Risicovolle gemeenteraadsverkiezingen voor de N-VA

(1)

€ 2,30

73ste jaargang • nummer 41 • donderdag 12 oktober 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Vlamingen kiezen altijd voor de winnaars.

Vandaar dat de gemeente- en provincieraads- verkiezingen van 2018 van cruciaal belang zijn voor de N-VA. Indien de kaart van Vlaande- ren op zondagavond 14 oktober 2018 grotendeels geel kleurt, dan is de partij van voorzitter Bart de Wever gelanceerd om ook de federale, Vlaamse en Europese verkiezingen van 2019 te winnen. Een positieve conjunctuur en stem- menkanonnen als Theo Francken en Jan Jam- bon kunnen daarbij helpen.

Maar eerst moet de klip van de gemeenteraadsverkiezingen genomen worden. De N-VA stelt zich twee doelstellingen. De eerste is de lokale verankering op het platteland, in een poging de CD&V er van de eerste plaats te duwen. Gemakkelijk wordt het niet, maar de N-VA heeft daar de demografische evolutie mee. CD&V-voorzitter Wouter Beke piekert zich suf waarom de CD&V in de peilingen blijft zak- ken, en beseft blijkbaar niet dat het electoraat van zijn partij aan het uitsterven is. De lokale verankering van de N-VA zal wel lukken.

De tweede opdracht is de belangrijkste:

in zoveel mogelijk grote steden in de coalitie stappen en proberen de sp.a tegelijk naar de oppositie te duwen. De Vlaamse socialisten bevinden zich al een tijd in de hoek waar de klappen vallen. Ze kunnen maar niet profi- teren van hun aanvallen op het federale rege- ringsbeleid. Daarom hebben ze zich electoraal teruggetrokken in een aantal steden en hopen daar de schade te beperken.

Groen als coalitiebouwer

Maar de socialisten moeten net in de grote steden afrekenen met Groen, dat er steeds populairder wordt.

Een deel van klassiek links kiest voor het vroegere Agalev, net als bobo’s, bakfiets-Vla- mingen en steeds meer allochtonen. De sp.a- top kijkt ernaar en zucht. Groen wordt een fac-

tor van belang in de grote steden en kan in tal van steden als coalitiebouwer fungeren. Op een aantal plaatsen is dat slecht nieuws voor de N-VA, op andere plaatsen zou een allian- tie met onder andere Groen de socialisten van de macht verwijderen. De animositeit tussen socialisten en ecologisten is bekend. Cruci- aal wordt de stembusslag in Antwerpen. De absurde peiling waarin Groen even sterk zou worden als de N-VA kunnen we niet ernstig nemen. Maar Van Besien en co zullen wel kunnen rekenen op de steun van de media. 80 procent van de journalisten is links en woont in de

grote steden. Van die 80 procent stemt bijna iedereen op Groen.

Bart de Wever is er zich terdege van bewust dat in de metropool een anti-N-VA-coalitie tot de mogelijkheden behoort. Dat zou een zware persoonlijke nederlaag zijn en negatief afstra- len op de hele partij. De hamvraag is: kan de N-VA na 14 oktober 2018 een coalitie vormen met Open Vld en CD&V? In dat geval doet De Wever er nog eens zes jaar bij. Maar het zal erom spannen. Het Vlaams Belang heeft het ooit meegemaakt, de N-VA zal het ook merken:

de steeds multicultureler wordende grootste- den zijn geen geschenk voor partijen die rechts van het politieke spectrum staan.

De zwakke plekken in West-Vlaanderen

Antwerpen mag dan straks misschien een Over precies een jaar vinden de gemeenteraadsverkiezingen plaats. Een kaart van

Vlaanderen die grotendeels geel kleurt zou goed nieuws zijn voor de N-VA, die de lokale stembusslag als springplank kan gebruiken voor de federale, regionale en Europese ver- kiezingen van 2019. Maar de Vlaams-nationalisten staan voor een zware opdracht: hun grote doel, de macht grijpen in de meeste grote steden, wordt geen makkie.

Risicovolle gemeenteraadsverkiezingen voor de N-VA

Eindelijk een regering in Nederland

N-VA-bastion blijven, in andere steden wordt het een stuk moeilijker. Het momentum voor de Vlaams-nationalisten lijkt een jaar voor de verkiezingen op heel wat plaatsen al voorbij.

Gent is een hopeloze zaak. Gewoon door de sociologische samenstelling van de bevolking.

Elke jonge linkse West-Vlaming trekt bij wijze van spreken naar de Arteveldestad. Voor de N-VA zal het aan de samenloop van Leie en Schelde altijd moeilijk terrein zijn.

In Hasselt ziet het er na de vele schandalen beter uit, en in Mechelen kan de N-VA de coalitie met Bart Somers en de groenen voortzet- ten. Maar de vraag blijft in welke mate de - in de steden machtige - groenen coalities zullen willen vormen met N-VA. Er is niet veel nodig of de Vlaams-nationalisten komen niet aan de bak in Hasselt, Mechelen en Leuven. In deze laatste stad staat Groen sterk door alle linkse christendemocraten, die de CD&V allang de rug hebben toegekeerd.

In West-Vlaanderen kunnen de groenen minder voor ‘kingmaker’ spelen, maar daar ligt de zwakte vooral bij de N-VA zelf. In Kortrijk lijkt een voortzetting van de coalitie met Vincent van Quickenborne (Open Vld, sp.a en N-VA) mogelijk. Al rijst de vraag of ‘Q’ zich volop zal smijten. Na 2019 hoopt hij naar verluidt opnieuw op een federaal zitje in de regering.

In Brugge heeft de N-VA het zichzelf moeilijk gemaakt met boegbeeld Pol Vandendriessche.

Niet iedereen is gelukkig met de ex-journalist.

Het vertrek van N-VA-gemeenteraadslid Ann Soete richting Open Vld Plus als onafhankelijke verbergt groot ongenoegen. En in Oostende dreigt de N-VA met de makke Björn Anseeuw platgeduwd te worden in het duel tussen Johan vande Lanotte en Bart Tommelein.

Als Tommelein burgemeester wil worden, is een coalitie met N-VA en Groen (Wouter de Vriendt) noodzakelijk. Maar wellicht haakt hij, net als in 2012, zijn kar vast aan de locomo- tief van Vande Lanotte. Als het even tegenvalt, zit de N-VA ook in de West-Vlaamse steden in geen enkele coalitie. Dat zou zeer pijnlijk zijn met het oog op 2019.

Pascale Peraita forceert terugkeer naar Samusocial

NMBS is 15 keer

dodelijker dan het Nederlandse Spoor

Lees blz. 2

Op de praatstoel

Schild &

Vrienden

Lees blz. 11

(2)

Actueel 12 oktober 2017

2 Uit de smalle beursstraat

Nog geen drie maanden na zomerakkoord hinkt België opnieuw achterop

Pro memorie: de federale regering bereikte in de nacht van 25 op 26 juli 2017 haar “zomerakkoord”. Dit akkoord bevat een verlaging van het tarief in de vennootschapsbelasting. Het basistarief in de vennootschapsbelasting daalt vanaf 2018 van 33 procent naar 29 procent en vanaf 2020 naar 25 procent.

Voor de kmo’s wordt al vanaf volgend jaar een tarief voorzien van 20 procent vanaf de eerste schijf van 100.000 euro. Als compensatie worden een aantal fiscale aftrekken afgebouwd.

Gidsland Nederland

Zowel werkgeversorganisaties als fiscalisten waren duidelijk: het mocht wat meer zijn, maar met deze hervorming zetten de Belgische bedrijven zich opnieuw op de kaart. De verlaging was nodig, omdat België samen met de VS en Frankrijk de hoogste tarieven had van de OESO-landen, de geïndustri- aliseerde wereld dus. Hans Maertens, topman van de Vlaamse werkgeversorganisaties Voka, was duidelijk: “Deze hervorming zal niet veel bedrijven aantrekken, maar ze zal er in elk geval geen wegjagen.”

Misschien moet hij zijn mening ondertussen herzien. De regering-Michel pochte in juli dat de Belgische regering een verlaging van de vennootschapsbelasting doorvoerde, terwijl andere landen er gewoon over praatten. Vandaag zullen de federale excellenties geen schampere opmerkingen meer maken. In een aantal landen beweegt er wel degelijk wat. Ze zijn zich ervan bewust dat een fiscale concurrentie via een lagere bedrijfsbelasting investeerders kan aantrekken. Dus is er om te beginnen in het nieuwbakken Nederlandse regeerakkoord (tussen VVD, CDA, D66 en de ChristenUnie) sprake van een lagere vennootschapsbelasting. Het tarief over de eerste 200.000 euro winst gaat van 20 naar 16 procent, leert het

regeerakkoord. Het tarief voor de winst boven dat bedrag daalt van 25 procent naar 21 procent. Kortom, Nederland doet het een stuk beter dan België.

De Nederlandse verlaging van de vennootschapsbelasting

slaat wel een gat in de begroting van 3 miljard euro, maar dat hoeft voor onze noorderburen geen probleem te zijn. Al een paar jaar schommelt het Nederlandse begrotingstekort rond nul procent.

Omdat onze noorderburen gewoon sneller zijn geweest met het op orde zetten van de staatsfinanciën. Zoals bekend zal zelfs de centrumrechtse regering-Michel er niet in slagen om deze legislatuur een begroting in evenwicht voor te leg- gen. Nog een leuke is dat Nederland de dividendenbelasting afbouwt terwijl de lasten voor beleggers in België de voorbije jaren vooral gestegen zijn.

‘Race to the bottom’

Nu kan de Nederlandse belastingverlaging op het eerste gezicht als een uitzondering worden beschouwd, maar dat is ze niet. In de VS maakt president Donald Trump zijn belofte waar om de vennootschapsbelasting te doen dalen. Niet naar 15 procent, zoals hij wil, maar een vermindering van het tarief van 35 procent naar 20 procent is niet min. Ander voordeel:

bedrijven zullen investeringen op vijf jaar mogen afschrijven, waardoor het bedrag waarop ze vennootschapsbelastingen betalen, kleiner wordt. In Frankrijk kiest president Emmanuel Macron op sociaaleconomisch vlak voor een rechts beleid. Ook hij wil de hoge Franse vennootschapsbelasting - ooit meer dan 40 procent - naar 25 procent halen.

De Britten dromen van een tarief onder de 20 procent. Er is wel degelijk een race naar de bodem bezig en door de maatregelen die andere landen daadwerkelijk nemen, is een eventuele Belgische bonus door de verlagingen vervat in het zomerakkoord verdwenen. Aanvankelijk werd gedacht dat België met deze nieuwe vennootschapsbelasting qua tarief in de Europese middenmoot zou terechtkomen, maar België hinkt qua concur- rentiekracht alweer achterop op andere landen.

Dat landen hun tarieven verlagen om bedrijven aan te trekken, is onvermijdelijk. De Europese Commissie is immers bezig met allerlei bijzondere fiscale voordelen voor multinationals te verbieden. Voor de EU-lidstaten blijft dan alleen nog de piste van de verlaging van de tarieven in de bedrijfsbelastingen over.

A^ngélique VAnderstrAeten De hervorming van de vennootschapsbelasting was het sluitstuk van het zomerakkoord dat de federale regering

eind juli afsloot. De bedrijfsbelastingen zouden de komende jaren dermate dalen dat onze bedrijven een concur- rentieel voordeel krijgen ten opzichte van die in de buurlanden. Maar intussen daalt ook het tarief in andere lan- den, zodat het eventuele Belgische voordeel eigenlijk al is weggewerkt.

NMBS is 15 keer dodelijker dan de Nederlandse Spoorwegen

Onlangs liep het spoorverkeer in Brussel weer eens grondig in het honderd. Een honderd jaar oude waterleiding gaf de geest, spoelde een deel van de ondergrond weg - met een groot zinkgat in het wegdek als resultaat - en daarna stroomde een modderstroom een tunnel in.

De kwestie haalde ruim het nieuws, leidde tot vele grapjes aan de togen, maar fundamentele vragen werden niet gesteld:

wat zou er gebeurd zijn, als tijdens die modderstroom toevallig een trein aan hoge snelheid gepasseerd was? Waren er dan weer doden gevallen, zoals de 19 vooral Vlaamse doden in 2010 in Buizingen? Is het nog wel veilig in dit land op een trein te stappen? Wij trokken op onderzoek uit. Met verbijsterende resultaten: een ritje op het Belgische spoor is liefst 15 keer zo dodelijk als eentje in Nederland.

Veilig of niet?

De vraag of het treinverkeer in een land ‘veilig’ is, wordt beant- woord door het ‘Agentschap voor het Spoor van de Europese Unie’. Deze relatief weinig bekende instelling is gevestigd in Valenciennes, in Noord-Frankrijk. Zij heeft tot taak te streven naar een gemeenschappelijke Europese spoorruimte, waar treintoe- stellen en sporen met elkaar compatibel zijn, en zij waakt daarbij ook over de veiligheid. Binnen enkele jaren moet de instelling ook veiligheidsvergunningen afgeven voor systemen en trein- stellen die dan grensoverschrijdend mogen werken.

Wie op Discovery Channel al eens een aflevering heeft gezien van de reeks ‘Air Crash Investigation’ (Onderzoek naar Lucht- vaartrampen) weet dat in de VS een gespecialiseerd agentschap elke ramp met een vliegtuig tot in de kleinste details onder- zoekt en reconstrueert. Het Europese Spooragentschap heeft die bevoegdheid niet; een ramp wordt bij ons door een nationaal onderzoeksteam onderzocht. Dat dient dan zijn verslag in bij het Europese Spooragentschap, waarna aanbevelingen volgen inzake methodes, onderzoeksmiddelen en verslaggeving.

Een ramp werd het in die overstromende tunnel gelukkig niet.

Maar wat ons zeker interesseert, is het jaarlijkse rapport dat het Europese Spooragentschap publiceert: het Railway Safety Per- formance Report, het Veiligheidsverslag van de Europese Spoor- wegen. Het meest recente is dat voor 2016. In dat rapport wordt de veiligheidskwaliteit van de nationale spoorwegen in Europa tussen 2010 en 2014 in exacte cijfers vastgelegd, en zo met elkaar vergeleken. Twee zaken zijn daarbij goed om weten: zelf- moorden worden uit de cijfers gehouden, aangezien die niet aan de veiligheid van de spoorweg kunnen aangerekend worden.

Daarnaast wordt een correctie gebruikt om de impact van uitzonderlijk grote (natuur)rampen met uitzonderlijk veel slachtof- fers te corrigeren: anders zou één ramp de indruk kunnen wek- ken dat een gans spoorwegnet onveilig is, wat niet noodzakelijk het geval is. Het rapport geeft dus op basis van strikt objectieve parameters een wetenschappelijk beeld van de algemene vei- ligheidstoestand van de spoorwegen in de 28 EU-lidstaten.

Eén van de belangrijkste maatstaven die het rapport gebruikt is de ‘Passenger Fatality Risk’, of het risico van een passagier om te sterven op het spoor, en dit gemeten over de periode 2006-

2014. Het getal wordt in grote lijnen als volgt berekend: het aantal sterfgevallen in het spoor door ongevallen, gedeeld door het aantal kilometers spoor. Als een land geen enkel sterfgeval heeft, dan is het cijfer gelijk aan 0.

Belgische vlek van gevaar in een zee van veiligheid

Het rapport toont vooreerst aan dat er nog een duidelijke kloof is tussen West- en Oost-Europa. In Oost-Europa is het risico beduidend hoger. Dat heeft een logische verklaring: na 50 jaar socialisme is de puinhoop zo groot dat het decennia van investeringen vergt om dat te verhelpen. Er zijn vijf landen die geen enkel dodelijk slachtoffer van een ongeval tussen 2006- 2014 hebben, namelijk Ierland, Noorwegen, Litouwen, Luxem- burg en Slovenië. Hun spoorsterfterisicocijfer is dus gelijk aan 0. Met een cijfer van 0,01 horen eigenlijk ook Denemarken en Zweden in dat rijtje thuis.

Naast Luxemburg gaat het ook in onze andere buurlanden prima. In Nederland is het cijfer amper 0,03, in Groot-Brittannië en Duitsland slechts 0,06. Alleen in Frankrijk kan men spreken

van een wat hoger risico, met 0,1. Hoe zit het dan in België? Het cijfer is verbijsterend: het bedraagt liefst 0,44. Dat betekent dat een Belgische spoorreiziger een risico heeft om te sterven op het spoor dat 4 keer groter is dan dat in Frankrijk, 7 keer groter is dan het risico in Duitsland en Groot-Brittannië, en liefst 14,66 keer groter dan dat in Nederland.

België neemt zo treurig plaats in een rijtje van landen waar het spoor zowat even onveilig is: de Zuid-Europese puinhopen Spanje (0,52) en Griekenland (0,54). Zelfs Italië doet het met 0,09 vijf keer beter dan België. Het kaartje dat door het Europese Spooragentschap wordt verspreid, heeft veelzeggende kleurco- des. De veilige landen worden weergegeven in geel en oranje, de overheersende kleur in West-Europa; de onveilige landen in diep donkerrood, de overheersende kleur van Oost-Europa. België is gedrenkt in diep rood – te midden van een zee van gele en oranje buurlanden. Een vlek van risico in een zee van spoorveiligheid.

Geen draagvlak?

In Europese agentschappen zijn alle nationaliteiten verte- genwoordigd, en dit soort cijfers en grafieken liggen bijzonder gevoelig. De bijzonder slechte score van de Belgische spoorwegen is dus niet te verklaren door een ‘fout’ in de berekening.

Ja, België heeft veel spoorkilometers, omdat de trein hier mee als eerste reed; maar Groot-Brittannië ook, want daar werd de trein uitgevonden.

Ja, België is dichtbevolkt, maar Nederland ook. En nee, het zal niet liggen aan een ‘tekort aan personeel’ of aan een ‘tekort aan investeringen’: alle cijfers wijzen uit dat het Belgisch staatsapparaat, inclusief de NMBS, meer ambtenaren heeft dan onze buurlanden, en de miljarden belastinggeld die in de bodemloze put van de NMBS gestort worden tarten nog steeds alle verbeel- ding. Er blijft maar één verklaring over: een dieperliggende kwaal van inefficiëntie, slecht bestuur, onbekwaamheid, onwil tot ver- andering en verbetering, die diep is ingebakken in de Belgische staat en zijn spoorwegen. Dat België prijkt in het rijtje van Spanje en Griekenland is een aanwijzing. Landen die gekenmerkt worden door bureaucratie, centralisering, te logge ambtenarenap- paraten, starre statuten en logge vakbonden. Het slechte cijfer is geen verrassing maar een nieuwe illustratie van de Belgische ziekte, die bij ons een gevolg is van het gedwongen samenleven met de Walen.

Volgens sommige politici is er geen draagvlak voor Vlaamse onafhankelijkheid. Welnu, de vraag die dan moet gesteld worden is: Vlaming, ben je bereid te aanvaarden, dat je zoon of dochter die ’s morgens met de trein naar het kot in Leuven vertrekt, of je partner die naar Brussel pendelt, bijna 15 keer meer kans heeft om te sterven in een treinongeluk dan in Nederland, alleen maar omdat hij nu eenmaal moet blijven samenleven met de Walen in één inefficiënte staat? Misschien moeten de miljoenen aan partijdotaties, die door Vlaams-nationale partijen geïnd worden, maar eens gebruikt worden om de Vlaming grondig en volledig te informeren. Het ‘draagvlak’ zou dan wel eens kunnen vergroten.

Hdg

(3)

Actueel

12 oktober 2017 3

Afscheidnemend

Mijnheer de compleet verzuurde, Na zeven gemeentelijke legislaturen – goed voor 42 jaar – kondigt gij aan dat gij de politiek zult verlaten. Daarmee zal een einde komen aan een lang parcours bin- nen allerhande Gentse politieke cenakels en machtscentra, gaande van gemeente- raad over schepencollege tot vertegenwoor- diger in diverse lucratieve intercommunales, gemeentelijke holdings en het havenbedrijf.

In 2007 bereikte gij de top, want toen mocht gij de tricolore burgemeesterssjerp rond uw buik binden. Gepokt en gemazeld als gij waart in het socialisme sinds uw prille jeugd bij de socialistische mutualiteiten, zijt gij langzaam maar zeker uitgegroeid tot een kaviaarsocialist die zich als een vis in het water voelde in de ‘republiek der kamera- den’, waar veel mogelijk was, met alles erop en eraan. Met de andere traditionele par- tijen verdeelde gij de koek, zodat niemand nog moeilijk deed, en genoot gij niet alleen van de macht van het socialisme in uw stad, maar vooral van die van uzelf.

Hoogverheven deedt gij dan ook aan machtspolitiek, terwijl gij tegelijk geregeld van uw hoge tronen neerdaalde om in uw smakelijk dialect de vlotte gast te gaan uit- hangen bij de gewone man, zodat uw stem- men altijd verzekerd waren. Een nationaal mandaat hadt gij niet nodig, want gij waart als ‘Imperator Gandavensis’ heer en mees- ter in de stad van Klokke Roeland. Een lokale potentaat dus. Een socialistische baron.

Maar nu, na 41 jaar, kondigt gij uw pensi- oen aan, volgend jaar. Gij voelt immers met uw ellenbogen aan dat het lied van het klas- sieke socialisme is uitgezongen, zeker nu tal van uw kompanen in Vlaanderen en Wal- lonië aan de muren werden gespijkerd als kampioenen van de graaicultuur die jullie zelf mee gecreëerd hebben. Afrekenen, durft gij dat noemen. Ja, en dan? Werd het geen tijd dat men eindelijk eens ging afrekenen met de uitwassen van de oude ingebakken vetpottencultuur, ook in uw stad?

En daarbij steekt gij – zo kennen wij u al lang - alles op de anderen, want gij verwijt uw tegenstrevers persoonlijke aanvallen en bitsigheid. Dat is niet uw stijl, zo komt gij

zeggen. En vandaar dat gij zegt dat als gij twintig of dertig jaar jonger zoudt zijn, gij er niet meer aan zoudt beginnen. Gepeild naar de werkelijke oorzaak van dat andere politieke klimaat, zegt gij zonder verpin- ken dat gij ervan overtuigd zijt dat dat komt sinds de N-VA aan de macht is. Ik begrijp dat. Het moet knap vervelend zijn dat er las- tigaards zijn ter rechterzijde die het feestje komen bederven en verpesten, door onwel- riekende beerputten te openen. Zij roepen een halt toe aan de poenpakkerij, het pam- peren van ‘sociaal cliënteel’, de vriendjespo- litiek, de misbruiken van het sociaal systeem, de politieke correctheid en het jolige sfeer- tje van ‘ons kent ons’. Bovendien moet het steken dat uw partij eerst veel kiezers aan het Vlaams Belang verloor omdat deze het opnam voor de kleine man die door de machtigen in de steek werd gelaten. En dan kwam daar ook nog eens de N-VA bij, die heel uw bestuurswijze uitkleedde. Om nog te zwijgen van de kapers op de linkse kust bij Groen en de PvdA. Het is om zenuwachtig en zelfs radeloos van te worden. Ik kan goed aannemen dat gij zo compleet verzuurd zijt geraakt toen na de vette de magere jaren aanbraken, dat gij nu zegt dat het voor u genoeg is geweest. De volgende verkiezings- campagne zult gij met veel kwaadheid en chagrijnig tegemoet zien, zoveel is duidelijk.

Maar, Daniël, realiseer u toch maar goed dat gij en de uwen medeverantwoordelijk zijn voor heel veel toestanden waar de bur- ger, de gewone man, de buik van vol heeft.

Een gewetensonderzoek en een passende conclusie zouden eerder op hun plaats zijn dan wat kappen op politieke tegenstre- vers en als het betrapte schooljongetje de schuld op alle anderen te steken. Ik weet dat gezondheidsproblemen ook een rol spelen in uw vertrek; dat moet gezegd worden. Hoewel ik dat vertrek om politieke redenen met han- den en voeten toejuich, wens ik u desniette- genstaande mooie jaren toe in een gezond- heidstoestand die u laat genieten van uw dierbaren en leuke dingen. Gij weet dat ik een slecht karakter heb, maar ik laat bijwij- len ook wel eens mijn goed hart zien. Dag, Daniël!

Briefje aan Daniël Termont

De aanzet voor het vraaggesprek (zie verder in dit blad) kwam van een artikel op de webstek van “Blokbuster”, een redelijk fana- tiek clubje dat in 1991 werd opgericht door leden van de trotskistische vereniging Vonk, met de bedoeling het Vlaams Blok te bestrij- den. De organisatie heeft ondertussen haar aandacht verplaatst naar N-VA. In het stukje

“Jonge N-VA’ers betrokken bij nieuwe extreem- rechtse haatclub” werden kwistig gestrooid met termen als “neofascistisch”, “xenofoob”,

“neonazi’s” en “privémilitie” in de beschrijving van de nieuwe Vlaamse vereniging “Schild en Vrienden”.

Jonge politicus met mooie toekomst

Op zich zijn drammerige scheldschriften van Blokbuster niet echt iets om veel aandacht aan te besteden. Maar toen de nieuwsweb- stek Apache plots Van Langenhove om een interview vroeg, kon je het vervolg raden: een politieke rel was in de maak, waar spoedig andere media hun duit in het anti-N-VA-zakje zouden doen.

Eén zinsnede in het artikel luidt als volgt:

“Met onder andere Dylan Vandersnickt, ex- ondervoorzitter van Jong N-VA, bekend voor zijn verkrachtingscartoon.”

Dylan wordt door zijn vrienden beschreven als een intelligente en goedaardige jongeman, met een idealistische passie voor politiek. Hij werd al heel vroeg actief in Jong N-VA. Zijn talent en inzet bleven niet onopgemerkt en hij klom op tot de positie van ondervoorzitter van die vereniging. Een rijzend talent in een rijzende partij: er was een toekomst wegge- legd voor Dylan.

Eén fout

In mei veranderde alles. In het kader van een discussie over het rampzalige vluchtelin- genbeleid van Merkel, plaatste hij een inter- netcartoon op Facebook waarin een gekende extreemlinkse studente werd verkracht door een vluchteling. Dat was niet verstandig.

In onze studententijd zou dergelijke opwel- ling de vorm van een kwalijke mop op café hebben aangenomen, die door drie dronken mensen werd gehoord en door niemand werd onthouden. Maar het internet vergeet niet en vergeeft niet. De immer verontwaardigden ont- ketenden een ongenadige mediastorm.

Vandersnickt probeerde zich te verdedigen.

Hij verontschuldigde zich persoonlijk bij de her- kenbare mensen op de cartoon, maar bleef bij het punt dat hij wilde maken: de instroom van bepaalde bevolkingsgroepen zorgt voor toene- mende aanrandingen van vrouwen.

Dat is gewoon een nuchtere waarheid. Je vraagt je af wat er moet gebeuren vooraleer dat bespreekbaar wordt in een publiek debat en bijvoorbeeld leidt tot feministisch protest tegen het beleid dat die situaties mogelijk maakt.

Misschien als er ooit een massale aanranding van vrouwen op een openbare plaats gebeurt,

Bij de dood van een jongeman

Ik dacht eerst dat het een tragisch toeval was. Zaterdag had ik contact met Dries van Langenhove, om met hem een interview te regelen over zijn vereniging “Schild en Vrien- den”. De volgende ochtend las ik tot mijn ontsteltenis het trieste nieuws dat Dylan Van- dersnickt, een bestuurslid van deze vereniging, uit het leven was gestapt. Even later besefte ik dat beide gebeurtenissen misschien dezelfde aanleiding hadden.

Groen wint fors aan gewicht in Antwerpen

door honderden “nieuwkomers” tegelijk? Och, ik was het al vergeten: dat hebben we al gehad, tijdens die oudejaarsavond in Keulen.

De journalistieke goegemeente blijft een cartoon over de verkrachting door een nieuw- komer veel erger vinden dan een eigenlijke verkrachting, getuige daarvan de beperkte media-aandacht voor Ibrahim K, die een meisje verkrachtte op de Grote Markt te Leuven, nadat hij al eerder vergelijkbare feiten pleegde in Duitsland en Nederland, en nog steeds vrijelijk zijn verkrachtingstour voortzet door het Europa zonder grenzen.

De man van de cartoon

De druk op Dylan Vandersnickt resulteerde in zijn vrijwillig ontslag als ondervoorzitter van Jong N-VA. Hij bleef nog even lid van de partij, maar bleek erg ontgoocheld over de snelheid waarmee de contacten met zijn party ver- waterden. Oprukkende legers hebben weinig aandacht voor een gewonde soldaat die ach- terblijft langs de kant van de weg.

Dylan zag zijn naam nog af en toe in de pers verschijnen. Toen Francken en Rutten door Kif- kif werden afgebeeld als gevangenen van IS, op het punt onthoofd te worden, klonk de repliek:

“Ja maar, er was toch ook die verkrachtingscartoon van Dylan Vandersnickt.” Toen Francken werd afgebeeld in een uniform van de Wehr- macht: “Ja maar, er was toch ook die verkrachtingscartoon van Dylan Vandersnickt.”

Vorige week was het weer van dat: de aandacht voor “Schild en Vrienden” werd in het bewuste artikel begeleid met de commentaar:

“Dylan Vandersnickt, ex-ondervoorzitter van Jong N-VA, bekend voor zijn verkrachtingscartoon.” Dat was voortaan de samenvatting van het politieke bestaan van een getalenteerde, idealistische maar heel even onvoorzichtige jongeman: “Dylan Vandersnickt, bekend voor zijn verkrachtingscartoon.”

Zelfs goede vrienden kunnen de gedach- ten niet lezen van iemand die zich op een hel- lend vlak naar de afgrond bevindt. Zelfdoding is het resultaat van meerdere factoren. Ook in deze tragedie is het niet duidelijk in welke mate de heksenjacht een effect had op de jongeman. De zelfvrijwarende bewering van sommige kranten dat de mediahetze geen enkele rol speelde in wat zich heeft afgespeeld, wordt alvast tegengesproken door de vrienden van Dylan die ik contacteerde. Zij weten beter.

Harde stiel

Op persoonlijk en emotioneel vlak was politiek altijd al een harde stiel. De recente evolu- ties inzake politieke correctheid, strovuurjour- nalistiek en mediahetzes hebben die alleen nog harder gemaakt.

Ook Daniël Termont deed deze week zijn beklag over de “bitsigheid” van de politiek. Dat fenomeen houdt volgens hem verband met de opkomst van de N-VA. De nijdigheid van de tweede opmerking, zegt veel over Termont zelf.

Zijn ontdekking van de hardheid van de politiek valt opvallend samen met zijn eigen imagopro- blemen ten gevolge van de zaak-Piqueur. En met de deprimerende scores van zijn partij in de opiniepeilingen.

Termont had minder last van de “bitsigheid van de politiek” toen hij als burgervader wei- gerde om ook maar één keer de hand te schud- den van gemeenteraadsleden van het Vlaams Belang. Of toen hij de gewoonte ontwikkelde om op gemeenteraden meer op de man dan op de bal te spelen. Of toen de overwinnings- speech van De Wever van 2012 hem deed denken aan “taal die men ook in de jaren dertig kon horen”. Niets bitsigs daar, Daniël.

Mijn medeleven met de harde, geslepen politicus Termont is niet groot. Des te meer medelijden voel ik met Dylan en zijn familie.

Vlaamse moeders en vaders, hou uw kinderen uit de politiek. Tenzij ze het soort karakter hebben dat daar goed kan aarden. Maar dan beklaag ik jullie nog meer.

J^urgen C^eder

(4)

Voorspelbaar

Alle partijen vroegen het woord naar aan- leiding van het tumultueuze referendum in Catalonië vorige zondag. Ook die partijen die pas laat op de avond of zelfs pas ’s anderen- daags schoorvoetend afstand namen van de gewelddadigheid tegen vreedzame burgers van de paramilitaire Guardia Civil, dus van de Spaanse overheid en van premier Rajoy.

Het was voorspelbaar hoezeer zij allemaal het geweld kwamen veroordelen en bijwijlen hartstochtelijk kwamen pleiten voor dialoog.

En dat op het moment dat het Hoogge- rechtshof van EU-lidstaat Spanje verordende dat het de samenkomst van het Catalaanse regionaal parlement verbood. Hendrik Vuye (V&W en ex-N-VA) en Barbara Pas (VB) gin- gen het verst in hun betoog.

Vuye kwam als professor Grondwettelijk Recht origineel uit de hoek met het argument dat - ten spijt van al degenen die menen dat de Catalanen de Spaanse grondwet schenden – België net hetzelfde heeft gedaan in 1830 om onafhankelijk te worden. Barbara Pas wilde weten van de premier of de Belgische regering de Catalaanse nieuwe republiek zal erken- nen als die eenmaal de onafhankelijkheid zal uitgeroepen hebben. Peter Luyckx van N-VA moest zijn woorden wikken en wegen, goed wetende dat zijn hart anders voelt dan zijn verstand. Hij hield het dan maar bij de vraag op welke manier wij kunnen meewerken aan het aanstellen van een bemiddelaar, die in het conflict de dialoog kan herstellen.

Toen hij zondag door de straten van Bar- celona liep, zal hij met zijn partijgenoten die er waren, wel iets straffere taal gesproken hebben.

Op eieren lopen

De coalitiepartners CD&V, Open Vld en MR zijn legalisten van het status quo. Zij lopen niet warm voor spontane volksbewegingen die iets anders willen dan wat het staatsapparaat hen dicteert. Patrick Dewael (Open Vld) en Ser- vais Verherstraeten (CD&V) kwamen tot groot genoegen van de Franstaligen debiteren dat België model kan staan voor dialoog tussen gemeenschappen.

Hierbij verwezen ze bloedernstig en zonder verpinken naar de sacrosancte staatshervor- mingen. Dat de Vlamingen daar telkenmale werden gechanteerd door de minderheid in dit land en de grondwet ook wel eens de arm werd omgedraaid, vergaten ze even ‘pour le besoin de la cause’. Premier Michel moest op eieren lopen en hield het bij ‘geen geweld’

en ‘dialoog’. Hoe hij dat concreet ziet, werd niet duidelijk. Over bemiddeling sprak hij dus niet en evenmin over de erkenning van het onafhankelijke Catalonië. Nochtans was hem herhaaldelijk voor de voeten geworpen dat Catalonië al tien jaar en al zo’n twintig keer zonder resultaat aan de Spaanse overheid had gevraag om in dialoog te treden.

Peter Luyckx, die heel moeizaam de handen op elkaar kreeg na het antwoord van de pre- mier, zat erbij en keek ernaar, maar zei toch zeer terecht dat de druk om de dialoog aan te gaan niet op Barcelona, maar op Madrid moet gelegd worden. De vroegere dreiging van een N-VA-vicepremier dat Catalonië in België een regeringscrisis waard is, zit intussen in een

Roddels uit de Wetstraat

Dossier 12 oktober 2017

4

diepvriesvak tussen de borrelnootjes van de staatshervormingen.

Relooké

Omdat in de Kamer de ‘neutraliteit’ overal merkbaar moet zijn, worden er door de diverse partijen geen affiches of andere boodschap- pen op deuren of ramen van kantoren aange- bracht. In de kantoren is zowat alles mogelijk, al naargelang de smaak en de opvattingen van de gebruiker.

Maar soms gebeurt het wel eens dat bepaalde fracties dat negeren, vaak bewust, om eens een ‘signaal’ uit te sturen. Cathé- rine Fonck van cdH schrok zich dan ook een hoedje toen zij vorige week boven de deur van een volledige N-VA-kantorengang een Cata- laanse separatistische vlag zag hangen. Met- een nam ze er een foto van die ze via Twitter de wereld instuurde. Zij sprak van een ‘couloir relooké’ en van ‘ge moet niet vragen bij welke fractie dat is’… We hopen voor Cathérine dat ze die nacht goed geslapen heeft en zich niet op slaap- en kalmeringsmiddelen heeft moe- ten storten. Zo’n terribele schok moet sporen nalaten. Courage, Cathérine!

Venijnig amendement

Op de agenda stond een ontwerp van de regering ‘houdende diverse fiscale bepalin- gen’. Dat is weer zo’n wetsontwerp waarin een pak maatregelen vervat zitten en die dan

‘en vrac’ worden goedgekeurd. Veerle Wou- ters (V&W, ex-N-VA) was echter bij de pinken, want zij stelde dat een eventuele onafhanke- lijkheid van Catalonië heel wat fiscale proble- men gaat oproepen.

Daartoe diende zij een venijnig amende- ment in om problemen met bijvoorbeeld de belastingverdragen met Spanje op te los- sen, om het uitwisselen van informatie met de Catalaanse overheid te regelen, om een regeling te treffen met historische gegevens die in Madrid zitten, om meteen na de onaf- hankelijkheid met Catalonië daarover onder- handelingen op te starten. Helaas, pindakaas.

Zij kreeg alleen steun van het VB en – ver- bazingwekkend – van een aantal leden van de cdH. Alle, maar dan ook àlle andere Vlaamse partijen die voor dialoog op het Iberisch schier- eiland pleitten, stemden tegen.

Moslims richten massaal Brusselse vzw’s op

Wie het Staatsblad grondig leest, botst op een merkwaardig fenomeen: moslims richten plots heel wat vzw’s op in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Die vzw’s wor- den uiteraard niet in het chique Ukkel of Watermaal-Bosvoorde opgericht, maar in het verpauperde Molenbeek of Sint-Joost-ten-Node.

Zo werd op 16 september in Jette de vzw

‘Ibn Badis’ opgericht door acht Algerijnen. De vzw is gedomicilieerd op het adres van Ghe- zala Cherifi (geboren in Oran). Merkwaardig genoeg wonen de meeste andere Algerijnse oprichters níét in Brussel, maar in Wallonië.

De bedoeling van de vzw is om de islam te doceren aan Algerijnse kinderen in België.

Voorbeelden legio

In Ganshoren werd op 12 september de vzw ‘Aljalia News’ opgericht. Zoals de naam aangeeft, wil de vzw berichten over de rech- ten van mensen zonder papieren. De vzw werd opgericht door Boucaib El Baz (geboren in Casablanca, Marokko) en Rachid Kar- wan (eveneens uit Casablanca). Net daarvoor werd in Ganshoren de vzw Ogarit Of Droit (O.D.) opgericht door Alkridi Ghada, Anfalis Salih en Hisham Msalmeh. De doelstelling van de vzw staat niet in de oprich- tingsakte, wat uiteraard een vormfout is.

In Molenbeek werd eind juli vzw ‘Anwar’

opgericht. Die vzw heeft als doel ‘de islam te bestuderen’. Oprichters zijn Ismail El Mouhayer, Jamil Zagdoudhi en Mohamed Akaouch. Net daarvoor werd de vzw met de zwaarwichtig klinkende naam ‘International Foundation for Development & Immigration Affairs’ (F.D.I.A.) opgericht.

In Sint-Gillis werd de vzw ‘Diversity & Orga- nisations Office’ door de Algerijnse Fatiha Hacine-Bey opgericht. Zoals de naam aangeeft, wil de vzw de diversiteit in ondernemingen en organisaties stimuleren.

En zo kunnen we even doorgaan. In de zomer werd in Brussel-stad vzw ‘Müsiad Bel- gium’ opgericht door Yasar Apaydin (Kuyu- cak, Turkije). De vzw wil de relaties tussen Turken bevorderen. Net daarvoor werd vzw

‘Jeunesse du Mone’ opgericht door Karim El Filali en Sebal Mjahed (geboren in Marokko).

Die vzw wil dan weer de daklozen en de mensen zonder papieren steunen.

In de zomer werd in Sint-Joost-ten-Node de vzw ‘Monde organisation interculturelle’

opgericht met als doel de diversiteit te bevorderen. Iets later werd in Sint-Joost ‘Ghana Plus’ opgericht. In Koekelberg werd de vzw

‘Ecole pour l’Aide au Developpement en Gui- née’ opgericht. Bedoeling is er lessen in het Arabisch te geven.

In Schaarbeek, tot slot van de reeks voorbeelden, werd op 11 september de vzw ‘Mar-

kaz Ayada’ opgericht door Nabila El Rhanoui en Ibrahim, Souleymane en Marwane Amezi- ane. De doelstelling van de vzw is ... een cul- tureel centrum te openen. Welke cultuur uit- gedragen moet worden, staat niet vermeld in de statuten van de nieuwe vzw, maar allicht zal het niet de joods-christelijke cultuur zijn.

Eerder werd in de deelgemeente ‘Al Mouhsi- nine’ opgericht.

Opvallend

De toename van het aantal Brusselse vzw’s gelinkt aan de islam is opvallend. Er zijn een aantal mogelijke verklaringen. Een eerste hypothese is dat deze nieuwe vzw’s in de toekomst naar subsidies willen vissen.

Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest heeft de bevoegdheid om dergelijke toelagen te geven. Ook de stad Brussel geeft subsidies aan dergelijke vzw’s.

Een andere verklaring is dat er gecompen- seerd wordt voor de sluiting van heel wat vzw’s in de Kanaalzone na de ‘grote schoon- maak’ onder impuls van Jan Jambon. Ook zouden dergelijke vzw’s misbruikt kunnen worden om illegale activiteiten te organise- ren. De controle op dergelijke vzw’s in Brus- sel is vandaag iets strenger dan enkele jaren geleden, maar er blijven grote gaten in het net.

Nergens toenadering tussen de culturen

We lezen het Staatsblad al enkele jaren en we volgen de oprichting van vzw’s in Brussel van nabij. In de statuten van de vzw’s opgericht door moslims hebben we nog nooit iets gelezen over een interculturele dialoog.

Integendeel, de nieuwe vzw’s willen enkel de waarden van de islam uitdragen, bijvoorbeeld aan jonge Algerijnse kinderen in Bel- gië.

Misschien heeft u de uitzending ‘Allah in Europa’ van Jan Leyers over de Franse stad Nice gezien. In die stad geeft een Algerijn bokslessen aan jongeren uit probleemwij- ken. Volgens die man is de integratie van de moslims in Frankrijk mislukt. Zowel autochto- nen als allochtonen sluiten zich steeds meer op in hun eigen gemeenschappen. Gemeten aan het aantal nieuwe vzw’s in Brussel om uitsluitend de waarden van de islam uit te dragen, is een gelijkaardig besluit hier wellicht niet verkeerd. Thierry Debels

EU-REGIO’S-WEEK

Eigenlijk kan je zoiets niet verzinnen: deze week is het de ‘Week van de Europese Regio’s en Steden’, kortweg ‘#EURegionsWeek’. De week is bedoeld om de Europese verscheiden- heid aan regio’s (en steden) in het voetlicht te plaatsen. Op zich niets mis mee, maar het is bijzonder wrang dat regio’s die net iets meer willen worden dan een uithangbord van een door de EU georganiseerde promoweek, van de EU te horen krijgen dat ze hun muil moe- ten houden. Zoals Catalonië mocht ervaren de afgelopen week. Die ‘regio’ kreeg van het EU-establishment de boodschap dat het neer- knuppelen van een democratisch initiatief als een referendum volkomen gerechtvaardigd is. Voor de EU tellen dan ook alleen de belan- gen van de (bestaande) nationale staten. Dat gedoe met die regio’s is enkel voor de galerij, en voor de glossy brochures aan de ingang van het Europees Parlement.

BONTE WIL

VLAAMSE RECHTBANK

De burgemeester van Vilvoorde, Hans Bonte (sp.a), vroeg in De Zondag dat er een aparte Vlaamse rechtbank zou komen in Brussel.

Daarnaast moet er een Vlaams parket komen in het arrondissement Halle-Vilvoorde. Hij is daar al langer voorstander van, maar nu de Brusselse strafuitvoeringsrechtbank de dader

van een dodelijk ongeval met vluchtmisdrijf in zijn stad voorlopig vrijliet, haalt hij die eis weer boven. “Vandaag zijn wij afhankelijk van een rechtbank die geen voeling heeft met de regio, die een andere cultuur belijdt”, zegt Bonte. Hij roept minister van Justitie Koen Geens (CD&V) op tot actie. “Wij moeten onafhankelijk van Brussel kunnen werken.”

BREUKLIJN GOED BESTUUR

De kwaliteit van openbare diensten ligt veel lager in Wallonië en Brussel dan in Vlaande- ren. Een Europese breuklijn voor goed bestuur loopt dwars door België, blijkt uit onderzoek.

Vlaanderen behoort tot de Europese regio’s met goed bestuur. Brussel en Wallonië daar- entegen presteren zelfs onder het Europese gemiddelde. Dat blijkt uit de kwaliteitsindex in het jongste rapport van de Europese Com- missie over economische, sociale en territori- ale cohesie, opgesteld door de universiteit van Göteborg. Die meet de kwaliteit van openbare diensten zoals politie, onderwijs en gezond- heidszorg. De onderzoekers bekeken ook of die overheidsdiensten neutraal werken zon- der voorkeursbehandelingen en of er sprake is van corruptie. De resultaten bevestigen die eerdere onderzoeken (2010 en 2013). Goede openbare diensten en een efficiënte over- heid kunnen bepalend zijn voor de economi- sche ontwikkeling. Corruptie doet het effect van investeringen, ook die met EU-geld, deels teniet.

(5)

Actueel

12 oktober 2017 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Gecompliceerd

Op het ogenblik dat u dit leest, weet u al meer over de escalatie dan wel de-escalatie van de crisis in Catalonië. Feit is dat de EU er een flinke pad in de korf aan heeft. Bij ons ligt de zaak nog gevoeliger en al helemaal met een volksnationalistische partij in een federale regering. Die kan een onafhankelijkheid even- tueel erkennen. Er is ook een Vlaamse regering die over een vrij ruime autonomie beschikt (met bijvoorbeeld verdragsrecht) waarvan het maximum nog lang niet is bereikt en waarvan de leidende coalitiepartner graag een nog ver- regaandere evolutie zou zien. De N-VA staat dus voor een erg delicate evenwichtsoefening.

Het nogal heftige optreden van de Spaanse overheid maakt de dingen er niet makkelijker op, het Vlaams Parlement moest zich wel uit- spreken. Wat altijd zo makkelijk is als het over mensenrechten, democratie, gendergelijkheid of faunabeheer in Zanzibar gaat, werd plots heel wat gecompliceerder. Toch had de meerderheid, aangevuld met sp.a en Groen, een resolutietekst kunnen baren. Matthias Diepen- daele (N-VA) was niet blij met de Catalaanse taferelen, en over het Spanjoolse gedrag mocht het parlement niet zwijgen. Hij ging wel meteen in de clinch met Chris Janssens (VB), die de Catalaanse zaak voor eigen profilering zou misbruiken. Een verwijt dat hij natuurlijk meteen teruggeworpen kreeg.

Niet eenvoudig

Vlaams Belang had een resolutievoorstel ingediend en, vooral, de minister-president een actuele vraag voor de voeten geworpen.

Janssens had het over de “stille lafheid” ten aanzien van de gebeurtenissen, en de lauw- heid van de N-VA. Bourgeois liet dat niet over zijn kant gaan. Hij wees op zijn eerdere ver- oordeling van het disproportionele Spaanse geweld en zijn oproep tot dialoog, wat het VB in de buitenlandcommissie had kunnen vernemen, als het daar tenminste niet afwe- zig was gebleven. Het VB en commissiewerk, tja. Hoe dan ook, Vlaanderen is als zodanig niet bevoegd, maar wil er alles aan doen om de dialoog te bevorderen en raad te bieden waar mogelijk. Niet genoeg voor Janssens, die Bourgeois liefst meteen de Catalaanse én de Vlaamse onafhankelijkheid had zien uitroepen.

Niet eenvoudig.

Bescheiden debat

Met dat alles was nog geen debat gevoerd, waar het Vlaamse halfrond nochtans zo dol op is. Het bleef echter grotendeels bij de presen- tatie van de diverse standpunten. Misschien was al enige vermoeidheid ingetreden na het afwerken van de naar schatting honderddui- zend actuavragen (waarbij wel enkele ‘inte- ressante’ die we achterwege moeten laten).

Jan van Esbroeck (N-VA) schetste de recente geschiedenis van de ontwikkelingen in Catalo- nië en maakte duidelijk dat Spanje het buiten- matig hard speelt. Als waarnemer ter plaatse, en met ervaring in minder prettige landen, vond hij wat gebeurde “pure horror”. Een aan- gedane Van Esbroeck achtte dit niet meer mogelijk in Europa. Ward Kennes (CD&V) trok het wat open met een verdienstelijke ana- lyse over de spanning tussen globalisering, Europa en identiteitsbevestiging. Voor hem kan geweld geen instrument zijn en is een ingrijpen op Europees niveau noodzakelijk. De liberale democraat, of andersom, Rik Daems (Open Vld) kwam niet veel verder dan het zeker overdreven optreden te betreuren, maar toch geen “kant te kiezen”, want ze hebben daar allemaal mantequilla dan wel mantega op het hoofd (de taalkundige verfijning is van ons). Wie op socialistisch geblaat over Franco (Spaans generaal en staatshoofd, 1892-1975) had gehoopt, was eraan voor de moeite, want Güler Turan (sp.a) wilde niet “polariseren” en alleen maar tot een babbeltje oproepen. Een gemiste kans. Vanuit groene hoek had Wouter van Besien een wat uitgebreidere visie, hoewel naar eigen zeggen geen “volksnationalist”, maar wel “democraat”, vond hij dat de volks- wil diende te worden gerespecteerd en dat nu vooral Europa “uit zijn kot moet komen”. Chris Janssens (VB) chargeerde en besloot over het zelfbeschikkingsrecht der volkeren. De houding van het EU-establishment deed hem denken aan een dictatoriaal status quo.

Vlaanderen is niet de sociale onderwereld

Vorige week werd de nieuwe editie van de Vlaamse Regionale Indicatoren (VRIND) aan de pers voorgesteld. Een explosie van circa 900 tabellen, grafieken en kaarten.

Interessanter dan de preken van verontwaardigde progressieven.

VRIND is een project van de Vlaamse overheid, dat al 25 jaar loopt. Verzamelen, analy- seren en communiceren van info over onze economie, onze ruimtelijke ordening, onze ecologische en sociaalmaatschappelijke huis- houding; men wil de komende jaren nog beter en korter op de bal spelen. Goed bezig, die mannen, en dat mag ook eens gezegd worden.

Als je het gejakker van sommige politici, vakbonden en sociale organisaties hoort, zou je denken dat Vlaanderen de sociale onderwereld is. In de klankbekers van de media wordt dat met verve uitvergroot door gelijkgezinden, die duidelijk houden van ‘on-eindige’ kritiek op de overheid. En op al wie hun miezerige verhalen in twijfel trekt. Jammer mee over de zwarte Vlaamse samenleving, en je zit goed.

Een rapport als VRIND toont aan dat het geweeklaag vaak gaat over stemmingmake- rij zonder gêne, maar vooral zonder kennis van zaken. De progressieve kerk eist van haar onderdanen niet zelden een overmatige hoe- veelheid politieke correctheid. Ook als het over armoede gaat.

Meetbaar

De armoedetoeters worden ongezellig nerveus als hun uitspraken en kritiek worden gerelativeerd. Per definitie is armoede immer

“gigantisch”, en daarbovenop altijd “stijgend, toenemend, groter wordend”. Laten we het even hebben over wat “meetbaar” is.

Wat lezen we het VRIND-rapport? Dat de Vlaming geniet van een hoge levensstandaard, meer gezonde levensjaren heeft en tevreden is met de eigen levenssituatie. Hij ligt vooral wakker van terrorisme en immigratie, minder van problemen zoals werkloosheid en levensstandaard. Vlaanderen presteert op deze ter- reinen beter dan gemiddeld in Europa. Slecht nieuws voor de flagellanten van links.

Ook de maatschappelijke participatie gaat er niet op achteruit. De helft van de Vlamingen is minstens actief lid in een vereniging. Cultu- rele en sportparticipatie gaan erop vooruit.

Alweer slecht nieuws voor de miserieboeren.

De politieke interesse ligt laag. Amper een derde van de bevolking wil meepraten over belangrijke maatschappelijke thema’s. Hier zit ze dan, die ‘stille meerderheid’. Maar ook dat zorgt voor frustratie bij veel progressieve analisten, want het volk is niet klaar voor een revolutie. Iedere stembusgang is voor hen een bron van nieuwe frustratie.

Wil het toeval nu niet dat de belangstel- ling voor politiek ook blijkt te dalen met de afstand van het politieke spel. Die belang-

stelling is het grootst voor het gemeentelijk niveau (driekwart wil stemmen), iets minder voor het Vlaams en federaal Parlement (twee derde) en ondermaats voor Europa (de helft).

Evident en goed nieuws voor wie van subsidi- ariteit houdt (bestuur op het laagste mogelijke niveau), maar alweer dramatisch nieuws voor globalisten en internationalisten.

Dat lager geschoolden meer instemmen met “populistische en elitaire stellingen”, dat moet voor de progressieven de ultieme frustratie zijn. Zelfs het eigen kiesvee trekt de wei uit.

Armoede

Laat ons even inzoomen op de armoede, voor sommigen de politieke reden van bestaan. Als we het over armoede, werkloosheid en opleiding hebben, behoort Vlaande- ren tot de Europese top. Na Tsjechië heeft Vlaanderen het laagste armoederisicopercen- tage in Europa, en heeft op drie na de laagste werkloosheidsgraad. Het aantal laaggeschoolden daalt, het aantal hooggeschoolden stijgt.

Tot overmaat van ramp voor de critici wordt de werkzaamheidskloof tussen mannen en vrouwen en die tussen jongeren en ouderen kleiner. En neemt de openheid en tolerantie ten opzichte van vreemdelingen toe. Ga met dat goede nieuws als progressief maar even de boer op.

Fout

Loopt er dan niets fout? Natuurlijk wel.

“Voor laaggeschoolden en personen met een buitenlandse herkomst blijven er diverse maatschappelijke kloven bestaan”, aldus de opstellers van VRIND. Hoe groot is de correlatie tussen beide groepen. En is die er ook met de al bij al zorgwekkende staatsschuld, die derde grote maatschappelijke bekommer- nis van de Vlaming.

Wie al jaren glundert bij de aankomst van tienduizenden nieuwkomers per jaar, via welk kanaal ook, zal die correlatie niet zien. Ogen dicht, en ontkennen maar! Alsof het op z’n minst niet jaren duurt vooraleer we die mensen door ons onderwijs kunnen trekken, ze een job, een huis en maximale gezondheids- zorg kunnen bezorgen.

“Vlamingen maken zich vooral zorgen over terrorisme en immigratie”, schrijven de meeste kranten. Nog zo’n klap in het gezicht van de progressieven. De wanhoop nabij, worden sommigen gevat door de gekste gedach- ten. Kris Vanmarsenille in Gazet van Antwer- pen is er zo eentje. Bakt het graag rood. Voor

haar zijn die kwalijke angsten van de Vlamin- gen allemaal de schuld van de politici (cumul, verrijking, kortetermijndenken, …) en de ont- spoorde sociale media. Ze lijkt te hopen dat burgerbewegingen, actiecomités, inspraak- avonden met de burger, et cetera, de rol van de politiek zullen overnemen. Ach.

Wie over gelijkheid wil vitten, vindt altijd wel iets. “De loonkloof tussen mannen en vrouwen is nog niet helemaal verdwenen.” Als die in Europa gemiddeld dubbel zo hoog ligt, valt dat nog aardig mee. Er is volgens VRIND ook “nog enige seksesegregatie” in het onderwijs en op de arbeidsmarkt. De maatschappelijke positie zowel van personen met een han- dicap als personen van buitenlandse herkomst gaat er niet op vooruit.

Positief

Maar dat weegt niet op tegen het goede nieuws. Vlaanderen behoudt de jongste jaren zijn positie inzake welvaartscreatie (bbp) ten opzichte van de Europese landen. De loon- kost per eenheidproduct blijft dalen, er is weer meer geloof in zelfstandig ondernemerschap en het aantal ondernemingen neemt toe. De uitvoer kende een lichte groei, en met de inno- vatie zit het goed.

Ook de ecologische ontwikkeling valt best mee. We leven dichter bijeen, energiezuiniger, op heel wat milieu-indicatoren wordt vooruit- gang geboekt. Idem wat betreft de ontkoppe- ling tussen energiegebruik en economische groei. Het transport wordt minder lawaaierig en vervuilend, de verkeersveiligheid neemt toe (al is de toename van files inderdaad een probleem).

Hetzelfde beeld als het gaat over Burger en overheid

Ook het vertrouwen in onze instellingen (Vlaams Parlement, Vlaamse administratie, leger, publieke voorzieningen inzake huisvuil, cultuur, gezondheid en sport, groen en onderwijs, bv.) is toegenomen.

Alleen de Europese overheid, daar hebben we het niet zo voor. Nog maar eens een trap onder de kont van de doemdenkers.

Conclusie: de Vlaming is een redelijk tevreden mens. Alleen de Scandinaviërs, Nederlan- ders en Luxemburgers antwoorden nog posi- tiever. Slecht nieuws voor de linkse lobby van

‘armoezaaiers’. Zullen de inkomensverschil- len nog toenemen, zoals driekwart van ons denkt? Misschien. Maar wat leid je daaruit af? Dat we ‘roder’ moeten ageren, zoals links dat wil? Of dat de zakelijke Vlaming wel inziet dat de gevolgen van de snelle instroom van migranten niet goed worden ingeschat, en dat armoedebestrijding met open deuren niet zo

‘evident’ is? A^njA P^ieters

COMMUNAUTAIRE LUCHTOORLOG

De Franse Rafale is niet langer kandidaat om de F-16 op te volgen. Juridisch valt daar geen speld meer tussen te krijgen, maar diplo- matiek ligt dat gevoelig. Premier Michel moet de Franse president Macron ontgoochelen. In plaats van een offerte in te dienen, schreven ze vorige maand een zeer korte brief naar minis- ter van Defensie Steven Vandeput (N-VA) met de vraag om een “diepgaand partnerschap”

op te richten. Door geen officieel prijsvoorstel in te dienen, hebben de Fransen zichzelf bui- tenspel gezet. Alleen de Amerikaanse F-35 en de Britse Typhoon blijven in de running.

Wat nu? De Britten en Amerikanen, May en Trump zeg maar, zijn voor Michel niet meer de bondgenoten die ze ooit waren. Michel wil dan ook inzetten op een eigen defensie voor de West-Europese stichtende leden van de EU. De aanbestedingsprocedure staat onder druk. Vandeput dus ook. “Dit dossier dreigt een communautair verhaal te worden”, zegt N-VA-defensiespecialiste Karolien Grosemans in Het Nieuwsblad.

TROTSKISTEN IN WALLONIË

De Franstalige partij Ligue communiste révolutionnaire (LCR) herdoopte zich maan- dag in ‘La gauche anticapitaliste’. In Vlaan- deren blijven de trotskisten onder de naam SAP werken. Bij de jongste verkiezingen, in 2014, stonden de kandidaten van LCR op de

lijst van de maoïstische PTB/PVDA. Onder de nieuwe naam wil ‘La gauche anticapitaliste’ de strijdlustige vakbondsleden verzamelen. Kan in Wallonië een beetje lukken, maar in Vlaan- deren lijkt Trotski voorgoed begraven.

OOK MERTENS ZIET DE KLOOF

Peter Mertens gaf het in De Morgen toe: niet alleen de stakingsbereidheid, ook de radicaal- linkse oppositie is in Vlaanderen een stuk klei-

ner dan in Wallonië. Dat komt volgens Mertens omdat in Wallonië ook Ecolo wordt beschouwd als machtspartij. En daar hebben de mensen een afkeer van gekregen. “De oppositie ligt er helemaal voor ons open.” In Vlaanderen zit Groen in de lift, wat hen gegund is. Voorts bestaat er ook geen georganiseerd extreem- rechts, zoals in Vlaanderen. En ten slotte is het discours in Wallonië nog altijd linkser dan in het “individualistischer” en “rechtse Vlaan- deren.

(6)

Lage-emissiezone Antwerpen is een flop

Fusiegemeente Zoniën

En waarom Oudergem en Water- maal-Bosvoorde niet fuseren tot één nieuwe gemeente? Op zich geen gek idee, ware het niet dat ze gelanceerd werd in de burleske sferen van de Brus- selse politiek. De hevige afwijzende reacties tonen aan hoe utopisch een fusie van de negentien baronieën blijft.

“Zo zal er in de hemel meer vreugde zijn over één zondaar die zich bekeert, dan over negenennegentig rechtvaardigen die geen bekering nodig hebben”; het is een klassie- ker die hoop voedt in de opvolging van de Brusselse politiek. Al denken we vaak dat het meer wereldlijke gezegde dat één zwa- luw de lente nog niet maakt toepasselijker is dan de (wijze) woorden uit het Lucas- evangelie.

Want laten we misverstanden geen kans geven: de idee die Christophe Mag- dalijns (Défi), dienstdoend burgemeester van Oudergem, lanceerde is beslist niet het begin van de copernicaanse omwenteling die sommige krantenkoppen suggereer- den. Zoals steeds wanneer dit soort ideeën gelanceerd worden, spelen verschillende zaken. Het klinkt alvast goed om Ouder- gem en Watermaal-Bosvoorde te laten fuseren. Qua inwoners zijn het geen mastodon- ten (respectievelijk 32.560 en 24.469). Ze behoren tot het meer burgerlijke zuiden van het gewest, delen het Zoniënwoud en ze hebben een sterk francofone oriëntering.

In Oudergem is Brussels minister van Werk Didier Gosuin (DéFi) heer en meester (zijn burgemeesterslijst is goed voor 23 van de 31 zetels), terwijl in Bosvoorde tussen 1977 en 2012 moeder en dochter Payfa (eveneens DéFi) met de sjerp mochten parade- ren. Tot Ecolo-voorman Olivier Deleuze de dynastie van de troon stootte in 2012.

Afspraak met de geschiedenis

Feit is dat een fusie het verzwakte Défi in Watermaal-Bosvoorde een heuse ‘boost’

zou kunnen geven, maar dat is een gedachte die ongetwijfeld bij Magdalijns speelde als profileringsdwang. De argumenten voor zijn project zijn klassiek. Schaalvoordeel, effi- ciënter besturen, enzovoort, enzoverder.

Hij kwam zelfs met een naam op de prop- pen: Soignes, ofte Zoniën, niet te verwarren met de Henegouwse gemeente Soignies/

Zinnik. Je zou het zelfs als een afspraak met de geschiedenis kunnen bestempelen: tot in 1862 was Oudergem een onderdeel van Watermaal-Bosvoorde (die ene entiteit was een beslissing van Napoleon), maar dan volgde de ontdubbeling.

Nu ja, lang duurde het niet om de hele idee naar het rijk der fabelen te verwijzen.

We mogen hopen dat de (tijdelijke) burgervader genoten heeft van zijn ‘15 minutes of fame’, want meer wordt het niet. Olivier Deleuze is tegen. Fuseren is ook niet de par- tijlijn van DéFi klinkt het en bij de PS zijn er die net voor meer gemeenten pleiten. Het weerwerk klinkt even vertrouwd als grijs- gedraaid. Grotere structuren staan verder van de burger, en om die proximité is het toch te doen. Zelfs de scherpste argumenten, gestoffeerd met tal van buitenlandse voorbeelden, ketsen af op dat (grotendeels Franstalig) axioma.

Bestuurlijke argumenten

En daar sta je dan als Vlaams-Brussels politicus met je fusie-idee. Het klopt natuurlijk, zoals aan Franstalige kant benadrukt wordt, dat een fusie mogelijk de Vlaamse waarborgen ten goede kan komen (op gemeentelijk vlak zijn die een farce), toch spelen in deze vooral bestuurlijke argumenten. In Brussel is de afstand tussen gemeentelijk en gewestelijk niveau simpelweg te klein. Verschillende meerderheden laveren tussen slordig afgebakende bevoegdheden en werken mekaar tegen. De dag dat hier- over een parlementair debat zal gevoerd worden, wel, dat zou eens het microbegin van een omwenteling kunnen zijn.

KNIN.

De Geuzenberg

Dwars door Vlaanderen 12 oktober 2017

6

“In de eerste zes maanden van 2017 waren er in Antwerpen meer dagen dat de toe- gelaten norm voor fijn stof werd overschreden in vergelijking met vorig jaar. Opmer- kelijk, want Antwerpen heeft sinds februari een lage-emissiezone (LEZ) die net moet zorgen voor een betere luchtkwaliteit.”

Die vaststelling komt uit een antwoord van minister Joke Schauvliege op een vraag van Vlaams Parlementslid Willem-Frederik Schiltz (Open Vld). Uit de resultaten van de meet- punten van de Vlaamse Milieumaatschappij binnen de LEZ blijkt dat er in de eerste helft van dit jaar meer overschrijdingen waren van het daggemiddelde voor fijn stof. Dat houdt in dat meer dan 50 microgram per kubieke meter fijn stof is gemeten. “Om een wetenschappelijk onderbouwde uitspraak te doen over het effect van de LEZ op de concentra- ties gemeten in de omgevingslucht, is het nog te vroeg”, fezelde Schauvliege voorzich- tig. Het was te denken dat Antwerps schepen van Leefmilieu Nabilla Ait Daoud (N-VA) zou antwoorden met een dr.l in een puntzak. “De effecten van de lage-emissiezone zijn niet te evalueren aan de hand van slechts één com-

ponent van fijn stof”, zei zij. De LEZ heeft de schepen nog niet veel baten bijgebracht.

Zowat iedereen heeft zij tegen zich in het har- nas gejaagd. De lijst van klagers bij de poli- tierechtbank hoopt zich op. De luchtkwaliteit mag dan na zes maanden LEZ nog niet ver- beterd zijn, de stadskas vergaat het een stuk beter: wie met een vervuilende auto de stad inrijdt, betaalt een boete. Zo kreeg de Ant- werpse stadskas al zeven miljoen euro aan boetes binnen.

Intussen heeft Bart de Wever zijn sche-***

pencollege op de vingers getikt. De dienst- wagens van de acht schepenen verzamelden in 2015 in totaal 32 verkeersboetes, en vorig jaar waren dat er zelfs 37. Te veel volgens de burgemeester, dus roept Bart een zerotole- rantie in. En hij wijst de “wethouders” op

hun voorbeeldfunctie. Elke schepen krijgt in Antwerpen een dienstwagen met chauffeur.

Een gunst die ook het managementteam en de districtssecretarissen genieten. Maar blijkbaar gedraagt niet iedereen zich voorbeel- dig achter het stuur, al is niet duidelijk wie de stoutste chauffeur was. Dit jaar gaat het beter, met na acht maanden nog tien boetes.

Maar voor De Wever moet het nog beter. Ver- keersveiligheid ligt hem nauw aan het hart.

Zelf verplaatst hij zich als partijvoorzitter met een dienstwagen van N-VA en niet met een auto van ‘t stad.

Kijken we naar alle dienstvoertuigen, dan zijn er in 2015 zo’n 145 boetes en vorig jaar 127 boetes gegeven. De teller staat dit jaar voorlopig op 30. De schepenen zijn altijd gehaast. Zij spurten van de ene plaats naar de andere. Van de ene vergadering naar de andere opening met receptie. Van het ene district naar het andere. Het zal er, met de verkiezingen van oktober 2018 in zicht, niet op beteren.

Pagadder

Dodelijke valstrik?

In Terlanen is het voorbije weekend een groep mountainbikers op een haar na ontsnapt aan een dodelijke boobytrap. De fietsers ont- dekten tijdens hun rit een ijzeren draad die op keelhoogte tussen twee bomen was gespan- nen. De weg ging op die plaats vrij steil naar beneden.

Gelukkig zag één van de mountainbikers de draad. Hij kon de anderen tijdig waarschuwen.

Zinloos geweld? Waarschijnlijk niet. In ’t Pallie- terke nr. 38 wezen we er al op dat zulke boobytraps in Denemarken op grote schaal worden gebruikt door moslims die een “low tech jihad” voeren tegen ongelovige westerse hon- den. Zo’n boobytraps met staaldraad zijn een islamitische manier om mensen vanop afstand de keel over te snijden.

Detentiehuis

In 2018 start in Vlaanderen en Wallonië een proefproject van twee ‘detentiehuizen’

waarin een tiental gevangenen samen opgesloten worden. “Zo’n detentiehuis is goed voor dader, slachtoffer én samenleving. Elke gedetineerde krijgt een eigen begeleider, die hem of haar moet helpen een nieuwe toekomst op te bouwen.

De buurt wint, de gevangene wint”, zegt Marjan Gryson van vzw De Huizen. De kost- prijs? “Niet duurder dan mensen in de gevangenis opsluiten. Als het beter is, mag het iets kosten. We hebben een businessplan opge- maakt voor een detentiehuis van 26 gedeti- neerden: de dagprijs voor een gedetineerde (203 euro) lag daar onder de dagprijs voor iemand die opgesloten is in de gevangenis van Beveren (230 euro).” Eén gevangene kost de belastingbetalers dan maar 6.090 euro per maand, in een gevangenis is dat 6.900 euro per maand. Inderdaad een hele besparing, zeker als men dat vergelijkt met een rusthuisbewo- ner die 2.000 euro per maand uit eigen zak moet betalen voor opvang en zorg.

De stad Genk is kandidaat voor het project.

Burgemeester Wim Dries is een fan van het eerste uur. Hij sprak zelf over Wimby, ‘Welcome

in my backyard’. We betwijfelen dat de bevolking van Genk het daarmee eens is.

BabyCare

De islamitische Stichting BabyCare organi- seerde in het parochiehuis Sint-Jozef in Sled- derlo-Genk een geldinzameling voor ‘vluchtelingen in nood’. De Belgische en Nederlandse inlichtingendiensten reageerden alert. De omstreden islamitische organisatie is onder- werp van een gerechtelijk onderzoek naar wit- waspraktijken in Nederland. De inlichtingen-

Op vraag van velen

Cava

Twee weken geleden kon ik melden dat we weer dezelfde lekkere cava verkopen als in 2015. Vandaag kan ik u met vreugde melden dat de eerste 800 flessen besteld zijn door onze lezers. Daarmee is al de helft van onze voorraad de deur uit, dus is het advies dat ik u kan geven: bestel vandaag nog, want op is op!

Prijs voor 6 flessen: 55 euro; prijs voor 12 flessen: 100 euro. Verzendingskosten: 7 euro (1 tot 12 flessen). De cava zal midden november beschikbaar zijn.

Klauw

Maar er is nog nieuws, dat vooral belangrijk is voor de niet-cavadrinkers. We hebben ook ons eigen Vlaams biertje gebrouwen, in samenwerking met huisbrouwer Erwin Vanmol, en dat brengen we op de markt onder de naam: “Klauw”. Het is een blonde volmout tripel, gebrouwen met gerst en tarwe, gehopt met drie hoppen die het bier een stevige bitterheid geven maar met een frisse fruitige afdronk.

Deze eindigt mooi in een warme gloed door zijn 9 graden alcohol. Het bier is verkrijgbaar in flessen van 75 cl, en kost 50 euro voor een doos van 6 flessen;

voor de verzending komt er nog 7 euro bij. Per 12 flessen krijgt u er wel 2 Klauw-glazen bovenop. Ons

biertje zal eind oktober beschikbaar zijn, maar u kunt het nu al bestellen.

Om alle bestellingen – zowel cava als Klauw – in goede banen te leiden, hebben we een nieuwe webstek gemaakt: www.klauw.net

Maar u kan natuurlijk ook telefonisch bestellen: 03 233 03 94, of via info@klauw.net En buiten het feit dat zowel de Catalaanse cava als het Vlaamse bier van opperbeste kwaliteit zijn en lekker wegdrinken, steunt u onze mediaprojecten.

KarlvaN CamP - hoofdredaCteur diensten hebben twijfels over wat met het ingezamelde geld gebeurt; ze vermoeden dat er IS-strijders mee gefinancierd worden. Vol- gens de woordvoerder van de Stichting Baby- Care is het een benefiet speciaal bedoeld voor vrouwen, en de opbrengst is bestemd voor noodhulp aan Rohingya-vluchtelingen, een islamitische minderheid in Myanmar. De overheid beschouwt de Rohingya-moslims als illegale migranten uit Bangladesh, die de culturele en religieuze identiteit van het boeddhistische land Myanmar schenden en een islamitische heerschappij willen vestigen.

“Vierkant tegen eenzaamheid”

Nadat deze zomer een viertal Bruggelingen een eenzame dood stierven, zijn het stadsbe- stuur en het OCMW wakker geschoten. Met vier krachtlijnen (voorlopig nog op papier) - meten en weten, detecteren en signaleren, modere- ren en coördineren, sensibiliseren en mobilise- ren - wil men de 167 ingeschreven professio- nelen en vooral vrijwilligers op weg zetten om daar iets aan te doen. Naar het stemanalyse- voorbeeld van Knokke-Heist, dat reeds met het VUB-concept MI-Babbel (Motivational Inter- viewing) werkt, zou de hulpverlener wekelijks eenzame senioren opbellen en met gerichte vragen en het screenen van de emotie in de stem de gemoedstoestand van de opgebelde persoon proberen vast te stellen.

Let wel, als het enkel gaat om senioren, dan zijn dat mensen boven de 65. Helaas beperkt eenzaamheid zich niet tot deze doelgroep.

Tussen 6 en 10 procent van de Brugse bevolking voelt zich eenzaam, en dat betekent bijna 10.000 Bruggelingen.