N-VA inwin-win-positie

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Deze week :

• The Brussels Journal in het oog van de storm 3

• Briefje aan…Bruno Tobback 3

• Beke / di Rupo: zoek de zeven verschillen 4

• Het Schaarbeekse lokettenracisme 4

• Annick Verbauwen: xx

Verbieden die kunstmeststoffen! 5

• Doornik en zijn moskee 7

• Een Vlaams buitenlands beleid 8

Plankzeil als de bliksem www.pallieterke.info naar

66

jaargang • nummer 31 • woensdag 3 augustus 2011 1,90 euro

Crisis van de instellingen

De weergoden draaiden de hemelsluizen wijd open toen op 21 juli het nationaal defilé voorbij het koninklijk paleis in Brussel trok. Nau- welijks twee kilometer verder kwamen op datzelfde ogenblik de rege- ringsleiders van de eurozone samen om spoedberaad te houden over een nieuw hulpplan voor Griekenland (en afgeleid: steun voor Spanje en Italië en voor de Europese banksector). De besluiten van de eurotop zijn door de markten te licht bevonden en raken elke dag verder uitgehold.

Het theekransje dat Di Rupo op de nationale feestdag samenstelde, om onderhandelingen te voeren over mogelijke regeringsonderhandelingen, is evenmin onder een goed gesternte van start gegaan. Een merkwaardige parallel tussen binnen- en buitenland: politieke crisis en schuldencrisis lij- ken hand in hand te gaan. De financiële markten volgen België op de voet, en de donderspeech van Albert heeft hen alleen maar alerter gemaakt.

Is het zoals voorspeld de schuld van Bart de Wever en de N-VA?

Het gezaghebbende weekblad The Economist is ervan overtuigd. Dat kan moeilijk anders, want Walter Bagehot, de 19e-eeuwse schrijver en politieke analist waarop Albert zich in zijn toespraak baseerde om de Vlamingen de levieten te lezen, staat bij The Economist hoog aan- geschreven. Bart de Wever heet in een speciaal artikel over België de voornaamste hindernis te zijn om uit de impasse te geraken. Hij verwerpt namelijk - lezen we - alle voorstellen tot compromis. Zijn onbuig- zaamheid heeft ertoe geleid dat de andere partijen nog geen akkoord hebben kunnen of willen sluiten. De conclusie is volgens The Economist dat we bijna moeten hopen… dat de Europese schuldencrisis een ope- ning creëert. Dat ‘de Vlaamse bourgeoisie’ De Wever gaat beschouwen als een opportunist eerder dan als een man van principes. Vrees om in een economisch doemscenario te worden meegesleurd, kan de christen- democraten er dan toe aanzetten ‘ernstige gesprekken’ te voeren. Je zou zowaar gaan denken dat de tekst van Albert ergens in een Londens salon tot stand gekomen is.

Heeft Olivier Maingain het artikel in The Economist gelezen, dat overi- gens uitgaat van de premisse dat Brussel een Franstalige stad is? De brul- kikker van het FDF dook op uit zijn poel en eiste dringend meer Lebens- raum: een uitgebreid BAM-tracé tussen Brussel en Wallonië om aan de

“Vlaamse wurggreep” te ontsnappen. Plus, uiteraard, een pak extra geld voor Brussel en meer toegevingen om de rechten van de Franstaligen in Halle-Vilvoorde te verdedigen. Waarbij de taalgrens natuurlijk opnieuw in vraag wordt gesteld.

Midden augustus hervat de officiële worstelcompetitie in de Wetstraat, maar Maingain heeft de rustpauze al gretig benut om de Vlamingen extra te jennen. CD&V krijgt wat het verdient: nog meer

tweestrijd over de te volgen methode. Meer tweestrijd betekent meer halfslachtigheid. Maar als die partij haar woord blijft breken, kan ze binnenkort opnieuw aanspraak maken op het predicaat van “politieke verantwoordelijkheid”. Terwijl we in wezen een crisis van het regime mee- maken zonder weerga.

Ook elders in Europa doet de crisis van de instellingen zich scherp voelen. In Spanje weet de socialistische premier Zapatero zich hoe langer hoe meer in het nauw gedreven, en kiest voor de vlucht (voor- uit): vervroegde verkiezingen. Zelf is hij geen kandidaat voor een nieuwe ambtstermijn. Hij laat de problemen voor zijn opvolger, van welke partij ook, en probeert zichzelf zoveel mogelijk wit te wassen voor de eco- nomische problemen waarmee Spanje te kampen heeft. In Italië heeft de regering-Berlusconi uiteindelijk een besparingsplan van zowat 50 miljard euro door het parlement laten goedkeuren, waarvan vier vijfde gepland zijn… na de verkiezingen van 2013.

Wie de weinig verheffende confrontatie heeft gevolgd tussen Republikeinen en Democraten in de Verenigde Staten – met alle gevol- gen voor de status van Amerika als mogendheid – krijgt zijn buik vol van machtspolitiek. En van internationale tijdschriften, die hun ogen sluiten voor de machtspolitiek zoals die ook in België wordt gevoerd.

Waar slaat het in godsnaam op, de populairste politicus van Vlaanderen uit te roepen tot zondebok omdat hij zijn woord houdt tegen- over zijn kiezers? En zich aan de kant te scharen van diegenen die al sinds 2007 alles blokkeren omdat ze van hun privileges weigeren af te zien? Met medeweten van Albert, koning van een land dat geen natie is, hoofd van een dynastie die bestaat bij gratie van het Franstalige esta- blishment, en die de Vlamingen waarschuwt dat ze eindelijk maar eens moeten gaan dansen naar het pijpen van Di Rupo en de PS.

Wel, dat zal verdomd geen goede oplossing zijn, omdat eens te meer fundamentele problemen en verschillen in visie tussen noord en zuid niet zullen worden uitgeklaard. Omdat, in het minst erge geval, het op een halfslachtige bedoening zal neerkomen, met een staatshervorming die vooral cosmetisch is. Omdat er onvoldoende ruimte zal geboden wor- den aan Vlaanderen om een effectief anticrisisbeleid te voeren, omdat Vlaanderen eens te meer zal opdraaien voor de kostprijs van sociaal-eco- nomische maatregelen, en omdat BHV zal worden uitverkocht.

Komt er toch een dergelijk akkoord uit de bus, dan zal de crisis in België volledig zijn. Dan koopt Laken enkel tijd tot de volledige onafhan- kelijkheid. Alle binnenlandse en buitenlandse

jammerklachten ten spijt!

N-VA in win-win- positie

De regeringsonderhandelingen werden stilgelegd op het moment dat acht partijen een akkoord had- den bereikt om te gaan onderhan- delen. Uitgeput omdat ze eindelijk zo ver waren gekomen, trokken ze stoetsgewijs richting zuiden, waar de Franstalige hoofdrolspelers zich gelukzalig kunnen koesteren in de heerlijke gedachte dat ze N-VA van tafel hebben gespeeld.

De Vlaamse tafelcollega’s maken van de “time-out” gebruik om eens diep na te denken hoe ze hun bochtenwerk kunnen uitleggen aan het kiesvee.

De pers zal hen graag een handje toe- steken.

De volgende maanden zal u gere- geld kunnen lezen hoe zuiver BHV zal gesplitst worden, al scheelt het dan ten minste zes gemeentekes, ochgot.

U zal gebedsmolengewijs kunnen lezen dat N-VA niet wilde onderhandelen en lafhartig het strijdtoneel verliet.

Die N-VA staat de volgende weken en maanden voor een uit de kluiten gewassen communicatieve uitdaging.

De Wever en co schoven meteen na de

‘doorbraak’ naar de zijkolommen van de krant. Weliswaar de grootste par- tij, maar geparkeerd op de pechstrook.

Noord en zuid

“Wat heeft het nu opgeleverd?” Op die vraag zullen noord- en zuidkant (we gebruiken de terminologie die N-VA bezigt) een antwoord verwachten. De noordkant, de overtuigde flamingan- ten, zijn natuurlijk blij en trots met het stijfgehouden been, maar stelt zich de vraag hoeveel stemmen een Vlaamsge- zinde partij in dit land moet behalen, vooraleer de agenda echt te kunnen bepalen. Hoe reageert de zuidkant, de recente aanwinsten die minder strikt in de leer zijn, op de tsunami aan overwin- ningsbulletins die na het hervatten van de besprekingen zullen worden afge- drukt in de pers?

Toch lijkt het erop dat Bart de Wever niet eens zo rouwig is over de ontwikkelingen. Een fatsoenlijk akkoord waarmee met geheven hoofd naar buiten kon worden gekomen, zat er al maanden niet meer in. Nu de kaarten duidelijk op tafel liggen, viel er zeker een loodzware last van zijn schouders.

Vervolg op blz. 2

De dingen dezer dagen 2

Het euroschip blijft lekken

Uit de smalle beursstraat

De euforie na de Europese top van 21 juli - die Griekenland opnieuw van de onder- gang redde en de eurozone stabiliseerde - was van korte duur. De dagen erna stegen de rentevoeten op staatsobligaties van de Zuid-Europese lidstaten opnieuw en rating- agentschappen verlaagden nogmaals de kre- dietwaardigheid van Griekenland. Voor de financiële markten is het duidelijk: het euroschip maakt nog altijd water.

Nochtans hadden de Europese staats- en regeringsleiders een op het eerste gezicht fraai akkoord afgesloten. Griekenland ver- mijdt het bankroet dankzij een nieuw steun- pakket van 109 miljard euro, de privésec- tor (banken, verzekeraars, enzovoort…) betaalt mee voor het Griekse reddingspro- gramma en het Europese noodfonds van 440 miljard euro krijgt meer armslag. Maar dat plan kan de financiële wereld niet over- tuigen. Terecht. Bijna anderhalf jaar na het losbarsten van de eurocrisis blijft het over- leven van de muntunie hoogst onzeker.

Daar zijn meerdere redenen voor.

Ten eerste: Griekenland mag dan opnieuw steun hebben gekregen, eigen- lijk is dat land een structurele wanbetaler.

Immers, de privéspelers die instemden hun steentje bij te dragen tot de redding, zien de looptijd van de schulden die Grieken- land bij hen heeft verlengd van 7,5 naar 15 of 30 jaar. Bovendien aan een lagere rente.

Specialisten berekenden dat beleggers een verlies van 21 procent moeten boeken.

Griekenland krijgt dus een feitelijke schuld- verlaging. Bovendien is het onduidelijk of Griekenland die schulden ooit zal kunnen terugbetalen. Met een begrotingstekort van 7,5 procent en een overheidsschuld van 160 procent staat het voor een loodzware opdracht. Het land genereert amper groei om die schuld terug te betalen en de bespa- ringsplannen zullen dat in de toekomst nog moeilijker maken.

Ten tweede: een besmetting van de euro- crisis naar landen als Portugal en Ierland is ver van uitgesloten. De financiële mark- ten weten dat ze mogen speculeren op een verhoging van de rentes op staatspapier uit die landen.

Als er een probleem is, komt Europa toch tussen, is gebleken. Een redding van Portugal en Ierland blijft haalbaar met het bestaande noodfonds. Samen maken die twee landen amper 3,6 procent van de euro-economie uit. Dat is zelfs minder dan België (3,8 procent).

Ten derde: Griekenland, Portugal en Ierland zijn kneusjes in vergelijking met Ita- lië en Spanje. Als de derde en vierde groot- ste economie van de eurozone in het vizier komen van de speculanten, is het hek hele- maal van de dam. Voormalig Nobelprijswin- naar economie Paul Krugman stelde ooit:

“Griekenland, Portugal en Ierland zijn de tapas, het hoofdgerecht is Spanje.”

In dat geval is er een groot probleem voor het noodfonds dat 440 miljard

euro bedraagt. Om de twee grote Zuid- Europese landen te redden, is een fonds van 1.500 tot 2.000 miljard euro nodig. Vraag is of de eurozone dit overleeft.

Dat Spanje en Italië in gevaar zijn, is niet overdreven. De economie van beide lan- den groeit amper. Italië kampt met een gebrek aan export en te veel binnenlandse vraag. Italië heeft een staatsschuld van 120 procent waarmee het als schuldenaar de nummer twee is van de eurozone. Het enige positieve aan Italië is dat het primair saldo (ontvangsten min uitgaven zonder rentelas- ten) positief is.

Spanje heeft het voordeel van een relatief lage schuld (65 %) maar het begrotingste- kort van 6,3 procent ligt veel te hoog. Groei genereren om de economie opnieuw op het spoor te krijgen, is ook daar een zware opdracht. Door een crisis in de huizenbouw staan één miljoen huizen leeg. De Spaanse bouwsector, belangrijk voor de tewerk- stelling, ligt op apegapen. De werkloosheid heeft de 20 procentgrens overschreden;

evenveel als in het Brussels Gewest.

De schuldencrisis zal aanhouden. Meer en meer worden de donkerste voorspel- lingen reëel. Namelijk dat Griekenland uit de eurozone zal stappen en dat de munt- unie op termijn zal imploderen. Het gevolg zal een nieuwe sterke muntunie zijn, met Duitsland als boei.

Angé lique VAnde rstrAe te n

Na “de grote ommekeer”

Gezien de beestigheden die Anders Behring Breivik zich in Oslo meende te mogen veroorloven - hij pleit onschuldig! - kan het wat “cru” klinken, maar ik blijf zitten met het wrange gevoel dat het Noorse drama door “onze” media onthaald werd als een godsgeschenk. Plots geen aandacht meer voor de “grote ommekeer” in de vaderlandse politiek onder Elio van Wallonië, gesymboliseerd door de zoveelste tsjevenstreek onder het mom van “zin voor staatsmanschap”.

Ironie

Alle prangende problemen die zonder

“nieuwe” regering de nationale welvaart naar de afgrond voeren, waren daags na de

“nationale feestdag” in de media verdwe- nen, samen met de passende duiding. Geen spoor meer van ratingbureaus die een land zonder regering in financiële rampspoed zouden storten. Amper nog een woord over sociaal-economische problemen die nochtans geen dag uitstel konden dul- den. Blijkbaar waren die ook op vakantie.

Vermits de bevoorrading over calamiteiten stokte, gaven de schrijvende slippendragers van het regime niet meer thuis.

De lezersrubrieken oogden prompt anders, compleet in de ban van het Oslo- drama. Gazet van Antwerpen hinkte een dag achterop, meer omdat de redactionele censuur nog niet op punt stond dan wel omdat de brievenvloed over “merkwaar- digheden” in de regeringsonderhandelin- gen was ingedijkt. Een vleugje ironie in die brieven verraadt dat de geest uit de fles is.

Voor de behoeders van het Belgische “sta- tus quo” wordt het aartsmoeilijk hun acties nog geloofwaardig te laten overkomen. Jan Modaal kijkt verder dan zijn neus lang is.

Jessie van Ranst uit Antwerpen vindt het

“merkwaardig dat Albert II, “le roi des fran- cophones” met zelden geziene arrogantie de Vlamingen komt uitschelden voor pou- jadisten, waarna de CD&V door de knieën gaat. Na weken beschuldigingen aan het adres van Bart de Wever die met de toe- komst en de welvaart van het land speelt.”

G. Dubbeldeman uit Mol vindt van Wou- ter Beke “dat hij de belangen van de Vlamin- gen ernstig heeft geschaad. En niet beseft dat de komedie die de koning opvoerde onder regie van Di Rupo en met goedkeu- ring van Leterme, een koninklijke Waalse val was”. G. Bayens uit Edegem vraagt “of nu plotseling alles en iedereen met vakantie is en niets blijkbaar nog dringend?”.

“Hoe huichelachtig kan men zijn?”, was

zijn vraag. Hij besloot met de vaststelling

“dat de bedoelingen van een volksverlakke- rij die ruim een jaar geduurd heeft, nu open en bloot op tafel liggen”.

Twee

Wat blijft bij van het trieste verhaal over het zoveelste complot van de “traditionele partijen”, de francofonie, het establishment en het Hof tegen de Vlaamse verzuchtin- gen? Twee dingen. Het eerste is onzicht- baar maar sterk aanwezig.

Vanaf “de grote ommekeer” werd het

“tweede cordon” gecreëerd. Tenzij men er van grote naïveteit getuigt, moet men bij de N-VA toegeven dat ook zij nu achter een schutkring zitten. Een andere dan die waar die andere Vlaamse partij achter zit, maar hoe dan ook een schutkring. Van zo lang mogelijke duur, als het van het regime (en lakeien) afhangt. Het tweede is de indruk- wekkende metamorfose van cdH-kopstuk Joëlle Milquet, gelijkwaardig aan het boch- tenwerk van de CD&V, symbool voor bij

“de grote ommekeer” gedemonstreerde zin voor “staatsmanschap”. Van fanatieke

“madame non” veranderde ze prompt in een opportunistische “madame oui”.

Op facebook liet ze breed lachend weten dat ze “super heureuse” was nu eindelijk kan worden onderhandeld zonder de N-VA.

Eigen aan de Vlaamse regimemedia, kon ze zich zowel de metamorfose als haar daaraan verbonden zielsgelukkige geestestoestand veroorloven, zonder dat enige kritiek werd geleverd. Het zegt alles over de “objec- tieve berichtgeving” en “duiding” waar de

“Vlaamse” media prat op gaan. De Wever kan er voluit over meespreken, op grond van zijn “neen” dat, in tegenstelling tot het vroegere “non” van Milquet, onder collec- tief vuur lag, tot “de grote ommekeer” een feit was. “Waarom”, wou lezer G. Knaep- kens uit Brecht weten, ”balde de koning zijn vuisten niet ten tijde van madame non?” Die vraag stellen, is ze moeiteloos beantwoor-

den. d.Mol

Vervolg van blz. 1

Het leek tactisch onhandig van De Wever in de pers open en bloot uit te bazuinen dat CD&V en Open Vld veroordeeld zijn een akkoord af te sluiten, omdat ze anders publiekelijk moeten toegeven dat hij over- schot van gelijk had om de beker aan zich te laten voorbijgaan. Die vaststelling is namelijk meer dan juist, maar door ze zo manifest te communiceren, sloot hij de terugweg voor die partijen nog duidelijker af. Het lijkt wel alsof De Wever erop rekent dat ze zich in het avontuur met Di Rupo smijten.

Slagen tellen

De twijfel die mogelijk geslopen is in de rangen van de noorderlingen uit zijn kie- zerskorps, speelt vandaag geen rol van betekenis. Ofwel mislukt het toch nog en

N-VA in win-winpositie

dan is die twijfel meteen van tafel wanneer we weer naar het stemhokje worden uit- genodigd. Ofwel komt er echt een rege- ring-Di Rupo en dan kan N-VA de slagen tellen en oprapen. De propagandamachine zal het beklonken akkoord wel de hemel in prijzen, maar die regering moet ook echt din- gen gaan doen. Met MR/FDF in de boot, zal het communautaire bilan snel overtuigend slecht blijken. Maar de spreidstand tussen de liberalen aan de ene zijde en de domi- nerende linkerzijde van de dan op poten gezette coalitie aan de andere kant, dreigt nog pijnlijker te worden. De ‘hardwerkende Vlaming’ zal de diepe snijwonden in de geld- beugel niet echt op prijs kunnen stellen.

Uiteraard zou een regering mét N-VA ook pijnlijke beslissingen moeten doorvoeren.

Het debat tussen besparingen of meer belas- tingen lijkt te lopen volgens duidelijke lijnen, maar zowel het ene als het andere komt neer op minder centen in de pollekes van de brave burger. In de oppositie blijft N-VA natuurlijk buiten schot. Terwijl de partij kan en zal uit- bazuinen dat ze bereid was mee te spelen,

maar dat de andere partijen haar die kans niet wilden geven.

“Négligable”?

N-VA kan dan nog rekenen op de onbe- doelde hulp van het FDF. Provocateur Maingain bediende De Wever meteen op z’n wenken. Driest gooide die stokebrand de uitbreiding van Brussel met een corridor op tafel. Quantité négligable, reageren commen- tatoren die rust en vree prediken. Met 109 zetels hebben de acht onderhandelende par- tijen de drie FDF-zitjes inderdaad zelfs niet nodig om aan de nodige tweederdemeer- derheid te komen. Maar de 15 MR-Kamerle- den zijn wel onmisbaar. Zoals u weet, staan er volgend jaar gemeenteraadsverkiezingen op de agenda. In Brussel kunnen de libera- len de FDF-steun absoluut niet missen, dus

rekenen op een breuk in die gelederen is zin- loos. De raison d’état bij MR is niet verge- lijkbaar met die bij de Vlaamse partijen, bij wie de uitdrukkelijk gemaakte belofte nooit zonder N-VA in een regering te stappen nu toch in de mand van dronkemanseden terechtkwam. Nog een open doelkans voor N-VA, die de partij niet onbenut zal laten.

Kortom, geen akkoord bereiken zou erg zijn voor CD&V en/of Open Vld, maar een slecht akkoord (iets anders zit er niet in) is nog slechter. We vermoeden dat De Wever met opgewekt gemoed in de Alpen bergwandelingetjes aan het maken is.

J.K.

AAnsluiting bij FrAnkrijk Vorige week bleek uit een peiling van ‘Le Journal du Dimanche’ dat zes op de tien Fransen voorstander is van de aanhechting van Wallonië bij Frankrijk. Een uitstekend resultaat, dat wij vanzelfsprekend alleen maar kunnen toejuichen. Uit een nieuwe peiling blijkt dat bijna 40 procent van de Walen positief staat tegenover de aanhech- ting bij Frankrijk. Het gaat stilaan de goede richting uit…

EisEn niEt AAnvAArdEn

Uit dezelfde peiling van het Franse week- blad blijkt ook dat 83 procent van de Walen van mening is dat de Franstalige toppolitici

“de nieuwe eisen van de Vlamingen op het vlak van regionalisering en autonomie niet moeten aanvaarden”. In navolging van hun politieke leiders, kiezen de Walen zelf voor het status quo. Vlaanderen betaalt immers de Belgische facturen, nietwaar?

PEch

De Vlaamse Automobilistenbond heeft vastgesteld dat er in juli aardig wat meer interventies zijn geweest in het buitenland.

Wij verwachten dat dit er niet op zal ver- beteren, integendeel: straks is Wallonië immers ook buitenland!

3

De dingen dezer dagen

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

The Brussels Journal

In het oog van de storm

Toen hij in geschriften de islam fanatiek en retrograde noemde en Mein Kampf met de Koran gelijkstelde, als een Geert Wilders avant la lettre, had hij toch moeten weten dat zulke haattaal ooit ergens eens een zieke geest tot gewelddaden zou bewegen? Dat kan hij toch niet meer ontkennen, nu blijkt dat Breivik hem in zijn manifest in die zin citeert? Maar liefst 25 keer komt zijn naam erin voor!

Ziedaar, mutatis mutandis, het oordeel van onze media en opiniemakers over alle mensen die genoemd worden in Breiviks manifest. Dat zijn niet alleen Paul Belien en de pseudonieme Noor Fjordman, mede- werkers van de Brussels Journal; maar ook vrijheidsstrijders Karel Martel, Jan Sobieski en de genoemde Churchill; con- servatieve denkers als F.A. Hayek, Roger Scruton en Theodore Dalrymple; schrijvers als William Shakespeare en Imre Kertesz;

Sovjetdissidenten als Vladimir Bukovsky en Vaclav Havel; ex-moslims als Younus Shaikh, Anwar Shaikh, Ibn Warraq, Salman Rushdie, Ayaan Hirsi Ali; en kritische ori- entalisten als K.S. Lal, Patricia Crone, Hans Jansen en, inderdaad, uw dienaar.

Ondergetekende…

Vooraleer op de belangrijke zaken in te gaan, eerst even de mistige geruchten rond mijzelf uitklaren. De conformistische opi- niemakers zijn uitgelaten omdat ze nu toch nog een multiculpunt denken te kunnen sco- ren na de jongste tijd veel terrein verlo- ren te hebben (Wildersvonnis, premiers die multicultuur mislukt noemen, donkerhui- dige islamcritici die niet als “racist” kunnen zwartgemaakt worden), en in hun euforie hebben ze kwistig het etiket “inspiratiebron- nen van Breivik” rondgestrooid, ook in mijn richting. Volgens Le Soir (30-7) heeft Breivik

“ruim geput uit de geschriften” van onder- getekende.

Ik blijk belangrijk genoeg om genoemd te worden in een lijstje van welgeteld drie voorbeelden, met UNA-bomber Ted Kaczinsky en Fjordman, in de Franfurter Presse (“Unerwünschter Sympathisant”, 26-7). Een persmededeling van de belgicis- tische lobbygroep BUB opent het lijstje van gecompromitteerde “Vlaamsnationalisten”

met mijn naam, en stelt vast dat ik maar liefst vijf (cinq) keer geciteerd wordt. Dat is een leerrijk detail.

In feite word ik slechts twee keer geci- teerd, bij één van die citaten wordt mijn naam twee keer genoemd, en heel acade- misch horen er dan nog twee bibliografische voetnoten bij waarin mijn naam natuurlijk herhaald wordt. In beide gevallen gaat het niet om een aanhaling door Breivik, maar door andere auteurs (Srinandan Vyas op pagina 140, Fjordman op p. 339) van wie hij artikels in hun geheel gereproduceerd heeft.

Maar blijkbaar hebben de BUB-ijveraars niet zo nauwkeurig gekeken of geteld. Dat mijn naam in het manifest van Breivik opduikt, is voldoende bewijskrachtig als “band” tussen mij en Breiviks misdaad; wát ik geschreven heb, behoeft dan geen lezing meer. Dat is de door “antifascisten” en aanverwante “waak- honden” veelbeproefde viswijfredenering.

Als een klappei bij haar buurvrouw een man ziet binnengaan en pas uren later weer vertrekken, hoeft ze heus niet aan de deur te gaan luisteren naar wat er daar precies gebeurt: die details kan ze zelf wel invul-

Sir Winston Churchill, toch al in opspraak sinds het bombardement op Dresden in 1945, zal nu zeker niet lang meer geëerd worden met standbeel- den en straatnamen. Hij is immers één van de inspiratoren van de moord op 77 mensen, vooral Noorse jongsocialisten, door Anders Behring Breivik.

len, om bij het volgend koffiekransje met een goed verhaal te kunnen komen. Al mijn hele loopbaan als publiek intellectueel word ik aan allerlei bewegingen gekoppeld omdat ik ooit eens voor een blad geschreven of een groepering gesproken heb. Het behoort immers tot de zeden der linkse Belgen dat zij alleen met gelijkgezinden omgaan: in hun wereld impliceert louter contact of samen- werking inderdaad gelijkgestemdheid. Bij deze gelegenheid wordt die redenering tot het uiterste doorgetrokken: hier is contact zelfs geen wederzijds contact, het volstaat dat Breivik iemand gelezen heeft, om te besluiten dat er een “link” tussen beiden is, en zelfs een gedeelde verantwoor- delijkheid.

De dreiging van de islam

Is er een verband tussen de citaten en de moord? Wetenschappelijk noch moreel valt er alvast niets op aan te merken. Het is wel degelijk zo dat Hindoe Koesj, de naam van een bergketen in Afghanistan, “hindoeslach- ting” betekent. Volgens de 13de-eeuwse Marokkaanse reiziger Ibn Battoeta was dat omdat talloze hindoes die door de moslims als slaaf weggevoerd werden, daar van kou en uitputting stierven. Dat is gewoon een historisch feit, en dat is, samen met mijn vaststelling ervan, in het publieke domein;

iedereen is vrij om het aan te halen, ook Vyas, en zelfs Breivik.

Het tweede citaat betreft niet het verleden maar een extrapolatie vanuit hedendaagse trends naar de toekomst. Fjor- dman bespreekt mijn stelling dat de islam, ondanks zijn huidig indrukwekkend vertoon van politieke en demografische expansie, eigenlijk op zijn laatste benen loopt. Na het wegvallen van de petroleumbonanza zal de moslimwereld vaststellen dat hij hopeloos achterop geraakt is en zich naar het model van vooruitstrevender beschavingen rich- ten. Vandaag reeds zijn zeer veel moslims de islam ontgroeid; de ex-moslims die daar openlijk voor uitkomen, zijn de top van de ijsberg. Wel kan de islam vóór het einde nog wat successen boeken, met name in Europa als dit niet adequaat reageert. Deze voor- spelling is uiteraard geen zekerheid, maar ze valt alleszins binnen de rationele analyse van verifieerbare gegevens.

Ik heb volstrekt geen reden om mij door Breiviks wandaad in verlegenheid gebracht te voelen. Integendeel, ik heb altijd zeer standvastig gepleit voor een vreedzame en intelligente oplossing voor het islampro- bleem. Lees bijvoorbeeld mijn artikel uit 1992 getiteld “De dreiging van de islam”.

Aha, als dat geen Breiviktitel is, hoor ik som- migen al juichen. Wel, daarin schreef ik dit, nog wat bombastisch geformuleerd maar volkomen juist: “De enige uitweg bestaat erin, de islam zelf onderuit te halen. Dat kan alleen als de moslims zelf hun geloof in de islam verliezen. Momen¬teel zijn er dus al talloze moslims die niet in bepaalde (en met name de meest on¬verdraagzame) islamdoctrines geloven: dat is het essentiële

‘onderscheid tussen moslim en islam’. (...) De intellectuele en vervolgens de politieke elites in de islamwereld moeten gaan inzien dat er op gebied van geestelijke cultuur iets beters bestaat dan deze dogma’s. (...) Einde- lijk is het mogelijk om aan volksop¬voeding op planetaïre schaal te doen, en te laten weten dat het exclusivisme van de profeti- sche openbaring achterhaald is door meer universeel inpasbare vormen van cultuur en spiritualiteit.” (TeKoS 68, p. 86)

Antimoslimracisme?

Als Breivik dat nu ter harte genomen had, was er op 22 juli in Oslo niets gebeurd.

Maar ik heb natuurlijk geen invloed die tot daar reikt. Veel invloedrijker dan het handvol islamkritische bloggers zijn de

“mainstream”-media. Die verspreiden bv.

de absurde racialisering van de islam, d.w.z.

doen alsof de islam een soort raskenmerk van de moslims is, een aangeboren en onver- vreemdbaar kenmerk, waartegen anderen dan een zogenaamd “antimoslimracisme”

kunnen richten.

Daarom zag Breivik geen andere oplos-

sing dan de moslims fysiek uit Europa te verwijderen.

Hij wanhoopte er echter aan dat de bestuursklasse ooit tot zulk beleid bereid zou zijn. Daarom had hij zich van de politiek afgekeerd. Dat was een gevolg van het kli- maat dat de conformistische media gescha- pen hadden, namelijk een klimaat van wan- hoop en antipolitiek.

Zij doen alsof de Europese bevolking niets te kiezen heeft en zich maar neer te leg- gen heeft bij onder meer de “verrijking” die de islam ons brengt. In veel landen (tot en met Zwitserland) zien we pogingen van de bestuursklasse om de besluitvorming over zulke thema’s aan de greep van de bevol- king te onttrekken. Supranationale machts- niveaus zouden de multicultuur opleggen. Zo

zei Johan Leman over het migrantenstem- recht dat het er, willen of niet, zeker komt, want: “Europa zal ons daartoe dwingen”.

(De Standaard, “Europa stuurt aan op migran- tenstemrecht”, 9-3-2002)

Maar er bestaat een politiek antwoord op deze antidemocratische krachten. Geert Wilders reageerde op Beirviks schietpartij met de terechte opmerking dat Breivik geen, maar hijzelf wel vertrouwen had in het poli- tieke proces en de wijsheid van de kiezer.

Europa is nog niet verloren en kan langs poli- tieke weg gered worden.

Volgende week gaan we in op de vraag wat islamcritici beter hadden kunnen doen, en in de toekomst beter moeten doen, om de door hun vijanden aangerichte schade beter te ondervangen. Koe nraad elst

Aan Bruno Tobback Voorzitter in spa

Leuven

Gij Voorbestemde,

‘Na alle plezante jobs is het tijd voor dit.’

Aldus kondigt gij zelf aan dat gij binnen- kort in september de voorzittershamer van de sp.a in handen neemt. Uw karakter een beetje kennende zult ge daar wel wat flinke meppen mee willen gaan uitdelen, binnen en buiten uw partij, om de Vlaamse socialisten weer “een smoel” te geven na de rampzalige periode onder Caroline Gennez. Wij nemen aan dat gij weliswaar nooit gehuld in een tafelkleed een 1 mei- toespraak zult houden, dat gij geen hotmail of andere e-post zult laten rondslingeren waarin Frank Vandenbroucke of andere kopstukken publiekelijk te kijk worden gezet, en dat gij geen hotpants gaat dra- gen als ge een stoet aanvoert. Dat ge hard kunt roepen en gevat slagzinnen kunt lan- ceren, hebben we al gemerkt in het par- lement en ge zult het thuis wel met de paplepel hebben meegekregen. En zo zal de “kleinen Tobback” weldra “den ouwen Tobback” naar de kroon steken, al zal er eerst wel electorale vooruitgang aan te pas moeten komen voor ge werkelijk als Grote Roerganger wordt erkend. Want geef toe, met een score van 14 procent gaan de Vlaamse socialisten door een diep dal, al zit de socialistische zuil natuurlijk historisch nog overal tussen waar er poen en posten te pakken zijn.

Om dat laatste alvast zo te houden, hebt ge in uw ‘Intentieverklaring’ gede- creteerd dat er absoluut opnieuw samen- vallende verkiezingen nodig zijn – dus dat de regionale en federale verkiezingen op hetzelfde moment worden gehouden, en dat er bij voorkeur ook met afspie- gelingscolleges gewerkt wordt, zodat op alle beleidsniveaus dezelfde meerderhe- den aan het werk zijn. Het officiële praatje luidt dat dat de drang naar verdere split- sing van het land moet stoppen, en dat het sowieso efficiënter werken is. Maar uiter- aard kan de sp.a dan altijd haar karretje koppelen aan dat van de PS, en gaat het op de eerste plaats om een levensverze- kering om altijd en overal te kunnen deel- nemen aan de macht. Misschien zult gij iets minder openlijk dan Gennez achter Di Rupo aantrippelen, maar ge zult er wel degelijk voor zorgen dat ge dankzij de Parti Socialiste zelf ook incontournable wordt.

En daar hoort natuurlijk een duidelijk vij- andbeeld bij. Zoals te lezen valt op uw website: ‘De sp.a moet een andere rich- ting uit dan de Vlaams-nationalisten. De tegenbeweging die er in Vlaanderen abso- luut is, moeten we vorm geven. Dat moet onze ambitie zijn.’

Met andere woorden, en zoals papa Louis het al eerder heeft uitgedrukt, die dikke nek uit Antwerpen moet zo snel mogelijk worden koud gemaakt. Alleen is de mede-uitbater van frituur ’t Draakske nog altijd mateloos populair, en dat zal niet zo snel veranderen, zeker niet als alle par- tijen weer eens ferm en om ter hardst op de N-VA beginnen in te hakken. Je zou als socialist al bijna moeten wensen dat de welvaart naar omlaag gaat om dat op de kap te kunnen steken van de Nieuw- Vlaamse Zwarten. Tsja, da’s wel een para- dox natuurlijk. In elk geval gaat de sp.a weer onverdroten de boodschap verkon- digen dat er maar één partij voor de soci- ale zekerheid van de mensen zorgt, da’s een begin, en we kleven daar de mode- term Sociale Zekerheid 2.0 op: dat ver- staat geen kat, maar het klinkt goed, en het kan van alles toedekken. En we gaan de leden wijsmaken dat ze deel uitmaken van een partij waar écht plaats is voor dia- loog. Onzin natuurlijk, het democratisch centralisme zal blijven zegevieren, de leden mogen al blij zijn dat ze de enige kandi- datuur van Kleine Tobback mogen goed- keuren, en voor de rest wordt er van hen vooral applaus op meetings en congres- sen verwacht.

Ziezo, hiermee zijn een aantal punten van uw programma op een rijtje gezet.

Moeten we nog een woordje wijden aan uw medekandidate Joke Quintens?

Diegene die voorbarig aan de media heeft verklapt dat gij Gennez wilt opvolgen? Moet voor zoveel loslippigheid geen gepaste straf worden bedacht? Bijvoorbeeld dat ze enkel maar de notulen van het partij- bureau mag opstellen en er voor de rest het zwijgen moet toe doen? Ge gaat toch niet beginnen zoals Stevaert zeker, met die flauwe kul van ‘het socialisme zal gezellig zijn of het zal niet zijn’. Kielhalen dus dat mens, maar liefst niet in het zicht van de camera’s. Ook niet die van de kameraden van de VRT.

Brief aan ...

De dingen dezer dagen 4

Het Schaarbeeks lokettenracisme

Apartheid voor Vlamingen

15 % van de Schaarbekenaars, meestal bewuste Brusselse Vlamingen, had in die tijd Nederlandstalige documenten. Een flink deel van de andere inwoners was nog

“Broessels” tweetalig en ik heb in die gemeente altijd zonder problemen Neder- lands gesproken. Op 1 september 1971 begon de officiële apartheid in het gemeen- tehuis. Het protest was aanvankelijk lauw, zodat het FDF een maand later naar een nog hogere versnelling schakelde en bij de eerste en enige verkiezing voor een agglo- meratieraad aanhangers met een Neder- landstalige identiteitskaart liet opdraven en verkiezen, zodat de Vlamingen in de eigen taalgroep in de minderheid waren. (Di Rupo wil die schurkenstreek nog eens overdoen en probeert zogenaamd tweetalige lijsten in Brussel mogelijk te maken.) Alleen het Ver- bond van het Vlaams Overheidspersoneel diende een klacht in tegen Schaarbeek, en de oude krijger Flor Grammens gebruikte niet langer een verfkwast maar schakelde over op een spuitbus. De laatste regering- Eyskens deed niets. Zijn opvolgers Lebur- ton en Tindemans keken liever in de onein- dige verte. De Brabantse vicegouverneur Cappuyns vond het zelfs een zeer rationele oplossing. De logefranskiljons bij het gerecht en het Hof van Beroep (1974) veroordeelden Grammens. Eerst midden 1974 drong de ver- nedering goed door tot het slakkenbrein van de Vlaamse politici. CVP-voorzitter Martens eiste dat de regering zou optreden. Goed voor het Vlaams imago en het bijkomend voordeel voor Martens: Tindemans zat met de problemen. Het vuile maar noodzakelijke werk werd weer verricht door de paria’s van de Vlaamse beweging. De TAK’ers van Piet de Pauw slaagden erin door hun betogingen

en acties het dossier in de actualiteit te hou- den. Andere Brusselse gemeenten waar fas- cisten van het FDF de plak zwaaiden, ver- klaarden zich solidair. Etterbeek volgde het voorbeeld. Toen Elsene, Ukkel en Water- maal wilden volgen, besliste de regering een einde te maken aan de escalatie. Het pro- bleem was: hoe. De Vaste Taalcommissie was verdeeld omdat de Franstalige sectie dat Vlaams loket uiteraard een prima idee vond. Maar Cassatie velde een arrest dat de Nolsloketten (er was er ook één uitslui- tend voor vreemdelingen) onwettig waren en Nols beloofde een eventueel arrest van de Raad van State uit te voeren.

Het is een constante in onze politieke geschiedenis dat Franstaligen altijd weige- ren een taalwet loyaal uit te voeren. Waar- schijnlijk heeft er zich na 9 generaties La Belgique een genetisch racistische mutatie meester gemaakt van hun hersens. De loket- tenzaak sudderde verder tot de Raad van State die regeling onwettig verklaarde, in maart 1976. Natuurlijk hadden Franstalige juristen, nooit beschaamd om een rechtsgel- dig arrest te saboteren, al de nodige muni- tie klaar in geval van een negatief arrest.

Nols eiste doodleuk dat de regering eerst arresten over taalverhoudingen bij Ontwik- kelingssamenwerking en de Spaar-en-Lijf- rentekas zou uitvoeren. Vooral bij de ASLK waren er zogenaamd te veel Vlamingen. Mijn peter werkte er zijn hele leven, bang van zijn schaduw zoals de meeste Vlamingen. Hij vertelde me eerst veel later hoe Franstali- gen van hoog tot laag valsheid in geschrifte pleegden. Dat bevestigde het verhaal van rector Gerlo van de VUB die ontdekte dat hij, zijn vrouw en in Brussel wonende colle- ga’s plots Franstalige spaarboekjes kregen.

Het FDF stookte inmiddels het vuur op tij-

dens meetings - “Bruxellois, maître chez toi”

- in afwachting van de gemeenteraadsverkie- zingen in de herfst. De fascistoïde FDF’ers gebruikten een nog altijd actuele methode, nl. de Vlamingen beschuldigen van iets waar zij zelf schuldig aan zijn: onverholen racisme.

Het FDF stelde: “Nous ne cèderons pas au flamingantisme. Bruxelles n’est pas un Rijks- gebied.” Dat bleek een stap te ver en de Luxemburgse PSC’er Michel (Binnenlandse Zaken) eiste dat Nols het arrest zou uit- voeren. Die antwoordde dat alles in orde was, want de opschriften boven de loketten waren door Grammens bespoten en onlees- baar en dus was er geen apart Vlaams loket.

Wel liep er een hostess rond die de mensen naar hun taal vroeg en de Vlamingen naar dat speciaal loket voerde.

Leo Mosselmans

De regering was de sabotage van Nols schijnbaar beu en gaf Michel de opdracht een regeringscommissaris aan te stellen om het arrest van de Raad van State uit te voeren. Maar tezelfdertijd beloofde dap- pere Tindemans aan de ministers van het Rassemblement Wallon (Perin, Gol) dat de Franstaligen zouden beloond worden voor hun fraude bij de ASLK zodat “de taalka- ders ten voordele van de Franstaligen zou- den aangepast worden”. Om spoed achter de zaak te zetten, bestormden VU-sena- toren en -Kamerleden het kabinet van Bin- nenlandse Zaken en hingen spandoeken uit met: ”Nols buiten, Michel inciviek en Leo Mosselmans.” Het FDF organiseerde zijn eigen manifestatie voor het gemeentehuis en had zelfs een Nederlandstalig spandoek bij: “Puuten af van Brussel”. De naam van de commissaris verwekte sensatie: de Brugse franskiljon en burggraaf (met Nederlands devies “Door Meersch en Walle”) Walter Ganshof van der Meersch. Die naam werkt bij sommige lezers nog altijd als een rode lap op een stier (voer voor een ander arti- kel). Ganshof speelde duidelijk onder één hoedje met de regering. Hij wou zogenaamd de botte bijl niet gebruiken en bracht eerst een bezoekje aan het gemeentehuis waar hij op een muur van FDF’ers botste die ver- volgens een erehaag vormden. Ganshof liet wat foto’s maken en vertrok. De volgende dag (woensdag 2.6) verscheen hij om vijf uur

’s morgens vergezeld door 40 rijkswach- ters. Hij liet de telefooncentrale van de poli- tie afsluiten en de deur van het gemeente- huis openbeuken. Al de (besmeurde) bordjes werden meegenomen en een half uur later was alles voorbij. Hysterische reacties bij la Belgofonie zoals de reactie van L’union wal- lonne des écrivains: ”Coup de force prélude à l’instauration d’un ordre politique fasciste.”

Aan Vlaamse zijde werd een uur geglunderd en toen kwam de kwaadaardige aap uit de mouw. De regering maakte bekend dat de Franstaligen voor hun schriftvervalsing bij de ASLK beloond werden ten koste van de Vlaamse personeelsleden. De Standaard schreef: “Is Schaarbeek Spaarkas waard?”, terwijl La Libre de Vlaamse kwal feliciteerde met “Bien joué M. Tindemans”. In de prak- tijk veranderde in Schaarbeek geen jota:

de Vlamingen werden nog altijd naar hun apartheidsloket geleid al hing er geen bordje meer. De gemeente organiseerde zelfs een feestje om vijf jaar apartheid te vieren. Bij de gemeenteraadsverkiezingen triomfeerde Nols. Vicegouverneur Cappuyns durfde het aan een negatief advies te geven voor zijn herbenoeming. Dat was uiteraard buiten de waard gerekend, Tindemans, die er niet aan dacht dit advies op te volgen. Nols kon jaren zijn racistisch programma verderzetten. Hij liet het Nederlandstalig gemeenteonder- wijs verkommeren… zodat sluiting de enige mogelijkheid was. De belastingen van de Schaarbeekse Vlamingen werden uitsluitend voor het Franstalig onderwijs gebruikt.

Dat is allemaal lang geleden en soms lijkt het alsof er weinig veranderd is in Brussel.

Eerlijk is eerlijk. Een ex-collega die al heel die tijd in Schaarbeek woont, heeft me verteld hoe de toestand vandaag is. Achter ieder loket zit een meertalig iemand en alle formu- lieren zijn in perfect Nederlands opgesteld.

Er is een goede Nederlandstalige gemeen- telijke bibliotheek en op 11 juli is er een gemeentereceptie in het Vlaams centrum De Kriekelaar. Er is een Vlaamse schepene (Luc Denys; Groen! en dus geen Vlaamse scherp- slijper) die al jaren ijvert voor gemeentelijk Nederlandstalig onderwijs. Dat zou einde- lijk in september starten. Grote klacht: het gemeentelijk informatieblad dat dikwijls in schabouwelijk Nederlands opgesteld is.

Jan ne cke rs

40 jaar geleden besloot een meerderheid in de Schaarbeekse gemeenteraad om

“les sales flamins” eens goed te vernederen. Burgemeester Nols van het F(ront) D(es)F(ascistes) stelde voor het Vlaams ongedierte een apart loket te geven, zodat ze de rest van de mensheid niet meer bezoedelden. Sommige Vlaamse “nik- kers” zouden dan begrijpen dat ze mits een andere taalkeuze weer als mens wer- den erkend. Nols werd niet alleen enthousiast gesteund door zijn partijgenoten;

de verantwoordelijke schepen die het klusje liet uitvoeren, was de PS’er Lambert.

Wouter Beke speelde het hard, kregen we te horen. Hij wil eerst een splitsing van BHV en de ballast van de onderhandelingstafel weghouden. Met die ballast bedoelde hij de federale kieskring, de ratificatie van het minderhedenverdrag, de uitholling van de tweetaligheid in Brussel en de invoering van tweetalige lijs- ten voor de Brusselse gewestverkiezingen. Di Rupo zou zich ook moeten houden aan de uitgeschreven wetsontwerpen uit de nota van Wouter Beke.

Beke / di Rupo:

zoek de 7 verschillen (I)

Bart Laeremans, senator van het Vlaams Belang, legde de werkstukken van Beke naast die van Di Rupo en stelt in een uitgebreide persnota vast dat de verschillen bijzonder klein zijn en bijna nooit essentieel. Dat bete- kent meteen dat de nota-Beke al groten- deels tegemoet kwam aan een aantal Frans- talige eisen die een stevige achteruitgang in Brussel en Vlaams-Brabant inhouden.

‘Propere’ splitsing

Nooit legde een Franstalige politicus zo’n propere splitsing van BHV op tafel als Di Rupo. ’t Is maar wat met ‘proper’ bedoeld wordt. Di Rupo schreef Bekes nota haast letterlijk over, alleen wil hij de regeling voor de zes faciliteitengemeenten in de Grond- wet betonneren.

De zes faciliteitengemeenten worden niet opgenomen in de splitsing, maar zullen deel uitmaken van zowel de Brusselse als de Vlaams-Brabantse kieskring. In Voeren en Komen bestaat een inschrijvingsrecht, waar de kiezers zich fysiek moeten verplaat- sen. Niet zo voor de ‘Zes’, waar de kiezer gewoon een dubbele kieslijst krijgt voor- gelegd.

Ook in de kieskring Brussel wordt de kies- drempel van 5 % gehanteerd. Het Vlaamse splitsingsvoorstel dat ooit werd goedgekeurd in de Kamercommissie, voorzag de mogelijk- heid van lijstverbindingen tussen Brussel en Vlaams-Brabant. Die wordt nu niet voorzien, noch door Beke, noch door Di Rupo. Daar- mee haalt haast zeker geen enkele Vlaamse lijst in Brussel nog een Kamerzetel en wordt stemmen op een Vlaamse lijst in de hoofd- stad bij de Kamerverkiezingen een verloren stem. Dat zal vele kiezers uiteraard aanzet-

ten toch maar ‘nuttig’ te stemmen, op een Franstalige lijst.

De Vlaamse partijen zouden de kiezers in de ‘Zes’ kunnen aanzetten voor een Vlaamse lijst in Brussel te kiezen om toch over de drempel te komen. Gevolg: nog meer kie- zers uit de ‘Zes’ stemmen voor een lijst uit Brussel en dat zal gebruikt worden als argu- ment om aan te tonen dat ze politiek bij Brussel willen behoren.

Duiken de Vlaamse lijsten toch nog onder de kiesdrempel, gaan de stemmen van de Vlamingen uit de ‘Zes’ ook nog eens ver- loren.

De ‘Zes’ worden verder samengevoegd in een nieuw, apart kieskanton, zodat de verkiezingen uitdraaien op een soort talen- telling.

De omzendbrief-Peeters wordt zowel door Beke als door Di Rupo totaal uitgehold.

De balsturige kandidaat-burgemeesters wer- den niet benoemd omdat ze die omzendbrief negeerden. Beide nota’s zouden hun weige- ring om de wet na te leven dus beloond zien door een wijziging van die wet. Nochtans vond de Raad van State in meerdere arres- ten Peeters’ interpretatie van de wet volko- men correct.

In de praktijk worden de zes faciliteiten- gemeenten de facto zogoed als tweetalig. Er komen ook bestanden met de taalkeuze van de inwoners, zodat we ook hier een feitelijke talentelling krijgen.

Raad van State uitgeschakeld

Voor de benoeming van die burgemees- ters wijken Beke en Di Rupo een beetje van elkaar af. Maar ook Beke gaat ver, want de Raad van State verliest – weliswaar via een

omweg – de bevoegdheid om een eindoor- deel te vellen, ten voordele van het Grond- wettelijk Hof. Bij de Raad van State is nu de eentalige Kamer bevoegd. Het Grondwette- lijk Hof is paritair tweetalig en de rechters worden door de politieke partijen aangeduid, vaak zijn het gewezen politici.

Vandaag is het de Raad van State die beslist hoe de faciliteitenregeling begrepen moet worden. De interpretatie door de Nederlandstalige Kamer van die Raad zint de Franstaligen al lang niet. Beke wil de rol van de Raad van State beperken, door de kla-

gers de kans te geven een prejudiciële vraag te laten stellen aan het Grondwettelijk Hof.

Di Rupo gaat nog een stap verder door dat tweetalig Grondwettelijk Hof rechtstreeks bevoegd te maken voor alle geschillen over de lezing van de taalwaarborgen. Toekom- stige Vlaamse administratieve rechtscolleges zullen uitdrukkelijk niet bevoegd zijn voor de faciliteitenwetgeving. Van een stevige uithol- ling van de Vlaamse autonomie gesproken.

Volgende week gaan we dieper in op de voorstellen over Brussel.

kvc

De dingen dezer dagen

5

Na de Noorse waanzin, de politieke en mediatieke hysterie

Verbieden, die kunstmeststoffen!

Van Wilders naar Paul Belien, van- daar naar Alexandra Colen, en zo naar het Vlaams Belang en Dewinter: nooit was de term “guilty by association” meer van toepassing dan in de mediatieke per- ceptie van het Noorse drama. Behring Breivik had het de inquisiteurs erg gemak- kelijk gemaakt, door op zijn e-postberichten heel zijn namenbestand zichtbaar in kopie te zetten. Namen die hij zelf had bijeenge- sprokkeld, via andere stommelingen die nog altijd niet weten dat je leden van een post- verzendlijst in bcc moet zetten (waardoor de namen van andere bestemmelingen niet zichtbaar zijn voor wie hem krijgt).

Uiteraard was het Vlaams Belang plots een hoofdverdachte. Na jaren afwezigheid op VRT-radio mocht Bruno Valkeniers nog eens op antenne… om tegenover een onge- lovige journalist-van-dienst te bewijzen dat zijn partij met die geschifte Noor geen uit- staans heeft.

Op de Madou haalde de voorzitter naar verluidt zijn beste Japans boven om een reporter uit het land van de rijzende zon te woord te staan, gevolgd door een Paki- staanse journalist die de avond voordien van België of Vlaanderen nog nooit gehoord had. Heel de wereldpers was plots geïnte- resseerd in het VB,- een groteske situatie, als men bedenkt dat die partij in normale tijden zelfs door de Belgische pers wordt genegeerd.

De reden van deze hysterische reactie - want dat is het - ligt eerst en vooral in de Noorse perceptie van het drama: ze kon- den onmogelijk accepteren dat hun maat- schappij zo’n monster had gefabriceerd.

Zelfs een pathologische eenzaat - de zoge- naamde lone wolf- past niet in het plaatje van de ideale verzorgingsstaat. De emotionele trauma’s en de mediatieke draagwijdte die de moordpartij met zich had gebracht, verg- den bovendien een groots culpabiliserings- offensief, voldoende om 77 moorden te ver- klaren. Via deze zondeboklogica kwam men onvermijdelijk bij de Europese rechterzijde

uit, door Behring Breivik zelf als zijn inspi- ratiebron aangewezen.

Bij een reinigingsritueel horen nu een- maal zwarte schapen. De collectieve schuld wordt op een zondebok afgewenteld die “in de woestijn wordt gestuurd”: het probleem wordt letterlijk naar buiten verplaatst. Sieg- mund Freud heeft indertijd al gewezen op de ambiguïteit van dit procedé: het is een col- lectieve therapie, maar het is tegelijk zelf weer een vorm van hysterie, een bewust- zijnsvernauwing waarbij mensen hun pijlen richten op een externe vijand, in casu de cri- tici van de multiculturele samenleving, cri- tici van de islamideologie.

Men treft in onze Vlaamse media vrijwel geen analyse aan die dit zondebokdenken overstijgt: rechts is schuldig, het is een kwak- kel die de status van evidentie heeft gekre- gen. Plots komt het woord islamofobie weer in zwang, waarmee men het islamcriticisme probeert te pathologiseren.

In de vrije samenleving mag iedereen natuurlijk zeggen wat hij wil, maar som- mige ongewenste meningen zijn “ziekelijk”:

wie zich vragen stelt over de plaats van de islam in de Europese cultuur lijdt aan een fobie - volgens het woordenboek een irrati- onele angst - en zou eigenlijk moeten behan- deld worden.

Op een sluwe manier kan men zo het dis- cours van rechts in haar geheel herleiden tot een vervelende kwaal, die in een extreme vorm leidt tot een slachtpartij zoals in Oslo.

Quod erat demonstrandum: niet de islam is het probleem, wel diegenen die een pro- bleem zien.

Tunnelvisie

Ik kan het nog altijd niet geloven, als ik het flesje Substral bekijk waarmee ik mijn balkonplantjes begiet, dat kunstmeststoffen zo’n puinhoop kunnen aanrichten. Vreemd dat die dingen vrijelijk in de handel te ver- krijgen zijn. De Europese Commissie werkt trouwens aan een nieuwe regeling om de verkoop van kunstmest aan banden te leg- gen. Jeezes! Na 11 september 2001 had men

de bouw van wolkenkrabbers kunnen ver- bieden, plus de vliegtuigen die er tegen- aan kunnen vliegen. Plus de schoenen waar kneedbommen in kunnen verstopt worden.

Enzovoort. Waarom niet gewoon Noorwe- gen van de buitenwereld afsluiten, of alle meren dichtgooien waarop idyllische eiland- jes drijven? Of alle blonde mannen interne- ren? Dit maar om erop te wijzen dat hys- terische reflexen horen bij de paniek van een maatschappij die niet in staat is haar tekorten te erkennen, en dan maar in over- drive gaat.

We zijn, dankzij het zondebokmecha- nisme dat ergens rond Oslo ontstond, in een groteske tunnelvisie terechtgekomen, waarbij men als konijnen voor een lichtbak naar de Europese rechterzijde kijkt. Het is bizar dat politici uit die hoek zelf met het argument afkomen dat hun partij onder- dak biedt aan types als Behring Breivik, en dat zij zo de samenleving behoeden voor grote rampen.

Politiek-rechts als uitlaatklep en onder- dak voor onprettig gestoorden: daarmee maken ze van hun eigen partij een gekken- huis en van hun programma een kunstmest- bom. De waarheid is dat rechts goede argu- menten had en heeft om de islam als een gevaar te percipiëren, en dat een klokken- luidersdiscours nu eenmaal paranoïci aan- trekt. Dat is een dynamiek die niet te ver- mijden valt.

De demonisering door de media, ont- aardend in een echte heksenjacht, wordt uiteraard nog aangescherpt door de intel- lectuele elites en het culturele establish- ment, die nog altijd in een zwart-witlogica de goede islam en de multiculturele model- samenleving stellen tegenover de verdor- ven islamkritiek (pardon: -fobie) en het naar

“fascisme” zwemende identiteitsdenken. De ironie is dat die Noorse terrorist de poli- tiek-correcte waan die hij wou aanklagen nog versterkt heeft.

Daarmee is de tunnelvisie compleet en de hysterie helemaal geobjectiveerd. Wie overschouwt nog het hele beeld? Vooral de linkse webstekjes, nieuwssites en fora doen aan lijkenpikkerij en schieten op al wat beweegt, zoals Behring Breivik het hen voordeed. “Wie constant haat zaait, moet niet verwonderd zijn als er plots iemand dit letter- lijk neemt en overgaat tot geweld”, fulmineert Hand in Hand in DeWereldMorgen (28/7):

de nationalisten en conservatieven hebben 77 doden op hun geweten, punt gedaan.

De webstek Apache bakt het zo moge- lijk nog bruiner. In deze beschermde (door minister Lieten vorstelijk betoelaagde) werkplaats voor gedumpte journalisten doet ene Tom Cochez alleen nog aan VB-

bashing, op zo’n nuanceloze en fanatieke manier dat men zich kan afvragen waar de haat nu eigenlijk gepropageerd wordt. De man zit in een zelfgegraven tunnel waar hij nooit meer uitraakt.

Dat de waarheid in deze oorlog het eer- ste slachtoffer werd, en dat de vrijheid de grootste dupe zal worden, staat al vast. Een nieuwe censuurgolf lijkt in de maak: als de al bij al nette uitspraken van Wilders, de dewinteriaanse grappen over de pocket van Mohammed, en het gedram van Belien op het internet al tot massamoorden inspire- ren, kan ik me voorstellen dat ‘t Pallieterke snel een ondergronds blad wordt, gezien de polemische, soms cynische toon tegen het Belgisch establishment, zijn symbolen en zijn protagonisten. De Staatsveiligheid zal niet alleen op zoek gaan naar de lone wol- ves, maar zal vooral webstekken, publicaties en publicisten viseren die zogezegd munitie leveren aan maniakken. Daar valt eigenlijk alles onder wat op een of andere manier niet past in het weldenkend establishment- verhaal, waaraan links in Vlaanderen zich op vastzuigt als een mossel.

Ik blijf bij wat hier vorige week werd geschreven: de nobele pretenties van een socialistische heilstaat, zoals Noorwegen die voor zichzelf en voor de buitenwereld graag uitdroeg, worden vroeg of laat door- boord door een atypische Einzelganger die zich in die utopie niet herkent. Een samen- leving die de negativiteit en de chaos geban- nen heeft, ziet die soms door de achter- deur terug binnenkomen, eventueel onder een kogelregen.

We staan niet alleen met die opinie. Ross Douthat, columnist van The New York Times, beschreef op 24 juli Anders Behring Breivik als een “Right-Wing monster” dat het islamcriticisme op een fatale manier gere- cupereerd heeft.

Volgens Douthat zou het een even fatale vergissing zijn die islamkritiek dan maar te dumpen en terug te vallen op de “comfor- tabele illusies” omtrent de multiculturele samenleving. Want juist die ontkenning leidt tot nieuwe ontsporingen: “extremists only grow stronger when a political system pretends that problems don’t exist.”

Aan de overzijde van de oceaan kijken ze er blijkbaar iets nuchterder tegenaan dan in de Europese redactielokalen. De waarheid is dat Anders Behring Breivik zijn paranoïde wereldbeeld net zo in elkaar knutselde met bijeengescharrelde ideologische componen- ten, zoals hij met zakken kunstmest zijn bom maakte. Er was gewoon geen complot. Er was geen netwerk, hoe graag de linkse para- noia dat ook wil geloven.

Annick Ve rb Auwe n

Het is niet netjes om te zeggen, dus denken we het maar luidop: de trage- die in Oslo kon voor de internationale pers niet op een beter moment komen, want wereldwijd dreigde de komkommertijd, waarop het monster van Loch Ness en het Higgs-boson hun verschijning doen, om half augustus weer een jaar te gaan slapen. Niet in de zomer van 2011: er kwam zowaar een echt elemen- tair deeltje uit de coulissen, en nog wel één in hakenkruisvorm én cirkelend rond een christelijk-fundamentalistische baan. Goed voor weken aanbellen bij alle politiek-rechtse formaties, want daar haalde Behring Breivik de mosterd, zoals hij aangeeft in zijn duizelingwekkend Opus Magnum.

naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Heerlijk aan de kust nu!

HOTEL DIE PRINCE

zal u extra verwennen.

Albert I-Wandeling 41-42 - OOSTENDE Tel. 059-70 65 07

Achouffe 19 - 6666 Houffalize De keuken is enkel open voor hotelgasten Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Verliefd op de natuur-?

Kom ze eens proeven te Achouffe-!

HOTEL

naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

“De tuin van Eden in Boechout”

Boechoutselei - 2530 Boechout-03/ 455 23 56 www.dejongstetelg.be

Beschaamd?

Ja hoor, Lex Molenaar van de Frut heeft zijn Antwerps erf nog eens verlaten om zich op glad ijs te begeven.

Onder de kop “Gestoorde Noor en zijn Antwerps voorbeeld”, wat impliceert dat zijn “Antwerps voorbeeld” ook gestoord is, laat de stadscommentator zijn klein licht schijnen op de massamoord in Noorwegen.

Wie is dat “Antwerpse voorbeeld”? Paul Belien! Volgens Molenaar “een extreem- rechtse, oerconservatieve islamhater die zelfs het VB niet rechtlijnig genoeg vindt”.

Ziezo, daarmee is zijn punt al onmiddellijk gemaakt: wie kritiek heeft op de islam, is een islamhater en zaait dus haat.

Misschien weet Molenaar het niet, of hebben ze het hem nog niet verteld, maar Paul Belien is redacteur buitenland bij de Gazet van Antwerpen geweest, welis- waar in de tijd toen de GvA nog christelijk, Vlaams en sociaal was. Paul Belien werd door de toenmalige hoofdredacteur Lou de Clercq op staande voet ontslagen, nadat hij in de Wall Street Journal had geschre- ven wat hij van De Clercq niet in zijn eigen gazet mocht schrijven, namelijk de wereld- primeur dat koning Boudewijn de abortus- wet niet zou ondertekenen.

Waarschijnlijk zijn ze bij de Gazet daar nog altijd beschaamd over. Niet over de censuur van de hoofdredacteur, want dat zijn ze nu gewoon, wel over het feit dat Paul Belien ooit deel uitmaakte van hun redac- tie.Wij daarentegen, zijn er niet beschaamd over dat Paul Belien medewerker is geweest

aan ‘t Pallieterke, tot hij in 2006 andere wegen ging opzoeken.

Geef oNs wapeNs

Lex Molenaar vervolgt: “En vlak na de moord op Joe van Holsbeeck, toen Belien nog dacht dat de daders van Noord- Afrikaanse origine waren, schreef hij een pamflet onder de titel “Geef ons wapens!”.

“Dat is geen vrije meningsuiting meer, dat is oproepen tot geweld,” aldus Lex Molenaar.

Wij herinneren ons nog een persoon die

“Geef ons wapens!” heeft geroepen, meer bepaald in 1963 in Wezembeek-Oppem.

Niettemin schopte die man het tot eerste minister van dit land. Vandaag is hij nog altijd het boegbeeld van de Europese Volks- partij.

Eerlijkheidshalve voegen we eraan toe, dat die persoon bij hoog en bij laag ont- kent dat hij dat van die wapens ooit gezegd heeft. Hoeft niet te verbazen: hij verloochende immers zowat alles uit zijn

“Vlaamse” periode die hij begon als prae- ses van KVHV-Leuven en beëindigde als hoofdbestuurslid van de VVB.

TwijfelachTiG Geval

Breivik wordt universeel omschreven als extreem-rechts. Maar, is hij dat werkelijk?

Laten we dat even nagaan aan de hand van de huidige geldende poco-criteria.

Hij is tegen de multikul: (extreem-) rechts.

Hij is tegen de politieke correctheid:

(extreem-)rechts.

Hij is tegen globalisering: (extreem-) links, maar ook (extreem-)rechts.

Hij is tegen de kapitalisten: (extreem-) links, maar ook (extreem-)rechts.

Hij is tegen de communisten: (extreem-) rechts.

Hij is tegen de nationaalsocialisten (extreem-)links.

Hij is tegen de islam: (extreem-)rechts.

Hij is tegen de Europese Unie in zijn hui- dige vorm: (extreem-)rechts.

Hij is tegen de kerken als instituut:

(extreem-)links, maar ook (extreem-) rechts.

Hij is niet tegen de godsdienst als zoda- nig: kan links, maar ook rechts zijn.

Hij is lid van een vrijmetselaarsloge: kan links, maar ook rechts zijn.

Een twijfelachtig geval, maar volgens de poco-criteria tellen alleen zijn standpunten tegen de islam, de EU en de multikul, dus is hij extreem-rechts. Zo simpel is dat.

veraNTwoordelijkheid De media, de “opiniemakers”, hebben na het Oslo-drama de bek vol over de “ver- antwoordelijkheid” van “extreem rechts”.

Op een foto pronkt Breivik, de massamoor- denaar, nochtans met de regalia van de vrij- metselarij: schortje en lint. Over de “ver- antwoordelijkheid” van de geheime loges, vrouwonvriendelijk en met zo goed als geen

“nieuwe Europeanen” onder de leden, maken de (Belgische) media nochtans geen stampei.

De kwaliteit van de berichtgeving op zich was bedenkelijk. Volgens de Gazet van

Janssens was zijn schietgeweer een Sauer, volgens Het Laatste Nieuws was het een AG3. Het was evengoed een donderbuks.

Als de witruimtes maar gevuld raken, en vooral de advertentieruimte.