- sensmokkelaars te betalen. Wat zij willen is meer.

2. Het economische succes van een land of continent is niet alleen het gevolg van klimaat of geografie: cultuur speelt een belangrijke rol. Francken: “Economische ontwikkeling vereist politieke instituties en culturele ken- merken die onmisbaar zijn voor welvaarts- creatie.”

3. Er is een verband tussen islam en gewa- pende conflicten. Over de landen die vandaag geteisterd worden door geweld en oorlog merkt Francken op: “Op het bevroren conflict in Oost-Oekraïne en de bijna per- manente staat van oorlog in Oost-Congo na, betreft het allemaal landen met een domi- nante moslimcultuur.”

4. De complete mismeestering van het immigratieprobleem door Europa heeft ideologische gronden. Francken: “Met name de christelijke schuldcultuur is in ‘progressieve’

handen verworden tot een fatale combinatie van zelfhaat en verheerlijking van al wat anders is.”

5. Immigratie is meestal economisch nade- lig. Francken stelt dat immigratie slechts kan lonen wanneer het over georganiseerde en selectieve arbeidsmigratie gaat, zoals reeds lang in de praktijk gebracht door Australië, de VS en Canada. De ongecontroleerde volks- verhuizing die Europa toelaat is nefast: “De economische waarheid is dat asielmigratie in globo economisch niet loont, maar gepaard gaat met enorme structurele meeruitgaven voor de ontvangende Europese lidstaten.”

6. Massale immigratie is helemaal niet onvermijdelijk, zoals zo vaak wordt voorge- houden. Francken: “De enorme demogra- fische transformatie die Frankrijk, België, Nederland, Duitsland en Zweden in de laatste decennia hebben ondergaan, was niet onvermijdelijk, maar daarentegen het gevolg van actieve politieke keuzes.” Een van de interessantste hoofdstukken is de analyse van wat Francken “de geketende democratie”

noemt. Hij heeft het daar namelijk over een van mijn eigen stokpaardjes. Ik zou bijna durven veronderstellen dat de staatssecretaris mijn bijdragen over “de vergrendelde democratie” in dit blad heeft gelezen.

Buiten Europese wetgeving treden

Het idee is dat de nationale democra- tieën van Europa door allerlei internationale verdragen en verplichtingen nog zo weinig speelruimte krijgen inzake asiel en immigratie, dat een beleid met democratisch draag- vlak onmogelijk wordt. Vooral de Conventie van Genève, het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (zoals geïnterpreteerd en uitgebreid door de extreme rechtsspraak van het Hof van Straatsburg) en de regels van de EU maken het onmogelijk dat het volk het beleid krijgt dat het wil.

Niet omdat het volk een hard, extreem, mensonwaardig beleid wil, maar omdat de voornoemde regels en instellingen enkel nog instrumenten van ideologische vergrendeling in handen van de vorige politieke generatie zijn. De botsingen tussen de democratie en de rechtbanken (die verplicht zijn de oude regels toe te passen) worden dan structureel.

Een democratie die zichzelf respecteert, heeft dan nog twee mogelijkheden. Ofwel blijft ze varen tussen de bakens die voorheen zijn uitgezet. Hooguit kan ze proberen om langzaam en moeizaam enkele bakens te ver- plaatsen. Ofwel verklaart ze openlijk dat ze voortaan vrijelijk haar eigen koers zal varen.

Francken speelt met de tweede piste. De journalisten die zijn boek moesten bespre- ken deden dat met voldoende tegenzin om dit zinnetje niet op te merken: “Wil men de logge migratietanker echt keren, dan moet men buiten de bestaande Europese wetgeving durven treden, ja zelfs buiten de Euro- pese politieke consensus.”

Goede wil en goede ideeën volstaan niet

Francken sluit “Continent zonder grenzen” af met een aantal voorstellen om het Europese integratiebeleid helemaal om te gooien: het Canadese voorbeeld (immigratie enkel als “war for talent”), het Deense model (geen gezinshereniging in eigen land) en het Australische succes (pushback-beleid). Zijn algemene besluit is dat Europa moet ophou- den met de “nice guy” uit te hangen: de grenzen bewaken en zeer kordaat onderhande- len met de landen van herkomst en transit.

Ik vond het moeilijk om het met iets van dit boek oneens te zijn. Als Theo Francken zijn visie tot de visie van België en de EU zou kunnen maken, krijgen we de radicale, maar menselijke ommekeer in het migratiebeleid waar de Europese kiezers om smeken. Maar ook ik kan niet aan de vaststelling ontsnap- pen dat, ondanks de strijdlust van de staatssecretaris en de concrete maatregelen die hij reeds kon uitvaardigen, de immigratie is toe- genomen tijdens deze legislatuur.

Goede wil en goede ideeën volstaan niet als de eigen partij niet helemaal mee mar- cheert en van een radicale breuk in het migratiebeleid, inclusief eenzijdige maatregelen vanwege België “die buiten de Euro- pese politieke consensus treden,” geen breekpunt maakt in de regeringsonderhan- delingen. De grenzen moeten nu gesloten worden voor de ongebreidelde immigratie.

Niet binnen 20 jaar.

Zondag heeft de N-VA al heel even kennis gemaakt met een ongeduldig wordend elec- toraat, met de zeer grote groep van kiezers die het telkens grondig eens zijn met wat ze De Wever en Francken horen zeggen, maar het een steeds grotere uitdaging vinden om die ideeën in het beleid terug te vinden.

Jurgen Ceder

Oef, Statler & Waldorf

houden ermee op

(4)

Herschikking van de agenda

Zoals we vorige week schreven, kwam de Kamer vervroegd samen - maandag in plaats van dinsdag - omdat de eerste minister koste wat het kost op de internationale top van de francofonie wilde aanwezig zijn op donder- dag. Op donderdag is het normaal de stem- ming over het vertrouwen in de regering. Door alles een dag te vervroegen, vond die stem- ming dus op woensdag plaats. Maandag las de premier dan zijn regeringsverklaring voor, zijn zogenaamde ‘State of the Union’. Dinsdag volgde dan de ‘bespreking’, wat niets meer was dan het weerwerk van de oppositie. Maar eerst werden op dinsdag ook de instellingen van de Kamer opnieuw samengesteld, door de leden van het Bureau, de ondervoorzitters van de Kamer en de voorzitter opnieuw te benoe- men. Het is een nummertje dat elk jaar wordt opgevoerd en erop neerkomt dat elke par- tij van de ‘erkende fracties’ een aantal lucra- tieve jobs aan vertrouwelingen kan toewijzen.

En woensdag was er dan de gewone vergade- ring met eerst de voorspelbare vertrouwens- stemming en dan het klassieke vragenuurtje.

Citaat van de week

Omdat het woensdag al de laatste zitting was van de week, hadden de parlementsle- den een lang weekeinde voor de boeg, van woensdagavond tot dinsdagmorgen. Althans, voor hen die dan in een commissie verwacht werden. Voor alle anderen liep het ‘weekeinde’

door tot donderdag. Begrijpe wie kan. Aan het einde van die zitting woensdag zei de voorzit- ter dan ook onbeschaamd en zonder verpin- ken: “Ik wens u allemaal een uitstekend week- end.” Je moet toch maar durven om de gewone burger zo in zijn gezicht uit te lachen. En vol- gende week is het al herfstvakantie.

Brussel, hoofdstad Vlaanderen

Het stond in de sterren geschreven dat Veerle Wouters van V&W (ex-N-VA) nog een boompje ging opzetten over de afwezig- heid van Charles Michel en zijn prioriteit om aanwezig te zijn op de top van de francofo- nie in Armenië en niet in de Kamer. Zij vond het logisch dat de minister-president van de

Roddels uit de Wetstraat

Dossier 18 oktober 2018

4

Franse Gemeenschap, Rudy Demotte, daar aanwezig is, zeker omdat taal een gemeen- schapsbevoegdheid is. Zij wees op het feit dat ook de Vlaamse minister-president Geert Bour- geois in het Vlaams Parlement zijn bedenkin- gen heeft geuit bij die gang van zaken. Hij zei immers dat dat eigenlijk helemaal niet kan, dat de eerste minister helemaal niets te zoe- ken had op die bijeenkomst van de francofo- nie in Armenië. Met een sneer naar de N-VA zei Wouters dat hij blijkbaar zijn partijgenoten in de federale regering daarvan niet heeft kun- nen overtuigen. Didier Reynders antwoordde namens de premier dat de landen daar nu eenmaal worden vertegenwoordigd door hun staatshoofden of regeringsleiders op zo’n top, waar de landen verenigd zijn waar Frans wordt gesproken: “Ons land wordt er vertegenwoor- digd door de federale regering, alsook door de Franse Gemeenschap, la Fédération Wallo- nie-Bruxelles (een onwettige benaming!), die twee volwaardige leden met stemrecht zijn.”

Wouters had zich aan dat voorspelbare ant- woord verwacht. Ze riep de Vlaamse partijen van de meerderheid op niet in de val te trap- pen. De Franstaligen willen immers in 2022 de top laten plaatsvinden in Brussel, om Brussel als Franstalige stad te promoten. En om dat zaakje te bekostigen - 75 miljoen euro - wil de Franse Gemeenschap die rekening doorschui- ven naar de federale regering. Veerle Wouters:

“Brussel is en blijft de hoofdstad van Vlaande- ren. Ik hoop dat dat ook voor u duidelijk is.”

Wat een theater

Muriel Gerkens van Ecolo heeft dan toch haar laatste zitting in de Kamer achter de rug. Wellicht zal ze deze week vervangen wor- den, nadat haar kandidatuur voor de provin- cieraadsverkiezingen en haar mandaat als Kamerlid onverenigbaar bleken. Zowel Kris Peeters - aan wie ze een laatste vraag richtte - als de Kamervoorzitter beijverden zich, gesteund door applaus op bijna alle banken, om haar te danken voor haar jarenlange inzet en engagement. Het klassieke, doch doorzich- tige en hypocriete theater dat zo eigen is aan de Kamer… Zeker weten dat heel wat handen- klappende Kamerleden blij zijn van haar en haar groene gezeur verlost te zijn!

Eén jurk, maar boordevol talent

Maria de Montserrat Viviana Concep- ción Caballé i Folch was wel degelijk profe- tes in eigen land. Bij haar geboorte in 1933 kreeg ze de naam van Onze-Lieve-Vrouw van Montserrat, de schutsvrouw van Cata- lonië. Ze zei van zichzelf dat ze zowel een fiere Catalaanse als een fiere Spaanse was.

Niet vergeten, ze was al 42 en wereldbe- roemd toen Franco nog leefde. Ze ging naar school in het Castiliaans omdat onderwijs in het Catalaans verboden was en mensen hun Catalaanse identiteit beter niet beklem- toonden. Haar protegé Josep Carreras, een collegatenor, begon ook zijn loopbaan met de Castiliaanse versie van zijn naam.

Caballé heeft nooit veel losgelaten over de sympathieën van haar familie tijdens de Spaanse Burgeroorlog. Wel vertelde ze dat haar middenklasse-ouders door de oorlog volledig verarmden. Ze werd geregeld gepest op school omdat ze jarenlang in dezelfde jurk verscheen. Ze had er immers maar één.

Een van de weinige herinneringen aan de vroegere welvaart waren de schellak platen die het kleine meisje geregeld fascineer- den. Ze zong als achtjarige al de aria van Madama Butterfly, en ze leerde van haar moeder noten lezen. Haar talent was zo opvallend, dat ze erg jong naar het conser- vatorium trok en eerst piano en later zingen studeerde. Toen ze 16 was, werd haar vader ziek en moest ze stoppen. Ze ging werken in een bedrijfje dat zakdoeken produceerde.

Gelukkig voor ons ontfermde een rijke Bar- celonees zich over haar en haar familie.

Ze mocht opnieuw studeren en eindigde met de grootste onderscheiding haar zang- studies. Toen kwam de desillusie. Zij trok naar het toen nog bloeiende operaleven in Italië en deed als gek mee aan audities. Nie- mand had interesse, en haar mollige verschijning (die later uitmondde in opvallende zwaarlijvigheid) hielp zeker niet. Uiteinde- lijk kon ze alleen wat kleine rolletjes krijgen in Bazel, waar ze alles in het Duits moest zingen.

Operasterren hebben wat gemeen met voetballers. Als de titularis geblesseerd is, mag de bankzitter invallen en misschien op die manier aan een carrière beginnen.

Caballé debuteerde op die wijze. Na een paar jaar promoveerde ze naar Bremen, waar ze in dat repertoiretheater niet alleen bel- canto, maar ook rollen uit het Duitse reper- toire zong tegen een vast salaris. “Mooi en zuiver, maar nog wat schools”, was de kritiek.

Vrolijke Montserrat en zure Bernabé

Eind 1962 besloot ze een internationale loopbaan te beginnen. Caballé was welkom in eigen stad, want het Liceo (de Catalaanse naam Liceu was verboden) aan de Rambla gaf haar meteen kansen. Ze kreeg almaar betere recensies. Over voorstellingen in 1964 in Mexico schreef een toenmalige cri- ticus: “Ik kan alleen maar ieder publiek benijden waar ze verschijnt.” De grote doorbraak kwam een jaar later met een concertvoor- stelling van Lucrezia Borgia in New York. Het publiek verwachtte een andere dame, die ziek werd, maar viel uit zijn stoel toen het de Catalaanse hoorde. Op de liveopname hoor je de hysterische reacties. Vanaf dat ogenblik stonden alle grote schouwburgen en platen- bedrijven aan haar deur.

Voor de hele loopbaan van de dame zijn gespecialiseerde webstekken te raadplegen;

ik beperk me tot haar stem en haar persoon.

Caballé was geen gewone sopraan. Ze lachte veel en dikwijls, in een zenuwenberoep waar humor niet erg aanwezig is, en waar dolken in ruggen steken eerder regel dan uitzonde- ring is. Caballé was getrouwd met de Arago- nese tenor Bernabé Marti. De man bezat een donkere en volumineuze stem met goede topnoten, maar van stijl en nuances had hij niet veel benul. Dankzij zijn vrouw mocht hij verscheidene elpees met aria’s en duo’s vol zingen, maar in 1972 was zijn loopbaan fei-

telijk voorbij. Wegens gezondheidsredenen:

codetaal voor stembanden die het begeven hebben. Misschien was dat de reden voor zijn hooghartig en zuur gedrag tegenover de vele fans van zijn vrouw.

Caballé had meerdere miskramen, onder andere in 1971, toen zij in Antwerpen een concert moest geven. Het koppel kreeg ten slotte via keizerssnede twee kinderen. Die werden niet de over de hele wereld meege- sleurd. Ze liepen in Barcelona school. Ope- radirecteurs waren er nooit gerust in, want Caballé durfde op het laatste moment een reeks voorstellingen afzeggen als ze hoorde dat een van haar kinderen wat ziekjes was.

Zelf werd ze, waarschijnlijk wegens haar zwaarlijvigheid, zeven keer geopereerd, kreeg een hartaanval en overleefde een goedaardige hersentumor.

Fluweel met veel decibels

Feitelijk geven haar tientallen elpees en cd’s een onvolledige indruk. Op de plaat hoor je een fluwelen stem, met een persoonlijke warme en sensuele kleur, homo- geen van bodem tot top. Bekend was ze voor haar fabuleuze piano’s die ze door haar ademcontrole en sterk middenrif twintig seconden lang probleemloos kon aanhou- den. Maar verrassend in de schouwburg waren het aantal decibels van die schijn- baar zachte stem, die moeiteloos de grootste operaschuren in de wereld vulde. Tij- dens een concert in Gent zong ze de zwaar georkestreerde slotscène uit Salomé van Richard Strauss. Ze overstemde gemakkelijk het orkest, en de zaal verdronk bijna in haar fabuleuze geluid.

Caballé zong bijna honderd rollen, maar ze studeerde zich zeker niet murw. Geregeld zong ze nonsenswoorden als ze de tekst vergeten was, of als het haar vocaal beter uitkwam. Ze was muzikaal ongelooflijk sterk.

Er zijn berichten dat ze bij sommige opna- mes een papiersnijder gebruikte om haar partituur open te snijden terwijl ze tezelf- dertijd correct de noten zong die ze voor het eerst zag. Als actrice stelde ze niet veel voor. Haar stervensscènes in Bohéme en Traviata waren vocaal magnifiek, maar als tbc-slachtoffer was ze een tikkeltje onge- loofwaardig. Veel belang had het niet, want voor “la superba” lag het hele drama in de muziek en niet in een regisseursconcept op het toneel.

Einde de jaren tachtig zong ze liever gemakkelijke concerten dan vermoeiende voorstellingen. Ze lanceerde tijdens die concerten ook haar dochter Montserrat Marti.

De genen van moeder en vader volstonden echter niet voor de dochter om eveneens een wereldloopbaan uit te bouwen. Rond die tijd verloor Caballés stem aan fluweel en rondheid, en klonk ze harder. Dat was para- doxaal genoeg het moment dat ze mondi- aal bekend werd. Alle in memoriams op tele- visie vermeldden kort haar operaloopbaan, maar hadden vooral aandacht voor dat ene beroemde popnummer dat ze in 1988 met Freddy Mercury opnam, “Barcelona”, een hulde aan haar geliefde stad die vier jaar later de Olympische Spelen organiseerde.

Een gelijkaardig iets gebeurde met Pava- rotti, die in zijn laatste jaren allerlei concerten zong met popsterren. Op zijn begrafenis zoomden de camera’s niet in op zijn opera- collega’s, maar op ene Bono.

Een paar jaar geleden was Caballé nog het middelpunt van een schandaal. Offici- eel woonde ze in Andorra, maar in werkelijkheid in haar stad. Ze ‘vergat’ een paar miljoen euro aan te geven, moest 500.000 euro achterstal en een boete van 250.000 euro betalen en kreeg zes maand voorwaarde- lijk. Vorige maand moest ze weer eens naar het hospitaal, wegens een galblaasinfectie.

Ze haalde het niet. Met Caballé verdwijnt de laatste diva van de gouden generatie tussen 1945 en 1980. Niemand van de huidige sopranen komt nog maar aan haar enkels.

J^an n^eckers

Montse, Montse com tu cantes!

“Montserrat, hoe jij kan zingen!” Die Catalaanse kreet galmde voortdurend uit duizend kelen in het Liceu van Barcelona in de jaren zestig en zeventig bij elk optre- den van de vorige week overleden sopraan Montserrat Caballé.

Boekenbeurs ook in beroep in het ongelijk gesteld

Boek.be, de organisator van de Boekenbeurs, probeert al jaren om uitgeverij Egmont te weren als standhouder. De uitgeverij zou te veel gelieerd zijn aan het Vlaams Belang.

Verleden jaar spande Uitgeverij Egmont een proces in tegen Boek.be, met de eis om toegelaten te worden tot de boekenbeurs.

Boek.be werd verdedigd door meester Jos van der Velpen, tevens PVDA-boegbeeld.

Boek.be verloor en moest knarsetandend een stand toewijzen aan Uitgeverij Egmont.

Maar niet getreurd.

Alhoewel het vonnis en de motivatie van de rechter vrij duidelijk was, vonden meester Jos Van der Velpen en Boek.be het toch nodig om in beroep te gaan. Verleden maandag viel daar de rechterlijke beslissing en die beves- tigt volledig het vonnis in eerste aanleg. Uit- geverij Egmont moet lid kunnen worden van de uitgeversvereniging GAU en moet toege-

laten worden op de boekenbeurs op straffe van een dwangsom van 500.000 euro. Daar- naast krijgen de klagers een schadevergoe- ding en moeten de verliezers instaan voor de gerechtelijke kosten. Belangrijk is de motivatie van de rechter dat Vlaams Belang niet ver- oordeeld is voor racisme en als dusdanig niet beschouwd kan worden als een racistische partij, en dat evenmin kan verwezen worden naar Vlaams Blok.

Volgens de rechter van het Hof van Beroep heeft het Vlaams Blok (en de veroordeling van deze partij) niets te maken met het huidige Vlaams Belang. Alle pogingen van Jos van der Velpen zijn met een grote zwier van tafel geveegd. k^arl^van c^amp

(5)

Actueel

18 oktober 2018 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Energiearmoede

Willem-Frederik Schiltz (Open Vld) rakelde het onderwerp “energie-armoede” op. Dat iets dergelijks hier bestaat en zelfs nogal omvang- rijk is, zou voldoende moeten zijn om te besef- fen dat er iets flink fout zit met het energie- beleid. Schiltz toonde vooral interesse voor de inspanningen die de regering zich hier zou willen getroosten. Volgens minister Tomme- lein was er al heel wat gebeurd met diverse maatregelen waarvan de resultaten naar ver- luidt vrij goed zijn. Zoals wel vaker gebeurt, is het echter moeilijk om het geheel te overzien, want natuurlijk is wel meer aan de hand en een aantal versnipperde bevoegdheden hel- pen ook niet echt. Zo merkte Andries Gryffroy (N-VA) op dat de schattingen over het aantal gezinnen in energie-armoede van 70.000 tot 400.000 variëren. Dat, en het feit dat nogal wat diverse diensten en elementen meespe- len, maakt het niet eenvoudig om de dingen in kaart te brengen en aan te pakken. Zo mooi gestroomlijnd werkt Vlaanderen dus niet. Niets om trots op te zijn.

Kwalijk

Dat “onze” openbare omroep een kwalijk ding is, daarvan moeten we u wellicht niet overtuigen. Komt daarbij dat de VRT een soort staat in de staat is die Vlaamse regering en parlement niet zelden maar moeizaam in het gareel kunnen houden. Lionel Bajart (Open Vld) vroeg zich af wat daar nu weer gaande was. Hij had het uiteraard over het bizarre systeem van de VRT-radiozenders om zich te doen betalen voor stukjes in het culturele veld. Dezelfde vraag werd gesteld door Wilfried Vandaele (N-VA) die dit soort koehan- dels ook niet zag zitten al was het maar om de twijfels over journalistieke neutraliteit die ze kunnen opwekken. Misschien is dat overdre- ven want aan dat laatste hoeft bij de VRT hoe- genaamd niet te worden getwijfeld. Minister Gatz leek weinig blij te zijn met de VRT-frats, maar beschikte nog over te weinig informatie.

Doch, in het heldere trekken zou hij het. Men was het er over eens dat de VRT hier – ander- maal – wel heel vreemd omgaat met een van zijn kerntaken, cultuur in dit geval, wat toch niet geheel onbelangrijk is. Dat de vraagstellers werden bijgetreden door Katia Segers (sp•a), waar haar partij de omroep toch zeer genegen is (en andersom), is veelzeggend.

Zootje

Anke Van dermeersch (VB) en Orry Van de Wauwer (CD&V) hadden in de krant gelezen dat er iets niet in de haak is met de Antwerpse sociale huisvestingsmaatschappij ABC. Anke verwees naar een vraag van Filip Dewinter in de Antwerpse gemeenteraad waarop hij min of meer nul op het rekest had gekregen, ze moest zich dus wel tot de minister wenden.

Allerlei dingen bij de huisvestingsmaatschappij zouden niet koosjer zijn: rotte wonin- gen, vriendjespolitiek en interne oorlogjes.

Minister Homans vond de timing van de vraag, zo net voor de gemeenteraadsverkiezingen, wat opzichtig. Ze was al maanden geleden op de hoogte gebracht van de problemen en had meteen ingegrepen. Het ABC-ding stond intus- sen onder verscherpt toezicht. Als rode draad door haar betoog liep dat ze de informatie had vernomen uit een anonieme mail die duidelijk uit personeelshoek kwam. Tot nu toe zouden geen al te misdadige praktijken zijn vastge- steld, maar een zootje lijkt het daar wel te zijn.

Ronde van Vlaanderen

Het is onmogelijk in enkele bladzijden alle uitslagen van elke Vlaamse gemeente van commentaar te voorzien. Daarom een belichting van enkele opvallende gemeen- ten waarbij we vooral aandacht hebben voor de Vlaams-nationale belangen.

Turnhout

De voorbije zes jaar waren turbulent voor N-VA. In 2012 mocht de partij de burgemeester leveren, maar dat werd geen succes en uiteindelijk spatte niet alleen de plaatselijke afdeling uit elkaar, ook aan de bestuurscoalitie kwam een einde.

Vorige zondag werd de N-VA opnieuw de grootste partij, met 8 zetels, op de voet gevolgd door het Vlaams Belang dat een mooi resultaat neerzet: van 3 zetels naar 7 zetels.

Maar ook daar blijft de N-VA het cordon hanteren: geen samenwerking met Vlaams Belang.

Liever maakt de N-VA een monstercoalitie met CD&V, Groen en sp.a.

Beersel

Richten we onze blik op Beersel, woon- plaats van minister en mediaster Ben Weyts.

Opvallende vaststelling: de N-VA zakt met enkele procenten en verliest een zetel in de gemeenteraad. Met Ben Weyts als lijsttrekker, zowel in 2012 als in 2018, zou je dat niet verwachten. Bovendien krijgt Weyts minder voorkeurstemmen dan in 2012. Ging het Vlaams Belang lopen met die ene zetel van N-VA?

Moeilijk te zeggen. Zowel N-VA als Vlaams Belang worden naar de oppositiebanken verwezen. Beersel is geen faciliteitengemeente maar ligt ten zuiden van Brussel, net naast Lin- kebeek, Drogenbos en Sint-Genesius-Rode.

De verfransing vormt er wel degelijk een probleem, want de francofone lijst haalt nu 16,4 procent en vijf zetels, een stijging met 1 zetel.

Herentals

In 2015 verhuisde N-VA-Kamerlid Yoleen van Camp van Kasterlee naar Herentals, uit- sluitend met het oog op de gemeenteraadsverkiezingen in 2018. Haar verhuis bracht ook spanningen teweeg in de plaatselijke N-VA- afdeling.

In 2012 haalden N-VA, sp.a en CD&V elk acht zetels binnen. CD&V en sp.a vormden toen de coalitie. Bij de jongste verkiezingen werd de N-VA de grootste partij. Zo kon Yoleen van Camp een samenwerking aangaan met CD&V. De sp.a mag, inclusief de burgemeester, op de oppositiebanken gaan zitten. Hoe- wel N-VA de grootste partij werd, is het toch Mien van Olmen van CD&V die burgemeester wordt. Dat was de prijs die moest betaald worden om de huidige coalitie met sp.a te breken.

Londerzeel

Wat in Herentals lukte, mislukte dan weer in Londerzeel. N-VA-parlementslid Nadia Smi- nate is daar de burgemeester. Zijzelf en haar partij haalden een zeer hoge score: 35,4 procent of 10 zetels. In 2012 waren dat nog zes zetels. Toch kan Sminate haar mandaat niet verlengen. De burgerpartij LWD, CD&V en Groen sloten snel een akkoord en vormen een meerderheid (met weliswaar slechts 1 zetel op overschot). Nadia Sminate is er (voor- lopig) aan voor de moeite: zelfs de grootste partij kan buitenspel gezet worden.

Roeselare

In 2012 zorgden de gemeenteraadsverkiezingen voor een grote verrassing, toen N-VA boven CD&V uitkwam met 29 procent (tegenover 28 procent). De bestuursstijl van burgemeester Luc Martens zat daar zeker voor iets tussen. Met de komst van CD&V’er Kris Dec- lercq veranderde een en ander: een jonge frisse verschijning, een man die wel naar iedereen luisterde. Een man met een Vlaams profiel ook. Luc Martens ging met een linkse ploeg scheep, terwijl minstens 60 procent van de Roeselarenaars een rechts bestuur wilde.

In 2018 scoorde Kris Declercq – niet helemaal verrassend – opnieuw zeer goed: 40 procent. N-VA betaalde de prijs voor onder andere het weinig begeesterende oppositie- werk met een verlies van ruim 10 procent (en 7 zetels). Niet helemaal verrassend maar toch goed nieuws voor Vlaams Belang: een stijging van bijna 6 procent en 6 zetels – derde partij in Roeselare en het hoogste percentage in West- Vlaanderen voor de partij, die opnieuw van veiligheid en vreemdelingen haar belangrijk- ste aanvalspunten maakte. Groen stagneerde – in tegenstelling tot de peilingen – en behield haar 3 zetels. Sp.a deed het slecht ondanks een poging tot vernieuwing: ze behield slechts 3 van 5 zetels. Open Vld ging verder ten onder aan interne twist en ruzie.

Kraainem

Kraainem is een faciliteitengemeente in de Rand rond Brussel. Dankzij die facilitei- ten kreeg de gemeente af te rekenen met een enorme verfransing. De francofone eenheids- partij, bestaande uit Défi + MR + onafhankelijken, behaalt een ruimte score met 43,8 procent, maar verliest wel de meerderheid behaald in 2012. In de plaats vormen de twee- talige lijsten “Kraainem Unie” en “LB” een coalitie. Namens Kraainem Unie wordt Bertrand Waucquez de nieuwe burgemeester. Hij en zijn partij pleiten voor communautaire rust.

“LB” (Lijst van de Burgemeester) is een kartel tussen cdh, CD&V, Open Vld, Ecolo-Groen en Libéraux Democrats de Kraainem. Huidig burgemeester Dorothée Cardon de Lichtbuer (cdH) moet haar sjerp afstaan. Vermelden we nog dat de nieuwe burgemeester eveneens bestuurslid is van B plus vzw, ter promotie van een efficiënt, federaal en solidair België.

Blankenberge

Twee weken geleden meldden we dat Tan- guy Veys in Blankenberge met een eigen lijst opkwam, Beter Blankenberge. Veys werd begin dit jaar uit het Vlaams Belang gezet.

De man heeft een eigen stijl van communi- catie en actievoeren, en gebruikt Twitter en Facebook om zich in de kijker te werken. Dat werd niet altijd door iedereen gesmaakt, ook in de eigen partij niet. Bovendien kwam Veys uit Gent aangespoeld in Blankenberge, waar hij vrij snel de lakens naar zich toetrok. En zo kreeg men in Blankenberge de keuze tussen N-VA, Vlaams Belang en Beter Blankenberge.

Veys haalde weliswaar 4,9 procent van de stemmen, maar dat was te weinig voor een zetel. Een magere troost: hij haalde drie stemmen meer dan de partij Groen.

Vlaams Belang kwam ook op, haalde een zetel meer dan in 2012, en eindigt nu op 2 zetels. Ook de N-VA boekte lichte vooruitgang en kon zo een extra zetel veroveren. Het huidige bestuur is samengesteld uit Open Vld (met burgemeester), N-VA en sp.a. Maar daar komt een einde aan. Open Vld blijft weliswaar de grootste partij, maar coalitiepartner N-VA kiest voor de volgende legislatuur voor CD&V en sp.a. De Open Vld wordt naar de oppositiebanken verwezen. N-VA-Kamerlid Daphné Dumery wordt burgemeester.

Boechout

Drie weken geleden schonken we eveneens aandacht aan de gemeente Boechout. Daar is Koen T’Sijen burgemeester, met zijn partij Pro Boechout&Vremde. T’Sijen heeft een verleden in de Volksunie om van daaruit terecht te komen in Spirit-sp.a. Dit jaar was er een nieuwe uitdager: de partij ’t Dorp, een partij die pas in juni werd opgericht. We schreven in ons vorig artikel: “Moeilijk te voorspellen hoeveel zetels ’t Dorp gaat behalen, maar als ze drie zetels kan behalen ten koste van Pro Boechout&Vremde, en N-VA kan standhouden met zeven zetels, dan wordt het ingewikkeld om een coalitie te vormen.”

Ons vermoeden is uitgekomen: ’t Dorp haalde inderdaad drie zetels binnen, maar ze haalde de stemmen niet weg bij Pro Boechout&Vremde, wel bij N-VA (- 2 zetels) en CD&V (- 1 zetel). Pro Boechout&Vremde haalde evenveel zetels als in 2012 en zo kan Koen T’Sijen burgemeester blijven, in een coalitie met Groen en CD&V. Door het zetelver- lies van CD&V heeft de bestuurscoalitie maar 1 zetel op overschot.

En de rest…

En dan zijn er de steden Antwerpen, Oost- ende, Mechelen, Brugge, Gent,… Daar hopen we volgende week meer over te kunnen brengen. Maar toch al enkele vaststellingen:

In Mechelen behaalde Bart Somers een monsterscore, en met 25 zetels een absolute meerderheid. Vandaag vormt hij nog een coalitie met CD&V en N-VA, maar die laatste partij deed het niet goed en verloor vier zetels, en dreigt uit het komende bestuur te vallen. Somers zou dan weer wel de CD&V aan boord willen houden. In Antwerpen blijft het raden in welke richting de teerlingen gaan rollen. Mijn verwachting is dat de sp.a wordt gevraagd als vierde partij, in een coalitie met N-VA, Open Vld en CD&V. Tweede mogelijkheid is dat CD&V wordt ingeruild voor sp.a, al geeft dat een nipte meerderheid. Als CD&V naar de oppositiebanken wordt verwezen, dan biedt dat weer ontsnappingsmogelijkheden voor Kris Peeters. Want Peeters als “gewoon”

gemeenteraadslid, dat kan gewoon niet.

In Antwerpen houdt Filip Dewinter stand en behaalt zelfs een extra zetel. Toch krijgt zijn partij te maken met de witte stadsvlucht, anders gezegd: een veranderende demografie.

Gemiddeld haalt het Vlaams Belang 10 procent in Antwerpen, maar in het district Antwerpen is dat maar 6,9 procent terwijl het in het district Berendrecht-Zandvliet-Lillo zo’n 22 procent bedraagt. In het district Ekeren behaalt de N-VA zo’n 40 procent, en het Vlaams Belang 17 procent. Voldoende om samen een bestuur te vormen. Maar ook in Ekeren zal het cordon door N-VA in stand gehouden worden, temeer omdat Filip Dewinter ook in die districtsraad verkozen is. Karlvan Camp

Drinkt er ene op onze toekomst

In het najaar van 2017 lanceerden de Vrienden van ‘t Pallieterke hun Klauw-bier, een blonde tripel van 9 graden alcohol, beschikbaar in flessen van 75 cl. Sinds kort is Klauw echter ook beschikbaar in flesjes van 33 cl. Voor 6 grote flessen betaalt u nog 40 euro (in plaats van 50) en de kleine flessen zijn te koop per doos van 24 flesjes aan totaal 75 euro. Elke bestelling komt met een 20-tal passende bierkaartjes. Bovendien zijn er ook glazen beschikbaar aan de prijs van 5 euro per glas. Glazen kunnen echter enkel samen met bier aangekocht worden. U krijgt een gratis glas per aankoopschijf van 75 euro. Verzending: 7 euro (levering na afspraak).

Afhalen kan ook via onze verkooppunten in elke provincie.

Bestellen kan via de webwinkel op www.klauw.net of middels een overschrijving op de rekening van de Vrienden van ‘t Pallieterke:

BE63 7360 1247 8308. Tel. 03 233 03 94 of info@klauw.net.

(6)

Dwars door Vlaanderen 18 oktober 2018

6 Verkiezingen: een blik op voorbije zondag

Verleden week gaven we het advies om heel speciaal enkele gemeenten te volgen, omdat zich daar volgens ons opvallende verschuivingen zouden kunnen voordoen. We hernemen ons lijstje van vorige week.

Ninove

Eerst een rechtzetting: we schreven verleden week foutief dat in 2012 een coalitie gevormd werd met CD&V-Groen, Open Vld en N-VA. Dat was fout: het was de sp.a die mee in de coalitie zat, de N-VA zat in de oppositie. De bestuurscoalitie had een meerderheid van 18 zetels op 33 zetels.

Forza Ninove was daar de grote oppositiepartij, onder leiding van Guy D’Haeseleer, met 9 zetels. D’Haeseleer is tevens Vlaams Parle- mentslid van het Vlaams Belang en is al sinds 1994 gemeenteraadslid. Forza Ninove is geen Vlaams Belanglijst met een andere naam, het is een plaatselijke partij met onafhankelijken en verruimers, en met een zelfstandige werking.

D’Haeseleer hoopte op extra zetels zodat hij de bestaande meerderheid kon doorbreken, en die hoop is werkelijkheid geworden: hij ver- overde zes extra zetels. Met vijftien zetels op 33 heeft hij echter geen meerderheid. Niette- min mag men gerust stellen dat het beleid van sp.a-Groen, CD&V en Open Vld werd afgestraft en dat de bevolking duidelijk voor een ander beleid gekozen heeft. Gaat Bart de Wever dit durven negeren?

Als leider van de grootste partij kan D’Haeseleer aanspraak maken op de burgemeesterssjerp, maar zover is het nog niet.

Forza Ninove heeft een coalitiepartner nodig.

De N-VA zou dat kunnen worden, al verloor die partij nogal fors (-7,7 procent) en kan ze maar 2 zetels aanbieden.

Ondertussen doet de mainstreammedia hun best om Forza Ninove als extreemrechtse partij te framen. Zorgvuldig geselecteerde foto’s van Bas Bogaerts, fotograaf van De Morgen, zorgden voor enige commotie. Hij bracht een aantal aanhangers in beeld, die zogezegd de Hitler- groet brachten. Later blijkt uit een videofilmpje dat de mannen aan het juichen zijn, maar als je dan op het juiste moment afdrukt…In het pro- gramma Zinzen en Van Cauwelaert verwees deze laatste naar de Duitse stad Chemnitz, waarbij hij zei “dat daar ook zo’n soort volk te zien was”. Precies of dat “soort volk” maar beter geen stemrecht heeft. Even later dook nog een oud facebookbericht va Guy D’Haeseleer op met een foto van zwemmende zwarte kindjes met het bijschrift: ‘’Vroeg om de chocomousse klaar te maken voor ons Breughelfestijn. En het is niet ‘van’ t paksken zenne’’... Puur racisme volgens alle andere partijen, maar D’Haeseleer nuanceert: “het was een ludieke aankondi- ging van ons eetfestijn. We hadden ook nog andere berichten met bijvoorbeeld chinezen in de hoofdrol.”

D’Haeseleer postte ondertussen een “sel- fie”, tijdens de campagne, van hem met twee zwarte medestanders. Die foto zal u vermoe- delijk in de mainstreammedia niet te zien krijgen…

Staat de deur nog op een kleine kier voor N-VA in Ninove? Of wordt het toch “één tegen allen”? Volgende week weet u of Bart de Wever gezwicht is voor de linkse Poco’s dan wel zich heeft laten leiden door de democratische ver- zuchtingen van de Ninoofse kiezer. Op dins- dagvoormiddag kregen de 2 N-VA-gemeen- teraadsleden alvast het bevel vanuit het N-VA hoofdkwartier om niet in te gaan op de uitno- diging van Forza Ninove.

Middelkerke

In de gemeente Middelkerke waren de teerlingen al vrij snel in de richting van Jean-Marie Dedecker gerold. Die ambieerde met veel overtuiging de burgemeesterssjerp. In 2012 behaalde zijn lijst 7 zetels op 25. De N-VA haalde toen maar twee zetels, onder meer te wijten aan interne ruzies en het feit dat enkele N-VA’ers overgestapt waren naar LDD. Begin 2013 werd het plaatselijke N-VA-bestuur door het nationale bestuur op non-actief gezet.

Het huidige bestuur werd gevormd door Open Vld (9 zetels) en CD&V (5 zetels). Het was geen geheim dat CD&V liever met LDD wou besturen in de volgende legislatuur. CD&V heeft er al weken geleden mee ingestemd dat Jean-Marie Dedecker burgemeester zou wor-

den. Het resultaat dat LDD nu neerzette, is ronduit verpletterend. Dedecker verdubbelde zijn aantal zetels tot 14 en hij heeft daarmee de absolute meerderheid. Hij heeft zelfs de CD&V niet nodig om te besturen. Niettemin zal die partij toch opgenomen worden in de coalitie.

We stelden ons vorige week de vraag hoe

gemeenteraad, de ene voor N-VA, en andere voor Vlaams Belang. Moet kunnen, nietwaar.

Dilbeek

En hoe is het gelopen met Kris Peeters, lijsttrekker van het Vlaams Belang in Dilbeek? Wel, die geraakte probleemloos verkozen. Open Vld blijft wel de grootste partij, maar moet 2 zetels inleveren. De N-VA, die ook de burgemeester leverde, kan heel tevreden zijn met een stijging van twee zetels.

Verder verandert er weinig. CD&V kwam in 2012 in kartel op met de lijst DNA. Nu kwamen die partijen elk apart op, maar het aantal zetels blijft behouden.

Toch wordt er in eerste instantie gebab- beld tussen Open Vld (11 zetels) en N-VA (10 zetels). Normaliter levert de grootste partij ook de burgemeester, maar die sjerp is nu in handen van de N-VA. Maar Open Vld wil o zo graag terug in het college komen, dat ze bereid is de burgemeesterssjerp aan N-VA te laten.

Goed nieuws kunnen we melden over de Franstalige lijst Union des Francophones. In 2012 haalde UF vier zetels, en bijna haalde die partij toen een vijfde zetel, op enkele tientallen stemmen na. Na deze verkiezingen behouden de Franstaligen nog drie zetels. Goed zo!

Grimbergen

Zoals aangekondigd in vorig nummer, zou het in Grimbergen heel interessant kunnen worden. Daar is sinds 2012 een coalitie aan de macht bestaande uit CD&V (8 zetels), Open Vld (6 zetels) en Groen (3 zetels). N-VA zit er in de oppositie (5 zetels), net als Vernieuwing, de lijst rond Bart Laeremans (6 zetels).

Al voor de verkiezingen waren er duidelijke signalen dat een coalitie tussen Vernieu- wing, Open Vld en N-VA tot de mogelijkheden zou kunnen behoren, met de zegen van hogerhand. Daarbij was steeds erg duidelijk dat de figuur van Bart Laeremans, oud-Kamer- lid voor Vlaams Belang, als burgemeester voor de andere partijen niet tot de mogelijkheden zou behoren. Tijdens de onderhandelingen na de verkiezingen om tot een princiepsakkoord te komen werd daar niet meer van afgewe- ken. Voor Laeremans bleek de mogelijkheid om Grimbergen een ander bestuur te kunnen bieden echter belangrijker dan het burgemees- terschap, en dus stemde hij in.

CD&V verloor niet alleen twee zetels, ze wordt naar de oppositiebanken verwezen. Weg burgemeesterssjerp. Ook in Grimbergen viel goed nieuws te rapen betreffende de Union des Francophones: in 2012 nog goed voor 3 zetels, in 2018 gezakt naar 1 zetel.

Beringen

In Limburg zat Beringen in ons vizier. Daar behaalden in 2012 de sp.a, de CD&V en de N-VA evenveel zetels, elk 10. Opmerkelijk: de sp.a haalde exact twee stemmen meer dan N-VA (N-VA 7.600 en sp.a 7.602). Vlaams Belang behaalde toen vier zetels en Open Vld één zetel. De sp.a en CD&V vormen er een bestuurlijke meerderheid.

Het was om twee redenen uitkijken. Welke partij ging de grootste worden, in de wetenschap dat een verschuiving van slechts enkele stemmen voor een grote verandering kon zorgen?

Het antwoord: CD&V en sp.a behalen evenveel zetels. Maar, er waren al gesprekken aan de gang voor de verkiezingen om de sp.a en haar burgemeester in te ruilen voor een nieuwe coalitie. Zo gezegd, zo gedaan. CD&V levert nu de burgemeester, in een coalitie met N-VA en Voluit. Die laatste partij is een mengel- moes van liberalen, onafhankelijken en ex- VB’ers. Lijsttrekker van Voluit was Bert Schoofs, voormalig VB-Kamerlid. Hij verzaakt aan een schepenambt maar wordt voorzitter van de gemeenteraad.

Vermelden we nog dat Be.One, de partij van Abou Jahjah, in Beringen geen zetel haalde.

Schandaaltjes

We verwijzen tot slot naar de schandaaltjes die vorige weken de media haalden. De heisa rond Lode Vereeck had weinig invloed, want zijn partij haalde in Diepenbeek een derde zetel. De jonge kandidaat van N-VA die in Bug- genhout betrapt werd op het dealen van coca- ine haalde daarmee de nationale media. De N-VA ging er van drie zetels naar vijf. En opvallend in Buggenhout: het Vlaams Belang maakt een grote sprong voorwaarts van 6,8 procent naar 18,2 procent, en komt met vier zetels in de gemeenteraad.

K^arl^van C^amp N-VA in Middelkerke, ondertussen met een

grotendeels nieuwe ploeg, zou scoren. Wel, de teleurstelling is groot: de partij werd gehal- veerd. Ze zakt van 2 zetels naar 1 zetel. LDD is overweldigend aanwezig en zuigt stemmen weg bij N-VA, Open Vld (- 3 zetels) en CD&V (- 2 zetels). Het Vlaams Belang, goed voor 3,7 procent van de stemmen, slaagde er niet in een zetel te behalen.

Jean-Marie Dedecker (geboren in 1952) rea- liseert zo zijn ultieme droom: burgemeester worden van Middelkerke.

Zandhoven

Verleden week schreven we dat CD&V in de gemeente Wuustwezel een absolute doch nipte meerderheid had: 13 zetels op 25. Niet comfortabel om te besturen. We hadden verwacht dat CD&V een zetel zou verliezen, maar het omgekeerde is gebeurd: de partij haalt 16 zetels en heeft geen coalitiepartner nodig.

Hetzelfde scenario in Zandhoven, eveneens een gemeente waar tot hiertoe de CD&V oppermachtig was. Met 44,4 procent van de stemmen haalde de partij 13 zetels op 23. Afge-

lopen zondag haalde de partij er een zetel bij, en heeft met 14 zetels opnieuw een absolute meerderheid.

De grootste oppositiepartij was de N-VA met 8 zetels, maar die partij scoort nu minder goed en moet twee zetels prijsgeven.

Opmerkelijk: op plaats 12 van de N-VA- stond Dieter Stulens, maar dankzij een groter aantal voorkeurstemmen geraakte hij toch als zesde raadslid verkozen. Dieter is de zoon van Paul Stulens, gemeenteraadslid en lijsttrekker van het Vlaams Belang. Vader en zoon in de