Tom Van Grieken bouwt aan VB

(1)

e 2,20

71

^ste

jaargang • nummer 42 • donderdag 15 oktober 2015 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Tom Van Grieken bouwt aan VB

Tax shifT zoals begroTing vooral een akTe van hoop

70 JAAR

‘T PALLIETERKE

1945-2015

Bij de start van zijn tweede werkjaar hoeft Charles Michel zich weinig zorgen te maken.

Het gevit over vele kleine en handig versnip- perde ingrepen is zo zielig dat het de oppositie machteloos maakt. Progressieven probe- ren in woord en beeld ellende te verkopen die er eigenlijk niet is. Of maakt u zich zorgen over de 5 tot 10 euro suikertaks per jaar?

Geven en nemen

Ja, vooral de werkgevers kunnen tevreden zijn. De werkgeversbijdragen verlagen van 33 naar 25 procent, en in arbeidsintensieve secto- ren als de bouw, de horeca en de handel (nu al met een 25 procentregime) zakken ze met 4-5 procent. Dit zou ons versterken in de concurrentie met het buitenland, want de loonhan- dicap zakt van 16 naar 10 procent. Voor eerste aanwervingen hoeven kmo’s geen sociale lasten te betalen. Voor zelfstandigen en star- ters met weinig omzet daalt de sociale bijdrage van 22 naar 20,5 procent. Of al die maatregelen 30.000 tot 50.000 extra jobs zullen creë- ren? Dat valt nog te bezien.

Geld moet van ergens komen. Tegenover die “zuurstof” staan enkele prikjes, zoals een speculatietaks op aandelenverhandeling binnen de zes maanden (34 miljoen euro), een beetje taks op buitenlandse belastingconstruc- ties (430 miljoen kaaimantaks), en een beetje meer inleveren na verscherpte fiscale fraude- bestrijding (525 miljoen). Of al die miljoenen binnenrollen, valt af te wachten. Fiscale specialisten zullen goede zaken doen.

Goed nieuws is er ook voor de modale wer- kende Vlaming, al moet die nog altijd precies

worden gedefinieerd. Wel weten we reeds dat die op 91 tot 100 euro belastingvermindering mag rekenen. Ook de “zwaksten” van niet- actieve Vlamingen (gepensioneerden, werklozen, leefloners) mogen op een kleine bonus rekenen. Ook dat geld moet van ergens komen.

Dus hangen aan de verpakking van dat cadeau- tje wat verkapte belastingen: duurdere elek- triciteit, hogere roerende voorheffing (25-27 procent), duurdere diesel, alcohol, tabak en frisdrank…

De tax shift is een mozaïek van pietluttighe- den. Een Akte van Geloof én Hoop. Hopelijk straks geen Akte van Berouw. Moeilijk te neu- traliseren of tegen te werken voor wie er veel last van heeft, want het ene huishouden is het andere niet, de ene consument is de andere niet, het ene oordeel is het andere niet.

Charles Michel hoeft niet voor een duidelijk afgebakend front van misnoegden te vre- zen. Economen, fiscalisten en professoren reageren verdeeld, volgens de patronen van hun politieke overtuiging. De één vindt het oké en gelooft de regering, de ander niet. Sim- pel, toch? En valt er iets tegen, dan wordt er even met het telraam geschud. Pietluttige com- mentaren worden weggewuifd. De reactie van minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) op kritiek van zijn voorganger Didier Reynders (MR) was raak: “Waar is de tijd dat alle cijfers altijd klopten en begrotingen nooit bijgestuurd moesten worden.”

Politiek

Fiscaal en economisch heeft de federale regering haar werk gedaan. Zonder glorie trekt

de karavaan nog wel even verder. Ook politiek is er, volgens alle peilingen, voorlopig niets aan de hand. Het socialisme in dit land is, ook in het Zuiden, ronduit slaapverwekkend geworden. En Groen botst wegens haar verstarde politiekcorrecte denken op de muur van de 10 procent. Weer rechtop gaan staan, lijkt voor links tot vandaag een onmogelijke opdracht.

Wordt het communautaire de voornaam- ste hindernis voor een voortzetting van de huidige coalitie in 2019, zoals professor Carl Devos denkt? Veel kiezers van De Wever willen Vlaams vooruit, maar worden vast geen revo- lutionair als er nog wat meer autonomie komt in ruil voor het langer ophoesten van Vlaamse steun voor het armlastige Brussel en Wallonië.

Louis Michel effende voor zijn zoon Charles al het pad naar verlengingen. Er zal “gepraat”

worden over het mogelijk maken van een her- ziening van de grondwet en een verdere staatshervorming, luidt het.

Kloof

Peilingen wijzen op kleine verschuivingen, maar over de grond van de zaak komen ze eigenlijk overeen: niets wijst op een grote ommekeer. De federale politieke zal nog wel wat voortkabbelen in een eindeloze deining.

In De Tijd herinnerde Rik van Cauwelaert er vorige zaterdag aan dat in dit gespleten land vooral de Franstaligen voor grote problemen staan. Economisch blijft Franstalig België een rampgebied, becijferde de Hoge Raad voor de Werkgelegenheid. De werkgelegenheidsgraad blijft in Vlaanderen (ruim 73 procent) gevoelig hoger liggen dan in Wallonië (63 procent) en in Brussel (58 procent).

Vorig jaar keek de Waalse regering nog maar eens aan tegen een tekort, liefst 627,8 miljoen euro op een ontvangstentotaal van iets meer dan 8 miljard. Een verdubbeling van het tekort van 2013. Ook de Franse Gemeenschap zit met een tekort van 208 miljoen euro. Ter vergelijking: Vlaanderen, met dubbel zoveel inwoners,

klokte af met een tekort van 649 miljoen op een ontvangstentotaal van 35 miljard.

Tot daar de jaarcijfers. Tellen we die bij mekaar op, dan wordt het verhaal nog een stuk droeviger. Het Waals Gewest en de Franse Gemeenschap happen naar adem, zittend op een schuldenberg van 26 miljard euro. De Vlaamse schuld zal tegen eind 2015 tot 20 miljard euro oplopen, aldus het Rekenhof.

Naamse economen becijferden al eerder dat een autonoom Wallonië zijn overheidsuitgaven niet alleen aankan. Waalse professoren weten dat het federale België samenblijft “zolang Vlaanderen de interregionale solidariteit garan- deert”. De zesde staatshervorming, die een deel van de sanering doorschuift naar de deelre- geringen, maakt het Wallonië nog moeilijker.

De federale tax shift zou de deelstaten tegen 2019 nog eens één miljard euro extra kosten.

Het ziet er voorlopig niet naar uit dat Di Rupo het tij kan keren.

Staatshervorming of niet, confederalisme of niet, de communautaire, politieke, syndicale, economische en financiële gespletenheid van dit land blijft wat ze is: onwerkbaar groot. Zo hebben Vlaamse kiezers geen zin in het socialisme. Zo hebben de Vlaamse vakbonden geen zin in zotte avonturen. Hoelang nog heeft de Vlaming zin in ondoeltreffende geldtransfers?

Alleen een forse dip in de internationale economie kan die vraag luider doen klinken en Michel en co in gevaar brengen. Een kwart van de jobs zou wel eens in het gedrang kunnen komen, blijkt uit onderzoek van het Europees Centrum voor Ontwikkeling en Beroepsop- leiding. Als dat inderdaad zo is, valt het budgettaire plannetje van de federale regering in duigen. Als op die krimpende markt honderd- duizenden nieuwkomers blijven toestromen, wordt dit probleem meteen een bedreiging, voor welke regering

dan ook.

Nieuwe onthulling over de Bende van Nijvel Lees blz 5

Een begroting is het telraam van de regering, weinig meer dan dat. Een vodje papier, een “bijeengelogen raming”. Slaat de teller bij een controle even tilt, dan wordt het vodje herschreven; in het beste geval toch. België toonde zich de jongste decennia bedreven in het opstapelen van schulden. De veel besproken tax shift is een poging om één en ander te beheersen. Met Vlaanderen erbij is dat federaal redelijk gelukt. De francofone regeringen staan voor veel grotere uitdagingen. Vooral daar kan het de komende jaren spannend worden.

(2)

Actueel

15 oktober 2015

2 Uit de smalle beursstraat

Het duel met Van Overtveldt

Om de haverklap moet de federale regering haar begrotingscijfers bijsturen. De informatie over de belas- tinginkomsten die vanuit de administratie Financiën wor- den doorgespeeld, zijn steevast zeer verwarrend. Minis- ter van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) krijgt maar geen vat op zijn administratie. Niet verwonderlijk. De Federale Overheidsdienst Financiën, met tal van CD&V’ers aan de top, heeft een guerrillaoorlog ontketend tegen de N-VA-minister.

De naar buiten uit steeds kalme Johan van Overtveldt was op donderdag 8 oktober duidelijk van zijn melk toen hij de

‘Lambermont’, de ambtswoning van de eerste minister, verliet.

Er had net een vergadering van het kernkabinet met de minis- ter van Financiën plaatsgevonden. Tegen zijn gewoonte in is premier Charles Michel tijdens die vergadering in een Franse colère geschoten. Uit cijfers van de administratie - de FOD of Federale Overheidsdienst Financiën - bleek plots dat de fiscale ontvangsten 882 miljoen euro lager uitvielen dan gedacht.

Waardoor de regering tijdens het begrotingsconclaaf op zoek moest gaan naar 1 miljard euro. Een zeer zware opdracht zo kort voor de beleidsverklaring van de eerste minister. Michel vreesde dat hij enkel de begrotingsdoelstellingen zou kunnen halen door nieuwe belastingen in te voeren.

Zover is het niet gekomen. Technici op de kabinetten bogen zich over de cijfers van de administratie en kwamen tot de con- clusie dat ze niet klopten. De budgettaire tegenvaller werd in

werkgroepen tot de helft gereduceerd. De regering slaagde erin dat gat van 400 miljoen euro weg te werken door een aantal geplande belastingverhogingen zoals op tabak, alco- hol en de gezondheidstaks op suikerhoudende dranken ver- sneld door te voeren. Goed gezien van Michel en co, maar zo’n truc kan men maar één keer uithalen.

Het probleem ten gronde voor de regering is dat het blijk- baar zeer moeilijk is over juiste cijfers van de FOD Financiën te beschikken. Dat was begin dit jaar al het geval, toen plots bleek dat de deelstaten ten gevolge van de zesde staatsher- vorming 750 miljoen euro minder middelen zouden doorge- stort krijgen van de federale overheid. Vooral in de Waalse regering veroorzaakte dat veel woede. Een paar maanden later bleek dat bedrag dat de deelstaten misliepen al gere- duceerd tot 150 miljoen euro. De topambtenaar die verant- woordelijk was voor de berekening werd gesolliciteerd door de pers, maar verschool zich achter het principe dat overheids- personeel zich discreet moet opstellen.

De cijferdans bracht met zich mee dat een aantal figuren in de regering met een beschuldigende vinger naar de bevoegde minister, Van Overtveldt, begonnen te wijzen. Hij zou geen vat hebben op zijn eigen administratie en zou te oppervlakkig werken. Vooral Kris Peeters liet zich niet onbetuigd en droomde er al van om, via het groter dan voorziene begrotingsgat, zijn trofee binnen te halen: een vermogenstaks.

Typische tsjeverij, want eigenlijk zijn die verwarrende cijfers over de belastinginkomsten - gelinkt aan de zesde staatsher-

vorming of niet - een gevolg van een één-tweetje tussen de CD&V en de top van de FOD Financiën die stevig in handen is van christendemocratische ambtenaren. Nummer één is Hans D’Hondt, ooit kabinetschef van ene Yves Leterme. Dubieuze cijfers naar de minister sturen, is voor de CD&V-ambtenaren een sport. “Laat die N-VA’er maar spartelen”, denken ze in de Financietoren. Vijftien jaar geleden gebeurde hetzelfde, toen Didier Reynders (MR) minister van Financiën werd. Ook Reynders maakte mee dat de cijfers van de FOD Financiën niet klopten. Zo was er in 2006 plots sprake van 800 miljoen extra inkomsten in de personenbelasting, maar dat bleek niet te kloppen. Reynders moest toen samenwerken met topambte- naar Jean-Marc Delporte, de waakhond van de PS in de admi- nistratie. Reynders werd door de administratie echt gepest.

Op een bepaald moment betaalden ze zijn gsm-rekeningen niet meer zonder iets te zeggen. Plots werd het mobieltje van de minister afgesloten.

Zo erg verloopt het duel tussen Johan van Overtveldt en de FOD Financiën niet, maar er zit wel een stevige haar in de boter. Van Overtveldt treft weinig schuld, al moet de N-VA toch eens in eigen boezem kijken. Het kabinet van de minis- ter wordt voor een deel bevolkt door mensen die overgeko- men zijn uit de administratie. Vraag is of die even betrouw- baar zijn als de medewerkers die echte partijtechneuten van N-VA zijn. Het gebrek aan voldoende kwaliteitsvol personeel blijft bij de N-VA een probleem.

Angélique VAnderstrAeten

Handleiding voor het islamdebat (6)

“Ja, maar, de Bijbel is ook niet fraai.”

Mensen die de islam tegen kritiek afschermen, zullen pas in laatste instantie de islam inhoudelijk verdedigen. Eerst gebruiken zij verstrooiingstactieken, eender wat dat de aandacht van de onweerlegbare absurditeit en boosaardigheid van de Koran afleidt. Eén ervan is het argumentum ad hominem, dat hierop neerkomt: “Ik hoef mijn gelijk niet te bewijzen, want mijn tegenstander is onwaardig.”

Zo heb ik onlangs het verwijt gekregen dat ik door mijn band met India “vooringenomen”

ben tegen het islamland Pakistan, en bijgevolg ongeschikt om over de islam te informeren.

Ten eerste, zelfs een vooringenomen persoon kan soms eens de waarheid zeggen, dus, als ik dat al zou zijn, maakt het nog niets uit voor de juistheid van mijn stellingname. Ten tweede bén ik niet vooringenomen. Toen ik voor het eerst naar India ging, had ik aangaande de islam geen mening, maar kennismaking met de geschiedkundige en schriftuurlijke feiten heeft mij tot een bepaald standpunt gebracht.

Dat is geen “vooroordeel”, wel een “geïnfor- meerd oordeel”.

Bijbel

De meest gebruikte verstrooiingstactiek is echter het “tu quoque”-argument. De aanval is de beste verdediging, dus schermt men de islam af door zelf iets wat de gesprekspartner dierbaar is, aan te vallen.

De laatste paar eeuwen is er een intens debat geweest tussen vrijdenkers en gelovi- gen over de absurditeiten en onfrisse elementen in de Bijbel. Daarbij werd de framasson nooit door de kaloot onderbroken met: “Ja, maar, de Koran is ook niet fraai.” Durf daarentegen de Koran te bekritiseren, en onmiddellijk komt het antwoord: “Ja, maar, de Bijbel is ook niet fraai.”

De Bijbel is binnenstebuiten geanalyseerd, en allerlei theorieën doen er de ronde over. Er is geen behoefte aan nog meer Bijbeldebat, zeker niet ter onderbreking van het veel actu- elere Korandebat.

Heel kort het verschil. Ten eerste heeft de Bijbel een bredere basis, met vele lite- rair begaafde auteurs; daar waar de Koran de rauwe direct genoteerde “godsspraak” van één halfgeletterde bevat.

Tegen de meeste Bijbelteksten is er wel een Bijbels tegencitaat. Het Nieuwe Testament is bovendien geschreven binnen een kleine sekte in een wereldrijk, zonder de ambitie een eigen wet op te leggen; daar waar de islam vanuit een machtspositie gevormd is.

Ten tweede is “gewijde geschiedenis” voor Joden en christenen vooral geschiedenis, geen gebod tot navolging. Om een heel geladen voorbeeld te geven: Jozua’s landname van Kanaän, waarbij hij de volledige bevolking uitmoordt. Het zionisme heeft dat voorbeeld nadrukkelijk níét gevolgd: de plaatselijke Ara- bieren werden niet uitgemoord, zelfs niet ver-

bannen. Zij hadden zonder integratieprobleem in de grote, vaak rijke en arbeidverschaffende Arabische wereld terechtgekund. Israël heeft maar een Palestijns probleem, met ettelijke duizenden doden, juist omdat het het Bijbelse voorbeeld, zelfs in moderne light-versie, níét gevolgd heeft. De katholieke en orthodoxe Ker- ken staan nog veel verder van de Schrift af. Het islamitische recht staat veel dichter bij de let- ter van de Schrift, die in de islam een veel cen- tralere plaats inneemt.

Dat leidt, ten derde, tot nog een belangrijk verschil: christenen passen zich redelijk goed aan de moderniteit aan, terwijl vernieuwing in de islam taboe is. Christenen zijn anders gaan denken over de slavernij en hebben ze afgeschaft. De islamwet erkent die instelling onver- minderd, en de door het Westen afgedwon- gen afschaffing is nooit van harte aanvaard.

De jezidi-heidenen hebben het ondervonden.

Kruisvaart

De kruistochten dan? Die zijn een volstrekt vaste waarde in elke poging tot islamdebat.

Die militaire avonturen zijn voor kritiek vatbaar, maar zeker geen provocatie tot de eeuwen oudere djihaad. De Kerk besloot ertoe na vier eeuwen islamitische agressie tegen de chris- tenheid. De helft van de christelijke wereld was onder moslimgezag gekomen; in de Maghreb was het christendom zelfs verdwenen.

Toch waren de kruistochten heel multicul- tureel. Net als in de Reconquista hoort men voortdurend van tijdelijke bondgenootschap- pen tussen groepen moslims en christenen, bv.

tussen Tempeliers en sjiitische Assassijnen, die steun wilden tegen hun vijand, het Kalifaat (de huidige strijd tussen sjiieten en het Kalifaat is niets nieuws). Onze multiculturalisten zouden pro-kruistocht moeten zijn.

Daarna maakte de idee van “strijd voor het geloof” wel school, eerst in de kruisvaart van de Duitse Ridders tegen de Baltische heidenen, later in de godsdienstoorlogen en som- mige koloniale expedities. Dus ja, het christendom heeft wat gebreken, maar heeft ook bijzondere verdiensten die we in de islam niet terugvinden.

“Alle” religies

Sommigen gaan in hun sabotage van het islamdebat nog verder: “alle religies” zouden in hetzelfde bedje ziek zijn. Die bewering is logisch gebaseerd op volledige induc- tie, dus élke religie na studie gelijkaardig aan de islam bevonden hebben (wie durft?), ofwel op deductie, dus een definitorisch kenmerk van religie als zodanig. Welnu, wie de religies bestudeert, vindt vele tegenvoorbeelden: religies die geen leer over kalifaat, sjari’a of djihaad hebben. En dat volgt uit de definitie van religie, in wezen het ontzag voor het heilige. Als zodanig is ze niet noodzakelijk (zelfs meestal niet) monotheïstisch, en draait ze niet om het geloof in Mohammeds profeetschap, de twee definië- rende geloofspunten van de islam. Er zijn ook religies, volop zelfs, die geen notie van djihaad of “heilige oorlog” kennen.

Een nieuw vertoog vonden we recent op de voorbladzijde van Time: een boeddhisti- sche monnik met als bovenschrift The face of Buddhist terror. Als zelfs de glimlachende bedienaren van het o zo vredelievende boed- dhisme al tot “terreur” in staat zijn, dan moet religieus terrorisme wel héél wijdverspreid zijn.

Die “boeddhistische terreur” (die qua geweld het niveau van straatrellen niet overstijgt, maar hier toch hetzelfde etiket krijgt als 9/11) is echter slechts de tweede helft van een verhaal waarvan onze media de beginhelft verzwijgen.

Telkens weer blijkt namelijk dat incidenten tussen de twee gemeenschappen uitgelokt zijn door moslimgeweld, meestal verkrachtingen.

De Thai en de Myanmarezen zijn geen volge- vreten Europeanen. Zij reageren wanneer hun meisjes verkracht worden. Het is kwade trouw om die reactie, die geen enkel religieus gebod achter zich heeft en weer verdwijnt zodra de provocatie ophoudt, gelijk te stellen met veer- tien eeuwen islamitische agressie tegen onge- lovigen.

Veralgemening

Deze veralgemening komt door luiheid. Die is ofwel moedwillig, omdat zij een strategisch voordeel biedt, namelijk het islamdebat verhinderen.

Ofwel is zij het traagheidseffect van decen- nialang in de kaas van het systeem gezeten te hebben: islamvrienden zijn zo gewend aan afscherming tegen wederwoord dat zij te zelf- genoegzaam geworden zijn voor enige onder- zoeks- of argumentatieve inspanning. Een derde reden, bij gehaaide vrijzinnigen, kan zijn dat zij heel hun leven tegen religie überhaupt gefulmineerd hebben en het huidige islampro- bleem tot dat bekendere religieprobleem her- leiden. In ieder geval, hun vlotte veralgemening miskent de specificiteit van de islamleer.

K^oenraad e^lst

(3)

Actueel 15 oktober 2015 3

Molenwiekend

Mijnheer de betweter,

Het is een vertrouwd beeld geworden in de Europese praatbarak: tijdens uw tussen- komsten staat gij theatraal met uw armen te molenwieken en luid te oreren, afgevend op al degenen die zelfs maar een spatje kritiek durven geven op het ‘beleid’ van de nomen- clatuur van de opperste EU-sovjet. Het is bij- wijlen zo potsierlijk, zoals gij daar met uw karikaturale haardoos staat te gesticuleren en te briesen, dat zelfs uw partijgenoten uit uw Europese fractie plaatsvervangende gêne voelen bij zoveel geforceerd verbaal geweld. Kwatongen beweren dat eerder dic- tatoriale specialisten uit de vorige eeuw met die stijl van redevoeren nog een lesje had- den kunnen komen leren bij u.

Ja, gij hadt natuurlijk liever zelf aan de top van het Europese circus gestaan. Helaas voor u, maar gelukkig voor Europa, zijn uw pogingen daartoe telkens op een sis- ser afgelopen. Daarom probeert gij almaar weer op te vallen met een potsierlijke hoog- dravendheid, waarmee gij de heraut gewor- den zijt van een gruwzaam Euro-centralisme dat elke zucht naar eigenheid en soevereini- teit van deelstaten afdoet als gevaarlijk nati- onalisme. De huidige vluchtelingencrisis illu- streert dat ten voeten uit.

Zo komt gij nu orakelen dat de staatshoof- den en regeringsleiders van de EU moeten beslissen om 1 miljard euro over te maken aan het vluchtelingenagentschap van de Verenigde Naties en dat er een gecentrali- seerd systeem voor de verwerking van asiel- aanvragen moet komen, zodat het Europese agentschap de asielzoekers dan naar eigen inzicht kan verdelen over alle lidstaten. Om het plaatje volledig te maken, mogen vol- gens u de huidige Dublin-regels, die bepalen dat wie asiel aanvraagt in de EU dat moet doen in het land waar hij de unie binnen- komt, volledig afgeschaft worden. Zo wordt de EU dan de baas van alles en moeten de lidstaten maar braafjes doen wat hen opge- legd wordt. Aldus zijt gij het prototype van de supereurodictatuur aan het worden.

En als het misloopt met de vluchtelingen- crisis, dan is dat volgens u niet de schuld van de sacrosancte Europese Unie, maar van al de lidstaten die niet willen samenwerken.

Meer nog: gij zegt dat de lidstaten die alles met argusogen bekijken en kritiek uiten, een

‘dwaze vrees’ koesteren om hun soevereini- teit te verliezen. Ja, en wat dan?!

Maar wanneer uw partijvoorzitster toch wat kritische noten plaatst bij de gevolgen van het vluchtelingenprobleem en het over de rechten en de plichten van de asielzoekers heeft, dan wilt gij daar niet op in gaan. Dan dramt gij onvermoeibaar verder, zoals bij het gezamenlijke optreden vorige week van Mutti Merkel en de Franse dweil Hollande in het Europees Parlement, dat baadde in een rare sfeer: een ‘verdieping van de Europese integratie’ - wat dat ook mag betekenen - moet de nationale soevereiniteit verzwak- ken, en een sterkere externe aanwezigheid moet Europa de invloed geven die het ver- dient. Want, zegt gij, ‘dat kan alleen met verregaande defensiesamenwerking, één EU-zetel in de VN, een economische EU-rege- ring, en een gemeenschappelijk asiel- en migratiesysteem’. En één grote leider, zoals gijzelf wellicht…

Nadat gij dit land uw paarse puinho- pen had nagelaten, zijt gij nu de haan op de Europese mesthoop geworden. Daar- bij maakt gij zonder ophouden niet alleen van uzelf een complete karikatuur, maar van de hele EU-kaste. Voor mij niet gelaten.

De Europese volkeren mogen immers zien door wie ze gedicteerd worden en op welke

‘democratische’ wijze zij dat doen. Dan heb ik het niet eens over de wijze waarop gij u hebt aangesteld in de Griekse crisis. Ook dat is nog een verhaal op zich.

Zijn er, ondertussen, op uw wijngoed in Toscane al asielzoekers ondergebracht?

Indien ja, hebt ge hen in het kader van de oogst - bijvoorbeeld - al aan werk geholpen?

Briefje aan Guy Verhofstadt

Hoe komt dat? Misschien werd het antwoord op deze vraag gegeven door een vurig aanhanger van de anti-regeringsbetogingen, Yves Desmet van De Morgen, die in zijn blad (31 december 2014) schreef dat te weinig rekening werd gehouden met “de huidige generatie die de rijkste, gezondste, langstle- vende, minst door armoede geplaagde, vei- ligste, best opgeleide en meest productieve is die ooit in deze contreien heeft rondgelopen”.

Dat zei Desmet eind vorig jaar in zijn nieuwjaarsgroet aan de lezers van De Mor- gen. De vakbonden hebben, toen ze beslo- ten hun betoging van vorig jaar te herdoen, over deze tekst heen gelezen, zoniet waren ze er misschien niet aan begonnen. Zoals prof. Carl Devos schreef (De Morgen, 22 september 2014): de plannen van deze regering zijn “geen sociale kaalslag, geen ontworte- ling van de welvaartsstaat”. Omdat de mensen dit wisten, was hun woede rap afgekoeld, en hebben de initiatiefnemers van wat wellicht een jaarlijkse uitstap naar Brussel wordt, zich eigenlijk vergist.

De “rekenfout” van Financiën

De enige macht die de regering ten val kan brengen, nu zij de sociale klip heeft weten te omzeilen, is de regering zelf, en dat kan dan door met name haar begrotingsbeleid.

Wie heeft niet verbaasd opgekeken van het bericht (De Tijd , 8 oktober) dat de regering bij het opstellen van haar begroting voor dit jaar een “rekenfout(je)” van om en bij het miljard euro heeft gemaakt.

Akkoord, in het verleden is het nog gebeurd dat men rond deze tijd van het jaar tot de bevinding kwam dat de begroting waarmee men aan het werk was gegaan, niet klopte, maar de fiscale inkomsten van de overheid voor 882 miljoen euro hoger schatten dan ze in werkelijkheid opbrachten, komt in de buurt van de uiterste lichtzinnigheid. Pardon, maar welke ezel doet dat nu? Is het kabinet van de minister van Financiën (Van Overtveldt, N-VA) wel goed bemand? Kan het kabinet rekenen op de loyauteit van topambtenaren die wellicht liever een andere regering hadden gezien? Is het waar dat een groot aantal topambtenaren van Financiën hun benoe- ming te danken hebben aan de periode toen de minister, Reynders, nog hoopte het FDF op te slorpen in zijn MR, en kandidaten bijgevolg op hun anti-Vlaamse gezindheid werden beoordeeld?

Intussen hebben Van Overtveldt en de N-VA wat “gedaan” met de begrotingscijfers, de “fout” teruggebracht tot ongeveer de helft, en hebben zij de openbare financiën in een toestand van totale ongeloofwaardigheid achtergelaten.

Het nieuwe plan dat zaterdag bekend werd, is een verzameling van kleine ingrepen, correcties, enkele nieuwe belastingen en beloften. Men weet nu dat de overheidsfi- nanciën er ondanks alle doorgevoerde besparingen slechter voorstaan dan ooit. Dus zal, na de nodige correctie, het globale deficit niet langer uitkomen op het geraamde 2,92 procent van het bruto binnenlands product, maar boven de 3 procent uitkomen, zeker als

“Europa” nog eens alles herberekent.

Dat is dan meer dan met “Europa” afge- sproken en beschamend voor voorzitter Bart de Wever, die als eis voor de regerings- deelneming van zijn partij geëist had dat het begrotingstekort onder de “Europese grens”

van 3 procent zou blijven. Maar De Wever is al zo vaak teruggekomen op zijn eisen dat hij er wellicht geen last meer van ondervindt.

Op zoek naar centen

Hoe het ook zij, en om welk bedrag het ook mag gaan, er moet extra geld worden gevonden voor de begroting van volgend jaar, die voortbouwt op de cijfers van dit jaar. Nog

meer besparingen? Straks belastingen? Een algemene BTW-verhoging zou volstaan, maar dan zou de nieuwjaarsoverweging van Yves Desmet (zie hiervoor) niet meer met de waarheid overeenstemmen, en zou men van wel- vaartsafbouw mogen gewagen. Maar er zijn ook vele nieuwe voorspelbare uitgaven, waar men vroeg of laat geld zal moeten voor zoe- ken. Laten we er enkele van opsommen.

* Elk jaar moet worden voorzien in extra pensioenuitgaven (vergrijzing) en het invul- len van extra uitgaven in de gezondheids- zorg. (en de minister, Maggie de Block (Open VLD) heeft al bij voorbaat laten weten dat zij niet meer meedoet aan een nieuwe bespa- ringsronde)

* Justitie functioneert niet meer naar beho- ren. Men heeft twee jaar nodig om de von- nissen in het strafregister in te tikken. Op een keer leidt dat tot een schandelijk foutief arrest voor het Hof van Beroep.

* “Om haar taxshiftplannen te financie- ren, komt de regering 1,2 miljard tekort” (De Tijd, 3 oktober). Maar zonder vorm van tax- shift beschikt de regering over weinig of geen programma dat welvaartsbevorderend kan worden genoemd. Wat nu uit de bus komt is niet voldoende.

* Wat met de asielcrisis? Volgens premier Michel zal “een verhoging van de budgetten noodzakelijk zijn” (in Het Laatste Nieuws, 25 augustus). Sindsdien heeft men alleen vernomen (De Tijd, 8 oktober) dat de N-VA minis- ters Jambon (Binnenlandse Zaken, Veilig- heid) en Francken (migratie) absoluut meer werkingsmiddelen eisen. Volgens Knack (18 september) zou de opvang van “asielzoekers”

dit jaar 260 miljoen euro extra kosten met zich meebrengen, en volgend jaar 600 miljoen euro.

* Waarover men in het openbaar niet spreekt. Afhankelijk van de geheime akkoor- den die met de Amerikanen werden gesloten, en afhankelijk van het bindend karakter daarvan, moet de begroting voor Defensie vanaf volgend jaar fors gaan stijgen, onder- meer voor de aankoop van nieuwe straalja- gers, die uitgerust zijn om de atoombommen van Kleine Brogel te transporteren, want wij willen een atoommogendheid worden. Een alternatief is de NAVO “on hold” zetten.

* Er is een spook dat af en toe met zijn kettingen rammelt in de Wetstraat: Arco.

“Europa” zal slechts na de verkiezingen van 2019 bereid zijn om te vertellen wat het van deze dubieuze zaak denkt. In afwachting daarvan kunnen de gedupeerden alleen door de Belgische Staat worden geholpen.

* De verantwoordelijkheid voor het ber- gen van scheepswrakken berust bij de oever- staat. In het beste geval kan een compromis worden gesloten met de rederij, maar begin maar eens te procederen op het kleine eiland van de Antillen waar het recentelijk gezonken schip staat ingeschreven. In de begroting is niets hiervoor voorzien. Kostprijs onbekend.

En dan komt de regering met een correctie op de begroting aanzetten? Bekijk het bovenstaande tegen de achtergrond wat hier onlangs werd gezegd over de nog steeds voortdurende crisis, de stagnatie van de economische groei, enz. (‘t Pallieterke van 1 oktober, naar aanleiding van het Volkswagen- debacle), en zie dan wat de regering doet: de zwaarste belastingverhoging is er voor fris- dranken, maar het is wel een verhoging. Als de fiscalist Michel Maus (in De Morgen, 12 oktober) het geheel overziet, “zie ik niet (zegt hij) genoeg maatregelen die de beoogde centen zullen opleveren”.

Van zijn kant stelde Het Laatste Nieuws (8 september) reeds vast dat “er nog nooit zoveel langdurig werklozen zijn geweest als vandaag”.

MARK GRAMMENS

Wie zal dat betalen?

De “explosieve herfst” die ons beloofd was door De Tijd (22 september) is al voorbij. In vergelijking met wat men aan campagne heeft gevoerd om de mensen ervan te overtuigen dat de regering hen naar de bedelstaf leidde, is de betoging van verleden week weinig zaaks geweest. De regering kan weer verder tot volgend jaar. Inmiddels zullen er de “sociale verkiezingen” zijn, maar dat is een wedstrijd tussen de vakbonden, die voor flink wat sociaal-politiek opbod zal zorgen, maar waar de regering en de regeringspartijen zich, als ze verstandig zijn, ver verwijderd van zullen houden.

Men mag het niet te luid roepen, maar eigenlijk is de “actie” tegen de regering mis- lukt. Ze heeft niets opgeleverd.

Nasa ontdekt water op Mars

Brouwerij Van Steenberge enthousiast

(4)

Dossier

15 oktober 2015

4 Diplomavervalsers

Nederlanders hebben niets met Frank- rijk, tenzij om er op vakantie te gaan en abo- minabel Frans te stotteren. Dus is de naam van Françoise Giroud niet te vinden in het boek van Roelf Bolt. In de jaren zeventig toen Vlaanderen nog Frans kende, was haar naam een begrip: hoofdredacteur van L’Express en later staatssecretaris “chargée de la condition féminine”; vervolgens minister van Cultuur. Politiek werd ze geliquideerd door Chirac omdat ze in een verkiezings- pamflet beweerde dat ze de “médaille de la résistance” had gekregen hoewel daar geen spoor van terug te vinden was in de officiële lijst van de gedecoreerden. (Giroud schreef ook anonieme dreigbrieven aan de nieuwe del van haar minnaar Jean-Jacques Schreiber, de auteur van “Le défi Américain”.) Ik vraag me af wat mensen bezielt om zichzelf titels en diploma’s te geven terwijl vrienden en vooral vijanden meestal weten dat daar geen woord van aan is. In eigen land herinneren we ons Temsamani die na 74 dagen als staatssecretaris de ezelsstamp kreeg van toenmalig partijvoorzitter Stevaert. Ze had in haar bio- grafie gemeld dat ze licenciate Handelswe- tenschappen was terwijl ze alleen de eerste kandidatuur had gevolgd. In het boek van Bolt gaat natuurlijk veel aandacht naar Charles Schwietert. Deze verslaggever bij het NOS- Journaal werd in 1982 staatssecretaris voor Defensie. Hysterische jaloezie bij de media, want het Bracke-Becaus-opportunisme was nog een onbekend fenomeen. Journalisten schreven dat Jos Brink meer geschikt was want meer ervaring met het medium televisie. Schwietert maakte het de boze ex-collega’s wel heel makkelijk. Hij beweerde docto- randus politicologie te zijn en bij het leger als onderluitenant te hebben gediend. In werkelijkheid was hij een gesjeesde student en had hij de rang van korporaal. Na drie dagen was het exit Schwietert. Maar hij zou geen Neder- lander zijn als hij voor één gat te vangen was.

In zijn latere loopbaan werd hij communica- tieadviseur, ingehuurd om te verhinderen dat kandidaten leugens vertelden. Zo’n tweede leven is echt Nederlands.

Psychologie-oplichters

In 2011 werd het bewijs geleverd dat hoogleraar psychologie Diederik Stapel zijn zogenaamde onderzoeksgegevens massaal ver- valst had. Hij moest zijn doctorstitel inleveren en kreeg zijn congé aan de universiteit. Ver- volgens schreef hij een autobiografie en twee jaar geleden startte hij het coaching- en adviesbureau Pile Consult. Hoe ernstig kan men psychologie dan nog nemen? Een paar jaar tevoren werd hoogleraar René Diekstra uit Leiden geschopt, nadat bewezen was dat hij in zijn populaire boeken over psychologie teksten van anderen plagieerde, tot wel twintig bladzijden toe. Hij had ook een populaire zaterdagse column - een rubriekje - in De Volkskrant, dus kan je je het schandaal inden- ken. Echter, de heer Diekstra kreeg later een vetbetaalde adviseursfunctie bij de gemeente Rotterdam voor het Jeugdbeleid (een pracht- model voor de jeugd) en vervolgens nog wat uren aan een Haagse Hogeschool. Neder- land heeft blijkbaar een zwak voor zo’n psy- chologen. Een paar maanden geleden werd hoogleraar psychologie te Maastricht Corine de Ruiter voor de derde keer berispt wegens onprofessioneel gedrag. Ze verklaarde ooit in de pers en op televisie, bij “Knevel en Van den Brink”, dat Geert Wilders “gewelddadig”

was hoewel ze hem nooit ontmoette. Vervol- gens bevestigde ze als experte in een echt- scheidingszaak voor een rechtbank dat een vader zijn kinderen mishandelde. Ze had die man nooit gesproken. In een andere rechts- zaak stelde ze dat een man “psychopatische trekken” had en zijn moeder aan schizofrenie

leed. Ze had die twee personen nooit gekend, maar de man was provincieraadslid voor de partij van Wilders, dus moest hij wel gestoord zijn. Waarom deze bedriegster niet ontslagen wordt, is duidelijk. Zolang je progressieve leugens vertelt, krijg je wel een tik op je vingers maar daar blijft het bij.

Hoernalisten

Een gelijkaardige bescherming wordt verleend aan het onderwerp van het enige Vlaamse lemma in het boek: de zaak van de bedriegster Saskia de Coster. De leugenaar- ster zond in 2008 met een gmail-adres op naam van de vorige voorzitter van de Boeren- bond een mail naar De Standaard waarin deze Noël Devisch zogenaamd vleesconsumptie afkeurde. De Coster had daarbij de laptop gebruikt van haar vriendin die woordvoerder was van de racistische partij Groen (Vla- mingen zijn altijd de daders en allochtonen zijn altijd onschuldig). Ze moest een schade- vergoeding betalen en vloog aan de deur bij De Standaard. Dat is wel zeven jaar geleden, want bij de huidige krant zou dit huzaren- stukje een extra bewijs van goed gedrag en zeden zijn. Ze heeft inmiddels probleemloos onderdak gevonden bij de De Morgen waar ze haar fantasie mag gebruiken voor de week- endbijlage. Overigens, het dieptepunt in de Nederlandse journalistiek staat nog altijd op de naam van een Vlaming: Jan Haerynck ofte Niels Visser. Die fantast slaagde in de jaren negentig erin bona fide Nederlandse kranten als Vrij Nederland, De Groene Amsterdammer en vooral De Volkskrant spannende reporta- ges te verkopen die hij uit zijn duim zoog. Het hoogte- of dieptepunt was een verhaal over een ontvoerd meisje in Disneyland. Er was geen woord van waar en de krant kroop door het stof. Sindsdien spreekt men in Nederland niet meer over een broodjeaapverhaal maar een broodjehaerynckverhaal. Uiteraard was dat geen probleem voor het weekblad Humo om later Haerynck opnieuw in het zadel te helpen. Onlangs haalde hij weer het nieuws met de bewering dat een Nederlands vlieg- tuig een zak met geld in de schoot van een Taliban had gedropt in ruil voor de vrijlating van een Nederlandse journaliste. En ook nu zijn er grote twijfels maar het progressieve weekblad Vrij Nederland heeft hem weer in de armen gesloten. Hoe is het mogelijk dat die kwakzalvers hun hoofdredactie kunnen belazeren? De belangrijkste reden is waar- schijnlijk dat ze op reële feiten inspelen en de durf van de brutalen bezitten. Haerynck profiteerde van het Dutroux-effect om non- sens te spuien. Te recentelijk voor het boek van Bolt, is de zaak rond Perdiek Ramesar;

die diste het verhaal op van de sharia-drie- hoek in Den Haag. Dat bleek niet te kloppen (ook onze Willem de Prater tastte hier mis) maar het werd zonder moeite in dag- blad Trouw gepubliceerd omdat een aantal fanatieke mohammedanen wel degelijk in die straten wonen en onlangs in het nieuws kwamen met hun IS-vlaggen en hun racistische slogans tegen Joden.

Al bij al zijn deze mediaschandalen gefun- denes Fressen voor de pers, al graven de hoernalisten het eigen graf, want journalisten en politici staan in de publieke opinie op de laagste trede van de ladder qua vertrouwen.

Dat verergert vandaag nog, gezien de duide- lijke leugens over de zogenaamde “vluchtelingen”, waarbij vooral de VRT-bedriegers hoog scoren: vooral beelden van vrouwen en kinderen en niet van hordes jonge of zelfs niet zo jonge mannen. Niemand bij de televisie- redacties heeft de moed om die stormloop te vergelijken met de eigen echte vluchtelingen in 1914 en 1940, want daar bewijzen duizenden foto’s dat hele families en nooit heer- schappen alleen op de vlucht sloegen.

J^an n^eckers

Leugenaars en vervalsers

Bladert u nog af en toe in een naslagwerk om een willekeurig lemma te lezen? Ik heb een zwak voor The Oxford Companion of Military History. Onlangs kocht ik bij De Slegte in Leiden “Leugenaars & vervalsers”, een kleine encyclopedie van misleiding.

Eén jaar Michel-De Wever

Vlijmscherpe analyse van Vlaams Belang

Eigen weg

Deze regering, die was aangekondigd als een cesuur na vijfentwintig jaar PS-dictatuur, blijft in hetzelfde bedje ziek en is volgens het VB dan ook een grote ontgoocheling voor de rechtse kiezer die het in 2014 allemaal anders wilde. Het citaat van CD&V-Kamerfractievoor- zitter Verherstraeten werd graag even her- haald: “De waarheid is dat deze regeringen (de vorige en de huidige) veel continuïteit in zich dragen. Dat heeft niet alleen Elio di Rupo gezegd, maar ook de Gentse professor Gert Peersman. 70 procent is voortzetting van het beleid.”

Het blijft voor de partij van Van Grieken glas- helder dat zolang de Vlaamse en de Waalse democratieën hun eigen weg niet kunnen opgaan om de meest geëigende recepten te kunnen toepassen op hun specifieke situatie, het aanmodderen blijft in Belgische regeringen, zelfs als een grote ‘rechtse’ N-VA daar deel van uitmaakt.

Sterk cijfermateriaal

Het Vlaams Belang ergert zich eraan dat de vraag van de Vlamingen naar meer autonomie in het allerlaagste vriesvak werd gestoken door een zich Vlaams-nationaal noemende partij, die de transfers laat voortduren en niets doet aan de manifeste overtredingen van de taalwetgeving in Brussel, terwijl zij juist de bevoegde minister - Jan Jambon - in huis heeft.

Ook aangaande veiligheid en justitie wordt de

‘rechtse regering met een links programma’ op de korrel genomen.

Het justitieplan van Koen Geens is te laks, zeker als de wet-Lejeune nog wordt versoepeld door straffen van minder dan vijf jaar auto- matisch met de helft te verminderen en in te zetten op het enkelbandregime, en minder gevangenisstraffen uit te spreken. Dat het asiel- en migratiebeleid in de ogen van het

VB geen genade kan vinden, stond in de ster- ren geschreven, zeker in het kader van de huidige asielcrisis. Het beleid van Francken werd dan ook zwaar op de korrel genomen; aan de hand van een batterij cijfers werd aangetoond dat er van de gespierde beloftes van voor 2014 nog niet al te veel in huis gekomen is en dat zelfs het beleid van de vorige regering wordt voortgezet.

Verder werd op sociaal en economisch vlak nog een indrukwekkende analyse gemaakt om aan te tonen dat deze regering een belastingre- gering is die de burgers in de zakken zit en hen verplicht langer te gaan werken, maar die ook financieel-economisch ter plaatse blijft trappe- len en weinig perspectief brengt in het kader van bijvoorbeeld de versteviging van de con- currentiekracht van onze economie.

Men hoeft het lang niet eens te zijn met het VB, maar de cijfers zijn de cijfers. Het VB heeft wat dat betreft behoorlijk zijn huiswerk gemaakt.

Ieder zijn waarheid?!

Dat de mediaboycot tegenover het Vlaams Belang dezer dagen groter is dan ooit, mag blij- ken uit de grote afwezigheid van de meeste grote media op hun persconferenties. Niet- tegenstaande blijft die partij zich inspannen om, meer dan ooit, zonder holle slogans cij- ferwerk aan te leveren waar in principe geen zinnig mens naast kan kijken. Het is echter een ongemakkelijke en vervelende boodschap voor de politiek-correcte regimepers, die men dan maar angstvallig uit de weg gaat. Zo gaat dat in dit land.

Objectieve berichtgeving waarbij ieders waarheid evenredig aan bod komt, bestaat niet. Jammer. Het debat zou er alleen maar door verrijkt kunnen worden. Of is het dat wat men net niet wil?

k^vdP Vorige week maakte het Vlaams Belang de balans op van één jaar regering-Michel-De Wever. Tom van Grieken, Filip Dewinter en Jan Penris (Barbara Pas lag met griep te bed) brachten een scherpe analyse met flink wat cijfermateriaal om aan te tonen dat er na een jaar op communautair vlak totale stilstand is, dat er op het vlak van asiel- en migratiebe- leid geen verstrenging is en dat op sociaal en economisch vlak maatregelen worden getrof- fen die de man in de straat fors doet inleveren.

De show op de gemeenteraad in Linke- beek is voorbij, voor even. Links sloeg alweer alarm over het communautaire spook dat

“plots helemaal terug” was. Dat was dan toch zonder Charles Michel en de MR gere- kend. Die laten het incident voorlopig niet aan hun hart komen. Vader Louis zorgde via een welgemikt signaal voor “De bocht van Michel”: over faciliteitengemeenten gaan we niet meer zeuren. BHV is gesplitst en alle randincidenten zijn wat ze zijn: onder- geschikt aan de belangen van de partij en na de staatshervorming kommer en kwel voor de Vlaamse en niet langer voor de fede-

rale regering. Linkebeek een communau- tair spook?

“In de Rand blijkt de splitsing van BHV, dat wanstaltige vergelijk, nu toch langzaam te werken. De machine België werkt traag, ter- gend traag, maar zeker”, meent Geert van Istendael (De Morgen). “Het enige goede compromis is het compromis waar iedereen ontevreden mee is.” Handelt Homans als een radicale flamingant? “Neen, Ze is zo Belgisch als motregen en bier. Ze heeft alleen maar vakkundig de machine België geolied. Zoals zoveel flaminganten het haar hebben voor- gedaan”, aldus Geert van Istendael.

Homans, motregen en bier

SCHOOL en MIGraTIe

Volgens universitair onderzoek (KU Leuven en VUB) zijn de komende jaren in het onder- wijs duizenden bijkomende plaatsen nodig. In Antwerpen piekt de vraag naar plaatsen in het basisonderwijs tot 8.411 in 2020 en tot 7.265 in het piekjaar 2025 in het secundair. Ook in

andere steden is het voorspelde plaatstekort groot. De Vlaamse overheid hoopt dat onder meer op te lossen met publiek-private samen- werking, maar staat voor erg zware investe- ringen. Mag van die overheid ook verwacht worden dat ze op tijd en stond wijst op het ver- band tussen die uitgaven en de toestroom van migranten?

(5)

Actueel 15 oktober 2015 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Loverboys

“Loverboys”, dat klinkt aardig, maar is het bepaald niet. Het fenomeen werd een tien- tal jaar geleden in Nederland al opgemerkt en beschreven. Kereltjes drijven veelal maat- schappelijk kwetsbare meisjes in de prosti- tutie. Freya van den Bossche (sp.a) en Tine van der Vloet (N-VA) stelden vragen over dat fenomeen. De dames legden de nadruk op het gebrek aan opvangcapaciteit voor meisjes die slachtoffer werden van loverboypraktijken.

Van den Bossche hield het daar min of meer bij, terwijl Van der Vloet de mening was toege- daan dat toch iets aan de daderkant moet worden ondernomen. Dat het fijne loverboyver- schijnsel vaag iets te maken heeft met zekere etnisch-culturele achtergronden viel slechts op te tekenen uit de mond van Anke van Der- meersch (VB).

Linkebeek

Het wachten was op actie in Linkebeek, Vlaamse gemeente waar Vlamingen iets minder thuis zijn dan men zou verwachten, en waar IJzeren Liesbeth uiteindelijk het zwaard der gerechtigheid deed nederdalen. Gekrijs van Franstalige zijde en dedain van de “eigen”

Vlaamse pers werden vervolgens haar deel.

Evenals vraagjes in het halfrond. Tom van Grie- ken (VB) was gematigd positief en verheugde zich erover dat Homans dan toch heeft toege- slagen. Hij vreesde echter dat hiermee slechts een “bricoleeroplossing” was gevonden. Chris- tian van Eyken (UF) – behoeder der door de wrede Vlaamse overheid verdrukte Fransta- ligen – schotelde de gebruikelijke retoriek voor, over democratie en over tijdbommen die Homans onder de federale regering zou leggen.

Niets

Vatbaar voor discussie is of Homans lief en leuk is – vanuit een objectief journalistiek standpunt vinden wij ergens van wel –, duidelijk is wel dat ze niet licht van haar stuk is te brengen. Niets “tijdbom” en niets “communautaire twist”, zei Homans: alleen maar toe- passing van de wet, zoals die in elke Vlaamse gemeente geldt. Bovendien beweerde ze “niet van gisteren te zijn” en de lokale politieke gegevens niet uit het oog te zijn verloren. Ze hoopte voorts dat Van Eyken het ermee eens was dat Linkebeek onder Vlaanderen valt. Op de vraag van Van Grieken wat de minister zoal zou ondernemen, kwam het eenvoudige antwoord: “niets”, ding afgehandeld. Voorlopig is dat ook zo. De afzetting van Thiéry als schepen, zoals Van Grieken graag zag, is nog even niet aan de orde.

Dat de Franstaligen in de Rand het nog steeds niet hebben begrepen, bleek nog maar eens uit de volledig omgekeerde voorstelling van zaken waarin Van Eyken volhardde en waarop Willy Segers (N-VA) hem fijntjes atten- deerde, nog meegevend dat het niet slecht is dat Vlaanderen eens ziet hoe het er toegaat in dat fraaie strookje rond Brussel. Waar, inderdaad, de Vlamingen thuis zijn en de Franstali- gen huishouden.

Grapjassen

Vorige week werd duidelijk dat er nog grapjassen bestaan. Uit een “studie” is namelijk naar voren gekomen dat de VRT zeer goed scoort op het vlak van objectiviteit. Ook kon her en der worden vernomen dat de VRT een onovertroffen prijs-kwaliteitverhouding biedt.

Dat alles was niet bedoeld om ons lachkram- pen te bezorgen, eerder om de beschermen- gelen van de onaantastbare omroep te onder- steunen. Zo zijn dan Katia Segers (sp.a) en Bart Caron (Groen) van een heuse huilmo- tie over de sacrosancte zender bevallen. De VRT zomaar 25 miljoen euro doen besparen, kan echt niet; dat brengt de publieke missie van de zo geroemde instelling in levensge- vaar. De motie-Segers-Caron wilde daarom de Vlaamse regering “op betere gedachten brengen”, anders zou de definitieve afbraak van de openbare omroep worden ingezet. Caron vatte de bezuinigingsrampspoed samen: de VRT zal ofwel minder kunnen doen, ofwel moeten inleveren op kwaliteit. Over “kwaliteit” spreken we ons niet uit, maar met minder VRT zouden we alvast blij zijn.

Op 9 november omstreeks 19.40 uur zal het dertig jaar geleden zijn dat het Delhai- zewarenhuis te Aalst werd overvallen. De overvallers lieten acht dodelijke slachtoffers achter en gingen aan de haal met een buit van ongeveer 750.000 frank (17.500 euro).

Het was de zoveelste overval die werd toegeschreven aan de zogenaamde Bende van Nijvel, met een trieste balans van 28 doden, in de periode 1982-1985.

Dertig jaar speurwerk, voornamelijk geken- merkt door slordigheid, onderling gebakkelei tussen magistraten en een politieoorlog die in alle hevigheid woedde, leidde enkel tot een onoverzichtelijk dossier van duizenden bladzijden en een hoop hypothesen, waarbij iedereen die toen lid was van een schietclub wel als verdachte in aanmerking kon komen.

Kritische houding

Vanaf 1990 voerden twee parlementaire commissies ‘onderzoek naar het onderzoek’

en probeerden antwoorden te vinden op de vragen naar het wie en waarom. We hebben het over de zogenaamde Bendecommissies I en II. De aanbevelingen van die parlementaire commissies kunnen gezien worden als een aanzet tot de eerste grote politiehervorming, die uiteindelijk werd verwezenlijkt op 1 janu- ari 2001, nadat ook de zaak-Dutroux het land op stelten had gezet.

Bendecommissie II probeerde vooral na te gaan in hoeverre de onderzoekers de spo- ren naar onder andere extreemrechts, (ex-) rijkswachters, de ‘practical shooting clubs’, de staatsveiligheid en ook de slachtoffers zelf, hadden uitgediept. Volgens de besluiten van de commissie bleek uit de analyse van de experten dat de informatie die over deze spo- ren in de pers verscheen niet conform was met de werkelijke inhoud van het dossier. Het ging dus om onzin waarmee nogal wat broodschrij- vers tijdschriften en boekjes hebben gevuld. In haar verslag drong de commissie dan ook aan op een meer kritische houding van de media tegenover de informatiebronnen waarover zij toen beschikten.

Ook de verhalen dat de rijkswacht in de jaren zeventig en tachtig plannen zou hebben beraamd, of zelfs operationele maatregelen zou hebben getroffen, om een staats- greep te plegen, verwees de commissie naar het rijk der fabelen. Toch werden bedenkingen geformuleerd bij de wijze waarop het onderzoek werd gevoerd naar de diefstal van 24 wapens uit een aantal wagens van het Speci- aal Interventie Eskadron (SIE), de toenmalige groep Dyane. De diefstal gebeurde vermoe- delijk rond de jaarwisseling 1981-1982 in het Kwartier De Witte-de Haelen te Brussel en kon onmogelijk gebeuren zonder de medewerking van rijkswachters of leden van het SIE. De zaak werd nooit opgelost en de commissie II maakt

in haar verslag gewag van mogelijke manipula- tie van het onderzoek door leden van de toenmalige BOB Brussel.

In dezelfde zin maakte de rijkswacht in die periode ook al een slechte beurt door haar betrokkenheid bij drugszwendel (de zaak- François) en een aanslag in Affligem in oktober 1981 op één van de leiders van het onderzoek in deze zaak (majoor Vernaillen). Het is algemeen bekend dat de top van de rijkswacht toen alles in het werk stelde om het prestige van het zelfverklaarde elitekorps prioritair te stellen op het algemeen belang.

Afgeschafte bewakingen

Uit de lectuur van de omvangrijke versla- gen en bijlagen van de Bendecommissies I en II blijkt echter op geen enkel moment dat de commissieleden ook op de hoogte waren, of op de hoogte werden gesteld, van de afschaffing van de bewakingen op de parkings van Colruyt en Delhaize in de week voorafgaand aan de overval te Aalst. Toeval of niet?

Uit nagelaten stukken weten we met zeker- heid dat er vanaf het weekend van 11-12 oktober 1985 door rijkswacht, politie en

gerechtelijke politie statische en mobiele bewakingen werden georganiseerd aan de grootwarenhuizen Colruyt en Delhaize te Aalst. ‘Gelet op gewijzigde opdrachten’ werden de mobiele ploegen met een nota afgeschaft op 21 oktober 1985. Vanaf het weekend van 26-27 oktober 1985 tot en met het weekend van 6-7 december 1985 zouden daarentegen enkel statische bewakingen met telkens twee anonieme voertuigen worden voorzien op de parkings van Delhaize en Col- ruyt van 18.30 uur tot een half uur na sluiting.

De nota van 21 oktober indachtig, betekent dit dat zich op het moment van de overval te Aalst - op 9 november - twee politieploegen op de Delhaizeparking dienden te bevinden.

Alleen, op het moment van de overval, waren die er niet! Gewoon, en dat weten we uit een heel goede bron, omdat alle politiebewakin- gen enkele dagen voor de overval werden afgeschaft. Dit werd ‘mondeling’ van hoger- hand meegedeeld aan de betrokken politie- mensen.

Met de door de Bendecommissie gewenste kritische houding tegenover onze informatiebronnen probeerden we te achterhalen door wie, of op welk niveau, de beslissing tot afschaffing werd genomen. Kenmerkend voor meer dan dertig jaar onderzoek in het Bende van Nijveldossier: niemand kon ons, tot op vandaag, zeggen door wie en waarom.

RIRO

Bende van Nijvel

Dertig jaar na de overval te Aalst. Wie en waarom?

Nationaal stadion: ’t is stil aan de overkant

Sinds het clubbestuur van Anderlecht op 25 september zijn voornemen bekendmaakte uit het Ghelamcoproject te stappen, is het verduiveld stil geworden rond het nationaal stadion. Veel te stil eigenlijk. Want dit betekent dat achter de schermen heel zware druk wordt gezet op het clubbestuur om op zijn stappen terug te keren.

Binnen de club heerst diepe verdeeldheid.

Enerzijds is er de oude garde (ijdeltuiten zoals Michel Verschueren), die nog een laatste keer wil gloriëren in een blinkend megalomaan stadion en die intensief lobbywerk levert bij de politieke vrienden. Daartegenover staat een jonge groep van nuchtere rekenaars, die stilaan klaarstaat om de macht over te nemen binnen de club en die becijferd heeft dat de deelname aan het stadionproject op Parking C gigantisch veel risico’s inhoudt.

Vooral het feit dat Anderlecht geen mede- eigenaar kan worden van het Eurostadion zit die mensen hoog. Op die manier verdwijnt de hoge huurprijs (11 miljoen euro per jaar!) in een bodemloze put, terwijl de concurrentie grote winsten kan maken (en dus duurdere spelers kan aantrekken) door in eigen stadion te spelen.

15 op 16 zijn tegen

Anderlecht voelt ook de druk van de andere eersteklasseclubs. Zij beschouwen de deelname van Anderlecht aan dit project als een zuivere vorm van concurrentievervalsing. Bart Verhaeghe was vorige week zaterdag gastspre- ker bij Pro Flandria (een grote Vlaamsgezinde ondernemersclub) en liet in de marge van dat

bezoek verstaan dat maar liefst 15 van de 16 topclubs uitdrukkelijk gekant zijn tegen de bouw van een nationaal stadion. Volgens die clubs is er helemaal geen behoefte aan een megacomplex en zou het veel gezonder en sportiever zijn als de wedstrijden van de nationale ploeg telkens in een ander stadion zouden gehouden worden. De topman van Club Brugge weet waarover hij spreekt. Na het EK van 2016 wordt hij de ondervoorzitter van de Voetbalbond en vandaag reeds waait daar een frisse wind. Na het onzalige verkwisterstijdperk van Steven Martens staat men er veel kritischer tegenover de betonboeren van Ghelamco.

Geen Plan B

Politiek is het stadion evenwel nog steeds niet opgegeven. De Brusselse blauwe dwerg Guy Vanhengel blijft ervoor vechten. Sterker nog: tijdens het debat hierover in het Brus- sels Parlement van 2 oktober was de piste van Parking C zelfs de enige mogelijke optie: “Er is geen Plan B, want er is geen privépartner voor de renovatie van het bestaande stadion, dat maar tot volgend jaar mag gebruikt worden.

Dus mogen we zonder nieuw stadion ook de medeorganisatie van het Europese kampioen- schap voetbal in 2020 vergeten.” Zeer heuglijk

nieuws, zouden we zo zeggen.

Toch is de buit nog lang niet binnen, want Vanhengel en co blijven zich geroepen voelen op Anderlecht in te praten. Bijzonder triestig is dat hij daarbij de volle steun krijgt van ex- minister Brigitte Grouwels van CD&V, die blijft hopen dat dit “prachtige project” alsnog kan worden gerealiseerd, bijvoorbeeld door Ander- lecht betere voorwaarden aan te bieden.

Onbegrijpelijk dat zelfs Brigitte Grouwels, die ooit voor Vlaamsvoelend doorging, helemaal niet blijkt te beseffen dat het Eurosta- dion een anti-Vlaams annexatieproject is. Dat een extreme opportunist als Vanhengel alle Vlaamse reflexen overboord had gegooid, wist iedereen, maar dat ook Grouwels zich voor de kar van het Brussels imperialisme laat spannen, dat heeft ons toch wel pijnlijk verrast.

Tous en France

Intussen hebben de campagnebedenkers achter de Rode Duivels weer een nieuwe, wer- vende slogan bedacht. Na het “Tous ensem- ble” en het ongenietbare, eentalig Franstalige Braziliëlied van Stromae, moeten we nu geest- driftig worden bij de indianenkreet “Tous en France”.

Het lijkt op een provocatie, maar niette- min zullen duizenden Vlaamse idioten met dit gedaas hun keel schor schreeuwen. Misschien is het tijd voor een gepaste tegenreactie. “Adieu les diables! Restez en France pour toujours!”

Iemand een beter idee? BL

(6)

“Kom met uw kinderen gewoon gezellig naar Antwerpen. Bij ons blijft Zwarte Piet gewoon zwart.” Die opmerkelijke oproep deed de Antwerpse schepen Koen Kennis (N-VA) in de Neder- landse krant De Telegraaf omdat Zwarte Piet in Nederland bijna overal wordt geweerd tijdens het Sinterklaasfeest. “Dit is een belachelijke discussie die niet thuishoort op een traditi- oneel kinderfeest als Sinterklaas”, zei de schepen achteraf in een quote. Natuurlijk had hij met zijn oproep in De Telegraaf, de Ollandse gemoederen beroerd.

Wie wil weten wat voor zottigheden daar uitgevonden worden in de discussie over Sinterklaas en Zwarte Piet moet even surfen naar HLN.Be en vervolgens naar Zwarte Piet. Dan kom je te midden van een ongelooflijke chaos terecht. De hetze over Zuid-Afrika van 25 jaar geleden heeft er haast niks aan. Toen dachten de Ollanders ook dat ze iets konden veranderen aan de situatie daar. Ze meenden Shell te moeten boycotten en warenhuizen die iets met de Zuid-Afrikanen te maken hadden, in brand te steken.

Koen Kennis met zijn goed marketing-idee om normale Neder- landers naar ons te lokken, heeft de bal misgeslagen. Hij heeft het Linkse Olland wakker geschud. En meteen ook de roodhuiden van de

VRT en vooral van Ketnet. Die schoten onmiddellijk aan het werk en kregen daarbij de hulp van de gelijkgezinden van De Standaard. En dus: Van roetzwart naar... minder zwart. Er komt dan toch een “aan- passing”: “Geen dikke, rood gestifte lippen meer, geen grote, gouden oorbellen meer, geen kroeshaar meer, maar vooral ook geen roet- zwarte huid meer.” Die lijn wordt nu doorgetrokken naar de Zwarte Pieten die de komst van Sinterklaas in Antwerpen zullen begeleiden, zo bevestigt VRT-woordvoerder Hans Van Goethem in De Standaard.

Het evenement is een organisatie van Ketnet.”

En dus gaat Kennis al half door de knieën: “Ik heb ook aan De Telegraaf gezegd dat onze Pieten zwart zijn van het roet”, zegt hij op zijn beurt in De Standaard. “Het gaat erom dat onze Pieten niet rood, geel, goud of groen zijn, maar zwart van het roet in de schoor- steen.” Kennis voegt er nog aan toe dat hij de hele racismediscussie

“onnozel” vindt. Maar alle goeie bedoelingen ten spijt: in Antwerpen zullen het “veegpieten” zijn die optreden. Dat wil zeggen Pieten met hier en daar een zwarte veeg, opgehaald in de schoorsteen. Belache- lijker kan haast niet. Koen heeft het zelf al gezegd zoals in de inlei- ding is vermeld: “Dit is een belachelijke discussie die niet thuishoort op een traditioneel kinderfeest als Sinterklaas”.

Pagadder

Pagaddertoren

Een “veegpiet” voor Antwerpen

De stok van Homans

Ook de Linkebeekse kruik gaat zolang te water tot ze barst. Blijkbaar werd de politieke druk voor minister Homans te groot en moest opgetreden worden. En van de verschillende opties die ze had, koos ze de minst doordachte. Schort er wat aan haar adviseurs? Of heeft het allemaal te maken met die soms complexe relatie tussen Vlaamse politici in de machtsinstrumenten waarover ze beschikken? Ergens klinkt dit bekend in de oren, haast even bekend als het Linkebeekse circus...

Uiteraard zal Damien Thiéry, u weet wel, de niet-benoemde en gedoodverfde burgemeester van Linkebeek, elke kans om een nummertje op te voeren met beide handen grijpen. Zeker in de politiek is marketing essentieel. En op de plaatselijke communautaire tamtam trom- melen is, om in die sferen te blijven, zijn unique selling proposition.

Kan men hem dan niet gewoon niet-benoemen en de dingen laten voor wat ze zijn? Op die manier vernauw je zijn forum en voed je mogelijk tegenstellingen binnen zijn achterban.

Nee, zegt de collega die ons wekelijks op de echo’s uit de koepelzaal trakteert. De druk op Homans om in te grijpen was te groot geworden, vanuit de oppositie maar ook haar achterban. Het kan toch niet dat een gemeente na acht jaar nog steeds geen burgemeester heeft?

Zeker voor een partij die hamert op goed bestuur, is dit een moeilijk punt. Dat de Vlaamse regering als toezichthoudende overheid niet met zich kan laten sollen, is eveneens een argument. Goed, alle begrip, dus moest opgetreden worden. Daadkracht was nodig.

Geen etmaal later wisten deskundigen ons te vergasten op een overzicht van mogelijke Lin- kebeekse scenario’s. En ja, Homans was er zonder meer in geslaagd te kiezen voor... het slechtste. Ze had ook iemand kunnen benoemen van buiten de raad. Of een regeringscommissa- ris die in de betere Ganshof van der Meerschstijl (de man die er destijds op uitgestuurd werd om een eind te maken aan de lokettenkwestie in Schaarbeek) zijn opwachting zou maken in het dorp. Maar nee, ze nam iemand uit de tweekoppige (Vlaamse) oppositie. Misschien wel een minzaam man vol goede bedoelingen, maar met nauwelijks stemmen achter zijn naam.

Machtspolitiek betekent net dat men het lokale op zo’n momenten kan overstijgen. Maar door te doen wat ze deed, bleef ze gewoon wat in de dorpspolitiek roeren.

Hierop hameren is een kans die Thiéry niet laat liggen. Bovendien krijg je de rare situatie waarbij iemand van de oppositie burgemeester wordt, en met de partij moet samenwerken waartegen nog een dag eerder oppositie werd gevoerd. Wat krijg je wanneer je alle voorgaande elementen bij elkaar neemt? U vult het zelf maar in. Ergens dient men zich de vraag te stellen wat nu het ergste is. De manifeste Franstalige onwil om zich te schikken naar de – o gruwel – Vlaamse regeltjes, of de manier waarop die Vlaamse regering, Homans op kop, omspringt met de instrumenten die ze ter beschikking heeft. De vraag stellen, is ze beantwoorden.

KNIN.

De Geuzenberg

Dwars door Vlaanderen

15 oktober 2015

6 20STE RuiLBEuRS NijLEN

Op 18 oktober vindt in Nijlen de 20ste Ruilbeurs Vlaamse Beweging plaats in feestzaal Nilania, Kesselsesteenweg 52 in Nijlen. Voor deze feesteditie zal het aan- bod rijker dan ooit zijn. Jarenlang heb- ben Lode van Dessel en zijn kleine ploeg de kar getrokken. Nu zal het voor Lode de laatste keer zijn dat hij instaat voor de hele organisatie. Wegens gezondheids- problemen ziet hij zich verplicht ermee te stoppen. Of de Ruilbeurs in zijn huidige formule nog zal kunnen doorgaan, blijft een vraagteken. De kans is heel groot dat dit de allerlaatste ruilbeurs wordt. Ook de ruilbeurs in Asse kent geen volgende editie.

In elk geval, nu zondag wordt er in Nij- len veel volk verwacht. Het zal Lode en zijn medestanders deugd doen. De beurs is toegankelijk van 9 tot 16 uur. Inlichtingen kunnen bekomen worden bij lode.van- dessel@telenet.be of bij bob.wellens@

telenet.be

Topadviseur Moolenaar

Schitterend toch hoe roodgroene Gazet van Antwerpen zich van haar oppositietaak kwijt.

De hoog betrouwbare VRT – peiling voorspelt voor Groen superwinst in Antwerpen. Prompt pleitte “senior writer” Lex Moolenaar over een volle bladzijde voor oprichten van een links kartel met de partij van de kameraden. We besparen U de “hoogtepunten” van zijn plei- dooi, vermits zijn conclusie alles zegt over wat vandaag in de krant van Linker Oever geldt voor “objectieve berichtgeving”. Geniet mee:

“SP.a en Groen mogen niet te lang wachten.

De linkse kiezer in Antwerpen wil weten waar hij aan toe is. Het vergt tijd om een “challen- ger” voor Bart De Wever in de markt te zetten.

Voor een “voorverkiezing” – de doopnaam van Moolenaar voor het kartel - komt 2017 te laat”.

Groen kopstuk Wouter Van Besien denkt daar anders over. Of hij na de hint van zijn topadviseur van mening verandert is nog onduidelijk.

Fantastisch en pittoresk

Ene Jan Stassijns meldde via Gazet van Ant- werpen dat hij de ouderlijke woning in “het boerengat” Wommelgem ingeruild heeft voor – ga even zitten – “een fantastisch en gezellig (sic) huisje in hartje Borgerhout, vlak aan de pittoreske (resic) Turnhoutsebaan. Alles binnen handbereik, supermarkten, cafeetjes, bak-

kers, slagers en tramhaltes. En binnen de tien minuten met de fiets in hartje historische bin- nenstad”. Helaas gaat zijn autoverzekeraar niet helemaal mee in het verhaal van een bijvalrijke adreswissel. Kameraad Jan zag zijn autoverze- kering 130 euro stijgen.

Afgezien van de vraag waarom Jan aan de hand van zijn poëtische ontboezemingen over toplocatie Borgerhout sowieso nog een auto nodig heeft, kan het dat zijn verzekeraar minder oog heeft voor het fantastische, gezellige en pittoreske van zijn nieuwe optrekje en meer voor de dagelijkse realiteit in een toplocatie van de multiculturele illusie. Of vergissen we ons alweer?

Sociale woningen

“Gemiddeld 1.122 dagen wachten op een sociale woning” zegt Vlaams parlementslid Els Robeyns. In Limburg staan er 17.740 kandi- daat-huurders op de wachtlijsten. Nieuw Dak in Genk: “Een gezinswoning huren in Vlak- veld, is 12 jaar wachttijd” Voorwaarden om een sociale woning te huren zijn: “Minstens 18 jaar oud zijn, een minimum inkomen hebben, geen eigendommen bezitten, ook niet in het buitenland. Nederlands spreken of het snel willen leren met inburgering, en ingeschreven zijn in het bevolkings- of vreemdelingenregis- ter.” Vele huurders voldoen hier niet aan, zelfs niet na 20 jaar, en toch wonen ze in een sociale

woning. Als men eindelijk eens werk maakte om de eigen huisregels te doen naleven, kwam er veel plaats vrij op de sociale huurmarkt.

Provinciehuis van Limburg te koop

Minister Liesbeth Homans (N-VA) verkoopt het aandeel (34%) van de Vlaamse overheid in het Limburgs provinciehuis. Het provinciebestuur, voor 66 % eigenaar toonde geen inte- resse. Het stadsbestuur van Hasselt zocht een centrale ruimte om haar verspreide stadsdiensten te centraliseren.

Een uitgelezen kans dacht N-VA, om bij het provinciebestuur en de Vlaamse overheid te informeren naar de mogelijkheden om alle stadsdiensten in het provinciehuis onder te brengen. Het Hasselts stadsbestuur besliste anders. Achter de oude rijkswachtkazerne langs de Guffenslaan, verrijst een modern nieuw stadhuis dat in 2018 klaar moet zijn.

Geraamde kostprijs zo’n kleine 53 miljoen euro. De stadsdiensten in het provinciehuis onderbrengen kon al voor ‘n 7,7 miljoen euro.

Mohammed-cartoons in Ieper

Op zaterdag, 28 november as. plant het Ieperse gemeenteraadslid Nancy Six een tentoonstelling van de veelbesproken Moham- med-cartoons in haar stad. Hiervoor vroeg ze de officiële toelating aan het schepencollege aan om een van de stedelijke openbare ruim- tes te mogen gebruiken. De organisatie ervan ligt in handen van Steden Tegen Islamisering en de Vriendenkring Nancy Six.

Benieuwd of het stadsbestuur van de Kat- tenstad de moed zal opbrengen om hiervoor toelating te geven. En krijgt ze die toelating niet, dan vindt hoe dan ook op die dag de tentoonstelling op een private locatie plaats.

Nancy is niet van plan om zich met een kluitje in het riet te laten sturen.

CD&V deelt slechte punten uit

Drie jaar na haar verkiezingsnederlaag heeft de Kortrijkse CD&V dat nog steeds niet verwerkt. Afgelopen week kwam dat goed tot uiting toen de oppositiepartij de balans

opmaakte van duizend dagen stadscoalitie onder Vincent van Quickenborne. Vooral de N-VA moet het ontgelden, die volgens Stefaan de Clerck “gesandwicht wordt tussen de VLD en de sp.a van Philippe de Coene”.

De slechtste score krijgt schepen An Van- dersteene (N-VA): een “ramp. Ze blijft zoals de Mona Lisa steeds lachen maar krijgt niets van de grond”. Schepen Scherpereel (N-VA “der Rudolph”) “luistert nooit en is enkel met macht bezig”. Schepen van Financiën Catherine Wael- kens (N-VA) scoort dan wel redelijk goed. “Ze is vriendelijk en eerlijk maar heeft geen visie”.

Van Quick zelf meent Stef dat “hij het burger- meesterschap beu aan het worden is. Hij is steeds meer met de nationale politieke bezig.

Hij zal nooit een goeie burgervader zijn”. Nu, de laatste die een dergelijke mening moet ver- kondigen is toch Stef zelf zeker. Als burgemeester was hij meer af- dan aanwezig. Niet dat we Quick hier willen verdedigen hoor. Soms is echter zwijgen beter dan spreken. Of Stef het ooit zal snappen?

Hoe tellen ze dat?

Brugge, zaterdag 10 oktober, van 10 tot 17 uur Iedereen Klassiek, gratis concerten in de concertzaal, de kamermuziekzaal en andere plaatsen verspreid in het Concertgebouw en elders in de stad. Verleden jaar 5.500 luiste- raars en kijkers, dit jaar geschat (?) op 20.000, zonder reden verhoogd op 20.500 en met onze medewerker ter plaatse erbij houden wij het op 20.501.

Hoe komen ze aan die uitzonderlijke cijfers?

Voor klassieke muziek zonder festivalweide en geen toegangskaarten! Het programma, ook gedeeltelijk rechtstreeks uitgezonden op Klara, bood voor elk wat wils maar kersen op de taart waren de “volksnationalistische” componis- ten Jean Sibelius met zijn Finlandia en Anton Dvorak met uittreksels uit De Nieuwe Wereld door de Brussels Philharmonic en het Vlaams Radiokoor. Onze ouderen maar ook veel jon- geren mochten en konden meekwelen aan de hand van teksten en partituur!