€ 2,50
76ste jaargang • nummer 26 • donderdag 2 juli 2020 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
De uitspraken van oud-Open Vld-voorzitter Gwendolyn Rutten over de pogingen van Bart De We- ver om de Vlaamse liberalen in 2019 bij een Vlaamse coalitie met het Vlaams Belang te betrekken, waren niet alleen ingegeven door haar rancune ten opzichte van de N-VA-voorzitter. We weten dat De Wever er alles aan deed om een federale paarsgroene regering met Rutten als premier tegen te houden.
Wat ook gelukt is.
De ex-voorzitter van Open Vld wou met haar passage op De Af- spraak op Vrijdag ook haar opvol- ger Egbert Lachaert in een moeilijk parket brengen. Maar de bood- schap was vooral bedoeld voor de Franstalige politici. Die moesten nog eens herinnerd worden aan de lange gesprekken van vorige zomer tussen Bart De Wever en de Vlaams Belang-top. Voor Franstalige politici werkt dat als een rode lap op een stier. Het doorbreken van het cor- don sanitaire blijft onaanvaardbaar.
Het is voor de Franstalige socialis- ten een bijkomend argument om geen federale regering te moeten vormen met de Vlaams-nationalis- ten. Ook voor andere Franstalige partijen ligt dit zeer moeilijk. De PS wil druk zetten om een de facto cordon rond de N-VA op te trekken.
Daardoor wordt bijvoorbeeld een Arizona-coalitie zonder de PS aan Franstalige kant maar met de libe- ralen van MR en de centristen van cdH zeer moeilijk.
Geen weg terug voor een V-meerderheid
De morele vingerwijzingen door de Franstaligen en weldenkend links over de contacten tussen N-VA en Vlaams Belang maken steeds minder indruk in Vlaanderen. Pei- lingen blijven peilingen, maar het ziet ernaar uit dat een V-meerder- heid, op zijn minst in zetels, van het Vlaams Belang en de N-VA straks onvermijdelijk wordt. Vier jaar tot de volgende Vlaamse verkiezingen zijn nog een politieke eeuwigheid, maar vooral VB-voorzitter Tom Van Grieken lijkt zich goed voor te be- reiden op de doorbraak en beleids- deelname. In verschillende inter- views heeft hij al laten blijken dat er contacten worden gelegd met fi- guren uit de Vlaamse administratie.
Kwestie van in 2024 plots niet met
een vijandig overheidsapparaat te worden geconfronteerd. En aan het Madouplein is men aan een interne professionalisering bezig.
Inhoudelijk moet een N-VA- Vlaams Belang - regeerakkoord geen probleem zijn. Op het vlak van cultuur en identiteit zitten ze op de- zelfde lijn. Het Vlaams Belang legt op sociaaleconomisch vlak meer sociale accenten, maar op Vlaams niveau profileert de N-VA zich min- der liberaal. Zet er het adjectief Vlaams voor en voor de N-VA is de budgettaire orthodoxie minder be- langrijk.
Alles zal afhangen van de uitslag.
De N-VA zit in de peilingen op een neerwaarts pad. Straks moeten De Wever en co opletten dat een V-meerderheid onmogelijk wordt omdat de N-VA een stuk onder de 20 procent zakt. Tom Van Grieken stelde het als volgt op Knack.be:
“Wij moeten zien dat we een res- pectabele rechtse partij zijn en de N-VA moet stoppen met verliezen in de peilingen. Hop-hop, De Wever!
Zet een tandje bij! De N-VA moet haar centrumrechtse profiel terug- vinden.”
Voorakkoorden op lokaal niveau zullen helpen
Indien er toch een V-meerderheid is, zal de druk van de N-VA-basis op de top enorm groot zijn om met het VB een coalitie te vormen. Zelfs als er alternatieven zijn zoals een tripartite tussen N-VA, CD&V en Open Vld of sp.a.
Een belangrijke factor in dit ver- band kan de aanloop naar de ge- meenteraadsverkiezingen van het najaar 2024 zijn. Er worden stee- vast lokale voorakkoorden geslo- ten. In 2018 scheelde het weinig of het Vlaams Belang had - onder andere in Ninove - bestuursverant- woordelijkheid opgenomen. Bij de gemeenteraadsverkiezingen moet het “money time” zijn, is bij het VB te horen. En daarom zal er gewerkt worden aan voorakkoorden. Des- noods door op te komen onder een andere naam dan het Vlaams Be- lang. Een formule die in 2018 werk- te, getuige daarvan het al vermelde succes van Forza Ninove. Tom Van Grieken en co kijken ook naar de lokale successen in Frankrijk, waar het voor het Rassemblement Nati- onal gemakkelijker is om de bur-
De linkerzijde en de weldenkenden werden er ongemakkelijk van toen ze opnieuw herinnerd werden aan de gesprekken die N-VA-voorzitter Bart De Wever een jaar geleden met het Vlaams Belang heeft gevoerd. Aan PS-kant een extra argument om sowieso niet in een regering met de N-VA te stappen. Een dreigement dat weinig indruk maakt, want in 2024 lijkt een Vlaams Belang-N-VA-coalitie onvermijdelijk. Zeker op lokaal vlak en wellicht ook op Vlaams niveau.
gemeesterssjerp te veroveren met een lokale lijst en een eigen naam.
Denken we maar aan het succes van Louis Aliot in Perpignan.
De hinderpalen: de radica- le flanken van elke partij
De hinderpalen voor een Vlaam- se V-coalitie lijken zich vooral in de partijen zelf te situeren. Binnen de N-VA is er nog altijd een oude VU-flank die een alliantie met het Vlaams Belang niet ziet zitten. En zoals ten tijde van de Volksunie en het Vlaams Blok zijn nog veel Vlaamsgezinde families verdeeld over de politieke keuzes die wer- den gemaakt. Maar een volwassen Vlaams-nationalisme moet dat kun- nen overstijgen.
Het is natuurlijk een publiek ge- heim dat de N-VA het moeilijk heeft met een aantal VB-figuren zoals Fi- lip Dewinter. Dat was ook een vraag voor Tom Van Grieken in het Knack.
be-interview. Zijn antwoord: “N-VA heeft ons nóóit gevraagd dat hij een stap opzij zou zetten. Het zou ook een zwaktebod geweest zijn: is het Dewinter niet, dan wel Dries Van Langenhove. Of Chris Janssens. Of Van Grieken. Het moet over inhoud gaan.”
Wel is in VB-kringen te horen dat de radicale flank van de partij de boodschap heeft gekregen zich strikt aan een eventueel Vlaams re- geerakkoord met de N-VA te hou- den en geen boude uitspraken te doen.
Tenslotte nog een bedenking over de nationale impact van een Vlaamse VB-N-VA-coalitie. Zal het Vlaams Parlement in dat geval de Vlaamse onafhankelijkheid uitroe- pen? Sommigen dromen het, maar zo eenvoudig is dat niet. Zelfs als zoiets gebeurt, moet er met de an- dere kant nog onderhandeld wor- den over een scheiding of over de tussenstap van het confederalisme.
Het “independentisme” komt er niet van de ene dag op de andere.
Feit is wel dat de voorspelling die grondwetspecialist Hendrik Vuye in Le Soir maakte, zal uitkomen: “Jul- lie wilden niet onderhandelen met Yves Leterme. En ook niet met Bart De Wever. Wel, straks zullen jullie met Tom Van Grieken moeten on- derhandelen.”
Die was zo high dat hij hele- maal door het lint ging en vast- gebonden moest worden. De politie had voor de zekerheid al op voorhand een ambulance opgeroepen, maar dat mocht niet meer baten. De man had zoveel cocaïne ingenomen, dat hij eraan bezweek. Nee, de agenten hadden hem niet in een nekklem gehouden. Het was zijn eigen stomme schuld.
Maar anonieme activisten roe- pen nu op uit wraak die acht agenten te vermoorden.
Het is een imitatie van wat en-
kele weken geleden in Chicago gebeurde. Daar werden in zo’n doxing-operatie de adressen van alle politiemensen op inter- net gepubliceerd, zodat zijzelf en hun familie nu zo goed als vogelvrij zijn. Het is duidelijk waar die terreur toe zal leiden:
de politie zal nog minder dur- ven optreden tegen allochtone criminelen. Nog meer agenten zullen ontslag nemen, net zoals nu al overal in de VS gebeurt.
En het tuig zal nog meer de vrije teugel krijgen. P.B.
Oproep tot moord
Een Vlaams Belang-N-VA coalitie is straks bijna onvermijdelijk
De terreurmethoden van Black Lives Matter en Antifa heb- ben nu ook in Vlaanderen navolging gekregen. In Roesela- re hebben “onbekenden” een doxing-operatie uitgevoerd, waarbij via de sociale media de namen en adressen be- kendgemaakt werden van acht agenten die aanwezig waren bij de uithuiszetting van een zwarte cocaïnegebruiker.
Lees het volledige interview met Afrikakenner Peter Verlinden op blz. 11
“Verrijkt in Congo, zeker, maar plunderen is
niet het juiste woord.”
Journalist Peter Verlinden was dertig jaar lang de Afri- kakenner van de VRT. In zijn jongste boek “Zwarte trots, witte schaamte?” scheidt hij de feiten over Belgisch Con- go van de fictie. Wij spraken met hem naar aanleiding
van dit boek, de 60ste ver- jaardag van de Congolese
onafhankelijkheid en de brandend actuele discus-
sie over het kolonialisme.
“In ‘Kinderen van de ko- lonie’ werden er gere- geld zaken verteld
die gewoon non- sens waren.”
Actueel 2 JULI 2020
2
De justitieassistenten worden op- geleid tot ‘referentiejustitieassisten- ten radicalisering’. Daarnaast zijn er ook opgeleide experts radicalise- ring aangesteld ter ondersteuning van radicaliseringsdossiers. Bij deze expertiseontwikkeling heeft Vlaams parlementslid Adeline Blanc- quaert (Vlaams Belang) toch enke- le vragen. Ze werden overgemaakt aan minister Demir, die er vervol- gens schriftelijk op antwoordde.
Volgens bevoegd minister De- mir werden er 11 ondersteunende experten aangesteld binnen de af- deling Justitiehuizen. Deze groep bestaat uit 10 justitieassistenten en één dossierbeheerder van het Vlaams Centrum Elektronisch Toe- zicht. Deze ondersteunende exper- ten werken ook in ondersteuning van de justitiehuizen waaraan geen expert werd toegewezen. Ze kun- nen dus in principe in elk justitie- huis worden ingezet afhankelijk van de noden.
Meerdaagse opleiding
De experten hebben volgens de minister ‘een meerdaagse oplei- ding’ gekregen inzake cultuursen-
In de beleidsnota Justitie stelt Vlaams minister Demir dat er volop ingezet zal worden door de justitiehuizen en het Vlaams Centrum Elektronisch Toezicht (VCET) op exper- tiseontwikkeling wat betreft radicalisering. Gelet op de eigenheid van de doelgroep (geradicaliseerden) is een aanpak op maat volgens sommigen noodzakelijk.
sitiviteit, radicalisering en polari- sering, identiteitsontwikkeling bij jongeren en specifiek bij moslim- jongeren, een opleiding in risico- taxatie bij gewelddadig extremis- me (VERA2Rtool), interculturele communicatie en gesprekstechnie- ken. Ze volgden tevens een aantal opleidingsdagen inzake kennis- uitbreiding islam, een toelichting inzake radicalisering en rechts-ex- tremisme (door de Veiligheid van de Staat). Demir: “Twee experten namen deel aan de ‘International Criminal Justice Summer Course Radicalisation and Violent Extremist Offenders’ in de zomer van 2018 met kennisdeling aan de andere ex- perten. Daarnaast nemen de onder- steunende experten ook regelmatig deel aan diverse studiedagen geor- ganiseerd door externe partners in- zake extremisme en radicalisering.”
Het interessantste antwoord kwam op de vraag van Blancquaert over de zogeheten ‘terro-manda- ten’. Dat zijn mandaten met als ca- tegorie ‘terroristisch misdrijf’. Deze worden geregistreerd in Sipar, het registratiesysteem van de justitie- huizen. Demir: “Het gaat hierbij zo-
wel om adviesopdrachten (enquê- tes) als begeleidingsopdrachten.
Bovendien kan één ‘justitiabele’
(persoon toegewezen aan het Jus- titiehuis) meerdere mandaten heb- ben gehad, bijvoorbeeld eerst een enquête gevolgd door een effectie- ve begeleiding.”
Volgens de minister werden er sinds 2015 in totaal 151 ter- ro-mandaten geregistreerd in de Vlaamse justitiehuizen (cijfers op 04/05/2020). In het justitiehuis Ant- werpen werden er 58 geregistreerd, het hoogste aantal van de justitie- huizen in Vlaanderen.
Caveat
Niet elke terro-veroordeelde (veroordeelde voor terroristisch misdrijf) wordt opgevolgd door de justitiehuizen (bijvoorbeeld wan- neer de straf van een gedetineerde ten einde is). Ook niet elke terreur- verdachte wordt opgevolgd door de justitiehuizen: enkel wanneer een verdachte vrijgelaten wordt onder voorwaarden, zal er een opvolging door een justitieassistent zijn.
Demir: “Dus de cijfers moeten steeds met voorzichtigheid en bin- nen hun context geïnterpreteerd worden. Eventuele stijgingen van de mandaten van de justitiehuizen zijn bijvoorbeeld te wijten aan de uitstroom uit de gevangenissen.”
Dat is alvast genoteerd.
THIERRY DEBELS
151 ‘terro-mandaten’
in Vlaamse justitiehuizen
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Wart Van Schel
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
Leidt de coronacrisis tot een Grote Depressie zoals na de beurscrash van 1929? Wellicht niet. Dit is zoals een storm of een oorlog waarna een snel herstel mogelijk is. Al hangt veel af van het optreden van de politieke overheden.
De voorspellingen over de eco- nomische impact van de coronacri- sis zijn steeds meer gelijklopend.
Wereldwijd lijkt een recessie on- vermijdelijk. In België denkt men aan een krimp van bijna 10 procent van het bbp dit jaar, met een ge- deeltelijk herstel in 2021 van 3 tot 6 procent, gevolgd door een verdere groei in 2022.
Dat wil zeggen dat het nog jaren zal duren vooraleer we ons econo- misch in de pre-coronatijd bevin- den. Volgens het Planbureau zal de economie pas in 2025 volledig zijn hersteld. Vijf jaar na de uitbraak dus. Het doet denken aan de don- kere jaren ’30 van de vorige eeuw, toen de schok van de beurscrash van oktober 1929 zich nog lang liet voelen. Het leidde tot de Grote De- pressie die onder meer bijdroeg tot de opkomst van het nationaalsocia- lisme in Duitsland.
Als een oorlog of natuur- ramp
Krijgen we nu een vergelijkbare crisis? Economen denken van niet.
De ineenstorting van de beurs- koersen, de daaropvolgende ban- kencrisis en de oplopende werk- loosheid na 1929 waren anders dan deze schok. De coronacrisis wordt vergeleken met een oorlog of een natuurramp. In zo’n situaties is een relatief snel economisch herstel mogelijk omdat onder andere het bancaire en financiële systeem, dat voor de nodige liquiditeiten zorgt, overeind blijft. Akkoord, het zal tot 2025 duren vooral we weer in een pre-coronatoestand zitten, maar ondertussen zijn er in West-Europa allerlei maatregelen genomen die de eerste schok met succes hebben opgevangen. Het kwam erop neer
de koopkracht van de bevolking te vrijwaren. Dat is gelukt met de tijdelijke werkloosheid voor werk- nemers en de compensatiepremies voor zelfstandigen en ondernemers.
Het beschikbaar inkomen bij de bevolking zal volgens de Nationale Bank amper dalen. Er zullen vanaf het najaar natuurlijk veel ontslagen vallen, maar zonder de buffers van de overheid zou de situatie veel slechter zijn geweest.
Dat is een fout die men in de na- sleep van de crash van 1929 heeft gemaakt. België kende natuurlijk geen systeem van sociale zekerheid zoals dat na 1944 is uitgedokterd, maar er bestond al een stelsel van subsidies en steun voor werklozen.
Die werden beperkt en gehuwde vrouwen die op de werkloosheid za- ten, werden gewoon uitgesloten van een uitkering. Vanaf 1934 werden vrouwen in de ambtenarij gewoon vervangen door mannen, kwestie van de mannelijke werkzaamheids- graad op peil te houden.
Er moet wel bij worden vermeld dat de economische impact van de Grote Depressie op de Belgische arbeidsmarkt verschillend was. 20 procent van de bevolking werkte nog in de landbouw en die werd minder zwaar geraakt door de cri- sis.
Overheidsinvesteringen volhouden
Het beperken van de sociale uit- keringen, onder andere voor werk- lozen, aan het begin van de Grote Depressie was niet de enige fout.
Daarnaast werden overheidsinves- teringen snel teruggeschroefd. In 1930 werd de geldkraan aanvanke- lijk opengedraaid. Overheidsinves- teringen moesten de slabakkende
groei aanjagen. Een beleid dat eco- nomen ook nu vooropstellen.
Alleen stopte men in de jaren ’30 te snel met die relanceprogramma’s van publieke investeringen, waar- door de recessie van na de crash een Grote Depressie werd. Een aantal landen zoals Duitsland hiel- den de investeringsprogramma’s wel aan. Al moet het gezegd wor- den dat de oosterburen dat vooral deden na de machtsovername door Adolf Hitler en de focus er toen op herbewapening lag. De desastreuze gevolgen daarvan zijn bekend.
Een andere fout van de jaren ’30 was dat men te snel overging tot besparingen en saneringen van de begroting. Bovendien waren de politieke overheden gewonnen voor een sterk muntbeleid en het behoud van de goudstandaard. Het gevolg waren duurdere exportpro- ducten en een afzwakking van het concurrentievermogen van de be- drijven. Een fout die de regering nu niet moet maken. Een stringent economisch en monetair beleid kan nog een jaar of twee wachten. In de jaren ’30 veranderde de Belgische regering het geweer trouwens te laat van schouder. In 1935 koos men voor de broodnodige devaluatie, maar toen was de economische schade al te groot.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
Ik typ letterlijk over uit de koninklijke brief: “Ten tijde van Congo-Vrij- staat werden geweld- en gruweldaden gepleegd die op ons collectie- ve geheugen blijven wegen. Gedurende de daaropvolgende koloniale periode werd eveneens leed veroorzaakt en zijn vernederingen toege- bracht. Ik houd eraan mijn diepste spijt te betuigen voor die wonden uit het verleden. Wonden die tegenwoordig weer pijnlijk voelbaar worden door daden van discriminatie, nog te sterk aanwezig in onze samenle- ving. Ik zal blijven strijden tegen alle vormen van racisme. Ik moedig de reflectie aan die in ons parlement wordt aangevat om definitief met het verleden in het reine te komen.”
Philippe speelt het handig. Zijn spijtbetuiging is samen te vatten in vijf zinnen, om direct over te stappen naar de situatie van vandaag. Mijn be- denking: zou Philippe dezelfde brief gestuurd hebben, zonder de dood van Georg Floyd, de acties van BLM en het oprakelen van de geschiede- nis van Leopold II? De vraag stellen is het antwoord geven.
Bovendien, hij komt niet verder dan dat het hem spijt; maar excuses?
Dat gaat dan weer te ver. Laat staan dat hij zou aangeboden hebben om een stukje van zijn kapitaal te gebruiken voor een ‘wiedergutmachung’.
Meer nog, volgens Philippe moet nu het parlement ingeschakeld wor- den, en daar moet dan maar uitgemaakt worden of er een schadevergoe- ding moet betaald worden. Op televisie werden al direct wat Congolezen geïnterviewd die natuurlijk eisten dat er ook financiële compensaties zouden komen.
Vandaag is Congo een van de armste landen van Afrika. Dat is niet de schuld van België en de Belgen. Het is niet zo dat in 1960 het land leeggeroofd was; er bleef nog genoeg over aan koper, diamanten, rub- ber enz. We hebben als oud-kolonisator meer dan genoeg geholpen.
Als vandaag het wegennet, de administratie, de spoorwegen, het leger, de gezondheidszorg, het onderwijs, - samengevat: het dagelijks leven -, enz. in Congo een grote puin-
hoop is, dan hebben de Congolezen dat enkel aan zichzelf en hun corrupte leiders ‘te dan-
ken’. Maar die leiders, zoals een Mobutu of een Kabila, konden enkel gedijen met de ruggensteun van België, of de CIA of… Hoe- veel Belgische ministers hebben al die jaren een oogje dichtgeknepen? Leburton, Eyskens, Vanden Boeynants, Martens, Tindemans, Dehaene…
Spijt, excuses, financiële compensaties? Er is maar één antwoord mogelijk: niet in mijn naam, niet in onze naam! (Et pour Philippe et les Con-
golais: pas en mon nom.)
’t Is gebeurd, zou Erik Van Looy zeggen in De Slimste Mens. Onze Philippe heeft zijn spijt betuigd voor de ‘Bel- gische wandaden’ in Congo. Voor het eerst, want noch Boudewijn noch Albert I spraken zich eerder uit over de gruweldaden. Logisch, het familiekapitaal is opgebouwd rond afgekapte handen.
Pas en mon nom – niet in mijn naam
ECONOMISCHE ZAKEN
Een crisis
zoals in 1929?
New York (1929)
Actueel
2 JULI 2020 3
Gehinderd en gepest
Mijnheer de donkerblauwe,
Gij zijt samen met uw blauwe tegenhanger uit Wallonië en de christendemocratische zoon van zijn vader druk in de weer om alsnog te probe- ren een regering op de been te brengen, even- tueel zonder de PS, maar wel met het ‘mateke’, en ook met N-VA én de cdH. Een Arizona-coalitie wordt de constructie genoemd, verwijzend naar de kleuren op de vlag van de gelijknamige staat in de Verenigde Staten van Trump. Een zoveelste poging na al zo’n 400 dagen impasse, politieke stratego, bedrog en verraad, afdreigingen en verdachtmakingen, politique politicienne en daverende vrees voor een nieuwe confrontatie met de kiezer. Met alle verliezende partijen van vorig jaar proberen jullie iets aan elkaar te lij- men dat alleen maar broos kan zijn en bij de minste stoot opnieuw aan diggelen ligt. In jullie Arizona-plan, waarin de Vlaams-Waalse blauwe as de grootste is, zou het voor de hand liggen dat Alexander De Croo een trapje opklimt van vicepremier naar premier. En daarmee zou uw donkerblauwe Open Vld-clan ruim het laken naar zich toetrekken, niet enkel in de regering, maar ook in de Melsensstraat, waar voortaan de Somersen, de Dewaels, de Tommeleins en de Ruttens de tweede of derde viool - of zelfs geen meer - zouden gaan spelen, uitgespuwd als ze zijn na zoveel electorale dreunen na elkaar.
Uw voorgangster, de grote brilsmurfin die nu ook grote oorbellen draagt in de symbolische vorm van ‘een grote nul’, is pisnijdig op die evolutie. Want in haar tijd had zij alles op paars- groen - zeg maar Vivaldi - gezet, zonder N-VA en met groenen, maar vooral met haarzelf op de hoge troon van eerste minister. Dat feestje is niet doorgegaan omdat velen vonden dat N-VA hoe dan ook in het verhaal moest meespelen en dat een Vlaamse meerderheid een minimumeis moest zijn. Op dat moment is zij de N-VA gaan haten en laat zij Bart Somers stokken in de wie- len van de Vlaamse regering steken om het le- ven van Jambon en co zuur te maken. En Patrick Dewael zond zij in de Kamer uit om een halve staatsgreep te plegen met een volmachtenre- gering en zo de sturende macht in handen te houden. Gwendolyn Rutten is niet alleen cha- grijnig omdat zij is uitgerangeerd, maar vooral rancuneus omdat de belangrijkste ministerpost als ‘beloning’ voor haar voorzitterschap aan haar neusje is voorbijgegaan. Zij zal dus alles ondernemen om de N-VA af te vallen en al wie ermee samenwerkt in een kwalijk daglicht te stellen. In de eerste plaats treft zij u, want gij wilt met De Wever tot een akkoord komen.
Omwille van De Croo, die zij ook niet kan verdragen omdat die zal worden wat zij niet kon worden, maar ook om te pogen uw initiatief met Coens en Bouchez richting N-VA te dwars- bomen, smeet zij vorige vrijdag in De Afspraak een bommetje in de politieke krabbenmand waarin zij uithaalde naar die partij met de be- schuldiging dat zij een Vlaamse regering had willen vormen met het Vlaams Belang en Open Vld, en dat men uw partij daartoe zowat alles had beloofd. Maar zij, de heldin van het verhaal als zuivere politiek correcte maagd, had ‘njet’
gezegd. Haar doel is nu erg duidelijk: de N-VA als ‘collaborateur’ van het Vlaams Belang ver- dacht te maken in Franstalig België om zo u en uw initiatief de grond in te boren. Immers, de druk op de kleine, gekrompen cdH zou dan erg
BRIEFJE AAN EGBERT LACHAERT
Het sterkste voorbeeld kwam nog steeds uit de VS. StopHateForProfit, een interneti- nitiatief dat eist dat Facebook ‘foute’ in- houd censureert, krijgt nu de steun van tal- rijke multinationals, waaronder Unilever, Coca-Cola, Honda, Levi’s, The North Face, Dockers en Mozilla. Verschillende van deze bedrijven hebben besloten om een maand geen advertenties op Facebook te plaatsen. Ze dreigen helemaal af te haken als hun eisen niet ingewilligd worden.
Sociale media beperken het debat
In theorie kant het initiatief zich tegen haatberichten en ‘fake news’. Het platform geeft op zijn webstek zelf wat voorbeelden van wat moet aangepakt worden: klimaat- ontkenning, kritiek op het zwarte activisme van de jongste maand, rechtse opiniesites als Breitbart en The Daily Caller, negatieve berichten over groepen gebaseerd op hun
‘migratiestatus, gender, genderidentiteit’
enzovoort. Nergens één woord over het misbruik van Facebook voor jihadistische praat, sympathiebetuigingen voor terroris- me of extreemlinkse oproepen tot geweld.
De bedrijven eisen dat Facebook de inhoudelijke controle van de berichten voortaan overlaat aan een ‘derde par- tij’, een onafhankelijk commissariaat van ideologische conformiteit. Zuckerberg, de baas van Facebook, heeft beloofd actie te zullen ondernemen. Hij gaat meer berich- ten laten verwijderen die negatief zijn voor
‘minderheidsgroepen’. Andere berichten die niet conform de huisregels zijn, zullen worden voorzien van een brandmerk van afkeuring.
Transfobie
Concurrent Twitter is al verder gevor- derd in het censuurbeleid. Wat dat in de praktijk betekent, bleek vorige week nog een keer. Graham Linehan, de maker van series als The IT Crowd en Father Ted (vo- rig jaar nog door een jury van experten verkozen tot de tweede beste komische reeks aller tijden), werd van het platform gegooid nadat hij op een hoera-bericht over transgenders had geantwoord: “Man- nen zijn nochtans geen vrouwen.” Voor de grote meerderheid van ons is dat een evi- dente waarheid, op Twitter is dat transfo- bie en een zwaar misdrijf.
JK Rowling, schrijfster van de Harry Pot- ter-boeken, kreeg ook de politieke correct meute achter zich aan toen ze zich stoor- de aan een artikel waarin gesproken werd over “menstruerende personen”. Waarom noem je die niet gewoon vrouwen, vroeg ze zich af op Twitter. Dat is natuurlijk een zware inbreuk op de nieuwe orthodoxie, want daardoor sluit je transgenders uit, die immers niet menstrueren.
Meest opvallend was de grove aanval op Rowling vanwege The Body Shop, het schijnbaar sympathiek winkeltje dat je in elke grote Vlaamse winkelstraat vindt, maar dat blijkbaar bestuurd wordt door fa-
natici. Het bedrijf viel Row- ling zwaar aan op Twit- ter en stuurde haar
een boek over de rechten van trans-
genders.
Veronica Inside
Emma Watson, die bekend werd dankzij
de
genoemde Rowling toen ze de rol van Hermelien kreeg in de Harry Potter-films, slaagde er deze week dan weer in om voordeel te halen uit de groeiende politi- sering van bedrijven. De actrice, die zegt enkel “ethische kleding” te dragen en zich profileert als verdediger van transgender- rechten en een jaar stopte met acteren om meer “woke” te kunnen worden, mag nu aan de slag als lid van de Raad van Bestuur van Kering, een Frans luxeconglomeraat dat onder meer Gucci bezit.
Ook dichter bij huis liet de zuiverheids- leer van bedrijven vorige week sporen na.
Veronica Inside is bij onze noorderburen reeds 20 jaar een kijkcijferkanon. In het jolige praatprogramma over voetbal wor- den in de sfeer van ‘jongens onder elkaar’
veel gewaagde grappen gemaakt. Niet meer, sinds vorige week. Het programma is opgedoekt. De recente hypergevoelig- heid voor vermeend racisme zorgde voor een rel over een grap van vaste gast Johan Derksen over een zwarte voetballer.
Hoofdadverteerders Toto en Bavaria zegden hun contract op. Ook occasione- le adverteerders rond het programma, zoals Gamma en Albert Heijn, begonnen moeilijk te doen (“Er is geen plaats voor discriminatie bij Albert Heijn!”). Gillette haakte twee jaar geleden al af, toen in het programma een grap werd gemaakt over Bo Van Spilbeeck.
Tijd voor weerwerk
Bedrijven willen winst maken. Ze had- den de gewoonte om zich ver weg te hou- den van politiek gevoelige kwesties om geen klanten te verliezen. Nu ze toch aan politiek doen, zou je mogen verwachten dat ze zouden proberen aansluiting te vin- den bij wat de meerderheid van hun klan- ten denkt. En dat is nu net het merkwaardi- ge. Of het nu gaat over het extremisme van Black Lives Matter, transgenderideologie, de toelaatbaarheid van ‘foute’ grappen of politieke correcte censuur op de sociale media, die bedrijven vertolken minder- heidsopinies, de ideologie van een woke, globalistische elite. Hoe kan het dat ze daar niet voor worden afgestraft?
Het ligt aan rechts. Zoals zo vaak onder- gaat rechts de cultuuroorlogen. Het mort wat op sociale media en aan de toog, maar het mobiliseert niet, het vecht niet. Het ondergaat, het denkt dat het wel zal over- waaien. Dat is meteen ook de beste manier om cultuuroorlogen te verliezen: ze niet aangaan.
Nochtans is er geen reden tot defaitisme.
De leiders van grote bedrijven en multina- tionals zijn inderdaad bijzonder vatbaar voor de opvattingen van de elitaire, glo- balistische bubbels waarin ze verkeren, gevoelig voor de intellectuele modes en de kuddegeest binnen die groep. Maar ze willen nog steeds centen verdienen en ze houden niet van controverse. Het viel mij op hoe geschrokken Dreamland was van de reacties op Facebook toen de keten in 2016 het Pietenpact tekende. Ook The Body Shop kreeg deze week onverwacht veel boze reacties op de aanval tegen Row- ling.
Beide protesten waren ongeorgani- seerd. Zo mogen er meer komen. En mis- schien wordt het ook tijd een en ander wél te organiseren, zoals linkse actiegroepen dat zo succesvol doen. De meerderheid van het gezond verstand moet de bedrij- ven duidelijk maken dat ze risico’s lopen als ze zich engageren voor onverdraagza- me ideologieën en ingaan tegen een vrije samenleving.
De ideologische
radicalisering van grote bedrijven (bis)
Twee weken geleden ging deze column over de politieke radicalise- ring van multinationals, zoals die tot uiting kwam in de morele en financiële steun die zoveel grote bedrijven toezegden aan Black Lives Matter. Sindsdien zijn er redelijk wat nieuwe incidenten geweest die aantonen hoe snel het fenomeen van activistische bedrijven om zich heen grijpt, ook in Europa.
JURGEN CEDER COLUMNIST
groot worden, want zij zou voor de meerderheid van slechts 76 op 150 Kamerzetels zorgen. Veel waarnemers geloven dan ook dat de uitspraak van Rutten er enkel en alleen toe diende om een regering met N-VA te dwarsbomen en on- mogelijk te maken, zodat vroeg of laat toch naar Vivaldi moet gegrepen worden.
Kortom, de ongelooflijke beunhaas en scru- puleloze oud-voorzitster komt u het leven zuur maken en rekent af met de clan die haar van haar voorzittersstoel heeft verdreven. Zij slaat wild om zich heen als een ontembare feeks die het niet alleen moeilijk heeft met de democra- tische uitslag van 26 mei 2019, maar ook met de democratische aanduiding van u als partij- voorzitter. Professor Carl Devos stelde het haar- scherp: “Een oud-voorzitter die zo voor de voe- ten komt lopen van de huidige voorzitter, wijst op een probleem binnen Open Vld.”
Ik vrees dan ook, mijnheer de nieuwbakken voorzitter, dat gij kapitein zijt geworden op een schip dat stilaan stuurloos wordt omwille van de muiterij en de insubordinatie van uw voor- ganger, die zich ontpopt heeft als een slecht verliezer en een onbetrouwbaar sujet. Ik zeg u dan ook dat ik niet alleen vrees, maar er ook zeker van ben dat uw partij averij gaat oplopen door interne breuken die zullen leiden tot een afstraffing als men het nog eens - al dan niet noodgedwongen - zal aandurven om de me- ning van de kiezer te vragen.
Gij staat dus voor een loodzware opdracht op alle fronten. Ofwel barst uw partij en zit gij met een boel ellende, ofwel schuift uw regeringsi- nitiatief uit op de bananenschil van Rutten en gaat gij naar de halsrechting door de kiezer. Of allebei. Ik ben er zeker van dat gij nog vaak zult terugdenken aan de Judaskus met de elleboog nadat de uitslag van uw voorzittersverkiezing werd bekendgemaakt. Ja, er bestaan inderdaad slechte mensen die maar één slogan kennen:
“Ik, mij en mezelf!” Er zullen er weinigen in de Wetstraat zijn die u
deze tragiek benij- den.
Dode mus
Zoals we vorige week al voelden aanko- men, zal er van een heuse parlementaire on- derzoekscommissie over de coronacrisis geen sprake zijn. Met 29 stemmen tegen (VB en PVDA) en 109 voor (de tien superkernpartijen) werd beslist een ‘bijzondere commissie’ op te richten. Dat wordt een praatbarak waar veel kan gezegd worden, maar waar uiteindelijk geen gevolgen aan vastgestelde verantwoordelijk- heden kunnen verbonden worden, want deze commissie heeft niet de bevoegdheid van een onderzoeksrechter. En dat was natuurlijk waar op gemikt werd. Kamervoorzitter Dewael mag dan nog zoveel komen zeggen dat zo’n com- missie “opgeschaald” kan worden naar een echte onderzoekscommissie, hij weet maar al te goed dat dat er nooit van zal komen. 10.000 do- den zijn blijkbaar niet genoeg om de boel ten gronde uit te spitten en de blunderende ver- antwoordelijken met de vinger te wijzen. Maar toch moeten Groen, N-VA en sp.a, die aanvan- kelijk wél voor een onderzoekscommissie wa- ren, ons eens komen uitleggen waarom ze zich nu tevreden stellen met een dode mus… Heeft de superkern hen ‘verbrand’?
Voorzitter
Alleen al het feit dat Open Vld twee verant- woordelijke ministers (De Block en De Backer) in dit dossier heeft zitten, is genoeg om in het defensief te gaan en de hakken in het zand te zetten. Bovendien zou ook door toepassing van het systeem D’Hondt het voorzitterschap van die commissie toekomen aan de Open Vld. Het ligt voor de hand dat men in de Melsensstraat alle veiligheidsgordels aan het aantrekken is om de doffe duik naar de kiesdrempel enigszins te kunnen opvangen. Maar we kunnen gerust zijn:
de fractievoorzitter van die club, Vincent Van Quickenborne, heeft al op zijn communiezieltje en met een uitgestreken tronie komen beloven en ‘garanderen’ dat het voorzitterschap volle- dig objectief zal zijn. Wat een klucht daar in de Wetstraat!
Eenzijdig, zoals altijd
Jessika Soors is een groene passionaria die alles zal doen om zich tegen ‘extreemrechts’ te verzetten. Dat mag natuurlijk en ze doet maar wat ze niet laten kan. Een recent Europolrap- port trok haar aandacht. Daarin werd gewaar- schuwd voor extreemrechts en de kans dat die gasten tot terreurdaden zouden overgaan. Zo’n rapport is niet abnormaal en waarschuwt altijd tegen extreme vormen, uit welke hoek ze ook mogen komen. Maar Jessika focust zich natuur- lijk op extreemrechts en bibbert als er gezegd wordt dat twintig militanten in het buitenland op ‘oefenkamp’ gaan. Vreemd dat we van haar nog nooit iets hoorden over de ongeveer vier- honderd moslimextremisten die in ons land de voorbije vier jaar al zijn vrijgelaten en waarvan de overheid zelf zegt dat zij geen garantie heeft dat die mannen zich voortaan koest gaan hou- den. Vreemd ook dat ze nog geen vrees uitsprak
Actueel 2 JULI 2020
4
voor radicale imams en jihadistische terreur bij ons en elders. Hierover ondervraagd, antwoor- de de minister van Justitie Koen Geens onder meer: “Wat mij enigszins verbaast is dat Eco- lo-Groen om een verstrenging van de terreur- wetgeving vraagt. Die is immers al bijzonder streng, iets waar u in het verleden niet steeds even sterk voor was.” Pak vast, Jessika, en meet voortaan niet met twee maten en twee gewich- ten.
Alweer uitgesloten
In de commissie Volksgezondheid werd weer een staaltje van objectiviteit en verdraagzaam- heid gegeven door de sleurpartijen. De com- missie is al een tijdje bezig met hoorzittingen over het thema “intersekse personen”. Dat zijn mensen die geboren zijn met mannelijke en vrouwelijke geslachtskenmerken. Zo kwamen reeds heel wat proffen en specialisten aan het woord, alsook uit de LGBT-wereld (lesbian, gay, bisexual en transgender) en intersekse perso- nen zelf. Maar volgens Dominiek Sneppe (VB) ontbrak er nog één groep en dat zijn de ouders van intersekse kinderen. Sneppe kwam in con- tact met een ouder die wel op de hoorzitting wou komen spreken. Natuurlijk moest dat be- sproken worden met de andere commissiele- den tijdens de vastlegging van de werkzaamhe- den, maar volgens de voorzitter Warmoes (PTB/
PVDA) zou dat wel geen probleem zijn. Dat liep echter even anders, want Barbara Creemers (Groen) zat al met haar hoofd te schudden nog voor Sneppe haar motivering daartoe had ge- geven. Zij vond het niet kunnen dat er nog ie- mand aan het panel zou worden toegevoegd, want dat werd al evenwichtig samengesteld.
Meer kon ze niet verzinnen als argumentatie.
In werkelijkheid had het natuurlijk alles te ma- ken met de hoek van waaruit de spreker werd voorgesteld. De verbinders van ‘de coalitie van de menselijkheid’ kijken nooit verder dan hun eigen ideologische oogkleppen. En zoals gewoonlijk hadden de andere partijen (op de N-VA na) niet genoeg lef om de groene toverkol in haar heksenketel te laten sudderen. Het voor- stel van Sneppe werd dus weggestemd… Dan doe je al eens moeite om over alle partijgren- zen heen mee te willen werken en nadenken over een ongemeen moeilijk en gevoelig the- ma…
Nieuwe normaal
Het is uitkijken naar het moment dat de Kamer opnieuw op volle toeren zal draaien na de co- ronacrisis. Er zijn parlementsleden en partijme- dewerkers die al maanden uit het zicht verdwe- nen zijn en waarvan niemand echt weet waar die eigenlijk hun tijd mee vullen. Nochtans worden ze allemaal dik doorbetaald. In de wandelgan- gen is dan ook al grappend, maar eigenlijk wel een beetje gemeend, te horen dat velen hopen dat dit leuke leventje het ‘nieuwe normaal’ wordt.
Maar wellicht zullen het net die mensen zijn die er niet voor te vinden zijn om het parlement af te slanken omdat nu effectief blijkt dat het met veel minder volk eigenlijk ook wel gaat.
UIT DE WETSTRAAT
Er zijn columnisten die wit wegtrekken bij een bedreiging, de zogenaamde snow flakes. Typisten die bij een zuchtje tegen- wind al omvallen, daar valt bij een bedrei- ging geen eer aan te behalen. Je kunt scri- bent én bedreiger niet serieus nemen. Er zijn ook columnisten die menen dat ze ertoe doen als ze bedreigd worden. Dat zijn de jankmuilen die gespeeld verontwaardigd roepen dat ook zij vrijheid van meningsui- ting hebben (inderdaad, die hebben ze, nie- mand die dat betwist) en die als ware huil- meisjes (m/v) melden dat ze zich niet meer vrij voelen om hun gedachten vrij aan het papier toe te vertrouwen. Aandachttrekkers, niet serieus te nemen, ware het niet dat zij door deugmedia maar wat serieus worden genomen. Een van hen wordt bedreigd, ‘oh my God’ wat érg!
Schrijven, ondanks bedreigingen
Tot slot heb je de buitencategorie, colum- nisten die niet beter weten dan dat ze om de haverklap bedreigd worden. Als het niet door radicale moslims is, is het wel door de voor zichzelf applaudisserende media die wél de juiste mening vertegenwoordigen.
Media die hooghartig melden dat je alles wel kunt zeggen, maar het hoeft niet hé?
Implicerend dat als je bedreigd wordt, je dat aan jezelf te danken hebt. De slachtof- fers vallen altijd binnen hun eigen club, aan de rest hoef je geen aandacht te schenken.
Gelukkig hebben deze columnisten geen aandacht nodig, want slachtofferschap leidt af van waar het om draait: stukken schrijven.
Je werk doen. Ondanks bedreigingen.
Sinds ik publiceer, inmiddels zeventien jaar lang, word ik bedreigd. Verbaal, fysiek, online en offline. Het laat
me koud. Iedere gek achter een laptop kan me dood-
wensen, dat kan je toch
niet serieus n e m e n ? !
Offline is het een
ander verhaal.
De jaren dat ik in Amster-
dam woonde, waren grimmig. Ik ben in el- kaar geslagen, achtervolgd, bedreigd, na- geroepen. Het hele scala is voorbijgekomen én ik heb het overleefd. Je kunt je niet laten beperken door bedreigingen. Ik althans niet. En hoewel ik het serieus neem, weet ik niet zo goed hoe dat moet, het ‘serieus nemen’. Of ‘voorzichtig doen’. Mensen die dat zeggen, bedoelen maar één ding: let op de woorden die je publiceert. Let op je publieke uitingen. Zorg ervoor dat je ande- ren, radicale moslims vooral, niet op ideeën brengt. Alsof die gasten mijn ideeën nodig hebben om geweld te plegen!
Weer eens aangifte doen
Aangiftes helpen niet. Ze kosten tijd, lei- den tot frustratie en de daders zijn de la- chende derde. Wat helpt is om de bedrei- gingen mentaal niet binnen te laten komen:
het zijn anonieme woorden van anonieme mensen die vanachter hun anonieme lap- tops stoer genoeg zijn je dood te wensen.
Het maakt geen indruk. Hell, zelfs het feit dat anonieme lafbekken mij lieten oppak- ken in Turkije maakte geen indruk. Ik werd geraakt door de steunbetuigingen, ik had medelijden met het verdriet van mijn ou- ders en ik waardeerde de staatshulp om te- rug naar Nederland te keren, maar bang om verder te leven, verder te schrijven? Nee.
En dus mag ik deze week weer eens aan- gifte doen. Deze keer is het menens (niet!).
Een IS-hoer, zo’n grietje uit Nederland dat met een IS-lafaard naar Syrië is vertrokken om nog lang en gelukkig in het kalifaat te leven, vond het nodig me te bedreigen op Twitter. Ze was haar kalasjnikov aan het op- poetsen en zou me weten te vinden, een der- gelijke tekst was het. Ik had goede hoop dat ze getroffen zou worden door een granaat- scherf of anderszins in Syrië aan haar ein- de zou komen, maar helaas is ze inmiddels terug in Nederland. Het is hier toch net iets gezelliger dan in het kalifaat. Aanvankelijk zat de radicale moslima in de gevangenis, maar ons liberale rechtssysteem vond het wel zo fair dat ze na de bevalling van haar IS- jong naar huis mocht. Wij zijn zo menselijk:
de een bedreigt en baart, de ander schrijft en leeft stoïcijns verder. En vraagt zich af of ons rechtssysteem ook degenen bijstaat die zonder kalasjnikov strijden voor het behoud van onze vrijheid. Al wat rest, is de column.
Een dag niet bedreigd, is een dag niet geleefd
Elke columnist kent ze, of hoort ze te kennen: de ingezonden brief waaruit steunbetuiging, complimenten dan wel afkeuring blijkt over de gepubliceer- de meningen. In het digitale tijdperk is aan dat scala van reacties een compo- nent toegevoegd: die van de bedreiging. Was je al een columnist van niets als je geen ingezonden brieven wist te genereren, tegenwoordig geldt: een dag niet bedreigd, is een dag niet geleefd. Ware het niet dat die bedreigingen er juist op gericht zijn om dat leven uit je ogen te slaan, op elke mogelijke ma- nier die je je maar kunt voorstellen.
EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE
Citaat van de week Bart De Wever N-VA
Na de doortocht in De Afspraak van Gwendolyn Rutten, waar zij haar opvolger Eg- bert Lachaert poogde te beschadigen omwille van zijn voornemen om met de N-VA een federale regering te vormen, knipperde iedereen even met de ogen. Zij deed dat door precies de N-VA verdacht te maken en die partij er van te beschuldigen een Vlaamse regering te hebben willen vormen met het Vlaams Belang en Open Vld. Jour- nalisten wilden dan ook van Bart De Wever weten hoe hij over die uitspraken dacht.
De Wever reageerde als altijd bijzonder gevat op die ranzige beschadigingspoging.
Hij bracht de zichtbaar gefrustreerde Rutten terug tot haar ware proporties met een fenomenale reactie: “Ik zou heel graag reageren op Gwendolyn Rutten, maar zoals u achter mij ziet, moet ik heel dringend mijn gras afrijden en dat is toch belangrijker.”
Meer moest dat niet zijn.
“Mijn gras afrijden is belangrijker”
Sophie, de zandsculptuur die
steeds meer last krijgt
van tegenwind en
een aanstormende
tweede golf.
Actueel
2 JULI 2020 5
VLAAMS PARLEMENT
Taalwetgeving
De vicegouverneur van Brussel (wát een functie) stelt elk jaar een rapport op over de naleving van de taalwetgeving. Ook elk jaar blijkt daaruit dat men die taalwetge- ving grondig aan zijn laars lapt. Annabel Ta- vernier (N-VA) had het werkstuk over 2019 doorgenomen. En wat zou daar wel in staan?
We besparen u de cijfers, maar de Brusselse overheden zijn niet erg Vlaams-vriendelijk.
Wat minister Dalle van plan was om daar aan te gaan doen, wilde Tavernier graag weten.
Dalle vond de toestand “confronterend” en zei het Nederlands nog te willen versterken via het Vlaams beleid in Brussel. Verheugend, vond Tavernier, maar het echte probleem zit bij de Brusselse overheden, waar Vlaanderen nu net niet voor bevoegd is. De minister moet
“op tafel kloppen” bij de GGC. Jan Laeremans (VB) vond dat ook allemaal niet schitterend en zei dat men die vicegouverneur nu maar eens eindelijk echte macht moet geven. Dat laatste is federaal, dus daar kon Dalle verder niets aan doen, maar op alle andere vlakken zou hij zich wel degelijk inzetten. Het voor- spelbare verhaaltje van sp.a en Groen over Brussel als echt meertalig paradijs vermel- den we maar niet wegens te misselijkma- kend. Afspraak voor het rapport van 2020.
Begroting
Het is weer begrotingstijd. Zoals met alles dezer dagen was ook dit verplichte nummer anders dan anders. Want men moet ietwat op
“los zand” werken, zei minister Diependaele.
Woorden als “onduidelijkheid” en “onzeker- heid” waren dan ook niet van de lucht. Ge- hoopt wordt dat in september een gedegen werkstuk zal kunnen worden gepresenteerd.
Wat volkomen duidelijk is, is dat corona zwaar roet in het eten heeft gegooid en de koers van het begrotingsbeleid op hol heeft doen slaan.
Vlaanderen stevent af op een flink tekort en
niemand kan voorspellen wat de sociaal-eco- nomische relance nog zal vergen of wat zal gebeuren als zich een nieuwe virusgolf zou aandienen. Het zal hoe dan ook even duren voor de opdoffer is verwerkt. Vaak kon wel worden gehoord dat Vlaanderen een stevige
“ruggengraat” bezit en dus de klap relatief goed kan opvangen. Die begrotingsdingen zijn van een grote techniciteit, maar zijn ook bij uitstek politieke materie, want hét strijd- punt is uiteraard welk beleid men met die, toch niet onaardige, Vlaamse schatkist wil voeren.
Oppositie
Wie zich bijzonder deed opmerken was Han- nelore Goeman (sp.a), die pleitte voor enorme investeringen, maar zich minder bekommerde om de financiering daarvan. Ze verweet de meerderheid een visieloze boekhoudersmen- taliteit. Nu kan men best kritiek hebben op een aantal recepten uit het regeringsboekje, maar gelet op alles wat de socialisten al finan- cieel-economisch hebben aangericht in Vlaan- deren en elders, zouden ze er beter aan doen zedig te zwijgen. Opgemerkt werd dat, als we een dergelijk beleid hadden gevoerd in het verleden, we door deze crisis helemaal in de touwen zouden hebben gehangen.
We beperken ons tot de oppositie, hoewel van meerderheidszijde enige sterke tussen- komsten konden worden genoteerd. Res- pect werd afgedwongen door Björn Rzoska (Groen) die, met uitzondering van de onver- mijdelijke groene dada’s, een opmerkelijk evenwichtig betoog voerde. Al bij al had de regering het er niet slecht van afgebracht, maar veel werk ten gronde wacht nog. Vlaams Belang was, bij monde van Anke Van der- meersch, een “conservatiever” begrotings- beleid genegen, een soort defensieve buffer moest worden aangelegd. Van PVDA hadden we meer gedoe verwacht, maar het bleef uit die hoek bij wat irrelevant gewauwel.
De Wever heeft de
culturele strijd (nog) niet gewonnen
In het tweede deel van zijn boek “De tragiek van de macht” heeft Joël De Ceu- laer het over de cultuurstrijd van Bart De Wever. Cultuurstrijd? Dat klinkt ab- stract, maar die strijd is de bodem (de onderbouw voor de marxisten) waarop de communautaire, economische en maatschappelijke ontwikkelingen worden gekweekt. De Wever heeft die strijd (nog) niet gewonnen.
Ten gronde geeft De Ceulaer De Wever ge- lijk: links had zich al in de jaren ’60 meester gemaakt van de universiteiten. Het haalde de mosterd bij extreme denkers als Sartre en uit de potten van het marxisme, leninisme en trot- skisme. “Naar Lenin verwijzen in de jaren ’80 en ’90, hoe kwamen ze er in godsnaam bij? Ik deel uw onbegrip daarover… Sinds De Goe- lag Archipel van Solzjenitsyn in 1974 kon ie- dereen perfect weten welke gruwel er werd aangericht in naam van het communisme.”
Volgens De Ceulaer zou De Wever via de N-VA de cultuurstrijd tegen links hebben gewonnen, niet zozeer met zijn Vlaams-nati-
onalisme, maar met zijn rechts-conservatisme (Edmund Burke). Hij zou “als een bulldozer het publieke forum hebben platgewalst”. Of dat inderdaad zo’n succesverhaal werd? We denken van niet.
Feit is wel dat De Wever met zijn opiniestuk- ken, met zijn boeken en zijn tv-optredens voor een intellectuele strijd heeft gezorgd. Tegen de socialistische utopieën over de “maak- baarheid van de samenleving” en tegen de liberale focus op “het vrije individu”. Hij was ook de communautaire stormram die veel Vlamingen ervan overtuigde dat dit land uit
“twee democratieën bestaat”.
De Wever gebruikte zijn intellectuele kracht vanuit het besef dat politiek wordt gestuurd vanuit de culturele hegemonie, het overwicht in het maatschappelijk debat. Iets wat de Italiaanse communist Antonio Gramsci al had beschreven. Die had - veel beter dan Karl Marx – ingezien dat de cultuurstrijd de weg naar verandering was, veel meer dan de marxistische roltrap van “Verelendung via klassenstrijd naar de dictatuur van het prole- tariaat”.
De Wever zette zich af tegen elke verloo- chening van de “eigen tradities, gewoonten, instellingen”, tegen de utopische dogma’s over vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid, tegen de opendeurdagen voor doorgeslagen seksuele “bevrijding”, voor fanatiek ecologis- me en feminisme, politieke correctheid, mul- ticulturalisme.
Tegenover die utopieën en aberraties stond en staat de overtuiging dat de mens “goed én slecht” is. In het verhaal passeren interessante denkers als Roger Scruton, Theodore Dalrym- ple, Herman De Dijn e.a.
Rechtse tijden
De Ceulaer legt de link tussen De Wever en zijn partij en het economisch liberalis- me. Het is verleidelijk hem gelijk te geven, nadat die als voorzitter van de N-VA meteen Voka als zijn baas omschreef. En nadat hij de voorbije jaren soms toch eenzijdig focuste op de belangen van de hardwerkende Vlaming.
Voor De Ceulaer staat het meteen vast dat ‘de conservatief’ De Wever is veranderd in ‘de li- beraal’ De Wever. “Zo conservatief bent u van- daag al lang niet meer”… Maar dit deel van het verhaal – mede een oorzaak van het ver- lies van de partij - is in het boek niet zo goed uitgewerkt.
Communautair
Een andere kritiek is dat de conservatief De Wever, wars van elke revolutionaire drang, ook vatbaar werd voor Belgische compromis- sen en loodgieterij inzake staatshervorming.
Is compromisbereidheid voor een progres- sieve intellectueel een goede of een slechte zaak? Werd De Wever met zijn frigo’s nu een politieke lapzwans? Of ging hij voor het maxi- maal haalbare? Ook dat debat verdient meer nuance.
De Ceulaer besteedde het meeste papier aan de cultuurstrijd van De Wever. Eerst wat zalven, maar vooral slaan.
Hij vindt die cultuurstrijd “ten dele toe te juichen”, bij voorbeeld als het gaat over de strijd tegen te veel progressieve nieuwlich- terij die ons onderwijs naar de vaantjes heeft geholpen (“van kennisoverdracht naar over- dreven welzijnsobsessie”). “U hebt terecht taboes gesloopt”, klinkt het. Maar een alinea verder verdwijnt die nuance weer in beschul- digingen.
Identiteit
De Ceulaer steekt de draak met alles wat naar “Vlaamse identiteit” verwijst. De Wever wordt “de Vlaams-nationalist die de conser- vatief opzij duwt”. Die te veel inzette op het Vlaamse natiegevoel, een “utopie met een akelig kantje”.
Een hoop ouwe koeien worden erbij ge- haald om de Vlaamse Beweging te treffen: van de Ronde-acties van wijlen Ivan Mertens van Vlaanderen Vlagt over de geelzwarte verkeer- spalen van Johan Sauwens tot ondersteuning van de Vlaamse overheid voor de 11-julivie- ringen. “Zo worden wij allemaal gaandeweg steeds meer Vlamingen en steeds minder Belg”, klinkt de tristesse van de auteur.
Meteen volgt dan ook enige lyriek over de vijandschap in kringen van de culturele elite (Lanoye, Tuymans, Barman, Verhulst, Stuyven, de Vlaamse media enzovoort), die “lak heb- ben aan het Vlaams-nationalisme”.
“De vorming van een identiteit is een pro- ces, geen procedure”, luidt het. Welnu, dat klopt niet. Als je dat vindt, dan wis je maar beter gewoon elke poging tot opvoeding in de gezinnen, elk uur opleiding in het onder- wijs. Tradities hebben hun historische waar- de. Sommige komen en gaan. Maar wat is er fout met het doorgeven van de fundamenten ervan?
In de dikke pap van de kosmos zijn we al- tijd ‘van ergens’. Van een gezin, een familie, een straat, een wijk, een dorp, een taalge- meenschap, een volk, een land, een geloofs- gemeenschap, een club of vereniging… Daar vind je nestgeluk. Vlaanderen is een van die
niveaus. Open, met variaties op een thema, maar niet gek. Wie in de komende elf juli-da- gen die invalshoek even wil opvissen, vindt wel iets in het boek “Honderd keer Vlaande- ren” van Karim Van Overmeire e.a.
Die strijd heeft De Wever in geen geval ge- wonnen. Niet in academische kringen, niet in mediawereld, niet in de gepamperde cul- tuurwereld, niet in de door ieder van ons mee betaalde netwerken van het maatschappelijke verenigingsleven. Misschien in de toekomst in de stembus. Maar dat is weer een ander ver- haal. Dat zien we morgen dan wel weer.
“Wie hoort erbij, en wie niet?”, vraagt De Ceulaer. Dat is simpel: die van hier. Ook de nieuwkomers. Maar niet allemaal tegelijk, misschien? Vermoedelijk met een glas te veel op, schrijft De Ceulaer: “De lens waardoor de Vlaamse pers naar het politieke schouwspel kijkt, is een Vlaamse kijk.” Wat zou het. Ook vandaag nog zijn die media links-progressief georiënteerd. Eenzijdig dus.
Cordon
In een derde deel van het boek, dat er ei- genlijk geen is (“Uw ideologische strijd. U hebt Vlaams Belang gedecimeerd en dan weer mee wakker gekust.”), is de analyse van De Ceulaer wel interessant. Hij verwoordt het ook mooi: “De tango die u met VB hebt ge- danst, heeft een dramatische wending geno- men.” Cijfermatig klopt dat als een bus. De Wever leidt de dans niet meer.
Dat zou de fout zijn van De Wever zelf, die inzake racisme en discriminatie een afkeer zou kweken van islam en misschien zelfs van moslims. Zijn partij zou inzake diversiteit op een hondenfluit blazen. Het cordon sanitaire in vraag hebben gesteld, recent nog bij de regeringsonderhandelingen. De regering on- nodig hebben laten vallen omwille van Mar- rakesh. “De geschiedenis leert waar de kiezer altijd heen vlucht bij zulke incidenten: naar de partij die als het ware ‘eigenaar’ is van het thema dat de regering ten val bracht, vindt de auteur.
Dat verhaal over “electorale behaagzucht”
klopt niet. Met evenveel gemak kan je het om- gekeerde afleiden uit het stemmenverlies: de N-VA heeft standpunten ingenomen die een groter deel van het electoraat niet overtuig- den, omdat de problemen – zowel inzake com- munautaire ontwikkelingen als inzake onvre- de over veiligheids- en migratiebeleid – maar blijven aanslepen.
De Ceulaer omschrijft die proteststem spot- tend als “schrik voor de barbaren die straks aan de poort staan”. En zijn conclusie (zijn premisse) ligt al bij voorbaat vast: “Die ‘club’
van u, mijnheer De Wever, lijkt toch een beetje op dat ‘eigen volk’ van Vlaams Belang.”
Gaat het om “barbaren”? Da’s een kleur- rijke leugen of overdrijving om elke kommer over de rekbaarheid van inclusie en ver- vreemding ‘zwart’ te maken.
Er zullen nuanceverschillen zijn, maar De Wever staat dichter bij zijn partijgenoten Bourgeois, Peumans en anderen die deze zorg op een humane manier willen in beeld brengen. “Wa gade gij met al die vreemdelin- gen doen?”, de vraag die aan de voormalige socialistische burgemeester Bob Cools werd gesteld moet nog altijd beantwoord worden.
“Stuk voor stuk integreren”, klinkt prima. Een beetje zoals “Wir schaffen das” of zoals “be- min uw naaste” van Christus. Maar dat klinkt ook wel een beetje als de klank van een kruik die te water gaat.
De hamvraag is inderdaad: “Wie hoort er- bij?” Is het antwoord niet billijkheid? Wie hier woont en wel doet, wel. Wie hier geboren is, evenzeer. Wie hier als vreemdeling verblijft, ten dele, en tijdelijk. Het is zoals met warmte:
ze doet deugd, maar je kan je ook verbran- den.
Toch maar uitkijken, Joël. Niet dat uw me- ning er veel toe doet. Die van de meerderheid van de Vlamingen doet er toe. Een beetje trots zijn op Vlaanderen, op onze taal, ons verleden en onze cultuur, dat mag, zei Francken. Zolang u zoiets “onrustwekkend” noemt, hekelt u de doorsnee Vlaming. Zoals uw mei 68’ers dat al zo lang doen.
Vragen stellen over de deur tussen N-VA en VB is terecht. Die zat bij De Wever “aan de bin- nenkant op slot”. Met postelectorale gesprek- ken met Tom Van Grieken ging die niet open.
Als dat wel zou moeten, is het aan de VB-voor- zitter zelf om de sleutel te zoeken.
ANJA PIETERS
IS-weduwen terug naar België
Bliksemafleider voor het echte debat
“En nu de vreemden weg.” Het is een spontane uitspraak die in vele omstandigheden zonder gevolg zou blijven, maar niet tijdens een ge- meenteraad. Meer was niet nodig voor de voorzitster van de Grimberg- se gemeenteraad om een punt te zetten achter haar politieke loopbaan.
Het voorval kan echter pas ten volle begrepen worden als de dingen in perspectief geplaatst worden. Een reconstructie.
Meer dan enkele luttele seconden is vaak niet nodig om erg ingrijpende gevol- gen teweeg te brengen. Het ‘incident’ tij- dens de (digitale) gemeenteraad van het Vlaams-Brabantse Grimbergen werd in een handomdraai nationaal nieuws. Het beteken- de ook het einde van de politieke loopbaan van de betrokkene, Martine De Coppel (Ver- nieuwing), die halverwege de legislatuur schepen zou worden.
Opgestookte pathos
Schijnbaar geërgerd door de tussenkomst van een CD&V-raadslid over de toekomst van deelgemeente Strombeek, mompelde ze iets in de trant van “en nu de vreemden weg.” Jammer genoeg met een microfoon die nog open stond. De linkse oppositie (de lokale CD&V mag gerust over diezelfde kam geschoren worden) rook bloed en het ‘ra- cistisch incident’ was een feit. Met de opge- stookte pathos, eigen aan dit soort van situa- ties, werd het voorval tot net geen staatszaak getild.
Uiteraard vroeg de oppositie het ontslag, maar ook bij coalitiepartners Open Vld en N-VA bleek de druk voor de kaltstellung van De Coppel groot. Ze hield de eer aan zich- zelf en besloot ontslag te nemen uit haar po- litieke mandaten, naar eigen zeggen om het project van deze originele meerderheid niet in het gedrang te brengen. Vele elementen spelen op zo’n momenten. De obligate pro- filering natuurlijk. Maar ook het feit dat De Coppel qua stijl en aanpak moeilijk lag bij sommige collega’s. Het is echter het unieke van de Grimbergse politieke realiteit die dit voorval bijzonder maakt.
Burgerbeweging
Een politieke bom brak los toen op ver-
kiezingsdag in 2018 bleek dat een nieuwe meerderheid op het voorplan zou treden.
Vele besprekingen hadden geleid tot een reeks afspraken tussen liberalen, N-VA en, vreemde eend in de bijt, Vernieuwing, het project rond oud-VB-parlementslid Bart Laeremans, sinds vele jaren dé stemmen- kampioen in zijn gemeente. Bedoeling van het initiatief was om de groep (gewezen) Vlaams Belangers uit te breiden met onaf- hankelijken, t.t.z. burgers met een soms erg heterogene achtergrond die zich schaarden achter dat ene lokale project (“Weer trots op Grimbergen”). Zo iemand was Martine De Coppel, wonende in deelgemeente Strom- beek en gepokt en gemazeld in het vereni- gingsleven aldaar. Als geen ander was zij een vurige pleitbezorgster van de partijpo- litieke ongebondenheid van Vernieuwing, ook al bleef die linkse oppositie op ‘VB light’
hameren.
Alle commotie ten spijt, werd Vernieuwing de grootste partij en trad ze zoals geweten toe tot die nieuwe meerderheid. Op de in- stallatie van de gemeenteraad werd zelfs betoogd door een bont allegaartje van links, vanzelfsprekend CD&V inbegrepen. Precies deze context maakt het voorval extra gevoe- lig. Wat Vernieuwers doen, wordt extra in de gaten gehouden door een oppositie met sommige lui die de woorden van Ernest Van Der Hallen (“Wees wat de burger noemt een extremist”) alle eer aan doen. De hoop werd gekoesterd dat dit het moment zou worden om een wissel van de meerderheid door te voeren, maar die bleek ijdel te zijn. Er zijn redenen waarom CD&V en Groen met ge- noegen door de liberale oud-coalitiegeno- ten naar de oppositie werden geknikkerd, ook al leidde de moedige politieke beslis- sing om met Vernieuwing samen te werken
haast tot een uitsluiting door de links-libe- rale partijtop.
Verbrusseling
Maar wellicht overstijgt dit incident de Grimbergse context. De Coppel staat heus niet alleen met haar ergernis over de ma- nier waarop het aan Brussel grenzende Strombeek aan een stevig tempo in een soort kopij van Schaarbeek of Laken aan het veranderen is. Verbrusseling, zeg maar, als gevolg van de de facto open-grenzen-po- litiek die de voorbije decennia gevoerd werd (men leze er de indrukwekkende cij- fers in het boek van oud MR-senator Alain Destexhe op na...). Controle over die in- stroom is essentieel, niet het inburgerings- verhaal dat misschien wel werkt in Lubbeek of Poelkapelle, maar in de realiteit van de Rand niet veel meer is dan een pleister op een houten been.
Alle grote verhalen ten spijt, zie je dan de komst van halalwinkels, op brommers ra- cende kansenparels en een als cultuurcen- trum verpakte moskee met een directe financiële lijn met Ankara. Het plaatst een hartenkreet zoals die van Martine De Cop- pel in een ander daglicht. Schermen met racisme is een manier om de realiteit niet te moeten erkennen, laat staan het debat te voeren. In die zin is dit Grimbergs incident deel van een groter en vooral kwalijk ge- heel.
George Floyd
Hoe dan ook, een nieuw agendapunt voor de oppositie biedt zich aan. Het kort geleden aangebrachte portret van George Floyd in datzelfde Strombeek, recidivist en symbool van de BLM-beweging, graffi- tiwerk van een of andere hiphopper, werd zopas beklad. Opschriften genre “no hero”,
“robber” en “drugdealer” werden aange- bracht, wellicht om wat duiding te geven bij het personage, een beetje zoals men bij Leopold II zou willen doen. Wat nu het echte vandalenwerk is, laten we even in het mid-
den. KNIN.
Binnenland 2 JULI 2020
6
VLAAMSE RAND
Excuses aan de Vlamingen?
Dinsdag jl. – 60e verjaardag van de Congolese onafhankelijkheid - huldigde eerste mi- nister Wilmès in de Brusselse gemeente Elsene een herdenkingsbord in om dat histori- sche feit te herdenken. Hoe het mogelijk is, is een raadsel (hoewel…), maar in de beperkte Nederlandstalige tekst is men er toch in geslaagd om er maar liefst vier taalkemels in te schrijven: ‘het 60e verjaardag’, ‘burgmeester’, ‘ingehuld’, ‘de Democratische Republiek van Congo’. Barbara Pas (VB) schoot in een kramp en kroop meteen in haar pen om prompt een schriftelijke vraag aan Wilmès in te dienen.
Zo wil ze weten of bij zo’n gelegenheden een en ander vooraf niet wordt nagekeken en hoe de eerste minister verklaart “dat haar naam en het be-logo prominent prijken op een bord waarvan zelfs Google Translate het schaamrood zou krijgen”. En als uitsmijter: “Zal u uw excuses aanbieden aan de Nederlandstaligen en het bord laten vervangen?” We zijn benieuwd naar het antwoord.
Bende-overval in Overijse gelinkt aan zedenzaak?
De Bende van Nijvel is (opnieuw) actueel. Eerst was er de foto van een onbekende man met wapen (zie de vorige editie van ’t Pallieterke) en vervolgens een huiszoeking in de woning van de weduwe van Jan Palster- man. Palsterman stierf bij de laatste overval in Aalst in 1985.
plaats vielen er op die plaats de meeste slachtoffers. Bovendien was het (officieel) het laatste wapenfeit van de Bende. Toch blijft de dubbele aanslag op de warenhuizen Delhaize van Eigenbrakel en Overijse op vrijdagavond 27 september 1985 (net voor die van Aalst dus) de meest merkwaardige.
Drie daders
Algemeen wordt aangenomen dat de (drie) daders van Eigenbrakel dezelfde zijn als in Overijse. Vreemd genoeg is dat niet eens helemaal zeker. Wie de beschrij- vingen van de daders leest op de website killersbrabant.be van de federale politie (eerst Eigenbrakel en dan Overijse) merkt gelijkenissen én verschilpunten. De overval van Overijse kwam net na die in Eigenbra- kel (Braine-l’Alleud). De wagen moet dus met een razende vaart van Eigenbrakel naar Overijse gereden zijn. Getuigen zagen nochtans dat de daders in Eigenbrakel niet gehaast waren. Een andere getuige zag bo- vendien een wagen (Golf) die traag reed op de binnenweg van Eigenbrakel naar Overij- se. Dus toch twee verschillende groepen van daders?
G-Planet
Op een paar honderd meter van de super- markt in Overijse bevond zich de sexclub G-Planet (Hengstenberg). De club telt twee- duizend leden, onder wie diverse ministers en een lid van de koninklijke familie. Daar was eerder een onderzoek naar zedenfeiten.
Toeval? Misschien. Dat is het probleem in dit dossier: alles is mogelijk.
In Overijse werd volgens de officiële ver- sie bankier Léon Finné doodgeschoten. Ook dat is niet eens zeker. Finné was misschien al overleden voor de aanslag in Overijse. Vol- gens een getuige zag zijn gezicht ‘asgrauw’.
Finné ging bovendien niét naar de kran- tenwinkel verbonden aan de supermarkt, aangezien die al om 19 uur gesloten was. En Finné kwam niet van Luxemburg, maar van de luchthaven van Zaventem.
Een ander vreemd punt is de aanwezig- heid van Guido Torrez (rijkswacht, Diane) die avond in de supermarkt. Torrez lag plat op de grond, bovenop zijn kind. Waren de daders (vruchteloos) op zoek naar Torrez?
Torrez kende bovendien Juan Mendez (FN), die in Overijse woonde. In de namiddag van 7 januari 1986 aan de afrit van de autosnel- weg Brussel-Namen E411 in Rosières werd het lijk gevonden van Juan Mendez Blaya.
Tonio, zoals de vrienden hem noemden, was met liefst zes hollow point-kogels afgemaakt aan het stuur van zijn VW Passat. Volgens kenners was Mendez eveneens een slacht- offer van de Bende.
THIERRY DEBELS De meeste aandacht van de media gaat
nog steeds naar de aanslag van de Bende van Nijvel in Aalst. Dat is terecht en daar is een dubbele verklaring voor: in de eerste
