De confederale eenzaamheid van de N-VA

(1)

€ 2,20

73ste jaargang • nummer 26 • donderdag 29 juni 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Lees ook blz.3: Paleisrevolutie binnen KBVB door Eurostadion

De politieke crisis in Franstalig België zal wellicht een tijd aanhouden, maar ondertussen is stilaan duidelijk hoe de verschillende deelstatenregeringen er zullen uitzien. CdH- voorzitter Benoît Lutgen trok vorige week de stekker uit de Waalse, Brusselse en Franse Gemeenschapsregering. Hij hoopt op alternatieve coalities zonder de PS. Door de balorige houding van Défi-voorzitter Olivier Maingain is de kans klein dat er in Brussel snel een oplos- sing komt. De aversie van Maingain voor Char- les Michel is zo groot dat hij een regering met de MR niet ziet zitten. Er is nog een juridische procedure hangende rond 700.000 euro partijfinanciering waarover Défi en MR kibbe- len. Dat dateert uit de periode dat ze nog een kartel vormden. Wellicht maakt de Brusselse regering een doorstart met Ecolo/Groen in de plaats van cdH.

In Wallonië tekent zich dan weer een MR- cdH-coalitie af, en daar was het Benoît Lut- gen echt om te doen. De meerderheid met één zetel is zeer krap, maar de coalitie kan voor bepaalde dossiers vanuit de oppositie geholpen worden door Ecolo. Onder andere om meerderheden te leveren rond politieke vernieuwing, decumul van mandaten en de afbouw tot zelfs de afschaffing van de provincies. Voor Lutgen - die opnieuw minister wil worden in de Waalse regering - is dit een voor- afname voor de coalities na de federale en regi- onale verkiezingen van 2019. De PS hangt in de touwen en zelfs twee jaar oppositie in Wal- lonië zal niet voor een heropstanding zorgen.

Michel II zonder socialisten

Het ziet ernaar uit dat een as van liberalen en centristen in 2019 de Waalse regering zal leiden en dat MR en cdH ook samen in de federale regering zullen stappen. Opnieuw onder lei- ding van Charles Michel. Aan Vlaamse kant zouden Open Vld, CD&V en N-VA aansluiten. Het is een publiek geheim dat Charles Michel droomt van een doorstart. Een volgende regering zonder socialisten wordt steeds realistischer. In Vlaanderen slaagt de sp.a er maar niet in op te veren in de peilingen, ondanks de oppositie- rol. Naar verluidt zou de CD&V voor 2019 een linkse campagne voeren (de partij haalt dan de meerwaardebelasting opnieuw van onder het stof) om gematigde sp.a’ers aan te trekken.

De PS zit dan weer in een existentiële crisis. En vooral: er is weinig animo om met de Waalse socialisten te regeren die voortdurend zullen worden opgejaagd door de extreemlinkse PTB.

Vraag is meteen of zo’n regering zonder de PS bereid zal zijn met de N-VA een nieuwe staatshervorming te onderhandelen waarbij stappen gezet worden richting confederalisme.

Ex-N-VA’er Hendrik Vuye oreert al maanden dat de PS een natuurlijke bondgenoot is, omdat enkel in die partij nog regionalisten zitten. De andere Franstalige partijen, van MR over cdH tot Ecolo, zwaaien zo vaak mogelijk met de Bel- gische vlag. Voor hen is een verdere overheve- ling van bevoegdheden echte horror. Voor de cdH, machtsgeil als die is, zal het in 2019 nog net lukken om in een federale regering met de N-VA te stappen. Maar een nieuwe staatshervorming? Onbespreekbaar.

Een failliet Wallonië

De N-VA, die net drie studiedagen heeft georganiseerd rond confederalisme, staat dus alleen. Ook al omdat Open Vld en CD&V even- min happig zijn op een nieuw rondje staatshervorming. Toch blijft de deur naar het confederalisme op een kier staan. Ook zonder de PS.

Het is, in tegenstelling tot wat Vuye beweert, trouwens niet meer zo zeker dat PS’ers uit een soort van Waals regionalisme voor meer autonomie zouden kiezen. Wat valt er nog te split- sen? Afgezien van justitie (waar aan beide kan- ten van de taalgrens wellicht een meerderheid kan worden gevonden) komen we al snel bij de sociale zekerheid terecht. En dat is voor de PS absoluut taboe. Vraag is dan of men met de PS sneller stappen richting confederalisme kan zetten.

De hefboom voor meer Vlaamse autonomie is de precaire toestand van de Waalse overheidsfinanciën. De zesde staatshervorming kost Wallonië veel geld. Het heeft net als Vlaanderen extra bevoegdheden gekregen op het vlak van gezondheidszorg, arbeidsmarktbe- leid en kinderbijslag, maar slechts 85 procent van de middelen zijn gevolgd. Voor Vlaanderen is dat geen probleem. Wat extra besparen en klaar is Kees. Wallonië heeft echter geen geld om de zesde staatshervorming uit te voeren en stevent op een faillissement af. Over het gebruik van de middelen voor kinderbijslag

een belgicistisch ingestelde Franstalige coalitie van MR en cdH zal dan bij Vlaanderen moeten aankloppen om over een nieuwe staatshervorming te praten.

De confederale eenzaamheid van de N-VA

Met de ineenstorting van de PS dreigt de N-VA een laatste bondgenoot te verliezen in de tocht naar het confederalisme, stellen sommige politieke waarnemers. De PS is tenslotte de enige Franstalige partij die nog regionalisten in haar rangen telt. MR, cdH en Ecolo zijn belgicistischer dan ooit. Raakt de N-VA met haar confederale credo straks niet verder dan studiedagen en seminaries? Zo pessimistisch mogen we nu ook niet zijn.

is er zelfs nog geen akkoord bereikt. Boven- dien wordt het solidariteitsmechanisme via de financieringswet de komende jaren afge- bouwd. Tegen 2024 is er wel nog de royale soli- dariteit van de sociale zekerheid, maar die van de financieringswet (eigenlijk geregeld via de personenbelasting) zal niet meer bestaan. Ook

Krijgt Vlamingenhater Olivier Maingain het voor het zeggen in Brussel?

Le Président Linard

Voorbije weekend werd de eentalige Waal Linard verkozen tot bondsvoorzitter van de KBVB. Er is veel ophef omdat deze man enkel Frans spreekt en geen woord Neder- lands, Engels of Duits verstaat noch spreekt. De nieuwe voorzitter past dus perfect in de unieke Belgische sportlogica van de voetbalbond.

De voetbalbond is immers nog steeds een unitaire structuur en daar is Frans de omgangstaal. Linard zegt dat hij omringd wordt door veel Nederlandstalige medewer- kers en bijgevolg is er voor hem geen enkel probleem. Als er in de federale regering ministers zijn die geen Nederlands kunnen spre- ken, waarom zou dat dan in een sportfederatie niet mogen? De voetbalbond valt, volgens die Belgische logica, dus weinig te verwijten, maar waarom blijven de Vlamingen deze toestand dulden?

Sport is al veertig jaar een exclusieve bevoegdheid van de Gemeenschappen; dat werd in 1977 door de federale wetgever unaniem beslist. De Vlaamse en de Fransta- lige sportfederaties hebben in elke sporttak samen nog een overkoepelende structuur, die slechts kan instaan voor een beperkt aantal nationale competities en de deelname aan internationale competities. Alle sportfederaties hebben zich aan de wettelijk opgelegde structuur aangepast, behalve de KBVB. Hoe- wel alleen de Franstalige en Vlaamse voet-

balfederaties (die geen aanhangsels zijn van de KBVB en het beleid van de bond zouden moeten bepalen) erkend zijn, moeten die zich ten onrechte schikken naar het nationale beleid van de unitaire voetbalbond.

Ondanks zijn onwettige structuur heeft de voetbalbond meer dan welke andere sportfederatie in de loop der jaren zeer veel geld gekregen van de Vlaamse, provinciale en gemeentelijke overheden. Weinig Vlaamse ministers bevoegd voor sport hebben sinds 1977 de wettelijk verplichte split- sing van de voetbalbond als voorwaarde voor subsidiering gesteld. Philippe Muyters (N-VA) is de twee laatste legislaturen ter zake bevoegd, maar hij weigert, ja, hij weigert hierover het langverwachte initiatief te nemen, dat nochtans op de steun van de Vlaamse administratie ‘Sport Vlaanderen’

zou kunnen rekenen.

Met zo’n tolerant beleid van hogerhand, is het logisch dat de Belgische voetbalbonzen volharden in hun incivieke structuren en… dat er anno 2017 nog altijd een eentalige bondsvoorzitter getolereerd wordt.

Zowel de Vlaamse topclubs als de Vlaamse overheid zijn in hetzelfde bedje ziek. Sinds 1977 geldt er een communautaire vrede in de Belgische voetbalbond, die nochtans een onwettige structuur in stand houdt. Met een Vlaams-nationalist als minister van Sport en met een Vlaams-nationalistische partij in de federale regering hadden we eerlijk gezegd beter verwacht. Als er volgende week een gesprek tussen Muyters en bondsvoorzitter Linard plaatsvindt, in welke taal gaat dat dan gebeuren? Ondertussen blijft Vlaande- ren maar belastinggeld pompen in de Belgi- sche structuren.

Karlvan Camp

(2)

Actueel 29 juni 2017

2 Uit de smalle beursstraat

De perceptie van de belastingregeringen

De Turteltaks, de verhoogde btw op elektriciteit, duurdere tabak en alcohol door hogere accijnzen, de roerende voorhef- fing naar 30 procent… Bij de man in de straat overheerst de indruk dat de belastingen de voorbije jaren enkel gestegen zijn.

Het klopt dat er een aantal belastingverhogingen zijn doorgevoerd, zowel door de Vlaamse als door de federale regering. En dat terwijl de socialisten voor het eerst sinds lang in de oppositie zitten. De regering-Michel en de regering-Bourgeois worden afgeschilderd als belastingregeringen. Ze doen opvallend weinig om daar tegen in te gaan. Dat kan nefast zijn met het oog op de lokale verkiezingen van 2018 en de federale, Vlaamse en Europese verkiezingen van 2019.

Nationale Bank ziet daling

De oppositie kreeg de voorbije maanden steun van de N-VA-kritische pers, die allerlei cijfers van de oppositie klak- keloos overnam. Cijfers die moeten aantonen dat de Vlamin- gen op alle niveaus met belastingregeringen opgescheept zitten. Immers, zijn de belastingen ten laste van de gewone man, inkomen plus consumptie, de voorbije jaren niet toegeno- men? Zo was bij sp.a-voorzitter John Crombez te horen. Meer bepaald stegen de belastinginkomsten van 79 miljard euro in

2014 naar 85 miljard euro in 2017.

Maar dit zegt niets over de belastingdruk. De belastinginkomsten namen toe omdat er meer mensen aan de slag waren en de economie aantrok. Dat leidt tot meer inkomsten zonder dat regeringen de belastingen netto moeten optrekken.

De meest duidelijke en objectieve cijfers over de belastingdruk komen van de Nationale Bank. Om te zien of de belastingen wel degelijk verhoogd zijn moeten de totale belasting- ontvangsten worden afgezet tegenover het bruto binnenlands product, dus wat we met z’n allen op een jaar tijd produceren.

Welnu, volgens de Nationale Bank bedroegen de totale belas- tingontvangsten in België in 2014 nog 45 procent van het bbp.

In 2016 is dat naar 43,9 procent gezakt. Dus zijn de belastingen recent gedaald.

Onzichtbare belastingverlagingen

Waarom dan al die ergernis over de Turteltaks en andere belastingen? Tellen die dan niet mee? Toch wel, ze hebben de fiscale druk doen stijgen, maar aan de andere kant ziet de bevolking de belastingverlagingen niet die eveneens werden doorgevoerd. Het gaat in eerste instantie om een verlaging van de sociale bijdragen die de bedrijven op het loon moeten beta-

len. Door die lastenverlaging wordt het aantrekkelijk om mensen aan te werven. Het is één van de oorzaken van de mooie jobcreatie. In België kwamen er vorig jaar netto 59.000 banen bij. Volgend jaar zijn er dat 43.000.

Andere reden is dat de verlagingen in de personenbelasting pas vanaf 2018 en 2019 op kruissnelheid komen: het tarief van 30 procent stijgt en de belastingvrije som (dat deel van het inkomen waar men geen belasting op moet betalen) wordt eveneens opgetrokken. Al die elementen maken dat de fiscale druk in België tegen het einde van de legislatuur echt wel gedaald zal zijn. Ze wegen zwaarder door dan de hogere tak- sen. De regeringen moeten daar in hun communicatie meer de nadruk op leggen.

Deze belastingverlagingen zijn trouwens fiscaal zeer recht- vaardig. In die zin dat ze vooral de lagere inkomens ten goede komen. Dat blijkt uit een grafiek die de OESO, de denktank van de industrielanden, in haar jaarlijks rapport over België publiceerde. Volgens de OESO hebben de maatregelen van de regering-Michel het minimumloon tussen 2014 en 2016 met 5 procent doen stijgen. Tegen 2021 zal dat door de belastingverlagingen 10 procent zijn. Het mediaanloon stijgt in de totale periode met 4 procent en het maximumloon met 1 procent.

Anders gezegd: de belastingverlagingen zijn extreem sociaal.

Waarom zit de CD&V dan te klagen over een gebrek aan rechtvaardige fiscaliteit? A^ngélique VAnderstrAeten De Vlaamse regering en de federale regering wekken de indruk echte belastingregeringen te zijn. De beleids-

ploegen moeten dringend van dat imago af indien ze daarvoor bij de verkiezingen van 2018 en 2019 niet afgestraft willen worden.

Vuurtje stook in Zuid-Afrika

Wie afgaat op wat hij in zijn persorgaan over dat verre land mag vernemen – of juis- ter, NIET mag vernemen –, zou geneigd zijn te denken dat Zuid-Afrika bevolkt wordt door een resem wilde volksstammen die nog door de beschaving ontdekt moeten worden en daarom nog volslagen onbekend en onbemind zijn.

De volkerenmoord op de blanke boeren, die al sinds 1994 van hogerhand wordt gedoogd en onverminderd voortwoedt? Nooit iets van gehoord in UW (?) media. De onvoorstelbare corruptie van laag tot hoog, de president op kop, waaraan het hier onbekende land zijn financiële rommelstatus en zijn economische afgang te “danken” heeft? Nooit iets van gehoord in UW (?) media.

Dat het land, met een onmogelijke Zuma aan het hoofd, slecht bestuurd wordt, dat wist de lezer van dit blad reeds. Dat slecht bestuur in Kaapstad blijkt echter af te stralen op heel de republiek. De zwarte auditeur-generaal Kimi Makwetu heeft de pers ingelicht over de ronduit slechte manier waarop liefst een derde van de 263 “munisipaliteite” (gemeenten) van het land bestuurd wordt. De man doet zijn best om objectief te zijn, en hij windt er geen doekjes om: leiders die hun personeel geen cultuur van eerlijkheid en ethische praktijken kunnen (of willen) bijbrengen, en leiders die er niet over waken dat transacties volgens financiële wetten en regels verlopen.

Makwetu klaagt ook aan dat in die gemeenten totaal geen interne controle op fatsoenlijk bestuur bestaat. Kortom, in omtrent honderd door het ANC bestuurde gemeenten in Zuid- Afrika wordt meer uitgegeven dan er binnen- komt. Hoor ik daar nu iemand opperen dat er in onze eigen welvaartsstaat ook van die gemeenten zijn, maar dat “men” daar ten onzent de pers niet voor alarmeert?

Als een woord geen woord is

Twee Pallieterkes geleden moest ik nog schrijven over “Zuid-Afrika in brand”, en kijk welke “brandende” actualiteit ik jullie weer moet meedelen. De branden in Knysna en andere toeristische trekpleisters langs de tuin- route lagen de “regenboognasie” nog vers in het geheugen, en daar sloeg de barbarij alweer onvoorstelbaar brutaal toe, in de mooie hoofdstad van de Oranje-Vrystaat, Bloemfontein, ook wel geprezen als “die stad van rose”. In die aan- trekkelijke gerechtelijke hoofdstad van Zuid- Afrika was al drie weken een staking aan de gang van de vakbond SAMWU (South African Municipal Workers Union, ofte Suid-Afrikaanse Munisipale Werkers Unie). Na heel wat gepa- laver hadden de stakers een overeenkomst bereikt met de burgemeester, een politicus van het nationaal regerende ANC van president-oplichter Zuma. Toen de bedongen overeenkomst op papier gezet moest worden, gaf de burgemeester echter niet thuis en dat had voor stad en land onvoorstelbare gevolgen.

Wie zal dat betalen?!

Als de gekleurde inwoners van Zumaland hun zin niet krijgen, gaan zij over tot plunde- ring en brandstichting, ongeacht de politici die aan de macht zijn in het land of de provincie

of de stad. Daarmee kan je zowat samenvat- ten wat “wit” Zuid-Afrika over zijn andersge- tinte medelanders denkt en, helaas, daarmee leggen zij de vinger op een van de vele won- den waaraan dit ooit welvarende land dreigt dood te bloeden. Ter zake. Na de woordbreuk van Bloemfonteins ANC-burgemeester, ontstaken de SAMWU-werkers, met wier vakbond de ACOD van bij ons goede banden blijkt te hebben, niet alleen in woede, zij ontstaken ook de onvermijdelijke vuren. Op de houten (!) vloe- ren van de als nationaal erfgoed erkende “Ou Stadsaal” uit 1936, aan de indrukwekkende in haar geheel geklasseerde President Brand- straat, begonnen zij vlijtig vuurtje te stoken, met als dramatisch gevolg dat heel dat nationaal erfgoed tot tegen de grond afbrandde.

Adieu, nationale trots. Adieu, cultureel erfgoed.

Bedankt, ANC… Behalve hoogst verontwaar- digde reacties van blanke burgers in de media op zoveel barbarij, klinken er ook indringende eisen om de daders, van wie er drie aange- houden schijnen te zijn, of althans hun vakbond, te doen opdraaien voor de onherstelbare schade. Rekening houdend met de corruptie van laag tot hoog in dat zo erg geteisterde tweede vaderland van mijn hart, vrees ik dat van die terugbetaling niks in huis zal komen, nog afgezien van de bedenking dat een onher- stelbaar verlies niet terug te betalen valt. En al zeker niet door een bewind dat economisch naar de rand van de afgrond… afzumt. hVo

Telkens ik een Belg ontmoet…

De grote Belgische Franstalige schrijver en sinoloog Pierre Ryckmans (beter gekend als Simon Leys, wereldberoemd behalve in Vlaanderen) was er trots op Belg te zijn. Ook al bracht hij meer dan de helft van zijn leven door in Australië. Franse universiteiten min- achtten hem omwille van zijn consistente, maar vroegtijdig antimaoïsme (er bestaat geen grotere zonde in de academische wereld dan gelijk te hebben alvorens de tijd rijp is om gelijk te hebben). Hij bezette de leerstoel Georges Simenon, een andere grote Belgi- sche Franstalige schrijver, aan de Belgische Koninklijke Academie voor Franse Taal en Literatuur. In 1932, niet lang nadat hij het per- sonage van Maigret had gecreëerd, schreef Simenon een boek getiteld ‘Maigret chez les Flamands’. Ik dacht dat het interessant zou zijn om het te lezen als bewijs van de ver- houdingen tussen de Walen (Simenon was uiteraard een Waal) en de Vlamingen tach- tig jaar geleden. Het verhaal speelt zich af in een kleine stad aan de Maas op de grens tussen Frankrijk en België. De stad is uiter- aard Waals, maar Vlaamse matrozen passe- ren er op binnenschepen en er is de Vlaamse familie Peeters, die een café en een kruide- nierswinkel uitbaat, waardoor ze (relatief) rijk is geworden. De plaatselijke bevolking heeft een hekel aan hen, vanwege twee rede- nen: hun geld, en omdat ze Vlamingen zijn.

Hun zoon, een onaantrekkelijke jongeman genaamd Joseph, wordt geacht het te gaan maken in de wereld, want hij studeert rech- ten in Frankrijk. Hij wordt ook geacht met zijn nicht te trouwen, Marguerite, de dochter van de plaatselijke dokter, Van de Weert. Onge- lukkigerwijs heeft hij Germaine Piedboeuf, de dochter van een plaatselijke Waal, zwan- ger gemaakt. Wanneer zij verdwijnt en later teruggevonden wordt in de rivier met ingesla- gen schedel, is het voor de plaatselijke bevol- king duidelijk dat het de familie Peeters moet geweest zijn, want ze hebben een motief – en omdat ze Vlaams zijn. De familie Peeters vraagt Maigret de zaak te onderzoeken en hun onschuld te bewijzen. Simenon was een zeer scherpe waarnemer en wist meestal, door persoonlijke kennismaking, waarover hij sprak ondanks dat hij, zoals iedereen, zijn vooroordelen had.

Anna Peeters, de zus van Joseph, is ook onaantrekkelijk, knokig en geslachtsloos, maar dit is hoe haar moeder haar beschrijft:

“Ze was meer Vlaams dan haar moeder en behield een zwak accent. Ze had echter een fijn figuur en haar verbazingwekkend wit haar verleende haar een zekere noblesse.”

Niettemin, echter, ondanks haar Vlaams zijn! Het is al lang mijn overtuiging dat een woord of twee veel over ons zegt: bijvoor- beeld, toen de burgemeester van Londen en de Britse premier zeiden dat de slachtoffers van de meest recente aanslagen ‘onschuldig’

waren, lieten ze verstaan – ongetwijfeld zon- der dat bewust te willen doen – dat voor hen de schuldigen wel degelijk in het vizier mogen worden genomen, waardoor ze onbewust de logica van het terrorisme al voor de helft aan- vaarden.

Maigret ontdekt de sfeer in de kleine stad:

“Er waren geen Vlamingen in het café. Ze verkozen het café van Peeters, alles in donker hout, met zijn geur van koffie, chicorei, kaneel en jenever. Ze spendeerden er vele uren met hun ellebogen op de toog… Maigret luisterde naar wat er werd gezegd rondom hem [in het café].

Hij ontdekte dat Vlaamse matrozen niet graag gezien werden, minder vanwege hun aard dan omdat hun boten met krachtige motoren, proper onderhouden als keukenge- rei, in concurrentie stonden met de Fransen en vracht aanvaarden aan bespottelijke prijzen.”

Wrok, niet hoop, doet leven. Het is de emo- tie (anders dan rechtvaardige verontwaardi- ging) die nooit teleurstelt.

Theodore dalrymple Telkens wanneer ik een Belg ontmoette, vroeg ik hem of haar of er een tijd was waarin Belgen zich meer Belg voelden dan Waal of Vlaming. Het was mijn naïeve en zonder twijfel dwaze hypothese dat de kolonisatie van Congo op een of andere manier de twee volkeren tot één echte nationaliteit had gesmeed. Net zoals de Schotten zich meer Brits voelden ten tijde van het Britse Rijk (de Schotten zijn enigszins vergeten dat zij de meest vurige imperialisten waren). Mijn hypothese, die intussen volledig weer- legd is, vond zijn oorsprong in het lezen van Graham Greene’s ‘Een opgebrand geval’

(‘A Burnt Out Case’).

Theodore Dalrymple

Brits arts en publicist

Theodore Dalrymple schrijft elke maand een column voor ‘t Pallieterke. Dalrym- ple is een Britse arts, publicist en polemist. Hij is ook gekend als “huisideoloog” van Bart de Wever, die hem naar eigen zeggen leerde trots uit te komen voor zijn con- servatieve gedachtengoed.

Hoofdzetel:

Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Splits zelf

de sociale zekerheid!

Voor een Vlaamse

sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

Word lid van het VNZ

(3)

Actueel

29 juni 2017 3

Onreine maagd

Mijnheer de gladjanus,

Wij kennen u in Vlaanderen als de jaren- lange voorzitter van het Vlamingenhatende FDF, dat zich nu DéFi laat noemen: démo- crate, fédéraliste, indépendant. Uw naam en die van uw club alleen al doen mensen hui- veren. Men kent u aan deze kant van de taalgrens immers als de meest onverzettelijke en meest intolerante Franstalige die niet aarzelt om de Vlamingen te beledigen of scabreus te bejegenen, en de meest waanzinnige rech- ten voor de Franstaligen op te eisen in Brus- sel en de randgemeenten. Uw pleidooi om het Europese Minderhedenverdrag te doen ratificeren, waarbij alle Franstaligen waar ook in Vlaanderen ‘faciliteiten’ zouden bekomen, is daar een sterk staaltje van. Een Vlaming is voor u een tweederangsburger die altijd rekening zou moeten houden met de Fran- cité, ook in zijn eigen omgeving, van de kust tot aan de Voerstreek. Uw arrogantie kende trieste hoogtepunten. Bijvoorbeeld toen gij als schepen van Sport van de stad Brussel een Vlaamse gezinsmanifestatie georganiseerd door Bloso in het Koning Boudewijn- stadion liet verbieden, net als ‘Boterham- men In Het Park’ in het Warandepark. Einde maart 2010 beschreeft gij de niet-benoeming van de Franstalige burgemeesters van Kraainem, Linkebeek en Wezembeek-Oppem door minister Geert Bourgeois (N-VA) als

“praktijken die de Duitse bezetting waardig zijn”. Voilà. Nu Benoît Lutgen van cdH zijn samenwerking met de PS in de Brusselse en Franstalige regeringen heeft opgeblazen en op zoek gaat naar alternatieve meerderheden en daarbij bij u komt aankloppen, zeker voor Brussel waar uw partijtje helaas ‘incon- tournable’ is zonder de PS, komt gij geheel in uw eigen stijl naar voor en werpt gij u op als zuivere maagd. Gij stelt zware eisen, waarbij gij de traditionele partijen oproept

‘hun stallen uit te mesten’. Daarmee wilt gij klaarblijkelijk doen vergeten dat gij jarenlang mee aan de vetpotten hebt gezeten.

Al in 1989 waart gij Brussels Parlements- lid en sinds 1991 zetelt gij in de Kamer. In die tijd waart gij - tot 2004 - ook gemeen- teraadslid in Brussel-Stad, waarvan 4 jaar

als schepen. In 2006 zaagt gij de kans om in Sint-Lambrechts-Woluwe onder uw burge- meesterschap een Franstalige dictatuur te vestigen. De dhimmi’s in de moslimwereld hebben het véél beter dan de Vlamingen in uw gemeente. En van 2002 tot 2011 was uw FDF kartelpartner van de MR. Dat liedje ein- digde toen Di Rupo zijn zesde staatshervorming afkondigde. Ik wil maar zeggen, Ollie, dat gij flink wat boter op het hoofd hebt.

Want in uw schepenperiode in Brussel kreegt gij een flink deel van de koek, net als in de Kamer en daarbuiten waar het FDF dankzij de link met de MR flink wat postjes toege- schoven kreeg. Gijzelf waart zo jarenlang een vetbetaalde quaestor en zelfs voorzitter van het college der quaestoren in de Kamer. Wij hebben u in die top-cumuljaren nooit horen morren of horen uithalen naar de niet-uitge- meste stallen. Neen, gij waart toen een deel van het systeem en gij voelde u daar goed bij, tot aangename verdikking van uw beurs en die van flink wat partijvrienden. Gij zat aan de juiste kant van de geldkraan en gij liet het u welgevallen. Uw demarche van de voorbije dagen is dan ook een al te doorzichtig spelle- tje om garen te spinnen uit de diepe crisis in de Franstalige politiek van dit onzalige land.

Gij kunt beter eerst zelf eens inzage geven in wat gij in al die jaren in uw zakken hebt gestoken en welke FDF’ers in welke orga- nen hebben gezeteld tegen welke preben- den. Het zou een heel ander licht werpen op uw geveinsde zuiverheid van de jongste dagen. Gij zijt een onbeschaamde gladjanus die alles in het werk stelt om het eigen vel te redden door een straffe vlucht vooruit te nemen, waarbij gij dreigt de stinkende potjes van de anderen te openen.

Uw maagdelijkheid is al lang geschonden, in de eerste plaats door uzelf. Gij kunt dus maar beter uw grote bek houden en u uit de buurt houden van het politieke gekrakeel in Franstalig België. En als het even kan, ook in Vlaanderen. Niemand, maar dan ook niemand in dit land – in het noorden en het zui- den – heeft een boodschap aan uw potsier- lijk en degoutant geperoreer.

Briefje aan Olivier Maingain

Paleisrevolutie binnen KBVB door Eurostadion

We schreven het reeds in onze editie van 15 juni: de forse uitspraken van François de Keersmaecker ten gunste van het Eurostadion zouden zijn zwanenzang inluiden als voor- zitter van de Belgische voetbalbond. Zo is ook geschied. Met zijn soloslim ging hij dia- metraal in tegen het standpunt van het bestuur van de KBVB, zodat een herverkiezing als voorzitter - tot zijn eigen verbazing - uitgesloten was.

Omdat de profclubs absoluut zeker wilden zijn dat gebroken zou worden met het megalo- mane Eurostadion, vroegen ze aan de 74-jarige Ardennees Gérard Linard zich kandidaat te stellen voor het voorzitterschap.

Overgangspaus

Een handig maneuver. De profclubs zitten binnen de KBVB in een minderheidspositie (8 bestuursleden versus 14 bestuursleden uit de amateurbonden), maar met de keuze voor Linard verzekerden de profclubs zich van de steun van de Waalse amateurclubs (7 bestuursleden), zodat Linard moeiteloos verkozen raakte. De keuze voor Linard kan vreemd lij- ken, vermits de man noch Nederlands noch Engels spreekt en bovendien bijna de leef- tijdsgrens van 75 jaar heeft bereikt. Maar zijn leeftijd is juist een troef, want dat betekent dat hij slechts een overgangspaus is, die over amper twee jaar alweer kan vervangen worden door iemand die wel mee is met de tijd.

Linard heeft trouwens een behoorlijke reputatie opgebouwd, toen hij als tijdelijke CEO van de voetbalbond de financiële stal opkuiste die Steven Martens had achtergelaten.

Zijn tegenkandidaat was de 72-jarige Gilbert Timmermans, de voorzitter van de Vlaamse amateurliga’s. Die had geprobeerd de sym- pathie van de Vlamingen te winnen door de eentaligheid van Linard te hekelen, maar de vertegenwoordigers van de profclubs trapten niet in die val. Timmermans zou een nefaste voorzitter geworden zijn, want hij was gekant tegen de noodzakelijke moderniseringsplan- nen. Bovendien was ook hij, net als zijn kom- paan De Keersmaecker, een vurig pleitbezor- ger van het Eurostadion. De slimmerik voerde met dit standpunt zelfs campagne, waardoor hij zaterdag amper 8 van de 22 stemmen bin- nenrijfde. De meeste Vlamingen kozen dus met overtuiging voor Linard, onder het motto

‘liever een eentalige Waal dan een Flamand de service’.

Mayeur profiteerde mee

Timmermans is van hetzelfde kaliber als De Keersmaecker: bijzonder ijdel en zeer gevoe- lig voor profijtjes, lintjes en schranspartijen op andermans kosten. De steun van beide heren voor het Eurostadion heeft niets met onbaat- zuchtigheid of nobele bedoelingen te maken:

beiden zijn bestuurslid van de vzw Euro Brus- sels 2020, waarin ook minister-president Ver- voort (PS), zijn slippendrager Guy Vanhen- gel (Open Vld) en schepen Alain Courtois van Brussel (MR) de lakens uitdelen. Die vzw heeft tot doel Brussel te promoten als gaststad voor het EK van 2020 en ijvert bijgevolg stevig voor de bouw van het Eurostadion. Het vehikel werd

mee opgericht door de Brusselse burgemeester Yvan Mayeur. Het zal dan ook niet verwon- deren dat de rijkelijke subsidies (anderhalf miljoen euro van het Brussels Gewest!) in de eerste plaats moesten dienen voor de behoef- ten van de bestuursleden en hun entourage.

Zo werd een slordige 150.000 euro verspild aan luxueuze snoepreizen voor die heren en hun echtgenotes naar het WK van Brazilië in 2014, waar zogezegd promotie moest gemaakt worden voor Brussel bij de top van de UEFA.

Mayeur mocht zelfs tweemaal naar Brazilië vliegen, waar hij negen dagen op kosten van de belastingbetaler logeerde. De gulzigaard moest daardoor zelfs een zitting van de gemeenteraad brossen, waardoor de raad niet in aantal was en moest worden opgeheven.

Stinkende potjes

Die verwerpelijke graaizucht en zelfbedie- ning werd met veel ijver toegedekt door Tim- mermans en De Keersmaecker, en ongetwijfeld hebben ook zij mee genoten van de liederlijke uitstapjes in Sao Paulo en Rio. Het is bijgevolg een heel goede zaak dat deze parvenu’s niet langer de lakens uitdelen binnen de KBVB.

Timmermans is ook niet langer vicevoorzitter.

Het was omwille van hun functie binnen de voetbalbond dat zij deel uitmaakten van het bestuur van de vzw Euro Brussels 2020. Nu zij hun functie binnen de voetbalbond kwijt zijn, verdwijnt normalerwijze hun zitje in de vzw en zouden die postjes moeten bezet worden door tegenstanders van het Eurostadion.

Vraag is natuurlijk of ze daar de nieuwe voorzitter en vicevoorzitter van de voetbalbond zullen toelaten, want dan dreigen de stinkende potjes van geldverkwisting en achterkamer- politiek aan het licht te komen. Vervoort, Van- hengel en Courtois zullen geen pottenkijkers dulden. Ze doeken hun duur speeltje nog liever eigenhandig op.

Het zou alleszins nuttig zijn dat een paar kritische politici hun tanden zetten in het dossier van deze zoveelste Brusselse vzw, want de wal- men stinken er even hard als bij Samusocial en Brusselse Keukens.

Meer autonomie?

Timmermans heeft als slechte verliezer nagetrapt naar de KBVB en al wie hem weg- stemde. In een Franse colère heeft hij zelfs aangekondigd dat hij werk zal maken van meer autonomie voor de Vlaamse voetballiga. We hechten weinig geloof aan zijn voornemen, maar wensen hem niettemin veel werkkracht en inspiratie toe. Als Timmermans dat werke- lijk meent, dan zal hij eindelijk eens iets nut- tigs doen voor de gemeenschap en voor Vlaan-

deren. BL

Stalin populair?

Een kleine poll (1.600 bevraagden) in Rus- land gaf een merkwaardig resultaat. De vraag luidde: wie is of was de meest opmerkelijke publieke figuur in de wereld? De eerste plaats werd weggekaapt door niemand minder dan Jozef Stalin (36 procent). Op een gedeelde tweede plaats volgden de dichter Poesjkin en huidig president Poetin (34 procent). Lenin en Peter de Grote maakten de top vijf volledig.

Slecht drie niet-Russen haalden de top twintig:

Napoleon (14de), Einstein (16de) en Newton (19de). Hoewel de peiling niet echt represen- tatief te noemen is, ligt ze toch in de lijn van eerdere onderzoeken. De ‘goeie, ouwe’ Jozef Dzoegasjvili blijft veel Russen blijkbaar na aan het hart liggen. Voor een man die tijdens zijn bewind verantwoordelijk was voor minstens 10 miljoen doden, is dat inderdaad... opmerkelijk.

EEn lESjE Van aSSad

Autocratische leiders hebben er een handje van weg hun ministers van tijd tot tijd eens publiekelijk de mantel uit te vegen. Poetin doet dat zo nu en dan, en ook Assad haalt af en toe de spreekwoordelijke voorhamer boven.

Vorige week las hij zijn verzamelde kabinet de levieten met een toespraak die daarna werd uitgezonden en op internet verspreid.

Assad bezwoer zijn ministers dat het moest gedaan zijn met zich te gedragen alsof ze boven de wet staan. Specifiek doelde hij op de gewoonte die hooggeplaatste piefen én hun familie in Syrië hebben om zich in geblin- deerde konvooien zonder nummerplaten te verplaatsen en overal voorrang te eisen, tot grote ergernis van de bevolking.

Zelf waagt Assad zich – nu de oorlog in zijn voordeel lijkt te kantelen – dikwijls zonder veel bodyguards ‘onder de mensen’, en hij wil dat zijn voorbeeld wordt gevolgd. Assad voegde meteen de daad bij het woord: reeds de dag

erna werden in Damascus enkele konvooien op zijn bevel door de verkeerspolitie van de weg geplukt en de chauffeurs werden met- een gearresteerd. Sommige waarnemers doen meewarig over die merkwaardige ingreep van Assad, maar bij Ahmed-in-de-straat scoort hij ongetwijfeld punten. Iets wat hem in de nabije en verre toekomst enkel maar van pas kan komen.

VuilniSFEStiValS

Het fenomeen komt elk jaar terug, en haalt elk jaar wel ergens het nieuws, maar er ver- andert nooit iets. We hebben het over de ton- nen afval die festivalgangers achterlaten op de terreinen na afloop van het desbetreffende muziekfestijn.

Uiteraard gaat het dan over plastic beker- tjes, petflessen, kartonnetjes en verpakkin- gen allerhande, maar ook over tenten, kledij, stoeltjes, koelboxen en dergelijke. Bij mega- festivals als het Engelse Glastonbury gaat het al om bijna duizend ton, en in het beschei- dener Werchter toch ook al zo’n slordige 200 ton. Eigenlijk is dat gek voor een generatie die steeds de mond vol heeft van milieu, ‘plastic soep in de zee’, klimaat en een ‘betere wereld’.

Maar het is wel typisch: hoe groter (en onrea- listischer) de nagestreefde ‘globale’ doelstel- lingen, hoe kleiner het persoonlijke engage- ment. Zulke jongelui zullen wel hard roepen, betogen, schelden en andere meningen trach- ten uit te schakelen.

Zo tonen ze dat ze ‘goed bezig zijn’. Maar op échte, concrete daden zal je ze niet gauw betrappen. Dat zou immers hun knusse bur- gerlijke luizenleventje net iets te veel op z’n kop zetten. En dat is gewoon te veel gevraagd, zo simpel is dat. Ooit kwam Phil Bosmans met een intussen bijna vergeten klassieker: ‘Ver- beter de wereld, begin met jezelf.’ Nog steeds een waarheid als een koe, zij het een onge- makkelijke.

(4)

Onevenwichten

De federale wetenschappelijke instellingen (FWI’s) zijn nog steeds niet gesplitst. Vlaan- deren is al jaren vragende partij om voor het personeel een verdeelsleutel toe te passen op basis van de bevolkingscijfers: 60 N en 40 F. Maar de Franstaligen houden dat tegen en doen er alles aan om boven die 40 pro- cent te blijven. En kijk, ook onder deze rege- ring lukt hen dat. N-VA-regeringsleden Jan Jambon en Zuhal Demir legden een wetsont- werp neer waarmee 125 extra onderzoekers ter beschikking van de FWI’s worden gesteld.

Maar die wetenschappers moeten verdeeld worden over de gemeenschappen, dus dringt een verdeelsleutel zich op.

Daartoe hebben beide N-VA-excellenties er niets beter op gevonden dan een oude 56/44-verdeelsleutel uit de kast te halen, en wel in naam van… de communautaire stil- stand. Dat ligt, zo luidt het: “[…] in lijn met het regeerakkoord, waarin werd overeenge- komen de bestaande communautaire even- wichten ongewijzigd te handhaven, blijft de 56/44-verdeelsleutel bijgevolg behouden.”

Barbara Pas schoot in een vlammende com- munautaire colère en stelde dat momenteel slechts 48 procent van de jobs in de FWI’s de Vlamingen toekomt. Zij pleitte bij de excellen- ties dan ook voor een fikse Vlaamse inhaalbe- weging. Daartoe diende ze een amendement in bij het wetsontwerp, maar dat werd door alle partijen, inclusief de N-VA, weggestemd.

Volgens Demir moeten we zelfs blij zijn met deze discriminerende verdeelsleutel voor de Vlamingen, onthield Pas uit een reactie van de staatssecretaris. Vlaamse beleidsmakers blij- ven blijkbaar graag in eigen voeten schieten…

Klef

Maar liefst tien sprekers kwamen aan het woord om Jan Jambon te bevragen aan- gaande de mislukte terreuraanslag in Brus- sel-Centraal vorige week. Er viel een kleffe eensgezindheid waar te nemen over alle frac- ties heen als het ging over het optreden van de militairen. Iedereen was vol lof, net als het overgrote deel van de burgers. Ook de hypocrieten van de linkerzijde die de voorbije maanden ervoor hebben gepleit de straten en pleinen soldatenvrij te maken.

Vooral de groenen zouden best even een tijdje zwijgen over hun ‘zonder Soldaat-straat’

en dat soort onzin. En misschien kunnen ze bij CD&V hun nationale jongerenvoorzitter ook eens aan de oren trekken, om hem wat dat betreft bij de les te houden… Die man, zelf een Molenbekenaar, vond het nodig het als volgt te stellen: “Laat ze desnoods patatten schillen, maar ik wil ze uit mijn straat.” Respect voor mensen die hun leven veil hebben voor de veiligheid van anderen, is iets heel anders!

Van kaki naar blauw

Heel de discussie over de gewapende mili- tairen op straat krijgt een wending, zoveel is duidelijk. Patje Dewael, die ook voorzitter

Roddels uit de Wetstraat

Dossier 29 juni 2017

4

is van de parlementaire onderzoekscommis- sie aangaande de terreuraanslagen van 22 maart, is met zijn commissie stilaan aan het landen met aanbevelingen.

En dat liet hij merken, toen hij donderdag tij- dens zijn tussenkomst vroeg om de polemiek over de militairen te stoppen. Hij liet duidelijk verstaan dat die mensen een belangrijke rol hebben gespeeld en dat voorlopig zullen blij- ven doen, maar dat nu moet ingezet worden op het invullen van alle mogelijke politieka- ders. Daarin ontbreken immers nog zo’n slor- dige 2.500 plaatsen. Hij kondigde dan ook aan dat er hiervoor unanieme steun is in de com- missie, ook voor de financiële implicaties. Met een knipoog zei hij: “Ik zie graag kaki op straat, maar ik zie nog veel liever blauw op straat.”

Om de hete brij

Tijdens zijn tussenkomst durfde Hendrik Vuye (V&W, ex-N-VA) als enige, na Barbara Pas van het VB, het woord ‘islam’ in de mond nemen. Op zijn beurt pleitte hij ervoor om de zaken te durven benoemen: “We moeten de zelfradicalisering die zich binnen de islam aan het afspelen is, echt in de gaten houden, daartegen durven optreden en maatregelen nemen.”

Het is verbazingwekkend hoe alle andere partijen om de hete brij draaien en alles eraan doen om het daar toch maar niet over te moe- ten hebben.

De oren wassen

De door vriend en vijand gerespecteerde

‘madame Fonck’, de stijlvolle en erudiete frac- tievoorzitster van de cdH, kwam even de oren wassen van de minister van Financiën, Johan van Overtveldt, naar aanleiding van diens plannen om de accijnzen op tabak te verlagen teneinde méér inkomsten te genereren en dus de staatskas beter te kunnen vullen. Zij vond dit een staaltje van cynisme in de strijd tegen het roken. Zij herinnerde de minister eraan dat roken jaarlijks verantwoordelijk is voor de vroegtijdige dood van 15.000 personen en voor 300.000 mensen met aan tabak gerela- teerde ziekten. Men moet net blij zijn met de dalende fiscale ontvangsten uit de accijnzen op tabak, want op langere termijn zorgt dit voor een daling van de kosten voor gezond- heidszorg en van de ziekte- en invaliditeitskos- ten, stelde zij. Ze wilde dan ook weten of hij meer waarde hecht aan begrotingsoverwegin- gen dan aan een doeltreffend gezondheidsbe- leid. En: “Als u de gezondheid echt wil bescher- men, moet u tegelijk de accijnzen verhogen, het neutrale sigarettenpakje invoeren, minder- jarigen beschermen tegen sigarettenrook en elke vorm van reclame voor tabaksproducten verbieden. Stel de volksgezondheid voorop in plaats van fiscale ontvangsten. Bezoek eens patiënten met rokersaandoeningen in het zie- kenhuis en ge zult begrijpen waarom ik hier- voor ijver!” Johan zat erbij en keek ernaar. En de voorzitter haastte zich met: “Het incident is gesloten.”

Het symbool

Toen ik schoolliep, was Filips nog het symbool van slechtheid. In het handboek

‘Geschiedenis van België” voor de retorica van het rijksonderwijs - tot 1980 gebruikt - krijgt Filips nog 9 bladzijden, terwijl Hitler maar 2 keer vernoemd wordt.

Misschien had Filips een iets betere pers in het katholiek onderwijs wegens zijn geloofsijver. De huidige verwaarlozing van de koning van Castilië, Aragon, Valencia (Spanje bestond niet), Napels, Sicilië, Portugal en ook nog graaf van Vlaanderen en Holland, hertog van Brabant, et cetera, is een beetje jammer, want de schaduw van Filips hangt nog altijd over onze hoofden. Zijn reputatie is opvallend slechter die van zijn vader, hoewel hij gro- tendeels diens politiek rechtlijnig uitvoerde.

Van Filips de Schone naar Flupke van België

Keizer Karel boetseert Filips zoveel mogelijk naar zijn eigen voorbeeld en idealen. Daar is in de eerste plaats de naam. Karel regeert heel de tijd in Castilië in eigen naam, maar ook in naam van zijn moeder Juana (Johanna de Waanzinnige) die hij in Tordesillas laat opsluiten tot zij in 1555 sterft. Maar één jaar is hij de enige vorst, tot hij zijn troon aan Filips geeft.

Zijn Castiliaanse adviseurs zijn ongelukkig als hij zijn eerste en enige overlevende zoon de naam van Filips (Felipe) geeft, want die naam heeft geen historische wortels in Castilië. Maar Karel wil absoluut hulde brengen aan zijn voor- vaderen Filips de Stoute, Filips de Goede en natuurlijk zijn jong gestorven vader, Filips de Schone, die via zijn huwelijk in de Lierse Sint- Gummaruskerk met Juana haar moeder Isa- bella van Castilië kort opvolgt. Filips de Schone, heer van al de Nederlanden, is nu ook koning Felipe I van Castilië.. Hij brengt zoveel adviseurs uit de Nederlanden mee dat zijn nieuwe onderdanen over de Vlaamse bezetting spre- ken. Die naam is sindsdien inheems aan- vaard; de huidige koning van Spanje is al de zesde Felipe. Al die Filipsen in onze geschiedenis hebben er trouwens toe geleid dat de Duitse gigolo Leopold Sachsen-Coburg zijn tweede zoon ook zo noemt en dat prince Albert de Belgique in 1960 zijn oudste zoon als Philippe laat dopen hoewel de parvenu’s van Laken niets te maken hebben met de vroegere heersers der Nederlanden.

Trouwens, onze gewaardeerde medewerker Flupke van België (van pagina 14) wordt gedurende heel zijn jeugd in de Nederlandse vertaling Filips en niet Filip genoemd. Mijn vroegere hoogleraar Herman Liebaers wordt grootmaarschalk (de man van “hij kan het niet” in het beruchte interview met Y. Des- met) en slaagt erin Boudewijn aan het ver- stand te brengen dat de Vlamingen bij Filips niet zozeer aan de Goede of de Schone denken, maar wel degelijk aan Filips II, zodat de s in de naam van onze latere medewerker geschrapt wordt.

Nicht en kozijn vrijt fijn

Boeiend zijn de instructies die de keizer aan de leraars en later aan Filips zelf geeft.

Karel schrijft zijn zoon dat hij niemand mag vertrouwen en zeker geen hoge edellieden.

Die raad valt niet in dovemansoren en Alva, Oranje en Egmont ondervinden dat.

Duidelijk zegt Karel dat alleen dichte familie betrouwbaar is en mag ingezet worden voor het hoogste bestuur. Filips moeder, Isa- bella van Portugal, is een volle nicht van Karel en zij vervangt hem geregeld tijdens zijn lange reizen. “Nicht en kozijn vrijt fijn” past uitstekend bij een begrip dat een obsessie wordt in de verschillende Spaanse staten: limpieza de sangre, zuiverheid van bloed (aanvanke- lijk om Joden uit de familie te houden). Karel trekt uit zijn bijna faraonische denkbeelden nooit de conclusie dat de dood van zijn twee andere zoontjes voor ze één jaar oud zijn misschien iets te maken heeft met die nauwe verwantschap.

Hij laat Filips ook trouwen met een volle nicht. Dat eerste huwelijk wordt door nog drie andere gevolgd, en in maar één van die vier huwelijken huwt Filips met een Franse prinses die geen directe familie is. Die dame schenkt hem de enige van zijn kinderen waar geen hoek af is en dochter Isabella (ja, de Isa- bella van Scherpenheuvel) is lange tijd zijn steun en toeverlaat.

Die Habsburgse traditie van Karel V wordt honderden jaren de leidraad in de politiek van de familie tot de Spaanse tak volledig gedege- nereerd uitsterft. De traditie ontwikkelt zich later van huwelijken in de familie naar uitslui- tend huwelijken tussen kinderen (liefst met hetzelfde protestantse of katholieke geloof) van regerende vorsten.

Dat veroorzaakt huwelijken waarin de echt- genoten elkaar hartstochtelijk haten, zoals Leopold II en Maria-Hendrika, en dat van hun dochter Stefanie en kroonprins Rudolf van Oostenrijk-Hongarije. Zelfs in de 20ste eeuw moet Leopold III nog met een prinses arrive- ren. Zijn vader, koning Albert, trotseert wel de woede van oom Leopold II om met de Beierse halve prinses Elisabeth te trouwen, maar beveelt zelf dochtertje Marie-José Itali- aans te studeren vanaf het eerste studiejaar (Nederlands is niet nodig) zodat hij haar kan koppelen aan de katholieke Italiaanse kroonprins Umberto.

Tot en met koning Juan-Carlos van Spanje (gehuwd met prinses Sofia van Grieken- land) blijft men in Spanje de traditie getrouw, waarna zoon Felipe VI alles op zijn kop zet en een gescheiden (vroeger alleen burgerlijk getrouwde) dame verkiest.

Seks en Latijn

Karel geeft zijn zoon ook seksadvies. Hoe- wel de keizer zijn taak als van God gegeven beschouwt, heeft hij een oog voor het toe- val. Zoals al zijn tijdgenoten is hij er zeker van dat hij zijn Spaanse tronen te danken heeft aan het te uitbundige seksleven van troonop- volger Juan, zoon van Isabella van Castilië en Ferdinand van Aragon, en oudere broer van Karels moeder.

Die prins sterft als 19-jarige omdat hij zogenaamd te veel het bed deelt met zijn 18-jarige vrouw Margaretha, zus van Filips de Schone en dus tante van Karel (aan de Grote Markt in Mechelen staat haar standbeeld).

Filips mag zeker het voorbeeld van Juan niet volgen en mag van Karel maar af en toe seks hebben. De raadslieden zien erop toe dat Filips geen hele nachten bij zijn vrouw slaapt en zich geregeld dagen onthoudt. Karel heeft ook zo zijn ideeën over talen. Filips wordt opgevoed in Castilië en moet van zijn vader naast die landstaal eveneens oud-Grieks en vooral uitstekend Latijn leren. Dat is een uni- versele taal en meer heeft Filips niet nodig.

(Het doet denken aan de bekrompen recto- ren van Vlaamse en Nederlandse universiteiten die denken dat de kennis van steenkolen- Engels volstaat.)

Filips leert nooit goed Frans, wat hem later zuur opbreekt in dat andere grote probleem van zijn vader: de Nederlanden, waar Karel overal de landsheer is. Wat moet Karel daarmee aanvangen? Aan zijn broer of aan een van zijn dochters schenken, of toch maar aan zijn zoon? Karel denkt op zeker ogenblik dat zijn zoon ofwel de Nederlanden ofwel het zojuist verworven hertogdom Milaan kan erven, maar niet allebei. Wat denkt Filips zelf?

De kroonprins kiest resoluut voor Milaan. Hij heeft geen behoefte aan de stamlanden van de dynastie.

Filips zal het koninkrijk Napels en Sicilië erven en hij vindt Milaan heel wat interes- santer dan die onbekende Nederlanden, die Nederlanders met hun eigendunk. Filips ligt niet dag en nacht wakker van de Opstand, zoals veel Nederlanders nog altijd denken.

In werkelijkheid is de koning een echte mediterraan, die veel meer bezig is met de agressieve Ottomanen, met Portugal en met de ketters in Engeland en Frankrijk.

J^an n^eckers

Filips II en zijn schaduw (1)

Op vijftig jaar tijd is de naam van Filips II geleidelijk uit de aandacht voor moord- dadige tirannen verdwenen. Geen wonder natuurlijk, met 20e-eeuwse concurrenten als Mao, Stalin en Hitler.

Turteltaks vernietigd

(5)

Actueel

29 juni 2017 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Apocalyps

Het regent eens een paar dagen niet en in plaats van dan een lommerrijk terrasje uit te zoeken om van enig gerstenat te genieten, blijken we Vlaanderen te moeten uitroepen tot een soort Sahara aan de Noordzee. Vragen dus over waterschaarste, droogteplannen en watervoorraden. Johan Danen (Groen) gooide het al meteen op de klimatologische Apoca- lyps, die toch zo wetenschappelijk onder- bouwd is. Wilfried Vandaele (N-VA) is klaarblijkelijk dezelfde religie toegedaan, want hij ziet een toekomst met afwisselend droogtes en wolkbreuken en overstromingen. De gewone lokale maatregelen – van bijvoorbeeld de provincie West-Vlaanderen – om het waterver- bruik binnen de perken te houden, zijn geen antwoord, de minister moet met een droogte- plan komen. Nog maar eens een zorg voor de arme Joke Schauvliege, die toch de “waterze- kerheid” garandeerde maar toegaf dat de dingen wel goed geregeld zijn voor situaties met wateroverlast, doch in mindere mate voor problemen met watertekort. Er wordt hoe dan ook werk van gemaakt. De teneur van de commen- taren bleef hetzelfde: er komen enorme ram- pen op ons af, waartegen geen gouverneurs en burgemeesters opgewassen zijn. Stel je voor dat onze waterlopen helemaal droog komen te staan, zodat we zelfs onze verdragen met Nederland (nog zo’n waterarm land) niet meer zouden kunnen honoreren. Een gedetailleerd droogtebeleid dringt zich op.

Bubbel

Andere problemen werden aangeraakt door Chris Janssens (VB), die even terugkwam op de ontvlambare grapjas in Brussel-Centraal.

Hulde trouwens (mede namens ons) aan de soldaten die de voorbeeldige jongen op ade- quate wijze hebben gestopt. Wordt het niet eens tijd, vond Janssens, “om uit de politiek correcte bubbel te treden” en echt iets tegen een bepaald soort radicalisme te onderne- men? Minister-president Bourgeois stelde dat de veiligheidsmaatregelen functioneren, zoals in dit geval is bewezen. Maar hij ziet geen heil in het VB-ballonnetje om de Vlaamse ambte- narij nog meer als wakend oog in te schakelen, laat staan om te denken aan uitburgerings- projecten (vrij vertaald: zekere lieden het land uittrappen) – wat trouwens een bevoegdheid is op het federale niveau. Janssens bleef erbij dat de tijd van naïeve projectjes voorbij is en dat de problemen eens bij naam moeten worden genoemd. Inch Allah.

Export

Nog een pijnpunt mocht aan bod komen bij de aanpassingen van het wapenhandelde- creet. Het zijn namelijk niet alleen onze Waalse broeders die geweertjes produceren en uit- voeren, er gaat ook heel wat wapen- en aan- verwant tuig uit Vlaanderen richting niet altijd even orthodoxe en duidelijke bestemmingen.

Bedoeling is dat toch wat properder te maken.

Wouter Vanbesien, van de crypto-Vlaams-nationale partij Groen, haalde er zowaar de IJzer- toren (beter gezegd: “het Memoriaal”) bij om te beklemtonen hoezeer wij een “vredesregio”

moeten zijn. Meer controle moet er komen op wat met die fijne exportproducten gebeurt.

Jan van Esbroeck (N-VA) vond de lyriek van sp.a en Groen dan weer overdreven, want de Walen met hun FN-Herstal trekken zich dat niet al te erg aan en Vlaanderen is de beste leer- ling in de klas en kijkt zelfs nauwer toe op de wapenhandel dan van Europa moet. Aan de ethiek van Vlaanderen is niet te twijfelen, al het roodgroene gedram ten spijt. Nog leuker was Rik Daems (Open Vld) die het niet geheel ten onrechte had over de nogal onbescheiden leveringen van een zekere heer Trump aan Saoedi-Arabië, waarbij vergeleken Vlaande- ren een nogal strikte koorknapenpolitiek voert.

Over de definitie van wat wel of niet “strate- gische goederen” zijn, dan wel echt militaire spullen, bleef het een welles-nietesspel. Ward Kennes (CD&V) ontkende niet de economische belangen, maar vond dat een ethische aanpak maar op Europees niveau kan gebeuren, Vlaan- deren moet daarin naar het betere streven.

De minister-president droomde ten slotte van algemene vrede, toch kan niet aan wapenpro- ductie voor de eigen veiligheid worden ontko- men, maar voor het overige doet Vlaanderen er alles aan om geen gevaarlijk tuig in onlek- kere landen te laten terechtkomen. Uiteinde- lijk is het waar dat we niet zoveel boter op ons hoofd hebben.

Stevig debat op komst over taalregisters

Minister Liesbeth Homans van Binnenlands Bestuur heeft beslist om de taalregis- ters te vernietigen die vijf van de zes faciliteitengemeenten onlangs hebben aangelegd.

Het heeft lang geduurd vooraleer de Vlaamse regering hierin kleur bekende, maar de beslissing is meer dan terecht: het aanleggen van taalregisters is alleen toegelaten in de 19 Brusselse gemeenten, vermits alleen Brussel een tweetalig gewest is. Door zoiets ook mogelijk te maken in de faciliteitengemeenten wordt de voorrang van het Neder- lands in deze Vlaamse gemeenten uitgehold en verdwijnt de prikkel voor anderstali- gen om Nederlands te leren.

Zoals verwacht kon worden, hebben de Franstaligen inmiddels aangekondigd in beroep te gaan bij de Raad van State. Het was diezelfde Raad van State die op 20 juni 2014 in een arrest de niet-benoeming van de Lin- kebeekse burgemeester Thiéry bevestigde, maar tegelijk zelf de suggestie deed om in de faciliteitengemeenten een taalregister aan te leggen.

Franstaligen zouden dan elke vier jaar aan de gemeente kunnen laten weten dat ze hun persoonlijke briefwisseling steevast in het Frans willen ontvangen. Het is hierop dat de vijf betrokken gemeentebesturen zich met

hun nieuwe actie baseren.

De niet-benoeming van Thiéry werd dus ruimschoots gecompenseerd met een zware toegeving aan de Franstaligen, waardoor zij in de toekomst in ‘de Zes’ rechtstreeks in het Frans konden aangeschreven worden. Dat was precies datgene waarvoor de Franstali- gen altijd geijverd hadden.

De Raad van State brak met zijn aloude standpunt dat de faciliteiten strikt moesten geïnterpreteerd worden. Dat had alles te maken met de nieuwe samenstelling van deze rechtbank: sinds de BHV-wetgeving van 2012 moeten alle dossiers inzake de zes faciliteiten-

gemeenten behandeld worden door de twee- talige algemene vergadering van de Raad in plaats van door een Nederlandstalige kamer.

Toch gaat de uitspraak van 2014 enkel om een suggestie van de Raad van State en is dit nog geen dwingende rechtspraak.

De Raad is eigenlijk ook helemaal niet bevoegd om zo’n regeling uit te werken of op te leggen: alleen de wetgever kan dit doen.

Homans heeft dan ook gelijk dat ze de onwettige taalregisters heeft vernietigd, maar tegelijk is duidelijk dat er heel stevige juridische argumenten moeten aangebracht worden om de Raad van State tot betere gedachten te brengen. We hopen dat de N-VA-minister een batterij goed beslagen advocaten inschakelt, zodat het Vlaamse standpunt overeind blijft.

Anders is het afgelopen met de fameuze omzendbrief Peeters en evolueren de zes faciliteitengemeenten naar een statuut dat heel sterk gelijkt op dat van Brussel.

Er staat dus veel op het spel. P.

Turkije bedot door de EU

U herinnert het zich ongetwijfeld: de Europese Unie en Turkije hadden einde 2015 een zeer controversieel akkoord bereikt over 3 miljard euro aan hulp voor het land in ruil voor het inperken van de vluchtelingenstroom. Een analyse van het zesde verslag over ‘de vooruitgang bij de uitvoering van de verklaring EU-Turkije’ leert dat Turkije er eigenlijk ingeluisd werd.

Er werd nog maar 811 miljoen euro betaald (maar niet aan Turkije).

Begin juni 2017 waren er voor 1,572 miljard euro aan contracten gesloten, waarvan al 811 miljoen euro is uitbetaald. Het totale toegewe- zen bedrag voor de uitvoering van humanitaire en niet-humanitaire maatregelen in het kader van de Faciliteit voor vluchtelingen in Turkije bedraagt momenteel 2,9 miljard euro (dus net geen 3 miljard).

Opvallend is dat vooral internationale organisaties zoals de Wereldbank, de VN en Unicef de grote ontvangers zijn van het Europese geld.

Zo is liefst 388 miljoen euro toegezegd (in twee onderdelen) aan het Wereldvoedsel- programma. Het Wereldvoedselprogramma (World Food Programme, WFP) is een onder- deel van de Verenigde Naties dat voedsel ver- strekt aan vluchtelingen, bij langdurige ont- wikkelingsprojecten in de derde wereld en wanneer mensen door natuurlijke of mense- lijke catastrofes zonder voedsel komen te zitten.

EIB

Het Kinderfonds van de Verenigde Naties

(Unicef) krijgt 34 miljoen euro. UNHCR (Hoog Commissariaat van de Verenigde Naties voor Vluchtelingen) ontvangt 35 miljoen euro aan Europees geld. De Europese Investeringsbank (EIB), de Wereldbank (WB), de International Finance Corporation, de Kreditanstalt für Wie- deraufbau (KfW) en de Europese Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling krijgen via drie bronnen samen 350 miljoen euro. De Wereld- bank krijgt nog eens 150 miljoen euro extra om (op termijn) ‘nieuwe scholen te bouwen en uit te rusten in provincies met veel Syrische vluchtelingen’. Diverse niet nader genoemde

‘internationale financiële instellingen’ krijgen 25 miljoen euro als faciliteit voor de voorbe- reiding van (niet gepreciseerde) projecten. De Ontwikkelingsbank van de Raad van Europa krijgt 40 miljoen euro.

Geld voor... reddingsacties

Bij de deal tussen Europa en Turkije werd afgesproken de Turkse kustlijn beter te bewa- ken. Het Europese geld – 20 miljoen euro – gaat nochtans naar de Internationale Organi- satie voor Migratie (IOM) voor de ‘versterking van de capaciteit van de Turkse kustwacht

voor zoeken reddingsacties’. Dat is toch iets anders.

Turkije

Turkije krijgt uiteraard een deel van de koek. Volgens het document gaat het in totaal om 660 miljoen euro aan toezeggingen van Europa. Dat is maar iets meer dan een vijfde van de beloofde 3 miljard euro. 300 miljoen euro gaat naar onderwijs en evenveel naar gezondheid. Er is ook 60 miljoen om migranten

‘na hun terugkeer vanuit Griekenland naar Tur- kije te ondersteunen op het gebied van voedsel, gezondheidszorg, vervoer en accommo- datie’.

Besluit

Op de pro-Turkse webstek turks.nl lezen we dat de Europese Unie ‘een wanbetaler’ is.

Dat blijkt volgens de webstek ‘uit het feit dat de beloofde 3 miljard euro voor vluchtelingen nooit is betaald aan Turkije’. Op dat ogenblik is ‘slechts 691 miljoen betaald uit het fonds, wat neerkomt op een openstaand bedrag van een kleine 2,3 miljard. Wanneer de rest wordt betaald, is onbekend’. Belangrijker evenwel is dat de Turkse overheid nooit meer zal ontvangen dan 660 miljoen euro. De rest is voor internationale organisaties zoals de Wereld- bank en de Verenigde Naties. Begin juni had Turkije van die 660 miljoen nog maar 222 miljoen euro ontvangen.

T^hierry D^ebels

Tommelein op zoek naar inkomsten na afschaffing

Turteltaks

CLEMENTE RSZ

De vzw Samusocial blijkt de laatste vijf jaar de schulden bij de RSZ te hebben opgestapeld.

Maar die rijksdienst was in een clemente bui ten aanzien van de vzw. Kwestie van de juiste connecties, ongetwijfeld. In totaal liet de RSZ maar liefst 220.000 euro aan vermeerderin- gen, schadeloosstellingen en boetes, gekop- peld aan de schuld, vallen. Op Twitter werd terecht opgemerkt dat kmo’s en zelfstandi- gen gewoonlijk niet op zoveel gedienstigheid moeten rekenen. Voor hen toont de RSZ zich meestal onwrikbaar als een blok beton. De vraag is: wordt ook van dat potje eindelijk eens het deksel gelicht? ‘t Zal meer dan tijd worden!

LaaTSTE gRaaikaNS

De afslanking van de provincies omvatte een beperking van de provinciale bevoegd- heden, maar ook een beperking van de uit- tredingsvergoedingen voor gedeputeerden.

Helaas gaat die nieuwe regeling pas in vanaf 2019. Tot dan zullen de gedeputeerden, die al rijkelijk genieten van allerlei voordelen, aan- spraak kunnen maken op uittredingsvergoe- dingen tot 440.000 euro. In Oost-Vlaanderen kreeg de liberale gedeputeerde Marc de Buck dit jaar nog een uittredingsvergoeding van 257.000 euro, nadat hij zijn ambt had moe- ten neerleggen omdat hij betrokken was in een zedenzaak. Tussen 1 januari 2012 en 31 december 2013 keerden de vijf Vlaamse pro- vincies samen in het huidige systeem een bru- tobedrag van bijna twee miljoen euro uit aan uittredingsvergoedingen