€ 1,95
69
stejaargang • nummer 45 • woensdag 6 november 2013 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Confederatieplan N-VA:
om over na te denken Lees blz. 5
De irrelevantie van Paul De Grauwe En André Decoster 2
In Memoriam: Clem de Ridder 4
Briefje aan Eva Brems 3
De collaboratie was wél fout 4
Wie begrijpt de Open VLD nog? 15
Socialisten en geld 7
Ecolo en de ruk naar links 7
Boeken, Boeken, Boeken 11
Mediaslagveld 15
De Vlaamse resoluties van 1999 zijn nu extremistisch
Nadat N-VA enkele weken van de ene mediastorm in de volgende perstegen- wind terechtkwam, soms door eigen stommiteiten, soms door gefantaseerde incidenten, vond die partij het de hoog- ste tijd om de communicatie weer in eigen handen te nemen.
Daarom werd beslist de teksten van het voorjaarscongres wat vroeger dan oor- spronkelijk gepland de wereld in te sturen.
De communicatiestrategen van die par- tij zagen wel wat in een tweetrapsraket.
Eerst zou het sociaaleconomische pakket gelanceerd worden en daarna het commu- nautaire. Zodoende bleef N-VA de voorbije week zowat elke dag voorpaginanieuws, maar dit keer wel met inhoud.
Het heeft de kritiek op N-VA niet bepaald doen verstommen. Aan de radicale kant kan droefheid heersen omdat België niet wordt opgedoekt, alvast niet de komende vijfentwintig jaar, de tijd die nodig geacht wordt om de staatsschuld af te lossen. Dat er een rest-België blijft bestaan, kan even- wel niemand verbazen. Daar heeft N-VA nooit een geheim van gemaakt en anders was het begrip confederalisme waar die partij al maanden mee uitpakt ook totaal zonder inhoud. Het Vlaams Belang zal niet nalaten nadrukkelijk op die spijker te klop- pen.Aan de andere, Belgischgezinde kant wordt gejubeld dat N-VA zich nu echt heeft
laten kennen als een partij van ‘omfloerste separatisten’. Stefaan van Hecke, fractie- leider van Groen, zei het met zoveel woor- den: ‘Dit is gewoon separatisme.’ Hij was expliciet maar zeker niet de enige. De Stan- daard titelde: ‘N-VA maakt van België sterf- huis’. Ook de andere kranten en media vin- den dat het land met dit plan (zo goed als) verdwijnt.
Brussel
Het luik waar het meeste kritiek op werd geleverd – en dat wil wat zeggen – was dat over Brussel. Ook dat was voorspel- baar, want Brussel blijft het struikelblok voor de meeste aanhangers van volwaar- dige Vlaamse zelfstandigheid. Brussel zorgt voor tweespalt in de Vlaamse Beweging.
Openlijk wordt de oude stelling dat Vlaan- deren Brussel niet loslaat doorgaans geres- pecteerd. Alleen Frans Crols rekende enkele jaren geleden nadrukkelijk af met Brussel, dat we volgens hem best niet opnemen in die Vlaamse staat. In de wandelgangen krijgt de Crols-benadering veel meer aan- hang dan wordt toegegeven.
Maar N-VA kiest er net zoals het Vlaams Belang voor om Brussel aan Vlaanderen te blijven koppelen, tenminste deels. Daar- mee staan die partijen voor de gigantische uitdaging een haalbaar model uit te bou- wen dat zowel Brussel aan Vlaanderen kleeft én Vlaanderen volwaardig autonoom maakt. De poging van N-VA trekt eigenlijk
de bestaande toestand radicaal door. Voor de grondgebonden aangelegenheden, de bevoegdheden van het gewest, blijft Brus- sel de lakens uitdelen. De lokale gemeente- bevoegdheden komen daar bij, want N-VA wil een grote fusie. Voor de persoonsge- bonden zaken krijgen de hoofdstedelin- gen de keuze tussen het Vlaamse en het Waalse systeem. Dat is al het geval voor bij- voorbeeld onderwijs en dat zou in dat con- federale model ook zo zijn voor pensioen, ziekteverzekering, werkloosheidsuitkering, personenbelasting, justitie en stemrecht.
Brussel zal geen volwaardige deelstaat zijn zoals Vlaanderen en Wallonië.
Tweederangsburgers
De reacties waren nog afwijzender dan op de rest van de N-VA-plannen. ‘Een Brus- selaar kan niet kiezen tussen zijn moeder en zijn vader’, fulmineerde Guy Vanhen- gel (Open Vld), die vindt dat de Brusse- laars ‘tweederangsburgers’ worden. PS’er Rudy Vervoort, minister-president van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, spreekt van een belediging voor 1,15 miljoen Brus- selaars. Laurette Onkelinx noemt de Brus- selaars ‘de daklozen van het confedera- lisme’. ‘De tijd van de kolonisatie is voorbij’, reageert Brussel-activist professor Philippe van Parijs. Op de sociale media regende het woorden als ‘apartheid’, ‘ondemocra- tisch’ en ‘democratie in Brussel afgeschaft’.
Een mens zou bij al die onzin haast den-
ken dat er geen ernstige kritiek is uit te brengen op de Brusselse N-VA-plannen.
Uiteraard worden Brusselaars geen dak- loze tweederangsburgers die gekoloniseerd worden. Antwerpen en Luik vormen even- eens geen eigen gewest, ook vandaag niet.
Zijn Antwerpenaars en Luikenaars dan dak- loos of gekoloniseerd? Net als Antwerpe- naars en Luikenaars hebben Brusselaars gewoon stemrecht. Brusselaars zouden zowaar de keuze tussen twee systemen krijgen. Je zou dat discriminatie kunnen noemen, maar dan ten nadeel van de niet- Brusselaars. Misschien maakt het Grond- wettelijk Hof om die reden wel bezwaar tegen die ‘Brusselkeuze’?
Dat N-VA in de hoek wordt gezet als de partij die voor Brussel totaal van de pot gerukte waanideeën lanceert, leert hoe snel de gedachten evolueren. We citeren uit een tekst van 3 maart 1999: ‘… stelt als principieel uitgangspunt de tweeledigheid van het federale staatsbestel voorop met daarnaast een specifiek statuut voor Brus- sel dat door Vlamingen en Franstaligen op voet van gelijkheid moet worden bestuurd.’
Voor die … staat ‘Het Vlaams Parlement’
en die resolutie werd goedgekeurd door de klassieke Vlaamse partijen.
Wat toen in Vlaanderen unaniem als uitgangspunt naar voor werd gescho- ven, is vandaag blijkbaar onaanvaardbaar extremistisch
geworden.
4 blz.
EXTRA
Ook Di Rupo wordt afgeluisterd door de NSA
Actueel
6 november 2013
2
Uit de smalle beursstraat
De irrelevantie van
Paul de Grauwe en André Decoster
De zuiver ideologisch geïnspireerde kritiek van de economen Paul de Grauwe en André Decoster op het economisch N-VA-pro- gramma is beschamend en academici onwaardig. Maar eigen- lijk had een mens niet anders verwacht. Beide heren hebben een louter politieke agenda.
“Zeer liberaal maar irrealistisch.” Zo kunnen we de analyse die Paul de Grauwe (ex-KU Leuven, London School of Economics) van het N-VA-programma maakt, samenvatten. De Grauwe, ex-parlements- lid van de VLD en naar eigen zeggen nog altijd liberaal, kon moei- lijk ontkennen dat hij heel wat interessante dingen ziet in de voor- stellen: lagere lasten, besparingen, afschaffen van de automatische index… Maar volgens hem is dat in België eigenlijk moeilijk te reali- seren. Vreemd. Is De Grauwe toen hij bij de VLD zat niet tot die con- clusie gekomen?
Waarmee we ons meteen de vraag kunnen stellen of België dan nog in de eurozone thuishoort. Want het gros van de N-VA-voorstellen is niet meer dan een doordruk van de besparingen die de Europese Com- missie van de lidstaten verwacht. Als België door het verzet van de PS niet aan de index mag raken, dan hoort het land ook niet in een munt- unie thuis. Elke macro-econoom zal u hetzelfde zeggen. Dat de lonen worden aangepast aan de levensduurte is normaal. Overal in de wes- terse wereld gebeurt dat, ook in het zo verguisde Duitsland. Maar dat gebeurt dan via vrije loononderhandelingen. Het is immers het auto- matische mechanisme dat de Belgische bedrijven de das omdoet en waardoor het land een aberratie is in de muntunie. Maar dat zegt De Grauwe, nochtans een kenner van de eurozone, er niet bij.
Dat zou natuurlijk niet passen in de profileringsdrang van De Grauwe die zich als het nieuwe linkse economische geweten beschouwt. De Grauwe, ooit een radicale liberaal, heeft het er weliswaar soms moei- lijk mee om consequent de sociaaldemocratische mantel aan te trek- ken. Zo vond hij de voorstellen om de loonkosten te verlagen en die te vervangen door een btw-verhoging wetenschappelijke nonsens.
Gert Peersman en Koen Schoors, twee Gentse economen, doken in de archieven en vonden het bewijs dat De Grauwe daar vroeger wel degelijk voor gepleit heeft. Het was diezelfde De Grauwe die in de jaren 80 vond dat de besparingen van de rooms-blauwe regering-Martens
niet ver genoeg gingen. Nu verkondigt de professor - al jaren - net het tegenovergestelde. Wie hem wijst op zijn ongerijmdheden, zoals het duo Schoors-Peersman in een vrije tribune in De Morgen waarin ze de economische visie van De Grauwe bekritiseren, krijgt een scherpe en misprijzende repliek. Paul de Grauwe antwoordde via Twitter. Hij vindt de tekst moeilijk. Lees: Schoors en Peersman kennen er niets van.
Door zo’n kleine reacties bevestigt De Grauwe zijn eigen irrelevantie.
Een andere opvallende analyse kwam van KU Leuven-professor André Decoster. Ook hij staat ervoor bekend al zijn critici als een bende idioten te beschouwen. Welnu, Decoster vindt dat de voorstellen van N-VA vooral de rijksten ten goede komen en de laagste inkomens in de kou laten staan. Hij kijkt daarvoor naar de belastingvoet in de per- sonenbelasting. Momenteel zit iemand met een bruto-jaarinkomen van nog geen 35.000 euro al in de hoogste belastingschijf van 50 pro- cent. De N-VA wil dit veranderen. Ze wil een bredere belastingschijf van 40 procent voor wie tussen iets meer dan 10.000 euro en 50.000 euro verdient. Voor de laagste inkomens verandert er niets en de mid- denklasse is beter af.
Volgens een vreemde hersenkronkel van André Decoster is dit enkel in het voordeel van de hogere inkomens. De Leuvense professor zit er compleet naast en hij vergeet een paar zaken. Ten eerste, dat men nu in België tamelijk snel in de hoogste belastingschijf terechtkomt.
In andere landen is dat niet het geval. In Nederland zit je pas met een jaarinkomen van 55.000 euro in de hoogste schijf. In Frankrijk met 74.000 euro maar daar is het maximale tarief 40 procent. Idem voor Duitsland. België heeft wel degelijk een zeer zware belastingdruk voor iedereen. Ten tweede, belastingverlagingen zijn in het verleden vooral toegekend aan lagere inkomens. Kwestie van die mensen ertoe aan te zetten te kiezen voor een job in plaats van een werkloosheidsuitkering.
Wat een goede zaak is. Dit alles verzwijgt Decoster omdat het niet in zijn ideologisch plaatje past. Bekend is dat de man rijdt voor Groen.
Tijdens de onderhandelingen voor de staatshervorming was hij advi- seur van de Vlaamse ecologisten. Een element dat door de dagblad- pers en het legioen opiniemakers (door Jean-Pierre Rondas terecht het ‘commentariaat’ genoemd) al te vaak wordt verzwegen. Met zo’n vooringenomen analyses die de proef van de wetenschappelijkheid niet doorstaan, bewerkstelligt ook Decoster zijn eigen irrelevantie.
Angélique VAnderstrAeten
Om die hoofdletters dik in de verf te zetten, raakte bekend dat mevrouw Pascale Peraita, PS-protégé en directrice van de Brusselse dak- lozenorganisatie Samu Social, maandelijks moet trachten rond te komen met de armoe- dige wedde van 16.000 euro. Binnen de orga- nisatie is bovendien sprake van “duistere geld- stromen” waar inspecteurs zich de tanden op stukbijten. Overigens vindt Yvan Mayeur, niet toevallig van PS-signatuur en voorzitter van het Brusselse OCMW én van Samu Social, dat er
“niks mis is met het loon van madame Peraita”.
Als een PS-coryfee dat zegt, moet het per defi- nitie wel waar zijn.
De omvang van het spaarvarken dat minister Onkelinx al heeft opgebouwd in de vele jaren dat ze het in het Belgische systeem, nauw ver-
Geldziekte
Laurette Onkelinx beschuldigt Didier Bellens, PS-protégé en uitgespuwde maar niet ontslagen baas van Belgacom, van een gezondheidsprobleem: geldziekte. Haar woor- den waren nog niet koud of Filip Anthuenis, blauwe burgervader van Lokeren, stapte vrijwillig op als Vlaams Parlementslid, maar hij eist wel de “vertrekpremie” van 348.000 euro op. Woord en daad zorgen in het vak politiek vaak voor paradoxen. De paradox tussen het woord van tante Laurette en de daad van Filip Anthuenis dient in hoofdlet- ters geschreven.
bonden met het PS-systeem, mee voor het zeggen heeft, is dan weer een goed bewaard geheim. Kan nodig zijn, omdat de geruchten- molen hardnekkig volhoudt dat het advoca- tenkantoor van echtgenoot Marc Uyttendaele niet bepaald onbekend is op nogal wat federale ministeriële kabinetten. Er is sprake van niet meer of niet minder dan een lucratief netwerk.
Al viel in 2008 in dat verband harde poli- tieke taal, zoals “de schaamteloosheid voor- bij”, van belangenvermenging ten huize Onke- linx was van toen tot nu geen sprake, laat staan van enige vorm van geldziekte.
Dat alle aantijgingen van toen zonder gevolg bleven en in de nevelen van de tijd zijn opge- gaan, is een fenomeen eigen aan “het poli- tieke spel”.
“Happy few”
De tijd dat dit “spel” in geen enkel opzicht last had van de vierde macht, de “media”, lijkt voorbij. De “groten der aarde” kenden al betere, zeg maar kritiekloze tijden. Ze staan geregeld onder druk van opiniemakers en duiders, al is hun afkeer voor “het systeem” meestal nog relatief en nog te afhankelijk van de kleur van het medium. Ook Jan Modaal heeft duidelijk genoeg van “het spel”, en is een stuk directer in zijn schrijfsels. Sinds exorbitante loonbe- dragen en vergoedingen allerhande voor de
“happy few” van het establishment en de poli- tici in tijden van bankencrisissen en de econo- mische crisis aan het licht kwamen, woedt een storm van woede, ongeloof en verontwaardi- ging door de rangen. De krantenkolommen daaraan gewijd en de gepubliceerde lezers- brieven zijn niet meer bij te houden.
Mocht onverschilligheid de troef blijven waarop die “happy few” altijd rekenden, was het zeer twijfelachtig of in de zeven parlemen- ten van modelstaat België een consensus over de “vertrekpremie afschaffen voor wie vrijwil- lig opstapt” zou gerezen zijn. Dat arrogantie en hardleersheid doorgaans hand in hand gaan met een stuitend gebrek aan zelfrespect en res- pect voor anderen, wordt bewezen door poli- ticus Filip Anthuenis, die figuurlijk de midden- vinger opsteekt richting de openbare opinie die haar “we hebben er genoeg van” niet lan- ger onder stoelen of banken steekt. Naast een
“politiek correct” voor goedgelovigen bestaat er blijkbaar ook een “juridisch correct” waarop beroep kan worden gedaan. Niet gedreven door geldziekte, wel op grond van “recht is recht”, al staat dat in het geval van de bur- gemeester van Lokeren nog schever dan de toren van Pisa.
Virus
Een simpele vraag in verband met de door Onkelinx ontdekte geldverslaving komt niet aan bod: waar kwam dat virus tot leven? Als met politici bemande raden van bestuur van banken een samenleving naar de financiële afgrond kunnen leiden, als politiek benoemde CEO’s van overheidsbedrijven poen met de sneeuwschop binnenrijven, als de directrice van godbetert een daklozenorganisatie een loon geniet dat eerder dotatieallures heeft, als een zichzelf bevoorrechtende traditionele poli- tieke kaste naast riante wedden en vergoedin- gen ook nog riante afscheidspremies kon en kan incasseren, als miljoenenfraudeurs door verjaring en/of procedurefouten vrijuit gaan, als een jong koppel dat een briefje van 100 euro “vond” een werkstraf krijgt, als een mul- ticulturele samenleving te dikwijls en op te veel plaatsen multicriminele vormen aanneemt, en zo kan ik nog even doorgaan, dan is het ant- woord: de politiek creëerde het virus. Even sim- pel als de vraag en kristalhelder juist.
De wetgevende en de uitvoerende macht liggen in handen van de regering en de par- lementen, de rechterlijke macht ligt bij poli- tiek benoemde magistraten. De scheiding der machten is weinig anders dan een kanjer van een utopie. De Antwerpse procureur-gene- raal Yves Liégeois maakte zich boos op staats- secretaris voor Fraudebestrijding John Crom- bez, die zei dat het gerecht fraudeurs niet snel en niet streng genoeg aanpakt. De topmagi- straat kaatste de bal terug. Hij legt de fout bij de bedenkelijke wetgeving van de politiek.
Het doet denken aan het pot-en-ketelverhaal.
Crombez vergat te zeggen dat zijn kaste verant- woordelijk is voor de benoeming van rechters.
Liégeois vergat te vermelden dat hij zit waar hij zit dankzij de politiek waarop hij afgeeft. En de burger? Die staat erbij en kijkt ernaar, is op het schrijven van een lezersbriefje na machteloos, en met een tot vijftig procent afgeroomd werk- loon vooral vrij van geldziekte.
d.Mol
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau
Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie
info:nvandendriessche@delta-em.eu tel 0477 723 085
DeDecker GAAt DOOr
Jean-Marie Dedecker laat deze week weten of hij met LDD doorgaat of niet. Met N-VA wordt het voorlopig niets. Geert Bour- geois krijgt het dus een stuk lastiger om bij de verkiezingen van 2014 in West-Vlaande- ren in de buurt van Hilde Crevits (CD&V) te komen. Dedecker zou alvast doorgaan, met een stevige oorlogskas en een gunstige opiniepeiling onder de arm. Of hij naast Ulla Werbrouck en Ivan Sabbe in eigen provincie en Peter Reekmans in Vlaams- Brabant ook Lode Vereeck (Limburg) en Boudewijn Bouckaert (Oost-Vlaanderen) meekrijgt, weet u ondertussen wel. Dedec- ker zelf zou tevreden zijn met één verko- zene. “Tien jaar geleden had de N-VA in de Kamer ook enkel nog Geert Bourgeois”, klinkt hij. Een deelname aan de verkiezin- gen is voor de eeuwige optimist geen “laat- ste avondmaal”, misschien wel een “nieuw aperitief”. Hoe dan ook, Dedecker blijft een fenomeen en is als mediatieke kopman van een (kleine) derde V-partij verre van oninteressant.
DAAr iS BruSSeLS Dc Weer
Grondwetsspecialist Paul Van Orshoven (KU Leuven) pleit in een publicatie van het Vlaams Instituut voor Economie en Samen- leving (Vives) nog maar eens voor de fusie van de 19 Brusselse gemeenten. Opmerke- lijker echter is zijn standpunt tegen Brussel als derde gewest. Brussel krijgt veel geld,
“maar wie uit de hand wil eten van ande- ren, moet niet boven zijn gewicht boksen, maar performant proberen te zijn op zijn eigen kleine schaal. Van Antwerpen maken we toch ook geen deelstaat om de Ant- werpse problemen op te lossen?”, aldus Van Orshoven. “Geef Brussel zelfbestuur op alle lokale domeinen via stedelijke veror- deningen en reglementen en laat alles wat van niet-stedelijk belang is regelen door de federale staat”. Van Orshoven verwijst naar het model Washington D.C. “Het Dis- trict of Columbia is aan het gezag van elke deelstaat onttrokken, en staat rechtstreeks onder controle van het federaal congres.”
Meteen kunnen we ervan uitgaan dat de N-VA inzake Brussel niet uit de nek kletst.
Actueel 6 november 2013 3
Met een groene pruillip
Mevrouw de afscheidnemende,
In 2010 werdt gij naar de Kamer van Volks- vertegenwoordigers gestuurd door een leger kiezers dat kort voordien nog nooit van u had gehoord. Tot gij plots een Bekende Vlaming waart, want gij werdt door ‘Woestijnvis’ in een troon van ‘De Slimste Mens ter Wereld’
gehesen en vertroeteld als de goedlachse, bijwijlen kirrende, maar altijd naïef lachende professor Mensenrechten. Uw heiligverkla- ring ging zo snel dat de paus van Rome daar een puntje aan kan zuigen. Wat gij voordien als professor of als voorzitter van Amnesty International had uitgevreten, was eigenlijk niet relevant, maar wel voldoende ‘zuiver op de graat’ om aan de quiz deel te nemen, teneinde door Erik van Looy opgestuwd te worden naar de eer van de progressieve en politiek-correcte altaren. Gij moest bekend worden, want gij waart sympathiek, links, groen en vriendelijk. Zo simpel was dat. Het grote publiek zat erbij, keek ernaar en trapte er met de ogen open in. A star was born!
Toen gij dan in de Kamer waart aanbe- land, dacht iedereen dat gij er eens een flinke lap op zoudt geven. Niets was min- der waar. Uw tussenkomsten met een ver- manend vingertje werden maar met een half oor beluisterd en weggelachen, en niet zelden als naïeve geitenwollensokkenpraat geklasseerd. Uw academische discoursen en uw bevlogen tussenkomsten wekten alleen maar op de geeuwspieren zodat gij meer dan eens ontgoocheld het spreekge- stoelte verliet en nukkig en ontdaan op uw bank zat te grommelen. Ook in de parle- mentaire commissies hebt gij in die zin geen potten gebroken. Uw parlementaire door- tocht is heel bescheiden en vrij onopvallend gebleven. Gij hebt daar overigens mogen ervaren dat door de media georganiseerde bekendheid op het systeem van de jaloerse en afgunstige politieke haaien werkt. Van- daar dat gij in de praatbarak niet de sym-
pathie mocht genieten die u welgevallig ten deel viel in de coulissen en op de podia van de televisiezenders. Integendeel, men gaf u daar vaak chagrijnig lik op stuk. En dat was te veel voor uw tere mensenrechtenzieltje.
Gij zegt met een groene pruillip terug te keren naar de academische wereld omdat gij de politieke stiel ‘gewoon niet zo graag doet’. Gij vindt dat gij in de academische context langer kunt nadenken dan in de poli- tiek, waar alles snel gaat en waar ideologie, strategie en perceptie een grote rol spelen.
Bovendien vondt gij de verhouding tussen de politiek en de media een minpunt aan de job. Ja, wat hadt ge gedacht? Dat ze u daar zouden pamperen als in ‘De Slimste Mens’?
Dan zijt ge wel heel erg naïef geweest.
Ga maar opnieuw de wereld rondreizen en vooral verbeteren, door klammehand- jespraat te gaan uitkramen over mensen- rechten, globalisering, klimaatverandering en ontwikkelingssamenwerking. Hang maar weer de leuke prof uit, die met zachte hand en zachte stem de verdrukte medemens gaat bemoedigen, om nadien altijd weer terug te keren naar het veilige Vlaanderen waar elke maand de professorswedde op de reke- ning staat.
O ja, één ding gaan we niet vergeten en daarmee zult ge overigens de geschiedenis- boekjes halen: gij waart de enige fluweelzit- ter die tegen het verbod op het dragen van de boerka stemde. Uw argumentatie was dat het dragen van zo’n ding de vrije keuze van de vrouw moet zijn. Alsof het dàt werkelijk is. Die houding bewijst uw wereldvreemd- heid en verklaart tegelijk waarom gij liever terugkeert naar veilige en hoge academi- sche ivoren torens. Droom maar verder van een betere wereld voor alle verdrukten, ook voor de vrouwen die het leven door een klein venstertje met gaas ervoor moeten bekijken en die dat volgens
u uit vrije wil doen!
Briefje aan Eva Brems
Laat u niet rollen
Wie gaat er winnen op 25 mei 2014? In alle geval de “goei”. Wie de “goei” zijn, weet u al als u lezer van ‘t Pallieterke bent. En als u het nog niet weet, neem dan snel ‘t Pallieterke ter hand. Want binnen enkele maanden moet u het zeker weten.
U kunt ook gaan voor een abonnement. Wilt u er meer over weten, bel 03 232 14 17 en onze lieftallige secretaressen staan u graag te woord.
‘t Pallieterke: het laatste blad dat alles wat “Vlaams” is, nu eens niet uitspuwt.
Mogen we op uw steun rekenen?
Die zijn, in de Belgische context, uiter- aard “onrealistisch”, omdat de Franstaligen de kolonisering van Vlaanderen (zoals in de Randgemeenten van Brussel) niet zullen wil- len opgeven; omdat zij de miljarden euro’s die jaarlijks van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel vloeien niet zullen willen vervan- gen door een inspanning om de tering naar de nering te zetten; en omdat de traditio- nele Vlaamse regeringspartijen met Belgi- sche voordelen, ambten en zeg maar ronduit ook cash betaald worden voor de diensten die zij aan België verlenen. De verzelfstandi- ging van Vlaanderen stuit op allerhande grote belangen, die in dit land aan de macht zijn en die macht niet vrijwillig zullen prijsgeven.
Niet voor overmorgen
Zoals N-VA-voorzitter Bart de Wever zegt (in Het Laatste Nieuws, 2 november): “het confederalisme is niet voor overmorgen”, en dus zeker niet voor onmiddellijk na de ver- kiezingen van 25 mei 2014. Niettemin was de denkoefening die door de N-VA werd verricht uiterst nuttig en heilzaam, zelfs kan men met Jan Segers (in Het Laatste Nieuws, 2 novem- ber) zeggen dat “ze geen dag te vroeg kwam”.
Het was zaak voor De Wever en de zijnen om een klimaat dat stilaan negatief begon te worden door toedoen van nare lokale toestanden (uiteraard uitvergroot door alle tegenstanders van het Vlaamse zelfbestuur) en door sommige uitspraken van Bracke en anderen – die alleen persaandacht kon- den krijgen als hun uitspraken twijfel deden rijzen over de geloofwaardigheid van hun partij – om te buigen in meer positieve zin.
Zeker na de eerste tegenvallende opiniepei- ling moest de N-VA de leiding nemen van het politieke debat, en daarin is de N-VA gran- dioos geslaagd, hoewel niets moeilijker is voor een politieke partij dan een eenmaal aangetast vertrouwen terug te winnen. Dat heeft de N-VA gekund door een confederaal schema uit te werken dat, zoals professor Devos zegt, weliswaar radicaal is maar ook en vooral “intellectueel eerlijk”. Het mag dan in een Belgische context al verworpen wor- den, het zou theoretisch van aard kunnen zijn om van België een staat te maken waarin de vele Vlaamsgezinden die van de N-VA de grootste partij van het land hebben gemaakt, kunnen leven.
“Zo helder is de politiek niet altijd, ook al hoort ze zo te zijn”, aldus Bart Haeck in De Tijd (31 oktober). Dezelfde commentator is van mening dat de N-VA met de gedetail- leerde ontleding van wat een Belgisch con- federalisme zou kunnen zijn, “de inzet van de verkiezingen van 25 mei 2014 heeft bepaald”.
Dat is een sterk uitgangspunt. “Daar is lef voor nodig”, aldus Jan Segers (in Het Laatste Nieuws, 31 oktober). “Het is lang geleden dat een politieke partij met zoveel gewicht zo’n radicale hervorming op tafel heeft gelegd”, aldus de reeds geciteerde Haeck in De Tijd.
– Daarmee weet de lezer van de onbetrouw- bare De Standaard en een visceraal anti- N-VA-gezind Het Nieuwsblad, die op zo venij- nig mogelijke wijze twijfel doen rijzen betref- fende de plannen van De Wever, en lezers van het scheldproza van De Morgen, waarin
“Vlaams” en “slecht” welhaast synoniemen zijn geworden, dat er nog eerlijke journalis- tiek bestaat in Vlaanderen.
Franstalig onderwijs
Analyseert men de confederale plannen van de N-VA, dan lijkt de partij op drie ter-
reinen haar staatkundige uitgangspunten te hebben opgegeven. Ten eerste, het plan wordt voorgesteld als een “definitieve” her- vorming van de Belgische staat, dat wil zeg- gen dat de N-VA zo eventjes langs haar neus weg een niet-onaanzienlijke correctie aan- brengt op het eerste punt uit haar statuten, en dat de volledige onafhankelijkheid van Vlaanderen niet meer wordt nagestreefd. Ten tweede, de N-VA aanvaardt het voortbestaan van het koningshuis, en zij staat niet lan- ger de republiek voor, hoewel de deelstaat Vlaanderen zich nog altijd zo kan noemen, als men dat wil. (In Zwitserland zijn er ook kantons die zich een republiek noemen, en andere die dat niet doen.) Eigenlijk zegt de N-VA: als de monarchie ons plan aanvaardt, dan aanvaarden wij het voortbestaan van de monarchie. Het is een soort deal dat door de nieuwe kabinetschef van de koning, die voel- horens heeft in Vlaamsgezinde kringen, zou kunnen zijn bedacht. Ten derde, Brussel krijgt in de plannen van de N-VA zowat het meest gunstige statuut dat het door een Vlaams- nationalistische
partij ooit werd toebedeeld. Het krijgt nieuwe kansen door de eenmaking van gewest en hoofdstad, en zelfs ontvangt het meer eigen middelen dan thans door toe- kenning van de opbrengst uit de vennoot- schapsbelasting. Brusselse politici spreken schande over het feit dat volgens de N-VA Brusselaars voor gemeenschapsmateries een keuze zouden moeten maken tussen Vlaan- deren en Wallonië; zij roepen wel hard, maar ze zeggen niet waar het probleem zit, en dat is dat Franstalige Brusselaars géén Walen zijn.
Om de Vlamingen te plagen, spreken Brus- selse politici wel van een Wallo-Brux (een samengaan van Wallonië met Brussel), maar zij weten maar al te goed dat de Brusselse kiezers dit niet wensen. En zij weten ook dat binnen de Franstalige Gemeenschap (het samenwerkingsverband tussen Brussel en Wallonië voor de gemeenschapsmateries) Brussel in onderwijszaken werd benadeeld ten voordele van Wallonië. De hoge jeugd- werkloosheid in Brussel (tot dertig procent) is grotendeels het gevolg van het falen van het Franstalig onderwijs, dat door de Fransta- lige Gemeenschap wordt bestuurd. (Tussen haakjes: op deze drie punten – zelfstandig- heid, republiek en Brussel – stelt het Vlaams Belang zich radicaler en consequenter op dan de N-VA.)
Wat met Europa?
De grote vraag blijft hoe zonder een revo- lutie (die de N-VA zegt niet te willen) het con- federale plan van de N-VA te verwezenlijken is, zij het dan pas “overmorgen”, zoals De Wever heeft gezegd. De Wever heeft onge- lijk als hij stelt dat “niets van wat wij voorstel- len, revolutionair is” (Het Laatste Nieuws, 2 november). Dat is het natuurlijk wél. De soci- ale zekerheid, waar vandaag bijna een derde van het bruto binnenlands product naartoe gaat, en waar de staat 27 miljard euro per jaar aan toe legt, splitsen, is op zichzelf reeds revolutionair. Men kan niet blijven beweren dat iets wat objectief gezien een omwen- teling is, niet zo mag worden omschreven.
Zoals men ook niet “solidariteit” mag noe- men een door De Wever nog tot vijfentwintig jaar na de invoering van het confederalisme gehandhaafde welvaartstransfer ten bedrage van 12 miljard euro naar Wallonië en Brussel.
En ten slotte: wanneer zal de N-VA in het reine komen met Europa? De Europese Unie bestaat ten dele om etnisch verdeelde lan- den als Spanje, Groot-Brittannië, Italië en België tegen middelpuntvliedende krachten te beschermen, en de club van Van Rompuy, Verhofstadt, Dehaene, enzovoort, zal zeker tot het uiterste gaan om de invoering van het confederalisme in België te verhinde- ren. Le Soir rekent daar reeds op. Mogen we daarover van de N-VA een even grote helder- heid verwachten als die reeds met het impo- sante werkstuk over confederalisme werd
vertoond? Mark GraMMens
Proficiat, N-VA
De Gentse politicoloog professor Carl Devos, inmiddels al een beetje een “Bekende Vlaming” geworden, neemt mij de woorden uit de mond. In Het Laatste Nieuws (31 oktober) omschrijft hij de voorstellen van de N-VA voor confederalisme als “radi- caal maar intellectueel eerlijk”. Dat was ook mijn indruk toen ik de voorstellen aan- dachtig bekeken had.
De rACIsMespIeGeL
Een week lang wou De Standaard de lezers inpeperen dat ze racisten waren. Ze confronteren met verfoeilijke toestanden in het onderwijs, in de economie, in de kunst, in onze rusthuizen. “Nergens zo weinig alloch- tonen aan het werk”, was maar een van de titels van de reeks (62 procent versus 73 pro- cent van de algemene bevolking). Reden: de oude industrie waarvoor oudere generaties naar hier waren afgezakt verdwijnt. Maar er is ook “blijvende discriminatie”, vernemen we van Koen Van Laer (U Hasselt). Werk- gevers hebben vooroordelen over mensen met buitenlandse roots en worden dan maar
gekanaliseerd naar lager gekwalifeeerde jobs (uitzendarbeid of de schoonmaaksec- tor). Bovendien lijkt hij ook de “strenge taal- vereisten” discriminerend te vinden. Geen haar op het hoofd van Van Laer dat eraan denkt dat er misschien wel te veel nieuwko- mers zijn, en dat het nogal wiedes is dat een werkgever bij twee goeie kandidaten toch voorrang geeft aan diegene met wie hij het vlotst communiceert. Zoals het ook wiedes is dat verhuurders vaak het bekende voor- rang geven op het onbekende. Evenmin lijkt het ons niet abnormaal dat allochtonen met taalachterstand ook leerachterstand heb- ben. Als Van Laer dat discriminatie vindt, dan doet hij maar.
Dossier
6 november 2013
4
12.000 doden op achttien dagen
De collaboratie was fout omdat men niet samenwerkt met een moorddadige bezet- ter. Niemand beweert dat het Belgische leger Duitsland was binnengevallen. Omgekeerd was wel het geval. Luc de Vos, een ernstig his- toricus, geeft enkele cijfers. Belgische militai- ren gesneuveld tijdens de Achttiendaagse Veld- tocht: 5.481. Burgers omgekomen tijdens de inval van de Duitsers: 6.552. Voeg daar nog duizenden gewonden bij, sommigen gehandi- capt voor de rest van hun leven. Dat zijn min- stens twaalfduizend mensen die onschuldig stierven; dikwijls nauwelijks twintig jaar oud.
Ieder mens, zeker in een tijd van grotere fami- lies, had rondom zich een kern van minstens dertig familieleden of goede vrienden die dat verlies met moeite konden verwerken, die het de bezetter niet vergaven en die –begrijpelijk – nog bozer waren op de collaborateurs van de bezetter, want dat waren mensen zoals wij. De Duitsers en hun Vlaamse en Waalse medewer- kers slaagden erin minstens een half miljoen mensen tegen zich in te nemen die zich vier jaar later maar al te goed herinnerden dat zon- der die Duitse inval x en y nog geleefd hadden.
In Duitsland stierven daarenboven nog eens 1.700 krijgsgevangenen. Misschien zou hun leven ook zonder die oorlog kort geweest zijn, maar die krijgsgevangenschap zal de kwaliteit van hun leven niet verbeterd hebben.
De hatelijke tewerkstelling
De collaboratie was fout omdat de Duitsers de hatelijke maatregel uit de Eerste Wereld- oorlog invoerden: de verafschuwde verplichte tewerkstelling die gezinnen uit elkaar rukte, die mensen in de materiële ellende stortte, want de Duitsers waren er goed in om allerlei beloofde toelagen op de lange baan te schui- ven zodat vrouwen en kinderen soms een beroep moesten doen op familieleden, alleen maar om te overleven. 150.000 mensen kwa- men tegen hun zin terecht in barakken in Duits- land waar ze dikwijls in onhygiënische omstan-
De collaboratie was wél fout
“Goed, laten we opnieuw het debat aangaan over oorlog en repressie”, schreef Mark Grammens vorige week in zijn laatste alinea van het stuk “De collaboratie was níét fout”.
Wel, die handschoen neem ik graag op, met alle respect voor onze nestor (ik was een abonnee van zijn Journaal).
digheden, met kleine rantsoentjes, overleefden en waar ze permanent uitkeken naar de pak- jes uit het vaderland van mensen die het ook niet breed hadden. De brieven uit Berlijn-Lich- terfelde van mijn 50-jarige grootvader spreken boekdelen. Daarenboven leefden veel van die mensen permanent in doodsangst omdat zij in de fabrieken moesten werken die een geliefd doelwit van de geallieerden waren. 3.200 onder hen zouden het niet overleven. Eén van die doden was mijn grootvader, Jan Persoons.
De collaboratie was fout omdat de jacht op 200.000 mensen die niet naar Duitsland wilden, werd georganiseerd door Vlaamse Hilfsfeldgendarmen en Fahnders die het dub- bele van een geschoolde arbeider verdien- den om hun landgenoten op te pakken. Veel Vlaamse VNV-burgemeesters (bijvoorbeeld Kamiel Baeck in Mechelen) hadden er geen problemen mee de eigen politie in te schake- len. En bij het Arbeidsambt en de Werbestelle die de hele jacht in de juiste administratieve banen leidden, werd ook het grootste deel van het werk gedaan door Vlamingen.
Deutsch
De collaboratie was fout omdat de nazi’s er niet aan dachten Vlamingen als gelijken te behandelen. Die waren in Duitse ogen alleen goed genoeg als kanonnenvlees of om zich te laten uitpersen. Mark Grammens schrijft dat
“er in 1940 een golf van sympathie voor Duits- land bestond in zijn rol van steun en toeverlaat van opstandige volkeren”. Die sympathie heeft niet lang geduurd, want de Duitsers wierpen zeer vlug hun masker af. In alle memoires van gemeentebestuurders leest men hoe de Duitse militairen arrogant alleen Duits spraken, in de beste traditie van de franskiljons. De Vlaams- nationalisten werd meteen en brutaal aan het verstand gebracht dat die Dietse staat een ver- boden doel was waarover niet mocht geschre- ven worden. De behandeling van de naïevelin- gen, idealisten of geweldenaars die naar het Vlaams Legioen stapten in 1941 bewees wat
een “toeverlaat Duitsland was voor opstandige volkeren”: verbod om het Nederlands als com- mandotaal te gebruiken, Groot-Duitse en anti- christelijke indoctrinatie. De strijd tussen VNV en DeVlag werd verloren door de eerste groep en gewonnen door een organisatie die “gau Flandern” als een provincie van Gross-Deutsch- land als einddoel zag. Hoe lang zou Vlaanderen bij een Duitse overwinning nog Nederlandsta- lig gebleven zijn? Welke middelen zouden de Duitsers gebruikt hebben om het land te ver- duitsen? Daar kon La Belgique nog een puntje aan zuigen.
De plundering en de angst
De collaboratie was fout omdat de Duitsers het hele land als een wingewest beschouwden en het leegzogen voor de eigen oorlogsinspan- ning en om te verhinderen dat de levensstan- daard in Duitsland zelf door de oorlog dras- tisch zou dalen. Honger en koude waren het lot van honderdduizenden mensen in de grote steden die geen wortels meer op het platte- land hadden waar ze zich op de zwarte markt konden bevoorraden. Je moet maar eens de burgerlijke stand napluizen en kennis nemen van de jonge leeftijd waarop vele ondervoede en slecht verzorgde mensen stierven. Ja, één en ander was het gevolg van de Britse blok- kade, maar de grootste reden van de schrik- wekkende verarming was de onbeschaamde plundering van het land door de Duitsers.
De bezettingskosten, 67 miljard frank (van- daag omgerekend 92 miljard euro), waren totaal niet in verhouding tot het kleine aantal Duitse soldaten. De inbeslagname van “Spar und Mangelgüter” zoals wol, tabak, leer, con- serven, drank en grondstoffen verarmden het land en de mensen schrikbarend. De Duitsers gooiden zich met veel enthousiasme op de zwarte markt en kochten eerst via stroman- nen en later via de Zentralanmeldestelle alle dagelijkse en luxeproducten op voor 20 mil- jard frank (omgerekend vandaag 27 miljard euro). Gezien de plundering via een zoge- naamd clearing-systeem verliep (Duitse aan- kopen werden weggestreept tegen wat Duitse leveringen – koolzaad bijvoorbeeld) betaalden de Duitsers in feite met waardeloos papiergeld.
Op het einde van de bezetting was het clearing- systeem zo in onevenwicht dat men kan stel- len dat de Duitsers ongeveer 30 procent van de nationale rijkdom hadden gestolen.
En de collaboratie was fout omdat men een
gewelddadig schrikbewind steunde dat per definitie geen oppositie toestond. Het regime stelde 2.000 mensen terecht en liet 12.000 politieke gevangenen creperen in een gevan- genis of een kamp. Velen onder hen waren inderdaad communisten, die zich niets aan- trokken van de ellende die hun idiote verzets- daden veroorzaakten omdat de Duitsers hard en wild terugsloegen (1.500 gegijzelden).
Maar het gevolg van de Duitse represailles en de collaboratie was dat men zijn buren niet meer vertrouwde, dat het weer eens Sperr- zeit was of dat men wegens de verduistering niet meer de eigen woning durfde of kon ver- laten. Mark Grammens vestigt er de nadruk op dat niemand in het bezette land wist wat met de Joden gebeurde. Dat klopt, maar men vermoedde wel dat het lot hard en wreed zou zijn, dat alleen de sterksten zouden overle- ven. In een land waar alleen zwaar gecensu- reerde media werkten en de geruchtenmolen op het hoogste toerental draaide, konden de idiootste verhalen verteld worden en heerste een (ongegrond) vermoeden dat de Joden nog maar het begin waren, de rest van de bevol- king zou volgen.
Grammens is fel getekend door zijn ervarin- gen in het Vlamingenhatende Brussel in 1944, maar de oorlogsfeiten die hij citeert (zoals het zingen van “Kempenland aan de Dietse kroon”
als ENIGE reden voor na-oorlogse repressie) behoren tot de legende. Ik bezit de volledige lijst van koorleden van Het Vendel, opgericht door Gaston Feremans in de oorlog en te gast bij vele manifestaties van DeVlag en VNV. Ver- scheidene koorleden zijn inderdaad opgepakt maar altijd omdat ze naast hun optredens regelmatig in uniform rondliepen en propa- ganda maakten voor de collaboratiebewegin- gen. Wie zich echt tot zingen beperkte, werd met rust gelaten. De zus van de componist was in Mechelen de ster van vele zwarte manifes- taties maar ze werd niet verontrust. Belgicisti- sche historici zoals Bruno de Wever (broer van) en Van Doorslaer van het Soma betreuren de privacy-wetgeving die verhindert dat kinderen en kleinkinderen gemakkelijk het dossier van de zondaars inzien. Ze pleiten voor ruimhar- tige toestemmingen omdat zij uit eigen erva- ring weten dat nogal wat erfgenamen verbaasd zullen staan als ze de beschuldigingen lezen, want bij velen was er echt meer aan de hand dan een liedje zingen.
JAN NECKERS
Laat het als een cliché klinken, maar als ik schrijf dat vorige week woensdag, 30 okto- ber, Vlaanderen en de Vlaamse Beweging in het bijzonder een heel grote meneer hebben verloren, zullen vriend en vijand dat alleen maar kunnen beamen. Als geen andere leider in de Vlaamse onafhankelijkheids- strijd heeft deze al te bescheiden, maar zéér gedreven man onze gerechtvaardigde strijd een ziel én een stem gegeven.
Een summiere greep uit het Vlaamse bewogen leven van deze 93-jarige kamper.
Kort na de oorlog, in 1947, trad hij bij het Davidsfonds binnen als jonge bediende, in 1964 nam hij als secretaris-generaal de taak van Edward Amter over en hij wist zich zó flink van die taak te kwijten, dat hij in 1977 met een zeer grote meerderheid werd verko- zen tot nationaal voorzitter van de grootste cultuurvereniging van Vlaanderen. Intussen had hij al een meer dan gewone stempel op de Vlaamse Beweging gedrukt: in 1964 zette hij zijn schouders onder de oprichting van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV), dat twee jaar later officieel van start ging en zich mee inzette voor Leuven Vlaams en andere strijdpunten, zoals de fusie van de 19 Brusselse gemeenten en... de splitsing van B-H-V. Als voorzitter nam Clem het voor- touw in de strijd tegen het beruchte Egmont- pakt, dat voor de rechtlijnige volksmenner met het aangeboren redenaarstalent niet door de Vlaamse beugel kon en dat het uit- eindelijk tegen de niet-aflatende protesten heeft moeten afleggen. Clem de Ridder wist de kracht van zijn Vlaamse én christelijke overtuiging met een benijdenswaardige vlot- heid op de massa’s over te brengen. Toen hij in 1989, 65 jaar geworden, op één van de toen nog heel druk bijgewoonde congressen van het Davidsfonds afscheid nam als voor- zitter, leverde hem dat, volkomen terecht,
een heel lang en heel warm afscheidsap- plaus op en werd hem uit dankbaarheid voor wat hij voor de vereniging had betekend, spontaan de titel van erevoorzitter verleend.
Clem heeft in de Vlaamse Beweging gulden sporen getrokken, want hij was niet alleen de drijvende kracht achter het Davidsfonds en allerlei betogingen voor de Goede Zaak, hij was ook bedrijvig bij het IJzerbedevaartko- mitee, dat hij tevergeefs heeft willen behoe- den voor een normvervaging die later nood- lottig zou blijken te zijn. Wie met de Vlaamse Beweging vertrouwd is, zal zich herinneren dat Clem zijn kandidatuur had gesteld voor de opvolging van wijlen Paul Daels bij dat comité, maar dat hij, vooral door de anti- werving van wijlen Hugo Schiltz, het met slechts één stem verschil moest afleggen tegen “IJzeren Lionel”.
Ik herinner mij nog levendig dat Clem tot
de genodigden behoorde op het feest van ‘t Pallieterkes gouden jubileum en dat hij daar door één van de aanwezige dames ertoe aangespoord werd als redenaar op te treden op de eerste “IJzerwake”, waarvoor hij door Ledy Broeckx van het VNJ was aangezocht.
Hij vond dat het zijn plicht was en hij dééd het, want zo was de goeie trouwe Clem de Ridder: altijd op de bres voor zijn Vlaanderen dat hij hartelijk liefhad. Voor dat Vlaanderen – voor óns Vlaanderen – heeft hij ook mooie liederteksten geschreven, zoals Onze-Lieve- Vrouw der Lage Landen. Hij schreef ook voor de IJzerbedevaart en het Zangfeest, en nu en dan voor de tv.
De laatste jaren ging het niet meer zo best.
Die jaren heeft hij doorgebracht in een rust- huis in Bertem, waar Vlaanderen deze week woensdag, 6 november om 10 uur, in de Sint- Pieterskerk afscheid zal kunnen nemen van deze zachtmoedige Vlaamse beweger die een stevige vuist kon maken als het over de belangen van zijn dierbaar volk ging. Laat ik, niet zonder ontroering bij veel herinneringen, eindigen met een parafrase op wat zijn goeie vriend Anton van Wilderode over Lode Dos- fel schreef: “Vlaanderen, vergeet uw Ridder niet die uw geboeide was!”
HVO
In memoriam
een heel lang en heel warm afscheidsap-
Clem de Ridder
PEILING
VTM-magazine ‘Royalty’ (iVox) en het Waalse RTL (Ipsos) peilden in een enquête bij telkens duizend personen naar het ver- trouwen van de Belgen in koning Filip, nu die honderd dagen op de troon zat zonder vallen. In de enquête van RTL werd gepeild naar de mening van de Belgen, in die van VTM naar die van de Vlamingen. Moe- ten we nu onder de indruk zijn? Volgens de rapporten van iVox kan Filip rekenen op het “vertrouwen” van 59 procent van de Vlamingen (dat was 49 procent begin juli), volgens die van Ipsos van 80 procent van de Belgen. Zou het alleen Filip zijn die niet zo goed kan tellen? Filip haalt wel een buis (4/10) op het vlak van flair, vlotheid en grappigheid. Als wij goed kunnen tel- len zijn er nog veertig procent grapjassen in dit land.
Actueel 6 november 2013 5
De N-VA heeft er met de publicatie van de ontwerpteksten voor het partijcongres van begin 2014 (‘Verandering Voor Vooruitgang’) een ferme lap op gegeven. Critici pro- beren mekaar te overtreffen in negativisme. Maar ook in naïviteit. Hun impact op de kiezer lijkt wel nul. Een heel ander beeld immers op fora van de kranten. Daar waren de nog veel talrijker lezersreacties vooral positief. Opinies laten zich nauwelijks nog vangen in de politiek correcte dwangbuis van de klassieke media. Ze gedijen aan de toog en in de vrije lucht van de veel minder te manipuleren nieuwe media. De demo- cratie situeert zich daar.
Té kort samengevat: de N-VA weet dus wél wat confederalisme is. En ze koppelt dat poli- tieke verhaal aan het sociaaleconomische.
Een evidente koppeling overigens, al oogt De Wevers timing wat bizar (zie verder).
Economisch
Eerst het economische verhaal. De N-VA wil de overheidsuitgaven afslanken (en de uitgaven bevriezen), de federale schuld op vijfentwintig jaar afbouwen, de belastingen verlagen (personenbelasting van 45 naar 40 procent, vennootschapsbelasting van 33 naar 27 procent), de werkloosheidsuitkeringen beperken tot drie jaar, besparen in de gezond- heidszorg, de transfers naar Brussel en Wallo- nië (7,9 miljard per jaar of 3.000 euro per wer- kende Vlaming) geleidelijk afbouwen.
“Onbetaalbaar”, vinden de weldenkende tegenstanders van De Wever. Voor het gemak vergeten ze even dat uitgerekend hun Belgi- sche staat, dat gepruts rond de PS, failliet gaat.
Natuurlijk is niet elke kritiek zinloos. De Vlaamse overheidsuitgaven vijf jaar bevrie- zen op het huidige bedrag is “overdreven en schadelijk” voor de economische groei, sig- naleert de Leuvense professor Wim Moesen, de “vader” van die gedachte (De Standaard).
Professor en ex-VLD-senator Paul de Grauwe vindt een lineaire besparing in de publieke sector niet verstandig. Doe dat waar het meest nodig is, raadt hij aan (Le Soir).
De gigantische federale staatsschuld afbeta- len op vijfentwintig jaar (22,7 miljard per jaar!) bovenop de nog lopende interestlasten is een moeilijke oefening. “Onzinnig”, meent de Leu- vense economieprofessor en Groen-adviseur André Decoster.
Een bedrijf kan perfect functioneren met schuld, zolang het de interesten daarop kan blijven betalen. CD&V-senior Eric van Rompuy (De Tijd) denkt dan weer dat er niet één inter- nationaal kredietbureau vertrouwen zal heb- ben in de schuldpositie van een land dat geen fiscale basis meer heeft.
De belastingverlaging is er alleen “voor de rijken”, vindt Decoster. Oei, even vergat de pro- fessor dat lastenverlaging een beetje moei- lijk is voor wie geen belastingen betaalt (ver- vangingsinkomens), reageerde De Wever (het Nieuwsblad) “En wie meer dan 4.500 euro bruto per maand verdient, profiteert niet.” Gert Peersman en Koen Schoors (U Gent) verge- lijken het belastingvoorstel van N-VA met de Vlaamse jobkorting. Waarom werd díé dan afgeschaft? (HLN).
Is werklozen schorsen na drie jaar niet een verschuiving van stempelgeld naar leef- loon? Ben Weyts denkt van niet, gelovend in de analyse van het Hoger Instituut voor de Arbeid. Dergelijke ingreep zou een derde van de werklozen activeren, en een ander derde doen afhaken. Twee derde winst dus? Behoor- lijk optimistisch.
Confederatieplan N-VA:
om over na te denken
Politiek
En wat met het politieke verhaal? Eerst – weer veel te kort - de gegevens. De politieke macht (wetgevend en uitvoerend) moet voor N-VA verschuiven naar Vlaanderen en Wallo- nië, met uitzondering van een onrechtstreeks verkozen 50-koppig confederaal parlement (25 V/25 F) en een confederale miniregering van zes ministers (3 V/3 F, vakministers en minister-presidenten). Concreet betekent die
“copernicaanse” ommekeer dat de deelstaten bevoegd worden voor alles (met als opvallend- ste nieuwe bevoegdheden: sociale zekerheid en personenbelasting).
België wordt inzake bevoegdheden (enkel nog defensie, migratie en asiel) en fiscali- teit (enkel nog btw en accijnzen) flink uit- gekleed. Wat er van België rest, kan op een post-itje, schreef Fabian Lefevere (Nbl). Niet correct. De confederatie zal ook nog de han- den vol hebben met het coördineren van de politieke machinerie: samenwerkingsakkoor- den met Wallonië (of is het met de Franstali- gen?), belangenconflicten, Europabeleid, Brus- selbeleid...
Europa en Brussel
België blijft lid van de EU, “omdat Europa nu eenmaal geen deelstaten erkent”. De soe- vereine staatsmacht blijft finaal bij de confe- deratie berusten. Met die toegeving – tijdelijk of niet? – elimineert de N-VA alvast de “Euro- pese” tegenstanders van haar project. Pro- fessor Bart Maddens (KU Leuven) is hier niet gelukkig mee: “Als Vlaanderen en Wallonië echt soeverein willen worden, moeten ze kun- nen deel uitmaken van de EU.” (Doorbraak.be) Brussel blijft geen “derde gewest” en wordt geen deelstaat, wel een “regio Brussel-Hoofd- stad”, een soort stadsgewest. Samengevat en vereenvoudigd: Brusselaars staan inzake per- soonsgebonden materies voor de “Brussel- keuze”: kiezen voor een Vlaams of een Waals (Franstalig) dak boven het hoofd. Dat is nu al het geval voor onderwijs, waarom dan niet voor sociale zekerheid en personenbelasting, hoopt de N-VA. Op eigen kracht kan Brussel immers geen kant op. De Brusselaars krijgen hun sociale zekerheid nooit geregeld. Maar Brussel blijft autonoom inzake grondgebon- den bevoegdheden (mobiliteit, milieu, werk, bedrijven, sociale onderhandelingen, schen- kings- en registratierechten, vennootschaps- belasting, onroerende voorheffing). Extra troostprijs: het kan rekenen op hulp van Vlaan- deren en Wallonië. De hoogmoedige Brussel- nationalisten slaan tilt. Een “stad” zijn, zoals pakweg Parijs, Londen, New York of Antwer- pen, dat is beneden hun waardigheid.
Kritiek
Officiële partijreacties op de N-VA-voor- stellen bleven alvast in Vlaanderen tot vorig weekend erg omzichtig. Commentaar kwam
Woensdag 30 oktober, om 16 uur. Plaats van afspraak: Informatiebureau van het Euro- pees Parlement in de Trierstraat in Brussel. Bart de Wever en trawanten stellen er het tweede deel voor van de veelbesproken congresteksten. Het document telt niet minder dan 71 bladzijden tekst. Pas enkele uren daarvoor zijn de teksten aan persagentschap Belga bezorgd.
Exact één dag later heeft VTM al een “exclusieve” peiling laten uitvoeren bij 1.001 Vla- mingen. “Hoe denken de Vlamingen over de confederale plannen van N-VA?”, kondigt Stefke Wauters aan in het nieuws van 19 uur, op donderdag 31 oktober. Peilingbureau iVox zorgde voor het onderzoek.
Wij met ons slecht karakter vragen ons dan af, zou er ook maar iemand zijn van die 1.001
“bevraagden” die de originele teksten van de N-VA gelezen heeft? Heeft VTM die teksten eerst aan de betreffende personen bezorgd met de vraag alles eens grondig te lezen, om nadien hun mening te geven? Ik kan het me moeilijk voorstellen. Zeker niet omdat die 1.001 gelukkigen een doorsnede moeten voorstellen van onze maatschappij. Daar zit- ten uiteraard ook mensen tussen die totaal niet in politiek geïnteresseerd zijn. Hoe kun- nen die mensen dan een oordeel vellen over een moeilijk begrip als “confederalisme”.
Laten we even veronderstellen dat iVox met de peiling begonnen is op donderdag om 9 uur ’s morgens. Amper 10 uur later zijn de resultaten al verwerkt en klaar om gebruikt te worden in het VTM-nieuws van 19 uur. Een technisch huzarenstukje, of veel larie en apekool?
Ik durf er mijn hand voor in het vuur steken: niemand van die 1.001 “bevraagden” heeft de teksten gelezen. Toch wordt naar hun mening gevraagd over de gedetailleerde plan- nen van de N-VA. En dan verklaart VTM zonder blikken of blozen dat die 1.001 mensen de mening vertolken van alle Vlamingen. Twee uitspraken van nieuwsanker Stef Wauters ble- ven hangen: ‘Vlamingen verdeeld over voorstellen van N-VA’ en ‘de meesten denken dat de plannen onbetaalbaar zijn’. Erger wordt het wanneer politici van andere partijen dan weer verwijzen naar deze peiling om hun eigen grote gelijk te bewijzen.
En die 1.001 ‘bevraagden’? Die hebben geantwoord op basis van de commentaren die ze gehoord hadden in de nieuwsberichten van woensdag en donderdag. Kun je dat dan nog een objectieve en wetenschappelijk verantwoorde peiling noemen? Ik heb er zo mijn twijfels over.
KVC
De peiling
er vooral van enig loslopend wild. Eric van Rompuy kraakte het voorstel af als “utopisch en lichtzinnig”. Zijn Brusselse collega Brigitte Grouwels was merkelijk voorzichtiger: de N-VA-teksten waren “eten en drinken”.
Bij Open Vld kwebbelde de voorzitter iets over masturbatie. “Onwerkbaar”, stotterde de Brussel-nationalist Guy Vanhengel, in Evere in 2012 als lijstduwer voor een PS-lijst (sic) goed voor 805 stemmen. Stefaan van Hecke, voor- zitter van de Kamerfractie van Groen, brab- belde iets over “revolutie” en ondervoorzitter Elke van den Brandt zag de N-VA al meteen een “Berlijnse Muur” optrekken in Brussel. De fijnste reactie kwam van Yamila Idrissi (sp.a), die Brussel al zag branden als “een nieuw Sarajevo of een nieuw Jeruzalem”.
De Franstaligen waren even afwijzend. “Der Untergang”, waarschuwde de PS. “Zo onrealis- tisch dat het komisch wordt”, spotte MR-voor- zitter Charles Michel.
Commentaren
De krantencommentatoren waren blijk- baar wat uit hun lood geslagen. Verrast door de kwaliteit van wat De Wever en co op papier hadden gezet? Ze varieerden van
“origineel” (Geudens, GvA), “degelijk door- dacht” (Donckier, Het Belang van Limburg),
“duidelijk” (Haeck, De Tijd, en Samyn, DM) en “met open vizier” (Sturtewagen, DS) naar
“nu weten we wat, maar nog niet hoe” (Van Impe, het Nieuwsblad) tot “politiek volstrekt onhaalbaar” (Segers, HLN).
Van een bedroevend niveau waren de werk- stukjes in De Standaard van helderziende Bart Brinckman (die Geert Bourgeois al als Vlaams minister-president zag en De Wever zag “uit- doven” in Antwerpen), Paul Goossens (die weer in de sixties zat en pleitte voor een ver- mogensbelasting) en Marc Reynebeau, die vond dat de N-VA de rijken nog rijker maakt.
De ‘zagerij’ van DS draaide op volle toeren.
In de afdeling “laat eens een prof aan het woord” voorspelde Marc Hooghe dat de ondernemers de N-VA zouden dumpen omdat ze “failliet zouden gaan als ze moeten wach- ten op de fata morgana” van het confedera- lisme en dat de Vlaams-nationalisten zouden afhaken omdat de staatshervorming enkel tot doel heeft “een rechts economisch beleid mogelijk te maken”. Snik.
Dave Sinardet (UA) raakte niet verder dan het verwijt dat confederalisme een carnavals- pak is voor onafhankelijkheid. Philippe van Parijs (ULB, DM) had het over “een vorm van apartheid”, terwijl vrolijk Brussel een onbe- twistbaar recht zou moeten hebben op mas- sale transfers… omdat de stad de kansarmen, studenten, ambtenaren, diplomaten en lob- byisten opvangt.
Het verhaal van de (gematigde) pro’s in de pers is snel uitverteld. Bart Maddens en Peter
de Roover in Doorbraak. Stop. Ook zij hadden enige kritiek. “België” blijft, meer dan Vlaan- deren, de brug naar Europa en Brussel blijft een half derde gewest, waarvoor Vlaande- ren mag blijven betalen, zonder stem in het beleid. Positief zijn dan weer de ommeslag naar confederalisme en de splitsing van de sociale zekerheid, vindt Maddens. Is het plan tegelijk aanvaardbaar voor de radicalen (de fundi’s, de zuidvleugel) en voor de twijfelaars (de realo’s, de noordvleugel)? Indien wel, dan is het bingo voor Vlaanderen. Zo niet, loopt de N-VA-tent leeg, stelt Peter de Roover. Ook voor hem blijft het Brussel-luik (te) complex en het behoud van de band met Brussel “de kwadra- tuur van de cirkel”.
Lastig?
Het confederalisme-plan van N-VA is iets voor de lange termijn. Hoe reageert de flamin- gante achterban op het uitstelgedrag van De Wever? Op het nog vijfentwintig jaar rekken van de transfers? Op de geldstroom naar Brus- sel, die met de Brusselkeuze kan exploderen?
En wat te zeggen over de chronologie van meester-tacticus De Wever? “Ik kan toch niet duidelijker zijn”, stelt hij met klem: eerst snel een economische herstelregering, gericht op minder overheid en minder werkloosheid,
“ook als we daarvoor de staatshervorming moeten laten vallen”, anders “hangen we aan het wurgkoord… Voor de staatshervor- ming moet je soms durven je perspectief op tien jaar te zetten.” Tegenstanders als Fabian Lefevere laat je zo meteen toe te schrijven dat je “het confederalisme laat vallen”. Mis- schien niet erg, maar hoe zullen de flamin- gante N-VA’ers dat appreciëren? Om over na te denken, toch?
Zal de uitgesproken rechtse economische visie van de partij de linkse flaminganten ver- jagen? En het zachte migratiestandpunt de rechtse? Wat die eerste groep betreft: mis- schien zijn dat er relatief weinig. Maar veel Vlaamse kiezers-werknemers behoren níét tot het zweefveld van Voka of Unizo. Wie een
“sterk mandaat” wil van de kiezer houdt daar best rekening mee.
Eén grote troost voor N-VA: om de verkie- zingen te winnen, heeft de partij de steun van de traditionele partijen niet nodig. Integendeel zelfs. Ook dat is een chronologie. “Eerst moe- ten we zien hoe de electorale verhoudingen liggen”, zegt Ben Weyts. Een heel slimme zet.
U beslist, kiezer, niet de duiders, niet de com- mentatoren. Als het Congres nog kan sleute- len aan de teksten, rekening houdend met het debat van de komende drie maanden, is veel mogelijk. Misschien kan het Vlaams Par- lement dan de rol spelen die het kan spelen (al is de N-VA daar stilletjes over). Daar ligt de Vlaamse democratie en niet elders.
ANJA PIETERS
