N-VA nu eens rechts-conservatief, dan weer links-liberaal

€ 2,20

73ste jaargang • nummer 23 • donderdag 8 juni 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Als de N-VA een klaar en duidelijk rechts standpunt wil innemen, dan lijkt het erop dat staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken de opdracht heeft gekregen zich nog eens te laten gaan op sociale media. Naar aan- leiding van de bloedige aanslagen in Londen ergerde hij zich – terecht – openlijk aan het

‘kumbaya’-gedoe en het zingen bij kaarslicht van ‘Imagine’ van John Lennon om het terro- ristische gevaar te bestrijden. Francken kreeg op de sociale media meteen de wind van voren van de linkerzijde. Zoiets legt de steeds popu- lairder wordende politicus geen windeieren.

Ook zijn betoog dat hij het strengste asiel- beleid in jaren voert, slaat aan. Ook al zijn de resultaten niet indrukwekkend. Als Francken zegt dat er nooit meer intrekkingen geweest zijn van de vluchtelingenstatus, dan neemt hij een loopje met de waarheid.

Wie naar de webstek van het Commissari- aat-Generaal voor de Vluchtelingen en Staat- lozen (CGVS) surft, ziet andere cijfers. In 2012 waren er 51 intrekkingen op een totaal van 4.419 erkenningen (vluchteling en subsidiaire bescherming). Dus: 1,15 procent van het totaal.

Dat was ten tijde van de regering-Di Rupo

met Maggie de Block (Open Vld) als bevoegd staatssecretaris. 2016: 114 intrekkingen op een totaal van 15.478 erkenningen. Dus: 0,7 pro- cent. Tot daar de harde aanpak van Francken.

Maar hij blijft uitpakken met zijn imago van

‘harde’ staatssecretaris. Daarnaast kreeg Franc- ken applaus voor de verschillende ‘reddings- operaties’ voor christelijke vluchtelingen uit Syrië. Het is hier al eerder vermeld: de N-VA zal met haar rechts-conservatieve discours zeker electoraal scoren in 2018 en 2019. Het is de levensverzekering van de partij voor het geval de bevolking niet tevreden is over de economische hervormingen die de regering- Michel heeft doorgevoerd. Of zich ergert aan de belastingverhogingen van de Vlaamse rege- ring, zoals de Turteltaks.

De niet zo rechtse nieuwkomersverklaring

We zouden het pleidooi van de N-VA voor een burgerschapsverklaring of nieuwkomers- verklaring eveneens kunnen zien als een onder- deel van deze flink-rechtse aanpak. Het komt erop neer dat mensen die de westerse normen en waarden niet aanvaarden hier niet welkom zijn: gelijkheid man en vrouw, scheiding van Kerk en Staat… Maar wie dit discours van nabij bestudeert, merkt op dat hier een sterk links- liberale ondertoon in zit. Kan je bijvoorbeeld als overtuigd katholiek die tegenstander is van euthanasie, abortus en het homohuwelijk zo’n burgerschapsverklaring wel onderschrijven?

De conservatieve advocaat Fernand Keu- leneer verwoordde het perfect in een inter- view met het weekblad Knack in februari: “Daar staan dingen in die ik, geboren en getogen in dit land, nooit zou ondertekenen. Dat twee mannen met elkaar kunnen trouwen en kinde- ren mogen grootbrengen, vind ik bijvoorbeeld helemaal geen fundamentele waarde in onze samenleving. Volgens die verklaring zou een nieuwkomer ook niet mogen deelnemen aan een manifestatie tegen de invoering van het gelijkgeslachtelijke huwelijk. Dat is natuurlijk

larie en apekool. (…) Dat is toch gewoon onze links-liberale sharia?”

De LGBT-lobby achterna hollen

Ook op andere vlakken holt de N-VA de links- liberale morele consensus na. Denk maar aan de manier waarop de partij tegemoetkomt aan de LGBT-lobby (Lesbian, Gay, Bi, Transgender).

Dat een partij een beweging steunt die opkomt voor homoseksuelen is niet meer dan normaal.

Homofobe partijen zijn er gelukkig niet meer in Vlaanderen. Maar er is wel een lobby aan het werk die vindt dat die andersgeaardheid main- stream is geworden, en die nog een stuk verder wil gaan: het onderscheid tussen man en vrouw moet volledig irrelevant worden gemaakt. Een nooit gezien revolutie.

De transgenderwet die de Kamer eind mei goedkeurde, gaat in die richting. Van geslacht veranderen zal binnenkort kunnen via een administratieve procedure. De bestaande medi- sche voorwaarden worden geschrapt. Tot nu toe moest wie van geslacht wou veranderen zich laten steriliseren en een zware geslachts- verandering ondergaan. Dat zou in strijd zijn met het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. De wet van minister van Justitie Koen

Geens (CD&V) en staatssecretaris voor Gelijke Kansen Zuhal Demir (N-VA) brengt daar veran- dering in. Het was overigens de voorgangster van Demir, Elke Sleurs, die de wet mee voorbe- reidde. Niemand bij de N-VA verwierp de wet. Er waren wel vier onthoudingen. Enigszins verras- send onthielden ook de twee bij de stemming aanwezige Vlaams Belangers zich.

Nochtans: de transgenderwet ontneemt elke culturele inhoud aan het concept, man of vrouw en zelfs moeder of vader, ze verheft uitzonder- lijke gevallen tot norm. Bijvoorbeeld: een man kan nu een kind baren, terwijl hij er juridisch de moeder van is. Links-liberaler kan moeilijker.

N-VA stapt daarmee verder op het pad dat ze al een tijd bewandelt. Pro memorie: in 2015 raakte bekend dat de Vlaamse overheid in de toekomst geslachtsneutrale toiletten in haar kantoorgebouwen zou voorzien. Zo zouden transgenders - mannen die zich vrouw voelen of omgekeerd en daarom soms van geslacht veranderen - zich comfortabeler voelen. Intern bij de N-VA werd wat lacherig gedaan: “Zijn dat de beleidsprioriteiten?” Openlijke kritiek kwam er echter niet, uit vrees om in de politiek incor- recte hoek te worden

geduwd.

Bij monde van staatssecretaris Theo Francken lijkt N-VA in het maatschappelijke debat meer en meer te kiezen voor de rechts-conservatieve aanpak. Lijkt, want de partij houdt evenzeer een mainstream links-liberaal discours.

N-VA nu eens rechts-conservatief, dan weer links-liberaal

Ebru Umar aan het woord 2 Trump: Adieu Paris 3 Briefje aan Peter Wouters 3 Praten met Remi Vermeiren 11 Een Ierse tragedie

in Vlaanderen 13

Bankroet van PO2 15

Deze week

Actueel 8 juni 2017

2

Uit de smalle beursstraat

Protectionistische idiotie

Het zal de geschiedenis in gaan als één van de meest memo- rabele tv-momenten van 2017. In ‘De afspraak of vrijdag’ op Canvas brak sp.a-Europees Parlementslid Kathleen van Brempt een lans voor importheffingen op Amerikaanse producten. Dat is volgens haar de terechte sanctie die aan de VS moet worden opgelegd omdat president Trump besloten heeft zich terug te trekken uit het Klimaatakkoord van Parijs. De redenering van Van Brempt: de Amerikanen zullen immers goedkoop produc- ten naar Europa exporteren die gemaakt zijn volgens milieuver- vuilende procedés waarbij sprake is van massale CO₂-uitstoot.

Van Brempt had echter de pech dat ook econoom Geert Noels in de studio zat. Die zette haar meteen op haar plaats.

Noels vroeg haar of we dan een CO₂-importtaks moeten opleg- gen aan volgende Amerikaanse bedrijven die hier actief zijn of producten en diensten naar Vlaanderen exporteren: Tesla, Facebook, Google, Apple… Niet echt grote vervuilers. Noels wees erop dat het vooral Chinese en niet Amerikaanse produc- ten zijn die op basis van kolen geproduceerd worden en dus vervuilend zijn. 70 procent van de Chinese economie draait op die energiebron. Van Brempt zat erbij met haar mond vol tanden.

‘De afspraak op vrijdag’ was voor één keer leuke televisie.

Wat echter verontrustend was, was dat politici uit andere par- tijen een gelijkaardig discours hielden. Meer bepaald bij CD&V

en Open Vld werd gepleit voor een CO₂-taks op Amerikaanse producten. Enkel N-VA en Vlaams Belang hielden zich wijse- lijk afzijdig in dit hallucinante debat.

Het is wellicht de eerste keer sinds de Tweede Wereldoorlog dat Vlaamse politici zo openlijk pleiten voor plat en ondoor- dacht protectionisme. En dat in een land dat een zeer open economie heeft en leeft van de export. België is de zesde groot- ste exporteur in Europa (na landen als Duitsland, Frankrijk en Italië) waarbij de VS nog steeds zeer belangrijke en groeiende afzetmarkten zijn.

Tijdens de campagne voor de Amerikaanse en de Franse presidentsverkiezingen waren Vlaamse politici er als de kip- pen bij om de protectionistische voorstellen van Donald Trump en Marine Le Pen aan te vallen. De voorzitster van het Front National werd omwille van haar protectionistische standpun- ten recentelijk een ‘viswijf’ genoemd door ex-Europees Com- missaris Karel de Gucht.

Uit een soort van ziekelijke Trump-aversie zijn vele Vlaamse politici plots voorstander geworden van nieuwe handelsbar- rières. De idiotismen die verkondigd werden sloegen alles.

Zelfs de federale premier Charles Michel verloor zijn kalmte en pleitte voor een “Europees economisch patriottisme”.

Lode Vereeck, professor macro-economie en senator voor Open Vld wil een CO₂-taks op Amerikaanse producten. CD&V-

Kamerleden stelden dezelfde eis. Blijkbaar weet niemand van deze politici dat het Europese handelsbeleid geen nationale aangelegenheid meer is en dat de Belgische regering hier niet eigenhandig kan optreden.

Lode Vereeck wist echter van geen ophouden. Hij verge- leek de CO₂-importbelasting met de invoerheffingen op goed- koop Chinees staal. Vereeck haalt twee zaken door elkaar. Er is vooralsnog geen sprake van dat de Amerikanen producten aan dumpingprijzen op de Europese markt gooien, wat de Chi- nezen wél doen.

Blijkbaar heeft Vereeck evenmin nagedacht over de nati- onale economische impact van zo’n ondoordachte handels- barrières. De Amerikanen zullen hun producten ondanks de handelsbarrières blijven invoeren, zij het aan een hogere prijs.

Dat zal hier de inflatie aanzwengelen, en door de automati- sche indexering van de lonen zal de arbeidskost toenemen. De Vlaamse bedrijven zullen een concurrentienadeel ondervinden en dat zal leiden tot jobverlies. Dàt is het gevolg van een CO₂- taks die om louter protectionistische redenen wordt ingevoerd.

Nu, CO₂-taksen zijn op zich niet slecht, integendeel. Zeker in België liggen de milieuheffingen zeer laag. Ze bedragen slechts 4,5 procent van alle belastingen. Ze mogen gerust omhoog.

Belastingen op milieuvervuilende activiteiten zullen de milieu- vervuilende activiteiten afremmen, of overheidsinkomsten genereren. Zo’n taks is dus welkom, doch op twee voorwaar- den: dan moeten de belastingen elders dalen, vooral die op arbeid en in de personenbelasting. En een milieubelasting moet gelden voor alle vervuilende bedrijven, niet enkel bui- tenlandse. Maar zo’n nuchtere economische analyse kunnen onze hysterische politici blijkbaar niet meer maken.

A

V

Parijs leidde tot hysterische reacties bij Vlaamse politici. Uitgezonderd N-VA en Vlaams Belang pleitten ze allemaal voor douanetarieven en importheffingen voor Amerikaanse producten. Plat en ondoordacht protectionisme, ter- wijl Vlaanderen goed is voor 85 procent van de Belgische export.

Blanke mensen en de verkleuring

Die meest blanke mensen wonen in de meest keurige blanke wijken. Keurig onder weldadige bomen, voorzieningen waarbij alles functioneert – vuilnis wordt keurig opge- haald voor de deur in plaats van bij een geza- menlijk afvalpunt op straat – met scholen die ongetwijfeld stempels hebben maar net niet die ene: zwart. Toch bijzonder dat we het in Nederland wel over ‘zwarte scholen’ hebben, maar de term ‘blanke school’ niet over de lip- pen krijgen. ‘Gemengd’ lukt nog net, maar

‘gemengd’ is een eufemisme voor ouders die nog in de ontkenningsfase zitten dat de grote steden gekleurder zijn dan ze zouden willen.

Altijd de uitzondering

Deze columnist is een stadsmeisje. Gebo- ren in Den Haag, getogen in Rotterdam, jarenlang verdwaald in Amsterdam en inmid- dels weer terug waar ze hoort: Rotterdam. En ondanks haar Turkse roots ferm geworteld in de meest blanke wijk van de stad, met het groenste uitzicht dat je je kunt wensen. Deze columnist is altijd het enige zichtbare resul- taat van verkleuring van een wijk geweest – met als uitzondering de tijd dat ze in Amster- dam woonde.

Deze columnist heeft van kinds af aan ervaren hoe het is om als migrantenkind in een blanke wijk te wonen: je bent áltijd de uit- zondering. Je bent die ene die thuis nog een andere taal spreekt. Je bent het kind aan wie altijd gevraagd wordt waar het leuker is, in Nederland of in Turkije. Je bent het kind dat altijd te horen krijgt ‘knap hoor, dat je zo goed Nederlands spreekt’. Die uitzonderingsposi- tie zet door op de universiteit, op het werk en zelfs als columnist. Van die uitzonderingspo- sitie ben ik me altijd bewust geweest: mijn afkomst is nooit een blokkade geweest, maar altijd een meerwaarde.

Gentrificatie

Desondanks bevond mijn eerste koophuis zich in een Amsterdamse achterbuurt. De wijk was zwart en ronduit arm, maar er was res- pect tussen de arme Nederlanders en migran- ten. De straten waren schoon, het Turkse krui- deniertje handelde geheid in iets illegaals en de Antilliaanse drugsverkopers zorgden ervoor dat vreemde lieden de auto’s onge- moeid lieten. Het was een vreemde sociale controle die werkte – twintig jaar geleden.

Totdat er iets gebeurde: de huurhuizen wer-

den koophuizen en de mix in de wijk veran- derde.

‘Gentrification’ is tegenwoordig het ‘buzz- word’ als je een buurt wilt aanduiden waar nog steeds 70 procent migranten wonen maar waar Nederlanders inmiddels ook hui- zen kopen. De criminele migranten bleven – de Amsterdamse mocromaffia houdt huis én kantoor in deze Amsterdamse wijk – maar de witte overhemden en leaseauto’s kwamen erbij. De islamitische basisschool in de wijk trekt nog moslims in boerka’s. ’s Avonds en in het weekend als de school gesloten is, is de wijk een stuk blanker. De huurwoningen in de achterafstraten zijn opgeknapt en worden voor idiote prijzen verkocht. Toch is de sfeer in de afgelopen jaren grimmiger geworden. De veelal islamitische migrantenjeugd is grof en gewelddadig. In de supermarkt werd ik uitge- scholden, op straat nageroepen. Gentrifica- tie mag dan ‘hot’ zijn, het lost het probleem van criminele Marokkanen in de wijk niet op.

Achttien jaar ervaring

Sinds een jaar woon ik weer in Rotterdam.

Het is een zegen om weg te zijn uit ‘gentrifica- tion’ en thuis te komen tussen de blanke men- sen van het oude geld, een zegen om weer die enige te zijn met de vreemde naam. Maar vooral is het een zegen om je niet elke keer, als je de deur uitgaat, af te vragen wat je nu weer voor ellende met Marokkanen gaat krijgen.

Achttien jaar heb ik tussen de migranten van islamitische afkomst geleefd. Elke mening die ik heb over migranten van islamitische afkomst, is gebaseerd op achttien jaar erva- ring. In die achttien jaar is het openbare leven islamitischer en gewelddadiger geworden. En wat die meest blanke mensen met hun tole- rante meningen weigeren onder ogen te zien, zal de komende achttien jaar werkelijkheid worden: ook hun meest keurige blanke wij- ken zullen ten prooi vallen aan de lusten van massa-immigratie. En dan?

e

Ebru Umar is een Nederlands-Turkse journaliste, bekend om haar kritische tweets en vrij en vranke columns. Noch Erdogan, noch haar Nederturkse medelanders kun- nen er mee lachen. In Vlaanderen haalde ze vorig jaar het nieuws toen ze in Turkije twee weken onder landarrest werd geplaatst door het regime. Ebru Umar schrijft onder meer voor Metro, waar ze de column van de vermoorde Theo Van Gogh overnam.

E ^bru u ^mar

DE wAArHEID oVEr oMrAN

U kunt zich ongetwijfeld de kleine Omran herinneren, het driejarige Syrische jongetje dat met bebloed hoofd in een ambulance zat, nadat hij gewond was geraakt door bombar- dementen op Oost-Aleppo in augustus vorig jaar. De foto van Omran ging de wereld rond en moest illustreren hoe wreed het Syrische regime in Aleppo tekeerging, samen met de Russische bondgenoot. Niet lang nadat het jon- getje wereldnieuws werd, viel Oost-Aleppo in handen van Assad.

Begin deze week dook de jongen gezond en wel weer op, in een reportage op een Liba- nese tv-zender. De zender sprak ook met zijn vader. De familie van Omran woont nog steeds in Aleppo, maar in een minder door de oorlog getroffen stadsdeel. Het blijken vurige Assad- supporters te zijn. Dat waren ze al ten tijde van het beleg van Oost-Aleppo, zoals wel meer inwoners van dat door rebellen gecontroleerde deel van de stad. De vader vertelt in het inter- view allesbehalve gelukkig te zijn geweest met

het gebruik (door de rebellen en de westerse media) van het iconische beeld van zijn zoon- tje. Hij beweert ook verschillende keren bena- derd geweest te zijn om een interview te geven waarin hij dan Assad de schuld zou geven van het lot van zijn zoon. Er werden hem zelfs grote sommen geld beloofd, maar hij heeft steeds geweigerd.

Sommige media doen dit verhaal af als ‘pro- paganda’ van het Syrische regime, maar de doorgaans goed ingelichte Arabische journa- liste Jenan Moussa bevestigt het verhaal van de vader. Zij ontdekte al eerder wat de poli- tieke voorkeur van het gezin was (het werd haar bevestigd door bronnen uit de opposi- tie), en ook aan haar weigerde de vader vorig jaar een interview te geven.

Het ganse verhaal van Omran Daqnish doet nog maar eens denken aan de beroemde bou- tade van de Griekse antieke schrijver Aischylos:

‘In oorlogen sneuvelt de waarheid als eerste.’

Het Syrische kluwen en de verslaggeving ervan in onze media, vormen daarop helaas geen uitzondering.

Actueel

8 juni 2017 3

Zeemzoete zapzeververkoper

Mijnheer de sociaal bewogene,

Vorige week werdt gij met 97 procent van de stemmen van de algemene ledenverga- dering aangeduid als voorzitter van Bewe- ging.net. Dat was niet moeilijk, want er was geen tegenkandidaat en men was in die club al blij dat er toch één goedgelovige werd gevonden om die ondankbare taak op zich te nemen. Een dikke pree kan daar altijd bij helpen… Ondankbaar, jawel, want uw orga- nisatie dobbert in stormachtige wateren. Niet alleen vluchtte uw voorganger, Patrick Devel- tere, veilig weg naar het European Political Strategy Centre (EPSC) binnen de Europese Commissie, waar hij (nog) beter zal betaald worden en zijn carrière in stilte kan afron- den, Beweging.net sleept ook het loodzware Arco-dossier mee waarbij honderdduizenden sociale bewegers en spaarders zijn gerold en zelfs bestolen door de huisbank van de

‘christelijke zuil’.

Beweging.net blijft tevens een naam die niet bekt en die ook nietszeggend is.

Misschien was de oude, ingewortelde en door vriend en vijand bekende (en bijwij- len gevreesde) naam ‘Algemeen Christelijk Werknemersverbond’ (ACW) wat verouderd, maar de nieuwe naam klinkt in niemands oren en moet elke keer verduidelijkt worden met ‘het vroegere ACW’. Mutatis mutan- dis geldt dat ook voor de voorzitters. Wie in de gouden jaren na de oorlog en tot in de jaren negentig de namen P.W. Segers, Willy D’Havé en zelfs Theo Rombouts uit- sprak, moest er niet bij zeggen dat het om de voorzitters van het ACW ging. Dat wíst men gewoon, omdat het ACW woog op rege- ringen en partijen, de CVP/CD&V op kop.

Die voorzitters waren geen slapjanussen, maar de vertegenwoordigers van een dui- delijk sociaal programma en een waaier van krachtige en bloeiende nevenorganisaties uit de christelijke zuil. Je kon het ermee eens zijn of niet, ze drukten hoe dan ook een stempel op de samenleving en ze lieten niet met zich sollen. Ze verkochten ook geen zeemzoete zapzever, zoals dat met slapjanussen als Jan Renders en uw voorganger is begonnen, en dat met u als chef klaarblijkelijk voortgezet gaat worden. Als gij uw mandaat begint met uitspraken als “Ik hecht veel belang aan onze levenskwaliteit, zoals mobiliteit en luchtkwa- liteit en de kwaliteit van de samenleving. Wij moeten er mee voor zorgen dat iedereen aan boord geraakt”, dan heb ik meteen gegeten en gedronken en dan weet ik dat morgen uw

bedienden van de ledenadministratie niet overrompeld gaan worden met massa’s aan- vragen om alstublieft en ‘zo rap mogelijk’ lid te mogen worden van uw organisatie. Inte- gendeel. Ik vrees voor u dat het ledenaan- tal verder zal dalen bij zoveel nietszeggend- heid en het verder open trappen van al wijd geopende sociale deuren.

Als docent en opleidingshoofd aan de soci- ale school in Heverlee, ooit opgericht als hét vormingscentrum van het ACW, maar intus- sen overwoekerd door links en groen, komt gij niet verder dan de wens om “alle burgers inspraak te geven, niet enkel de specialis- ten in onze maatschappij”. Geen mens die daardoor geraakt wordt, laat staan geïn- spireerd geraakt om morgen de handen uit de mouwen te steken om bijvoorbeeld refe- renda mogelijk te maken of inspraakorga- nen uit de grond te stampen waarmee poli- tici rekening moeten houden. Het is praat voor de vaak, Peter. Meer nog: gij wilt voor- lopig nog niet de rekening van de regering- Michel maken. Ja, wat wilt ge nu eigenlijk?

Wilt gij eigenlijk wel iets?

Ook in het Arco-dossier neemt gij klaar- blijkelijk geen verantwoordelijkheid, ook al was het ACW er langs alle kanten bij betrok- ken. Gij schuift de hete aardappel naar de regering, want die zou een plan B hebben.

Ge moet maar durven…

Hadt gij meteen openlijk gezegd dat Bewe- ging.net zijn verantwoordelijkheid zou opne- men om zovele van haar bedrogen leden en anderen die in Dexia hun vertrouwen had- den gesteld, tegemoet te komen met een eigen plan B, dan waart gij op slag bekend.

Want haar op de tanden wordt door de goe- gemeente altijd geapprecieerd. En hadt gij daarnaast een sociaal programma naar voor geschoven waarin de eigen Vlaamse men- sen centraal zouden staan - zij die op wacht- lijsten van sociale woningen, rusthuizen en instellingen staan, maar vele ‘anderen’ moe- ten laten voorgaan -, dan zoudt gij pas een sociaal perspectief voor de gemiddelde Vla- ming hebben geboden. Het mag niet zijn.

Gij houdt het als academicus, die nooit

‘werknemers’, laat staan arbeiders, van dichtbij heeft gezien, bij holle slogans waar geen mens zich door ‘bewogen’ voelt. Dat zegt veel over Beweging.net. En over zijn noodlottige toekomst, die ik hier voorspel.

Briefje aan Peter Wouters

Verschillende Europese staatsleiders gaven in een eerste reactie dan ook aan dat ze toch willen doorgaan met het akkoord van Parijs, desnoods met de rest van de wereld tegen de VS in. Dit soort zelfover- schatting van Europa kan enkel begrepen worden in het licht van het totaal gebrek aan realisme dat alle politieke debatten over het klimaat kenmerkt. Het was sowieso extreem onwaarschijnlijk dat de dure eden van Parijs zouden nageleefd worden, in het bijzonder door de grootste vervuiler, China.

Het akkoord is immers niet bindend of afdwingbaar. Zonder de morele autoriteit en invloed van de VS is Parijs eigenlijk dood.

Enkel de begrafenis moet nog geregeld wor- den.

Het opbod der verontwaardiging

De ontkenning nam in de eerste dagen gekke vormen aan. Enkele mindere lich- ten van het parlement kondigden al maat- regelen aan om Trump te straffen. Een zekere Vincent van Peteghem (CD&V) liet weten dat hij in de Kamer een voorstel zou indienen om een eco-importtaks op Amerikaanse producten te heffen. Ene Tim Vandenput (Open Vld) kondigde een gelijk- aardig initiatief aan.

Hebben de heren de indruk dat Trump het type leider is dat dergelijke maatregelen zou ondergaan zonder represailles? Zijn zij zich ervan bewust dat 80 procent van de export uit Vlaanderen komt en in welke hoek de slagen dus zullen vallen?

Wanneer de lichtgewichten verzamelen blazen, kan Kathleen van Brempt (sp.a) niet op het appel ontbreken. In ‘De Afspraak’

stelde ze voor een taks te heffen op alle pro- ducten die in de VS zijn geproduceerd met

“vervuilende steenkool”. Ik geef grif toe dat mijn kennis over economie aan beperkingen onderhevig is, maar ik zou wel net verstan- dig genoeg zijn om geen halfbakken econo- mische ideetjes op te gooien in een praat- programma waar topeconoom Geert Noels mee aan de tafel zit. Kathleen dus niet.

Je zag op het gezicht van de normaal erg beheerste Noels de ergernis groeien over de nonsens die hij moest aanhoren. Toen hij eindelijk uithaalde naar Van Brempt, kreeg je één van de mooiste tv-momenten van het jaar. Een aanrader om te bekijken op de webstek van de VRT.

Iemand van wie je beter zou mogen ver- wachten, is Lode Vereeck. Vereeck is pro- fessor economie en ex-LDD’er; twee goede redenen zou je denken om geen contra- productieve handelsbeperkingen voor te stellen. Helaas. Vereeck bewees hoe absor- berend en vervreemdend de ideologische fantasiewereld der beroepspolitici is, door zijn eigen voorstel in te dienen tot economi- sche bestraffing van de VS. Na heel wat kri- tiek in eigen rangen (o.a. van de voorzitter van de Open VLD-jongeren) vermoed ik wel dat je van dat voorstel nog weinig zult horen.

De N-VA bleef zoveel mogelijk weg uit het opbod van verontwaardiging. Jambon ging even de mist in toen hij liet weten dat

“afspraken moeten nagekomen worden”.

Een niet al te verstandige opmerking, zo kort nadat België en de meeste Europese landen door Trump waren terechtgewezen voor hun flagrante tekortkomingen betref- fende de NAVO-verplichtingen. Maar uitein- delijk haalde het verstand de bovenhand:

“We zijn tegen strafmaatregelen die indrui- sen tegen onze economische belangen”, liet de partij weten.

De goedgelovigheid over China

China zegt aan het akkoord te zullen vasthouden. In de commentaren van Euro- pese politici en persjongens wordt dit uit- gelegd als een Chinese erkenning van de realiteit van de klimaatproblemen en zelfs als oprechte bereidheid van de Chinese lei- ders om inspanningen te leveren voor een betere wereld. Dit soort naïviteit is erger- lijk. China is veruit de grootste CO₂-produ- cent, maar het land moet geen cent storten

in het klimaatfonds van Parijs. Integendeel, het zal geld ontvangen. Degenen die jaar- lijks miljarden zullen moeten ophoesten, zijn de westerse naties, in het bijzonder de VS en Europa.

Nog het allerstrafste is dat China tot 2030 zijn CO₂-uitstoot enkel moet beperken in verhouding tot het bnp, maar niet in abso- lute termen. In werkelijkheid mag China tot 2030 méér CO₂ de lucht blijven instu- ren, en is dat ook van plan. Leider Xi Jinping liet weten dat hij de uitstoot zal laten pie- ken tegen die datum. China gaat trouwens kolencentrales bijbouwen. Daarna kunnen we voor een echte vermindering van de uit- stoot enkel rekenen op de goede wil van de Chinese leiders die in 2030 aan de macht zullen zijn. De goedgelovigheid van Europa is grenzeloos.

De derdewereldlanden blijven ook vast- houden aan het klimaatakkoord. Niet moei- lijk. Door de akkoorden van Parijs worden zij tot niets verplicht. Het enige wat ze moeten doen, is regelmatig hun bankrekening bekij- ken om te zien of de stortingen van de wes- terse landen (via het klimaatfonds) al zijn aangekomen. Nu de VS niet meer zullen meebetalen, zullen de meeste rekeningen voor Europa zijn. Dit continent gaat zichzelf dus een economische handicap opleggen via onhaalbare klimaatdoelstellingen, maar daar ook nog eens voor betalen, door mas- sale klimaatsubsidies aan landen waar onze bedrijven nu al naar delokaliseren.

Het einde van een nefast akkoord

Het akkoord van Parijs is een compleet nutteloos en waanzinnig duur project. Laat ons alles even op een rijtje zetten. Zelfs indien alle doelstellingen zouden gehaald worden, zou dit in het allerbeste geval lei- den tot een verminderde temperatuurstij- ging van 0,3 graden in 100 jaar. Dit is geen cijfer van de klimaatsceptici, maar de opti- mistische berekening van de VN zelf. Dit zou de opwarming trouwens helemaal niet tegenhouden, maar slechts met enkele jaren vertragen.

Zoals gezegd, zou zich dit dan nog alleen kunnen voordoen in het denkbeeldige sce- nario waarin álle landen zich vrijwillig hou- den aan álle maatregelen van een niet afdwingbaar akkoord, en dit tijdens een ganse eeuw. De kans dat dit gebeurt, is nihil, ook al omdat de doelstellingen onhaalbaar zijn. Het was bepaald hilarisch om de minis- ter van Duurzame Ontwikkeling, Marghem, nadat ze eerder de zet van Trump had ver- oordeeld, dinsdag te horen verklaren dat de doelstellingen voor België onrealistisch zijn en (nu al) moeten heronderhandeld worden.

Hoe utopisch het plan is, blijkt sprekend uit het uitstelmodel. Om het vooropgestelde doel te halen (een stijging van de tempera- turen met minder dan 2° op 100 jaar), zou 99 procent van de inspanningen moeten geleverd worden ná 2030, berekende de Deense statisticus Bjorn Lomborg. Maar de economische kost is groot, reëel en onmid- dellijk.

Uit eerdere artikels mag u afleiden dat ik geen bewonderaar van Trump ben. Maar zijn opzegging van het klimaatakkoord is het beste wat een Amerikaanse president gedaan heeft sinds het einde van de Koude Oorlog. Het is niet alleen goed voor zijn eigen land. Als de Amerikaanse uitstap leidt tot de feitelijke dood van het akkoord van Parijs (wat ik verwacht), dan heeft hij Europa verhinderd om zichzelf economisch te verminken. Helaas is het even zeker dat onze politici zullen blijven proberen om de klimaatreligie, het laatste toevluchtsoord van een voorbijgestreefde politieke gene- ratie, om te zetten in dwaze voorstellen en onhaalbare plannen die enkel de eigen eco- nomie pijn doen.

J

C

Adieu Paris

De kogel is door de klimaatkerk. Trump trekt de VS terug uit het akkoord van Parijs.

Deze daad van godslastering kon op het verwachte koor van verontwaardigde reac- ties rekenen vanuit de geloofsgemeenschap der klimaatalarmisten. Vooral voor de Europese politieke kaste, die van de strijd tegen de opwarming van de Aarde een cen- trale as van haar overlevingsstrategie heeft gemaakt, was de ontnuchtering groot.

Trump vertrekt uit klimaatakkoord

Geloofwaardig?

De commissie Politieke Vernieuwing, geleid door N-VA’er Brecht Vermeulen, zit in zak en as.

Na de uitlatingen van Kamervoorzitter Sieg- fried Bracke – die met zijn Telenet-besognes de oorzaak was van het ontstaan van deze commissie – dat voor hem de cumul niet moet afgeschaft worden, zit het spel op de wagen.

Voor Kristof Calvo van Groen is nu het hek van de dam en hij vraagt zich af of Bracke dan echt niets geleerd heeft. Calvo ruikt weer bloed.

Maar misschien zou de groene tafelspringer iets geloofwaardiger klinken, mochten hij en zijn partijgenoten per direct hun diverse man- daten herleiden tot één…

Rechter en partij

Een van de onderwerpen dat in die com- missie aan de orde is, is de verloning van de Kamervoorzitter. Die is duidelijk (te) hoog, en dat vindt Bracke in alle bescheidenheid zelf ook. Het zou er nog aan moeten mankeren, want tussen 15.000 en 17.000 euro netto per maand is niet niks. Ook de vraag of hij daar- bij mag cumuleren, is een thema. Even werd eraan gedacht om het Bureau van de Kamer hieromtrent een akkoord te laten zoeken.

Open Vld was daar nogal sterk voor. Alleen wierp iemand toen op dat het Bureau nu net wordt voorgezeten door de Kamervoorzitter zelf; rechter en partij als het ware. Maar er zijn nog obstakels, zoals de publicatie van publieke mandaten, het financieel plafond voor Kamer- leden met publieke functies,… Voorzitter Ver- meulen zal werk hebben.

Gemakkelijke oplossingen

Vorige week sprong in het kader van die fameuze ‘politieke vernieuwing’ het voorstel van Peter de Roover van N-VA in het oog. Hij pleitte ervoor het aantal Kamerleden te redu- ceren van 150 naar 100. Volgens hem is het niet logisch dat het aantal bevoegdheden op federaal vlak afneemt (sic) terwijl het aan- tal politici gelijk blijft. En het is mooi mee- genomen in het kader van de partijfinancie- ring, want minder parlementsleden betekent ook minder uitgaven… Wat dat laatste betreft, bestaat er volgens onze onbescheiden mening zelfs een beter voorstel uit de oppositietijd van zijn eigen partij, dat de afschaffing van de Senaat bepleitte. Dat zou pas een flinke mil- joenenbesparing zijn, want die praatbarak dient werkelijk tot niets meer! En aangaande de vermindering van het aantal parlements- leden, had Hendrik Vuye (ex-N-VA) alvast een snedige repliek klaar: “Sommigen zijn nu al nooit in de Kamer… Er kunnen er dus verdwij- nen zonder dat iemand het zal merken.”

Katten sturen

Ook in de commissie Reglement (van de Kamer) was het vorige week kommer en kwel.

De meerderheid slaagde er maar niet in om het quorum te halen om geldig te vergaderen.

Peter Buysrogge van N-VA, een lid van deze commissie, kon er niet mee lachen en sneerde in een tweet dat Kristof Calvo ‘zijn groene kat naar de commissie had gestuurd’, daar nog aan toevoegend: “Wellicht bezig met politieke vernieuwing.” Hierbij verwees hij zonder meer naar het groene parlementslid dat alles doet om molenwiekend en pathetisch in de lenzen van de media te lopen in de commissie Poli- tieke Vernieuwing teneinde Bracke het leven

Roddels uit de Wetstraat

Dossier 8 juni 2017

4

meer dan zuur te maken, maar zich op media- luwe plekken niet laat zien. Nog een reden is wellicht dat uitgerekend Siegfried Bracke de commissie Reglement voorzit… Omdat het niet aan de oppositie is om het quorum te leveren, merkte Barbara Pas van het Vlaams Belang daarop – ook in een tweet – langs haar neus weg op dat ook de vaste commissieleden De Roover en Wim van der Donckt evenzeer hun kat stuurden. De pot en de ketel… Jawel… En het werd nog straffer toen Peter de Roover de tweet van Buysrogge ook nog doorstuurde om Calvo te jennen. Terwijl hij er dus zelf niet was… Het moet nu toch niet gekker worden.

Leuk sfeertje, daar in de praatbarak!

De boodschap

Het is in de Kamer mode geworden om bij het minste te eisen extra commissies, bijzon- dere commissies of zelfs onderzoekscommis- sies (met het mandaat van onderzoeksrechter) op te richten. Na de onthullingen over de sek- suele intimidaties in de judowereld was in het Vlaams Parlement de nobele onbekende Lio- nel Bajart van Open Vld de eerste om zowaar een onderzoekscommissie te bepleiten. Groen kon niet achterwege blijven en vroeg een bij- zondere commissie aangaande grensover- schrijdend gedrag in sportverenigingen. Alle- maal goed en wel, maar toen tijdens de vorige legislatuur in de Kamer in de bijzondere com- missie aangaande het misbruik in de Kerk ook en vooral vanuit het Vlaams Belang door Bert Schoofs en Bruno Valkeniers werd aan- gedrongen om het onderzoeksveld uit te brei- den naar de sportwereld, keek men de andere kant op, of vond men dat niet echt nodig. Som- migen vonden het zelfs enigszins overdreven.

Het prioritaire werk was toen immers ‘kerkje bashen’. Ja, het hangt er soms echt van af uit welke hoek de boodschap komt.

Nog commissieleed

Vorige woensdag: commissie Binnenlandse Zaken. Er stonden een pak voorstellen op de agenda ter bespreking. Eerst een reeks van de meerderheid en aan het einde ook nog een van Barbara Pas van het VB en een van Hen- drik Vuye en Veerle Wouters (ex-N-VA). Toen het de beurt was aan Pas en zij haar toelich- ting had afgerond teneinde de bespreking aan te vatten, verliet een groot deel van de meer- derheidsleden de zaal. Een PS’er zei aan de voorzitter kurkdroog dat er geen meerderheid meer was om geldig te vergaderen. Besluit:

boeken dicht en vergadering verdaagd. Ook voor de oppositie heeft men dus geen res- pect. De kracht van verandering? Politieke ver- nieuwing? Nieuwe politieke cultuur? Als men als eens zou beginnen met zijn werk goed te doen, met respect voor iedereen. Het zou al een pak helpen!

Oom Wim vertelt

Ooit lazen kinderen de weekbladen Robbe- does en Kuifje. Pittiger en betere kost dan wat pater De Kesel (nonkel Fons) voorschotelde in Zonneland. In ieder nummer stond een korte strip van een paar bladzijden die ons het leven vertelde van grote mannen (en af en toe een vrouw) als Henri Dunant, Benjamin Franklin, maarschalk Ney, Florence Nightin- gale en zelfs eentje over de uitvinder van de terroristische ideologie die de wereld teistert.

Kuifje en Robbedoes testten via die korte verhalen jonge getalenteerde stripmakers en wij staken er soms meer bij op dan tijdens lange en vervelende schooluren. In Robbe- does vertelde “oom Wim” iedere week zo’n spannend verhaal aan zijn neefjes. Eén afle- vering begon met een plaatje van oom Wim (feitelijk l’oncle Paul) die samen met zijn neefjes het Louvre bezoekt en met hen naar het reusachtige (5 op 7 meter) schilderij “Le Radeau de la Méduse” van Théodore Geri- cault kijkt. Ook vandaag – 200 jaar later – fas- cineert het verhaal.

De schipbreuk

Na Waterloo sluiten Frankrijk en het Ver- enigd Koninkrijk vrede en de Britten geven Franse koloniën terug die ze tijdens de napo- leontische oorlogen veroverd hebben. In juni 1816 vertrekt het fregat Méduse begeleid door drie kleinere schepen naar het geres- titueerde Senegal, om die kolonie weer in bezit te nemen.

Het loopt fout vanaf de eerste dag. De rege- ring van koning Lodewijk XVIII heeft een edel- man die in geen 25 jaar gevaren heeft tot kapitein benoemd. Onmiddellijk krijgt hij pro- blemen met zijn officieren uit het Bonaparte- tijdperk. De kapitein wil snelheid en hij laat de drie tragere schepen in de steek. Naviga- tie is niet zijn sterkste punt. Op 2 juli loopt het schip ter hoogte van West-Afrika op een zandbank, terwijl hij dacht in diepere wate- ren te varen.

Hoewel het hoog water is, krijgen sloe- pen het schip niet vlot. Volgt het bevel een vlot te bouwen van 20 meter lengte en 10 à 12 meter breed, met gebruik van reserve- masten en ra’s. De bedoeling is een deel van de zware lading op dat vlot te plaatsen en zo het schip lichter te maken; niet om er men- sen op te zetten. Maar een paar dagen later steekt een zware storm op en de Méduse begint over te hellen; ze is verloren. De kapi- tein beveelt het schip te verlaten, maar in de sloepen is veel te weinig plaats. Hij laat de officieren en geschoolde zeelui plus de burgers die Senegal moeten besturen (en hun vrouwen en kinderen) in de boten, ter- wijl 151 mensen (vooral gewone soldaten uit het vroegere leger van Bonaparte) op het vlot kruipen onder het bevel van een kandi- daat-officier.

De reconstructie

En hier wordt de genoemde Arte-docu- mentaire erg interessant. Een hele ploeg des- kundigen bouwt in 2014 het vlot na op basis van de tekening die de scheepstimmerman en een cartograaf in 1816 maken. Het eerste besluit is dat zo’n vlot wel degelijk zeewaar- dig is, al sympathiseren de bouwers met hun voorgangers die het grootste deel van het werk in het zeewater deden, terwijl zij met moderne kranen en zagen op het land wer- ken, zij het met dezelfde houtsoorten.

Het tweede besluit luidt dat het vlot voort- durend door water overspoeld wordt, zelfs in een rustige zeearm. Alle onderdelen van het nieuwe vlot worden na de tewaterlating glibberig glad en maar drie experts mogen er wegens de veiligheid mee varen. Het echte vlot heeft een lading mensen met een gewicht van ongeveer 10 ton en de schip- breukelingen staan als de bekende haringen op elkaar gedrukt.

Uit computersimulaties blijkt dat nie- mand kan zitten en iedereen voortdurend in het water staat; water dat tijdens de storm soms tot ieders middel komt. Het experi- ment lost nog een raadsel op. De sloepen

van de Méduse moeten het vlot trekken, maar na korte tijd verdwijnen de verbindingstou- wen. Gevolg van de storm, of opzettelijk? Het besluit is dat de sloepen de touwen hebben overboord gegooid om zichzelf te redden, want een vlot met dat gewicht valt niet te slepen; zeker niet in een storm. En zo begint het drama.

Gedroogd mensenvlees

Men moet zich dat voorstellen. Nacht en aardedonker, op een woeste zee. De eerste nacht verdrinken al twintig mensen. De vol- gende morgen stijgt de paniek. Er zijn alleen wat doornatte pakken beschuiten. Er is één troost: de wijnvaten die aan boord waren van het schip staan op het vlot. Dus wordt er gretig gebruik van gemaakt, en het is niet de jeugdige bevelhebber die dat kan verhin- deren.

Aanvankelijk hoopt iedereen nog dat de sloepen vlug de kust zullen bereiken en terug zullen uitvaren om hen te redden. De meeste sloepen bereiken die kust na vier dagen, maar de gelukkigen doen geen enkele moeite met een paar mensen terug te varen en de over- levenden op het vlot te zoeken.

Normaal gezien kunnen mensen bijna veertien dagen zonder eten en drie dagen zonder drinken overleven, maar dat is wijs- heid achteraf. Sommige schipbreukelingen plegen zelfmoord, anderen drinken zich laza- rus en krijgen hallucinaties; de derde dag zijn er al bloedige vechtpartijen tussen soldaten die door de gruwel van de napoleontische oorlogen volledig afgestompt zijn.

Op een paar dagen tijd sterven tachtig mannen. De wanhoop is zo groot dat som- migen de vermoorde lotgenoten kannibali- seren. Volgt een protest van de beter opge- leide mensen, zoals de aanwezige cartograaf en de assistent-chirurg die later het onthut- sende rapport schrijven.

Zij laten de hompen mensenvlees drogen vooraleer ze te eten. Anderen proberen op hun hoed of hun gordel te kauwen. Om de kansen op overleven te vergroten, beveelt de officier alle gewonden overboord te gooien.

Inmiddels hebben de andere schepen van het konvooi Senegal bereikt, horen het ver- haal en één schip krijgt het bevel het vlot te zoeken. Niet om de mensen te redden, want die zijn waarschijnlijk toch dood, maar om de tonnen met gouden en zilveren munten op te laden die ook op het vlot staan. Na een calvarie van dertien dagen worden de over- levende opvarenden gered.

Ze zijn nog met vijftien, van wie er vijf bijna meteen sterven. Er wordt een geheim rapport opgesteld, maar bij het ministerie van Marine zitten nog bonapartisten en zij lekken naar de pers. Het wordt een schandaal dat maan- den duurt. De ongelukkige kapitein (die fei- telijk geen zin had in de missie) is de ideale zondebok. Hij wordt in een krijgsraad met schande overladen.

De trots van het Louvre

Als Théodore Gericault in 1817 uit Rome terugkeert, begrijpt hij onmiddellijk dat dit een gedroomd onderwerp is. Hij is een begaafd schilder van historische taferelen en hij documenteert zich grondig. Verschei- dene keren overlegt hij met de makers van het rapport.

Hij doopt zijn schilderij “Le Radeau de La Méduse”, maar de censuur tikt hem op de vin- gers en hij moet er “Les Naufragés (De schip- breukelingen)” van maken. Eerst na de val van de Bourbon-monarchie krijgt het doek zijn echte naam terug, en na de vroege dood van de schilder koopt het Louvre het schilderij bij één van zijn vrienden.

Het schilderij oefent een enorme invloed uit en inspireert bij ons Gustaaf Wappers en Nicaise de Keyser. “Het vlot van de Medusa”

is tezamen met de “Mona Lisa” en “De kro- ning van Napoleon” het populairste schilde- rij van het museum. Géricault heeft jammer genoeg oliën gebruikt die zijn meesterwerk altijd en onherstelbaar verdonkeren.

J

n

Het vlot van de Medusa

Het lijkt wel of ik in schipbreuken grossier, maar dat is toeval. Een paar weken gele- den zond Arte een schitterende documentaire uit over het beruchtste voorval uit de Franse maritieme geschiedenis.

Steun

BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB)

BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB)

STEUN

Actueel

8 juni 2017 5

Onrust in de Balkan

Na maanden van onrust heeft de kleine Balkanrepubliek Macedonië eindelijk een regering. Macedonië is één van de staten die is ontstaan na het uiteenvallen van het communistische Joegoslavië. Het land heeft zijn blik op het Westen gericht, maar omwille van een conflict over de naam van het land met Griekenland is het nog niet toegetreden tot de EU of de NAVO. Vandaar dat het land officieel de naam ‘voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië’ draagt. Onze medewerker Jens de Rycke trok naar Skopje om verhaal te halen over de politieke crisis in het land.

In 2001, in de nasleep van de Kosovo-oor- log, kende het land een conflict met Albanese separatisten. Alle partijen bereikten uiteinde- lijk een akkoord, waarbij de Albanese min- derheid uitgebreide rechten verkreeg. Maar sinds kort woedt in Macedonië opnieuw een politieke crisis, die de etnische spanningen tussen Macedoniërs en Albanezen opnieuw doet oplaaien.

Ik sta in het centrum van Skopje. Veel van de gebouwen in de Macedonische hoofdstad zijn of worden herbouwd in de neoklassieke stijl. De gevels van de voormalige communis- tische betonnen monsters worden veranderd in prachtige architectuur. Sommige Macedo- niërs vinden het geschiedvervalsing, anderen zien het als een start met een schone lei na een periode van onderdrukking. Op een steen- worp van het historische centrum - waar een enorm beeld van Alexander de Grote staat - ligt het parlementsgebouw van de kleine repu- bliek. Eind april was dit het toneel van geweld- dadige protesten. Honderden demonstranten bestormden het gebouw toen ze hoorden dat een Albanees de nieuwe Kamervertegenwoor- diger zou worden.

Dat was een afspraak binnen de nieuwe Macedonische coalitie. Het was Zoran Zaev, partijleider van de sociaaldemocratische SDSM, die een regeringscoalitie sloot met enkele Albanese partijen.

Albanese eisen

Hij kwam daarbij tegemoet aan de lijst van Albanese eisen voor een deelname aan de Macedonische regering, het zogenaamde

“Tirana Platform” (genoemd naar Tirana, de hoofdstad van Albanië, waar het is opgesteld).

De Albanezen, die ongeveer een kwart van de bevolking vormen en die in het noordwes- ten van Macedonië geconcentreerd zijn, eisen onder andere dat hun taal de tweede lands- taal wordt. Ze hadden reeds taalrechten in de

gemeentes waar zij wonen, maar eisen nu de volledige gelijkstelling van hun taal op natio- naal niveau.

In de ogen van veel Macedoniërs betekende de deelname van de Albanezen aan de rege- ring niets minder dan hoogverraad.

Verkiezingen

Bij de parlementsverkiezingen van decem- ber vorig jaar bleef de conservatieve VMRO- DPMNE de grootste partij, hoewel de partij tien zetels verloor. De sociaaldemocratische SDSM won vijftien zetels, maar haalde twee zetels minder dan de conservatieven. In deze situatie waren de partijen van de Albanese minderheid doorslaggevend voor het vormen van een meerderheidscoalitie.

President Ivanov, zelf conservatief, verhin- derde dat Zaev (SDSM) en de Albanezen ook daadwerkelijk een regering konden vormden door Zaev geen mandaat daartoe te geven, zich beroepend op de grondwet.

Als president moet hij de grondwet en de eenheid van het land bewaken, en sommige eisen van de Albanezen stonden daar lijn- recht tegenover. Vrijwel onmiddellijk werd de president onder druk gezet door de VS en de EU. Na een maandenlange patstelling, escale- rende protesten en aanhoudende internatio- nale druk, heeft hij moeten inbinden.

Soros en Groot-Albanië

In Skopje had ik een kort interview met Antonio Milososki, voormalig Macedonisch minister van Buitenlandse Zaken, over de poli- tieke crisis in zijn land. Zijn conservatie par- tij, VMRO-DPMNE, wordt in de westerse pers als extreemrechts bestempeld. Maar hij ver- zet zich tegen die stempel.

Milososki: “Dezelfde westerse pers die de Hongaarse premier Victor Orban een fas- cist noemt, zegt dat wij extreemrechts zijn.

In het Westen wordt alles wat met identiteit

te maken heeft als extreemrechts (of erger) beschreven. Begrijp me niet verkeerd, we wil- len nog steeds een deel van de EU worden.

Maar wat we hebben ervaren, is dat de EU een orkest is waar niet iedereen dezelfde melodie speelt. Wij zijn een conservatieve partij die houdt van onze Macedonische tradities en de waardigheid van ons land verdedigd. En daar is niets mis mee, ongeacht wat ze in het Wes- ten denken.”

JdR: de voorbije maanden waren er spanningen en incidenten. Kunt u de poli- tieke situatie even uit de doeken doen?

Milososki: “De grootste partij na de verkie- zingen (VMRO-DPMNE) met een grote meer- derheid bij de Macedonische stemmers, werd uitgesloten van regeringsdeelname. Wij zijn een democratie, dus heeft de kiezer altijd gelijk, maar de omstandigheden die tot deze regeringsvorming hebben geleid hebben niets met democratie te maken en alles met persoonlijke en geopolitieke belangen van bepaalde partijen.”

JdR: hoezo?

Milososki: “Allereerst is er de inmenging van minister-president Rama van Albanië. Hij nodigde de Macedonisch-Albanese partijen uit in zijn hoofdstad Tirana voor het opstel- len van een gemeenschappelijk eisenpakket.

Hij mengde zich rechtstreeks in onze interne politiek en dat kun je gerust beschouwen als een aanval op de Macedonische soeverei- niteit. Het ergste is dat de sociaaldemocra- ten hebben toegegeven aan het eisenpakket van de Albanezen. Ze willen officieel van het Albanees de tweede taal maken. Hierdoor is Macedonië niet langer het land van Macedo- niërs met een Albanese minderheid, het wordt een land met twee volkeren. Dit is duidelijk een brug naar separatisme van onze Albanese minderheid ten voordele van een Groot-Alba- nië. Dit separatisme is in het verleden al waar- heid gebleken, denk maar aan de afscheiding van Kosovo. Sommige Albanese partijen stre- ven duidelijk dezelfde politiek na. De angst voor een gewapende escalatie zoals in 2001 bestaat, maar ik hoop dat het deze keer niet zover zal komen (1). Al zijn er wel Kosova- ren opgepakt omdat ze aanslagen wilden ple- gen op Macedonische veiligheidsdiensten en openbare gebouwen.”

JdR: u zegt dat er inmenging was van Albanië, maar u beweert dat dit niet de enige inmenging van buitenaf was.

Milososki: “Inderdaad, Albanië was niet de

enige instantie die van buitenaf druk uitvoerde voor een regeringswissel in Skopje. Het goed- georganiseerde financiële en ngo-netwerk van Soros’ “Open Society Foundation” heeft ook een hand gehad in de vorming van deze rege- ring. Met zijn krachtig netwerk en nauwe con- tacten in Europese regeringen maakt en kraakt Soros regeringen in Zuidoost-Europa. Dit ten voordele van zijn eigen financiële belangen en linkse ideologie.”

JdR: hoe ziet u de komende jaren de situ- atie evolueren?

Milososki: “De komende jaren zullen poli- tiek turbulent worden, want het beleid van de progressieve SDSM wordt er één van werk- loosheid en open grenzen. En vooral dat laat- ste zal West-Europa voelen. Twee jaar geleden waren wij na Griekenland het eerste land dat te maken kreeg met de massale instroom van vluchtelingen. We konden toen niet anders besluiten dan onze zuidelijke grens te sluiten, ook al was dat geen gemakkelijke opdracht.

Hiermee verdedigden wij niet enkel ons land maar ook de rest van Europa. De Visegràd (3) landen steunden ons hierbij, terwijl Brussel en EU-landen ons hierom veroordeelden. Uit- eindelijk werd de grens onder druk van Mer- kel geopend. Maar het is belangrijk om weten dat de sociaaldemocratische SDSM de rege- ring destijds bekritiseerde voor het besluit om de grens te sluiten. Nu de SDSM in de regering zit, betekent dit in de toekomst maar één ding:

bij een volgende vluchtelingenstroom zal de Macedonische grens wagenwijd openstaan.”

J

R

(2) George Soros is een van oorsprong Hon- gaarse zakenman die vanuit de VS opereert.

Het vermogen van Soros wordt geschat op 24 miljard dollar. De miljardair staat bekend om zijn betrokkenheid bij politieke activiteiten.

Zo heeft zijn organisatie al miljarden dollars geschonken aan progressieve politieke par- tijen en groeperingen.

(3) is een alliantie van vier Centraal-Euro- pese landen: Hongarije, Polen, Slowakije en Tsjechië.

Vlaamse gemeenten eindelijk weg uit Brusselse watermaatschappij

Af en toe is er ook belangrijk positief nieuws te melden uit de Vlaamse Rand en dan doen we dat graag. Vijftien Vlaamse gemeenten zijn tot op heden voor geheel of een deel van hun grondgebied verbonden met de Brusselse watermaatschappij Vivaqua.

Zoals dat gaat met Brusselse intercommunales, wordt de taalwetgeving er stevig met de voeten getreden.

Zo zou de helft van de directeurs een Neder- landstalig diploma moeten hebben, maar deze wettelijke verplichting wordt al vele jaren niet nageleefd, ondanks het feit dat de intercom- munale ook in Vlaams-Brabant actief is. Ook in de raad van bestuur delen de Franstaligen van oudsher de lakens uit en wordt er nauwelijks rekening gehouden met het standpunt van de gemeenten rond Brussel.

Prijsverhoging

Vorig jaar werd beslist om Vivaqua te laten fuseren met Hydrobru, dat instaat voor het con- crete waterbedelingsnet in Brussel-19. Hydro- bru is evenwel zwaar verlieslatend, waar- door de Vlaamse gemeenten zouden moeten opdraaien voor Brusselse schulden (minstens een half miljard euro!), zonder er enig voordeel aan te hebben. Dit zal ongetwijfeld leiden tot een verhoging van de waterprijs.

Het was Luc Deconinck, N-VA-burgemees- ter van Sint-Pieters-Leeuw en bestuurder bij Vivaqua, die de kat de bel aanbond en zich uit alle macht tegen de fusie met Hydrobru heeft verzet. Bovendien heeft hij samen met negen andere gemeenten (Dilbeek, Grimbergen, Kor- tenberg, Machelen, Merchtem, Steenokkerzeel, Tervuren, Halle en Wemmel) bij de rechtbank een procedure opgestart om uit Vivaqua te treden. Hoewel de wetgeving dit uitdrukke- lijk toelaat, bleven de Brusselaars zich verzet- ten tegen de uittreding van Vlaamse gemeen- ten. De zaak kwam in een stroomversnelling na een belangenconflict van het Vlaams Par- lement, dat de fusie tussen Vivaqua en Hydro- bru tijdelijk blokkeerde.

Ook Zaventem

Onder druk van deze procedure heeft Brus- sel uiteindelijk toegegeven. Alle Vlaamse gemeenten krijgen nu de toelating om te vertrekken, ook de gemeenten die niet naar de rechtbank waren gestapt. Voorwaarde is wel dat iedere gemeenteraad afzonderlijk de beslissing tot uittreding in juni bevestigt, want in september moet de uittreding worden goed- gekeurd door een bijzondere aandeelhouders- vergadering van Vivaqua.

Als we goed zijn ingelicht, zal ook Zaven- tem bij dit lijstje toetreden. Om onbegrijpelijke redenen had deze gemeente de gerechtelijke procedure om uit te treden niet willen steu- nen. Het schepencollege van de luchthavenge- meente (Open Vld, N-VA en CD&V) heeft intus- sen begrepen dat de uittreding niet alleen een logische, maar financieel zelfs een zeer lucra- tieve operatie is.

Vier faciliteitengemeenten

Grote vraag is nu wat de gemeenten Kraai- nem, Wezembeek-Oppem, Drogenbos en Sint- Genesius-Rode zullen doen. Ook deze vier faci- liteitengemeenten kunnen, naar het voorbeeld van Wemmel, afscheid nemen van het Brus- selse water, maar de vraag is of zij de moed hebben om te kiezen voor de belangen van hun bevolking. Brussel maakt de keuze voor de afscheuring erg makkelijk. Nu de grotere gemeenten rond Brussel hebben beslist om uit te treden, wil Vivaqua liever een homogeen Brusselse intercommunale worden, zodat het niet meer afhankelijk is van Vlaamse wetge- ving. De vier betrokken gemeenten zouden het

signaal gekregen hebben dat er geen bezwaar is tegen hun vertrek.

Toch hebben de vier faciliteitengemeenten nog steeds niet in hun kaarten laten kijken.

Deze houding is haast irrationeel te noemen, want een terugtrekking is financieel enorm voordelig: elk van deze gemeenten krijgt in dat geval in één klap 2,2 miljoen euro uitbetaald én kan extra middelen krijgen van de nieuwe leve- rancier waarbij men zou aansluiten. Bovendien voorkomen ze dat hun inwoners binnenkort geconfronteerd worden met duurder leiding- water ten gevolge van de fusie met Hydrobru.

Hoop geld

Ondanks al deze voordelen is het dus nog altijd niet zeker dat deze vier gemeenten de band met Vivaqua de komende maand zul-

len doorknippen. Vraag is dus of de betrokken schepencolleges zullen kiezen voor de financi- ele belangen van hun inwoners, dan wel voor een emotionele gehechtheid aan Brussel.

Laten we hopen dat ze de komende weken de juiste keuze maken. Wanneer ze opteren voor het bestendigen van de band met Vivaqua, dan blijven ze voor vele jaren vastgeklonken aan een verlieslatende maatschappij én wor- den ze opnieuw afhankelijk van de goedkeu- ring van de Brusselse gemeenten als ze in een latere fase alsnog willen uittreden. Bovendien laten ze elk een hoop geld van in totaal 3 tot 4 miljoen euro links liggen. Hoe ze zulke keuze volgend jaar aan hun kiezers zullen uitleggen, mag Joost weten.

BL

Een taxi in Brussel

Zo, er ligt een taxiplan voor Brus- sel op tafel. Het nieuws bezorgde ons een déjà-vugevoel. In het verleden ging men dat varkentje al eens wassen. Uit- eindelijk resulteerde dat steevast in wat cosmetica en goede bedoelingen, terwijl aan de kern van de zaak wei- nig veranderde. De taxisector blijft een hopeloos kluwen, met niet zelden een zootje ongeregeld achter het stuur.

Erg jammer, want wie kan het belang van een goed draaiende taxisector in twij- fel trekken? Huurrijtuigen zijn ergens het smeermiddel van de dynamiek van een stad, een hoeksteen in een verstandig mobiliteitsbeleid - quod non -, maar tege- lijk vervullen zij die achter het stuur plaats- nemen ook een ambassadeursfunctie – zij het ook hier, quod non.

Kort samengevat: de Brusselse taxi’s laten te wensen over op het vlak van prijs/

kwaliteit. Ze zijn te duur, zeker voor wat men krijgt. Dan hebben we het enkel nog over het ‘mainstream’ gebruik. De meer extreme incidenten (geweldpleging, verkrachting incluis) laten we even voor wat ze zijn.

Caïro

Goed, inmiddels ligt er een taxiplan op tafel, een bedenksel van mobiliteitsminis- ter Pascal Smet (sp.a). Met enige zin voor cynisme zouden we durven stellen dat de intrinsieke kwaliteit ervan afgeleid kan wor- den uit de hevigheid van het protest van ‘de sector’, zoals dat dan heet.

Vaak is die bewoording niet meer dan een eufemisme voor een stevig verankerd corporatisme en het is in deze niet anders.

Enkele grotere groepen verdelen de koek, wat gepaard gaat met heel wat sociale mis- bruiken. Ergens begin mei verscheen in De Morgen een bijdrage die de vinger op de wonde legde.

Vele chauffeurs zijn slachtoffers van soci- ale uitbuiting. Lange dagen, slechte ver- goeding, met nog wat extra vernederende maatregelen erbovenop. Het oogt en ruikt 19de-eeuws. Alleen hebben we het niet over Caïro of Bangkok, maar over de Euro- pese hoofdstad.

Kwaliteit, verregaande dienstverlening, respect voor sociale standaarden: stuk voor stuk zijn het argumenten die ‘de sector’

tegen Uber gebruikt. Het laatste laten we in het midden, maar navraag bij enkele Uber- gebruikers leert dat het betreffende kwali- teit en dienstverlening wel snor zit bij deze uitdager. Het siert Smet dan ook dat hij Uber een plaats wil geven in het bredere mobili- teitsverhaal van deze stad. Het is een stand- punt dat overigens ouder is dan zijn omstre- den taxiplan.

Politieke belangen

Koppel de vergunning niet langer aan de maatschappij, maar aan de chauffeur. Het is niet alleen een van de hoekstenen van dat taxiplan, onmiddellijk is het ook een bedrei- ging voor de geprivilegieerden in de sector.

Het is opmerkelijk hoe dit plan door de meerderheid snijdt. MR, op gewestelijk niveau in de oppositie, volgt de Brusselse staatssecretaris voor Mobiliteit. Regerings- partij PS staat dan weer op de rem. Som- mige verkozenen zelfs op een erg expliciete manier. Het zegt wat over de belangen die ermee gepaard gaan.

Los van de persoon van de staatssecreta- ris is dit plan (net als de heisa errond) inte- ressant. Het raakt zelfs het DNA van het Brussels Gewest.

Wie zal ontkennen dat het reguleren van de taxisector een op en top gewestelijke aangelegenheid is? Dit is een dossier met een lang verleden, een oud zeer eigenlijk.

Van een matuur gewest – over twee jaar volgt de dertigste verjaardag – mogen wel wat resultaten verwacht worden, zeker in dit dossier.

KNIN.

De Geuzenberg

Dwars door Vlaanderen 8 juni 2017

6

Als we deze lijnen tikken, worden in Antwerpen de leien onderbroken voor de wer- ken aan en onder het Operaplein (de gekende Vogelmarkt) en de Rooseveltplaats.

Dit wordt de “Knip van de Leien” genoemd: een verkeersramp die anderhalf jaar zal duren. Voetgangers en fietsers kunnen de leien nog kruisen, maar het autoverkeer dient langs de Singel of de Antwerpse Ring te rijden. Vervolgens moeten de bestuur- ders de juiste ‘toegangspoort’ kiezen om naar de binnenstad te rijden.

Tijdens de Pinksterdagen viel alles nog enigszins mee, maar de grote confrontatie begon dinsdag. De politie zorgt voor begelei- ding en lanceerde een infocampagne. Sche- pen Koen Kennis legde zich toe op een web- stek (www.slimnaarantwerpen.be), maar die viel al onmiddellijk uit. Druk bezocht? Nie- mand die het antwoord kon geven.

IJdele hoop?

Het stadsbestuur hoopt dat automobilis- ten in grote mate zullen overschakelen op de fiets en het openbaar vervoer, maar de men- taliteit kennende van zij die het gewoon zijn met hun karretje naar de job te rijden en die van de leveranciers in de binnenstad, valt te vrezen dat er een chaos van jewelste ont- staat. Tests van de VAB hebben uitgewezen dat slechts een kleine 9 procent van de auto- gebruikers van plan is de spits tijdens wegen- werken te mijden. De automobilistenbond stelde zelfs voor om bestuurders een vergoe-

ding van twee euro te betalen per ochtend- of avondspits die ze ontwijken. Hoe dat in zijn werk moet gaan, is niet duidelijk.

Gefundenes Fressen voor de opposi- tie onder leiding van sp.a-voorzitter Tom Meeuws. Die verwijt het stadsbestuur geen keuze te maken. “De auto, de fiets, de tram:

het is onmogelijk om hen allemaal alle ruimte te geven”, zei de voormalige baas van De Lijn in Antwerpen aan Philippe Truyts van Het Laatste Nieuws. Dat het “bestier” teruggrijpt naar een tijdelijke korting op bussen, trams en stadsfietsen, vindt hij een goede zaak, maar een te laat genomen initiatief.

Koen Kennis dreigt de grote boeman te worden. En de N-VA die hij vertegenwoor- digt, wordt hoogstwaarschijnlijk afgestraft bij de verkiezingen van oktober volgend jaar.

Eén troost: de 358 platanen, die het sieraad vormden van de oude leien, worden gerooid en na de werken vervangen door 430 jonge

Pour les flamands la même chose

Het Brussels Parlement lanceerde vorige week haar nieuwe webstek. Op zich niets bij- zonders, ware het niet dat het een webstek ‘op zijn Brussels’ werd. Dat wil zeggen: met een eentalig Franse onthaalpagina, en een gron- dig weggestoken Nederlandstalige versie vol knoerten van taalfouten.

Zo krijgt de bezoeker een overzicht van “Van- daag’s vergaderingen” en “Actualiteiten van de parlementaire werkzaamheden”. In het hele Brusselse Parlement werkt blijkbaar geen enkele Nederlandstalige die de teksten eerst kan nalezen alvorens ze online te zetten.

Het kunnen allemaal wel details zijn, maar voor het Vlaams Belang is het een zoveelste bewijs dat de Brusselse overheid het niet al te nauw neemt met de taalwet, en het Neder- lands als ondergeschikt blijft beschouwen. En dat de Vlaamse (?) excellenties er voor spek en bonen bij zitten. Dominiek Lootens trok dan ook aan de alarmbel, waarna de webstek in allerijl werd aangepast.

Transgendertoilet voor Manneke Pis

Alles gaat prima in ‘Hellhole Brussels’.

Behalve dan dat mensen die niet goed weten tot welk geslacht ze eigenlijk behoren, niet goed weten waar ze nu wel of niet hun grote en kleine boodschap mogen doen. Gelukkig zijn er Brusselse politici die hun prioriteiten kennen. Als de nood het hoogst is, is Groene Bruno de Lille nabij. Hij diende namelijk een voorstel van resolutie in betreffende de crea- tie van ‘genderinclusieve toiletten’ in openbare gebouwen en tijdens openbare evenemen- ten. Zodat transgenders niet meer voor de ver- scheurende keuze komen te staan of ze de lin- ker- dan wel de rechterdeur moeten nemen. In Brussel mogen Manneke Pis en Jeanneke Pis vanaf nu gewoon een ‘huizeke’ delen.

Sociaal?

Pascale Peraita – een dame van PS-signatuur – was tot 2013 directrice bij SamuSocial, tot ze daar weg moest wegens zelfs voor een socia- liste te hard in de vetpotten gegraaid. 200.000 euro loon vond ze zelf nogal ‘social’. Dat ze bovenop dat riante loon ook nog eens zo goed als gratis in een woning van het OCMW mocht wonen, deed haar zaak geen goed. Dus mocht Peraita bij SamuSocial beschikken, zoals dat heet. Om daarna door haar partij dan maar gebombardeerd te worden tot voorzitster van het Brusselse OCMW. Een functie waardoor ze automatisch ook gedelegeerd bestuurder werd van ... SamuSocial. Langs de achterdeur buiten, langs de voordeur terug binnen. Het lijkt wel het Belgische asielbeleid.

Luidruchtige asielzoekers

In Sint-Truiden is Michel Vandenhove een petitie gestart tegen luidruchtige asielzoekers van het asielcentrum. “Sommige asielzoekers komen ’s nachts al zingend en schreeuwend terug uit het centrum. Laten lege bierblikjes

achter op vensterbanken, groencontainers en inritten, en Fedasil doet er niets aan.” “Kan moeilijk”, zegt Simon Vanmechelen, direc- teur van het opvangcentrum. “Dit is een open opvangcentrum waar de bewoners 24 uur per dag vrij binnen en buiten kunnen. Overleg is wel mogelijk, maar telkens er een nieuwe lichting asielzoekers binnenkomt, maken we dezelfde problemen mee.” Einde verhaal.

Petitie tegen kinderfestival

Horeca en middenstand in Sint-Truiden star- ten een petitie tegen de nieuwe locatie van het kinderfestival. De schepen voor Jeugd, Hilde Vautmans, Open Vld’ster en Europarlements- lid, heeft in Sint-Truiden de 17de uitgave van het kinderfestival JoyJoy uit het centrum weg- gehaald omdat zij de parking op de Grote Markt wil vrijhouden voor de klanten van de handels- zaken. Het kinderfestival verhuist nu naar een weide langs de Fabriekstraat achter het station.

Uit het zicht van iedereen. Horeca, midden- standers en oppositiepartij N-VA protesteer- den tegen deze asociale en kindonvriende- lijke maatregel, die ook nog eens de horeca zal benadelen, maar mevrouw Vautmans wuifde de kritiek weg als stemmingmakerij.

Kwartiertje plezier voor 25 euro

“Prijzen Chaussée d’Amour gehalveerd door de komst van Albanese en Turkse eigenaars.”

Vijftig jaar geleden openden de eerste bor- delen hun deuren op een steenworp van de militaire basis van Brustem en Saffraanberg.

Dienstplichtige militairen moesten al eens stoom afblazen en de zaken floreerden. De meeste bars waren destijds in handen van de Truienaars zelf, maar de dienstplicht werd afge- schaft en de zaken gingen achteruit. Door het openen van de Europese binnengrenzen vlo- gen ook buitenlandse nachtvlinders richting Sint-Truiden, die hun eigen regels hebben. Ze maakten de ‘koopwaar’ wat goedkoper en lie- ten hen daarvoor langer werken. “We gaan ons vergunningsbeleid aanpassen”, zegt burge- meester Veerle Heeren (CD&V) nu, “want alles kan beter.” Wat de nieuwe regels zullen inhou- den, weet nog niemand.

Grote moskee in Hasselt

Met gepaste trots wisten burgemeester Nadja Vananroye (CD&V) en schepen Habib

El Ouakili (sp.a) aan de pers te melden “dat ze blij zijn een bouwvergunning te kunnen afle- veren voor een van de grootste moskeeën van Vlaanderen”. In die nieuwe moskee kunnen meteen 4.000 man bidden, in de oude maar 700 gelovigen. “Wij verzamelen 2 miljoen euro in bij onze gelovigen”, zegt voorzitter Maha- med El Ouhadj. In 2018 beginnen de werken aan de nieuwe Badr-moskee. Het prediken zal dan met nog meer vuur gepaard kunnen gaan.

Het Gezellearchief

In de Brugse Openbare Bibliotheek bevinden zich 7.700 brieven van en aan Guido Gezelle uit de periode van 1854 tot 1899. Zelf was hij een veelschrijver, maar hij wist zich ook goed te omringen door gezellianen, dat waren fami- lieleden, vrienden, oud-leerlingen, kennissen en andere correspondenten, die allen samen deze heuse brievenverzameling bijeenschre- ven. Dankzij vrijwilligerswerk zijn 400 stukken ervan, die betrekking hebben op het Sint-Lode- wijkscollege en meestal moeilijk leesbaar, nu ontcijferd en “voor de eeuwigheid” opgesla- gen. Ze blijven van belang voor de studie van de geschiedenis van het godsdienstig leven, het onderwijs, pers, taal- en volkskunde.

laanbomen. Van de gesneuvelde platanen wor- den in Mechelen meubelen (tafels en stoelen) en speelgoed gemaakt. Een en ander zal in Ant- werpen worden verkocht. Met de opbrengst kan mogelijk de hogergenoemde korting wor-

den betaald.

P

De knip in de leien van Antwerpen