BYLINE: MARK MISÉRUS SECTION: Ten Eerste; Blz. 16, 17
LENGTH: 1344 woorden
31 juli 2017
HIGHLIGHT: In twee gemeenten werden zijn optredens gecanceld, het CDA vraagt hem met klem Kind van
de Duivel niet te zingen. Maar in Twente wordt rapper Jebroer, de kwelling van de biblebelt, door gillende jongeren onthaald en aanbeden.
Reportage optreden van rapper Jebroer
Als klokslag negen uur de hoofdact van de avond het podium bestijgt, is het alsof er een schakelaar omgaat bij de tieners die op MegaMoves Outdoor zijn afgekomen. Het gras in het Twentse Saasveld trilt, honderden jongens- en meisjeskelen tussen de 12 en 16 jaar krijsen eensgezind dat ze kinderen van de duivel zijn en dat hun moeder daar beslist niet om hoeft te rouwen.
Ze stampen op de grond, ze gaan van links naar rechts en ze stoten elkaar aan op het alcoholvrije festivalterrein: ja, hij staat er echt op dat podium, in een zwartrood pak en met een petje op zijn kale hoofd. Het duivelskind van de radio, de kwelling van de biblebelt: Tim Kimman (31), alias Jebroer.
Hedy ('doe maar geen achternaam') uit Saasveld aanschouwt de dampende massa met een blik van verwondering. Ze is hier omdat haar zoons van 10 en 12 hier wilden zijn, omdat ze gek zijn van Jebroer. Daardoor kende ze zijn muziek en vooral zijn teksten al. Of ze begrijpt dat die sommige gelovige gemeenten doen huiveren? 'Persoonlijk vind ik het niks wat hij zingt, maar je houdt die muziek toch niet tegen, hè. Juist als je kinderen iets verbiedt, maak je het alleen maar erger.' Ophef over de komst van Jebroer naar het kerkdorp was er volgens haar niet.
'Ik ga vannacht niet slapen. Ik ga nooit meer slapen!', zweept Jebroer het publiek op. Op zijn commando kruipen twintig kinderen bij elkaar op de schouders en laten ze een woud van telefoonlampjes schijnen. Ze zingen als vanzelf mee met Engeltje en Kind van de Duivel, de hit die kerken naar eigen zeggen dwars door hun ziel snijdt: 'Hoop dat je deze draait - op mijn begrafenis!'
Schoolpleinmonsterhit
Twee uur eerder, terwijl het asfalt met een kilometer of 140 per uur onder hem doorrolt, vertelt Kimman over de onwaarschijnlijke wordingsgeschiedenis van zijn schoolpleinmonsterhit die 17 miljoen keer op YouTube is bekeken, 13 miljoen keer op Spotify werd aangeklikt en tot het standaardvocabulaire is gaan behoren van zo'n beetje elke Nederlandse 8- en 18-jarige - en alles wat daar tussenin zit.
Het grappige is dus, zegt hij vanaf de bijrijderstoel, dat Kind van de Duivel helemaal niet als single was bedoeld. 'Het is grof, er komen drank en drugs in voor, en die moeten weer over een grafkist worden gegooid.' Niet iets wat radiozenders graag zouden draaien, vermoedde hij. Bovendien nam hij voor zijn album ELF11 tracks op waarop hij veel trotser is: Bruh bijvoorbeeld, een samenwerking met Boaz van de Beatz, met als melodie iets wat lijkt op een horzel die eindeloos langs je oor cirkelt.
Maar Bruh zou nooit zoveel commotie hebben veroorzaakt als Kind van de duivel en in mindere mate Engeltje. Die begon in Vriezenveen, waar de hervormde gemeente haar leden opriep eens een goed gesprek te voeren met hun kinderen over de teksten van Jebroer. Het protest breidde zich uit naar andere plaatsen en leidde zelfs tot twee afzeggingen: in Hardinxveld-Giessendam en in Ouddorp, op Goeree-Overflakkee. Daar telden de kerken de helft van zijn 5.000 euro gage neer om hem van optreden te weerhouden.
De pijn zat diep, bleek uit de brief die ze verstuurden aan discotheek de Kreek, de plek waar Kimman zijn hits zou vertolken. Ze beschuldigen hem ervan dat hij 'God, Jezus en het christelijk geloof' bespottelijk maakt en vragen zich af: is dit de boodschap die u jongeren wilt meegeven? Een boodschap van drank en drugs? Jebroer bleef weg uit Ouddorp. Al lachte hij het laatst: zijn vervanger Mr. Polska bracht Kind van de Duivel alsnog ten gehore. Een 'duivelse actie', noemde Jebroer het. De twee vallen onder hetzelfde boekingskantoor.
Geloof
Voorin de BMW steekt Kimman nog maar eens een sigaret in de brand. Het liefst haalde hij zijn schouders op over de ophef. Ieder zijn geloof, vindt hij. Toevallig gelooft hij in zichzelf en zijn muziek - aan het gebed op de rooms-katholieke basisschool denkt hij met weinig plezier terug. 'Maar je gaat toch niet bepalen wat een artiest wel of niet mag zingen. Dat is gewoon censuur!' Hij doelt op Mijnsheerenland, bij Oud-Beijerland, waar het
CDA hem 'met klem verzoekt' om tijdens een dancefestival in september het Kind van de duivel achterwege te laten.
Kimman heeft juist niets tegen het geloof, bezweert hij. Jebroer bedacht hij ooit als de letterlijke tegenhanger van Jezus. 'Jezus is een groot voorbeeld van me. Hoe mooi is het als ik herinnerd zou worden als Hij? Miljoenen mensen leven volgens zijn levenswijze. Als ik dat ooit voor elkaar krijg, ben ik weg hier op aarde. Meteen.' Niets kan Kimman raken, zegt hij tijdens een stop bij een tankstation, waar hij een telefoonlader en een flesje oranje sportdrank afrekent. Hij is ook niet bepaald slechter geworden van alle ophef. Werd hij in 2015 en 2016 tussen de honderd en 120 keer geboekt, dit jaar tikt de teller de 250 shows aan. Dat hadden er veel meer kunnen zijn als zijn management niet had besloten dat hij nodig op vakantie moet. De drie, soms vier shows op een dag en de trips naar België en de Zuid-Europese vakantieoorden hakken erin. In België is hij zo mogelijk nog populairder dan hier.
'Achteraf bekeken is Kind van de Duivel een godsgeschenk geweest', zegt Kimman. En dat allemaal dankzij een hit waarvan hij de tekst in een paar minuten op zijn zolderkamer had ingezongen. Hij weet het nog goed: hij had net de hond uitgelaten toen de melodie zijn e-mail binnenfloepte. Afzender: Paul Elstak, de housepaus uit de jaren negentig met klassiekers als Luv u More en Rainbow in the Sky op zijn conto. Ze hadden afgesproken samen eens een nummer te maken.
Vingerwerk
Na het horen van Elstaks vingerwerk besteeg Kimman zo snel als hij kon de trappen van zijn huis in Amsterdam- Osdorp. Eenmaal boven gekomen, schoof hij de microfoon van zijn thuisstudio open. Daar rolden de zinnen als vanzelf zijn mond uit.
Hij hoefde er niets meer aan te versleutelen. Het was meteen goed zo. Wat scheelde, was dat er slechts ruimte was voor een refrein met vier zinnen tekst. 'Die vier zinnen moesten zo krachtig zijn dat niemand ze ooit nog zou vergeten.'
Hij had de woorden geschreven met zijn vaste doelgroep in het achterhoofd: die van 18 jaar en ouder. Tot Kind uitkwam, trad hij slechts sporadisch op voor een jonger publiek. 'Als ik al eens op een schoolfeest was geboekt, kende niemand daar mijn muziek. Maar dat is nu wel anders.'
Nu vechten kinderen elkaar de tent uit om een meet & greet met hem te winnen. Rens van 12 en Siem van 13 bijvoorbeeld zijn via Instagram in de prijzen gevallen en wachten in Saasveld tot ze een arm om zich heen geslagen krijgen van de man die ze thuis zo vaak mogen draaien als ze willen. 'Mijn moeder vindt het hartstikke mooi, ze zingt het hele nummer mee', zegt Rens. Hij doelt op Engeltje, toevallig ook de favoriet van zijn vriend uit Tubbergen.
Shirley (14) uit Borne laat haar rechterschoen signeren en vriendinnetje Noa (13) de achterkant van haar shirt. Ze zien niets kwaads in de teksten van Jebroer, al kunnen ze zich voorstellen dat iemand die gelooft dat wel doet. 'Dan raakt het je misschien wel meer', zeggen ze.
Ergens zit het Kimman toch niet helemaal lekker. Een artiest wil herinnerd worden om de muziek die hij ten gehore kan brengen, niet om zijn gecancelde shows. Of om boze kerken. Hij denkt er de laatste tijd steeds vaker over na. 'Misschien moet ik het wat minder over het geloof hebben. Maar dit is wel wie ik ben.'
Op het podium blijkt wat hij bedoelt. Natuurlijk laat hij Kind van de Duivel woord voor woord over de
grasvlakte galmen. Maar Jebroer toont zich ook van zijn meest stichtelijke kant en wijst op de grote waarde van vriendschap, 'het allerbelangrijkste in het leven'. En hij geeft het de stampende massa voor de zekerheid maar even mee: 'Onthoud wie je bent: je bent een kind van je vader en moeder.'