Vlaams Belang: lijden in de marge of relevanter worden?

(1)

€ 2,20

72ste jaargang • nummer 47 • donderdag 24 november 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Heeft VRT-correspondent Bruno Tersago gelijk als hij wijst op tal van bedenkelijke signalen uit die hoek? Voedselbedelingen organi- seren “alleen voor Grieken”, parlementsleden die betrapt worden met hakenkruistatoeages en -vlaggen, een woordvoerder die in het parlement een vrouwelijke collega in het gezicht slaat, geweld tegen standjes van buitenlanders op markten, het wegjagen van verplegenden in ziekenhuizen omdat ze niet Grieks zijn, betrok- kenheid bij geweld en zelfs een moord, inbra- ken, wapenbezit… Sinds twee jaar zijn er geen zware incidenten meer, maar toch… Wat ga je in hemelsnaam zoeken bij kerels die zich inspi- reren op een politieke figuur (Iannis Metaxas) die in de jaren dertig andere partijen en stakin- gen verbood, boeken verbrandde en de media censureerde?

Berisping?

De reactie van voorzitter Van Grieken was moedig, maar niet helder. Hij distantieerde zich formeel en expliciet van wat zijn partijgenoten tegen de wil van het partijbestuur in hadden gedaan. Anke Van dermeersch, ook mee op reis, werd uit het partijbestuur gegooid. Dewin- ter, die de beslissing “eenzijdig” en “bijna dic- tatoriaal” noemde, kreeg enkel een berisping, net zoals Jan Penris. Welke logica zit hierach- ter? Die van de realiteit vrezen we. De realiteit dat Van Grieken wel een meerderheid achter zich heeft in het partijbestuur, in de partijraad ook – daar gaat hij alvast van uit – maar niet in Antwerpen.

Komt het tot een harde confrontatie? Heeft Vlaams Belang daar ‘belang’ bij? Eén ding lijkt wel zeker: veel mensen keren zich af van een partij die zich verliest in interne confronta- ties. Maar die zijn er al erg lang, en zullen blijven opduiken.

Er lijkt dus voor Vlaams Belang geen goeie kant aan de zaak. Krijgt Dewinter in de partijraad - tegen de verwachtingen in - veel steun, dan zal Van Grieken als voorzitter veel moei- lijker kunnen functioneren. Wordt Dewinter in de hoek gezet, of verder, dan dreigt een crisis in Antwerpen. Als de voorzitter het meent, kan

hij geen vrede nemen met een zoveelste com- promis, want dan rest er niets meer van wat eruit zag als een poging om Vlaams Belang op de politieke kaart te zetten.

Van Grieken kreeg de voorbije dagen steun van onder meer de voormalige voorzitters Gerolf Annemans en Frank Van Hecke. Wel- licht kan hij – als hij een verandering forceert – rekenen op de terugkomst van sommigen die eerder al de partij verlieten. En natuurlijk op de VB’ers die Verandering willen.

Afgang

Wat is die partij allemaal overkomen? Laat ons teruggaan naar 2004. Vlaams Belang haalde toen net geen kwart van de stemmen.

Mét Dewinter in ‘pole position’. Maar wat nadien volgde was minder. In 2006 werd de Antwerpse voorman bij de gemeenteraadsverkiezingen geklopt door Patrick Janssens.

Nadien volgde een steile electorale afgang.

Dewinter bleef echter het uithangbord van de partij.

Wat onder meer Annemans als voorzitter probeerde was verdienstelijk, maar de N-VA werd en bleef voor veel kiezers een beter alter-

natief. Daar hebben kiezers een reden voor.

Annemans ging op zoek naar een derde, radi- caalrechtse weg. Het Congres van de partij in de Zuiderkroon was duidelijk. Annemans zette in op drie thema’s.

Vooreerst wou hij met een ‘sociale volks- partij’ vooral de kleine man bekoren. Vlaams Belang paste voor een te strak Voka-gericht Vlaanderen. Meer zelfs, de partij stelt zich opvallend positief op tegenover het syndi- calisme, noemde de sociale zekerheid “een kerntaak van de overheid” en pleitte voor betaalbare zorg, huisvesting, betere thuisbege- leiding, aanpak van verborgen armoede, sociale woningbouw, opvoedersloon van 24 maan- den per kind, etc.

Annemans zette ook in op communautaire scherpte en duidelijkheid: Vlaamse (en Waalse) onafhankelijkheid via een “ordelijke opdeling”. Iets waar we Dewinter weinig over horen. En een duidelijke keuze “Voor Europa, dus tegen deze EU, België in het groot” (de

“EUtopie”) was ook niet onzinnig. Annemans verpakte de VB-boodschap met minder bom- bastisch gedram en meer zakelijkheid.

Helaas

Alhoewel de VB-thema’s nadrukkelijk aanwezig waren in de aanloop naar de verkiezingen van 2014 bleef de kiezer waar hij was: weg.

“We zijn opnieuw vertrokken”, had voorzitter Annemans voor de verkiezingen gezegd. Wat

stemmen betreft dan toch in de verkeerde richting. Alleen was het niet zijn fout.

In februari 2015, in volle vluchtelingencri- sis, leek het tij te kunnen keren. Maar het bleef duidelijk dat de nieuwe voorzitter Van Grieken geenszins de sterke man van de partij was. Dat bleef Dewinter. Begin 2016 schreven we dan ook dat Vlaams Belang in interessante tijden bleef worstelen met het eigen profiel. In de peilingen verdubbelde het Belang haar score tot in de late lente. Na de zomer lijkt de door- braak stilgevallen.

Voorzitter Tom Van Grieken en collega’s als Barbara Pas kwamen wel rationeler uit de hoek over migratie. Over de kostprijs daarvan, bij voorbeeld: Na ‘Brood, Bad en Bed’ komen immers nog huisvesting, begeleiding, scholing, onderwijs, leefloon, kindergeld en ga zo maar door.

Het VB zwalpte in 2014 naar de zwakste score in jaren. Dat Dewinter in Antwerpen solo slim bleef uitpakken met potjes pepper- spray, oude bokshandschoenen en fanatieke taal bleef in veel huiskamers niet onopgemerkt.

“Nu nog afkomen met die symbolen is niet meer van deze tijd…”, relativeerde Van Grie- ken. Wat niet belette dat Dewinter campagnes lanceerde zonder dat het nationale partijbestuur er iets van afwist, laat staan er goedkeu- ring voor had gegeven.

Dewinter is er nooit in geslaagd het cordon tegen zijn partij te breken. Het was dus wachten tot Van Grieken voldoende sterk zou zijn om het roer over te nemen. Hij vond het Antwerpse boegbeeld “nog nodig” in de Kamer… Dezelfde woorden herhaalde hij zo ongeveer deze week.

Maar Van Grieken zei ook al vaker dat het

“geen zin heeft om naar rechts op te schui- ven”… Juist. Winst zit er voor Vlaams Belang alleen aan de centrumkant. Politicologen plaatsten zowaar vraagtekens bij het cordon sanitaire. Maar het is veel waarnemers niet ont- gaan dat Vlaams Belang enkel zonder Dewinter het cordon kan doorbreken.

Natuurlijk heeft Dewinter een sterke achterban, maar het gaat om de keuze die niet te vermijden valt: lijden in de marge (cfr. Gouden Dageraad…) of relevanter worden? Dat is de vraag die voorligt op de partijraad van 3 decem- ber. Een tussenweg is er niet meer. Of toch geen die deuren opent.

Zou De Wever nu blij zijn of niet, nu concurrent Vlaams Belang worstelt met de eigen doelstelling? Het lijkt alleszins onvoorspelbaar tot wat de heisa met Filip Dewinter zal leiden. Wat Dewinter nu weer uit zijn mouw schudde, is gewoon verbijsterend, zelfs voor zijn eigen achterban. Wat hoopte hij te leren bij de extremisten van Gouden Dageraad?

Die partij bezet in het Griekse parlement welgeteld 18 van de 300 parlementszetels.

Vlaams Belang: lijden in de marge of relevanter worden?

Kris Peeters verhuist naar Antwerpen

Storm boven

Vlaanderen ...

(2)

Actueel 24 november 2016

2 Het echte probleem van de begroting

De Europese Commissie publiceerde vorige week een uiterst kritisch rapport over de Belgi- sche begroting. Het overheidstekort bedraagt volgens de Europese Commissie zo’n 3 procent van het bbp en daarmee komt België in de gevarenzone. Met een begrotingsdeficit van meer dan 3 procent dreigt een land op het Europese strafbankje terecht te komen en zou het door de Commissie onder curatele worden geplaatst. Dat strafbankje is niet nieuw. Van 2009 tot 2013 was er al sprake van een ver- strengd toezicht op de Belgische begroting.

Uitgaven

De precaire toestand van de overheidsfi- nanciën was al meteen een aanleiding voor federale regeringspartij CD&V om te pleiten voor meer inkomsten. Want dat er een onver- wacht groot gat is in de begroting is vooral het gevolg van een gebrek aan middelen die in de staatskas komen. Meteen werd de sprong gemaakt naar de meerwaardebelasting op aandelen. Voer die belasting in en er zullen voldoende middelen binnenkomen om het gat in de begroting te dichten. Opval- lend was daarbij dat Europees Commissaris Marianne Thyssen in een interview met Ter- zake dit CD&V-pleidooi - weliswaar schoor- voetend - onderschreef. De hoge overheidsuitgaven leken veel minder een probleem te zijn. Vreemd voor iemand die als Commissa- ris de nodige terughoudendheid aan de dag moet leggen.

Komt er nog bij dat Thyssen aanwezig was op de persconferentie waar het rapport van

de Commissie werd voorgesteld. Daarin staat inderdaad dat de inkomsten van de Belgi- sche staat lager uitvallen dan gedacht, maar ook en vooral dat de voorbije jaren de uitgaven te snel zijn gestegen. Zeker in de sociale zekerheid.

Want dat is en blijft het echte begrotingsprobleem: de overheid heeft een gat in haar hand. En aan de uitgavenkant kan zeker nog bespaard worden. Het beste bewijs is dat er vorige maand bij de begrotingsopmaak 2017 zonder veel problemen 1 miljard euro aan besparingen gevonden werd in sociale zekerheid zonder dat er in de regering veel ruzie over werd gemaakt. Er zit dus nog veel vet op de soep. Het werd in de mainstream-pers amper overgenomen maar de Europese Com- missie benadrukt dat de overheidsuitgaven moeten dalen.

In dat verband publiceerde N-VA-Kamer- fractieleider Peter de Roover een aantal interessante Eurostat-cijfers op zijn persoonlijke webstek. Met 53,9 procent van het bbp liggen de Belgische overheidsuitgaven tot de hoogste van de Europese Unie. Het EU-gemiddelde bedraagt slechts 47,3 procent. In Duits- land bedragen de overheidsuitgaven 44 procent van het bbp, in Nederland 45 procent.

Frankrijk ligt met 57 procent wel hoger dan België. Het is duidelijk: de uitgaven kunnen best naar omlaag.

Inkomsten

En de inkomsten? Daar is echt geen rek meer op. Ze liggen in België met 50,9 procent

De voorbije dagen werd de indruk gewekt dat het Belgische begrotingsprobleem het gevolg is van een gebrek aan inkomsten.

Het tegendeel is waar. Het zijn de gigantische uitgaven die de publieke financiën in gevaar brengen. Dat zegt ook de Europese Commissie in haar aanbeveling. Al beweerde Europees Commissaris Marianne Thyssen zowaar het tegendeel.

Duizenden minderjarige migranten spoorloos in Europa

In Zweden is vorige week (17 november) een rapport verschenen dat melding maakt van precies 1.829 verdwenen niet-begeleide minderjarige migranten sinds 2013. Meestal gaat het om Marokkaanse of Afghaanse jongeren, die in het land weinig kans maken op asiel. Ook Europol maakt zich zorgen. Reeds eerder meldde de Europese politieor- ganisatie dat in Europa gedurende het laatste anderhalf tot twee jaar meer dan 10.000 niet-begeleide jongeren verdwenen. Waar ze terechtkomen, weet niemand. Ondertus- sen blijven vooral Afrikaanse migranten toestromen in Italië.

Omdat het allemaal een beetje veel werd, heeft ook Zweden, net zoals sommige andere Europese landen, de mogelijkheid tot het verkrijgen van asiel en tot gezinshereniging enigszins aangepast. Niet iedere asielaanvra- ger krijgt nog zomaar een onbeperkte verblijfs- vergunning. Gezinshereniging wordt moeilijk gemaakt, ook voor ouders van eventuele minderjarigen. Eens een asielaanvraag geweigerd, verliest men ook het recht op bijstand. De strengere regels zijn er blijkbaar de oorzaak van dat er vrijwel iedere maand twee schoolklas- sen minderjarigen verdwijnen uit de opvang- huizen. Ongeveer de helft zijn Marokkanen en Afghanen, die in Zweden weinig kans maken op asiel. De meesten wensen niet terugge- stuurd te worden en duiken onder of verdwijnen naar een ander Europees land om het eventueel opnieuw te proberen. De Zweedse asielexpert Amir Hashemi-Nik spreekt over een groeiende groep kinderen en jongvolwasse-

nen die niet kunnen blijven, maar in feite ook niet meer terug kunnen naar hun land van her- komst. Hij vreest in de toekomst voor een verborgen, zeer kwetsbare groep in de samen- leving.

Misbruik

In Duitsland zouden in 2016 ongeveer 5.000 minderjarige asielzoekers of vluchtelingen verdwenen zijn. Dit cijfer komt bovenop de ongeveer 1.600 die al vorig jaar als verdwenen werden gemeld. Italië spreekt eveneens van ongeveer 5.000 verdwenen minderjarigen. Als Europol het begin dit jaar had over 10.000 spoorloze kinderen en jongvolwasse- nen, is dat cijfer nu wellicht achterhaald, of misschien wel verdubbeld. Het gaat dan wel om geregistreerde kinderen waarvan men niet weet waar ze zijn, wat zij doen of wie voor hen zorgt. Het lijdt geen twijfel dat een aantal onder hen bewust is ondergedoken bij fami-

lieleden of kennissen die hier al verblijven. Per definitie komen zij terecht in het illegaal circuit en hebben zij geen recht op uitkeringen of andere bijstand.

Schoollopen en geneeskundige verzorging zitten er dus niet in, op gevaar af ontdekt te worden en het land te worden uitgezet - hoewel dat niet mag en in de EU ook niet gebeurt met niet-begeleide minderjarigen. Maar de terechte vrees bestaat dat velen onder hen terechtkomen in criminele handen, meestal van de eigen bevolkingsgroep. Aiman Mazyek, voorzitter van de Duitse moslimraad, denkt dat 10 procent van alle migrantenkinderen sek- sueel wordt misbruikt. Hij is er ook zeker van dat vele verdwenen kinderen en jongvolwas- senen uiteindelijk terechtkomen in het prosti- tutiemilieu en als slaven in illegale arbeidscir- cuits. Sommige bronnen vermelden dan weer het mogelijk misbruik door mensenhandelaars voor illegale adoptie en zelfs ten behoeve van de organenhandel.

Geen einde aan de migratiegolf

Ondertussen lijkt er geen einde te komen van de toevloed van migranten over de Mid- dellandse Zee, voornamelijk dan vanuit Libië.

In onze media is het nog nauwelijks nieuws, maar vorige week verdronken alweer min- stens 240 mensen in een poging om Italië te bereiken, ondanks het slechte weer. Dat betekent volgens de Verenigde Naties meer dan 4.500 drenkelingen in 2016. De golven migranten komen vooral uit de sub-Sahara, maar daarom niet altijd uit oorlogsgebieden.

Een groot aantal kan omschreven worden als

‘economische migranten’. Vooral Italië weet niet goed meer wat aanvangen met deze - nog altijd - meestal jonge mannen. In 2016 deden reeds 167.000 mensen de gevaarlijke over- steek over de Middellandse Zee, waarmee het record van 170.000 uit 2014 sterk wordt bena- derd. De voornamelijk Afrikaanse migranten willen veelal niet in Italië blijven, maar kunnen het land ook niet meer uit omdat daar hun asielprocedure loopt. Dit veroorzaakt thans aan de rand van diverse steden en op het platte- land toestanden die een vergelijking met de voormalige jungle van Calais gemakkelijk kan doorstaan. De Afrikanen leven er in de krot- tendorpen en tentenkampen, zonder sanitaire en medische voorzieningen. Zij komen in handen van de maffia of van landen tuibouwbe- drijven, op zoek naar goedkope arbeidskrach-

ten. Sommigen verdienen twee of drie euro per uur. Het onveiligheidsgevoel neemt toe, zeker in steden zoals Genua, waar opnieuw no-gozo- nes ontstaan.

Rellen

De Italianen willen de Afrikanen weg. Maar ook vele Afrikanen willen terug naar hun land omdat zij wel wat anders verwachtten van Europa. Het probleem is opnieuw geld. De meesten zijn volledig berooid. Ze betaalden, veelal met steun van hun achtergebleven fami- lies, soms duizenden dollars voor de reis naar Europa. Velen ontvangen in Italië echter een bevel om het grondgebied te verlaten. Sommi- gen verlaten nadien de opvangcentra en lopen doelloos rond of komen terecht in het crimi- neel circuit. Hun levenskwaliteit is vaak slech- ter dan in het thuisland, en van geld opsturen naar de achtergebleven familie is geen sprake meer. Genoeg potentieel bijgevolg voor rellen.

In Messina lustten onlangs 70 niet-begeleide minderjarigen de Italiaanse pasta niet meer.

Ze wilden ook meer recreatiemogelijkheden in hun opvangcentra. Om de gemoederen te bedaren, werden ze uiteindelijk naar een hotel overgebracht. In Venetië kwamen migranten op straat om betere kleren te eisen. In juni pro- testeerden migranten in Sardinië voor meer televisietoestellen en een dagelijkse bus naar de hoofdstad Cagliari. Neen, dit zijn niet echt bemoedigende signalen voor Italië en Europa, temeer daar het meestal illegale migranten betreft. Zij zullen echter blijven komen, en er zullen er nog verdrinken, zolang mensen- smokkelaars niet worden aangepakt op hun eigen werkterrein en zolang (poging tot) illegale grensoverschrijding straffeloos blijft. Mis- schien gaat de EU toch beter eens in de leer

naar Australië. RIRO

VAn OVERTVElDT: OpTIMIsT Het gat in de federale begroting blijkt gro- ter dan de federale regering aanvankelijk had becijferd, 4,2 miljard euro, en niet 2,4 miljard. Minister van Financiën Johan van Overtveldt werd zwaar aangepakt omdat de belastinginkomsten bleken tegen te val- len. Telkens de begroting ergens in de poli- tieke agenda sluipt, kruipt links Vlaanderen uit de kelders om de aanval in te zetten. Op wat? Tja, op een fictief rekenblad, dat per- manent wordt bijgestuurd.

Dat is op lokaal vlak zo, dat is ook bij hogere bestuursniveaus het geval. De vorige federale regering, onder Di Rupo, wist op dat vlak ook van wanten… Dit bete- kent natuurlijk niet dat alles vlotjes loopt. De huidige regering had zich wel iets anders voorgesteld. Ze is voorlopig niet geslaagd in haar oefening om de schuld te minderen en de jaarrekeningen weer op orde te krijgen.

Het excuus dat in Trends wordt meegege- ven (men ging uit van te optimistische cijfers van het Planbureau, en dat valt niet onder de voogdij van Van Overtveldt, maar onder die van eerste minister Michel en de minis- ter van Economie), is niet echt overtuigend.

VlAAMsE sCHulD EEn HEuVElTjE Hoe zit het eigenlijk met de “Vlaamse”

schulden. Een mens zou gaan geloven dat Vlaanderen stilaan op weg is naar een schuldenberg zoals België er één heeft.

Maar met geloof moet je opletten. Zo’n vaart loopt het niet. De Vlaamse regering heeft een schuldnorm goedgekeurd (maximum 65 procent van Vlaamse begroting, vandaag is dat 47 procent) om de schuld onder con- trole te houden. Dat er een groei is, klopt wel, maar Matthias Diependaele (N-VA) legt uit: schulden die vroeger buiten beschou- wing werden gelaten worden nu wel mee in rekening gebracht (1), de zesde staats- hervorming transfereerde federale schulden naar de Vlaamse boeken (2) en het groot- ste deel van de Vlaamse schulden zijn bil- lijke schulden, want “hebben betrekking op activa” (scholen, woonzorg, enz.) (3). Vol- gens Diependaele is de Vlaamse schulden- berg “niet meer dan een heuveltje” (amper 4 procent van het bbp), de Belgische staats- schuld bedraagt 107 procent van het bbp.

Tegenover Wallonië, België en de meeste Europese regio’s is Vlaanderen op begro- tingsvlak een modelregio.

van het bbp relatief hoog. Het EU-gemiddelde is 44,9 procent. De overheidsinkomsten liggen in Duitsland met 44,7 procent van het bbp en in Nederland met 43,2 procent van het bbp nog een stuk lager.

De Roover legt het perfect uit: “Per 100 euro die we allemaal samen verdienen, haalt de gemiddelde EU-lidstaat 6 (!) euro minder op bij de burgers dan België, Duitsland 5,9 euro, en Nederland 7,7 euro.

Dat is natuurlijk het probleem. Onze overheid haalt niet te weinig geld binnen maar veel te veel in vergelijking met relevante buur- landen. Besparen is in die omstandigheden dan ook geen overbodige luxe en het saneren van onze ingewikkelde en peperdure staats- structuur evenmin.”

Het alternatief is een belastingverhoging en dat is blijkbaar waar de CD&V op aan- stuurt. Vorig weekend was dat alvast de boodschap van vicepremier en minister van Werk Kris Peeters in een interview in De Tijd. Pee- ters kwam onder andere terug op de verho- ging van de roerende voorheffing naar 30 procent.

Die geldt ook voor bedrijven die dividen- den uitkeren aan de aandeelhouders.

Welnu, die belasting kan omzeild worden door reserves op te potten en het bedrijf te verkopen. Dus wil CD&V nog een extra belasting: de meerwaardebelasting. Dat begint inderdaad erger te worden dan wat de PS ooit eiste toen ze in de federale regering zat.

A^ngélIque VAndeRstRAeten

(3)

Actueel

24 november 2016 3

In alarmfase rood

Mijnheer de tsjevenstrateeg,

Het gaat niet erg goed met uw partij. De glorierijke tijden van politieke suprematie zijn helemaal voorbij. Op nationaal en regi- onaal vlak speelt zij een bescheiden rol naast de andere min of meer even grote partijen en de peilingen doen geregeld koude rillin- gen over de rug van uw verkozenen lopen.

Alleen op het lokale vlak teert gij nog op een zekere aanhang omdat uw partij als vanouds vaak verweven is met het sociale weefsel in gemeenten en er flink wat dienstbetoon heeft. Maar ook daar treedt de veroudering van uw publiek op en zoeken veel jongeren andere politieke horizonten op. In klei- nere dorpen zijn er nog absolute meerderhe- den overeind gebleven in 2012 en uw partij maakt ook nog deel uit van tal van lokale coalities. Maar ook daar komt sleet op en de gemiddelde burgers focussen zich meer en meer op wat er op hogere niveaus gebeurt om van daaruit een stem in de eigen omge- ving uit te brengen. Daarnaast zijn jullie ook in de steden al flink wat pluimen en machts- posities verloren. Gij ziet dat allemaal met lede ogen aan en daarom gaat gij met uw strategische teams aan het denken teneinde het tij zoal niet te kunnen keren, dan toch een stormvloeddam op te (proberen) werpen.

Gij hebt geen grote kanonnen meer in huis die werkelijk als boegbeeld kunnen optreden. De Stadtlers en Waldorfs van uw partij zijn in groten getale aanwezig, denk maar aan de verzuurde Eric van Rompuy en de zich altijd zo grappig vindende Mark Eyskens.

Saaie pieten als Koen van den Heuvel, Ser- vais Verherstraeten, Sonja Beck, of Leen Die- rick zijn van geen tel. Zij werken misschien wel hard, maar ze zijn onbekend. En dus onbemind. Uitzonderingen daarop zijn Pie- ter de Crem en Kris Peeters. Vooral Peeters;

hij is in de federale regering de enige wering tegen het N-VA-geweld. Door zijn geraffi- neerd optreden de jongste tijd, is er bij u een lichtje gaan branden. Gij vindt name- lijk dat hij de enige is die het kan opnemen tegen Bart de Wever in Antwerpen, want wat gij daar in huis hebt, is niet zo vet. Schepen Heylen trekt zich terug uit de politiek, en met Marc van Peel heeft elke nuchtere Antwerpe- naar het wel gehad. En Nahima Lanjri? Goed, maar te multicultureel en daar moet je net in Antwerpen geen boegbeeld van maken…

Dus moet Peeters verkassen van het lande-

lijke Puurs naar de koekenstad, waar hij naar eigen zeggen geregeld beuling komt kopen.

Een referentie om ‘U’ tegen te zeggen, zoveel is duidelijk…

Maar er zit meer achter uw verhaal. Véél meer. Het is een niet echt goed bewaard geheim dat een aantal van uw mindere goden – parlementsleden en burgemees- ters en schepenen – stilaan hardop beginnen denken aan een scenario waarbij de federale verkiezingen wel eens op de dag van de gemeenteraadsverkiezingen zouden kunnen vallen… Op die manier vermijden zij collectieve schade in de gemeenten om het volgende jaar nog eens afgestraft te worden bij de Vlaamse en federale verkiezingen.

Door een stevige campagne, waarbij ingezet wordt op de gemeenten en steden, zouden in uw scenario de federale verkiezingen kunnen opgezogen worden, en dus de schade beperkt worden. Tegelijk zou de N-VA dan op veel plaatsen naar de oppositiebanken kunnen verwezen worden en kunnen er coalities gevormd worden met rood en groen.

Door dat in Antwerpen vooraf goed in beeld te brengen (CD&V + sp.a + Groen + eventueel Open Vld), paait gij ook uw bijna verloren (vakbonds)achterban die op het punt staat over te steken naar Groen en zelfs de PVDA. Voor de N-VA rest er dan niet veel meer: ofwel solitair oppositie gaan voeren of het doembeeld van een eventuele coali- tie met het VB (als die partij erin zal slagen fors terug uit het dal te klimmen).

Tactisch is dat allemaal goed gezien, want die trend kunt gij dan doorzetten op federaal vlak en het jaar nadien op Vlaams niveau. Zit ik er ver naast, Wouter? Ik denk het niet. Pee- ters is de man die uw partij moet redden, op alle niveaus. Lukt dat niet, dan is het ‘over en uit’. Maar evenzeer geldt dat als jullie het níét proberen, het evenzeer ‘over en uit’ zal zijn.

Dan is de keuze snel gemaakt.

Het wordt een complexe en bitsige campagne in de strijd om de herwinning van de achterban en het afhouden van de N-VA. Ik neem grif aan dat sommigen er met lood in de schoenen aan gaan beginnen, en met de moed der wanhoop.

Ik wens u de naarstigheid. En vergeet het aloude katholieke adagium niet: “Hoop doet leven.”

Briefje aan Wouter Beke

In september 2014 bracht de “Ligue des Droits de l’Homme” het nieuws dat het Europees Hof voor de Rechten van de Mens België had veroordeeld tot een boete van 90.000 euro, te betalen aan de terrorist Trabelsi. België had Trabelsi uitgeleverd aan de VS en de Ligue vond dat dit niet kon.

Hoe kon Trabelsi een gespecialiseerd advo- caat betalen? En hoe hoorde de Ligue als eerste het nieuws van de veroordeling?

Simpel: omdat deze vereniging zelf het proces namens Trabelsi had gevoerd.

De gesubsidieerde agitatie

De Ligue, moet u weten, is een vereniging die enkel leeft van de subsidies die ze krijgt van dezelfde overheid die ze voor het Hof ging aanklagen. Dit was dus een proces van de belastingbetaler tegen zichzelf. Op het einde van de rit mocht deze niet alleen veel geld storten op de rekening van een veroor- deelde terrorist, maar ook de advocaten en de gerechtskosten van beide partijen betalen.

De Ligue heeft zijn Vlaamse tegenhanger in de “Liga voor Mensenrechten”, eveneens een vereniging die enkel leeft van overheidsgeld en die van zijn ogenschijnlijke doel om de mensenrechten te dienen misbruik maakt om een extreemlinkse agenda door te duwen, desnoods tegen het regeringsbeleid in. De Liga, de Ligue, “DeBuren” en het Vlaamse Minderhedenforum zijn slechts enkele van de vele kleine radertjes in een massaal net- werk van vergelijkbare politieke organisaties.

De meesten zijn vooral actief in de sectoren van milieuactivisme, ontwikkelingssamen- werking, holebi-werking en de migratielobby.

Al deze clubjes en instellingen hebben drie dingen gemeen: ze zijn politiek gemotiveerd (bijna steeds links), worden betaald door de overheid en hebben als doel de normale werking van de democratie bij te sturen of zelfs te saboteren.

De ecologische radicalen van de Bond Beter Leefmilieu, bijvoorbeeld, krijgen zowel gemeentelijke, provinciale, Vlaamse, federale als Europese toelagen. Wat hen niet belet om tegen deze zelfde overheden procedures te starten (zoals tegen de Vlaamse milieuver- gunning voor Uplace).

Hun zelfverklaard doel: “In de eerste plaats zetten we in op beleidsbeïnvloeding. We trekken politici aan hun mouw en geven hen duwtjes in de juiste richting.” De politieke wereld geeft dus geld aan organisaties, niet om er iets nuttig mee te doen in de samen- leving, maar om zichzelf onder druk te laten zetten.

Het “middenveld” bevindt zich niet in het midden

Toen minister Homans liet verstaan dat ze er niet mee gediend was dat het Min- derhedenforum zijn subsidies gebruikt om acties rond Zwarte Piet te financieren, kwam er onmiddellijk een boze reactie van Bewe- ging.net (het vroegere ACW): “Ongehoord dat een minister dreigt subsidies af te nemen wanneer de standpunten van een organisatie niet overeenkomen met haar eigen visie. Een zoveelste poging van de N-VA om het middenveld in een negatief daglicht te stellen.”

Het wat? Het “middenveld”? Wanneer maken we eens komaf met deze orwelli- aanse term? Zijn Van Bellingen en co dan een soort verbinding tussen het volk en de politici? In welk gestoord wereldbeeld kunnen die geacht worden ergens in “het midden” te staan? In de praktijk is het “middenveld” (inclusief het ACW zelf) eigenlijk een eufemisme voor militante, soms zelf ronduit extremistische verenigingen die het volk in geen enkele mate vertegenwoordigen.

In de zwartepietenkwestie bleek uit een internetpeiling van VTM dat 93 procent van de bevolking het “pietenpact” afkeurt. Dat maakt de voorstanders eigenlijk tot verte- genwoordigers van een marginale strekking.

Waarom laten we die hun mening opdringen aan de meerderheid?

En waarom geven we ze daar ook nog eens geld en personeel voor?

Instellingen tegen democratie

In een vorig nummer van dit blad (juni 2016) hadden we het al uitgebreid over de waanzinnig grote bevoegdheden en middelen voor het Gelijkekansencentrum, dat offi- cieel een overheidsorgaan is, maar in feite optreedt als een ideologische drukkings- groep. De directe aanleiding voor dat artikel was een incident voor het Europees Hof waar, na tussenkomst van het centrum, België het standpunt innam dat werkgevers geen hoofd- doeken op de werkvloer mogen verbieden, hoewel dat helemaal niet het standpunt van de regering is en nog minder de opvatting van de meerderheid in dit land vertegenwoordigt.

Myria, een zusterinstelling van het centrum, diende eerder ook al klacht in bij de Europese Commissie tegen het vluchtelin- genbeleid van Theo Francken. België diende dus klacht in tegen België. Ook dit soort publieke instellingen maakt deel uit van de linkse staat in de staat. De volgende grote speler in het hele apparaat wordt het Belgi- sche “Mensenrechteninstituut”, dat nog tijdens deze legislatuur zal worden opgericht.

Dit wordt een “onafhankelijke overheidsin- stelling om de naleving van de mensenrechten in België te verzekeren”.

Amnesty International, die de oprichting ervan actief promoot, liet alvast in zijn kaar- ten kijken: “Onder meer een onafhankelijk toezicht op de mensenrechten in de gevange- nissen blijft afwezig”. Er is ook controle nodig op de maatregelen die worden genomen in de strijd tegen terrorisme, vindt Amnesty.

Ziet u waar dit heengaat? Begrijpt men het ook bij de N-VA nog steeds niet? We krijgen nog maar eens een publieke instelling die aan politiek (inclusief stemmingmakerij tegen bepaalde beleidsplannen van N-VA) zal doen, zonder enige democratische verantwoording af te moeten leggen. Integendeel, de hele bestaansreden van dit soort geïnstitutiona- liseerde drukkingsgroepen is net het tegen- werken van de democratie wanneer deze ide- ologisch ongewenste resultaten zou durven voortbrengen.

Mensenrechten als instrument

De propagandisten van de oprichting van een mensenrechteninstituut, waaronder uiteraard het Minderhedenforum en de hele zwik van gesubsidieerde politieke agi- tatoren, verwijzen graag naar “internationale verplichtingen”. Flauwekul. De aanbevelin- gen van de VN-commissie Mensenrechten zijn niet bindend.

Bovendien bestaat de overeenkomst daar- over al sinds 1993 en hebben slechts een kleine minderheid van de lidstaten van de VN ooit een erkend instituut opgericht. De VS zeggen bijvoorbeeld ronduit dat ze dat ook niet van plan zijn. Hun argumentatie is eenvoudig en sluitend. We hebben al het beste

“mensenrechteninstituut” dat we ons kunnen indenken, zeggen de Amerikanen, en dat is de rechtbank. Zowel de VS als België hebben een uitgebreide lijst van fundamentele rechten en vrijheden in de grondwet staan.

In België komt daar nog eens het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens bij. Er is dus geen enkele nood aan een nog maar eens een duur instituut bemand door politiek correcte fanatici die zich willen mengen in de democratische besluitvorming. Slot- vraag: wat is het nut van een “rechtse” regering, indien zij alle instrumenten die in het leven zijn geroepen om een democratisch beleid tegen te werken, laat bestaan en blijft betoelagen?

En indien zij zelfs meewerkt aan het oprichten van nieuwe instrumenten? Dat is een vraag waar we het hopelijk in een vol- gend nummer van dit blad eens kunnen over hebben.

Jurgen Ceder

De staat in de staat

De hele rel rond het Zwartepietenpact had één voordeel: het herinnerde ons aan het bestaan van vzw’s als “DeBuren” en het Vlaamse Minderhedenforum van Wou- ter van Bellingen, de gangmakers in dit dossier. Dat er een bewuste aanslag werd gepleegd op het Vlaamse culturele erfgoed is niet eens het meest storende aan de pietenrel. Het ergste is dat deze enkel kon gebeuren dankzij de rijkelijke subsidies van de overheid voor deze politieke clubjes, die allemaal samen een staat binnen de staat vormen.

Nieuwsfeit van de week

Brussels Airport, ook gekend als de luchthaven van Zaventem, wil tegen 2040 haar activiteiten verdubbelen. Hoewel wordt beloofd dat tegen dan de helft minder omwonenden hinder zouden ondervinden, stak het eerste protest toch al de kop op.

Heibel rond Brussels Airport

(4)

Geen debat?!

VB-Kamerlid Barbara Pas bracht een boek uit onder de titel ‘De communautaire leegte’, waarmee zij de voorbije twee regeringsjaren op de korrel neemt met betrekking tot het uit- blijven van communautaire initiatieven van de N-VA. Het werd een indrukwekkende waslijst…

Omdat hier wel stof inzat voor een pittig debat, wilde ‘Terzake’ van de VRT haar naar de studio halen voor een confrontatie met haar collega Peter de Roover, voorzitter van de N-VA-frac- tie. We kennen Peter als iemand die niet kan zwijgen en graag zijn mening etaleert, maar nu liet hij merkwaardig genoeg verstek gaan.

Hij weigerde gewoon het debat met Barbara Pas, met de bijkomende mededeling: “En dat zal de komende jaren ook zo zijn.”

Erg verrassend, dat wel... Zou hij niet op kunnen tegen het feitenarsenaal van Bar- bara? Neen, dat hadden we van Peter nooit verwacht. Trouwens, professor Bart Maddens zei recent: “Zonder Barbara Pas zou de com- munautaire stilte vandaag totaal zijn in de Kamer.”

Spel of spelletje?

Het gebeurt wel eens dat Kamerleden van dezelfde partij als de minister hem of haar toch vragen stellen in de bevoegde commissie. Men kan zich afvragen waarom dat gebeurt, want je zou kunnen denken dat partijgenoten elkaar wel vaker zien om een en ander te bespreken.

De uitleg is eenvoudig. Als bepaalde zaken wat wazig zijn, of bepaalde plannen niet erg dui- delijk zijn, dan komt er een ‘Chinese vrijwil- liger’ dat even aankaarten, zodat de minis- ter een formele verklaring kan afleggen. Zo gebeurde het tijdens de commissie Defensie dat Peter Buysrogge van N-VA aan ‘zijn’ minis- ter Steven Vandeput kwam vragen in hoeverre de bijlage bij de militaire programmawet wijzi- gingen bevat in vergelijking met de visietekst van januari en juni 2016?

En of de minister meer informatie kon geven over de planning van de aankopen en de sprei- ding over de diverse eenheden? Eenzelfde scenario in dezelfde commissie “herhaalde zich tussen beide heren toen Buysrogge hem vroeg naar de stand van zaken aangaande de samenwerking met Tunesië. Waarna de minis- ter telkens zijn zeg kon doen. Zo simpel is dat.

Ook dat behoort tot het politieke spel. Of zijn het eerder politieke spelletjes?

Dure vragen

Het gebeurt wel vaker dat Kamerleden niet kunnen aanwezig zijn om hun geplande vra- gen in de commissies te komen stellen. Vooral voor de kleine fracties is het lastig om de agen- da’s van verschillende commissievergaderin- gen op elkaar af te stemmen. Bilocatie is ook voor hen niet mogelijk. Of het gebeurt dat ingediende vragen achterhaald of gewoon- weg nutteloos zijn.

In ieder geval zijn ze door de diensten van de minister wel beantwoord. Zo deelde de voorzitter van de commissie Binnenlandse Zaken onlangs aan het einde van een zitting mee: “Vraag nr. 14687 van de heer Van Hecke wordt omgezet in een schriftelijke vraag. Vraag nr. 14708 van de heer Maingain wordt, in toe- passing van artikel 127, 10 van het Reglement, als ingetrokken beschouwd. Vraag nr. 14721 van de heer Thiébaut wordt uitgesteld. Vraag

Roddels uit de Wetstraat

Dossier 24 november 2016

4

nr. 14732 van mevrouw Fonck wordt uitgesteld, net als vraag nr. 14738 van collega Demon.

Vragen nrs 14744, 14745, 14747 en 14748 van mevrouw Pas worden omgezet in schriftelijke vragen. Vraag nr. 14783 van mevrouw Die- rick wordt omgezet in een schriftelijke vraag.

De samengevoegde vragen nrs 14845 van mevrouw Gerkens en 14881 van de heer Van- den Burre, worden omgezet in schriftelijke vra- gen. Vraag nr. 14446 van de heer Calvo wordt als ingetrokken beschouwd, in toepassing van artikel 127, 10 van het Reglement.

Hetzelfde geldt voor vraag nr. 14519 van de heer Laaouej.” Hierop zei minister Jan Jambon, niet geheel onterecht, dat de kostprijs voor het beantwoorden van een vraag 300 euro (werkuren, administratie, e.d.m.) bedraagt.

Misschien moet maar eens worden nagedacht over de responsabilisering op dat vlak, vond hij. Gelukkig laten sommige Kamerleden hun vragen omzetten in schriftelijke vragen, zodat het maken van een antwoord dan toch niet vergeefs is geweest.

Onweersbuien

Vorige donderdag kreeg de regering de vol- ledige oppositie over zich heen naar aanlei- ding van het slechte rapport dat ze kreeg bij de begrotingscontrole. Dat het met het opstel- len van de begroting enkele weken geleden al kantje boord was met de ‘herstelregering’, was dus maar een voorsmaakje van de ellende die nog boven haar hoofd hangt. En natuur- lijk worden het gekissebis en de ei zo na open- lijke vijandelijkheden tussen N-VA en CD&V gretig uitvergroot door de oppositie. Charles Michel voelt de onweersbuien hangen en trekt daarom niet voor niets de lastige dossiers naar zich toe om te vermijden dat zijn ministers elk hun weg gaan.

Hoewel ook elke oppositiepartij voor eigen rekening rijdt, viel toch op dat het Vlaams Belang en Vuye/Wouters op dezelfde lijn zaten. Vuye: “U kunt geen structurele bespa- ringen doen met een communautaire stand- still.” VB: “Zonder institutionele hervorming kan je sociaaleconomisch toch geen orde op zaken stellen.” Twee keer de nagel op de kop.

Balorige klas

We schreven het al vaker, dat zo’n plenaire vergadering in de Kamer bijwijlen een rom- meltje is. Soms lijkt het wel op een ongedis- ciplineerde balorige klas op school waar nie- mand oplet, een babbeltje slaat en men zich stoort aan het ‘lawaai’ van de leraar/spre- ker. Donderdag was het weer van dat. Voor- zitter Bracke, die door weinigen echt ernstig wordt genomen, zat bijna op zijn blote knieën toen hij haast smekend zei: “Collega’s, we zijn niet zo talrijk, maar het geluid dat geprodu- ceerd wordt, is voor zo’n kleine groep behoor- lijk indrukwekkend.

Mag ik u vragen respect te hebben voor de sprekers, de vragen en de antwoorden?”

Mooi en beleefd gezegd, maar veel hielp het niet, want luttele minuten later gonsde het alweer in het halfrond. Leuke bende daar…

en ja, men was met een ‘kleine groep’, want heel wat praatbarakkers doen zelfs niet meer de moeite om te komen luisteren. Zij wachten op hun kantoor of in de koffiekamer gewoon op ‘de bel’ – zoals op school – om te komen stemmen, want alleen daar is hun hongerloon afhankelijk van.

Voorzichtig met de

“popular vote”

In 1876 valt de beslissing nauwelijks een paar dagen voor de inauguratie. Het is één van de vijf verkiezingen waarbij de nieuwe president, zoals vandaag, meer kiesmannen maar minder stemmen haalt dan de tegen- stander. Maar oppassen met de “popular vote”. Veel staten stemmen legislaturen lang traditioneel Republikeins of Democratisch.

In 2016 stemmen veel Republikeinen niet in de staten New York of Californië, want dat is zinloos. Democraten nemen dan weer niet de moeite om in Georgia naar het stemhokje te trekken.

Veel hangt af van de “Propositions”; plaatselijke voorstellen waar iedere staat laat over stemmen tegelijk met de presidentsverkiezingen. Soms komen onwillige kiezers dan wel uit hun kot. Er is een gigantische kloof tussen de 57 procent kiezers in de race Trump- Clinton en de 80 procent die soms gehaald wordt in plaatselijke referenda. “The popular vote” geeft een richting aan, maar een echte juiste uitslag zal er alleen zijn als men het kiescollege afschaft en niet langer per staat telt, maar alle stemmen optelt (zoals Trump voorstelt).

In 1876 heeft de Democratische kandidaat een meerderheid van 19 kiesmannen, terwijl er een lange betwisting is over 20 toe te wijzen mandaten. Die gaan ten slotte allemaal naar de Republikein Hayes. Hij wint omdat één stem van een rechter in een spe- ciale commissie de doorslag geeft; een scenario dat in 2000 herhaald wordt. In ruil voor de Republikeinse overwinning verlaten federale troepen de staten in het Zuiden die ze nog bezetten.

Overal krijgen aanhangers van de verslagen Confederatie hun stemrecht terug, zodat de situatie van voor de burgeroorlog deels her- steld is. Alle zuidelijke staten vaardigen “Black codes” uit die verhinderen dat negers kunnen stemmen.

“Ma, where’s my pa?”

Tegen het einde van de 19de eeuw verschijnt de massapers en stromen miljoenen migranten binnen. Nu gaan de bokshandschoenen volledig uit en wordt niets en niemand meer gespaard. De Republikeinen (erf- genamen van Lincoln) vinden dat het Witte Huis hun natuurrecht is en wuiven dertig jaar lang met “The bloody shirt”.

De Democraten uit het Zuiden waren de belangrijkste voorstanders van de Confede- ratie en bij iedere verkiezing moeten ze horen dat ze verantwoordelijk waren voor de slach- tingen in de burgeroorlog. De Republikeinse slogan klinkt modern: “Niet iedere Demo- craat is een rebel, maar iedere rebel is wel een Democraat.” Het gelijkt op het “zwart- zakkenverwijt” dat de Volksunie hier veertig jaar lang kreeg.

De Democraten worden ook beschul- digd dat ze de partij zijn van “rum, rebellie en rooms-katholicisme” (met dank aan de Ieren). Natuurlijk wordt er zwaar op de man gespeeld. In 1884 zijn de Democraten niet meer te stuiten, maar hun kandidaat heeft een onwettig kind verwekt. Alle Republikei- nen zingen “Ma, ma, where’s my pa?” “Gone to Washington, ah, ah, ah”, antwoorden de Democraten nadat hun kandidaat wint.

Niet dat ze zelf onschuldig zijn. Vier jaar eerder vervalsten ze een zogenaamde brief van de Republikeinse kandidaat waarin hij zich voorstander noemde van massale Chi- nese immigratie om de lonen te doen dalen.

Van kwaad naar erger

De presidentsverkiezingen in de eerste helft van de 20ste eeuw komen in wat rusti- ger vaarwater terecht, omdat Amerika weer eens in één van zijn puriteinse buien is. De media weten veel, maar melden weinig. Wel sneuvelt Al Smith nog in 1928 tegen Her- bert Hoover, nadat de Republikeinen vileine dingen zeggen over zijn katholiek geloof dat hem ongeschikt maakt omdat hij zogenaamd bevelen uit Rome uitvoert. Maar de media zwijgen dertien jaar lang over het feit dat een kreupele (kinderverlamming) en ten-

slotte doodzieke Franklin Roosevelt in het Witte Huis zit.

De permanente schuinsmarcheerder John Kennedy brengt met zijn seksavonturen de Amerikaanse veiligheid in gevaar, maar de pers zwijgt. Vlaanderen kijkt integendeel ver- tederd naar diens “schone” familie en eert hem onterecht met tunnels, lanen en stra- ten. Rond 1970 eindigt het puritanisme, en dan gaat het van kwaad naar erger.

De Democraat McGovern is in 1972 geen partij voor de Republikeinse president Nixon, maar voor alle zekerheid maken de Republi- keinen de vroegere psychische problemen van de Democratische kandidaat voor het vicepresidentschap bekend, zodat hij gebro- ken de race verlaat. Tezelfdertijd breken een paar Republikeinen het Democratisch hoofd- kwartier in het Watergategebouw binnen.

Nixon, die waarschijnlijk niets op voorhand wist, probeert toch voortdurend stokken in het gerechtelijk onderzoek te steken en ver- speelt er zijn presidentschap mee.

Echt vuil

Echt vuil wordt het in de jaren tachtig als vicepresident George H.W. Bush tegenover de Democraat Michael Dukakis staat. Een zogenaamd onafhankelijke organisatie haalt Wil- lie Horton uit de kast. Deze neger is levens- lang veroordeeld voor een gruwelijke moord, maar krijgt toch af en toe penitentiair verlof.

Hij gebruikt het om een vrouw afschuwe- lijk te verkrachten. Dukakis is niet de initia- tiefnemer van dat verlof, maar hij heeft als gouverneur zijn veto gesteld toen het parlement van Massachusetts verlof voor moor- denaars onmogelijk wou maken. De zaak- Horton wordt door het kamp Bush keihard uitgespeeld, terwijl de kandidaat zelf schijn- heilig volhoudt dat hij niets te maken heeft met de mensen die de zaak in de publiciteit brachten. Vanaf dat moment is seks een van de belangrijkste thema’s in een Amerikaanse presidentsverkiezing.

Vier jaar later trekt Gary Hart, de belangrijkste Democratische kandidaat, zich terug nadat hij heeft gelogen over een buitenech- telijke verhouding. Het is ironisch dat hij de nominatie van zijn partij overlaat aan iemand die geen vrouw met rust kan laten, maar die overleeft omdat zijn machtsbeluste vrouw Hillary hem in het openbaar vergeeft en het koppel achter de schermen geld geeft aan de slachtoffers van Bill Clinton. Zijn verhouding met stagiaire Monika Lewinsky vernie- tigt zijn presidentschap en zorgt ervoor dat hij als tweede president op het strafbankje voor de Senaat verschijnt, waar niet genoeg stemmen zijn om hem af te zetten.

Het schandaal straalt wel af op de vicepresident, Al Gore, die in 2000 naast het presidentschap grijpt ten voordele van Bush junior. Gore heeft 500.000 stemmen meer, maar verliest omdat Florida zijn betwiste kiesmannen aan Bush geeft. Waarschijnlijk zijn er onregelmatigheden geweest, maar weer is de stem van één rechter bepalend. Het hoogge- rechtshof moet beslissen of er herteld wordt en met vijf tegen vier verbiedt het dat. Min- der geweten is dat ook de opkomst van de bekende consumentenman Ralph Nader en zijn Groenen Gore waarschijnlijk de verkiezing kost, want Nader haalt 2.900.000 stemmen.De verkiezingen van 2004 zien ook een smakeloos toneel. Democraat John Kerry, een oorlogsheld in Vietnam, wordt door het kamp Bush als een lafaard afgeschilderd die zijn vele oorlogsmedailles niet verdiend heeft.

De beschuldiging in 2008 aan het adres van Obama, dat hij niet in de VS geboren is zoals de grondwet eist, ligt nog vers in het geheu- gen en Trump heeft ze pas een paar weken voor de verkiezingen ingeslikt.

Opvallend vind ik dat de “vaderlandsche”

media zo weinig aandacht hebben besteed aan Gary Johnson, die een paar weken geleden 4.200.000 stemmen haalde voor zijn Libertarische Partij, die onder andere drugs wil toelaten; stemmen die zonder zijn opkomst waarschijnlijk naar Hillary Rodham waren gegaan.

Jan neckers

Presidentsverkiezingen (2)

“Het doel heiligt de middelen” is dikwijls een constante geweest in de Amerikaanse presidentsverkiezingen en dateert niet van de confrontatie Trump versus Clinton.

Steven Vanackere wil weer een voor-

aanstaande rol in de politiek

(5)

Actueel

24 november 2016 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Roze zak

De Vlaamse volksvertegenwoordiging buigt zich niet alleen over trivialiteiten, maar maakt ook ernstig werk van zoiets als vuilnisopha- ling. Het mag niet verbazen dat zelfs op dit vlak Vlaanderen alweer een topregio blijkt te zijn met een puik rapport voor afvalrecyclage.

Maar “plus est en vous”, er moet nog iets worden gedaan aan overblijvend plastic. Moge- lijkheden worden onderzocht, waaronder de invoering van een roze vuilniszak. Dat laatste kennelijk tot groot enthousiasme van minister Schauvliege die daar iets te vroeg publieke ver- klaringen over aflegde.

Gwenny de Vroe (Open Vld) en Bart Nevens (N-VA) peilden naar de stand van zak(k)en.

Minister Crevits, die inviel voor Schauvliege, verzekerde dat geen overhaaste beslissingen worden genomen en dat keurig wordt gewacht op de evaluatie van een en ander. Nevens waarschuwde toch voor het nog verder inge- wikkeld maken van het afval sorteren. Vreemd genoeg was het Wouter van Besien (Groen) die nog de gezondste visie had. Hij vond dat

de mensen zo al genoeg worden lastiggevallen – dus geen nieuwe zak en laat de producen- ten het restplastic maar, letterlijk, uitzoeken.

Non-debat

Tom van Grieken (VB) zag graag het Minder- hedenforum en aanverwanten ook in een zak verdwijnen. Geen roze, maar wel die van Sin- terklaas. Hij was de onzin over Pietenpacten en dergelijke grondig beu en verheugde zich over het voornemen om alvast geen Vlaamse subsidies meer te geven aan de verspreiders van dit soort dwaasheden.

Een volkomen non-debat voor minister Homans, maar wat met het geld? Twee mil- joen euro wordt tegen dat Minderhedenfo- rum aangegooid. Homans stelde subtiel dat ze “geen geld geeft om onzin over Zwarte Piet uit te kramen”, maar dat dat niet betekende dat ze de overige prachtwerking niet meer zou ondersteunen.

Niet naar de zin van Van Grieken, die vond dat er wel eens mag worden bezuinigd op

“linkse hobbyclubs”.

Stamboek-Vlamingen

Al jarenlang niet aan het feest zijn de Vlaamse kindjes in Brussel. Er geldt wel enige inschrijvingsvoorrang voor Nederlandstaligen in de Brusselse scholen, maar dat verandert weinig aan een zekere demografische druk.

Elke van den Brandt (Groen) zou graag elke beperking weghalen en alle kinderen verwel- komen in het Nederlandstalig onderwijs. Om er een karikatuur van te maken, stelde ze het voor alsof anderstalige kinderen die uit het Nederlandstalig lager onderwijs komen plot- seling uit de middelbare scholen zouden worden geweerd - zo kennen we die enge, bekrom- pen Vlaamse Gemeenschap weer. Van den Brandt werd flink op haar nummer gezet door Koen Daniëls (N-VA), die zich afvroeg waarom al die ouders die het Nederlandstalig onderwijs toch zo fantastisch voor hun kinderen vinden, zelf niet een beetje Nederlands leren. De groene idealiste kon het belang daarvan niet ontkennen, maar ging door op haar elan door te zeggen dat we ons onderwijs niet mogen voorbehouden aan “stamboek-Vlamingen”.

Waarschijnlijk heeft deze dame nog nooit een Brusselse school vanbinnen gezien. Karl Van- louwe (N-VA) kreeg het ook op zijn heupen van het betoog van Van den Brandt. Het Vlaams

onderwijs is open en inclusief, maar mag er misschien wat bescheiden voorrang worden gegeven aan Vlaamse kinderen? Als Groen het voor het zeggen had, zouden we overigens binnen de kortste keren een puinhoop hebben zoals in het Franstalig Brussels onderwijs.

Universeel

Er schijnt weer een klimaatpalaver gaande te zijn, ditmaal in het Marokkaanse Marrak- ech, waar het trotse Vlaanderen aanwezig is in de aanminnige persoon van Joke Schauvliege.

Volgende week zou er zelfs een heuse eigen Vlaamse “klimaattop” zijn. Van zoveel bedrij- vigheid kregen die van Groen het warm, en ze vonden de gelegenheid geschikt om met het Vlaams Parlement een “signaal” te geven over de ratificatie van het Parijse VN-verdrag dat de aarde zal redden. Dat Groen daar tuk op is, is begrijpelijk, maar dat ook alle anderen zonder uitzondering dezelfde gebakken lucht verkopen, stemt tot verwondering. Willem-Frede- rik Schiltz (Open Vld) verklaarde hoogdravend dat Vlaanderen met de ratificatie van het kli- maatverdrag “aan de wereld toont” hoe ernstig we hier wel begaan zijn met het “universeel klimaatbeleid”. Andermaal ontbrak een sceptische stem, zodat het ergste moet worden gevreesd.

’t Pallieterke: mijnheer Van Grieken, u wilt een nieuw gelaat voor het Vlaams Belang. Is er nog plaats voor Filip Dewin- ter in uw moderne partij?

Tom van Grieken: “Natuurlijk! We heb- ben allemaal gezien hoe Filip op de VRT van Karel de Gucht (Open Vld) kipkap maakte.

Wel, die Filip moeten we veel meer zien, en we moeten geen Filip zien die tegen afspraken in gaat spreken voor clubjes zoals Gou- den Dageraad.”

’t Pallieterke: dus er was wel een afspraak op voorhand?

Tom van Grieken: “Ja, daar kan ik zeer formeel in zijn. Ik had gezegd: ‘nee, je mag niet spreken voor Gouden Dageraad.’ Dat heeft hij toch gedaan en daardoor heeft hij mij en het partijbestuur tegen de muur gezet. Dan kon ik niets anders dan de maatregelen nemen die ik genomen heb.”

’t Pallieterke: u zei in De Afspraak dat u niet goed wist waarom Filip Dewinter dit heeft gedaan. Hebt u naar Radio I geluis- terd? Daarin zei voormalig partijvoorzit- ter Frank Vanhecke dat dit een bewuste sabotagedaad was. Denkt u dat ook?

Tom van Grieken: “Dat weet ik niet. Ik heb overigens Frank Vanhecke maar twee keer in mijn leven ontmoet, tijdens begrafenissen.

U moet dat misschien aan Frank Vanhecke zelf vragen, ik heb er nog steeds het gissen naar. Dat is overigens ook irrelevant voor mij, omdat ik gewoon toezie op de partijlijn. En die partijlijn betekent dat we een radicale Vlaams-nationale partij zijn die de problemen hier in Vlaanderen gaat oplossen, en niet op één of ander Grieks eiland.”

’t Pallieterke: ik sprak daarnet mijn- heer Dewinter en die zei dat men hem het voordeel van de twijfel hoort te geven.

Hij vertelde dat hij misschien wel ietwat naïef is geweest in enkele inschattingen, maar dat men nu toch wel onheus rea- geert tegen hem en zijn collega’s.

Tom van Grieken: “Ik ben de jonge voor- zitter, hij is de ervaren rot. Hij zou moeten weten dat koketteren met clubjes als GD niet kan en al zeker nadat ik expliciet en schrifte- lijk had gevraagd om dat niet te doen.”

’t Pallieterke: dus u vindt dat er geen sprake kan zijn van naïviteit?

Tom van Grieken: “Dat weet ik niet, ik denk dat er sprake kan zijn van een inschat- tingsfout. Daar heb ik ook begrip voor. Maar mijn rol als partijvoorzitter is duidelijk maken wat onze partijstrategie is. Een partijvoorzitter is als een voetbaltrainer. Ik zie toe op de tactiek van het spel, en die kan enkel suc- cesvol zijn als er geen enkele speler buiten- spel staat.”

’t Pallieterke: er was ook commo- tie rond wie de studiereis zou betaald hebben. Er verscheen net een artikel op Newsmonkey dat suggereert dat via Frank Creyelman Rusland de reis zou betaald hebben? Hebt u daarrond iets op te merken?

Tom van Grieken: “Dat is irrelevant. Het enige wat ik absoluut weet, is dat wij die reis niet betaald hebben. Maar nu mag mijn partij, Filip en niemand van mijn partij, in de val trappen die linkse journalisten voor ons open zullen leggen: dat gegeven is een detail. We moeten ons niet tegen elkaar laten opzet- ten over een bijzaak. De hoofdzaak is: wat is het Vlaams Belang, waar staan we voor?

En dat is dat we ons associëren met de win- naars in Europa: Marine Le Pen (FN), Geert Wilders (PVV) en Heinz-Christian Strache (FPÖ). We zijn een democratische Vlaams- nationale partij en we gaan de problemen hier aanpakken: massamigratie, asielproble- matiek, islamitische terreuraanslagen... Maar ook de begroting, de staatsschuld die maar blijft stijgen, al die problemen en al die mensen die almaar meer moeten belastingen betalen voor gas, voor water, voor elektrici- teit, enzoverder! Die problemen moeten we hier aanpakken en daar hebben we iedereen voor nodig.”

’t Pallieterke: met Dewinter erbij...

Tom van Grieken (knikt): “Met Dewin- ter, met Anke (Van dermeersch nvdr), met Jan (Penris nvdr). Er is geen probleem. Ze blijven Vlaams Belang’ers, ze blijven parlementsleden! Maar het partijbestuur heeft wel de puntjes op de i gezet, nl. dat we geen uit- staan hebben met Gouden Dageraad.”

’t Pallieterke: Filip Dewinter vroeg ons ook om via ’t Pallieterke een hand naar u trachten uit te steken. Aanvaardt u die dan ook?

Tom van Grieken: “Ja, natuurlijk! Filip en ik hebben elkaar iedere dag gehoord de afge- lopen tijd. We blijven ‘on speaking terms’

en een uitgestrekte hand aanvaard ik uiteraard. We gaan samen dat verhaal van Vlaams Belang moeten schrijven, maar wel met de strategie die de partijraad heeft gekozen na de verkiezingen van 2014.

Griekse tragedie op Vlaamse wijze

Het waren opnieuw geen fraaie televisiebeelden die we de voorbije dagen te zien kre- gen. Enkele weken geleden waren we nog getuige van de storm binnen de N-VA met het vertrek van Hendrik Vuye en Veerle Wouters als gevolg. Deze week trokken donkere wol- ken samen boven het Vlaams Belang. We belden met beide protagonisten die met elkaar in aanvaring kwamen.

door Jonas naeyaert

’t Pallieterke: meneer Dewinter, wat was de bedoeling van uw reis naar Grie- kenland?

Filip Dewinter: “Dit was een onderzoeks- reis, geen propagandareis, voor alle duidelijkheid. In het verleden heb ik zo nog reizen gedaan in functie van de migratieproblematiek. Ik ging al naar de ‘jungle’ van Calais, de grensafsluitingen in Hongarije, Lampedusa in Italië… en dus nu Griekenland. In dat kader hebben we met heel wat actoren gepraat:

een commandant van de kustwacht, een poli- tiecommissaris, ngo-verantwoordelijken die instaan voor het uitbaten van vluchtelingen- kampen tot en met lokale besturen. Maar ook met burgercomités die zich verzetten tegen de komst van deze vluchtelingen en de (over- last)problemen die de aanwezigheid van ille- galen met zich meebrengt.

Wij hebben daar voor twee van die comi- tés gesproken. En inderdaad, dat geef ik toe, die hebben banden met Gouden Dageraad die als enige antimigratiepartij daar, zeker op de eilanden in kwestie, een zeer grote aanhang heeft…”

’t Pallieterke: bracht u de partij op de hoogte van uw plannen?

Filip Dewinter: “Momentje, we zijn er nog niet. Na de eilandbezoeken zijn we naar Athene gegaan om daar in het parlement con- tact te hebben met verschillende partijen.

Onder die partijen ook Gouden Dageraad. We sympathiseren niet met die partij en waren daar niet om hun te omarmen of op een congres van hen te spreken. Alleen is het zo dat men mij ter plaatse heeft gevraagd een toespraak te houden. En in die toespraak heb ik het zelfs niet gehad over Gouden Dageraad.

Wel heb ik het gehad over asiel en migratie en het beleid van de EU daaromtrent.”

’t Pallieterke: maar u bent toch ermee op de foto gegaan?

Filip Dewinter: “Wel, laat me toe om te zeggen dat men mij op zijn minst het voordeel van de twijfel moet geven. Ik was in een land waar de migratieproblematiek zich scherp stelt. Daar zijn een aantal actoren die verkozen zijn door de Griekse bevolking. Ik kan er ook niet aan doen dat die partij de derde grootste van het land is en 18 parlementszetels heeft.

Wat is daar dan mee gebeurd? Het Anti- fascistisch Front van Griekenland heeft na het vinden van een foto van mijn toespraak die gedeeld. Op die foto is inderdaad aan het spreekgestoelte een symbool te vinden van Gouden Dageraad. Ik ben pas daar tot de con- clusie kunnen komen dat die burgercomités veel meer gelinkt zijn aan Gouden Dageraad dan ik had gedacht.

Men heeft mij dan “geframed” alsof ik daar

enkel en alleen was om te spreken voor parlementsleden van Gouden Dageraad. Het enige wat ik mijn partijbestuur dan kwalijk neem, is dat ze in overdrive heeft gereageerd zonder mijn collega’s of mijzelf te horen. Ik heb tijdens de reis wel tweemaal over de tele- foon gesproken met Tom van Grieken, maar dit ging over praktische afspraken.

’t Pallieterke: en wat nu?

Filip Dewinter: “Men heeft mij onheus behandeld, en ik wou toch wel mijn genu- anceerd verhaal voor de partij brengen. Men mag het nagaan, er is van mij geen enkele uit- spraak of interview waar ik iets pro-Gouden Dageraad zeg. Over heel wat andere zaken wel, maar niet over dat.

Kijk, ik ben me zeer bewust van het feit dat ik voorzichtig moet zijn als vertegenwoordi- ger van Vlaams Belang. En ik wil mij nogmaals verontschuldigen dat er een perceptiepro- bleem is ontstaan doordat we in de naïeve overtuiging waren dat een informatief con- tact met allerlei partijen en actoren, waaronder ook GD, kon zonder dat we de stem- pel kregen van neonazi. Maar deze techniek is ook gebruikt tegen Donald Trump: etiket- ten plakken en framen. Ik zie het ook met Wil- ders, met Marine Le Pen en anderen.

Het is alleszins nooit mijn intentie geweest om mijn partij te schaden. Deze partij is mijn kind. Ik heb heel wat meegemaakt tijdens mijn inzet voor de partij. Doodsbedreigin- gen, geweld, gevangenis, noem maar op. Wie denkt dat ik nu slechte bedoelingen heb, zou beter moeten weten.”

Wat ik nu allemaal te horen krijg, raakt me wel. Maar we gaan deze troep rechtzetten.

Mijn vijanden bevinden zich niet in Vlaams Belang, maar elders. Iedereen heeft fouten gemaakt, ik ook. Misschien had ik voorzich- tiger en minder naïef moeten zijn, het partijbestuur had misschien niet zo overhaast moeten beslissen. Maar ik wil nu alles oplossen en ook mijn verantwoordelijkheid opnemen. En als het mogelijk is om via ’t Pallie- terke nu de hand uit te steken naar Tom van Grieken en het partijbestuur, dan doe ik dat graag bij deze.”