€ 2,30
73ste jaargang • nummer 36 • donderdag 7 september 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Weggevaagd door de wind blz. 3
Het begon allemaal met Vlaams minister van Gelijke Kansen Liesbeth Homans, die een wervingscampagne voor de Vlaamse overheid bijstuurde toen bleek dat er een beeld werd gebruikt van een vrouw met een hoofddoek.
Het zegt veel over Homans dat ze niet vroe- ger ingreep. Het is volgens insiders een bewijs dat ze haar departement niet echt in de hand heeft. Maar de minister wist het debat in haar voordeel en dat van de partij om te buigen: bij de overheid moet levensbeschouwelijke neu- traliteit centraal staan. Applaus op de N-VA- banken.
Toen al opvallend: de afwezigheid van het Vlaams Belang in dit debat. Nochtans beho- ren islam en hoofddoeken tot het DNA van de partij. En het is niet dat de Belang-mandata- rissen hier door de media genegeerd worden.
Als het erop aankomt om op de VRT de N-VA aan te vallen, dan heeft men er geen probleem mee Filip Dewinter even zijn zeg te laten doen.
N-VA alleen tegen de bobo’s van Borgerhout
Het incident bij een politie-interventie in Borgerhout was opnieuw een open doel voor het Belang. Maar wat gebeurt er? Het debat wordt volledig gekaapt door de N-VA. Burge- meester Bart de Wever zorgt zelfs voor een één-tweetje met minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon. Eerst komt De Wever op het VTM-journaal zeggen dat politieagenten gemakkelijker bodycams mogen dragen. Op die manier is er achteraf geen discussie moge- lijk over de manier waarop de arm der wet zou hebben gehandeld. Nu is het dragen van zo’n camera enkel mogelijk in uitzonderlijke geval- len. Kort daarna laat Jan Jambon weten dat hij daarover een wetsontwerp klaar heeft.
Intussen kreeg De Wever de steun van een belangrijk deel van de rechterzijde. Reden: hij verwachtte een signaal uit de buurt aan de Turnhoutsebaan waar er meer en meer signa- len zijn dat de allochtonen er een no-gozone voor de politie van willen maken. De reactie was niet wat De Wever had verwacht, want buurtbewoners betoogden zondag tégen De Wever, die te veel zou polariseren. De actie waaraan amper 100 bobo’s deelnamen, was te gek voor woorden. De N-VA won hier wel de perceptieoorlog. En het Vlaams Belang?
Dat zweeg, of kon niets anders doen dan De Wever gelijk geven. Op sociale media was er wat gedoe met onder meer Sam van Rooy, die stelde dat de herriemakers in Borgerhout door het immigratiebeleid van de N-VA het land waren binnengekomen. Niemand nam dit ern- stig. Het erge aan Borgerhout is dat het gaat om spanningen met allochtonen van de derde of de vierde generatie. Niets te maken met een recente migratiegolf dus.
Theo Francken was niet nodig
En het was nog niet gedaan. Het meest hila- rische verhaal is dat van de met bruin papier en karton overplakte tekeningen van dames in bikini op de kermis van Sint-Agatha-Berchem.
De cdH-burgemeester haastte zich om te zeg- gen dat dit gedaan werd om kinderen niet te doen schrikken, waarna alles verwijderd werd.
Men moet het hier niet ver zoeken: dit was een preventieve maatregel om de steeds radi- caler wordende moslimgemeenschap niet te schofferen. Het was N-VA’er Karl Vanlouwe die de kat de bel aanbond. Vlaams Parlements- lid Kris van Dijck had een prachtige reactie; hij stelde dat “vroeger de boerenbuiten achter- lijk werd genoemd, terwijl het nu de stad is.”
Ook hier schitterde het Vlaams Belang door afwezigheid.
Opvallend is dat de N-VA nu in het migra- tie- en integratiedebat kan scoren zonder dat ze staatssecretaris Theo Francken moet laten opdraven. Francken is de ‘bad guy’ die bij de kiezers eventuele twijfelaars tussen N-VA en Vlaams Belang naar de N-VA moet doen over- hellen. Bij het Belang zijn ze terecht bezorgd om het electorale goudhaantje Francken.
Maar nu blijkt hij in de communicatie rond die rechtse thema’s zelfs niet meer onmisbaar te zijn. Ook en vooral omdat de Vlaams Belang- mandatarissen ingedommeld lijken.
En dat op een moment dat het steeds dui- delijker wordt dat migratie, integratie en veilig- heid dé thema’s worden van de verkiezingen van 2018 en 2019. De N-VA probeert het debat te monopoliseren en slaagt daar wonderwel in.
Ze jaagt daarover niet enkel de linkse oppositie maar ook de regeringspartijen in de gordijnen.
De Open Vld probeert het imago hoog te houden van de partij die niet probeert te pola- riseren, maar de kopstukken zijn duidelijk geër- gerd door de manier waarop de N-VA het debat monopoliseert.
Bij de CD&V is de frustratie nog een stuk groter. De partij probeert de allochtonen aan zich te binden door zich op te werpen als de verdediger van de godsdienstvrijheid, daarin gesteund door de topman van het katholiek onderwijs Lieven Boeve.
De echte bedoeling van de CD&V is de steeds sterker religieus geïnspireerde moslims aan te trekken. De N-VA kan dat gemakkelijk counteren door te stellen dat de CD&V haar christelijke wortels verloochent. De Vlaams- nationalisten worden daarbij geholpen door een paar ongeleide projectielen aan de rand van de CD&V, zoals Youssef Kobo, die de ene domme uitspraak na de andere doen. De N-VA zit met de discussie rond migratie en islam op die manier op rozen.
De voorbije week werd het debat rond migratie en integratie opnieuw aangezwen- geld. N-VA-politici speelden daarin een cruciale rol. Het is duidelijk dat dit thema ook bij de verkiezingen van 2018 en 2019 zal worden uitgespeeld. Ondertussen is het hier- over bij het Vlaams Belang opvallend stil.
De N-VA controleert het migratie- en
integratiedebat
Rode Rudy blijft met de treintjes spelen
Treinstaking op 10 oktober
Gewettigd of niet?
Er was wat te doen over het feit dat niet overal het schooljaar startte op 1 september.
Sommige scholen met veel moslimleerlin- gen besloten pas op maandag 4 september te starten, omdat het aantal afwezigen van- wege het Offerfeest te groot zou zijn. Maar hoe zit dat precies met afwezigheden voor religieuze feestdagen?
Voor katholieke feestdagen is er uiter- aard geen probleem, want dat zijn wettelijke feestdagen voor iedereen. Bovendien zijn er maar enkele die op een schooldag val- len, zoals pinkstermaandag en Hemelvaart.
Kinderen die een andere erkende gods- dienst aanhangen, mogen op hun feestda- gen als die op een schooldag vallen afwe- zig zijn. Dat is geregeld in besluiten van de Vlaamse regering uit 1997, en werd duidelijk omschreven in diverse omzendbrieven. Voor anglicanen en orthodoxen vallen die feest- dagen meestal samen met de katholieke.
Voor de joden zijn het er maar liefst 15, maar ook die vallen niet allemaal op een school- dag. Bovendien gaat het om een zeer gering
aantal leerlingen. Voor moslims zijn er twee feestdagen, maar omdat het om een demo- grafisch sterk groeiende groep gaat, wordt het probleem jaar na jaar groter.
Let wel: de gewettigde afwezigheid is een individueel recht en geen automatisme. Ze moet vooraf worden gemeld en er moet een schriftelijke verklaring zijn van de ouder(s).
En daar wringt dikwijls het schoentje, want nogal wat ouders lappen die regel aan hun laars, waardoor scholen alle moeite moeten doen om achteraf de papierwinkel alsnog in orde te brengen.
Ook voor het afgelopen Offerfeest wer- den in concentratiescholen al in juni voor- gedrukte formulieren rondgedeeld, maar was de respons eerder pover. Het was voor sommige scholen dan ook veel gemakke- lijker om niet op 1 september te starten:
zo was meteen iedereen in regel. Die truc werkte deze keer prima, maar het onderlig- gende probleem blijft natuurlijk. De discus- sie zal bij elke moslimfeestdag ongetwijfeld weer opduiken.
Actueel 7 september 2017
2
Uit de smalle beursstraat
Fake news over jobs
De Standaard, De Morgen en De Tijd besteedden er vorige week de nodige aandacht aan: een onderzoek van het Leu- vense HIVA, het Instituut voor Arbeid en Samenleving van de KU Leuven, leert dat de aanwerving via korte en onregelmatige contracten al een tijd in opmars is. Van wie in 2015 startte op de arbeidsmarkt, begon niet de helft in een voltijdse functie.
Voor de crisis van 2008 was dat nog zo’n 55 procent. Het aan- tal mensen dat met een kort of onregelmatig contract startte, nam sinds 2008 met 4 procentpunt toe. Eén op de vijf aan- wervingen gebeurt via flexibele jobs, zijnde uitzendarbeid, zeer korte contracten, gelegenheidswerk en freelancecontracten.
Zijn de bedrijven na de crisis terughoudender om mensen vast aan te werven? Voor Ludo Struyven, die het onderzoek uitvoerde, is de verklaring toch elders te zoeken: “We zien een structurele trend van een veranderende economie die meer nood heeft aan diverse tewerkstellingsvormen.” Kortom, de Belgische arbeidsmarkt wordt steeds flexibeler naar Angel- saksisch model.
Een verhaal dat de media slikken als zoete koek. Daarin gesteund door de linkerzijde, die hier nog maar eens een argu- ment heeft gevonden om de regering-Michel mee aan te val- len. Vorig jaar kwamen er netto 60.000 banen bij en dit jaar
worden er nog eens 50.000 verwacht. Maar het zijn vooral onzekere jobs, dus moet de regering zich niet te hard op de borst kloppen.
Appelen en citroenen
Welnu, er zijn heel wat vraagtekens te plaatsen bij de cij- fers van het HIVA-onderzoek. Je zou kunnen zeggen dat het onderzoek vooringenomen is, aangezien de link tussen HIVA en de christelijke arbeidersbeweging bekend is. Maar wie zich- zelf ernstig neemt, moet niet enkel dat argument hanteren.
We laten de cijfers spreken. Het probleem met dat onder- zoek is dat allerlei cijfers door elkaar worden gehaald. Flexi- bele banen worden op één lijn gezet met deeltijds contrac- ten. Nochtans gaat het om totaal verschillende zaken. Je kan inderdaad een flexibele uitzendjob hebben waarbij je contract een dag, een maand of een jaar duurt. Dat is flexibele arbeid.
Maar een deeltijdse baan van bijvoorbeeld 4/5 waarbij een contract van onbepaalde duur wordt ondertekend, is zeker geen flexibele arbeid. Het onderzoek vergelijkt dus appelen met citroenen. Dat was ook de analyse van arbeidsmarktspe- cialist Jan Denys op Twitter: hij stelt dat de opsplitsing ondui- delijk en verwarrend is.
Flexwerk
Hij wordt daarin bijgetreden door Open Vld-Kamerlid Egbert Lachaert: “Sommige pers gooit alvast deeltijdse arbeid op één hoop met flexwerk om samen te vatten dat de helft van de nieuwe jobs onzeker is. Alles op één hoop.” En twitterde Lachaert: “Titel kon ook zijn: 4/5 van de nieuwe jobs zijn dus vaste jobs. Weer een ballon doorprikt.”
Want dat is hier ook een fundamenteel probleem: de pers nam gretig de verwarrende analyse van de onderzoekers over en ging mee in de ‘framing’ dat de arbeidsmarkt in België stil- aan een Amerikaanse jungle aan het worden is. ‘Fake news’
was dat. Van De Standaard en De Morgen kon men dat ver- wachten. Dat de Tijd hierin meeging, was verrassend.
Terug naar de feiten: uiteraard komen er meer flexibele banen bij, maar dat verdringt ander werk zeker niet. Econoom Peter de Keyser verwoordde het zo: “Stel vroeger ‘100 vast 0 flexwerk’ en nu ‘100 vast 20 flexwerk’. Aandeel flexwerk stijgt maar niet ten koste van vast.”
In het laatste jaarverslag van de Hoge Raad voor de Werkge- legenheid staat te lezen dat meer dan 90 procent van de banen in België vaste contracten van onbepaalde duur zijn. Wellicht zal dit cijfer de komende jaren met een paar procenten dalen, maar België zit daarmee nog altijd aan de top van de EU-lan- den.
Angélique VAnderstrAeten Verschillende onderzoeken zouden moeten aantonen dat er in België vooral flexibele en onzekere banen bijko-
men. Het vast contract van onbepaalde duur zou zijn tijd hebben gehad. Een fabeltje dat door de kranten – zelfs kwaliteitskrant De Tijd – al te graag de wereld in wordt gestuurd.
De opmars van het
fundamentalisme in Europa
Uit een studie van de Oostenrijkse Donau-universiteit Krems (*) onder 1.129 moslim- vluchtelingen uit Syrië, Afghanistan, Irak, Iran, Somalië en Tsjetsjenië blijkt dat meer dan de helft van de in Oostenrijk levende islamitische vluchtelingen het absoluut normaal vindt dat mannen geen hand geven aan vrouwen vanuit godsdienstige overwegingen.
Twee derde kan zich niet voorstellen met een niet-islamitische vrouw te trouwen. Eén derde vindt dat vrouwen als maagd moeten trouwen. Ruim 60 procent vindt dat grapjes over de islam verboden moeten worden. En 25 procent van de ondervraagden vindt dat de islamitische rechtsregels in Oostenrijk veel sterker moeten worden toegepast.
Nieuwkomers
Ook deze cijfers vond men aan de Oosten- rijkse universiteit bepaald onrustwekkend: 37 procent van de ondervraagde Somaliërs ver- klaarde bereid te zijn voor hun geloof te ster- ven. 70 procent van de Somaliërs, 62 procent van de Afghanen en 61 procent van de Tsjet- sjenen vonden grappen over de islam abso- luut niet kunnen (terwijl slechts 14 procent van de Iraniërs dat vond). Vooral de vragen over Joden maken onderzoekers in Oostenrijk bezorgd. Zo lezen we: 62 procent van de Syri- ers en 55 procent van de Afghanen vindt de stelling dat “Joden te veel macht in de wereld
hebben” terecht.
Nog méér tolerantie?
Met de (steeds beter aanwijsbare) toename van islamitisch fundamentalisme in Europa stelt zich een ernstig probleem. De droom van veel progressieven én liberalen – maak van het Westen een waardevrije, een waardeneu- trale maatschappij, en je stopt het fundamen- talisme met tolerantie, bijna als vanzelf – lijkt op de islam een omgekeerde uitwerking te hebben. Het beleid probeert de problematiek – met steeds minder succes – onder de mat te vegen. Hoelang blijven de dames en heren in de Europese regeringsgebouwen nog fluiten in het donker? De verontruste burger vraagt zich dat af. PietVAn nieuwVliet
(*) Peter Filzmaier, Flooh Perlot: Muslimi- sche Gruppen in Österreich: Einstellungen von Flüchtlingen, ZuwanderInnen und in Österreich geborenen MuslimInnen im Vergleich, Öif-For- schungsbericht, 2017.
Ze staat op het schoolplein van een islami- tische school waar haar veertienjarige zoon les krijgt. Moeder ziet er niet alleen oer-Hol- lands uit, ze is het ook. Zestien jaar geleden is ze bekeerd tot de islam. Haar zoon zit nu op de islamitische school waar veel over te doen is geweest.
Hoewel, ‘veel over te doen’ is een under- statement. Niet alleen wilde Staatssecreta- ris Dekker de islamitische school niet finan- cieren, maar ook islamitische basisscholen kwamen in verzet tegen deze islamitische middelbare school in Amsterdam. Gelukkig kun je het gerust aan onze rechters overla- ten om dat verzet te negeren. Iets van vrij- heid van godsdienst, vrijheid van onderwijs en nog meer van die kreten die er uitein- delijk toe zullen leiden dat onze westerse vrijheden tot het verleden behoren. En die ertoe geleid hebben dat de staatssecretaris de school moest financieren, ondanks dat een van de bestuursleden zich positief uit- liet over IS.
In Nederland zijn tientallen islamitische basisscholen, maar alleen Rotterdam telt een (omstreden, uiteraard!) middelbare school. Enkele jaren terug werden hier de eindexamens uit de kluis gestolen. Er volgde veel gedoe, maar niet datgene wat je zou hopen: de school bestaat nog steeds. Sinds 1 september heeft ook Amsterdam een isla- mitische basisschool – ik kan u verklappen dat we hier heel veel plezier aan gaan bele- ven.
En dat is ook een ‘understatement’. Het plezier bestaat eruit dat columnisten zul- len wijzen dat alles wat op deze scholen gebeurt, een bedreiging is voor de Westerse samenleving. De frustratie zal bestaan uit de reactie van politiek en justitie: iedereen heeft het recht op godsdienst en vrijheid, ook als dat onze eigen samenleving bedreigt.
Toch interessant dat zelfs moslimbestuur- ders van de islamitische basisscholen, de moslimbestuurders van deze nieuwe mid- delbare school ‘idioot’ noemen en reputatie- schade vrezen. Uiteraard oordeelt de Neder- landse rechter dat de school geopend moet worden. Want democratie en vrijheid zijn ook bedoeld voor degenen die onze demo- cratie en vrijheid minachten en willen ver- anderen.
Vrijheid
Dat het oer-Hollandse gezicht haar zoon naar een islamitische school stuurt en zelf in een tent rondloopt, wordt niet gezien als bedreiging, maar als vrijheid. Hoe kan het hersenspoelen van een vrouw vrijheid zijn?
Hoe kan het beweren dat een vrouw onder- geschikt is aan mannen, vrijheid zijn?
Hoe is het mogelijk dat vrouwen overtui- gen dat ze in tenten moeten lopen, vrijheid is? Hoe kan het dat niemand in de politiek opstaat en mannen die vrouwen op deze manier mishandelen, veroordeelt? Het zijn namelijk áltijd mannen die vrouwen hun rechten ontnemen. En nee, het zijn niet alleen islamitische mannen.
Mannen in het algemeen zijn degenen die vrouwen altijd al onderdrukt hebben. Het zijn mannen die rechten aan vrouwen geven, recht om te stemmen, recht om gekozen te worden en in Nederland zelfs het recht om te werken. Het is niet vanzelfsprekend dat vrouwen dezelfde rechten hebben als man- nen, maar het is wél een gegeven dat man- nen de macht over vrouwen hebben.
In strikt juridische zin is dat inmiddels wel voorbij, maar in theologische zin woedt de strijd der seksen rustig voort. En wordt deze strijd toegestaan, want godsdienstvrijheid gaat nou eenmaal boven de gelijkwaardig- heid van man en vrouw.
Er is geen enkel geloof waar man en vrouw gelijkwaardig zijn, maar alleen de islam durft het nog hard van de daken te schreeuwen.
Waar we christenen en joden veroordelen als ze hun vrouwen thuishouden, wuiven we het weg zodra een moslim hardop beweert dat vrouwen minderwaardig zijn, thuis horen te blijven en zich in tenten moeten kleden.
Opeens hoort vrouwenonderdrukking en -mishandeling ‘cultuur’ te zijn waar we res- pect voor dienen op te brengen.
Onze politici en rechters kunnen dat res- pect, gevoed door hun salarissen en status, blijkbaar opbrengen. Maar nooit zal ik res- pect op kunnen brengen voor oer-Hollandse mensen die de vrijheid en gelijkheid van vrouwen als onderhandelbaar inschatten.
En voor middeleeuwse moslims kan ik net zoveel respect opbrengen als zij voor mij:
geen. ebru umAr
Een oer-Hollands gezicht straalt je tegemoet in een hijab. Ik zou hoofddoek wil- len zeggen, maar het is een zwart tentachtig gewaad waarin de vollere vrouw is gekleed. Ze oogt vriendelijk, maar helaas wil vriendelijk niet zeggen dat ze haar hersencapaciteit goed benut.
Een nieuwe islamitische school
E bru u mar
LINKS GEWELD
De campus van de Universiteit van Cali- fornia is al een tijdje het middelpunt van extreemlinks geweld tegen Trump-aanhan- gers. Supporters van Trump en aanhangers pro-Amerika wordt het spreken stelselmatig belet.
Op zondag 27 augustus zou in het park van Berkeley een “Say No To Marxism”-bijeen- komst georganiseerd worden, maar die werd onder druk van dreigementen van links, gean- nuleerd. De dag ervoor moest een “Amerika
First”-meeting geannuleerd worden.
Ondanks het feit dat de rechtse bijeenkomst in het park van Berkeley geannuleerd was, kwamen 2.000 linkse demonstranten tegen- betogen. Een paar rechtse demonstranten die toch waren komen opdagen, werden aange- vallen door een 100-tal gemaskerde antifas- cistische ‘strijders’ van Antifa, gewapend met schilden en stokken. 13 linkse betogers wer- den door de politie opgepakt. Ter rechterzijde geraakten zes aanwezigen gewond en moes- ten naar het ziekenhuis worden afgevoerd.
Iets van gehoord in onze kwaliteitspers?
Actueel
7 september 2017 3
Gordelend
Mijnheer de sportieveling,
Waar zijn de dagen van weleer van ‘De Gordel’, waar Vlamingen thuis zijn? Hon- derdduizend en meer Vlaamse sportievelin- gen van alle gezindten die uit alle hoeken van Vlaanderen afzakten en kwamen wan- delen en fietsen om het Vlaamse karakter van de bedreigde Rand in de verf te zetten, was niks abnormaals. Het was een spon- taan en laagdrempelig Vlaams hoogfeest, dat duidelijk de gewone Vlaming kon warm maken voor onze goede Vlaamse zaak. Dat duurde meer dan dertig jaar en het ergerde de militante Franstalige inwijkelingen in Vlaanderen altijd opnieuw, wat we altijd een goed teken vonden en een reden om ermee te blijven doorgaan… Het mocht ech- ter niet zijn… Ook hier dook de nieuwlich- terij, de vervlakking en het afzwakken van de klare taal op. Nadat vijf jaar geleden de Gordel werd getransformeerd naar een zo goed als louter sportieve happening, aange- vuld met culturele, gastronomische en toe- ristische activiteiten, en de vleugels van zijn militant Vlaams karakter werden geknipt, komt nog slechts een vierde van de deelne- mers van toen opdagen. Als het goed weer is. En heel wat sportievelingen weten zelfs niet eens meer wat de (politieke) achter- grond van dit Vlaamse gebeuren is. Op het tv-journaal vorige zondag antwoordde een fietser zelfs dat hij dat niet wist en dat hij, als hij had geweten dat er een politieke bood- schap achter zat, hij wellicht niet was geko- men… Pak vast! Zover zijn we dus gekomen, zelfs nu het een ‘Gordel-light’ geworden is.
Ik ben dan ook zo vrij, Vlaamse vriend Ben, aan de alarmbel te trekken!
Ik wil graag aannemen dat gijzelf nog altijd in de oude geest meefietst, en vele Vlaamsgezinden met u. Ook heel wat man- datarissen van uw partij sluiten zich aan als fietser of wandelaar. Gij zijt niet voor niets minister voor de Vlaamse Rand. En uw par- tijgenoot Muyters is Vlaams minister van Sport, terwijl partijgenote Liesbeth Homans minister van Binnenlands Bestuur is en gere- geld te maken heeft met benoemingen van Franstalige burgemeesters in Vlaanderen….
Ik wil maar zeggen, jullie zitten op uitste- kende sleutelposities om het Vlaamse karak- ter opnieuw beter te onderstrepen. En toch zie ik daar nauwelijks iets van. Jullie hebben toch geen schrik van de eigen schaduw? Of hoort dat bij de communautaire stilstand, waarbij vooral geen enkele Franstalige mag verontrust worden, al zijn er een pak arro-
gant anti-Vlaams? Gij weet heel goed dat de Vlaamse Rand verontrustend snel ont- Vlaamst wordt en dat de greep van de Frans- taligen op vooral het Vlaamse ommeland rond Brussel groter dan ooit is. Heel wat Vla- mingen in gans Vlaams-Brabant voelen dit aan als bedreigend.
Ik wil er absoluut geen politiek spelle- tje van maken, maar het zou u toch niet mogen verbazen dat Tom van Grieken van die andere Vlaams-nationale partij vorige zondag toch weer iets radicaler uit de hoek kwam en met een ploegje medestanders wondpleisters uitdeelde aan de Gordelaars om aan te geven “dat het Vlaams beleid voor de Rand dient gereanimeerd te worden”.
Volgens hem is het percentage Vlamingen in de Rand nog nooit zo laag geweest en is - sinds gij de bevoegdheid kreegt over de Vlaamse Rand - de situatie op het terrein er alleen maar op achteruitgegaan. Zo eist hij dat de middelen voor Vlabinvest fors worden opgetrokken om Nederlandstaligen meer kansen te bieden om in de eigen regio te blijven wonen. Tevens wijst hij op de meest recente cijfers van Kind en Gezin, waaruit blijkt dat nog slechts een minderheid (46,8 procent) van de jonge gezinnen er Neder- lands spreekt. In de zes faciliteitengemeen- ten is dat nog slechts 8 procent. En meer nog dan het aantal Franstaligen, zit vooral het aantal gezinnen dat thuis géén van beide landstalen spreekt in de lift…
Ben, waar wacht gij op, om alles in het werk te stellen om op een creatieve en niet- agressieve manier alles in het werk te stellen om het Gordelfestival weer om te toveren tot een manifestatie van bewuste Vlamingen die niet met harde betogingen of vechtpartijen, maar op de fiets en wandelend opnieuw wil- len en durven opkomen voor gebieden die ons aan het ontglippen zijn? Ja, terug naar de tijd van de zelfklevers met leeuwen en vriendelijke Vlaamse slogans, terug naar de tijd van vriendelijk sportende Vlamingen die de Franstaligen duidelijk maken dat zij in Vlaanderen wonen en hen zelfs uitnodigen om zich daar alleen al beleefdheidshalve een beetje aan aan te passen.
Mag het zelfbewuste Vlaanderen daar- voor op u en de uwen rekenen? Ik hoop het van harte, en ik kijk al uit naar september volgend jaar. Misschien kunnen de nakende verkiezingen u daarbij wat aanporren…
Briefje aan Ben Weyts
“Gejaagd door de wind” (1939) is een monu- ment in de filmgeschiedenis. Het epos over de belevenissen van Scarlett O’Hara en Rhett But- ler, tegen de achtergrond van de Amerikaanse burgeroorlog, duurt zomaar even 4 uur, was het grootste kassucces ooit (als men de infla- tie meerekent) en kreeg 8 Oscars.
Banvloek
Ironisch genoeg ging één van die prijzen naar Hattie McDaniel, die de zwarte meid van Scar- lett speelt. Zij was de eerste zwarte die deze filmprijs mocht ontvangen. Met een beetje redelijkheid zou men de film dan ook kunnen beschouwen als een belangrijk moment in de strijd voor gelijkberechtiging van zwarten in de VS. Maar redelijkheid en zin voor propor- tie wandelen altijd snel de deur uit wanneer een discussie over rassenrelaties ontstaat. De zwarte slaven en blanke meesters kunnen in de film nogal goed met elkaar opschieten, waar- door sommigen de film nu beschouwen als een verheerlijking van de slavernij.
Vandaag zou een film als deze inderdaad onmogelijk zijn. Geen enkele historische prent die verwijzingen bevat naar de relaties tussen de rassen kan nog gedraaid worden zonder dat daar voldoende blanke booswichten in voor- komen die hun achterlijkheid en onmenselijk- heid gul tentoonspreiden. Wat “Gejaagd door de wind” wordt kwalijk genomen, is niet dat de film een politieke boodschap bevat, maar dat hij er geen bevat: geen obligate boodschap van blanke schuld en zwart slachtofferdom.
Het bannen van de film in één bioscoop in de VS kan triviaal lijken, maar je kan er vrij zeker van zijn dat deze kleine schermutseling slechts de voorbode van een groter offensief is. Eens de banvloek “racisme” tegen iets of iemand is uitgesproken, is het moeilijk om van dat stigma ooit nog verlost te worden.
Ondertussen gaat ook de commerciële wet- matigheid van de politiek correctheid aan het werk. Die is simpel, maar ongenadig. Wie deze film nog vertoont (televisie of bioscoop) stelt zich bloot aan kritiek. Wie de film niet vertoont, heeft als alternatief de keuze uit duizenden films die geen enkel probleem opleveren. De kost om (terecht of onterecht) met racisme geassocieerd te worden, is voor een commer- ciële firma vele malen hoger dan de waarde van zelfs een filmmonument als “Gejaagd door de wind”, merkt Kyle Smith van National Review op. Hij verwacht dat de film al binnen een paar jaar uit het zicht zal verdwijnen.
Beeldenstorm
De ophef staat uiteraard in rechtstreeks ver- band met de algemene beeldenstorm die aan de gang is in de Verenigde Staten. Heel wat standbeelden van generaals en soldaten die in de burgeroorlog streden voor het Zuiden, wer- den reeds weggehaald door de overheid of wer- den ernstig beschadigd door politiek gemoti- veerde vandalen.
De grootscheepse aanval op historische monumenten wordt gemotiveerd door het idee dat die militairen eigenlijk ook vochten voor het behoud van slavernij (deels de inzet van het conflict). Dus moeten die verwerpelijk racis- ten – letterlijk – van hun sokkel gehaald wor- den. Dat meerdere officieren en soldaten, waar- onder de legendarische Robert E. Lee, eigenlijk tegenstander waren van de slavernij en enkel streden uit een besef van plicht ten aanzien van hun eigen staat, wordt als een nutteloze nuance
beschouwd. Dat vele andere Amerikaanse voor- mannen, zoals George Washington, vader des vaderlands, ook slaven hadden, wordt voorlo- pig nog genegeerd.
Kerken zonder kruisen
We kunnen ons in Europa vrolijk maken over zoveel politiek correcte waanzin (een ziekte die de Angelsaksische wereld inderdaad feller treft). Maar ook hier is een onverdroten offen- sief tegen het verleden bezig. Ook hier wil men de geschiedenis zuiveren van alle elementen die als storend worden ervaren door de fana- tieke ideologen van het heden.
Alleen al de laatste weken waren er genoeg incidenten om van een trend te spreken. Marino Keulen wil Cyriel Verschaeve weg van een straatnaambordje in Lanaken. Bij de Gouden Boomstoet in Brugge werden de verwijzingen naar de kruistochten geschrapt (moslims vin- den dit misschien niet fijn). Ik zou niet zover gaan likeurpralines als een deel van ons cultu- reel erfgoed te beschouwen, maar de beslissing van chocolatier Godiva om geen alcohol meer in de bonbons te verwerken, heeft dezelfde reden (moslims vinden dit misschien niet fijn).
Warenhuisketen Lidl spande deze week de kroon. De verpakkingen van de moussaka van het huismerk zijn getooid met een afbeelding van pittoreske kerken op het Griekse eiland Santorini. Een oplettende klant merkte ech- ter een vrij brutaal stukje censuur op. De kruis- jes bovenaan de kerkgebouwen waren op de verpakking weggewist. Toen de klant met het verhaal naar de pers stapte, toonde het bedrijf zich van geen kwaad bewust: “We hebben dit gedaan uit respect voor de diversiteit.” Lees:
moslims vinden dit misschien niet fijn.
Denkt men nog na over de betekenis van woorden wanneer men overschakelt naar het rituele taalgebruik der politiek correctheid? Hoe wordt de wereld “diverser” door een stuk iden- titeit uit te wissen? Lidl is niet aan zijn proef- stuk toe: vorig jaar verspreidde het bedrijf recla- mefolders om etenswaren aan te prijzen voor het “decemberfeest” (kwestie van het woord
“kerst” niet te moeten gebruiken).
Binnen een paar maanden mag u nog meer van dat verwachten. Zwarte Piet zal weer wat minder zwart zijn, Sinterklaas wat minder chris- telijk en het kerstfeest wat meer “december- feest”.
Onze breekbare wereld
En daarmee kom ik terug bij “Gone with the wind”. De film werd bij ons uitgebracht onder de nogal ongelukkige vertaling van “Gejaagd door de wind”, een schijnbare verwijzing naar de stormachtige verhouding en de lotgevallen van Scarlett en Rhett. Maar de oorspronkelijke, Engelse titel gaat over de door oorlog vernie- tigde cultuur van het Zuiden. Hij verwijst naar een vertrouwde wereld die als vanzelfsprekend en eeuwig wordt beschouwd door de mensen die er in leven, maar die op korte termijn wordt weggeblazen door fatale beslissingen, ingege- ven door naïviteit.
Het is geen oorlog die onze wereld zal weg- vagen. We bouwen onze beschaving zelf af, aan een onwaarschijnlijk hoog tempo. We impor- teren massa’s mensen uit andere culturen en hopen dat onze “superieure manier van leven”, zoals Gwendolyn Rutten die noemde, toch op één of andere manier zal blijven bestaan. We doen aan culturele zelfverminking en zelfbe- schuldiging en we denken dat dit bij de nieuw- komers tot iets anders dan minachting en ver- dere culturele eisen kan leiden.
In het rapport over de radicalisering van kleu- ters in een school in Ronse, dat twee weken geleden aan het licht kwam, staat beschreven hoe een kleuter in de klas uitlegde “dat kerst- bomen alleen bij varkens staan”. De school was verbaasd over het incident. Want, legde de directie uit, ze had haar best gedaan om, bij uitleg aan de kindjes, kerst van elke religieuze associatie te ontdoen. De bange blanke man is vooral een dwaze blanke man, als hij denkt res- pect af te dwingen door verlegen zijn verleden en zijn identiteit weg te moffelen.
Jurgen Ceder
Weggevaagd door de wind
Al 34 jaar vertoont het Orpheum Theatre in Memphis (Tennessee) de filmklassieker
“Gone with the wind”. Daar komt nu een einde aan. Niet door een gebrek aan toeschou- wers. De uitbaters vinden dat de film een racistische ondertoon heeft en dus “pijnlijk is voor een deel van het publiek”.
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Splits zelf
de sociale zekerheid!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Noord-Korea stelt vernietigende waterstofbom voor
Dossier 7 september 2017
4
“Den Coninc van Hispaniën”
bestaat niet
“Den Coninc van Hispaniën heb ik altijd geëerd”. De schrijver van het Wilhelmus wist goed dat hij met zijn propaganda opzettelijk heel het Iberisch schiereiland op een hoopje veegde. Hij die als Nederlander zich in de eer- ste plaats toch Brabander, Vlaming, Hollan- der of Henegouwer voelde, kende de Spaanse realiteit die niet veel anders was dan in de eigen gewesten.
Spanje was een geografische benaming (zoals Italië dat toen ook was) maar geen staatkundige. De koning van Spanje bestond niet. De Spaanse koninkrijken van Castilië, Aragon en Valencia hadden dezelfde vorst gemeen, maar ze bewaakten jaloers hun eigen rechten en voorrechten.
De Generalitat
Catalonië (de naam dateert uit 1117) is - in tegenstelling tot de rest van Spanje - slechts korte tijd door de mohammedanen bezet. Het vandaag Franse deel van Catalonië (de Rous- sillon) verdrijft de mohammedaanse bezet- ter al na een halve eeuw en dertig jaar later veroveren de Franken van Karel de Grote de stad Barcelona. De graaf van Barcelona ver- enigt de gebieden die de bolwerken en voor- posten van christelijk Europa zijn en die veel langer dan de rest van Spanje tot West-Europa behoren.
Cultuur en taal zijn Catalaans, maar de motor van de politiek is niet het nog onbe- staande nationalisme, dat zijn wel de belangen van de heersende dynastie. De reconquista creëert in de rest van Spanje christelijke koninkrijkjes die dan eens split- sen en dan weer zich verenigen. Aan de gren- zen van Catalonië ontstaat het koninkrijk Ara- gon, ook met zijn eigen wetten en een eigen nu verdwijnende Romaanse taal: het Arago- nees. In 1137 trouwt de graaf van Barcelona met de koningin van Aragon en die personele unie creëert een nieuwe dynastie.
Daar komt later nog het koninkrijk Valen- cia bij. Hoewel het rijk “de kroon van Aragon”
heet, is alleen de vorst de verbindende factor aan het hoofd van deze confederatie. De drie staten behouden hun instellingen en rech- ten. Catalonië is een van de eerste Europese staten waar de macht van de vorst wat aan banden gelegd wordt. Vertegenwoordigers beslissen over de belastingen in de Genera- litat (zoiets als onze Staten-Generaal).
De kroon van Aragon wordt de belangrijk- ste speler in het westelijke deel van de Mid- dellandse Zee, waar Barcelona een baken van rijkdom en macht wordt. De confedera- tie verovert de Balearen, Sicilië (na de Sici- liaanse Vespers) en Sardinië, en ten slotte zelfs het koninkrijk Napels. Natuurlijk is niet alles peis en vree.
Zoals elders in Europa treft de pest de diverse staten, woedt er een tijd een bur- geroorlog tussen adellijke fracties en zijn er boerenopstanden. Wanneer de dynastie uit- sterft, kiest men een jongere Castiliaanse prins als koning. Onder diens kleinzoon Ferdi- nand II bereikt de confederatie haar grootste omvang. Ten westen van Aragon is inmiddels Castilië tot het grootste Spaanse koninkrijk uitgegroeid. Ferdinand slaagt erin te trou- wen met Isabella, de erfgename van de Cas- tiliaanse troon.
De dame heeft een ijzeren wil en ze slaagt erin koningin te worden, na ook al een bur- geroorlog in haar land. Voorlopig erkennen beide vorsten dat ze alleen in hun respec- tievelijke staten iets te vertellen hebben. Dat heeft praktische gevolgen.
Koningin Isabella financiert de expedities van de Genuees Cristoforo Colombo. Ferdi- nand is niet geïnteresseerd. Alle veroveringen in Amerika gebeuren dus in naam van Casti- lië, en in latere eeuwen mogen alleen Casti- lianen de kolonies in Mexico, Peru, Argenti- nië en Chili betreden.
Het Franse gevaar
Het gevaar voor de twee Spaanse koninkrij- ken komt uit het noorden. Frankrijk probeert
voortdurend het Catalaanse deel ten noor- den van de Pyreneeën (hoofdstad Perpinya;
nu Perpignan) in te lijven. Isabelle en Ferdi- nand krijgen zeven kinderen (twee miskra- men). Om Frankrijk in de tang te nemen, laten zij hun derde kind, Johanna, trouwen met de heer der Nederlanden, Filips de Schone. De kroonprins van Castilië en Aragon trouwt met diens zuster, Margaretha van Oostenrijk. En dan sterven op één jaar tijd drie erfgenamen;
onverwachts zijn Johanna en haar man Filips de erfgenamen van het rijk.
Wanneer Isabella sterft, probeert Ferdi- nand zich nog als koning van Castilië te laten erkennen, maar de Castiliaanse Cortes wei- geren. Johanna en Filips worden koningin en koning. Ferdinand legt zich erbij neer dat zijn kleinzoon Karel de enorme erfenis in Spanje, Amerika en Italië binnenrijft, plus de Bour- gondische en Habsburgse domeinen.
Natuurlijk proberen Isabella, Ferdinand, Karel en later zijn zoon Filips II het bestuur van hun staten wat te stroomlijnen en liefst te centraliseren, maar de edelen en rijke burgers waken erover dat de constituties, de wetten en de taal van hun diverse landen gerespec- teerd worden.
Castilië is inmiddels de machtigste staat van Spanje, maar moet ook alle lasten dra- gen van de politiek van zijn koning in heel Europa en in de wereld. Als Filips II een bij- drage vraagt aan Aragon om de opstand in de Nederlanden neer te slaan, krijgt hij het beleefde antwoord dat dit land niets te maken heeft met wat er in het noorden gebeurt.
Filips moet het geld maar zoeken in de Nederlanden (die niet betalen). Hij en zijn opvolgers laten voor hun wereldpolitiek Cas- tilië leegbloeden, waar ze meer druk op het parlement kunnen uitoefenen. Aragon betaalt niets.
De eerste Catalaanse republiek
Het land boert geleidelijk achteruit. Het centrum van de wereldhandel verplaatst zich door de ontdekkingsreizen en de betere sche- pen van de Middellandse Zee naar de Atlanti- sche en Indische Oceaan, en de West-Europe- anen bevoorraden voortaan zichzelf in Azië.
Daarenboven voert de koning van de Spaanse staten voortdurend oorlog met het agressieve Frankrijk, terwijl Catalonië meer belang heeft bij vrede. Onder Filips IV komt het in 1640 tot een Catalaanse oorlog tegen de eigen vorst.
De koning probeert tijdens de zoveelste oorlog met Frankrijk de zware Castiliaanse lasten wat over zijn andere landen te sprei- den, en botst weer op een neen. De vonk in het kruitvat is de inkwartiering van Cas- tiliaanse soldaten bij Catalaanse boeren. Er volgt zoiets als de Brugse Metten en er ont- staat een Catalaans nationalisme.
Adel en bourgeoisie, maar ook veel ambachtslui en boeren jagen de Castili- aanse soldaten het land uit. Alles escaleert en de Generalitat roept een eerste Catalaanse republiek uit; zij het onder bescherming van Frankrijk. De geslepen Franse eerste minis- ter, kardinaal Richelieu, helpt graag en stuurt troepen ter ondersteuning.
Hij slaagt er zelfs in zijn koning Lodewijk XIII tot graaf van Barcelona te laten uitroepen.
Castiliaanse soldaten slagen er na jaren in de Frans-Catalaanse legertjes te verslaan; ook omdat de Catalanen verdeeld zijn, want de boeren proberen onder het belastingjuk van de Catalaanse elite vandaan te komen. Maar ten noorden van de Pyreneeën is het Franse manoeuvre geslaagd, en door het ondoor- dachte beroep doen op Frankrijk wordt Cata- lonië geamputeerd.
De zwakke koning Filips IV moet de Rous- sillon afstaan en hij verliest in de Nederlan- den ook nog Artesië en Waals-Vlaanderen en Rijsel. Spanje blijft echter een confederatie.
Zijn zoon Karel II is impotent en zijn kinder- loosheid wordt de oorzaak van het einde van het confederale Spanje en van het verlies van de Nederlanden. (Vervolg volgende week.)
Jan neckers
Toen Catalonië Spaans werd (1)
Volgende maandag viert Catalonië zijn Diada Nacional, zijn nationale feestdag.
Dat wordt na de aanslagen en in het vooruitzicht van het referendum van 1 oktober geen doorsneefeestje.
De waanzin van de
meervoudig e asielaanvraag
In juli 2017 waren er volgens het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen (CGVS) ‘1.529 asielzoekers’ in ons land. Het CGVS biedt bescherming aan vreemdelingen die, bij terugkeer naar hun herkomstland, vervolging, conflict of geweld vrezen. Het CGVS onderzoekt elke asielaanvraag individueel en onafhankelijk.
Aan erkende vluchtelingen en staatlozen levert het attesten en documenten van burger- lijke stand af. Het CGVS is een onafhankelijke instantie. Niet al deze asielzoekers zijn aange- komen in die zomermaand juli. Op de web- stek van het CGVS staat immers dat bijna één op vier asielaanvragen (23,3 procent om pre- cies te zijn) een ‘meervoudige asielaanvraag’ is.
Meervoudige asielaanvraag?
Een asielzoeker kan een nieuwe asielaan- vraag indienen wanneer de vorige werd gewei- gerd. Dit heet een meervoudige asielaanvraag.
Het CGVS behandelt deze nieuwe asielaan- vraag wel versneld en houdt enkel rekening met nieuwe elementen die de asielzoeker zou aanbrengen. Er is ook nog eens een specifieke beroepsprocedure door de Raad voor Vreem- delingenbetwistingen (RvV) voorzien.
Praktisch
De asielzoeker laat de meervoudige asiel- aanvraag registreren bij de Dienst Vreemde- lingenzaken (DVZ). Hij vult een vragenlijst in, waarin hij de nieuwe elementen voor de meer- voudige asielaanvraag vermeldt. De asielzoeker legt ook uit waarom hij die nieuwe elementen niet eerder heeft aangehaald. De DVZ stuurt de meervoudige asielaanvraag door naar het CGVS dat de asielaanvraag verder behandelt.
Meestal geen nieuwe elementen
Doorgaans zijn er geen nieuwe elementen die tot een positieve beslissing kunnen lei- den. De commissaris-generaal neemt dan een beslissing tot weigering van ‘inoverweging- name’ van de asielaanvraag zonder de asielzoe- ker te horen. De asielzoeker die deze beslissing tot weigering van ‘inoverwegingname’ ont- vangt, kan een beroep indienen bij de RvV. Hij heeft hiervoor 15 dagen tijd.
Logisch
Dat een asielzoeker een nieuwe aanvraag kan indienen, is eigenlijk vreemd. Hoe kunnen er plots nieuwe elementen opduiken die er bij de eerste aanvraag niet waren?
De cijfers bewijzen deze stelling. Tijdens de eerste vijf maanden van 2017 weigerde het CGVS liefst 74,4 procent van alle meervoudige asielaanvragen. Dergelijke aanvragen belem- meren ‘het behandelen van dossiers van men- sen die echt in nood zijn’, waarschuwt CGVS- woordvoerder Damien Dermaux terecht in de media. ‘In 2017 werden in drie van de vier gevallen geen nieuwe elementen aangebracht door de persoon die de meervoudige asielaan- vraag indiende. Sommigen lijken te denken dat een nieuwe asielaanvraag hetzelfde is als beroep aantekenen tegen een eerdere beslis-
sing, maar dat is helemaal niet het geval’, stelt Dermaux.
‘Iedere keer dat een tweede, derde, acht- ste, negende aanvraag (!) wordt ingediend, wordt een hele procedure doorlopen. En 4.000 meervoudige asielaanvragen op een jaar tijd (in 2016), dat vraagt enorm veel middelen!’
‘Onder degenen die meervoudige asielaanvra- gen doen, zijn er die echt bescherming nodig hebben’, voegt hij eraan toe. Hij pleit voor een evenwicht tussen ‘rekening houden met de nood aan bescherming en het voorkomen van ongegronde asielaanvragen, misbruik en ver- tragingstactieken’.
Negende asielaanvraag?
Is het mogelijk dat iemand negen aanvragen indient? We hebben in elk geval een precedent.
Een persoon die verklaart van Afghaanse nati- onaliteit te zijn, komt op 7 oktober 2008 Bel- gië binnen en dient een asielaanvraag in op 9 oktober 2008. Op 3 december 2008 neemt de commissaris-generaal voor de vluchtelingen en de staatlozen de beslissing tot weigering van de vluchtelingenstatus en tot weigering van de subsidiaire beschermingsstatus. Bij arrest van de Raad voor Vreemdelingenbetwistin- gen nr. 24 274 van 6 maart 2009 worden even- eens aan verzoeker de vluchtelingenstatus en de subsidiaire beschermingsstatus geweigerd.
Op 18 maart 2009 neemt de gemachtigde van de minister van Migratie- en Asielbeleid ten opzichte van verzoeker een bevel om het grondgebied te verlaten.
Op 9 april 2009 dient verzoeker een tweede asielaanvraag in. Gevolgd door een weigering.
Waarna opnieuw een asielaanvraag volgt. En zo gaat het door... Bijna maandelijks dient de man een nieuwe asielaanvraag in, die telkens een maand later geweigerd wordt.
Op 26 juli 2010 neemt de gemachtigde van de staatssecretaris voor Migratie- en Asiel- beleid de beslissing waarbij de aanvraag om machtiging tot verblijf op grond van artikel 9bis van de Vreemdelingenwet ontvankelijk, maar ongegrond wordt verklaard.
Vervolgens wordt de zaak nog eens voor de rechtbank uitgevochten.
Besluit
De meervoudige asielaanvraag wordt mis- bruikt door asielzoekers. In drie op de vier gevallen wordt immers geen nieuwe informa- tie aangereikt. En als de beslissing negatief is, kan nog steeds in beroep gegaan worden. Het is de hoogste tijd om deze procedure verder te verfijnen, in het belang van de mensen die echt in nood zitten.
Thierry Debels
Premier Michel houdt hoorzitting
met Laurent om eventuele sancties te bepalen
Actueel
7 september 2017 5
Olivier Maingain speelt het handig
Heeft Olivier Maingain (DéFI) de wind in de zeilen? De voorbije weken haalde hij in de Franstalige pers in elk geval heel wat voorpagina’s met zijn weigering om de PS ook in Brussel en in de Franse Gemeenschapsregering opzij te schuiven. Voorlopig toch een streep door de rekening van cdH.
Op het congres van DéFI (Démocrate Fédé- raliste Indépendant) in Wolubilis, de cultuur- tempel in Sint-Lambrechts-Woluwe, werd dui- delijk dat Maingain de posities van zijn partij wil verstevigen. En handig als hij is, weet hij dat dit maar kan door andere partijen vliegen af te vangen.
CdH wil na de schandalenregen over de PS niet meer voortbesturen met de socialisten. In Wallonië is de klus al geklaard. CdH bestuurt er nu met de liberale MR. Een aardverschui- ving, voorlopig evenwel zonder naschokken in andere Franstalige regeringen (Brussel, Franse Gemeenschap). Daar is dat klusje verre van geklaard.
Over de Franse Gemeenschapsregering (5 PS’ers, 2 cdH’ers), onder meer bevoegd voor Onderwijs, zullen we kort zijn. DéFI wil die regering niet zomaar opblazen en is voor een ruime coalitie van de drie traditionele partijen plus FDF. De cdH en MR willen de PS weg.
Een gelijkaardige situatie in het Brussels Parlement. Op termijn veel belangrijker. Ter herinnering: dat is samengesteld uit 89 leden, waarvan 17 verkozen op een Nederlandstalige lijst en 72 op een Franstalige kieslijst. Er zijn 45 verkozenen nodig voor een meerderheid.
Als de PS gaat (22 zetels), en de MR komt (17 zetels), is er geen probleem.
Maar DéFI (12 zetels) – met Didier Gosuin vertegenwoordigd in die regering – weigert te onderhandelen met de MR en de cdH over
een alternatieve meerderheid. Dus moeten DéFI en cdH in Brussel nog tot 2019 samen door dezelfde deur. Als concurrenten boven- dien. Dat belooft vuurwerk.
De jongste week werd over die wissel hef- tig gedebatteerd. In de studio’s van de Fransta- lige omroep RTBF gaf Laurette Onkelinx vorige vrijdag flink af op cdH. Maingain had het gre- tig over de schandaaltjes waarbij ook cdH- mandatarissen waren betrokken, van gewezen premier Vanden Boeynants tot Joëlle Milquet.
Binnen DéFI waren er ook wel wat schandaal- tjes, maar de partij greep snel en kordaat in.
Zondagochtend werd alles nog eens over- gedaan in het programma van Deborsu (‘C’est pas tous les jours dimanche’) op de commer- ciële zender RTL-TVI. Bij Deborsu was Maxime Prévot, cdH-burgemeester van Namen en tot voor kort viceminister-president van de Waalse regering, de schietschijf.
Vooral omdat hij zich tijdens een studiedag van de CD&V-studiedienst Ceder had laten ontvallen dat hij bereid zou zijn met de N-VA te besturen. Meer genuanceerd klonk het nu dat hij “bij vele Franstalige Belgen soms een grotere aversie opmerkte tegen de PS dan tegen de N-VA”.
Hoe dan ook, zijn uitspraak werd door velen begrepen als een mogelijke opening naar de N-VA. En die partij is voor Maingain nog altijd de eerste échte politieke vijand. Wie ermee samenwerkt is een landverrader, punt.
Kunnen in die omstandigheden DéFI en cdH in Brussel verder besturen tot 2019? Hooguit het regeerakkoord “uitvoeren in het belang van de burger”… Maar in het debat werd al meteen duidelijk dat dit voor tal van dos- siers (kinderbijslag, hervorming onderwijs, et cetera) erg moeilijk ligt.
Brussel voort besturen met wisselmeerder- heden zou volgens sommige analisten een rui- mere optie kunnen zijn, maar Laurette Onke- linx sloot stemmen à la carte voor haar partij uit. CdH moet maar ophoepelen.
De start van het parlementair jaar en de congressen van de Franstalige partijen worden boeiend. Niet alleen door de schandaaldos- siers (Publifin en Samusocial voorop), maar ook door de Brusselse strijd en het gevecht om het centrum, zeker in Brussel.
Dat bleek zondag al op het partijcongres van DéFI. Maingain pakte er opnieuw stevig uit, jagend op de electorale markt in Frans- talig België.
Dat de cdH na 15 jaar samenspel met de PS terug naar het centrum wil, is voor Maingain geen goed nieuws. Dat cdH aansluiting zoekt bij centrumrechts in Vlaanderen is voor hem een middel om afstand te nemen van die con- current op de politieke markt.
De verbanning van de krimpende PS was groot politiek nieuws, maar de koerswijziging van cdH is dat ook. Of zou het moeten zijn.
Voor Wallonië zeker, voor Vlaanderen ook.
Joëlle Milquet steunde in 2001 nog het Lam- bermontakkoord, flink tegen de zin van de CVP.
Ze verzette zich in 2007 als ‘Madame Non’
tegen elke poging van Yves Leterme (CD&V)
om een akkoord te vinden over een staatsher- vorming. En Lutgen ging in 2014 ook mee op dat pad toen cdH zich erg snel aandiende als bondgenoot voor de PS bij het vormen van de Waalse regering.
Duivels
Op zijn congres ontbond Maingain al zijn duivels. Na de MR dreigt nu ook de cdH te willen samenwerken met zijn gedoodverfde vijand, de N-VA.
Maingain wil zijn partij nu positioneren tus- sen radicaliserend links (PTB en PS) enerzijds en de rechterzijde (cdH en MR) anderzijds. Als alternatief voor een te Vlaams-vriendelijke cdH én tegen de traditionele partijen. De MR, als enige Franstalige partij op zee met Vlaan- deren, is een al even evidente tegenstander.
Maar ook Joëlle Milquet (cdH) en Armand Dedecker (MR), zijn door schandalen besmeurd en hoepelen beter op. De verlink- sende PS is ook een tegenstander, vandaar zijn felle uithaal naar de PS. Gaat die te ver, dan komt er “wél een probleem voor de hui- dige meerderheid”…
DéFI probeert zich ook te profileren als “ver- nieuwend”, maar echt geloofwaardig is dat niet. Werd de partij al niet in 1964 opgericht?
Is Maingain niet al sinds 1995 voorzitter? Dat is vier jaar langer dan Di Rupo.
Maingain kreeg van zijn partijleden en mili- tanten veel applaus, een staande ovatie zelfs.
Zijn politieke schranderheid kan alvast in Brus- sel een vervelende zaak worden voor de van koers veranderende cdH. In welke mate, dat weten we bij volgende peilingen.
In Wallonië stelt het FDF niets voor. In 2014 haalde de partij 2,53 procent van de stemmen.
Maar in Brussel (14,8 procent) kan ze de boel blokkeren. Blijft Maingain er – ook na de vol- gende verkiezingen – kingmaker? Dan is dat geen goed nieuws voor de Vlamingen.
AnjA Pieters
Uit de communautaire ketel
Is het communautaire debat “uitgesteld”? Of is het niet meer nodig? We laten ons beter niets wijsmaken. De tegenstellingen tussen Vlaanderen en Wallonië blijven een ele- ment van zowat elk sociaaleconomisch, cultureel en politiek aspect van onze gespleten samenleving. Ze staan een efficiënt beleid in de weg. En Vlaanderen zou er wel bij varen mocht het krachtig en autonoom over beleidsmiddelen en budgetten kunnen beslissen.
In korte en lange bijdragen blijven we die opvolgen.
Franstalige ouders ontevreden over kwaliteit onderwijs
Over lastige “verschillen” tussen Vlaanderen en Wallonië gesproken. Het Franstalig onder- wijs loopt tien jaar achter. Uit een onderwijs- peiling van Le Soir en RTBf blijkt dat Waalse en Brusselse ouders dat almaar meer besef- fen (68 procent is ontevreden over de kwa- liteit, bijna 82 procent ziet het gemiddelde niveau nog zakken). De politici blijkbaar iets minder. Misnoegdheid is er niet over de leraars, wel over het schoolsysteem. Bijna 90 pro- cent wil een grondige aanpassing, en maar een kwart is tevreden met de recente hervor- ming (het Excellentiepact). Daar staan pun- ten in die wel op bijval kunnen rekenen: de herwaardering van het TSO en BSO, program- ma’s tegen afhaken op school of de herinrich- ting van de schoolkalender. Maar ontevreden- heid blijft er over het verbod of in elk geval de sterke beperking op zittenblijven (driekwart is het hiermee oneens), over de juiste compe- tenties van leerkrachten, over de eindtermen en over het Franstalig inschrijvingsdecreet uit
2006, gericht op meer sociale mix in de scho- len (71 procent tegen).
Helder was het exposé hierover van onder- wijsexpert Martin Valcke (Ugent) in Knack:
“Vlaanderen en Wallonië zijn twee totaal ver- schillende werelden”… In het driejaarlijkse internationale PISA-onderzoek dat de lees- vaardigheid, wiskundige en wetenschappe- lijke kennis bij vijftienjarigen vergelijkt, scoort het Franstalig onderwijs stukken slechter dan zijn Vlaamse en Duitstalige tegenhangers, en zelfs ruim onder het Europese gemiddelde. Er zijn nog meer afstudeerrichtingen dan in Vlaan- deren, nog warriger eindtermen. Bijna de helft van de leerlingen blijft ten minste een jaar zit- ten. Er is minder discipline, minder effectieve lesuren, minder participatie van de ouders. Er is meer paperasserij, meer migrantenkinderen.
Dat alles is een evident gevolg van de andere, linksere politieke keuzes van de Walen. Het is aan hen om dat te veranderen.
De conclusie is eenvoudig: een ondermaats en politiek correct of linksig onderwijs legt een hypotheek op het maatschappelijk rendement van jong Wallonië. Een achteroplopend Wallo- nië laat Vlaanderen erg makkelijk en langdurig graag mee de gevolgen dragen van zijn eigen- zinnig onderwijsbeleid.
Di Rupo blijft rekenen op…
Vlaanderen
Elio di Rupo (PS) laat er geen twijfel over bestaan: hij gaat nog een tijdje door als voor- zitter van de PS. Paul Magnette blijft de prins Charles van de PS. In zijn boek Nouvelles con- quêtes pakt Di Rupo ferm links uit (volledig gra- tis onderwijs, een vierdaagse werkweek, pen- sioenleeftijd terug naar 65, aanpak van fiscale optimalisatie voor 3 à 4 miljard, geen degres- sie meer van werkloosheidsvergoedingen…).
Utopie of betaalbare optie? Antikapitalisme uit de oude doos, ultralinks en onrealistisch?
In De Morgen relativeert de ex-premier een en ander inzake timinig (10-15 jaar tijd), en inzake verplichting of vrijwilligheid. De ver- grijzingskosten stijgen, maar de economi-
sche groei ook. Wie aandachtig leest, merkt het communautaire aspect van dit verhaal. Di Rupo legt er de nadruk op dat werkloosheid, en armoede, “vooral in Franstalig België een tastbaar probleem” is, maar hij verzwijgt dat hij er stellig op rekent dat Vlaanderen dat pro- bleem mee moet oplossen. Waarom? Omdat de poen voor zijn plannen moet komen uit een belasting op de grootste vermogens, op een robottaks, etc. Tanken uit het vat van de Vlaamse economische en technologische voor- sprong, dus.
Di Rupo weet hoe dit land werkt. Als hij als premier zelf minder linkse daden stelde, dan was dat alleen “om de eenheid van het land te bewaren”… Waar eenheid moet worden bepaald, is er dus verschil.
Dat verschil zit zelfs tussen Franstalige en
Vlaamse socialisten. Als John Crombez (sp.a) afstand neemt van zijn ideeën, dan heet het dat “over de taalgrens de nuances verloren gaan”. Di Rupo zegt overigens expliciet dat
“het normaal is dat de sp.a andere antwoor- den formuleert op de Nederlandstalige rea- liteit dan de PS op de Franstalige… Politiek, sociologisch, spelen wij op een ander terrein”.
Allez, dan toch?
Di Rupo geeft dat graag toe, maar hij weet waarom. Franstaligen erkennen de eigen pro- blemen, maar blijven rekenen op evidente, onbespreekbare en ondeelbare Vlaamse “soli- dariteit”…
Daarom is het besluit van Di Rupo niet eens verrassend: “Wij zullen altijd de stabiliteit van het land vooropstellen.” Vrij vertaald: beton rond de transfers. AnjA Pieters
Uitgeverij Polemos staat op de Boekenbeurs
Uitgeverij Polemos, de uitgeverij van boeken die in de schoot van ’t Pallieterke werd opgericht, zal aanwezig zijn op de komende Boekenbeurs in Antwerpen. U kunt onze stand bezoeken van 29 oktober tot 5 november en van 9 november tot 12 november.
We delen onze stand met de Nederlandse Uitgeverij Van Praag (UVP). Sinds 1 juli ver- tegenwoordigen wij deze uitgever in Vlaanderen, en omgekeerd vertegenwoordigt UVP onze uitgeverij in Nederland. In de toekomst is het niet uitgesloten dat we samen boeken zullen uitgeven.
Ondertussen worden de volgende boekenuitgaven van Polemos in snel tempo voorbereid.
Op de Boekenbeurs zullen onze auteurs op regelmatige basis aanwezig zijn om hun boe- ken te handtekenen. (Data worden nog meegedeeld via webstek en ’t Pallieterke.)
Noteer alvast: Bouwcentrum (Antwerp Expo), hal 4, stand 448. Men zegge het voort.
KArlvAn CAmP
De “jongeren” van Borgerhout en andere misdadige types Betekenisvolle
persconferentie
Soms, heel soms, kan het leerrijk zijn een persconferentie bij te wonen. Zo ook afgelopen vrijdag. Het onderwerp interesseerde ons matig, maar de com- motie die ervoor zorgde dat de aanvan- kelijke datum wat verschoven diende te worden, prikkelde onze aandacht…
We geven het u graag even mee: voort- aan rijden op vrijdag en zaterdag (en elke eerste zondag van de maand), drie elektri- sche bussen (met gratis wifi!) door Brussel, zogenaamde shoppingbussen, die verschil- lende wijken van de vijfhoek gratis en voor niets verbinden. Er wordt een lus gevormd tussen beneden- en bovenstad, en wie het hele traject op zijn krent blijft zitten, is ruim een halfuur zoet. Om net dit en niet meer te zeggen, waren afgelopen vrijdag vele mooie woorden van dank en bewondering nodig op een persconferentie in het stadhuis van Brussel.
Amusant...
Laten we beginnen met het eerste. Je moet het de Franstaligen nageven, als geen ander slagen ze erin al bij al banale zaken op een onwezenlijke manier te verpakken, waardoor het plots als een spectaculaire ontwikkeling gaat ogen. Want geef toe, er zijn wel meer steden waar elektrische bussen rondrijden met als doel de mid- denstand een duwtje in de rug te geven.
Maar enkel in Brussel (al zien we het ook in Parijs gebeuren) stelt men de dingen voor alsof we te maken hebben met een coper- nicaanse revolutie op het vlak van mobili- teit. Quod non.
...ergerlijk...
Op zich is dit best grappig, maar min- der amusant was de manier waarop voor- melde persconferentie verliep. Enkele erg schaarse uitzonderingen buiten beschou- wing gelaten, gebeurde dit in de taal van Molière. Schepen Marion Lemaire (MR) was wel zo galant een openingszin in het Neder- lands uit te spreken en aan het einde “zijn er nog vragen?” erin te gooien, maar dat was het dan. Idem voor burgemeester Philippe Close (PS), en wat veel erger is, ook Pascal Smet (sp.a) stak een rede af, zonder dat de Waaslander maar een gebenedijd woord Nederlands gebruikte. Menig Rode Leeuw moet zich die middag in graf of urne geroerd hebben. Wat heb je aan een gewaarborgde Vlaamse (sic) vertegenwoordiging, als de functies ingekleed worden door lieden die meer begaan zijn met (hun) geaardheid en het noeste lot van hun plooifiets, dan met de taal van de gemeenschap die ze geacht worden te vertegenwoordigen?
...maar ook pertinent
Rond 10 augustus werd de persconfe- rentie aangekondigd, aanvankelijk voor- zien voor dinsdag 29 augustus. Maar zie, de dag ervoor wordt ze uitgesteld, sine die, met de vermelding dat er een “kleine tegenslag”/“un contretemps” was. Uitein- delijk vertrekt woensdag een nieuw bericht, met de melding dat vrijdag D-day werd. Vrij snel raakte bekend welke haar in de boter zat. Smet was misnoegd omdat ongeveer op hetzelfde traject over een klein jaar de MIVB (gewestelijk niveau) een nieuwe bus- lijn zal openen. Alles is daarvoor al in het werk gesteld, vergunningen aangevraagd en bussen besteld. Op zich betreft dit een reguliere verbinding, geen echte shopping- lijnen, maar het kleinste kind weet dat dit shoppingverhaal in geen tijd zal verwateren, waardoor die drie vehikels de facto als gra- tis openbaar vervoer zullen gebruikt wor- den. Er werd dan maar gepraat, en het feit dat vrijdag kwistig met bloemetjes werd gegooid, bewijst vooral dat de zaak nog erg vers was. Deze hele kwestie is een treffend voorbeeld van de absurditeit van de Brus- selse bestuursniveaus. Stad en gewest doen maar wat; ze werken naast mekaar (al is het een obligaat nummertje te benadrukken dat de andere op de hoogte werd gesteld), met als gevolg dat je halfslachtige oplossin- gen krijgt met een prijskaartje dat behoor- lijk gedrukt had kunnen worden. KNIN.
De Geuzenberg
Dwars door Vlaanderen 7 september 2017
6
Bart de Wever heeft in een interview met Gazet van Antwerpen rake dingen gezegd over de toestanden in Borgerhout. Onder meer: “Kijk naar de foto’s van de daders in Barcelona. Op de Turnhoutsebaan in Borgerhout kom je op een avond gemakkelijk twintig mannen van dat type tegen.” Die uitspraak wordt hem door de “linkerzijde”
niet in dank afgenomen.
De vaststelling van De Wever werd spij- tig genoeg gedaan in een enigszins ver- zwakkende context. Die uiteraard door de criticasters niet werd aangehaald. Yasmine Kherbache van de Antwerpse roodhuiden noemde het “ranzige praat”. Volgens haar is de burgemeester niet meer “proper rechts”.
Stephanie van Houtven (sp.a), districtsvoor- zitster van Borgerhout, postte een foto van een feest op de Turnhoutsebaan met de vraag: “Bedoel je deze Turnhoutsebaan, Bart de Wever? Misschien maar eens naar Borger- hout komen.”
Youssef Kobo (mislukte opiniemaker) vindt zelfs dat Antwerpen dringend toe is aan een nieuwe burgemeester. “Een burgemeester die niet continu zijn stadsgenoten beledigt en tegen elkaar opzet.”
Ook de groenen vinden De Wever maar niks: “Hij stigmatiseert in één zin een hele groep Antwerpenaren. … Tijd voor een bur- gemeester die bestuurt op basis van vertrou- wen in plaats van wantrouwen. Tijd voor hoop in plaats van angst”.
Van angst gesproken: hoeveel mensen dur- ven niet meer in Borgerhout, en niet meer op de Turnhoutsebaan komen? De norse tro- nies van sommige volwassenen en vooral de
beruchte “jongeren” jagen hen de stuipen op het lijf. Hun uiterlijk is, zoals De Wever het zegt, inderdaad angstaanjagend. Via een systeem van gsm-berichtjes mobiliseren zij hun bendes in een oogwenk en bij het min- ste incident. Zij vallen de politie aan in groe- pen van zestig tot zeventig man. Zoals vorige vrijdagavond, toen een patrouille van het fietsteam van de Antwerpse politie een auto gevaarlijk zag rijden op de Turnhoutsebaan.
De inspecteurs wilden de auto controleren en probeerden de bestuurster (een vrouw dus) te stoppen. Maar toen een van de agenten zijn fiets voor de auto plaatste, gaf de chauf- feur vrijwel onmiddellijk gas. In een zijstraat kwam de wagen tot stilstand en kon de poli- tie de vrouw alsnog controleren. Maar terwijl de agenten daarmee bezig waren, werden ze omsingeld door een grote groep omstan- ders. “Onze collega’s kregen rake klappen en trappen”, zei politiewoordvoerder Wou- ter Bruyns achteraf. Onmiddellijk werd groot alarm geslagen en meerdere politieploegen kwamen ter plekke. De groep aanvallers - 70 tot 90 personen - stoof uiteen.
Het is niet de eerste keer dat Antwerpse politieagenten door jongeren aangevallen worden. De Wever: “Onbegrijpelijk, hoe zo’n
groep van tergende en zelfs agressieve jon- geren telkens weer de reputatie van onze stad besmeurt.”
“Politiemensen aanvallen terwijl ze een interventie uitvoeren op een door militairen gesignaleerd voertuig en die dus over onze veiligheid aan het waken zijn, dat is ronduit van het laagste gedrag.”
“Ik hoop echt dat er een helder signaal van- uit de buurt komt”, verklaarde de burgemees- ter, “om niet alleen die daden te veroordelen, maar de schuldigen ook aan te duiden en het respect voor de politie voorop te stellen.”
Minister van Binnenlandse Zaken Jan Jam- bon verdedigde zondagmorgen in de Zevende Dag “zijn” burgemeester. Hij herhaalde wat die had gezegd over de “jongeren” van Bor- gerhout en hun houding tegenover de poli- tie die voor onze veiligheid instaat. Jam- bon beaamde de eis dat er inderdaad een krachtig signaal van afkeuring moet komen uit het district en uit de gemeenschap. Om welke gemeenschap het hier gaat, is duide- lijk. Het gaat om de moslimgemeenschap.
En daarover zegt de Antwerpse burgemees- ter: “Een kleine, kwalijke groep van vijfhon- derd dossiers die ook voor de moslims kwa- lijk is.” Twintig jaar “verdraagzaamheid” heeft niets uitgehaald. Het gepamper moet ophou- den. Iedere burger is gelijk voor de wet. Het werd tijd dat dit eindelijk eens duidelijk werd gezegd, en De Wever heeft dat nu gedaan.
Proficiat.
Pagadder
Herdenking Hechteniskamp Lokeren
Ook dit jaar weer die tot de laatste stoel gevulde kerk, als een niet mis te verstane boodschap uit alle gouwen van Vlaanderen aan de slachtoffers van die onzinnige en zinneloze repressie van een vaderland dat, naar Van Wilderodes woord, voor ons geen land kan zijn.
In tegenstelling tot wat in dit blad aange- kondigd, stond pater Wim van Essche niet mee aan het altaar, wegens zijn zwakke gezond- heid. Priester Roeland van Steenkiste bleek een waardige vervanger-opvolger. Naast de herdenking van gewezen “pensionarissen” en pakjesdraagsters, kreeg ook het schielijk over- lijden van “voortrekker” Herman Seghers in de teksten van deze viering de nodige aandacht.
Het VAAR wel aan deze Vlaamsbewuste schip- per die geen geschipper kon verdragen, werd op een spontaan applaus onthaald, maar nog heftiger en langer was het applaus voor Eer- waarde Roeland die de moed wist op te bren- gen om kapelaan Cyriel Verschaeve te verdedi- gen tegen de “typisch belgische rancune” van burgemeester Marino Keulen. Hij kent zijn klas- sieken, want hij haalde daarvoor Marnix Gij- sen over de repressiemoord op August Borms aan: “Een land, dat een man van 70, lam in een stoel gezeten, laat fusilleren, mag, zon- der fatsoen gezegd, zijn smoel houden.” Het antwoord van priester Van Steenkiste aan – ik citeer – “Marino Keulen, bekrompen adept van den belgique: kruip in uw blauw hol en hou uw… bakkes”. De gedreven celebrant deed zich zowaar kennen als een lezer van dit blad met
een slecht karakter, door ettelijke zinnen uit ons “briefje aan Marinootje” over te nemen.
Daarna, uit zijn eigen leven gegrepen, vertelde hij de muisstille gelovigen dat hij als puber, jong gevormde christen in een warme thuis, als collegeleerling en KSA’er, een BRT-verslag had gezien over een teruggekeerde oostfron- ter die, na jarenlange Sovjetkampontberingen, door de vaderlandse rijkswacht werd aange- houden zonder even zijn geliefden te mogen begroeten, waarop hij onthutst reageerde:
“België een vaderland? Zoiets doet een ‘vader’
niet.” En zeggen dat “zo velen uit ons volk, bezield met hun dragend geloof, standvastige hoop en werkzame liefde, zichzelf, zelfs hun leven hebben gegeven voor hun ideaal: een vrij, onafhankelijk Vlaanderen in een verenigd Europa der volkeren”. En dan weer die verma- ledijde Cyriel Verschaeve: “Hier liggen hun lij- ken als zaden in ’t zand. Hoop op de oogst, o Vlaanderland.” De bezielde en bezielende priester plaatste bij die hoop op de oogst toch wel een groot vraagteken, met de laatste strofe van Elsschots Bormsgedicht:
Gij dacht, o lijdzaam volk, dat ’t gruwelijk getij
der oude tirannie voor immer was voorbij.
Weet nu dan dat uw stem door niemand wordt aanhoord
zolang gij stamelend bidt of bedelt bij de poort.
Het spontane applaus dat daarop losbarstte, zal in de Lokerese Sint-Annakerk waarschijn- lijk nog niet dikwijls te horen zijn geweest.
Meer dan verdiend voor deze moedige “petit vicaire” die zich als een “grand seigneur” heeft doen kennen, maar het zoveelste succes van deze beklijvende herdenking van nooit uit- gewist onrecht, was evenzeer te danken aan het puike Sint-Lutgardiskoor van Hamme o.l.v.
Staf Willocx en begeleid door Willy de Decker, al blijft de voor het altaar gevormde kame- raadschapskring van steeds schaarser wor- dende “ervaringsdeskundigen” uit het hech- teniskamp (nog… vijf), de pakjesdraagsters en “rechthebbenden”, bij het massaal zingen van het Gebed voor het Vaderland en de nati- onale liederen, nog steeds een hoogtepunt van gedeelde ontroering en volkse solidari- teit. Mijn Bea en Olga’s Herman zullen hierbo- ven tegen mekaar geglimlacht hebben: “’t Was weer goed, daar in Lokeren”.
hvo Bij uitgeverij Polemos/Pallieterke verschijnt binnenkort het boek: ‘Herinnerin- gen aan Hekalo’. Voorintekenprijs: 20 euro.
Bestellen via www.polemos.be of 03 232 14 17.
PAS DE PATSERSWET TOE!
Een bende Roemeense zigeuners maakte in twee jaar tijd minstens een miljoen euro buit bij diefstallen in het winkelcentrum Val d’Europe, in Disneyland Parijs en in de treinen die de toeristen daarheen brachten. Als zo’n bende georganiseerde misdadigers hier neer- strijkt, zijn wij nog racisten als we daartegen protesteren. Als ze in Gent een woning kraken waarvan de eigenaars op vakantie zijn, wor- den ze nog “begeleid” door de buurtwerkers en krijgen ze zelfs een woning “van ’t stad”
als ze het pand ten slotte toch moeten ver- laten. Zou men bij de aanpak van zigeuner- criminaliteit geen voorbeeld kunnen nemen aan het intussen stopgezette ‘Project Patsers’
dat begin 2013 in Antwerpen werd ingevoerd, nog onder het bewind van “onderlijfje” Jans- sens? Antwerpse wijkagenten noteerden toen de namen van “jongeren” die in een peper- dure wagen rondreden, maar die officieel geen inkomen hadden. De recherche pikte er tien proefdossiers uit. In vier gevallen werd de auto in beslag genomen. De eigenaar kreeg de auto enkel terug als hij kon bewijzen dat die met legaal verdiend geld was betaald. Wed- den dat men nog véél hogere scores zal beha- len als men systematisch auto’s en caravans van zigeuners controleert?
