€ 2,50
75ste jaargang • nummer 19 • donderdag 9 mei 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Er staat een muur tussen mijn inclusief nationalisme en het popu- listisch nationalisme.” Het gebeurt zelden, maar voor één keer was de interessantste politieke uitspraak van de week op De Afspraak op Vrijdag te horen. Bart De Wever ging er onder leiding van VRT-jour- nalist Ivan De Vadder in debat met columnist Rik Van Cauwelaert en Het Nieuwsblad-hoofdredacteur Liesbeth Van Impe. Zoals het de ge- woonte is, wordt de wekelijkse actu- aliteit overlopen. En uiteraard ging het over het net verschenen boek van de N-VA-voorzitter “Over iden- titeit”. De discussie was soms hoog- dravend en lange tijd leek het erop dat er geen verrassende analyses of inzichten uit te trekken waren. De Wever verzet zich in het boek tegen het absoluut stellen van identiteit, hetgeen tot de opmars van zoge- naamde populistische partijen leidt.
En hij maakt komaf met het cultuur- relativisme van weldenkend links.
De Wever kiest voor een inclusief nationalisme zoals dat heet, waar- bij een rechten- en plichtenverhaal een essentieel onderdeel is van een samenleving. Tegelijk speelt hij leentjebuur bij de Duitse gematig- de rechterzijde door het over een
‘leidcultuur’ te hebben. Een natio- naal credo van waarden en normen.
Het klassieke N-VA-discours dus.
Maar wat opviel tijdens de uitzen- ding was dat Bart De Wever een opdeling maakte tussen wat hij zijn inclusief nationalisme en het popu- listisch nationalisme noemt. Daar staat een muur tussen, zegt hij. Meer concreet: een Chinese muur tussen N-VA en Vlaams Belang.
Nu kan dat op het eerste gezicht niet verbazen. Na de gemeente- raadsverkiezingen van 14 oktober heeft de N-VA nergens een coalitie gevormd met het Vlaams Belang, al was dat op een aantal plaatsen (Ninove, maar waarom ook niet een gemeente als Schoten) perfect mo- gelijk. Het cordon bleef overeind.
Eerst en vooral om federale rede- nen, want een Vlaamse partij die in zee gaat met Tom Van Grieken en co
mag een federale coalitiedeelname voor jaren vergeten.
Warm en koud blazen over Schild & Vrienden
Niettemin verbaast de houding van Bart De Wever omdat de N-VA de voorbije jaren een dubbelzin- nige houding aannam tegenover bewegingen en stromingen in de maatschappij die sterk door de standpunten van het Vlaams Belang werden beïnvloed. Het reservoir aan kiezers dat het Belang in 2014 aan de N-VA was verloren, bleek in de recente peilingen terug te keren naar de oude schaapsstal. Vandaar dat een Theo Francken als staatsse- cretaris, maar ook als gewoon poli- ticus, zijn best deed om die rechtse kiezers bij de N-VA te houden. Ten opzichte van leden van Schild &
Vrienden heeft de N-VA vaak warm en koud geblazen, ook nadat door de VRT een heksenjacht was ontke- tend. In De Afspraak op Vrijdag was het echter duidelijk. Schild & Vrien- den en aanverwanten, het Vlaams Belang tout court: De Wever wil er zich ver van houden. Het valt trou- wens op dat Theo Francken in deze campagne minder prominent aan- wezig is. Het lijkt erop dat de N-VA rond identiteit en ook migratie meer naar het centrum aan het opschui- ven is. De tijd dat men openlijk zijn sympathie uitte voor een Orban en Salvini is bij de partij van De We- ver ook voorbij. Gaat men er bij de N-VA van uit dat de kiezers die te- rugkeren naar het Vlaamse Belang verloren zijn? Het kan.
Dan toch de liberale sharia
Deze ideologische verwijde- ring tussen de N-VA en de radicale Vlaamse rechterzijde verbaast wel omdat het idee van de ‘leidcultuur’
rechts van het centrum breed ver- spreid is. Het gaat tenslotte om het verdedigen van de waarden van de Verlichting, de scheiding van Kerk en Staat, de neutrale overheid, de gelijkheid van mannen en vrouwen, taalkennis als hefboom tot integra- tie... Dat zijn voorwaarden tot bur-
Met zijn boek “Over identiteit” zet N-VA-voorzitter Bart De Wever een aantal duidelijke lijnen uit. Zijn inclusieve samenleving met leidcultuur betekent niet alleen een mix van rechten en plichten, het klassieke centrumrechtse credo. Het zet de deur open richting het Franse model van radicale scheiding van Kerk en Staat. En ook: de verwijdering met die andere nationalistische partij, het Vlaams Belang, is totaal. Inzake identiteit en mi- gratie wordt de N-VA eerder een gelaïciseerde centrumpartij.
gerschap. Alleen, wie dieper graaft, kan zich niet van de indruk ontdoen dat de N-VA eigenlijk een gelaïci- seerde samenleving naar Frans mo- del wil invoeren. Men hoeft maar te kijken naar de uitspraken van een aantal N-VA’ers, Zuhal Demir op kop.
Herinner u een omstreden lezing uit het evangelie tijdens een tv-uitzen- ding van een eucharistieviering van een aantal maanden geleden. Som- mige N-VA’ers trokken fel van leer tegen deze uitzendingen, soms ra- biater dan sommige logebroeders ooit deden. Religie dient volledig privé te zijn, zo blijkt. Ook de reli- gies die sterk verankerd zijn in de West-Europese samenleving, zoals het katholicisme. Hier is toch een verschil met Vlaams Belang, dat de pijlen op de islam richt als een reli- gie die een totale maatschappijvisie poneert en als een ‘Fremdkörper’ in Europa wordt gezien. De N-VA daar- entegen gaat blijkbaar voor een zogenaamde liberale sharia. Wat bijvoorbeeld te denken van deze passage? “Godsdienstige tradities kunnen worden gevraagd zich aan te passen om te voldoen aan de democratische consensus.” Op het eerste gezicht zou men kunnen den- ken dat dit gaat over het verbieden van het dragen van de hoofddoek op scholen en in de ambtenarij. Of het weigeren van halalvoedsel te serveren in schoolrefters. Op het eerste gezicht… Het kan onnozel klinken, maar in Vlaanderen zijn er hier en daar (akkoord, ze zijn bijna uitgestorven) nog processies. En bij grote kerkelijke feesten worden de klokken lange tijd geluid. Wat als een groep van burgers zich daaraan ergert? Zijn dat dan “godsdienstige tradities die zich moeten aanpassen om te voldoen aan de democrati- sche consensus”? Het is zo dat het katholicisme in dit Vlaanderen een sociologisch kadaver is geworden, maar is het de bedoeling om daar via de Vlaamse versie van de ‘laïci- té’ nog eens tegen te schoppen?
Eén van de Palestijnen die betrokken was bij de moord op de negenjarige Daniël in het asielcentrum in Broe- chem had niet meer in het land mogen zijn.
Hij had uitgezet moeten worden, maar dat was niet gebeurd. Mis- schien zouden de vier andere da- ders de jongen ook wel zonder hem ontvoerd en vermoord hebben, maar dat zullen we nooit zeker we- ten. Daniël was het slachtoffer van Arabische wreedheid, maar ook van de laksheid en de blindheid van de Belgische justitie. Hetzelfde geldt voor Julie Van Espen, die werd ver- moord door een man die een zwaar strafblad had. Hij was in 2004 al eens veroordeeld wegens verkrachting en in 2017 nog eens. Toen had hij vier jaar gekregen. Maar hij zat niet in de gevangenis. En daardoor kon hij dus nu een moord plegen. Met
dank aan àlle traditionele partijen, inclusief Groen, die met hun ob- sessie voor lege gevangenissen en voor de ‘diplomatieke onschend- baarheid’ van minderjarig crapuul het strafrecht zo hebben uitgehold, dat misdadigers gewoon de vrije teugel krijgen, van Dutroux en de kleine Mohammed - weet u nog?
- over de ‘jongeren’ die groepsver- krachtingen plegen en oudjes folte- ren bij homejackings, tot de pedo- fielen die honderden slachtoffers kunnen maken zonder dat ze ooit in een vergeetput gegooid worden, tot de moordenaars van Daniël en Julie Van Espen nu. Denk bij de vol- gende verkiezingen eens aan al die zachte heelmeesters die decennia na elkaar zo’n stinkende wonden hebben gemaakt. Niet eens, maar vele keren opnieuw. Dat noemt men recidivisme. Ze zijn gewoon mede- plichtig.
Politieke medeplichtigen
Identiteit en migratie: N-VA schuift op naar het centrum
Lees het volledige interview met Chris Janssens, fractieleider Vlaams Belang, op blz. 11
“Bourgeois maakte Vlaanderen ondergeschikt
aan de Belgische compromissen”
De partij die ooit een kwart van de Vlamingen kon bekoren, kreeg maar van 5,9 procent van de kiezers het vertrouwen en haalde zelfs in een aan- tal kieskringen geen enkel parlementslid binnen in 2014.
Vijf jaar later staan de ster- ren gunstiger. “Een gevolg van vernieuwing en,” zo stelt fractieleider in het Vlaams Parlement Chris Janssens, “de po-
litieke onkunde en het kiezers-
bedrog van de andere partijen.”
Een gesprek.
Actueel 9 mei 2019
2
Een ouderpaar uit Schleswig-Holstein, dat hun kind had verboden om aan een schooluitstap naar een moskee deel te nemen, werd door een rechter tot een geldboete ver- oordeeld. De gerechtelijke instantie in hoger beroep heeft intussen het beroep tegen de boete als niet toelaatbaar af- gewezen, zodat de geldboete dus ‘de jure’ bijna niet meer aanvechtbaar is!
(Schleswig-Holstein) bezoeken.
Volgens de advocaat van de ou- ders hoort dat soort bezoeken thuis in de godsdienstlessen, en
niet in de lessen aardrijkskunde.
De ouders zijn uitgesproken atheïsten en hadden angst voor een “religieuze indoctrinatie” van hun kind, dat ze ook atheïstisch hadden opgevoed en dat dus ook tot geen enkele godsdienst wil behoren. Volgens de advo- caat van de familie, Alexander Heumann, heeft de inrichtende overheid “uit pure willekeur” dit moskeebezoek doorgedreven, zonder rekening te houden met de bezwaren van de ouders.
Volgens de krant Kieler Nachrichten zou de voorzitter van de rechtbank, Melanie Bukh, totaal geen rekening hebben gehouden met de argumenten van de advo- caat. Want bij het moskeebezoek
“kwam het op geen enkel mo- ment tot promotie voor de islam”, aldus de rechter. Die moskee in Rendsburg maakt nochtans deel uit van de Milli-Görüs-beweging, die bij de Verfassungsschutz be- kend staat om haar gedeeltelijk extremistische en antisemitische doelstellingen. Actieve missione- ring is zowat haar voornaamste actiemiddel.
Vraagt u zich soms af wat
‘sluipende islamisering’ juist betekent, beste lezer? Wordt moskeebezoek binnenkort op- genomen in de eindtermen? Wat denkt u?
PIET VAN NIEUWVLIET
Verplicht moskeebezoek in eindtermen?
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
De taboes in het armoededebat
Eén op de negen kinderen in België groeit op in een gezin waar niemand werkt. Dat zijn zowat de slechtste cijfers van de EU. In baanloze gezinnen hebben kinderen 80 procent kans in armoede terecht te komen. Meteen volgde een golf van verontwaardiging bij ex- perts, journalisten en politici. Het armoedebeleid heeft gefaald, was de conclusie. Maar in dit debat werden een aantal zaken geminimaliseerd, ontkend of verzwegen. Zoals de grote regionale verschillen. En het verband tussen migratie en werkloosheid of inacti- viteit.
Het moet gezegd, het is geen fraai beeld dat in een tabel van het Europees statistisch bureau Eurostat geschetst wordt. België staat op de hoogste plaats in de lijst van landen waar het hoog- ste aantal kinderen in gezinnen zonder arbeidsinkomen leeft.
11,8 procent om precies te zijn.
België laat Frankrijk, Ierland, het Verenigd Koninkrijk en Bulgarije achter zich. Daar schommelt het percentage rond 11 procent. Het Europese gemiddelde bedraagt 9,4 procent. Het is bekend dat kinderen in baanloze gezinnen 80 procent kans hebben om in de armoede terecht te komen. De Morgen bracht die cijfers uit en legde die voor aan armoede-ex- pert Wim van Lancker (van de KU Leuven, maar ook verbonden aan het zeer linkse Centrum van Soci- aal Beleid, lange tijd aangestuurd door Bea Cantillon). Dé kans voor de academicus, daarin gevolgd door anderen, om het armoede- beleid van de Vlaamse regering en van bevoegd minister Liesbeth Homans (N-VA) neer te sabelen.
Ontkenning van regionale verschillen
Gelukkig waren er een aantal lucide opiniemakers die de Bel- gische cijfers regionaal hebben opgesplitst. En wat blijkt? Er zijn grote regionale verschillen. In Vlaanderen groeit maar 7,3 pro- cent van de kinderen op in een gezin waar niemand werkt. In Wal- lonië is dat echter 16,2 procent en in Brussel gaat het zelfs over 23,2 procent, meer dan het dubbele en driedubbele van Vlaanderen.
Het probleem situeert zich duide- lijk in andere regio’s. Maar dat is voor bepaalde armoede-experts een taboe. Trouwens, bij het Cen- trum van Sociaal Beleid maken ze er een sport van om regionale verschillen te ontkennen of te re- lativeren. Dan komen ze bijvoor- beeld met weinig relevante pro- vinciale verschillen.
Nu hebben de zelfverklaarde armoede-experts geprobeerd de vis te verdrinken door erop te wij- zen dat de Vlaamse cijfers van ge- zinnen zonder werkenden al jaren amper dalen. Waarbij de armoede dus relatief stabiel blijft.
Akkoord, maar niemand spreekt van de oorzaken, om te beginnen een inefficiënt arbeids- marktbeleid. Er zijn weliswaar maatregelen genomen om wer- ken aantrekkelijker te maken en bijgevolg de werkloosheidsval (het financiële verschil tussen werken en niet-werken is nog te klein) te dichten. Denk maar aan de hervorming van de personen- belasting die koopkracht voor vooral lagere inkomens verhoogt.
Maar onderzoek van de Gentse econoom Stijn Baert leert dat de werkloosheidsval nog te groot is.
Armoede-experts
Hoe lossen we dit op? Verdere koopkrachtstijgingen via belas- tingverlagingen zijn een eerste piste. Het beperken in de tijd van de werkloosheidsuitkeringen een tweede. En een beter en strenger activeringsbeleid van VDAB in Vlaanderen, Actiris in Brussel en Forem en Wallonië. Maar dat is iets wat je bij de linkse armoede-ex-
perts niet hoort. En linkse partijen staan op de rem.
Een ander groot taboe is het verband tussen armoede, werk- loosheid en immigratie. Vooral de immigranten uit Afrika en zij die met de vluchtelingenstroom naar hier zijn gekomen, blijven werkloos en inactief. Men mag het woord van de politiek correc- te elite niet gebruiken, maar er is wel degelijk sprake van importar- moede.
Maar volgens de nochtans zeer intelligente econoom Ive Marx is dat een perfide discours die be- volkingsgroepen tegen elkaar opzet. Knack was er als de kippen bij om het verband tussen migra- tie en armoede/werkloosheid te minimaliseren. Tenslotte waren er in 2018 amper 10.000 asielaanvra- gen tegenover 1,7 miljoen armen.
Ja, zeg, alsof de momentopname van vorig jaar het armoedepro- bleem volledig verklaart.
Hier volgen cijfers dat de ech- te oorzaak aantonen en het ver- band armoede-migratie bevesti- gen: slechts 32,2 procent van de immigranten die minder dan vijf jaar in België verblijven is aan de slag. Tegenover 70 procent van de totale bevolking. Er is nog de factor gezinshereniging. Op twee jaar tijd kwamen niet minder dan 106.107 migranten het land bin- nen via gezinshereniging. Vaak familieleden die zich sowieso niet aanbieden op de arbeidsmarkt.
Daar horen we experts niet over praten.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
’s Avonds in het VTM-nieuws mocht Els Keytsman, directeur van UNIA, en in een vorig leven actief bij Oxfam, Vluchtelingenwerk en Groen, het even komen duiden. “Het gaat”, aldus Keytsman,
“over jongeren uit de straatcultuur, of over scheldende taxichauf- feurs, of over huiseigenaars die niet aan holebi’s willen verhuren, of over extreemrechtse studenten die homofobe dingen op face- book zetten.”
Voelt u het al aankomen? Iedereen weet dat je als homokop- pel best niet hand in hand rondwandelt in buurten met een grote moslimgemeenschap. Homofilie wordt in de islamwereld moeilijk aanvaard. Denk maar aan het kleine staatje Brunei, waar vorige maand de shariah werd ingevoerd, wat voor homo’s betekent dat ze de doodstraf kunnen krijgen, door steniging. Welkom in de 21ste eeuw. Nu ligt Brunei heel ver van ons land, maar ook hier zijn moslimwijken waar officieus de shariahwetgeving wordt toe- gepast. Wat bedoelt Keytsman met jongeren uit de straatcultuur?
Wat een eufemisme… Bedoelt ze daar hangjongeren mee? Pro- bleem: ik heb in Antwerpen (en elders) nog nooit hangjongeren gezien van Japanse of Noorse afkomst.
Keytsman en UNIA weten perfect over welk soort jongeren ze het hebben, alleen is het toch o zo moeilijk om man en paard te noemen. Nog een voorbeeld: op de vrije school SNOR in Duffel kiest men tijdens de speeltijd voor ‘gescheiden ontwikkeling’ (zo- als dat lang geleden heette in Zuid-Afrika). Voor de leerlingen die de ramadan volgen, wordt een aparte speelplaats gereserveerd.
En dit om hen niet te confronteren met etende leerlingen. Die moeten tijdens de speeltijd in de refter blijven.
Als u denkt dat SNOR - de naam van de school – verwijst naar een moustache of zo, dan bent u totaal verkeerd. SNOR staat na- melijk voor Sint-Norbertusinstituut. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat men in de communicatie probeert om de eigenlijke naam te verdoezelen. Ik verwijs naar de webstek: www.snorduffel.
be of de Facebookpagina van Snor-Duffel als voorbeelden.
Tot slot nog deze bedenking bij het ‘optreden’ van Koen Geens.
De manier waarop hij zich in allerlei bochten wringt om toch maar zijn politieke verantwoordelijkheid te ontlopen, is hallucinant. Wat de minister van Justitie dezer dagen uitkraamt, tart elke verbeel- ding. En dan schijnt hij nog een van de verstandigste mannen te zijn binnen de CD&V. Voor mij is het eens te meer duidelijk: nooit zal ik op CD&V stemmen, en zeker niet zolang supertsjeven zoals Geens het voor het zeggen hebben. Ik hoop dat u, beste lezer, er ook zo over denkt. (En dit is dan meteen een warme oproep.)
Vorige week maakte het Gelijkekansencentrum UNIA bekend dat het vorig jaar 125 dossiers behandelde van mensen die zich gediscrimineerd voelen omdat ze ho- lebi zijn. Dat is een stijging met meer dan een derde (38 procent) tegenover vijf jaar geleden. “Er blijft een onderstroom van negativiteit tegenover holebi’s”, stelt Unia vast.
Stem niet op Geens!
ECONOMISCHE ZAKEN
De toen 13-jarige leerling zou in juni 2016 in het kader van de lessen aardrijkskunde het islami- tische gebedshuis in Rendsburg
Actueel
9 mei 2019 3
Veel praat
De transgenderrage is nog jong en de intrede van omgebouwde mannen in vrouwensporten zeer recent, maar heeft al tot merkwaardige resultaten geleid.
De wel zeer geblokte transgender Rachel McKinnon is regerend wereldkampioen sprint in het fietsen. De Australische rug- byfederatie zag zich verplicht om Hannah Mouncey, die eruit ziet als Arnold Sch- warzenegger met een blonde pruik, uit de nationale ploeg te halen nadat ze haar tegenspeelsters tegen de grond kwakte alsof het lappenpoppen waren.
Schedelbreuk
“Zouden we eens een transgender la- ten meedoen?”, moet iemand zich afge- vraagd hebben bij de vrouwelijke vleu- gel van de Amerikaanse federatie voor gevechtssporten. Boyd Burton (nu “Fallon Fox” geheten) toonde aan waarom men op die vraag beter ‘neen’ had geantwoord:
hij brak in een gevecht de schedel van een vrouwelijke kickbokser. Geen enkele vrouw wil nu nog tegen hem/haar uitko- men.
Ook de schoolsport blijft niet gespaard.
Vorige maand waren de eerste twee plaat- sen bij de spurt in de scholencompetitie van Connecticut voor mannen die zich hadden laten inschrijven als transgender.
Probeer normale meisjes maar gemoti- veerd te houden om aan competitiesport te doen als ze telkens, met twee lengtes achterstand, verslagen worden door dub- belgangers van Usain Bolt.
Bij (echt vrouwelijke) atletes groeit het ongenoegen. Paula Radcliffe, wereldre- cordhoudster marathon bij de vrouwen, is duidelijk: “Wie geboren en opgegroeid is als man, mag niet deelnemen aan vrou- wensport alleen omdat hij denkt dat hij een vrouw is. Het maakt het onderscheid tussen mannen- en vrouwensport bela- chelijk.”
Williams-Roddick
Radcliffe heeft uiteraard overschot van gelijk. In de wereld van fysieke competi- tie zijn de verschillen tussen de geslach- ten zeer groot. Het 100 meterrecord bij de mannen ligt bijna een seconde lager dan dat van de vrouwen. Serena Williams is een zeer getalenteerde, sterke en atle- tische tennisspeelster, maar in een match Williams-Roddick zouden de setstanden op het einde 0/6, 0/6, 0/6 zijn. John McEn- roe is volgens kenners nog mild als hij Williams ergens onderaan de top 1000 van de mannelijke tennisspelers plaatst.
De olympische richtlijnen leggen wel een grens op voor het testosterongehalte van vrouwelijke deelnemers (testosteron wordt trouwens beschouwd als doping), maar die grens ligt veel te hoog en elimi- neert de fysieke voordelen van voormali- ge mannen niet: grootte, gewicht, bredere schouders, groter bloedvolume, hogere weerstand tegen uitdroging, grotere long- capaciteit, dikkere huid, meer hemoglo- bine, snellere reactietijd, dichtere bot- massa in de armen, groter hart, enzovoort.
Niemand belet transgenders om aan sport te doen. Maar als je ze laat deelne- men aan competitiesport voor vrouwen, hebben ze een onredelijk voordeel dat groter is dan alle doping ter wereld. Het is te evident om daar zelfs over te discussi- eren. Gezond verstand en evidentie heb- ben echter een lage marktwaarde in een wereld die geregeerd wordt door publie- ke emotie en politiek correct deugdver- toon. Er zullen nog veel Jerommekes met afgeschoren baard en rode lippenstift op
de hoogste medaille-trede staan, vooral- eer er zal ingegrepen worden.
Feministen versus transgenderideologen
Een van de meest bekende critici van het binnendringen van transgenders in de vrouwensport is Martina Navratilova.
De tenniskampioene is openlijk biseksu- eel, ambassadrice van een vereniging die homo’s en lesbiennes in de sport steunt en kan dus niet van ‘conservatieve be- krompenheid’ beschuldigd worden.
In februari stelde ze de deelname van transgenders aan vrouwensport gelijk met “bedrog”. Navratilova werd – uiter- aard – zwaar aangepakt door de linkse cultuurstrijders die van transgenderi- deologie de nieuwe speerpunt van hun ideologische agressie hebben gemaakt.
Ze werd ontslagen uit haar positie als am- bassadrice van homoseksuele sporters en doet er sindsdien het zwijgen toe.
Germaine Greer, waarschijnlijk het grootste feministische boegbeeld sinds Emiline Pankhurst, heeft zich al meerdere malen negatief uitgelaten over de trans- genderideologie die mannen toelaat om zich uit te geven voor vrouwen. De ooit door links aanbeden Greer wordt sinds- dien als controversieel beschouwd, uitge- scholden voor “TERF” (Trans-Exclusieve Radicale Feministe) en is zelfs al enkele malen het spreken belet aan universitei- ten. Dat het precies militante vrouwen zijn die regelmatig in conflict komen met de transgenderideologen is geen toeval. Fe- minisme heeft vaak het idee uitgespeeld dat het vrouw-zijn een unieke ervaring is, die door mannen niet kan begrepen worden, en dat de eigenheid van vrouwen bijzondere bijdragen kan leveren aan de samenleving, bijvoorbeeld in de politiek en in het bedrijfsleven.
En even graag wijzen feministen - niet onterecht - naar de aangeboren scha- duwzijden van de mannelijkheid, in het bijzonder grotere gewelddadigheid en seksuele opdringerigheid. Dat er nu een beweging op gang komt die alle onder- scheid tussen mannen en vrouwen in vraag stelt en mannen toelaat om zich als vrouw uit te geven, stuit menig feministe voor de borst.
Rel bij Labour
De botsing tussen de transgenderideo- logie en het feminisme is voortaan meer dan een theoretische discussie. De toene- mende manneninfiltratie in de vrouwen- sport is een heel concreet probleem en zal in de toekomst tot steeds meer contro- verse leiden.
Het blijft ook niet bij sport. Een van de belangrijkste successen van het politieke feminisme zijn positieve discriminatie en opgelegde quota (zoals op verkiezings- lijsten en beheerposities in het bedrijfs- leven). Hoelang nog voor de transgender- venten daar beginnen binnen te dringen?
Ook dat is al meer dan een hypothetische vraag: in de Britse Labourpartij ontstond vorig jaar een grote rel over transgenders die verschillende voor vrouwen voorbe- houden plaatsen op de verkiezingslijst toegewezen kregen. Driehonderd vrou- welijke kaderleden verscheurden daarop boos hun partijlidkaart. Met de snelheid waarmee de transgenderideologie zich in Vlaanderen als officiële waarheid aan het vestigen is, mogen we ons ook binnen afzienbare tijd aan dergelijke surrealisti- sche incidenten te verwachten.
JURGEN CEDER
Transgenders bedreigen
vrouwensport
Vorige zondag was een opmerkelijke dag voor het gewichtheffen bij de vrouwen. Een tot voor kort onbekende atlete, Mary Gregory, won in een officieel toernooi 9 van de 9 evenementen waaraan ze deelnam. Ze verpulverde ook meteen vier wereldrecords. Puur talent? Superieure trainingsmethodes? Doping? Neen, het voordeel van Mary Gregory was van een nog veel radicalere aard: ze was de maand voordien nog een man.
BRIEFJE AAN MAGGIE DE BLOCK
LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE
WWW.MAESKOFFIE.BE
MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
Mevrouw de zachte heelmeester,
Toen gij opnieuw de portefeuille ‘asiel en migratie’ in handen kreegt na het vertrek van de N-VA en dus ook Theo Francken uit de federale regering, leekt gij erop uit om tendentieus en kinderachtig af te willen re- kenen met het volgens u te strenge asielbe- leid van de afscheidnemende staatssecreta- ris. Alles ging opnieuw menselijker worden aangepakt en ‘onder ons beleid geen men- sen meer op straat’ hoorden wij u luid en zegezeker zeggen. We zijn nu een vijftal maanden verder en van uw aangekondig- de succespolitiek is niets te bespeuren. Het beleid rond asiel en migratie ten aanzien van bijvoorbeeld de zogenaamde ‘transmi- granten’ blijft zonder concreet resultaat en de besluiteloosheid én de miserie druipt er met bakken vanaf.
‘Transmigratie’ gaat vooral over econo- mische migranten die bij ons nooit asiel (willen) aanvragen en die zonder geldige verblijfspapieren op Belgisch grondgebied verblijven. De meesten van hen willen il- legaal in Engeland geraken en daar asiel aanvragen. De problemen met overconcen- traties in het Brusselse Maximiliaanpark, de parkings langs onze autostrades, in de haven en de omgeving van Zeebrugge, en in het Brusselse Noordstation nemen van- daag dermate grote proporties aan dat maatschappelijke ontwrichting en onwaar- dige toestanden legio zijn geworden. Uw ministerschap heeft daar nog niets aan veranderd. Integendeel. Uw grote praat bij uw aantreden is niet omgezet in een daad- krachtig beleid. En naar verluidt komt uw andere bevoegdheid, nl. die van volksge- zondheid, nu ook in beeld binnen die con- text. Hallo, Maggie?!
De drie grote vakbonden hebben immers vorige week hun mensen die met bussen van De Lijn rijden meegedeeld dat ze niet meer mogen stoppen onder het Brussel- se Noordstation. De klachtenvloed blijft immers onwaarschijnlijk groot, nadat de chauffeurs van De Lijn al zowat een jaar kla- gen over de onveilige situatie aldaar. In de- len van het Noordstation mogen zelfs geen pendelaars meer passeren omdat ‘de zaak is overgenomen’. En hoe! Het stinkt er en het is er een puinhoop. Delen van het Noordsta- tion worden gebruikt als openbaar toilet en mensen liggen er vervuild bij in alle hoe- ken en kanten. En het wordt steeds erger, want de busschauffeurs willen er ook niet meer stoppen omdat zelfs de gezondheid van mensen er zou bedreigd worden door de mogelijke aanwezigheid van ziektes, zo- als tuberculose en schurft.
Ze verzinnen het niet, want volgens de Schaarbeekse burgemeester Clerfayt staat dat in een verslag van de politie. Als er al- daar al politiemannen opdagen, dan dra- gen zij neus- en mondbeschermers… Hij zou dan ook medische experten naar het Noordstation sturen om te onderzoeken wat er van waar is. (Ondertussen blijkt dat er geen concrete gevallen van die ziektes zijn gemeld, maar dat de hygiëne er niette- min erg te wensen overlaat, met alle risico’s
van dien.) Hij schat dat er dagelijks 100 à 200 transmigranten in het Noordstation ko- men en gaan en zei hierover in De Zevende Dag: “Soms vertrekken ze naar Zeebrugge, maar komen ze terug met de trein omdat er in het Noordstation voedselbedeling is. Ze kunnen er ook genieten van gratis wifi, ze kunnen er ook hun gsm herladen en heb- ben er een dak boven het hoofd. Kortom, het is voor hen een heel handige plek om te verblijven.”
Een broodnodige structurele aanpak van het probleem blijft uit. Als de politie trans- migranten oppakt en ermee naar de Dienst Vreemdelingenzaken gaat om te vragen wat er mee moet gebeuren, krijgt men daar steevast het antwoord dat ze niet in het land mogen zijn of blijven, maar dat er geen op- vangplaatsen zijn. En dat ze dus maar weer vrijgelaten moeten worden… Dweilen met de kraan open, noemen we dat.
Wat houdt u tegen, Maggie, om een ex- tra gesloten centrum voor transmigranten te openen en pakweg in elke provincie een soort ‘afhandelcentrum’ te installeren, ten- einde die illegalen die hier toch geen asiel willen aanvragen stante pede het land uit te zetten? En om zelfs dat te voorkomen: meer opvang van vluchtelingen in de eigen regio en strengere controles aan de Europese buitengrenzen. Is het omdat Tom Van Grie- ken en Theo Francken dat allemaal vragen dat daar geen sprake van kan of mag zijn?
Ik weet in ieder geval dat onze burgers deze toestanden en dit lamlendig beleid beu zijn. Kom over enkele weken niet kla- gen dat de kiezer weer lastig was in het kieshokje en voor doortastende maatrege- len stemde. Doe er dus eindelijk wat aan!
Overigens,… gij als dokter zoudt als geen ander toch moeten weten dat ‘zachte heel- meesters enkel stinkende wonden maken’.
Nog bezig
Nu men in het Paleis der Natie de deuren achter zich heeft toegetrokken om op cam- pagne te kunnen vertrekken, draaien ‘de dien- sten’ niettemin op volle toeren. Alle persoon- lijke dossiers van de volksvertegenwoordigers worden bij- of afgewerkt, uittredingsvergoe- dingen worden in kaart gebracht, pensioenen worden geregeld en de werkzaamheden voor na 26 mei worden voorbereid voor wanneer nieuwe parlementsleden zullen verschijnen.
En daarnaast mogen we de tientallen dos- siers van de parlementaire medewerkers niet vergeten, want ook daar is er altijd een groot verloop en dienen heel wat administratieve dossiers uitgeklaard te worden. Achter de schermen gonst het er dus nog van de bezig- heden. En na 26 mei is er derhalve op basis van de nieuwe Kamersamenstelling en de aanwervingen van politiek personeel opnieuw veel werk aan de winkel om alles in de nieuwe plooien te kunnen leggen.
Moeilijk parcours
Voorlopig blijft Siegfried Bracke nog even de baas van de Kamer, want de ‘continuïteit’
moet verzekerd worden. Of hij die job straks nog zal verderzetten, zal afhangen van zijn herverkiezing én aan het feit of zijn partij nog zal deel uitmaken van de nieuwe meerderheid én of zijn partijvoorzitter hem in dat geval nog naar voor zal schuiven als kandidaat-voor- zitter. Maar velen in de Wetstraat, ook binnen N-VA, zijn ervan overtuigd dat Bracke in een volgende benoemingscarrousel niet meer zal voorkomen.
Al is in de politiek alles mogelijk… Feit is dat hij een moeilijk parcours heeft afgelegd, wat hij zelf overigens erkent. Er was de tumultueu- ze start die wekenlang duurde, met het gekrijs van Laurette Mitraillette Onkelinx en zijn grote onzekerheid tegenover anciens en luidruchti- ge lastigaards. En aan het einde van de legis- latuur was er natuurlijk het uiteenvallen van de regering en het feit dat hij Kamervoorzitter bleef van een Kamer waarin de regering geen meerderheid meer had. Het was meer dan eens dansen op een slappe koord.
Met teveel
In een interview in De Afspraak waarin werd teruggeblikt op de voorbije jaren stelde Brac- ke dat de Kamerleden niet alleen met teveel zijn, maar dat het politiek systeem ook veel te duur is. En dan heeft nog niemand het over zijn lucratieve en riante maandwedde. Hij vindt dat men het in de Kamer gemakkelijk met 100 in plaats van met 150 Kamerleden kan doen en dat ook de financiering van de politieke par- tijen niet meer te verantwoorden is. Over het aantal Kamerleden heeft hij zeker geen onge- lijk, want het aantal echt actieve Kamerleden beslaat geen grote meerderheid. Er zijn inder- daad teveel ‘backbenchers’ en zelfs Kamerle- den die niet al te veel energie genereren, als ze al komen. Er zijn namen die na vijf jaar nog altijd totaal onbekend zijn en er zijn vergroot- glazen nodig om in het palmares van de ac- tiviteiten van sommigen iets terug te vinden.
Op de webstek van de Kamer is dat vlug na te kijken. En het is nu eenmaal zo dat er verkoze- nen zijn voor wie het parlementaire werk echt boven het petje en de mogelijkheden gaat. En tenslotte zijn er ook nog de ‘cumulards’ die meer met hun andere zaken bezig zijn en al- dus geen meerwaarde voor het parlement zijn.
Dossier 9 mei 2019
4
Er zijn er teveel die enkel komen op donder- dag om te stemmen en dan weer uit het beeld verdwijnen.
Begrotingsevenwicht?!
In het interview werd Bracke ook gevraagd waarom de grote belofte om de begroting in orde te brengen niet nagekomen is. Hij liet zich niet vangen en maakte een vrij zuivere analy- se, waarin hij stelde dat als het systeem blijft wat het is, die begroting nooit in evenwicht zal geraken. Bracke is ervan overtuigd dat men de staat zal moeten hervormen om hem bud- gettair op orde te krijgen. Want, zegt hij, men doet altijd of er het begrotingsbeleid is en dan het communautaire, maar dat hangt samen. En als uitweg daartoe stelt hij het confederalisme voorop, wat er volgens hem zal komen, ge- dwongen door de budgettaire feiten. Voor zijn visie op de begroting is vast wel iets te zeggen, want het is nu eenmaal een vast gegeven dat elke staatshervorming er gekomen is op basis van financiële regelingen en de geldhonger van de Franstaligen. En als we dezer dagen Di Rupo bezig horen, dan wordt het wellicht opnieuw ‘van dat’. Het valt dan ook te hopen dat als N-VA opnieuw wil deelnemen aan de Belgische macht, het deze keer ‘tot der dood’
vasthoudt aan een verregaande hervorming van de staat. En als dat dan het confederalisme is, tot daar aan toe. Het is dan wellicht de laat- ste horde naar een onafhankelijk Vlaanderen.
Kieskring
Geregeld duikt het idee van een federa- le kieskring weer op. Dus: in heel België kan gekozen worden voor pakweg Laurette On- kelinx, Bart De Wever,… En in wezen zijn alle partijen dus nationale partijen… Belgicisten à la Calvo dwepen ermee om te ‘verbinden’. En Patrick Dewael vindt het ‘het dak op het fede- rale huis’… Maar Bart De Wever en Jan Jambon verrasten eenieder door deze keer positief te zijn tegenover die kieskring, zij het onder voorwaarde dat alles dan draait rond ‘één man/vrouw, één stem’. Dat zou dan meteen inhouden dat het afgelopen is met het feit dat voor een Vlaamse Kamerzetel méér stemmen nodig zijn dan voor een Franstalige, en dat dus de demografische meerderheid weer geldt. Er kwam geen reactie meer… Wellicht wordt het idee opnieuw opgeborgen… Directe, eerlijke en logische democratie… daar zijn de echte belgicisten minder voor te vinden. Voor hen gelden immers grendels, pariteiten en bijzon- dere meerderheden die de democratie altijd weer aan banden legt
UIT DE WETSTRAAT
Ja, de Europese Unie vergemakkelijkt de handel tussen lidstaten, maar zeker het migratiebeleid zouden we terug meer zélf in handen moeten krijgen.
Weg van Europa
November 2018, toen weerklonk in vele Vlaamse huiskamers voor het eerst mijn naam. De start van een korte passa- ge als minister van Defensie. De pientere lezers van ’t Pallieterke weten dat ik daar- voor zetelde in het Europees Parlement.
Politiek in de luwte, dat is vaak de lotsbe- stemming van Europarlementsleden. Het gaf me wel een zitje op de eerste rij in het Europese theater, net toen de Europese grenzen braken. Ik zag er bovenal hoe wereldvreemd de eurocraten reageerden op de migratiecrisis.
September 2015, drie jaar vroeger, staat op de agenda de eerste evaluatie van de Europese Unie. Europees Com- missievoorzitter Jean-Claude Juncker schuift aan in het Straatsburgse halfrond voor zijn eerste ‘state of the union’. Een half miljoen migranten was op dat mo- ment al aangekomen in Europa. Miljoe- nen meer zouden er nog volgen. Ge- vlucht voor oorlog en vervolging, of op zoek naar een beter leven. Tot mijn ver- bazing pleitte Juncker niet voor een be- tere grensbewaking, en niet voor opvang in de regio. Integendeel, hij eiste ‘meer solidariteit’.
De migratiecrisis moest niet gestopt, maar `gemanaged` worden. Niet het her- stel van de grenzen, maar de praktische opvolging was het ordewoord. Hoe gaan we die honderdduizenden bootvluchte- lingen registreren en opvangen? In welke landen moeten hoeveel mensen komen?
De discussie ging over quota. Toen wij in het Europees Parlement tegen die quota stemden, stormde het vanuit progressie- ve hoek. Maar je kan de kar toch niet voor het paard spannen? De focus moest eerst gaan naar grensbewaking.
Europa moet ons beschermen
De maatschappelijke realiteit bleek in verschillende lidstaten een stuk weer- barstiger dan de eurocraten hadden in- geschat. Resultaat? De quota zijn zo goed als van tafel en in het debat gaat het va- ker over grensbewaking en opvang in de regio. Sinds de discussies over het Mar- rakechpact spreken we zelfs terug over soevereiniteit. Wie had dat durven den- ken. Ook elders in Europa zien we de- zelfde evolutie. In Nederland, Oostenrijk, Italië en uiteindelijk zelfs Duitsland.
Die wijziging in toon komt er niet dankzij, maar wel ondanks het Europees Parlement. Daar staan de ‘Gutmenschen’
van de traditionele partijen nog steeds aan de ‘juiste kant van de geschiedenis’.
Liberalen, groenen en socialisten doen er alles aan om voorstellen voor meer grensbewaking af te zwakken. Daardoor dreigt Frontex een ferrydienst te blij- ven die vluchtelingen afzet in Europa, in plaats van het antiverdrinkingsagent- schap te worden dat het zou kunnen zijn.
Door met pushbacks onze grenzen te be-
waken.
Wie pleit voor minder en kwali-
teitsvollere migra- tie, wordt aan het Luxemburgplein ingedeeld bij de xenofoben en de
populisten. Ik mag hopen
dat het vol-
gende Europees Parlement, na 26 mei, wat meer realiteitszin aan de dag legt om ongecontroleerde massamigratie een halt toe te roepen. Denk aan opvang in de regio, veel effectievere grensbewaking en het terugbrengen van bootvluchtelin- gen. Ook de aanpassing van een reeks onwerkbare Europese richtlijnen moet op tafel komen. Bovenop het herroepen van andere Europese regels.
Al zou ik u niet aanraden uw geld in te zetten op het Europees Parlement. Onze bondgenoot in Europa wordt wellicht op- nieuw de Raad van Ministers, waarin de regeringen van de lidstaten doorpraten.
Daar moet onze toekomstige staatssecre- taris voor Migratie – misschien wel op- nieuw Theo Francken - partnerschappen uitbouwen om te verstrakken.
We moeten ons beschermen tegen Europa
Eenvoudig wordt het niet. De ‘powers that be’ zullen moeten worden wegge- dragen en vervangen vooraleer het Euro- pees Parlement op het vlak van migratie werkt en niet langer tegenwerkt. Als blijkt dat een betere Europese regelgeving on- mogelijk is, zullen we moeten zien hoe we ons daartegen kunnen beschermen.
Waarom mag Denemarken wel wat ons niet gegund is: het beklemmende migra- tiekader naast zich neerleggen?
Zelf migreer ik na de verkiezingen weg uit Europa. Ik verhuis van het Luxemburg- plein naar onze eigen Wetstraat. Daar wil ik de komende jaren niet lijdzaam toekij- ken. De handen moeten terug uit de mou- wen. Wat kunnen we zelf doen? Voor wel- ke maatregelen zijn we niet afhankelijk van Europese goede wil? Hoe kunnen we assertiever en strenger optreden zolang Europa de boel niet op orde heeft?
De volgende regering moet bijvoor- beeld niet alleen de aanpassing of op- zegging van Europese richtlijnen beplei- ten, maar meteen kiezen voor de strengst mogelijke invulling ervan. Op vlak van gezinshereniging, bijvoorbeeld, kunnen de voorwaarden bij ons nog een stuk strenger.
Ook moeten we overal waar mogelijk het ‘Deense model’ invoeren. Nieuwko- mers zullen dan eerst moeten bijdragen vooraleer ze gebruik kunnen maken van onze sociale zekerheid. Of het nu gaat over werkloosheidsuitkeringen, pensi- oen, kinderbijslag of het verkrijgen van een sociale woning; wie heeft bijgedra- gen, wie geld in de pot heeft gestoken, moet steeds prioriteit krijgen. Onze soci- ale zekerheid is geen jackpot.
En de asieldeuren van onze Dienst Vreemdelingenzaken moeten dicht. Vol- gens de Europese spelregels moet een asielaanvraag aan de Europese buiten- grens worden ingediend. In Italië of Grie- kenland bijvoorbeeld. Dat elke dag hon- derden mensen in rijen staan in Brussel, staat in sterk contrast met die Europese afspraken. En dat moet stoppen.
Met deze en andere voorstellen kun- nen we echt een verschil maken. En we kunnen ze zelf invoeren, vanuit ons par- lement, vanuit onze regering. Wachten op Europa moet daarvoor niet. Zo kunnen we ons beter wapenen tegen het falen van Europa. Misschien kunnen we de vol- gende 9 mei dan wat uitbundiger vieren onder de Europese vlag. Op 26 mei 1986 werd het definitieve ontwerp van die vlag goedgekeurd, blauw met gele sterren.
Precies 33 jaar later, op 26 mei 2019, heeft u de kans om mee te kiezen welke lading die vlag de volgende legislatuur zal dek- ken. Aan u de keuze.
Migreren.
Weg uit Europa.
9 mei is Europadag, de feestdag van de Europese Unie. Reden om te vieren? Ik sta niet uitbundig te juichen, helaas. Van de financiële naar de economische crisis, van de bijna Grexit tot de bijna Brexit, van de migratie- naar de terreurcrisis. De Europese samenwerking zou ons moeten beschermen, maar lijkt niet snel genoeg de juiste antwoorden te vinden. Of lijkt die antwoorden niet onder ogen te willen zien.
SANDER LOONES, LIJSTTREKKER WEST-VLAANDEREN N-VA
Meer dan miljoen Belgen stemt niet
“Beste Meyrem, Wouter, Bart
en John…”
Actueel
9 mei 2019 5
Niet Julie, maar de moordenaar had
daar niet mogen zijn
Waarom kruiste Steve B. het pad van Julie Van Espen? Waarom moest Julie sterven? Waarom waren de haatdragende ogen van een monster dat daar niet had mogen zijn het laatste wat ze zag?
Steve B. had al eerder in de gevange- nis gezeten: wegens verkrachting, diefstal, drugsfeiten, heling en een resem andere misdrijven. In 2017 kwam hij opnieuw we- gens: voor diefstal, geweldpleging en ver- krachting. De eerste rechter zag geen reden om hem aan te houden omdat hij oordeelde dat er geen vluchtgevaar bestond. Het mis- dadige verleden van Steve B. of gevaar voor de samenleving spelen in die beslissing, merkwaardig genoeg, geen rol.
Het gewetensonderzoek van Geens
Steve B. werd wel opnieuw veroordeeld, maar omdat hij beroep instelde, kon de straf niet uitgevoerd worden. Twee jaar later was er nog steeds geen proces in beroep. Twee jaar lang kon de tikkende tijdbom in kraak- panden wonen en de straten van Antwerpen onveilig maken. Zijn wettelijke vader verwit- tigde het gerecht dat Steve gestoord is en
“in staat om te doden”.
“Ik voel me verantwoordelijk”, zei minis- ter Koen Geens in mei 2018, “dit eist een gewetensonderzoek van mijn kant.” Hij had het toen over Benjamin Herman, die tijdens zijn penitentiair verlof twee politiemannen en een jonge voorbijganger in Luik had neergeschoten. Enkel een CD&V’er kan op dergelijke subtiele manier zijn verantwoor- delijkheid ontkennen, terwijl hij de groot- moedige indruk geeft zichzelf te bevragen.
De minister van Justitie hoefde zich toen immers niet verantwoordelijk te ‘voelen’, hij wás gewoon verantwoordelijk, zoals Tom Van Grieken in een vrije tribune terecht op- merkte. Het penitentiair verlof was toege- kend door zijn diensten.
Waar het gewetensonderzoek van Geens toen toe geleid heeft, weten we niet. Alvast niet tot zijn ontslag. Toen Dutroux ontsnap- te, stapten Vande Lanotte en De Clercq wel op, hoewel Dutroux niet door hen was vrij- gelaten en hij niemand op zijn vlucht had vermoord. Geens zag blijkbaar geen grote fout in het vrijlaten van een man die bekend stond als extreem gewelddadig, geseind stond als geradicaliseerde moslim en die eerder al de voorwaarden voor zijn peniten- tiair verlof had overtreden.
Ook het gegeven dat de maand ervoor een verpleegster, Christine Lenaerts, was vermoord door iemand die vervroegd was vrijgekomen, dankzij een rondzendbrief van Geens, met hulp van alweer iemand die penitentiair verlof had gekregen van dezelf- de Geens, kon de minister niet aan het wan- kelen brengen.
Wie is verantwoordelijk?
Was Geens verantwoordelijk voor het feit dat Steve B. op vrije voeten verkeerde en in staat was Julie Van Espen te vermoorden? Of
was het de schuld van de rechter die de voor- lopige aanhouding van een gekend monster weigerde? Of van het justitiële apparaat dat maar geen beroepsproces georganiseerd kreeg? Het is de schuld van geen van hen en van allemaal. Het probleem is het gehele systeem dat niet meer geïnteresseerd is in correcte bestraffing en strafuitvoering. Het probleem is het politieke denkkader dat ge- vangenisstraffen voorbijgestreefd vindt. Het probleem is het gebrek aan morele moed om mensen achter de tralies te steken en ze daar te houden wanneer ze een gevaar voor de samenleving betekenen.
Eén van de belangrijkste problemen is de gevangeniscapaciteit. Ook rechters die wél hard willen optreden, weten dat er geen plaats is en houden daarmee rekening bij hun vonnissen, ook wat de voorlopige hech- tenis betreft. En de veroordeelden die toch in de gevangenis komen, krijgen allerlei vormen van vervroegde vrijlating en peni- tentiair verlof.
“De verkeerde plek”
Ook in het onderzoek naar de redenen voor de tragische dood van Julie Van Espen is de mismeestering van het justitieapparaat overal zichtbaar. De voorwaarden waaron- der een onmiddellijke aanhouding kan ge- schieden, zijn veel te strikt, vooral omwille van de gebrekkige gevangeniscapaciteit. Er mag aan herinnerd worden dat vorig jaar, op voorstel van Geens, de voorwaarden dan ook nog eens verstrengd zijn. Persmagis- traat Jo Daenen van Antwerpen gaf toe dat de overbevolking van de gevangenissen daar veel mee te maken heeft.
Maar ook zonder voorlopige hechtenis had de moord op Julie kunnen vermeden worden, als er een beroepsproces binnen redelijke termijn had kunnen plaatsvinden.
Daenen liet geen misverstand bestaan over de redenen: “De wachttijden worden langer door gebrek aan middelen en mensen.” Ook dat is de verantwoordelijkheid van Geens en van de gehele politieke klasse.
“Julie was op het verkeerde moment op de verkeerde plek”, was een titel van Het Nieuwsblad, verwijzend naar een uitspraak van een bron binnen het gerecht. Op zijn Facebookpagina reageerde Bart De Valck terecht: “In een normale rechtstaat zou de pers schrijven: ‘De recidivistische verkrach- ter hoorde in de gevangenis te zitten.’”
Zo is het. Julie was niet op de verkeerde plaats. Zij was nergens waar ze niet hoorde te zijn. Ze mocht daar zijn. Iedereen zou daar moeten kunnen zijn zonder te vrezen voor een gewelddadige dood. Steve B. daarente- gen was wél op de verkeerde plaats. Steve B.
had in de gevangenis moeten zitten.
JURGEN CEDER
Citaat van de week > Gwendolyn Rutten ( Open Vld )
Gwendolyn Rutten heeft een open brief geschreven aan de partijvoorzitters van de tradi- tionele partijen met de vraag om in de komende debatten respectvol met elkaar om te gaan en te zoeken naar wat hen bindt. Het is een imagocampagne, zoveel is duidelijk. Open Vld vreest immers om als klein broertje weg te glijden in de debatten tussen alle anderen die onder druk staan van de maatschappelijke thema’s als migratie en klimaat, maar ook werk- loosheid, staatshervorming en pensioenen, en die daarin een explicietere rol spelen. Komt daar nog bij dat ze de traditionele partijen wil lijmen omdat haar partij er absoluut ‘weer bij’
wil zijn. En zo neemt ze het dan op tegen de ‘antipolitiek’… waarmee de aap al te doorzichtig uit de mouw is gekomen. Het is overigens vreemd dat ze zal deelnemen aan debatten waar ook Tom Van Grieken (Vlaams Belang) en Peter Mertens (PVDA) bij zullen zijn, terwijl ze deze heren niet oproept tot een respectvol debat. Is ze misschien zélf niet van plan tegenover hen respectvol te zijn? Volgens ons heeft Brilsmurf het niet goed bekeken…
Speelt de N-VA met de beste kaarten?
De meeste politieke waarnemers stellen (soms met chagrijn) vast de N-VA wel- licht opnieuw goed zal scoren. De partij beschikt over mooie troefkaarten. Ze richt zich sociaal-economisch naar de grootste groep, en benoemt de problemen waar veel Vlamingen wel degelijk van wakker liggen.
Die “grootste groep”, dat is de Vlaamse middenklasse. Daar zit de gemiddelde Vla- ming, met zijn weinig verrassende focus op zijn gele of blauwe portemonnee. De koek van de arbeider is kleiner en moet worden verdeeld over drie partijen (van VB tot CD&V en sp.a). De toplaag heeft geld en macht, maar geen electoraal gewicht. In de marge zit er nog een jeugdig groen electoraat, dat wat zal groeien, maar botst tegen de grenzen van de eigen progressieve utopieën.
De troefkaart van De Wever kwam duidelijk aan bod in een dubbelinterview met profes- sor Ive Marx, econoom en specialist armoede- bestrijding. Zegt (de Vlaamse) Marx niet dat de “ongelijkheid” nergens zo laag is als hier?
Dat onze levenstandaard is blijven groeien, ook in de crisisjaren? Zegt de Leuvense eco- noom André Decoster niet dat de nettokoop- kracht is gestegen met 5 procent? Links vecht een strijd uit die in de Vlaamse stembus niet meer te winnen valt. De onmacht van het ge- tal. “We leven niet meer in de tijd van Daens”, weet ook De Wever.
Kloof
Met reden spreekt Marx over “de kloof”
met De Anderen. Dat zijn mensen in de buurt van een minimuminkomen om en bij de 1.100 euro. Dat zijn de laaggeschoolden, de alleen- staanden. Maar die zijn met niet zoveel. Dat zijn de migranten, maar die kiezen vaak de makkelijkste kant. Dat zijn ook de Walen en de Brusselaars, maar hun stembussen staan in een ander gewest.
De Wever vindt ook dat de Vlaamse mid- denklasse fiscaal al genoeg wordt afgeroomd.
Maar waarom is hij zo fors gekant tegen wat hogere fiscaliteit voor de meer vermogen- den? Hiermee laat hij sociaalvoelende kiezers ontsnappen naar andere partijen. Dat die alle kanten uitstuiven moet hem geruststellen, maar toch.
Tweede troef
De Wever heeft natuurlijk nog een twee- de troef: een heldere kijk op de kloof tussen noord en zuid in dit land. De werkzaamheids- graad is vooral een probleem in de andere ge- westen, zo roepen het de statistieken. En met wat minder ongeschoolde migratie zou Vlaan- deren nu al helemaal top zijn in Europa. Twee taboes die stilaan imploderen.
Hier zit de wervende kracht van zijn bood- schap. Voor veel Vlaamse kiezers zijn de problemen zonneklaar: de impact van links (vakbonden etc, vooral in Francofonië) en van hypermigratie op deze staat wegen zwaar. Hij was ook duidelijk over de migratiekost (“een niet-Europese migrant kost de samenleving 43.000 euro…”). Nog geen kwart van de mi- granten komt naar hier om te werken of te studeren. Acht op de tien leefloners heeft een migratieachtergrond.
Cafépraat?
Met wat vertraging ontdekt ook de Fran- se pers het groter worden van de regionale verschillen. Maar er blijft een reuzengroot taboe inzake de transfers, voor een mogelijke herschikking van de sociale zekerheid. Over de PS, Ecolo en PTB zullen we het deze keer niet hebben. Maar onder druk van (extreem) links volgen ook alle andere Waalse partijen.
Charles Michel (MR) wil geen communautai- re avonturen. CdH-voorzitter Maxime Prévot noemt de uitspraken van Jambon over de
transfers die “veel te veel Walen in hun hang- mat houden” niet meer dan cafépraat.
Gelijkaardige reacties vanuit Brusselse hoek. Béatrice Delvaux van Le Soir gebruikte haar platform in De Standaard voor nog maar eens meer geld voor de hoofdstad. “Vlaande- ren en Wallonië zouden net sterk in Brussel moeten investeren”. Doet Vlaanderen dat al niet? Je voelt dat de argumenten stilaan zijn opgebruikt. Delvaux klampt zich vast aan de onbewezen stelling dat “als de hoofdstad ach- teruitgaat, ook de regio’s achteruitgaan”. Het tegendeel is waar.
Ze beroept zich hiervoor op steun van de econoom Jean Hindriks (onder meer co-au- teur van Een plan voor het land). Ook hij koppelt een dramatische vaststelling (“De Brusselse economie is in vrije val”) aan bizar- re grootspraak (“We raken Brussel kwijt, ons venster op de wereld… ons “reservoir” dat onze toekomst zou veiligstellen). Die man leeft op een andere planeet, nemen we aan.
Voor Delvaux hangt er de laatste maanden
“iets vreemds” in de Belgische lucht. Een groeiende desinteresse voor het Belgische ni- veau. “Voortaan telt ons landje vele zielen die vinden dat het confederalisme nog niet zo’n kwaad idee is”, mijmert ze.
Communautaire
Meteen zitten we volop in het communautai- re. Het voelt aan zoals in 2014. Veel woorden, maar gaan die na de verkiezingen nog eens in de frigo?
“Een blinde ziet dat België niet werkt”, zei Jan Jambon in een dubbelinterview met Kri- stof Calvo (Groen). En nog: “De tegenstellin- gen zijn te groot… Daarom leggen wij het con- federalisme op tafel…”. Ook hij wil minder migratie, “zeker als ik zie dat Groen en Ecolo verhoogde pensioenen en leeflonen willen uitkeren aan mensen die hier nog geen dag gewerkt hebben.” Communautair was Jambon in een Knack-debat in Leuven dan toch voor- al zakelijk. “We zullen zelf niet aansturen op onbestuurbaarheid, maar in geval van onbe- stuurbaarheid kan confederalisme een oplos- sing zijn om uit de impasse te geraken”. “Voor N-VA ligt het einde van België niet op tafel als zijn partij na de verkiezingen van 26 mei de grootste van het land is”, aldus de ‘kandi- daat-premier’.
Centen
De N-VA probeert met zakelijkheid en pragmatisme haar politieke poorten open te houden. Ze blaast wel het stof van het transfer- tendossier. Over Di Rupo’s aanspraak op nog maar eens meer Vlaams geld voor Wallonië, via een wijziging naar “zijn” financieringswet (waardoor vanaf 2024 de Vlaamse geldstroom wat zal krimpen – red.) was Bart De Wever in
‘De Afspraak op Vrijdag’ meer dan duidelijk:
“Niet bespreekbaar, tenzij in het kader van het confederalisme”. Slaat die communau- taire renaissance aan bij de Vlaamse kiezer?
Vorige verkiezingen hebben aangetoond dat gemanipuleerde Stemtesten of allerlei medi- atieke bevragingen over “onze prioriteiten”
dat niet tegenhouden.
Knuffel
Stilaan wordt er door de N-VA weer meer geflirt met de “natuurlijke bondgenoot” CD&V.
Beke deed al zijn voorstel om de staat verder te hervormen in 2024. Met Hilde Crevits valt wellicht een klapke te doen over gezamenlijk bestuur. Het Laatste Nieuws omschreef het TV-debat tussen De Wever en Crevits als een
“knuffelduel”. “Speelde” De Wever zijn angst dat CD&V roodgroen alle kansen zou geven?
Met de huidige toppers van die partij is de kans dat dit gebeurt bijzonder klein. De felle onderlinge ruzies tussen de vroegere kartel- partners hebben we hier vaak onverstandig genoemd. Ook Jambon leek de geruchten over het opzij zetten van CD&V door zijn par- tij uit te sluiten. “De werelden van N-VA en Groen liggen ver uit elkaar. Ook met de socia- listen zie ik weinig raakpunten”. Dus…
Hoe snel groeit de Vlaamse autonomie? De kiezer kan gaan voor de turbo van Vlaams Be- lang, de klassieke motor van het confederalis- me van N-VA of de tragere diesel van CD&V.
Maar vooruit moet het zeker.
ANJA PIETERS
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Geen woorden
maar daden!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
